ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΜΕΡΟΔΕΙΚΤΗ ΤΟΥ 2019 ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΓΟΧ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ, ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΑι αχαρνων

ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ ΔΙΑ ΤΗΝ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ

ΠΕΡΙ ΠΑΤΡΙΔΟΣ

῾Ο ῾Ελληνισμός καί ἡ ᾿Ορθοδοξία πάντοτε συνεπορεύ οντο, καί αὐτή ἡ συμπόρευσις ἔχει συνδέσει τόν κάθε γνήσιο ῞Ελληνα καί ᾿Ορθόδοξο χριστιανό μέ ἀδιαρρή κτους δεσμούς μέ τίς ρίζες του, μέ τά ἱερά χρώματα τῆς ἰδιαιτέρας του πατρίδος, μέ τούς Ναούς τῆς περιοχῆς ὅπου ἔζησε, μέ τά προσκυνήματα καί γενικά μέ τήν παράδοσι τοῦ τόπου. ῾Η ψυχή τοῦ κάθε γνησίου ᾿Ορθο δόξου καί ῞Ελληνος γίνεται τό φυτώριο καί τό θερμοκήπιο μέσα στό ὁποῖο διατηροῦνται ἄσβεστες οἱ καλύτερες ἀναμνήσεις ἀπό τήν ἰδιαιτέρα του πατρίδα καί καλλιεργοῦνται τά ἱερώτερα συναισθήματα καί οἱ εὐγενέστεροι πόθοι καί ὁραματισμοί. Μέσα στήν ψυχή του διατηρεῖται πάντοτε, ὅπου καί ἄν πάῃ, ὅπου καί ἄν εὑρεθῇ, ἄσβεστη ἡ ἱερή φλόγα πού καίει γιά τήν πα τρίδα καί τά ἱερά σύμβολα τῆς ἑλληνοορθοδόξου παρα- δόσεως.

Τό φαινόμενον τοῦτο εἶναι πανανθρώπινον. ῾Η κάθε ἀνθρώπινη ὕπαρξι, ἐφ᾿ ὅσον δέν ἔχει ἐκφυλισθῇ, ἔχει μέσα της φλόγα ἀγάπης γιά τήν δική του πατρίδα καί τό δικό του ῎Εθνος. Πολύ περισσότερο ὁ ῞Ελλην αἰσθάνε ται αὐτόν τόν ζωντανό σύνδεσμο μέ τήν ἰδιαιτέρα του πατρίδα τήν ὁποίαν τιμᾶ καί ὅπου κι ἄν εὑρεθῇ σέβεται καί τήν θυμᾶται. Καί τοῦτο συμβαίνει σέ μεγαλύτερο βαθμό, ὅταν ὁ τόπος πού ἐγεννήθη καί ἔζησε κρύβει ἕνα λαμπρό παρελθόν, μία μεγάλη ἱστορία, ἕνα ἀνεπανά ληπτο πολιτισμό, τά ὁποῖα ἐδημιουργήθησαν, ἐκαλλιεργήθησαν καί συνεπορεύθησαν μέ μιά μαρτυρική πορεία πρός τόν Γολγοθᾶ. Οἱ ῞Ελληνες τοῦ Πόντου, ἐν προκειμένῳ, ὅπου κι᾿ ἄν εὑρεθοῦν ἀσφαλῶς ποτέ δέν ξεχνοῦν τά ἁγιασμένα ἐκεῖνα μέρη ὅπου ἔζησαν, μεγάλωσαν, ἐμεγαλούργησαν καί ἐθυσιάσθησαν οἱ γονεῖς των καί οἱ πατέρες τῶν πατέρων των. ῾Η ἀνάμνησις τῆς ἱστορίας, τῶν παραδόσεων, τό αἴσθημα τοῦ μυρωμένου ἀπό θυμάρι ἀέρος, ἀπό τίς ὡραῖες βουνοπλαγιές, ὅπως ἐκείνη τῆς Παναγίας τοῦ Σουμελᾶ καί οἱ θαλάσσιες αὖ ρες τῶν παραλίων τοῦ Πόντου καί τῆς Μικρᾶς ᾿Ασίας τόν συνοδεύουν πάντοτε, τοῦ ἐνθυμίζουν τίς πατρογονικές του ἐστίες καί αὐτές εἶναι ἀπό τίς ἱερώτερες ἀνα μνήσεις, ἀπό τίς πιό δυνατές νοσταλγίες, τοῦ δίνουν δύναμι. Τοῦ θυμίζουν πώς αὐτοί οἱ τόποι πού στενάζουν τώρα κάτω ἀπό τό πόδια βάρβαρου κατακτητή, τά μέρη αὐτά πού τά ἁγίασαν μέ τήν ἐκεῖ παρουσία τους καί τό κήρυγμά τους ὁ ᾿Απόστολος ᾿Ανδρέας καί ὁ ᾿Απόστολος Παῦλος, πού τά ἁγίασαν τόσοι καί τόσοι μάρτυρες, πάλι μέ χρόνια μέ καιρούς πάλι δικά μας θἆναι. Τοῦ θυμίζουν τήν συμπόρευσι του μέ τόν πόνο καί τήν θλίψι, τούς διωγμούς καί τίς ἑκατόμβες τῶν θυμάτων.

Πῶς εἶναι δυνατόν ὁ γνήσιος ῞Ελλην ᾿Ορθόδοξος χριστιανός νά ξεχάσῃ ποτέ τά ἱερά χώματα τῆς πατρίδος του, ἐκεῖ ὅπου ἔζησαν οἱ πατέρες του, ἐκεῖ ὅπου ἔχυσαν τά αἵματά των οἱ πρόγονοί του, τά ἀδέλφιά του. Γι᾿ αὐτόν ἡ ἀγάπη πρός τήν πατρίδα, εἶναι ἀπό τά ἱερώτερα συναισθήματα. Δέν ξεχνάει ποτέ τίς πατρογονικές του ἐστίες. Μέσα του ἐπαναλαμβάνεται ἡ νοσταλγία τῆς πατρίδος: "᾿Εάν ἐπιλάθωμαί σου ῾Ιερουσαλήμ, ἐπιλησθείη ἡ δεξιά μου· κολληθείη ἡ γλῶσσά μου τῷ λάρυγγί μου, ἐάν μή σου μνησθῶ" (Ψαλμ. 136, 1-6). Καί ἄν πάρη τόν δρόμο τοῦ ξενητεμοῦ πάντοτε μέ συγκίνησι ἐκδηλώνει τήν νοσταλγία τῆς ἐπανόδου εἰς τήν "γῆν τῆς πατρίδος αὐτοῦ" (῾Ιερ. κβ', 20). Καί αὐτή ἡ νοσταλγία γίνεται θρῦλος, τραγοῦδι, ἀσίγαστος πόθος, λύτρωσι καί ζωή.