ΤΙ ΔΙΔΑΣΚΕΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ ΠΟΥ ΚΟΙΝΩΝΟΥΝ ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ

https://synodicalcentregoc.blogspot.com/2025/06/blog-post_27.html Η διδασκαλία της Εκκλησίας ως προς τη στάση των πιστών απέναντι σε εκείνους τους επισκόπους που είτε κοινωνούν συνειδητά με αιρετικούς, είτε εκφράζουν κακοδοξίες, είναι ξεκάθαρη και σαφής. Οι Άγιοι Πατέρες μάς έχουν διδάξει, τόσο με τη στάση τους, όσο και με τους λόγους τους, πώς πρέπει να συμπεριφέρεται ένας ορθόδοξος, κληρικός ή λαϊκός, απέναντι σε όσους ενεργούν και εκφράζουν θέσεις αντίθετες προς το πνεύμα της Εκκλησίας. Σήμερα, δυστυχώς, πολλοί εκφράζουν την άποψη ότι δεν πρέπει οι λαϊκοί να γίνονται «ξερόλες», αλλά οφείλουν να αφήσουν τα θέματα της Εκκλησίας να τα λύσουν οι πραγματικά «αρμόδιοι». Με άλλα λόγια, ισχυρίζονται ότι ειδικοί στα ζητήματα που προκύπτουν στον χώρο της Εκκλησίας είναι μόνο οι κληρικοί και δεν αρμόζει σε λαϊκούς να «ανακατεύονται» στα εκκλησιαστικά! Αυτό δεν είναι παρά μία μεγάλη πλάνη, η οποία έρχεται σε αντίθεση με τη διδασκαλία των Αγίων Πατέρων. Ο κάθε ορθόδοξος χριστιανός έχει δικαίωμα, αλλά κυρίως καθήκον, να υπερασπίζεται την Ορθοδοξία και την ορθή ομολογία της πίστεως. Όταν ένας επίσκοπος ξεφεύγει από την Αλήθεια, όταν διδάσκει κακοδοξίες, όταν καταπατεί τους Ιερούς Κανόνες, όταν οι ενέργειές του είναι βλάσφημες, όταν προχωρεί σε παράνομες και αντικανονικές πράξεις, όταν επιβάλλει τα δικά του θέλω έναντι του θείου θελήματος, τότε ο λαϊκός έχει χρέος να ομολογήσει την αλήθεια, να του υποδείξει τα λάθη του και να διαχωρίσει τη θέση του. Αν παραμείνει απαθής ή σύμφωνος με οτιδήποτε αντίκειται στους εκκλησιαστικούς Κανόνες, τότε γίνεται συνένοχος και έχει μερίδιο ευθύνης στις κακοδοξίες που διδάσκονται ή εφαρμόζονται. Ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός μάς διδάσκει: «*Ἅπαντες οἱ τῆς Ἐκκλησίας διδάσκαλοι, πᾶσαι αἱ Σύνοδοι καὶ πᾶσαι αἱ θεῖαι Γραφαὶ φεύγειν τοὺς ἑτερόφρονας παραινοῦσι καὶ τῆς αὐτῶν κοινωνίας διΐστασθαι*» (P.G. 160. 105 C), δηλαδή όλοι οι διδάσκαλοι της Εκκλησίας, όλες οι Σύνοδοι και όλες οι θείες Γραφές προτρέπουν να φεύγουμε από όσους φρονούν διαφορετικά και να μην έχουμε κοινωνία με αυτούς. Το συγκεκριμένο απόσπασμα συνοψίζει ποια πρέπει να είναι η ορθόδοξη στάση απέναντι στους αιρετικούς και εκείνους που αποκλίνουν από τα δόγματα της Εκκλησίας. Διδάσκει την ανάγκη απομάκρυνσης από τους αιρετικούς και τους ετερόφρονες. Αυτή τη στάση που δίδαξε ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, αλλά και τόσοι άλλοι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας, τήρησαν και οι παππούδες μας το 1924, όταν επιβλήθηκε η αλλαγή του ημερολογίου, γι' αυτό υπάρχει σήμερα Ορθοδοξία! Δεν δήλωσαν αναρμόδιοι, ούτε ακολούθησαν τυφλά τους ιερείς και επισκόπους που πρόδωσαν τη γνήσια Ορθοδοξία. Αντιστάθηκαν, ομολόγησαν, μαρτύρησαν και κράτησαν την Ορθοδοξία ανόθευτη από οποιαδήποτε ξένη επιβολή. Στο πρόσφατο παρελθόν, όταν το 2007 έγινε επέμβαση του Νικολάου στο Αυτοκέφαλο της Εκκλησίας της Κύπρου με τη «χειροτονία» του Σεβαστιανού, κλήρος και λαός αντέδρασαν και στάθηκαν απέναντι σε κάθε αντικανονική πράξη και παρανομία. Η Εκκλησία καθαίρεσε τους παρανόμους και συνέχισε την πορεία της. Το 2023, όταν κάποιοι κληρικοί μνημόνευσαν τον καθαιρεμένο Νικόλαο, σημειώθηκαν αντιδράσεις από πλήθος λαϊκών και μέρος του κλήρου, όπως και όφειλαν να πράξουν. Υπήρξαν όμως και κληρικοί, που δήλωναν «αρμόδιοι» και προέτρεπαν τους λαϊκούς να μην ασχοληθούν με το ζήτημα που προέκυψε, αλλά να αφήσουν τους «ειδικούς» να επιληφθούν του θέματος. Και αντί να εφαρμόσουν αυτά που οι Άγιοι Πατέρες υποδεικνύουν, επικαλέστηκαν παράλογα επιχειρήματα, για να δικαιολογήσουν το απαράδεκτο γεγονός της μνημόνευσης ενός ανθρώπου που η Εκκλησία είχε καθαιρέσει και ο οποίος πέθανε ευρισκόμενος εκτός Εκκλησίας! Εκκλησία δεν είναι μόνο οι κληρικοί, αλλά το σύνολο κλήρου και λαού. Ο κλήρος (επίσκοποι, ιερείς, διάκονοι) έχει καθήκον να διαφυλάττει την ορθόδοξη πίστη και να καθοδηγεί το ποίμνιο σύμφωνα το Ευαγγέλιο και τον θείο Νόμο. Το ποίμνιο πρέπει να κάνει υπακοή στον κλήρο, όταν αυτός ορθοτομεί. Γι' αυτό χρειάζεται να βρίσκεται σε εγρήγορση και να έχει διάκριση και συμμετοχή και όχι απλά παθητική και τυφλή αποδοχή. Πρέπει να γνωρίζει την ουσία της πίστεως και της Ορθοδοξίας και, όποτε χρειάζεται, να την ομολογεί και να την υπερασπίζεται. Όποιος παραμένει απλός θεατής, κινδυνεύει να πλανηθεί και να βρεθεί εκτός Εκκλησίας. Η γνώση και η ομολογία της Αλήθειας δεν είναι "αρμοδιότητα" των λίγων, αλλά ευθύνη κάθε χριστιανού, διότι είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τη σωτηρία της ψυχής του. Και η σωτηρία της ψυχής απαιτεί προσωπικό αγώνα, μελέτη, ευθύνη και συνέπειαꞏ ούτε χαρίζεται, ούτε διευθετείται από τρίτους για λογαριασμό μας...