ΕΠΟΙΚΟΔΟΜΗΤΙΚΑ ΚΑΙ ΨΥΧΩΦΕΛΗ (ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΚΛΠ)

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΙΣ ΘΕΜΑΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΕΠΟΙΚΟΔΟΜΗΣ, ΗΤΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ, ΑΓΙΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΟΣ ΤΗΣ ΑΚΑΙΝΟΤΟΜΗΤΟΥ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Ἔκδοσις τῆς νεοιδρυθείσης «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ» τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς τῆς ἀκαινοτομήτου γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία ἑδρεύει εἰς τό «Ἱερόν Ἡσυχαστήριον Ιεραποστολικόν Κέντρον Παναγίας Παραμυθίας καί Ἅγιοι Πάντες» (‘Ανδρέου Συγγροῦ 55-59, Περιοχή Πλάτωνος ‘Αχαρνῶν). Τηλέφωνα: Μητροπόλεως: 210.6020176, 210.2466057 καί 6977290326 ΤΕΥΧΟΣ 583 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2011 ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ (ΜΥΡΑ ΠΡΟ ΤΟΥ ΕΝΤΑΦΙΑΣΜΟΥ) Δευτέρα, 21 Φεβρουαρίου 2011 11:39 μμ Τροπάριο της Κασσιανής στη Δημοτική Γλώσσα (Απόδοση Κωστής Παλαμάς) « Κύριε, Η γυναίκα που έπεσε, σε τόσες αμαρτίες, σαν άκουσε, σαν ένοιωσε τη θεϊκή σου Χάρη σαν μυροφόρας ένδυμα, στα κλάματα πνιγμέ­νη μύρα προ του θανάτου Σου, εντάφια σου φέρνει, και ωιμέ, στενάζει, κλαίει και θρηνεί πολλή με δέρνει νύχτα ασέληνη και σκοτεινή έρως της αμαρτίας νύχτα που φλέγει και κεντά πόθους ακολασίας. Δέξου Χριστέ, τα δάκρυα τα πύρινα που χύνω Συ, που στα σύννεφα τραβάς της θάλασσας το κύμα. Γύρισε την συμπόνια Σου, στους στεναγμούς μου, Συ πώγυρες τους ουρανούς στην θεία γέννησή Σου. Τα πόδια σου τα άγια, άφησε να φιλήσω και να σκουπίσω άφησε με τα ξανθά μαλλιά μου Τα πόδια, που σαν άκουσε τον κρότο τους η Εύα το δειλινό μεσ' στην Εδέμ κρύφθηκε α­πό φόβο Τις τόσες αμαρτίες μου και τη βαθιά Σου κρίση ποιος να μετρήσει ημπορεί Χριστέ μου, ψυχοσώστη Μη με αφήνεις έρημη και ταπεινή σου δούλη Σου, όπου έχεις, ως Θεός άπειρη καλοσύνη». ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ Δευτέρα, 21 Φεβρουαρίου 2011 11:33 μμ Τα δάκρυα της μετανοίας Έστειλε -λέει- ο Θεός τρεις αγγέλους να του φέρουν την πολυτιμότερη σταγόνα που υπάρχει πάνω στη γη. Ήλθε ο πρώτος και του έφερε μια σταγόνα από την τελευταία ρανίδα του αίματος ενός ήρωα που ξεψυχούσε στο πεδίο της τιμής. Αργότερα ήλθε ο δεύτερος και του έφερε μιαν άλλη σταγόνα. Ήταν από τον τίμιο ιδρώτα μιας χήρας μάνας, που ζύμωνε το ψωμί των παιδιών της. Τέλος ήλθε και ο τρίτος που έφερε ένα δάκρυ. Το απέσπασα -είπε- από το εξομολογητάρι. Είναι μια σταγόνα από τα δάκρυα μετάνοιας ενός αμαρτωλού. Το κοίταξε ο Θεός, το θαύμασε, και είπε: - Αυτή είναι η πιο πολύτιμη σταγόνα. Είναι η ίδια με του Πέτρου που όταν αλέκτωρ εφώνησε «εξελθών έξω έκλαυσεν πικρώς». Είναι η μια και μόνη σταγόνα που μπορεί να σβύσει την «γέενα του πυρός της κολάσως». ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΣΤΡΑΤΗΛΑΤΗΣ Δευτέρα, 21 Φεβρουαρίου 2011 11:26 μμ ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΣΤΡΑΤΗΛΑΤΗΣ (ΤΟΝ ΓΙΟΡΤΑΣΑΜΝΕ ΣΗΜΕΡΑ) Γιορτάζουμε σήμερα 8 Φεβρουαρίου, ημέρα μνήμης του Αγίου Θεοδώρου του Στρατηλάτου, ας πούμε λίγα λόγια: O Άγιος Θεόδωρος ο Στρατηλάτης καταγόταν από τα Συχάιτα της Γαλατίας και κατοικούσε στην Ηράκλεια του Εύξεινου Πόντου. Ήταν, ευσεβής Χριστιανός και στρατιωτικός στο επάγγελμα, όπου διακρινόταν για την γενναιότητά του και αυτός ήταν ο λόγος που ανέβηκε γρήγορα στους υψηλότερους βαθμούς της στρατιωτικής ιεραρχίας. Όταν το 320 μ.Χ. ο Λικίνιος βρισκόταν στη Νικομήδεια, άκουσε για τον Άγιο Θεόδωρο ότι είναι Χριστιανός και απεχθάνετε τα είδωλα. Τότε, αμέσως έστειλε στην Ηράκλεια ανώτερους αξιωματούχους, για να τον συνοδεύσουν με τιμή στη Νικομήδεια. Αλλά, ο Άγιος Θεόδωρος είπε στον Λικίνιο μεσω των απεσταλμένων του, ότι ο λόγος που βρίσκεται στην Ηράκλεια είναι συμαντικός και ότι τον προτρέπει να μεταβεί κι αυτός εκεί. Ο Λικίνιος δέχτηκε την πρόταση και πήγε στην Ηράκλεια, όπου τον υποδέχτηκε εκεί ο Άγιος Θεοδώρος. Ο Λικίνιος πήγε εκεί με σκοπό να αλλάξει την πίστη του Αγίου και με απώτερο σκοπό να προσελκύσει κι αυτός πολλούς Χριστιανούς (αν άλλαζε πίστη) στην θρησκεία των ειδώλων. Κάποια ημέρα, ενώπιον του λαού, ο Λικίνιος προέτρεψε τον Άγιο Θεόδωρο να θυσιάσει στα είδωλα. Ο Άγιος όμως αρνήθηκε και ζήτησε να του δοθούν τα χρυσά και αργυρά αγαλματίδια των θεών, για να προσφέρει αυτά θυσία στο σπίτι του ιδιωτικά και μετά να προσφέρει δημόσια τις θυσίες. Πράγματι, ο Θεόδωρος πήρε τα αγαλματίδια τα οποία κομμάτιασε και μοίρασε τα χρυσά και αργυρά κομμάτια στους φτωχούς. Ο εκατόνταρχος Μαξέντιος είδε την κεφαλή της θεάς Αφροδίτης στα χέρια ενός φτωχού και κατέδωσε το γεγονός στον Λικίνιο, ο οποίος θεώρησε και κατηγόρησε τον Άγιο Θεόδωρο ως εμπαίκτη και καταφρονητή των ειδώλων. Για τον λόγο αυτό τον συνέλαβαν και άρχισαν να τον βασανίζουν. Τον χτυπούσαν, τον έκαιγαν και του έγδερναν το σώμα. Στην συνέχεια, οι δήμιοι τον σταύρωσαν και διαπέρασαν τα πόδια, τα χέρια και τα κρυφά μέλη του διά περόνης, τόξευσαν το πρόσωπό του με τέτοιο τρόπο ώστε να εκχυθούν τα μάτια του και τον άφησαν επάνω στον σταυρό. Ο Λικίνιος, φοβούμενος την οργή του κόσμου, διέταξε να τον αποκεφαλίσουν. Έτσι, μαρτυρικά, ο Άγιος Θεόδωρος ο Στρατηλάτης παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο. ΕΝΑΣ ΑΜΑΡΤΩΛΟΣ ΠΡΟΣΕΥΧΕΤΑΙ Δευτέρα, 21 Φεβρουαρίου 2011 11:17 μμ Θεέ μου, λυπήσου με τον αμαρτωλό, που δεν έκανα κανένα καλό μπροστά Σου .Γλύτωσε με από τον πονηρό και αξίωσε με ακατάκριτα ν’ ανοίγω το ανάξιο στόμα μου και ν’ ανυμνώ το Πανάγιο Όνομα Σου, του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Συγχώρησε μου, Κύριε, κάθε της καρδιάς μου άτοπη επιθυμία, Συ που ξέρεις καλά τις καρδιές των ανθρώπων. Συγχώρησε με που έρχομαι ανάξια κοντά Σου, γιατί Σε πόθησα και σε ποθώ. Συγχώρησε τον αμαρτωλό, τον πονηρό, τον ψεύτη, τον ανυπόμονο, τον ολιγόψυχο, τον αμελή στις θείες εντολές Σου, εμένα που αμάρτησα στη γη και στη θάλασσα και σε κάθε τόπο. Μπροστά στα αλάθητα μάτια Σου δεν έπαψα να εργάζομαι το πονηρό γιατί ο πονηρός δεν έπαψε να με μπλέκει στα δίχτυα του με γαστριμαργίες και ηδονές και πονηρές επιθυμίες, με δόλους και κενοδοξίες και βλασφημίες. Αλλά Συ Κύριε, που είσαι ο μόνος ελεήμων και πανάγαθος, βοήθησε με και σώσε με όπως έσωσες τον άσωτο, τον τελώνη, την πόρνη και τον ληστή. Ναι, φιλάνθρωπε Δέσποτα, μη με αποστραφείς τον αμαρτωλό και αχρείο, με τις πρεσβείες της Παναγία Δέσποινας και όλων των Αγίων, διότι είσαι ευλογητός στους αιώνες των αιώνων. Αμήν. Τό χάρισμα των δακρύων (κατανύξεως) Δευτέρα, 21 Φεβρουαρίου 2011 11:07 μμ Ό άββάς Θεόδωρος διηγήθηκε: Στα Κελιά κατοικούσε κάποιος αδελφός, πού είχε αποκτήσει το χάρισμα της κατανύξεως. Τον ρωτήσαμε λοιπόν για τα δάκρυα - γιατί άλλοτε έρχονται μόνα τους και άλλοτε δεν μπορεί κανείς να τα προκαλέσει ούτε με έμπονη προσπάθεια; και ο γέροντας απάντησε: "Τα δάκρυα είναι όπως ή βροχή, και ο άνθρωπος είναι σαν το γεωργό. "Όταν λοιπόν έρχονται (τα δάκρυα), αυτός πού καλλιεργεί την καρδιά του πρέπει ν' αγωνίζεται για να μη χαθεί τίποτε από τη βροχή, αλλά να μαζευτεί όλο το νερό στον κήπο του και να τον ποτίσει. Σας λέω, παιδιά μου, ότι πολλές φορές μια μέρα βροχής είναι αρκετή για όλο το χρόνο και σώζει όλους τους καρπούς. Γι' αυτό πρέπει να προσέχουμε• και όταν καταλάβουμε ότι έρχεται, ας αγωνιστούμε να φυλάξουμε τους εαυτούς μας κι ας αφοσιωθούμε σε επίμονη ικεσία του Θεού. Γιατί δεν ξέρουμε αν θα δούμε και άλλη μέρα τη βροχή εκείνη". ΦΕΥΓΕ ΚΑΙ ΣΩΖΟΥ Δευτέρα, 21 Φεβρουαρίου 2011 10:59 μμ Τὰ ἁµαρτήματα τῆς ἀνηθικότητος ἦταν καὶ εἶναι πληγὴ τῆς κοινωνίας, ἀνατίναξη ἐθνῶν, διάλυση οἰκογενειῶν, ἀποχωρισµὸς τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὸν Θεό, δηλαδὴ µὲ µία λέξη, θάνατος πολύπλευρος καὶ αἰώνιος. Γι᾽ αὐτὸ ἡ προτροπὴ τοῦ Ἀποστόλου: «Φεύγετε τὴν πορνείαν» εἶναι ἀνάγκη νὰ προσεχθῆ πολύ. Σήµερα ποὺ ὑπάρχουν τόσες παγίδες µὲ ἐπιδεξιότητα στηµένες, τὸ «φεύγετε» τοῦ Παύλου σηµαίνει «µετὰ σπουδῆς ποιεῖσθε τὴν ἁπαλλαγὴν τοῦ κακοῦ» (Χρυσόστοµος). Ἡ ἀµαρτία ἔχει θέλγητρα, γι᾽ αὐτὸ ἀγρυπνεῖτε. Ἡ φυγὴ ἐδῶ σώζει. ΓΙΝΕ ΚΡΙΤΗΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ Δευτέρα, 21 Φεβρουαρίου 2011 10:52 μμ Τώρα εσύ αγαπητέ αναγνώστη, γίνε κριτής ανάμεσα στο Χριστό και τον κόσμο, και αποφάσισε ποιος πρόκειται να σε εξουσιάζει, ο Χριστός ή ο κόσμος; Ποιον πρέπει να ακολουθείς; Εκείνον που θέλει τη σωτηρία σου με την οδύνη, ή εκείνον που ζητά την απώλειά σου με την ηδονή; Προφανώς το πρώτο. Επειδή ο «Χριστός έπαθεν υπέρ υμών, υμίν υπολιμπάνων υπογραμμόν, ίνα επακολουθήσητε τοις ίχνεσιν αυτού» (Α΄ Πετρ. β΄ 21). (Από τά ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΓΥΜΝΑΣΜΑΤΑ τού ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ) ΚΑΤΑΚΟΜΒΕΣ Δευτέρα, 21 Φεβρουαρίου 2011 10:44 μμ Τι ήταν οι κατακόμβες; Οι χριστιανοί της Ρώμης καταδιώκονταν σκληρά από τους ειδωλολάτρες αυτοκράτορες. Για να προφυλαχθούν απ’ αυτούς, έσκαψαν βαθειά τη γη, άνοιξαν στοές υπόγειες σαν τις γαλαρίες του σιδηροδρόμου η καλύτερα σαν τις γαλαρίες των λιγνιτωρυχείων, κατά πρώτο λόγο για να ενταφιάζουν τους χριστιανούς, λόγω απαγορεύσεως του Ρωμαϊκού κράτους να θάπτονται οι χριστιανοί στα κοινά νεκροταφεία, και εκεί έκαναν τις λατρευτικές τους συνάξεις. Αλλά οι στοές αυτές είχαν πολύ μάκρος και αλλού οι στοές στένευαν τόσο, ώστε με δυσκολία να περνάει άνθρωπος, αλλού πάλι γινόντουσαν πλατειές και σχημάτιζαν μικρές αίθουσες, σαν το χώρο μικρής εκκλησίας. Σ’ αυτούς τους μικρούς υπογείους χώρους μαζεύονταν κρυφά οι χριστιανοί και τελούσαν τη Θεία Λειτουργία και κοινωνούσαν τα άχραντα μυστήρια. Σκοτάδι μέσα στις κατακόμβες. Ανοιγμένοι φεγγίτες στην οροφή των στοών άφηναν να έρχεται λίγο φως. Λυχνάρια με λάδι άναβαν και σκόρπιζαν και αυτά λίγο φως και δημιουργούσαν μια κατανυκτική ατμόσφαιρα. Δεξιά και αριστερά στα τοιχώματα των στοών άνοιγαν οπές (τρύπες), και εκεί έθαβαν τους κεκοιμημένους, έθαβαν τα σώματα των χριστιανών που μαρτυρούσαν. Στις πλάκες που έφραζαν τα στόματα των τάφων έγραφαν το όνομα του μάρτυρος και την ημερομηνία του μαρτυρίου. Χιλιάδες οι πλάκες αυτές. Αλλά σε καμιά δεν υπήρχε η λέξη “απέθανε”. Σ’ όλες έβλεπαν γραμμένο: “εκοιμήθη εν Κυρίω”. Αυτό έδειχνε πόσο βαθιά πίστευαν οι χριστιανοί της εποχής εκείνης στην ανάσταση των νεκρών. Πίστευαν ότι ο θάνατος δεν είναι το τέλος, δεν είναι η εξαφάνιση του ανθρώπου, αλλά ένας ύπνος, σαν τον ύπνο εκείνο που εκοιμήθηκαν μέσα στην σπηλιά της Εφέσου οι επτά νέοι που αναφέραμε πάρα πάνω. Αυτό κήρυττε και ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: “ο ύπνος, έλεγε, είναι ένας μικρός θάνατος και ο θάνατος είναι ένας μεγάλος ύπνος”. ΚΑΛΟΓΕΡΕ ΤΙ ΚΑΡΤΕΡΕΙΣ ΚΛΕΙΣΜΕΝΟΣ ΜΕΣ ΤΟ ΚΟΥΓΚΙ Δευτέρα, 21 Φεβρουαρίου 2011 5:45 πμ O Σαμουήλ [απόσπασμα] Βαλαωρίτης Aριστοτέλης ―Kαλόγερε, τί καρτερείς κλεισμένος μες στο Kούγκι; Πέντε νομάτοι σώμειναν κ' εκείνοι λαβωμένοι, κ' είναι χιλιάδες οι εχθροί που σ' έχουνε ζωσμένον. Έλα να δώσης τα κλειδιά, πέσε να προσκυνήσης, κι αφέντης ο Bελήπασας δεσπότη θα σε κάμη. Έτζι ψηλά από το βουνό φωνάζει ο Πήλιο Γκούσης. Kλεισμένος μες στην εκκλησιά βρίσκετ' ο Σαμουήλης, κι αγέρας πέρνει τη φωνή του Πήλιου του προδότη. Xωρίς ψαλμούς και θυμιατά, χωρίς φωτοχυσία, γονατισμένοι σκυθρωποί, μπρος στην ωραία Πύλη, πέντε Σουλιώτες, στέκονται με το κεφάλι κάτου• βουβοί, δεν ανασαίνουνε και βλέπεις κάπου κάπου οπού ένα χέρι σκόνεται και κάνει το σταυρό του. Aκίνητα στο μάρμαρο σέρνονται τα σπαθιά τους, σπαθιά που τόσο εδούλεψαν για το γλυκό τους Σούλι! Δε φαίνετ' ο καλόγερος• μόνος του στ' άγιο Bήμα προσεύχετο κ' ετοίμαζε τη μυστική θυσία. Σφιχτά, σφιχτά στα χέρια του εβάστα το ποτήρι και μύρια λόγι' απόκρυφα έλεγε του Θεού του. Tα μάτια, κατακόκκινα απ' τες πολλές αγρύπνιες, εκύτταζαν ακίνητα το Σώμα και το Aίμα. Tί θάλασσα που κύματα έχει κρυφές ελπίδες!... Σιγάτε, βρόντοι τουφεκιών, πάψτε φωνές πολέμου, κι ο Σαμουήλ την ύστερη την Kοινωνιά θα πάρη. K' εκεί που κύτταζ' ο παπάς τη Σάρκα του Θεού του, εκύλησ' απ' τα μάτια του στου ποτηριού τα σπλάγχνα σαν τη δροσούλα διάφανο κρυφά κρυφά ένα δάκρυ. ―Θεέ μου και πατέρα μου! θαμμένος εδώ μέσα εδίψασα. Xωρίς νερό η θεία Kοινωνιά σου θα έμεν' ατελείωτη. Δέξου, γλυκέ μου Πλάστη, αυτό το μαύρο δάκρυ μου, μη το καταφρονέσης• αμόλυντο και καθαρό, βγαίν' απ' τα φυλλοκάρδια• δέξου το, Πλάστη, δέξου το, άλλο νερό δεν έχω. Ήτανε ήλιος κ' έλαμψε το ιερό το σκεύος. Tο αίμα εζεστάθηκε, άχνισε, ζωντανεύει. Aναγαλλιάζει ο Σαμουήλ που είδε τη Θεία Xάρι και τρέμοντας αγκάλιασε το Θεϊκό Ποτήρι και τώσφιξε στα χείλη του κι άκουσε που χτυπούσε, σαν νά 'τανε λαχταριστή καρδιά, ζωή γιομάτη. Aνοίγ' η Πύλη του ιερού, σκύφτουν τα παλληκάρια• τ' ανδρειωμένα μέτωπα το μάρμαρο χτυπάνε, και καρτερούν ακίνητα του γέροντα τα λόγια. Eπρόβαλ' ο καλόγερος. Tο πρόσωπό του φέγγει σα χιονισμένη κορυφή στου φεγγαριού τη λάμψη. Στα λαβωμένα χέρια του βαστούσ' ένα βαρέλι πώκλειε μέσα θάνατο, φωτιά κι απελπισία. Eκείνο μόνο τώμεινε, εκείνο μόνο φθάνει. Eμπρός στην Πύλη του ιερού μονάχος του το στένει και τρεις φορές τωυλόγησε και τρεις φορές τωυχέται. Σαν νά 'ταν Άγια Tράπεζα, σαν νά 'ταν Aρτοφόρι επίθωσ' ο καλόγερος επάνω το ποτήρι, και σιωπηλός κι ατάραχος άναψε θειαφοκέρι. Tα γόνατά του εχτύπησαν ορμητικά την πλάκα, εσήκωσε τα χέρια του, το πρόσωπό του ανάφτει, κι οι πέντε τον εκύτταζαν βουβοί μέσα στα μάτια. [...] Eσήκωσε τα μάτια του ο Σαμουήλ στον κρότο και στάζ' απ' τη λαβίδα του επάνω στο βαρέλι μια φλογερή σταλαματιά απ' του Θεού το γαίμα... Aστροπελέκια επέσανε, βροντάει ο κόσμος όλος, λάμπει στα γνέφ' η εκκλησιά, λάμπει το μαύρο Kούγκι. Tί φοβερή κεροδοσά πώλαβε στη θανή του το Σούλι το κακότυχο, και τί καπνό, λιβάνι!... Aνέβαινε στον ουρανό και του παπά το ράσο κι απλώθηκε, κι απλώθηκε σαν τρομερή μαυρίλα, σα σύγνεφο κατάμαυρο κ' εκάλυψε τον ήλιο. K' εν ώ τ' ανέβαζ' ο καπνός, κ' εν ώ το συνεπαίρνει, το ράσο πάντ' αρμένιζε κ' εδιάβαινε σα Xάρος, κ' εκείθεν όπου διάβηκε ο φλογερός του ίσκιος, σαν νά 'ταν μυστική φωτιά ερρόγγισε το λόγγο. Kαι με τες πρώτες αστραψές και με τα πρωτοβρόχια χλωρό χορτάρι φύτρωσε, δάφνες, εληές, μυρτούλες, ελπίδες, νίκες και σφαγές, χαρές κ' ελευθερία. (από το Ένας Pομαντικός, Eρμής 1998) ΑΦΡΟΣΥΝΗ - ΜΕΤΑΝΟΙΑ - ΕΙΣ ΕΑΥΤΟΝ ΕΛΘΩΝ Κυριακή, 20 Φεβρουαρίου 2011 11:15 μμ " Ο νεώτερος γιός ζητάει χωρίς περιστροφές από τον πατέρα του το μερίδιό του από την κληρονομιά. Απ’ εδώ αρχίζει η αφροσύνη του ανθρώπου, που φεύγει «εις χώραν μακράν» όπου ανοήτως κατασπαταλά τις θείες δωρεές και καταρρακώνει τη ψυχή του στην αυτοεξορία και στην απομάκρυνση από την πατρική στοργή, με ερέθισμα την αναζήτηση της ευτυχίας. Όμως, ο «ατίθασος», ο «απερίσκεπτος», όπως αρκετοί θα τον χαρακτήριζαν, «έρχεται εις εαυτόν» και συμμαζεύει τα συντρίμμια μέσα στη ψυχή του, παίρνει την οριστική απόφαση για επιστροφή στην πατρική θαλπωρή και αγάπη. Επιστρέφει εκεί που τον περιμένει υπομονετικά ο στοργικός του πατέρας, τον οποίον δέχεται και συγχωρεί, αφού γύρισε πραγματικά μετανοημένος". Σημειώσεις Facebook του/της ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΗΡΥΚΟΣ ΚΟΝΤΟΓΙΑΝΝΗΣ Σημειώσεις Facebook του/της ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΗΡΥΚΟΣ ΚΟΝΤΟΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ Τρίτη, 22 Φεβρουαρίου 2011 2:18 μμ Ἡ Ἱερά Σύνοδος ἐπισημαίνει, ὅτι: • Ἡ Κάρτα τοῦ Πολίτου προκαλεῖ εἰς τούς πιστούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς σοβαράς ἐσχατολογικάς ἀνη-συχίας, καθώς ἐντάσσεται εἰς τά προδρομικά σημεῖα τῆς ἐλεύσεως τοῦ ἱστορικοῦ Ἀντιχρίστου, τοῦ ὁποίου τήν ἐμφάνισιν εἰς τό ἱστορικόν προσκήνιον (ἐκτός ἄλλων παραγόντων), προετοιμάζει καί τό παγκόσμιον κράτος, ἡ παγκόσμιος – δηλαδή - διακυβέρνησις, ὁ ἀσφυκτικός ἔλεγχος μιᾶς παγκόσμιας Ἀρχῆς ἐπί ὅλων τῶν πολιτῶν. • Τήν ἔλευσιν τοῦ ἱστορικοῦ Ἀντιχρίστου, τοῦ Ἀντιχρίστου ὡς προσώπου, προετοιμάζει ἤδη ἀπό αἰῶνος καί πλέον ἡ αἵρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ (εἰς τήν ὁποίαν συμμετέχουν νεοημερολογῖται καί παλαιοημερολογῖται), ἡ ὁποία εἶναι ἡ θρησκευτική ὄψις τῆς παγκοσμιοποιήσεως, τῆς ὁποίας σήμερον προωθεῖται ἡ οἰκονομική, πολιτική καί θεσμική μορφή. • Ὡς ἐκ τούτου ἀγών κατά τῆς παγκοσμιοποιήσεως εἰς πνευματικόν ἐπίπεδον, δέν νοεῖται ἐκτός τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, τήν Ὁποίαν μετά τό Σχίσμα τοῦ 1924 ἐκφράζει καί ὑποστασιάζει εἰς οἰκουμενικόν ἐπίπεδον ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ὡς ἱστορική καί ὀντολογική συνέχεια Αὐτῆς. (Από τήν απόφασιν της Πανορθοδόξου Ιεράς Συνόδου τού Νοεμβρίου τού 2010) ΜΗΝ ΕΠΑΙΝΕΣΗΣ ΤΗΝ ΠΑΡΑΝΟΜΙΑΝ ΚΑΝΕΝΟΣ Τρίτη, 22 Φεβρουαρίου 2011 1:47 μμ ΑΠΟ ΤΑΣ ΝΟΥΘΕΣΙΑΣ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΦΩΤΙΟΥ ΠΡΟΣ ΜΙΧΑΗΛ ΗΓΕΜΟΝΑ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑΣ Εἰς τήν ἐποχή μας πού τά πάντα καταλύονται ἀλλά καί εἰς τά ἐκκλησιαστικά γίνονται τά ἄνω κάτω πρέπει νά ἀκούσουμε τήν σοφή προτροπή τοῦ ἱεροῦ Φωτίου, τήν ὀποία ἀπέστειλε στόν Ἡγεμόνα τῆς Βουλγαρίας Μιχαήλ καί ἡ ὁποία ἔχει οὕτως: «Μήν ἐπαινέσης τήν παρανομία κανενός ἀκόμη καί ἄν φαίνεται ὅτι εὐημερεῖ ἐξ’ αἰτίας αὐτῆς τῆς παρανομίας. Διότι θά δώσεις τό δικαίωμα εἰς αὐτόν νά παρανομεῖ εὐκολώτερα καί θά ἀποδειχθῆ ὅτι καί σύ ψάχνεις νά βρεῖς κατάλληλη εὐκαιρία, προκειμένου νά κάνεις παρόμοιες πράξεις. Καθότι, ὅποιος πρίν νά τοῦ παρουσιασθῆ ἡ ἀνάλογη εὐκαιρία, ἐπαινεῖ κάποια πράγματα δείχνοντας ὅτι τά ἐπαινεῖ καί τά τιμᾶ, τί δέ θά μποροῦσε νά κάνη ἄν τοῦ δοθοῦν οἱ κατάλληλες περιστάσεις» Παρόμοια λέγει καί Ἰσοκράτης πρός Δημόνικον: «Σέ καμμία κακή πράξη νά μή παρευρίσκεσαι οὔτε νά συνηγορεῖς, γιατί θά φανεῖς ὅτι καί σύ ὁ ἴδιος κάνεις τά ἴδια τά ὁποῖα βοηθᾶς τούς ἄλλους νά κάνουν». Ἄν ἐφαρμόσωμεν αὐτήν τήν προτροπή καί εἰς τά δικά μας ἐκκλησιαστικά θέματα, νά εἴμαστε βέβαιοι, ὅτι ἀπό πολλά δεινά καί ἀπό λάθη θά προφυλαχθῶμεν καί θά βοηθήσωμεν καί ἐκείνους πού παρανομοῦν νά ἐξέλθουν τῆς παρανομίας. ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ (ΜΥΡΑ ΠΡΟ ΤΟΥ ΕΝΤΑΦΙΑΣΜΟΥ) Δευτέρα, 21 Φεβρουαρίου 2011 11:39 μμ Τροπάριο της Κασσιανής στη Δημοτική Γλώσσα (Απόδοση Κωστής Παλαμάς) « Κύριε, Η γυναίκα που έπεσε, σε τόσες αμαρτίες, σαν άκουσε, σαν ένοιωσε τη θεϊκή σου Χάρη σαν μυροφόρας ένδυμα, στα κλάματα πνιγμέ­νη μύρα προ του θανάτου Σου, εντάφια σου φέρνει, και ωιμέ, στενάζει, κλαίει και θρηνεί πολλή με δέρνει νύχτα ασέληνη και σκοτεινή έρως της αμαρτίας νύχτα που φλέγει και κεντά πόθους ακολασίας. Δέξου Χριστέ, τα δάκρυα τα πύρινα που χύνω Συ, που στα σύννεφα τραβάς της θάλασσας το κύμα. Γύρισε την συμπόνια Σου, στους στεναγμούς μου, Συ πώγυρες τους ουρανούς στην θεία γέννησή Σου. Τα πόδια σου τα άγια, άφησε να φιλήσω και να σκουπίσω άφησε με τα ξανθά μαλλιά μου Τα πόδια, που σαν άκουσε τον κρότο τους η Εύα το δειλινό μεσ' στην Εδέμ κρύφθηκε α­πό φόβο Τις τόσες αμαρτίες μου και τη βαθιά Σου κρίση ποιος να μετρήσει ημπορεί Χριστέ μου, ψυχοσώστη Μη με αφήνεις έρημη και ταπεινή σου δούλη Σου, όπου έχεις, ως Θεός άπειρη καλοσύνη». ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ Δευτέρα, 21 Φεβρουαρίου 2011 11:33 μμ Τα δάκρυα της μετανοίας Έστειλε -λέει- ο Θεός τρεις αγγέλους να του φέρουν την πολυτιμότερη σταγόνα που υπάρχει πάνω στη γη. Ήλθε ο πρώτος και του έφερε μια σταγόνα από την τελευταία ρανίδα του αίματος ενός ήρωα που ξεψυχούσε στο πεδίο της τιμής. Αργότερα ήλθε ο δεύτερος και του έφερε μιαν άλλη σταγόνα. Ήταν από τον τίμιο ιδρώτα μιας χήρας μάνας, που ζύμωνε το ψωμί των παιδιών της. Τέλος ήλθε και ο τρίτος που έφερε ένα δάκρυ. Το απέσπασα -είπε- από το εξομολογητάρι. Είναι μια σταγόνα από τα δάκρυα μετάνοιας ενός αμαρτωλού. Το κοίταξε ο Θεός, το θαύμασε, και είπε: - Αυτή είναι η πιο πολύτιμη σταγόνα. Είναι η ίδια με του Πέτρου που όταν αλέκτωρ εφώνησε «εξελθών έξω έκλαυσεν πικρώς». Είναι η μια και μόνη σταγόνα που μπορεί να σβύσει την «γέενα του πυρός της κολάσως». ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΣΤΡΑΤΗΛΑΤΗΣ Δευτέρα, 21 Φεβρουαρίου 2011 11:26 μμ ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΣΤΡΑΤΗΛΑΤΗΣ (ΤΟΝ ΓΙΟΡΤΑΣΑΜΝΕ ΣΗΜΕΡΑ) Γιορτάζουμε σήμερα 8 Φεβρουαρίου, ημέρα μνήμης του Αγίου Θεοδώρου του Στρατηλάτου, ας πούμε λίγα λόγια: O Άγιος Θεόδωρος ο Στρατηλάτης καταγόταν από τα Συχάιτα της Γαλατίας και κατοικούσε στην Ηράκλεια του Εύξεινου Πόντου. Ήταν, ευσεβής Χριστιανός και στρατιωτικός στο επάγγελμα, όπου διακρινόταν για την γενναιότητά του και αυτός ήταν ο λόγος που ανέβηκε γρήγορα στους υψηλότερους βαθμούς της στρατιωτικής ιεραρχίας. Όταν το 320 μ.Χ. ο Λικίνιος βρισκόταν στη Νικομήδεια, άκουσε για τον Άγιο Θεόδωρο ότι είναι Χριστιανός και απεχθάνετε τα είδωλα. Τότε, αμέσως έστειλε στην Ηράκλεια ανώτερους αξιωματούχους, για να τον συνοδεύσουν με τιμή στη Νικομήδεια. Αλλά, ο Άγιος Θεόδωρος είπε στον Λικίνιο μεσω των απεσταλμένων του, ότι ο λόγος που βρίσκεται στην Ηράκλεια είναι συμαντικός και ότι τον προτρέπει να μεταβεί κι αυτός εκεί. Ο Λικίνιος δέχτηκε την πρόταση και πήγε στην Ηράκλεια, όπου τον υποδέχτηκε εκεί ο Άγιος Θεοδώρος. Ο Λικίνιος πήγε εκεί με σκοπό να αλλάξει την πίστη του Αγίου και με απώτερο σκοπό να προσελκύσει κι αυτός πολλούς Χριστιανούς (αν άλλαζε πίστη) στην θρησκεία των ειδώλων. Κάποια ημέρα, ενώπιον του λαού, ο Λικίνιος προέτρεψε τον Άγιο Θεόδωρο να θυσιάσει στα είδωλα. Ο Άγιος όμως αρνήθηκε και ζήτησε να του δοθούν τα χρυσά και αργυρά αγαλματίδια των θεών, για να προσφέρει αυτά θυσία στο σπίτι του ιδιωτικά και μετά να προσφέρει δημόσια τις θυσίες. Πράγματι, ο Θεόδωρος πήρε τα αγαλματίδια τα οποία κομμάτιασε και μοίρασε τα χρυσά και αργυρά κομμάτια στους φτωχούς. Ο εκατόνταρχος Μαξέντιος είδε την κεφαλή της θεάς Αφροδίτης στα χέρια ενός φτωχού και κατέδωσε το γεγονός στον Λικίνιο, ο οποίος θεώρησε και κατηγόρησε τον Άγιο Θεόδωρο ως εμπαίκτη και καταφρονητή των ειδώλων. Για τον λόγο αυτό τον συνέλαβαν και άρχισαν να τον βασανίζουν. Τον χτυπούσαν, τον έκαιγαν και του έγδερναν το σώμα. Στην συνέχεια, οι δήμιοι τον σταύρωσαν και διαπέρασαν τα πόδια, τα χέρια και τα κρυφά μέλη του διά περόνης, τόξευσαν το πρόσωπό του με τέτοιο τρόπο ώστε να εκχυθούν τα μάτια του και τον άφησαν επάνω στον σταυρό. Ο Λικίνιος, φοβούμενος την οργή του κόσμου, διέταξε να τον αποκεφαλίσουν. Έτσι, μαρτυρικά, ο Άγιος Θεόδωρος ο Στρατηλάτης παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο. ΕΝΑΣ ΑΜΑΡΤΩΛΟΣ ΠΡΟΣΕΥΧΕΤΑΙ Δευτέρα, 21 Φεβρουαρίου 2011 11:17 μμ Θεέ μου, λυπήσου με τον αμαρτωλό, που δεν έκανα κανένα καλό μπροστά Σου .Γλύτωσε με από τον πονηρό και αξίωσε με ακατάκριτα ν’ ανοίγω το ανάξιο στόμα μου και ν’ ανυμνώ το Πανάγιο Όνομα Σου, του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Συγχώρησε μου, Κύριε, κάθε της καρδιάς μου άτοπη επιθυμία, Συ που ξέρεις καλά τις καρδιές των ανθρώπων. Συγχώρησε με που έρχομαι ανάξια κοντά Σου, γιατί Σε πόθησα και σε ποθώ. Συγχώρησε τον αμαρτωλό, τον πονηρό, τον ψεύτη, τον ανυπόμονο, τον ολιγόψυχο, τον αμελή στις θείες εντολές Σου, εμένα που αμάρτησα στη γη και στη θάλασσα και σε κάθε τόπο. Μπροστά στα αλάθητα μάτια Σου δεν έπαψα να εργάζομαι το πονηρό γιατί ο πονηρός δεν έπαψε να με μπλέκει στα δίχτυα του με γαστριμαργίες και ηδονές και πονηρές επιθυμίες, με δόλους και κενοδοξίες και βλασφημίες. Αλλά Συ Κύριε, που είσαι ο μόνος ελεήμων και πανάγαθος, βοήθησε με και σώσε με όπως έσωσες τον άσωτο, τον τελώνη, την πόρνη και τον ληστή. Ναι, φιλάνθρωπε Δέσποτα, μη με αποστραφείς τον αμαρτωλό και αχρείο, με τις πρεσβείες της Παναγία Δέσποινας και όλων των Αγίων, διότι είσαι ευλογητός στους αιώνες των αιώνων. Αμήν. Τό χάρισμα των δακρύων (κατανύξεως) Δευτέρα, 21 Φεβρουαρίου 2011 11:07 μμ Ό άββάς Θεόδωρος διηγήθηκε: Στα Κελιά κατοικούσε κάποιος αδελφός, πού είχε αποκτήσει το χάρισμα της κατανύξεως. Τον ρωτήσαμε λοιπόν για τα δάκρυα - γιατί άλλοτε έρχονται μόνα τους και άλλοτε δεν μπορεί κανείς να τα προκαλέσει ούτε με έμπονη προσπάθεια; και ο γέροντας απάντησε: "Τα δάκρυα είναι όπως ή βροχή, και ο άνθρωπος είναι σαν το γεωργό. "Όταν λοιπόν έρχονται (τα δάκρυα), αυτός πού καλλιεργεί την καρδιά του πρέπει ν' αγωνίζεται για να μη χαθεί τίποτε από τη βροχή, αλλά να μαζευτεί όλο το νερό στον κήπο του και να τον ποτίσει. Σας λέω, παιδιά μου, ότι πολλές φορές μια μέρα βροχής είναι αρκετή για όλο το χρόνο και σώζει όλους τους καρπούς. Γι' αυτό πρέπει να προσέχουμε• και όταν καταλάβουμε ότι έρχεται, ας αγωνιστούμε να φυλάξουμε τους εαυτούς μας κι ας αφοσιωθούμε σε επίμονη ικεσία του Θεού. Γιατί δεν ξέρουμε αν θα δούμε και άλλη μέρα τη βροχή εκείνη". ΦΕΥΓΕ ΚΑΙ ΣΩΖΟΥ Δευτέρα, 21 Φεβρουαρίου 2011 10:59 μμ Τὰ ἁµαρτήματα τῆς ἀνηθικότητος ἦταν καὶ εἶναι πληγὴ τῆς κοινωνίας, ἀνατίναξη ἐθνῶν, διάλυση οἰκογενειῶν, ἀποχωρισµὸς τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὸν Θεό, δηλαδὴ µὲ µία λέξη, θάνατος πολύπλευρος καὶ αἰώνιος. Γι᾽ αὐτὸ ἡ προτροπὴ τοῦ Ἀποστόλου: «Φεύγετε τὴν πορνείαν» εἶναι ἀνάγκη νὰ προσεχθῆ πολύ. Σήµερα ποὺ ὑπάρχουν τόσες παγίδες µὲ ἐπιδεξιότητα στηµένες, τὸ «φεύγετε» τοῦ Παύλου σηµαίνει «µετὰ σπουδῆς ποιεῖσθε τὴν ἁπαλλαγὴν τοῦ κακοῦ» (Χρυσόστοµος). Ἡ ἀµαρτία ἔχει θέλγητρα, γι᾽ αὐτὸ ἀγρυπνεῖτε. Ἡ φυγὴ ἐδῶ σώζει. ΓΙΝΕ ΚΡΙΤΗΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ Δευτέρα, 21 Φεβρουαρίου 2011 10:52 μμ Τώρα εσύ αγαπητέ αναγνώστη, γίνε κριτής ανάμεσα στο Χριστό και τον κόσμο, και αποφάσισε ποιος πρόκειται να σε εξουσιάζει, ο Χριστός ή ο κόσμος; Ποιον πρέπει να ακολουθείς; Εκείνον που θέλει τη σωτηρία σου με την οδύνη, ή εκείνον που ζητά την απώλειά σου με την ηδονή; Προφανώς το πρώτο. Επειδή ο «Χριστός έπαθεν υπέρ υμών, υμίν υπολιμπάνων υπογραμμόν, ίνα επακολουθήσητε τοις ίχνεσιν αυτού» (Α΄ Πετρ. β΄ 21). (Από τά ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΓΥΜΝΑΣΜΑΤΑ τού ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ) ΚΑΤΑΚΟΜΒΕΣ Δευτέρα, 21 Φεβρουαρίου 2011 10:44 μμ Τι ήταν οι κατακόμβες; Οι χριστιανοί της Ρώμης καταδιώκονταν σκληρά από τους ειδωλολάτρες αυτοκράτορες. Για να προφυλαχθούν απ’ αυτούς, έσκαψαν βαθειά τη γη, άνοιξαν στοές υπόγειες σαν τις γαλαρίες του σιδηροδρόμου η καλύτερα σαν τις γαλαρίες των λιγνιτωρυχείων, κατά πρώτο λόγο για να ενταφιάζουν τους χριστιανούς, λόγω απαγορεύσεως του Ρωμαϊκού κράτους να θάπτονται οι χριστιανοί στα κοινά νεκροταφεία, και εκεί έκαναν τις λατρευτικές τους συνάξεις. Αλλά οι στοές αυτές είχαν πολύ μάκρος και αλλού οι στοές στένευαν τόσο, ώστε με δυσκολία να περνάει άνθρωπος, αλλού πάλι γινόντουσαν πλατειές και σχημάτιζαν μικρές αίθουσες, σαν το χώρο μικρής εκκλησίας. Σ’ αυτούς τους μικρούς υπογείους χώρους μαζεύονταν κρυφά οι χριστιανοί και τελούσαν τη Θεία Λειτουργία και κοινωνούσαν τα άχραντα μυστήρια. Σκοτάδι μέσα στις κατακόμβες. Ανοιγμένοι φεγγίτες στην οροφή των στοών άφηναν να έρχεται λίγο φως. Λυχνάρια με λάδι άναβαν και σκόρπιζαν και αυτά λίγο φως και δημιουργούσαν μια κατανυκτική ατμόσφαιρα. Δεξιά και αριστερά στα τοιχώματα των στοών άνοιγαν οπές (τρύπες), και εκεί έθαβαν τους κεκοιμημένους, έθαβαν τα σώματα των χριστιανών που μαρτυρούσαν. Στις πλάκες που έφραζαν τα στόματα των τάφων έγραφαν το όνομα του μάρτυρος και την ημερομηνία του μαρτυρίου. Χιλιάδες οι πλάκες αυτές. Αλλά σε καμιά δεν υπήρχε η λέξη “απέθανε”. Σ’ όλες έβλεπαν γραμμένο: “εκοιμήθη εν Κυρίω”. Αυτό έδειχνε πόσο βαθιά πίστευαν οι χριστιανοί της εποχής εκείνης στην ανάσταση των νεκρών. Πίστευαν ότι ο θάνατος δεν είναι το τέλος, δεν είναι η εξαφάνιση του ανθρώπου, αλλά ένας ύπνος, σαν τον ύπνο εκείνο που εκοιμήθηκαν μέσα στην σπηλιά της Εφέσου οι επτά νέοι που αναφέραμε πάρα πάνω. Αυτό κήρυττε και ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: “ο ύπνος, έλεγε, είναι ένας μικρός θάνατος και ο θάνατος είναι ένας μεγάλος ύπνος”.