ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΣΤΡΗΝΟΠΟΥΛΟΣ, ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΘΥΑΤΕΙΡΩΝ, ΜΕΓΑΛΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗΣ

ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ.
ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΣΤΡΗΝΟΠΟΥΛΟΣ
Πρωτοπόρος και εμπνευστής.
«Όπου οι καρδιές είναι ενωμένες, η αντίσταση του μυαλού θα μειωθεί. Η χαλάρωση των δεσμών της αγάπης ήταν αυτό που έφερε τις διαιρέσεις στον Χριστιανισμό»
Του ιδίου.
Ο Μητροπολίτης Θυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας κυρός Γερμανός. (1872-1951). Ο πρώτος Μητροπολίτης του Οικουμενικού Πατριαρχείου στη Δυτική Ευρώπη, 1922-1951.
Ο Μητροπολίτης Θυάτείρων Γερμανός ΣτρΗνόπουλος γεννήθηκε το 1872 στο χωριό Δελλώνες στην Ανατολική Θράκη. Σπούδασε φιλοσοφία και θεολογία στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης και στα Πανεπιστήμια της Λειψίας, του Στρασβούργου και της Λωζάνης. Το 1903 έλαβε διδακτορικό από το Πανεπιστήμιο της Λειψίας. Ήταν καθηγητής και διευθυντής της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης έως το 1922. Το 1912 εξελέγη Μητροπολίτης Σελευκίας, και το 1922, κατά τη διάρκεια της θητείας του Πατριάρχη Μελέτιου IV Μεταξάκη, εξελέγη Μητροπολίτης Θυατειρών, με έδρα το Λονδίνο.
Το 1939 ήταν ένας από τους τρεις υποψηφίους στις εκλογές για τον θρόνο του Πατριάρχη Αλεξάνδρειας. Ο Μητροπολίτης Θυατείρων Γερμανός , εκτός από τη διδασκαλία του στη Χάλκη και τη θητεία του στη Μητρόπολη Θυατείρων, εργάστηκε εντατικά στον τομέα των δια-Ορθόδοξων και των χριστιανικών σχέσεων και επίσης ως παραγωγικός συγγραφέας.
Συμβολή στην προώθηση των οικουμενιστικών και διαχριστιανικών σχέσεων
Η συμβολή του Γερμανού στις διαχριστιανικές σχέσεις ήταν πολύ σημαντική. Προωθούσε αποτελεσματικά τη σχέση μεταξύ Ορθόδοξων και Αγγλικανών και Ορθόδοξων και Παλαιοκαθολικών στη δεκαετία 1920-1930.
Παρακίνησε και ενσάρκωσε το δρόμο προς τη σωστή κατεύθυνση, ης, σχέσης της Ορθόδοξης Εκκλησίας με άλλες χριστιανικές «εκκλησίες» στα πλαίσια της επίτευξης του στόχου του οικουμενιστικου κινήματος, το οποίο ακολούθησε το Οικουμενικό Πατριαρχείο εκείνη την εποχή. Το όνομα του Γερμανού Στρηνόπουλου σχετίζεται στενά με την ιστορία του οικουμενιστικού κινήματος, τουλάχιστον από την πλευρά της Ορθόδοξης συμμετοχής και συνεργασίας. Πράγματι, τοποθετείται μεταξύ των πρωτοπόρων αυτού του κινήματος και μεταξύ των πιο σεβαστών προσωπικοτήτων του κινήματος της παναίρεσης. Εντάχθηκε στο κίνημα το 1920, μέσω του συλλόγου θεολόγων της Χάλκης, αποκτώντας ενεργό ρόλο και συμμετοχή στη σύνταξη της «Συνοδικής Εγκυκλίου Επιστολής της Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης προς τις Παγκόσμιες Εκκλησίες του Χριστού του 1920» και συμμετείχε σε όλες τις παγκόσμιες διαχριστιανικές διασκέψεις που συνέβαλαν στην ίδρυση του Παγκόσμιου Συμβουλίου Εκκλησιών (WCC). Υπήρξε μέλος της Επιτροπής των δεκατεσσάρων, η οποία άνοιξε το δρόμο για τη συγχώνευση των κινήσεων «Πίστη και Τάξη» και «Ζωή και Εργασία» στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών. Κατά την ίδια περίοδο, συμμετείχε ενεργά στο Κίνημα ως εκπρόσωπος του Οικουμενικού Πατριαρχείου και Πρόεδρος των Ορθοδόξων αντιπροσωπειών.
Αυτό που είναι εντυπωσιακό, ωστόσο, είναι ότι η Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης, η οποία, στις αρχές του αιώνα, ειδικά με την Εγκύκλιο του 1920, έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο σε όλη την υπόθεση της Χριστιανικής Ενότητας, στα Παγκόσμια Συνέδρια «Πίστη και Τάξη» και Η «Ζωή και Εργασία», τα οποία πραγματοποιήθηκαν μεταξύ του 1925 και του 1937, δεν έστειλε κανένα επίσημο εκπρόσωπο, προερχόμενος απευθείας από το Φανάρι. Σε όλα αυτά τα συνέδρια, το Οικουμενικό Πατριαρχείο εκπροσωπήθηκε από αξιωματούχους που υπηρέτησαν στη διασπορά, με επικεφαλής τον Μητροπολίτη Θυάτειρα Γερμανού.
Συμμετοχή σε οικουμενιστικές συναντήσεις και διαβουλεύσεις
Ο Γερμανός παρακολούθησε τα συνέδρια Πίστη και Τάξη (σα να λέμε πρώιμη νέα τάξη πραγμάτων) στη Γενεύη (1920), τη Λωζάνη (1927) και το Εδιμβούργο (1937). τα συνέδρια Ζωή και εργασία στη Γενεύη (1920), Στοκχόλμη (1925) και Οξφόρδη (1937) · τα συνέδρια της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Διεθνούς Φιλίας μέσω των Εκκλησιών στις αρχές του ΠΟΕ από το 1938 και μετά, και της Πρώτης Γενικής Συνέλευσης του ΠΣΕ στο Άμστερνταμ (1948), όπου εξελέγη ένας από τους έξι προέδρους του Συμβουλίου.
Θεολογική συμβολή
Στον πρόσωπο του Μητροπολίτη Θυατείρων Γερμανό, το Πατριαρχείο είχε έναν εξαιρετικό εκπρόσωπο, αλλά και τον καταλληλότερο συνομιλητή για τα οικουμενιστικά ζητήματα, καθώς ο ίδιος ήταν αυτός που είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στη σύνταξη της Εγκυκλίου Επιστολής του 1920 και ήταν πρωτοπόρος ειδικός στο θέμα της ένωσης Εκκλησιών.
Ο Γερμανός, λόγω των πολλών του δραστηριοτήτων, δεν εξέδωσε ποτέ ανεξάρτητα μεγάλα κείμενα. Άφησε, ωστόσο, πολλές πολύτιμες πραγματείες, πάνω από 100, σε περιοδικά και συνέλεξε τόμους που αναφέρονται στην Αγγλικανική κοινωνία, το οικουμενιστικό κίνημα και τις διαχριστιανικές σχέσεις. Για τη συμβολή του στο κίνημα και το έργο του τιμήθηκε με τον τίτλο του Διδάκτορος της Θεολογίας από τα Πανεπιστήμια της Οξφόρδης, της Νέας Υόρκης και της Αθήνας. Το ΠΣΕ αφιέρωσε μια ιδιωτική αίθουσα προς τιμήν του στο οικουμενικό κέντρο της Γενεύης.
Το όνομα του Γερμανού συνδέεται άρρηκτα με την Κίνηση του Οικουμενισμού, της οποίας υπήρξε πρωτοπόρος και πρωτεργάτης. Τεράστια είναι η προσφορά του στην προώθηση των διορθόδοξων και διαχριστιανικών σχέσεων. Λόγω του πολυπρισματικού του έργου, της «σοφής» διαποίμανσης των ελληνορθοδόξων της Διασποράς στη Μεγάλη Βρετανία και την Ευρώπη, της λεπτής άσκησης εκκλησιαστικής διπλωματίας και του πλούτου των θεολογικών του γνώσεων, ο Θυατείρων Γερμανός έλαβε την προσωνυμία "Φάρος της Ορθοδοξίας".
Μόνον άγιο δεν τον ανακήρυξαν ακόμα οι οικουμενιστές..
Μεγάλη μορφή ομολογουμένως..
Εκοιμήθη στο Λονδίνο στις 23 Ιανουαρίου 1951.