Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ, ΠΡΟΛΟΓΟΣ

"Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ" ᾿Η ῾Ιερά Μητρόπολις Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος, προέβη ἐν ἔτει 2000 εἰς τήν ἐπανέκδοσιν τῆς ὄντως ἱστορικῆς καί ἀξιολόγου πραγματείας τοῦ Γρηγορίου Εὐστρατιάδη, τῆς γνωστῆς ὑπό τόν τίτλον "῾Η πραγματική ᾿Αλήθεια περί τοῦ ᾿Εκκλησιαστικοῦ ῾Ημερολογίου", ἡ ὁποία ἦτο μία σειρά ἄρθρων πού ἐδημοσιεύθησαν εἰς τήν τότε ἐκδιδομένην ᾿Εφημερίδα ΣΚΡΙΠ", καί τῆς ὁποίας ἡ Α' ῎Εκδοσις ἐγένετο τό 1929. Παραθέτομεν ἐνταῦθα τό ὑπ’ ἀριθμ. 157/20 Ὀκτωβ. 2000 ἔγγραφόν τοῦ Μητροπολίτου Κηρύκου, τό ὁποῖον ἐτέθη ἀντί Προλογικοῦ Σημειώματος. Διά τήν ὅσῳ τό δυνατόν πληρεστέραν μελέτην - ἐμβάθυνσιν ἐπί τοῦ θέματος, τό ὁποῖον πραγματεύεται ἡ ὄντως μοναδική εἰς τό εἶδος της πραγματεία,ἡ γνωστή ὑπό τόν τίτλον: "Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ" (Α' ῎Εκδοσις 1929), συγγραφεῖσα καί ἐκδοθεῖσα τό πρῶτον ὑπό τοῦ Γρηγορίου Εὐστρατιάδου, δημοσιογράφου καί Διευθυντοῦ τῆς ἱστορικῆς ᾿Εφημερίδος ΣΚΡΙΠ, ἐθεώρησα ἐπάναγκες, ὅπως, ἀντί ἄλλου προλόγου, διατυπώσω ἐν πολλῇ συντομίᾳ, μερικάς βασικάς, ἱστορικάς ἐπί τοῦ ἡμερολογιακοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ζητήματος ἀληθείας, τάς ὁποίας δυστυχῶς πολλοί σήμερον ἀγνοοῦν, ἄλλοι δέ καί παραχαράσσουν. 1) Τό σχίσμα τοῦ 1924 δέν ἔγινε ἀπό τούς λεγομένους "παλαιοημερολογίτας", ἀλλά ἀπό τήν τότε ῾Ιεραρχίαν τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος. ῾Η ἀπόφασις περί τῆς ἐφαρμογῆς τοῦ νέου Παπικοῦ ἡμερολογίου ἐλήφθη ὑπό τῆς Ε' ῾Ιεραρχίας κατά Δεκέμβριον τοῦ 1923, ὑπό συνθήκας ἀνομολογήτους, ἀφοῦ τά πάντα ρυθμίζει ἡ ἀντικανονικῶς συγκροτηθεῖσα πενταμελής ἀριστίνδην Σύνοδος, ἡ ὁποία ἐξελίχθη εἰς μονοκρατορίαν τοῦ ᾿Αθηνῶν Χρυσοστόμου. Δηλαδή ἐπί συνόλου 40 ῾Ιεραρχῶν τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος, ὡς ῾Ιερά Σύνοδος ἐνεφανίζοντο μόνον πέντε, ἐκ τῶν ὁποίων ἀπεφάσισαν οἱ τρεῖς (ψῆφοι τρεῖς ἔναντι δύο), οἱ ὁποῖοι τελικά ἀνέθεσαν τό θέμα τῆς ἐπιβολῆς τοῦ παπικοῦ Γρηγοριανοῦ ῾Ημερολογίου εἰς τόν ἕνα, ἤτοι εἰς τόν τότε ᾿Αρχιεπίσκοπον ᾿Αθηνῶν καί πάσης ῾Ελλάδος Χρυσόστομον Παπαδόπουλον. Οὗτος, χωρίς νά συγκαλέσῃ πλέον τήν ῾Ιεράν Σύνοδον, ἐνήργησε τά πάντα καί καθαρά ἀντικανονικά καί ἀντιδεοντολογικά, καί παρά πᾶσαν ἔννοιαν Κανονικῆς τάξεως καί ᾿Ορθοδοξίας, ἐπέβαλεν, ὑπό τό ψευδώνυμον "διωρθωμένον ᾿Ιουλιανόν", τόν Παπικόν Νεοημερολογιτισμόν. Δηλαδή ὁ Νεοημερολογιτισμός, ἐπεβλήθη ἐξ ἐπόψεως διαδικασίας, καταφώρως ἀντικανονικά καί πραξικοπηματικά. ῾Η ἐνέργεια, ὅμως, αὐτή ὑπῆρξεν ὄχι μόνον πραξικοπηματική - ἀντικανονική, ἀλλά καί ἀντορθόδοξος καί ὅλως ἀντιεκκλησιαστική, λαμβανομένου ὑπ᾿ ὄψιν, ὅτι ἡ παπική ἑορτολογική καινοτομία ἔχει καταδικασθεῖ, μετ᾿ ἐπιτιμίου καί ἀναθέματος, ὑπό τριῶν Πανορθοδόξων Συνόδων, συνελθουσῶν εἰς τήν Κωνσταντινούπολιν κατά τά ἔτη 1583, 1587 καί 1593. 2) ῾Η νεοημερολογιτική αὐτή ἑορτολογική παπική καινοτομία ἐπιβληθεῖσα, ὡς εἴπομεν, μετά ἀπό σειράν ἀντικανονικῶν καί ἀντορθοδόξων ἐνεργειῶν, καί ἐπί καταπατήσει τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων τοῦ 16ου αἰῶνος, εἶχε ἔνα καί μοναδικόν σκοπόν, τήν οἰκουμενιστικήν "ΠΑΓΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΝ ΕΝΩΣΙΝ", δηλαδή τήν ἕνωσιν τῆς ᾿Ορθοδοξίας, ἤτοι τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, μέ τάς ἄλλας "χριστιανικάς ἐκκλησίας" καί "ὁμολογίας", δηλαδή μέ τάς αἱρέσεις, ὡς εἶναι ὁ παπισμός, ὀ προτεσταντισμός κλπ. Τοῦτο προκύπτει ἀπό τήν οἰκουμενιστικήν ᾿Εγκύκλιον τοῦ Φαναρίου τοῦ ἔτους 1920, ἡ ὁποία εἶναι ὁ καταστατικός χάρτης τοῦ νεοημερολογιτισμοῦ οἰκουμενισμοῦ, ἔνθα ρητῶς ἀναφέρεται, ὅτι ἡ "οἰκουμενιστική ἕνωσις" θά ἐπιτευχθῆ: α) Διά τῆς παραδοχῆς ἑνιαίου ῾Ημερολογίου πρός ταυτόχρονον ἑορτασμόν τῶν μεγάλων χριστιανικῶν ἑορτῶν ὑπό πασῶν τῶν ᾿Εκκλησιῶν". Κατά συνέπειαν ἡ ἐνέργεια αὐτή τῆς εἰσαγωγῆς τοῦ παπικοῦ ἡμερολογίου ἦτο ὄχι μόνον καταφώρως ἀντικανονική, καί ἀντιεκκλησιαστική, διά τόν τρόπον δηλαδή πού ἐπεβλήθη, καί διότι κατεπατήθησαν καί ἀποφάσεις Πανορθοδόξων ῾Αγίων Συνόδων, ἀλλά καί ὡς ἐκ τοῦ σκοποῦ της, διότι ἦτο ἐνέργεια εὐθέως στρεφομένη κατά τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας καί ὑπέρ τῆς παναιρέσεως τοῦ προτεσταντικοῦ καί παπικοῦ Οἱκουμενισμοῦ. ῾Η ἐνέργεια αὐτή τοῦ 1924, δηλαδή ἡ ἐπιβολή τοῦ νεοημερολογιτισμοῦ, ἔχει ἐν ἑαυτῇ τό σχίσμα καί τήν αἵρεσιν, εἶναι δηλαδή μία βαρείας μορφῆς σχισματοαίρεσις. (῾Ο ἐπιθυμῶν νά ἐνημερωθῇ πληρέστερον ἐπ᾿ αὐτοῦ τοῦ θέματος δύναται νά μελετήσῃ καί τό βιβλίον "ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΤΙΣΜΟΣ - ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ" τοῦ μακαριστοῦ μον. π. Παύλου Κυπρίου). 3) Εἰς τήν ὡς ἄνω πραξικοπηματικήν, ἀντικανονικήν, καί ἀντορθόδοξον, ἀντιεκκλησιαστικήν ἐνέργειαν τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου ἐστοίχησαν, εἴτε ἀπό δειλίαν, εἴτε ἀπό κακοδοξίαν, εἴτε δι᾿ ἄλλους λόγους καί οἱ λοιποί τότε Μητροπολῖται τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος, ἀλλά βραδύτερον, κατά τό ἔτος 1935, τρεῖς Μητροπολῖται ὁ Δημητριάδος Γερμανός, ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος καί ὁ Ζακύνθου Χρυσόστομος, μεταμεληθέντες, ἐπέστρεψαν (Μάϊος 1935), εἰς τήν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν, συνεκρότησαν τήν ῾Ιεράν Σύνοδον τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., καί ἐχειροτόνησαν καί ἄλλους ᾿Αρχιερεῖς. Αὐτή ἡ ἐνέργεια τῆς ἐπιστροφῆς τῶν τριῶν καί τῆς χειροτονίας ᾿Αρχιερέων διά τήν συνέχισιν τῆς ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς ἐν τῆ ᾿Ορθοδόξῳ ᾿Εκκλησίᾳ τῆς ῾Ελλάδος, ὑπῆρξεν καίριον πλῆγμα κατά τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἐπίστευε, ὅτι τό πλήρωμα τό ὁποῖον ἔμεινε πιστόν εἰς τήν ἀκαινοτόμητον ᾿Εκκλησίαν, ὁσημέραι θά διελύτερο λόγῳ ἐλλείψεως ῾Ιερέων καί ᾿Επισκόπων. ᾿Ενωρίτερον, καί δή καί ἀπό τῆς πρώτης στιγμῆς, εἶχε σημειωθεῖ μεγάλη ἀντίδρασις ἐκ μέρους τῶν πιστῶν, τόσον τῶν Κληρικῶν, ὅσον καί τῶν λαϊκῶν. ᾿Ιδιαιτέρως ἐξῆλθον Κληρικοί ἐκ τοῦ ῾Αγίου ῎Ορους, οἱ ὁποῖοι ἡνώθησαν μετ᾿ ἄλλων Κληρικῶν καί λαϊκῶν εἰς ὅλην τήν Χώραν, ἐστηλίτευσαν τήν κακοδοξίαν καί ἀπετέλεσαν τό πιστόν "λεῖμμα" τῆς ᾿Ορθοδοξίας εἰς τήν Πατρίδα μας. ῎Εκτοτε ἡ Γνησία ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία (Γ.Ο.Χ.) τηροῦσα ἀπαρασάλευτον τήν Κανονικήν Τάξιν, τήν ᾿Αποστολικήν Πίστιν καί ᾿Αποστολικήν Διαδοχήν ἀντιμετωπίζει τήν λαίλαπα τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ - Οἰκουμενισμοῦ μέ στόχον τήν ἐπιστροφήν ὅλων τῶν ῾Ιεραρχῶν τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ἀφ᾿ ῟Ης αὐτοεξεβλήθησαν. ῎Εχει καί διατηρεῖ ἀνοικτήν τήν ὁδόν τῆς ἐπιστροφῆς, τήν ὁποίαν ἐβάδισαν πρῶτοι οἱ τρεῖς μνημονευθέντες ᾿Αρχιερεῖς. 4) ῾Ο ὅρος "Γνήσιοι ᾿Ορθόδοξοι Χριστιανοί" (Γ.Ο.Χ.) χρησιμοποιεῖται χάριν ἀντιδιαστολῆς τῶν ᾿Ορθοδόξων, οἱ ὁποῖοι "ἀκαινοτομήτως καί ἀμειώτως" συνεχίζουν τήν ᾿Αποστολικήν Πίστιν καί Παράδοσιν, καί διά τοῦτο εἶναι γνήσια τέκνα τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, πρός ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ἐνόθευσαν, πρός χάριν τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τήν γνησιότητα τῆς ἀμωμήτου ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως, διά τῆς καταδεδικασμένης ἑορτολογικῆς καινοτομίας, παραβαίνοντες καί καταλύοντες οὕτως, ὄχι μόνον τήν Κανονικήν τάξιν καί τάς παραδόσεις, ἀλλά καί αὐτό τό δόγμα τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησιολογίας, καί παρά ταῦτα διεκδικοῦν καί διατηροῦν τούς ὅρους "᾿Ορθόδοξος" καί "᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία", ἐνῶ δέν εἶναι. ᾿Εν κατακλεῖδι, τονίζομεν, ὅτι δέν ὑπάρχει "παλαιοημερολογιτικόν ζήτημα". ῾Υπάρχει νεοημερολογιτικόν ζήτημα. ῾Ο μόνος δέ τρόπος λύσεως αὐτοῦ τοῦ προβλήματος εἶναι νά ἀποκηρύξῃ ἡ νεοημερολογιτική θρησκευτική Κοινότης τήν καταδεδικασμένην "μετ᾿ ἐπιτιμίου καί ἀναθέματος" παπικήν ἑορτολογικήν καινοτομίαν καί τήν παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποία ἐκηρύχθη, ὡς εἴπομεν, τό 1920 διά τῆς διαβοήτου ᾿Εγκυκλίου τοῦ ἔτους ἐκείνου, ἐφηρμόσθη ἐν ἔτει 1924 καί ἐξελίσσεται ἔκτοτε μέ τά ἑπόμενα οἰκουμενιστικά βήματα, πρωτοστατούντων, ἐν ἀλληλοδιαδόχῳ σειρᾷ, τῶν μετά τό 1920 Πατριαρχῶν Κωνσταντινουπόλεως (ἀπό τοῦ Μελετίου Μεταξάκη, ᾿Αθηναγόρου Σπύρου, Δημητρίου Παπαδοπούλου καί μέχρι τοῦ σημερινοῦ Βαρθολομαίου ᾿Αρχοντώνη) τοῦ ἐσβεσμένου, ἀπό τότε καί μέχρι σήμερον, Φαναρίου. Μόνον ὑπ᾿ αὐτάς τάς Κανονικάς καί ᾿Ορθοδόξους προϋποθέσεις δύναται νά καταστῇ δυνατός ὁ "ἐν ἀγάπῃ καί ἀληθείᾳ" διάλογος, τόν ὁποῖον ἐπιζητεῖ ἡ ῾Ιερά Σύνοδος τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος (Γ.Ο.Χ.) μετά τῆς ῾Ιεραρχίας τοῦ παπικοῦ καί οἰκουμενιστικοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ ἐν ῾Ελλάδι. Κάθε ἄλλη "λύσις" εἶναι ἀπό Κανονικῆς καί ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησιαστικῆς ἀπόψεως ἀπορριπτέα, ὡς ἀπαράδεκτος ἐκκλησιαστικῶς. ᾿Ιδιαιτέρως ἡ "λύσις" τῆς ἀναγνωρίσεως καί τῆς ὑπαγωγῆς τῶν "παλαιοημερολογιτῶν" ἐν τῷ συνόλῳ τους ὑπό τήν Νεοημερολογιτικήν ῾Ιεραρχίαν ἤ ὑπό τό Πρεσβυγενές Πατριαρχεῖον τῶν ῾Ιεροσολύμων, δέν εἶναι "λύσις", ἀλλά δολία μεθόδευσις κατά τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος. ᾿Επί τῶν ὡς ἄνω θεμάτων, ἐκτός τῆς παρούσης πραγματείας, καί τῆς μόλις πρό ὀλίγου ἀναφερθείσης "ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΣΜΟΣ - ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ" ὑπάρχει καί ἄλλη πλουσιωτάτη βιβλιογραφία, τήν ὁποίαν ἔχομεν εἰς τήν διάθεσιν παντός ἐνδιαφερομένου. ῾Η παροῦσα δέ ἐπανέκδοσις τῆς "ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ", ἐκρίθη ἀπαραίτητος, δεδομένου, ὅτι ἡ προηγηθεῖσα Γ' ῎Εκδοσις (᾿Αθῆναι 1977), ἡ ὁποία ἐγένετο ἀπό τήν ῾Ιεράν ᾿Αρχιεπισκοπήν τῆς ᾿Εκκλησίας Γ.Ο.Χ. ῾Ελλάδος, μέ Πρόλογον τοῦ Μακαριωτάτου ᾿Αρχιεπισκόπου ᾿Αθηνῶν καί πάσης ῾Ελλάδος κ. ᾿Ανδρέου, ἤδη ἔχει ἐξαντληθεῖ, καί ζητεῖται πανταχόθεν ἡ ἐπανέκδοσίς της. Αὐτός εἶναι κυρίως ὁ λόγος διά τόν ὁποῖον ἡ καθ᾿ ἡμᾶς ῾Ιερά Μητρρόπολις, προέβη, μέ ἰδικήν της δαπάνην, παρά τό δύσκολον τοῦ ἐγχειρήματος, εἰς τήν παροῦσαν ἐπανέκδοσιν τοῦ περισπουδάστου αὐτοῦ βιβλίου, ὡς ἐλαχίστην συμβολήν εἰς τόν ὑπέρ τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδοξίας καί κατά τοῦ νεοημερολογιτισμοῦ οἰκουμενισμοῦ ῾Ιερόν ᾿Αγῶνα τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. ῾Ως ᾿Επίσκοπος τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας, ὅμως, ὀφείλω νά κάμω μίαν ἐπισήμανσιν. ῾Ο συγγραφεύς καί πρῶτος ἐκδότης τῆς παρούσης περισπουδάστου ἀπό ἱστορικῆς ἀπόψεως πραγματείας, ἦτο νομικός καί διεπραγματεύθη τό θέμα μόνον ἀπό τῆς ἱστορικῆς καί νομοκανονικῆς πλευρᾶς, καί δέν ὑπεισῆλθεν ἀναλυτικῶς εἰς τάς ᾿Εκκλησιολογικάς - Δογματικάς συνεπείας αὐτοῦ τοῦ ἀντορθοδόξου ἐγχειρήματος τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου. ᾿Αποτέλεσμα αὐτοῦ εἶναι ὅτι ἔχουν παρεισφρύσει εἰς τό κείμενον διατυπώσεις λίαν ἐπιλήψιμοι ἀπό ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογικῆς ἀπόψεως, ὡς π.χ. ὅτι "ἡ ὀλεθριωτέρα ζημία...εἶναι ἡ διά τῆς μονομεροῦς μεταβολῆς τοῦ ῾Ημερολογίου διάσπασις τῆς θρησκευτικῆς καί ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητος, ἡ διαίρεσις τῆς ΜΙΑΣ, ἁγίας, Καθολικῆς καί ᾿Αποστολικῆς ᾿Εκκλησίας, εἰς τήν ὁποίαν κατά τό Σύμβολον τῆς Πίστεώς μας πιστεύομεν ὅλοι οἱ ᾿Ορθόδοξοι", (σελ. 89), ἤ "...εἶναι δυνατόν νά εὕρῃ δικαιολογίαν καί συγγνώμην μία πρᾶξις αὐθαίρετος χωρίσασα εἰς δύο τήν ΜΙΑΝ ᾿Εκκλησίαν, διασπάσασα τήν θρησκευτικήν ἑνότητα" (σελ. 91), αἱ ὁποῖαι εἶναι ἀπαράδεκτοι ἀπό ὀρθοδόξου ἀπόψεως διατυπώσεις. ῾Η ᾿Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ οὐδέποτε διαιρεῖται. Παρά τά σχίσματα καί τάς αἱρέσεις, Αὕτη παρέμεινε καί θά παραμείνῃ ἀδιαίρετος, παραμένῃ ἡ ΜΙΑ, ῾Αγία, Καθολική καί ᾿Αποστολική τοῦ Χριστοῦ ᾿Εκκλησία. Οἱ σχισματικοί καί οἱ αἱρετικοί, οἱ ὁποῖοι καινοτομοῦν καί νεωτερίζουν, δέν "διαιροῦν" τήν ᾿Εκκλησία, ἀλλά ἀποκόπτονται καί χωρίζονται ἀπό τήν ᾿Εκκλησία. Αὐτό καί ἄλλα παρόμοια κενά, τῆς περισπουδάστου, κατά τά ἄλλα, αὐτῆς ἱστορικῆς πηγῆς, ἐκάλυψαν οἱ ἁγιορεῖται Πατέρες, μέ τά πολύ σημαντικά καί ἀπό ἐκκλησιολογικῆς ἀπόψεως συγγράμματα, τά ὁποῖα συνέγραψαν καί ἐξέδωσαν κατά τήν περίοδον μεταξύ τῶν ἐτῶν 1930-1935. ᾿Αναφέρομεν μόνον τά ἐξέχουσαν θέσιν κατέχοντα βιβλία ὑπό τόν τίτλον: "ΔΙΣΤΟΜΟΣ ΡΟΜΦΑΙΑ" καί "ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ ΕΛΕΓΧΟΣ", τά ὁποῖα ἐκθύμως συστήνομεν πρός μελέτην. ῾Η παροῦσα ἐπανέκδοσις ἀφιεροῦται εἰς τήν ἱεράν μνήμην τοῦ ἀοιδίμου πατρός καί ὁμολογητοῦ ῾Ιεράρχου, ᾿Αρχιεπισκόπου ᾿Αθηνῶν καί πάσης ῾Ελλάδος Ματθαίου, τοῦ ὁσίως ἐν τοῖς ὑστέροις τούτοις καιροῖς βιώσαντος, καί σθεναρῶς ὑπέρ τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδοξίας προμαχήσαντος, καί οὐδ᾿ ἐπί στιγμήν παρεκκλίναντος ἀπό τῆς ὁδοῦ τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας, καί τοῦτο ἐπί τῇ συμπληρώσει 50 ἐτῶν ἀπό τῆς ὁσίας κοιμήσεως του (+1950-2000). Πρός Κύριον εὐχέτης ῾Ο ἐν ᾿Επισκόποις ἐλάχιστος + ῾Ο Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς ΚΗΡΥΚΟΣ