ΟΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΝ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

ΑΝΑΤΕΤΡΑΠΤΑΙ ΤΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΔΟΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΥΠΟ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ ΚΑΙ ΥΠΟ ΨΕΥΔΟΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩ (Entry Link) ΟΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΝ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ Οἱ ἐπιμένοντες τῇ αἱρέσει αἱρετικοὶ θεωροῦνται ἀπὸ τοὺς ἁγίους Πατέρας ὡς «ἀκάθαρτοι», «ἀντίπαλοι Χριστοῦ», «ἱερόσυλοι καὶ ἁμαρτωλοί», «ἀντικείμενοι (τῷ Χριστῷ) τουτ’ ἔστι πολέμιοι καὶ ἀντίχριστοι», «οὖς ὁ Κύριος πολεμίους καὶ ἀντιπάλους λέγει ἐν τοῖς Εὐαγγελίοις» (Κανὼν Καρχηδ.), «νεκροί» (Ἀγ. Ἀθαν. λθ’ ἐορτ. ἐπιστ.), «ἐχθροὶ τῆς ἀληθείας» (ἀ’ ΣΤ’). Ἡ αἵρεσις δὲ χαρακτηρίζεται ὡς «πλάνη» καὶ «φαυλότης» φέρουσα τὸν ὄλεθρον (νζ’ Καρθαγ.), ὡς «στρεβλότης» (Κανὼν Καρχηδ.), ὡς «ἐλεεινὴ πλάνη» εἰς τὴν ὁποίαν «κατεδέθησαν» οἱ αἱρετικοὶ (ξστ’ Καρθαγ.), ὡς «μεμιασμένη κοινωνία» (ξθ’ Καρθαγ.), ὡς «ῥίζα πικρίας ἄνω φύουσα», ἥτις «μίασμα γέγονε τῇ καθολικῇ Ἐκκλησίᾳ, ἡ τῶν χριστιανοκατηγόρων αἵρεσις» (ἰστ’ Ζ’). Ἡ αἵρεσις «ἐγκαταλείπουσα» ἀμέσως ἢ ἐμμέσως «τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ» καταντὰ «κεκρυμμένη εἰδωλολατρεία» (λε’ Λαοδ.) καὶ ἀθεΐα («τοὺς τῆς ἀσεβείας πρὸς ἐν ἐκπεπτωκότας ἀπωλείας καὶ ἀθεότητος βάραθρον») καὶ δι’ αὐτὸ ὁ ἀκολουθῶν αὐτοὺς «τοῦ χριστιανικοῦ καταλόγου, ὡς ἀλλότριος ἐξωθείσθω καὶ ἐκπιπτέτω» (ἀ’ ΣΤ’). Πράγματι ὁ ἀκολουθῶν τὴν αἵρεσιν δεν ἔχει δυνατότητα κατὰ Χριστὸν τελειώσεως καὶ σωτηρίας ἐφ’ ὅσον «τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνώσεως» (ξθ’ Καρθαγ.) ἢ «ἐκ τῆς του Κυριακοῦ σώματος ἑνώσεως ἀνησυχάστω διχονοίᾳ» ἀποσχίζεται (ξστ’ Καρθ.), δία να μεταβὴ ἐκεῖ «ὅπου ἐκκλησία οὔκ ἐστιν» (Κανὼν Καρχηδ.), τῷ τῆς «ἀποστασίας συνεδρίῳ». Οἱ αἱρετικοὶ ὑπάρχουν «πάσης ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας ἐκβεβλημένοι καὶ ἀνενέργητοι» (ἅ΄Γ’) τελούντες ὑπὸ τὴν κυριαρχίαν τοῦ διαβόλου? «δώσει αὐτοῖς ὁ Θεὸς μετάνοιαν πρὸς τὸ ἐπιγνῶναι τὴν ἀλήθειαν, καὶ ἵνα ἀνασφήλωσιν οἱ ἐκ τῶν του διαβόλου βρόχων αἰχμαλωτισθέντες αὐτῷ εἰς τὸ αὐτοῦ θέλημα» (ξστ’ Καρθαγ.).[02] Ἡ αὐστηρὰ αὔτη στάσις τῶν ἁγίων Πατέρων εἶναι συνέπεια τῆς Ἐκκλησιολογίας αὐτῶν. Ἐφ’ ὅσον μία μόνον Ἐκκλησία ὑπάρχει (ἐν σῶμα μόνον ἀντιστοιχεὶ εἰς τὴν μίαν κεφαλήν), εἶναι φυσικόν, ὅτι οἱ ἀποκόπτοντες ἑαυτοὺς διὰ τῆς αἱρέσεως ἢ τοῦ σχίσματος ἀπὸ τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας παύουν να εἶναι μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ καὶ να ἔχουν τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Ὁ «οἶκος αὐτῶν ἀφίεται ἔρημος» καὶ ἐκπίπτει εἰς «ἐκκλησίαν πονηρευομένων» (Νικηφ. Ὁμολ. Ἐπιστ. γ’). Ἐντεῦθεν καὶ τὰ μυστήρια τῶν αἱρετικῶν θεωροῦνται ὡς ἄκυρα, καθ’ ὅσον οἱ αἱρετικοὶ στεροῦνται τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Παρὰ τοῖς αἱρετικοῖς δεν ὑφίσταται κἀν ἀληθὲς βάπτισμα ἢ χρῖσμα («ἀσφαλῶς κρατοῦμεν, μηδένα βαπτίζεσθαι δύνασθαι ἔξω τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας? ἑνὸς ὄντος βαπτίσματος, καὶ ἐν μόνῃ τῇ καθολικῇ ἐκκλησίᾳ ὑπάρχοντος? … ὅθεν οὐ δύναται χρῖσμα τὸ παράπαν παρὰ τοῖς αἱρετικοῖς εἶναι»). Ὁ λόγος εἶναι προφανής? «παρὰ δὲ τοῖς αἱρετικοῖς, ὅπου ἐκκλησία οὔκ ἐστιν, ἀδύνατον ἁμαρτημάτων ἄφεσιν λαβεῖν» καὶ «οὐ γὰρ δύναται ἐν μέρει ὑπερισχύειν? εἰ ἠδυνήθη βαπτίσαι, ἴσχυσε καὶ Ἅγιον Πνεῦμα δοῦναι? εἰ οὐκ ἠδυνήθη, ὅτι ἔξω ὧν, Πνεῦμα ἅγιον οὐκ ἔχει, οὐ δύναται τὸν ἐρχόμενον βαπτίσαι, ἑνὸς ὄντος τοῦ βαπτίσματος καὶ ἐνὸς ὄντος τοῦ ἁγίου Πνεύματος, καὶ μιᾶς ἐκκλησίας ὑπὸ Χριστοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν, ἐπάνω Πέτρου τοῦ Ἀποστόλου ἀρχῆθεν λέγοντος, τῆς ἑνότητος τεθεμελιωμένης? καὶ διὰ τοῦτο τὰ ὑπ’ αὐτῶν γινόμενα ψεύδη καὶ κενὰ ὑπάρχοντα, πάντα ἐστὶν ἀδόκιμα» (Κανὼν Καρχηδ.).[03] Ὁ Κανὼν οὗτος δεν ἀποτελεῖ τι τὸ καινοφανὲς εἰς τὴν Ἐκκλησίαν. Εἶναι ἀπήχησις τῆς Ἐκκλησιολογίας τοῦ Ἀπ. Παύλου? «ἐν σῶμα καὶ ἐν Πνεῦμα, καθὼς καὶ ἐκλήθητε ἐν μιᾷ ἐλπίδι τῆς κλήσεως ὑμῶν? εἰς Κύριος, μιᾷ πίστις, ἐν βάπτισμα» (Ἐφ. δ’ 4-5). Πᾶσα ἅλλῃ θεώρησις τῶν αἱρέσεων θὰ ἀνέτρεπε τὴν ἐκκλησιολογικὴν αὐτὴν βάσιν. (ΑΠΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ π. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΨΑΝΗ) ΒΕΒΑΙΑ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΕΔΙΔΑΣΚΟΝ ΤΑΥΤΑ, ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΤΟΥΣ ΕΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΟΝ ΩΣ ... ΕΓΩΙΣΤΑΣ !!!!