ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΚΑΡΥΣΤΙΑΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ

ΠΡΟΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΙΝ

Ο ΚΘ Κανών τῆς Δ' Οἱκουμενικῆς Συνόδου ρητῶς ὁρίζει ὅτι "᾿Επίσκοπον εἰς βαθμόν Πρεσβυτέρου φέρειν, ἱεροσυλία ἐστίν"

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΚΑΡΥΣΤΙΑΣ ΚΑΙ ΣΚΥΡΟΥ

᾿Αρ. Πρωτ. 761/Διεκπ. 452

᾿Εν Κύμῃ τῇ 31η ᾿Ιουλίου 1942

ΠΡΟΣ

ΤΗΝ ΑΓΙΑΝ ΚΑΙ ΙΕΡΑΝ ΣΥΝΟΔΟΝ

ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Εἶναι γνωστόν τῇ ῾Αγίᾳ Συνόδῳ ὅτι πρό ὀκτώ ἐτῶν τρεῖς Μητροπολῖται τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος, ὁ Δημητριάδος Γερμανός καί ὁ Ζακύνθου Χρυσόστομος ἐν ἐνεργείᾳ καί ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος ἐτόλμησαν κατά τῆς καθεστηκυΐας ᾿Εκκλησίας τήν γνωστήν ταραχήν ὑπό τήν δικαιολογίαν τῆς ἐπαναφορᾶς τοῦ παλαιοῦ ἡμερολογίου. Οὗτοι προέβησαν καί εἰς ἀντικανονικάς καί παρανόμους χειροτονίας ᾿Αρχιερέων τεσσάρων ᾿Αρχιμανδριτῶν, τῶν Χριστοφόρου Χατζῆ, Πολυκάρπου Λιώση, Γερμανοῦ Βαρυκολούλου καί Ματθαίου Καρπαθάκη. Τότε ἀμέσως ἡ ᾿Εκκλησία τῆς ῾Ελλάδος καταρτίσασα Δικαστήρια καθήρεσε πάντας τούς χειροτονήσαντας καί χειροτονηθέντας καί ἐπέβαλε τήν τάξιν. ᾿Εκ τῶν χειροτονησάντων ὁ Μητροπολίτης Ζακύνθου ἤσκησεν ἔφεσιν, ἐδήλωσε μετάνοιαν καί ἡ ποινή του ἐμετριάσθη εἰς ποινήν ἑξαμήνου ἀργίας. ᾿Επίσης οἱ δύο πρῶτοι ἐκ τῶν χειροτονηθέντων, οἱ Χριστοφόρος Χατζῆς καί Πολύκαρπος Λιώσης ἤσκησαν ἔφεσιν, ἐδήλωσαν μετάνοιαν καί ἤρθη μέν ἡ ποινή τῆς καθαιρέσεως, ἐπεβλήθη δέ αὐτοῖς ἡ ποινή τοῦ ὑποβινασμοῦ ἐκ τῆς τάξεως τῶν ᾿Επισκόπων εἰς τήν τάξιν τῶν Πρεσβυτέρων. Οἱ ὑπόλοιποι τέσσαρες οὔτε ἤσκησαν ἔφεσιν, οὔτε μετάνοιαν ἐδήλωσαν, οὔτε ἀνεγνώρισαν τήν Κανονικήν ᾿Εκκλησίαν, ἀλλ᾿ ἐν τούτοις ἀνενόχλητοι ἐξακολουθοῦν νά δροῦν ὡς ἰδιαιτέρα ᾿Εκκλησία μέ πλήρωμα τούς ἀκολουθοῦντας τό Παλαιόν ῾Ημερολόγιον.

Μετά παρέλευσιν ἕξ μηνῶν ἀπό τῆς ἐκδόσεως τῆς ἀποφάσεως ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Ζακύνθου κ. Χρυσόστομος ἀνέλαβε πάλιν τά πλήρη καθήκοντά του ἐν τῇ ῾Ιερᾷ Μητροπόλει Ζακύνθου, οἱ δέ ἕτεροι δύο ὀ Χριστοφόρος Χατζῆς καί ὀ Πολύκαρπος Λιώσης ὑπετάγησαν εἰς τήν ἀπόφασιν τοῦ Δικαστηρίου, μηδέποτε ἔκτοτε λειτουργήσαντες ὡς ᾿Αρχιερεῖς, διότι σέβονται τήν ἀπόφασιν τοῦ Δικαστηρίου, ὡς Πρεσβύτεροι δέ, διότι φοβοῦνται τόν Θεόν καί δέν εἶναι δυνατόν νά ὑπαγάγουν τάς συνειδήσεις των εἰς τόν τρομερόν χαρακτηρισμόν τοῦ ὑποβιβασμοῦ ἐκ τοῦ βαθμοῦ τοῦ ᾿Επισκόπου εἰς τόν τοῦ Πρεσβυτέρου, ὅν ὁ ΚΘ Κανών τῆς Δ' Οἱκουμενικῆς Συνόδου ἀποδίδει εἰς τοιαύτην πρᾶξιν. Πάντως ἔκυψαν εὐλαβῶς καί πειθηνίως τόν αὐχένα καί ὐπετάγησαν εἰς τήν ἀπόφασιν καταδικάσαντες αὐτοί ἐαυτούς εἰς διαρκῆ ἀργίαν.

Δυστυχῶς ἤμην καί ἐγώ εἷς τῶν Δικαστῶν οἱ ὁποῖοι ἐπέβαλον τήν ἱερόσυλον ποινήν. ᾿Εκλήθημεν ὀλίγας ἡμέρας πρό τῆς ἐκδικάσεως τῆς ἐφέσεως, ἐγώ δέ ἦλθον εἰς ᾿Αθήνας μόλις τήν παραμονήν τῆς δίκης. Δέν εἶχον καιρόν νά μελετήσω τά κατά τήν προετοιμαζομένην ἀπόφασιν. ῾Ο ἀείμνηστος ᾿Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος, ὅστις μοί ἀνεκοίνωσεν αὐτήν, εἰς τήν πρώτην ἀναστάτωσιν τῆς συνειδήσεώς μου ἐπί τῷ ἀκούσματι τούτῳ παρέταξε διαφόρους κανονικάς δῆθεν διατάξεις διά νά μέ πείση ὅτι ὑπάρχει προηγούμενον τοιοῦτον ἐν τῇ ἱστορίᾳ τῆς ᾿Εκκλησίας, ἀνέλαβεν ἀπέναντί μου τήν ἐπιστημονικήν εὐθύνην τοῦ ζητήματος τούτου. Τοῦτο κυρίως μέ ἔπεισε, διότι ἐσέβετο τήν ἐπιστημονικήν του γνώμην ὁ ἀείμνηστος ᾿Αρχιεπίσκοπος.

Καί ἐγενόμην σύμψηφος καί ἐγώ, ἀφοῦ σύν τοῖς ἄλλοις καί λόγοι σκοπιμότητος ἀπήτουν τότε μίαν τοιαύτην λύσιν. ᾿Εν τούτοις ἡ συνείδησίς μου συνετάραττε τήν ψυχικήν μου γαλήνην καί ἐπεδόθην εἰς σχετικάς μελέτας. Δέν ἐκοπίασα πολύ διά νά πεισθῶ ὅτι ἤμην εἷς ἱερόσυλος. ῾Ο ΚΘ Κανών τῆς Δ' Οἱκουμενικῆς Συνόδου ρητῶς ὁρίζει ὅτι "᾿Επίσκοπον εἰς βαθμόν Πρεσβυτέρου φέρειν, ἱεροσυλία ἐστίν". ᾿Αμέσως μετά τήν ἔκδοσιν τῆς ἱεροσύλου ταύτης ἀποφάσεως ἐκλήθην ὡς Συνοδικός κατά τήν περίοδον 1935-1936 καί διεμαρτυρήθην ἐπανειλημμένως καί ἰσχυρῶς διά τήν ἀπόφασιν ταύτην καί ἱκέτευσα τήν ῾Ιεράν Σύνοδον νά ἐπανορθώση τό κακόν διά νά ἡρεμήση καί ἡ συνείδησίς μου. Τά πρακτικά τῆς περιόδου ἐκείνης γέμουν τῶν τοιούτων διαμαρτυριῶν καί ἱκεσιῶν μου.

Δυστυχῶς οὐδἐν κατώρθωσα. Καί ἡ συνείδησίς μου ἐξακολουθεῖ νά μέ συνταράσσῃ. Αἱ περιστάσεις εἶναι δειναί. Πολλαπλᾶ καί δυσβάστακτα βάρη ἐπετέθησαν εἰς τούς ὤμους τῶν Λειτουργῶν τῆς ᾿Εκκλησίας καί δή τῶν ᾿Αρχιερέων. Οὑδείς κάμνων τό καθῆκόν του εἶναι δυνατόν νά γνωρίζη ποία ἡμέρα θά ἐξημερώση δι᾿ αὐτόν. ῾Υπό τήν πίεσιν τῶν βαρυτάτων αὐτῶν καθηκόντων πάντων ἡμῶν ἐγώ εἶμαι ὁ δυστυχέστερος ὅλων. ῾Η συνείδησίς μου μέ συνταράσσει· «᾿Επίσκοπον εἰς βαθμόν Πρεσβυτέρου φέρειν, ἱεροσυλία ἐστίν" ἀκούω διαρκῶς τήν φωνήν τῆς συνειδήσεώς μου νά συνταράσσῃ τήν σκέψιν μου ἀκόμη καί τόν ὕπνον μου. ᾿Επί εἴκοσι συναπτά ἔτη ἀρχιερατεύω.

῾Ο Θεός γνωρίζει ἐάν κατά τό διάστημα τοῦτο "ἔδωκα ὕπνον τοῖς ὀφθαλμοῖς μου καί τοῖς βλεφάροις μου νυσταγμόν καί ἀνάπαυσιν τοῖς κροτάφοις μου" καί τοῦτο διά νά ἔχω μικρόν δικαίωμα νά ζητῶ τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Καί νά καταντήσω εἷς εἰδεχθής ἱερόσυλος; ᾿Εγώ ἱερόσυλος; ῞Ολοι λοιπόν οἱ κόποι, οἱ μόχθοι, αἱ στερήσεις, αἱ θυσίαι εἴκοσιν ἐτῶν ἀρχιερατικῆς ζωῆς πηγαίνουν εἰς μάτην; Δέν εἶναι δυνατόν νά εὕρω ἡσυχίαν οὐδέ στιγμήν. ῞Οσον βαρύτερα προβάλλονται τά καθήκοντα μου, τόσον αὐξάνεται καί ἠ ἀναστάτωσίς μου. Εἶμαι εἷς ἱερόσυλος. Μία ὁλόκληρος Οἰκουμενική Σύνοδος μέ καταδικάζει.

Σεβασμιώτατοι ᾿Αδελφοί, οἱ ἀποτελοῦντες τήν ῾Αγίαν καί ῾Ιεράν Σύνοδον τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος, συγκρίνατε τήν κανονικήν εὐθύνην τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Ζακύνθου κ. Χρυσοστόμου πρός τήν κανονικήν εὐθύνην τῶν δύο τῆς ᾿Εκκλησίας λειτουργῶν τῶν Χριστοφόρου Χατζῆ καί Πολυκάρπου Λιώση. ᾿Ασφαλῶς τοῦ πρώτου εἶναι ἀπείρως ἀνωτέρα. ᾿Εν τούτοις οὗτος διότι ἐδήλωσε μετάνοιαν ἔτυχε τοσαύτης ἐπιεικείας ἐκ μέρους τῆς ᾿Εκκλησίας. Δέν δύναμαι νά ἐννοήσω διατί ἡμεῖς νά φθάσωμεν μέχρις ἱεροσυλίας διά νά τιμωρήσωμεν τούς δύο τούτους Λειτουργούς τῆς ᾿Εκκλησίας; Τό πᾶν γύρω ἡμῶν σαλεύεται. ῾Η δύστηνος Πατρίς ἡμῶν στενάζει. Τί ἀναμένει ἡμᾶς ἀπό ἡμέρας εἰς ἡμέραν εἶναι ἄδηλον. ῎Ας δώσωμεν ὅλοι τάς χεῖρας συγχωροῦντες ἀλλήλοις τά παραπτώματα ἡμῶν καί ἐν ἀδελφικῇ συνεργασίᾳ ἀντικρύζοντες τάς δεινάς περιστάσεις.

῾Η καλή διάθεσις θά εὕρη τόν τρόπον νά ὁμαλύνη τήν κατάστασιν. Πρό παντός τούς δύο τούτους χειροτονηθέντας ᾿Επισκόπους, οὕς ἡμεῖς ἱεροσυλήσαντες ὑπεβιβάβαμεν εἰς τήν τάξιν τῶν Πρεσβυτέρων, βαρυτάτας εὐθύνας ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ συγκομίσαντες ἡμῖν αὐτοῖς, τούς δύο τούτους εὕρετε τρόπον νά τακτοποιήσετε. ῾Ικετεύω ῾Υμᾶς δι᾿ ὅλων τῶν δυνάμεών μου. Λυπηθῆτε τήν συνείδησιν ἑνός ἀδελφοῦ, ὅστις ὁλόκληρον τήν ζωήν του ἠνάλωσεν εἰς τόν βαθμόν τοῦ καθήκοντός του πρός τήν ᾿Εκκλησίαν.

Μή μέ ἀφήσετε ὑπό τό βάρος μιᾶς ἱεροσυλίας. Δέν εἶμαι ἄξιος μιᾶς τοιαύτης δυστυχίας. Θέλω νά σώσω τήν ψυχήν μου. Ἀς ἀποδοθῇ ἡ ᾿Αρχιερατική τιμή εἰς τούς δύο τούτους καί ἄς περιορισθοῦν οὗτοι εἰς τήν ἰδικήν μου Μητρόπολιν. Μέ μεγάλην μου ἱκανοποίησιν θά δεχθῶ μίαν τοιαύτην ἀπόφασιν ῾Υμῶν. Γονυκλινής ἱκετεύω ῾Υμᾶς νά μοί χαρίσητε τήν γαλήνην τῆς συνειδήσεώς μου. Στενάζω ὑπό τό βάρος μιᾶς τρομερῆς ἱεροσυλίας διά τήν ὁποίαν χύνω διαρκῶς τά θερμότερα τῶν δακρύων ζητῶν διά τῆς ἀποφάσεως τῆς ῾Αγίας καί ῾Ιερᾶς Συνόδου τό δικαίωμα ἵνα ἐπιρρίψω ἐμαυτόν εἰς τά ἐλέη τοῦ Θεοῦ.

῾Ο ἐν Χριστῷ ἐλάχιστος ἀδελφός

῾Ο Καρυστίας καί Σκύρου

Παντελεήμων

ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ 2019

 Θεοφάνεια (Αγίου Πρόκλου Πατριάρχη Κων/λεως)

Φάνηκε ὁ Χριστός στόν κόσμο καί τόν ἄχαρο κόσμο στόλισε μ᾿ ἀπέραντη εὐφροσύνη. Σήκωσε πάνω Του τήν ἁμαρτία τοῦ κόσμου, καί καταπάτησε γιά πάντα τόν ἐχθρό τοῦ κόσμου. Ἅγιασε τίς πηγές τῶν ὑδάτων καί φώτισε τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων. Θαύματα μίχθηκαν μέ μεγαλύτερα θαύματα. Σήμερα, ἀπό τή χαρά πού ἔφερε ὁ Σωτήρας μας Χριστός, χωρίστηκαν ἡ γῆ καί ἡ θάλασσα καί ἀπ᾿ ἄκρη ὡς ἄκρη γέμισε ὁ κόσμος εὐφροσύνη. 

Ἡ σημερινή γιορτή ἀποκαλύπτει μεγαλύτερα θαύματα ἀπό ἐκείνη τῆς Χριστουγεννιάτικης νυχτιᾶς. Γιατί κείνη τήν νύχτα πού μᾶς πέρασε χαιρότανε μονάχα ἡ γῆ, καθώς βάσταζε πάνω της στήν ἀγκαλιά τῆς φάτνης τόν Παντοκράτορα Θεό. Σήμερα ὅμως, πού γιορτάζουμε τά Θεοφάνεια, εὐφραίνεται μαζί της καί ἡ θάλασσα. Καί εὐφραίνεται γιατί διά μέσου τοῦ Ἰορδάνη λαβαίνει μέρος καί αὐτή στήν εὐλογία τοῦ ἁγιασμοῦ.

 Στήν γιορτή τῆς θείας Γέννησης ὁ Θεός φάνηκε βρέφος μικρό, νιογέννητο, δείχνοντας ἔτσι τή δική μας νηπιότητα. Σήμερα ὅμως τόν βλέπουμε τέλειο ἄνθρωπο, τέλειο Υἱό, ἀπό τέλειο Πατέρα γεννημένον. Ἐκεῖ φανέρωσε τό θεῖο βρέφος τό ἀστέρι πού ἀνέτειλε ἀπό τήν ἀνατολή, καί ἐδῶ ὁμολογεῖ γι᾿ Αὐτόν ἀπό τόν οὐρανό ὁ Θεός Πατέρας, ἀπό τόν Ὁποῖον γεννήθηκε πρό τῶν αἰώνων. Ἐκεῖ Τοῦ πρόσφεραν -ὡσάν σέ βασιλιά- δῶρα οἱ Μάγοι, πού πεζοπόρησαν ἀπό τήν ἀνατολή. Ἐδῶ ἄγγελοι ἀπό τόν οὐρανό φερμένοι Τοῦ πρόσφεραν τή διακονία πού πρέπει μόνο σέ Θεό. Ἐκεῖ τυλίχτηκε μέσα στά σπάργανα καί ἐδῶ λύνει μέ τό βάπτισμα τίς σειρές τῶν παραπτωμάτων καί τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας μας. Ἐκεῖ ὁ βασιλιάς τῶν οὐρανῶν ντύθηκε σάν βασιλική ἀλουργίδα τόν κόσμο, ἐδῶ ἡ πηγή τῆς ζωῆς ντύνεται ὁλόγυρα τά ποταμίσια κύματα. Ἐλᾶτε λοιπόν νά ἰδεῖτε παράδοξα θαύματα.

 Ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης λούζεται στοῦ Ἰορδάνη τά νερά. Ἡ φωτιά βουτάει καί σμίγει μέ τά νερά. Καί ὁ Θεός ἀπ̉ ἄνθρωπο ἁγιάζεται. Σήμερα ὁλόκληρη ἡ κτίση βροντοφωνάζει καί ἀνυμνεῖ:

 «Εὐλογημένος νά ̉σαι Σύ πού ἔρχεσαι στ̉ ὄνομα τοῦ Κυρίου!!» Σύ πού ἔρχεσαι διά τῆς Προνοίας Σου μέσα ἀπ᾿ ὅλα τά κτίσματά Σου. Σύ πού συντηρεῖς τό ὕψος τοῦ στερεώματος καί ἔντεχνα ὁδηγεῖς σάν ἥμερο ἄλογο μέ χαλινάρι τήν τροχιά τοῦ Ἥλιου. Σύ πού βάζεις σέ τάξη χωρίς διόλου ν᾿ ἀνακατεύονται τά πλήθη τῶν ἀστέρων καί μᾶς κερνᾶς πλούσια ἀγέρα γιά νά ἀναπνέουμε ἀσταμάτητα ζωή. Σύ πού ζεσταίνεις καί ζωογονεῖς τή μάννα γῆ ὥστε νά μᾶς χαρίζει τούς καρπούς της ὁλοχρονίς. Σύ πού δαμάζεις καί σταματᾶς τή πολυκύμαντη θάλασσα ζώνοντάς την ὁλοτρόγυρα μ᾿ ἕνα μικρούτσικο χαλινάρι ἀπό ἀμμοχάλικο. Σύ πού σπρώχνεις τά νερά ἀπό τῆς γῆς τά σπλάχνα καί φτιάχνεις τίς πηγές. Σύ πού καθοδηγεῖς τίς ποταμίσιες ὄχθες νά πορεύονται χωρίς χαμό καί περιπλάνηση ὡς τή θάλασσα. Τοῦτα ὅλα τά θαυμάσια ἀναλογιζόμαστε καί ἀπό τά κατάβαθά μας βγαίνει ἡ κραυγή: «Εὐλογημένος Σύ πού ἔρχεσαι στ̉ ὄνομα τοῦ Κυρίου».

 — Πές μας λοιπόν, Ποιός εἶν᾿ Αὐτός, μακάριε Δαυΐδ;

 — Ὁ Κύριος καί ὁ Θεός μας πού μᾶς φανερώθηκε μ᾿ ἀνθρώπινη μορφή. Ἀλλά δέν τό λέει αὐτό μόνον ὁ προφήτης Δαυΐδ. Τό λέει καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος πού συμφωνεῖ μαζί του καί διδάσκει: «Μᾶς φανερώθηκε ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ πού σώζει κάθε ἄνθρωπο καί μᾶς διδάσκει ὅλους μας». Ὄχι μερικούς ἀλλά ὅλους μας. Σ᾿ ὅλους, Ἰουδαίους καί Ἕλληνες χαρίζει μέ τό βάπτισμα τή σωτηρία καί ὑποδείχνει τό σωτήριο αὐτό λουτρό σάν εὐεργέτημα δοσμένο δωρεάν σέ κάθε ἀνθρώπινη ψυχή πού τό ζητάει. Ἐλᾶτε νά δεῖτε πρωτόγνωρο κατακλυσμό, πολύ μεγαλύτερον καί δυνατότερον ἀπ᾿ ἐκεῖνον πού γίνηκε τήν ἐποχή τοῦ Νῶε. Ἐκεῖ τό νερό ἔπνιξε τούς ἀνθρώπους καί ἐδῶ τό νερό τοῦ βαπτίσματος, κείνους πού εἶχαν πεθάνει πνευματικά ξαναζωντάνεψε, μέ τή δύναμη τοῦ Θεοῦ πού σήμερα βαπτίστηκε.

 Ἐκεῖ ὁ Νῶε ἔφτιαξε κιβωτό στέρεα ἀπό ξύλα καί ἐδῶ ὁ Χριστός ὁ νοητός Νῶε, προσέλαβε ἀπό τήν ἄφθορο παρθένο Μαρία τήν κιβωτό τοῦ σώματος. Ἐκεῖ ὁ Νῶε ἄλοιψε τήν κιβωτό ἐξωτερικά μέ ἄσφαλτο πίσσα. Ἐδῶ ὁ Χριστός δυνάμωσε καί περιφρούρησε τήν κιβωτό τοῦ σώματος μέ τό χρῖσμα τῆς πίστεως. Ἐκεῖ περιστερά πού βάσταζε κλαδί ἐληᾶς προμήνυσε τήν εὐωδιά τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ. Ἐδῶ τό Πνεῦμα τό Ἅγιον μέ τή μορφή ὁλόασπρης περιστερᾶς παρουσιάστηκε καί σ᾿ ὅλους φανέρωσε τόν ἐλεήμονα Κύριο. Ἀλλά μέ καταπλήττει ἡ ὑπερβολική ταπείνωση τοῦ Κυρίου. Γιατί δέν ἀρκέστηκε, Αὐτός ὁ γεννημένος τέλειος Υἱός ἀπό τέλειο Πατέρα, νά γεννηθῆ καί ἐπί γῆς τέλειο βρέφος ἀπό τά σπλάχνα μιᾶς γυναίκας.

Δέν ἀρκέστηκε Ἐκεῖνος πού εἶναι σύνθρονος μέ τόν Θεό Πατέρα νά λάβει τή μορφή τοῦ δούλου ἀλλά καί σάν τόν τελευταῖο ἁμαρτωλό προσέρχεται νά βαπτισθεῖ. Ἀλλά ἄς μή γίνει ἡ κοινή γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους εὐεργεσία σκάνδαλο γι᾿ αὐτούς πού τούτη τήν ὥρα μέ ἀκοῦνε. Γιατί βαπτίζεται ὁ Δεσπότης πάντων Χριστός ὄχι γιατί ἔχει ἀνάγκη ἀπό ψυχικό καθαρισμό, ἀλλά γιά νά οἰκονομήσει μέ δυό τρόπους τό συμφέρον τῶν ψυχῶν μας, ὥστε καί μέ τό νερό νά μᾶς δωρήσει τήν ἁγιαστική χάρη καί νά προτρέψει τόν καθένα μας νά βαπτιστεῖ. Καθώς μᾶς λέει ὁ ἱερός Εὐαγγελιστής, ἦρθε ὁ Ἰησοῦς ἀπό τή Γαλιλαία στόν Ἰορδάνη ὅπου βρισκόταν ὁ Ἰωάννης γιά νά βαπτιστεῖ ἀπ̉ αὐτόν. Τό τί συνέβηκε τότε ἀδερφοί μου δέν μπορεῖ νά τό χωρέσει νοῦς ἀνθρώπινος. Γιατί ξεπερνᾶνε κάθε θέαμα καί ἄκουσμα ὅσα συνέβηκαν ἐκεῖ. Τρέμει ὁ νοῦς.

Χάνεται ἡ λαλιά μή τολμώντας νά ἐξιστορίσει τά ἀνέκφραστα. Γι‹ αὐτό λοιπόν καί ὅταν εἶδε ὁ Ἰωάννης τόν Δεσπότη μας Χριστό νά τόν πλησιάζει, μέ πολύ καρδιοχτύπι, πέφτοντας καί ἀγκαλιάζοντας τά πόδια Του τοῦ εἶπε παρακλητικά: — Γιατί βιάζει ἐμένα τόν ἀδύνατο ἄνθρωπο ὁ Παντοδύναμος Θεός μου νά κάνω κάτι πού ξεπερνάει τίς δυνάμεις μου; Δέν εἶμαι ἐγώ σέ θέση νά ἐπιχειρήσω κάτι τέτοιο. Πῶς νά τολμήσω νά Σέ βαπτίσω; Πότε συνέβηκε νά καθαριστεῖ ἡ φωτιά ἀπό τό ξερό χορτάρι; Πότε ἔπλυνε ἡ λάσπη τήν πηγή; Πῶς νά βαπτίσω Ἐσένα τόν Κριτή τῆς οἰκουμένης ἐγώ ὁ ὑπεύθυνος γιά τόσες ἁμαρτίες; Πῶς νά Σέ βαπτίσω Δέσποτά μου; Δέν βλέπω ἁμαρτία πάνω Σου. Δέν ἔχεις πέσει θῦμα τῆς κατάρας τοῦ προπάτορα Ἀδάμ. Δέν ἔχεις καθόλου λερωθεῖ ἀπό τήν ἁμαρτία. Γιατί ἄν καί ἔκλινες οὐρανούς καί κατέβηκες, τίποτα ἀπό τά θελήματα τοῦ Θεοῦ Πατέρα δέν παρέβηκες.

–Τί κάνεις Δέσποτά μου; Γιατί μ᾿ ἀναγκάζεις νά κάνω κάτι πού ξεπερνάει τίς δυνάμεις μου; Ποτέ καί τίποτα δέν τόλμησα νά κάνω ἀπ᾿ ὅλα ὅσα παροργίζουν τήν ἀγαθωσύνη Σου. Σάν δουλικό πιστό γεμάτο ἀγάπη καί σεβασμό γιά τόν ἀφέντη του πρότρεξα καί ἐμήνυσα στόν κόσμο τήν παρουσία Σου. Ἐνῶ βρισκόμουνα ἀκόμη μέσ᾿ τήν κοιλιά τῆς μάννας μου, δανείστηκα τήν γλώσσα της καί Θεό τοῦ κόσμου Σέ ἐκήρυξα. Ὅλους τούς προετοίμασα νά Σέ δεχθοῦν, νά Σ᾿ ἀπαντήσουν. Πές μου λοιπόν Κύριέ μου, πῶς θ᾿ ἀνεχθεῖ νά δεῖ ὁ ἥλιος τόν Παντοκράτορα Θεό ἔτσι νά ἐξευτελίζεται ἀπό τήν τόλμη ἑνός δούλου Του καί δέν θά ρίξει καυτερές φωτοβολίδες νά μέ κατακάψει, ὅπως ἔκανε ἐκείνους τούς καιρούς τούς ἄσωτους Σοδομίτες; Πῶς θά ἀντέξει ἡ γῆ νά δεῖ Ἐκεῖνον πού ἁγιάζει τούς ἀγγέλους, ἀπέριττα νά βαπτίζεται ἀπό χέρι ἀνθρώπου ἁμαρτωλοῦ καί δέν θ᾿ ἀνοίξει τά σπλάχνα της γιά νά μέ καταπιεῖ, ὅπως ἔκανε τόν Ἀβειρών καί τόν Δαθάν; Πῶς νά βαπτίσω Δέσποτά μου Ἐσένα πού δέν μολύνθηκες ἀπό τής φυσικῆς γέννησης τό λέρωμα; «Ἐξ ἀσπόρου γαστρός, ἄσπορος προῆλθε καρπός». Πῶς λοιπόν ἐγώ ὁ χιλιολερωμένος ἀπό τήν ἁμαρτία ἄνθρωπος νά ἁγνίσω τόν Θεό; Θεό ἀναμάρτητο; Ἐγώ ἔχω ἀνάγκη νά βαπτιστῶ ἀπό Σένα καί Σύ ἔρχεσαι σέ μένα; Μ᾿ ἔστειλες νά βαπτίζω, Κύριέ μου, καί δέν παράκουσα τήν ἐντολή Σου. Πρότρεπα ὅλους πρός τό βάπτισμα καί τούς ἔλεγα: «Ὁμολογῆστε ἐνώπιον τοῦ Κυρίου τίς ἁμαρτίες σας, γιατί Αὐτός εἶναι ὁ μόνος ἀγαθός. Αὐτός πού ἔρχεται πίσω μου δέν εἶναι βλοσυρός καί αὐστηρός. Εἶναι ἀγαθός καί Υἱός Πατέρα Ἀγαθοῦ. Δέν φέρεται γιά λίγο μονάχα μ᾿ ἀγαθωσύνη καί ὕστερα νά ἀλλάζει διάθεση γιά τόν ἁμαρτωλό ἄνθρωπο, ἀλλά τό ἔλεός Του μένει εἰς τόν αἰώνα. Καί ἐπειδή τό ἔλεός Του εἶναι ἀμέτρητο γι᾿ αὐτό καί οἱ οὐράνιες δυνάμεις ἀνυμνώντας Τοῦ ἔλεγαν: «Εὐλογημένος Σύ πού ἔρχεσαι στ̉ ὄνομα τοῦ Κυρίου».

 Ὁ Κύριος καί ὁ Θεός μας μᾶς φανερώθηκε. Μᾶς φανερώθηκε ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης καί διέλυσε τό σκοτάδι τῆς ἄγνοιας πού μᾶς περιέλουζε. Μᾶς φανερώθηκε ὁ οὐράνιος Τσοπάνης καί ἔδιωξε ἀπό τό κοπάδι τῶν παιδιῶν Του τούς λύκους τοῦ διαβόλου. Μᾶς φανερώθηκε ὁ Μονογενής Υἱός τοῦ Πατρός καί χάρισε μέ τό βάπτισμα τήν υἱοθεσία στούς πιστούς. Μᾶς φανερώθηκε ἡ ζωή ὁλόκληρου τοῦ κόσμου καί μέ τό θάνατό Του θανάτωσε τόν θάνατο ὡς ἀθάνατος καί ἀξίωσε νά ζήσουν ζωή ἀθάνατη, ἐκεῖνοι πού εἶχαν πέσει στή φθορά καί στό θάνατο.

 Ἀλλά ἐνῶ ἐγίνονταν ὅλα αὐτά, ὁ Θεός Πατέρας ἀγαλώμενος μέ τήν ὑπερβολική ταπείνωση τοῦ Υἱοῦ, ἀνοίγει διάπλατα τίς πύλες τοῦ οὐρανοῦ καί μέ βροντερή φωνή ξεχειλισμένη ἀπό αἰσθήματα πού πλημμυρίζουνε μιά πατρική καρδιά, ἀνακράζει: «Αὐτός εἶναι ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός». Καί γιά νά μήν μπερδευτεῖ ὁ νοῦς ὅσων ἀκούγανε ὅλα τοῦτα -ἄν εἶναι δηλαδή Υἱός ὁ Βαπτιστής ἤ ὁ Χριστός- ἔρχεται τό Ἅγιον Πνεῦμα, σάν ἄσπρο περιστέρι καί δείχνει Ἐκεῖνον πού βαπτιζόταν καί πού ὁ Θεός Πατέρας τόν μαρτυροῦσε στούς ἀνθρώπους σάν μονογενή Υἱό Του. Σ᾿ Αὐτόν πρέπει ἡ δόξα, τό κράτος, ἡ τιμή καί ἡ προσκύνηση σήμερα καί πάντοτε καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

 Ἅγιος Πρόκλος Πατριάρχης Κων/λεως

Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Καρέα

ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΜΕΡΟΔΕΙΚΤΗ ΤΟΥ 2019 ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΓΟΧ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ, ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΑι αχαρνων

ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ ΔΙΑ ΤΗΝ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ

ΠΕΡΙ ΠΑΤΡΙΔΟΣ

῾Ο ῾Ελληνισμός καί ἡ ᾿Ορθοδοξία πάντοτε συνεπορεύ οντο, καί αὐτή ἡ συμπόρευσις ἔχει συνδέσει τόν κάθε γνήσιο ῞Ελληνα καί ᾿Ορθόδοξο χριστιανό μέ ἀδιαρρή κτους δεσμούς μέ τίς ρίζες του, μέ τά ἱερά χρώματα τῆς ἰδιαιτέρας του πατρίδος, μέ τούς Ναούς τῆς περιοχῆς ὅπου ἔζησε, μέ τά προσκυνήματα καί γενικά μέ τήν παράδοσι τοῦ τόπου. ῾Η ψυχή τοῦ κάθε γνησίου ᾿Ορθο δόξου καί ῞Ελληνος γίνεται τό φυτώριο καί τό θερμοκήπιο μέσα στό ὁποῖο διατηροῦνται ἄσβεστες οἱ καλύτερες ἀναμνήσεις ἀπό τήν ἰδιαιτέρα του πατρίδα καί καλλιεργοῦνται τά ἱερώτερα συναισθήματα καί οἱ εὐγενέστεροι πόθοι καί ὁραματισμοί. Μέσα στήν ψυχή του διατηρεῖται πάντοτε, ὅπου καί ἄν πάῃ, ὅπου καί ἄν εὑρεθῇ, ἄσβεστη ἡ ἱερή φλόγα πού καίει γιά τήν πα τρίδα καί τά ἱερά σύμβολα τῆς ἑλληνοορθοδόξου παρα- δόσεως.

Τό φαινόμενον τοῦτο εἶναι πανανθρώπινον. ῾Η κάθε ἀνθρώπινη ὕπαρξι, ἐφ᾿ ὅσον δέν ἔχει ἐκφυλισθῇ, ἔχει μέσα της φλόγα ἀγάπης γιά τήν δική του πατρίδα καί τό δικό του ῎Εθνος. Πολύ περισσότερο ὁ ῞Ελλην αἰσθάνε ται αὐτόν τόν ζωντανό σύνδεσμο μέ τήν ἰδιαιτέρα του πατρίδα τήν ὁποίαν τιμᾶ καί ὅπου κι ἄν εὑρεθῇ σέβεται καί τήν θυμᾶται. Καί τοῦτο συμβαίνει σέ μεγαλύτερο βαθμό, ὅταν ὁ τόπος πού ἐγεννήθη καί ἔζησε κρύβει ἕνα λαμπρό παρελθόν, μία μεγάλη ἱστορία, ἕνα ἀνεπανά ληπτο πολιτισμό, τά ὁποῖα ἐδημιουργήθησαν, ἐκαλλιεργήθησαν καί συνεπορεύθησαν μέ μιά μαρτυρική πορεία πρός τόν Γολγοθᾶ. Οἱ ῞Ελληνες τοῦ Πόντου, ἐν προκειμένῳ, ὅπου κι᾿ ἄν εὑρεθοῦν ἀσφαλῶς ποτέ δέν ξεχνοῦν τά ἁγιασμένα ἐκεῖνα μέρη ὅπου ἔζησαν, μεγάλωσαν, ἐμεγαλούργησαν καί ἐθυσιάσθησαν οἱ γονεῖς των καί οἱ πατέρες τῶν πατέρων των. ῾Η ἀνάμνησις τῆς ἱστορίας, τῶν παραδόσεων, τό αἴσθημα τοῦ μυρωμένου ἀπό θυμάρι ἀέρος, ἀπό τίς ὡραῖες βουνοπλαγιές, ὅπως ἐκείνη τῆς Παναγίας τοῦ Σουμελᾶ καί οἱ θαλάσσιες αὖ ρες τῶν παραλίων τοῦ Πόντου καί τῆς Μικρᾶς ᾿Ασίας τόν συνοδεύουν πάντοτε, τοῦ ἐνθυμίζουν τίς πατρογονικές του ἐστίες καί αὐτές εἶναι ἀπό τίς ἱερώτερες ἀνα μνήσεις, ἀπό τίς πιό δυνατές νοσταλγίες, τοῦ δίνουν δύναμι. Τοῦ θυμίζουν πώς αὐτοί οἱ τόποι πού στενάζουν τώρα κάτω ἀπό τό πόδια βάρβαρου κατακτητή, τά μέρη αὐτά πού τά ἁγίασαν μέ τήν ἐκεῖ παρουσία τους καί τό κήρυγμά τους ὁ ᾿Απόστολος ᾿Ανδρέας καί ὁ ᾿Απόστολος Παῦλος, πού τά ἁγίασαν τόσοι καί τόσοι μάρτυρες, πάλι μέ χρόνια μέ καιρούς πάλι δικά μας θἆναι. Τοῦ θυμίζουν τήν συμπόρευσι του μέ τόν πόνο καί τήν θλίψι, τούς διωγμούς καί τίς ἑκατόμβες τῶν θυμάτων.

Πῶς εἶναι δυνατόν ὁ γνήσιος ῞Ελλην ᾿Ορθόδοξος χριστιανός νά ξεχάσῃ ποτέ τά ἱερά χώματα τῆς πατρίδος του, ἐκεῖ ὅπου ἔζησαν οἱ πατέρες του, ἐκεῖ ὅπου ἔχυσαν τά αἵματά των οἱ πρόγονοί του, τά ἀδέλφιά του. Γι᾿ αὐτόν ἡ ἀγάπη πρός τήν πατρίδα, εἶναι ἀπό τά ἱερώτερα συναισθήματα. Δέν ξεχνάει ποτέ τίς πατρογονικές του ἐστίες. Μέσα του ἐπαναλαμβάνεται ἡ νοσταλγία τῆς πατρίδος: "᾿Εάν ἐπιλάθωμαί σου ῾Ιερουσαλήμ, ἐπιλησθείη ἡ δεξιά μου· κολληθείη ἡ γλῶσσά μου τῷ λάρυγγί μου, ἐάν μή σου μνησθῶ" (Ψαλμ. 136, 1-6). Καί ἄν πάρη τόν δρόμο τοῦ ξενητεμοῦ πάντοτε μέ συγκίνησι ἐκδηλώνει τήν νοσταλγία τῆς ἐπανόδου εἰς τήν "γῆν τῆς πατρίδος αὐτοῦ" (῾Ιερ. κβ', 20). Καί αὐτή ἡ νοσταλγία γίνεται θρῦλος, τραγοῦδι, ἀσίγαστος πόθος, λύτρωσι καί ζωή.

ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ ΚΑΙ ΑΓΙΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΥΔΑΤΩΝ ΕΙΣ ΤΟ ΚΑΝΑΛΙ ΤΟΥ ΜΟΡΝΟΥ

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΘΗΣΑΥΡΙΣΜΑΤΑ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ «ΚΗΡΥΞ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ»                                  Ἐκδίδεται υπό του «ΙΕΡΟΥ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΑΚΑΙΝΟΤΟΜΗΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ (ΓΟΧ) ΜΑΤΘΑΙΟΣ Α» εις τά πλαίσια των Ιεραποστολικών και Εκκλησιαστικων και Φιλανθρωπικων αυτού σκοπών ΕΔΡΑ: 4ο χιλιόμετρο Λεωφὀρου Κορωπίου – Μαρκοπούλου, Τηλ. 210.6020176

ΤΕΥΧΟΣ   793    ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2019 (Ε.Η.)

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΩΝ ἉΓΙΩΝ ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ

«Ο ΙΟΡΔΑΝΗΣ ΕΣΤΡΑΦΗ ΕΙΣ ΤΑ ΟΠΙΣΩ»

Η ποιητικώτατη προφητική αυτή φράση των ψαλμών έχει ένα ασυνήθιστο πνευματικό βάθος. Για την κατανόηση της θα χρησιμοποιήσουμε ως οδηγό τον μεγάλο Πατέρα και Διδάσκαλο της εκκλησίας Άγιο Ιωάννη τον Χρισόστομο και αυτό θα ειναι το σημερινό σύντομο εόρτιο μήνυμά μας.

Λέγει ο ιερός Χρυσόστομος, ότι ο ποταμός Ιορδάνης γνωστός στην Αγία Γραφή για πολλά θαύματα και από την βάπτιση του Χριστού πηγάζει από δύο πηγές:. Η μια πηγή λέγεται Ιορ και η άλλη Δαν. Τα δύο αυτά μικρά ποτάμια ενώνονται σε κάποιο σημείο και σχηματίζουν τον ποταμό Ιορδάνη που διασχίζει την ομώνυμη κοιλάδα και χύνεται στην Νεκρά Θάλασσα. Η αλληγορία είναι βαθειά και θεολογική κατά τον άγιο πατέρα.

Ο ποταμός Ιορδάνης είναι ο τύπος του ανθρωπίνου γένους. Οι δύο πηγές συμβολίζουν τους δύο προπάτορες τον Αδάμ και την Εύα από τους οποίους (ανέβλυσε) προήλθε το ανθρώπινο γένος. Και το γένος αυτό προς τα που πήγαινε; Στην νέκρωση και στον θάνατο όπως ο Ιορδάνης πήγαινε και πηγαίνει προς την Νεκρά Θάλασσα. Ήρθε όμως ο Υιός του Θεού που αγάπησε και πόνεσε την ανθρωπότητα, έγινε άνθρωπος, δίδαξε την αλήθεια, θαυματούργησε, ανέβηκε στον Σταυρό και κατήργησε πάνω στον Σταυρό τον θάνατο, με τον δικό του τον θάνατο. Έτσι χάρισε στους ανθρώπους την ζωή. Τους έστρεψε προς τα οπίσω. Τους έκανε να μην τρέχουν πια προς την νέκρωση, αλλά προς την ζωή και την αθανασία. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Απ Παύλος λέγει: «ὃσοι εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθημεν εἰς τόν θάνατον αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν ... ὁ παλαιός ἡμῶν ἂνθρωπος συνεσταυρώθη, ἳνα καταργηθεῖ τό σῶμα τῆς ἁμαρτίας, τοῦ μηκέτι δουλεύειν ἡμᾶς τῇ ἁμαρτίᾳ». (Ρωμ στ´ 3,6).

Τίθεται όμως ένα ερώτημα. Αραγε εμείς οι σημερινοί χριστιανοί ειμαστε οντως μεταξύ εκείνων πού η Χάρις του Θεού η σωτήριος μας εκαμε να μη τρέχουμε προς την νέκρωση, αλλά προς την ζωή και την αθανασία; Με αλλα λόγια ειμεθα γνήσια μέλη της Εκκλησίας του Χριστού, και αξιοποιούμε για μας αυτήν την μεγάλη δωρεά της Χάριτος του Θεού;

Ας ευχηθούμε με τον αγιασμόν των υδάτων τούτων από τά οποία ποτίζεται ολόκληρη η Αττική γή και ξεδιψούν εκατομύρια ανθρωποι, να ελθη ο φωτισμός εις τόν νούν και εις την καρδίαν ολων «αντλούντων και αρυομένων», αρχόντων τε και αρχομένων, πολιτικών και εκκλησιαστικών ταγών, ώστε να αντιμετωπισθή σωστά η σημερινή επώδυνος για ολους, κοινωνική και οίκονομική κρίσις, πού περνάει το Εθνος μας, η οποία κρίσις εις το βάθος είναι πνευματική, ετσι ώστε ολοι να στραφώμεν «ως ο Ιορδάνης εις τά οπίσω», ητοι να ακολουθήσωμεν την οδόν της αληθινής προόδου, της προς τάς ανω πορείας.

Ευχομαι το ετος 2019 να είναι ευλογημένον και σωτήριον, ητοι εμποτισμένον από την θείαν Χάριν του εν Ιορδάνη βαπτισθέντος Σωτηρος ημών Χριστού.

Από την διαδικτυακήν Εφημερίδα «Ο ΚΗΡΥΞ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ». Ὁ ἐλάχιστος ἐν Ἐπισκόποις + ‘Επίσκοπος Κήρυκος Κοντογιάννης Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικῆς, Τοποτηρητής τῆς ‘Αρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν και Πρόεδρος της Πανορθοδόξου Συνόδου της ἁπανταχοῦ Γνησίας Ὀρθοδόξου ‘Εκκλησίας.

ΕΝΗΜΕΡΩΣΙΣ

http://churchgoc.org/enimerosis/index.htmlhttp://churchgoc.org/enimerosis/index.html

ΜΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ Η ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΙΕΡΑ Σ΅ΥΝΟΔΟΣ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΗΡΥΚΟΣ

ΜΙΑ ΗΤΟ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ Η ΑΛΗΘΗΣ, ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΑΙ ΔΕ ΛΟΙΠΑΙ ΕΜΦΑΝΙ

ΜΙΑ ΗΤΟ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ Η ΑΛΗΘΗΣ, ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΑΙ ΔΕ ΛΟΙΠΑΙ ΕΜΦΑΝΙΖΟΜΕΝΑΙ ΩΣ ΣΥΝΟΔΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΟΔΟΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ΑΛΛΑ ΠΑΡΑΣΥΝΑΓΩΓΑΙ, ΑΝΤΙΠΟΙΟΥΜΕΝΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟΝ ΤΗΣ ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

ΑΙ ΑΕΙΠΟΤΕ ΕΜΦΑΝΙΖΟΜΕΝΑΙ ΩΣ ΣΥΝΟΔΟΙ ΔΕΝ ΗΣΑΝ ΟΥΤΕ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑΙ ΙΕΡΑΙ ΣΥΝΟΔΟΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ!

Ὁ Ἐκκλησιαστικός Συνοδικός Θεσμός εἷναι ὁ πρῶτος ἱερός Θεσμός τῆς Ἐκκλησίας! Δι' αὐτοῦ, ἀπό τήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς, ἐπενεργεῖ ἡ χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος καί ρυθμίζονται καί οἰκονομοῦνται ὅλα τά ἐκκλησιαστικά θέματα καί οὔτω εὐοδοῦται ἡ ζωή καί τό ἔργον τῆς Ἐκκλησίας. ἀπό τῆς πρώτης Ἁγίας Ἀποστολικῆς Συνόδου, τῶν ἁγίων ἑπτά Οἰκουμενικῶν καί ὅλων τῶν Πανορθοδόξων καί τῶν Τοπικῶν ἁγίων Συνόδων, ὑπάρχει ἕνας σταθερός ἐσωτερικός σύνδεσμος καί μία ἀπαράβατος ἀκολουθία, ὥστε νά δυνάμεθα νά λέγωμεν ὅτι ὅλαι αὗται αἱ ἱεραί Σύνοδοι, εἷναι ΩΣ ΜΙΑ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΔΙΑΚΟΠΟΣ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ, ἡ ὁποία ὑπηρέτησεν καί ὑπηρετεῖ τό μέγα Μυστήριον τῆς Ἐκκλησίας. Ὡς γνωστόν τό Μυστήριον τῆς Ἐκκλησίας ἐκφράζεται καί εἰς τρία ἀκόμη πρόσωπα, τά ὁποῖα (Κληρικός καί λαϊκοί), τελοῦν τήν θείαν Εὐχαριστίαν καί κοινωνοῦν ἐκ τοῦ ἁγίου Ποτηρίου. Ἐκ τῆς ἐπόψεως ταύτης δυνάμεθα νά εἴπωμεν ὅτι εἰς μίαν ἁγίαν Ἱεράν Σύνοδον ἐκφράζεται ἡ Ἐκκλησία ἀφοῦ ἐν Αὐτῆ καί δι' Αὐτῆς ὁμιλεῖ καί ἀποφασίζει αὐτό τό Ἅγιον Πνεῦμα κατά τό «ἔδοξεν τῶ ἁγίω Πνεύματι καί ἡμῖν» (Πράξ. ΙΕ΄ 28). ἡ ἐπενέργεια αὕτη τῆς Θείας Χάριτος θά ἠδυνάμεθα να εἴπωμεν ὅτι ἐπιδίδει μυστικόν-μυστηριακόν χαρακτῆρα εἰς πᾶσαν Κανονικήν καί Ὀρθόδοξον Ἱεράν Σύνοδον, ἡ ὁποία προστιθεμένη ἀποτελεῖ ἀδιάκοπον συνέχειαν τῶν ἁγίων Οἰκουμενικῶν καί λοιπῶν Συνόδων, εἰς τάς ὁποίας καί διά τῶν ὁποίων ἐξεφράσθη καί διετυπώθη ἡ ΜΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ ἤγουν ὁ Χριστός. Ὡς ἐκ τούτου εἴπομεν ὅτι αἱ ἀπ' ἀρχῆς Σύνοδοι ἤγουν, ἀπό τῆς ἀποστολικῆς καί ὅλων τῶν Οἰκουμενικῶν, τῶν Πανορθόδοξων καί τῶν Τοπικῶν, θεωροῦνται ὡς μία συνεχής ΣΥΝΟΔΟΣ, διά τῆς ὁποίας διαχρονικῶς ὡμίλησεν καί ὁμιλεῖ τό Ἅγιον Πνεῦμα. Δέν θα ἧτο ὑπερβολή ἐάν ἐλέγομεν ὅτι αὕτη ἡ ἀδιάκοπος Σύνοδος δέν ἀπέχει πολύ τοῦ μεγάλου Μυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας, ἀφοῦ διά τῶν ἀξίων καί ἁγίων Συνοδικῶν, ὅπως ἤδη εἴπομεν, ἐπενεργεῖ ἡ χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος καί ἐκπροσωπεῖται καί ἐκφράζεται τό Μέγα Μυστήριον τῆς Ἐκκλησίας!

Προσοχή ὅμως! Δέν εἷναι ὅλαι αἱ κατά τήν μακράν πορείαν τῆς Ἐκκλησίας ἐμφανισθεῖσαι Σύνοδοι Κανονικαί καί Ἅγιαι, οὔτε καί ὄργανα τῆς χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Πάρα πολλαί ἐξ αὐτῶν εἷναι συνάξεις ἀναξίων προδοτῶν καί σχισματοαιρετικῶν ἐπισκόπων, εἰς τάς ὁποίας κυριαρχεῖ καί τάς κατευθύνει ὁ Διάβολος! Τό μέγιστον κακόν εἰς την λυτρωτικήν πορείαν τῆς Ἐκκλησίας τό ἐπέφερον οἱ αἱρετικοί ἐπίσκοποι καί ὡς ἄτομα καί ὡς συνάξεις, δηλαδή ὡς ΨΕΥΔΟΣΥΝΟΔΟΙ, ὡς ΚΑ.Ι.ΑΦΙΚΑ ΛΗΣΤΡΙΚΑ ΣΥΝΕΔΡΙΑ! ὁποῖοι καί ὁπόσοι ἑκάστοτε ἔλαβον ἤ λαμβάνουν μέρος εἰς τοιαύτας «συνόδους», δέν ἔχει ἀπολύτως καμμίαν σημασίαν παρ' ἐκτός ὅτι ὁ μεγάλος ἀριθμός ἤ καί ἡ ἐπισημότης αὐτῶν συμβάλλουν ὥστε τό κακόν, τό ὁποῖον ἐνεργεῖται δι' αὐτῶν, νά εἷναι μεγαλύτερον, ἀλλά καί οἱ πλανώμενοι ἐπίσης να εἷναι πολλοί!

ΤΟ ΠΛΗΘΟΣ ΤΩΝ ΨΕΥΔΟΣΥΝΟΔΩΝ ΚΑΙ ΨΕΥΔΕΚΚΛΗΣΙΩΝ

Ἀφορμή διά νά ἐπισημάνωμεν, ἔστω καί ἐπιγραμματικῶς, τά ἀνωτέρω ἐστάθη τό γεγονός ὅτι εἰς τόν αἰῶνα αὐτόν, τόν ὁποῖον πορευόμεθα ἀλλά καί κατά τόν προηγούμενον, ἐσημειώθη ἐμφάνισις πλήθους «Συνόδων» ὡς καί πλήθους σχισματικῶν Παρατάξεων (=ψευδεκκλησιῶν), μέ πλῆθος ψευδεπι­σκό­πων καί ψευδαρχιεπισκόπων! Τό γεγονός τοῦτο ἐξέφρασεν καί ἐκφράζει τόν Οἰκουμενισμόν καί ἐνθυμίζει προτεσταντικάς ὀργανώσεις. Ὅλαι αὗται αἱ ψευ­δοσύνοδοι ἐπολέμησαν καί πολεμοῦν τήν Ἐκκλησίαν διττῶς: ἔνθεν μέν σχισματοαιρετικοί ὄντες, ἀντιποιούμενοι τούς Ὀρθοδόξους λειτουργούς καί αὐτήν ταύτην τήν Ἐκκλησίαν, ἔνθεν δέ μέ τάς βλασφημίας των κατά τῆς Ἐκκλησιολογίας καί τῆς Γνησίας καί ἀδιακόπου Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς! Δι' αὐτό γράφομεν συνεχῶς καί διά μακρῶν ἄρθρων, ἀλλά καί διά τοῦ παρόντος ἐπαναλαμβάνομεν, διότι τό κακόν τό ὁποῖον ἐνεργεῖται εἷναι συνεχές καί μέγα!

Ἐπίσης γράφομεν, διότι ὡρισμένοι Χριστιανοί, ἴσως καλοπροαίρετοι (τινες δέ ἴσως καί διεστραμμένοι), μᾶς γράφουν ὅτι «συνεχῶς γράφομεν περί ἐκκλησιολογίας, ὁμολογίας, ἀποστολικῆς Διαδοχῆς» καί...ὅτι «ὑβρίζομεν καί κατηγοροῦμεν τούς ἄλλους»!!! Αὐτοί λοιπόν οἱ λόγοι μᾶς ἐπιβάλλουν ὅπως διά μακροῦ ἀπαντήσωμεν πρός ὅλους τούς ἀγαπητούς ἀναγνώστας, ἐνῶ αὐτούς, οἱ ὁποῖοι μᾶς κατηγοροῦν, ἀπό καρδίας τούς εὐχαριστοῦμεν καί εἰλικρινῶς τούς ἀγαπῶμεν, διότι αἱ παρατηρίσεις των ἔγιναν αἰτία καί ἀφορμή διά τήν παροῦσαν ΔΗΜΟΣΙΑΝ ΑΠΑΝΤΗΣΙΝ.

Ἀναφερόμεθα εἰς τόν χῶρον τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, ὅπου καίτοι σχισματοαιρετική ἡ Νεοημερολογιτική Ἱεραρχία, ἀπό τό 1924 ἀναγνωρίζεται ὡς Ἱερά Σύνοδος! Ἐξ αὐτῆς τό 1937 προέκυψεν ὡς θυγατρική ἡ Φλωρινική σχισματοαίρεσις) ἡ ὁποία ἐλειτούργησεν δίκην Νεοημερολογιτικῆς Οὐνίας κατά τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἀκολούθως ἐξ αὐτῆς προέκυψαν ὑπέρ τάς δέκα θυγατρικαί παλαιοημερολογιτικαί ψευδοσύνοδοι, αἱ ὁποῖαι ἀπετέλεσαν τό κακόμορφον μωσαϊκόν τῶν Φλωρινικῶν Σχισμάτων καί πλέον κινοῦνται εἰς τά πλαίσια τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ὅλαι α`ῦται αἱ σχισματοαιρέσεις, ἀρχῆς γενομένης ἀπό τῆς Νεοημερολογιτικῆς (1924), ἐπολέμησαν καί συνεχίζουν νά πολεμοῦν «Συνοδικῶς» την ἀπό τό 1924 Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν! Εἷναι ἐξωφρενικόν πῶς τόσοι ρασοφόροι, τόσοι «ζηλωταί», δέν ἀντιλαμβάνονται ὅτι δεν νοοῦνται πολλαί Σύνοδοι, πολλαί Ἐκκλησίαι καί ὅτι ὅλαι αὐταί αἱ Παλαιοημερολογιτικαί Παρατάξεις, εὑρίσκονται ἐκτός Ἐκκλησίας, εἷναι ἀπεσχισμέναι ἐκ τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, διό ἐν τῆ γενέσει των ὑπῆρξαν καί παραμένουν ὄντως ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΤΙΚΑΙ!!!

Κάθε «Ἐκκλησία», ἀπ' ἀρχῆς καί μέχρι σήμερον, ἡ ὁποία ἐμφανίζεται μετά ἀπό τήν ἀπόσχισιν μιᾶς κακοδόξου, αἱρετικῆς ὁμάδος, ὅσον μεγάλη καί ἄν εἷναι, ὅσον ἐπίσημος καί ἄν φαίνεται καί ἀναγνωρίζεται, δέν εἷναι Ἐκκλησία Χριστοῦ, εἷναι ὅλαι σχίσματα, εἷναι «Ἐκκλησίαι» ξέναι καί ἄσχετοι πρό τό Μυστήριον τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, καί ἁπλῶς ἐκφράζουν μόνον τήν λεξικολογικήν σημασίαν τοῦ ὅρου, δηλαδή συναθροίσεις, ὀργανώσεις σχισματικῶν, ἀποτελούμεναι ἐν πολλοῖς καταφανῶς ὑπό θερμῶς θρησκευομένων πλήν πλανωμένων προσώπων! Δέν εἷναι εὔκολον νά ἀπαριθμήση τις (ὄχι καί νά περιγράψη) αὐτάς τάς ἀπ' ἀρχῆς σχισματικάς-αἱρετικάς «Ἐκκλησίας», ὅπως τάς προσεδιωρίσαμεν, ἀφοῦ εἷναι δύσκολον νά ἐπιχειρήσης τοῦτο καί μόνον ὅσον ἀφορᾶ εἰς τάς ἀπό τό 1924 καί ἐντεῦθεν ἐμφανισθείσας σχισματικάς ἐπισκοπικάς-Συνοδικάς ὀργανώσεις.



ΑΙ ΔΥΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΙ ΨΕΥΔΟΣΥΝΟΔΟΙ ΚΑΙ

ΨΕΥΔΟΕΚΚΛΗΣΙΑΙ

Τά πράγματα ὅμως ἐξελίχθησαν πολύ χειρότερα κατά τάς προηγουμένας δεκαετίας καί ἐξαιρέτως τάς δύο τελευταίας, διότι αἱ σκοτειναί δυνάμεις, αἱ ὁποῖαι προεκάλεσαν τά Φλωρινικά σχίσματα, αἱ ἴδιαι δυνάμεις εἰσχωρήσασαι, δι' ἐγκαθέτων των, καί εἰς τό σῶμα τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἤδη προεκάλεσαν δύο ἀκόμη Σχισματοαιρέσεις πολύ χειροτέρας ὅλων τῶν Φλωρινικῶν! Ναί, καθ' ἡμᾶς, ἐγκάθετοι τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ καί Νεοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀνέδειξαν «ἱκανούς» Γενιτσάρους ἐκ τῶν τέκνων τῆς Ἐκκλησίας, ἐνῶ καί πλείστους τῶν ἐπισκόπων Αὐτῆς κατέστησαν ἐπιόρκους! Δηλαδή δέν τούς κατέστησαν ἁπλῶς ψευδεπισκόπους, ἀλλ' αὐτόχρημα ἀντιχρίστους, διότι οὐσία ἀμετανοήτως ἐνεργοῦν τό κατά τῆς Ἐκκλησίας ἔργον τοῦ ἀντιχρίστου Διαβόλου, ὅστις πρῶτον ἐπολέμησεν τόν Χριστόν! Ὅλαι αὗται αἱ ψευδοσύνοδοι, ὅλαι αἱ Σχισματοαιρετικαί Φλωρινικαί παρατάξεις, ἀλλά καί αὗται αἱ τελευταίως προκύψασαι ὡς «Ματθαιϊκαί»(*), ἐπαναλαμβάνω, ὅλαι θεωροῦν καί προβάλλουν τάς ὀργανώσεις των, ὡς δῆθεν «Ἐκκλησίας Χριστοῦ»! Ἄς προσέξωμεν λοιπόν τά σχίσματα καί τάς ψευδοσυνόδους καί ψευδοεκκλησίας ὅλων τῶν Παλαιοημερολογιτικῶν Παρατάξεων.

Ἐν προκειμένω τονίζομεν ὅτι ΟΥΔΕΙΣ ἀπολύτως δύναται νά ἀντισταθῆ εἰς τόν Ἀντίχριστον καί ἤδη εἰς τήν ὑπ' αὐτοῦ ἐνεργουμένην ὑπό τῶν «προδρόμων» του ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΝ, ἄν δέν εὑρίσκεται ἐντός τοῦ σκάφους τῆς Ἐκκλησίας καί δέν εἷναι ἡνωμένος ὀργανικῶς καί δέν κοινωνεῖ ὡς μέλος μετά τοῦ ἀνεστημένου Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Τό ἔργον λοιπόν τοῦ ἀντιχρίστου ἀπό τόν παρελθόντα αἰῶνα ἐνεργεῖται μέσω τοῦ Παπικοῦ, Προτεσταντικοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ καί ἀκριβέστερον τοῦ ἐν γένει ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ, ὁ ὁποῖος ἐπιτίθεται κατά τοῦ Χριστοῦ, ἀρνούμενος τήν ὕπαρξιν τῆς ΜΙΑΣ, ΑΓΙΑΣ, ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ καί κηρύσσων ὅτι Αὐτή ἡ Ἐκκλησία εὑρίσκεται διηρημένη καί κομματιασμένη εἰς ὅλας τάς ἀπ' ἀρχῆς καί μέχρι σήμερον ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΣΕΙΣ! (Ἐλ. Γκουτζίδης «ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ... 1985 σελ. 52-56).

Δυστυχῶς ὅλη αὐτή ἡ ἐσχάτη καί μεγίστη Αἴρεσις, εἰσεχώρησεν ὡς πράξις διά καί μέσω τῶν ἀπό τό 1937 Παλαιοημερολογιτικῶν σχισμάτων καί εἰς τόν χῶρον τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καί ὅπως ἤδη ἐτονίσθη, κατά τάς δύο τελευταίας δεκαετίας, εἰσεχώρησεν καί εἰς ἐπιόρκους ἐπισκόπους μας, οἱ ὁποῖοι προεκάλεσεν ὄχι μόνον τάς γνωστάς φοβεράς Σχισματοαιρέσεις, τῆς μέν πρώτης γνωστῆς ὡς «τῶν πέντε» (1995), τῆς δέ δευτέρας γνωστῆς ἐπίσης ὡς τῶν «Νικολαϊτῶν» (2005)! ἀμφότεραι αὗται ἀντιποιοῦνται τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ἐνῶ ἀσυστόλος βλασφημοῦν τήν τε ἐκκλησιολογίαν καί τήν Ἀοστολικήν Διαδοχήν!

Ἡ Ἐκκλησία ὅμως, ὅπως προεγράφη, εἷναι ΜΙΑ, ὅπως εἷναι ΕΝΑΣ ὁ Χριστός, δέν διαιρεῖται, δέν κομματιάζεται, οἱ δέ αἱρετικοί ἀποσχιζόμενοι δέν ἀποτελοῦν «Ἐκκλησίας Χριστοῦ», ὅπως δέν ἀποτελεῖ καί κάθε ἀρρωστημένον καί ἐκκοπέν μέλος τοῦ σώματός μας, το ὁποῖον ἅμα τῆ ἐκκοπῆ του, ἀποβάλλεται νεκρώνεται καί δέν ζῆ καί δέν ὑπάρχει οὐσιαστικά.

Ὅλαι, λοιπόν, αἱ σχισματοαιρέσεις, καί περιοριζόμεθα εἰς αὐτάς τάς προελθούσας ἀπό τό 1924 καί μετά, δέν εἷναι Ἐκκλησίαι Χριστοῦ, «ΑΠΑΓΕ ΤΗΣ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑΣ, διότι πέραν τῶν λόγων, τούς ὁποίους προανεφέρομεν, οἱ φερόμενοι ὡς ἐπίσκοποι αὐτῶν, σχισματοαιρετικοί ὄντες, ἔπαυσαν νά εἷναι διάδοχοι τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, δηλαδή ἔχασαν τήν ἀρχιερωσύνην ἤ τήν ἱερωσύνην καί πλέον εἰς καμμίαν περίπτωσιν δέν ἐπενεργεῖ δι' αὐτῶν ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Ὡ ἐκ τούτου εἰς ὅλας αὐτάς τάς σχισματοαιρετικάς καταστάσεις, αἱ «ἐπισκοπικαί» συνάξεις, αἱ ἐμφανιζόμεναι ὡς «Σύνοδοι», δεν εἷναι ἱεραί Σύνοδοι τῆς Ἐκκλησίας ἀλλά ΨΕΥΔΟΣΥΝΟΔΟΙ, αἱ ὁποῖαι ἀντιποιοῦνται την ΣΥΝΟΔΟΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, καί μόνον βλασφημοῦν πλανῶντες καί πλανόμενοι!

Δέν θά προτείνομεν οὔτε θά ὑποδείξωμεν τί θά κάμη ἕκαστος πρό αὐτῶν τῶν σχισματικῶν καταστάσεων, τῶν ψευδοεκκλησιῶν, τῶν ψευδοσυνόδων καί ψευδεπισκόπων, διότι αὐτό εἷναι καί αὐτονόητον, ἀλλ' εἷναι καί τῆς ἐλευθέρας καί μετ' ἐπιγνώσεως βουλῆς ἑκάστου, ἐπί πλέον δέ καί ἐντολή τοῦ ἀπ. Παύλου: «Μή γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις τίς γάρ μετοχή δικαιοσύνη καί ἀνομία; Τίς δέ κοινωνία φωτί πρός σκότος; Τις δέ συμφώνησις Χριστοῦ πρός Βελίαρ; ἤ τις μερίς πιστῶ μετά ἀπίστου;... διό ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καί ἀφορίσθητε, λέγει ὁ Κύριος, καί ἀκαθάρτου μή ἅπτεσθε, καγώ εἰσδέξομαι ὑμᾶς, καί ἔσομαι ὑμῖν εἰς Πατέρα, καί ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱούς καί θυγατέρας, λέγει Κύριος Παντοκράτωρ» (Β΄ Κορινθ. ΣΤ΄ 1-18).

Ἑπομένως ὅποιος ἀξιώνεται νά μην κοινωνῆ μετ' αὐτῶν τῶν ψευδοσυνόδων καί τῶν ψευδοεκκλησιῶν, αὐτός δέν βγαίνει ἀπό τήν Ἐκκλησίαν, ἀλλ' ἐξέρχεται ἀπό κοινωνίαν ἀνόμων, ἀπίστων καί αἱρετικῶν! Ὅσοι, λοιπόν χωρίζουν καί ἀπομακρύνουν τους ἑαυτούς των «ἐκ μέσου αὐτῶν», αὐτοί παραμένουν εἰς τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τήν Ἐκκλησίαν Του, καί αὐτοί συνεχίζουν νά ἀπολαμβάνουν τῆς θείας υἱοθεσίας καί ὡς τέκνα Θεοῦ ἐλπίζουν εἰς τήν σωτηρίαν των. (Μετά πολλῆς χαρᾶς θα δεχθῶμεν διαφορετικάς ἀπόψεις-διαφωνίας).





ΤΙ ΛΕΓΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓ. ΠΑΤΕΡΕΣ

ΔΙ' ΑΥΤΑΣ ΤΑΣ ΨΕΥΔΟΣΥΝΟΔΟΥΣ (Σύνοδοι = Καϊαφικά-Ληστρικά Συνέδρια!...)

Κατ' ἀρχάς ἡ πρώτη καί μεγάλη ΨΕΥΔΟΣΥΝΟΔΟΣ ὑπῆρξεν ἐκείνη τῶν Ἑραίων ἀρχιερέων, οἱ ὁποῖοι ἐσταύρωσαν τόν Χριστόν! Βεβαίως ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι, οὕτως εἰπεῖν, ἀπετέλουν τήν σύνοδον τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης(!), ἐκεῖνοι, λέγω, κατήντησαν νά ἀκυρώσουν ὁλόκληρον τήν Παλαιάν Διαθήκην καί ὅλους τούς Πατριάρχας καί Προφήτας, οἱ ὁποῖοι προεκήρυξαν τόν ἐρχόμενον Μεσσίαν-Χριστόν καί ὁ ὁποῖος ἧλθεν, πλήν ὅμως αὐτοί ὄχι μόνον δέν τόν ἐδέχθησαν ἀλλά καί τόν ἐσταύρωσαν, ἀναγγείλαντες κατόπιν τήν προσμονήν τοῦ ἰδικοῦ των «Μεσσίου», ἤτοι, τοῦ ἀντιχρίστου! ἐν συνεχεία αὐτοί ἐδίωξαν καί τούς ἁγίους ἀποστόλους, τούς Χριστιανούς καί ὅλους τούς ἁγίους τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἐνῶ «ξεφύτρωσαν» καί οἱ ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων προκύψαντες ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ, οἱ ὁποῖοι συνεκρότησαν καί «Συνόδους» καί ἀδιακόπως ἐδίωξαν καί συνεσκότησαν τήν ἀλήθειαν τῆς ἀποκαλύψεως, αὐτό το πρόσωπον τοῦ Χριστοῦ, καί παραλλήλως ἐδίωξαν καί ὅλους τούς Γνησίους Διαδόχους τῶν ἁγ. Ἀποστόλων, ἐπισκόπους καί Πρεσβυτέρους!

Δι' αὐτῶν τῶν αἱρετικῶν Συνόδων ὅπως π.χ. τῶν ἀρειανικῶν, αἱ ὁποῖαι ἐβλασφήμησαν τόν Χριστόν καί τό Δόγμα τῆς ἁγίας Τριάδος, ἐν συνεχεία προέκυψαν πολλαί ἑκατοντάδες ψευδοσυνόδων, αἱ ὁποῖαι συνήθως ἧσαν πολυάριθμοι, εἷχον κάθε ἐπισημότητα, καί πολλαί εἷχον καί τό «Κύρος» τῆς Αὐτοκρατορικῆς προστασίας καί προβολῆς. Αἱ «σύνοδοι» αὗται ἐδίωξαν ὅλους τούς μεγάλους ἁγίους Πατέρας! ἀναφέρομεν ἐνδεικτικῶς τόν Μέγαν ἀθανάσιον, τον ἱερόν Χρυσόστομον, τούς ὁποίους καθήρεσαν, ἐξώρισαν καί οὐσία διά τῶν διωγμῶν των τούς ἐθανάτωσαν σωματικῶς ἰδιαιτέρως κατά τήν δεινήν περίοδον τῆς Εἰκονομαχίας.

Ἔτσι, εἰς τήν δικαίως ὀνομασθεῖσαν ληστρικήν σύνοδον τῆς Ἐφέσου (τό 449), παρεκάθησαν 135 ἐπίσκοποι, μεταξύ τῶν ὁποίων καί ὁ Διόσκορος (Πατριάρχης) Ἀλεξανδρείας καί ὁ (Ἀρχιεπίσκοπος) Ἱεροσολύμων Ἰουβενάλιος καί ὁ Θαλάσσιος (ἀρχιεπίσκοπος) τῆς Καισαρείας τῆς Καππαδοκίας»(1) ἐνῶ οἱ Ὀρθόδοξοι ἠριθμοῦντο εἰς μόλις 2-3!... Πρίν ὅμως καί ἀπ' αὐτήν τήν Σύνοδον τῆς ἐφέσου, εἷναι ἀπαραίτητον νά ἀναφερθοῦν ἀντιπροσωπευτικῶς ὡρισμέναι τοιαῦται ψευδοσύνοδοι:

«Αἱ «δίδυμαι Σύνοδοι» ἀριμίνου (Ρίμινι Ἰταλίας) καί Σελευκείας τῆς ἰσαυρίας, αἱ ὁποῖαι συγκλήθηκαν (359 μ.Χ.) ἀπό τον αἱρετικό (ἀρειανόφρονα) Αὐτοκράτορα Κωνστάντιο γιά τήν ἐπίλυση τῶν ἀρειανικῶν ἐρίδων, καί στίς ὁποῖες πῆραν μέρος ἐπίσκοποι ἀντιστοίχως τῆς Δύσεως καί τῆς ἀνατολῆς, ἀποτελούμενες ἡ μέν πρώτη ἀπό 400 ἐπισκόπους (στους ὁποίους 80 ἀρειανόφρονες) καί ἡ δεύτερη ἀπό 160 ἐπισκόπους (στούς ὁποίους 15 Ὀρθόδοξοι), τελικῶς ἀποδέχθησαν τον Δεκέμβριο τοῦ 359 μ.Χ. τό ἀρειανικό σύμβολο πίστεως «τῆς Νίκης», πόλεως τῆς Θράκης, ἐπειδή τό ἐπέβαλε ὁ Αὐτοκράτωρ καί στίς δύο συνόδους, παρά τίς ἀντίθετες ἀποφάσεις πού αὐτές εἷχαν λάβει.

Ἡ ληστρική (δηλαδή τῶν ληστῶν) σύνοδος τῆς ἐφέσου (Αὔγουστος 449 μ.Χ.), συγκλήθηκε ἀπό τόν Αὐτοκράτορα Θεοδόσιο Β΄ (408-450) μέ πρόεδρο τόν (μετριοπαθῆ) μονοφυσίτη Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας Διόσκορο, γιά τήν ἀθώωση τοῦ ἀκραίου μονοφυσίτη αἱρεσιάρχη ἀρχιμανδρίτη Εὐτυχοῦς, πού ἧταν ἐπόπτης τῶν Μοναχῶν τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ἡ σύνοδος αὐτή καθήρεσε τόν Ἅγιον Φλαβιανόν Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως(2) καί τόν Εὐσέβιον ἐπίσκοπον Δορυλαίου κ.ἄ. ὁ Ἅγιος Φλαβιανός ἐκοιμήθη λίγο ἀργότερα ἀπό τίς κακώσεις πού ὑπέστη ἀπό τούς ὀπαδούς τοῦ Διοσκόρου.

Οἱ εἰκονομαχικές σύνοδοι ἱερείας (754 μ.Χ.) καί Φραγκφούρτης (794 μ.Χ.). ἡ πρώτη συνεκλήθη ὑπό τήν προστασία τοῦ εἰκονομάχου Αὐτοκράτορος Κωνσταντίνου Ε΄ (741-775) μέ τη συμμετοχή 338 εἰκονομάχων ἐπισκόπων. Στη Σύνοδο αὐτή ἐκφωνήθηκαν καί ἀναθέματα κατά τοῦ Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως ἁγίου Γερμανοῦ Α΄ (715-730 μ.Χ.), ἀλλά ἰδίως κατά τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ (ca 680-749 μ.Χ.), λόγω τῆς τεραστίας του συμβολῆς στή θεολογική κατάρριψη τῆς εἰκονομαχίας, ὁ ὁποῖος ἀναθεματίσθηκε ὡς «κακώνυμος καί σαρακηνόφρων» καί «ἐπίβουλος τῆς βασιλείας». ἡ σύνοδος τῆς Φραγκφούρτης συγκλήθηκε ἀπό τόν Βασιλέα τῶν Φράγκων Καρλομάγνο καί οὐσιαστικῶς ἀπέρριψε τήν τιμή τῶν ἱερῶν Εἰκόνων στή Δύση, θεωρώντας τίς ἱερές Εἰκόνες μόνον ὡς διακοσμητικό στοιχεῖο (ὄχι δηλαδή πρός σχετική προσκύνηση),πρᾶγμα τό ὁποῖον ἰσχύει καί μέχρι σήμερα στόν αἱρετικό παπισμό.

Ἡ ἑνωτική (ψευδο)-σύνοδος Φερράρας-Φλωρεντίας (1438-1439 μ.Χ.) στήν Ἰταλία. Τό συμφέρον τοῦ Πάπα Ρώμης Εὐγενίου Δ΄ (1431-1447) καί τοῦ Ρωμηοῦ Αὐτοκράτορος Ἰωάννου Η΄ Παλαιολόγου (1425-1448) ἧτο νά ἑνωθῆ ἡ δυτική χριστιανωσύνη μ τήν ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὥστε ὁ μέν Πάπας νά ὑπερισχύση ἔναντι τῆς μεταρρυθμιστικῆς Συνόδου τῆς Βασιλείας (1431-1449), ὁ δέ Αὐτοκράτωρ νά τύχη τῆς παππικῆς βοηθείας ἔναντι τῆς προελάσεως τῶν Τούρκων ὡδήγησαν στή σύνοδο αὐτή. Μετά ἀπό πολύμηνες διαπραγματεύσεις καί ἀφόρητη πίεση ἐπί τῶν Ὀρθοδόξων ἀρχιερέων ἐκ μέρους τῶν παπικῶν καί τοῦ Αὐτοκράτορος ἰωάννου, ἡ σύνοδος κατέληξε στήν ὑπογραφή «Ὅρου», ὁ ὁποῖος εὐνοοῦσε τίς παπικές ἀξώσεις καί αἱρέσεις. Μόνον ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ἐφέσου ὁ Εὐγενικός, τό κυριώτερο θεολογικό ἀνάστημα τῶν ὀρθοδόξων, καί ἄλλοι πέντε ἀντιπρόσωποι, καθώς καί οἱ ἀντιπρόσωποι τῆς Ἰβηρίας (Γεωργίας) δεν ὑπέγραψαν τόν «Ὅρο» καί ἀπεχώρησαν. Ἡ ἐκκλησιαστική συνείδηση τῶν ὀρθοδόξων δέν ἐπέτρεψε τελικῶς τήν ἐπικράτηση τῆς ψευδενώσεως στήν ἀνατολή, παρά τίς μεθοδεύσεις τοῦ Αὐτοκράτορος, καί ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός ἀνεδείχθη σέ «ἄτλαντα» τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ ὁποῖος μόνος ἔφερε τό βάρος τῆς ἀντιπαραθέσεως καί τῆς νίκης κατά τῶν παπικῶν καί τῶν «Ὀρθοδόξων» λατινοφρόνων, (τούς ὁποίους ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὠνόμαζε «Γραικολατίνους».

Ὑπάρχουν βεβαίως καί πολλές ἄλλες ἀκόμη αἱρετικές καί ληστρικές Σύνοδοι.

Ἄς ὑπενθυμίσουμε, ὅτι ὅταν συγκαλοῦντο αὐτές οἱ Σύνοδοι, δέν χαρακτηρίζονταν ὡς «αἱρετικές» οὔτε ὑπῆρχε κάποια ἄλλη ἐπίσημη ἔνδειξη γιά τήν ἑτεροδοξία τους, ἀλλά οἱ περισσότερες ἀπό αὐτές ἧταν διοργανωμένες ἀπό τήν «ἐπίσημη Ἐκκλησία» τῆς Πολιτείας, καί μέ τήν προστασία τῶν τοπικῶν (βασιλικῶν ἤ καί αὐτοκρατορικῶν) ἀρχῶν καί μέ τό πρόσχημα τῆς ἐπιδιώξεως τῆς ἐκκλησιαστικῆς καί κοινωνικῆς εἰρήνης. Μόνον οἱ μεταγενέστερες ὀρθόδοξες Σύνοδοι στιγμάτιζαν καί κατεδίκαζαν τίς προηγηθεῖσες αἱρετικές.

Ὁ σπουδαῖος θεολόγος π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ, ἀποτυπώνοντας τήν ἱστορική πραγματικότητα γιά τό ἄν εὑρίσκεται ἡ ἀλήθεια πάντα μαζί μέ τό πλῆθος ἤ ὄχι, γράφει: «Πολύ συχνά τό μέτρον τῆς ἀληθείας εἷναι ἡ μαρτυρία τῆς μειοψηφίας. Εἷναι δυνατόν νά εἷναι Καθολική Ἐκκλησία τό μικρόν ποίμνιον. (Λουκ. 12, 32). Ἴσως ὑπάρχουν περισσότεροι ἑτερόδοξοι παρά Ὀρθόδοξοι. Εἷναι δυνατόν νά ἐξαπλωθοῦν οἱ αἱρετικοί παντοῦ, ubique, καί νά καταλήξη ἡ Ἐκκλησία εἰς τό περιθώριον τῆς ἱστορίας ἤ νά ἀποσυρθῆ εἰς τήν ἔρημον. Αὐτό συνέβη κατ' ἐπανάληψιν εἰς τήν ἱστορίαν καί εἷναι πολύ πιθανόν νά συμβῆ καί πάλιν (...). Τό καθῆκον τῆς ὑπακοῆς παύει ὅταν ὁ ἐπίσκοπος παρεκκλίνει ἀπό τον καθολικόν κανόνα καί ὁ Λαός ἔχει το δικαίωμα νά τόν κατηγορήση, ἀκόμη δε καί νά τόν καθαιρέση»(3).

Ἀλλά τότε, πότε μία Σύνοδος ἀναγνωρίζεται ὡς Οἰκουμενική ἤ ὡς γενικῶς ἀποδεκτή; Ποιά εἷναι ἡ σημασία τῆς συμμετοχῆς ἁγίων ἀνθρώπων σ' αὐτήν; Ποιά εἷναι ἡ σημασία τῆς γνώμης τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας (τοπικῶς καί διαχρονικῶς) γιά τήν ἰσχύ τῶν ἀποφάσεων μιᾶς Συνόδου; Πόσο ἀποφασιστικός παράγων εἷναι ἡ διατήρηση ἀναλλοίωτης τῆς Παραδόσεως τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, γιά τήν ἀποδοχή ἤ κατάκριση τῶν ἀποφάσεων μιᾶς Συνόδου ἀπό τόν Λαό τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν;

Τελικῶς, τό κῦρος μιᾶς Συνόδου κρίνεται ἀπό τήν εὐθυγράμμισή της μέ την ἀλήθεια τήν ἀποκαλυμμένη στούς ἁγίους (Πατριάρχες, Προφῆτες, ἀποστόλους, Πατέρες). Οἱ Ὀρθόδοξοι Πατριάρχες τῆς ἀνατολῆς στήν ἀπάντησή τους στόν Πάπα Πίο τόν 9ο, τό 1848, διεκήρυξαν, σύμφωνα μέ τήν ἐκκλησιαστική Παράδοση, ὅτι «σέ μᾶς, οὔτε Πατριάρχες, οὔτε Σύνοδοι μπόρεσαν ποτέ νά εἰσαγάγουν νέα (δόγματα καί ἔθη), διότι ὁ ὑπερασπιστής τῆς θρησκείας εἷναι τό ἴδιο τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή ὁ ἴδιος ὁ λαός, ὁ ὁποῖος θέλει τό θρήσκευμά του αἰωνίως ἀμετάβλητο καί ὁμοειδές μέ αὐτό τῶν πατέρων του»(4).

Ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ ὁμολογητής, τον ὁποῖον ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ (στίς 21 Ἰανουαρίου) ὡς «ὁδηγόν Ὀρθοδοξίας καί διδάσκαλον τῆς εὐσεβείας» καί ἀκόμη ὡς «πῦρ καιόμενον κατά τῶν αἱρέσεων», ἐκφράζει ρητῶς τήν ἀλήθεια σχετικῶς μέ τό κῦρος τῶν ἐκκλησιαστικῶν Συνόδων. οἱ Σύνοδοι δέν εἷναι ἀλάθητες «ἐκ τῶν προτέρων» καί «ἐξ ἀξιώματος», ἀλλά κρίνονται βάσει τῆς ὀρθότητος τῶν δογμάτων τῆς πίστεως τήν ὁποίαν αὐτές διατυπώνουν, κρίνονται δέ μέ μέτρο συγκρίσεως τήν ἀναλλοίωτη καί διαχρονική εὐσεβή Πίστη τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Ἅγιος Μάξιμος σε διάλογό του μέ τόν μονοθελήτη ἐπίσκοπο Καισαρείας τῆς Βιθυνίας Θεοδόσιο (ἀπεσταλμένο τοῦ μονοθελήτου αἱρετικοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Πέτρου), κατά τήν πρώτη ἐξορία του στη Βιζύη, διατυπώνει τήν ἀλήθεια αὐτή με τίς φράσεις «τάς γενομένας συνόδους ἡ εὐσεβής πίστις κυροῖ» (μετάφρ. «Τίς Συνόδους πού ἔγιναν τίς ἐπικυρώνει ἡ εὐσεβής Πίστη»)(5) καί «ἡ τῶν δογμάτων ὀρθότης ἐγκρίνει τάς συνόδους» (μετάφρ. «ἡ ὀρθότητα τῶν δογμάτων ἐγκρίνει τίς συνόδους»)(6).

Ἄς προσέξουμε, ὅτι ὁ Ἅγιος Μάξιμος δέν ἀντιπαραβάλλει ἔναντι τοῦ αὐτοκρατορικοῦ κύρους κάποιο κῦρος ἑνός Θρόνου, ἑνός προσώπου ἐπισκόπου, ἤ ἔστω μιᾶς τοπικῆς Συνόδου, δῆθεν ἀλαθήτων, ἀλλά τή διαχρονική εὐσέβεια τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή τήν «ὀρθότητα τῶν δογμάτων» καί τήν «εὐσεβή πίστιν». Γι' αὐτό στά Πρακτικά τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (787 μ.Χ.), κατά τῆς εἰκονομαχίας, ἀναφέρονται καί τά ἑξῆς λόγια τῶν ἁγίων Πατέρων: «Αὐτή εἷναι ἡ Πίστη τῶν ἀποστόλων. αὐτή εἷναι ἡ Πίστη τῶν Πατέρων. αὐτή εἷναι ἡ Πίστη τῶν Ὀρθοδόξων. αὐτή ἡ Πίστη στήριξε τήν οἰκουμένη (...). Ἐμεῖς ἀκολουθοῦμε τήν ἀρχαία θεσμοθεσία τῆς Καθολικῆς (ὀρθόδοξης) Ἐκκλησίας. ἐμεῖς ὅσους προσθέτουν κάτι ἤ ἀφαιροῦν ἀπό τήν Καθολική Ἐκκλησία τούς ἀναθεματίζουμε»(7).



«ΣΥΝΟΔΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΝΑ ΣΥΝΑΓΩΝΤΑΙ ΑΠΛΩΣ

ΟΙ ΙΕΡΑΡΧΑΙ ΚΑΙ ΑΝ ΑΚΟΜΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΟΙ»

Χαρακτηριστικά εἷναι καί ὅσα διατυπώνει ὁ Ἅγ. Θεόδωρος ὁ Στουδίτης:

«...Συνόδους συνεκρότησαν μεγάλας καί παμπληθεῖς, καί Ἐκκλησίαν Θεοῦ ἑαυτούς ὠνομάκασι. καί ὑπέρ Κανόνων ἐφρόντισαν τῶ δοκεῖν, (φρόντισαν νά φαίνωνται πώς ἐργάζονται ὑπέρ τῶν Κανόνων), κατά Κανόνων το ἀληθές κινούμενοι (ἐνῶ στήν πραγματικότητα ἐστρέφοντο κατά τῶν Κανόνων). Τι δή θαυμαστόν, εἰ καί πέντε καί δέκα τυχόν ἐπίσκοποι συναχθέντες τόν ὑπό τῶν Κανόνων καθηρημένον κατά δύο αἰτίας ἠθώωσαν, λύσαντες τοῦ ἱερουργεῖν; Σύνοδος τοίνυν, δέσποτα, οὐ τό ἁπλῶς συνάγεσθαι Ἱεράρχας τε καί ἱερεῖς, κἄν πολλοί ὦσιν (κρείσσων, γάρ, φησί, εἷς ποιῶν τό θέλημα τοῦ Κυρίου, ἤ μύριοι παραβαίνοντες), ἀλλά τό ἐν ὀνόματι Κυρίου, ἐν τῆ εἰρήνη καί φυλακῆ τῶν Κανόνων. καί τό δεσμεῖν καί λύειν οὐχ ὡς ἔτυχεν, ἀλλ' ὡς δοκεῖ τῆ ἀληθεία, καί τῶ κανόνι, καί τῶ γνώμονι τῆς ἀκριβείας. Εἰ δείξωσιν οἱ συνελθόντες τοῦτο πεποιηκότες καί ἡμεῖς σύν αὐτοῖς. εἰ ού δεικνύουσι, ἐκβαλέτωσαν τόν ἀνάξιον, ἴνα μή εἰς κατηγόρημα αὐτοῖς καί τούς μετέπεται γενεαῖς παραδοθήσεται... καί ἐξουσία τοῖς Ἱεράρχαις ἐν οὐδενί δέδοται ἐπί πάση παραβάσει κανόνος, ἤ μόνον στοιχεῖν τά δεδογμένα καί ἔπεσθαι τοῖς προλαβοῦσιν». (Ἁγίου Θεοδώρου Στουδίτου).

ΠΟΙΑ Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΣΥΝΟΔΟΣ

«Ὀρθόδοξος Σύνοδος ἐστί καί ὀνομάζεται, ἡ φυλάττουσα ἀπαρασαλεύτως τά δόγματα καί τάς παραδόσεις καί τους Κανόνας τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας. Κακόδοξος δέ καί αἱρετική ἐστί ἐκ τοῦ ἐναντίου, ἡ μή φυλάττουσα αὐτά, ἀλλά τινός ἑνός φρονήματος ἀκολουθοῦσα, ἥτις διά ταῦτα καί ὑπό τῆς ἁγίας οἰκουμενικῆς Συνόδου ἀναθέματι καθυποβάλλεται.

Λοιπόν δέν εἷναι πάντοτε σεπτόν καί τίμιον τό τῆς Συνόδου ὄνομα. Ἀλλ' ἐκείνη εἷναι σεπτή καί τιμία καί ἁγία Σύνοδος, ἡ στοιχοῦσα τοῖς τε ἐγγράφοις καί ἀγράφοις παραδεδομένοις, ὑπό τῶν ἁγίων ἀποστόλων καί τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας. Καί τῆς τοιαύτης Συνόδου τάς ἀποφάσεις δεχόμεθα καί φυλάττομεν, τῶν δέ ἀλλοτρίων τήν φωνήν, οὔτε γινώσκομεν, οὔτε πειθόμεθα αὐτῆ. Δυνάμεθα ἐνταῦθα ν' ἀπαριθμήσωμεν τοιαύτας κακοδόξους συνόδους. Ἀλλ' ἴνα μή χρονοτριβῶμεν περιττῶς, ἄς ἴδη ὁ ἀναγνώστης τόν Β΄ Τόμον τῶν Συνοδικῶν καί θέλει εὕρει αὐτάς, ὅπου καί ρητῶς ληστρικαί ἐπιγράφονται.

Καί τό χειρότερον ὅπου ὄχι μόνον τοπικαί καί ὀλιγάριθμοι ἐστάθησαν τοιαῦται, ἀλλά καί οἰκουμενικαί πολυάριθμοι, οἴα ἡ ἐν ἐφέσω τό δεύτερον, ἡ συμφρονήσασα τῶ μονοφυσίτη Εὐτυχεῖ, καί τόν εὐσεβέστατον καί ἁγιώτατον Φλαβιανόν τόν Κων/λεως ἀποκτείνασα. μετά ταύτην ἡ ἐπί Κοπρωνύμου πολυαριθμοτάτη, ἡ φρυάξασα κατά τῶν ἁγίων Εἰκόνων. ὁμοίως καί ἡ ἐπί Βασιλείου τοῦ Μακεδόνος οἰκουμενική ὀνομασθεῖσα, παρανομωτάτη δε ἀναφανεῖσα, ὡς καθελοῦσα καί ἀναθεματίσσα τόν ἁγιώτατον Φώτιον. Περιττόν δέ εἷναι ν' ἀναφέρω τό ἐν Φλωρεντία οἰκουμενικόν μέν, ληστρικώτατον δέ συνέδριον. Λοιπόν πάλιν λέγομεν, δέν εἷναι ἀείποτε σεπτόν καί τίμιον τό τῆς συνόδου ὄνομα, καθώς οὐδέ τό τῆς Ἐκκλησίας, καθ' ὅτι ἔστι μέν Ἐκκλησία ἁγίων καί Ἐκκλησία ὁσίων, ἀλλά ἔστι κατά τόν ψαλμόν καί «Ἐκκλησία πονηρευομένων».

Αἱ φωναί, λοιπόν, ἤτοι τά ὀνόματα οὕτως ἔχουσιν. ἤτοι καί ἐπί καλοῦ καί ἐπί κακοῦ. Καί ἐπί κακοῦ μέν νά λαμβάνωνται καθώς διά παραδειγμάτων ἐδείξαμεν. Ἀλλ' οἱ ἁπλοῖ ἄνθρωποι, ἤτοι οἱ ἀπαίδευτοι, οὐ δύνανται ποιῆσαι τήν διάκρισιν ταύτην ἐκ τῆς ἀμαθείας αὐτῶν. ἀλλά σύνοδον ἤκουσαν, τόσον φθάνει. εὐθύς προσκυνοῦσι καί πείθονται καί μέ ζῆλον ἄκρατον τά πάντα θορυβοῦσι καί ταράττουσι. Περί τῶν τοιούτων ὁ θεῖος ἀπόστολος ὁμολογεῖ, πώς «ἔχουσι ζῆλον Θεοῦ, ἀλλ' οὐ κατ' ἐπίγνωσιν». (Ἀθανασίου τοῦ Παρίου) «Ο.Π.» Τόμος 2004 σελ. 282.



ΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΨΕΥΔΟΣΥΝΟΔΟΙ

ΑΙ ΟΠΟΙΑΙ ΕΠΛΗΞΑΝ

ΤΗΝ ΓΝΗΣΙΑΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ

Κατόπιν αὐτῶν τῶν ὡς προλογικῶς-εἰσαγωγικῶς σημειωθέντων, ἐπανερχόμεθα διά νά κατωνομάσωμεν τάς ΑΙΡΕΤΙΚΑΣ ΨΕΥΔΟΣΥΝΟΔΟΥΣ τῶν ἡμερῶν μας καί κατ' ἀποκλειστικότητα αὐτάς αἱ ὁποῖαι προῆλθον ἀφ' ἑνός κατά τήν περίοδον 1991-1995, ἤτοι τήν ὁμάδα τῶν πέντε σχισματοαιρετικῶν πρώην ἐπισκόπων μας, τήν ὁποίαν τότε συνεκρότουν οἱ πρώην: 1) Μεσσηνίας Γρηγόριος, 2) Ἀττικῆς Ματθαῖος, 3) Φθιώτιδος Θεοδόσιος, 4) Κοζάνης Τῖτος καί 5) Θεσσαλονίκης Χρυσόστομος, καί ἀφ' ἑτέρου εἰς τήν μετά τό 1995 καί συγκεκριμένως τό 2004-2005 προελθοῦσαν ὡς διαδόχου καταστάσεως τῆς προηγουμένης Σχισματοαιρέσεως, τήν ὁποίαν συγκροτοῦν οἱ πρώην: 1) Πειραιῶς Νικόλαος, 2) Ἀργολίδος Παχώμιος, 3) Περιστερίου Γαλακτίων, 4) Βερροίας καί Ναούσης Ταράσιος, 5) Θηβῶν καί Λεβαδίας ἀνδρέας καί οἱ ἐξ αὐτῶν προελθόντες τό 2007, ἤτοι, οἱ Παντελήμων Ντέσκας, ἰγνάτιος Δάσιος, Σεβαστιανός Σταύρου καί Λάζαρος Ἀθανάσωφ. Αὗται αἱ ὁμάδες εἷναι βαρύτατα σχισματοαιρετικαί, διότι καί τήν Ὀρθοδοξίαν κατέλυσαν καί τήν Ἐκκλησίαν ἐπολέμησαν καί πολεμοῦν ὡς ἀντίχριστοι! Τοῦτο ἐποίησαν καί συνεχίζουν ἀμετανοήτως, μέ τήν ἐπιχειρηθεῖσαν μετάλλαξιν τῆς συγχωρητικῆς εὐχῆς τοῦ 1971 εἰς «ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΝ» των ὡς ἐπί Σχισματικῶν! Μέσω δέ αὐτῆς τῆς ἐσχάτης βλασφημίας των κατέλυσαν καί ἔπτυσαν καί ἐπί τῆς Ὁμολογίας-Ἐκκλησιολογίας τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας!...

Οἱ δύο ἀρχηγοί τῆς ὡς ἄνω δευτέρας ὁμάδος τῶν βλασφήμων καί ἐπιόρκων πρώην ἐπισκόπων μας, Νικόλαος, Παχώμιος, ὅλως δολίως ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΩΣ ἀλλά καί ΥΣΤΕΡΟΒΟΥΛΩΣ, κατά τό 1995 εἷχον δῆθεν ἀποδοκιμάσει καί καταδικάσει τήν σχισματοαίρεσιν τῶν πέντε καί κατά τόν ἀπόστολον Παῦλον, ὅστις ἐντέλλεται τό «ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καί ἀφορίσθητε», πράγματι ὀλίγον πρό τοῦ 1995 ἐξῆλθον τῆς «σαθρᾶς συμμορίας» τῶν πέντε ἐπιόρκων καί ἐκκλησιομάχων ἐπισκόπων, πλήν ὅμως ἐξῆλθον καί ἐχωρίσθησαν ἐκ τῆς κοινωνίας αὐτῶν σκοπίμως καί ὑστεροβούλως, προκειμένου νά ὁλοκληρώσουν τό ἔργο τῶν πέντε! Οὕτω ἐάν οἱ πρῶτοι πέντε προέκυψαν ὡς Σχισματοαιρετικοί ἐκκλησιομάχοι, ἡ Δευτέρα ὁμάς τῶν Νικολάου, Παχωμίου καί τῶν λοιπῶν, εἷναι πολύ περισσότερον Σχισματοαιρετικοί, δόλιοι, ὑποκριταί θρασεῖς καί βλάσφημοι!

Ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης Κήρυκος μετά ἀπό πλῆθος ἀλλεπαλλήλων ἐκκλήσεων καί παρακλήσεων διά τήν Κανονικήν λειτουργίαν τῆς Συνόδου καί τῆς διακηρύξεως τῆς ὁμολογίας-ἐκκλησιολογίας καί τῆς γνησίας καί ἀδιακόπου ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, (ἐκ τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1935 καί 1948), καί ἀφοῦ ἤδη ἀπό τό 2003 διακηρύσσουν ὅτι τό 1971 ἐδέχθησαν χειροθεσίαν, ἠναγκάσθη καί ἀπεκήρυξεν τήν τόσον βλάσφημον καί ἐκκλησιόμαχον σύνοδον τῶν Νικολαϊτῶν. Ἄς τό γνωρίζουν καί ἄς τό ἔχουν ὑπ' ὄψιν των ὅλοι ὅσοι μᾶς κατηγοροῦν ἀδίκως ὅτι ὁ Μητροπολίτης Κήρυκος, ἐξ αὐτῶν δεινῶν Σχισματοαιρετικῶν «ἐξῆλθεν ἐπισήμως τό 2005 καί ἀφώρισεν (ἐχώρισεν) ἑαυτόν», μετ' αὐτοῦ δέ καί ὁ ἐλάχιστος παραμείνας πιστός ἱερός Κλῆρος, Μοναχοί καί Πιστός Λαός. Ἐξῆλθεν καί ἐχώρισεν ἑαυτόν διά νά μήν συμπράξη καί γίνη καθ' οἱονδήποτε τρόπον κοινωνός τῶν Σατανικῶν σχεδίων καί πράξεών των, ἐξῆλθεν διαφυλάξη γνησίαν καί ἀδιάκοπον τήν ἀποστολικήν του Διαδοχήν, ἤγουν τό ἐπισκοπικόν του χάρισμα. Αὐτό το γεγονός ἀποθρασυνθέντες οἱ δόλιοι καί ὑποκριταί Νικολαῒται ἐμφανίζουν ὡς ἀρνητικόν, ἐνῶ πλανοῦν καί πλῆθος ἁπλῶν πιστῶν, οἱ ὁποῖοι «ἐπείσθησαν» καί πλανώμενοι τό προπαγανδίζουν ὡς δῆθεν κακόν, λέγοντες: «Κακῶς ὁ Μεσογαίας ἔφυγεν ἀπό τήν Σύνοδον»! «ὁ Κήρυκος εἷναι σχισματικός διότι ἀπεσχίσθη ἀπό τήν Σύνοδον»! «ὁ Κήρυκος εἷναι ἀρνητής τῆς χειροτονίας του διότι δέν καταδικάζει (ὅπως ὁ Νικόλαος καί οἱ λοιποί) τήν χειροθεσίαν καί αὐτό σημαίνει ὅτι εἷναι χειροθετημένος»!!! Ὅσα σατανικῶ τῶ τρόπω προπαγανδίζουν εἷναι ἀσύστολα ψεύδη, τό δέ τελευταῖον εἷναι ἀσυλήπτου διαστάσεων Σατανικόν ψεῦδος. ἀπαντῶμεν ὅμως μέ ἀγάπην καί ὑπομονήν, παραθέτοντες πρωτίστως τι ὁ Μητροπολίτης Κήρυκος ἔγραφεν παρακλητικῶς ἤδη ἀπό τό 2001.

Εἰς τόν Τόμον τῆς «Ο.Π.» τοῦ 2001 σελ. 244 ἔγραφεν: «...Δυστυχῶς ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καθ' ὅλα τά τρία τελευταῖα ἔτη, κατήντησε ἕνα προσωποπαγές ἐξάρτημα τοῦ Πρώτου. Δηλαδή ὁ Μακαριώτατος Πρόεδρος, μετ' ἄλλων δύο ἐπισκόπων, ἀπό πολύν χρόνον, καθ' ἡμᾶς, καταφανῶς ἐτέθησαν ὑπό τόν ἀσφυκτικόν ἔλεγχον καί κηδεμονίαν ἑνός παρασυνοδικοῦ κατεστημένου. Αὐτό σχεδιάζει καί ἀποφασίζει καί κατόπιν ἀναθέτει εἰς τούς τρεῖς ἀρχιερεῖς νά ἐπιβάλουν τάς προειλημμένας κακάς ἀποφάσεις των καί εἰς τούς ὑπολοίπους ἀρχιερεῖς. Ἡ Ἱερά Σύνοδος οὐσιαστικά δέν συνεδριάζει καθ' ὅλα τά τελευταῖα αὐτά ἔτη, ἀλλ' ἁπλῶς συγκαλεῖται καί συνεδριάζει δι' ἐλάχιστον μόλις χρόνον, ὅσος ἀπαιτεῖται ὥστε μέσα ἀπό ἀντικανονικάς ληστρικάς μεθοδεύσεις, νά περάσουν, προειλημμέναι ἀποφάσεις ἐξυπηρετοῦσαι ἐξωεκκλησιαστικούς παράγοντας καί στόχους.

Ὅλα αὐτά διενεργοῦνται μέ ἰδιαιτέραν φαρισαϊκότητα, δολίως καί ὑπούλως, ἐνῶ καταβάλλεται ἰδιαιτέρα προσπάθεια τά πάντα νά καλύπτωνται μέσα σέ πυκνά τεχνητά νέφη σκανδάλων καί συκοφαντιῶν τοῦ γνωστοῦ «παρασυνοδικοῦ καί ἐξωεκκλησιαστικοῦ κατεστημένου» καί ἄλλων ἐμπνευστῶν καί ἐκφραστῶν, τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, οἱ ὁποῖοι τόν προώθησαν, ἤδη ἀπό τήν δεκαετίαν τοῦ 1970, καί σήμερα κάμνουν «σεμινάρια» εἰς τό παρασυνοδικό μας κατεστημένον... διά νά κατανοήση τοῦτο καί καταστῆ ἱκανόν νά ἐπιβάλη καί τήν «εὐρεῖαν περί Ὀρθοδοξίας ἀντίληψιν... ἡ εἰκών μόνον τῶν τελευταίων συγκλήσεων τόσον τῆς ἐνδημούσης ὅσον καί τῆς Συνόδου τῆς ἱεραρχίας, εἷναι ἀντιπροσωπευτική καί ἀποδίδει ζωντανήν τήν κρίσιν τῆς συνοδικότητος. Μία εἰκόνα αὐτοῦ τοῦ φαινομένου θά ἴδη ὁ ἀγαπητός ἀναγνώστης στό ἄρθρου τοῦ Σεβ/του Μητροπολίτου κ. Κηρύκου πού ἀκολουθεῖ. Τό θέμα ἀφορᾶ ὅλα τά ζῶντα μέλη τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας. («Ο.Π.» Τόμος 12ος 2001 σελ. 244).

Παραθέτομεν ἐπίσης ἕν ἄλλο ἀπόσπασμα ἀπό τήν «Ἀνοικτήν ἀπάντησιν» τοῦ Σεβ/του κ. Κηρύκου πρός τόν κ. Νικόλαον, δημοσιευθεῖσαν εἰς τό τεῦχος τῆς «Ο.Π.» τοῦ Αὐγούστου 2003, εἰς τάς σελίδας 291-305 καί ἀκριβῶς 301-302).

«...Ἕνα μόνον θά σᾶς ὑπενθυμίζω καί αὐτό εἷναι τό γεγονός ὅτι καθ' ὅλα τά τελευταῖα μετά τό 1998 ἔτη δέν ἐλειτούργησε Κανονικῶς ἡ Ἱερά Σύνοδος καί δέν ἀνταπεκρίθητε ὡς Συνοδικοί ἔναντι τοῦ θεσμοῦ. Πάντοτε (προφορικῶς καί γραπτῶς) εἰσηγούμεθα, διεφωνοῦμεν, ἐνιστάμεθα, κατηγγέλλαμεν συγκεκριμένως καί Κανονικῶς καί ποτέ τίποτε δέν ἐλήφθη ὑπ' ὄψιν, διότι αἱ ἐργασίαι αὐτῶν τῶν «Συνόδων» ἧσαν προκαθωρισμέναι καί αἱ ἀποφάσεις των προειλημμέναι καί σᾶς ἐπέβαλον καί σᾶς ἐπιβάλλουν ληστρικήν συμπεριφοράν. Λυποῦμαι, ἀλλά ὅταν διαχωρίζω τάς εὐθύνας μου ἀπό τοιαύτας «Συνόδους», πιστεύω ὅτι τιμῶ, σέβομαι καί ὑπηρετῶ τόν ἀληθῆ θεσμόν τῆς Συνόδου καί οὕτω καί τήν Μητέρα μας Ἐκκλησίαν καί τόν Χριστόν μας τήν κεφαλήν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ Σώματος, ἀπό τοῦ ὁποίου δέν χωρίζομαι.

Ἐπανειλημμένως σᾶς ἐγράψαμεν καί ἀνελύσαμεν ὅτι εἰς τήν Ἐκκλησίαν ἀνήκομεν καί εἴμεθα ὀργανικά ἡνωμένοι εἰς τό Σῶμα Αὐτῆς, ὅταν δέν ἀφιστάμεθα τῆς ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ ἀλλ' εἴμεθα ἀρρήκτως, μετ' αὐτοῦ συνδεδεμένοι. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς εἷναι κατηγορηματικός: «Οἱ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας τῆς ἀληθείας εἰσίν καί οἱ μή τῆς ἀληθείας ὄντες οὐδέ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας εἰσίν». Περαιτέρω ἡ συμμετοχή εἰς ὁποιανδήποτε συνάθροισιν, ὅσον μεγάλη καί ἄν εἷναι, ὅταν αὕτη δέ διατηρῆ ἄρρηκτον τόν σύνδεσμον μέ τήν ἀλήθειαν καί δέν διαφυλάσσει ἀπαρασάλευτον τήν Κανονικήν τάξιν, τότε αὕτη δέν μετέχει τῆς ἑνότητος ἐν τῆ Ἐκκλησία, ἀλλ' ἀποκόπτεται καί ἐξέρχεται Αὐτῆς. Ἀκοῦστε πάλιν τόν Ἅγιον Γρηγόριον τόν Παλαμᾶν «Οἱ μή τῆς ἀληθείας ὄντες οὐδέ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας εἰσί. καί τοσοῦτο μᾶλλον ὅσον ἄν καί σφῶν αὐτῶν καταψεύδοιντο, ποιμένας καί ἀρχιποίμενας ἱερούς ἑαυτούς καλοῦντες καί ὑπ' ἀλλήλων καλούμενοι. μηδέ γάρ προσώποις τόν Χριστιανισμόν, ἀλλ' ἀληθεία καί ἀκριβεία πίστεως χαρακτηρίζεσθαι μεμυήμεθα». Ἑπομένως, Σεβασμιώτατε ἀδελφέ, Μητροπολῖτα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς κ. Νικόλαε, ὅσον χωρίζομαι ἀπό τά «Καϊαφικά σας συνέδρια» δέν χωρίζομαι ἀπό τήν ἁγίαν καί Ἱεράν Σύνοδον τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, οὔτε «ἀποκόπτομαι ἐκ τῆς Ἐκκλησίας», ὅπως φέρεσθε πεπλανημένως νά φρονῆτε, ἤ κακοηθέστατα σᾶς ἔγραψαν οἱ ἐγκάθετοι τοῦ Φλωρινικοῦ Κέντρου, ἀλλά τουναντίον, χάριτι Χριστοῦ, μένω καί στερεώνομαι ἐν τῆ Ἐκκλησία καί ὑπερασπίζομαι τόν πρῶτον καί ἱερώτατον Συνοδικόν θεσμόν, κατά τοῦ ὁποίου Σεῖς ἐπί ἔτη καί κατ' ἐξακολούθησιν ἱεροσυλεῖτε...». (Ἀπόσπασμα ἀπό τήν ΑΝΟΙΚΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΙΝ τοῦ Σεβ/του Κηρύκου εἰς τό ὑπ' ἀριθμ. 1163/28.5.2003 ἔγγραφον τοῦ Σεβ/του Πειραιῶς κ. Νικολάου, «Ο.Π.» Αὐγούστου 2003, σελ. 291-305)(*).

Ἀγαπητοί πρ. ἐν Χριστῶ Πατέρες καί ἀδελφοί, προσέξατε τί σᾶς ἀπαντῶμεν καί προσευχηθῆτε μέ ταπείνωσιν καί ζητῆστε τον Θεῖον φωτισμόν, διότι ὁ Διάβολος ἀφοῦ ἐσκότισεν τούς Νικόλαον, Παχώμιον καί ὅλους τῆς ψευδοσυνόδου των, ἐν συνεχεία αὐτοί ἐσκότισαν καί πλανοῦν καί ἐσᾶς! Ὄχι ἀγαπητοί, ὁ ἐπίσκοπος Κήρυκος δέν ἔφυγεν ἀπό καμμίαν Ὀρθόδοξον Σύνοδον, δέν ἐξῆλθεν τῆς Ἐκκλησίας καί δέν ἐκήρυξεν ΚΑΜΜΙΑΝ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΑΙΡΕΣΙΝ ΚΑΙ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑΝ! Ἐξῆλθεν ἀπό τήν «ἀνομίαν», τό «σκότος», τόν «Βελίαρ»! ἐξῆλθεν ἀπό τούς «ἀπίστους» καί «δεν ἐκοινώνησεν τοῦ σκότους» τῶν Νικολαϊτῶν! Ὁ Μητροπολίτης Μεσογαίας «δέν ἀπεκήρυξεν καί δέν κατεδίκασεν τήν ἀνύπαρκτον χειροθεσίαν», τήν ὁποίαν καταχθονίως καί ΨΕΥΔΩΣ συνέπλασαν ἐπί 30 περίπου ἔτη ὁ Νικόλαος κ�

Tags: ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ , ΑΙ ΔΕ ΛΟΙΠΑΙ ΕΜΦΑΝΙΖΟΜΕΝΑΙ ΩΣ ΣΥΝΟΔΟΙ ΔΕ, ΑΛΛΑ ΠΑΡΑΣΥΝΑΓΩΓΑΙ, ΑΝΤΙΠΟΙΟΥΜΕΝΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟΝ ΤΗΣ ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΣΥΝ, ΜΙΑ ΗΤΟ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ Η ΑΛΗΘΗΣ

ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

Θαύμα της Παναγίας Παραμυθίας !!!

Ιανουάριος 15, 2019

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΤΕ ΣΤΟ FACEBOOKTweet

Μια αληθινή διήγηση των μοναζουσών για το θαύμα της Παναγίας Παραμυθίας.

— Πάρτε αυτήν την εικόνα της Παναγίας Παραμυ-θίας  στην Ελλάδα, για ευλογία.
—Που να την έχω εγώ την εικόνα, Γερόντισσα, στο σπίτι μου;
—Πάρτε την στην Ελλάδα και η Παναγία θα σας δείξει που θέλει να μείνει.

Αυτά είπε η Γερόντισσα Θαβωρία στην κ. Κατερίνα από την Θεσσαλονίκη, όταν η τελευταία επισκέφθηκε τους Αγίους Τόπους.
Η Γερόντισσα Θαβωρία, μία ευλαβέστατη μοναχή της Ιεράς Μονής Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στο Όρος Θαβώρ, με το λιγοστό φως των ματιών της αγιογράφησε την εικόνα της Παναγίας Παραμυθίας και την δώρησε στο προσκύνημα της Παναγίας στην Ναζαρέτ. Εκεί η εικόνα επετέλεσε πολλά θαύματα ακόμη και σε μουσουλμάνους. Η Γερόντισσα όμως έλαβε την πληροφορία μέσα της να την στείλει στην Ελλάδα για ευλογία. Πράγματι, η εικόνα έφθασε στη Θεσσαλονίκη τον Αύγουστο του 2012 και πήγαινε από σπίτι σε σπίτι, όπου σκορπούσε την παρηγοριά και θεράπευε τους ανθρώπους που είχαν ανάγκη.
Το γεγονός το πληροφορήθηκε και η Καθηγουμένη του Ιερού Ησυχαστηρίου Αγίου Γεωργίου και Παναγίας Παραμυθίας Ανύδρου Γερόντισσα Ιωάννα και ζήτησε από την κ. Κατερίνα να πάρει και στο Μοναστήρι την εικόνα για ευλογία.

Η κ. Κατερίνα ανταποκρίθηκε στην παράκληση της Γερόντισσας και έφερε την εικόνα στο Μοναστήρι για λίγες μέρες στο πανηγύρι της Μονής στις 21 Ιανουαρίου του 2013. Την ημέρα που ήταν προγραμματισμένο να επιστρέψει η εικόνα στην Θεσσαλονίκη και την ώρα που κατεβάζανε οι μοναχές την εικόνα από τα κελλιά στην εκκλησία συνέβη το εξής θαυμαστό γεγονός. Χιλιάδες πουλιά, αμέτρητα πουλιά, συγκεντρώθηκαν και πετούσαν χαρούμενα ακριβώς πάνω από τη Μονή.

Κατά διαστήματα χωρίζονταν σε κοπάδια και κατέβαιναν στις ρεματιές, στα χωράφια και στους ελαιώνες της περιοχής και μετά από λίγο όλα μαζί πάλι συγκεντρώνονταν πάνω από το Μοναστήρι και συνέχιζαν το χαρούμενο πέταγμά τους, σαν ενα αόρατο χέρι να τα κατηύθυνε. Ήταν κάτι το καταπληκτικό και ανερμήνευτο μια που βρισκόμασταν στην καρδιά του χειμώνα και δεν μπορεί να γίνει λόγος για αποδημητικά πουλιά.
Όταν μάλιστα η εικόνα έφθασε μπροστά στην εκκλησία, όλα εκείνα τα πουλιά έπεσαν στο έδαφος μέσα στους κήπους και στα παρτέρια της Μονής για να προσκυνήσουν την Μητέρα του Κυρίου. Το φαινόμενο, που δεν είχε το προηγούμενό του ούτε επαναλήφθηκε κατόπιν, ήταν ένα σημάδι για την ευλογία που θα ακολουθούσε.

Όταν το απόγευμα ήρθε η κ. Κατερίνα να παραλάβει την εικόνα και πληροφορήθηκε το θαύμα με τα πουλιά, ήχησαν στ’ αυτιά της τα λόγια της Γερόντισσας Θαβωρίας.
—Πάρτε την εικόνα στη Ελλάδα και η Παναγία θα σας δείξει που θέλει να μείνει.
Δεν χωρούσε αμφιβολία· το μοναστήρι ήταν το σπίτι της και εκεί ήθελε η Παναγία να μείνει· και έμεινε.
Από τότε η Ιερά Μονή πλουτίζεται και με δεύτερο θαυματουργό αντίγραφο της Παναγίας Παραμυθίας προς μεγάλη χαρά της Γερόντισσας Θαβωρίας.

Πηγή: Θεοδρομία, Τριμηνιαία Έκδοση Ορθοδόξου Διδαχής, Έτος ΙΣΤ΄, Τεύχος 1, σελ.11-12,  Ιανουάριος – Μάρτιος 2014
πηγη iellada.gr

ΟΙ ΕΒΔΟΜΗΚΟΝΤΑ ΑΓΙΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ

Σύναξη των Αγίων Εβδομήκοντα Αποστόλων
Βιογραφία
Για τους Αποστόλους αυτούς μας πληροφορεί το κατά Λουκάν Ευαγγέλιο στο δέκατο κεφάλαιο. Τους εξέλεξε ο Χριστός ύστερα από τους Δώδεκα για να βοηθούν το έργο Του, πηγαίνοντας αυτοί πρωτύτερα σε κάθε πόλη και τόπο, όπου θα πήγαινε κατόπιν ο Ίδιος. Στον αγώνα αυτό, έπρεπε να καταβάλουν όλη τους τη δραστηριότητα, χωρίς να χάνουν ούτε στιγμή. Γι' αυτό τους είπε, ότι ώφειλον να μη σταματούν και να μη χαιρετούν κανένα εις τον δρόμον. Αυτό δε, αποτελεί μάθημα για μερικούς πνευματικούς εργάτες, που χάνουν άσκοπα ώρες και μέρες φλυαρώντας αντί να διδάσκουν, και σκανδαλίζοντας αντί να οικοδομούν. Ο Κύριος παρήγγειλε τους εβδομήκοντα Αποστόλους, μήτε βαλάντιο να έχουν μαζί τους, μήτε δισάκιο, ούτε υποδήματα να κρατάνε. Γιατί; Για να φανεί, ότι οι στρατιώτες του Χριστού πρέπει να έχουν αυταπάρνηση και να εξοικειώνονται με όλες τις στερήσεις. Και να δειχθεί ότι ο Θεός με μηδαμινά μέσα κατορθώνει τα μεγαλύτερα και δυσκολότερα έργα. Οι Εβδομήκοντα εξετέλεσαν την αποστολή τους με όλη την ακρίβεια και την πειθαρχία, όταν ο Χριστός ήταν στη γη. Αλλά και υστέρα από την ανάληψή Του και το σχηματισμό της Εκκλησίας Του, έκαναν με ζήλο και αυταπάρνηση όλο το καθήκον τους.
Οι Πατέρες της Εκκλησίας, της πρώτης Χριστιανικής περιόδου, προσπάθησαν να τους ταυτίσουν σταχυολογώντας πρόσωπα της Καινής Διαθήκης, κυρίως από το βιβλίο των Πράξεων, καθώς και τις Επιστολές του Αποστόλου Παύλου. Η πρώτη απόπειρα καταρτίσεως καταλόγων των ονομάτων των Εβδομήκοντα Αποστόλων έγινε σε αντίδραση ενεργειών των Γνωστικών, οι οποίοι είχαν ανορθόδοξη και εσφαλμένη αντίδραση περί του επισκοπικού αξιώματος και της αδιάκοπης αποστολικής διαδοχής και αποσκοπούσε να προβάλει πρόσωπα με αναμφισβήτητο εκκλησιαστικό κύρος, που ήσαν άμεσα συνεχιστές του έργου των Δώδεκα Αποστόλων. Από την εποχή του πρώτου σχίσματος (867 μ.Χ.), όταν το «παπικὸν πρωτεῖον ἐξῆλθεν πλέον τῆς θεωρητικῆς καὶ ἀορίστου μορφῆς τὴν ὁποίαν μέχρι τοῦδε διετήρει καὶ ἔλαβε πρακτικὴν καὶ ὡρισμένην μορφὴν ἐπικίνδυνον διὰ τὴν ἀνεξαρτησίαν τῆς Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας», προβάλλονται ιδιαίτερα από την Ορθόδοξη Εκκλησία οι Εβδομήκοντα Απόστολοι, σε αντίδραση στις γνωστές θέσεις της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας περί του πρωτείου του Πάπα. Γι' αυτό, αν και έκαστος των Αποστόλων εορτάζει σε τακτή ξεχωριστή ημέρα, η Εκκλησία μας όρισε και ιδία μέρα για την κοινή εορτή αυτών που κακοπάθησαν για το Ευαγγέλιο του Υιού και Λόγου του Θεού.
Αυτοί δε ήταν:
1. Άγαβος, προφήτης, ο οποίος προφήτευσε τη σύλληψη του Αποστόλου Παύλου και το μέγα λιμό εις Ιερουσαλήμ (Τιμάται 8 Απριλίου).
2. Ακύλας, μαθητής του Αποστόλου Παύλου, μετά της συζύγου αυτού Πρισκίλλης, μαρτυρικά τελειωθέντες (Τιμούνται 14 Ιουλίου, 13 Φεβρουαρίου).
3. Αμπλίας, Επίσκοπος Οδυσσουπόλεως (της Μακεδονίας), υπό του Αποστόλου Ανδρέου εγκατασταθείς και υπό των εθνικών αναιρεθείς (Τιμάται 31 Οκτωβρίου).
4. Ανανίας, μαθητής του Κυρίου στη Δαμασκό, συναντήσας καθ' υπόδειξη του Κυρίου τον Σαούλ (Παύλο) τυφλωθέντα, τον οποίο θεράπευσε και Βάπτισε. Έγινε Επίσκοπος Δαμασκού, τελειωθείς διά λιθοβολισμού (Τιμάται 1 Οκτωβρίου).
5. Ανδρόνικος, Επίσκοπος Πανονίας (Τιμάται 17 Μαΐου, 30 Ιουλίου και 22 Φεβρουαρίου η εύρεση των Τιμίων Λειψάνων του).
6. Απελλής, Επίσκοπος Σμύρνης (Τιμάται 10 Σεπτεμβρίου).
7. Απελλής (έτερος), Επίσκοπος της εν Θράκη Ηρακλείας (Τιμάται 31 Οκτωβρίου).
8. Απολλώς, Επίσκοπος Καισαρείας (Τιμάται 8 Δεκεμβρίου).
9. Απφία(ς) (ή Απφιών), σαφώς πρόκειται περί γυναίκας Αποστόλου, την οποία αναφέρει ο Απόστολος Παύλος στην προς Φιλήμονα επιστολή: «καὶ Ἀπφίᾳ τῇ ἀγαπητῇ». Συνεμαρτύρησε μετά των Αποστόλων Διλήμονος, Αρχίππου και Ονησίμου επί Νέρωνος (φέρεται ως σύζυγος του Φιλήμονος) (Τιμάται 22 Νοεμβρίου).
10. Αρίσταρχος, Επίσκοπος της εν Συρία Απαμείας, αποκεφαλισθείς υπό Νέρωνος (Τιμάται 14 Απριλίου και 27 Σεπτεμβρίου)
11. Αριστόβουλος, Επίσκοπος Βρετανίας, αδελφός του Αποστόλου Βαρνάβα (Τιμάται 31 Οκτωβρίου, 15 Μαρτίου).
12. Αρτεμάς, Επίσκοπος Λύστρων (Τιμάται 30 Οκτωβρίου).
13. Άρχιππος, μαθητής του Αποστόλου Παύλου εις Κολοσσάς. Ετελειώθηκε μαρτυρικά επί Νέρωνος (Τιμάται 22 Νοεμβρίου, 19 Φεβρουαρίου).
14. Ασύγκριτος, Επίσκοπος Υρκανίας, ετελειώθηκε μαρτυρικώς (Τιμάται 8 Απριλίου).
15. Αχαϊκός, μαθητής του Αποστόλου Παύλου στην Κόρινθο, ετελειώθηκε από λιμό και δίψα (Τιμάται 15 Ιουνίου).
16. Βαρνάβας ή Ιωσής, Κύπριος την πατρίδα, από τους ελληνιστές Εβραίους της νήσου και από την φυλή Λευΐ. Από Ιωσής, για το γλυκύ του κήρυγμα, μετονομάσθηκε Βαρνάβας, που σημαίνει «υἱὸς παρακλήσεως». Συνέκδημος του Αποστόλου Παύλου, κήρυξε το Ευαγγέλιο στην Αντιόχεια, Ιερουσαλήμ, Ρώμη, Αλεξάνδρεια και Κύπρο, όπου λιθοβολήθηκε και παραδόθηκε στο πυρ. Είναι ο ιδρυτής της Εκκλησίας της Κύπρου (Τιμάται 11 Ιουνίου).
17. Γάιος, Επίσκοπος Εφέσου (Τιμάται 5 Νοεμβρίου).
18. Επαινετός, Επίσκοπος Καρθαγένης (Τιμάται 30 Ιουλίου).
19. Επαφρόδιτος (ή Επαφράς), Επίσκοπος Κολοφώνος ή Κολώνης ή Αδράκης (Τιμάται 8 Δεκεμβρίου).
20. Έραστος, οικονόμος της Εκκλησίας Ιεροσολύμων και Επίσκοπος Πανεάδος (Τιμάται 10 Νοεμβρίου).
21. Ερμάς, Επίσκοπος Φιλίππων ή Φιλιππουπόλεως (Τιμάται 5 Νοεμβρίου).
22. Ερμής, Επίσκοπος Δαλματίας (Τιμάται 8 Μαρτίου).
23. Εύβουλος, μαθητής του Αποστόλου Παύλου (Τιμάται 28 Φεβρουαρίου).
24. Εύοδος, Επίσκοπος Αντιόχειας, διάδοχος του Αποστόλου Πέτρου (Τιμάται 7 Σεπτεμβρίου).
25. Ζακχαίος, αρχιτελώνης της Ιεριχώ, τον οποίο κάλεσε ο Κύριος (Τιμάται 20 Απριλίου).
26. Ζηνάς ή Ζήνων, Επίσκοπος Διοσπόλεως της Λαοδικίας (Τιμάται 27 Σεπτεμβρίου).
27. Ηρωδίων και Ροδίων ή Ρόδιος, Επίσκοπος νέων Πατρών, ακόλουθος των Αποστόλων. Ετελειώθηκε μαρτυρικά υπό Ιουδαίων και εθνικών ή Επίσκοπος Ταρσού, ακόλουθος των Αποστόλων Πέτρου στη Ρώμη. Αποκεφαλίσθηκε υπό Νέρωνος μετά του Ολυμπά (Τιμάται 28 Μαρτίου, 10 Νοεμβρίου).
28. Ιάκωβος ο Αδελφόθεος, αδελφός του Κυρίου και υιός Ιωσήφ του Μνήστορος, συγγραφεύς της φερωνύμου Καθολικής Επιστολής και πρώτος Ιεράρχης Ιεροσολύμων. Ο Άγιος ετελειώθηκε μαρτυρικώς υπό Ιουδαίων (Τιμάται 23 Οκτωβρίου, και Κυριακή μετά την Χριστού Γέννηση).
29. Ιάκωβος ο Αλφαίου ή Αλφαίος, αδελφός Ματθαίου του Ευαγγελιστού (Τιμάται 9 Οκτωβρίου).
30. Ιάσων, Επίσκοπος Ταρσού, μαθητής του Αποστόλου Παύλου (Τιμάται 29 Απριλίου).
31. Ιούδας ο Ιακώβου ή Θαδδαίος και Λεββαίος, αδελφός κατά σάρκα του Κυρίου και υιός του Ιωσήφ του Μνήστορος, αδελφός δε γνήσιος του Ιακώβου του Αδελφοθέου (Τιμάται 19 Ιουνίου).
32. Ιουνία(ς), πρόκειται μάλλον περί ανδρός Αποστόλου, τον οποίο αναφέρει ο Απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή : «ἀσπάσασθε Ἀνδρόνικον καὶ Ἰουνίαν τοὺς συγγενεῖς μου καὶ συναιχμαλώτους μου, οἵτινές εἰσιν ἐπίσημοι ἐν τοῖς ἀποστόλοις». Δυστυχώς στους Συναξαριστές εθεωρήθηκε ως γυναίκα, ενώ σε πολλούς κώδικες γράφεται ορθώς: «(Ἀνδρόνικος) συνεπόμενον ἔχων καὶ τὸν ὑπερθαύμαστον Ἰουνίαν». Και το δίστιχο μαρτυρεί : «Ἰουνία(ς) τέθνηκε μηνὶ Μαΐῳ, ὃς πρῶτος ἐστὶν εἰσιὼν Ἰουνίου» (Τιμάται 17 Μαΐου, 22 Φεβρουαρίου (εύρεση Τιμίων Λειψάνων)).
33. Ιούστος ή Ιωσήφ ή Βαρσαββάς ή Ιησούς ή Ιωσής, Επίσκοπος Ελευθερουπόλεως, ο σύμψηφος γενόμενος του Ματθίου, ο αδελφόθεος (Τιμάται 30 Οκτωβρίου).
34. Καίσαρ, Επίσκοπος Κορώνης (Τιμάται 8 Δεκεμβρίου).
35. Κάρπος, Επίσκοπος Βερόης ή Βέροιας της Θράκης (Τιμάται 26 Μαΐου).
36. Κήφας (Τιμάται 8 Δεκεμβρίου).
37. Κλήμης, Επίσκοπος Σαρδέων ή Σαρδικής (Τιμάται 10 Σεπτεμβρίου).
38. Κορδάτος, Επίσκοπος Αθηνών. Ετελειώθηκε μαρτυρικά στη Μαγνησία (Τιμάται 21 Σεπτεμβρίου).
39. Κουάρτος, Επίσκοπος Βηρυτού (Τιμάται 10 Νοεμβρίου).
40. Κρήσκης, Επίσκοπος Καρχηδόνος (Τιμάται 30 Ιουλίου).
41. Λίνος, Επίσκοπος Ρώμης μετά τον Απόστολο Πέτρο (Τιμάται 5 Νοεμβρίου).
42. Λουκάς ή Λούκιος, Επίσκοπος της εν Συρία Λαοδικείας, διάφορος του Ευαγγελιστού, «ὃν ὁ μακάριος Παῦλος ἐν τῇ πρὸς Τιμόθεον ἐπιστολῇ μαρτυρεῖ» (Τιμάται 10 Σεπτεμβρίου).
43. Μάρκος, (ο και Ιωάννης), Επίσκοπος Βύβλου της Αντιόχειας, διάφορος του Ευαγγελιστού, «οὐ ὁ Ἀπόστολος Λουκᾶς ἐν ταὶς Πράξεσι μέμνηται». (Τιμάται 27 Σεπτεμβρίου).
44. Μάρκος (έτερος), ανηψιός του Βαρναβά, Επίσκοπος Απολλωνιάδος, διάφορος του Ευαγγελιστού και του προηγούμενου, «οὗ ὁ Ἀπόστολος ἐν ταῖς ἐπιστολαῖς μέμνηται». (Τιμάται 30 Οκτωβρίου).
45. Ματθίας, ο διά κλήρου αναπληρώσας Ιούδα τον προδότη και συγκαταριθμηθείς στους Δώδεκα (Τιμάται 9 Αυγούστου).
46. Νάρκισσος, Επίσκοπος Αθηνών. Ετελειώθηκε μαρτυρικά (Τιμάται 31 Οκτωβρίου).
47. Νακάνωρ, διάκονος εκ των επτά, τελειωθείς εν τη αυτή ημέρα μετά του Αρχιδιακόνου Σεφάνου (Τιμάται 28 Ιουλίου).
48. Νυμφάς, μαθητής του Αποστόλου Παύλου (Τιμάται 28 Φεβρουαρίου).
49. Ολυμπάς, ακόλουθος του Αποστόλου Πέτρου στη Ρώμη. Αποκεφαλίσθηκε υπό Νέρωνος μετά του Ροδιώνος (Τιμάται 10 Νοεμβρίου).
50. Ονήσιμος, μαθητής του Αποστόλου Παύλου. Ετελειώθηκε μαρτυρικά στους Ποτίολους (Τιμάται 15 Φεβρουαρίου, 22 Νοεμβρίου).
51. Ονησιφόρος, Επίσκοπος Κολοφώνος, συνεργός του Αποστόλου Παύλου (Τιμάται 7 Σεπτεμβρίου).
52. Ουρβανός, Επίσκοπος Μακεδονίας, υπό του Αποστόλου Ανδρέου εγκατασταθείς και υπό των εθνικών αναιρεθείς (Τιμάται 31 Οκτωβρίου).
53. Παρμενάς, Διάκονος εκ των επτά (Τιμάται 28 Ιουλίου).
54. Πατρόβας, Επίσκοπος Ποτιόλων (Τιμάται 5 Νοεμβρίου).
55. Πούδης, ακόλουθος του Αποστόλου Παύλου. Υπέστει μαρτυρικό θάνατο επί Νέρωνος (Τιμάται 14 Απριλίου).
56. Πρόχορος, Διάκονος εκ των επτά, Επίσκοπος Νικομήδειας, συνεργός του Ευαγγελιστού Ιωάννου και στη συγγραφή του Ευαγγελίου (Τιμάται 28 Ιουλίου).
57. Ρούφος, Επίσκοπος Θηβών της Ελλάδος. Ετελειώθηκε μαρτυρικά (Τιμάται 8 Απριλίου).
58. Σίλας, Επίσκοπος Κορίνθου, συνεργός του Αποστόλου Παύλου (Τιμάται 30 Ιουλίου).
59. Σιλουανός, Επίσκοπος Θεσσαλονίκης, συνεργός του Αποστόλου Παύλου (Τιμάται 30 Ιουλίου).
60. Σιμεών ή Συμεών ή Κλεόπας, ο αδελφόθεος, δεύτερος Επίσκοπος Ιεροσολύμων, υιός Ιωσήφ του Μνήστορος και αδελφός Ιακώβου. Ο Άγιος σταυρώθηκε επί Τραϊανού (Τιμάται 27 Απριλίου, 30 Οκτωβρίου).
61. Στάχυς, Επίσκοπος (πρώτος) Βυζαντίου, κατασταθείς υπό Ανδρέου του Πρωτοκλήτου (Τιμάται 31 Οκτωβρίου).
62. Στεφανάς, μαθητής του Αποστόλου Παύλου (Τιμάται 15 Ιουνίου).
63. Στέφανος, πρωτομάρτυς και Αρχιδιάκονος. Ετελειώθηκε διά λιθοβολισμού (Τιμάται 27 Δεκεμβρίου, 2 Αυγούστου, 15 Σεπτεμβρίου).
64. Σωσθένης, Επίσκοπος Κολοφώνος (Τιμάται 8 Δεκεμβρίου).
65. Σωσίπατρος, Επίσκοπος Ικονίου, μαθητής του Αποστόλου Παύλου (Τιμάται 10 Νοεμβρίου, 29 Απριλίου).
66. Τέρτιος, Επίσκοπος Ικονίου, μαθητής του Αποστόλου Παύλου (Τιμάται 30 Οκτωβρίου).
67. Τιμόθεος, Επίσκοπος Εφέσου, μαθητής του Αποστόλου Παύλου, τελειωθείς μαρτυρικά (Τιμάται 22 Ιανουαρίου).
68. Τίμων, διάκονος εκ των επτά, Επίσκοπος Βόστρων, τελειωθείς μαρτυρικά (Τιμάται 28 Ιουλίου).
69. Τίτος, Επίσκοπος Γορτύνης της Κρήτης, μαθητής του Αποστόλου Παύλου (Τιμάται 25 Αυγούστου).
70. Τρόφιμος, ακόλουθος του Αποστόλου Παύλου. Υπέστη μαρτυρικό θάνατο επί Νέρωνος (Τιμάται 14 Απριλίου).
71. Τυχικός, Επίσκοπος Χαλκηδόνος ή Κολοφώνος, ακόλουθος του Αποστόλου Παύλου (Τιμάται 8 Δεκεμβρίου).
72. Φιλήμων, Επίσκοπος Γάζης, μαθητής του Αποστόλου Παύλου, τελειωθείς μαρτυρικά στις Κολοσσές επί Νέρωνος (Τιμάται 22 Νοεμβρίου).
73. Φίλιππος, διάκονος εκ των επτά, εκ Καισαρείας της Παλαιστίνης, ο οποίος εβάπτισε Σίμωνα τον Μάγο και τον Ευνούχο της Κανδάκης (11 Οκτωβρίου).
74. Φιλόλογος, Επίσκοπος Σινώπης, κατασταθείς υπό Ανδρέου του Πρωτοκλήτου (Τιμάται 5 Νοεμβρίου).
75. Φλέγων, Επίσκοπος Μαραθώνος. Ετελειώθηκε μαρτυρικά (Τιμάται 8 Απριλίου).
76. Φουρτουνάτος, μαθητής του Αποστόλου Παύλου. Ετελειώθηκε μαρτυρικά (Τιμάται 15 Ιουνίου).
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’. Θείας Πίστεως.
Θείας πίστεως, τῷ ἀμφιβλήστρῳ, ἐζωγρήσατε, ἐθνῶν ἀγέλας, Ἑβδομήκοντα Κυρίου Ἀπόστολοι, πρὸς εὐσεβείας τὴν θείαν ἐπίγνωσιν, ὡς δεδεγμένοι τὴν χάριν τοῦ Πνεύματος. Μύσται ἔνθεοι, Χριστῷ τῷ Θεῷ πρεσβεύσατε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’.
Ἀπόστολοι ἅγιοι, πρεσβεύσατε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.
Κοντάκιον
Ἦχος β’. Τά ἄνω ζητῶν
Χριστοῦ Mαθητῶν, χορόν τῶν Ἑβδομήκοντα, ἐνθέως πιστοί, ὑμνήσωμεν σήμερον, καί πανηγυρίσωμεν· δι' αὐτῶν γάρ πάντες ἐμάθομεν, Τριάδα σέβειν ἀμέριστον· καί ἔχομεν λύχνους θείας Πίστεως.
Ἕτερον Κοντάκιον
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Τοὺς Ἑβδομήκοντα σοφοὺς Ἀποστόλους, ὡς εὐσεβείας γεωργοὺς θεηγόρους, χαρμονικῶς αἰνέσωμεν ᾀσμάτων ᾠδαῖς· οὗτοι γὰρ τῆς πίστεως, τὸν σωτήριον λόγον, κόσμῳ ἐγκατέσπειραν, ὡς Χριστοῦ οἰκονόμοι· καὶ νῦν ἀπαύστως νέμουσιν ὑμῖν, τῶν ἐπταισμένων θεόθεν τὴν ἄφεσιν.
Κάθισμα
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Στῦλοι ἄσειστοι τῆς Ἐκκλησίας, ἑδραιώματα τῆς εὐσεβείας, γεγενημένοι Μαθηταὶ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, διατηρήσατε ταύτην ἀλώβητον, ἀποσοβοῦντες τοῦ πλάνου τὰ σκάνδαλα, καὶ αἰτούμενοι, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἑκάστοτε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.
Ὁ Οἶκος
Τῶν Ἑβδομήκοντα Ἀποστόλων τὴν χορείαν, συμφώνως οἱ πιστοί, ἱεραῖς εὐφημήσωμεν μελῳδίαις, Στέφανον, Πρόχορόν τε καὶ Σίλαν καὶ Νικάνορα. Τίμωνα καὶ Ἀμπλίαν καὶ Παρμενᾶν, Ἀπελλῆν τε Ἰάκωβον, Φίλιππον, Ἀρίσταρχον, καὶ Ματθίαν, Ἡρωδίωνα, Κρήσκην καὶ Φλέγοντα Βαρνάβαν, Λῖνον καὶ Ὀλυμπᾶν, Λουκᾶν καὶ Ἀσύγκριτον, καὶ τοὺς λοιπούς· ὑπάρχουσι γὰρ λύχνοι θείας Πίστεως.
Μεγαλυνάριον
Ἑβδομηκοντάριθμος καὶ σεπτός, δῆμος Ἀποστόλων, τὸν τῆς πίστεως θησαυρόν, τοῖς ἐν ἀπιστίᾳ, διέδωκαν πλουσίως· ὑμνήσωμεν τὴν τούτων, θείαν συνέλευσιν.

26Γιώτα Παπαμιχαήλ και 25 ακόμη

2 κοινοποιήσεις