ΔΟΚΙΜΙΟΝ

ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΙΣ

ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΝΘΡΟΝΙΣΙΝ ΤΟΥ ΜΑΚ. ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ

ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ κ. ΠΑΧΩΜΙΟΥ

(ΕΙΣ ΤΟΝ ΙΕΡΟΝ ΝΑΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΚΑΡΕΑ)

Μακαριώτατε Αρχιεπίσκοπε Αθηνων και πάσης Ελλάδος κ. Παχωμιε. Σας προσφωνω και Πάσης Ελλάδος, αν και υφίσταται κάποιο πρόβλημα ως προς την κανονικότητα του ορου «πάσης Ελλάδος», (ως εσημειώθη και εις την απόφασιν της Ιερᾶς Συνόδου).

Κατά την ταπεινήν μου αποψιν, ο ορος «πάσης Ελλάδος» θα μπορούσε να χρησιμοποιηθη υπό της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας υπό την ευρυτέραν όμως αυτης εννοιαν, ητοι υπό την εννοιαν της Μεγάλης Ελλάδος, από της Παλαιάς Ρωμης προς Δυσμάς, μέχρι της Νέας Ρωμης, ητοι Κωνσταντινουπόλεως, Πόντου και Μικράς Ασίας, προς Ανατολάς. Αυτά είναι τά ορια της δικαιοδοσίας της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος, μετά την πτωσιν του Πατριαρχείου Κωνσταντιπόλεως εις την Παναίρεσιν του Οικουμενισμού (1920), και τούτο πρέπει να ισχύση μέχρι της ανασυστάσεως και αποκαταστάσεως της Πατριαρχικής Ιερᾶς Συνόδου της Κων/λεως.   

Μακαριωτατε, η σημερινή ημέρα είναι ιστορική διά πολλούς λόγους, ιστορική και για σας τον πολιόν Ιεράρχην και διά την Ιεράν Αρχιεπισκοπήν της Πόλεως των Αθηνων και δι  ολους μας, οι οποίοι σας περιβάλλομεν με την εν Χριστω αγάπην.

Θα ξεκινήσω την ταπεινήν αυτήν προσφωνησιν αναφέροντας ονομαστικώς τους Προκατόχους σας Μητροπολίτας και Αρχιεπισκόπους Αθηνων, κατά την νεωτέραν Δ΄ περίοδον, ητοι από του 1822 μέχρι σημερον, οι οποιοι αποτελουν την ευλογημένην συνέχειαν της διαδοχης των Επισκόποων από του Αποστόλου Παύλου μέχρι σήμερον, και οι οποίοι διηκόνησαν την Αρχιεπισκοπήν Αθηνων, εις τόπον και τυπον Χριστού.

Ως 102^ος κατά σειράν Επίσκοπος Αθηνων αναγράφεται ο Γρηγόριος ο Δ΄  (1827- 1828) και ως 103^ος ο Άνθιμος ο Ζ΄(1828-1833). Μετά δε την μονομερη ανακήρυξιν του Αυτοκεφάλου της Εκκλησίας της Ελλάδος. (23 Ιουλίου 1833), όταν οι Βαυαροί εδημιούργησαν μίαν όχι κανονικήν αλλά σχισματικήν κατάστασιν, κάτω από την εξουσίαν της Πολιτείας, η οποία εκράτησε μέχρι την 29η Ιουλίου 1850, οπότε και ήρθη το σχίσμα με την Απόδοση Αυτοκέφάλου από το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, οι Επίσκοποι των Αθηνων ησαν οι εξης:

104^ος ο Νεόφυτος Ε΄................1833-1861

105^ος ο Μισαήλ Δ΄...................1861-1862

106^ος ο Θεόφιλος.....................1862-1872

107ος ο Προκόπιος Α΄...............1874-1889

108^ος ο Γερμανός Β΄.................1889-1896

109^ος ο Προκόπιος Β΄...............1896-1901

110^ος ο Θεόκλητος Α΄......1902-1917 το Α΄

111^ος ο Μελέτιος Γ΄.................1918-1920

112^ος ο Θεόκλητος Α΄......1920-1922 το Β΄

‘Από δε την αντικανονικήν υπό του Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου ανύψωσιν της Μητροπόλεως Αθηνών εις Αρχιεπισκοπήν (31 Δεκεμβρίου 1923) Κανονικοί και νόμιμοι Αρχιεπίσκοποι Αθηνων διετέλεσαν οι εξης:  

113^ος ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος 1923 -1924 ( Από το 1924 μέχρι και το 1935 ο καινοτόμος Αρχιεπίσκοπος κατέστη σχισματικός).

114^ος ο Γερμανός (Δημητριάδος) 1935

115^ος ο Ματθαῖος (ἀπό Βρεσθένης) 1948-1950

116^ος ο Δημήτριος (Θεσσαλονίκης) 1950-1957

117^ος ο ‘Αγαθάγγελος (ὁ ἀπό Τήνου) 1957-1967

118^ος ο Ἀνδρέας 1967 (Τοποτηρητής ἀπό Πατρῶν) 1972 – 2005.

Μακαριωτατε είσθε ο μόνος Αρχιεπίσκοπος, ο οποίος ανεδείχθη διά Κανονικών ψηφων, και επομένως ο μόνος Κανονικός διάδοχος του κυρού Αρχιεπισκόπου Ανδρέου, και, λόγω των υπαρχουσων δυσμενων εκκλησιαστικών συγκυριων (Καταλήψεις και κατακρατησεις Ιερών Ναών και Εκκλησιαστικών Κέντρων από εν σχίσματι τελούντας πρώην αδελφούς) εισθε ο μόνος, πού ενθρονίζεσθε εις το μέχρι πρό ολίγων ετων παντελώς αγνωστον εις τους πολλούς και περιφρονημένον αυτό εκκλησάκι του Αγίου Σπυρίδωνος της περιοχής Καρέα.

Εχει μια μεγάλη ιστορία ο τόπος εδώ.  Όπως διάβασα εις το ιστορικόν της Ιεράς Μονής Αγίου Ιωάννου, ηρχετο εδώ εις τον Υμηττόν ως φοιτητης εις το Πανεπιστήμιον των Αθηνων ο Μέγας Βασίλειος και ησχολείτο με τάς μελέτας του.

Η ενθρόνισίς σας, Μακαριωτατε, θα επρεπε να εγίνετο εις τον μεγαλοπρεπή Καθεδρικόν Ιερόν Ναόν Αγίας Τριάδος, διότι εκεί είναι η εδρα σας, και εκεί είναι η κατοικία του εκάστοτε Αρχιεπισκόπου, σύμφωνα με την απόφασιν της Ιερας Συνόδου του 1991. Αλλά, κρίμασιν οις οιδεν ο Κύριος, ο Ναός αυτός και το παρακείμενον Εκκλησιαστικόν Κέντρον, ητοι η Στέγη Φιλοξενίας Κληρικων, εργον του αειμνηστου π. Θωμά και των ενοριτων του, αλλά και αι μεγάλαι Ιεραί Μοναί (τά αλλοτε αηττητα Κάστρα της Ορθοδοξίας) τωρα διέρχονται την Βαβυλώνειον αιχμαλωσίαν των εις τον Παλαιοημερολογιτικόν Οικουμενισμόν, διά να μην ειπω ότι εχουν παραδοθεί μυστικά εις τον νεοημερολογιτισμόν.

Εχει ο Θεός, όμως ελπίζομεν και πιστευομεν ότι «πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θαναι, δηλαδή της Γνησίας Ορθοδοξίας, διότι ανηγέρθησαν διά να διακονήσουν την Γνησίαν Ορθοδοξίαν και όχι τον Νεοημερολογιτισμόν. Και το ελπίζομεν, ότι θα ελθη γρήγορα η αναλαμπή της Ορθοδοξίας, αρκεί να βαδίσωμεν τον υπόλοιπον δρόμον της ζωης μας, εν πνευματι αγάπης και αληθείας. Η οποία αναλαμπή σημαίνει και την αποκατάστασιν εις την Γνησίαν Ορθοδοξίαν του πάλαι πεπτωκότος διά του Νεοημερολογιτισμού Οικουμενισμού Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως και Νέας Ρωμης,

Είναι χαρακτηριστική η φράσις πού ηκούσθη, όταν εν ετει 2004 οι καταληψίες του Ιερου Ναού της Αγίας Τριάδος, σιδηροεφραξαν τάς εισόδους εις τους ανω ορόφους της Στέγης Φιλοξενίας Κληρικών και του Ιερού Ναού διά να μη δύναται να εισέλθη ο Κανονικός Εφημέριος και ενορίτες να εκκλησιαστούν ουτε εις τον Ναόν, ουτε εις το παρεκκλήσιον του Γ  Ορόφου, το τιμωμενον επ  ονόματι του Αγιου Μεγαλομάρτυρος Μηνά.

Και η φράσις πού ηκούσθη ηταν: «Η ΠΟΛΙΣ ΕΑΛΩ». Εξήγησα όμως εις τους παρευρισκομένους τότε: «ΟΧΙ, Η ΠΟΛΙΣ ΟΥΚ ΕΑΛΩ». «ΠΑΛΙ ΜΕ ΧΡΟΝΟΥΣ ΜΕ ΚΑΙΡΟΥΣ ΠΑΛΙ ΔΙΚΙΑ ΜΑΣ ΘΑΝΑΙ».

 ΕΡΓΟΝ ΤΗΣ ΠΡΟΝΟΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.

Προσωπικά, εις το γεγονός ότι επελέγη ο μικρός ναίσκος του αγίου Σπυρίδωνος διά να γίνη η Ενθρόνισις Υμών του Κανονικού Αρχιεπισκόπου Αθηνων και Πάσης Ελλάδος, διακρίνω την Πρόνοιαν του Θεού, διότι αυτό το μικρόν εκκλησάκι (του Αγίου Σπυρίδωνος και των 318 Θεοφόρων Πατέρων της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου) το οποίον εξυπηρετούσε από το 1974 ο μακαριστός π. Θωμάς εχει μεγάλην ιστορίαν. Προωρίζετο από τον κτητορά του, τον μακαριστό Σπυρίδωνα Κόκκορη, νά γίνη ένα μεγάλο Κέντρο της Γνησίας Ορθοδοξίας, Κέντρο Εθνικου και Θρησκευτικού Αγωνος, με οραμα πάντοτε την Κωνσταντινούπολιν, την Ανατολικήν Ρωμυλίαν, τον Πόντο και την Μικρά Ασία. Το λέγω τούτο εκ προσωπικής αντιλήψεως. Διότι μού το εκμηστηρεύθηκε ο μακαριστός κτητωρ Σπυρίδων Κόκκορης, όταν μού παρέδωσε τον Ναό, όταν μού εδωκε και το Αρχείον του Εθνικού και Θρησκευτικού Γνησιορθοδόξου Αγωνος, πού περιελάμβανε τά εχοντα σχέσιν με το Σωματείον «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΦΙΛΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ» (ετος ιδρύσεως 1929), την αγωνιστικήν Εφημεριδα των Γνησιορθοδόξων «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ» (εναρξις εκδόσεως πάλιν το 1929,  και το Ιερόν Λάβαρον του Αγωνος, επί του οποίου είναι καταγεγραμμένα τά εξής: «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΦΙΛΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ, ΕΤΟΣ ΙΔΡΥΣΕΩΣ 1919», κάτωθεν δε της Εικόνος του Παντοκράτορος Χριστού υπάρχει η επιγραφη ΜΕΓΑΣ ΑΡΧΙΕΡΕΥΣ, οτε και μού ειπε: «Να συνεχίσης αυτόν τον Αγωνα». Και μού παρέδωσε και μίαν ιδιόγραφον Διαθήκην, (η οποία, όπως και ολο το Αρχειο είναι εις το Πνευματικόν Κέντρο Περιστερίου, το οποιον και αυτό εσύλησαν), και με την οποίαν μέ καθιστούσε υπεύθυνον διά την συνέχισιν της λειτουργίας του Ναού, όπως μού ειπε χαρακτηριστικά, εις την γραμμήν ομολογίαν του αγίου Πατρός Ματθαίου. Ο μακαριστός κτητωρ του Ναού τούτου Σπυρίδων Κόκκορης υπηρξε μέλος και της συντακτικής Επιτροπής του «ΚΗΥΚΟΣ» (πρωτης Εφημερίδος των ΓΟΧ, και συνεργάτης και αρθρογράφος του ἑπισήμου δημοσιογραφικού Οργάνου «ΚΗΡΥΞ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ». Ενθυμούμαι τά αρθρα του πού μού παρέδιδε να τά δημοσιεύσω, ότι  διεκρίνοντο διά το γνησιον εκκλησιαστικόν φρόνημα, και την αφοσίωσιν του εις τάς γνησίας εθνικοθρησκευτικάς παραδόσεις (γλωσσα, πατρίδα, οικογένεια).

ΟΤΑΝ ΕΓΚΑΙΝΙΑΣΑΜΕ ΤΟΝ ΝΑΟΝ

Η σκέψις μας, κατά τά Εγκαίνια του Ναού, ητο να εξυπηρετειτο καλύτερον το μικρόν ποίμνιον το οποίον εδιώχθη από τον Ιερόν ναόν Αγίας Τριάδος Κάτω Ηλιουπόλεως. Δεν εφανταζόμεθα ότι ο ναισκος αυτός θα εξυπηρετουσε ένα μεγάλο γεγονός της Εκκλησίας, όπως είναι η ενθρόνισς του Κανονικού Αρχιεπισκόπου της Μεγάλης Πόλεως των Αθηνων. Όπως εγράψαμεν εις σχετικήν ανακοίνωσιν: «Μέχρι καί εις τάς ημέρας μας ο Ναός αυτός επαιξε καί παίζει σημαντικόν ιστορικόν ρόλον εἰς τόν Αγώνα της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας. Σήμερα πού οι σκοτεινές δυνάμεις κατώρθωσαν μέσα από προδοσίες δεκαετιών νά μετατρέψουν ὅλα σχεδόν τά Πνευματικά καί Ιεραποστολικά Κέντρα, Ναούς καί Μονάς της Γνησίας Ορθοδοξου Εκκλησίας σέ ΚΕΝΤΡΑ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ, (διότι αυτό εξυπηρετεί τόν Νεοημερολογιτισμόν) ο Ιερός μας Μετοχιακός Ναός τού Αγίου Σπυρίδωνος, παίζει ἕναν πολύ σημαντικόν ἱστορικόν ρόλον….».  Και ηυχήθημεν  νά γίνη ουτος η αφετηρία νεων Αγωνων και η απαρχη τού θριάμβου της Γνησίας Ορθοδοξίας, οπως εγινε εις τήν Κων/λιν μέ τόν μικρόν επίσης Ναό της Αγίας Αναστασίας, ὅταν ολους τούς ἄλλους Ναούς τούς εἶχον καταλάβει οι αιρετικοί, ενώ δέν ηργησεν πολύ ο καιρός πού ολοι οἱ κατεχόμενοι από τούς αιρετικούς Ναοί ἐπεστράφησαν εις τούς Ορθοδόξους».

Εις μίαν δε Σύναξιν του των Ενοριτων, (Κυριακήν των Αγίων Πάντων τού 2010), απεφασίσαμε νἀ συνεχίσουμε, εστω καί ελάχιστοι καί μόνοι, αυτόν τό δύσκολο αλλά ιερό Αγώνα, ώστε να επανέλθουν οι Ναοί και τά Πνευματικά Κέντρα εις την Γνησίαν Ορθόδοξον Εκκλησίαν, πεποιθότες εις "τόν δυνάμενον σώσαι" και εκαλέσαμεν διά αλλην μίαν φοράν, τούς αποστάτας πρωην αδελφούς μας καί σημερινούς διωκτες μας, νά συνειδητοποιήσουν ὅτι "σκληρόν εστί πρός κέντρα λακτίζειν", καί ὅτι συμφέρον ολων, ειναι νά ενωθούμε "εν αγάπη καί εν αληθεία", διότι "οι καιροί ου μενετοί"….

ΟΥΤΟΙ ΕΝ ΑΡΜΑΣΙΝ ΚΑΙ ΟΥΤΟΙ ΕΝ ΙΠΠΟΙΣ

Οι πρώην, όμως, αδελφοί μας, αντί να εννοήσουν τις απαιτησεις των καιρων και να δεχθούν τον προταθέντα  «εν αγάπη και αληθεία διάλογον», πού τους προετείναμε, εστράφησαν δικαστικώς εναντίον μας, και επί 5 ολόκληρα χρόνια μας σύρουν εις τά δικαστηρια, αφού εβαλαν κακήν βουλήν να καταλάβουν δικαστικώς και αυτόν τον μικρόν Ναόν, διότι όπως ελέχθη από κάποιους είναι «καλόν φιλέτο» και «ο νοών νοείτω». Εν τέλει και αφού ειχαν πωλήσει τον Ναόν του Αγίου Νικολάου στην Σαλαμίνα (2010), αφού κατέλαβον τά Πνευματικά Κέντρα Περιστερίου και Ηλιουπόλεως (2003-2004), και αφού ανεπιτυχως προηγουμένως επεχείρησαν να καταλάβουν και τον Ιερόν Ναόν Αγίου Δημητριου Αχαρνων, κλπ.κλπ, εστράφησαν και εναντίον σας, Μακαριώτατε Παχωμιε και αγιε Πατρων και π. Γεράσιμε και π. Αντωνιε, και σας ψευδοκαθηρεσαν και επεχείρησαν και την Ιεράν Μονήν των Εξαμηλίων να καταλάβουν, διότι εγίνατε και εσείς, όπως και ειμαστε και εμείς το 2005, το εμπόδιον εις την οικουμενιστικήν των πορείαν.  

Δόξα τω Θεω, όμως, πάντων ενεκεν. Ηλθεν ο καιρός πού αυτός ο Ναός καλείται πράγματι νά επιτελέση μέγα εργον, μεγάλην ιεραποστολήν. Σημερα οπου τίθεται «ο λύχνος επί την λυχνίαν» της Ιερᾶς Αρχιεπισκοπής Αθηνων,  αρχίζει μια νεα περίοδος αγωνος διά τον Ιερόν μας Ναόν. Γίνεται πλέον ο μικρός αυτός ναίσκος, το Κέντρον της παγκοσμίου Ορθοδοξίας. Διότι ως ειπομεν και προηγουμένως το εργον πού καλείται να επιτελέση σήμερον η Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνων (της Γνησίας Ορθοδοξου Εκκλησίας) είναι πανορθοδόξων διαστάσεω: «Υἱέ ἀνθρώπου, λέγει ο Θεός διά του Προφητου Ιεζεκιήλ εις κάθε Επίσκοπον, Υιέ ανθρωπου, σκοπόν δέδωκά σε τῶ οἴκω Ἰσραήλ... καί ἐάν μή λαλήσης τοῦ φυλάξασθαι τόν ἀσεβῆ ἀπό τῆς ὁδοῦ αὐτοῦ, αὐτός ὁ ἄνομος τῆ ἀνομία αὐτοῦ ἀποθανεῖται, τό δέ αἷμα αὐτοῦ ἐκ τῆς χειρός σου ἐκζητήσω» (Ἰεζ. 3, 17-18) εχει και εδώ την εφαρμογην του.

ΙΔΟΥ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΜΑΣ

Πράγματι Είναι μεγα το χρέος μας και υμών Μακαριωτατε και ολων των Επισκόπων. Κατά τον Μέγαν Βασίλειον «Νυν καιρός Αγωνος και τούτου νομίμου». Διότι εχομεν να αντιμετωπίσωμεν πολλούς εχθρούς και πολεμίους. Από την μίαν είναι ο Νεοημερολογιτισμός – Οικουμενισμός αυτά τά δύο θηρία της αποστασίας, και από την άλλη τους εσωτερικούς εχθρούς.

Ππολλοί εκ των νεοημερολογιτων ανησυχούν διά την εξέλιξιν των πραγμάτων εις την Εκκλησίαν του Κράτους και διερωτωνται: "Τί εἶναι οἱ ἐπίσκοποί μας; Μοιραῖοι καὶ ἄβουλοι θεατὲς τῆς προελάσεως τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἁπλῶς αἱρετικοὶ ἢ κάποιοι ἀπ’ αὐτοὺς καὶ ἀντίχριστοι καὶ ὡς τέτοιοι δέ δὲν ἔχουν κἂν φόβο Θεοῦ, ὅτι κάποτε θὰ βρεθοῦν ἐπὶ τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ γιὰ νὰ ἀπολογηθοῦν; Μήπως γι’ αὐτὸ καὶ διαπράττουν μὲ τόση ἀβελτηρία καὶ ἰταμότητα τὰ πλεῖστα καὶ μέγιστα ἑωσφορικὰ ἐγκλήματά τους κατὰ τῆς Ὀρθοδόξου παραδόσεως, τοῦ πιστοῦ λαοῦ, ἀλλὰ καὶ Αὐτοῦ τοῦ ἴδιου τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ ἀδιαφοροῦντες πλήρως γιὰ τὴν ἐφαρμογὴ τῶν Ἱερῶν Κανόνων ποὺ Αὐτὸς διὰ τῶν Συνόδων ἐθέσπισε καὶ ἐκεῖνοι ὀφείλουν μετὰ φόβου νὰ ἐφαρμόζουν; Σὲ αὐτὸ τὸ ἑωσφορικὸ ἔρεβος ὁδηγήθηκαν —καὶ ὁδηγοῦν τὸν πιστὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ— οἱ ἀντίχριστοι Οἰκουμενιστές, οἱ πάσης φύσεως κακοδοξίες φέροντες πατριάρχες καὶ ἐπίσκοποι καὶ οἱ παρατρεχάμενοί τους κληρικοί τε καὶ μοναχοὶ καὶ λαϊκοὶ καὶ θεολόγοι ἀθεολογήτως θεολογοῦντες, ὡς φορεῖς τοῦ πνευματικοῦ καὶ ἠθικοῦ μολυσμοῦ, ποὺ ἀνεμπόδιστα καὶ ραγδαίως διαβρώνει τὴν Ἐκκλησία μας ἐξουνιτίζοντας, οἰκουμενιστικοποιώντας καὶ συγκρητιστικοποιώντας Την γιὰ νὰ ἀφομοιωθεῖ ὡς μὴ-Ὀρθοδοξία πλέον στὴν Πανθρησκεία τοῦ Ἀντιχρίστου!... " (Από την Διακήρυξιν της 3 Απριλίου 2011 του Σωματείου:  «Φιλορθόδοξος Ενωσις Κοσμάς Φλαμιάτος).

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΠΑΡΑ ΤΩΝ ΟΜΟΦΥΛΩΝ

Από την άλλη πλευρά εχομεν τον εσωτερικό πόλεμο, τους ψευδαδέλφους και τους σχισματικούς.  Ὁ Μέγας Βασίλειος ὁμιλῶν διά τόν διωγμόν, τόν ὁποῖον ἔκαμνον οἱ αἱρετικοί τῆς ἐποχῆς του, κατά τῆς Ἐκκλησίας, ἀναφέρει εἰς τήν 243, 2 ἐπιστολήν του (Ε.Π. 32, 904), ὅτι ὁ διωγμός αὐτός, τόν ὁποῖον μάλιστα ὀνομάζει πόλεμον ὁμοφύλων εἶναι ὁ βαρύτερος ὅλων: «Διωγμός κατείληφεν ἡμᾶς, ἀδελφοί τιμιώτατοι, καί διωγμῶν ὁ βαρύτατος». Καί ἐξηγεῖ γράφων εἰς τήν ὑπ’ ἀριθμ. 82, 1. (Ε.Π. 32, 460) ἐπιστολήν του πρός τόν Ἀλεξανδρείας Ἀθανάσιο: «Λέλυται πᾶσα Ἐκκλησία, ὡς οὐδέ ἡ σή φρόνησις ἀγνοεῖ. Καί ὁρᾶς πάντως τά ἑκασταχοῦ, οἷον ἀφ’ ὑψηλῆς τινος σκοπιᾶς τῆς τοῦ νοῦ θεωρίας, ὅπως, καθάπερ ἐν πελάγει πολλῶν ὁμοῦ συμπλεόντων, ὑπό τῆς βίας τοῦ κλύδωνος πάντες ἀλλήλοις προσρήγνυνται καί γίνεται τό ναυάγιον, πῆ μέν ἐκ τῆς ἔξωθεν αἰτίας βιαίως κινούσης τήν θάλατταν, πῆ δέ ἐκ τῆς τῶν ἐμπλεόντων ταραχῆς ἀντιβαινόντων ἀλλήλοις καί διωθουμένων».

Εἰς ἑτέραν δέ ἐπιστολήν του ὑπ’ ἀριθμ. 257, 1 (Ε.Π. 32, 945) πρός Μοναχούς βασανιζομένους ὑπό τῶν Ἀρειανῶν ἔγραφε ὅτι ἦταν λιγότερο ἐπικίνδυνοι οἱ ἀνοιχτά δεδηλωμένοι Ἀρειανοί, παρά μερικοί ψεῦτες ἀδελφοί, οἱ ὁποῖοι δροῦσαν ἀνάμεσα στό ποίμνιο: «Χαλωπώτερον γάρ κρίνω ἐγώ τόν παρά τῶν ὁμοφύλων πόλεμον, διότι τούς μέν προκεκηρυγμένους ἐχθρούς καί φυλάξασθαι ράδιον, τοῖς δέ ἀναμεμιγμένοις ἡμῖν ἀνάγκη ἐκδότους εἶναι πρός πᾶσαν βλάβην, ὅ καί ὑμεῖς πεπόνθατε». Και τούτο να προσέξωμεν, ότι οι αἱρετικοί δέν ἐδίσταζαν νά χρησιμοποιοῦν καί τά πιό αἰσχρά μέσα διά νά φτάσουν στούς στόχους των, ἔφταναν ἀκόμη μέχρι καί νά θανατώνουν ὀρθοδόξους Κληρικούς, πού δέν ὑπέκυπταν μπροστά τους

Στήν ἐπιστολή του 248 πρός τόν Ἀμφιλόχιο Ἰκονίου ἀναφέρει ο ιδιος (Μέγας Βασίλειος) γιά κάποιον Ἀσκλήπιον, ὁ ὁποῖος χτυπήθηκε ἀπό τούς Ἀρειανούς τόσο δυνατά, ὥστε νά πεθάνει ἀπό τίς πληγές, διότι ἀρνήθηκε τήν κοινωνία τους.  «’Ασκλήπιός τις, διά τό μή ἑλέσθαι τήν πρός τόν Δωήκ κοινωνίαν, τυπτόμενος παρ’ αὐτῶν ταῖς πληγαῖς ἐναπέθανεν, μᾶλλον δέ διά τῶν πληγῶν εἰς τήν ζωήν μετετέθη».

Ὁ Μ. Βασίλειος συνέδεε τούς χριστιανούς πού μαρτύρησαν μπροστά στούς αἱρετικούς μέ ἐκείνους πού μαρτύρησαν ἐπί τῶν διωγμῶν τῶν είδωλολατρῶν καί τούς θεώρησε αύθεντικούς μάρτυρας, λυπόνταν μάλιστα ὅτι τά θύματα τῶν Ἀρειανῶν δέν τιμῶνται ὡς μάρτυρες, πίστευε ὅμως ὅτι γι’ αὐτό θά ἀπολαύσουν μεγαλύτερη δόξα στούς οὐρανούς.

Ἔγραφε στήν ὑπ’ ἀριθμ. 243, 2 Ε.Π. 32, 904 ἐπιστολήν του: «Καί τό βαρύτατον, ὅτι οὔτε οἱ μέν κακούμενοι, ἐν πληροφορίᾳ μαρτυρίου τά πάθη δέχονται, οὔτε οἱ λαοί ἐν μαρτύρων τάξει τούς ἀθλητάς θεραπεύσουσι, διά τό χριστιανόν ὄνομα τοῖς διώκουσι περικεῖσθαι».

Ἐπίσης εἰς τήν ὑπ’ ἀριθμ. 257, 1 ἐπιστολήν του (Ε.Π. 32, 945) γράφει: «Οἱ δέ νῦν ἀναφανέντες διῶκται μισοῦσι μέν ἡμᾶς οὐδέν ἦττον ἤ ἐκεῖνοι, εἰς δέ τήν τῶν πολλῶν ἀπάτην τό τοῦ Χριστοῦ προβάλλονται ὄνομα, ἵνα μηδέ τήν ἐκ τῆς ὁμολογίας παραμυθίαν ἔχωσιν οἱ διωκόμενοι, τῶν πολλῶν καί ἀκεραιοτέρων ἀδικεῖσθαι μέν ἡμᾶς ὁμολογούντων, εἰς μαρτύριον δέ ἡμῖν τόν ὑπέρ τῆς ἀληθείας θάνατον μή λογιζομένων. Διόπερ ἐγώ πέπεισμαι μείζονα ἡμῖν ἤ τοῖς τότε μαρτυροῦσι παρά τοῦ δικαίου κριτοῦ μισθόν ἀποκεῖσθαι..., ὥστε είκός πολλυπλασίονα ἀποκεῖσθαι ἐν τῶ μέλλοντι αἰῶνι τῶν ὑπέρ τῆς εὐσεβείας πόνων τήν ἀντιμισθίαν».

Η ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΠΟΥ ΕΙΣΗΛΘΕ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΝ ΖΩΗΝ ΚΑΙ Η ΣΙΜΩΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣΤΙΖΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΝ ΖΩΗΝ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ  ..

Εχει γραφεί από αγωνιωντας νεοημερολογίτας το εξης: «Ιδού εφθάσαμεν εις το γενικόν καθολικόν φαινόμενον της διαφθορας. ΑΠΟΤΕΛΕΙ φυσικό κανόνα ότι κάθε μορφή εξουσίας είτε από συνήθεια, είτε από προδιάθεση ρέπει προς τη διαφθορά. Από αυτό τον κανόνα δεν εξαιρείται η εκκλησιαστική εξουσία, η οποία εκφράζεται συνήθως μέσα από τη εξουσιομανία. Η εξουσία, όπως αυτή και αν μεταφράζεται, είτε σε δόξα, είτε σε δύναμη, είτε σε αξιώματα, είτε σε πλούτο, είτε άλλως πως, αποτελεί το πιο γλυκό ναρκωτικό και φυσικά δεν ήταν δυνατό να ξεφύγουν οι άνθρωποι της Εκκλησίας. Την ίδια ώρα που εκκλησιαστικοί ταγοί διδάσκουν με λόγια την εγκράτεια, την ευσπλαχνία, την αγάπη, τη φιλανθρωπία, το "δωρεάν ελάβατε, δωρεάν δότε" τη λιτότητα, "μη κτήσησθε χρυσόν, μηδέ άργυρον μηδέ χαλκόν εις τα ζώνας υμών, μη εις οδόν, μηδέ δύο χιτώνας, μηδέ υποδήματα, μηδέ ράβδον", την ίδια ώρα διδάσκουν με τη ζωή τους τη διαφθορά και σκανδαλίζουν με τις πράξεις τους» Και συνεχίζεται εις το ιδιον αρθρον: «ΚΑΤ' ΕΞΟΧΗΝ όμως έκφραση της εκκλησιαστικής διαστροφής, αποτελεί η σιμωνία, δηλαδή η εξαγορά θέσεων στο Ιερατείο. Ιστορικά η έννοια στης σιμωνίας ξεκίνησε από την προσπάθεια εξαγοράς της χάριτος του Αγίου Πνεύματος από τους Αποστόλους, από ένα μάγο της Σαμάρειας που λεγόταν Σίμων. Η αρρώστια αυτή εμφανίστηκε λίγα χρόνια μετά την Ανάσταση του Χριστού και συνεχίζεται μέχρι σήμερα, είτε φανερά, είτε κρυφά».

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ ΚΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΙ ΤΑ ΣΧΙΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΑΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ … ΕΦΑΡΜΟΖΕΙ ΕΠΑΚΡΙΒΩΣ ΤΗΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΤΟΥ ΣΤΟΥΔΙΤΟΥ.

Και ημεις σήμερον, λέγομεν προς τους σημερινούς διωκτας μας, αιρετικούς και αποσχιστάς, εσωτερικούς τε και εξωτερικούς, ο,τι ελεγεν ο Αγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης γράφοντας πρός Βασίλειον Μοναχόν:

«Οὐκ ἐσμέν ἀποσχισταί, ὦ θαυμάσιε, τῆς τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίας΄ μήποτε τοῦτο πάθοιμεν΄ ἀλλ’ εἰ καί ἄλλως ἐν πολλοῖς ἁμαρτήμασιν τυγχάνομεν. Ὅμως ὁμόσωμοι αὐτῆς καί τρόφιμοι μετά τῶν θείων δογμάτων΄ καί τούς κανόνας αὐτῆς καί διατυπώσεις γλιχόμεθα φυλάττεσθαι. Τό δέ ταράττειν καί ἀποσχίζειν ἀπ’ αὐτῆς, τῆς μηδεμίαν ἐχούσης ἀληθῶς κηλῖδα ἤ ρυτίδα κατά τε τόν τῆς πίστεως λόγον καί τόν τῶν κανόνων ὅρον, ἀπ’ ἀρχῆς αἰῶνος καί μέχρι τοῦ δεῦρο, ἐκείνων ἐστίν, ὧν ἡ πίστις τό ἐνδιάστροφον ἔχει, καί ὁ βίος τό ἀκανόνιστον καί ἄθεσμον΄ ὧν εἷς ἐστίν καί ὁ ‘Ιωσήφ ὁ τόν μοιχόν στεφανώσας΄ οἵ τε τούτῳ ὡς ἀμέμπτῳ ἀνεχόμενοι συλλειτουργεῖν, και μήν καί οἱ συνιστῶντες αὐτόν ὡς ἀθώως ἱερουργοῦντα» (Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, PG, 99, 997 C, Πρός Βασίλειο Μοναχό).

Επίσης ο ιδιος γραφει πρός τόν Νικηφόρον Πατριάρχην: «Οὐκ ἐσμέν ἀποσχισταί, ὦ ἁγία κεφαλή, τῆς τοῦ Θεοῦ ‘Εκκλησίας΄ μήποτε τοῦτο πάθοιμεν. ‘Αλλ’ εἰ καί ἄλλως ἐν πολλοῖς ἁμαρτήμασιν ὑπάρχομεν, πλήν ὀρθόδοξοι καί τῆς Καθολικῆς ‘Εκκλησίας τρόφιμοι, πᾶσαν αἵρεσιν ἀποβαλλόμενοι, καί πᾶσαν καθολικήν καί τοπικήν σύνοδον ἐγκεκριμένην ἀποδεχόμενοι΄ οὐ μήν ἀλλά καί τάς παρ’ αὐτῶν ἐκφωνηθείσας κανονικάς διατυπώσεις. Μηδέ γάρ τέλειον εἶναι ὀρθόδοξον, ἀλλ’ ἐξ ἡμισείας, τόν τήν πίστιν ὀρθήν οἰόμενον ἔχειν, τοῖς δέ θείοις κανόσιν μή ἀπευθυνόμενον». (Ἁγίου Θεοδώρου Στουδίτου, PG 99, 989 A, Πρός Νικηφόρον Πατριάρχην).

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΠΟΛΕΜΟΥΜΕΝΗ ΝΙΚΑ…. ΔΕΝ ΒΛΑΠΤΕΤΑΙ ΟΥΤΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΝ ΠΟΛΕΜΟΝ, ΟΥΤΕ ΑΠΟ ΤΑ ΛΑΘΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ…  ΙΔΟΥ ΤΙ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΠΑΛΙΝ Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ

«Τό γάρ μή ἔχειν σπίλον ἤ ρυτίδα (ἡ ἐκκλησία), ἵνα καί πάλιν εἴπωμεν οὕτω νοείτω΄ τό μή προσιεμένην τά τε ἀσεβῆ δόγματα καί τά ἀκανόνιστα ἐγχειρήματα. Οὐ μήν ἀλλά καί τά ἐν τοῖς αὐτουργοῦσι τά ἀπηγορευμένα συμφρονήματα, ὡς που φησίν, ὀ θεῖος Βασίλειος΄ πρός ἅ Παῦλος ὁ μέγας, οὐδέ συνεστιᾶσθαι τοῖς τοιούτοις παραχωρεῖ. ’Επεί ἀπό τῶν ἀποστόλων καί κατόπιν, πολλαχῶς πολλαί αἱρέσεις προσερράγησαν αὐτῆ΄ (πολλές αἱρέσεις ἐκτύπησαν τήν Ἐκκλησία) καί ρυπάσματα ἄθεσμα καί ἀκανόνιστα ἐπεπόλεσαν (ἐμφανίστηκαν, ἐπεκράτησαν προσωρινά) ὥσπερ καί τό νῦν΄ ἀλλά μήν αὐτῆ τῶ προειρημένῳ τρόπῳ ἄσχιστος καί ἀμώμητος διαμεμένηκε, καί διαμενεῖ ἕως τοῦ αἰῶνος, ὑπεξαιρομένων καί ἀποπεπμπομένων ἀπ’ αὐτῆς τῶν κακῶς φρονησάντων ἤ πραξάντων΄ ὥσπερ ἐξ’ ἀσείστου καί παραλίου πέτρας τά προσρήσοντα κύματα». ( Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, PG 99, 1001).

ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΣ Ο ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝ

Ενα από τά βασικωτερα θέματα πού εχουμε να αντιματωπίσουμε, ως Ιερά Σύνοδος είναι το θέμα των ποικιλωνυμων αιρέσεων. Τι είναι η αιρεσις: Η αιρεσις αποτελεί  μολυσματικὴ καὶ δυσθεράπευτη ἀσθένεια; «Μὴ συμφιλιάζῃς αἱρετικοῖς, ἵνα μὴ συγκοινωνήσῃς τῇ κοινωνίᾳ αὐτῶν· (ελεγαν οι Αγιοι Πατέρες).  ... ἕκαστος γὰρ θερίσει ὃ ἔσπειρε» (Ἐφραὶμ τοῦ Σύρου, Περὶ μετανοίας καὶ κατανύξεως). «Εἰ δὲ ἐπὶ τῶν ἐν τοῖς ἠθικοῖς σφαλλομένων τοσαύτη ἐστὶν ἡ βλάβη, τί χρὴ λέγειν περὶ τῶν περὶ Θεοῦ κακοδοξούντων, οὓς ἡ κακοδοξία οὐδὲ ἐν τοῖς ἄλλοις ὑγιαίνειν ἐᾷ, παραδιδομένους ἅπαξ δι' αὐτὴν τοῖς τῆς ἀτιμίας πάθεσιν;» (Μ. Βασιλείου, Ὅροι κατ’ Ἐπιτομήν, Ἐρώτησις κʹ). Καί: «Τῶν αἱρετικῶν ἡ κακοδοξία, πάντοτε πηγαίνει εἰς τὸ χειρότερον καὶ γίνεται μεγαλυτέρα πληγή... Διὰ τοῦτο πρέπον νὰ ἀποφεύγουν οἱ Χριστιανοὶ τούτους καὶ πάντας τοὺς αἱρετικοὺς ὡσὰν λοιμοὺς καὶ πανούκλας, ἵνα μὴ καὶ αὐτοὶ μὲ αὐτούς... ἀπωλεσθοῦν» (Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Ἑρμηνεία εἰς τὰς ΙΔ΄ Ἐπιστολὰς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, τ. 3ος, σελ. 318-319). Τουτέστιν ανάγκη αγωνος και τούτου νομίμου, όπως εδίδασκεν ο Μέγας Βασίλειος. 

Αλλά και όπως ελεγεν ο Αγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης: «Διό ὑπομιμνήσκω ὡς ἐλάχιστος ἀδελφός καί τέκνον, μή σιγήσωμεν, ἵνα μή κραυγή Σοδόμων γενώμεθα΄ μή φεισώμεθα τῶν κάτω, ἵνα μή ἀπολέσωμεν τά ἄνω΄ μή θῶμεν σκάνδαλον τῆ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἥτις ἐστίν καί ἐν τρισίν ὀρθοδόξοις ὁριζομένη κατά τούς ἁγίους΄ ἵνα μή τῆ ἀποφάσει τοῦ Κυρίου καταδικασθῶμεν». (Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου PG 99, 1049 B).

ΝΑ ΠΡΟΩΘΗΘΗ ΚΑΙ Η ΟΙΚΟΔΟΜΗ ΤΟΥ ΠΟΙΜΝΙΟΥ   

Και επί πλέον οφείλομεν να διδάξωμεν τον λαόν και εις την Αρχιεπισκοπήν Αθηνων και εις ολας τάς Μητροπόλεις και  Πανορθοδόξως, ὁτι οι καιροί ου μενετοί» και να τον παρακινήσωμεν εις την πνευματικήν ζωήν., καθώς μας υποδεικνύει και ο Αγιος Νικόδημος εις το ψυχωφελέστατο εργο του «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΓΥΜΝΑΣΜΑΤΑ»: «Εξέτασαι, λέγει, την επιμέλειαν όπου βάνεις εις το να εύρης ένα καλόν πνευματικόν· διότι ποία άλλη μεγαλειτέρα ανάγκη είναι εις εσέ, ωσάν το να εύρης ένα καλόν οδηγόν εις μίαν οδοιπορίαν όπου έχεις να κάμης τόσον κινδυνώδη, καθώς είναι το να πορευθής εις τον ουρανόν; [...] Τώρα στοχάσου αγαπητέ εις ποταπόν κίνδυνον ευρίσκεσαι, ανίσως όχι μόνον δεν γυρεύης τοιούτον πνευματικόν άξιον δια να σε οδηγήση ορθώς εις την σωτηρίαν σου και να σε ιατρεύση καλώς από τα πάθη και τας αμαρτίας σου, αλλά και αποφεύγης αυτόν [...] Όθεν και ο μέγας Βασίλειος (Όροι κατ' επιτομήν σκθ΄)2 λέγει· "όπως λοιπόν τα πάθη του σώματος, δεν τα ξεσκεπάζουν οι άνθρωποι σε όλους, ούτε σε τυχαίους, αλλά σε εκείνους που είναι έμπειροι για τη θεραπεία τους· έτσι και η εξαγόρευσις των αμαρτημάτων οφείλει να γίνεται σε αυτούς που μπορούν να τα θεραπεύσουν, κατά το γεγραμμένον, εσείς οι δυνατοί να βαστάζετε τα ασθενήματα των αδυνάτων [Ρωμ. 15, 1], δηλαδή δια της επιμελείας σηκώνετέ τα"»3.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ ΑΣ ΜΑΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΥΝ

Ευχόμεθα οι Αγιοι οι οποίοι διέλαμψαν εις την Αποστολικην Πόλιν των Αθηνων, Αρχιερεις και Ιερεις, Μοναχοί και μιγάδες, και Πάντες οι προστάται των Αθηνων, εξαιρέτως δε η Υπεραγία Θεοτόκος, η πάλαι γνωστή ως η Παναγία της Ακροπόλεως των Αθηνων, κατόπιν γνωστη και ως Παναγία του Σουμελά, ο Αγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, ο Αγιος Ιερόθεος πρωτος Επίσκοπος των Αθηνων, ο Αγιος Μιχαήλ ο Χωνιάτης, ο πρωτος Μητροπολίτης των Αθηνων, η Αγία Φιλοθέη η Πολιουχος των Αθηνων, ο αγιος Γρηγόριος ο Ιερομάρτυς και Εθνομάρτυς Πατριάρχης της Κωνσταντινουπόλεως, του οποίου το Αγιον Λείψανον είναι αποθησαυρισμένον εις την Μητρόπολιν των Αθηνων, και πάντες οι Αγιοι παλαιοί και νέοι Μάρτυρες και Ομολογητες, και ο Αγιος Ιεράρχης Ματθαίος, της Ορθοδοξίας ο πρόμαχος εν τοις εσχάτοις τούτοις καιροίς αναδειχθείς, να ενισχύουν και να ποδηγετούν Υμᾶς και την περί Υμάς Ιεράν Σύνοδον, εις πάν εργον αγαθόν και ευάρεστον.  

ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ Α ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΠΟΥ ΕΟΡΤΑΖΟΥΝ ΑΥΡΙΟ ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΒΟΗΘΟΙ ΟΛΩΝ ΜΑΣ.

Αλλά και οι Αγιοι και Θεοφόροι Πατέρες της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, οι τιμώμενοι επίσης εις τον Ιερόν τούτον Ναόν να είναι βοηθοί ολων μας και να υπενθυμίσω ότι ότι ο μακαριστός Σπυρίδων Κόκκορης, όταν επρόκειτο να τακτοποιήσει ειπε να ξεχωρίσουν διά τον Ναό 318 μέτρα εκ του κτηματός του, και να τά δωσουν εις τον Ναό και τούτο εις τιμήν και μνήμην των 318 Θεοφόρων Αγιων Πατέρων της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου.

ΕΝ ΠΡΩΤΟΙΣ ΜΝΗΣΘΗΤΙ ΚΥΡΙΕ

 «Εν πρωτοις μνήσθητι Κυριε του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκοπου Αθηνων και Πάσης Ελλάδος κ. Παχωμίου, ον φυλαττε εν ειρηνη, σωον εντιμον, υγια, μακροημερεύοντα και ορθοτομούντα τον λόγον της Σής Αληθείας». Στερέωσον Κύριε την Αγίαν Σου Εκκλησίαν, την από περάτων εως περάτων. Ην εκτησω τω Τιμίω Σου Αιματι. Μνησθητι Κύριε και ημων των αναξίων δούλων σου και των απανταχου Ορθοδόξων, πρεσβείαις της Υπεραγίας Δεσποίνης ημων Θεοτόκου της Ελεούσης του Κύκκου (της οποίας εδώ τιμάται η Ιερά Εικων) και πάντων των Αγίων.  ΑΜΗΝ.