ΠΕΡΙ ΥΠΑΚΟΗΣ ΚΑΙ ΑΝΥΠΑΚΟΗΣ (ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΘΗΣΑΥΡΙΣΜΑΤΑ 529/ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2007)
«ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΘΗΣΑΥΡΙΣΜΑΤΑ»
Ἐκδίδεται εἰς τά πλαίσια τῆς Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολῆς καί διανέμεται εἰς τούς Ι.Ναούς Ἅγ. Δημήτριο (Μητροπ. Χρυσάνθου 10 καί Λιοσίων 100, ‘Αχαρναί. Τηλ. 210.2466057), Παναγίας ‘Αθηνιωτίσσης –Νεομαρτύρων (Ἀνδρ. Συγγροῦ τέρμα, περιοχή Πλάτωνος Ἀχαρνῶν. Τηλ. 210. 2446672), Ἁγ. Σπυρίδωνος (Λεωφ. Καρέα 56) καί Ἁγ. Αἰκατερίνης (Περιοχή Σταμάλα, Λεωφόρος Κορωπίου Μαρκοπούλου 28ο χιλιόμ.Τηλ. 210.6020176 - 210.6021467-210.2466057-210.2446672)
ΑΡΙΘΜ. ΦΥΛΛΟΥ 529 – ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2007
ΠΕΡΙ ΥΠΑΚΟΗΣ ΚΑΙ ΑΝΥΠΑΚΟΗΣ
᾿Από ἄρθρο τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ, Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου ᾿Αθηνῶν, μέ τίτλον "ΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΣΩΠΕΙΟΝ", τό ὁποῖον εἶναι δημοσιευμένο στό περιοδικό "ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ", τεῦχος 25, ᾿Ιουλίου - Αὐγούστου 2002, ἀντιγράφομεν τά κάτωθι λίαν σημαντικά, τά ὁποῖα ἰσχύουν καί διά τά ἡμέτερα, εἰς τόν ἀγῶνα μας κατά τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι προέκτασις τοῦ νεοημερολογιτικοῦ, εἶναιλίαν ἐποικοδομητικά .
"῞Οταν οἱ οἰκουμενιστές μᾶς ἀπορρίπτουν ὡς φανατικούς καί φονταμενταλιστές, συναπορρίπτουν καί τούς ῾Αγίους μας, τῶν ὀποίων τήν στάση ταπεινῶς μιμούμεθα. ᾿Αλλά καί αὐτόν τόν Κύριον, ὁ ῾Οποῖος, μή θέλοντας νά συνάξη ὁπαδούς, θυσιάζοντας τήν ἀλήθεια, ὅταν ὁ λόγος του ἐθεωρήθη "σκληρός" καί πολλοί τόν ἐγκατέλειψαν, ἐστράφη καί στούς ἔντρομους "δώδεκα" καί τούς ρώτησε: "Μή καί ὐμεῖς θέλετε ὑπάγειν"; (᾿Ιωάννου 6, 48 ἐπ.) Αὐτή εἶναι ἡ δική μας "γραμμή", ἀγαπητοί ἀγαπολόγοι καί ὡραιολόγοι καί ὄχι ἠ "γραμμή" τῶν συνθηκολογούντων μέ τούς ἄρχοντες τοῦ κόσμου τούτου καί μή γνησίων πατέρων μας. .. Πρέπει ὅμως νά θεωρῆται βέβαιο ὅτι ἡ ἀθέτηση τῆς "γραμμῆς" τῶν ῾Ηγετῶν μας ἀπό τό ὀρθόδοξο λεῖμμα, τό "μικρόν ποίμνιον" (Λουκ. 12,32) δηλαδή, δέν πρόκειται νά γίνεται γιά πολύ χρόνο ἀνεκτή ἀπό τίς δυνάμεις τοῦ Κόσμου, ἐντός καί ἐκτός τῆς ᾿Εκκλησίας (πρόβλ. Πράξ. 20,29) ἐπ.) ῾Η θεωρία τῆς Προπαγάνδας διδάσκει, ὅτι ἡ ἀκολουθουμένη σ᾿ αὐτές τίς περιπτώσεις μέθοδος εἶναι στήν ἀρχή ἡ γελοιοποίηση τῶν ἀντιφρονούντων (ἤδη ὅλους ἐμᾶς "γραφικούς" μᾶς ἀποκαλοῦν) καί ἡ ἠθική μείωση καί ὁ εὐτελισμός τους, γιά νά ἀκολουθήση, ἄν ἀποφασισθῇ ἡ φυσική ἐκμηδένιση. Πολύ πρόσφατα τό ᾿Αμερικανικό Κογκρέσσο ἀπαγόρευσε κάθε χαραακτηρισμό τῶν ἄλλων ἰδεολογιῶν καί κυρίως τῶν θρησκευτικῶν ὁμάδων, ὡς αἱρετικῶν κ.τ.ὅ. Κάπως ἁπαλότερα σήμερα (μέσω τοῦ Τύπου καί τῆς φιλολογικῆς κριτικῆς) ἐπικρίνεται ὁ ᾿Ορθόδοξος, πού θά τολμήση βάσει τῆς πίστεώς του νά χαρακτηρίση τούς ὁποιουσδήποτε "ἄλλους", μέ βάση τό ὑπονοούμενο καί μή κρυπτόμενο ὅτι ὅλες οἱ θρησκεῖες συνιστοῦν ὁδό θεογνωσίας μέ διαφορετικό τρόπο. Αὐτά ἔχουν διακηρύξει γνωστοί ᾿Εκκλησιαστικοί ῾Ηγέτες.....
῞Οταν μιλῶ γιά τήν σοβιετοποίησή μας μέσα στήν ῾Ενωμένη Εὐρώπη, αὐτό ἐννοῶ: ῞Ο,τι ἔζησαν οἱ ἄλλοι ᾿Ορθόδοξοι στή σοβιετική - κομμουνιστική τους περίοδο, κινδυνεύουμε νά ζήσουμε οἱ ῞Ελληνες ᾿Ορθόδοξοι στήν ῾Ενωμένη Εὐρώπη καί τή Νέα Τάξη. Αὐτή ἡ πορεία διαγράφεται. ῾Η ἐλευθερία μας περιορίζεται ἐπικίνδυνα καί ἐντελλόμεθα νά ἐνεργοῦμε καί πορευόμεθα "τοῖς κείνων ρήμασι πειθόμενοι" καί μέ βάση τήν χαραγμένη ἀπό δεκαετίες τώρα "γραμμή". Διαφορετικά, δέν θά ἔχουμε "εὐρωπαϊκό πρόσωπο" καί δέν θά χωρᾶμε ὡς ἐλεύθεροι συν-ἑταῖροι μέσα στήν Εὐρώπη. Εἶναι ἔτοιμη η ᾿Εκκλησιαστική μας ῾Ηγεσία νά ἀντισταθῆ, προτιμώντας τόν "ὀνειδισμό τοῦ Χριστοῦ, τῶν ἐν Εὐρώπῃ θησαυρῶν" (παράβ. ῾Εβρ. 11, 2), ὅταν πρόκειται, μάλιστα, καί γιά πραγματικούς θησαυρούς εὐρωπαϊκῶν κονδυλίων; Εἶναι πρόθυμη καί ἔτοιμη η ᾿Εκκλησία μας, ἄν χρειασθῇ, νά προκρίνη τίς κατακόμβες; Εὔχομαι νά εἶναι! ῎Αν καί θά τό δείξη γρήγορα. ῎Αν ὅμως δέν εἶναι, τότε σημαίνει ὅτι ἀποκόπτεται ἀπό τό εὐχεβές πλήρωμα, πού μένει πιστό στήν παράδοση τῶν ῾Αγίων του, καί τό προδίδει. Συνηθίσαμε νά μιλοῦμε γιά τήν ὑπακοή ὡς ὑψίστη ἀρετή τοῦ ἀσκουμένου ὀρθοδόξου. Καί εἶναι αὐτό πράγματι παγία πράξη τῶν ῾Αγίων μας. ῎Αν ὅμως πάντα ἡ "ὑπακοή" ἴσχυε "ἐν οἷς ἐντολή Θεοῦ οὐκ ἐμποδίζεται", κατά τόν Μ. Βασίλειο (ΠΗ 31, 860), τώρα μόνο ἡ ἀνυπακοή σέ ἀντορθόδοξες ἐντολές σώζει".
***********
Καί ἀπό τήν «ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ» Ἁγιορειτῶν, ἤτοι τήν «Πνευματικήν Διαμαρτυρίαν κατά Πνευματικῶν ᾿Οργάνων Διοικήσεως ῾Αγίου ῎Ορους, ᾿Ενώπιον τοῦ "᾿Ανωτάτου Κριτηρίου τῆς Συνειδήσεως τῆς ᾿Εκκλησίας", Ἅγιον /Ορος 1997, Σελίς 15, ἀντιγράφομεν:
῾Η ᾿Αποστολική , ἄλλωστε, ἐντολή "πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ἡμῶν καί ὑπείκετε· αὐτοί γάρ ἀγρυπνοῦσιν ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν ὡς λόγον ἀποδώσοντες..." (῾Εβρ. ιγ, 17), οὐδέν ἄλλο δηλοῖ καί σημαίνει ἤ ἐγγύησιν καί διαβεβαίωσιν ὅτι ἡ ἐπιτασσομένη ὑπακοή καί εὐπείθεια τοῦ πληρώματος τῆς ᾿Εκκλησίας πρός τούς "῾Ηγουμένους" ἐκκλησιαστικούς αὐτοῦ ποιμένας τυγχάνει ἀπαραίτητος καί ὑποχρεωτική, διότι ὡς θεάρεστος καί σωτήριος ἐξασφαλίζει ὄντως τήν "ψυχικήν αὐτῶν σωτηρίαν", καθόσον, πράγματι, "οἱ ῾Ηγούμενοι" καί ποιμένες οὗτοι, ἐπί τῷ σκοπῷ τούτῳ, "ἀγρυπνοῦσιν... ὡς λόγον ἀποδώσοντες" ἐν ἡμέρα κρίσεως εἰς τόν Χριστόν.
Τό πλῆρες πάντως, καί ἀκριβές νόημα τῆς ἀνωτέρω ἀποστολικῆς ἐντολῆς, τό ἀποδιδόμενον ἐν τῇ καθολικῇ αὐτῆς ἐννοίᾳ, προϋποθέτει ῾Ηγουμένους καί Ποιμένας πράγματι ὄντας ἀκαταγνώστου ᾿Ορθοδόξου φρονήματος καί βιώματος (Πράξ. κ, 2), ὄντως "ἀγρυπνοῦντας" καί ἀγωνιῶντας ὑπέρ τῆς ἀσφαλοῦς καί βεβαίας ψυχικῆς σωτηρίας (Πράξ. κ, 31) τῶν, ἐπίσης, μετά ὀρθῆς πίστεως ὑποτασσομένων καί ὑπακουόντων εἰς αὐτούς, συνδεομένων οὕτω ἀμφοτέρων δι᾿ ἀπολύτου "ταυτότητος πίστεως", ἀπαραιτήτου καί ἀναγκαίας διά τό πλῆρες καί ἀληθές νόημα καί τόν βασικόν σκοπόν τῆς θεαρέστου καί σωζούσης ὑπακοῆς. (᾿Αναφέρεται στήν συνέχεια στούς σημερινούς οἰκουμενιστάς καί ἐπάγεται).
᾿Εν τοιαύτη περιπτώσει, (δηλαδή στήν περίπτωσι τῆς οἰκουμενιστικῆς ἀποστασίας), ὅθεν, τό ἱερόν καθῆκον τῆς "῾Υπακοῆς καί τῆς ῾Υποταγῆς..." κατά τήν ὠς ἄνω ᾿Αποστολικήν καί Πατερικήν διδασκαλίαν καί ἐντολήν, (ὡς τοῦ ῾Αγίου ᾿Ιωάννου τῆς Κλίμακος συνιστῶντος ὑπακοήν "παρεκτός λόγου πίστεως") "παύει ὑφιστάμενον", ὅταν τοῦτο (προξενῇ) ἀντί "ἐπαγρυπνήσεως ψυχικῆς σωτηρίας", κολάσιμον κατάστασιν "ἁμαρτίας εἰς θάνατον", ὁπότε ἡ τοιαύτη ὑπακοή μεταβάλλεται εἰς "παρακοήν" καί "παράβασιν" κατά τῆς ἐκπληρώσεως τοῦ θείου θελήματος στρεφομένη καί ἀξία οὖσα τῆς ἀπό Θεοῦ "ἐνδίκου μισθαποδοσίας", ὡς "τηλικαύτης ἀμελήσαντες σωτηρίας..." (῾Εβρ. β, 2,3).
Πῶς, λοιπόν, κατά ταῦτα, εἶνα δυνατόν νά χαρακτηρισθοῦν ὡς "ἐκτός ᾿Εκκλησίας καί "Σχισματικοί", οἱ ἀποποιούμενοι τήν "εἰς θάνατον ὑπακοήν" πρός τούς "ἐν πίστει πεπτωκότας" ᾿Εκκλησιαστικούς αὐτῶν ποιμένας, δεδομένου ὄτι ἐπί θεμάτων πίστεως «οὐ χωρεῖ συγκατάβασις» καί οἰκονομία;
Ποίαν θέσιν ἔχει, τότε, ἡ ἀπό 6ης Μαίου 1848 πρός πάντας τούς ᾿Ορθοδόξους Χριστιανούς ᾿Εγκύκλιος ᾿Επιστολή τῶν Πατριαρχῶν τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Ανατολικῆς ᾿Εκκλησίας, καθ᾿ ἥν "ὁ φύλαξ τῆς ᾿Ορθοδοξίας, τό σῶμα τῆς ᾿Εκκλησίας τ.ἔ. ὁ λαός αὐτός ἐστίν", ὅστις "εἰς θέματα πίστεως... πρέπει νά κρίνη σχετικῶς μέ τήν διδασκαλίαν τοῦ (σφαλλομένου) ἐπισκόπου", ὁπότε τό καθῆκον τῆς ὑπακοῆς παύει πρός αὐτόν; ῞Οταν, συνεπῶς "ὁ ἐπίσκοπος παρεκκλίνη ἀπό τόν καθολικόν κανόνα ... ὁ λαός ἔχει τό δικαίωμα νά τόν κατηγορήση ..." (Γ. Φλωρόφσκυ, ῾Αγία Γραφή - ᾿Εκκλησία - Παράδοσις", μετάφρ. Δ. Τσάμη, Θεσσαλονίκη 1976, σελ. 75) ὁριστικῶς δέ ὑποχρεοῦται ὅπως "πάραυτα" ἀποτειχισθῆ ἀπ᾿ αὐτοῦ, δυνάμει τῶν πρός τοῦτο ἐντελλομένων ῾Ιερῶν Κανόνων: 31ου ᾿Αποστ. καί 15 τῆς ΑΒ Συνόδου).
Comments
Post a Comment