ΕΝΩΣΙΣ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΡΟΥΜΑΝΩΝ



ΕΤΟΣ 2008
ΤΕΥΧΟΣ 181

ΕΚΗΡΥΧΘΗ Η ΕΝΩΣΙΣ ΜΕΤΑ
ΤΗΣ ΕΝ ΡΟΥΜΑΝΙΑ ΓΝΗΣΙΑΣ
ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ


ΑΙΣΧΥΝΘΗΤΩΣΑΝ ΑΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ
ΤΟΥ ΣΚΟΤΟΥΣ, ΔΙΟΤΙ ΠΡΟΣ ΚΕΝΤΡΑ ΛΑΚΤΙΖΟΥΝ


Τήν στήλην γράφει καί ἐπιμελεῖται
ὁ θεολόγος Ἐλευθέριος Γκουτζίδης

Αἱ δυνάμεις τοῦ σκότους, αἱ ὁποῖαι τό 1924 ἐπέβαλον τόν Νεοημερολογιτισμόν ὡς Οἰκουμενισμόν, εἰς τήν συνέχειαν καί μέχρι σήμερον ἐπολέμησαν καί πολεμοῦν τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, μέ σκοπόν τόν ἀφανισμόν Της, ἀγνοοῦσαι ὅτι «πρός κέντρα λακτίζουν». Πράττουν ἀδιακόπως τοῦτο, καίτοι βλέπουν ὅτι, ναί μέν, ἐκλυδώνισαν καί κλυδωνίζουν τό σκάφος τῆς Ἐκκλησίας, πλήν Αὕτη δέν καταποντίζεται ἀλλ' «ἐξέρχεται νικῶσα» διότι ὁ Ἀναστάς Χριστός «ἐξῆλθεν νικῶν καί ἴνα νικήση». Ἀπό τά στάδια αὐτά τῆς ἀπό τό 1924 χειμαζομένης Ἐκκλησίας πρός κατανόησιν τοῦ θέματος σημειοῦμεν τά ἑξῆς:
Ὅλα τά κέντρα τοῦ Παπικοῦ-Οἰκουμενιστικοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ κατ' ἀρχάς, ἤλπιζον εἰς τόν «ἀφανισμόν» τῆς Ἐκκλησίας, διότι Αὕτη, ἀπό τό 1924 ἕως τό 1935, ἐστερήθη Ἐπισκόπων, ἀλλά καί ὅταν κατά Μάϊον 1935 ἐπανῆλθον οἱ Ἐπίσκοποί Της, καί ἐχειροτόνησαν καί νέους Ἐπισκόπους καί συνεκρότησαν τήν πρώτην ἑπταμελῆ Ἱεράν Σύνοδον, ἐξεμάνησαν καί τήν διέλυσαν! Ἐκ δέ τῶν 7 Ἐπισκόπων ἔμεινεν μόνον ΕΙΣ ἀληθινά πιστός.
Ὅθεν ἀνέμενον νά ἀποθάνη αὐτός, ὁ ἐναπομείνας ΕΙΣ ὁμολογητής Ἐπίσκοπος καί νά ἡσυχάσουν! Ἀλλ' ὁ Θεός ηὐδόκησεν, δι' αὐτοῦ τοῦ ΕΝΟΣ Ἐπισκόπου, τόν ὁποῖον ἐδίωξαν, καθήρεσαν, ἀπεμόνωσαν καί ἐσυκοφάντησαν καθ' ὅλα τά ἔτη ἀπό τό 1937 ἕως τό 1948, καί ἀνέμενον νά ἀποθάνη, ὀλίγον πρό τῆς μακαρίας τελευτῆς του νά ἐπανασυγκροτηθῆ ἡ Ἱερά Σύνοδος κατά Σεπτέμβριον τοῦ 1948!
Μετά ταῦτα ἐπεχείρησαν, μέ μεγαλυτέραν ἐπιμονήν ἀλλά καί ἀσύλληπτον ΔΟΛΟΝ, νά προσβάλουν αὐτήν τήν γνησίαν Ἀποστολικήν Διαδοχήν τῶν Ἐπισκόπων καί Πρεσβυτέρων Της, ἀλλά καί πάλιν ἀπέτυχον, διότι μετά 37 ὁλόκληρα ἔτη, δολιοτήτων, (1971—2008), ἀπάτης, ὑποκρισίας καί ἐν τέλει καί θράσους, ἡ θεία χάρις διεφύλαξεν πάλιν ΕΝΑΝ Ἐπίσκοπον πιστόν εἰς τήν Ἐκκλησιολογίαν — Ὁμολογίαν καί φυλάσσοντα ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ τήν Ἀποστολικήν του Διαδοχήν. Δι' αὐτοῦ τοῦ πιστοῦ Ἀρχιερέως, ὁ ὁποῖος ἠξιώθη παρομοίας μεταχειρίσεως, ὅπως καί ὁ Ἀοίδιμος Βρεσθένης Ματθαῖος, ὄχι μόνον ἀπό τά ξένα κέντρα, ἀλλά καί ἀπό πρώην ἐν Χριστῶ Ἀδελφούς του, ὁ Κύριος, ὁ Ὁποῖος εἶναι Κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Ἀναστημένος» Κύριος μετά τήν ἕνωσιν μετά τῶν Ρουμάνων Ἐπισκόπων καί τήν χειροτονίαν νέων, «ἀνέστησεν» καί πάλιν ὄχι τοπικήν, ἀλλά ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΝ Ἱεράν Σύνοδον εἰς τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν Του.

1948: Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΒΡΕΣΘΕΝΗΣ ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΚΗΡΥΣΣΕΙ
ΤΗΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ - ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΝ ΚΑΙ ΔΙΑ ΤΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΙΚΩΝ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΩΝ ΚΑΙ ΟΥΤΩ ΑΝΑΔΕΙΚΝΥΤΑΙ ΥΠΕΡΑΞΙΟΣ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΤΟΥ

Η ΕΠΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΘΕΙΣΑ  ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΙ.
ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 1948.

2008: ΜΕΤΑ 60 ΕΤΗ (1948-2008), Η ΧΑΡΙΣ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΑΝΕΔΕΙΞΕΝ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΣΥΝΟΔΟΝ ΤΙ ΠΡΟΗΓΗΘΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΕΝΩΣΕΩΣ


Η ΕΠΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΘΕΙΣΑ ΕΙΣ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΔΙΑΣΤΑΣΙΝ ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ.
ΑΠΡΙΛΙΟΣ - ΜΑΙΟΣ 2008.

ΤΙ ΠΡΟΗΓΗΘΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΕΝΩΣΕΩΣ

Τό 2006, διά πρώτην φοράν, ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης Κήρυκος, ἐδέχθη εἰς τό ἐπισκοπεῖον του τριμελῆ ἀντιπροσωπείαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ρουμανικῆς Ἐκκλησίας, ὑπό τόν Παν/τον Ἀρχιμανδρίτην π. Παρθένιον, ὅστις τόν ἐπληροφόρησεν διά τήν ὕπαρξιν τῆς ἐν Ρουμανία Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Προηγουμένως (πρό 8ετίας περίπου), περί τοῦ πιστοῦ αὐτοῦ λείμματος τῆς Ὀρθοδοξίας ἐν Ρουμανία, μᾶς εἶχεν ὁμιλήσει ὁ Ρουμάνος δημοσιογράφος κ. Φλωριάν Μπισίρ, ὅστις τό 2000 εἶχεν ἔλθει εἰς τήν Ἑλλάδα προκειμένου νά μᾶς φέρη εἰς ἐπικοινωνίαν μετά τοῦ κηρύξαντος τήν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν — Ἐκκλησιολογίαν Ἐπισκόπου Κοσμᾶ. Οὗτος, ἤδη ἀπό τό 1992, εἶχεν ἐξέλθει ἐκ τῆς ἐν Ρουμανία μεγάλης «Φλωρινικῆς Παλαιοημερολογιτικῆς παρατάξεως», ὑπό τόν «Μητροπολίτην» κ. Βλάσιον καί ἐζήτει ὅπως προσφύγη εἰς τήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς ἐν Ἑλλάδι Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Τότε ὅμως ὁ κ. Βλάσιος, ἔσπευσεν καί ὁ ἴδιος προσωπικῶς, ἀλλά καί μέσω τρίτων, νά πείση τόν Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Ἀνδρέαν, νά μήν γίνη ἡ ἱεραποστολή εἰς τήν Ρουμανίαν, ὅπως ἐπιμόνως τήν ἐζήτει ὁ Μακαριστός Ὁμολογητής Ἐπίσκοπος Κοσμᾶς, διότι αὐτό «θά προεκάλει σχίσμα εἰς τήν παράταξίν του»!.. Τήν ὅλην προσπάθειαν, ἐκίνησεν ὁ Ἐπίσκοπος Κοσμᾶς Λάστουν καί τήν προώθει διά τοῦ δημοσιογράφου κ. Φλωριάν Μπισίρ, ἐνῶ ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης κ. Κήρυκος, εἶχεν ὁρίσει τόν κ. Ἀντ. Μάρκου, ὅπως μεταβῆ εἰς Ρουμανίαν καί ἐνημερούμενος μεταφέρη τήν πραγματικήν εἰκόνα εἰς τήν Ἑλλάδα, ὅπου ἤδη εἶχεν φθάσει ἀπό 6/19 Αὐγούστου, ἡ ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΣ τῆς Ὁμολογίας τοῦ Ἐπισκόπου Κοσμᾶ. Χαρακτηριστική ἐν προκειμένω εἶναι ἡ ἀπό 11/24 Νοεμβρίου 2000 ἐπιστολή τοῦ Ἐπισκόπου Κοσμᾶ πρός τόν Σεβ/τον κ. Κήρυκον ἐν τῆ ὁποία γράφει:
«…Σᾶς γράφω ἀπό τό κρεβάτι τοῦ πόνου, «διά τῶν χειρῶν» τοῦ πνευματικοῦ μου υἱοῦ καί Γραμματέως κ. Φλωριανοῦ Μπισίρ καί θέλω νά Σᾶς εὐχαριστήσω γιά τήν ἐπιστολή Σας (τήν ὁποία μοῦ ἔδωσε ὁ ἀπεσταλμένος Σας κ. Ἀντώνιος Μάρκου) καί γιά τό ἐνδιαφέρον Σας γιά τίς δυσκολίες τῆς Ἐκκλησίας μας, τίς ὁποῖες ἐπί τοῦ παρόντος διέρχεται.
Σεβασμιώτατε, ἡ Ὁμολογία τῆς Πίστεώς μας καί ἐπίσης οἱ λόγοι Πίστεως γιά τούς ὁποίους ἔχουμε διακόψει κοινωνία μέ τήν ψευδο-Σύνοδο τοῦ «Μητροπολίτου» Βλασίου ἀπό τό 1992, Σᾶς εἶναι πολύ καλά γνωστοί ἀπό τήν ἀπό 6/19.8.2000 Διακήρυξή μας καί ἄλλα ἔγγραφα. Αἰσθανόμεθα, ὅτι εἴμεθα μέλη τοῦ ἰδίου σώματος, τῆς Οἰκουμενικῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Γιά τοῦτο ἔχουμε τήν ἐπιθυμία τῆς πνευματικῆς κοινωνίας μεταξύ τῶν ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν μας καί θέλουμε νά Σᾶς ζητήσουμε νά καλύψετε τίς ἐκκλησιαστικές μας ἀνάγκες.
Ἀγαπητέ ἀδελφέ, εἶμαι 70 ἐτῶν καί παράλυτος καί σύντομα θά ἀπέλθω ἀπό τόν κόσμο καί τό ποίμνιό μου θά μείνη ὀρφανό, χωρίς Ἱερεῖς καί Μυστήρια. Γνωρίζω, ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῶν Κατακομβῶν τῶν γειτονικῶν μας χωρῶν Ρωσίας καί Οὐκρανίας εἶναι κάτω ἀπό τήν προστασία τῆς Ἐκκλησίας σας καί προσωπικά ἀπό Σᾶς. Σᾶς παρακαλῶ, ἀδελφέ, νά δώσετε στό ποίμνιό μου τήν πνευματική βοήθεια πού χρειάζεται: Νά χειροτονήσετε τούς πνευματικούς μου υἱούς καί νά μᾶς φέρετε Ἅγιο Μῦρο, Ἀντιμήνσια καί Ἅγια Λείψανα…».


᾽Ο ᾽Επίσκοπος Κοσμᾶς ὑπογράφων τήν Διακήρυξιν (6/19.8.2000).

Δυστυχῶς, ὅμως, ἡ Ἱεραποστολή ἐκείνη δέν ἔγινε, διότι ἀπεκλείσθη εἰς τόν Μητροπολίτην κ. Κήρυκον ἡ περαιτέρω Ἱεραποστολική του παρέμβασις, διά τόν κύριον λόγον νά μήν «προκληθῆ σχίσμα εἰς τήν Φλωρινικήν παράταξιν τοῦ κ. Βλασίου»!.. Ὡστόσον πρός κάλυψιν τῆς προδοσίας εἰς βάρος τοῦ Ἐπισκόπου Κοσμᾶ καί πρός ἀποσόβησιν τοῦ θέματος καί παραπλάνησιν, ἐστάλησαν νά ἐξετάσουν τό θέμα ὁ Ἐπίσκοπος Ἀνδρέας Σῦρος καί ὁ Ἀρχιμανδρίτης Καθηγούμενος Στέφανος Τσακίρογλου. Οὗτοι πράγματι μετέβησαν εἰς Ρουμανίαν πλήν ὅμως δέν ἔκαμαν ἱεραποστολήν, ἀλλά μᾶλλον τουρισμόν καί ἀντιεραποστολήν! Οὗτοι ἀνταπεκρίθησαν ἀπολύτως εἰς τό αἴτημα τοῦ «Φλωρινικοῦ» Ἐπισκόπου κ. Βλασίου καί ἔκλεισαν τό θέμα, «διά νά μήν προκληθῆ σχίσμα» εἰς τήν Φλωρινικήν σχισματικήν παράταξιν τοῦ κ. Βλασίου, ἡ ὁποία ἐκοινώνει καί κοινωνεῖ καί συνεργάζεται μετά τοῦ ἐν Ἑλλάδι ἐπίσης Φλωρινικοῦ σχίσματος τοῦ «Φυλῆς» κ. Κυπριανοῦ! Ἀπό τῆς θέσεως αὐτῆς νομίζομεν ὅτι δέν κωλυόμεθα νά μακαρίσωμεν τόν μετ' οὐ πολύ κοιμηθέντα Ὁμολογητήν Ἐπίσκοπον Κοσμᾶν, περί τοῦ ὁποίου προσευχόμεθα ὅπως «εἴη αἰωνία ἡ μνήμη του»…
Μετά ἕξ περίπου ἔτη ηὐδόκησεν ὁ Θεός ὅπως ἀνοίξη ἡ ὁδός πρός τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ρουμανίας ὑπό τούς Σεβ/τους Ἐπισκόπους Ἰασίου κ. Κασσιανόν καί Βράντσεα κ. Γερόντιον.
Μετά τάς σημαντικάς πληροφορίας περί τῆς ἐν Ρουμανία Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τῶν Ἐπισκόπων Αὐτῆς, τάς ὁποίας εἴχομεν παρά τοῦ Παν/του π. Παρθενίου, πολύ συνέβαλον καί αἱ σχετικαί ἔρευναι τῶν κ.κ. Ἀντωνίου Μάρκου ἐξ Ἑλλάδος, Σταύρου Μάρκου ἐξ Αὐστραλίας καί Χρήστου Μπέλτζιου ἐκ Ρουμανίας. Κατά τό πρῶτον 10ήμερον τοῦ Ἰανουαρίου ἔ.ἔ., ὁ Σεβ/τος κ. Κήρυκος συνοδευόμενος καί ὑπό τοῦ Πρεσβυτέρου π. Μιχαήλ Ἰωάννου τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, ἐπεσκέφθησαν τούς δύο Ἐπισκόπους εἰς τήν Ρουμανίαν. Ἐκ συνεχεία δέ ἔλαβεν χώραν ἡ πρώτη οὐσιαστική ἐπίσημος συνάντησις τῆς 7ης-9ης τοῦ παρελθόντος Φεβρουαρίου εἰς τήν Ἑλλάδα. Αὕτη ἤνοιξεν τήν ὁδόν πρός τήν Ἁγίαν Ἑνότητα ἐν Χριστῶ καί τῆ Ἐκκλησία Του, τήν ὁποίαν ἐβιώσαμεν κατά τήν παρελθοῦσαν Διακαινήσιμον ἑβδομάδα τοῦ Πάσχα.

ΟΛΙΓΑ ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ ΔΙΑ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΩΜΕΝ
ΤΗΝ ΓΝΗΣΙΑΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ
ΤΗΣ ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ

Ὅτε τό 1924, ἐπεβλήθη καί εἰς τήν Ρουμανίαν τό νέον Παπικόν ἡμερολόγιον, οἱ Ἱερομόναχοι τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Νεάμτς π. Γλυκέριος καί π. Γαμαλιήλ, μέ ὡρισμένους ἄλλους Μοναχούς καί πολλούς εὐλαβεῖς Χριστιανούς, ἀπέρριψαν τήν καταδεδικασμένην Παπικήν καινοτομίαν, μείναντες πιστοί καί ἀμετακίνητοι εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ρουμανικήν Ἐκκλησίαν, ἐνῶ ἐκήρυξαν σχισματοαιρετικούς τούς Νεοημερολογίτας, τούς δέ ἐπιστρέφοντας ἐκ τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ ἐδέχοντο διά βαπτίσματος. Συντόμως ὅμως ὁ Ἱερομόναχος Γλυκέριος δέχεται Φλωρινικήν ἐπίδρασιν καί ἐφαρμόζει τήν περί «δυνάμει Νεοημερολογιτικοῦ σχίσματος» θεωρίαν τοῦ πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου Καβουρίδη, ὅπερ, ὅπως καί εἰς τήν Ἑλλάδα, οὔτω καί εἰς τήν Ρουμανίαν προεκάλεσεν σοβαρόν Ἐκκλησιολογικῆς φύσεως Σχίσμα. Κατά τήν περίοδον 1936-1939, διώκονται καί οἱ Παλαιοημερολογῖται ὑπό τόν Γλυκέριον καί οἱ Ὀρθόδοξοι ὑπό τόν Γαμαλιήλ, διά σκληρῶν διωγμῶν, κατεδαφίσεων Ναῶν, μέχρι καί θανάτων.
Τό 1946, οἱ ὑπό τόν π. Γαμαλιήλ, παραμείναντες πιστοί εἰς τήν Ὁμολογίαν — Ἐκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀναγνωρίζονται ἀπό τό Ρουμανικόν κράτος, ὡς οἱ «Ὀρθόδοξοι Παραδοσιακοί». Τό 1949 εἰς τό Μόναχον τῆς Γερμανίας λαμβάνει χώραν ἡ εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονία τοῦ Ρουμάνου Πρεσβυτέρου Βασιλείου Λέου, ὅστις μετωνομάσθη εἰς Βίκτωρα. Οὗτος ὁ Βασίλειος Λέου, ἦτο υἱός τοῦ Νεοημερολογίτου Ἐπισκόπου Γρηγορίου Λέου, ἐγεννήθη δέ τό 1903 εἰς Οανσαρα Γαλατσίου. Ἔγγαμος, ὁ Βασίλειος Λέου, χειροτονεῖται εἰς Διάκονον καί Ἱερέα εἰς τό Ἰάσιον. Ἡ σύζυγός του ἐφονεύθη κατά τόν Β΄ Παγκόσμιον πόλεμον. Τήν 21.8.1948, ἐκάρη Μεγαλόσχημος καί φεύγει, μετά τινος Florianou, κρυφίως ἐκ τῆς Ρουμανίας διά τό ἐξωτερικόν, πρός βοήθειαν τοῦ Γέροντος Ἐπισκόπου Βησσαρίωνος, ὁ ὁποῖος ἐξυπηρέτει τήν Ρουμανικήν Διασποράν. Εἰς τόν Σταθμόν Isanova, κρυφίως κατῆλθον ἀπό τό τραῖνο καί εἰσῆλθον εἰς τήν Γιουγκοσλαβίαν, ὅπου συλλαμβάνονται καί ἀνακρίνονται, ἀλλά καί πάλιν δραπετεύουν καί καταφεύγουν εἰς Αὐστρίαν. Καί ἐκεῖ διώκονται ἀλλά κατόπιν ἀπελευθερώνονται ἀπό τάς συμμαχικάς δυνάμεις καί λειτουργοῦν εἰς Ναόν τοῦ Salsburg.
Τήν ἰδίαν περίοδον συνεκλήθη εἰς τήν Βιέννην Σύναξις τῆς Ρουμανικῆς Διασπορᾶς καί δημιουργεῖται ἡ «ΑΥΤΟΝΟΜΟΣ ΡΟΥΜΑΝΙΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗ ΔΥΤΙΚΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ». Τόν ἀσθενοῦντα Γέροντα Ἐπίσκοπον Βησσαρίωνα, διαδέχεται ὁ Βασίλειος Λεοω, ὅστις, τόν Δεκέμβριον τοῦ 1949 εἰς τό Μόναχον τῆς Γερμανίας, χειροτονεῖται εἰς Ἐπίσκοπον μέ τό ὄνομα ΒΙΚΤΩΡ. Ἡ χειροτονία του ἐγένετο ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Σεραφείμ Λυαδε, τῆς Αὐτονόμου Ἐκκλησίας τῆς Λευκορωσίας, (Ρωσικῆς καταγωγῆς καί χειροτονημένος πρό τοῦ σχίσματος), τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Βιέννης Στεφάνου, τῆς Αὐτονόμου Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας, (καί οὗτος ἐχειροτονήθη πρό τοῦ σχίσματος), καί τοῦ Φιλίππου, τόν ὁποῖον, ἐχειροτόνησαν οἱ δύο μετά τό σχίσμα. Ὁ Ἐπίσκοπος Βίκτωρ Λεοω σημειώνει μεγάλην κυρίως ἐθνικήν δράσιν. Σχετικῶς μέ τήν χειροτονίαν του, εἶναι χαρακτηριστικαί αἱ μαρτυρίαι τοῦ Σεβ/του Ἰασίου κ. Κασσιανοῦ καί τοῦ Ἱερέως π. Νικολάου, οἱ ὁποῖοι ἐπανειλημμένως εἶχον ἐπισκεφθεῖ τόν Ἐπίσκοπο Βίκτωρα, ὑπό αὐστηρόν περιορισμόν εὑρισκόμενον, καί εἶχον διερευνήσει καλῶς τά περί τῆς Ὁμολογίας τόσον τοῦ ἰδίου τοῦ Βίκτωρος, ὅσον καί τῶν χειροτονησάντων αὐτόν τριῶν Ἐπισκόπων. Ἐν προκειμένω ὁ Σεβ/τος κ. Κασσιανός διεβεβαίωσεν ὅτι ἦτο χαρακτηριστική ἡ ἀπάντησις τοῦ Ἐπισκόπου Βίκτωρος: «Τό διερεύνησα πολύ καλά. Ἐάν διεπίστωνα πώς ἦσαν Νεοημερολογῖται οἰκουμενισταί ἤ ἦσαν ἁπλῶς Παλαιοημερολογῖται αὐτοί, οἱ ὁποῖοι μέ ἐχειροτόνησαν, δηλαδή εἶχον κοινωνίαν μετά τῶν νεωτεριστῶν, δέν θά ἐδεχόμην χειροτονίαν παρ' αὐτῶν. Ἄλλωστε δι' αὐτόν τόν λόγον δέν ἐδέχθην χειροτονίαν παρά τοῦ πατρός μου, ὁ ὁποῖος ἦτο Ἐπίσκοπος τοῦ νέου Ἡμερολογίου».
Τό 1950, ἐγείρονται νέοι διωγμοί κατά τῶν Ὀρθοδόξων ὑπό τοῦ Κομμουνιστικοῦ καθεστῶτος. Τήν 16.8.1952, ὁ Ἐπίσκοπος Βίκτωρ συλλαμβάνεται εἰς τήν Βιέννην ἀπό Πράκτορας τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως καί ἀποστέλλεται εἰς Μόσχαν, ὅπου κρατεῖται ἐπί 7 μῆνας δι' ἀνακρίσεις εἰς τάς φυλακάς τῆς Λουμπιάνκα, τό δέ 1953, μετά ἀπό ἀνακρίσεις καί κακουχίας, ὡς φιλοδυτικός καί ἀντικομμουνιστής, ἐκδίδεται εἰς τήν Ρουμανίαν καί τήν 16.11.1954, καταδικάζεται εἰς θάνατον, πλήν ὅμως ἡ ἀπόφασις αὕτη δέν ἐξετελέσθη μέχρι τό 1964, ὅτε ἐτέθη ὑπό αὐστηρόν περιορισμόν. Παρά ταῦτα ἀμέσως συναντᾶται μετά τοῦ Γλυκερίου τῆς Μονῆς Σλατιοάρας, ὁ ὁποῖος τόν δέχεται ὡς Ἐπίσκοπον. Ὅταν ὅμως ὁ Ἐπίσκοπος Βίκτωρ πληροφορῆται ὅτι ὁ Γλυκέριος εἶναι χειροτονημένος ἀπό τόν Νεοημερολογίτην Γαλακτίωνα, (ἐχειροτονήθη τό 1935), διέκοψεν κοινωνίαν μετ' αὐτοῦ.


Ἡ Μοναχή, ἠ ὁποία κρατᾶ τήν φωτογραφίαν, κατά τόν Σεβ. Κασσιανόν, εἷναι ἕνας μεγάλος θησαυρός διά τήν ᾽Εκκλησίαν τῆς Ρουμανίας! ῾Η φωτογραφία, εἷναι ἀπό μίαν ἱστορικήν Μονήν τῆς Μολδαβίας, τήν οποίαν διέλυσαν οἰ νεοημερολογῖται. Μεταξύ τῶν μελῶν τῆς Ἀδελφότητος ἦτο καί ἠ ἀνωτέρω Μοναχή. Ὅταν ἠθέλησαν νά ἐπιβάλουν καί ἐκεῖ τό νέον ἠμερολόγιον, αὐτή μαζί μέ ἄλλας ἀδελφάς ἔφυγον ἀπό τήν Μονήν καί ἡνώθησαν μετά τῶν ἀγωνιστῶν τῆς Ὁρθοδοξίας, τῶν ὁποίων ἡγεῖτο ὁ Ἱερομ. π. Γαμαλιήλ.


Ὁ μακαριστός ᾽Επίσκοπος Βίκτωρ Λέου, ἀπό τόν ὀποῖον ἕλκουν τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν οί σημερινοί Ἐπίσκοποι τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας κ. Κασσιανός καί κ. Γερόντιος. Πρόκειται διά μίαν μεγάλην ἐθνικήν καί θρησκευτικήν προσωπικότητα τῆς Ρουμανίας.


Ὁ μακαριστός Ἐπίσκοπος Κλήμης, τόν ὁποῖον ἐχειροτόνησεν ὁ Ἐπίσκοπος Νήφων, μέ τό σύμψηφον τοῦ Ἐπισκόπου Βίκτωρος. Τήν χειροτονίαν τοῦ ᾽Επισκόπου Νήφωνος ἐτέλεσεν μόνος του ὁ Ἐπίσκοπος Βίκτωρ, λόγω διωγμοῦ καί διότι δέν ὑπῆρχον ἄλλοι Ὀρθόδοξοι Ἀρχιερεῖς.

Καθ' ὅλην τήν ἰδιαιτέρως κρίσιμον αὐτήν περίοδον, ἐκτός ἀπό τόν διακεκριμένον ὁμολογητήν καί ἀγωνιστήν κληρικόν π. Γαμαλιήλ, τόν Ἱερόν ἀγώνα τῆς Ρουμανικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐπλαισίωνον καί οἱ Ἱερεῖς: α) Ἰωαννίκιος Dynescu, β) Γερόντιος Ionescou, γ) Ἰωακείμ Tanasse, δ) Ἰωακείμ Pers, ε) Μαρτινιανός, στ) Εὐστάθιος Andtrescu, ζ) Φιλάρετος Ἁγιορείτης, η) Νήφων Munteanu, θ) Σεραφείμ Ἱεροσολυμίτης καί ι) Γυμνάσιος Popa.
Τό «λεῖμμα» αὐτό τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, ἤτοι οἱ ἐναπομείναντες ὑπό τόν Γαμαλιήλ Ὀρθόδοξοι, μέχρι τό 1964 παρέμεινεν ἄνευ Ἐπισκόπων, ἀλλά καί ἄνευ Ἱερέων! Πέντε καί περισσότερα ἔτη ἀνέμενον νά βαπτίσουν τά παιδιά των,(*) ἕως ὅτου ἐπληροφορήθησαν τά περί τοῦ Βίκτωρος καί τόν ἐπεσκέφθησαν. Ὅταν διεπίστωσαν ὅτι ἔχει ὀρθόδοξον φρόνημα καί Ὁμολογίαν, τότε ἐζήτησαν νά τούς ἀναλάβη ὑπό τό ὠμοφόριόν του καί χειροτονήση Ἱερεῖς καί Ἀρχιερεῖς. Ἐπειδή ὅμως ἦτο ὑπό περιορισμόν, τοῦτο ἦτο δύσκολον ἄν μή καί ἀκατόρθωτον. Παρά ταῦτα ὅμως, κατώρθωσεν νά διαφύγη καί κρυφίως ἐχειροτόνησεν 2 Ἱερομονάχους, τόν δέ Ἁγιορείτην Ἱερομόναχον Νήφωνα ἐχειροτόνησεν εἰς Ἐπίσκοπον Τόμεως. Παραλλήλως ἐπρότεινεν καί εἰς τόν Ἱερομόναχον π. Κασσιανόν νά τόν χειροτονήση, ἀλλ' οὗτος δέν ἐδέχθη. Ὁ Ἐπίσκοπος Νήφων μέ τό σύμψηφον τοῦ Ἐπισκόπου Βίκτωρος ἐχειροτόνησεν τόν Ἐπίσκοπον Μπακάου Κλήμεντα καί ἐν συνεχεία, μαζί μέ αὐτόν τόν Ἐπίσκοπον Ἰασίου κ. Κασσιανόν. Οὗτοι κατόπιν ἐχειροτόνησαν λόγω ἀνάγκης, τόν Ἱερομόναχον π. Γερόντιον εἰς Ἐπίσκοπον Βράντσεα, μόλις εἰς ἡλικίαν 30 ἐτῶν.
***
Η ΠΡΩΤΗ ΕΠΙΣΗΜΟΣ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗ
ΕΙΣ ΤΗΝ ΡΟΥΜΑΝΙΑΝ


Ὅπως εἶναι ἤδη γνωστόν, κατά τό πρῶτον 10ήμερον τοῦ Ἰανουαρίου 2008, ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης Κήρυκος συνοδευόμενος καί ὑπό τοῦ Αἰδ/του π. Μιχαήλ Ἰωάννου, μετέβησαν εἰς Ρουμανίαν, ὅπου εἶχον μίαν πρώτην γνωριμίαν μετά τῶν δύο Ἐπισκόπων τῆς ἐν Ρουμανία Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τοῦ κ. Κασσιανοῦ καί κ. Γεροντίου, ἀλλά καί Κληρικῶν, Μοναχῶν καί πιστῶν Ὀρθοδόξων. Ἡ συνάντησις αὕτη ὑπῆρξεν καί θά παραμείνη ἱστορική, διά τόν λόγον ὅτι ἠνοίγει ἡ ὁδός πρός τήν κατά Θεόν ἕνωσιν τῶν δύο τοπικῶν Ἐκκλησιῶν. Τά περί αὐτῆς τῆς Ἱεραποστολῆς ἔχουν ἤδη δημοσιευθεῖ εἰς τήν «Ὀρθόδοξον Πνοήν» τοῦ Ἰανουαρίου — Φεβρουαρίου 2008 σελ. 7-19.

Η ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ ΕΠΙΣΗΜΟΣ ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΔΙΑΣΚΕΨΙΣ

Ἐπηκολούθησεν ἡ ἀπό 7-9 Φεβρουαρίου 2008 ἐν Ἑλλάδι ἐπίσκεψις τῆς Ρουμανικῆς Ἐξαρχίας ὑπό τόν Σεβ/τον κ. Γερόντιον καί τούς Κληρικούς π. Παρθένιον, π. Νικόλαον, π. Γυμνάσιον καί π. Βασίλειον. Κατά τήν ἐν λόγω ἰδιαιτέρως ἱστορικήν ἐπίσκεψίν των, ἡ ὁποία δέν ἦτο ἐθιμοτυπική, ἀλλά βαθύτατα οὐσιαστική, ἔλαβον χώραν ἐπί τριήμερον ἐργασίαι ἐπί τῶν θεμάτων Ὁμολογία -Ἐκκλησιολογία καί Ἀποστολική Διαδοχή εἰς τάς Τοπικάς Ἐκκλησίας Ἑλλάδος, Κύπρου, Ρωσίας καί Ρουμανίας. Αἱ ἐργασίαι διεξήχθησαν μέ πολλήν σοβαρότητα καί συνέπειαν ὑπό τήν προεδρίαν τοῦ Σεβ/του Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κηρύκου. Ἡ ἐν λόγω ἐπί τριήμερον Συνεδρίασις, ἐχαρακτηρίσθη ὡς «Διευρυμένη Ἱερά Σύνοδος» καί εἰς τήν κυριολεξίαν ἤνοιξεν τήν ὁδόν πρός ἕνωσιν, ἐπί τῆ βάσει τῆς κοινῆς Ἐκκλησιολογίας — Ὁμολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς. Αἱ ἐργασίαι κατέληξαν εἰς τήν διατύπωσιν καί ὑπογραφήν κοινοῦ κειμένου ἐν τῶ ὁποίω ἦτο σαφής ἡ ΑΠΟΦΑΝΣΙΣ ἐπί τῶν δύο βασικῶν θεμάτων, ἤτοι τῆς ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ καί τῆς ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ. Καί ταῦτα ἤδη ἐδημοσιεύθησαν. («Ο.Π.» Μάρτιος — Ἀπρίλιος 2008, σελ. 123-127).

 (*) Δι' αὐτό προφανῶς τό γεγονός, δηλαδή, διότι δέν ἐδέχοντο τούς σχισματικούς κληρικούς τοῦ Γλυκερίου, ἀλλά καί τῶν Νεοημερολογιτῶν καί ἔμενον χωρίς Μυστήρια, τούς ἐσυκοφάντησαν ὡς δῆθεν «προτεσταντίζοντας»!..

ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗΝ
ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΙΝ
(7-9 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2008)



Ἀπό τήν «Διευρυμένην Μητροπολιτικήν Ἱεράν Σύνοδον» τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἐλλάδος, ἡ ὁποία συνεδρίασεν ἐπί τριήμερον, ἀπό 7 έως 9 Φεβρουαρίου 2008. ΑΝΩ: Εἰς τό Κέντρον ὁ Σεβ/τος κ. Κήρυκος καί ἐκ δεξιῶν ὁ Σεβ/τος Βράντσεα κ. Γερόντιος μετά τῶν Κληρικῶν του: π. Παρθενίου, π. Νικολάου, π. Γυμνασίου καί π. Βασιλείου, ἡ μεταφράστρια κ. Χριστίνα Κάριου καί ὁ κ. ᾽Αντώνιος Μάρκου. Ἐξ ἀριστερῶν ὁ π. Μιχαήλ μετά τοῦ μόλις διακρινομένου ἀντιπροσώπου τοῦ ῾Ιερέως π. Ἀγαθοκλέους, ὁ θεολόγος ᾽Ελευθέριος Γκουτζίδης ὀμιλῶν, ὸ π.Ἀνδρέας, ἡ μεταφράστρια πρεσβυτέρα Ἀντωνίνα, ὁ π. Θωμᾶς καί ἐκ τῶν Μοναχῶν διακρίνονται οἱ π. Βαρνάβας καί π. Ναυκράτιος, μή περιληφθέντων ὑπό τοῦ φακοῦ τῶν Μοναχῶν π. ᾽Ιωαννικίου, π. Κυρίλλου καί π. Θεοδώρου.

ΠΡΟΣ
ΤΗΝ ΑΓΙΑΝ ΕΝΩΣΙΝ

Η ΠΡΑΞΙΣ — ΑΠΟΦΑΣΙΣ
ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ
ΑΡ. ΠΡ. 474/1/14.4.2008

Μετά τήν διευρυμένην Μητροπολιτικήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς 7-9 Φεβρουαρίου 2008, ἡ ὁποία ἀπεφάνθη ἐπί τῆς ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ — ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ καί τῆς ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ τῶν Ἐπισκόπων καί Πρεσβυτέρων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, τήν 1/14 Ἀπριλίου 2008 συνεκλήθη πάλιν ἡ Μητροπολιτική Ἱερά Σύνοδος, καθ' ἥν ΑΠΕΦΑΣΙΣΘΗ καί ΥΠΕΓΡΑΦΗ ἡ ΠΡΑΞΙΣ — ΑΠΟΦΑΣΙΣ τῆς Ἑνώσεως. Αὕτη ἀπεφασίσθη ἐπί τῆ βάσει τῆς ἀπ' ἀρχῆς κεκηρυγμένης ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ — ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ ὑπό τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, καί τῆς Ἀναγνωρίσεως — Προσεπικυρώσεως τῆς ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ τῶν Ἐπισκόπων καί Πρεσβυτέρων Αὐτῆς, ὑπό τῆς Ἱερᾶς Συνόδου. Παρατίθεται ἡ ἐν λόγω ΑΠΟΦΑΣΙΣ:

«ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΕΙΟΝ ΑΓ. ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ
194 00 Τ.Θ. ΚΟΡΩΠΙ ΑΤΤΙΚΗΣ ΤΗΛ. 210.6020176

Α.Π. 474 Ἐν Κορωπίω τῆ 1/14 Ἀπριλίου 2008

ΠΡΑΚΤΙΚΟΝ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, ΚΥΠΡΟΥ, ΡΩΣΙΑΣ ΚΑΙ ΚΕΝΥΑΣ ΣΥΝΕΛΘΟΥΣΗΣ ΤΗΝ 1ην ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2008

Εἰς τό Ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, σήμερον τήν 1ην/14ην Ἀπριλίου 2008, ἡμέραν Δευτέραν καί περί ὥραν 10ην π.μ., εἰς τήν ἐν Κορωπίω Μητροπολιτικήν μας ἕδραν, συνεκαλέσαμεν τήν Μητροπολιτικήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, εἰς ἥν ἔλαβον μέρος: Ἐκ μέν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος μετά τῶν ὑπ' Αὐτόν Κληρικῶν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἤτοι, τοῦ Ἱερομονάχου π. Ἀμφιλοχίου, τῶν Πρεσβυτέρων π. Θωμᾶ καί π. Ἀνδρέου, τοῦ τελευταίου ἐκπροσωποῦντος καί τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ρωσίας (Κατακομβῶν), παρισταμένων δέ καί ἀκροωμένων τῶν Ὁσιωτάτων Μοναχῶν Ἰωαννικίου, Βαρνάβα, Κυρίλλου καί Θεοδώρου. Ἐκ δέ τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, ὁ Πρεσβύτερος π. Μιχαήλ Ἰωάννου, ἐκπροσωπῶν καί τήν ἐν Κένυα Ἀφρικῆς Ὀρθόδοξον Ἱεραποστολήν.
Προσευχῆς προηγηθείσης, ἐπεκαλέσθημεν τήν Χάριν τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ὅπως φωτίση ἡμᾶς καί κατευθύνη τάς ἐργασίας μας, μεθ' ὅ τόν λόγον ἔλαβεν ὁ Πρόεδρος Αὐτῆς, Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κήρυκος, ὅστις εἰσήγαγεν τό ἕν καί μοναδικόν θέμα, ἤτοι «Η ΕΝΩΣΙΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΣ ΕΝ ΡΟΥΜΑΝΙΑ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ». Δευτερευόντως ἀνέφερεν καί ἕτερα ἐκκρεμοῦντα θέματα, ὡς τῆς «Ἐκλογῆς καί χειροτονίας Ἐπισκόπων διά τάς κατά τόπους Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας», πλήν ταῦτα δέν συνεζητήθησαν ἀλλά παρεπέμφθησαν, ὡς κύρια θέματα εἰς τήν πρώτην Ἱεράν Σύνοδον, τήν συγκληθησομένην ἀμέσως μετά τήν ἕνωσιν μετά τῆς ἐν Ρουμανία Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, εἰς ἥν θά συμμετάσχουν Κανονικῶς καί οἱ Ἐπίσκοποι Αὐτῆς, ὡς καί οἱ ἐκπρόσωποι τῶν ἐν Κύπρω καί Ρωσία τοπικῶν Ἐκκλησιῶν.
Ἐπί τοῦ μοναδικοῦ θέματος τῆς παρούσης Μητροπολιτικῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ἤγουν ἐπί τοῦ θέματος «Η ΕΝΩΣΙΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΣ ΕΝ ΡΟΥΜΑΝΙΑ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ», ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ. Κήρυκος εἰσάγων τοῦτο εἶπεν χαρακτηριστικῶς ὅτι ἡ «παροῦσα Μητροπολιτική Ἱερά Σύνοδος ἀποτελεῖ συνέχειαν τῆς προηγηθείσης Ἱερᾶς Συνόδου τῆς 7-9 Φεβρουαρίου 2008, ἡ ὁποία ἐπί τριήμερον συνεδριάσασα ΑΠΕΦΑΝΘΗ ἐπί τοῦ θέματος ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ τῶν Ἐπισκόπων καί Πρεσβυτέρων Αὐτῆς». Τήν ἐν λόγω ΑΠΟΦΑΝΣΙΝ εἰσηγήθη πρός περαιτέρω μελέτην, ἴνα ἐπί τῆ βάσει αὐτῆς, διατυπωθῆ ἡ ἐπίσημος ΑΠΟΦΑΣΙΣ τῆς Μητροπολιτικῆς Συνόδου, ἥτις ἀμέσως ἀποσταλήσεται εἰς τήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ρουμανικῆς Ἐκκλησίας, ἀποτελουμένην ὑπό τῶν Σεβασμιωτάτων Ἐπισκόπων Αὐτῆς κ.κ. Κασσιανοῦ καί Γεροντίου. Ἡ Μητροπολιτική Ἱερά Σύνοδος λαβοῦσα ὑπ' ὄψιν τήν ὑπ' ἀριθμ. 471/9.2.208 ΑΠΟΦΑΝΣΙΝ, καί συσκεψαμένη ἐν Ἁγίω Πνεύματι διετύπωσεν ὡς κάτωθι τήν σχετικήν ΠΡΑΞΙΝ — ΑΠΟΦΑΣΙΝ:

ΠΡΑΞΙΣ — ΑΠΟΦΑΣΙΣ
ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ
ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ


Α.Π. 474 Ἐν τῆ Ἱερᾶ Μητροπόλει Μεσογαίας 1/14.4.2008

Εἰς τό Ὄνομα τῆς Ἁγίας καί Ὁμοουσίου καί Ἀδιαιρέτου Τριάδος, Ἡμεῖς ὁ Μητροπολίτης Κήρυκος τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί οἱ εὐλαβέστατοι Ἱερεῖς: Ἀμφιλόχιος, Θωμᾶς, Ἀνδρέας καί Μιχαήλ, συνελθόντες εἰς Ἱεράν Σύνοδον καί ἀκούσαντες τοῦ εἰσηγητοῦ, Σεβ/του κ. Κηρύκου, ἐπί τοῦ θέματος τῆς Ἑνώσεως μετά τῆς ἐν Ρουμανία Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, κατόπιν μακρᾶς καί προσεκτικῆς ἐξετάσεως, αὖθίς τε, ἐβεβαιώθημεν ὅτι τό πιστόν πλήρωμα τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, ἀπό τό 1924 καί μέχρι σήμερον, ἐκράτησεν καί ὡμολόγησεν, μέ τήν δέουσαν ἀκρίβειαν καί συνέπειαν, τήν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν ἔναντι τοῦ Νεοημερολιγιτικοῦ σχίσματος, ὡς καί τῶν τοιούτων Παλαιοημερολογιτικῶν, μή ἀναγνωρίσαν ποτέ τά «μυστήρια» τῶν Νεοημερολογιτῶν, τά ὁποῖα ἀπ' ἀρχῆς ἐκήρυξεν ἄκυρα καί ἄμοιρα τῆς θείας Χάριτος. Σαφῶς ἐπίσης προέκυψεν ὅτι τό πιστόν λεῖμμα τῶν ἐν Ρουμανία Ὀρθοδόξων, πάντοτε ἀπό τό 1924 ἕως καί σήμερον, ὅπως ἀκριβῶς καί τό ἐν Ἑλλάδι τοιοῦτον, παρέμεινεν ἑδραῖον καί ἀμετακίνητον εἰς τήν Ἐκκλησίαν, τήν δέ Νεοημερολογιτικήν — Οἰκουμενιστικήν Καινοτομίαν ἀπέρριψεν ὡς ὑπαγόρευμα τοῦ διαβόλου τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Ἐπί τούτοις ΕΓΚΡΙΝΕΤΑΙ ἡ ΟΜΟΛΟΓΙΑ -ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ, ὡς αὕτη συνωμολογήθη κατά τήν Μητροπολικήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς 9.2.2008, διατυποῦται δέ καί κατά τήν παροῦσαν Σύνοδον ὡς κάτωθι:
α) Ἡ κατά τό 1924 Ἀντικανονική καί παρά πᾶσαν Ὀρθόδοξον Δεοντολογίαν ἐπιβολή, τοῦ ὑπό τῶν τριῶν Πανορθοδόξων Συνόδων, κατά τά ἔτη 1583, 1587, 1593 δεδικασμένου καί κατακεκριμένου νέου Παπικοῦ ἡμερολογίου, ὡς πρώτου βήματος διά τήν εἴσοδον τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολῆς εἰς τόν Οἰκουμενισμόν, προεκάλεσεν πραγματικόν σχίσμα, ἤτοι ἐνεργεία σχίσμα μέ αἰτίας σαφῶς Δογματικάς, δηλαδή Ἐκκλησιολογικάς.
β) Αἱ οὕτω κατά τό 1924 κ.ἑ. προκύψασαι Νεοημερολογιτικαί «Ἐκκλησίαι» κατέστησαν ἑαυτάς σχισματοαιρετικάς, διό δέν ἀναγνωρίζονται τά ὑπό τῶν «λειτουργῶν» των τελούμενα «μυστήρια», ἀφοῦ ἡ θεία Χάρις, κατά τήν παγίαν καί σταθεράν διδασκαλίαν τῶν Πατέρων, δέν ἐπενεργεῖ διά καί ἐπί τῶν σχισματικῶν.
γ) Οἱ ἁπανταχοῦ Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, Κλῆρος καί Λαός, οἱ κατά τό 1924 παραμείναντες ἐν πᾶσι πιστοί εἰς τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν, μηδέν προσθέσαντες καί μηδέν ἀφαιρέσαντες, συνέχισαν καί συνεχίζουν, νά εἶναι τά πιστά μέλη τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί αὐτά τήν ἐκπροσωποῦν καί τήν ἐκφράζουν.
δ) Αἱ παρεκκλίσεις τῶν ἑκάστοτε ψευδαδέλφων ἐκ τῆς ἀπό τό 1924 ὁμολογηθείσης καί διακηρυχθείσης ὡς ἄνω Ἐκκλησιολογίας — Ὁμολογίας τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, προεκάλεσαν τά διάφορα σχίσματα, μέ πρῶτον ἐν Ἑλλάδι, ἐκεῖνο τοῦ πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου, κατά τό 1937. Τό σχίσμα τοῦτο εἶχεν καί ἔχει Δογματικήν — Ἐκκλησιολογικήν αἰτίαν, ἤτοι τήν βλάσφημον θεωρίαν τοῦ πρ. Φλωρίνης περί δῆθεν «δυνάμει καί οὐχί ἐνεργεία» προκύψαντος σχίσματος τοῦ Παπικοῦ — Οἰκουμενιστικοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ. Ταύτην τήν ἐκκλησιολογικήν παρέκκλισιν ἡ τοπική Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καί κατόπιν καί τῆς Κύπρου μετά βδελυγμίας ἀπεστράφη καί κατεδίκασεν.
ε) Παρόμοιον σχίσμα Ἐκκλησιολογικῆς φύσεως, διεπιστώθη ὅτι ἐγένετο καί εἰς τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ρουμανίας ὑπό τοῦ ἀποβιώσαντος Γλυκερίου, ὁ ὁποῖος υἱοθέτησεν τήν Φλωρινικήν κακοδοξίαν καί κατόπιν ἐταυτίσθη μετά τῆς σχισματικῆς Φλωρινικῆς παρατάξεως τοῦ «Φυλῆς» κ. Κυπριανοῦ, μετά τῆς ὁποίας οἱ διάδοχοι καί ὀπαδοί του συμπορεύονται.
στ) Καί τά ἐπακολουθήσαντα, ἐν Ἑλλάδι καί Κύπρω, νεώτερα σχίσματα τοῦ 1995 καί τοῦ 2005, ἔχουν ἀπολύτως τάς ἰδίας Δογματικάς — Ἐκκλησιολογικάς αἰτίας, μέ τό Φλωρινικόν κατά τό ἔτος 1937, οὐσία δέ ἀποτελοῦν ἀδιάσπαστον συνέχειαν, προέκτασιν καί διεύρυνσιν ἐκείνου.
ζ) Ὑφ' ὅλων αὐτῶν τῶν σχισματοαιρετικῶν, τοῦ 1995 καί τοῦ 2005, ἐπεχειρήθη, πλήν ἀνεπιτυχῶς, ἡ διακοπή τῆς γνησίας καί ἀνοθεύτου Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, τόσον μέ τήν κατά τό 1971 ἀποτυχοῦσαν «χειροθεσίαν», ὅσον καί μέ ὅλας τάς σχετικάς μετά τό 1971 πλαγίας καί δολίας μεθοδείας καί τέλος, μέ τήν ἀπό τό 2003 θρασεῖαν καί ἀπροκάλυπτον γενικήν των ὑπαναχώρησιν, ἐκ τῆς οὐσία καί πράγματι συγχωρητικῆς εὐχῆς, ἥν τόν Ὀκτώβριον τοῦ 1971 ἐδέχθη ἡ Ἱερά Σύνοδος ἐν Ἑλλάδι, εἰς χειροθεσίαν! Οὕτω ἐπεδίωξαν ὄχι μόνον νά προσβληθῆ ἡ Ἀποστολική Διαδοχή, ἀλλά καί νά ἀποβῆ κενή περιεχομένου καί ἡ Ὁμολογία — Ἐκκλησιολογία. Οὕτω πως θά ἐπεβάλετο ἡ περί «δυνάμει» θεωρία τοῦ πρ. Φλωρίνης, καί θά «ἔλυεν τό παλαιομερολογιτικόν πρόβλημα» ὁ μόλις ἀποβιώσας νεοημερολογίτης Ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος. Τέλος ἐγένετο δεκτόν ὑφ' ὅλων ὅτι δέν νοεῖται νά ὁμολογῆ τις ὅτι οἱ Νεοημερολογῖται εἶναι σχισματοαιρετικοί, ἀλλ' ὁ ἴδιος νά ἔχη τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν παρά Νεοημερολογιτῶν ἤ Παλαιοημερολογιτῶν κοινωνούντων μετά τῶν Νεοημερολογιτῶν — Οἰκουμενιστῶν.
Ἐπί τῆ βάσει αὐτῆς τῆς ΚΟΙΝΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ — ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ, ἐτέθη πρός μελέτην καί τό θέμα τῆς ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ εἰς τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ρουμανικήν Ἐκκλησίαν, ἡ Ὁποία, μετά τό 1924, ἐδοκιμάσθη δεινῶς λόγω τῶν σκληρῶν διωγμῶν καί ἀπό τήν ἔλλειψιν Ἀρχιερέων καί ἔν τινι χρόνω καί Ἱερέων, μέχρις ὅτου προσῆλθεν καί ἀνέλαβε νά ποιμάνη Αὐτήν ὁ Ἐπίσκοπος Βίκτωρ Λέου, ὁ ὁποῖος τό 1967, ὑπό ἰδιαζούσας διωκτικάς συνθήκας, μή ὑπάρχοντος δευτέρου, ἐχειροτόνησεν μόνος του, τόν Ἱερομόναχον Νήφωνα εἰς πρῶτον Ἀρχιερέα.
Ἐπί τοῦ ἐν λόγω θέματος καί μέ βάσιν τάς ἱστορικάς πηγάς καί τάς διαβεβαιώσεις τῆς ὑπό τόν Σεβ/τον κ. Γερόντιον Ἐξαρχίας, καί ὑπό τό φῶς τῆς Ὁμολογίας — Ἐκκλησιολογίας, ἐξητάσθη καί ἡ Ἀποστολική Διαδοχή τῶν τριῶν Ἀρχιερέων, οἱ ὁποῖοι κατά τό 1949, ἐν Μονάχω τῆς Γερμανίας, ἐχειροτόνησαν εἰς Ἐπίσκοπον τόν Ἱερέα Βασίλειον Λέου, ἤδη λαβόντα τό μοναχικόν σχῆμα καί μετωνομασθέντα εἰς Βίκτωρα. Ἐπ' αὐτοῦ προέκυψεν ὅτι οἱ Ἀρχιερεῖς Σεραφείμ, Στέφανος καί Φίλιππος, οἱ ὁποῖοι τό 1949 ἐχειροτόνησαν εἰς Ἐπίσκοπον τόν Βίκτωρα, ἦσαν παλαιοημερολογῖται ἐν τόπω καί χρόνω, χωρίς ἀπό τά μέχρι σήμερον ὑπάρχοντα ντοκουμέντα νά προκύπτη σαφῶς, ἐάν εἶχον καί ἐκήρυσσον, καί πρό καί μετά τήν χειροτονίαν, τήν ἀπολύτως καθαράν Ὁμολογίαν — Ἐκκλησιολογίαν.
Ἐπ' αὐτοῦ ἐλήφθησαν ὑπ' ὄψιν, ὅσα ἐν τῆ εἰρημένη ΑΠΟΦΑΝΣΕΙ διετυπώθησαν, ὡς καί ἡ σχετική διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, ὅστις ἀποφαίνεται: «Ἐκζητήσωμεν τοίνυν καί πολυπραγμονήσωμεν, παρ' οὗ ὀφείλομεν κοινωνῆσαι, εἰ τήν πίστιν ὁμολογοίη ὀρθήν, εἰ μή χρήμασι κεχειροτόνηται, εἰ μή τι ἄλλο τῶν κατά τόν βίον αὐτοῦ ὑποπτευομένων καί ἠκουσμένων σφαλερῶν ἀληθές. Εἰ δέ ὅτι τήν χειροτονίαν καταγομένην ἔχει ἀπό τοῦ δεῖνος, εἴτε ἐξ αἱρετικοῦ εἴτε ἐκ χρηματοχειροτονήτου, αὐτός δέ οὔτε αἱρετικός οὔτε ἐν γνώσει ἐκ χρηματολήπτου εἴτουν Σιμωνιανοῦ κεχειροτονημένος, ὁμολογοίη δέ ὅμως τήν πᾶσαν ἀλήθειαν, τήν τε πίστιν φυλάττειν καί τούς κανόνας ἀπαρατρώτους, τούς τε κατ' ἀμφότερα παρατετραμμένους ἀποβαλλόμενος, οὐδείς ἡμῖν λόγος ἀποχῆς πρός αὐτόν· ἀκατάγνωστος γάρ ὁ τοιοῦτος κατά τούς προδεδηλωμένους ἁγίους, καί δι' αὐτῶν κατά πάντας».
Κατόπιν τούτων ἐπικαλεσθέντες τήν Χάριν τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ἐμελετήσαμεν περαιτέρω μετά προσοχῆς καί συνέσεως τό θέμα, μέ δεδομένον ὅτι ἐργαζόμεθα διά τήν ἕνωσιν οὐχί μετά προσώπου τινός ἤ προσώπων, ἀλλά μετά μιᾶς τοπικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐν προκειμένω μετά τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, ἡ Ὁποία παραμείνασα ἀπολύτως Ὀρθόδοξος διεφύλαξεν ἀπό τό 1924 ΑΚΑΙΝΟΤΟΜΗΤΟΝ ΕΝ ΠΑΣΙ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΝ, διό ἡ Μητροπολιτική Ἱερά Σύνοδος, ὁμοφώνως ΑΠΕΚΛΕΙΣΕΝ οἱανδήποτε ἄλλην ἀντιμετώπισιν τοῦ θέματος τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς τοῦ Ἐπισκόπου Βίκτωρος καί τῶν διαδόχων του, μέχρι καί τῶν Ἐπισκόπων κ.κ. Κασσιανοῦ καί Γεροντίου, ἤτοι ἀπέκλεισεν τό ἐνδεχόμενον χειροθεσίας ἐπ' αὐτῶν, διότι αὕτη (ἡ χειροθεσία) ἀφορᾶ τούς σχισματικούς. Ἐν προκειμένω, λαμβάνοντες σοβαρῶς ὑπ' ὄψιν καί τό γεγονός, ὅτι ἐν τῆ Ὀρθοδοξία, ἡ Ἱερά Σύνοδος, ὡς θεῖος θεσμός (ὄργανον), κατευθυνομένη ὑπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ὑπό τό φῶς τῆς Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας — Ἐκκλησιολογίας τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, δύναται δι' Ἀποφάσεώς Της, νά προσεπικυρώση καί ἀναγνωρίση τάς ἐν λόγω χειροτονίας.

ΟΘΕΝ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΜΕΝ:

ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΜΕΝ τήν ἐν ἔτει 1949 χειροτονίαν τοῦ πρώτου Ἐπισκόπου τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, Βίκτωρος Λέου, ἀπό τήν ὁποίαν (χειροτονίαν) ἔχει σήμερον τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς Ρουμανίας. Ὡσαύτως ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΜΕΝ καί τήν ἐν τόπω καί χρόνω, ἤτοι, λόγω τοῦ διωγμοῦ καί μή ὑπάρχοντος ἑτέρου Ὀρθοδόξου Ἐπισκόπου, καθ' ὑπέρβασιν τῆς Κανονικῆς τάξεως ὑπό μόνου τοῦ Ἐπισκόπου Βίκτωρος Λέου, χειροτονίαν εἰς Ἐπίσκοπον τοῦ ἁγιορείτου Ἱερομονάχου Νήφωνος, (1967), καθώς καί τάς ἐν συνεχεία ὑπό τοῦ Ἐπισκόπου Νήφωνος μέ τό σύμψηφον τοῦ Ἐπισκόπου Βίκτωρος τελεσθείσας χειροτονίας τῶν Ἐπισκόπων Κλήμεντος, Κασσιανοῦ καί Γεροντίου, ὡς Κανονικάς, Ὀρθοδόξους καί Ἐγκύρους. Ὅθεν τήν ἐκκλησιαστικήν ἕνωσιν καί κοινωνίαν ἐν τῶ κοινῶ Ἁγίω Ποτηρίω μετά τῆς ἐν Ρουμανία Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας θεωροῦμεν ὄχι μόνον ΑΚΩΛΥΤΟΝ, ἀλλά καί ΕΠΙΒΕΒΛΗΜΕΝΗΝ.
Ἡ ἀνακοίνωσις καί κατόπιν ἡ ἐκτέλεσις τῆς παρούσης Πράξεως — Ἀποφάσεως ἀνατίθεται εἰς τόν Πρόεδρον τῆς Μητροπολιτικῆς Ἱερᾶς Συνόδου, τόν Σεβασμιώτατον Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κήρυκον, ὅστις δέον νά κοινοποιήση τήν παροῦσαν εἰς τούς Ἐπισκόπους καί Ἱερεῖς τῆς ἐν Ρουμανία τοπικῆς Ἀδελφῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἴνα ἀπό κοινοῦ προσδιορίσωσι τήν ἡμέραν, καθ' ἥν θά τελεσθῆ Ἱερόν Συλλείτουργον τῶν Ἐπισκόπων καί Ἱερέων τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν Ἑλλάδος καί Ρουμανίας, μέ τήν συμμετοχήν καί ἐκπροσώπων τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν Κύπρου, Ρωσίας καί Κένυας. Πρό τοῦ συλλειτούργου τούτου, θά ἀναγνωσθῆ καί διακηρυχθῆ ἡ παροῦσα, διά δέ τῆς ἐν τῶ αὐτῶ Ἁγίω Ποτηρίω κοινωνίας, ἐπισφαγισθήσεται ἡ ἐν τῶ Ἑνί Ἁγίω Σώματι τῆς Καθολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας ἁγία ἑνότης. Τούτου ὅλου, εὐδοκία καί χάριτι τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ ὁλοκληρωθησομένου, ἡ νέα Κανονική καί Ὀρθόδοξος Σύνοδος, Κανονικῶς καί κατά τήν Ἐκκλησιαστικήν δεοντολογίαν συνερχομένη, ἐπιληφθήσεται Κανονικῶς καί ἁρμοδίως ὅλων τῶν φλεγόντων καί ἐκκρεμούντων θεμάτων εἰς τάς χειμαζομένας τοπικάς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.
Εἰς βεβαίωσιν καί μαρτυρίαν τῆς ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ — ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ καί τῆς ΕΠΙΚΥΡΩΣΕΩΣ καί ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΩΣ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ τῶν Ἐπισκόπων καί Πρεσβυτέρων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, διετυπώσαμεν τήν παροῦσαν ΠΡΑΞΙΝ — ΑΠΟΦΑΣΙΝ, ἥτις ἐνεκρίθη καί ἀπεφασίσθη ὁμοφώνως καί ὑπογράφεται εἰς δόξαν Πατρός καί Υἱοῦ καί Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν.
Η ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΗ ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ
Διά τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος
+ Ὁ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος
+ Ὁ Ἱερομόναχος Ἀμφιλόχιος Ταμπουρᾶς
+ Ὁ Πρωτοπρεσβύτερος Θωμᾶς Κοντογιάννης
Διά τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν Κατακομβῶν Ρωσίας
+ Ὁ Ἱερεύς Ἀνδρέας Σίντνιεβ
Διά τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου καί τήν εἰς Κένυαν Ἱεραποστολήν
+ Ὁ Ἱερεύς Μιχαήλ Ἰωάννου


Ὁ μακαριστός Ἐπίσκοπος Κλήμης ἐν μέσω τοῦ ποιμνίου του.

ΚΗΡΥΣΣΕΤΑΙ ΚΑΙ ΒΙΟΥΤΑΙ
Η ΑΓΙΑ ΕΝΟΤΗΣ ΕΝ ΤΗ ΑΥΤΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ — ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
ΕΝ ΤΩ ΕΝΙ ΑΓΙΩ ΠΟΤΗΡΙΩ


Ἀφοῦ, ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης κ. Κήρυκος, ἐκοινοποίησεν τήν ἀνωτέρω ΠΡΑΞΙΝ — ΑΠΟΦΑΣΙΝ, ἡ ὁποία ἀνεπιφυλάκτως ἐγένετο δεκτή παρά τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῶν Ἐπισκόπων Ἰασίου κ. Κασσιανοῦ, Βράντσεα κ. Γεροντίου καί τοῦ ὑπ' αὐτούς Ἱεροῦ Κλήρου, τῶν Μοναχικῶν Ταγμάτων καί ὅλου τοῦ πιστοῦ πληρώματος τῆς μαρτυρικῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, ἠκολούθησεν ἡ πρός τόν Σεβ/τον κ. Κήρυκον, πρόσκλησις τῶν Σεβ/των Ἐπισκόπων κ. Κασσιανοῦ καί κ. Γεροντίου τῆς Ρουμανικῆς Ἐκκλησίας. Δι' αὐτῆς προσεκαλεῖτο ὁ Μητροπολίτης μετά Κληρικῶν του καί ἐκπροσώπων τοῦ πιστοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὅπως τήν ἑβδομάδα τῆς Διακαινησίμου μεταβῆ εἰς Ρουμανίαν πρός τέλεσιν τοῦ πρώτου Ἱεροῦ Συλλειτούργου, τήν Παρασκευήν τῆς Διακαινησίμου — Ζωοδόχου Πηγῆς, εἰς τόν ἑορτάζοντα ὁμώνυμον Ἱερόν Ναόν, εἰς Μοβιλίτσαν τῆς ἐπαρχίας Βράντσεα τῆς Μολδαβίας. Κατά τό ἐν λόγω θεῖον Συλλείτουργον θά διεκηρύσσετο ἡ Ὁμολογία — Ἐκκλησιολογία καί ἡ Ἁγία Ἑνότης τῆς ἐν Ρουμανία Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μετά τῶν τοιούτων τῆς Ἑλλάδος, Κύπρου, Ρωσίας καί Κένυα.

ΕΙΣ ΡΟΥΜΑΝΙΑΝ

Κατόπιν τούτου, τήν Τετάρτην τῆς Διακαινησίμου (17.4.2008), ἔφθασαν εἰς Βουκουρέστιον Ἀντιπροσωπεῖαι τόσον ἐκ μέρους τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὑπό τόν Σεβ/τον Μητροπολίτην κ. Κήρυκον, ὅσον καί ἐκ μέρους τῆς πρεσβυγενοῦς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, ὑπό τόν Αἰδ/τον π. Μιχαήλ Ἰωάννου. Ἀμφοτέρας τάς ἀντιπροσωπείας ὑπεδέχθησαν εἰς τό Ἀεροδρόμιον τοῦ Βουκουρεστίου ὁ Σεβ/τος Βράντσεα κ. Γερόντιος καί ὁ Παν/τος π. Παρθένιος.
Ὁδικῶς, μετά ἀρκετάς ὥρας ταξιδίου ἔφθασαν εἰς τήν Μοβιλίτσαν τῆς ἐπαρχίας Βράντσεα τῆς Μολδαβίας, ὅπου ὁ Ἱερός Ναός τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς τῆς Θεοτόκου καί ἡ ἕδρα τοῦ Σεβ/του κ. Γεροντίου. Ἡ ὑποδοχή τοῦ Σεβ. κ. Κηρύκου καί τῶν λοιπῶν ἐκπροσώπων εἰς τήν ἕδραν τοῦ Σεβ. Ἐπισκόπου κ. Γεροντίου, ὑπό τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου, Μοναχῶν καί Μοναζουσῶν, ὑπῆρξεν θερμοτάτη καί ἐγκάρδιος. Ἐνδιαμέσως ἐπεσκέφθησαν τόν Ἱ. Ν. Ἀρχαγγέλων Μιχαήλ καί Γαβριήλ, ὅπου ἐφημερεύει ὁ Ἱερομόναχος π. Γυμνάσιος, τυχόντες καί ἐκεῖ συγκινητικῆς ὑποδοχῆς.
Οἱ Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί τῆς Ρουμανίας, ἀπομονωμένοι λόγω τῶν διωγμῶν, ἀπέκτησαν τήν ἐλευθερίαν των μετά τήν πτῶσιν τοῦ καθεστῶτος Τσαουσέσκου. Ἔκτοτε ἐπεδόθησαν μέ ὅλας των τάς δυνάμεις, παρά τήν πτωχείαν των καί τήν δύσκολον οἰκονομικήν κατάστασιν τῆς χώρας των, εἰς τήν ἀνοικοδόμησιν τῶν Ἱ. Ναῶν καί Μονῶν των. Πολυσέβαστοι γέροντες καί γερόντισσαι καί εὐλαβεῖς Μοναχοί καί Μοναχαί μεγάλης ἡλικίας, οἱ ὁποῖοι ἔζησαν τούς διωγμούς καί τήν κατεδάφισιν τῶν Ἱ. Ναῶν, μέ δάκρυα χαρᾶς καί ἱερόν ἐνθουσιασμόν ἐπεδοκίμασαν τό γεγονός τῆς Ἑνώσεως, καί ὑπεδέχθησαν τούς Ὀρθοδόξους Πατέρας καί Ἀδελφούς των ἀπό τό ἐξωτερικόν, εἰς τούς ὁποίους προσέφερον φιλόφρονα φιλοξενίαν. Ἠκολούθησαν σχετικαί προδιεργασίαι καί ἀπεφασίσθη, λόγω ἀδυναμίας νά μετακινηθῆ ὁ Σεβ/τος Γέρων Κασσιανός, νά προηγηθῆ τό Συλλείτουργον εἰς τήν ἕδραν τοῦ Σεβ/του Βράντσεα κ. Γεροντίου καί τήν ἑπομένην νά λάβη χώραν καί δεύτερον συλλείτουργον εἰς τήν ἕδραν τοῦ Σεβ/του Μπακάου κ. Κασσιανοῦ.

Είς τούς ἐνδιαμέσους σταθμούς ἀπό Βουκουρέστι πρός Μοβιλίτσαν, ὅπου ὑπῆρχαν ῾Ιεροί Ναοί, ἐγένετο θερμοτάτη καί ἐνθουσιώδης ὑποδοχή ἀπό τόν Ἱ. Κλῆρον καί τόν Λαόν.


Από τήν ὑποδοχήν τῆς ὑπό τόν Σεβ/τον κ. Κήρυκον Ἑλλαδικῆς καί Κυπριακῆς ἀντιπροσωπείας εἰς τόν ῾Ιερόν Ναόν τῶν ῾Αγίων ᾽Αρχαγγέλων, ὅπου ἐφημέριος εἶναι ζηλωτής Ἱερομόναχος π. Γυμνάσιος.


Ἀπό τήν ἄφιξιν εἰς τήν ἕδραν τοῦ ᾽Επισκόπου κ. Γεροντίου, ἔξωθι τοῦ . Ναοῦ Ζωοδόχου Πηγῆς είς Μοβιλίτσαν. Διακρίνονται εἰς τό κέντρον, οἱ δύο Ἀρχιερεῖς (ὀ Σεβ. κ. Γερόντιος ἄνευ τῶν διακριτικῶν του(!)), καί ἐκ δεξιῶν, Ὁ ῾Ιερομόναχος π. Παρθένιος καί ὁ Μοναχός π. Θεόδωρος, ἐξ ἀριστερῶν δέ ὀ πρεσβύτερος π. Μιχαήλ καί ὁ ᾽Ιερο/χος π. Παντελεήμων ἐν μέσω μοναχῶν καί λαϊκῶν.

ΤΟ ΙΕΡΟΝ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΟΡΤΑΖΟΝΤΑ Ι. Ν. ΖΩΟΔΟΧΟΥ ΠΗΓΗΣ
ΕΙΣ ΜΟΒΙΛΙΤΣΑΝ ΒΡΑΝΤΣΕΑ


Τήν Πέμπτην τῆς Διακαινησίμου ὑπεγράφη ἡ κοινή Ὁμολογία — Ἐκκλησιολογία, ἐπί τῆ βάσει τῆς ὁποίας ἐπραγματοποιήθη ἡ ἕνωσις καί τό συλλείτουργον εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς ὑπό τῶν Σεβ/των Ἀρχιερέων Μεσογαίας κ. Κηρύκου καί Βράντσεα κ. Γεροντίου καί ἀμέσως, τό ἑσπέρας τῆς ἰδίας ἡμέρας ἐγένετο ὁ πρῶτος πανηγυρικός, ἀλλά καί βαθύτατα κατανυκτικός Ἀναστάσιμος, ἑσπερινός. Τήν πρωίαν τοῦ Σαββάτου, ἠκολούθησεν τό πρῶτον ΘΕΙΟΝ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΟΝ, τοῦ ὁποίου ὁ μυσταγωγικός, ἀλλά καί ἱστορικός χαρακτήρ συνεκίνησεν τούς πάντας. Πρό τοῦ θείου Συλλειτούργου ἀνεγνώσθη εἰς ἐπήκοον πάντων ἡ Πράξις τῆς Ἑνώσεως. Εἰς τό πρῶτον αὐτό θεῖον Συλλείτουργον ἔλαβον μέρος ὁ Σεβ. Μητροπ. Μεσογαίας κ. Κήρυκος, ἐκπροσωπῶν τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος, ὁ Σεβ. Ἐπίσκοπος Βράντσεα κ. Γερόντιος, ἐκπροσωπῶν τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ρουμανίας, ὁ Αἰδ/τος Ἱερεύς π. Μιχαήλ Ἰωάννου, ἐκπροσωπῶν τήν Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου καί οἱ Ρουμάνοι Ἱερεῖς καί Ἱερομόναχοι, π. Παρθένιος, π. Γυμνάσιος, π. Νικόλαος, π. Κων/νος, π. Βασίλειος, π. Βενιαμίν καί π. Μηνᾶς, συμπροσευχομένων πλέον τῶν 1.500 πιστῶν. Εἰς τό τέλος τῆς θείας λειτουργίας ὡμίλησαν οἱ δύο Ἀρχιερεῖς. Ὁ Σεβ/τος Βράντσεα κ. Γερόντιος εἶπεν:
«Σεβασμιώτατε Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κήρυκε ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, καί καλωσωρίσατε εἰς τήν Ρουμανίαν. Συναισθήματα χαρᾶς πλημμυρίζουν καί ξεχυλίζουν τίς ψυχές μας, διότι τί πρῶτον νά ἑορτάσωμεν σήμερον, καί διά ποῖον πρῶτον νά δοξολογήσωμεν τόν Τριαδικόν Θεόν; Τήν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου, τήν τιμήν καί μνήμην τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς ἤ τήν χαράν, ἡ ὁποία μᾶς πλημμυρίζει ὅλους διά τό Θεοβούλητον γεγονός τῆς ἐν Χριστῶ Ἑνώσεως τῆς ἐν Ρουμανία Ἐκκλησίας μετά τῶν ἐν Ἑλλάδι, Κύπρω, Ρωσία καί Κένυα τοπικῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν! Χαιρόμεθα καί δοξολογοῦμεν τόν Κύριον δι' ὅλα αὐτά, ἀλλά καί διότι εἰς τήν σεπτήν Σεβασμιότητά σας, ἀντικατοπτρίζεται ἡ ἀγωνιστικότης ὑπέρ τῆς ἀληθείας καί τῆς ἀκριβοῦς τηρήσεως τῶν ἱερῶν Κανόνων, τούς ὁποίους οἱ ἅγιοι Πατέρες μᾶς ἐνεπιστεύθησαν νά φυλάττωμεν ὡς ἱεράν Παρακαταθήκην.
Ἐπί ἔτη πολλά ἀνεζητούσαμεν νά εὕρωμεν τοιούτους ποιμένας, ἐνῶ ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι εἴχαμε ἀκούσει δι' ἐσᾶς τούς «Ματθαιϊκούς», ὅτι εἶσθε ἀσυμβίβαστοι ἀγωνισταί, καί θέλαμε ἀπό χρόνια νά ἔλθουμε εἰς ἐπικοινωνίαν μαζί σας, ἀλλά τά πράγματα καί τά προβλήματα τοῦ ἐδῶ ποιμνίου ἦσαν τόσα πολλά πού δέν μᾶς ἐπέτρεπαν νά ἔλθωμεν εἰς ἀναζήτησιν. Ἀλλά, Κύριος ὁ Θεός, δέν μᾶς ἐξέχασε ποτέ καί ἔτσι ὅταν ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου, σᾶς ἐπεσκέφθημεν εἰς τήν Ἑλλάδα καί μετά ἀπό πολυημέρους συνομιλίας εἴδομεν ὅτι ἡ καθαρότης τῆς πίστεως καί ὁ κατ' ἐπίγνωσιν ζῆλος σας διά τήν Ὀρθοδοξία ἦτο τόσον φλογερός, ὅσον καί ὁ ἰδικός μας. Καί ἀφοῦ ὅλα ὁ Θεός τά ἔφερεν κατ' εὐχήν, σήμερον εὑρισκόμεθα ἐδῶ εἰς τό Καθολικόν τοῦ Μοναστηρίου μας, τό ὁποῖον τιμᾶται ἐπ' ὀνόματι τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς, νά ἑορτάσωμεν τριπλῆν χαράν καί νά ἴδωμεν ἰδίοις ὄμμασι, ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος Κήρυκος δέν φέρει οὔτε τό ἐλάχιστον ἴχνος «κακοδοξίας», ἤ ὅπως ἀλλιῶς τόν ὀνομάζουν τά ἀπύλωτα στόματα τῶν σχισματικῶν, ἀλλά τουναντίον εἶναι ἀκόλουθος τῶν Ἁγ. Πατέρων καί γνήσιος συνεχιστής τοῦ ἔργου τοῦ ἐν ἁγίοις Ἱεράρχου Ματθαίου. Ἐβεβαιώθημεν ὅτι ὁ Μητροπολίτης Κήρυκος βαδίζει τήν ὁδόν Ἐκείνου, ὁ ὁποῖος ὄντως ἐβάδισεν τήν ὁδόν τῶν Ἁγ. Πατέρων. Εἴδομεν ἰδίοις ὄμμασιν ὅτι ὅλος ὁ ἀγών καί οἱ διωγμοί ἔχουν ὡς αἰτίαν τό γεγονός ὅτι ἐθέσατε ὡς μοναδικόν σκοπόν τήν διαφύλαξιν τῆς καθαρᾶς Ὁμολογίας Πίστεως, ἔστω καί ἄν αὐτό ἔχει ὡς συνέπειαν νά θυσιάσετε καί τόν ἴδιο τόν ἑαυτόν σας.
Σημαντικόν ἐπίσης εἶναι, Σεβασμιώτατε Κήρυκε, νά τονίσωμεν καί τήν ἀλήθειαν ὅτι πρίν γίνη τούτη ἡ εὐλογημένη ἕνωσις, κανείς ἄλλος πέραν τοῦ εὐλογημένου ἡμῶν ποιμνίου δέν μᾶς ἐγνώριζεν! Εἴμεθα κυριολεκτικῶς εἰς τήν ἀφάνειαν, ἐνῶ τώρα πού σᾶς ἐγνωρίσαμεν καί ἠνώθημεν ἐν Χριστῶ, ἤρθαμε πλέον εἰς την ἐπιφάνειαν, καθ' ὅτι ὁ ἀγών τό ὁποῖον διεξηγάγομεν ἐπί τόσα ἔτη διά τήν εὕρεσιν πραγματικῶν ποιμένων μέ Ὀρθόδοξον Ὁμολογιακόν φρόνημα, ἐν τέλει ἐτελεσφόρησεν διότι εἰς τήν δεινῶς χειμαζομένην, Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος ὅπως καί εἰς τάς λοιπάς τοπικάς Ἐκκλησίας Κύπρου, Ρωσίας, Κένυας καί ἀλλαχοῦ, εὕρομεν τό ζητούμενον. Γνωρίζετε ὅμως πλέον καί ἐσεῖς, ὅπως καί ὅλαι αἱ τοπικαί Γνήσιαι Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι, ὅτι καί ἡμεῖς ἀντιμετωπίσαμεν καί ὑπέστημεν βαρυτάτους διωγμούς δι' αὐτήν τήν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν καί ἐμμονήν μας εἰς τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, καθότι ὅστις ἀκολουθεῖ ἐδῶ εἰς τήν Ρουμανίαν τό Πάτριον Ἡμερολόγιον καί τήν Ὀρθοδοξίαν, δηλαδή ὁμολογεῖ τήν Ἐκκλησιολογίαν — Ὁμολογίαν διώκεται πολύ σκληρά ἀπό τούς Νεοημερολογίτας καί ὅλα τά Κέντρα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, αὐτῆς τῆς μάστιγος τῶν ἐσχάτων τούτων καιρῶν.
Πάντως ἐκ μέρους ὅλων αὐτῶν τῶν Ὀρθοδόξων, οἱ ὁποῖοι ἦλθον ἐδῶ σήμερον, διά νά τιμήσουν τό δοξασμένον ὄνομα τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς, σᾶς ἐκφράζω τάς ἀπεράντους εὐχαριστίας, διά τόν ζῆλον καί τό ἀμέριστον ἐνδιαφέρον, τό ὁποῖον ἐδείξατε εἰς τήν ἀδελφή πλέον Ἐκκλησίαν τῆς Ρουμανίας καί νά σᾶς διαβεβαιώσω ὅτι, χάριτι Χριστοῦ, ἀπό τοῦ νῦν καί ἕως τοῦ αἰῶνος ὡς μέλη τοῦ ἑνός καί ἀδιαιρέτου Σώματος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, θά εὑρισκώμεθα εἰς τό πλευρόν σας, τόσον ἡμεῖς οἱ Ἐπίσκοποι καί Ἱερεῖς, ὅσον καί ὅλον τό εὐσεβές πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας. Θά κοινωνοῦμεν καί θά συναγωνιζώμεθα εἰς κάθε ὀρθόδοξον ἀπόφασίν σας, διά τήν διαφύλαξιν καί μετάδοσιν τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς καί εἰς ἄλλους Ὀρθοδόξους Ἐπισκόπους…
Σεβασμιώτατε Μεσογαίας κ. Κήρυκε καί πάλιν εὔχομαι ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος, διά πρεσβειῶν τῆς Παναγίας μας Ζωοδόχου Πηγῆς, νά μᾶς ἐπισκιάζη πάντοτε, ὥστε νά ἀντλοῦμε πραγματικά ζωηρά νάματα ἀπό τήν χάριν Της, ὥστε νά συμπορευώμεθα πλέον ἀπό ἐδῶ καί πέρα μαζί εἰς τόν Γολγοθᾶν τῆς Ὀρθοδοξίας, αὐτοῦ τοῦ ἱεροῦ Ἀγῶνος, ἀλλά καί νά μᾶς πληροῖ καί φωτίζει τό φῶς καί ἡ χαρά τῆς Ἀναστάσεως.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ».

ΑΠΟ ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟΝ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΟΝ
ΤΗΣ ΕΝΩΣΕΩΣ



᾽Από τό ᾽Αρχιερατικόν Συλλείτουργον τῆς Παρασκευῆς τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς.
Οἱ Ἀρχιερεῖς Γερόντιος καί Κήρυκος καί οἰ λοιποί Κληρικοί.


Τ πλήθη τῶν πιστῶν, τά ὁποῖα παρακολουθοῦν μετά κατανύξεως καί εὐλαβείας τό θεῖον Συλλείτουργον.




Στιγμιότυπα ἀπό τήν ἀπόλυσιν τῆς θείας Λειτουργίας καί ἔξωθι τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς.

Ἀμέσως ὡμίλησεν ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κήρυκος, ὅστις ἀφοῦ συνεχάρη καί εὐχαρίστησεν τόν Σεβ/τον κ. Γερόντιον, ἀμέσως εἶπεν:
«Αὕτη ἡ ἡμέρα ἥν ἐποίησεν ὁ Κύριος ἀγαλλιασώμεθα καί εὐφρανθῶμεν ἐν αὐτῆ»! Ἡμέρα Ἀναστάσιμος, καθ' ἥν τιμᾶται ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ. Ἡμέρα καθ' ἥν μεγαλύνεται ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, διότι ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία πάντοτε καί ὅτε ἠγνοοῦμεν ἀλλήλους, μᾶς ἥνωνεν ἐν τῶ ἑνί σώματι τοῦ Χριστοῦ. Αὐτή ἡ ἰδία Χάρις τοῦ Θεοῦ, σήμερον, διά τῆς κοινωνίας μας εἰς τό ἕν Ἅγιον Ποτήριον, μᾶς ἔκαμεν ἀκόμη πιό δυνατούς, καί νά βιώσωμεν ἐντονώτερον τό μέγα μυστήριον ΤΗΣ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΚΑΙ ΤΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΕΝΟΤΗΤΟΣ…
Ὅταν πρό χιλίων ἐτῶν, Ρῶσοι ἀπεσταλμένοι παρηκολούθησαν μία θείαν Λειτουργίαν εἰς τήν Ἁγίαν Σοφίαν Κωνσταντινουπόλεως, ὡμολόγησαν: «Δέν μπορούσαμε νά καταλάβουμε ἄν εὑρισκώμαστε εἰς τήν γῆν ἤ εἰς τόν οὐρανόν». Παρόμοια συναισθήματα καί βιώματα εἴχομεν καί ἡμεῖς σήμερον, μέσα εἰς αὐτήν τήν λαμπράν Ἐκκλησιαστικήν λατρευτικήν πανδαισίαν. Τί εἶναι αὐτό τό ὁποῖον, μᾶς κάνει νά αἰσθανώμεθα ἔτσι; Ἡ χάρις καί ἡ εὐλογία τῆς κοινῆς Μητρός μας Ἐκκλησίας, ἡ κοινή μας Ὁμολογία, ἐπί τῆς ὁποίας οἰκοδομήσαμεν τήν ἕνωσίν μας, ἡ κοινή ἀγάπη πρός τόν Φιλάνθρωπον Κύριον. Εἶναι, τολμῶ εἰπεῖν, ἡ ἐν τῶ μέτρω ἑνός ἑκάστου μετοχή μας εἰς τάς ἀκτίστους θείας ἐνεργείας.
Μιμνησκόμεθα σήμερον τῶν ἀγώνων τῶν κοινῶν Πατέρων μας. Μιμνησκόμεθα ὅμως καί τῶν διωγμῶν τούς ὁποίους ὑπέστητε καί σεῖς οἱ ἐν Ρουμανία ὅπως καί ἡμεῖς οἱ ἐν Ἑλλάδι καί ἐν Κύπρω. Ἄς εἶναι αἰωνία ἡ μνήμη τῶν κοινῶν Πατέρων μας, οἱ ὁποῖοι μᾶς ἐκράτησαν εἰς αὐτήν τήν ἑνότητα μέ τήν Ἐκκλησίαν. Ἄς εἶναι αἰωνία ἡ μνήμη ὅλων τῶν Ἀοιδίμων Ὁμολογητῶν Ἐπισκόπων μας, Ματθαίου, Σπυρίδωνος, Δημητρίου, Βησσαρίωνος, Ἰωάννου, Ματθαίου Β΄, Λαζάρου, ὡς καί τῶν Ἐπισκόπων Βίκτωρος, Κλήμεντος καί Νήφωνος, καθώς καί ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων ἀγωνιστῶν καί ζηλωτῶν Ἱερέων.
Ἤθελον καί τοῦτο νά διευκρινίσω: Δέν εἴμεθα ἡμεῖς, οἱ ὁποῖοι σᾶς ἐβγάλαμεν ἀπό τήν ἀφάνειαν, Σεβασμιώτατε Γερόντιε, ἀλλ' ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, καί τά καλά ὑμῶν ἔργα, τά ὁποῖα πάντοτε σᾶς εἶχον «εἰς ἐμφάνειαν» ἐνώπιον τοῦ Κυρίου. Ὁ Χριστός εἶπεν: «οὕτω λαμψάτω τό φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσι τά καλά ὑμῶν ἔργα καί δοξάσωσι τόν Πατέρα ὑμῶν τόν ἐν τοῖς Οὐρανοῖς». Τά καλά ὑμῶν ἔργα, ἡ καλή ὑμῶν Ὁμολογία, αἱ θλίψεις καί ἡ ὑπομονή σας, δέν ἦτο δυνατόν παρά νά γίνουν γνωστά εἰς πάντα τά ἔθνη…
Αἱ Μυροφόραι γυναῖκες, ἔγιναν αἱ πρῶται μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως εἰς τούς Ἁγ. Ἀποστόλους. Ὁ Ἀναστάς Χριστός εἶπεν εἰς τούς Ἁγ. Ἀποστόλους, νά γίνουν μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεώς Του «ἐν τε τῆ Ἱερουσαλήμ καί ἐν τῆ Ἰουδαία καί ἐν πάση τῆ γῆ». Καί ἐμεῖς σήμερον καλούμεθα νά βιώσωμεν αὐτήν τήν ἑνότητά μας, καί νά γίνωμεν μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως, ἐν πάση τῆ Οἰκουμένη, διότι ἡ Μία Ἁγία Καθολική καί Ἀποστολική τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία εἶναι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἀναστάσεως, ἀφοῦ κεφαλή Της εἶναι ὁ ΑΝΕΣΤΗΜΕΝΟΣ ΚΥΡΙΟΣ. «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ.
Μετά τήν Θείαν Λειτουργίαν, κατά τά προβλεπόμενα ὑπό τοῦ Ρουμανικοῦ Τυπικοῦ, ἐτελέσθη ὑπαιθρίως Ἁγιασμός καί εἰς τήν συνέχειαν παρετέθη ἑορταστική τράπεζα.


πό τό πρῶτον Θεῖον Συλλείτουργον εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Ζωοδόχου Πηγῆς Μοβιλίτσης Ρουμανίας (Παρασκευή τῆς Διακαινησίμου 19.4.2008).

ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΔΡΑΝ ΤΟΥ ΣΕΒ. κ. ΚΑΣΣΙΑΝΟΥ
ΤΑ ΕΠΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑΝΤΑ ΘΕΙΑ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΑ ΚΑΤΑ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟΝ ΤΗW ΔΙΑΚΑΙΝΗΣΙΜΟΥ 20.4.2008 ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗΝ ΤΟΥ ΘΩΜΑ 21.4.2008

Τήν ἑπομένην τῆς ἑορτῆς τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς, (Σάββατον τῆς Διακαινησίμου), οἱ Σεβασμιώτατοι Ἀρχιερεῖς κ.κ. Γερόντιος καί Κήρυκος μετά τῶν συνοδειῶν των, μετέβησαν εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος, εἰς Προδρομίτσαν Μπακάου Μολδαβίας, ὅπου ἡ ἕδρα τοῦ γηραιοῦ Ἐπισκόπου κ. Κασσιανοῦ. Τούς Σεβ. Ἀρχιερεῖς καί τούς ἀντιπροσώπους ὑπεδέχθη ἡ Ἀδελφότης τῆς Ἱ. Μονῆς, προσφέρουσα εἰς αὐτούς «ψωμί καί ἁλάτι» κατά τήν Ρουμανικήν παράδοσιν. Ἐκεῖ ἐπραγματοποιήθη τό Β΄ Θεῖον Συλλείτουργον. Τά συναισθήματα καί εἰς αὐτό τό ἱστορικόν Συλλείτουργον ἦσαν τό ἴδιο ἔντονα, ὅπως καί κατά τό προηγούμενον. Τῆς θείας Λειτουργίας, μέ τήν εὐλογίαν τοῦ Σεβ/του Κασσιανοῦ, προεξῆρχεν ὁ Σεβ/τος Κήρυκος, βοηθούμενος ἀπό τούς ἱερεῖς π. Μιχαήλ, π. Παρθένιον, π. Νικόλαον, π. Βιτάλιον. Ὁ δέ Σεβ/τος Γερόντιος ἦτο συμπροσευχόμενος, καθ' ὅσον οἱ Ρουμάνοι Ἐπίσκοποι κρατοῦν ἐπακριβῶς τούς Κανόνας τοῦ Πηδαλίου καί εἰς αὐτό τό θέμα, δηλαδή ὁ Ἐπίσκοπος ἑτέρας ἐπαρχίας, εὑρισκόμενος εἰς ἄλλην Ἐπαρχίαν, παρουσία τοῦ ἐπιχωρίου Ἐπισκόπου φέρει μόνον τό ἐπιτραχήλιον καί τό μικρόν ὠμοφόριον.
Εἰς τό τέλος τῆς θείας Λειτουργίας, ἡ ὁποία καί πάλιν ἐτελέσθη καί εἰς τάς δύο γλώσσας, τήν Ρουμανικήν καί τήν Ἑλληνικήν, ἐγένοντο καί ἀνάλογοι προσφωνήσεις καί ἐπίδοσις ἐνθυμίων μεταξύ τῶν Ἐπισκόπων Κασσιανοῦ καί Κηρύκου. Ὁ Σεβ/τος Κασσιανός ἐξέφρασεν τήν χαράν του δι' αὐτήν τήν συνάντησιν, ηὐχήθη νά μᾶς διαφυλάσση ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ πάντοτε ἡνωμένους ἐν τῆ αὐτῆ Ὀρθοδόξω Ὁμολογία καί ἀνέφερεν ὅτι «θεωρῶ σημαντικήν αὐτήν τήν ἐπικοινωνίαν μας καί δι' ἕνα ἄλλο λόγον, διότι καθ' ὅ γέρων καί ἀσθενής, δέν γνωρίζω πότε ὁ Κύριος θά μέ καλέση, ὁπότε ὁ Ἐπίσκοπος Γερόντιος θά μείνη μόνος! Διό εἶναι ἐπείγουσα ἡ ἀνάγκη νά χειροτονηθοῦν καί ἄλλοι Ἐπίσκοποι. Θά ἤθελα, εἶπεν, πρίν ἀπό τήν κοίμησίν μου νά ἔλθετε εἰς τήν Ρουμανία νά χειροτονήσουμε καί ἄλλους Ἐπισκόπους. Βλέπω ὅτι ὁ Θεός σᾶς ἀπέστειλεν ἐδῶ σέ πολύ δύσκολους καιρούς διά τήν Ὀρθοδοξίαν. Ἐδῶ ὁ θερισμός εἶναι πολύς οἱ δέ ἐργάται ὀλίγοι. Ἡ χαρά μου εἶναι μεγάλη πού ἤλθατε. Σᾶς εὐχαριστῶ διά τό ἐνδιαφέρον πού ἐδείξατε διά τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ρουμανίας».
Εἰς τήν συνέχειαν, ὁ π. Μιχαήλ, ἐδώρισεν εἰς τόν Γέροντα Ἐπίσκοπον κ. Κασσιανόν, μίαν εἰκόνα τῆς Παναγίας εἰπών μεταξύ ἄλλων: «Ἡ χαρά μας σήμερα εἶναι πολύ μεγάλη, διότι ὁ Θεός ηὐδόκησεν καί ἦλθεν τό πλήρωμα τοῦ χρόνου καί ἡ τοπική Ἐκκλησία τῆς Ρουμανίας ἡνώθη μετά τῶν λοιπῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν Κύπρου Ἑλλάδος Ρωσίας καί Κένυας… Ἡμεῖς ἤλθαμε ἐδῶ διά νά κηρύξωμεν Ὀρθοδοξίαν, ἀλλά φεύγουμε παίρνοντας μαθήματα Ὀρθοδοξίας. Ἡ εὐλάβεια τῶν ἀδελφῶν Ρουμάνων εἰς τό Πηδάλιον καί ἡ πιστή τήρησίς του εἶναι πρός μίμησιν…».
Τήν Κυριακήν τοῦ Θωμᾶ ἐτελέσθη τρίτον συλλείτουργον εἰς τόν Ἱ. Ν. Ζωοδ. Πηγῆς Μοβιλίτσας, συλλειτουργησάντων τῶν Σεβ. Ἀρχιερέων Κηρύκου καί Γεροντίου, τοῦ Ἱερέως π. Μιχαήλ καί τοῦ Ἱερομονάχου π. Παρθενίου.


Ὁ πολυσέβαστος Γέρων Ἐπίσκοπος Κασσιανός κρατῶν τήν εἰκόνα τῆς Θεοτόκου, τήν οποία  τοῦ ἔδωκεν ὁ π. Μιχαήλ ὡς εὐλογίαν τῆς Πρεσβυγενοῦς   Εκκλησίας τῆς Κύπρου καί τόν Σταυρόν, τόν οποῖον τοῦ ἐδώρησεν ὁ Σεβ/τος Κήρυκος.


Ὁ ῾Ιερός Ναός Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος, εἰς Προδρομίτσαν Μπακάου τῆς Μολδαβίας. Εἶναι τό Καθολικόν τῆς νεωστί ἰδρυθείσης γυναικείας Ἱερᾶς Μονῆς, ἡ ὀποία ὑπάγεται εἰς τόν Σεβ. Κασσιανόν.


Ἀπό τήν ἄφιξιν εἰς τήν ἕδραν τοῦ Σεβ/του κ. Κασσιανοῦ.
Ἔθος νά προσφέρεται «ψωμί καί ἀλάτι» εἰς τούς ἐπισήμους ἑπισκέπτας.


Η ΣΥΓΚΛΗΣΙΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ
ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ


Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν τοῦ Σαββάτου 20.4.2008, συνεκλήθη εἰς τήν πρώτην Αὐτῆς συνεδρίασιν ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς ἁπανταχοῦ Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τήν ἕδραν τοῦ Σεβ/του κ. Κασσιανοῦ, ἤτοι, εἰς τήν Ἱ. Μονήν τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Προδρομίτσας Μπακάου Μολδαβίας, ἀποτελουμένη ἐκ τῶν:
1. Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κηρύκου, ἐκπροσωποῦντος τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος, καί τήν Ἐκκλησίαν τῶν Κατακομβῶν τῆς Ρωσίας.
2. Ἐπισκόπων Μπακάου κ. Κασσιανοῦ καί Βράντσεα κ. Γεροντίου, ἐκπροσωπούντων τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ρουμανίας.
3. Τοῦ Πρεσβυτέρου π. Μιχαήλ Ἰωάννου ἐκπροσωποῦντος τήν Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου καί τήν εἰς Κέννυαν ἱεραποστολήν.
Κατά τήν ἐν λόγω Ἱεράν Σύνοδον, κατ' ἀρχάς ὑπεγράφη ἡ ΠΡΑΞΙΣ ΤΗΣ ΕΝΩΣΕΩΣ, καί κατόπιν, ὁ ὁρισθείς ὑπό τῆς Συνόδου ὡς Πρόεδρος Σεβ/τος κ. Κήρυκος, εἰσηγήθη τό θέμα ἐκλογῆς καί χειροτονίας Ἐπισκόπων διά τάς Τοπικάς Ἐκκλησίας, Ρωσίας (Κατακομβῶν) καί Κύπρου καθώς καί περί τῆς Ἱεραποστολῆς εἰς Κένυαν.

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ ΜΕΓΙΣΤΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ


Ἀπό τό συλλείτουργον τοῦ Σαββάτου τῆς Διακαινησίμου, εἰς Ἱ. Μ. Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Προδρομίτσας Μολδαρίας.


Ἀπό τήν πρώτην συνεδρίασιν τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδο. Κατ' αὐτήν ἀπεφασίσθη καί ἡ χειροτονία τοῦ Ἐπισκόπου Κένυας Ματθαίου καί τοῦ Μητροπ. Κιέρου Σεραφείμ.

ΙΣΤΟΡΙΚΑΙ ΑΛΛΑ ΚΑΙ "ΜΥΣΤΙΚΑΙ" ΣΤΙΜΓΑΙ
ΚΑΙ ΑΥΤΑΙ ΤΗΣ ΥΠΟΓΡΑΦΗΣ ΤΗΣ ΕΝΩΣΕΩΣ

( Σάββατον τῆς Διακαινησίμου 20.04.2008)






Ἀπό τήν ὑπογραφήν τοῦ Πρακτικοῦ - Ἀποφάσεως τῆς Ἑνώσεως.

Η ΕΚΛΟΓΗ ΤΟΥ π. ΣΕΡΑΦΕΙΜ
ΕΙΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΝ ΚΙΕΒΟΥ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ


Ὁ εἰσηγητής Σεβ/τος Κήρυκος ἐνημέρωσεν τήν Ἱεράν Σύνοδον περί τῆς ἀπό τό 2001 ἐκκρεμούσης ἐκλογῆς, «ψήφω κλήρου καί λαοῦ» τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας (Κατακομβῶν) εἰς Ἐπίσκοπον τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Σεραφείμ. Ἰδιαιτέρως ἐτονίσθησαν καί ἐλήφθησαν ὑπ' ὄψιν τά κάτωθι:
α) Τό ἐμπερίστατον τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τάς χώρας τῆς τέως Σοβιετικῆς Ἑνώσεως, ἡ Ὁποία πολεμουμένη τόσον ὑπό τοῦ ἐπισήμου Οἰκουμενισμοῦ, ὅσον καί ὑπό διαφόρων σχισμάτων, ἐντοπίων, ἀλλά καί εἰσαχθέντων (Φλωρινικοί, Νικολα?ται, κ.λ.π.), χρήζει ἀμέσου ποιμαντικῆς συνδρομῆς.
β) Τό γεγονός ὅτι ἡ ἐν λόγω ἀπόφασις περί τοῦ ἀρχ/του Σεραφείμ συστηματικῶς ἠγνοήθη, ὡς μή ὤφειλεν, ὑπό τοῦ ἀποθανόντος Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου, καί τῆς Συνόδου του, διότι οὔτω ἐξυπηρετοῦντο τά σχέδια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἐπισήμου καί Παλαιοημερολογιτικοῦ, εἰς τήν Ρωσίαν.
γ) Τό γεγονός ὅτι ἡ ἐν λόγω ἀπόφασις εἶχε γίνει εὐμενῶς δεκτή τόσον ὑπό τοῦ Σεβ. Μητρ/του Μεσογαίας κ. Κηρύκου, ὅσον καί ὑπό τοῦ μεταστάντος Μητρ/του Λαρίσης κυροῦ Παναρέτου, ὁ ὁποῖος μάλιστα εἶχεν προτείνει τήν χειροτονίαν τοῦ ἀρχ/του Σεραφείμ εἰς τήν Μητρόπολίν του, «διά νά συντριβοῦν τά σχέδια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ».
δ) Τό ἦθος καί τήν γένει πολιτείαν τοῦ ἀρχ/του Σεραφείμ, εἰς τήν διακονίαν τοῦ ποιμνίου τῆς Ἐκκλησίας τῶν Κατακομβῶν.
Ταῦτα λαβοῦσα ὑπ' ὄψιν καί συσκεψαμένη ἐν Ἁγίω Πνεύματι ἡ Ἱερά Σύνοδος.
ΑΠΕΦΑΣΙΣΕΝ
Τήν ἀποδοχήν τῆς ὅλης προτάσεως καί ἐξελέξατο εἰς Μητροπολίτην Κιέβου τόν Ἀρχιμανδρίτην — Ἡγούμενον π. Σεραφείμ, τῆς χειροτονίας αὐτοῦ τελεσθησομένης εἰς Κύπρον, εἰς ἡμερομηνίαν ὁρισθησομένην κατά τήν κρίσιν τοῦ Σεβ. Προέδρου, Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κηρύκου. Σημειοῦται ὅτι κατ' ἀρχάς εἶχεν ἀποφασισθεῖ ἡ χειροτονία νά λάβη χώραν εἰς Ρουμανίαν, ἀλλά μή δυνηθέντος τοῦ π. Σεραφείμ νά λάβη «βίζαν» διά τήν Ρουμανίαν, ἀπεφασίσθη ἡ χειροτονία νά τελεσθῆ εἰς Κύπρον, ὅπου ἐξησφάλισε «βίζαν» μεταβάσεώς του.

Η ΕΚΛΟΓΗ ΤΟΥ π. ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΜΟΥΡΟΚΙ
ΕΙΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΝ


Ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης κ. Κήρυκος εἰσηγήθη ἐπίσης καί ἐπί τοῦ θέματος τῆς ὀργανώσεως εἰς Ἐπισκοπήν τῆς ἐντός τοῦ κλίματος τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας, ἀπό ἐτῶν δραστηριοποιουμένης Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολῆς τῆς Κένυας.
Ὁ εἰσηγητής Μητροπολίτης παρουσίασεν τό ὅλον θέμα τονίσας:
α) Τήν ἀπό ἐτῶν δραστηριοποίησιν Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολῆς, ἐντός τοῦ κλίματος τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας.
β) Τήν ταλαιπωρίαν τοῦ ἐκεῖσε Ὀρθοδόξου πληρώματος ἀπό τήν δραστηριότητα διαφόρων σχισμάτων, λόγω τῆς ἀπουσίας ἐπιχωρίου Ἀρχιερέως.
γ) Τήν ἄχρι τοῦδε εὐδόκιμον διακονίαν εἰς τόν ἱεραποστολικόν ἀγρόν τῆς Κένυας τοῦ Παν/του Ἀρχιμ. π. Ματθαίου Mouroki.
δ) Τήν ἀπό 13.4.2008 αἴτησιν τοῦ πληρώματος τῆς ἐν Κένυα Ἱεραποστολῆς, ὑπογραφομένην ὑπό τοῦ Ἱερέως π. Φωτίου Μαγω καί τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἐπιτρόπων, διά τῆς ὁποίας εὐσεβάστως αἰτοῦνται τήν εἰς Ἐπίσκοπον Κένυας χειροτονίαν τοῦ Ἀρχιμ. Ματθαίου καί
ε) Τήν περί τοῦ προσώπου καί τοῦ ἔργου τοῦ Παν/του π. Ματθαίου καλήν μαρτυρίαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, εἰς τήν δικαιοδοσίαν τῆς ὁποίας ὑπήγετο ἐπί σειράν ἐτῶν ἡ Ἱεραποστολή τῆς Κένυας.
Ἡ Ἱερά Σύνοδος λαβοῦσα ὑπ' ὄψιν τά ἀνωτέρω καί συσκεψαμένη ἐν Ἁγίω Πνεύματι.
ΑΠΕΦΑΣΙΣΕΝ
α) Τήν ἀνύψωσιν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολῆς τῆς Κένυας εἰς Ἐπισκοπήν καί
β) Ἐξελέξατο πρῶτον Ἐπίσκοπον διά τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Κένυας, τόν ὑπεύθυνον τῆς Ἱεραποστολῆς Παν/τον Ἀρχ/την π. Ματθαῖον MOUROKI, τῆς χειροτονίας αὐτοῦ τελεσθησομένης ὑπό τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου κ. Κηρύκου καί τοῦ Σεβ. Ἐπισκόπου κ. Γεροντίου εἰς τήν Λεμεσόν τῆς Κύπρου, τήν 27ην Ἀπριλίου/10ην Μα?ου ἐνεστῶτος ἔτους».
Ἐπί τοῦ θέματος τῆς ἐκλογῆς καί χειροτονίας Ἐπισκόπου διά τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου τό θέμα παρεπέμφθη νά ἐξετασθῆ περαιτέρω ὑπό τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ἡ ὁποία θά συγκληθῆ εἰς τό ἐγγύς μέλλον».
* * *
Οὕτω ὡλοκληρώθη ἡ ἐν Ρουμανία ἀποστολή τῶν Ἀντιπροσωπειῶν τῶν Ἐκκλησιῶν Ἑλλάδος καί Κύπρου, εἰς δόξαν Πατρός καί Υἱοῦ καί Ἁγ. Πνεύματος. Τούς Ἐκπροσώπους προέπεμψαν, μέ ἰδιαιτέραν χαράν καί συγκίνησιν, οἱ Σεβ/τοι Ἐπίσκοποι κ. Κασσιανός καί κ. Γερόντιος, ὡς καί ὁ πιστός Κλῆρος καί Λαός τῆς ἐν Ρουμανία Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ
@ ΓΟΕΕ 2008

Comments

Popular posts from this blog

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΝΟΥΦΡΙΟΥ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΕΠΙΚΑΛΟΥΝΤΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ

ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ Η ΕΝΔΗΜΟΥΣΑ ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Η ΕΝ ΣΤΑΥΡΟΠΗΓΙΑΚΗ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΑΣΑ Α.Π. 673 ‘Εν ‘Αχαρναῖς τῆ 15/28.6.2014 ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΕΝΔΗΜΟΥΣΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΓΝΗΣΙΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ Προλογικόν-Εἰσαγωγικόν τῆς Ὀρθοδόξου Πνοῆς ΣΥΝΕΚΛΗΘΗ ΤΗΝ 15ην ΙΟΥΛΙΟΥ 2014 ΕΟΡΤΗΝ ΤΩΝ ΑΓ. ΚΗΡΥΚΟΥ ΚΑΙ ΙΟΥΛΙΤΗΣ Η ΕΝΔΗΜΟΥΣΑ Ι. ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Τήν Τρίτην 15ην Ἰουλίου, καθ' ἥν ἡ Ἐκκλησία ἐτίμησε τήν μνήμην τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Ἰουλίτης καί Κηρύκου, ἦγεν τά ὀνομαστήριά του καί ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κήρυκος. Τήν πρωίαν εἰς τόν Μητροπολιτικόν ἱερόν Ναόν τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης εἰς Κορωπίον Ἀττικῆς, ἐγένετο πανηγυρικόν θεῖον Συλλείτουργον, κατά δέ τό ἑσπέρας τῆς ἰδίας ἡμέρας συνῆλθεν, ἡ ἐνδημοῦσα Ἱερά Σύνοδος, ἡ ὁποία ἔχουσα ὡς κύριον θέμα τό βαρύτατον ἔργον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί μέ δεδομένην τήν ὑπό τῶν συγχρόνων ὀργανωμένων κέντρων τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀλλεπαλλήλους σκευωρίας κατά τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐμελέτησε καί κατεπόνησεν σχέδιον ΔΙΑΚΗΡΥΞΕΩΣ-ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ, τό ὁποῖον ὡς ἐπίσημον κείμενον τῆς ἱερᾶς Συνόδου θά τεθῆ δημοσίως ὑπ' ὄψιν πρός ἅπαντας καί πρωτίστως πρός τόν πιστόν Λαόν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Οἱ Σεβασμιώτατοι Μητροπολῖται τῆς ἐν Ἑλλάδι Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆ κ. Κήρυκος, Λαρίσης καί Τυρνάβου κ. Ἀμφιλόχιος καί τῆς ἐν Κύπρω Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης Κιτίου κ. Παρθένιος, παρισταμένου καί συμμετέχοντος καί τοῦ Αἰδεσιμωτάτου π. Μιχαήλ Ἰωάννου, καθώς καί μοναχῶν καί θεολόγων, συνεδριάσαντες τήν 15ην Ἰουλίου 2014 εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης εἰς Κορωπίον Ἀττικῆς, ὡς ἡ ἐνδημοῦσα Ἱ.Σ. τῆς ἁπανταχοῦ Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐπελήφθησαν τῆς συγχρόνου ἀποκαλυπτικῆς ἐποχῆς καί ἰδιαιτέρως, τῶν ἀφ' ἑνός εὐρυτέρων παρατηρουμένων ἐκδηλώσεων τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί ἀφ' ἑτέρου τῶν παραλλήλως ἰδίων παρατηρουμένων τάσεων καί ἐκδηλώσεων τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ τοιούτου! Ἐπί τούτοις ἡ Ἱερά Σύνοδος, ἔλαβεν ὑπ' ὄψιν καί τό ἄκρως ἀνησυχητικόν φαινόμενον, καθ' ὅ ἡ συντριπτική πλειοψηφία καί τῶν φερομένων ὡς Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν δέν γνωρίζει καί δέν συνειδητοποιεῖ τήν Ὀρθοδοξίαν οὔτε ἐνδιαφέρεται νά μάθη καί ἁπλῶς μόνον θρησκεύει, ὅπως ὅλοι οἱ ὀπαδοί ὅλων τῶν θρησκειῶν! Τό κείμενον εἶναι ἐκτενές ἀλλά ἐξαιρετικῶς ἐνδιαφέρον ἀπ' ἀρχῆ μέχρι τέλους. ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΕΝΔΗΜΟΥΣΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΓΝΗΣΙΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ Α.Π. 673 Ἐν Ἀθήναις τῆ 15/28.6.2014 Πατέρες καί ἀδελφοί, Τέκνα ἐν Κυρίω ἀγαπητά, «Στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετά φόβου», ἵνα εἰς τάς ἐσχάτας ταύτας ἡμέρας, Χάριτι Χριστοῦ, ὁμολογήσωμεν τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Πίστιν καί ὁμολογίαν τῶν ἀπ' ἀρχῆ Ἁγίων Πατέρων μέχρι καί τῶν πρό ἡμῶν καί παραδώσωμεν ταύτην εἰς τάς ἐπερχομένας γενεάς ἀμήν, Γένοιτο. Πατέρες καί ἀδελφοί ἐν Χριστῶ, πιστά μέλη τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, τά πρῶτα καί βασικά ΔΟΓΜΑΤΑ τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅπως διετυπώθησαν, ὡμολογήθησαν καί ἐκηρύχθησαν ἐν Ἁγίω Πνεύματι, διά τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί Πατέρων καί ἰδιαιτέρως διά τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, τά ὁποῖα ἰσχύουν εἰς τούς αἰῶνας, ἤτοι ἐν τῶ παρόντι καί τῶ μέλλοντι, εἶναι: 1ον Πιστεύω εἰς Ἕνα Θεόν, Πατέρα, Παντοκράτορα... 2ον Και εἰς Ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ... 3ον Καί εἰς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, τό Κύριον τό Ζωοποιόν, τό ἐκ τοῦ Πατρός ἐκπορευόμενον... 4ον Καί εἰς μίαν Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν... και 5ον Ὁμολογῶ ἐν Βάπτισμα εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν. Αὗται αἱ θεῖαι Δογματικαί ἀλήθειαι, ἤτοι τοῦ ἑνός καί Τριαδικοῦ Θεοῦ, ὅπως καί ὁ ἱερώτατος θεσμός τῆς Μίας Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, τήν ὁποίαν ἀπ' ἀρχῆ, ἤγουν ἀπό τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς, συγκροτεῖ καί συνέχει ἡ παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, αὗται, λέγομεν, αἱ Θεῖαι ἀλήθειαι ἐπολεμήθησαν ἀπ' ἀρχῆ ἐν τῶ Προσώπω τοῦ Χριστοῦ, ὑπό τῶν πολλῶν ἀντιχρίστων αἱρετικῶν, διά τοῦτο οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἐν ταῖς Ἁγίαις Οἰκουμενικαῖς καί ὅλαις ταῖς Ὀρθοδόξοις Συνόδοις, καθοδηγούμενοι ὑπό τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καί ὑπό τοῦ δι' Αὐτῆς (τῆς Ἐκκλησίας) παρατεινομένου εἰς τούς αἰῶνας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀντιμετώπισαν τούς πολλούς ἀντιχρίστους αἱρετικούς, ἤδη ἀκόμη ἀπό τούς ἀποστολικούς χρόνους! (Α΄ Ἰωάννου Β΄ 18 καί 22 καί δ΄ 1-3). Ὅλοι αὐτοί «οἱ πολλοί ἀντίχριστοι», πρωτίστως ἠθέλησαν καί ἐπεχείρησαν νά ἀμφισβητήσουν καί διαστρέψουν τήν ἀλήθειαν ὅτι ὁ ἐνανθρωπήσας, Κηρύξας, Σταυρωθείς καί ἀναστάς ΙΗΣΟΥΣ, εἶναι ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ, εἶναι ὁ ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, κατά τήν μαρτυρίαν τοῦ ἰδίου τοῦ Θεοῦ Πατρός! Τό μίσος ἀδιακρίτως ὅλων τῶν αἱρετικῶν κατά τῆς ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ δέν διεκόπη μέ τήν Σταύρωσιν, ἀλλ' ἀντιθέτως ἡ Ἀνάστασις τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ, τούς ἔκαμε νά τόν πολεμήσουν καί ἀναστάντα, διότι ἀκριβῶς εὑρίσκοντο καί ἐκινοῦντο εἰς τό σκότος τοῦ ἀντιχρίστου, ὁ ὁποῖος οὐδέποτε ἐπαύσατο νά μεθοδεύη τήν ἀπάτην, ὅτι ὁ Χριστός δέν ἦτο ὁ προφητευμένος Μεσσίας-Σωτήρ, ἀλλά «θά ἔλθη»!!! Ἐντεῦθεν ξεκινᾶ κάθε αἱρετικός, τό ἀντίχριστον ἔργον τοῦ Διαβόλου, χωρίς νά κατανοῆ ὅτι ἔχει συντριβεῖ ὁ Πονηρός ἤ μᾶλλον θέλει νά διασκεδάζη τήν συντριβή του μέ τό νά πλανᾶ τούς ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ καί νά τούς ἀποκόπτη ἐκ τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ!! Ἀπό τό 1054, ὅτε ὁ Παπισμός ἤδη εἶχεν βουτηχθεῖ εἰς τά αἱρετικά «πιστεύω» του, καί ἰδιαιτέρως ἐπί τοῦ Τριαδολογικοῦ Δόγματος, εἰς τήν συνέχειαν δέ, ἀφοῦ κατέλυσεν καί τό Ἐκκλησιολογικόν Δόγμα, μετατρέψας τήν ἀλήθειαν περί τοῦ μεγάλου Μυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας εἰς ἕν Πολιτικοθρησκευτικόν μέγεθος, ἔκτοτε, πέραν ὅλων τῶν ἄλλων αἱρέσεων, τάς ὁποίας ἐπενόησεν μέχρι καί τήν μωρίαν «περί τοῦ ἀλαθήτου» αὐτοῦ, δυνάμεθα νά εἴπωμεν ὅτι καταφανῶς ἀποτελεῖ τήν διαχρονικήν παρουσίαν τοῦ ἀντιχρίστου, ὁ ὁποῖος ἀπό τό 1054 ἐν τῶ Προσώπω τοῦ κάθε Πάπα ἀντιποιεῖται τήν Ἐκκλησίαν, καί ἑπομένως καί τόν Χριστόν, ἐσχάτως δέ μετά τῶν Προτεσταντῶν καί διά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί Ταύτην τήν «κατήργησεν» ὑπόσχεται δέ ὅτι θά τήν «ἐπανασυστήση»!!!... Ἀπό τήν ἀρχήν τοῦ 20ου αἰῶνος (1900 κ.ἑ.) καί ὀλίγον ἐνωρίτερον ἀκόμη(*), ὁ ἀντίχριστος Σιωνισμός διά τῆς Μασονίας καί τῆς αἱρεσιοβριθοῦς Δύσεως (Παπισμοῦ-Προτεσταντισμοῦ), συνέλαβεν καί ἐμεθόδευσεν ὅπως παντί τρόπω προσβάλη τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν. Τό γεγονός αὐτό ἐπεχείρησεν, κατά τήν ἐν λόγω περίοδον τῆς συμβολῆ καί ἡμετέρων ἐπιλησμόνων, ἐπιόρκων καί ἀναξίων Πατριαρχῶν καί Ἐπισκόπων!!! Ἡ μεγαλυτέρα κατάρα εἰς τόν χῶρον τῆς Ὀρθοδοξίας, καί κατά τήν περίοδον εἰς τήν ὁποίαν ἀναφερόμεθα καί πάντοτε δυστυχῶς, ἐστάθησαν οἱ ἐπίορκοι καί ἀνάξιοι ρασοφόροι περί τῶν ὁποίων ὁ Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος χαρακτηριστικῶς λέγει: «Οὐδένα δέδοικα ως τούς ἐπισκόπους, ἐκτός ὀλίγων»! Ναί! Αὐτοί διεδραμάτισαν τόν ρόλον τοῦ ἀντιχρίστου καί κατά τόν 20ον αἰῶνα καί τόν συνεχίζουν, ὥστε νά ἰσχύη ἀπολύτως καί σήμερον τό τοῦ ἁγ. Ἰωάννου: «Παιδία, ἐσχάτη ὥρα ἐστί καί καθώς ἠκούσατε ὅτι ὁ ἀντίχριστος ἔρχεται καί νῦν ἀντίχριστοι πολλοί γεγόνασι...» (Α΄ Ἰωάννου 2, 18). Καί «...πολλοί ψευδοπροφῆται ἐξεληλύθασιν εἰς τόν κόσμον. Ἐν τούτω γινώσκετε τό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. πᾶν πνεῦμα ὅ ὁμολογεῖ Ἰησοῦν Χριστόν ἐν σαρκί ἐληλυθότα, ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστί. καί πᾶν πνεῦμα ὅ μή ὁμολογεῖ τόν Ἰησοῦν Χριστόν ἐν σαρκί ἐληλυθότα, ἐκ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἔστι. καί τοῦτο ἐστί τό τοῦ ἀντιχρίστου, ὅ ἀκηκόατε ὅτι ἔρχεται καί νῦν ἐν τῶ κόσμω ἐστίν ἤδη» (Αὐτόθι 4, 1-3). Καί ἐν τῆς Β΄ ἐπιστολῆ αὐτοῦ ἀναγινώσκομεν: «Ὅτι πολλοί πλάνοι εἰσῆλθον εἰς τόν κόσμον, οἱ μή ὁμολογοῦντες Ἰησοῦν Χριστόν ἐρχόμενον ἐν σαρκί. οὗτός ἐστιν ὁ πλάνος καί ὁ ἀντίχριστος». (Β΄ Ἰωάννου 7). Εἶναι βέβαιον ὅτι ὅτε ὁ Ἀπόστολος καί Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ἔγραφεν τάς ἐπιστολάς αὐτάς, (κατά τό 85-95 μ.Χ.), ὑπῆρχον πολλοί οἱ ὁποῖοι ἠμφισβήτουν ὅτι ὁ Χριστός ἦτο ὁ ἐνανθρωπήσας Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ Πατρός! Δηλαδή ὁ ἀντίχριστος ἐνεφανίσθη ἀπ' ἀρχῆ διά νά ἀμφισβητήση καί προσβάλη τό Πρόσωπον καί τό ἔργον τοῦ ἐνανθρωπήσαντος, κηρύξαντος, Σταυρωθέντος καί Ἀναστάντος Χριστοῦ καί ἑπομένως καί τό σωτηριῶδες ἔργον του, τό ὁποῖον ἀφῆκεν νά συνεχίζεται ἐν Ἁγίω Πνεύματι διά καί ἐν τῆς Ἐκκλησία Του. Κατανοουμένου καί βιουμένου τούτου εἶναι ἑπόμενον πᾶς Ὀρθόδοξος Χριστιανός καί ζῶν μέλος τῆς Ἐκκλησίας νά συνειδητοποιῆ ὅτι οἱ ἴδιοι ἀντίχριστοι τῆς ἀποστολικῆς ἐκείνης περιόδου, ἕως σήμερον, οὐδ' ἐπί στιγμήν ἐπαύσαντο νά μεθοδεύουν καί νά ἐπιχειροῦν ἀκριβῶς τό ἴδιον ἀντίχριστον ἔργον των, ὥστε νά εἶναι καταφανής ἡ διαχρονική συνεχής ἀντιπαράθεσίς των, κατά τοῦ Χριστοῦ καί πλέον εὐθέως καί κατά τῆς Ἐκκλησίας Του! Ὅλοι αὐτοί ἀντιπαρέρχονται ἤ καί ἀγνοοῦν τό γεγονός ὅτι τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ὡς Ἕναν Οὐράνιον καί ἐπίγειον Θεσμόν, τόν συγκροτεῖ καί τόν συνέχει Αὐτό τοῦτο τό Ἅγιον Πνεῦμα καί ὅτι ἐν Αὐτῆς παρατείνεται ὁ ἀναστάς Χριστός συνεχίζων τό σωτηριῶδες ἔργον του. Δι' αὐτό ἀκριβῶς σήμερον ὅλοι οἱ ἀντίχριστοι αἱρετικοί πολεμοῦν τήν Ἐκκλησίαν, διότι ἐφαντάσθησαν, ὅτι προσβάλλοντες Αὐτήν θά προσβάλουν ὅλην τήν ἀποκεκαλυμμένην ἀλήθειαν καί ὁλόκληρον τό σωτηριῶδες ἔργον τοῦ Χριστοῦ καί αὐτόν τόν Χριστόν! Ἡ μεγαλυτέρα δέ καί φοβερωτέρα ἐπίθεσίς των κατά τοῦ Χριστοῦ καί κατά τῆς Ἐκκλησίας Του εἰς τάς ἡμέρας μας, συντελεῖται διά τῶν Παλαιοημερολογιτικῶν σχισματοαιρέσεων, τάς ὁποίας οἱ ὠργανωμένοι αἱρετικοί προεκάλεσαν, καί μέ λύσσαν προκαλοῦν, ὡς μή δυνάμενοι νά προσβάλουν εὐθέως τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ. ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΠΕΛΘΟΝΤΑ 20όν ΑΙΩΝΑ ΚΑΙ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΤΑ ΤΟΝ 21ΟΝ ; Ἤδη ἀπό τάς ἀρχάς τοῦ μόλις ἀπελθόντος 20ου αἰῶνος, Προτεστάνται, Παπικοί καί ἐπίορκοι Ὀρθόδοξοι, ὠργανωμένοι ἐδέχθησαν, ὡμολόγησαν καί διεκήρυξαν ἀπό κοινοῦ τό «δόγμα» τοῦ συγχρόνου ἀντιχρίστου Οἰκουμενισμοῦ, κατά τό ὁποῖον «μετά ἀπό τά διαχρονικῶς προκληθέντα πλεῖστα σχίσματα, πλέον δέν ὑπάρχει Αὑτή ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, διότι Αὕτη διεμελίσθη καί ἐσκορπίσθη δι' αὐτῶν εἰς πολλάς ἐπί μέρους «Ἐκκλησίας»! Ἑκάστη δέ ἐξ αὐτῶν τῶν πολλῶν Ἐκκλησιῶν ἔχει μόνον μέρος ἐκ τῆς ἀληθείας καί ὄχι τήν καθολικήν ἀλήθειαν». Δηλαδή πρωτίστως καί οὐσιωδῶς βλασφημεῖται ἡ μοναδικότης τῆς Ἐκκλησίας καί θεωροῦνται ὡς ἐπί μέρους «Ἐκκλησίαι» ὅλαι αἱ Σχισματοαιρέσεις! Ἑπομένως σαφῶς ἔχομεν πλήρη ἄρνησιν καί βλασφημίαν κατά τῆς Ἐκκλησίας! Πέραν τούτων λέγουν περαιτέρω ὅτι, «ἔχουμε καθῆκον νά ἑνωθοῦμε ὅλες οἱ Χριστιανικές Ἐκκλησίες, ὥστε διά τῆς ἑνώσεώς μας αὐτῆς, νά προκύψη πάλιν αὐτή ἡ διά τῶν Σχισμάτων ἀπωλεσθεῖσα μία Ἐκκλησία»!!! Καί ἐπάγονται: «Εἰς αὐτήν τήν ἕνωσιν δέν θά ληφθοῦν ὑπ' ὄψιν αἱ Δογματικαί διαφοραί, (δηλαδή αἱ αἱρέσεις), διότι αὗται χωρίζουν, ἀλλά θά γίνη μέ βάσιν τήν χριστιανικήν ἀγάπην, ἡ ὁποία ἐπιφέρει τήν ἑνότητα»!!! Αὐτοί πλέον διά τῶν ἀνωτέρω ἐσχάτων βλασφημιῶν των, εὐθέως καί ἀπροκαλύπτως κραυγάζουν ὅτι εἶναι πρόδρομοι τοῦ ἀναμενομένου ἀντιχρίστου μέ τό «σφράγισμα» κ.λπ.!!! Η ΕΜΦΑΝΙΣΙΣ ΚΑΙ ΕΙΣΧΩΡΗΣΙΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΝ Αὕτη ἡ παναίρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὡς γνωστόν, προέκυψεν καταφανῶς καί ἐπισήμως κατ' ἀρχάς τό 1920, διά τῆς ΠΑΝΑΙΡΕΤΙΚΗΣ «Ἐγκυκλίου τῆς Πατριαρχικῆ Συνόδου τῆς Κων/λεως», ἐμεθοδεύθη δέ καί προωθήθη τό 1923 διά τοῦ λεγομένου «Πανορθοδόξου Συνεδρίου τῆς Κων/λεως», οὐσία ὅμως Μασονικοῦ-Οἰκουμενιστικοῦ, καί ἐπεβλήθη διά τῆς δικτατορικῶ τῶ τρόπω ἐπιβολῆ τοῦ Παπικοῦ Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου τό 1924, ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Ἀθηνῶν Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου. Ἀπορεῖ καί ἐξίσταται κάθε Ὀρθόδοξος, πῶς ταῦτα ἀπετολμήθησαν κατά τό 1920-1924 ὑπό Πατριαρχῶν, Ἀρχιεπισκόπων καί Συνόδων, ὑποτίθεται Ὀρθοδόξων μέχρι τότε!!! Βεβαίως, κάθε ἄλλο παρά Ὀρθόδοξοι ἦσαν, δεδομένου ὅτι πρό πολλοῦ εἶχον διαφθαρεῖ ὑπό τῆς Παναιρετικῆς Δύσεως (Παπισμοῦ καί Προτεσταντισμοῦ) καί ἰδιαιτέρως ὑπό τῆς ἑβραιομασονίας, ἡ ὁποία κατηύθυνεν τά πράγματα ἀκόμη καί διά Μασόνων Πατριαρχῶν καί Ἐπισκόπων!!! Εἶναι χαρακτηριστικόν ὅτι προκειμένου νά διατυπωθῆ, ἀποφασισθῆ καί ὑπογραφῆ ἡ περιβόητος παναιρετική «Συνοδική-Πατριαρχική Ἐγκύκλιος τοῦ 1920», προηγήθη μακρά κοινή προεργασία Παπικῶν Προτεσταντῶν καί Ὀρθοδόξων καί δή εἰς τόν χῶρον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, καθ' ἥν διετυπώθησαν ἰδιαιτέρως σχέδια αὐτῆς τῆς ἐγκυκλίου ὑφ' ὅλων, (αἱρετικῶν καί Ὀρθοδόξων), καί κατά τό προβλεπόμενον, κατόπιν θά ἐπελέγετο μεταξύ ὅλων τό καλύτερον, τό ὁποῖον θά διετυπώνετο εἰς ἐγκύκλιον ὑφ' ὅλων ἀποδεκτήν!... Παράδοξον τό ἀποτέλεσμα ἀλλά πραγματικόν! Ὅτε ἀνεγνώσθησαν καί ἐμελετήθησαν τά συντεταγμένα σχέδια αὐτῆς τῆς πρός ἔκδοσιν ἐγκυκλίου, (τά ὁποῖα, ὅπως ἐλέχθη, συνετάγησαν ἰδιαιτέρως παρά τῶν Παπικῶν, Προτεσταντῶν καί Ὀρθοδόξων), ἀπερρίφθησαν ὅλα καί μέ ἐνθουσιασμόν οἱ Παπικοί καί Προτεστάνται ἐνέκριναν τό κείμενον τοῦ «Ὀρθοδόξου Ἐπισκόπου», ὡς τήν καλυτέραν ἔκφρασιν τοῦ Σατανικοῦ Οἰκουμενισμοῦ!!! Τό κείμενον αὐτῆς τῆς ὑπογραφείσης «Πατριαρχικῆς-Συνοδικῆς Ἐγκυκλίου», ἐκτυπωθέν ἐν τοῖς Τυπογραφείοις τοῦ Πατριαρχείου, ἐπισήμως, πλήν μυστικῶς, ἀπεστάλη εἰς τούς Προκαθημένους ὅλων ἀδιακρίτως τῶν Ἐκκλησιῶν, ἤτοι Ὀρθοδόξων καί σχισματοαιρετικῶν!... Τό ἐν λόγω κείμενον ἔχει δημοσιευθεῖ, ἀνάτυπον ἐκ τοῦ πρωτοτύπου, εἰς τό βιβλίον, «ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΗΣ ΔΙΑΤΡΙΒΗΣ τοῦ κ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΪΔΗ», Ἀθῆναι 1985. Εἰς τό ἴδιον βιβλίον ἐκτίθενται καί τά περί τοῦ λεγομένου «ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ ΤΟΥ 1923», οὐσία ὅμως, ὡς προελέχθη, Μασονικοῦ ἐκτρώματος! Ἐπίσης ἐκτίθεται καί ἡ μέ βάσιν τό ψεῦδος, τήν ἀπάτην καί ἰδιαιτέρως τήν δολιότητα, ἐπιβολή τοῦ Παπικοῦ νέου ἡμερολογίου, ὑπό τοῦ μόλις πρός τόν σκοπόν αὐτόν, ἐκλεγέντος (Ἰούνιος 1923) εἰς Μητροπολίτην Ἀθηνῶν, τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου καί ἀμέσως μετωνομασθέντος εἰς Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν. Ταῦτα πάντα ἐκτίθενται καί εἰς τό βιβλίον τοῦ Θεοκλήτου Στράγκα «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑ» Τόμος Β΄. Η ΑΜΕΣΟΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΙΣ ΤΗΣ ΕΣΧΑΤΗΣ ΚΑΙ ΜΕΓΙΣΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΜΙΑΣ, ΑΓΙΑΣ, ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Ἡ ἄμεσος, ἀλλά καί σθεναρά ἀντίδρασις, ὑπό τοῦ πιστοῦ λείμματος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, δι' ἧ ἀντιμετωπίσθη ὅλη αὕτη ἡ ΕΣΧΑΤΗ καί ΜΕΓΙΣΤΗ Προδοσία-Αἵρεσις κατά τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ἱστορική καί ἀποτελεῖ σημαντικόν σταθμόν εἰς τήν νεωτέραν ἱστορικήν πορείαν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Τοῦτο τό πιστόν λεῖμμα τῆς Χάριτος, μέ μόνα δεδομένα τήν Ὀρθόδοξον συνείδησίν του καί τό ὑπό τῶν τριῶν Πανορθοδόξων Συνόδων τοῦ 16ου αἰῶνος, ΔΕΔΙΚΑΣΜΕΝΟΝ καί ΑΠΕΡΙΜΜΕΝΟΝ τοῦ Παπικοῦ Γρηγοριανοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, ἐν τέλει δέ καί τήν διάχυτον δυσωδίαν ἐκ τῶν ἀθλίων πράξεων καί γεγονότων τοῦ 1920, 1923 καί 1924, εἶπεν καί πάλιν ΟΧΙ εἰς τήν καταδεδικασμένην Παπικήν Καινοτομίαν τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ. Κατ' ἀρχάς τό ΟΧΙ αὐτό ὑπό τοῦ πιστοῦ λείμματος τῆς Ὀρθοδοξίας ἐστηρίχθη ἐπί τοῦ δεδικασμένου τῆς Καινοτομίας ὑπό τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων, ἐπί Ἱερεμίου τοῦ Β΄ τοῦ Τρανοῦ (κατά τά ἔτη 1583, 1587 καί 1593), καί ἐπί τοῦ γεγονότος ὅτι ἐπί ὁλόκληρα 342 ἔτη (1583-1924), ἡ Ὀρθοδοξία ἐσεβάσθη αὐτάς τάς καταδικαστικάς ἀποφάσεις τῶν Πανορθοδόξων Ἁγίων Συνόδων! Οὕτω τό πιστόν τοῦτο λεῖμμα αὐθημερόν, ναί, αὐθημερόν(!), ὡμολόγησεν καί διεκήρυξεν ὅτι δέν δέχεται, ἀλλά καί καταδικάζει τήν ἐπιβολήν τῆς Καινοτομίας, συνωδά ταῖς ἀνωτέρω Ἁγίαις Πανορθοδόξοις Συνόδοις, τάς ἀποφάσεις τῶν ὁποίων ἐθεώρησεν καί ἀξιολόγησεν ὡς ἀποφάσεις ἐχούσας τό κῦρος τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἀφοῦ καί αἱ ἐν λόγω Πανορθόδοξοι Σύνοδοι ἐλειτούργησαν καί ἐνήργησαν ὡς ἀδιάκοπος συνέχεια ἐκείνων, ἐν τῶ ἰδίω πνεύματι τῆς Ὀρθοδοξίας! Ἄς ἔλθουν κἄν σήμερον οἱ καινοτόμοι, ὅπως ἄλλωστε ἀδιαλείπτως τούς καλοῦμεν, νά διαλεχθῶμεν δημοσίως, δηλαδή ΕΠΙΣΗΜΩΣ, ΚΑΝΟΝΙΚΩΣ καί ΟΡΘΟΔΟΞΩΣ, διά νά προκύψη τί ἔγινε τόν 16ον αἰῶνα, διατί ὄχι μόνον δέν ἐγένετο δεκτή τότε ὑπό τῆς Ὀρθοδοξίας ἡ Παπική Νεοημερολογιτική Καινοτομία τοῦ 1582, (τοῦ Πάπα Γρηγορίου τοῦ ΙΓ΄), ἀλλά καί κατεκρίθη καί κατεδικάσθη! Διατί ὅμως αὗται αἱ καταδικαστικαί ἀποφάσεις τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων, ὅπως ἐλέχθη, ἔγιναν σεβασταί ἐπί περίπου 4 αἰῶνας, καί ἀπό τό 1920-1924 τά πάντα διεγράφησαν. Διότι ὁ Οἰκουμενισμός, ἀνεξέλεγκτος πλέον, ἄλλοτε ὡς πονηρά ἀλώπηξ καί ἄλλοτε ὡς λυσσασμένος λύκος, τρέχει, πλανᾶ καί κατασπαράσσει Ὀρθοδόξους. Οὕτω θά ἴδη πᾶς τις ἐνδιαφερόμενος καί ποίας συνεπείας ἔσχεν καί ἔχει ἐξ ἀρχῆ ἡ Παπική καινοτομία, ἡ «διορθοσούλα» ὅπως τήν ἀποκαλοῦν, καί ποῦ εὕρηται σήμερον ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, δηλαδή εἰς τόν Παπικόν-Νεοημερολογιτικόν Οἰκουμενισμόν, ἤ εἰς τό Πιστόν Λεῖμμα τῆς Ὀρθοδοξίας, τό ὁποῖον τό 1924 δέν ἐκοινώνησε τῆς Καινοτομίας των, ἀλλά καί τήν ἐνέπτυσεν τρίς καί τήν ἀπέκλεισεν συνωδά τῶν ἀποφάσεων τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων τοῦ 16ου αἰῶνος. Ἄς μήν βιασθῆ οὐδείς νά εἴπη αὐτό τό ὁποῖον ἰσχυρίζεται ὁ Νεοημερολογιτισμός: «μετά ποίου νά διαλεχθῶμεν, καθ' ἥν στιγμήν δέν ἐλέγχεσθε ἀπό τάς διαιρέσεις σας, δηλαδή τά παλαιοημερολογιτικά σχίσματα, τά ὁποῖα ἕκαστον βλασφημεῖ ὅτι εἶναι Ἐκκλησία Γ.Ο.Χ.»; Ὄχι, λέγομεν πρός ὅλους αὐτούς, διότι «αἱ Παλαιοημερολογιτικαί αὗται Ἐκκλησίαι», εἶναι ἐκτρώματα τῶν ἐγκαθέτων Νεοημερολογιτῶν εἰς τόν χῶρον τῶν Ὀρθοδόξων, οἱ ὁποῖοι μέ τά σχίσματα ἐνήργησαν καί ἐνεργοῦν καί ταύτην τήν ἐσχάτην ἱεροσυλίαν διά λογαριασμόν τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ!... Προεκάλεσεν λοιπόν τά σχίσματα αὐτά ὁ Νεοημερολογιτισμός, διά τῶν ἐγκαθέτων του, καί μέ πρῶτον τόν πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομον Καβουρίδην τό 1937, διότι δέν ἦτο καί δέν εἶναι καί σήμερον εἰς θέσιν νά παρακαθήση εἰς ἕνα Κανονικόν καί Ὀρθόδοξον Διάλογον καί νά ἀντιμετωπίση τά αἴτια, τούς σκοπούς, καί ἐν γένει τήν ἱστορικήν καί ἀναμφισβήτητον πραγματικότητα, ἀπό τό 1920, 1923 καί 1924 καί κατόπιν καί μέχρι σήμερον!... Ἡμεῖς ὡς Ἱερά Σύνοδος καί σήμερον, χάριτι Χριστοῦ, ἐν πλήρει ἐπιγνώσει ζητῶμεν ὅπως κατ' ἀρχάς ἐξετασθῆ τό Σχίσμα τοῦ 1924, καί κατόπιν καί ὅλα τά ὑπό τῶν ἐγκαθέτων προκληθέντα «Παλαιοημερολογιτικά» Σχίσματα, ἤτοι τοῦ 1937, γνωστοῦ ὡς Φλωρινικοῦ, μεθ' ὅλων τῶν θυγατρικῶν του, καθώς καί αὐτά τοῦ 1995 καί τοῦ 2005. Ἀμφότερα καί ταῦτα προκληθέντα ὑπό ἐπιόρκων πρώην ἐπισκόπων μας βεβαιοῦν ὅτι εἰς τάς ἡμέρας μας κατεληστεύθη ἡ Ὀρθόδοξος Χριστιανική συνείδησις ὄχι μόνον τοῦ πιστοῦ Λαοῦ, καί πλέον, ὡς ἤδη προείρηται, Νεοημερολογῖται καί Παλαιοημερολογῖται εἰς τήν πλειονότητά των ἁπλῶς ΘΡΗΣΚΕΥΟΥΝ, ὅπως οἱ ὀπαδοί ὅλων τῶν θρησκειῶν, ἤτοι τῶν διαφόρων ἀνθρωπίνων θρησκευτικῶν κατασκευασμάτων!... Σήμερον εἰς τούς περισσοτέρους «Παλαιοημερολογίτας» ἐπικρατεῖ μία νοσηρά θρησκευτικότης καί ὄχι ἡ Χριστιανική Ὀρθόδοξος Πίστις! Χριστιανός Ὀρθόδοξος εἶναι ὁ πιστός, ὁ ὁποῖος ἔχει μυστικήν σχέσιν καί κοινωνίαν μετά τῆς ἀποκεκαλυμμένης ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ, καί προσωπικῶς μετά τοῦ Χριστοῦ, ὅπερ μυστικῶς καί ὑπό ὑποκειμενικάς προϋποθέσεις, ἐπιτυγχάνεται μόνον ἐντός τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ὡς Ἱερά Σύνοδος, ταῦτα προτάσσομεν, προκειμένου νά ἀκολουθήση ἡ ἀνάλυσις καί ὁ ἔλεγχος τῆς μόλις τελευταίας περιόδου, καθ' ἥν διά τῶν πολλῶν ἐνσκυψασῶν Παλαιοημερολογιτικῶν ψευδοσυνόδων καί ψευδοεκκλησιῶν, πλέον προωθεῖται καί ὁ χείρων τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, δηλαδή ὁ Παλαιοημερολογιτικός, ὁ ὁποῖος καταφανῶς ἐξυπηρετεῖ τό ἔργον τοῦ ἀντιχρίστου, ἀφοῦ δι' αὐτῶν τῶν ψευδοσυνόδων καί ψευδοεκκλησιῶν, ἐπιχειρεῖται καί ἐνεργεῖται ἡ μεγίστη σύγχυσις καί κορυφώνεται ἡ μεγίστη καί ἐσχάτη βλασφημία κατά τῆς Ἐκκλησίας. Ὡς ἐκ τούτου ἐπιβάλλεται ἡ ἔκθεσις καί ἔλεγχος ὅλων αὐτῶν τῶν ψευδοεκκλησιῶν, ὡς εὐθέως βαλλουσῶν κατά τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. ΤΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΦΕΥΡΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΝ ΓΕΝΕΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ Κατόπιν τῶν ἀνωτέρω εἶναι προφανές ὅτι ζῶμεν εἰς ἀποκαλυπτικούς χρόνους, ἡ δέ εὐθύνη μας εἶναι μεγίστη! Ὡστόσον δέν πρέπει νά μᾶς ἀπασχολῆ καί νά μᾶς προβληματίζη τό γεγονός ὅτι σήμερον ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἰς τήν Ἑλλάδα ἀλλά καί γενικώτερον ἐκπροσωπεῖται καί ἐκφράζεται ὑπό ἐλαχίστων, ταπεινῶν καί ἀδυνάμων κατά κόσμον, διό πρωτίστως δέον ὅπως μᾶς διακρίνη ἡ χριστιανική ταπείνωσις καί ἔχωμεν ζῶσαν ἀγάπην, Πίστιν καί ὁμολογοῦμεν αὐτήν. Ὑπ' αὐτάς τά προϋποθέσεις δυνάμεθα νά ἐλπίζωμεν καί νά πιστεύωμεν ὅτι ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος καί ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος, ὅπως προελέχθη, παρατείνεται εἰς τούς αἰῶνας διά τῆς Ἐκκλησίας Του, θά μᾶς ἀξιώση, κατ' αὐτάς τάς πολύ δυσκόλους ἡμέρας, νά φανῶμεν ἄξιοι Διάδοχοι τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί τῶν Ἁγίων Πατέρων εἰς τό ἔργον τῆς Ἐκκλησίας καί γενικώτερον ὅλοι ἄξια μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Ὅσα ἀκροθιγῶς ἤδη ἐξεθέσαμεν διά τήν ἀποκαλυπτικήν Ἐκκλησιαστικήν περίοδον 1920-1924 καί ἐντεῦθεν, εἶναι ἀσφαλῶς ὀλίγα ἐκ τῶν πολλῶν, ὡστόσον ὅμως, σημαντικά καί ἱκανά διά κάθε εὐλαβῆ, ὥστε νά προβληματισθῆ καί ἀναζητήση νά μελετήση τήν περίοδον αὐτήν περισσότερον, προκειμένου νά πάρη θέσιν ὡς πρόσωπον, τό ὁποῖον ἀναζητεῖ τήν Σωτηρίαν του. Συνεχίζοντες τήν μελέτην-ἔκθεσιν τῶν σημαντικῶν σταθμῶν τῆς Ἐκκλησιαστικῆς περιόδου ἀπό τό 1924 καί ἐντεῦθεν, καθ' ἥν ἐπιμελῶς, προεκλήθησαν μισητά Σχίσματα ἤ μᾶλλον Σχισματοαιρέσεις καί Ψευδοεκκλησίαι, καλούμεθα νά ἐπιδείξωμεν τήν δέουσαν ἀνησυχίαν καί προσοχήν, δεδομένου ὅτι δέν πρόκειται περί ὡρισμένων θεμάτων τά ὁποῖα ἔκλεισαν, ἀλλά συνεχίζονται καί πρό πάντων ἀποτελοῦν προπετάσματα αὐτοῦ τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ! Εἰς τό σημεῖον αὐτό ὡς Ἱερά Σύνοδος ἐπαναλαμβάνομεν τήν μεγάλην ἀλήθειαν, ἡ ὁποία ἤδη διετυπώθη καί ἐτονίσθη, ὅτι γενικῶς ὁ Νεοημερολογιτικός-Οἰκουμενισμός, δέν ἠδυνήθη ποτέ ἐλεύθερα καί βάσει τῆς ἀληθείας καί τῶν πραγματικῶν ἱστορικῶν γεγονότων νά συζητήση, δηλαδή δέν ἐτόλμησε νά διαλεχθῆ ἐπί τοῦ θέματος «Τό σχίσμα τοῦ 1924», ὅπως ἐπανειλημμένως, ἀλλά καί πάλιν ἐπισήμως διά τοῦ παρόντος τοῦ ζητεῖται! Ἄν, ὡς διατείνεται, ἐκπροσωπῆ καί ἐκφράζη τήν Ἐκκλησίαν, ἰδού νά παρακαθήση ἐπί τῆς κοινῆ τραπέζης διά νά ἐξετάσωμεν τό θέμα καί ὅπου προκύψη ἡ ἀληθής Ἐκκλησία, ἐκεῖ ἐν ταπεινώσει νά ὑποταχθῶμεν ὅλοι! Πῶς καί διατί μέχρι σήμερον ὁ Νεοημερολογιτισμός ἐν τῶ συνόλω του σιωπῶν ἐπί τῆς οὐσίας, κάκιστα δέ ἀμυνόμενος ἐξαντλεῖται εἰς ὅλως ψευδεῖς διαστροφάς, προκαλεῖ σχίσματα καί μονίμως θρασύτατα ἀντιποιεῖται τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος; Εἶναι σοβαρά, ἀλλά καί ἀπολύτως καθαρά εἰς τήν ἔρευνά των, τά θέματα καί δέν ἐπιδέχονται διαστροφάς, ψεύδη καί ἀπάτας. Ἡ ἱστορική καί ἡ πραγματική ἀλήθεια διά τάς Πανορθοδόξους Συνόδους τοῦ 1583, 1587 καί 1593 δέν ἐπιδέχεται ἀμφισβητήσεις! Νά ἐξετασθῆ ἑπομένως ἀπό ἱστορικῆς καί Ἐκκλησιαστικῆς ἀπόψεως ἡ ἀλήθεια καί τό κῦρος τῶν ἀποφάσεων, Αὐτῶν τῶν Ἁγίων Πανορθοδόξων Συνόδων. Διατί αἱ ἐν λόγω ἀποφάσεις ἔγιναν σεβασταί ἀπό τότε καί μέχρι τό 1924, καί διατί τό 1924 κατελύθησαν; Ὑπό ποίας δεοντολογίας καί τίνι τρόπω ἐπεβλήθη ὁ Παπικός Νεοημερολογιτισμός; Εἶναι Οἰκουμενισμός ἤ ὄχι, ὁ ἐπιβληθείς τό 1924 Νεοημερολογιτισμός; Εἶναι τό πρῶτον πραγματικόν βῆμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἰς τόν χῶρον τῆς Ὀρθοδοξίας, καθώς ἀναφέρεται εἰς τήν ἐγκύκλιον τοῦ 1920 καί ὅπως ἔκτοτε διαχρονικῶς προκύπτει ἐν τῆς πράξει ἤ ὄχι; Ὡς ἐκ τούτων καί μόνον, δέν εἶχον καθῆκον νά τόν ἀρνηθοῦν τό 1924 καί νά παραμείνουν ἑδραῖοι καί ἀμετακίνητοι εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν οἱ Πατέρες μας καί ἀκολούθως καί ἡμεῖς; ΕΥΛΟΓΩΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΙΧΟΝ! Τό 1924 προκύπτουν «Παλαιοημερολογῖται» ἤ οἱ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΑΙ; Ἰδού διατί ἐπιβάλλεται ἡ ἐπί τῶν πηγῶν καί τῶν πραγματικῶν ἱστορικῶν γεγονότων ἐντριβή καί πραγματικός διάλογος ἐν ἀγάπη καί ἀληθεία. Ἐν προκειμένω ἀπαιτεῖται, ὅσον εἶναι δυνατή, ἡ ἀναφορά εἰς χαρακτηριστικούς σταθμούς τῆς πορείας τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀπό τό 1924 μέχρι σήμερον, καί κυρίως πῶς καί διατί προέκυψαν αἱ Παλαιοημερολογιτικαί Σχισματοαιρέσεις-ψευδοεκκλησίαι, ἐνῶ προηγουμένως δέον νά τεθῆ καί πάλιν τό ἐρώτημα: Ἡδύνατο τό 1924 καί ἐδικαιοῦτο ἀπό Ὀρθοδόξου καί Κανονικῆ ἀπόψεως τό Πιστόν Λεῖμμα τῆς Χάριτος νά ἀπορρίψη καί ἀποκηρύξη ὡς σχισματοαίρεσιν τόν Νεοημερολογιτισμόν, μέ μόνον δεδομένον τό ὑπό τῆς Ὀρθοδοξίας ΚΑΤΑΔΕΔΙΚΑΣΜΕΝΟΝ τοῦ Παπικοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ ἤδη ἀπό τόν 16ον αἰῶνα; Ἐκεῖναι αἱ Πανορθόδοξοι Σύνοδοι τοῦ 16ου αἰῶνος καί αἱ ἀποφάσεις των, ἦσαν καί παρέμειναν ἀλλά καί παραμένουν εὐθυγραμμισμέναι μέ τήν Καθολικήν Ὀρθοδοξίαν, τῶν Ἁγίων 7 Οἰκουμενικῶν καί ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Ἁγίων Συνόδων, ἤ ὄχι; Πῶς λοιπόν, ὑπό ποίων καί διατί κατελύθησαν; Ποίας συνεπείας ἔσχεν διά τούς καινοτόμους ἐκείνους καί τούς μέχρι σήμερον, τό μοιραῖον γεγονός τοῦ 1924, τό ὁποῖον ἔλαβεν τεραστίας διαστάσεις, ἀφοῦ σημειωθήτω ὅτι ἐν μικρᾶ παρόδω τοῦ χρόνου, ἐγένετο καί ἡ ἀποκάλυψις, α) Τῆς «Ἐγκυκλίου τοῦ 1920», β) Τοῦ Ὀρθῶς χαρακτηριζομένου «Μασονικοῦ Συνεδρίου τοῦ 1923» καί γ) Τῆς δικτατορικῶ τῶ τρόπω ἐπιβολῆ τοῦ Παπικοῦ ἡμερολογίου, «ὡς πρώτου βήματος πρός τόν Οἰκουμενισμόν»! Ὡς ἐκ τούτου ὡς Ἱερά Σύνοδος κρίνομεν ὅλως ἀπαραίτητον καί πάλιν νά τονισθῆ ὅτι μέχρι καί σήμερον οἱ Καινοτόμοι Σχισματοαιρετικοί, ὄχι μόνον δέν κατεδέχθησαν νά διαλεχθοῦν, ἀλλά δέν ἔπαυσαν καί νά ψεύδωνται, νά ἐξαπατοῦν καί νά βλασφημοῦν, καί τοῦτο ἀποκλειστικῶς διά νά ἐπιβιώνη ἡ ἐσχάτη σχισματοαίρεσις τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ καί Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ! ΕΛΑΧΙΣΤΑ ΕΚ ΤΩΝ ΠΟΛΛΩΝ ΨΕΥΔΩΝ ΤΩΝ Κατονομάζωμεν ὡρισμένα ψεύδη τῶν ἀμετανοήτων Καινοτόμων, τά ὁποῖα ἀναμασῶνται διαχρονικά: α) «Δέν εἶναι, λέγουν, γνήσιαι αἱ Πανορθόδοξοι ἀποφάσεις τοῦ 16ου αἰῶνος»! Τοῦτο εἶναι γελοῖον ψεῦδος καί ἀνάξιον τούτη τήν ὥρα νά ἀναθεωρηθῆ, διότι αἱ πηγαί εἶναι ἀπολύτως ἀξιόπιστοι, τό δέ συγκεκριμένον γεγονός μαρτυρεῖται καθολικῶς ἀπ' ὅλους τούς ἱστορικούς, ἀκόμη καί ἀπ' αὐτούς, οἱ ὁποῖοι τολμοῦν νά ψεύδωνται, ἐνῶ ταυτοχρόνως δέν ἐντρέπονται διότι αὐτοδιαψεύδονται, ὑπό τῶν ἰδίων των συγγραμμάτων των, ὅπως ὁ ἡγηθείς καί ἐπιβαλών τόν Οἰκουμενιστικόν Νεοημερολογιτισμόν, τόν Μάρτιον τοῦ 1924 Χρυσόστομος Παπαδόπουλος! Ἰδού λοιπόν τό πρῶτον, καθ' ἡμᾶς, ψεῦδος των νά ἐξετασθῆ. β) Εἶναι «σχισματικοί» λέγουν, οἱ «Παλαιοημερολογῖται»! Ὄχι, δέν εἴμεθα οὔτε «σχισματικοί», οὔτε «Παλαιοημερολογῖται», διότι τόσον οἱ Πατέρες μας τό 1924, ὅσον καί ἡμεῖς ἔμειναν καί ἐμμένομεν πιστοί, ἑδραῖοι καί ἀμετακίνητοι εἰς τήν ὑπερδισχιλιετῆς ζῶσαν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, διό εἴμεθα μόνον ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ. Ἀντιθέτως σχισματοαιρετικοί κατεστάθησαν τό 1924 οἱ δεχθέντες τόν καταδικασμένον Παπικόν καί κατ' ἐπέκτασιν Οἰκουμενιστικόν Νεοημερολογιτισμόν! Δηλαδή οἱ Πατέρες μας μέχρι τό 1924 ἦσαν «Παλαιοημερολογῖται»; γ) «Δέν ἔχουν οἱ Παλαιοημερολογῖται Ἀποστολικήν Διαδοχήν», «δέν ἔχουν μυστήρια»! Ὅσον ἀφορᾶ εἰς τήν ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΔΙΑΔΟΧΗΝ, αὕτη δέν διεκόπη καί δέν ἐξέλιπεν οὔτε λεπτόν εἰς τήν Ἐκκλησίαν, καίτοι ἀπό τό 1924 ἕως τό 1935 ἔλειπεν ὁ ἐπισκοπικός βαθμός, διότι ὁ Δικτάτωρ-Παποκαῖσαρ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, ἄλλους ἐκ τῶν ἐπισκόπων τῆς Συνόδου του, τούς ἠξηπάτησεν καί ἄλλους τούς ἐφίμωσεν. Παρέμεινεν δέ καί θά παραμείνη εἰς τούς αἰῶνας ὡς ἡ μεγίστη ἐκτροπή τοῦ Συνοδικοῦ θεσμοῦ ἡ σχετική Ε΄ Ἱεραρχία τῆς 24-30 Δεκεμβρίου 1923! Ὡστόσον οἱ Ὀρθόδοξοι Ἱερεῖς κατά τήν ἀπό τό 1924-1935 περίοδον ἦσαν ἀρκετοί καί ὅλα τά Μυστήρια, ἐκτός τῆς χειροτονίας Κληρικῶν, ἐτελοῦντο ΚΑΝΟΝΙΚΩΤΑΤΑ καί ΕΓΚΥΡΩΤΑΤΑ. Ἑπομένως οὐδέποτε διεκόπη ἡ Ἀποστολική Διαδοχή, εἰς τούς ἐμμένοντας εἰς τήν δισχιλιετῆς Παράδοσιν, ἐνῶ τό 1935 ἡ Ἐκκλησία ἐπανέκτησεν καί τόν ἐπισκοπικόν βαθμόν, τοῦ ὁποίου ἐπί δεκαετίαν ἐστερήθη, διότι «ὅλα τἄσκιαζε ἡ φοβέρα καί τά πλάκωνε» ἡ Οἰκουμενιστική Παναίρεσις!... ΕΠΑΝΑΚΤΑΤΑΙ ΚΑΙ Ο ΕΠΙΣΚΟΠΙΚΟΣ ΒΑΘΜΟΣ Ἀφοῦ λοιπόν τό Ὀρθόδοξον πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, Κληρικοί, Μοναχοί καί Λαϊκοί, ἐδοκιμάσθησαν ἐπί ὁλόκληρον δεκαετίαν, τόν Μάϊον τοῦ 1935, μετά ἀπό 10ετεῖς σκληράς καί ἀδιακόπους διαμαρτυρίας, αἱ ὁποῖαι ἐλάμβανον σοβαράς διαστάσεις καθ' ὅλας τάς Συνοδικάς συνεδριάσεις τῆς ἐξηπατημένης καί καταδυναστευομένης Νεοημερολογιτικῆ Ἱεραρχίας, τό 1935 τρεῖς Ἀρχιερεῖς ἀποκηρύσσουν τήν καινοτόμον Νεοημερολογιτικήν Ἱεραρχίαν καί διακηρύσσουν, κατά τόν πλέον ἐπίσημον καί σαφῆ τρόπον ἐνώπιον 25.000 περίπου Ὀρθοδόξων, τήν Ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν ἐπισήμως καί οὔτω ἐπιστρέφουν εἰς τήν πρό τοῦ 1924 Ἐκκλησίαν, τήν ὁποίαν ἀδιακόπως ἐξεπροσώπουν καί ἐξέφραζον οἱ Γ.Ο.Χ. Μετά τήν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ καί τήν πανηγυρικήν ἕνωσιν, οἱ τρεῖς οὗτοι Ἀρχιερεῖς μετέβησαν αὐθημερόν εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τῆς Παναγίας Πευκοβουνογιατρίσσης παρά τήν Κερατέαν, ὅπου ἐπεκύρωσαν καί τρανώτατα διεκήρυξαν τήν Ὁμολογίαν των, προβάντες χωρίς τήν παραμικράν καθυστέρησιν καί εἰς χειροτονίας ἑτέρων τεσσάρων Κληρικῶν εἰς Ἀρχιερεῖς! Τοῦτο τό γεγονός ὑπῆρξεν ἡ μεγίστη καί ἡ ἰσχυροτέρα ΟΜΟΛΟΓΙΑ, ἡ ὁποία εἰς τήν κυριολεξίαν, ἀπεγοήτευσεν καί ἐτσάκισε τόν Νεοημερολογιτικόν-Οἰκουμενισμόν, ὁ ὁποῖος ἐπερίμενεν, ἐλλείψει Ἀρχιερέων, νά σβήση ἡ Ὀρθοδοξία! Διό, ἀμέσως ἐν μιᾶ νυκτί, ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, τῆς συμβολῆς καί τοῦ πολιτικοῦ καθεστῶτος, ἔλαβεν τοιαῦτα μέτρα, ὥστε εἰς ἐλάχιστον χρόνον (αὐθημερόν) διέλυσεν τήν μόλις συγκροτηθεῖσαν Κανονικήν καί Ὀρθόδοξον Ἱεράν Σύνοδον, διώξας καί ἐξωρίσας τούς ὁμολογητάς Ἀρχιερεῖς! Ὡστόσον τήν Συνοδικήν ὁμολογίαν τοῦ 1935 καί πρό πάντων τάς ἐπισκοπικάς χειροτονίας, ἤγουν τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν, παρά τάς ἀπεγνωσμένας ἐνεργείας τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου καί ὅλων τῶν διαδόχων του, δέν κατώρθωσαν ποτέ νά τήν διακόψουν καί νά τήν ἐξαλείψουν. Αὐτός εἶναι ὁ λόγος διά τό ὁποῖον ἀπεγνωσμένως, ἀναιδῶς καί ἱεροσύλως ψεύδονται, συκοφαντοῦν καί ἀπατηλῶς ἀγωνίζονται νά αὐτοδικαιωθοῦν! Κηρύττοντες μέ ὅλα τά μέσα πού διαθέτουν ὅτι οἱ Γ.Ο.Χ. δῆθεν «δέν ἔχουν Ἀποστολικήν Διαδοχήν»(!) ὁμολογοῦν λαμπρότερον τοῦ ἡλίου ὅτι οἱ ἴδιοι μέ τόν Νεοημερολογιτισμόν των δέν ἔχουν Ἀποστολικήν Διαδοχήν. Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΕΓΚΑΘΕΤΩΝ ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΟΥΝ ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΨΕΥΔΟΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Πρό αὐτῆς τῆς πραγματικότητος ὁ Χρ. Παπαδόπουλος καί εὐρύτερον τά σκοτεινά κέντρα τοῦ Παπικοῦ, Προτεσταντικοῦ καί Νεοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἤδη ἀπό τό 1932 ἤρχισαν νά ἀποστέλλουν ἐγκαθέτους των, οἱ ὁποῖοι εἰσεχώρησαν καί εἰς τό Διοικητικόν σῶμα τῆς Ἐκκλησιαστικῆ Κοινότητας τῶν Ὀρθοδόξων, ἤτοι εἰς τήν «Πανελλήνιον Θρησκευτικήν Ἐκκλησιαστικήν Ὀρθόδοξον Κοινότητα», (Π.Θ.Ε.Ο.Κ.), ὥστε κατ' αὐτόν τόν τρόπον νά περιέλθη εἰς χεῖρας των ἡ διοίκησις ὅλων τῶν ἀνά τό Πανελλήνιον 800 ἐνοριῶν καί Παραρτημάτων, καί κατόπιν σύν τῶ χρόνω νά σβήση καί ἡ ΟΜΟΛΟΓΙΑ-ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί πρό πάντων νά ἐκλείψη ἡ Γνησία καί ἀδιάκοπος ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ εἰς Αὐτήν. Τήν ἰδίαν ἀκριβῶς περίοδον ἔχομεν σαφῆ τήν τάσιν νά μετατρέψουν τήν ἐν διωγμῶ εὑρισκομένην Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ εἰς ἕναν ἀνώδυνον κενόν «Παλαιοημερολογιτισμόν»! Δηλαδή ὁ Νεοημερολογιτισμός ἐπέτρεπε καί προωθοῦσε (καί συνεχίζει νά προωθῆ) μίαν ψευδοπαλαιοημερολογιτικήν ΚΕΝΗΝ Ἐκκλησιαστικήν Κοινότητα «δεκατριμεριτῶν» καί πάντως ἐξηρτημένην Πνευματικῶς καί Διοικητικῶς ἀπό αὐτόν. Τοῦτο πρέπει νά δεχθῶμεν ὅτι τό ἐπέτυχον ἐν πολλοῖς, ἀλλά καί ἀπέβη καί ἀποβαίνει μοιραῖον κατά τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐξαιρέτως εἰς τάς ἡμέρας μας! Διά τόν λόγον αὐτόν εἶναι μεγίστης σημασίας ὅτι «θέτομεν τόν δάκτυλον ἐπί τόν τύπον τῶν ἥλων»! Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ πρ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ Τό ἔργον τοῦτο κατά τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀπό τό τέλος τοῦ 1935, ὑπευθύνως ἀνέλαβεν ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος, ὅστις ἐσκεμμένως παρέμεινεν εἰς τό Παλαιόν καί μετά τό 1935 καί τό 1937, ὡς ἐγκάθετος «Παλαιοημερολογίτης» τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ! Δηλαδή ἔμεινεν ὄχι μόνον ἕνας κενός παλαιοημερολογίτης, ἀλλά καί ὄργανον, τό ὁποῖον θά ἐξετέλει ὅσα δέν ἡδύνατο νά ἐκτελῆ ὁ Νεοημερολογιτισμός. Ὁ ρόλος του ἐν προκειμένω ἦτο νά στηρίξη ἕναν «παλαιοημερολογιτισμόν», ὑπό τήν πνευματικήν καί διοικητικήν ἐξάρτησιν τῆς Καινοτόμου Σχισματοαιρετικῆ Συνόδου. Ἕναν Παλαιοημερολογιτισμόν χωρίς ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ-ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΝ καί χωρίς ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΔΙΑΔΟΧΗΝ, ἀλλά καί ἀπολύτως ἐξηρτημένον διοικητικῶς καί πνευματικῶς ἀπό τοῦ Οἰκουμενιστικοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ!... Τά πράγματα καταβοοῦν ὅτι τοῦτο ἀκριβῶς εἰς τάς ἡμέρας μας κατέστη αὐτοσκοπός καί ἐνεργεῖται πυρετωδῶς!... Ἐν πάση συντομία, πρέπει νά εἴπωμεν ὅτι ὁ ἐν λόγω πρώην ὁμολογητής, λόγοις καί ἔργοις, (βεβαίως, καί τοῦτο μόλις δι' ὀλίγους μῆνας, ἤτοι ἀπό τοῦ Μαΐου τοῦ 1935 καί μέχρι τοῦ Φθινοπώρου τοῦ ἰδίου ἔτους), προσέφερεν ὅ,τι ἱερώτερον, πολυτιμώτερον καί Ἐκκλησιαστικώτερον ἠδύνατο νά προσφέρη, καί αὐτό ἦτο ἡ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ! Δυστυχῶς ὅμως διά τόν ἴδιον, ἀπό τοῦ Φθινοπώρου τοῦ 1935, εὑρισκόμενος εἰς τήν ἐξορίαν, ἐπισήμως πλέον ἤρχισεν νά ἀρνῆται καί νά ἐμπτύη κατά τῆς ἀπό τοῦ Μαΐου τοῦ 1935 καλῆς Ὁμολογίας καί ἐπί τῶν ἱστορικῶν ἐκείνων Ἐπισκοπικῶν Χειροτονιῶν! Ἐνήργησεν ὡς νά ὥμοσεν εἰς τόν Πονηρόν νά διακόψη καί ἐξαλείψη γενικῶς τήν Ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν καί κυρίως, πάση θυσία, νά μήν γίνη πλέον νέα χειροτονία οὔτε ἐπισκόπου, οὔτε ἱερέως ἤ Διακόνου! Οὕτω ἐπίστευεν ὅτι θά ἐξέλιπεν σύντομα καί ἡ ἀρχιερωσύνη καί ἡ Ἱερωσύνη καί οἱ Ὀρθόδοξοι θά ἀνεζήτουν κληρικούς ἀπό τόν Νεοημερολογιτισμόν ὁπότε δολίως θά ἐξηρτῶντο ἀπό πάσης ἀπόψεως, Διοικητικῆ καί Πνευματικῆ ἀπό αὐτόν, κατ' αὐτόν δέ τόν τρόπον τό «Παλαιοημερολογιτικόν» ἤδη θά ἦτο πολύ γρήγορα λελυμένον! Αὐτό ἀκριβῶς τό ἔργον ἀνέλαβεν νά ἐκτελέση καί ὁλοκληρώση ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος Καββουρίδης! Τά γεγονότα σήμερον καταβοοῦν αὐτάς τάς ἀληθείας, διότι ἰδιαιτέρως σήμερον κραυγαλέως ἐνεργοῦνται συστηματικώτερον. Περιττόν νά τονίσωμεν τό γεγονός ὅτι τό προκληθέν Φλωρινικόν Σχῖσμα, δέν παρέμενεν μόνον ὡς χαίνουσα πληγή εἰς τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά προεκάλεσε καί ἕτερα «θυγατρικά» τοιαῦτα... ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΠΡΟΣΚΡΟΥΟΥΝ ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ ΒΡΕΣΘΕΝΗΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΥΠ’ ΑΥΤΟΥ ΜΟΝΟΥ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΤΟ 1948 Ἐν ἀντιθέσει πρός τόν πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομον, ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος, παραμείνας εἰς τήν ἀπό τό 1924 Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν καί ἐνδιαφερόμενος νά μήν ἐκλείψη καί ἡ Ἀποστολική Διαδοχή, ἐποίησεν τό πᾶν ἵνα φέρη εἰς τήν ἀρχικήν του ὁμολογίαν τόν πρ. Φλωρίνης καί πρό πάντων νά προβοῦν ἀπό κοινοῦ εἰς νέας ἐπισκοπικάς χειροτονίας πλήν δέν τό ἐπέτυχεν, διότι αἱ σκοτειναί δυνάμεις δέν ἔπαιζον!... Ἐπίσης καί ὁ ἐπαμφοτερίζων Κυκλάδων Γερμανός Βαρυκόπουλος, (ὁ ὁποῖος ἐχειροτονήθη εἰς ἀρχιερέα τό 1935), ἄλλοτε ὡμολόγει καί ἄλλοτε ἐσιώπα, ἐνῶ μονίμως ἠρνεῖτο νά συμμετάσχη εἰς νέαν χειροτονίαν ἐπισκόπου, ὡς τοῦ προέτεινεν καί τόν παρεκάλει ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος! Οὗτος ἐν τέλει, καί ἐπισήμως περί τό 1947, συνεμάχησεν καί ἡνώθη μετά τοῦ πρ. Φλωρίνης... Πρό αὐτῆς τῆς πραγματικότητος, ἡ ὁποία ἀντιμετωπίζετο περισσότερον ἀπό μίαν δεκαετίαν (1937-1947), καί ἐνῶ ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος πλέον εὑρίσκετο εἰς τάς δυσμάς τοῦ βίου του, (τόν ἐχώριζεν μόνον ἑνάμισυ ἔτος περίπου ἀπό τῆς ὁσίας καί ὁμολογιακῆ Κοιμήσεώς του († 15.5.1950), ἤτοι τόν Σεπτέμβριον τοῦ 1948, κατόπιν ὁμοφώνου ἀποφάσεως σύμπαντος τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου καί τῶν Μοναχῶν, ἀλλά καί τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, οὗτος ἐπαναλαμβάνομεν ὁ κατ' ἐξοχήν ἀπό τήν πρώτην ὥραν ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ Βρεσθένης ΜΑΤΘΑΙΟΣ, ΥΠΕΡΒΑΣ ΤΗΝ ΚΑΝΟΝΙΚΗΝ ΤΑΞΙΝ, ΕΧΕΙΡΟΤΟΝΗΣΕΝ ΜΟΝΟΣ ΑΥΤΟΣ ΤΟΝ ΠΑΝΟΣΟΛΟΓΙΩΤΑΤΟΝ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΝ ΣΠΥΡΙΔΩΝΑ ΕΙΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΤΡΙΜΥΘΟΥΝΤΟΣ! Κατόπιν τούτου, ἀπό κοινοῦ οἱ δύο αὐτοί Ἀρχιερεῖς, ἀνέδειξαν 5μελῆ Ὀρθόδοξον Ἱεράν Σύνοδον. Ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος ἔχων βαθεῖαν καί ζῶσαν συνείδησιν περί τῆς Ἐκκλησίας, Ὀρθώτατα τόν Σεπτέμβριον τοῦ 1948 ΥΠΕΡΕΒΗ τήν Κανονικήν Τάξιν, διά νά μήν ἐκλείψη ἡ Ἀποστολική Διαδοχή, ὡς ἐπεδίωκον οἱ πάντες (Νεοημερολογιτικός καί Παλαιοημερολογιτικός Οἰκουμενισμός) καί εὑρεθῆ ὁ πιστός λαός ὑποχείριος τῶν προδοτῶν. Δηλαδή ἐν προκειμένω κατά παράλληλον ρῆιν τοῦ Κυρίου, εἶπεν καί ὁ Ὁμολογητής Ἐπίσκοπος Βρεσθένης ὅτι, «ἡ Κανονική Τάξις ἐγένετο διά τήν Ἐκκλησίαν καί ὄχι ἡ Ἐκκλησία διά τήν Κανονικήν Τάξιν...»!!! Ὁ μεγαλύτερος Διώκτης συκοφάντης καί ἱερόσυλος καί αὐτοῦ τοῦ ἐξαιρέτου γεγονότος, προέκυψεν καί πάλιν ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος Καββουρίδης, διότι εἶδεν ὅτι δι' αὐτῶν τῶν ἐπισκοπικῶν χειροτονιῶν, ὁ ἀοίδιμος Ὁμολογητής Ἐπίσκοπος Βρεσθένης Ματθαῖος, συνέτριβεν κυριολεκτικῶς τόν Παλαιοημερολογιτικόν Οἰκουμενιστικόν Φλωρινισμόν, ἀλλά καί τόν Οἰκουμενιστικόν Νεοημερολογιτισμόν! Διό αἱ ἐν λόγω χειροτονίαι τοῦ 1948 ἐστάθησαν ἡ μεγίστη αἰτία καί ἀφορμή νά συνεχίσουν ἀπό κοινοῦ ὁ πρ. Φλωρίνης καί ὁ Νεοημερολογιτισμός καί ἐν γένει ὁ Οἰκουμενισμός, λυσσαλέον διωγμόν, κατά τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, στηριζόμενοι ἐπί τῆς διαστροφῆ κάθε ἀληθείας διά τοῦ ψεύδους, τῆς ἀπάτης καί τῆς συκοφαντίας! ἀπό κοινοῦ ἀμφότεροι ἐσυκοφάντησαν καί ἱεροσύλησαν ὅσον ἠδύναντο κατά τῶν συγκεκριμένων ἱστορικῶν ἀποβασῶν χειροτονιῶν! Ὅπως τό 1935 ὁ Νεοημερολογιτισμός ψευδέστατα ἐκήρυξεν ὡς δῆθεν «ἀντικανονικάς» καί «ἀκύρους» ἐκείνας τάς ἐπισκοπικάς χειροτονίας, οὕτω καί τώρα ἀπό κοινοῦ ἀμφότεροι ἐπαναλαμβάνουν τάς ἰδίας διαστροφάς καί ψεύδη! Τό ἀπολύτως ἀληθές εἶναι ὅμως ὅτι τό 1935 οἱ ἐπιστρέψαντες τρεῖς Ἀρχιερεῖς ἐχειροτόνησαν, ἀφοῦ πρῶτον ὡμολόγησαν καί ἐπέστρεψαν εἰς τήν πρό τοῦ 1924 Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος, ἀπεκήρυξαν τόν Νεοημερολογιτισμόν καί πάντως πρό τῆς ὑπ' αὐτοῦ (τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ), «καθαιρέσεώς» των! Εἶναι ἀπολύτως σαφές καί ἱστορικῶς ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΟΝ, ὅτι τό 1935 ἤδη εἶχον προηγηθεῖ Κανονικῶς καί Ὀρθοδόξως αἱ χειροτονίαι καί μετά ἠκολούθησεν ἡ ἀνόητος πρᾶξις τῆς «καθαιρέσεως» ἀλλά καί τῆς ἐξορίας, ἀποκλειστικῶς, διότι ΕΧΕΙΡΟΤΟΝΗΣΑΝ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ!!! Βεβαίως καί ἄν ἀκόμη, καθ' ὑπόθεσιν λέγομεν, αἱ ἐπισκοπικαί ἐκεῖναι χειροτονίαι τοῦ 1935 εἶχον γίνει ὑπό «καθηρημένων», ἡ τοιαύτη πρᾶξις «καθαιρέσεως» ὑπό τοῦ ἀποκεκηρυγμένου Σχισματοαιρετικοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, καί ὑπό τό φῶς τῆς Ὁμολογίας Ἐκκλησιολογίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ΟΥΔΕΝ θά ἐκέκτητο κῦρος καί ΟΥΔΕΜΙΑΝ συνέπειαν θά εἶχεν ἐπί τῶν ἐπισκόπων ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἐχειροτόνησαν, καθώς καί ἐπί τῶν χειροτονηθέντων!... Η ΠΕΡΙ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΣ ΣΚΕΥΩΡΙΑ ΤΟΥ πρ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ Ἐπαναλαμβάνομεν, ὅτι ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος ἀνέλαβεν παντί σθένει καί τρόπω νά «ἀκυρώση» τάς χειροτονίας καί τοῦ 1948, ὑπῆρξεν ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος! Οὗτος ἐνῶ συστηματικῶς ἠρνεῖτο τήν Ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅμως ὅλως ἱεροσύλως ἀντεποιεῖτο τήν Ἐκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ., ἀποκαλῶν ὡς τοιαύτην τήν ἀπό τό 1937 σχισματοαίρεσίν του! Ναί, ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΣ, ΑΡΝΗΤΗΣ καί ΒΛΑΣΦΗΜΟΣ ἀποβάς κατ' Αὐτῆς, συκοφαντεῖ τόν Ἐπίσκοπον Βρεσθένης καί τήν ὑπ' αὐτόν Ἱεράν Σύνοδον ὡς δῆθεν σχισματικῶν (ἔναντι τοῦ ἰδίου!), τό δέ ἀδιανόητον εἶναι ὅτι τό 1950 διακηρύσσει ὅτι «ἐάν τις τῶν Ματθαιϊκῶν Ἐπισκόπων καί Κληρικῶν, θελήση κάποτε νά ἐπιστρέψη (ποῦ; εἰς τό σχίσμα του(!), τό ὁποῖον ἀθεολογήτως καί ὅλως, ἐπαναλαμβάνομεν, κακοήθως ἐχαρακτήριζεν ὡς «Ἐκκλησίαν», ἐκ τῆς ὁποίας τό 1937 ἀπεκόπη δῆθεν ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος), θά ἔδει ὁπωσδήποτε νά χειροθετηθῆ ὡς πρώην σχισματικός»!!! Πρόκειται ἀσφαλῶς περί συνειδητῆς καί πάντως κακοήθους ἱεροσυλίας, τήν ὁποίαν ὅμως ἀποθανόντος τοῦ πρ. Φλωρίνης τό 1955, συνέχισαν οἱ πολύ χείρονες ἐκείνου ὀπαδοί του. Κενοί καί τυφλοί «παλαιοημερολογῖται», παρέλαβον τήν ἀπό 1950 γραπτήν «παρακαταθήκην» τοῦ πρ. Φλωρίνης, καί ἐμεθόδευσαν νά ἐφαρμόσουν τήν περί «χειροθεσίας» ἐντολήν, ἐπί τῶν ἐπισκόπων καί Κληρικῶν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία «χειροθεσία», ἐπαναλαμβάνομεν καί τονίζομεν, προβλέπεται μόνον διά τούς ἐπιστρέφοντας εἰς τήν Ἐκκλησίαν πρώην σχισματικούς!!! Ὁ ἐντελῶς σκοτισθείς νοῦς τοῦ ἀρνητοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας καί διά λογαριασμόν τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ προκαλέσαντος τό 1937 τό πρῶτον σχῖσμα-Σχισματοαίρεσιν εἰς τό Σῶμα τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, διενοήθη μέ αὐτόν τόν τρόπον νά προσβάλη τόσον τάς χειροτονίας τοῦ 1935, ὅσον καί κυρίως τοῦ 1948, ὥστε κατόπιν μοιραίως νά αὐτοκαταλυθῆ καί ἐκλείψη καί ἡ Ὁμολογία- Ἐκκλησιολογία, καί καταστήση ὁλόκληρον τό σῶμα τῶν ἀπό τό 1924 πιστῶν «σχισματικούς», ὅπως εἶχον καταστεῖ σχισματικοί ὁ ἴδιος καί οἱ ὀπαδοί του ἐπισήμως ἀπό τό 1937!!! Εἶναι ἔργον ἀντίχριστον καί ἀντιεκκλησιαστικόν ὅλον τοῦτο ἤ ὄχι; Ὅσον ὅμως τό σχέδιον τοῦτο ἐμεθοδεύθη καί ὅλως ΙΕΡΟΣΥΛΩΣ ἐπεχειρήθη ὑπό τῶν ὀπαδῶν του, τόσον ΑΠΕΤΥΧΕΝ, διότι ἐπιχειρηθέν τό συνέτριψεν ἡ δεξιά τοῦ Κυρίου!... Ἄς τό παρακολουθήσωμεν ὅπως διεδραματίσθη ἀπό τόν Σεπτέμβριον τοῦ 1971 καί συνεχίζεται μέχρι σήμερον. Τήν σύνοψιν τῶν συμβάντων κατά τόν Σεπτέμβριον τοῦ 1971 τήν ἐπιχειροῦμεν ὡς Ἱερά Σύνοδος, διότι οἱ πλείονες ἐξ ἡμῶν εἴμεθα αὐτόπται καί αὐτήκοοι μάρτυρες τῶν γεγονότων. Θεωροῦμεν δέ ὡς εὐλογίαν Θεοῦ τήν παροῦσαν Συνεδρίασιν, διότι τόσον ἡμεῖς σήμερον ὡς Μητροπολῖται Μεσογαίας Κήρυκος καί Λαρίσης Ἀμφιλόχιος, ὅσον καί ὁ ἐλλογιμώτατος θεολόγος κ. Ἐλευθέριος Γκουτζίδης, τοῦ ὁποίου ἡ παρουσία ἀπό τότε εἰς τά Γραφεῖα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, διεδραμάτιζεν σπουδαῖον ρόλον, ὁμιλοῦμεν καί γράφομεν ὡς αὐτόπται καί γνῶσται τῶν τότε γεγονότων. Ὡς γνῶσται λοιπόν, κυρίως ἀπό τήν 3ην Ὀκτωβρίου 1971, ὅτε ἐπέστρεψεν ἡ ἐξαρχία, διαβεβαιοῦμεν ὅ,τι καί ὅσα ἀκριβῶς καί ἐπανειλημμένως πρός πᾶσαν κατεύθυνσιν καί ἐξαιρέτως ἐνώπιον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου κατά τήν συνεδρίαν τῆς 8ης Ὀκτωβρίου 1971, ἡ ἐπιστρέψασα ἐξαρχία μας, ἐν ΩΜΟΦΟΡΙΩ και ΕΠΙΤΡΑΧΗΛΙΩ, διαβεβαίωνεν καί διετράνωνεν τήν μαρτυρίαν της, καθ' ἥν ἡ Ἱεραποστολή εἰς τήν ἐν Ἀμερικῆ Σύνοδον τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς ἐπέτυχεν ἀπολύτως διότι: 1) Ἡ Ρωσική Σύνοδος μετά πολλοῦ ἐνδιαφέροντος καί προσοχῆ ἤκουσεν τήν Ἔκθεσιν Πίστεως καί τά ἀφορῶντα εἰς τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος καί ἰδιαιτέρως τήν ἀπό τό 1924, Ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν Αὐτῆς, καί θαυμάσασα τήν ἐπεκρότησεν καί τήν ἀπεδέχθη. 2) Βάσει αὐτῆς τῆς ἀποδοχῆ τῆς Ὁμολογίας-Ἐκκλησιολογίας, ἐκηρύχθη ἡ Ἕνωσις καί ἀνεγνωρίσθη ἡ ὑφ' ἑνός ἐπισκόπου Χειροτονία τοῦ Τριμυθοῦντος Σπυρίδωνος καί ὅλαι ὅσαι κατόπιν ἠκολούθησαν ὡς ἀπολύτως πλήρεις καί ἔγκυροι. Δηλαδή ἀνεγνωρίσθησαν ὡς Κανονικαί καί Ὀρθόδοξοι πράξεις, διακονήσασαι ἀποκλειστικῶς τήν Ἐκκλησίαν. Εἰς τήν συνέχειαν, καί διά νά εἰρηνεύσουν οἱ Φλωρινικοί, οἱ ὁποῖοι ἐμαίνοντο κατά τῆς ἀναγνωρίσεως, ὥρισεν ὅπως, διά νά ἐπέλθη ἀγάπη, πραγματοποιηθῆ καί ἡ περιβόητος «Συγχωρητική Εὐχή», ὑπό τόν βασικόν ὅρον ὅτι αὕτη δέν καθήπτατο οὐδαμῶς τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1948. Ἀντιθέτως τοῦτο ἐγένετο διά νά εἰρηνεύσουν καί Ὀρθοδοξήσουν οἱ Φλωρινικοί καί ἑνωθοῦν ἐν τῆς Ἐκκλησία, διότι δέν ἦτο δυνατόν νά εἶναι ἡνωμένη ἡ Ρωσική Σύνοδος μετά τῆς ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησίας καί νά διασαλεύεται ἡ ἕνωσίς της μετά τῶν Φλωρινικῶν, οἱ ὁποῖοι ἐν προκειμένω πρωτίστως δέν εἶχον τήν ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν, ἐπί τῆς ὁποίας ἐκηρύχθη ἡ ἕνωσις μετά τῆς Ρωσικῆ Συνόδου! Ταῦτα πάντα βάσει τῶν ἐπανειλημμένων καί ρητῶν δηλώσεων τῆς ἐξαρχίας μας!... Διά τούς λόγους αὐτούς, ἤτοι διά τήν ἀγάπην, εἰρήνην καί ἕνωσιν καί τῶν Φλωρινικῶν ἐν τῆς ἰδία Πίστει καί Ὁμολογία, ὁ Πρόεδρος τῆς Ρ.Σ. Φιλάρετος, ἠγνόησεν τήν ἐν «Σχεδίω ἀπόφασιν τῶν Φλωρινικῶν» καί ἰδιαιτέρως τήν παράγραφον, αὐτῆς ἡ ὁποία ἀντιφατικῶς καί ὅλως ἀνοήτως ἀνέφερεν τήν περί «χειροθεσίας» ἀπόφασίν της, ἐνῶ προηγουμένως, εἰς τό αὐτό σχέδιον τῶν Φλωρινικῶν, φέρεται ρητῶς ὡς ἀναγνωρίσασα ἐγκύρους ταύτας. Διά τοῦτο ὥρισεν προφορικῶς νά ἀναγνωσθῆ μιά ἁπλῆ συγχωρητική εὐχή, ἡ ὁποία σαφέστατα ΔΕΝ ΣΥΝΕΙΧΕΤΟ μέ τήν ἀναγνώρισιν τῆς ὑφ' ἑνός χειροτονίας τοῦ 1948. Ἡ συγχωρητική εὐχή, ἡ ὁποία ἐγένετο δεκτή ὑπό τῆς ἐξαρχίας μας εἰς τήν Ἀμερικήν, ἐγένετο κατ' ἄκραν οἰκονομίαν δεκτή καί ὑπό τῆς Ἱερᾶς Συνόδου εἰς τήν Ἑλλάδα, πάντοτε ὑπό τήν βασικήν προϋπόθεσιν ὅτι δέν εἶχεν ἀπολύτως καμμίαν σχέσιν μέ τάς χειροτονίας τοῦ 1948. Δηλαδή ἡ Συγχωρητική Εὐχή δέν ἀπετέλει παράγοντα διά τήν ἀναγνώρισιν ἀλλά ἠκολούθησεν ὑπό τήν ἀποκλειστικήν δεοντολογίαν νά εἰρηνεύσουν οἱ Φλωρινικοί, ὁμολογήσουν τήν καλήν ὁμολογίαν καί ἐπέλθη καί αὐτῶν ἡ ἐν τῆς Ἐκκλησία Ἕνωσις. Σημειωτέον ὅτι κατά τάς ρητάς δηλώσεις τῆς ἐξαρχίας ἡ Ρωσική Σύνοδος ἐθεωρήθη ὡς Ὀρθόδοξος καί ἕνεκα τούτου κατέστη δυνατή ἡ μετ' αὐτῆς ἕνωσις καθώς καί ἀποδοχή τῆς συγχωρητικῆς εὐχῆς. Ἀπό τῆς 8ης Ὀκτωβρίου ἕως τήν 15ην/28ην Ὀκτωβρίου 1971 συνέβησαν πολλά γύρω ἀπό τό θέμα «Συγχωρητική Εὐχή», τό κυριώτερον δέ ὅτι ἡ Ἱερά Σύνοδος κατ' ἀρχάς ἐφέρετο διχασμένη, διότι δύο Ἐπίσκοποί μας ὁ Μακαριστός Τρίκκης καί Σταγῶν Βησσαρίων καί ὁ τότε Μεσσηνίας Γρηγόριος, ἠρνοῦντο νά ἀποδεχθοῦν καί αὐτήν τήν συγχωρητικήν εὐχήν, ἔστω ὡς πρᾶξιν ἀγάπης καί εἰρήνης! Ὅτε ὅμως κατά τόν Ὄρθρον τῆς 15/28 Ὀκτωβρίου 1971, οἱ δύο αὐτοί ἀρχιερεῖς ἐτέθησαν πρό τοῦ διλήμματος καθ' ὅ: «Ἀπόρριψις τῆς συγχωρητικῆς εὐχῆς συνεπάγεται τήν ἐκδίκασιν τῶν δύο Ἐπισκόπων τῆς Ἐξαρχίας καί προφανῶς τήν καθαίρεσίν των», καί ὅτι «ἀπειλεῖται σχῖσμα ἐσωτερικόν», ἐνῶ, ὅλως ἰδιαιτέρως, ἐτονίσθη καί ὑπεγραμμίσθη καί πάλιν ὅτι «ἡ συγκεκριμένη ἄκρα οἰκονομία περί ἀποδοχῆ τῆς Συγχωρητικῆ, δέν ἔχει ΚΑΜΜΙΑΝ ΑΠΟΛΥΤΩΣ-ΑΝΑΦΟΡΑΝ εἰς τό Μυστήριον τῆς χειροτονίας καί δέν θίγει τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν, τήν ὁποίαν κέκτηται ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐκ τῶν ἀπολύτως ἐγκύρων Χειροτονιῶν τοῦ 1935 ὅσον καί τοῦ 1948». Κατόπιν τούτων, κατά τήν συγκεκριμένην ἡμέραν καί ὥραν, οἱ δύο Ἀρχιερεῖς ὑπανεχώρησαν καί δέχθησαν καί ἀνεγνώσθη τύποις ἡ «συγχωρητική εὐχή». Οὕτω τό ἀπό τό 1950 καταχθόνιο σχέδιον τοῦ πρ. Φλωρίνης, νά διακόψη τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν καί δι' αὐτῆς καί τήν Ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν, μέσω καί διά τῆς «χειροθεσίας» κατά τόν Η΄ Κανόνα, δηλαδή νά συντρίψη τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καί νά καταστήση τούς Γ.Ο.Χ. ἁπλῶς θρησκολήπτους καί ἀρρωστημένους «Παλαιοημερολογίτας», αὐτό λέγομεν τό ἄκρως ἱερόσυλον σχέδιον, δέν ΑΠΕΤΥΧΕΝ ἁπλῶς ἀλλά καί ΣΥΝΕΤΡΙΒΗ ΚΑΙ ΕΚΟΝΙΟΡΤΟΠΟΙΗΘΗ ὑπό τῆς δεξιᾶς τοῦ Κυρίου. ΤΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΚΑΙΡΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΡΩΣΩΝ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΥΓΧΩΡΗΤΙΚΗΝ ΕΥΧΗΝ. ΑΠΟΠΕΙΡΑΙ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΟΥΝ ΤΑΥΤΗΝ ΙΕΡΟΣΥΛΩΣ ΩΣ «ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΝ»! Ἐπίσης τονίζομεν καί δέον ὅπως ληφθῆ σοβαρῶς ὑπ' ὄψιν, τό γεγονός ὅτι ἡ ἐπιστρέψασα ἐξαρχία μας ἀφοῦ εὐηγγελίσθη τά περί Ὁμολογίας, τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς περί ἀναγνωρίσεως τῶν χειροτονιῶν καί τῆς κατ' ἄκραν οἰκονομίαν καί ὑπό ρητούς ὅρους «συγχωρητικῆς εὐχῆς», ὄχι ἁπλῶς δέν ἐνεφάνισεν οὐδέν ἐπίσημον γραπτόν σχετικόν κείμενον, ἀλλ' οὔτε καί αυτήν τήν ψευδοαπόφασιν τῶν Φλωρινικῶν, τήν ὁποίαν ἀπό μακροῦ ἡτοίμαζον εἰς τε τήν Ἑλλάδα καί τήν Ἀμερικήν! Τοῦτο δε καταφανῶς ἐπειδή δέν ἐνεκρίθη ὑπό τῆς Ρωσικῆ Συνόδου καί κυρίως, διότι δέν ὑπεγράφη! Αὕτη μόνον ἀπό τό τέλος τοῦ Νοεμβρίου 1971, ὅταν τά πάντα εἶχον τελειώσει, τότε μόνον δημοσιεύεται πρῶτον ὑπό τῶν Φλωρινικῶν καί ἀμέσως κατόπιν καί ὑπό τοῦ Εὐγενίου Τόμπρου, ἐννοεῖται ἀνυπόγραφος ὑπό τῆς Ρωσικῆς Συνόδου, φέρουσα μόνον τήν ὑπογραφήν τοῦ συμμετέχοντος εἰς τήν ὅλην σκευωρίαν Γραμματέως αὐτῆς, ἤτοι τοῦ Μανχάταν Λαύρου)(1), διά νά μείνη ἔκθετος εἰς τόν αἰῶνα, διότι ὑπέγραψεν ἄθλιον, ἱερόσυλον, ἀντιφατικόν, ψευδές καί ἐπαίσχυντον ἔγγραφον τῶν Φλωρινικῶν ὡς δῆθεν «ἀπόφασιν» τῆς Ρωσικῆ Συνόδου! Ὡς ἐκ τούτου ἡ ἱερά Σύνοδος δέν ἠσχολήθη μέ αὐτήν τήν «ἀπόφασιν», ἐνῶ ζωηρῶς καί ἀποκλειστικῶς ἠσχολήθη μέ τήν Ὀρθόδοξον ὁμολογίαν διότι οὐδόλως αὕτη προέκυπτε, οὐδέ κἄν ἀνεφέρετο εἰς τήν ψευδοαπόφασιν τῶν Φλωρινικῶν, ἀλλά καί διότι ἐξετίθετο ἡ Ἐξαρχία μας! ὡς ἐκ τούτου ἡ Ἱερά Σύνοδος ἐποίησε τό πᾶν δι' αὐτήν τήν ὁμολογίαν καί διά νά μή διασαλευθῆ ἡ κηρυχθεῖσα ἕνωσις, μεθ' ὅ θά ἠκολούθει καί τό περί ἀναγνωρίσεως ἤ «χειροθεσίας» ὡς ἄκρως ἀντιφατικόν θέμα. Δυστυχῶς ὅμως οἱ Φλωρινικοί, ἀλλά καί οἱ συμπράξαντες ἡμέτεροι (Εὐγένιος Τόμπρος, Καλλιόπιος κ.λπ.) ἀνέλαβον νά πραγματοποιήσουν νέον Σατανικώτερο σχέδιον! Δηλαδή, χωρίς θορύβους, ἀλλά καί ἄκρως δολίως καί ὑπούλως, ἐφαντάσθησαν ὅτι ἠδύναντο καί διά τῆς Γκεμπελιστικῆ μεθόδου νά μεταποιήσουν τήν δεδομένην πλέον «Συγχωρητικήν εὐχήν», τήν ὁποίαν ὑπό ρητούς ὅρους καί προϋποθέσεις ἐδέχθη ἡ Ἱερά Σύνοδος ἐν Ἑλλάδι, εἰς «Χειροθεσίαν» ὡς ἐπί σχισματικῶν κατά τόν Η΄ Κανόνα τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆ Συνόδου! Διά τοῦ τρόπου αὐτοῦ ἤτοι τῆς ἐξαρτήσεως τῆς Ἀποστολικῆς μας Διαδοχῆς ἐκ τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς καί δι' αὐτῶν ἐκ τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ-Οἰκουμενισμοῦ, θά «ἐλύετο τό Παλαιοημερολογιτικόν», διότι θά «κατελύετο» καί ἡ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ, ἀλλά καί ἡ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ! Δέν θά ἀπαριθμήσωμεν ὅλας τάς σχετικάς ἀποπείρας των, ἀλλά θά ἀναφέρωμεν μόνον ὡρισμένας χαρακτηριστικάς, τάς ὁποίας Κλῆρος καί Λαός πρέπει νά ἔχωμεν ὑπ' ὄψιν. 1) Ἤρξαντο τήν συγχωρητικήν εὐχήν, τήν ὁποίαν ὑπό ρητάς προϋποθέσεις καί ὅρους ἔκαμε δεκτήν ἡ Ἱερά Σύνοδος, νά τήν ἀποκαλοῦν καί νά τήν προπαγανδίζουν συστηματικῶς ὡς δῆθεν «χειροθεσίαν», βασιζόμενοι ἀποκλειστικῶς εἰς τό ἐκ τῶν ὑστέρων ἐμφανισθέν ἀνυπόγραφον, ἐλεεινόν καί τρισάθλιον «σχέδιον ἀποφάσεως τῶν Φλωρινικῶν», τό ὁποῖον, ὡς εἴπομεν, ἀναισχύντως καί ὅλως δολίως ἐνεφάνιζον ὡς δῆθεν ἀπόφασιν τῆς Ρωσικῆ Συνόδου, ἐνῶ εἴς τινας δυσκόλους περιπτώσεις μετεχειρίζοντο καί τήν «διευκρίνισιν» ὅτι «ἡ Ρ.Σ. ὑπό τόν ὅρον «χειροθεσία» ἐννοεῖ τήν Συγχωρητικήν εὐχήν καί ὄχι τήν κατά τόν Η΄ Κανόνα προβλεπομένην χειροθεσίαν»!!! 2) Ὁ Εὐγένιος Τόμπρος ἐν συνεννοήσει μετά τοῦ τότε (1972) ἀκόμη Πρωθυπουργοῦ Γεωργίου Παπαδοπούλου καί μέ πρόφασιν νά στηριχθῆ τό δοκιμαζόμενον Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, δεδομένης δέ καί τῆς ἀντιθέσεως καί διαστάσεως τοῦ τότε Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου (τῆς Νεοημερολογιτικῆς Ἱεραρχίας), πρός τόν Γ. Παπαδόπουλον, ἀπεφάσισαν ὅπως ὑπαχθῆ ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων καί ἀναγνωρισθῆ καί ὑπό τοῦ Κράτους ὡς δευτέρα ἐν Ἑλλάδι ἐπίσημος Ἐκκλησία! Τό θέμα προωθεῖτο διακριτικώτατα, πλήν μέ γρήγορον ρυθμόν, καί δέν θά ἐλάμβανεν ἐπισήμως διαστάσεις, ἀλλά σιωπηλῶς καί ἀθορύβως θά ἐκηρύσσετο ἡ ἕνωσις, μέ τό ὡς ἄνω Πατριαρχεῖον μέ βάσιν ὅμως τήν «ψευδοαπόφασιν τῶν Φλωρινικῶν», ἡ ὁποία ἐνεφάνιζεν τήν ἁπλῆν Συγχωρητικήν Εὐχήν εὐθέως ὡς χειροθεσίαν ἐπί σχισματικῶν!... Τόν Ἰανουάριον τοῦ 1973 τό ἐν λόγω σχέδιον περί ἀναγνωρίσεως καί ὑπαγωγῆ τῆς «Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. ἐν Ἑλλάδι», εἰς τό Πατριαρχεῖον-Ἱεροσολύμων, προωθεῖται ἀποφασιστικά καί προκειμένου νά ὁλοκληρωθῆ, ἐσπευσμένως συγκροτεῖται 12μελής Ἱερά Σύνοδος, (ἐξ ὦν τινές, ἦσαν μυημένοι καί σαφέστατα ἐγνώριζον τό σχέδιον), ὅπως διά τοῦ τρόπου αὐτοῦ ἀναγνωρισθῆ ἡ ψευδοαπόφασις καί ἀποκτήση κῦρος, ὁπότε ἡ Συγχωρητική Εὐχή πλέον θά ἐλογίζετο ἐπισήμως ὡς «χειροθεσία»! Ὅλον τοῦτο τό σχέδιον ἐναυάγησεν πρίν ὁλοκληρωθῆ, διότι οἱ πρωτεργάται Εὐγένιος Τόμπρος καί Γεώργιος Παπαδόπουλος τό 1974 ἐξέπεσον καί... ἔσβησαν! Ἰδού ἡ δεξιά τοῦ Κυρίου καί πάλιν ἐπενέβη καί συνέτριψεν καί αὐτό τό σχέδιον!... 3) Ἡμέτεροι καί Φλωρινικοί, συνεχῶς συνήρχοντο καί ἐμελέτων τά σχέδια εἰς τήν Μονήν τῶν Ἁγίων Ταξιαρχῶν τοῦ Κορινθίας Καλλίστου εἰς τά Ἀθίκια, ἐνῶ ἐθεωρεῖτο ὡς καλή σύμπτωσις τό ὅτι ὁ κ. Γκουτζίδης κατά τήν συγκεκριμένην περίοδον, ἦλθεν εἰς τρόπον τινά εὐγενῆ ἀντίθεσιν πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀνδρέαν, διότι δέν ἐδέχθη τήν πρότασίν του νά χειροτονηθῆ Κληρικός καί νά συνεργασθῆ μετά τοῦ τότε ἀκόμη Πρωθιερέως Εὐγενίου Τόμπρου, διό ἀπό τό τέλος τοῦ 1972 καί ἀρχάς τοῦ 1973 διακριτικώτατα ἀπετραβήχθη καί μέχρι τά μέσα τοῦ 1977, δέν συμμετεῖχεν ἐπισήμως εἰς τόν ἀγῶνα τῆς Ἐκκλησίας, παρά μόνον ὡς θεολόγος προσωπικῶς διηκόνει τόν Ἀρχιεπίσκοπον. Αὐτό ὑπό τῶν ἐπιβούλων ἐθεωρήθη ὡς «εὐτυχές» γεγονός, διά τήν εὐκολωτέραν προώθησιν τῶν σχεδίων ὅλων τῶν συνασπισμένων Προδοτῶν, οἱ ὁποῖοι ἤθελον νά περάσουν τήν Συγχωρητικήν Εὐχήν ὡς «χειροθεσίαν»!... 4) Ὅσον καί ἄν ἀποτυγχάνουν καί ματαιώνονται τά συγκεκριμένα σχέδια, τό ὅλον θέμα παρηκολούθει μέ ἰδιαίτερον ἐνδιαφέρον ὁ Νεοημερολογιτισμός, ἐνῶ εἰς τινα βαθμόν διακριτικῶς ἤρχετο συνεργός καί ἡ πολιτεία! Τά ἔτη 1973 καί 1974 μέχρι 1976 εἶναι ἀποκαλυπτικά! Ὁ τότε Νεοημερολογίτης Πειραιῶς Χρυσόστομος Ταβλαδωράκης κατά τήν περίοδον 1974-1976, ἀναλαμβάνει ὅπως, μέσω τῶν Δικαστηρίων, ἀναγνωρισθῆ ἡ ψευδοαπόφασις τῶν Φλωρινικῶν, ἡ ὁποία ἐνῶ «τηρεῖ Φλωρινικήν σιγήν» ὡς πρός τήν Ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν, εἶναι ὅμως ρητή ὡς πρός τό θέμα «χειροθεσία τῶν Ματθαιϊκῶν»!!! Ἐν προκειμένω ὁ Νεοημερολογίτης Πειραιῶς Χρυσόστομος Ταβλαδωράκης, μηνύει εἰς τό Πολυμελές Πλημμελειοδικεῖον Πειραιῶς τόν ἡμέτερον μόλις χειροτονηθέντα ὡς ἐπίσκοπον Πειραιῶς Νικόλαον Μεσσιακάρην ὡς «ἀντιποιούμενον τό λειτούργημα τοῦ ἐπισκόπου, ψευδεπίσκοπον ὄντα», διό ἐζήτει νά ἐπιληφθῆ καί ἀποφανθῆ ἡ Δικαιοσύνη! Ἡ κατηγορία βεβαίως ἦτο βαρυτάτη καί ἀπαιτοῦσε πίστιν καί γενναῖον φρόνημα, ἅτινα ὅμως ἔλειπον ἀπό τόν τότε Πειραιῶς Νικόλαον! Οὗτος ἐμφανισθείς εἰς τούς ἀνακριτάς, ἀπολογούμενος ἰσχυρίζετο ὅτι εἶναι Κανονικός καί ὄχι ψευδεπίσκοπος, καί δέν ἀντιποιεῖται λειτούργημα Ἐκκλησιαστικόν. Μή δυνάμενος δέ νά σηκώση περαιτέρω τόν σταυρόν τῆς ὁμολογίας καί τοῦ διωγμοῦ, ἐμφανίζει, (ὁ ἴδιος ἤ ὁ συνήγορός του, εἶναι χωρίς σημασίαν, ἀφοῦ ὁ Συνήγορος ὁμιλεῖ καί ἐνεργεῖ ἐξ ὀνόματος τοῦ πελάτου του), καί καταθέτει τήν «ψευδοαπόφασιν» τῶν Φλωρινικῶν ὡς ἐπίσημον ἀπόφασιν τῆς Ρωσικῆ Συνόδου, εἰς τήν ὁποίαν ἀναγνωρίζεται ὡς Κανονικός ὁ Πειραιῶς Νικόλαος, ἀλλά κατόπιν τῆς χειροθεσίας!!! Οὕτω εἰς τό 54/76 ἐκδοθέν ἀπαλλακτικόν Βούλευμα, ὁ μέν Πειραιῶς σαφῶς ἀρνεῖται τήν ἀρχιερωσύνη του, μεθ' ὅ ἀναγνωρίζεται ἀπό τό Πολυμελές ἀνακριτικόν τμῆμα, τοῦ Συμβουλίου τῶν Πλημμελειοδικῶν Πειραιῶς, ὡς Ἐπίσκοπος, ἡ δέ ψευδοαπόφασις τῶν Φλωρινικῶν προβάλλεται ὡς δῆθεν ἐπίσημον Ἐκκλησιαστικόν ἔγγραφον, καί λαμβάνει καί «νομικήν» θά ἐλέγομεν ὑπόστασιν!!! Πλέον ὁ μέχρι τό 1971 ἐγκαλούμενος ὡς «ψευδοκληρικός» καί ἀπό τόν Ἰανουάριον τοῦ 1973 καί «ψευδεπίσκοπος», δυνάμει αὐτῆς τῆς ἀδιανοήτου ἱεροσυλίας περί χειροθεσίας του, τήν ὁποίαν ἐμφανίζει ἡ ἀναφερθεῖσα «ψευδοαπόφασις τῶν Φλωρινικῶν», ὄχι ἁπλῶς «ΕΔΙΚΑΙΩΘΗ», ἀλλ' ὡς ἐκαυχᾶτο, ἔλαβεν καί τά «συγχαρητήρια» τῶν ἀνακρινόντων..., ἐνῶ, προσοχή(!), προέκυψεν ὡς δῆθεν «ἡττημένος» καί «συντετριμμένος» ὁ Νεοημερολογίτης Πειραιῶς Χρυσόστομος Ταβλαδωράκης!... Τοῦτο ἀσφαλῶς ἀποκλειστικῶς ἐπεδίωκεν καί ὁ ἴδιος καί εὐρύτερον ὁ Νεοημερολογιτικός Οἰκουμενισμός, δηλαδή μέσω αὐτῆς τῆς συμπαιγνίας νά λάβη κῦρος ἡ ψευδοαπόφασις καί ἀποκλειστικῶς ἡ περί «χειροθεσίας» παράγραφος! Γίνεται, λοιπόν, ἀπολύτως σαφές ὅτι πλέον ἡ Ἀποστολική Διαδοχή ἐπιχειρεῖται νά πληγῆ ἀπροκαλύπτως ὑπό τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ καί τῆς Πολιτείας μέσω τῆς Δικαιοσύνης!!! Τοῦτο τό ἐκδοθέν 54/76 Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα τοῦ Συμβουλίου Πλημμελειοδικῶν ὑπέρ τοῦ Πειραιῶς Νικολάου, ἐνεφανίσθη τό 2003, ὅτε ἡ ἤδη σχισματοαιρετική του ὁμάς, (τῆς ὁποίας ὁ ἴδιος πλέον ἡγεῖτο ὡς «Ἀρχιεπίσκοπος», μετά τήν ἀναγκαστικήν παραίτησιν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου ὑπέρ αὐτοῦ), εἶχεν εἰσέλθει εἰς τήν τελικήν της εὐθεῖαν προκειμένου «ἱεροσυνοδικῶς» νά διακηρύξη τήν ἄκρως ψευδῆ καί ἱερόσυλον σκευωρίαν-ἀπάτην, ἤτοι περί «ἀποκηρύξεως» καί «καταδίκης» τῆς δῆθεν «χειροθεσίας» καί «ἐπαναφορᾶς των εἰς τόν Ἅγιον Πατέρα»!!! Ὅλως ἰδιαιτέρας σημασίας εἶναι ὅτι διά τῆς οὔτω μετατροπῆ τῆς Συγχωρητικῆς εὐχῆς εἰς τήν ἀνυπόστατον «χειροθεσίαν» των, καί τῆς «Συνοδικῆς» των καταδίκης καί ἀποκηρύξεως αὐτῆς τό 2007, οὐσία τήν ΥΠΕΣΤΑΣΙΑΣΑΝ διά τούς ἰδίους τούς ἑαυτούς των καί τήν ἐπεκάθησαν ἐπί τῶν κεφαλῶν των! Σαφέστατα δέ ἡ θρασυτάτη αὐτή πρᾶξις ἀποτελεῖ τήν ἐσχάτην ἄρνησιν, βεβήλωσιν καί ἱεροσυλίαν κατά τῶν ἀπό τό 1935 καί 1948 ἐπισκοπικῶν χειροτονιῶν των, καί πλέον κατά τήν ἀκρίβειαν τῶν θείων καί Ἱερῶν Κανόνων δέν εἶναι δυνατόν νά ἀναγνωρίζωνται ὡς ἐπίσκοποι!... 5) Παραλλήλως πρός τόν Νικόλαον καί προφανῶς καί πρό αὐτοῦ, (1974-1976) καί ὁ τότε Ἀργολίδος Παχώμιος Ἀργυρόπουλος, προετοιμάζων, ὅσον ἐξηρτᾶτο ἀπό τόν ἴδιον, τήν ἐπίσημον μετατροπήν τῆς Συγχωρητικῆς Εὐχῆς, εἰς δῆθεν «χειροθεσίαν»(!), πρῶτος αὐτός ἐγγράφως, ὑπό ἄκραν μυστικότητα, γράφει καί ὑπογράφει ἀπόρρητον «ἐξομολογητικήν ἐπιστολήν», εἰς τήν ὁποίαν ἀποφαίνεται ψευδῶς πλήν ρητῶς ὅτι ἡ ἐν Ἑλλάδι Ἱερά Σύνοδος καί προηγουμένως ἡ Ἐξαρχία ἐν Ἀμερικῆ, «προσέτρεξαν» καί «ἐδέχθησαν "ἀγαλλομένω ποδί" ὅλοι ὄχι "Συγχωρητικήν Εὐχήν" ἀλλά "Χειροθεσίαν" ὡς ἐπί σχισματικῶν»! Ὁμοίως καί οὗτος, ὅπως ὁ Νικόλαος, τό κείμενόν του, τό ὁποῖον ἐχαρακτήρισεν ἐξ ἀρχῆς ὡς «ἐξομολογητικήν του ἐπιστολήν», τό ἐκράτησεν μυστικόν καί μόνον περί τό 2003 ἐπισήμως τό ἐκυκλοφόρησεν καί μάλιστα ὑπερημύνθη αὐτοῦ, γράψας καί δεύτερον ἴδιον ἀκριβῶς ψευδές καί ἱερόσυλον κείμενον τό 2004! Αὐτή εἶναι ἡ ἐπί ὁλόκληρον 30ετίαν συνεχιζομένη προδοσία κατά τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1948, δυστυχῶς καί παρά ἡμετέρων πρώην Ἐπισκόπων!... 6) Εἰς τά ἴδια πλαίσια, ὁ ἴδιος ἐσωτερικός μηχανισμός, τοῦ ὁποίου, μετά τόν Εὐγένιον Τόμπρον, ἡγεῖται ὁ τότε Ἀττικῆς Ματθαῖος Μακρῆ, ἀλλά καί οἱ λοιποί ἐγκάθετοι, οἱ ὁποῖοι παραμένουν ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, ὡς οἱ Καλλιόπιος Γιαννακουλόπουλος, ὁ Κων/νος ἤ Καλλίνικος Σαραντόπουλος, σήμερον ἐμφανιζόμενος ὡς ἀρχιεπίσκοπος τῶν Φλωρινικῶν, καί πλεῖστοι ἄλλοι, εἰς τά πλαίσια τῆς προετοιμασίας των νά μεταλλάξουν καί νά κηρύξουν τήν συγχωρητικήν εὐχήν εἰς χειροθεσίαν των, ἐχρησιμοποίησαν καί τόν τότε Κορινθίας Κάλλιστον Μακρῆν! Τοῦτον ἔπεισαν καί ἐδήλωσεν τό 1975, μετά 5 ὁλόκληρα ἔτη ἀπό τῆς εἰς Ἀμερικήν μεταβάσεως τῆς ἐξαρχίας μας, ὅτι «τήν 17ην Σεπτεμβρίου εἰς τήν Ἀμερικήν εἰς τόν ἴδιον δέν ἀνεγνώσθη «Συγχωρητική Εὐχή» ἀλλ' ἐγένετο «Χειροθεσία ἐπί σχισματικοῦ, διό προσχωρεῖ εἰς τήν Φλωρινικήν Παράταξιν»!!! Πάντως οὗτος, δέν διενοήθη νά εἴπη ὅτι καί εἰς τήν Ἑλλάδα ἔκαμαν «χειροθεσίαν» ἐπί τῶν ἐπισκόπων τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ὅπως, ἤδη πρό αὐτοῦ, ἀπετόλμησαν οἱ Παχώμιος καί Νικόλαος, οἱ ὁποῖοι, παρά ταῦτα, ἔφθασαν εἰς τό σημεῖον κατά μέν τό 1976 νά ὑπογράψουν τήν καθαίρεσιν τοῦ Καλλίστου(!), ὅταν, ΠΡΟΣΟΧΗ(!), ἀμφότεροι οὖτοι ἐν κρυπτῶ εἶχον ἤδη γράψει τά δόλια φληναφήματά των «περί χειροθεσίας ὡς ἐπί σχισματικῶν καί ἐν Ἀμερικῆ καί ἐν Ἑλλάδι καί τό χεῖρον ὅτι ἐν τέλει τήν «ἀποκηρύσσουν καί τήν καταδικάζουν» τό 2007, μέ συνέπειαν τήν ὑποστασιοποίησιν αὐτῆς! Ὅλα αὐτά ἐλάμβανον χώραν, διότι συνεχῶς ἐπί ὅλην 30ετίαν εἰργάζοντο καί προσεδόκουν ὅτι τήν Συγχωρητικήν εὐχήν, τήν ὁποίαν ἐδέχθη ἡ Ἱερά Σύνοδος τήν 15ην/28ην Ὀκτωβρίου 1971, προϊόντος τοῦ χρόνου, θά τήν μετέτρεπον καί θά τήν ἐπέβαλον ὡς «χειροθεσίαν» ἐπί σχισματικῶν, ὁπότε ἡ προδοσία θά ἦτο καθολική καί «πανηγυρική»! 7) Καθ' ὅλα τά ἔτη ἀπό τό 1971 ἕως καί τό 1975 ὑπό τῆς Ἱ. Συνόδου κατεβλήθησαν ἀπεγνωσμέναι προσπάθειαι ὅπως ἡ Ρ.Σ. δεχθῆ καί διακηρύξη τήν ἀπό τό 1924 Ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν καί κηρυχθῆ πραγματική ἑνότης, πλήν κατέστη ἀδύνατον! Παρά ταῦτα ὁ τότε πρόεδρος τῆς Ρ. Συνόδου Φιλάρετος διεβεβαίωνεν ὅτι δέν ἐγένετο χειροθεσία ἐπί τῆς Ἐξαρχίας μας, ἀλλά ἁπλῆ συγχωρητική εὐχή. Τό ἀληθές ἐν προκειμένω εἶναι ὅτι ἡ Ρ.Σ. τό 1971 μᾶλλον ἐφέρετο καί ἤγετο ὑπό τῶν Φλωρινικῶν, τῶν ὁποίων σαφῶς εἶχεν καί τό «πιστεύω»! Παρά τό συστηματικῶς προωθούμενον σχέδιον περί δῆθεν «χειροθεσίας», τοῦτο ἀπό τοῦ Φεβρουαρίου 1976, ἐφάνη ὅτι ἔληξεν, διότι ἡ Ἱερά Σύνοδος διά τοῦ ὑπ' Α.Π. 1158/20.2.1976 ἐγγράφου της πρός τήν Ρωσικήν Σύνοδον ἀνεκοίνωσεν τήν διακοπήν πάσης κοινωνίας τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μετ' αὐτῆς. ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΑΛΛΑ Η ΣΚΕΥΩΡΙΑ ΕΞΕΛΙΣΣΕΤΑΙ ΔΙΑ ΤΩΝ ΣΧΙΣΜΑΤΩΝ ΤΟΥ 1995 ΚΑΙ ΤΟΥ 2005 Κατόπιν αὐτοῦ τοῦ γεγονότος καί ὅλων ὅσων προηγήθησαν ἀπό τό 1971 τό συγκεκριμένον σχέδιον δέν ἐπαύθη, ἀλλά ἐτέθη ἐπί ἄλλης βάσεως! Μέ δεδομένον ὅτι τήν Ἱεράν Σύνοδον ἀπό τό 1977 ἐπλαισίωναν δύο θεολόγοι, (Ἐλ. Γκουτζίδης καί Μηνᾶς Κοντογιάννης) γνωστοί ἀμφότεροι διά τόν ζῆλον καί τήν ἐργατικότητά των, τοῦτο ἔλαβεν σοβαρῶς ὑπ' ὄψιν ὁ τότε Ἀττικῆς Ματθαῖος, ὅστις συνειδητοποιήσας ὅτι τά σχέδια του περί «χειροθεσίας» θά προσέκρουον σκληρά ἐπ' αὐτῶν, κατ' ἀρχάς ἐποίησεν τό πᾶν νά τούς προσεταιρισθῆ καί νά τούς παρασύρη εἰς τάς μεθοδεύσεις του περί χειροθεσίας, πάντοτε ἐμμέσως καί σιωπηλῶς! Τοῦτο ὡς θά προκύψη δέν τό κατώρθωσεν! Συγκεκριμένως ὁ τότε Ἀττικῆς Ματθαῖος, ἀνεβίωσεν τό κατά τάς ἀρχάς τοῦ 1974 διακοπέν καί ματαιωθέν σχέδιον τοῦ Εὐγενίου Τόμπρου, ἤτοι νά ἀναγνωρισθῆ ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἀπό τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων καί ὑπαχθῆ εἰς αὐτό! Πάλιν ὅμως ἐπειδή τοῦτο τό σχέδιον θά ἐπεχειρεῖτο μέ ἀποκλειστικήν βάσιν τήν γνωστήν ψευδοαπόφασιν τῶν Φλωρινικῶν, ἡ ὁποία ψευδέστατα διεκήρυσσεν τήν «χειροθεσίαν» ὡς ἐπί σχισματικῶν, τό θέμα καθίστατο δυσχερές! Μέ αὐτό τό δεδομένον, καθ' ὅλην τήν δωδεκαετίαν ἀπό τό 1977 ἕως καί τό 1989, ὁ τότε Ἀττικῆ Ματθαῖος, ἔφερε τούς δύο θεολόγους τρεῖς φοράς εἰς ἀπ' εὐθείας σύσκεψιν μετά παραγόντων τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων εἰς τάς Ἀθήνας, μέ ἀποκλειστικόν ἐπιχείρημα ὅτι: «Ἔχουμε ἱεράν ὑποχρέωσιν καί καθῆκον νά στηρίξωμεν τό δοκιμαζόμενον Πατριαρχεῖον τῶν Ἱεροσολύμων καί ἐφ' ὅσον τοῦτο γίνη θά τύχωμεν ἐπισήμου ἀναγνωρίσεως καί θά ἀπολαμβάνωμεν ὅλα τά δικαιώματα, τά ὁποῖα ἀπολαμβάνουν ὅλοι οἱ «λειτουργοί» ὅλων τῶν ἐπισήμως ἀναγνωρισμένων Ἐκκλησιῶν, ἤτοι: μισθούς, συντάξεις καί πλῆθος ἄλλων προνομίων, ὡς δωρεάν αὐτοκίνητα κ.λπ., κ.λπ.»!!! Ἡ ἀπάντησις τῶν δύο Θεολόγων καί κατά τάς τρεῖς συναντήσεις ἦτο ἡ ἴδια: «Κρατεῖστε ὅλα αὐτά δέν τά θέλωμεν! Ἕν μόνον θέλομεν καί αὐτό εἶναι ἡ Ὀρθόδοξος Ὁμολογία-Ἐκκλησιολογία! Αὐτήν ζητοῦμεν ἀπό τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων καί ἀμέσως θά ἑνωθῶμεν»... Ἀφοῦ ἀπέτυχεν καί ἡ τρίτη ἐπίσημος συνάντησις, (τήν φοράν αὐτήν εἰς τό Γραφεῖον τοῦ Ἀρχιεπισκόπου εἰς Περιστέριον), τότε ὁ Ματθαῖος Μακρῆ ἀπεφάσισεν νά ἀνοίξη μέτωπον πρός ἀπομάκρυνσιν τῶν δύο θεολόγων, καί ἐν ἀνάγκη καί τῶν συνεργαζομένων μετ' αὐτῶν Κληρικῶν, μέ πρῶτον τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀνδρέαν καί τόν Ἱερομόναχον Ἀμφιλόχιον καί βεβαίως ὄχι μόνον αὐτῶν! Συνεκρότησεν ὁμάδα ἐπιθέσεως, ἡ ὁποία πρωτίστως ἐφρόντισε νά διακοπῆ ὁ λαμπρός θεολογικός Διάλογος, μετά τῶν Φλωρινικῶν 1988-1991, καί ὁ ὁποῖος εἶχεν φθάσει εἰς θαυμαστόν σημεῖον, διό ἀμέσως ἐκήρυξεν τήν δῆθεν «ΝΕΟΕΙΚΟΝΟΜΑΧΙΑΝ», ἡ ὁποία ἐν τέλει καί αὕτη δέν εἶχεν τά ἀποτελέσματα τά ὁποῖα ἐφαντάζετο, διό καί προεκάλεσεν μέ ἄλλους 4 ἐπισκόπους τό σχῖσμα του κατά τό 1995, ἐνῶ ἤδη πρό ἔτους(;) περίπου εἶχεν ἀποστείλει τούς Πειραιῶς καί Ἀργολίδος διά νά πλαισιώνουν καί ἐλέγχουν τόν Ἀρχιεπίσκοπον, ὅστις εἶχεν ἀπομείνει μόνος του, καί πρό πάντων νά ἀντιμετωπίσουν τούς δύο θεολόγους!... Αὐτοί εἶναι οἱ ἀπό τό 1937 βλάσφημοι Σχισματικοί Φλωρινικοί, αὐτοί εἶναι οἱ ἐπίσης ἀπό τό 1995 πέντε Σχισματοαιρετικοί, οἱ ὑπό τόν τότε Ἀττικῆς Ματθαῖον, αὐτοί εἶναι καί οἱ περισσότερον ὅλων Σχισματοαιρετικοί ἀπό τό 1997 καί μέχρι τό 2005 καί 2007, οἱ «Νικολαΐται», οἱ ὁποῖοι, ὅπως ἐλέχθη, μέχρι τό 1994 ἦσαν ὀργανικά ἡνωμένοι καί ὁμόφρονες μετά τῶν πέντε, ἐνῶ ὀλίγον πρό τοῦ σχίσματός του 1995, ἐξῆλθον καί ἐπλαισίωσαν τόν μόνον του ἐναπομείναντα Ἀρχιεπίσκοπον Ἀνδρέαν καί ἐστάλησαν διά νά συνεχίσουν τό περί «χειροθεσίας ἔργον»!!! Οὗτοι ἤδη ἀπό τό 1997 κατέλυσαν κάθε ἔννοιαν Κανονικῆ Τάξεως καί Συνοδικοῦ θεσμοῦ, καί ἀποβάντες τυφλά καί ἄβουλα ὄργανα τοῦ Φλωρινισμοῦ καί Νεοημερολογιτισμοῦ, ἱεροσύλησαν κατά παντός ὁσίου καί ἱεροῦ, πρωτίστως δέ κατ' Αὐτῆς τῆς Ἐκκλησίας, ἐνῶ ἔθεσαν ἀργίας, ἔκαμαν ἀφορισμούς, ἀπεσχημάτισαν, διέλυσαν ἀδελφότητας, ἐδίχασαν καί πλανώμενοι ἐπλάνησαν, ἐνῶ ἥρπασαν Ναούς καί Μονάς καί προεκάλεσαν τήν τρίτην μεγάλην Σχισματοαίρεσιν! Φερόμενοι καί ἀγόμενοι ὑπό τῶν ἀδελφῶν Τσακίρογλου καί κυρίως ὑπό τοῦ Μοναχοῦ Μαξίμου Τσακίρογλου, τοῦ Δημητρίου Κάτσουρα, ἀλλά καί τοῦ γνωστοῦ διά τήν ἀπό τό 1971 συμπεριφοράν του ἐπί τοῦ θέματος τῆς δῆθεν «χειροθεσίας», Βασιλείου Σακκᾶ, καί πρό πάντων ὑπό τοῦ ἐν Ἀθήναις Φλωρινικοῦ κέντρου ὑπό τούς κ. Καλλίνικον Σαραντόπουλον, (νῦν «Ἀρχιεπίσκοπον» τῶν Φλωρινικῶν), τόν κ. Ἀθανάσιον Σακαρέλλον καί ἄλλους βεβαίως, διέπραξαν τέρατα καί σημεῖα ἀπό Κανονικῆ, Ὀρθοδόξου καί ἐν γένει Ἐκκλησιαστικῆς ἀπόψεως. Ἀναφέρομεν χαρακτηριστικῶς τήν δολίαν μεθόδευσιν κατά τοῦ θεολόγου Ἐλευθ. Γκουτζίδη, μέ ἀφορμήν τήν ὁμολογιακήν καί ἀπό πάσης ἀπόψεως Ὀρθόδοξον ὁμιλίαν του, κατά τήν Κυριακήν τῆς Ὀρθοδοξίας τοῦ 1997, εἰς τήν Θεσσαλονίκην, ἡ ὁποία εἶχεν ὡς θέμα τήν ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΝ. Ἐκ τοῦ μή ὄντος ἐχάλκευσαν ζήτημα περί «ἀνάρχου Ἐκκλησίας» καί περί «μή κοινωνίας τῶν τριῶν Θείων Προσώπων», ἀποβάντες οἱ ἴδιοι ΑΚΡΩΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ἐπί τε τοῦ Ἐκκλησιολογικοῦ καί προηγουμένως τοῦ Τριαδολογικοῦ Δόγματος! Μέ βάσιν δέ αὐτά προέβησαν εἰς ὅλως ἀντικανονικάς καί ἀπολύτως ληστρικάς «καθαιρέσεις», «ἀφορισμούς» καί ἄλλας διώξεις μέ θλιβεράν κατάληξιν τό σχῖσμα τοῦ 2005. Ταῦτα πάντα εἶναι γνωστά, διότι πληθωρικῶς καί ἐπανειλημμένως ἐδημοσιεύθησαν εἰς τά περιοδικά «Κήρυξ Γνησίων Ὀρθοδόξων» καί «Ὀρθόδοξος Πνοή». Ἐπίσης ταῦτα πάντα ἐν πολλοῖς ἔχουν ἐκδικασθεῖ καί ὑπό τοῦ Ἀνωτάτου Συνοδικοῦ Δικαστηρίου, τά δέ Πρακτικά καί αἱ ἀποφάσεις αὐτοῦ ἔχουν δημοσιευθεῖ εἰς τούς τόμους τῆς «Ὀρθοδόξου Πνοῆς» τῶν ἐτῶν 2009, τεῦχος Νοεμβρίου-Δεκεμβρίου σελ. 451-494 καί Τόμος 2010, τεῦχος Ἰανουαρίου-Φεβρουαρίου σελ. 3-59 καί τεῦχος Μαρτίου-Ἀπριλίου σελ. 103-141. Διά τοῦτο ἐξ ἀρχῆ ἐμνημονεύσαμεν τό τοῦ Ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, «Καί νῦν πολλοί ἀντίχριστοι ἐληλύθασιν», διότι καί εἰς τάς ἡμέρας μας, ὅλα τά κέντρα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καί τό Φλωρινικόν σχῖσμα μεθ' ὅλων τῶν θυγατρικῶν του, καί ἐπί πᾶσι τούτοις αἱ σχισματοαιρέσεις τοῦ 1995, ὑπό τούς πέντε πρώην ἐπισκόπους μας, ἰδιαιτέρως δέ ἤ πολύ χείρων αὐτῆς, μεγίστη καί ἐσχάτη σχισματοαίρεσις τοῦ 2005, ἐποίησαν τά πάντα ἀφ' ἑνός νά πλήξουν τήν Ἐκκλησίαν καί ἀφ' ἑτέρου νά ἐπιτύχουν μίαν ἕνωσιν εἰς τά πλαίσια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὅλων τῶν «Παλαιοημερολογιτικῶν», ψευδοεκκλησιῶν πρός «λύσιν τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ προβλήματος»! Τοῦτο ὅλον ἤδη ἐνεργεῖται!... Διό, Πατέρες καί ἀδελφοί, πρόσχωμεν! Στῶμεν καλῶς, Στῶμεν μετά φόβου καί ἄν χρειασθῆ ἄς χύσωμεν καί τό αἷμα μας, ἐνῶ ὁ ἐν ἀγάπη καί ἀληθεία Χριστοῦ Διάλογος καί σήμερον εἶναι τό αἴτημα τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρός ὅλους αὐτούς. Πατέρες καί ἀδελφοί, Ὅλαι αἱ ἀπό τό 1924 καί μέχρι σήμερον παλαιοημερολογιτικαί ψευδοσύνοδοι καί ψευδοεκκλησίαι, σκοπόν εἶχον καί ἔχουν νά ἐκκλείψη ἡ ἀπό τό 1935 καί 1948 γνησία καί ἀνόθευτος παραμένουσα Ἀποστολική Διαδοχή καί ἐν ταυτῶ ἡ ἀπό τό 1924 ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ! Ἐπί τῶ σκοπῶ τούτω ὅλαι αἱ σχισματικαί, αἱρετικαί Παλαιοημερολογιτικαί ψευδοσύνοδοι καί ψευδεκκλησίαι, ἔχει ἀποφασισθεῖ νά ἑνωθοῦν εἰς μίαν μεγάλην Παλαιοημερολογιτικήν Ψευδοεκλησίαν, ἐξηρτημένην ἀπό πάσης ἀπόψεως πνευματικῆ καί διοικητικῆ, ὑπό τόν Οἰκουμενιστικόν Νεοημερολογιτισμόν! Αὐτό εἶναι τό προκεχωρημένον σχέδιον, τό ὁποῖον ἐνεργεῖται ὑπό τοῦ ἀντιχρίστου, εἰς τάς ἡμέρας μας, καί προσδοκοῦν νά τό ἐπιτύχουν. Ἤδη ὅπως ἐλέχθη ἔχουν πραγματοποιηθεῖ αἱ πρῶται Παλαιοημερολογιτικαί ἑνώσεις καί θά συνεχισθοῦν, ἐνῶ πρόβλημα, ὅπως ἔλεγεν καί ὁ ἀποβιώσας Χριστόδουλος, ἀποτελοῦν συγκεκριμένα πρόσωπα, κατωνόμαζεν δέ τόν Ἐπίσκοπον Κήρυκον καί τόν Ἐλευθέριον Γκουτζίδη. Σήμερον οὐσιαστικόν καί μεγάλο πρόβλημα, δι' ὅλους αὐτούς, ἀποτελεῖ ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν Ἑλλάδι καί ἰδιαιτέρως ἡ Πανορθόδοξος Σύνοδος, τήν ὁποίαν ἡ δεξιά τοῦ Κυρίου ἀνέδειξαν τό 2008!!! Ἐδῶ εὑρίσκεται σήμερον τό ὅλον πρόβλημά τους(!), ἤτοι πῶς θά μολύνουν καί θά ἀκυρώσουν τήν Ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν καί τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν τῶν ὀλίγων ἐναπομεινάντων Ὀρθοδόξων Ἀρχιερέων! Διά τοῦτο σήμερον ὅλαι αἱ δυνάμεις τοῦ ἀντιχρίστου εἶναι ἐστραμμέναι κατά τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀλλά καί τῆς ἐν Κύπρω καί ἐν Ρωσία καί ἐν Ρουμανία καί ἐν Κένυα. Διό μετέρχονται κάθε ὑποκρισίαν καί καταβάλλουν τάς μεγίστας προσπαθείας νά εὕρουν τρόπον ὥστε νά καταρρίψουν τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν ὅλων τῶν ἐπισκόπων τῆς ἁπανταχοῦ Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Πατέρες καί ἀδελφοί διερχόμεθα ἐσχάτους καιρούς, κινδυνεύομεν νά πλανηθῶμεν καί οἱ «ἐκλεκτοί», διό ἔχομεν χρέος καί καθῆκον νά φυλάξωμεν τήν Παρακαταθήκην τῆς ΠΙΣΤΕΩΣ, ἀλλά καί νά τήν διακηρύξωμεν μέχρις ἐσχάτης μας ἀναπνοῆ. Ἔχομεν χρέος νά ἐντείνωμεν τόν ἀγῶνα, διά τοῦ ὁποίου θά βοηθήσωμεν καί ὅλους τούς πρώην Πατέρας καί ἀδελφούς, ὡς ἀνωτέρω ἐπεσημάναμεν, οἱ ὁποῖοι πλανηθέντες ἐξέπεσον εἰς τάς φοβεράς παλαιοημερολογιτικάς σχισματοαιρέσεις, ἵνα, χάριτι Χριστοῦ, ἐπανέλθουν εἰς τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Ὅθεν, ἀπαιτεῖται νά ἔχωμεν καί νά κηρύσσωμεν γνησίαν καί καθαράν τήν ὁμολογίαν, ἀλλά νά ἔχωμεν καί χριστιανικήν ταπείνωσιν, ἀγάπην καί προσευχήν, δηλαδή νά εἴμεθα γνήσια καί ζῶντα μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Κλείοντες τήν παροῦσαν Συνοδικήν Ἔκθεσιν τῶν συμβαινόντων σήμερον ἀπευθύνομεν ἰδιαιτέρως θερμοτάτην ΕΚΚΛΗΣΙΝ πρός ὅλους τούς πρώην ἀδελφούς μας λέγοντες: Πρώην ἐν Χριστῶ Πατέρες καί ἀδελφοί, οἱ ὁποῖοι συνεχίζετε καί ἐκπροσωπεῖτε τάς ἀπό τό 1937, 1995 καί τό 2005 δεινάς σχισματικάς καταστάσεις, ὡς ἐνδημοῦσα Ἱερά Σύνοδος τόσον τῆς ἐν Ἑλλάδι, ὅσον καί τῆς ἐν Κύπρω, ἀλλά καί τῆς ἁπανταχοῦ Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, σᾶς ἀπευθύνομεν θερμοτάτην Ἔκκλησιν, ὅπως παύσωμεν τάς οἱασδήποτε προφάσεις ὡς ἐκ τοῦ Πονηροῦ προερχομένας καί μή παρικωλύωμεν τόν ἐν ἀγάπη καί ἀληθεία Χριστοῦ Διάλογον «προφασιζόμενοι προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις», διότι ἄν οἱ αἴτιοι ἑνός σχίσματος εἶναι μίαν φοράν εἰς τήν ἀπώλειαν, οἱ ἀνεχόμενοι καί ἰδιαιτέρως οἱ παντί σθένει συντηροῦντες αὐτό εἶναι μυριάκις εἰς τήν ἀπώλειαν!... Ὅθεν ἐρχόμενος ἕκαστος εἰς ἑαυτόν, δεῦτε νά ταπεινωθῶμεν καί προσπίπτοντες τῶ Κυρίω, ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους διά νά καταστῶμεν ὅλοι ἀπό κοινοῦ γνήσια μέλη τοῦ ἑνός Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Ἀμήν Γένοιτο. Η ΕΝΔΗΜΟΥΣΑ ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Διά τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος Οἱ Μητροπολῖται: † Ὁ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Τ.Υ. ΚΗΡΥΚΟΣ † Λαρίσης καί Τυρνάβου Τ.Υ. ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ Διά τήν Γνησίαν ὈρθόδοξονἘκκλησίαν τῆς Κύπρου Ὁ Μητροπολίτης: † Ὁ Κιτίου καί πάσης Κύπρου Τ.Υ ΠΑΡΘΕΝΙΟΣ καί ὁ Πρωτοπρεσβύτερος Τ.Υ. ΜΙΧΑΗΛ ΙΩΑΝΝΟΥ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΝΔΗΜΟΥΣΑΝ ΙΕΡΑΝ ΣΥΝΟΔΟΝ ΤΗΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ † Ο ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΗΡΥΚΟΣ ΕΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ @ ΓΟΕΕ 2014 + Ο ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΗΡΥΚΟΣ

Η ΕΠΙΧΕΙΡΗΘΕΙΣΑ ΚΑΤΑΛΗΨΙΣ ΤΟΥ ΙΝ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΑΧΑΡΝΩΝ