ΟΙ ΝΙΚΟΛΑΙΤΑΙ ΚΑΤΕΠΑΤΗΣΑΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΑΤΟΥΝ ΣΥΜΠΑΣΑΝ ΤΗΝ ΚΑΝΟΝΙΚΗΝ ΤΑΞΙΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΕΝΗΜΕΡΩΣΙΣ ΕΠΙ ΘΕΜΑΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ – ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ - ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΟΣ ΤΗΣ ΑΚΑΙΝΟΤΟΜΗΤΟΥ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Ἐκδίδεται ἀπό τό Ἐπισκοπεῖον Ἁγίας Αἰκατερίνης Κορωπίου Αττικῆς (Κέντρο Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολῆς καί Μητροπολιτικό Φιλόπτωχο Ταμεῖο τοῦ ΙΦΣΚΑΕ) εἰς τά πλαίσια τῶν ἐνημερωτικῶν ἀπογευματινῶν συνάξεων - ὁμιλιῶν κάθε Δευτέρα καί Τετάρτη εἰς τόν ἱερόν Ναόν Ἁγίου Σπυρίδωνος Καρέα, κάθε Σάββατον εἰς τόν Μητροπολιτικόν Ἱερόν Ναόν Ἁγίου Δημητρίου Ἀχαρνῶν καί κάθε Κυριακή εἰς τό παρεκκλήσιον Παναγίας Παραμυθίας καί τῶν τριῶν Νέων Ὁμολογητῶν. ΤΕΥΧΟΣ 419 ΜΑΡΤΙΟΣ 2010 ΕΙΣ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟΝ ΤΟΥΤΟ ΑΝΕΓΝΩΣΘΗΣΑΝ ΚΥΡΙΑΚΑ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΑ ΛΟΓΙΑ, ΟΙ ΘΕΙΟΙ ΚΑΙ ΙΕΡΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ, ΩΣ ΚΑΙ ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ, ΤΑΣ ΟΠΟΙΑΣ ΚΑΤΕΠΑΤΗΣΑΝ ΟΙ ΑΝΩΤΕΡΩ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΙ: ΕΚ ΤΩΝ ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΚΩΝ ΛΟΓΙΩΝ: «Εξ’ ἡμῶν ἐξῆλθον ἀλλ’ οὐκ ἦσαν ἐξ ἡμῶν, εἰ γάρ ἦσαν ἐξ ἡμῶν, μεμενήκεσαν ἄν μεθ’ ἡμῶν» (Α΄ Ἰωάν β, 19). «Εἴ τις οὐ φιλεῖ τόν Κύριον, ἥτω ἀνάθεμα, μαράν ἀθά» (Α΄ Κορ. 16,22). «Ὅσοι τῶ κανόνι τούτω στοιχήσουσιν ειρήνη ἐπ’ αυτούς καί ἔλεος» (Γαλ. 6, 16). «Εγώ γάρ οἶδα τοῦτο ὅτι εἰσελεύσονται μετά τήν αφιξίν μου λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς μή φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου... Καί ἐξ’ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ανδρες λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τούς μαθητάς ὀπίσω αυτῶν»(Πραξξ. 20, 29-30 ΕΚ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΠΗΔΑΛΙΟΥ «Ὅτι παρά πάντων πρέπει νά φυλάττωνται οἱ θεῖοι Κανόνες ἀπαρασάλευτοι. Οἱ γάρ μή φυλάττοντες, εἰς φρικτά ἐπιτίμια καθυποβάλλονται». «Ταῦτα περί Κανόνων διετάχθω ὑμῖν παρ' ἡμῶν, ὧ Ἐπίσκοποι. Ὑμεῖς δέ ἐμμένοντες αὐτοῖς σωθήσεσθε καί εἰρήνην ἔξετε, ἀπειθοῦντες δέ κολοσθήσεσθε καί πόλεμον μετ' ἀλλήλων ἀίδιον ἔξετε,...», «...μηδενί ἐξεῖναι τούς προδηλωθέντας παραχαράττειν Κανόνας ἤ ἀθετεῖν». «Εἰ δέ τις ἀλῶ Κανόνα τινά τῶνεἰρημένων καινοτομῶν ἤ ἀνατρέπειν ἐπιχειρῶν, ὑπεύθυνος ἔσται κατά τόν τοῦτον Κανόνα, ὡς αὐτός διαγορεύει τήν ἐπιτιμίαν δεχόμενος...», «τούς τῶνἑπτά Συνόδων Κανόνες θέλει κρατεῖν καί τά δόγματα αὐτῶν ὡς τάς θείας Γραφάς», «Ὡρίσθη παρά τῶν ἁγίων Πατέρων χρῆναι καί μετά θάνατον ἀναθεματί-ζεσθαι, τούς εἵτε εἰς πίστιν, εἵτε εἰς Κανόνας ἀμαρτάνοντας...», «Τοῖς ἐν καταφρο¬νήσει τιθεμένους τούς Ἱερούς καί θείους Κανόνας τῶν Ἱερῶν Πατέρων ἡμῶν, οἵ καί τήν ἁγίαν ἐκκλησίαν ὑπερείδουσι, καί ὅλην τήν χριστιανικήν πολιτείαν κοσμοῦντες, πρός θείαν ὁδηγοῦσιν εὐλάβειαν, ἀνάθεμα». (Πηδάλιον, «περί τῶνἹερῶνΚαόνων» σελ. ιη-κα΄), καί «...εἰ μέν γάρ ἐναντίον τοῖς κανόσιν ἐπίσκοπος ἐνέγκη ψῆφον, τιμω-ρηθήσεται, ἤγουν καθαιρεθήσεται... οὐ γάρ συγγνωστέος ἔσεται λέγων μή εἰδέναι τούς Κανόνας, οὕς ἀναγκάζεται διά γλώσσης ἔχειν σχεδόν ἀεί» (Βαλσα-μών...). ΕΚ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΩΝ ΔΙΑΤΑΞΕΩΝ: ΕΚ ΤΗΣ ΠΑΤΕΡΙΚΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ: «Πάντα δε δοκιμάζετε τό καλόν κατέχετε, τοῖς πνευματικοῖς λέγω τοῖς ἀνακρίνουσιν πάντα κατ’ ἀλήθειαν λεγόμενα (νόει φαινόμενα) πότερον δοκεῖ ἤ οὕτως ἔχετε τῆς ἀληθείας. Πᾳιδεία δέ ἀνεξέλεγκτος πλανᾶται, καί αἰ πληγαί καί οἱ ἔλεγχοι διδόασιν παιδείαν σοφίας, οἱ μετ’ ἀγάπης δηλονότι ἔλεγχοι ... οἱ ζητήσαντες αὐτήν εἰρήνην εὗρον. Οὗτος ἐκκλησιαστικός κανών. Οὕτω πιστεύομεν. Καί οὔτως ἀποδεχόμεθα τούς Ἁγίους Πατέρας ἡμῶν καί διδασκάλου, καί τά τούτων συγγράμματα» (Κλημ. Ἀλεξ. τόμ. Η 752) «Οὔτε πολιτείας ἀκρίβεια καθ’ ἑαυτήν μή διά τῆς εἰς Θεόν πίστεως πεφωτισμένη, ὠφέλιμος, οὔτε ὀρθή ὁμολογία ἀγαθῶν ἔργων ἄμοιρος οὖσα, παραστῆσαι ἡμᾶς δυνήσεται τῶ Κυρίω, ἀλλά δεῖ ἀμφότερα συνεῖναι ἵνα ἄρτιος ἦ ὁ τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπος καί μή κατά τό ἐλλεῖπον χλαίνη ἡμῶν ἡ ζωή. Ἡ πίστις γάρ ἐστίν ἡ σώζουσα ἡμᾶς, ὡς φησίν ὁ Ἀπόστολος, ἡ δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένη». (Μέγας Βασίλειος ἐπιστολή 235 επιστολή πρός Μονάζοντας). «Καί τό δοκοῦν εἶναι ἀρετή, κακία ἐστί, χωρίς εὐσεβείας. Οὐ γάρ συντείνει πρός ἀρετήν, ὅ, τι Θεῶ οὐκ εὐάρεστον» (Ἱερός Ἀμβρόσιος) ΕΚ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ ΤΟ ΠΡΩΤΙΣΤΟΝ ΜΕΛΗΜΑ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΕΞΕΤΑΖΗ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ «Δεύτερον του έτους Σύνοδος γινέσθω των Επισκόπων, και ανακρινέτωσαν αλλήλως τα δόγματα της ευσεβείας…» (ΛΖ΄ Αποστολικός Κανών). ΤΟ ΕΠΙΣΚΟΠΙΚΟΝ ΑΞΙΩΜΑ ΚΑΤΗΝΤΗΣΕΝ ΑΘΛΟΝ ΔΥΣΣΕΒΕΙΑΣ «Ανατέτραπται μεν τα της ευσεβείας δόγματα, συγκέχυται δε Εκκλησίας θεσμοί. Φιλαρχίαι δε των μη φοβουμένων τον Κύριον ταις προστασίαις επιπηδώσι (γίνονται δηλαδή Επίσκοποι οι φίλαρχοι) και εκ του προφανούς λοιπόν άθλον δυσσεβείας η προεδρία πρόκειται, ( η Επισκοπή είναι το έπαθλο για τους ασεβείς ), ώστε ο τα χαλεπώτερα βλασφημήσας εις επισκοπήν λαού προτιμότερος (επίσκοπος γίνεται ο πλέον βλάσφημος)......Ημαύρωται κανόνων ακρίβεια, εξουσία του αμαρτάνειν πολλή......»(Μ. Βασιλείου ΕΠΕ, 3,86). Ο ΠΕΡΙ ΤΑΥΤΟΠΑΘΕΙΑΣ ΣΤ ΚΑΝΩΝ ΤΗΣ Β΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ Ἐπειδὴ πολλοὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴν εὐταξίαν συγχεῖν καὶ ἀνατρέπειν βουλόμενοι, φιλέχθρως καὶ συκοφαντικὼς αἰτίας τινὰς κατὰ τῶν οἰκονομούντων τάς ἐκκλησίας ὀρθοδόξων ἐπισκόπων συμπλάσσουσιν, οὐδὲν ἕτερον, ἢ χραίνειν τὰς τῶν ἱερέων ὑπολήψεις, καὶ ταραχὰς τῶν εἰρηνευόντων λαῶν κατασκευάζειν ἐπιχειροῦντες• τούτου ἕνεκεν ἤρεσε τῇ ἁγίᾳ συνόδῳ τῶν ἐν Κωνσταντινουπόλει συνδραμόντων ἐπισκόπων, μὴ ἀνεξετάστως προσίεσθαι τοὺς κατηγόρους, μηδὲ πᾶσιν ἐπιτρέπειν τάς κατηγορίας ποιεῖσθαι κατὰ τῶν οἰκονομούντων τὰς ἐκκλησίας, μηδὲ μὴν πάντας ἀποκλείειν. Ἀλλ' εἰ μέν τις οἰκείαν τινὰ μέμψιν, τουτέστιν ἰδιωτικήν, ἐπαγάγοι τῷ ἐπισκόπῳ ὡς πλεονεκτηθείς, ἢ ἄλλο τι παρὰ τὸ δίκαιον παρ' αὐτοῦ πεπονθώς, ἐπὶ τῶν τοιούτων κατηγοριῶν μὴ ἐξετάζεσθαι, μήτε πρόσωπον τοῦ κατηγόρου, μήτε τὴν θρησκείαν. Χρὴ γὰρ παντὶ τρόπῳ, τό τε συνειδὸς τοῦ ἐπισκόπου ἐλεύθερον εἶναι, καὶ τὸν ἀδικεῖσθαι λέγοντα, οἵας ἂν ᾖ θρησκείας, τῶν δικαίων τυγχάνειν. Εἰ δὲ ἐκκλησιαστικὸν εἴη τὸ ἐπιφερόμενον ἔγκλημα τῷ ἐπισκόπῳ, τότε δοκιμάζεσθαι χρὴ τῶν κατηγορούντων τὰ πρόσωπα• ἵνα, πρῶτον μὲν αἱρετικοῖς μὴ ἐξῇ κατηγορίας κατὰ τῶν ὀρθοδόξων ἐπισκόπων ὑπὲρ ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων ποιεῖσθαι. Αἱρετικοὺς δὲ λέγομεν, τούς τε πάλαι τῆς ἐκκλησίας ἀποκηρυχθέντας, καὶ τοὺς μετὰ ταῦτα ὑφ' ἡμῶν ἀναθεματισθέντας• πρὸς δὲ τούτοις, καὶ τοὺς τὴν πίστιν μὲν τὴν ὑγιῆ προσποιουμένους ὁμολογεῖν, ἀποσχίσαντας δέ, καὶ ἀντισυνάγοντας τοῖς κανονικοῖς ἡμῶν ἐπισκόποις. Ἔπειτα δέ, καὶ εἴ τινες τῶν ἀπὸ τῆς ἐκκλησίας ἐπὶ αἰτίαις τισὶ προκατεγνωσμένοι εἶεν καὶ ἀποβεβλημένοι, ἢ ἀκοινώνητοι, εἴτε ἀπὸ κλήρου, εἴτε ἀπὸ λαϊκοῦ τάγματος, μηδὲ τούτοις ἐξεῖναι κατηγορεῖν ἐπισκόπου, πρὶν ἂν τὸ οἰκεῖον ἔγκλημα πρότερον ἀποδύσωνται. Ὁμοίως δὲ καὶ τοὺς ὑπὸ κατηγορίαν προλαβοῦσαν ὄντας, μὴ πρότερον εἶναι δεκτοὺς εἰς ἐπισκόπου κατηγορίαν, ἢ ἑτέρων κληρικῶν, πρὶν ἂν ἀθώους ἑαυτοὺς τῶν ἐπαχθέντων αὐτοῖς ἀποδείξωσιν ἐγκλημάτων. Εἰ μέντοι τινὲς μήτε αἱρετικοί, μήτε ἀκοινώνητοι εἶεν, μήτε κατεγνωσμένοι, ἢ προκατηγορημένοι ἐπί τισι πλημμελήμασι, λέγοιεν δὲ ἔχειν τινὰ ἐκκλησιαστικὴν κατὰ τοῦ ἐπισκόπου κατηγορίαν, τούτους κελεύει ἡ ἁγία σύνοδος, πρῶτον μὲν ἐπὶ τῶν τῆς ἐπαρχίας πάντων ἐπισκόπων ἐνίστασθαι τάς κατηγορίας, καὶ ἐπ' αὐτῶν ἐλέγχειν τὰ ἐγκλήματα τοῦ ἐν αἰτίαις τισὶν ἐπισκόπου• εἰ δὲ συμβαίη ἀδυνατῆσαι τοὺς ἐπαρχιώτας πρὸς διόρθωσιν τῶν ἐπιφερομένων ἐγκλημάτων τῷ ἐπισκόπῳ, τότε αὐτοὺς προσιέναι μείζονι συνόδῳ, τῶν τῆς διοικήσεως ἐκείνης ἐπισκόπων ὑπὲρ τῆς αἰτίας ταύτης συγκαλουμένων• καὶ μὴ πρότερον ἐνίστασθαι τὴν κατηγορίαν, πρὶν ἢ ἐγγράφως αὐτοὺς τὸν ἴσον αὐτοῖς ἐπιτιμήσασθαι κίνδυνον, εἴπερ ἐν τῇ τῶν πραγμάτων ἐξετάσει συκοφαντοῦντες τὸν κατηγορούμενον ἐπίσκοπον ἐλεγχθεῖεν. Εἰ δέ τις καταφρονήσας τῶν κατὰ τὰ προδηλωθέντα δεδογμένων, τολμήσειεν ἢ βασιλικὰς ἐνοχλεῖν ἀκοάς, ἢ κοσμικῶν ἀρχόντων δικαστήρια, ἢ οἰκουμενικὴν σύνοδον ταράσσειν, πάντας ἀτιμάσας τοὺς τῆς διοικήσεως ἐπισκόπους, τὸν τοιοῦτον τὸ παράπαν εἰς κατηγορίαν μὴ εἶναι δεκτόν, ὡς καθυβρίσαντα τοὺς κανόνας, καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴν λυμηνάμενον εὐταξίαν. ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕΤΑ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ "῏Ων τό φρόνημα ἀποστρεφόμεθα τούτοις καί τῆς κοινωνίας προσήκει φεύγειν" (Μ. ᾿Αθανασίου, Πρός Μοναχούς ΒΕΠΕΣ 33, 182) ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΙΕ ΚΑΝΟΝΟΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΔΕΥΤΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ Ο ΙΕ ΚΑΝΩΝ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΔΕΥΤΕΡΑΣ ΕΙΣ ΤΟ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΝ «Οι γαρ δι' αιρεσίν τινα, παρά των αγίων Συνόδων η Πατέρων κατεγνωσμένην, της προς τον πρόεδρον κοινωνίας εαυτούς διαστέλλοντες, εκείνου την αίρεσιν δηλονότι δημοσία κηρύττοντος και γυμνή τη κεφαλή επ' εκκλησίας διδάσκοντος, οι τοιούτοι ου μόνον τη κανονική επιτιμήσει ουχ υποκείσονται, προ συνοδικής διαγνώσεως εαυτούς της προς τον καλούμενον επίσκοπον κοινωνίας αποτειχίζοντες, αλλά και της πρεπούσης τιμής τοις ορθοδόξοις αξιωθήσονται. Ου γαρ επισκόπων, αλλά ψευδεπισκόπων και ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, και ου σχίσματι την ένωσιν της εκκλησίας κατέτεμον, αλλά σχισμάτων και μερισμών την εκκλησίαν εσπούδασαν ρύσασθαι» (ΙΕ΄ Κανών Πρωτοδευτέρας Συνόδου). ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΚΑΝΟΝΟΣ_ Εκείνα όπου οι ανωτέρω Κανόνες εδιώρισαν περί Επισκόπων και Μητροπολιτών, τα αυτά διορίζει, και πολλώ μάλλον, ο παρών Κανών, περί Πατριαρχών, λέγων ότι, όστις Πρεσβύτερος, ή Επίσκοπος, ή Μητροπολίτης ήθελε χωρισθή από την συγκοινωνίαν του Πατριάρχου Αυτού, και δεν μνημονεύη το όνομα αυτού κατά το σύνηθες ( ο Μητροπολίτης δηλ. μόνος ο γαρ Πρεσβύτερος του Επισκόπου του το όνομα μνημονεύει, ο δε Επίσκοπος του Μητροπολίτου του) προτού να φανερώσουν τα κατά του Πατριάρχου αυτών εις την Σύνοδον, και παρά της Συνόδου αυτός να κατακριθή ούτοι, λέγω, πάντες να καθαίρωνται παντελώς, οι μεν Επίσκοποι και Μητροπολίται, πάσης Αρχιερατικής ενεργείας, οι δε Πρεσβύτεροι, πάσης Ιερατικής. Πλήν ταύτα μεν να γίνωνται, εάν δια εγκλήματα τινα, πορνείαν θετέον, ιεροσυλίαν και άλλα,χωρίζωνται οι Πρεσβύτεροι από τους Επισκόπους των, οι Επίσκοποι από τους Μητροπολίτας των, και οι Μητροπολίται από τους Πατριάρχας των(1), εάν δε οι ρηθέντες πρόεδροι ηναι αιρετικοί, και την αίρεσιν αυτών κηρύττουσι παρρησία(2), και δια τούτου χωρίζονται οι εις αυτούς υποκείμενοι, και προ του να γένη ακόμη συνοδική κρίσις περί της αιρέσεως ταύτης, οι χωριζόμενοι αυτοί, όχι μόνον δια τον χωρισμόν δεν καταδικάζονται, άλλα και της τιμής της πρεπούσης, ως ορθόδοξοι, είναι άξιοι, επειδή, όχι σχίσμα επροξένησαν εις την Εκκλησίαν με τον χωρισμόν αυτόν, άλλα μάλλον ηλευθέρωσαν την Εκκλησίαν από το σχίσμα και την αίρεσιν των ψευδεπισκόπων αυτών. Όρα και τον λά. Αποστολικόν. (1)Αγκαλά και ο λα'. Αποστολικ. Ανεύθυνον κρίνη και τον χωριζόμενονεάν γνωρίζη αυτόν και άδικον. (2)Από τον λόγον τούτον του κανόνος φαίνεται ότι δεν πρέπει τινάς να χωρίζηται, κατά τον Βαλσαμωνά, από τον Επίσκοπον του, εάν αυτός έχη μεν καμμίαν αίρεσιν, την φυλάττει όμως εις το κρυπτόν και δεν την κηρύττει τυχόν γαρ αυτός πάλιν αφ' εαυτού μετά να διορθωθή. Κανών ΙΕ' της πρωτοδευτέρας ΟΡΟΙ ΚΑΙ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΔΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΑΛΗΘΗΣ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ Α.Π. 209 Εν τῶ Ἐπισκοπείῳ Ἀγ. Αἰκατερίνης τῆ 19-6-2001 Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι ᾿Αρχιερεῖς. Πρόσχωμεν, ἵνα ὁ Χριστός εἴη ἐν τῷ μέσω ἡμῶν πάντοτε. Διά τήν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν τό Συνοδικόν σύστημα διοικήσεως πηγάζει, προδιαγράφεται, στηρίζεται καί ἐμπνέεται ἀπό τήν πρώτην ᾿Αποστολικήν Σύνοδον. Αὐτή εἶναι τό αἰώνιον πρότυπον, εἰς τό ὁποῖον ἐστηρίχθησαν καί αἱ ἀπ᾿ ἀρχῆς ῞Αγιαι Οἰκουμενικαί καί λοιπαί ᾿Ορθόδοξοι Σύνοδοι. ᾿Από αὐτό τό πρότυπον πρέπει νά ἐμπνέεται κάθε Σύνοδος μας, διά νά εἶναι ἀληθής Σύνοδος τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας καί νά ἐκπροσωπῇ γνησίως Αὐτήν (τήν ᾿Εκκλησίαν). Παρακαλῶ νά διερωτηθῶμεν ἐάν ἡμεῖς, ὡς ᾿Αρχιερεῖς, καί, ὡς Σύνοδος, ἐμπνεώμεθα ἀπό αὐτά τά πρότυπα. Οἱ ὅροι οἱ ὁποῖοι, ἀπό ὅσα γνωρίζομεν, προϋποτίθενται διά μίαν Σύνοδον, διά νά εἶναι ὡς αἱ ῞Αγιαι Σύνοδοι τῆς ᾿Ορθοδοξίας, καί νά ἐκπροσωπῇ καί νά ἐκφράζῃ τήν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν, συνοψίζονται ὡς κάτωθι. α) Πρέπει ὅλοι οἱ συμμετέχοντες εἰς τήν Σύνοδον ᾿Επίσκοποι νά ὑγιαίνουν ἐν τῇ Πίστει: "Οὐ γάρ οἷόν τε συνόδῳ συναριθμηθῆναι τούς περί τήν πίστιν ἀσεβοῦντας" (Μ. Αθανασίου, ΒΕΠΕΣ, 31, 260). Δέν δύνανται ἑπομένως εἰς μίαν Σύνοδον νά εἶναι συμπάρεδροι οἱ "παρά ἀξιοπίστων ἀνθρώπων" κατηγορηθέντες "ἐπί κακοδοξία" καί μάλιστα καταφανῇ. β) Εἰς μίαν ᾿Ορθόδοξον Σύνοδον ὁποιαδήποτε ἄποψις, διαφωνία ἐπί Κανονικοῦ ἤ Δογματικοῦ θέματος, ἔνστασις κλπ, δέν νοεῖται νά περιφρονῆται καί νά παραγκωνίζεται καί οὕτω νά ἀποσιωπᾶται τό θέμα, ἤ καί διάφορος γνώμη - πρότασις ᾿Επισκόπου, νά φιμώνεται τό Συνοδικόν μέλος μέ συμπεριφοράν ἐξουσιαστικήν καί ἀλαζονικήν, κλπ.. Δηλαδή εἰς μίαν ᾿Ορθόδοξον Σύνοδον πρῶτον ἱεραρχοῦνται τά θέματα καί κατόπιν ἀντιμετωπίζονται καί τακτοποιοῦνται ταῦτα ἐλεύθερα καί πέραν σκοπιμοτήτων ἤ παρεμβολῶν τρίτων. Οἱ μετέχοντες δέον νά ἔχουν εἰλικρινῆ διάθεσιν νά συζητήσουν καί νά ἀποφασίσουν ὄχι κατά τό ἴδιον θέλημα, ἤ καί ἀλλοτρίων, ἀλλά κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Τό φαινόμενον τῆς καταλύσεως τοῦ ὅρου αὐτοῦ συναντῶμεν πληθωρικῶς εἰς τάς ἡμέρας μας, καί αὐτό εἶναι πού ἀλλοτριώνει ᾿Επισκόπους, ἀλλά καί ὁλοκλήρους Συνόδους ἀπό τό ᾿Ορθόδοξον Συνοδικόν σύστημα. γ) ᾿Εν Συνόδῳ εἶναι ἐλεύθερος ὁ ὀρθόδοξος λόγος εἰς ὅλα τά μέλη, δέν περιφρονεῖται κανείς, οὔτε μέ τήν πρόφασιν ἐλλείψεως χρόνου ἤ δι᾿ ἄλλον τινά λόγον, ἀλλά συζητῶνται καί ἐξετάζονται ἐλεύθερα τά θέματα καί ἀναζητεῖται τό δίκαιον, τό ἀληθές καί "πολλῆς συζητήσεως γενομένης", καταλήγει ἡ Σύνοδος εἰς τό "ἔδοξε τῷ ἁγίῳ Πνεύματι καί ἡμῖν" (Πράξ. ΙΕ, 7 καί 28). Λειτουργεῖ ἠ ῾Ιερά Σύνοδος μας κατ᾿ αὐτά τά πρότυπα, ἤ ἠλλοιώθη εἰς τάς ἡμέρας μας ἡ λειτουργία τοῦ Συνοδικοῦ θεσμοῦ καί ὡς ἐκ τούτου προκύπτει ἔντονος ἡ κρίσις Συνοδικότητος; δ) ᾿Επιβάλλεται αἱ ἀποφάσεις νά μή εἶναι προαποφασισμέναι, διότι τό προαποφασίζειν ἐξωσυνοδικῶς καί δή παρά ἐξωσυνοδικῶν, καί ἐν τισιν καί ἐξωεκκλησιαστικῶν προσώπων, ἀποτελεῖ οὐσιαστικήν κατάλυσιν τῆς Συνόδου καί ἀναιδῆ ἐμπαιγμόν τοῦ Συνοδικοῦ θεσμοῦ τῆς ᾿Ορθοδοξίας, βλάπτει τό ἔργον τῆς ᾿Εκκλησίας καί ἐν τέλει ἀποτελεῖ τήν ἐσχάτην βλασφημίαν κατά τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος. ε) Αἱ Συνοδικαί ἀποφάσεις καί σήμερον δέον νά διέπωνται, καί νά ἕπωνται καί νά συμφωνοῦν πρός τάς ἀποφάσεις καί τά θέσμια ὅλων τῶν ῾Αγίων Οἱκουμενικῶν καί λοιπῶν ᾿Ορθοδόξων Συνόδων, διά τῶν ὁποίων ἐνήργησεν ἡ μία Χάρις τοῦ ἑνός ῾Αγίου Πνεύματος. Μόνον οὕτω διαφυλάσσεται ἡ ᾿Αποστολικότης καί ἡ Πατερικότης, ἡμεῖς δέ παραμένομεν ᾿Ορθόδοξοι καί γνήσιοι Αὐτῆς ᾿Επίσκοποι. Οὕτω μόνον μποροῦμε νά λέμε μετά τῶν Πατέρων τῆς Δ' Οἱκουμενικῆς Συνόδου: "Αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ Πίστις τῶν ᾿Αποστόλων, πάντες οὕτω πιστεύομεν. Οἱ ᾿Ορθόδοξοι οὕτω πιστεύουσιν" στ) Διά νά κριθῇ τελικά μία Σύνοδος, ὡς ὄντως ᾿Ορθόδοξος, εἶναι ἀναγκαῖον αἱ ἀποφάσεις της νά γίνουν ἀποδεκταί καί ὑπό τῆς καθ᾿ ὅλου ᾿Εκκλησίας. Δηλαδή ὑπό πάντων τῶν ᾿Ορθοδόξων ῾Ιεραρχῶν, τῶν λοιπῶν Κληρικῶν, τῶν Μοναχῶν καί τῶν λαϊκῶν. ῾Ο ἅγιος Μάξιμος ὁ ῾Ομολογητής λέγει: "Τάς γενομένας Συνόδους ἡ εὐσεβής πίστις κυροῖ καί πάλιν, ἡ τῶν δογμάτων ὀρθότης κρίνει τάς Συνόδους".(Πηδάλιο, σελ. 118). Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι ᾿Αρχιερεῖς. Κατά τά τρία τελευταῖα ἔτη σᾶς ἀπέστειλα ἑκατοντάδες ἔγγραφα μέ τά ὁποῖα ἔχω διαχωρίσει τάς εὐθύνας μου ἐπί συγκεκριμένων παραβιάσεων τῆς Κανονικῆς Τάξεως. Μέσα ἀπό τά ἔγγραφα αὐτά ἔχω διατυπώσει πληθωρικῶς τάς ἀπόψεις μου διά τήν Κανονικήν, δικαίαν καί ᾿Ορθόδοξον ἀντιμετώπισιν τῶν μεγάλων καί σοβαρῶν ὑπαρκτῶν ἐκκλησιαστικῶν προβλημάτων Πίστεως, ῾Ομολογίας, ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς, Θεολογικοῦ Διαλόγου, Διοικητικά, κλπ. Τά ἔγγραφα ταῦτα μέχρι σήμερα δέν ἐλήφθησαν καθόλου ὑπ᾿ ὄψιν, τά δέ ὑπάρχοντα καί καταγγελθέντα θέματα, μέ ἰδιαίτερον πεῖσμα δέν ἱεραρχοῦνται καί δέν ἀντιμετωπίζονται. Καί τοῦτο, ὅταν τά ἴδια θέματα ἀπειλοῦν νά μᾶς καταπνίξουν. Τουναντίον, παρατηρεῖται, ὅτι συνεχῶς, μέσα ἀπό τά ἴδια ἔγγραφα, χαλκεύονται ψευδεῖς κατηγορίαι καί συκοφαντίαι, αἱ ὁποῖαι χρησιμοποιοῦνται ὡς μέσα καί τεχνητοί λόγοι διώξεως ἡμῶν, ὡς καί ἄλλων πού δέν ἀνέχονται αὐτάς τάς παρανομίας. Τό ἀποτέλεσμα εἶναι ὅτι διασαλεύεται ἡ Κανονική τάξις καί χειμάζεται πράγματι τό Σῶμα τῆς ᾿Εκκλησίας. Τά κείμενά μας αὐτά, μέσα ἀπό τά ὁποῖα πιστεύομεν, ὅτι διεξάγεται ἕνας τίμιος ἐκκλησιαστικός ἀγών ὑπέρ τῆς ᾿Ορθοδόξου ῾Ομολογίας, ὑπέρ τῆς διαφυλάξεως ἀνοθεύτου τῆς ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς, καί διά τήν περιφρούρησιν τῆς Κανονικῆς Τάξεως, δημοσίως πλέον, πλήν μέ δεινάς περιστροφάς καί ἀοριστολογίας, χαρακτηρίζονται ὡς ἀσεβῆ, τά γραφόμενά μας ὡς διαστροφικά τῆς ἀληθείας, ἡ ἐλαχιστότης μας δέ συκοφαντούμεθα καί "ἐπί ἐσχάτη προδοσίᾳ" !. Διότι τί ἄλλο σημαίνει, ὅτι τό δημοσιογραφικό ὄργανο τῆς ᾿Ιερᾶς Συνόδου γράφει, ἐξ ὀνόματος δῆθεν τῆς Συνόδου, ὅτι "ἐξυπηρετῶμεν ἰδιοτελεῖς στόχους καί σκοτεινά σχέδια κατά τῆς χειμαζομένης ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ". Αὐτό ἀκριβῶς εἶναι κακοήθης φαντασία ὄχι μιᾶς ἀρρωστημένης ψυχολογικά ὑποστάσεως, ἀλλά συνειδητῶν σκευωρῶν, οἱ ὁποῖοι ἀνήγαγον τήν μέθοδον ταύτην εἰς κύριον ἔργον των. ᾿Αλλά καί ἡ ῾Ημερησία Διάταξις τῆς ῾Ιεραρχίας, ὅπως διατυπώνεται εἰς τό Α.Π. 3153/19-6-2001 ἔγγραφον, τό ὁποῖον ὑπογράφει ὁ παρανόμως ὁρισθείς ᾿Αρχιγραμματεύς (π. Δημήτριος Τσαρκατζόγλου) δέν περιέλαβεν τά προηγούμενα πραγματικά Δογματικά καί Κανονικά θέματα, οἷα τῶν πέντε, τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου, τοῦ ΙΦΣΚΑΕ, τῶν κειμένων τοῦ π. ᾿Αμφιλοχίου καί τά συναφῆ, ὅπως καί τά τοιαῦτα τοῦ κ. ᾿Ελευθ. Γκουτζίδη, ἀλλά περιέλαβεν νέα θέματα ἐκ τῶν τελευταίων μας καυστικῶν ἐγγράφων, ἀφῆκε δέ καί τά κείμενα τῆς "᾿Ορθοδόξου Πνοῆς"!. Τό χείριστον δέ εἰς τήν περίπτωσιν αὐτήν εἶναι, ὅτι τά θέματα τῆς Η.Δ. εἶναι ἀπολύτως προσηρμοσμένα καί περιελήφθησαν εἰς "ἐκτέλεσιν" τῶν ἐντολῶν τῶν Φλωρινικῶν κ.κ.Σαραντοπούλου καί Σακκαρέλλου νά ἐκδιωχθοῦν ὁ θεολόγος κ. ᾿Ελευθ. Γκουτζίδης καί ἐσχάτως καί ὁ ᾿Επίσκοπος Κήρυκος.(῾Ορᾶτε "Φωνή ᾿Ορθοδοξίας" τεύχη 908 καί 909, ὅπου γίνεται λόγος διά τιμωρίαν, ὅσων δέν συμφωνοῦν μέ τήν γνώμη τους). Αὐτή εἶναι ἡ σημερινή ἀποκορύφωσις τῆς μονίμου κρίσεως Συνοδικότητος, ἡ ὁποία ὑφίσταται καί ἀλλοτριώνει, τούς ὑπευθύνους καί, εἰ θέμις εἰπεῖν, καί τούς ἀνεχομένους ταύτην. ῾Η ἐλαχιστότης μου ἀρνοῦμαι τήν τοιαύτην καταχρηστικήν ῾Ημερησίαν Διάταξιν καί ὡς ᾿Αρχιερεύς τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί ὡς Συνοδικόν μέλος ζητῶ νά ἱεραρχηθοῦν τά θέματα σήμερον, αὐτήν δέ τήν στιγμήν νά μᾶς δοθοῦν καί τά Πρακτικά καί αἱ ἀποφάσεις, αἱ σχετικαί μέ τήν "παῦσίν" μου ἐκ τῆς θέσεως τοῦ ᾿Αρχιγραμματέως. Νά μᾶς δοθῇ, ὡς ἔχομεν ζητήσει, καί ἡ ἐξ 62 σελίδων ῎Εκθεσις τῆς ᾿Επιτροπῆς, ἡ ὁποία μέ Συνοδικήν ἀπόφασιν ἐστάλη ἵνα ἐρευνήσῃ τά τῆς ῾Ιεραποστολῆς εἰς Ρουμανίαν. ᾿Εάν ταῦτα, ἔστω σήμερον δέν θέλετε λάβῃ ὑπ᾿ ὄψιν, ἀλλά προτίθεσθε καί ἐν τῇ παρούσῃ Συνόδῳ νά γίνῃ κατάχρησις τοῦ θεσμοῦ καί νά τεθῇ δι᾿ ἄλλην μίαν φοράν εἰς τήν ὑπηρεσίαν καταχθονίων σχεδίων τρίτων, ἡμεῖς δέν δυνάμεθα νά συμμεθέξωμεν καί νά συμβάλωμεν εἰς τήν κατάχρησιν τοῦ θεσμοῦ. Δέν γινόμεθα ὑποχείριοι καί ἐκτελεστικά ὄργανα, οὔτε τοῦ ἰδικοῦ μας παρασυνοδικοῦ κατεστημένου, οὔτε τῶν κ. Σαραντοπούλου Σακαρέλλου, οὔτε ὅσων κρύβονται καί πίσω ἀπό αὐτούς. ῾Ως ᾿Επίσκοποι ἐδώσαμεν κατά τήν χειροτονίαν μας, τήν ὑπόσχεσιν νά φυλάξωμεν αὐτήν τήν ἁγίαν Παρακαταθήκην, ὅσα δέ περί τοῦ Συνοδικοῦ θεσμοῦ καί περί ὅλων τῶν θεμάτων Πίστεως καί Κανονικῆς Τάξεως ἔγραψα, δέν εἶναι τίποτ᾿ ἄλλο παρά συνέπεια πρός αὐτήν τήν ὑπόσχεσιν, πρός αὐτήν τήν ἁγίαν Παρακαταθήκην. Πέραν τῶν ἀνωτέρω, ἐσχάτως ἐσημειώθησαν καί ἔτερα συγκεκριμένα γεγονότα, τά ὁποῖα ἑρμηνευόμενα ἀποδεικνύουν, ὅτι πράγματι καί κατ᾿ αὐτήν τήν Συνεδρίασιν τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου ἑτοιμάζονται, παρασυνοδικῶς καί ἐξωσυνοδικῶς, διωκτικαί καί καταδικαστικαί κατά τῆς ἐλαχιστότητός μου καί ἐναντίον τοῦ κ. ᾿Ελευθερίου Γκουτζίδη πράξεις καί ἀποφάσεις. Σᾶς διαβεβαιοῦμεν, ὅτι δέν θά τάς λάβωμεν κἄν ὑπ᾿ ὄψιν, διότι ὡς ἔχουν τά πράγματα, αἱ τυχόν καταδικαστικαί ἤ διωκτικαί καθ᾿ ἡμῶν ἀποφάσεις, δέν δύνανται νά εἶναι παρά μόνον ἀντικανονικαί καί ἄδικοι, ὡς πράξεις δέ σκοπιμότητος θά ἐξυπηρετοῦν σχέδια καί μόνον τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Καί οἱ ᾿Ορθόδοξοι ᾿Επίσκοποι χάριτι Χριστοῦ δέν δειλιάζουν, δέν πτοῦνται, κἄν ὅλαι αἱ δυνάμεις τοῦ ῞Αδου ἐγερθοῦν. Παρά ταῦτα εὐσεβάστως καί ἐνθέρμως παρακαλοῦμε νά ἐπικρατήσῃ εἰς ὅλους μας σύνεσις καί νά παύσῃ ἡ ἐξυπηρέτησις ἀλλοτρίων σχεδίων. Παρακαλῶ ἰδιαιτέρως τούς δύο ᾿Αρχιερεῖς, τόν Μακαριώτατον, ὡς Πρόεδρον καί τόν Σεβ. Πειραιῶς, ὡς ᾿Αντιπρόεδρον, διά τό προσωπικόν των καλόν καί τῆς ᾿Εκκλησίας, νά σκεφθοῦν νηφαλιώτερα. Διότι ἄν θελήσουν νά συνεχίσουν εἰς τό ἴδιον πνεῦμα τῆς 16-6-2001 (᾿Ενδημούσης), ἄς γνωρίζουν καλῶς, ὅτι ἡμεῖς προσωπικῶς, ἤ καί ὁ κ. Γκουτζίδης, εἰς οὐδέν θά βλαφθῶμεν ἀπό τάς "ἀποφάσεις" των, τάς ὁποίας ἤδη ἔχουν λάβει, ἤ ἔχει ἐπιβάλει τό παρασυνοδικόν καί δι᾿ αὐτοῦ τό ἐξωεκκλησιαστικόν κατεστημένον. ᾿Ιδού τό πνεῦμα τῆς ᾿Ενδημούσης ῾Ιερᾶς Συνόδου τῆς 16-6-2001 : α) Κατά τήν ᾿Ενδημοῦσαν ῾Ιερά Σύνοδον τῆς 16-6-2001 καταθέτοντες ἡμεῖς τήν ὑπ᾿ ἀριθμ. 208/16-6-2001 Καταγγελίαν - ῾Υπόμνησιν, ἐλέχθησαν τά κάτωθι: ῾Ο Μακαριώτατος εἶπε: "Μόνο τό θέμα νά σημειώσουμε στά Πρακτικά, τό ἔγγραφο δέν παραλαμβάνεται", ἐνῶ ὁ Σεβ/τος Πειραιῶς: "῎Οχι Μακαριώτατε, νά κατατεθῇ, εἶναι εἰς βάρος του, τό χρειαζόμαστε...". Τί λέγει αὐτό; Νομίζομεν ἀποκαλύπτει τάς προθέσεις, καί τό προσωπικόν μῖσος καί ἐκφράζει τό πνεῦμα τῆς ἀντιδικίας, μέ ὅ,τι αὐτά συνεπάγονται δι᾿ ἕναν ᾿Αρχιερέα. β) Εἰς τήν ἰδίαν ᾿Ενδημοῦσαν ὁ ἴδιος ᾿Αρχιερεύς ὡς ἀπό καθέδρας ἀπαντᾶ στήν ἐπιμονή μου νά σημειωθοῦν εἰς τήν ῾Ημερησίαν Διάταξιν καί τά θέματα πού προτείνει ἡ ἐλαχιστότης μου: "῞Ο, τι θέματα ἔχεις νά τά καταθέσῃς στήν ῾Ιεραρχία, ἐκεῖ θά τά ποῦμε". Τί ἄλλο σημαίνει καί αὐτό; Τό ἴδιο πνεῦμα κυριαρχεῖ καί ἐκτός Συνόδου: ῾Ο Μακαριώτατος ἀπευθυνόμενος εἰς ἀνθρώπους πού διατυπώνουν τήν ἀγωνίαν των διά τά ὅσα συμβαίνουν, λέγει: "Τελείωσε τό θέμα, στήν Σύνοδο τόν Μεσογαίας θά τόν τιμωρήσουμε", ὑπό δέ μοναχῆς τοῦ περιβάλλοντος τοῦ ῾Αγίου Μοδέστου, πού "λύνει καί δένει", πρό ὀλίγων ἡμερῶν ἐλέχθη: "Τώρα εἶναι ἀργά νά τά βροῦμε μέ τόν Κήρυκο, τά πράγματα πῆραν τό δρόμο τους". Κατόπιν τῶν ἀνωτέρω δηλοῦμεν, ὅτι ἐφ᾿ ὅσον συνεχίσῃ ἡ παροῦσα Σύνοδος τάς ἐργασίας ἐπί τῶν θεμάτων τῆς ῾Ημερησίας Διατάξεως, ὡς ἔχει αὕτη, καί ὑπό τάς ὡς ἄνω προϋποθέσεις καί χωρίς νά ληφθοῦν ὑπ᾿ ὄψιν τά ἐκατοντάδες ἔγγραφα μας, ὡς καί αἱ διαμαρτυρίαι τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης καί Τυρνάβου κ. Παναρέτου, ἡμεῖς δέν δυνάμεθα νά λάβωμεν μέρος εἰς τάς ἐργασίας ταύτης. Φρονοῦμεν δέ, ὅτι, διά νά εἴμεθα συνεπεῖς καί πρός τήν Κανονικήν Τάξιν, καί πρός τούς ὅρους τούς ὁποίους ἐξεθέσαμεν ἀνωτέρω, καί τούς ὁποίους οὐδείς δύναται νά ἀμφισβητήσῃ, δέν δύνανται νά συμμετάσχουν καί θά πρέπει νά ἐξαιρεθοῦν ἀπό τήν σημερινήν Σύνοδον μέ τήν συγκεκριμένην ῾Ημερησίαν Διάταξιν, τόσον ὁ Μακαριώτατος ᾿Αρχιεπίσκοπος κ. ᾿Ανδρέας, ὅσον καί ὁ Σεβασμιώτατος Πειραιῶς κ. Νικόλαος, διότι ἐπί δύο ἔτη ἐνεργοῦν ἀντίθετα πρός τούς ἀνωτέρω ὅρους, καί ἔχουν καταγγελθεῖ διά πολλαπλᾶς Κανονικάς καί ἄλλας παραβάσεις, καί δή ἐπί θεμάτων Πίστεως, καί ῾Ομολογίας, ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς κλπ., καί ἔχουν ἐκφρασθεῖ καί προφορικῶς καί γραπτῶς, δημοσίως, καί κατ᾿ ἰδίαν, ἐχθρικῶς καί διωκτικῶς ἐναντίον μου, καί ἐναντίον τοῦ θεολόγου κ. ᾿Ελευθερίου Γκουτζίδη, καί ἔχουν ὡς αὐτοσκοπόν τήν ἠθικήν καί πνευματικήν δολοφονίαν μας. ᾿Ιδιαιτέρως δέ νά ἐξαιρεθῇ ὁ Σεβ/τος κ. Νικόλαος, διότι εἰς βάρος του ἐκκρεμοῦν πλῆθος κακοδοξιῶν πού διετύπωσε σέ κείμενά του, καί ἰδίως, διότι ἐπί 25 ἔτη, δέν διεμαρτυρήθη διά τό γνωστόν ᾿Απαλλακτικόν Βούλευμα ἐπί ἀντιποιήσει, τό ὁποῖον ἐστηρίχθη εἰς τόν μοναδικόν λόγον, ὅτι οἱ ᾿Επίσκοποι τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας ἀπεκατεστάθησαν τό 1971 διά τῆς λεγομένης χειροθεσίας ἀπό τήν Ρωσική Σύνοδο τῆς Διασπορᾶς. Οὔτε καί ὅταν κατηγγέλθη τό Βούλευμα ἔπραξε τοῦτο. Αὐτό, ὅμως, ἀποτελεῖ βαρυτάτην προσβολήν καί κατά τῆς μνήμης τοῦ ἀοιδίμου ῾Ομολογητοῦ ῾Ιεράρχου Ματθαίου. Η περαιτέρω στάσις μας σήμερον ἐξαρτηθήσεται ἀπό τό ἐάν θελήσετε νά διορθώσωμεν τά κακῶς κείμενα καί νά ἐνεργήσωμεν σύμφωνα μέ τήν ἁγιοπατερικήν παράδοσιν, ἤτοι συμφώνως μέ τούς ὅρους καί τάς προϋποθέσεις, τάς ὁποίας ἔθεσεν, κατά τήν μακραίωνα αὐτῆς παράδοσιν, ἡ ᾿Εκκλησία, διά τήν λειτουργίαν τοῦ πρώτου καί ὑψίστου θεσμοῦ τῆς ᾿Εκκλησίας, τοῦ ῾Ιεροσυνοδικοῦ θεσμοῦ. Ταῦτα εὐσεβάστως καταθέτομεν, πρό ῾Ημερησίας Διατάξεως, εἰς τήν συνεδριάζουσαν σήμερον 4-7-2001 Σύνοδον, καί παρακαλοῦμε νά ληφθοῦν σοβαρῶς ὑπ᾿ ὄψιν. + Ὁ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος Υ.Γ. τῆς παρούσης ὑπ’ ἀριθμ 88 Νοέμβριος 2006 «Ἐνημερώσεως»: Παρακαλοῦνται οἱ ἀγαπητοί ἀναγνῶσται νά μελετήσουν τά ἀνωτέρω καί νά μή παρασύρωνται ἀπό τά ψεύδη τῶν προπαγανδιστῶν τοῦ ψευδαρχιεπισκόπου Νικολάου. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΠΑΡΙΟΣ ΠΕΡΙ ΑΛΗΘΟΥΣ ΚΑΙ ΨΕΥΔΟΥΣ ΣΥΝΟΔΟΥ «’Ορθόδοξος Σύνοδος ἐστί καί ὀνομάζεται, ἡ φυλάττουσα άπαρασαλεύτως τά δόγματα καί τάς παραδόσεις καί τούς Κανόνας τῆς Καθολικῆς ‘Εκκλησίας . Κακόδοξος δέ καί αἱρετική ἐστίν ἐκ τοῦ ἐναντίου, ἡ μή φυλάττουσα αὐτά, ἀλλά τινός ἑνός φρονήματος ἀκολουθοῦσα, ἥτις διά ταῦτα καί ὑπό τῆς ἁγίας οἰκουμενικῆς Συνόδου ἀναθέματι καθυποβάλλεται. Λοιπόν δέν εἶναι πάντοτε σεπτόν καί τίμιον τό τῆς Συνόδου ὄνομα. ‘Αλλ’ ἐκείνη εἶναι σεπτή καί τιμία καί ἀγία Σύνοδος, ἡ στοιχοῦσα τοῖς τε ἐγγράφοις καί ἀγράφοις παραδεδομένοις, ὑπό τῶν ἁγίων ‘Αποστόλων καί τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας. Καί τῆς τοιαύτης Συνόδου τάς ἀποφάσεις δεχόμεθα καί φυλάττομεν, τῶν δέ ἀλλοτρίωνων τήν φωνήν οὔτε γινώσκομεν, οὔτε πειθόμεθα αὐτῆ. Δυνάμεθα ἐνταῦθα ν’ ἀπαριθμήσωμεν τοιαύτας κακοδόξους συνόδους. ‘Αλλ’ ἵνα μή χρονοτριβῶμεν περιττῶς, ἀς ἴδη ὀ ἀναγνώστης τόν Β΄ Τόμον τῶν Συνοδικῶν καί θέλει εὕρει αὐτάς, ὅπου καί ρητῶς ληστρικαί ἐπιγράφονται. Καί τό χειρότερον ὅπου ὄχι μόνον τοπικαί καί ὀλιγάριθμοι ἐστάθησαν τοιαῦται, ἀλλά καί οἰκουμενικαί πολυάριθμοι, οἵα ἡ ἐν ‘Εφέσῳ τό δεύτερον, ἡ συμφρονήσασα τῶ μονοφυσίτῃ Εὐτυχεῖ, καί τόν εὐσεβέστατον καί ἁγιώτατον Φλαβιανόν τόν Κων¢λεως ἀποκτείνασα. Μετά ταύτην ἡ ἐπί Κοπρωνύμου πολυαριθμοτάτη, ἡ φρυάξασα κατά τῶν ἀγίων Εἰκόνων ὁμοίως καί ἠ ἐπί Βασιλείου τοῦ Μακεδόνος οἰκουμενική ὀνομασθεῖσα, παρανομωτάτη δέ ἀναφανεῖσα, ὡς καθελοῦσα καί ἀναθεματίσασα τόν ἀγιώτατον Φώτιον. Περιττόν δέ εἶναι ν’ ἀναφέρω τό ἐν Φλωρεντίᾳ οἰκουμενικόν μέν, ληστρικώτατον δέ συνέδριον. Λοιπόν πάλιν λέγομεν, δέν εἶναι ἀείποτε σεπτόν καί τίμιον τό τῆς συνόδου ὄνομα, καθώς οὐδέ τό τῆς ἐκκλησίας, καθότι ἔστι ‘Εκκλησία ἁγίων καί Ἐκκλησία ὁσίων, ἀλλά ἔστι κατά τόν ψαλμωδόν καί «ἐκκλησία πονηρευομένων». Αἱ φωναί, λοιπόν, ἤτοι τά ὀνόματα οὕτως ἔχουσιν, ἤτοι καί ἐπι καλοῦ καί ἐπί κακοῦ. Καί ἐπί κακοῦ μέν λαμβάνονται καθώς διά παραδειγμάτων ἐδείξαμεν. ‘Αλλ’ οἱ ἁπλοῖ ἄνθρωποι, ἤτοι οἱ ἀπαίδευτοι, οὐ δύνανται ποιῆσαι τήν διάκρισιν ταύτην ἐκ τῆς ἀμαθείας αὐτῶν. ‘Αλλά σύνοδον ἤκουσαν, τόσον φθάνει, εὐθύς προσκυνοῦσι καί πείθονται καί μέ ζῆλον ἄκρατον τά πάντα θορυβοῦσι καί ταράττουσι. Περί τῶν τοιούτων ὁ θεῖος ‘Απόστολος ὁμολογεῖ πώς «ἔχουσι ζῆλον Θεοῦ, ἀλλ’ οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν». Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ ΠΕΡΙ ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΩΝ ΣΥΝΟΔΩΝ «... Συνόδους συνεκρότησαν μεγάλας καί παμπληθεῖς καί Ἐκκλησίαν Θεοῦ ἑαυτούς ὠνομάκασι, καί ὑπέρ Κανόνων ἐφρόντισαν τῶ δοκεῖν (φρόντισαν νά φαίνωνται πώς ἐργάζονται ὑπέρ τῶν Κανόνων), κατά Κανόνων τό ἀληθές κινούμενοι (ἐνῶ στήν πραγματικότητα ἐστρέφοντο κατά τῶν Κανόνων). Τί δή θαυμαστόν, εἰ καί πέντε καί δέκα ἐπίσκοποι, συναχθέντες τόν ὑπό τῶν Κανόνων καθηρημένον κατά τάς δύο αἰτίας ἠθώωσαν, λύσαντες τοῦ ἱερουργεῖν; Συνόδους τοίνυν, δέσποτε, οὐ τό ἀπλῶς συνάγεσθαι Ἱεράρχας τε καί Ἱερεῖς, κἄν πολλοί ὦσιν (κρείσσων γάρ εἶς ποιῶν τό θέλημα τοῦ Κυρίου, ἤ μύριοι παραβαίνοντες), ἀλλά τό ἐν ὀνόματι Κυρίου, ἐν τῆ εἰρήνη καί φυλακῆ τῶν Κανόνων. Καί τό δεσμεῖν καί λύειν οὐχ ὡς ἔτυχεν, ἀλλ’ ὡς δοκεῖ τῆ ἀληθείᾳ, καί τῶ κανόνι, καί τῶ γνώμονι τῆς ἀκριβείας. Εἰ δείξωσιν οἱ συνελθόντες τοῦτο πεποιηκότες καί ἡμεῖς σύν αὐτοῖς. Εἰ οὐ δεικνύουσι, ἐκβαλέτωσαν τόν ἀνάξιον, ἵνα μή τις εἰς κατηγόρημα αὐτοῖς καί τοῖς μετέπειτα γενεαῖς παραδοθήσεται ... καί ἐξουσίᾳ τοῖς ἱεράρχαις ἐν οὐδενί δέδοται ἐπί πάση παραβάσει κανόνος, ἤ μόνον στοιχεῖν τά δεδογμένα καί ἔπεσθαι τοῖς προλαβοῦσιν». Η ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΤΑΞΙΣ ΚΑΙ Η ΕΥΤΑΞΙΑ ΦΕΡΕΙ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗΝ Α΄ ΚΑΝΩΝ ΑΓΙΟΥ ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ "Ἕκαστα τῶν καθ' ἡμᾶς πραγμάτων, ὅταν εὐθὺ φέρηται κανονικῆς ευταξίας, οὐδένα μὲν ἡμῖν ἐντίκτει θόρυβον, ἀπαλλάττει δὲ καὶ τῆς παρά τινων δυσφημίας, μᾶλλον δὲ καὶ τὰς παρὰ τῶν εὖ φρονούντων εὐφημίας ἡμῖν προξενεῖ. Τίς γὰρ οὐκ ἂν ἀποδέξαιτο ψῆφον ἀπροσκλινῆ, ἥπερ ἂν γένοιτο παρά τινων; ἢ πῶς τὸ κρίνειν ὀρθῶς καὶ ἐννόμως οὐκ ἀνεπίπληκτον ἔσται, μᾶλλον δὲ παντὸς ἐπαίνου μεστόν; Καὶ ταῦτα γράφω νυνί, τῆς σῆς θεοσεβείας ἐν τοῖς ἑαυτῆς γράμμασι τοῖς σταλεῖσι πρὸς ἐμέ τε καὶ τὸν ὁσιώτατον καὶ θεοφιλέστατον ἀδελφὸν ἡμῶν καὶ συνεπίσκοπον Πρόκλον, ἐπίσκοπον μεν ὀνομαζούσης τὸν εὐλαβέστατον καὶ θεοσεβέστατον Πέτρον, αὐτοῦ κλαίοντος, καὶ τῆς ἐκνεμηθείσης αὐτῷ ἐκκλησίας παραλόγως κεκινῆσθαι λέγοντος. Ἦν δ' ἀκόλουθον, ἢ τὸ τῆς ἱερωσύνης ὄνομα μετὰ τοῦ πράγματος ἔχειν αὐτόν, ἤγουν, εἴπερ μὴ ἦν ἄξιος τοῦ προεστᾶναι θείου θυσιαστηρίου, μηδ' αὐτῇ τιμᾶσθαι τῇ κλήσει τῆς ἐπισκοπῆς. Ἀλλ' ἴσως δόξειεν ἄν τῇ σῇ θεοσεβείᾳ σκληρὸς εἶναί τις καὶ ἀφιλάλληλος ὁ παρ' ἐμοῦ λόγος• ἔχει δὲ οὐχ οὕτω κατὰ τὸ ἀληθές. Ἐλεῆσαι γὰρ τάχα που νομίζομεν τὸν πρεσβύτην, μόνην αὐτῷ τὴν κλῆσιν ἀφέντες. Μακρῷ δὲ ἦν ἄμεινον ἐννοῆσαι καὶ τὸ ἕτερον• φάσκει γὰρ δύνασθαι μὲν συστῆναι τῇ οἰκείᾳ ὑπολήψει, οὐ λαβεῖν δὲ καιρὸν ἀπολογίας, οὔτε μὴν ἀκρόασιν αὐτῷ προτεθῆναι κανονικήν. Εἰ δ' ἐγεγόνει τι τοιοῦτον, αὐτὴ τῶν ὑπομνημάτων ἡ σύστασις διήλεγξεν ἂν αὐτόν, ἢ ἁλόντα τοῖς αἰτιάμασιν ἔνοχον ἀποπεφασμένον καὶ οὐδὲν ἔχοντα λοιπὸν εἰπεῖν ὡς ἠδικημένον, ἢ γοῦν ἐλεύθερον ἀποφήνασα πάλιν ἐδίδου τὸ προεστᾶναι τῆς ἐκκλησίας, ἣ καὶ ὑπὸ χεῖρα γέγονε τὴν ἑαυτοῦ. Οὐδενὸς δὲ πεπραγμένου τοιούτου, καταβοᾷ τοῦ πράγματος καὶ ἀδικίαν ἀφόρητον ὑποστῆναί φησι καὶ ἀθέσμως ἐκβεβλῆσθαι προσεπάγων, ὅτι καὶ ἡρπάγη πάντα τὰ προσόντα αὐτῷ χρήματα. Ἡ σὴ τοιγαροῦν ὁσιότης, ἐννοοῦσα καὶ τὸ τοῖς θείοις κανόσι δοκοῦν καὶ τὸ πρέπον τῇ Ἐκκλησίᾳ καὶ τοῖς τεταγμένοις εἰς ἱερὰν λειτουργίαν, ἔτι τε πρὸς τούτοις καὶ τὰ παρ᾽ ἡμῶν δυσωπηθεῖσα γράμματα, στησάτω τοῦ πρεσβύτου τὸ δάκρυον. Καὶ εἰ μὲν ἕλοιτο δικάσασθαι πρὸς τοὺς ἐπάγοντας αὐτῷ τὰς αἰτίας, δικαζέσθω κατὰ τὸ εἰωθὸς ἐπὶ τῆς σῆς θεοσεβείας, συμπαρόντων δηλονότι τῶν ὑπὸ τὴν αὐτῆς χεῖρα θεοσεβεστάτων ἐπισκόπων, ἐκτὸς εἰ μὴ παραιτοῖτό τινας ὡς ὑπόπτους. Οὐδένα μὲν γὰρ τῶν θεοσεβεστάτων ἐπισκόπων ἐχθρὰ φρονεῖν ἀδελφῷ πιστεύομεν. Ἵνα δὲ μὴ πρόφασις αὕτη γένηται, τὴν ἐσομένην ἐπ' αὐτῷ κρίσιν παραλύουσα, πρὸς τὸ μὴ ἐν δίκῃ πεποιῆσθαι δοκεῖν, οὐδέν ἐστι τὸ λυποῦν ἀπεῖναι τοῦ συνεδρίου τῶν ἐν ὑποψίᾳ τινάς". ΟΙ ΣΥΝΟΜΝΥΜΕΝΟΙ Η ΦΑΤΡΙΑΖΟΝΤΕΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ... ΕΚΠΙΠΤΕΤΩΣΑΝ ΠΑΝΤΗ ΤΟΥ ΟΙΚΕΙΟΥ ΒΑΘΜΟΥ Κανὼν ΙΗ' της Δ΄ Οικουμενικῆς Συνόδου:"Τὸ τῆς συνωμοσίας, ἢ φατρίας, ἔγκλημα καὶ παρὰ τῶν ἔξω νόμων πάντῃ κεκώλυται, πολλῷ δὴ μᾶλλον ἐν τῇ τοῦ Θεοῦ ἐκκλησίᾳ τοῦτο γίνεσθαι ἀπαγορεύειν προσήκει. Εἴ τινες τοίνυν κληρικοί, ἢ μονάζοντες, εὑρεθεῖεν συνομνύμενοι, ἢ φατριάζοντες, ἢ κατασκευὰς τυρεύοντες ἐπισκόποις, ἢ συγκληρικοῖς, ἐκπιπτέτωσαν πάντῃ τοῦ οἰκείου βαθμοῦ". (Πηδάλιον τῆς Νοητῆς Σιών, σελ. 200) ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΑΠΟ ΤΑ ΔΙΠΤΥΧΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός λέει: «…πολύς εστιν ο του μνημοσύνου λόγος και ουχί μικρός, διότι εκείνοι μνημονεύονται επ’ εκκλησίαις, όσοι εισί Ορθόδοξοι και κοινωνικοί προς την αυτήν εκκλησίαν. Οι δε ακοινώνητοι ούτε μνημονεύονται, ούτε γαρ έχει άδεια τις των ιερωμένων εύχεσθαι επ’ εκκλησίαις πώς ουν μνημονεύσωμεν αυτόν όντα Λατινόφρονα;». Ο Γεννάδιος Σχολάριος γράφει: «Η πνευματική κοινωνία των ομοδόξων, και η τελεία υποταγή προς τους γνησίους ποιμένας εκφράζεται με το μνημόσυνο. Οι Σύνοδοι και οι άλλοι Πατέρες ορίζουν, ότι αυτών που αποστρεφόμεθα το φρόνημα, (αυτών) πρέπει να αποφεύγουμε και την κοινωνία» (Γενναδίου Σχολαρίου, Γράμμα προς τους εκκλησιαστικούς... περιοδ. Ο όσιος Γρηγόριος Αγίου Όρους, αριθμ.21, σελ.23). Ο άγιος Υπάτιος (+446) διέγραψε αμέσως το όνομα του Νεστορίου από τα δίπτυχα της Εκκλησίας, για να μη μνημονεύεται. ΄Όταν ο επίσκοπος Ευλάλιος τον παρετήρησε για την πράξιν του αυτήν, ο ζηλωτής Όσιος απάντησε, ότι δεν θεωρεί πλέον τον Νεστόριο ως επίσκοπο: "Εγώ από τότε που έμαθα, ότι μιλά άσχημα για τον Κύριό μου, παύω την επικοινωνία μαζί του και ούτε αναφέρω το όνομά του, δεν είναι πια επίσκοπος.Και όταν πάλιν ο επίσκοπος Ευλάλιος τον απείλησε, ο άγιος Υπάτιος του αποκρίθηκε με σταθερότητα και διάθεση μαρτυρίου: «΄Ο,τι θέλεις κάνε. διότι εγώ αποφάσισα να πάντα να πάθω. Και μ’ αυτή την απόφαση το έκαμα αυτό» (Καλλινίκου, Βίος Αγίου Υπατίου, σ. 93-94). ΠΩΣ ΜΝΗΜΟΝΕΥΘΗΣΕΤΑΙ Ο ΑΚΟΙΝΩΝΗΤΟΣ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ Ο ιστορικός της ψευδοσυνόδου Φεράρας – Φλωρεντίας Μέγας Εκκλησιάρχης Σίλβεστρος Συρόπουλος, πιεζόμενος από τους μεσάζοντες του Αυτοκράτορα να μνημονεύει τον πάπα, απάντησε: «Εκείνοι γαρ μνημονεύονται επ’ εκκλησίαις, όσοι εισίν ομόδοξοι και κοινωνικοί προς την αυτήν Εκκλησίαν. Οι δε ακοινώνητοι, ουδέ μνημονεύονται ουδέ έχει άδειαν τις των ιερωμένων εύχεσθαι επ’ εκκλησίαις υπέρ ακοινωνήτου. Ο δε πάπας εστίν ακοινώνητος. Πώς ουν μνημονευθήσεται ο ακοινώνητος μετά των κοινωνικών:» (S. Syropoulos, Les Mémoires XII, 13, Παρίσι 1971, ó. 562-564 ) ΓΕΝΝΑΔΙΟΣ ΣΧΟΛΑΡΙΟΣ: ΑΘΛΙΟΙ ΡΩΜΑΙΟΙ ΕΙΣ ΤΙ ΕΠΛΑΝΗΘΗΤΕ Λίγο πριν την άλωση της Βασιλεύουσας και ενώ ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος κατέβαλε κάθε προσπάθεια να επιβάλει την ψευδένωση της Φλωρεντίας Φεράρας, ο Γεννάδιος Σχολάριος έγινε μοναχός και κλεισμένος στο κελί του, δεν δέχονταν κανένα, έγραψε δε έξω από αυτό: «Άθλιοι Ρωμαίοι εις τι επλανήθητε και απεμακρύνατε εκ της ελπίδος του Θεού, και ελπίσατε εις την δύναμιν των Φράγκων, και συν τη πόλει εν η μέλλει φθαρήναι, εχάσατε και την ευσέβειάν σας; Ίλεώς μοι Κύριε. Μαρτύρομαι ενώπιόν σου, ότι αθώός ειμί του τοιούτου πταίσματος. Γινώσκετε άθλιοι πολίται, τι ποιείτε; και συν τω αιχμαλωτισμώ, ός μέλλει γενέσθαι εις υμάς, εχάσατε και το πατροπαράδοτον, και ωμολογήσατε την ασέβειαν; ουαί υμίν εν τω κρίνασθαι»! Ο Δοσίθεος Ιεροσολύμων γράφει σχετικά: «Όθεν, ιερωμένοι και λαϊκοί αναθεμάτιζον και τους αποδεξαμένους την σύνοδον και την ένωσιν και εδέοντο, είπερ βοηθήσει δια της Θεοτόκου, την δε των Λατίνων βοήθειαν απεστρέφοντο. Οι ενωτικοί ελειτούργησαν εις την αγίαν Σοφίαν και εμνημόνευσαν του Πάπα Νικολάου και του εξωσθέντος Πατριάρχου Γρηγορίου... Οι πολλοί δε ουκ έλαβον αντίδωρον, βδελυκτήν νομίζοντες την τοιαύτην λειτουργίαν, όπου δε εφαίνετο ιερεύς τις ενωτικός έφευγον εξ αυτού, ει δε και ην πνευματικός, ουκέτι εξωμολογούντο εις αυτόν» (Πατριάρχου Νεκταρίου, Επιτομή Ιεροκοσμικής Ιστορίας, Εκδόσεις Ιεράς Μονής Σινά, Αθήναι 1980, σ.231) Ο Σίλβεστρος Συρόπουλος γράφει ακόμα, ότι κατά την ενθρόνισή του Λατινόφρονα Πατριάρχη Μητροφάνη, μετά την Ψευδένωση της Φλωρεντίας ο ορθόδοξος ιερεύς Θεοφύλακτος την παρακολουθούσε από μακρυά. Οι ενορίτες του έπαυσαν να τον πλησιάζουν. Έφευγαν από αυτόν και δεν εκκλησιάζονταν στο ναό που λειτουργούσε (Σίλβεστρος Συρόπουλος, Απομνημονεύματα, σ. 556) Ο ίδιος δε Γεννάδιος ο Σχολάριος καθορίζει με άριστο τρόπο τη στάση των Ορθοδόξων, έναντι των επισκόπων. Γράφει σε μια επιστολή του στους μοναχούς: «Τους επισκόπους υμών επιτηρείτε ίνα ώσιν Ορθόδοξοι, και μη διδάσκουσι δόγματα εναντίον της Ορθοδόξου Πίστεως, μηδέ τοις αιρετικοίς, ή τοις απεσχισμένοις συλλειτουργώσι. Τα δε άλλα, ή της αγνοίας αυτών εισί και της του καιρού κακίας και εισί συγγνωστοί, ή της προαιρέσεως αυτών και αυτοί μόνοι απολογήσονται τω Θεώ» (Πατριάρχου Νεκταρίου, Επιτομή Ιεροκοσμικής Ιστορίας, Εκδόσεις Ιεράς Μονής Σινά, Αθήναι 1980, σ.231) "ΟΛΟΙΣ ΤΟΙΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙΣ ΑΝΑΘΕΜΑ" (Ζ΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ) Η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος αναφωνεί το «ανάθεμα» για όλους τους αιρετικούς. Λέει: «Όλοις τοις αιρετικοίς , ανάθεμα» (ΣυνοδικόνΚυριακης Ορθοδοξίας[ Mansi 13, 397- 400). Η δε Ε΄ Οικουμενική Σύνοδος αναθεματίζει όσους δεν αναθεματίζουν, αυτούς που αναθεμάτισε η Εκκλησία. Λέει: «Ει τις μη αναθεματίζει... πάντας αιρετικούς, τους κατακριθέντας και αναθεματισθέντας υπό της αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας... ο τοιούτος ανάθεμα έστω» (Πρακτικά Ε΄ Οικουμ. Συνόδου ΜΑΝSΙ, 9, 384) Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΡΚΟΥ ΕΦΕΣΟΥ ΤΟΥ ΕΥΓΕΝΙΚΟΥ Ὁ άγιος Μάρκος ο Ευγενικός με τη διαθήκη του όρισε ούτε στη κηδεία του να μη πλησιάσει κανένας από τους Λατινόφρονες! Έγραψε: "Βούλομαι πλατύτερον την εμήν γνώμην ειπείν, είπερ ποτέ και νυν εν τω εγγίζειν την τελευτήν μου, ίνα σύμφωνος ώ εμαυτώ απ’ αρχής μέχρι τέλους, και μη δόξω τισίν ότι άλλα μεν έλεγον, άλλα δε έκρυπτον εν τη διανοία, ά εικός ην ελεγχθήναι τη ώρα ταύτη της εμής αναλύσεως. Λέγω δε περί του Πατριάρχου, μήπω δόξη αυτώ προφάσει τάχα τιμάν της προς εμέ εν τη κηδεία του ταπεινού μου τούτου σώματος, ή και εν τοις μνημοσύνοις μου στείλαι τινας των αρχιερέων αυτού, ή άλλως των κοινωνούντων αυτώ τινά συνεύξασθαι, ή συμφορέσαι τοις εξ ημετέρου μέρους ιερεύσι τοις προς τα τοιαύτα παρακληθείσι δοξάση ως οιωδήποτε τρόπω προσιέναι καν εν τω κρυπτώ την αυτού κοινωνίαν. Και ίνα μη η σιωπή μου συγκατάβασιν τινά υπονοήσαι παρέξη τοις μη καλώς και εις βάθος ειδόσι τον εμόν σκοπόν, λέγω και διαμαρτύρομαι ενώπιον των παρατυχόντων πολλών και αξιολόγων ανδρών, ως ούτε βούλομαι, ούτε δέχομαι την αυτού η την μετ’ αυτού κοινωνίαν, το παράπαν ουδαμώς ούτε επί της ζωής μου, ούτε μετά θάνατον, ώσπερ ούτε γεγονυίαν, ένωσιν, και τα Δόγματα τα Λατινικά, άπερ εδέξατο αυτός και οι μετ’ αυτού, και υπέρ του διαφενδεύειν ταύτα, και την προστασίαν ταύτην εμνηστεύσατε επί καταστροφή των Ορθών δογμάτων της Εκκλησίας. Πέπεισμαι γαρ ακριβώς, ότι όσον αποδιΐσταμαι τούτου και των τοιούτων, εγγίζω τω Θεώ και πάσι τοις πιστοίς και αγίοις πατράσι και θεολόγοις της Εκκλησίας, ώσπερ αύ πείθομαι τους συντιθεμένους τούτα τούτο λέγω ώσπερ παρά πάσαν μου την ζωήν ήμην κεχωρισμένος από αυτών, ούτω και εν τω καιρώ της εξόδου μου, και έτι και μετά την εμήν αποβίωσιν· και εξορμών εντέλλομαι, ίνα μηδείς εξ αυτών προσεγγίση, ή εν τη εμή κηδεία, ή εν τοις μνημοσύνοις μου· αλλ’ ουδέ άλλου τινός των τούτου μέρους ημών ώστε συμφορεύειν επιχειρήσαι, και συλλειτουργείν τοις ημετέροις. Τούτο γαρ εστί το "τα άμικτα μίγνυσθαι". Δει γαρ παντάπασιν εκείνους είναι κεχωρισμένους ημών, μέχρις αν δω ο Θεός την καλήν διόρθωσιν και ειρήνην της Εκκλησίας αυτού» (Migne 160, σελ. 536,537) ΩΣΠΕΡ ΤΟΥΤΩΝ (ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ) ΧΩΡΙΖΟΜΑΙ ΥΤΩ ΕΝΟΥΜΑΙ ΤΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟΙΣ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΑΣΙ. Ο Αγιος Μάρκος Ευγενικός αρνήθηκε κάθε εκκλησιαστική «κοινωνία», όχι μόνο με όσους δέχτηκαν την «ψευδένωση», αλλά και με όσους «κοινωνούσαν» με αυτούς που δέχτηκαν την «ψευδένωση»! Συγκεκριμένα ο άγιος Μάρκος Ευγενικός αρνήθηκε να έλθη σε οποιαδήποτε επαφή με το νέο Πατριάρχη, τον Λατινόφρονα Μητροφάνη, και τους ομόφρονές του επισκόπους. Δικαιολογών την στάση του γράφει: «Ούτε βούλομαι, ούτε δέχομαι την αυτού, η την μετ’ αυτού κοινωνίαν, το παράπαν, ουδαμώς… ώσπερ ούτε γεγονυίαν ένωσιν και τα δόγματα λατινικά, άπερ εδέξατο αυτός και οι μετ’ αυτού…. Πέπεισμαι γαρ ακριβώς, ότι όσον αποδιίσταμαι τούτου και των τοιoύτων, εγγίζω τω Θεώ και πάσι τοις πιστοίς και αγίοις Πατράσι. Και ώσπερ τούτων χωρίζομαι, ούτως ενούμαι τη αληθεία και τοις αγίοις πατράσι τοις θεολόγοις της Εκκλησίας» P.G. 160, 536CD ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΟΡΘΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ Παραθέτουμε στη συνέχεια ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από μιά ανάκρισή του: «…έρχονται σ’ αυτόν (τον άγιο Μάξιμο) άλλοι…που τους είχε στείλει ο (αιρετικός) πατριάρχης και του λένε: - Εσύ σε ποια εκκλησία ανήκεις; Του Βυζαντίου (=ΚΠόλεως), της Ρώμης, της Αντιόχειας, της Αλεξάνδρειας, των Ιεροσολύμων; Ορίστε, όλες αυτές και μαζί και οι επαρχίες τους ενώθηκαν ( εννοούν ότι ενώθηκαν με «κοινωνία» με την αιρετική τότε ΚΠολη). Αν είσαι, λοιπόν, και εσύ της Καθολικής (= Ορθόδοξης) Εκκλησίας, ενώσου, μήπως ανοίγοντας νέα, διαφορετική οδό στη ζωή, πάθεις εκείνα που δεν περιμένεις. Σ’ αυτούς ο μακάριος επίκαιρα και συνετά αποκρίνεται: - Καθολική Εκκλησία είπε ο Κύριος ότι είναι η ορθή και σωτήρια ομολογία της πίστεως. Γι’ αυτό και μακάρισε τον Πέτρο, που ομολόγησε καλά, πάνω στο οποίο διακήρυξε ο Θεός των όλων ότι θα οικοδομήσει αυτή την Εκκλησία…» Μαξίμου του Ομολογητού, Φιλοκαλία ΕΠΕ τόμ. 15Γ΄ , σ. 315 ΦΕΥΓΕΤΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΚΟΙΝΩΝΗΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ ΚΑΙ ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΤΩΝ ΑΜΝΗΜΟΝΕΥΤΩΝ α. Ο 10ος Αποστολικός κανόνας ορίζει ότι ακόμα και αν περιορίσει κάποιος την «κοινωνία» σε κατ’ οίκον ιδιωτική προσευχή με κάποιο αιρετικό, αυτός αφορίζεται. Λέει: «Ει τις ακοινωνήτω, καν εν οίκω συνεύξηται, ούτος αφοριζέσθω» β. Ο άγιος Μάρκος προσθέτει: «φεύγετε ουν και υμείς, αδελφοί, την προς τους ακοινωνήτους κοινωνίαν και το μνημόσυνον των αμνημονεύτων. ΄Ίδε εγώ Μάρκος ο αμαρτωλός λέγω υμίν ότι ο μνημονεύων του πάπα ως ορθοδόξου αρχιερέως ένοχος έστι πάντα τον λατινισμόν εκπληρώσαι μέχρι και αυτής της κουράς των γενείων» (Μάρκου Ευγενικού, Επιστολή προς Θεοφάνην εν Ευβοία Petit, Docw. σελ. 481, σελ. 377-404, 521 – 75. και J. Gill, H Σύνοδος της Φλωρεντίας, Αθήναι 1972, σ. 413). γ. Ο άγιος Γερμανός ο νέος, Πατριάρχης Κπόλεως, συμβουλεύει: «Εξορκίζω όλους τους λαϊκούς, που κατοικούν στην Κύπρο, όσοι είστε γνήσια τέκνα της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, να φεύγετε ολοταχώς από τους ιερείς, που υπέπεσαν στην υποταγή στους Λατίνους, και μήτε σε εκκλησία (που αυτοί λειτουργούν) να συγκεντρώνεστε μαζί τους, μήτε να παίρνετε οποιαδήποτε ευλογία από τα χέρια τους. Είναι καλύτερα να προσεύχεστε στο Θεό στα σπίτια σας μόνοι σας, παρά να συγκεντρώνεστε στην εκκλησία μαζί με τους Λατινόφρονες (ιερείς και αρχιερείς). Ει δ’ άλλως θα υποστήτε την ίδια κόλαση με αυτούς» (P.G. 140, 620) ΦΕΥΓΕΤΕ ΜΑΚΡΑΝ ΤΩΝ ΦΘΟΡΟΠΟΙΩΝ ΠΟΙΜΕΝΩΝ • Οι Αποστολικές Διαταγές σημειώνουν ότι πρέπει οι πιστοί να φεύγουν μακριά από τους κακούς ποιμένες, τους «φθορείς», όπως τους αποκαλούν! Γράφουν: «Ώσπερ γαρ τω καλώ ποιμένι το μη ακολουθούν πρόβατον λύκοις έκκειται εις διαφθοράν, ούτω τω πονηρώ ποιμένι το ακολουθούν πρόδηλον έχει τον θάνατον ότι κατατρώξεται αυτό. Διό φευκτέον από των φθορέων ποιμένων» (P.G. 1, 633Β) ΟΥΔΕΙΣ ΚΡΙΝΕΤΑΙ ΕΑΝ ΔΑΙΜΟΝΙΑ ΕΞΕΒΑΛΕΝ, ΑΛΛ ΕΑΝ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙΝ ΓΝΗΣΙΩΣ ΕΦΥΛΑΞΕΝ Ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος, τονίζοντας την ευθύνη όλων μας για την περιφρούρηση της Πίστης, λέει σχετικά: «Ουδείς γαρ υμών κρίνεται διατί δαιμόνια ουκ εξέβαλεν, ει διατί ουκ έσχε πρόγνωσιν, αλλ’ έκαστος κριθήσεται, ει την πίστιν τετήρηκε και τας εντολάς και παραδόσεις γνησίως εφύλαξεν» ΕΙ ΚΑΙ ΠΑΝΥ ΟΛΙΓΟΙ ...ΔΙΑΜΕΙΝΩΣΙΝ ... ΟΥΤΟΙ ΕΙΣΙΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ • Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει, ότι και τρία μόνο άτομα να κρατήσουν ακέραιη την Ορθή Πίστη, αυτά μόνο θ’ αποτελούν την Εκκλησία του Χριστού (P.G. 55,158 & 160, 203) • Ο άγιος Νικηφόρος ο ομολογητής προσθέτει: «Ει δε και πάνυ ολίγοι εν τη ευσεβεία και Ορθοδοξία διαμείνωσιν, ούτοι εισίν Εκκλησία και το κύρος και η προστασία των εκκλησιαστικών θεσμών εν αυτοίς κείται, καν αυτοίς υπέρ της ευσεβείας κακοπαθήσαι δεήσοι» • Το ίδιο λέει κι’ ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης ( P.G. 99, 1049) ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΜΟΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΩΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΕΧΘΡΩΝ Ὁ Α Κανόνας της Στ΄ Οικουμενικής Συνόδου λέει: «Την των αγίων Πατέρων πίστιν κρατείν βεβαίαν και μέχρι συντελείας του αιώνος ασάλευτον διαμένειν θεσπίζομεν και τα αυτών θεοπαράδοτα συγγράμματα τε και Δόγματα, πάντας αποβαλλόμενοι τε και αναθεματίζοντες, ους απέβαλον και αναθεμάτισαν, ως της αληθείας εχθρούς»! ΕΝΤΟΛΗ ΚΥΡΙΟΥ ΜΗ ΣΙΩΠΑΝ ΕΝ ΚΑΙΡΩ ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΣΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει ὅτι εκεῖνος πού κάνει πώς δεν βλέπει και σιωπά, όταν οι θεϊκοί νόμοι υβρίζονται, «των θείων νόμων υβριζομένων, ο σιγήσας και παριδών, ουτος έστιν κολάσεως άξιος;» (PG. 50. 547 13) Ὀ ἅγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης λέγει:: «Εντολή γαρ Κυρίου μη σιωπάν εν καιρώ κινδυνευούσης Πίστεως. Λάλει γαρ, φησί, και μη σιώπα... Δια τούτο καγώ ο τάλας, δεδοικώς το Κριτήριον, λαλώ» (PG 99, 1321). Ο μοναχός Ιωσήφ Βρυέννιος, γράφει: «Πας ο δυνάμενος λέγων την αλήθειαν και μη λέγων κατακριθήσεται υπό του Θεού. Και ταύτα ένθα πίστις εστί το κινδυνευόμενον και της όλης Εκκλησίας των Ορθοδόξων η κρηπίς. Το γαρ εφησυχάζειν εν τοις τοιούτοις αρνήσεως ίδιον, το δε λέγειν, ομολογίας ειλικρινούς. (Ιωσήφ Βρυεννίου, Τα ευρεθέντα έργα, τομ. Β΄ Θε4σσαλονίκη 1990, σελ. 18). "ΤΟ ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΕΥΣΕΒΕΙΝ ΚΑΙ ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΚΟΙΝΟΥΣΘΑΙ ΒΕΒΗΛΟΝ" Ὁ Θ Κανών τοῦ Ἁγίου Νικηφόρου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως λέγει μεταξύ αλλων: "Τό γάρ ἐκ μέρους εὐσεβεῖν καί ἐκ μέρους κοινοῦσθαι βέβηλον" (Βλέπετε Πηδάλιον 738 ε). Τοιαύτην βεβηλότητα ειχεν ἡ 'Απόφασις τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς ἡ ὁποία ὑπῆρξεν ἄκρως ἀντιφατική, ἀφοῦ ἀφ' ἑνός λέγει ὅτι δέν ειναι σχισματικοί οἱ προερχόμενοι ἐκ τοῦ Ματθαίου 'Αρχιερεῖς, καί ἀφ' ἑτέρου χρησιμοποιεῖ τόν Η΄ Κανόνα τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὁ ὁποῖος ἀφορᾶ χειροθεσίαν ἐπί σχισματικῶν. Τοιαύτην καί πλέον φοβεράν βεβηλότητα παρουσιάζουν καί αἱ "ἀποφάσεις" τῶν ΝΙκολαίτῶν, τήν τελευταίαν δεκαετίαν, καθ' ἅς ἀφ' ἑνός μέν λέγουν ὅτι διαφυλάττουν τήν Ὁμολογίαν καί ἔχουν τήν γνησίαν Ἀποστολικήν Διαδοχήν ἀπό τῶν χειροτονιῶν τοῦ Ἐπισκόπου Ματθαίου καί ἀφ' ἑτέρου ὅτι ἐδέχθησαν ολοι χειροθεσίαν ἐπί σχισματικῶν καί "μᾶς περιρρέει ἡ ανομία τῆς χειροθεσίας". Η ΑΡΝΗΣΙΣ ΤΗΣ ΙΕΡΩΣΥΝΗΣ Περί ἀρνήσεως τῆς Ἱερωσύνης καί τῶν συνεπειῶν ὁμιλεῖ ὁ ΞΒ Κανών τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. Ἰδού τί μεταξύ ἄλλων διαγορεύει: "Εἴ τις Κληρικός διά φόβον ἀνθρώπινον ... ἀρνήσηται τό ὄνομα τοῦ Κληρικοῦ καθαιρείσθω. Μετανοήσας δέ ὡς λαϊκός δεχθήτω" Εἰς τήν ὑποσημείωσιν τοῦ Κανόνος τούτου ἀναγράφεται καί τὁ τοῦ Ἱεροῦ Χρυοστόμου: "Ἀρνήσεως οὐδέν χεῖρον ἁμάρτημα". Βάσει αὐτοῦ τοῦ Κανόνος καθηρέθη ὀ ποτέ Κορινθίας Κάλλιστος, καθ' ὅσον ἐν ἔτει 1976-77 ἠρνήθη τήν προτέραν Ὁμολογίαν του, ὅτι τήν 17ην Σεπτεμβρίου 1971 ἐδέχθη μίαν ἁπλῆν συγχωρητικήν εὐχήν καί ἐκήρυξε "γυμνῆ τῆ κεφαλῆ" ὅτι ἐδέχθη "χειροθεσίαν ὡς πρώην σχισματικός", ὅπερ σημαίνει ὅτι ἠρνήθη τήν 'Αρχιερωσύνην του. Εἰς τόν ἴδιον Κανόνα ὑπόκεινται καί ὅσοι ἐκ τῶν ὑστέρων κηρύττουν ὅτι τό 1971 ἐδέχθησαν χειροθεσίαν κατά τόν Η΄ Κανόνα τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (βλ. 'Απόφασιν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς, 'Απαλλακτικόν Βούλευμα 54/76 Πλημμελειοδικείου Πειραιῶς, τό ὁποῖον ἀπεδέχθη πανηγυρικῶς ὁ τότε Πειραιῶς Νικόλαος, καί ἐπιστολάς πρώην 'Αργολίδος Παχωμίου), καθ' ἅς "ὅλοι ἔχομεν τήν χειροθεσίαν παρά χειροθετηθέντων ὡς πρώην σχισματικῶν". Εἰς τό ἐπιτίμιον αὐτοῦ τοῦ Κανόνος ὑπόκειται καί ὅστις Ὀρθόδοξος Κληρικός κανονικῶς χειροτονημένος δεχθῆ δευτέραν χειροτονίαν εἴτε παρ' Ὀρθοδόξων, ὁπότε καθαιρεῖται καί αὐτός καί ὁ χειροτονήσας, εἴτε παρά κακοδόξων, ὁπότε οὗτος καθαιρεῖται καί ἀφορίζεται. ΟΙ ΕΚΤΟΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Ο Μέγας Αθανάσιος αναφερόμενος σε όποιον έχει εκπέσει από την αλήθεια της Πίστεως λέγει ότι αυτός δεν είναι δυνατόν να καλείται καν χριστιανός, «ούτ’ αν είη, ούτ’ αν λέγοιτο χριστιανός» . Ο δε άγιος Ειρηναίος λέει ότι όσοι «είναι εκτός αληθείας», αυτοί «είναι εκτός Εκκλησιάς» . Η αλήθεια είναι ο Χριστός . Πολύ περισσότερο, δεν μπορεί να είναι Πατριάρχης, Αρχιεπίσκοπος, ή άλλος κληρικός, γιατί δεν έχει Αποστολική Διαδοχή και ιερωσύνη . Τα αντίθετα πίστευε ο Αθηναγόρας. Σε μιά συνάντησή του στη Ρώμη, στις 16.10.1967, με τον πάπα Παύλο Στ΄ του είπε: «Είσθε φορεύς αποστολικής χάριτος και διάδοχος πλειάδος αγίων ανδρών, κλεϊσάντων τον πρώτον τη τιμή και τη τάξει Θρόνον των ανά την Οικουμένην Εκκλησιών» ! ΟΥΣ ΤΩ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙ ΠΑΡΑΠΕΜΠΟΜΕΝ ΚΑΙ ΗΜΕΙΣ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ Ζ΄ Οικουμενική 783 Κανών Α΄: «….. Τούτων ουν ούτως όντων και διαμαρτυρομένων ημίν, αγαλλώμενοι επ’ αυτοίς, ως ει τις εύροι σκύλα πολλά, ασπασίως τους θείους Κανόνας ενστερνιζόμεθα, και ολόκληρον την αυτών διαταγήν και ασάλευτον κρατύνομεν, των εκτεθέντων υπό των σαλπίγγων του Πνεύματος πανευφήμων Αποστόλων, των τε εξ αγίων Οικουμενικών Συνόδων, και των τοπικώς συναθροισθεισών επί εκδόσει τοιούτων διαταγμάτων, και των αγίων Πατέρων ημών. εξ ενός γαρ άπαντες και του αυτού Πνεύματος αυγασθέντες, ώρισαν τα συμφέροντα. και ους μεν τω αναθέματι παραπέμπουσι, και ημείς αναθεματίζομεν, ους δε τη καθαιρέσει, και ημείς καθαιρούμεν, ους δε τω αφορισμώ, και ημείς αφορίζομεν, ους δε επιτιμίω παραδιδόασι, και ημείς ωσαύτως υποβάλλομεν…..». ΟΥΔΕΝ ΠΡΟΣΘΕΤΟΝΤΕΣ, ΜΗΔΕ ΚΙΒΔΗΛΕΥΟΝΤΕΣ Η Σύνοδος τοῦ 879 (ἡ χαρακτηριζομένη υπό πολλῶν καί ὡς Οἱκουμενική) Όρος Πίστεως: «….. Ούτω περί τούτων φρονούντές τε και κηρύττοντες, τον άνωθεν εκ πατέρων και μέχρις ημών κατεληλυθότα της ακραιφνεστάτης των χριστιανών πίστεως όρον και διανοία και γλώσση στέργομέν τε και διαπρυσίω τη φωνή περιαγγέλομεν, ουδέν αφαιρούντες, ουδέν προστιθέντες, ουδέν αμείβοντες, ουδέν κιβδηλεύοντες. Η μεν γαρ αφαίρεσις και η πρόσθεσις, μηδεμιάς υπό των του πονηρού τεχνασμάτων ανακινουμένης αιρέσεως, κατάγνωσιν εισάγει των ακαταγνώστων και ύβριν των πατέρων αναπολόγητον….. Ούτω φρονούμεν, εν ταύτη τη ομολογία της πίστεως εβαπτίσθημεν, δι’ αυτής πάσαν αίρεσιν θραυομένην τε και καταλυομένην ο της αληθείας λόγος απέδειξε….. Ει δε τις ετέραν έκθεσιν, παρά τούτο δη το ιερόν Σύμβολον, το άνωθεν εκ των μακαρίων και ιερών πατέρων ημών μέχρις ημών διαφοιτήσαν, τολμήσειεν αναγράψασθαι και όρον πίστεως ονομάσαι, συλήσαι το αξίωμα της των θεσπεσίων εκείνων ανδρών ομολογίας, και ταις ιδίαις ευρεσιολογίαις τούτο περιάψαι, κοινόν τε μάθημα τούτο προθείναι πιστοίς, ή και τοις εξ αιρέσεώς τινος επιστρέφουσι, και ρήμασι νόθοις ή προσθήκαις ή αφαιρέσεσι την αρχαιότητα του ιερού τούτου και σεβασμίου όρου κατακιβδηλεύσαι αποθρασυνθείη, κατά την ήδη και προ ημών εκφωνηθείσαν ψήφον υπό των αγίων και οικουμενικών Συνόδων, ει μεν των ιερωμένων είη τις, παντελεί καθαιρέσει τούτον καθυποβάλλομεν, ει δε των λαϊκών, τω αναθέματι παραπέμπομεν». ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ Ματθαίου 12. 32: «και ος αν είπη λόγον κατά του Υιού του ανθρώπου, αφεθήσεται αυτώ. ος δ’ αν είπη κατά του Πνεύματος του Αγίου, ουκ αφεθήσεται αυτώ ούτε εν τω νυν αιώνι ούτε εν τω μέλλοντι». Απόστολος Παύλος: Γαλάτας 1. 8: «αλλά και εάν ημείς ή άγγελος εξ ουρανού ευαγγελίζηται υμίν παρ’ ο ευαγγελισόμεθα υμίν, ανάθεμα έστω». ΑΠΟ ΤΑΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥΣ Β΄ Οικουμενική 381 Κανών Α΄: «Ώρισαν οι εν Κωνσταντινουπόλει συνελθόντες άγιοι Πατέρες μη αθετείσθαι την πίστιν των Πατέρων των Τριακοσίων δεκαοκτώ, των εν Νικαία της Βιθυνίας συνελθόντων, αλλά μένειν εκείνην κυρίαν και αναθεματισθήναι πάσαν αίρεσιν, και ιδιαιτέρως…..», δηλ. το Σύμβολο της Πίστης, που διατυπώνει ακριβώς την πίστη των Πατέρων, την πίστη της Εκκλησίας να μείνει απαρασάλευτον, κάθε δε απόκλιση, δηλ. κάθε αίρεση, από την ορθή Πίστη να αναθεματίζεται. Αυτό βέβαια δηλώνει, ότι η προσθήκη των Λατίνων στο Σύμβολο, για την εκπόρευση του αγίου Πνεύματος και εκ του Υιού θα πρέπει να αναθεματίζεται. Γ΄ Οικουμενική 431 Κανών Ζ΄: «….. ώρισεν η αγία Σύνοδος, ετέραν πίστιν μηδενί εξείναι προφέρειν, ή γουν συγγράφειν, ή συντιθέναι, παρά την ορισθείσαν παρά των αγίων Πατέρων των εν τη Νικαέων πόλει, συν αγίω Πνεύματι…..», όπου και εδώ διατρανώνεται η μη αλλοίωση της Πίστης με προσθήκη ή αφαίρεση από το Σύμβολο. Δ΄ Οικουμενική 451 Όρος Πίστης: «….. ώρισεν η αγία και οικουμενική Σύνοδος ετέραν πίστην μηδενί εξείναι προφέρειν ή γουν συγγράφειν ή συντιθέναι ή φρονείν ή διδάσκειν ετέρω. Τους δε τολμώντας….. παραδιδόναι έτερον Σύμβολον….. αλλοτρίους είναι τους επισκόπους της επισκοπής….. ή λαϊκοί είεν, αναθεματίζεσθαι αυτούς». Σύνοδος Λατερανού 649 Όρος Πίστης της Ε΄ Συνόδου του Λατερανού υπό του Μαρτίνου του αγιωτάτου και μακαριωτάτου πάπα της των Ρωμαίων αγίας του Θεού καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας: «Διό τούτους (τους αιρετικούς) και τα τούτων καταδικάζοντες δόγματα, κατά την των αγίων Συνόδων νομοθεσίαν, ήτοι διάταξιν, τούτο ποιείν ημάς εκ παντός τρόπου παρακελευομένην, τα των αγίων Πατέρων ημών δόγματά τε και ρήματα συμφώνως εγκρίνομεν άπαντες εν ενί στόματι και μια καρδία, μηδέν προστιθέντες, μηδέν αφαιρούντες των εξ αυτών παραδοθέντων ημίν». Αυτά τα οποία οι ίδιοι οι Λατίνοι κατακύρωσαν στη Σύνοδο του Λατερανού, αργότερα τα καταπάτησαν και εξευτέλισαν την ίδια τους την υπογραφή! ΣΤ΄ Οικουμενική 680 Επιστολή Ρώμης Αγάθωνα. Στην επιστολή του προς τη Σύνοδο, μεταξύ άλλων αναφέρει ότι: «πρέπει να δείξουν ότι περιφρουρούν την ευαγγελική αλήθεια, διότι δεν πρέπει να γίνει καμία αλλαγή ούτε στις λέξεις ούτε στις έννοιες αυτής, αλλά πρέπει να παραμείνουν αναλλοίωτα». Εδώ φαίνεται καθαρά ότι ο Πάπας ακολουθεί την αγιοπατερική παράδοση και όλες τις προηγούμενες πέντε Οικουμενικές Συνόδους. Πενθέκτη Οικουμενική 691 Κανών Α΄: «….. χάριτι θεία ορίζομεν ακαινοτόμητόν τε και απαράτρωτον υπάρχειν την παραδοθείσαν πίστιν ημίν, υπό τε των αυτοπτών και υπηρετών του λόγου θεοκρίτων Αποστόλων, έτι δε και των τριακοσίων δέκα και οκτώ αγίων και μακαρίων Πατέρων, των εν Νικαία συνελθόντων….. και την τε των ανίσων βαθμών της θεότητος δόξαν καθελόντες και διασπάσαντες, τα τε υπό των αιρετικών συστάντα εκ ψάμμου κατά της Ορθοδοξίας μειρακιώδη αθύρματα καταβαλόντες και ανατρέψαντες….. την κρατείν βεβαίαν, και μέχρι συντελείας του αιώνος ασάλευτον διαμένειν θεσπίζομεν, και τα αυτών θεοπαράδοτα συγγράμματά τε και δόγματα, πάντας αποβαλλόμενοί τε και αναθεματίζοντες, ους απέβαλον και αναθεμάτισαν, ως της αληθείας εχθρούς, και κατά Θεού φρυαξαμένους κενά, και αδικίαν εις ύψος εκμελετήσαντες….. Ημείς γαρ ούτε προστιθέναι τι, ούτε μην αφαιρείν κατά τα προορισθέντα, παντελώς διεγνώκαμεν, ή καθ’ οντιναούν δεδυνήμεθα λόγον». Περίφημη διακήρυξη για το απαρασάλευτο της Πίστης, την οποίαν οι Παπικοί έχουν γράψει κυριολεκτικά εις τα «παλαιότερα των υποδημάτων» τους. Ζ΄ Οικουμενική 783 Κανών Α΄: «….. Τούτων ουν ούτως όντων και διαμαρτυρομένων ημίν, αγαλλώμενοι επ’ αυτοίς, ως ει τις εύροι σκύλα πολλά, ασπασίως τους θείους Κανόνας ενστερνιζόμεθα, και ολόκληρον την αυτών διαταγήν και ασάλευτον κρατύνομεν, των εκτεθέντων υπό των σαλπίγγων του Πνεύματος πανευφήμων Αποστόλων, των τε εξ αγίων Οικουμενικών Συνόδων, και των τοπικώς συναθροισθεισών επί εκδόσει τοιούτων διαταγμάτων, και των αγίων Πατέρων ημών. εξ ενός γαρ άπαντες και του αυτού Πνεύματος αυγασθέντες, ώρισαν τα συμφέροντα. και ους μεν τω αναθέματι παραπέμπουσι, και ημείς αναθεματίζομεν, ους δε τη καθαιρέσει, και ημείς καθαιρούμεν, ους δε τω αφορισμώ, και ημείς αφορίζομεν, ους δε επιτιμίω παραδιδόασι, και ημείς ωσαύτως υποβάλλομεν…..». ῾Η διακοπή κοινωνίας καί τῆς μνημονεύσεως τοῦ ὀνόματος αἱρετικῶν, βλασφήμων καί ἰεροσύλων ᾿Επισκόπων, ἐφ᾿ ὅσον ὑπάρχουν λόγοι Πίστεως, ἀποτελεῖ πατερική ἐντολή καί μέτρο ἀσφαλείας διά τήν παραμονήν μας στήν ἀληθινή ᾿Εκκλησία. ῾Η διακοπή τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας καί τοῦ μνημοσύνου, θεολογικά ἐξεταζομένη περιέχει ἀφ᾿ ἑνός τήν διαμαρτυρία πρός τόν μή ὀρθοτομοῦντα τόν λόγον τῆς ἀληθείας καί ἀφ᾿ ἑτέρου σύνταξι μέ τούς ἁγίους, τήν ὀρθόδοξον παράδοσιν, τήν ᾿Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ. ῾Η μνημόνευσις τοῦ αἱρετικά φρονοῦντος καί μή ὀρθοτομοῦντος τόν λόγον τῆς ἀληθείας ᾿Επισκόπου κατατάσσει τόν μνημονεύοντα εἰς τήν ἰδίαν θέσιν μέ τόν μνημονευόμενον. ᾿Επ᾿ αὐτῆς τῆς θεολογικῆς βάσεως ἐκινήθησαν καί ἐνήργησαν οἱ Πατέρες μας, ὅταν οἱ ᾿Επίσκοποι ἐφρόνουν αἱρετικά, ἔστω καί ἄν ἦσαν αὐτοί Πατριάρχαι, ἤ ᾿Αρχιεπίσκοποι. ᾿Ας ἴδωμεν τινά παραδείγματα. ῾Ο ῞Αγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός ἔναντι τῶν λατινοφρόνων ῾Η ῾Ομολογία του ὀλίγον πρό τῆς πρός Κύριον ἐκδημίας του "Βούλομαι πλατύτερον τήν ἐμήν γνώμην εἰπεῖν, εἴπερ ποτέ καί νῦν ἐν τῷ ἐγγίζειν τήν τελευτήν μου, ἵνα σύμφωνος ὧ ἐμαυτῷ ἀπ᾿ ἀρχῆς μέχρι τέλους, καί μή δόξῳ τισίν ὅτι ἄλλα μέν ἔλεγον, ἄλλα δέ ἔκρυπτον ἐν τῇ διανοίᾳ, ἅ εἰκός ἦν ἐλεγχθῆναι τῇ ὥρᾳ ταύτῃ τῆς ἐμῆς ἀναλύσεως. Λέγω δέ περί τοῦ Πατριάρχου, μήπω δόξῃ αὐτῷ προφάσει τάχα τιμᾶν τῆς πρός ἐμέ ἐν τῇ κηδείᾳ τοῦ ταπεινοῦ μου τούτου σώματος, ἤ καί ἐν τοῖς μνημοσύνοις μου στεῖλαί τινας τῶν ἀρχιερέων αὐτοῦ, ἤ ἄλλως τῶν κοινωνούντων αὐτῷ τινά συνεύξασθαι, ἤ συμφορέσαι τοῖς ἐξ ἡμετέρου μέρους ἱερεῦσι τοῖς πρός τά τοιαῦτα παρακληθεῖσι δοξάσῃ ὡς οἱωδήποτε τρόπῳ προσιέναι κἄν ἐν τῷ κρυπτῶ τήν αὐτοῦ κοινωνίαν. Καί ἵνα μή ἡ σιωπή μου συγκατάβασιν τινά ὑπονοῆσαι παρέξῃ τοῖς μή καλῶς καί εἰς βάθος εἰδόσι τόν ἐμόν σκοπόν, λέγω καί διαμαρτύρομαι ἐνώπιον τῶν παρατυχόντων πολλῶν καί ἀξιολόγων ἀνδρῶν, ὡς οὔτε βούλομαι, οὔτε δέχομαι τήν αὐτοῦ ἤ τῶν μετ᾿ αὐτοῦ κοινωνίαν, τό παράπαν οὐδαμῶς οὔτε ἐπί τῆς ζωῆς μου, οὔτε μετά θάνατον, ὥσπερ οὔτε γεγονυῖαν, ἕνωσιν, καί τά Δόγματα τά Λατινικά, ἅπερ ἐδέξατο αὐτός καί οἱ μετ᾿ αὐτοῦ, καί ὐπέρ τοῦ διαφενδεύειν ταῦτα, καί τήν προστασίαν ταύτην ἐμνηστεύσατε ἐπί καταστροφῇ τῶν ὀρθῶν δογμάτων τῆς ᾿Εκκλησίας. Πέπεισμαι γάρ ἀκριβῶς, ὅτι ὅσον ἀποδιἰσταμαι τούτου καί τῶν τοιούτων, ἐγγίζω τῷ Θεῷ καί πᾶσι τοῖς πιστοῖς καί ἁγίοις πατράσι καί θεολόγοις τῆς ᾿Εκκλησίας῾ ὥσπερ αὖ πείθομαι τούς συντιθεμένους τούτοις ἀποδιΐστασθαι τῆς ἀληθείας καί τῶν μακαρίων τῆς ᾿Εκκλησίας διδασκάλων. Καί διά τοῦτο λέγω ὥσπερ παρά πᾶσαν μου τήν ζωήν ἤμην κεχωρισμένος ἀπ᾿ αὐτῶν, οὕτω καί ἐν τῷ καιρῷ τῆς ἐξόδου μου, καί ἔτι καί μετά τήν ἐμήν ἀποβίωσιν· καί ἐξορμῶν ἐντέλλομαι, ἵνα μηδείς ἐξ αὐτῶν προσεγγίσῃ ἤ ἐν τῇ ἐμῇ κηδείᾳ, ἤ ἐν τοῖς μνημοσύνοις μου· ἀλλ᾿ οὐδέ ἄλλου τινός τῶν τούτου μέρους ἡμῶν ὥστε συμφορεύειν ἐπιχειρῆσαι, καί συλλειτουργεῖν τοῖς ἡμετέροις. Τοῦτο γάρ ἐστί τό "τά ἄμικτα μίγνυσθαι". Δεῖ γάρ παντάπασιν ἐκείνους εἶναι κεχωρισμένους ἡμῶν, μέχρις ἄν δῶ ὁ Θεός τήν καλήν διόρθωσιν καί εἰρήνην τῆς ᾿Εκκλησίας αὐτοῦ" (Π.Η. Νιηξε, 160, σελ. 536,537). ᾿Ακολουθεῖ ἡ μετάφρασις: Θέλω νά πῶ τήν γνώμη μου, ὥστε νά γίνη εὑρέως γνωστή, γι᾿ αὐτά πού εἶναι φυσικό νά ὑποστοῦν ἔλεγχο τήν ὥρα αὐτή τῆς ὁμολογίας μου καί μάλιστα τώρα πού πλησιάζει τό τέλος μου, γιά νά εἶμαι σύμφωνος ἀπό τήν ἀρχή μέχρι τό τέλος μέ τόν ἑαυτό μου καί νά μή φανῶ σέ κάποιους ὅτι ἄλλα ἔλεγα ἀπ᾿ τήν μιά μεριά, ἐνῶ ἄλλα ἔκρυβα στό μυαλό μου ἀπ᾿ τήν ἄλλη. Καί λέω λοιπόν γιά τόν Πατριάρχη μή τυχόν ἀποφασίσει μέ κάποια πρόφαση νά τιμήσει τάχα τήν κηδεία τοῦ ταπεινοῦ αὐτοῦ σώματος μου, ἤ νά στείλει στά μνημόσυνά μου κάποιους ἀπ᾿ τούς ἀρχιερεῖς του, ἤ ἀπ᾿ τόν κλῆρό του, ἤ νά συμπροσευχηθεῖ κάποιος ἀπ᾿ αὐτούς πού συμφωνοῦν μαζί του, ἤ νά συμπράξει μέ τούς δικούς μας ἱερεῖς, ὅσον ἀφορᾶ τίς παρακλήσεις, ὥστε νά φανεῖ μέ ὁποιοδήποτε τρόπο ὅτι θά μποροῦσε νά προσεγγίσει στά κρυφά τήν κοινωνία μαζί του. Καί μιλάω ἐπίσης γιά νά μήν ὑπονοήσει κανείς ἀπ᾿ αὐτούς πού δέν γνωρίζουν καλά καί σέ βάθος τήν πρόθεσή μου, ὅτι ἡ σιωπή μου φανερώνει κάποια συγκατάβαση· καί μιλάω καί διαμαρτύρομαι, μπροστά σ᾿ αὐτούς τούς πολλούς καί ἀξιόλογους ἄνδρες πού παρευρίσκονται, ὅτι οὔτε θέλω οὔτε δέχομαι τήν ἕνωση μ᾿ αὐτόν ἤ μέ τούς δικούς του, οὔτε ὅσο ζῶ, οὔτε μετά τό θάνατό μου. ῞Οπως δέν δέχομαι καί τήν ἕνωση πού ἔγινε καί τά λατινικά δόγματα, τά ὁποῖα αὐτός καί οἱ ἀκόλουθοί του τά δέχθηκαν καί τάχθηκαν ὑπέρ αὐτῶν, καί ὅλη αὐτή τήν στάσι (τήν ὑπεράσπισι τῶν λατινικῶν δογμάτων) τήν ἔκαμε γιά νά φέρει τήν καταστροφή τῶν ὀρθῶν δογμάτων τῆς ᾿Εκκλησίας. ᾿Επειδή εἶμαι ἐντελῶς πεπεισμένος, ὅτι ὅσον ἀπομακρύνομαι ἀπό αὐτόν καί τούς δικούς του, πλησιάζω τόν Θεό καί ὅλους τούς πιστούς καί ῾Αγίους Πατέρες. Καί ὅτι ὅπως χωρίζομαι ἀπ᾿ αὐτούς, ἔτσι ἑνώνομαι μέ τήν ἀλήθεια καί τούς ῾Αγίους Πατέρες τούς θεολόγους τῆς ᾿Εκκλησίας. ᾿Εάν πάλιν ὑπακούω σ᾿ αὐτούς πού προκάλεσαν αὐτές τίς καταστάσεις, ἀπομακρύνομαι ἀπ᾿ τήν ἀλήθεια καί ἀπό τούς μακαρίους διδασκάλους τῆς ᾿Εκκλησίας. Καί γι᾿ αὐτό λέγω ὅτι, ὅπως σέ ὅλη μου τήν ζωή ἤμουν διαχωρισμένος ἀπ᾿ αὐτούς, ἔτσι θά εἶμαι καί τόν καιρό τῆς "ἐξόδου" μου καί μετά τό θάνατό μου. Καί καθώς φεύγω, δίνω τήν ἐντολή κανείς ἀπ᾿ αὐτούς νά μή πλησιάσει εἴτε στήν κηδεία μου, εἴτε στά μνημόσυνά μου· ἀλλά καί κανένας ἄλλος ἀπ᾿ αὐτούς πού εἶναι μέ τό μέρος τοῦ Πατριάρχη νά ἐπιχειρήσει νά συμφορέση (νά φορέση τά ἄμφιά του) καί νά συλλειτουργήσει μέ τούς δικούς μας· διότι αὐτό εἶναι πού λένε νά μή ἀναμειγνύονται τά ἄμεικτα. Διότι πρέπει ὅλοι ἐκεῖνοι νά εἶναι διαχωρισμένοι ἀπό ἐμᾶς μέχρι πού ὁ Θεός θά φέρει τήν σωστή διόρθωσι καί τήν εἰρήνη στήν ᾿Εκκλησία Του. (Μετάφρ: ᾿Ιωάννας Πλάντζα, φοιτήτρια Φιλολογίας) Μέ τήν θαυμασίαν αὐτήν ὁμολογίαν του, τήν ὁποίαν ἔκανε ὀλίγον πρό τῆς τελευτῆς του, ὁ ἅγιος Μάρκος δηλώνει ὅτι ἀποστρέφεται τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία τοῦ λατινόφρονος Πατριάρχου καί τῶν κοινωνούντων μετ᾿ αὐτοῦ καί τούς παραγγέλλει οὔτε στό μνημόσυνό του νά μή συμπροσευχηθοῦν. ῾Ομολογεῖ ὅτι ὅσον ἀπομακρύνεται ἀπό τούς Λατινόφρονες ἀρχιερεῖς, τόσο πλησιάζει τόν Θεό καί ὅσο πείθεται σ᾿ αὐτούς, τόσο ἀπομακρύνεται ἀπό τήν ἀλήθεια. Οἱ ἁγιορεῖται Πατέρες ἔναντι τοῦ Λατινοφρονήσαντος Πατριάρχου Βέκκου Οἱ ἁγιορεῖται ἀπευθυνόμενοι πρός τόν ἐπί Βέκκου Λατινόφρονα Βασιλέα τοῦ γρφουν: "Εἴ τις ἔρχεται πρός ὑμᾶς καί ταύτην τήν διδαχήν οὐ φέρει μεθ᾿ ἑαυτοῦ. χαίρειν αὐτῷ μή λέγετε καί εἰς οἰκίαν μή λαμβάνετε· ὁ γάρ λέγων αὐτῷ χαίρειν, κοινωνεῖ τοῖς ἔργοις αὐτοῦ τοῖς πονηροῖς (Β ᾿Ιω. 10) Εἰ δέ ἁπλῶς ἐν ὁδῷ χαίρειν αὐτῷ κυλωόμεθα λέγειν, εἰς τό εἰσάγειν εἰς οἰκίαν κοινήν εἰργόμεθα, πῶς οὐκ ἐν οἰκίᾳ, ἀλλ᾿ ἐν ναῷ Θεοῦ, ἀλλ᾿ ἐν αὐτοῖς τοῖς ἀδύτοις ἐπί τῆς μυστικῆς καί φρικτῆς τραπέζης τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ ἀθύτως σφαγιαζομένου. Εἰ γάρ τό ἁπλῶς χαίρειν εἰπεῖν, κοινωνίαν δίδωσι τοῖς ἔργοις τοῖς πονηροῖς, πόσον ἡ διάτορος αὐτοῦ μνημοσύνη καί ταῦτα Αὐτῶν τῶν μυστηρίων φρικτῶν προκειμένων. Εἰ δέ ὁ προκείμενος αὐτός ἐστιν ἡ αὐτοαλήθεια, πῶς ἄν τό μέγα τοῦτο ψεῦδος δέχηται εἰκάζειν εἰκός, τό συντάττειν αὐτόν ὡς ᾿Ορθόδοξον Πατριάρχην μεταξύ τῶν λοιπῶν ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν, ἐν καιρῷ φρικτῶν μυστηρίων, σκηνικῶς παίζομεν. Καί πῶς ταῦτα (τήν μνημόνευσιν αἱρετικοῦ) ἀνέξεται ὀρθοδόξου ψυχή, καί οὐκ ἀποστήσεται τῆς κοινωνίας τῶν μνημονευσάντων αὐτίκα, καί ὡς καπηλεύοντας τά θεῖα, τούτους ἡγήσεται. "῎Ανωθεν γάρ ἡ τοῦ Θεοῦ ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία τήν ἐπί τῶν ἀδύτων ἀναφοράν τοῦ ὀνόματος τοῦ ᾿Αρχιερέως, συγκοινωνίαν τελείαν ἐδέξατο τοῦτο. Γέγραπται γάρ ἐν τῇ ἐξηγήσει τῆς θείας λειτουργίας, ὅτι ἀναφέρει ὁ ἱερουργῶν τό τοῦ ἀρχιερέως ὄνομα, δεικνύων καί τήν πρός τό ὑπερέχον ὑποταγήν, καί ὅτι κοινωνός ἐστιν αὐτοῦ καί Πίστεως καί τῶν θείων Μυστηρίων διάδοχος" (᾿Επιστολή ἁγιορειτῶν πρός τόν Λατινόφρονα Βασιλέα). Στήν δογματική αὐτή ἐπιστολή οἱ πατέρες διακηρύττουν ὅτι ἡ μνημόνευσις μή ὀρθοδόξου ᾿Επισκόπου εὐτελίζει καί ταπεινώνει τό μυστήριο, ὑποβαθμίζοντας αὐτό σέ ἁπλῆ σκηνική παράστασι καί ὀ ἱερουργός γίνεται κάπηλος (ἔμπορος) τῶν θείων καί συγκοινωνός μέ τήν πίστι τοῦ μνημονευομένου ᾿Επισκόπου. ῾Ο ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ἔναντι τῶν μοιχειανιστῶν τῆς ἐποχῆς του "Τῷ πρεσβυτέρῳ καί ἡγουμένῳ καλῶς ἀπεκρίθης, εἰρχθῆναι τῆς λειτουργίας τούς νυνί χειροτονηθέντας ὑπό τοῦ εὑρεθέντος, λέγοντος ὅμως ὅτι κακῶς ἐγένετο ἡ σύνοδος, καί ἀπολώλαμεν. Διατί γάρ ὁμολογῶν οὐ φεύγει τήν ἀπώλειαν, διαστέλλων ἑαυτόν τῆς αἱρέσεως, ἵνα μένη παρά Θεῷ ἐπίσκοπος; καί εἰσίν αὐτοῦ δεκταί αἱ χειροτονίαι αὐτίκα. ῎Η διά τί προκειμένης τῆς αἱρέσεως, εἰς χειροτονίαν ὁ ἡγούμενος προήγαγε τούς ἀδελφούς αἱρετικήν; ῎Αν οὖν ὁ χειροτονήσας ὤρθωσεν, ἦν αὐτοῖς εὐθύς ἱερουργεῖν· ὄντος δέ ἐν τῇ αἱρέσει διά τό ἀναφέρειν αὐτόν αἱρετικόν, κἄν τό φρόνημα λέγει ἔχειν ὑγιές· οὐχ οἷόν τε οὕς χειροτονεῖ τῇ ἀληθείᾳ εἶναι λειτουργούς Θεοῦ. Εἰ δέ πνεῦμα ζήλου Θεοῦ ἀνῆψεν ἐν τῷ Καθηγουμένῳ, καί προθυμεῖται ὁμολογίας στέφανον ἀναδήσασθαι· μηδέ λειτουργείτω ἐν τῇ ὑπ᾿ αὐτοῦ ἐνθρονισθείσῃ ἐκκλησίᾳ· μήτε ἀναφερέτω αὐτόν ὡς ἐπίσκοπον. Καί μακάριος οὗτος, πολλῶν καί ἄλλων παράδειγμα σωτηρίας γενόμενος" (῾Αγίου Θεοδώρου Στουδίτου ῾Ελλην. Πατρολ. 99, 1056Δ) Εἰς αὐτό τό κείμενον ὁ ὅσιος καί ὁμολογητής Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ἀπαγορεύει ρητῶς τήν μνημόνευσι τῶν μοιχειανῶν ᾿Επισκόπων τῆς ἐποχῆς του καί καί μάλιστα δηλώνει ὅτι μολύνεται ἡ θεία λειτουργία μέ τήν ἀναφορά τοῦ αἱρετικοῦ ᾿Επισκόπου. ᾿Επίσης δηλώνει ὅτι οἱ χειροτονίες τίς ὁποῖες ἐτέλεσε ὁ αἱρετικός ᾿Επίσκοπος δέν εἶναι ἔγκυρες. "Γνωστόν δέ πᾶσιν ὅτι νῦν αἵρεσις ἐν τῇ καθ᾿ ἡμᾶς ᾿Εκκλησίᾳ κατακρατοῦσα τῶν Μοιχιανῶν ἔστι. Φεῖσαι τοίνυν τῆς τιμίας σου ψυχῆς μετά τῶν ἀδελφῶν καί τῆς κεφαλῆς. ῎Εφης δέ μοι, ὅτι δέδοικας εἰπεῖν τῷ πρεσβυτέρῳ σου, μή ἀναφέρειν τόν αἰρεσιάρχην. Καί τί περί τούτου εἰπεῖν σοι τό παρόν, οὐ καθορῶ. Πλήν ὅτι μολυσμόν ἔχει ἡ κοινωνία ἐκ μόνου τοῦ ἀναφέρειν, κἄν ὀρθόδοξος εἴη ὁ ἀναφέρων" (῞Αγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ῾Ελλην. , 99, 1669Α). ῾Ο ῞Αγιος ᾿Αθανάσιος ὁ Μέγας γενικά ἔναντι τῶν αἱρετικῶς φρονούντων καί διαστρεφόντων τήν ἀλήθεια "῏Ων τό φρόνημα ἀποστρεφόμεθα τούτοις καί τῆς κοινωνίας προσήκει φεύγειν" (Μ. ᾿Αθανασίου, Πρός Μοναχούς ΒΕΠΕΣ 33, 182) ᾿Εδῶ ὁ Μέγας ᾿Αθανάσιος συνοψίζοντας τήν περί ᾿Εκκλησιαστικῆς κοινωνίας ᾿Ορθόδοξον Παράδοσιν λέγει ὅτι πρέπει νά φεύγωμε μακρυά ἀπό κάθε ἐκκλησιαστικήν κοινωνίαν ἀπό αὐτούς οἱ ὁποῖοι ἔχουν διεστραμμένο φρόνημα. Ἐπί τοῦ θέματος τούτου, καθ' ὅ κατέλυσαν ἐν τῶ συνόλω της τήν Κανονικήν τάξιν, ἤ ἐπί τό ὀρθώτερον, ὄχι μόνον ἠγνόησαν παντελῶς αὐτήν, ἀλλά ἐνήργησαν καί ἐναντίον αὐτῆς, κατέλυσαν δέ καί τόν Ἱερόν θεσμόν τῆς Συνόδου, μετελθόντες Αὐτόν ὡς ἠτιμωμένον ὄργανον τῶν σχεδίων των, τό Ἀνώτατον Συνοδικόν Δικαστήριον συσκεψάμενον ἀποφαίνεται ὅτι «οὐ μικρόν τό ἀδίκημα τῆς διασαλεύσεως τῆς τε Κανονικῆς Τάξεως καί τοῦ θεσμοῦ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου». Κατόπιν τούτων τῶνἐνδεικτικῶς μόνον σημειωθέντων τό Α.Σ.Δ. τρανῶς διεπιστώνει ὅτι ἡ ὁμάς τῶνΝικολαϊτῶν ὄχι μόνον δέν ἐφύλαξεν ἀπαρασαλεύτους τούς Ἱερούς Κανόνας, ἀλλ' οὐδένα ἔλαβεν ὑπ' ὄψιν, διότι διά τῆς Κανονικῆς ὁδοῦ δέν εὐωδοῦτο ἀλλά καί ἀπεκλείετο ἡ ἐσχάτη ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ των κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡἐκκλησιομαχία των, καί ἐν τέλει ἡ σωρεία τῶν ληστρικῶν καί βαρβάρων ἀποφάσεών των κατά τῶν ὀρθοδόξων ἐπισκόπων Κληρικῶν καί λαϊκῶν. Διό αὗται οὐδέν πραγματικόν ἀποτέλεσμα παραγαγοῦσαι εἰσίν ἄκυροι καθ' ὦν ἐξεδόθησαν ἐπί τῶν κεφαλῶν ὅμως αὐτῶν ἐπεσώρρευσαν ἅπαντα τά ἐπιτίμια τοῦ συνόλου τῶν θείων καί Ἱερῶν Κανόνων.