ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ 2006

ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ ΑΜΑ ΔΕ ΚΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΩΝ ΥΠΟ ΕΚΠΕΣΟΝΤΩΝ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ ΔΙΑΤΥΠΩΘΕΙΣΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΦΡΟΝΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΒΛΑΣΦΗΜΙΩΝ ΚΑΤΑ ΤΕ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΔΙΑΚΗΡΥΧΘΕΙΣΑ ΥΠΟ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΛΕΩΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΑΣ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ 6 ΚΑΙ 15 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2006 ΚΟΡΩΠΙ 2007 ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ Ἐν συ¬νε¬χεί¬ᾳ τῆς ἀ¬πό 14ης Μα¬ί¬ου 2004 δι¬α¬κη¬ρύ¬ξε¬ως τῆς προ¬σω¬πι¬κῆς μας «ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ» καί τῆς ἀ¬πό 16.6.2005 ἀ¬πο¬κη¬ρύ¬ξε¬ως, δι¬α¬κο¬πῆς κοι¬νω¬νί¬ας καί δι¬α-γρα¬φῆς, ἀ¬πό τά δί¬πτυ¬χα τῆς Γνη¬σί¬ας Ὀρ¬θο-δό¬ξου Ἐκ¬κλη¬σί¬ας, τῶν με¬τά τοῦ ψευ¬δαρ¬χι¬ε-πι¬σκό¬που Νι¬κο¬λά¬ου, συγ¬κρο¬τη¬σάν¬των τήν βλά¬σφη¬μον καί ἀ¬σε¬βῆ «συμ¬μο¬ρί¬αν», συ¬νε¬κα-λέ¬σα¬μεν τήν 6ην καί 15ην Σε¬πτεμ¬βρί¬ου 2006, Μη¬τρο¬πο¬λι¬τι¬κήν Σύνοδον, ἵ¬να καί δι' Αὐ¬τῆς δι¬α¬κη¬ρυ¬χθῆ ἡ ῾Ο¬μο¬λο¬γί¬α καί κα¬τα¬δι¬κα¬σθοῦν αἱ φρι¬κταί βλα¬σφη¬μί¬αι, τάς ὁ¬πο¬ί¬ας «γυ¬μνῆ τῆ κε¬φα¬λῆ» ἐ¬κή¬ρυ¬ξαν οἱ πρώ¬ην ᾽Ορ¬θό¬δο¬ξοι ῾Ι¬ε¬ράρ¬χαι, πρώ¬ην Πει¬ραι¬ῶς Νι¬κό¬λα¬ος, πρώ¬ην Ἀρ¬γο¬λί¬δος Πα¬χώ¬μιος, πρώ¬ην Πε¬ρι¬στε¬ρί¬ου Γα-λα¬κτί¬ων, πρώ¬ην Να¬ού¬σης Τα¬ρά¬σιος, πρώ¬ην Δι¬αυ¬λεί¬ας Ἀν¬δρέ¬ας, καί πρώ¬ην Φι¬λίπ¬πων Χρυ¬σό¬στο¬μος. Τοῦ¬το ἐ¬πρά¬ξα¬μεν, ἀ¬φοῦ ἐ¬λά¬βο¬μεν ὑ¬π' ὄ-ψιν τήν κρι¬σι¬μό¬τη¬τα τῶν ᾽Εκ¬κλη¬σι¬α¬στι¬κῶν πραγ¬μά¬των τά ὁ¬ποῖ¬α ἀ¬παι¬τοῦν ἄ¬με¬σον ἀν¬τι-με¬τώ¬πι¬σιν, κα¬τά τό τοῦ ῾Ο¬σίου Θε¬ο¬δώ¬ρου τοῦ Στου¬δί¬του: «Ἐν¬το¬λῆ γάρ Κυ¬ρί¬ου μή σι-ω¬πᾶν εν και¬ρῶ κιν¬δυ¬νε¬ού¬σης Πίστεως. Λάλει γάρ, φη¬σί, καί μή σι¬ώ¬πα. Ὅ¬τε πε¬ρί πί¬στε¬ως ὁ λό¬γος, ούκ ἐ¬στιν εἰ¬πεῖν, ἐ¬γώ τίς ε¬ί¬μί. Διά τοῦ¬το κἀ¬γώ ὀ τά¬λας δε¬δοι¬κώς τό κρι¬τή-ριον λα¬λῶ. Οὐ¬δε¬μί¬α αἵ¬ρε¬σις, τῆς εἰ¬κο¬νο¬μα-χι¬κῆς ταύ¬της αἱ¬ρέ¬σε¬ως, δει¬νο¬τέ¬ρα. Χρι¬στόν ἤρ¬νη¬ται, εἰς πρό¬σω¬πον δέ¬ρει, πραγ¬μα¬τι¬κῶς καί λο¬γι¬κῶς λυτ¬τῶ¬σα... Χρι¬στια¬νοί ἀ¬πολ¬λύ-με¬θα. Προ¬φθά¬σω¬μεν τό πρό¬σω¬πον Χρι¬στοῦ ἐν ἐ¬ξο¬μο¬λο¬γή¬σει ἀ¬σπα¬σώ¬με¬θα Χρι¬στόν, ὅν δι' ἀ¬θε¬τή¬σε¬ως τῆς αὐ¬τοῦ ἁ¬γί¬ας εἰ¬κό¬νος ἀρ¬νο¬ύ-με¬θα». Δη¬λα¬δή, συ¬νε¬κα¬λέ¬σα¬μεν τήν Μη¬τρο¬πο¬λι-τι¬κήν Σύνοδον, ἵ¬να καί δι' αὐ¬τῆς δι¬α¬κη¬ρύ-ξω¬μεν το¬ύς πε¬ρί Πί¬ο¬τε¬ως λό¬γους, ὡς ὁ Ἅ-γιος Θε¬ό¬δω¬ρος Στου¬δί¬της ἐ¬δί¬δα¬σκεν τό¬τε το¬ύς ὀρ¬θο¬δό¬ξους δι¬α¬κη¬ρύσ¬σων, ὅ¬τι «ἔ¬χο¬μεν ἐ¬ντο¬λήν ἀ¬πό τόν Κύριον νά μή σι¬ω¬πῶ¬μεν, ὅ-ποι¬οι καί ἄν εἴ¬με¬θα, δι¬ό¬τι ὅ¬ταν πο¬λε¬μῆ¬ται ἡ Πίστις, δέν δι¬και¬ο¬λο¬γεῖ¬ται κα¬νε¬ίς νά λέ¬γη, ἐ¬γώ ποι¬ός εἶ¬μαι, ἤ δέν μοῦ πέ¬φτει λό¬γος». Καί, ὅ¬πως πά¬λιν ὁ ἴ¬διος ἔ¬λε¬γεν: «Διά τοῦ¬το καί ἐ¬γώ ὁ δυ¬στυ¬χής (κα¬λό¬γη¬ρος) φο¬βο¬ύ¬με¬νος τό κρι¬τή¬ριον φω¬νά¬ζω (καί λέ¬γω ὅ¬τι) ΚΑΜΜΙΑ ΑΛΛΗ ΑΙΡΕΣΙΣ δέν εἷ¬ναι φο¬βε-ρω¬τέ¬ρα ἀ¬πό αὐ¬τήν τήν Εἰ¬κο¬νο¬μα¬χι¬κήν, ἡ ὁ-πο¬ί¬α ἔ¬χει ἀρ¬νη¬θεῖ καί ἔ¬χει βλα¬σφη¬μή¬σει κα¬τά πρό¬σω¬πον τόν Χρι¬στόν καί τόν μα¬στι-γώ¬νει μέ λύσ¬σα... Χρι¬στια¬νοί μου χα¬νό¬με¬θα αἰ¬ω¬νί¬ως, διά τοῦ¬το ἀς προ¬σφύ¬γω¬μεν καί ἀς προ¬σπέ¬σω¬μεν εἰς τόν Χρι¬στόν, ἀ¬σπα¬ζό¬με¬νοι μέ εὐ¬λά¬βειαν τήν ἁ¬γί¬αν εἰ¬κό¬να Του, τόν ὁ-ποῖ¬ον ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ καί ΒΛΑΣΦΗΜΟΥΝ ὀ¬σοι ἀρ-νοῦν¬ται αὐ¬τῆς τήν προ¬σκύ¬νη¬σιν». (Ρ.G. 99 1321). ᾽Ι¬δι¬αι¬τέ¬ρως, ὅ¬μως, ἐ¬λά¬βο¬μεν ὑ¬π’ ὄ¬ψιν καί τό γε¬γο¬νός ὅ¬τι ἡ πα¬ροῦ¬σα Ἐκ¬κλη¬σι¬ο¬λο-γι¬κή αἵ¬ρε¬σις τοῦ Νε¬ο¬η¬με¬ρο¬λο¬γι¬τι¬κοῦ καί Πα¬λαι¬ο¬η¬με¬ρο¬λο¬γι¬τι¬κοῦ Οίκου¬μενισμοῦ, ἡ ὁ-ποί¬α μέ λύσ¬σα κη¬ρύσ¬σε¬ται καί δρᾶ παν¬το¬χό-θεν, ἀ¬κό¬μη καί δι' ᾽Αρ¬χι¬ε¬ρέ¬ων τῆς Γνη¬σί¬ας ᾽Ορ¬θο¬δό¬ξου ᾽Εκ¬κλη¬σί¬ας, εἶ¬ναι πο¬λύ χει¬ρο-τέ¬ρα τῆς εἰ¬κο¬νο¬μα¬χι¬κῆς, δι¬ό¬τι αὕ¬τη ἀρ¬νεῖ-ται καί κα¬ταρ¬γεῖ ἔρ¬γω καί λό¬γω τήν ΜΙΑΝ ΚΑΘΟΛΙΚΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ, ΤΗΝ ΜΙΑΝ ΑΛΗΘΕΙΑΝ, ΤΟΝ ΕΝΑ ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΑΝΤΑ, ΣΤΑΥΡΩΘΕΝΤΑ καί ΑΝΑΣΤΑΝΤΑ ΧΡΙΣΤΟΝ Δι¬ό¬τι πράγ¬μα¬τι, τό σα¬τα¬νι¬κόν κή¬ρυγ¬μα, κα¬θ' ὅ δῆ¬θεν ὅ¬λαι αἱ ἀ¬π' ἀρ¬χῆς καί μέ¬χρι σή¬με¬ρον σχι¬σμα¬τι¬καί, αἱ¬ρε¬τι¬καί, ψευ¬δώ¬νυ-μοι χρι¬στι¬α¬νι¬καί ἐκ¬κλη¬σί¬αι, δη¬λα¬δή ὅ¬λαι αἱ ὀρ¬γα¬νώ¬σεις - πα¬ρα¬τά¬ξεις τοῦ ᾽Αν¬τι¬δί-κου, με¬τέ¬χουν τῆς ᾽Εκ¬κλη¬σί¬ας τοῦ Χρι¬στοῦ, ὡς μέ¬ρη, καί εἶ¬ναι ὅ¬λαι τό ἴ¬διον, ἀλ¬λά καί τό γε¬γο¬νός ὅ¬τι ἀ¬πό τό 1924 ὁ ἴ¬διος ἀν¬τί¬δι¬κος τοῦ Χρι¬στοῦ καί τῆς Ἐκ¬κλη¬σί¬ας Του, μέ δο¬λι¬ώ¬τε¬ρον τρό¬πον πο¬λε¬μᾶ πά¬λιν τόν Χρι¬στόν, ἀ¬φοῦ τώ¬ρα πο¬λε¬μᾶ τήν Ἐκ¬κλη-σί¬αν Του, ἐ¬πι¬βάλ¬λει εἰς ἡ¬μᾶς το¬ύς ᾽Ορ¬θο-δό¬ξους νά δι¬α¬κη¬ρύσ¬σω¬μεν τήν ὁ¬μο¬λο¬γί¬αν μας, καθ᾽ ἥν ἡ Μία ῾Α¬γί¬α Κα¬θο¬λι¬κή καί ᾽Α-πο¬στο¬λι¬κή ᾽Εκ¬κλη¬σί¬α δέν δι¬η¬ρέ¬θη καί δέν ἐ¬ξέ¬λι¬πεν οὔ¬τε μέ το¬ύς ποι¬κι¬λω¬νύ¬μους αἱ¬ρε-τι¬κο¬ύς ᾽Α¬ρει¬α¬νο¬ύς, Χρι¬στο¬μά¬χους, Πνευ¬μα-το¬μά¬χους, εἰ¬κο¬νο¬μά¬χους, Πα¬πι¬κο¬ύς, Προ¬τε-στά¬ντας, Οἰ¬κου¬με¬νι¬στάς, Νε¬ο¬η¬με¬ρο¬λο¬γί¬τας, οὔ¬τε καί μέ τάς σχι¬σμα¬τι¬κάς πα¬λαι¬ο¬η¬με¬ρο-λο¬γι¬τι¬κάς πα¬ρα¬τά¬ξεις τοῦ 1937 καί τάς προ¬τε¬σταν¬τι¬κῶ δι¬κα¬ί¬ω προ¬ελ¬θο¬ύ¬σας ἐξ αὐ¬τῆς ψευ¬δο¬εκ¬κλη¬σί¬ας, ψευ¬δο¬συ¬νό¬δους καί ψευ¬δαρ-χι¬ε¬πι¬σκό¬πους, οὔ¬τε καί μέ τά πα¬ρό¬μοι¬α σχί¬σμα¬τα τοῦ 1995 καί 2005. ῾Η λυσ¬σῶ¬σα ἐ¬πί¬θε¬σις κα¬τά τῆς ῾Ο¬μο¬λο-γί¬ας - ᾽Εκ¬κλη¬σι¬ο¬λο¬γί¬ας τῆς Γνη¬σί¬ας ᾽Ορ¬θο-δό¬ξου Εκ¬κλη¬σί¬ας, ἡ ὁ¬ποί¬α ἤρ¬χι¬σεν ἀ¬μέ¬σως με¬τά τήν, κα¬τά τό 1924, ἀ¬πο¬τυ¬χί¬αν τοῦ Οἰ¬κου¬με¬νι¬σμοῦ, νά πα¬ρα¬σύ¬ρη ὅ¬λους το¬ύς ᾽Ορ¬θο¬δό¬ξους εἰς τόν Νε¬ο¬η¬με¬ρο¬λο¬γι¬τι¬σμόν - Οἰ¬κου¬με¬νι¬σμόν, συ¬νε¬χί¬σθη μέ τήν ἀ¬πό τό 1935 καί 1948 ἐ¬πί¬θε¬σιν κα¬τά τῆς γνη¬σί¬ας καί ἀ¬δι¬α¬κό¬που ᾽Α¬πο¬στο¬λι¬κῆς Δι¬α¬δο¬χῆς τῶν Ἐ¬πι¬σκό¬πων καί Πρε¬σβυ¬τέ¬ρων Αὐ¬τῆς, ἡ ὁ¬ποί¬α μυ¬στι¬κῶς ἐ¬σκην¬ο¬θε¬τή¬θη τό 1950 ὑ¬πό τοῦ πρώ¬ην Φλω¬ρί¬νης Χρυ¬σο¬στό¬μου καί ἐ¬με¬θο¬δεύ-θη, πλήν ἀ¬νε¬πι¬τυ¬χῶς, ὑ¬πό τῶν Φλω¬ρι¬νι¬κῶν καί Νε¬ο¬η¬με¬ρο¬λο¬γι¬τῶν, διά τῆς γνω¬στῆς χει-ρο¬θε¬σί¬ας ἐν ἔ¬τει 1971, καί ἐ¬σκό¬πει, καί πά¬λιν με¬τά τό 2003 σκο¬πεῖ, εἰς τήν ΔΙΑΚΟΠΗΝ τῆς γνη¬σί¬ας καί ἀ¬νο¬θεύ¬του Ἀ¬πο-στο¬λι¬κῆς Δι¬α¬δο¬χῆς τῶν ᾽Ε¬πι¬σκό¬πων καί Πρε-σβυ¬τέ¬ρων, στρέ¬φε¬ται κα¬τά τῆς Ὀρ¬θο¬δό¬ξου Ὁ-μο¬λο¬γί¬ας – Ἐκ¬κλη¬σι¬ο¬λο¬γί¬ας, δη¬λα¬δή κα¬τά τῆς Ἐκ¬κλη¬σί¬ας, κα¬τά τοῦ Χρι¬στοῦ. Κα¬τα¬φα-νῶς αὕ¬τη εἶ¬ναι ἡ ἐν ταῖς ἐ¬σχά¬ταις ἡ¬μέ¬ραις γε¬νι¬κή ἀ¬πο¬στα¬σί¬α, ἡ ὁ¬πο¬ί¬α μό¬νον ὡς προ-δρο¬μι¬κή τοῦ Ἀν¬τι¬χρί¬στου δέ¬ον νά θε¬ω¬ρῆ¬ται. ῎Αν ὁ ῾Ι¬ε¬ρός Δα¬μα¬σκη¬νός ἔ¬γρα¬φεν διά τήν εὶ¬κο¬νο¬μα¬χί¬αν, ὅ¬τι οὐ¬δε¬μί¬α αἵ¬ρε¬σις φο-βε¬ρω¬τέ¬ρα τῆς εἰ¬κο¬νο¬μα¬χι¬κῆς, τί θά πρέ¬πει νά εἴ¬πω¬μεν ἡ¬μεῖς διά τήν Νε¬ο¬η¬με¬ρο¬λο¬γι¬τι-κήν καί Πα¬λαι¬ο¬η¬με¬ρο¬λο¬γι¬τι¬κήν - Οἰ¬κου¬με¬νι-στι¬κήν αἵ¬ρε¬σιν, ἡ ὁ¬πο¬ί¬α πο¬λε¬μᾶ εὐ¬θέ¬ως τήν ᾽Εκ¬κλη¬σί¬αν, πο¬λε¬μᾶ τόν Χρι¬στόν, ἤ¬τοι, τήν ᾽Ε¬ναν¬θρώ¬πη¬σιν, τό Εὐ¬αγ¬γέ¬λιον, τόν Σταυ-ρόν, τήν ᾽Α¬νά¬στα¬σιν καί τήν Πεν¬τη¬κο¬στήν, ἤ¬γουν τήν ᾽Α¬πο¬στο¬λι¬κήν Δι¬α¬δο¬χήν Ταῦ¬τα πά¬ντα λα¬βό¬ντες ὑ¬π' ὄ¬ψιν μας, ὁ-μοῦ με¬τά τοῦ ἱ¬ε¬ρο¬μο¬νά¬χου π. Ἀμ¬φι¬λο¬χί¬ου, τοῦ Πρω¬το¬πρε¬σβυ¬τέ¬ρου π. Θω¬μᾶ καί τοῦ ἱ¬ε-ρέ¬ως π. Ἀν¬δρέ¬ου, κα¬θώς τῶν Μο¬να¬χῶν Βαρ¬νά-βα, Κυ¬ρίλ¬λου καί Θε¬ο¬δώ¬ρου, συγ¬κρο¬τή¬σαν¬τες Μη¬τρο¬πο¬λι¬τι¬κήν Σύ¬νο¬δον, ἀ¬πε¬φα¬σί¬σα¬μεν τήν Δι¬α¬κή¬ρυ¬ξιν τῆς ἐν συ¬νε¬χεί¬ᾳ «ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ», εἰς τήν ὁ¬ποί¬αν πε¬ρι¬ε-λά¬βα¬μεν καί «ΚΑΤΑΔΙΚΗΝ ΤΩΝ ΥΠΟ ΕΚΠΕΣΟΝΤΩΝ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ ΔΙΑΤΥΠΩΘΕΙΣΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΦΡΟΝΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΒΛΑΣΦΗΜΙΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ» Ἔρρωσθε ἐν Κυ¬ρί¬ῳ + Ὁ Με¬σο¬γαί¬ας καί Λαυ¬ρε¬ω¬τι¬κῆς ΚΗΡΥΚΟΣ ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΣΤΑΜΑΛΑ - ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ 194 00 Τ.Θ. 54 ΚΟΡΩΠΙ ΑΤΤΙΚΗΣ ΤΗΛ. 210. 6020176, 210.6021467, 210.2466057 ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΗ ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ (Συ¬νε¬δρί¬α¬σις 6 καί 15 Σε¬πτεμ¬βρί¬ου 2006) Α.Π. 418 Ἐν Κο¬ρω-πί¬ῳ τῆ 16 Σε¬πτεμ¬βρί¬ου 2006 (π.ἡ.) ΘΕΜΑ: ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ ΑΜΑ ΔΕ ΚΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΩΝ ΥΠΟ ΕΚΠΕΣΟΝΤΩΝ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ ΔΙΑΤΥΠΩΘΕΙΣΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΦΡΟΝΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΒΛΑΣΦΗΜΙΩΝ ΚΑΤΑ ΤΕ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ᾽Εν ὀ¬νό¬μα¬τι τῆς ῾Α¬γί¬ας καί ῾Ο¬μο¬ου¬σί¬ου καί Ζω¬ο¬ποι¬οῦ καί ᾽Α¬δι¬αι¬ρέ¬του Τρι¬ά¬δος, ἐν ἔ-τει σω¬τη¬ρί¬ω 2006, εἰς δύο συνεδριάσεις ( Α΄ Συνεδρίασις 6 Σε¬πτεμ¬βρί¬ου 2006, καί Β΄ Συνεδρίασιν 16η Σε¬πτεμ¬βρί¬ου) ἡ ἐ¬μή ἐ¬λα¬χι¬στό-της, ὁ Μη¬τρο¬πο¬λί¬της Με¬σο¬γα¬ί¬ας καί Λαυ¬ρε¬ω¬τι-κῆς Κήρυκος, τῆς Γνη¬σί¬ας ᾽Ορ¬θο¬δό¬ξου ᾽Εκ¬κλη-σί¬ας καί οἱ ὑφ᾽ ἡ¬μᾶς εὐ¬λα¬βέ¬στα¬τοι Κλη¬ρι¬κοί, ῾Ι¬ε¬ρομ. π. ᾽Αμ¬φι¬λό¬χιος καί ἱ¬ε¬ρεῖς π. Θω¬μᾶς καί π. Ἀν¬δρέ¬ας, οἱ ὁ¬σι¬ώ¬τα¬τοι Μο¬να¬χοί, Βαρ¬νά-βας, Κύριλλος, καί Θε¬ό¬δω¬ρος, πα¬ρό¬ντος καί τοῦ θε¬ο¬λό¬γου ᾽Ε¬λευ¬θε¬ρί¬ου Γκουτ¬ζί¬δη, ὡς Γραμ-μα¬τέ¬ως, με¬τά τήν θε¬ί¬αν λει¬τουρ¬γί¬αν, τήν ὁ¬πο-ί¬αν ἐ¬πι¬τε¬λέ¬σα¬μεν ἐν τῶ παν¬σέ¬πτω ᾽Ε¬πι¬σκο¬πι¬κῶ Να¬ῶ τῆς Ἁ¬γί¬ας Αἰ¬κα¬τε¬ρί¬νης, συ¬νε¬κρο¬τή¬σα¬μεν Μη¬τρο¬πο¬λι¬τι¬κήν ῾Ι¬ε¬ράν Σύνοδον καί ἐν¬δι¬ε¬τρί-ψα¬μεν ἐ¬πί με¬γί¬στων θε¬μά¬των Πίστεως, τά ὁ¬ποῖ¬α ἡ κοι¬νή ῾Α¬γί¬α ἡ¬μῶν Μήτηρ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, σή¬με¬ρον ἀν¬τι¬με¬τω¬πί¬ζει, βι¬οῦ¬σα πε¬ρί¬ο¬δον κα¬τα¬κομ¬βι¬κήν. ῾Η¬μεῖς, τό πι¬στόν λεῖμ¬μα τῆς χά¬ρι¬τος, ἑ-πό¬με¬νοι τοῖς ῾Α¬γί¬οις Πα¬τρᾶ¬σι, οἵ¬τι¬νες, ὁ¬σά-κις ἡ ᾽Εκ¬κλη¬σί¬α ἐ¬χει¬μά¬ζε¬το καί ἐ¬δι¬ώ¬κε¬το, δι-ε¬κή¬ρυσ¬σον κα¬θα¬ράν τήν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ, χά¬ρι¬τι Θε¬οῦ, προ¬βα¬ί¬νο¬μεν εἰς τήν δι¬α¬κή¬ρυ¬ξιν τῆς πα¬ρο¬ύ¬σης ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ, ἅ-μα δέ καί κα¬τα¬δί¬κην τῶν ὑ¬πό ἐκ¬πε¬σό¬ντων ᾽Αρ-χι¬ε¬ρέ¬ων δι¬α¬τυ¬πω¬θει¬σῶν βλα¬σφη¬μι¬ῶν κα¬τά τε τῆς ᾽Εκ¬κλη¬σι¬ο¬λο¬γί¬ας καί τῆς ᾽Α¬πο¬στο¬λι¬κῆς Δι¬α¬δο-χῆς τῆς Γνη¬σί¬ας ᾽Ορ¬θο¬δό¬ξου ᾽Εκ¬κλη¬σί¬ας τῆς ῾Ελ¬λά¬δος, ἐ¬πα¬να¬λαμ¬βά¬νον¬τες κα¬τ' ἀρ¬χάς τήν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ τοῦ Με¬γά¬λου Πα¬τρός ῾Α¬γί¬ου Γρη¬γο¬ρί-ου ᾽Αρ¬χι¬ε¬πι¬σκό¬που Θεσ¬σα¬λο¬νί¬κης: Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ «Εἷς Θε¬ός πρό πά¬ντων, καί ἐ¬πί πά¬ντων, καί ἐν πᾶ¬σι, καί ὑ¬πέρ τό πᾶν, ἐν Πα¬τρί καί Υἱ¬ῶ καί ἁ¬γί¬ω Πνε¬ύ¬μα¬τι πα¬ρ' ἡ¬μῶν προ¬σκυ¬νο¬ύ¬με-νός τε καί πι¬στευ¬ό¬με¬νος· Μο¬νάς ἐν Τρι¬ά¬δι, καί Τρι¬άς ἐν Μο¬νά¬δι ἀ¬συγ¬χύ¬τως ἑ¬νου¬μέ¬νη, καί ἀ¬με¬ρί¬στως δι¬αι¬ρου¬μέ¬νη· Μο¬νάς ἡ αὐ¬τή καί Τρι-άς παν¬το¬δύ¬να¬μος·, Πα¬τήρ ἅ¬ναρ¬χος, οὐ μό¬νον ὡς ἄ¬χρο¬νος, ἀλ¬λά καί ὡς κα¬τά πά¬ντα τρό¬πον ἀ¬να¬ί-τιος• μό¬νος αἰ¬τί¬α καί ρί¬ζα καί πη¬γή τῆς ἐν Υἱ¬ῶ καί ἁ¬γί¬ω Πνε¬ύ¬μα¬τι θε¬ω¬ρου¬μέ¬νης Θε¬ό¬τη¬τος· μό¬νος αἰ¬τί¬α προ¬κα¬ταρ¬κτι¬κή τῶν γε¬γο¬νό¬των• οὐ μό¬νος Δη¬μι¬ουρ¬γός, ἀλ¬λά μό¬νος ἑ¬νός Υἱ¬οῦ Πα-τήρ, καί Πνε¬ύ¬μα¬τος ἁ¬γί¬ου ἑ¬νός Προ¬βο¬λε¬ύς· ἀ¬εί ὤν, καί ἀ¬εί ὤν Πα¬τήρ, καί ἀ¬εί ὤν μό¬νος Πα¬τήρ τε καί Προ¬βο¬λε¬ύς· με¬ί¬ζων Υἱ¬οῦ καί Πνε¬ύ¬μα¬τος, τοῦ¬το μό¬νον ὡς αἴ¬τιος· τἄλ¬λα δέ πά¬ντα ὁ αὐ-τός αὐ¬τοῖς καί ὁ¬μό¬τι¬μος• — οὗ Υἱ¬ός εἷς, ἄ-ναρ¬χος μέν ὡς ἄ¬χρο¬νος· οὐκ ἄ¬ναρ¬χος δέ, ὡς ἀρ¬χήν καί ρί¬ζαν καί πη¬γήν ἔ¬χων τόν Πα¬τέ¬ρα· ἐξ οὗ μό¬νου πρό πά¬ντων τῶν αἰ¬ώ¬νων ἀ¬σω¬μά¬τως, ἀρ¬ρε¬ύ¬στως, ἀ¬πα¬θῶς, γεν¬νη¬τῶς προ¬ῆλ¬θεν, ἀλ¬λ' οὐ δι¬η¬ρέ¬θη, Θε¬ός ὤν ἐκ Θε¬οῦ· οὐκ ἄλ¬λος μέν κα¬θ' ὅ Θε¬ός, ἄλ¬λος δέ καθ᾽ ὅ Υἱ¬ός, ἀ¬εί ὤν, καί ἀ¬εί ὤν Υἱ¬ός καί μό¬νος Υἱ¬ός καί ἀ¬εί πρός τόν Θε¬όν ἀ¬συγ¬χύ¬τως ὤν, οὐκ αἰ¬τί¬α καί ἀρ¬χή τῆς ἐν Τρι¬ά¬δι νο¬ου¬μέ¬νης θε¬ό¬τη¬τος, ὡς ἐξ αἰ-τί¬ας καί ἀρ¬χῆς ὑ¬πάρ¬χων τοῦ Πα¬τρός, άλ¬λ' αἰ-τί¬α καί ἀρ¬χή τῶν γε¬γο¬νό¬των πά¬ντων, ὡς δι' αὐ¬τοῦ πά¬ντων γε¬γο¬νό¬των ὅς ἐν μορ¬φῆ Θε¬οῦ ὑ-πάρ¬χων, οὐχ ἁρ¬παγ¬μόν ἡ¬γή¬σα¬το τό εἶ¬ναι ἴ¬σα Θε¬ῶ· ἀλ¬λ' ἐ¬πί συν¬τε¬λε¬ί¬α τῶν αἰ¬ώ¬νων ἑ¬αυ¬τόν ἐ-κέ¬νω¬σε, μορ¬φήν τήν κα¬θ' ἡ¬μᾶς λα¬βών, καί ἐκ τῆς ἀ¬ει¬παρ¬θέ¬νου Μα¬ρί¬ας εὐ¬δο¬κί¬α τοῦ Πα¬τρός καί συ¬νερ¬γί¬α τοῦ ἁ¬γί¬ου Πνε¬ύ¬μα¬τος κυ¬η¬θε¬ίς τε νό¬μω φύ¬σε¬ως καί γεν¬νη¬θε¬ίς, Θε¬ός ὁ¬μοῦ καί ἄν-θρω¬πος, καί ὡς ἀ¬λη¬θῶς ἐ¬ναν¬θρω¬πή¬σας γέ¬γο¬νε ὅ-μοι¬ος ἡ¬μῖν κα¬τά πά¬ντα πλήν ἁ¬μαρ¬τί¬ας, με¬ί¬νας ὅ¬περ ἧν, Θε¬ός ἀ¬λη¬θι¬νός, ἑ¬νώ¬σας ἀ¬συγ¬χύ¬τως καί ἀ¬τρέ¬πτως τάς δύ¬ο φύ¬σεις καί θε¬λή¬σεις καί ἐ-νερ¬γε¬ί¬ας, καί με¬ί¬νας εἷς Υἱ¬ός ἐν μιᾶ ὑ¬πο¬στά-σει καί με¬τά τήν ἐ¬ναν¬θρώ¬πη¬σιν, ἐ¬νερ¬γῶν τά θεῖ¬α πά¬ντα ὡς Θε¬ός, καί τά ἀν¬θρώ¬πι¬να πά¬ντα ὡς ἄν¬θρω¬πος, καί τοῖς ἀν¬θρω¬πί¬νοις ἀ¬δι¬α¬βλή-τοις ὑ¬πο¬κε¬ί¬με¬νος πά¬θε¬σιν. ᾽Α¬πα¬θής μέν καί ἀ-θά¬να¬τος ὥν καί δι¬α¬μέ¬νων ὡς Θε¬ός, ἐ¬κών δέ σαρ¬κί πα¬θών ὡς ἄν¬θρω¬πος καί σταυ¬ρω¬θε¬ίς καί θα¬νών καί τα¬φε¬ίς, καί τῆ τρί¬τη ἡ¬μέ¬ρα ἀ¬να¬στάς ὅς καί τοῖς μα¬θη¬ταῖς με¬τά τήν ἀ¬νά¬στα¬σιν ἐ¬πι-φα¬νε¬ίς, καί τήν ἐξ ὕ¬ψους δύ¬να¬μιν ἐ¬παγ¬γει¬λά-με¬νος, καί πα¬ραγ¬γε¬ί¬λας μα¬θη¬τε¬ύ¬ειν πά¬ντα τά ἔ¬θνη, καί βα¬πτί¬ζειν εἰς τό ὄ¬νο¬μα τοῦ Πα¬τρός καί τοῦ Υἱ¬οῦ καί τοῦ ἁ¬γί¬ου Πνε¬ύ¬μα¬τος, καί τη¬ρεῖν δι¬δά¬σκειν ὅ¬σα ἐ¬νε¬τε¬ί¬λα¬το, αὐ¬τός ἀ¬νε-λή¬φθη εἰς τόν οὐ¬ρα¬νόν, καί ἐ¬κά¬θι¬σεν ἐξ δε¬ξι-ῶν τοῦ Πα¬τρός, ὁ¬μό¬τι¬μον καί ὁ¬μό¬θρο¬νον ὡς ὁ-μό¬θε¬ον ποι¬ή¬σας τό ἡ¬μέ¬τε¬ρον φύ¬ρα¬μα, με¬θ' οὗ πά¬λιν φυ¬ρά¬μα¬τος ἤ¬ξειν μέλ¬λει με¬τά δό¬ξης κρῖ-ναι ζῶν¬τας καί νε¬κρο¬ύς, καί ἀ¬πο¬δοῦ¬ναι ἑ¬κά¬στω κα¬τά τά ἔρ¬γα αὐ¬τοῦ. — Τότε δέ πρός τόν Πα¬τέ-ρα ἀ¬νελ¬θών ἔ¬πεμ¬ψεν ἐ¬πί το¬ύς ἁ¬γί¬ους αὐ¬τοῦ μα-θη¬τάς καί ἀ¬πο¬στό¬λους τό Πνεῦ¬μα τό ἅ¬γιον, ὅ πα¬ρά τοῦ Πα¬τρός ἐκ¬πο¬ρε¬ύ¬ε¬ται· συ¬νά¬ναρ¬χον μέν ὅν τῶ Πα¬τρί καί τῶ Υἱ¬ῶ, ὡς ἄ¬χρο¬νον, οὐκ ἄ-ναρ¬χον δέ, ὡς καί αὐ¬τό ρί¬ζαν καί πη¬γήν καί αἰ¬τί¬αν ἔ¬χον τόν Πα¬τέ¬ρα, οὐχ ὡς γεν¬νη¬τόν, ἀλ-λ' ὡς ἐκ¬πο¬ρευ¬τόν· ἐκ Πα¬τρός γάρ καί αὐ¬τό πρό πά¬ντων τῶν αἰ¬ώ¬νων ἀρ¬ρε¬ύ¬στως καί ἀ¬πα¬θῶς, οὐ γεν¬νη¬τῶς, ἀλ¬λ' ἐκ¬πο¬ρευ¬τῶς προ¬ῆλ¬θεν, ἀ¬δι¬α¬ί¬ρε-τον ὅν τοῦ Πα¬τρός καί τοῦ Υἱ¬οῦ, ὡς ἐκ τοῦ Πα¬τρός προ¬ερ¬χό¬με¬νον καί ἐν Υἱ¬ῶ ἀ¬να¬παυ¬ό¬με¬νον, ἀ¬σύγ¬χυ¬τον καί τήν ἕ¬νω¬σιν ἔ¬χον, καί ἀ¬μέ¬ρι¬στον τήν δι¬α¬ί¬ρε¬σιν· Θε¬ός ὅν καί αὐ¬τό ἐκ τοῦ Θε¬οῦ, οὐ ἄλ¬λος μέν κα¬θ' ὅ Θε¬ός, ἄλ¬λος δέ κα¬θ' ὅ Πα¬ρά¬κλη¬τος· Πνεῦ¬μα αὐ¬θυ¬πό¬στα¬τον, ἐκ Πα¬τρός ἐκ¬πο¬ρευ¬ό¬με¬νον καί δι' Υἱ¬οῦ πεμ¬πό¬με¬νον, του-τέ¬στι φανε¬ρο¬ύ¬με¬νον, αἴ¬τιον καί αὐ¬τό τῶν γε-γο¬νό¬των πά¬ντων, ὡς ἐν αὐ¬τῶ τε¬τε¬λε¬σι¬ουρ¬γη¬μέ-νων· τό αὐ¬τό καί ὁ¬μό¬τι¬μον Πα¬τρί τε καί Υἱ¬ῶ, χω¬ρίς τῆς ἀ¬γεν¬νη¬σί¬ας καί τῆς γεν¬νή¬σε¬ως. ᾽Ε-πέμ¬φθη δέ πα¬ρά τοῦ Υἱ¬οῦ πρός το¬ύς οἰ¬κε¬ί¬ους μα¬θη¬τάς, του¬τέ¬στι πε¬φα¬νέ¬ρω¬ται. Πῶς γάρ ἄν ἄλ¬λως πα¬ρ' αὐ¬τοῦ πεμ¬φθε¬ί¬η τό μή χω¬ρι¬ζό¬με¬νον αὐ¬τοῦ; Πῶς δ' ἄν ἄλ¬λως ἔλ¬θοι μοι τό ὑ¬πάρ¬χον παν¬τα¬χοῦ; Διό μή μό¬νον πα¬ρά τοῦ Υἱ¬οῦ, ἀλ¬λά καί πα¬ρά τοῦ Πα¬τρός, καί διά τοῦ Υἱ¬οῦ πέ¬μπε-ται· καί πα¬ρ' ἑ¬αυ¬τοῦ ἔρ¬χε¬ται φα¬νε¬ρο¬ύ¬με¬νον. Κοι¬νόν γάρ ἔρ¬γον ἡ ἀ¬πο¬στο¬λή, δη¬λο¬νό¬τι ἡ φα-νέ¬ρω¬σις τοῦ Πνε¬ύ¬μα¬τος, — Φα¬νε¬ροῦ¬ται δέ οὐ κα¬τά τήν οὐ¬σί¬αν, Οὐ¬δε¬ίς γάρ πο¬τέ Θε¬οῦ φύ¬σιν ἤ ε¬ί¬δεν ἤ ἐ¬ξη¬γό¬ρευ¬σεν, ἀλ¬λά με¬τά τήν χά¬ριν καί τήν δύ¬να¬μιν καί τήν ἐ¬νέρ¬γειαν, ἥ¬τις κοι-νή ἐ¬στι Πα¬τρός καί Υἱ¬οῦ καί Πνε¬ύ¬μα¬τος. ῎Ι-διον μέν γάρ ἑ¬κά¬στου το¬ύ¬των ἡ ἑ¬κά¬στου ὑ¬πό-στα¬σις, καί ὅ¬σα τε¬ί¬νει πρός αὐ¬τήν· κοι¬νά δέ οὐχ ἡ ὑ¬πε¬ρο¬ύ¬σιος οὐ¬σί¬α μό¬νον, ἡ παν¬τά¬πα¬σιν ἀ¬νώ¬νυ¬μος καί ἀ¬νέκ¬φαν¬τος καί ἀ¬μέ¬θε¬κτος, ὡς ὑ-πέρ πᾶ¬σαν ἐ¬πω¬νυ¬μί¬αν οὖ¬σα καί ἔκ¬φαν¬σιν καί με¬το¬χήν, ἀλ¬λά καί ἡ χά¬ρις καί ἡ δύ¬να¬μις καί ἡ ἐ¬νέρ¬γεια καί ἡ λαμ¬πρό¬της, καί ἡ βα¬σι¬λε¬ί¬α καί ἡ ἀ¬φθαρ¬σί¬α, καί πάν¬θ' ἁ¬πλῶς κα¬θ' ἅ κοι-νω¬νεῖ, καί κα¬τά χά¬ριν ἑ¬νοῦ¬ται τοῖς ἁ¬γί¬οις ἀγ¬γέ¬λοις τε καί ἀν¬θρώ¬ποις ὁ Θε¬ός· μή¬τε διά τό με¬ρι¬στόν καί δι¬ά¬φο¬ρον τῶν ὑ¬πο¬στά¬σε¬ων, μή-τε διά τό με¬ρι¬στόν καί ποι¬κί¬λον τῶν δυ¬νά¬με¬ών τε καί ἐ¬νερ¬γει¬ῶν, τῆς ἁ¬πλό¬τη¬τος ἐκ¬πί¬πτων οὕ-τως ἡ¬μῖν εἶς ἐ¬στι παν¬το¬δύ¬να¬μος Θε¬ός ἐν μιᾶ θε¬ό¬τη¬τι. Οὔ¬τε γάρ ἐξ ὑ¬πο¬στά¬σε¬ων τε¬λε¬ί¬ων γέ-νοι¬τ' ἄν πο¬τε σύν¬θε¬σις, οὔ¬τε τό δυ¬νά¬με¬νον, ὅ¬τι δύ¬να¬μιν ἤ δυ¬νά¬μεις ἔ¬χει, δι ' αὐ¬τό τό δύ¬να¬σθαι σύν¬θε¬τον ἀ¬λη¬θῶς πο¬τε λε¬χθε¬ί¬η ἄν. Πρός το¬ύ¬τοις προ¬σκυ¬νοῦ¬μεν σχε¬τι¬κῶς τήν ἁ¬γί¬αν εἰ¬κό¬να τοῦ πε¬ρι¬γρα¬φέ¬ντος ὡς δι' ἡ¬μᾶς ἐ¬ναν¬θρω¬πί¬σαν¬τος Υἱ¬οῦ τοῦ Θε¬οῦ, πρός τό πρω-τό¬τυ¬πον ἀ¬να¬φέ¬ρον¬τες σχε¬τι¬κῶς τήν προ¬σκύ¬νη-σιν· καί τό τί¬μιον τοῦ σταυ¬ροῦ ξύ¬λον, καί τά σύμ¬βο¬λα πά¬ντα τῶν αὐ¬τοῦ πα¬θη¬μά¬των, ὡς ὄν¬τα τρό¬παι¬α θεῖ¬α κα¬τά τοῦ κοι¬νοῦ πο¬λε¬μί¬ου τοῦ γέ¬νους ἡ¬μῶν· πρός δέ καί τόν τύ¬πον τοῦ τι¬μί-ου σταυ¬ροῦ σω¬τή¬ριον, καί το¬ύς θί¬ους να¬ο¬ύς καί τό¬πους, καί τά ἱ¬ε¬ρά σκε¬ύ¬η καί θε¬ο¬πα¬ρά¬δο-τα λό¬για διά,τάνν αὐ¬τοῖς ἐ¬νοι¬κοῦν¬τα Θε¬όν. ῾Ω¬σα¬ύ¬τως προ¬σκυ¬νοῦ¬μεν καί τάς τῶν ἁ¬γί¬ων πά-ντων εἰ¬κο¬νας διά τήν πρός αὐ¬το¬ύς ἀ¬γά¬πην καί τόν Θε¬όν, ὅν οὗ¬τοι ἀ¬λη¬θῶς ἠ¬γά¬πη¬σάν τε καί ἐ-θε¬ρά¬πευ¬σαν· ἐν τῆ προ¬σκυ¬νή¬σει πρός τάς εἰ¬κό-νων μορ¬φάς ἀ¬να¬φέ¬ρον¬τες τήν δι¬ά¬νοι¬αν. Προ¬σκυ-νοῦ¬μεν καί αὐ¬τάς τάς τῶν ἁ¬γί¬ων σο¬ρο¬ύς, ὡς τῆς ἁ¬γι¬α¬στι¬κῆς χά¬ρι¬τος τῶν αὐτῶν οὐκ ἀ¬πο¬πτά-σης ἱ¬ε¬ρω¬τά¬των ὀ¬στῶν· ὥ¬σπερ οὐ¬δέ τοῦ δε¬σπο¬τι-κοῦ σώ¬μα¬τος ἐν τῶ τρι¬η¬μέ¬ρω ἡ θε¬ό¬της δι¬η¬ρέ¬θη θα¬νά¬τω. Κα¬κόν κα¬τ' οὐ¬σί¬αν ἴ¬σμεν οὐ¬δέν· οὐ¬δ' ε¬ί-ναι τοῦ κα¬κοῦ ἀρ¬χήν ἑ¬τέ¬ραν ἤ τήν ἐ¬κτρο¬πήν τῶν λο¬γι¬κῶν, κε¬χρη¬μέ¬νων τῆ πα¬ρά τοῦ Θε¬οῦ δε-δο¬μέ¬νη αὐ¬ε¬ξου¬σι¬ό¬τη¬τι κα¬κῶς. Στέρ¬γο¬μεν πά¬σας τάς ἐκ¬κλη¬σι¬α¬στι¬κάς πα¬ρα¬δό¬σεις, ἐγ¬γρά¬φους τε καί ἀ¬γρά¬φους, καί πρό πά¬ντων τήν μυ¬στι¬κω¬τά-την τε καί πα¬νί¬ε¬ρον τε¬λε¬τήν καί κοι¬νω¬νί¬αν καί σύ¬να¬ξιν, πα¬ρ' ἧς καί ταῖς ἄλ¬λαις τε¬λε-ταῖς ἡ τε¬λε¬ί¬ω¬σις, κα¬θ' ἥν εἰς ἀ¬νά¬μνη¬σιν τοῦ κε¬νώ¬σαν¬τος ἑ¬αυ¬τόν ἀ¬κε¬νώ¬τως, καί σάρ¬κα λα¬βό-ντος καί πα¬θό¬ντος ὑ¬πέρ ἡ¬μῶν, κα¬τά τήν θε¬σπε-σί¬αν ἐ¬κε¬ί¬νου πα¬ραγ¬γε¬λί¬αν καί αὐ¬τουρ¬γί¬αν, τά θει¬ό¬τα¬τα ἱ¬ε¬ρουρ¬γεῖ¬ται καί θε¬ουρ¬γεῖ¬ται, ὁ ἄρ-τος καί τό πο¬τή¬ριον· καί αὐ¬τό τό ζω¬αρ¬χι¬κόν ἐ¬κεῖ¬νο τε¬λεῖ¬ται σῶ¬μα καί α¬ί¬μα· καί τήν ἀ¬πόρ-ρη¬τον αὐ¬τῶν με¬του¬σί¬αν καί κοι¬νω¬νί¬αν τοῖς εὐα¬γῶς προ¬σι¬οῦ¬σι χα¬ρί¬ζε¬ται. Πάντας δέ το¬ύς μή ὁ¬μο¬λο¬γοῦν¬τας καί πι¬στε¬ύ¬ον¬τας ὡς τό Πνεῦ¬μα τό ἅ¬γιον προ¬ε¬μή¬νυ¬σε διά τῶν προ¬φη¬τῶν, ὡς ὁ Κύριος ἐ¬θέ¬σπι¬σε διά σαρ¬κός ἡ¬μῖν ἐ¬πι¬φα¬νε¬ίς, ὡς οἱ ἀ¬πό¬στο¬λοι ἐ¬κή¬ρυ¬ξαν πεμ¬φθέ¬ντες ὑ¬π' αὐ-τοῦ, ὡς οἱ Πα¬τέ¬ρες ἡ¬μῶν καί δι¬ά¬δο¬χοι ἐ¬κε¬ί¬νων ἐ¬δί¬δα¬ξαν ἡ¬μᾶς, ἀλ¬λ' αἱ¬ρέ¬σε¬ως οἰ¬κε¬ί¬ας ἤ ἄρ-ξαν¬τας, ἤ τοῖς κα¬κῶς ἄρ¬ξα¬σιν εἰς τέ¬λος ἐ¬πη-κο¬λου¬θη¬κό¬τας, ἀ¬πο¬βαλ¬λό¬με¬θα καί ἀ¬να¬θέ¬μα¬τι κα-θυ¬πο¬βάλ¬λο¬μεν. Δε¬χό¬με¬θα δέ καί ἀ¬σπα¬ζό¬με¬θα τάς ἁ¬γί¬ας καί οἰ¬κου¬με¬νι¬κάς συ¬νό¬δους, τήν ἐν Νι¬κα¬ί¬α τῶν τρι¬α¬κο¬σί¬ων δέ¬κα καί ὀ¬κτώ θε¬ο¬φό¬ρων Πα¬τέ¬ρων κα¬τά τοῦ θε¬ο¬μά¬χου ᾽Α¬ρε¬ί¬ου, κα¬τα¬σπῶν¬τος ἀ¬σε-βῶς εἰς κτί¬σμα τόν Υἱ¬όν τοῦ Θε¬οῦ, καί κα¬τα-τέ¬μνον¬τος εἰς κτι¬στά καί ἄ¬κτι¬στα τήν ἐν Πα-τρί καί Υἱ¬ῶ καί ἁ¬γί¬ω Πνε¬ύ¬μα¬τι προ¬σκυ¬νου¬μέ¬νην Θε¬ό¬τη¬τα' τήν με¬τ' αὐ¬τήν ἐν Κων¬σταν¬τι¬νου¬πό¬λει τῶν ἑ¬κα¬τόν πεν¬τή¬κον¬τα ἁ¬γί¬ων Πα¬τέ¬ρων κα¬τά Μα-κε¬δο¬νί¬ου Κων¬σταν¬τι¬νου¬πό¬λε¬ως, ἀ¬σε¬βῶς εἰς κτί-σμα κα¬τα¬σπῶν¬τος τό Πνεῦ¬μα τό ἅ¬γιον, καί κα-τα¬τέ¬μνον¬τος μη¬δέ ἧτ¬τον καί το¬ύ¬του εἰς κτι¬στά καί ἄ¬κτι¬στα τήν μί¬αν Θε¬ό¬τη¬τα' τήν με¬τ' αὐ¬τήν ἐν ᾽Ε¬φέ¬σω τῶν δι¬α¬κο¬σί¬ων Πα¬τέ¬ρων κα¬τά Νε¬στο-ρί¬ου Πα¬τρι¬άρ¬χου Κων¬σταν¬τι¬νου¬πό¬λε¬ως, τήν κα¬θ' ὑ¬πό¬στα¬σιν ἕ¬νω¬σιν ἀ¬θε¬τοῦν¬τος ἐ¬πί Χρι¬στοῦ τῆς αὐ¬τοῦ θε¬ό¬τη¬τος καί ἀν¬θρω¬πό¬τη¬τος, καί τήν ὡς ἀ¬λη¬θῶς τε¬κοῦ¬σαν τόν Θε¬όν Παρ¬θέ¬νον, Θε¬ο¬τό¬κον κα¬λεῖν μη¬δα¬μῶς βου¬λο¬μέ¬νου· καί τήν τε¬τάρ¬την τήν ἐν Χαλ¬κη¬δό¬νι τῶν ἑ¬ξα¬κο¬σί¬ων τρι¬ά¬κον¬τα Πα-τέ¬ρων κα¬τά Εὐ¬τυ¬χοῦς καί Δι¬ο¬σκό¬ρου, μί¬αν φύ-σιν ἐ¬πί Χρι¬στοῦ δογ¬μα¬τι¬ζό¬ντων κα¬κῶς· καί τήν μετ᾽ αὐ¬τήν ἐν Κων¬σταν¬τινουπό¬λει τῶν ἑ¬κα¬τόν ἑ¬ξή¬κον¬τα πέ¬ντε Πα¬τέ¬ρων κα¬τά Θε¬ο¬δώ¬ρου καί Δι-ο¬δώ¬ρου τά αὐ¬τά τῶ Νε¬στο¬ρί¬ω φρο¬νο¬ύ¬ντων, καί διά συγ¬γραμ¬μά¬των τά ἐ¬κε¬ί¬νου συ¬νι¬στώ¬ντων, ῾Ω-ρι¬γέ¬νους τε καί Δι¬δύ¬μου καί Εὐ¬α¬γρί¬ου τι¬νός, τῶν πα¬λαι¬ῶν μέν ὄν¬των, μυ¬θώ¬δη δέ τι¬να ἐν τῆ τοῦ Θε¬οῦ ᾽Εκ¬κλη¬σί¬α πα¬ρει¬σά¬γειν ἐ¬πι¬χει¬ρο¬ύ-ντων· καί τήν με¬τ' αὐ¬τήν ἐν τῆ αὐ¬τῆ πό¬λει τῶν ἑ¬κα¬τόν ἑ¬βδο¬μή¬κον¬τα Πα¬τέ¬ρων κα¬τά Σερ¬γί¬ου, Πύρρου, Πα¬ύ¬λου, Κων¬σταν¬τι¬νου¬πό¬λε¬ως ἀρ¬ξά¬ντων, ἀ¬θε¬το¬ύ¬ντων ἐ¬πί Χρι¬στοῦ τάς κα¬ταλ¬λή¬λους ταῖς δύ¬ο φύ¬σε¬σιν δύ¬ο ἐ¬νερ¬γε¬ί¬ας καί δύ¬ο θε¬λή¬μα¬τα· καί τήν ἐν Νι¬κα¬ί¬α πά¬λιν τῶν ἑ¬πτά καί ἑ¬ξή¬κον-τα καί τρι¬α¬κο¬σί¬ων Πα¬τέ¬ρων κα¬τά τῶν Εἰ¬κο¬νο¬μά-χων. ᾽Α¬σπα¬ζό¬με¬θα καί πά¬σας τάς κα¬τά Θε¬οῦ χά-ριν κα¬τά και¬ρόν ἤ τό¬πον πρός βε¬βα¬ί¬ω¬σιν εὐ¬σε-βε¬ί¬ας καί εὐ¬αγ¬γε¬λι¬κῆς πο¬λι¬τε¬ί¬ας συ¬να¬θροι¬σθε-ί¬σας ἁ¬γί¬ας συ¬νό¬δους· ὧν εἰ¬σι καί αἱ συγ¬κρο-τη¬θεῖ¬σαι κα¬τά τήν με¬γα¬λό¬πο¬λιν τα¬ύ¬την ἐν τῶ πε¬ρι¬βο¬ή¬τω να¬ῶ τῆς ἁ¬γί¬ας τοῦ Θε¬οῦ Σο¬φί¬ας κα¬τά τοῦ Κα¬λα¬βροῦ Βαρ¬λα¬άμ, καί τοῦ με¬τ' ἐ¬κεῖ¬νον τά ἐ¬κε¬ί¬νου φρο¬νοῦν¬τος, καί δό¬λω σπε¬ύ¬δον¬τος ἐ¬πεκ¬δι¬κεῖν, ᾽Α¬κιν¬δύ¬νου' οἵ τήν κοι¬νήν χά¬ριν Πα¬τρός, Υἱ¬οῦ καί Πνε¬ύ¬μα¬τος, καί τό φῶς τοῦ μέλ¬λον¬τος αἰ¬ῶ¬νος, κα¬θό καί οἱ δί¬και¬οι λάμ-ψου¬σιν ὡς ἥ¬λιος, ὡς καί ὁ Χρι¬στός προ¬ϋ¬πέ¬δει-ξεν ἐ¬π' ὅ¬ρους λάμ¬ψας, καί ἁ¬πλῶς πᾶ¬σαν δύ¬να-μίν τε καί ἐ¬νέρ¬γειαν τῆς τρι¬συ¬πο¬στά¬του Θε¬ό-τη¬τος, καί πᾶν τό δι¬α¬φέ¬ρον ὁ¬πω¬σοῦν τῆς θε¬ί¬ας φύ¬σε¬ως κτι¬στόν ε¬ί¬ναι δογ¬μα¬τί¬ζου¬σι, καί κα¬τα-τέ¬μνου¬σι καί οὗ¬τοι δυσ¬σε¬βῶς εἰς κτι¬στά καί ἄ¬κτι¬στα τήν μί¬αν Θε¬ό¬τη¬τα, καί το¬ύς εὐ¬σε¬βῶς ἄ¬κτι¬στον τό θει¬ό¬τα¬τον ἐ¬κεῖ¬νο φῶς, καί πᾶ¬σαν δύ¬να¬μιν καί ἐ¬νέρ¬γειαν πρε¬σβε¬ύ¬ον¬τας θε¬ί¬αν, ὡς μη¬δε¬νός ὄν¬τος προ¬σφά¬του τῶν τῶ Θε¬ῶ προ¬σό¬ντων φυ¬σι¬κῶς, δι¬θε¬ϊ¬τας ὀ¬νο¬μά¬ζου¬σι καί πο¬λυ¬θέ¬ους, ὡς καί ᾽Ι¬ου¬δαῖ¬οι Σα¬βελ¬λια¬νοί τε καί Α¬ρεια¬νοί ὀ¬νο¬μά¬ζου¬σιν ἡ¬μᾶς. ᾽Αλ¬λ' ἡ¬μεῖς το¬ύ¬τους τε κἀ-κε¬ί¬νους, ὡς ὄν¬τως ἀ¬θέ¬ους τε καί πο¬λυ¬θέ¬ους, ἀ¬πο¬βαλ¬λό¬με¬θᾳ καί τοῦ πλη¬ρώ¬μα¬τος τῶν εὐ¬σε¬βο¬ύ-ντων, ὡς καί ἡ ἁ¬γί¬α τοῦ Χρι¬στοῦ κα¬θο¬λι¬κή καί ἀ¬πο¬στο¬λι¬κή ᾽Εκ¬κλη¬σί¬α διά τοῦ συ¬νο¬δι¬κοῦ Τόμου καί ῾Α¬γι¬ο¬ρει¬τι¬κοῦ, τε¬λέ¬ως ἐκ¬κό¬πτο¬μεν, πι¬στε-ύ¬ον¬τες εἰς μί¬αν Θε¬ό¬τη¬τα τρι¬συ¬πό¬στα¬τον καί παν¬το¬δύ¬να¬μον, οὐ¬δα¬μῶς τοῦ ἑ¬νι¬α¬ί¬ου καί τῆς ἁ-πλό¬τη¬τος ἐκ¬πί¬πτου¬σαν διά τάς δυ¬νά¬μεις ἤ τάς ὑ¬πο¬στά¬σεις. ᾽Ε¬πί το¬ύ¬τοις πᾶ¬σι προσ¬δο¬κῶ¬μεν ἀ-νά¬στα¬σιν νε¬κρῶν, καί ζω¬ήν ἄ¬λη¬κτον τοῦ μέλ-λον¬τος αἰ¬ῶ¬νος. ᾽Α¬μήν». Διά τῆς ᾽Ορ¬θο¬δό¬ξου τα¬ύ¬της ῾Ο¬μο¬λο¬γί¬ας τοῦ ῾Α¬γί¬ου Πα¬τρός τῆς ᾽Εκ¬κλη¬σί¬ας Γρη¬γο¬ρί¬ου ᾽Αρ-χι¬ε¬πι¬σκό¬που Θεσ¬σα¬λο¬νί¬κης τοῦ Πα¬λα¬μᾶ, ἀν¬τι¬με-τω¬πί¬σθη ὁ¬μο¬λο¬για¬κῶς κα¬τά τόν ΙΔ' αἰ¬ῶ¬να καί ἀ¬πε¬κρο¬ύ¬σθη νι¬κη¬φό¬ρως ἡ ἐκ τῆς αἱ¬ρε¬σι¬ο¬βρι¬θοῦς Δύσεως θρα¬συ¬τά¬τη ἐ¬πι¬βου¬λή κα¬τά τῶν ᾽Ορ¬θο¬δό-ξων. Τα¬ύ¬την καί ἡ¬μεῖς οἱ ἐ¬λά¬χι¬στοι, κα¬τα¬σπα-ζό¬με¬νοι, ἐ¬πε¬κτε¬ί¬νο¬μεν καί κα¬τά τῶν με¬τέ¬πει¬τα ἀν¬τι¬χρί¬στων ἐ¬πι¬βου¬λῶν τῆς πα¬πι¬κῆς Δύσεως, μέ¬χρι καί τοῦ συγ¬χρό¬νου Οἰ¬κου¬με¬νι¬σμοῦ, νε¬ο¬η-με¬ρο¬λο¬γι¬τι¬κοῦ τε καί πα¬λαι¬ο¬η¬με¬ρο¬λο¬γι¬τι¬κοῦ. Εἰ¬δι¬κώ¬τε¬ρον ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΘΑ ΚΑΙ ΣΥΝΟΜΟΛΟΓΟΥ-ΜΕΝ τάς ῾Ι¬στο¬ρι¬κάς ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ κα¬τά τοῦ δε¬δι-κα¬σμέ¬νου καί κα¬τα¬κε¬κρι¬μέ¬νου Πα¬πι¬κοῦ Νε¬ο¬η¬με-ρο¬λο¬γι¬τι¬σμοῦ - Οἰ¬κου¬με¬νι¬σμοῦ: α) Τήν ῾Ο¬μο¬λο¬γί¬αν τοῦ Ζη¬λω¬τοῦ ῾Α¬γι¬ο¬ρε¬ί-του ῾Ι¬ε¬ρο¬μο¬νά¬χου Ματ¬θα¬ί¬ου ὅ¬στις τήν ἑ¬πο¬μέ¬νην τῆς Και¬νο¬το¬μί¬ας γρά¬φει πρός τά ἁ¬παν¬τα¬χοῦ πνευ¬μα¬τι¬κά του τέ¬κνα νά μήν δε¬χθοῦν τήν και-νο¬το¬μί¬αν, δι¬ό¬τι αὕ¬τη χω¬ρί¬ζει το¬ύς χρι¬στι¬α¬νο-ύς ἀ¬πό τόν Χρι¬στόν καί τήν ᾽Εκ¬κλη¬σί¬αν Του. β) Τῶν Ζη¬λω¬τῶν ῾Α¬γι¬ο¬ρει¬τῶν Πα¬τέ¬ρων ἐν ἔ-τει 1934 (᾽Α¬πο¬στα¬σί¬ας ῎Ε¬λεγ¬χος 1934), γ) Τήν ἀ¬πό 6.11.1937 Συ¬νο¬δι¬κήν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΕΚΚΛΗ¬ΣΙΟΛΟΓΙΑΝ, ἐν τῆ ὁ¬πο¬ί¬α ἀ¬νε¬θε¬μα¬τί¬σθη καί ὁ ἄ¬θε¬ος καί ἀν¬τί¬χρι¬στος Οἰ¬κου¬με¬νι¬σμός καί ἀ-πε¬κη¬ρύ¬χθη¬σαν οἱ ὑ¬πα¬να¬χω¬ρή¬σαν¬τες ἐκ τῆς ῾Ο¬μο-λο¬γί¬ας σχι¬σμα¬τι¬κοί, πρ. Φλω¬ρί¬νης Χρυ¬σό¬στο¬μος καί Δη¬μη¬τρι¬ά¬δος Γερ¬μα¬νός, ὡς καί ἁ¬πά¬σας τάς ὁ¬μο¬ί¬ας ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ, αἱ ὁ¬ποῖ¬αι, λό¬γω τῶν κρι-σί¬μων πε¬ρι¬στά¬σε¬ων κα¬τά και¬ρο¬ύς δι¬ε¬τυ¬πώ¬θη¬σαν ὡς δι¬α¬τυ¬ποῦ¬ται καί ἡ πα¬ροῦ¬σα, δι¬ό¬τι ὁ ἴ¬διος πα¬πι¬κός κίν¬δυ¬νος, ἔ¬τι θρα¬σύ¬τε¬ρος, σή¬με¬ρον εἰ¬σε¬χώ¬ρη¬σεν καί εἰς τόν χῶ¬ρον τῶν ᾽Ορ¬θο¬δό¬ξων καί ἀ¬πει¬λεῖ νά μο¬λύ¬νη τό ἐ¬να¬πο¬μεῖ¬ναν «μι¬κρόν λεῖμ¬μα»ν τῆς χά¬ρι¬τος. ῞Ο¬θεν ἐ¬πί πᾶ¬σι το¬ύ¬τοις ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ καί ΔΙΑΚΗ¬ΡΥΣΣΟΜΕΝ. 1. ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΑΠΙΚΟΥ ΝΕΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΔΕΧΟΜΕΘΑ καί ΑΣΠΑΖΟΜΕΘΑ τάς ῾Α¬γί¬ας Πα-νορ¬θο¬δό¬ξους Συ¬νό¬δους τάς ἐν Κων/λει καί ἐν ἔ¬τε¬σι 1583, 1587 καί 1593 συγ¬κλη¬θε¬ί¬σας, ὑ¬πό τοῦ μα¬κα¬ρί¬α τῆ μνή¬μη γε¬νο¬μέ¬νου Οἰ¬κου¬με¬νι¬κοῦ Πα¬τρι¬άρ¬χου ῾Ι¬ε¬ρε¬μί¬ου τοῦ Β' τοῦ ἐ¬πω¬νο¬μα¬ζο¬μέ-νου ΤΡΑΝΟΥ, καί τάς ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ αὐ¬τῶν, κα¬τά τῆς και¬νο¬το¬μί¬ας τοῦ Πάπα Γρη¬γο¬ρί¬ου τοῦ ΙΓ' ἐ¬πί τοῦ Πα¬σχα¬λί¬ου Κα¬νό¬νος καί τοῦ νέ¬ου «Κα-λεν¬δα¬ρί¬ου» — ἡ¬με¬ρο¬λο¬γί¬ου του. Τάς Πα¬νορ¬θο¬δό-ξους τα¬ύ¬τας Συ¬νό¬δους καί τάς ᾽Α¬πο¬φά¬σεις των ΟΜΟΛΟ¬ΓΟΥΜΕΝ καί ΚΑΤΑΣΠΑΖΟΜΕΘΑ ὡς ἰ¬σο¬κύ¬ρους ταῖς ῾Α¬γί¬αις Οἰ¬κου¬με¬νι¬καῖς καί ἁ¬πά¬σαις ταῖς Το¬πι¬καῖς ῾Α¬γί¬αις Συ¬νό¬δοις τῆς ΜΙΑΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ. Τα¬ύ¬ταις ταῖς Πα¬νορ¬θο¬δό¬ξοις Συ¬νό-δοις καί ταῖς ἀ¬πο¬φά¬σε¬σιν αὐ¬τῶν ἑ¬πό¬με¬νοι, ΚΑΤΑΔΙΚΑ¬ΖΟΜΕΝ ΚΑΙ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ τήν Πα¬πι¬κήν ῾Η¬με¬ρο¬λο¬για¬κήν Και¬νο¬το¬μί¬αν, τήν με¬τά 342 ἔ¬τη (1582—1924), δο¬λί¬ως, ἀν¬τι¬κα¬νο¬νι¬κῶς καί ἀν-τορ¬θο¬δό¬ξως ὑ¬πό Μα¬σώ¬νων - Οἰ¬κου¬με¬νι¬στῶν Πα-τρια¬ρχῶν, ᾽Αρ¬χι¬ε¬πι¬σκό¬πων καί Συ¬νό¬δων, ἐ¬πι-βλη¬θεῖ¬σαν ὡς πρῶ¬τον πραγ¬μα¬τι¬κόν βῆ¬μα πρός τόν Οἰ¬κου¬με¬νι¬σμόν καί ἐ¬πί ἀ¬σε¬βεῖ κα¬τα¬λύ¬σει τῶν ὡς ἄ¬νω Πα¬νορ¬θο¬δό¬ξων ῾Α¬γί¬ων Συ¬νό¬δων. Ὡ¬σα¬ύ¬τως ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ ΚΑΙ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟ-ΜΕΝ. α) Τάς ἀ¬π' ἀρ¬χῆς τῆς ῾Η¬με¬ρο¬λο¬για¬κῆς Και-νο¬το¬μί¬ας ἀ¬πο¬τολ¬μη¬θε¬ί¬σας ἀ¬σε¬βεῖς προ¬σπα¬θε¬ί¬ας πα¬ρα¬γό¬ντων τοῦ Νε¬ο¬η¬με¬ρο¬λο¬γι¬τι¬κοῦ καί Πα¬λαι¬ο-η¬με¬ρο¬λο¬γι¬τι¬κοῦ Οἰ¬κου¬με¬νι¬σμοῦ, ὅ¬πως ἀμ¬φι¬σβη-τή¬σουν ἤ μει¬ώ¬σουν τό κῦ¬ρος αὐ¬τῶν τῶν Πα¬νορ-θο¬δό¬ξων ῾Α¬γί¬ων Συ¬νό¬δων, καί τῶν κα¬τα¬δι¬κα¬στι-κῶν αὐ¬τῶν ᾽Α¬πο¬φά¬σε¬ων κα¬τά τοῦ Πα¬πι¬κοῦ νέ¬ου Πα¬σχα¬λί¬ου καί νέ¬ου Κα¬λεν¬δα¬ρί¬ου — ῾Η¬με¬ρο¬λο¬γί-ου. β) Τήν ἀ¬μέ¬σως με¬τά τό 1924 ἐκ¬δη¬λω¬θεῖ¬σαν προ¬πα¬γάν¬δαν ὑ¬πό τοῦ Νε¬ο¬η¬με¬ρο¬λο¬γι¬τι¬σμοῦ (διά τοῦ Χρυ¬σο¬στό¬μου Πα¬πα¬δο¬πο¬ύ¬λου καί τῶν λοι¬πῶν ὁ¬μο¬φρό¬νων του), κα¬θ' ἥν αἱ Πα¬νορ¬θό¬δο¬ξοι αὗ-ται Σύνοδοι κα¬τε¬δί¬κα¬σαν δῆ¬θεν μό¬νον τήν ὑ¬πό τοῦ Πάπα Γρη¬γο¬ρί¬ου τοῦ ΙΓ' κα¬τά¬λυ¬σιν τοῦ Πα-σχα¬λί¬ου Κα¬νό¬νος, οὐ¬χί δέ καί τό νέ¬ον ῾Η¬με¬ρο-λό¬γιον (Κα¬λεν¬δά¬ριον). ῾Η κα¬τα¬δί¬κη τῆς Πα¬πι-κῆς Και¬νο¬το¬μί¬ας, ἐ¬πί τῆ κα¬τα¬λύ¬σει τοῦ Πα¬σχα-λί¬ου Κα¬νό¬νος, εἱ¬ναι κα¬τα¬δί¬κη ἐ¬πί τῆ κα¬τα¬λύ-σει ὁ¬λο¬κλή¬ρου τοῦ ἐ¬τη¬σί¬ου ἑ¬ορ¬το¬λο¬γι¬κοῦ Κύκλου, δι¬ό¬τι ὑ¬πό τῶν Πα¬νορ¬θο¬δό¬ξων ῾Α¬γί¬ων Συ¬νό¬δων ἐ¬πί Πα¬τρι¬άρ¬χου ῾Ι¬ε¬ρε¬μί¬ου τοῦ Τρα¬νοῦ, σα¬φῶς ΚΑΤΕΔΙΚΑΣΘΗ καί ΑΠΕΚΛΕΙΣΘΗ γε¬νι¬κῶς ἡ και¬νο¬το¬μί¬α τοῦ νέ¬ου κα¬λεν¬δα¬ρί¬ου. ῾Ε¬τέ¬ρω¬θεν ὁ Πα¬σχά¬λιος Κα¬νών ἐ¬σκό¬πει καί σκο¬πεῖ εἰς τόν ἐν γέ¬νει συ¬νε¬ορ¬τα¬σμόν τῶν ᾽0ρθοδόξων με¬τά τῶν αἱ¬ρε¬τι¬κῶν. γ) Τό γε¬γο¬νός ὅ¬τι τό¬σον ἐκ τῶν ῾Α¬γι¬ο¬ρει-τι¬κῶν ᾽Αρ¬χε¬ί¬ων, ὅ¬σον καί τῆς Μο¬νῆς τοῦ Σι¬νᾶ καί ἄλ¬λων, ἀ¬πε¬σύρ¬θη¬σαν αἱ σχε¬τι¬καί πη¬γαί, ὅ-μως αἱ Σύνοδοι αὗ¬ται καί ἡ κα¬τα¬δί¬κη τοῦ νέ¬ου Πα¬πι¬κοῦ Κα¬λεν¬δα¬ρί¬ου, ΜΕΜΑΡΤΥΡΗΝΤΑΙ ὑ¬φ' ἁ¬πά-ντων τῶν ἀ¬νε¬γνω¬ρι¬σμέ¬νου Κύρους ᾽Εκ¬κλη¬σι¬α¬στι-κῶν καί ἄλ¬λων με¬γά¬λων ἱ¬στο¬ρι¬κῶν, ὡς καί ὑπ ' αὐ¬τοῦ τοῦ Χρυ¬σο¬στό¬μου Πα¬πα¬δο¬πο¬ύ¬λου. δ) Τήν ὀ¬ψί¬μως, πλήν ἐ¬πι¬σή¬μως δι¬α¬τυ¬πω¬θεῖ-σαν ἀ¬σέ¬βειαν τοῦ Δι¬δά¬κτο¬ρος καί ἤ¬δη ᾽Αρ¬χι¬ε-πι¬σκό¬που τοῦ Νε¬ο¬η¬με¬ρο¬λο¬γι¬τι¬σμοῦ Χρι¬στο¬δο¬ύ¬λου Πα¬ρα¬σκευ¬α¬ί¬δη, ὅ¬στις διά νά ἀ¬πα¬λύ¬νη τό ἔγ¬κλη-μα τῆς κα¬τά τό 1924 ἐ¬πι¬βο¬λῆς τοῦ κα¬τε¬γνω¬σμέ-νου πα¬πι¬κοῦ ῾Η¬με¬ρο¬λο¬γί¬ου ὡς Οἰ¬κου¬με¬νι¬σμοῦ, εἰς τήν ἀ¬πό 1982 Δι¬δα¬κτο¬ρι¬κήν του δι¬α¬τρι¬βήν, ἐ¬πα¬να¬λαμ¬βά¬νει, τήν ἀ¬πό 1929 ἀ¬σε¬βε¬στά¬την θέ-σιν τῆς Και¬νο¬τό¬μου Νε¬ο¬η¬με¬ρο¬λο¬γι¬τι¬κῆς ῾Ι¬ε¬ραρ-χί¬ας, ἥ¬τις ἀ¬σε¬βῶς ἀ¬πε¬φάν¬θη πε¬ρί τῆς Συ¬νό¬δου τοῦ 1593, ὅ¬τι αὕ¬τη «ἄλ¬λω¬στε δέν ὑ¬πῆρ¬ξεν Οἰ-κου¬με¬νι¬κή». Ταῦ¬τα, καί ἡ¬μεῖς με¬τά τῶν ῾Α¬γί¬ων ᾽Ε¬κε¬ί¬νων Πα¬τέ¬ρων ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ ΚΑΙ ΑΝΑ-ΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ τρίς, καί ΚΡΑΤΟΥΜΕΝ ΕΞΩ ΤΗΣ ΜΙΑΣ ῾Α¬γί¬ας Κα¬θο¬λι¬κῆς καί ᾽Α¬πο¬στο¬λι¬κῆς ᾽Εκ¬κλη¬σί-ας. ᾽Ε¬πί το¬ύ¬τοις, ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ ΚΑΙ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ: α) Τήν πα¬ναι¬ρε¬τι¬κήν καί ᾽Εκ¬κλη¬σι¬ο¬μά¬χον Οἰ¬κου¬με¬νι¬στι¬κήν ΕΓΚΥΚΛΙΟΝ τήν ὑ¬πό τῆς Πα¬τρι-αρ¬χι¬κῆς Συ¬νό¬δου τῆς Κων/λε¬ως ὑ¬πό τόν Προ¬ύσ-σης Δω¬ρό¬θε¬ον, ἐκ¬δο¬θεῖ¬σαν ἐν ἔ¬τει 1920, β) Τό Μα¬σω¬νι¬κόν — Οἰ¬κου¬με¬νι¬στι¬κόν καί ἅ-θε¬ον ΣΥ¬ΝΕΔΡΙΟΝ τῆς Κων)λε¬ως, (Μα¬ί¬ου — ᾽Ι¬ου-νί¬ου 1923), τό ψευ¬δῶς καί πα¬ρα¬πλα¬νη¬τι¬κῶς ἐ-πω¬νο¬μα¬σθέν «Πα¬νορ¬θό¬δο¬ξον Συ¬νέ¬δριον τῆς Κων/λε¬ως», καί γ) Τήν ἀ¬πό 10.3.1924 ἀ¬πό¬φα¬σιν τοῦ και¬νο-τό¬μου Μη¬τρο¬πο¬λί¬του ᾽Α¬θη¬νῶν Χρυ¬σο¬στό¬μου Πα¬πα-δο¬πο¬ύ¬λου, δι' ἧς οὗ¬τος ὡς ἐ¬κτε¬λε¬στι¬κόν ὄρ¬γα-νον τῶν σχε¬δί¬ων τῶν ᾽Α¬θέ¬ων Οἰ¬κου¬με¬νι¬στῶν, Μα¬σώ¬νων καί ἐν τέ¬λει Σι¬ω¬νι¬στῶν, ἐ¬πραγ¬μα¬το¬πο-ί¬η¬σεν ὅ¬σα ὁ Οἰ¬κου¬με¬νι¬σμός προ¬έ¬βλε¬ψεν καί ἀ-πε¬φά¬σι¬σεν διά τῶν ὡς ἄ¬νω α' καί β πρά¬ξε¬ών του, ἀ¬να¬τρέ¬ψας τήν ᾽Ορ¬θό¬δο¬ξον ῞Ε¬ορ¬το¬λο¬γι¬κήν Τάξιν — Πα¬ρά¬δο¬σιν, καί πραγ¬μα¬το¬ποι¬ή¬σας δι' αὐ¬τῆς τό πρῶ¬τον ρῆ¬μα τῆς εἰ¬σό¬δου των εἰς τήν πα¬να¬ί¬ρε¬σιν τοῦ Νε¬ο¬η¬με¬ρο¬λο¬γι¬τι¬σμοῦ — Οἰ¬κου¬με-νι¬σμοῦ. 2. ΠΕΡΙ ΤΟΥ «ΔΥΝΑΜΕΙ ΚΑΙ ΟΥΧΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ» ΑΠΟΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ, ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί ΑΝΑΘΕ-ΜΑ¬ΤΙ¬ΖΟΜΕΝ, ὡς ἐκ τοῦ δι¬α¬βό¬λου ἐμ¬πνευ¬σθεῖ¬σαν, τήν θε¬ω¬ρί¬αν τοῦ Νε¬ο¬η¬με¬ρο¬λο¬γι¬τι¬σμοῦ — Οἰ¬κου-με¬νι¬σμοῦ, πε¬ρί δῆ¬θεν «δυ¬νά¬μει καί οὐ¬χί ἐ¬νερ-γεί¬α Νε¬ο¬η¬με¬ρο¬λο¬γι¬τι¬κοῦ σχί¬σμα¬τος, καί με¬τά πά¬ντων τῶν πρό ἡ¬μῶν ῾Α¬γί¬ων καί ῾Ο¬μο¬λο¬γη¬τῶν Πα¬τέ¬ρων, ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΜΕΝ ὅ¬τι ἡ Νε¬ο¬η¬με¬ρο¬λο¬γι¬τι-κή ῾Ι¬ε¬ραρ¬χί¬α καί οἱ ἀ¬κο¬λου¬θή¬σαν¬τες αὐ¬τήν, τό 1924 προ¬ε¬κά¬λε¬σαν ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΣΧΙΣΜΑ καί ἐ¬ξὴλ¬θον τῆς Μιᾶς, Ἁ¬γί¬ας τοῦ Χρι¬στοῦ ᾽Εκ¬κλη¬σί¬ας. Τα¬ύ-την τήν πε¬ρί δῆ¬θεν «ΔΥΝΑΜΕΙ ΚΑΙ ΟΥΧΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ» θε¬ω¬ρί-αν τοῦ Νε¬ο¬η¬με¬ρο¬λο¬γι¬τι¬σμοῦ, ὑ¬πε¬στή¬ρι¬ξεν καί ὁ πρ. Φλω¬ρί¬νης Χρυ¬σό¬στο¬μος Κα¬βου¬ρί¬δης, εὐ¬θύς με¬τά τήν πρώ¬την κα¬λήν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ καί ἅ¬μα τῆ ἐ¬πι¬στρο¬φῆ του ἐκ τῆς ἐ¬ξο¬ρί¬ας, (᾽Ο¬κτώρ¬ριος 1935), ὅ¬τε ἀ¬νέ¬λα¬βεν ρό¬λον Οὐ¬νί¬του τοῦ Νε¬ο¬η-με¬ρο¬λο¬γι¬τι¬σμοῦ. Μή δυ¬νη¬θε¬ίς ὅ¬μως νά προ¬σβά¬λη τήν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ — ΕΚΚΛΗ¬ΣΙΟΛΟΓΙΑΝ τῆς Γνη¬σί¬ας ᾽Ορ¬θο¬δό¬ξου ᾽Εκ¬κλη¬σί¬ας, καί διά τῆς ἐν λό¬γω θε¬ω¬ρί¬ας του, τό 1937 προ¬ε¬κά¬λε¬σεν τό Φλω¬ρι¬νι-κόν σχί¬σμα. ῾Η αἰ¬τί¬α, καί αὐ¬τοῦ τοῦ δει¬νοῦ σχί¬σμα-τος, ἦ¬το καί πα¬ρα¬μέ¬νει ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ — ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΗ, ἤ¬τοι, ἡ ὑπ᾽ αὐ¬τοῦ καί τῶν ὀ-πα¬δῶν του, ἄρ¬νη¬σις καί βλα¬σφη¬μί¬α τῆς ᾽Εκ¬κλη-σι¬ο¬λο¬γί¬ας τῆς Γνη¬σί¬ας ᾽Ορ¬θο¬δό¬ξου ᾽Εκ¬κλη¬σί¬ας, κα¬θ' ἥν τό πι¬στόν λεῖμ¬μα τῆς χά¬ρι¬τος, τό κα-τά Μάρτιον 1924 ἀ¬πορ¬ρί¬ψαν τήν εἰ¬σα¬γω¬γήν τῆς ΚΑΤΑΚΕΚΡΙΜΕΝΗΣ Νε¬ο¬η¬με¬ρο¬λο¬γι¬τι¬κῆς και¬νο¬το¬μί¬ας καί δή τήν δι' αὐ¬τῆς ΕΙΣΧΩΡΗΣΙΝ (=ἀλ¬λη¬λο¬πε-ρι¬χώ¬ρη¬σίν των), ἐν τῶ Οἰ¬κου¬με¬νι¬σμῶ, ἔ¬κτο¬τε ἀ¬πο¬τε¬λεῖ καί ἐκ¬φρά¬ζει τήν ΑΔΙΑΚΟΠΟΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑΝ τῆς Μίας ῾Α¬γί¬ας Κα¬θο¬λι¬κῆς καί ᾽Α-πο¬στο¬λι¬κῆς ᾽Εκ¬κλη¬σί¬ας, τῆς και¬νο¬το¬μη¬σά¬σης ῾Ι¬ε¬ραρ¬χί¬ας κα¬τα¬στά¬σης ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΤΙΚΗΣ. ᾽Ε¬νῶ οἱ «λει¬τουρ¬γοί» αὐ-τῆς ἔ¬παυ¬σαν νά ε¬ί¬ναι οἰ¬κο¬νό¬μοι τῆς χά¬ρι¬τος τοῦ Πα¬να¬γί¬ου Πνε¬ύ¬μα¬τος, ὅ¬πως καί εἰς κά¬θε ἄλ¬λην σχι¬σμα¬το¬α¬ί¬ρε¬σιν, ὁ πρ. Φλω¬ρί¬νης, τήν ὁ¬μο¬λο¬γεῖ ὡς «Μη¬τέ¬ραν του ᾽Εκ¬κλη¬σί¬αν»! Τό Φλω¬ρι¬νι¬κόν τοῦ¬το σχί¬σμα ἦ¬το καί πα¬ρα¬μέ¬νει σχί¬σμα τοῦ Νε¬ο¬η¬με¬ρο¬λο¬γι¬τι¬σμοῦ — Οἰ¬κου¬με¬νι-σμοῦ, ὁ ὁ¬ποῖ¬ος οὐ¬δέ¬πο¬τε ἠ¬νέ¬χθη τήν κα¬θα¬ράν ᾽Εκ¬κλη¬σι¬ο¬λο¬γἴαν τῆς Μίας, ῾Α¬γί¬ας, Κα¬θο¬λι¬κῆς καί ᾽Α¬πο¬στο¬λι¬κῆς ᾽Εκ¬κλη¬σί¬ας, δι¬ό¬τι αὕ¬τη πα-ρεμ¬πο¬δί¬ζει τήν πε¬ραι¬τέ¬ρω πο¬ρε¬ί¬αν τῆς πα¬ναι-ρέ¬σε¬ώς του. 3. ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΒΡΕΣΘΕΝΗΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (1935) ΚΑΙ ΤΩΝ ΥΠ' ΑΥΤΟΥ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟ 1948 Το¬ύς πα¬ρά¬γον¬τας τοῦ Νε¬ο¬η¬με¬ρο¬λο¬γι¬τι¬σμοῦ — Οἰ¬κου¬με¬νι¬σμοῦ ἀ¬π' ἀρ¬χῆς ἀ¬πη¬σχό¬λει τό πρό¬σω-πον τοῦ ἀ¬οι¬δί¬μου ᾽Ε¬πι¬σκό¬που Βρε¬σθέ¬νης Ματ¬θα-ί¬ου, ὁ ὁ¬ποῖ¬ος ἐ¬χει¬ρο¬το¬νή¬θη εἰς ᾽Ε¬πί¬σκο¬πον Βρε¬σθέ¬νης ὑ¬πό τῶν κα¬τά Μάϊον 1935 ἀ¬πο¬κη¬ρυ¬ξά-ντων τήν Νε¬ο¬η¬με¬ρο¬λο¬γι¬τι¬κήν ῾Ι¬ε¬ραρ¬χί¬αν καί ἐ-πι¬στρε¬ψά¬ντων εἰς τήν ᾽Ορ¬θο¬δο¬ξί¬αν, τρι¬ῶν ᾽Ε-πι¬σκό¬πων, ἤ¬τοι, τῶν Δη¬μη¬τρι¬ά¬δος Γερ¬μα¬νοῦ, πρ. Φλω¬ρί¬νης Χρυ¬σο¬στό¬μου καί Ζα¬κύν¬θου Χρυ¬σο-στό¬μου. ῾Η στα¬θε¬ρά ἐμ¬μο¬νή τοῦ Βρε¬σθέ¬νης Ματ-θα¬ί¬ου εἰς τήν κα¬θα¬ράν καί κρυ¬σταλ¬λί¬νην ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΝ τῆς Γνη¬σί¬ας ᾽Ορ¬θο¬δό¬ξου ᾽Εκ-κλη¬σί¬ας, ὡς καί τό γε¬γο¬νός ὅ¬τι, οὗ¬τος ὡς Κα-νο¬νι¬κός καί ᾽Ορ¬θό¬δο¬ξος ᾽Αρ¬χι¬ε¬ρε¬ύς, ή¬το φο¬ρε-ύς τῆς Γνη¬σί¬ας καί ἀ¬δι¬α¬κό¬που ᾽Α¬πο¬στο¬λι¬κῆς Δι¬α¬δο¬χῆς, ἠ¬νά¬γκα¬σεν Νε¬ο¬η¬με¬ρο¬λο¬γι¬τι¬σμόν καί Φλω¬ρι¬νι¬σμόν, νά ἐ¬πι¬πέ¬σουν ὡς λυσ¬σῶν¬τες κα¬τ' αὐ¬τοῦ, ἐ¬νῶ ἐ¬φρό¬ντι¬σαν νά μήν ἔ¬χη καί σύμ¬ψη-φον ἄλ¬λου ᾽Ε¬πι¬σκό¬που, ἵ¬να μή δυ¬νη¬θῆ πο¬τέ νά προ¬βῆ εἰς χει¬ρο¬το¬νί¬αν νέ¬ων ᾽Ε¬πι¬σκό¬πων καί με¬τα¬δώ¬ση καί δι¬α¬σφα¬λί¬ση τήν ᾽Α¬πο¬στο¬λι¬κήν Δι-α¬δο¬χήν. Οὕ¬τω προ¬σε¬δό¬κουν ὅ¬τι μέ τήν κοί¬μη¬σίν του, θά ἐ¬ξέ¬λι¬πεν ἡ ᾽Α¬πο¬στο¬λι¬κή Δι¬α¬δο¬χή. Ὁ μα¬κά¬ριος ὅ¬μως οὗ¬τος Ε¬πί¬σκο¬πος Βρε¬σθέ¬νης Ματ-θαῖ¬ος, δι¬ω¬κό¬με¬νος καἴ συ¬κο¬φαν¬το¬ύ¬με¬νος, μό¬λις ἕν ἔ¬τος καί ὀ¬λί¬γους μῆ¬νας πρό τῆς ὁ¬σί¬ας κοι-μή¬σε¬ώς του (+14.5.1950), ἅ¬τε μή ὑ¬πάρ¬χον¬τος ἑ¬τέ¬ρου ᾽Ορ¬θο¬δό¬ξου ᾽Ε¬πι¬σκό¬που, κα¬τ' ΑΔΗΡΙΤΟΝ ᾽Εκ¬κλη¬σι¬α¬στι¬κήν δε¬ον¬το¬λο¬γί¬αν, ΥΠΕΡ¬ΒΑΣ τόν Α' ᾽Α¬πο¬στο¬λι¬κόν Κα¬νό¬να, προ¬έ¬βη, ψή¬φω Κλή¬ρου καί Λα¬οῦ, ΜΟΝΟΣ ΑΥΤΟΣ ΚΑΝΟΝΙΚΟΣ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ, εἰς χει¬ρο¬το¬νί¬αν ἄλ¬λου ᾽Ε¬πι¬σκό¬που (1.9.1948), δι¬α¬σφα¬λί¬σας οὕ¬τω τήν ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΔΙΑΔΟΧΗΝ καί ἑ¬πο¬μέ¬νως καί τήν ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΝ τῆς Γνη¬σί¬ας ᾽Ορ¬θο¬δό¬ξου ᾽Εκ¬κλη¬σί¬ας. ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ τήν Πρᾶ¬ξιν ὡς ΥΠΕΡΚΑ¬ΝΟΝΙΚΗΝ, ἀ-πο¬λύ¬τως ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΝ καί ΕΓΚΥΡΟΝ, καί συ-νε¬πῆ πρός τήν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ — ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΝ τῆς Γνη¬σί¬ας ᾽Ορ¬θο¬δό¬ξου ᾽Εκ¬κλη¬σί¬ας, τήν δέ δι' ἐ-κε¬ί¬νης τῆς χει¬ρο¬το¬νί¬ας με¬τά¬δο¬σιν τῆς ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ, ΠΛΗ¬ΡΗ καί ΤΕΛΕΙΑΝ. Τόν ἀ¬ο¬ί¬δι¬μον ΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΜΑΤΘΑΙΟΝ δε¬χό¬με¬θα καί ΑΝΑΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ μέ¬γαν τῆς Πίστεως Πρό¬μα¬χον καί ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΝ καί τι¬μῶ¬μεν τήν ἐ¬τη¬σί¬αν μνή¬μην αὐ¬τοῦ τήν +14ην Μαί¬ου. ῾Η ὑ¬φ' ἑ¬νός χει¬ρο¬το¬νί¬α τοῦ 1948 ἐ¬βι¬ώ¬θη καί βι¬οῦ¬ται ὡς ἀ¬πο¬λύ¬τως ἐν¬τός τῶν Κα¬νο¬νι¬κῶν πλαι¬σί¬ων καί ἰ¬δι¬αι¬τέ¬ρως τοῦ Α' ᾽Α¬πο¬στο¬λι¬κοῦ Κα¬νό¬νος, δι¬α¬γο¬ρε¬ύ¬ον¬τος: «᾽Ε¬πί¬σκο¬πος χει¬ρο¬το-νεί¬σθω ὑ¬πό ᾽Ε¬πι¬σκό¬πων δύ¬ο ἤ τρι¬ῶν», δι¬ό¬τι οὕ¬τω δι¬α¬σφα¬λί¬ζε¬ται ἡ ἐ¬κλο¬γή τῶν ἀ¬ξι¬ω¬τέ¬ρων πρός Ἀρ¬χι¬ε¬ρα¬τεί¬αν, προ¬λαμ¬βά¬νον¬ται φα¬τρί¬αι καί σχί¬σμα¬τα, καί εὐ¬ο¬δοῦ¬ται ἡ ἑ¬νό¬της καί τό ἔρ¬γον τῆς Ἐκ¬κλη¬σί¬ας. Εἰς πε¬ρί¬ο¬δον ὅ¬μως δι¬ωγ-μοῦ, ὅ¬τε τό ἀ¬παρ¬ρη¬σί¬α¬στον τῶν ᾽Ε¬πι¬σκό¬πων εἶ-ναι σύ¬νη¬θες, προ¬ε¬βλέ¬φθη ὅ¬πως καί εἷς μό¬νος Ἀρ¬χι¬ε¬ρεύς προ¬βαί¬νη εἰς χει¬ρο¬το¬νί¬αν ᾽Ε¬πι¬σκό-που. (᾽Α¬πο¬στο¬λι¬καί Δι¬α¬τα¬γαί, Βι¬βλί¬ον η', κεφ.ΚΖ). ῞Ο¬θεν τάς συ¬κο¬φαν¬τί¬ας ὕ¬βρεις καί βλα¬σφη¬μί¬ας τῶν ἐμ¬πα¬θῶν σχι¬σμα¬τι¬κῶν καί αἱ¬ρε-τι¬κῶν Νε¬ο¬η¬με¬ρο¬λο¬γι¬τῶν, ἀλ¬λά καί τῶν ὁ¬μο¬ί¬ων των, Φλω¬ρι¬νι¬κῶν Πα¬λαι¬ο¬η¬με¬ρο¬λο¬γι¬τῶν, πε¬ρί δῆ-θεν «ἀ¬κύ¬ρων χει¬ρο¬το¬νι¬ῶν κα¬τά τό 1948», ἤ «ἀ-νι¬έ¬ρων ᾽Ε¬πι¬σκό¬πων» κλπ, ὡς σκο¬πί¬μους καί κα-κο¬ή¬θεις βλα¬σφη¬μί¬ας, κα¬τά τοῦ ῾Αγ. Πνε¬ύ¬μα¬τος καί τῆς ᾽Εκ¬κλη¬σί¬ας ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΜΕΝ, ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί ΑΝΑ¬ΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ τρίς. 4. ΠΕΡΙ «ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΣ» Τόσον οἱ Φλω¬ρι¬νι¬κοί ὅ¬σον καί οἱ Νε¬ο¬η¬με-ρο¬λο¬γῖ¬ται, δέν ἠ¬δυ¬νή¬θη¬σαν διά τῆς πε¬ρί δυ¬νά-μει θε¬ω¬ρί¬ας των, νά μει¬ώ¬σουν ἤ κα¬λύ¬ψουν τήν ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΝ καί ΚΑΝΟΝΙΚΗΝ φύ¬σιν καί οὐ¬σί¬αν τοῦ Νε¬ο¬η¬με¬ρο¬λο¬γι¬τι¬κοῦ Σχί¬σμα¬τος, καί οὕ¬τω νά προ¬σβά¬λουν, τήν ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΝ τῆς Γνη¬σί¬ας ᾽Ορ¬θο¬δό¬ξου ᾽Εκ¬κλη¬σί¬ας, ἀλ¬λ' οὔ¬τε καί διά τῶν πε¬ρί δῆ¬θεν ἀ¬κύ¬ρων χει¬ρο¬το¬νι¬ῶν βλα¬σφη¬μι¬ῶν των, προ¬σέ¬βα¬λον τήν ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ καί ΕΓΚΥΡΟΤΗΤΑ τῶν χει¬ρο¬το¬νι¬ῶν τοῦ 1935 καί 1948. ῞Ο¬θεν δι-ε¬νο¬ή¬θη¬σαν ὅ¬τι θά ἦ¬το δυ¬να¬τόν νά προ¬σβά¬λουν καί ἀ¬κυ¬ρώ¬σουν τήν τε ᾽Α¬πο¬στο¬λι¬κήν Δι¬α¬δο¬χήν καί τήν ᾽Εκ¬κλη¬σι¬ο¬λο¬γί¬αν, διά μιᾶς χει¬ρο¬θε¬σί-ας ἐ¬πί τῶν ᾽Ε¬πι¬σκό¬πων καί Πρε¬σβυ¬τέ¬ρων τῆς Γνη¬σί¬ας ᾽Ορ¬θο¬δό¬ξου ᾽Εκ¬κλη¬σί¬ας. Τοῦ¬το ἐ¬πε¬νό¬η-σεν καί δι¬ε¬τύ¬πω¬σεν, ἤ¬δη ἀ¬πό τό 1950, ὁ Οὐ¬νί-της τοῦ Νε¬ο¬η¬με¬ρο¬λο¬γι¬τι¬σμοῦ, πρ. Φλω¬ρί¬νης Χρυ¬σό¬στο¬μος Κα¬βου¬ρί¬δης, ἀ¬νέ¬λα¬βον δέ νά πραγ-μα¬το¬ποι¬ή¬σουν τήν πρά¬ξιν, οἱ ὀ¬πα¬δοί αὐ¬τοῦ με-τά τι¬νων ἡ¬με¬τέ¬ρων, μέ¬σω καί διά τῆς πα¬λαι¬ο¬η-με¬ρο¬λο¬γι¬τι¬κῆς Ρω¬σι¬κῆς Συ¬νό¬δου τῆς Δι¬α¬σπο¬ρᾶς τό 1971, ἥ¬τις, ὡς ἐκ τῶν ὑ¬στέ¬ρων ἀ¬πε¬δε¬ί¬χθη, ἀ¬ε¬ί¬πο¬τε κοι¬νω¬νεῖ τοῖς σχι¬σμα¬το¬αι¬ρε¬τι¬κοῖς Νε-ο¬η¬με¬ρο¬λο¬γί¬ταις — Οἰ¬κου¬με¬νι¬σταῖς. ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ καί ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ, ὅ¬τι τό ἐγ¬χε¬ί¬ρη¬μα τοῦ¬το τῆς ἐ¬ξαρ¬τή¬σε¬ως τῆς ᾽Α¬πο¬στο-λι¬κῆς Δι¬α¬δο¬χῆς ἐκ τῆς Ρω¬σι¬κῆς Συ¬νό¬δου, θεί¬α ἐ¬πεμ¬βά¬σει, ΑΠΕΤΥΧΕΝ, δι¬ό¬τι τά ἴ¬δια πρό¬σω¬πα (οἱ ᾽Αρ¬χι¬ε¬ρεῖς Κο¬ριν¬θί¬ας Κάλλιστος καί Κι¬τί-ου ᾽Ε¬πι¬φά¬νιος), τά ὁ¬ποῖ¬α ἐ¬χρη¬σι¬μο¬ποι¬ή¬θη¬σαν διά νά ἐ¬πι¬βά¬λουν τό βδέ¬λυγ¬μα τῆς «χει¬ρο¬θε¬σί-ας», ἀ¬μέ¬σως ἐν συ¬νε¬χεί¬α τό ΗΚΥΡΩ¬ΣΑΝ καί τό ΣΥΝΕΤΡΙΨΑΝ, δι¬ό¬τι, ἅ¬μα τῆ ἐ¬πι¬στρο¬φῆ των ἐν ῾Ελ¬λά¬δι, ΗΡΝΗΘΗΣΑΝ καί ΑΠΕΚΛΕΙΣΑΝ τἠν πρᾶ¬ξιν τῆς «χει¬ρο¬θε¬σί¬ας» δι¬α¬βε¬βαι¬ώ¬σαν¬τες ἐ¬πί τῆ ᾽Αρ¬χι¬ε¬ρω¬σύ¬νη των ὅ¬τι εἰς τήν ᾽Α¬με¬ρι¬κήν δἐν ἔ¬λα¬βον «χει¬ρο¬θε¬σί¬αν», ἀλ¬λά ΣΥΓΧΩΡΗ¬ΤΙΚΗΝ ΕΥΧΗΝ καί τα¬ύ¬την ΑΚΡΩΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΣ καί ὑ¬πό προ¬ϋ¬πο¬θέ¬σεις καί ὅ¬ρους, οἵ¬τι¬νες ἧ¬σαν: 1) ῾Η ἐν ὠ¬μο¬φο¬ρί¬ω καί ἐ¬πι¬τρα¬χη¬λί¬ω δή¬λω-σις — δι¬α¬βε¬βα¬ί¬ω¬σις τῆς Συ¬νο¬δι¬κῆς ἐ¬ξαρ¬χί¬ας καθ᾽ ἥν ἡ Ρω¬σι¬κή Σύνοδος ἐ¬δέ¬χθη καί ὡ¬μο¬λό¬γη-σεν τήν ᾽Εκ¬κλη¬σι¬ο¬λο¬γἰαν τῆς Γνη¬σί¬ας Ὀρ¬θο¬δό-ξου Ἐκ¬κλη¬σί¬ας πε¬ρί ΕΝΕΡΓΕΙΑ Νε¬ο¬η¬με¬ρο¬λο¬γι¬τι-κοῦ σχί¬σμα¬τος τό 1924. Κα¬τό¬πιν τα¬ύ¬της τῆς ἐν ᾽Α¬με¬ρι¬κῆ κοι¬νῆς ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ — ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ τῆς Γνη¬σί¬ας ᾽Ορ¬θο¬δό¬ξου ᾽Εκ¬κλη¬σί¬ας, ἐ¬κη¬ρύ¬χθη καί ἡ ᾽Εκ¬κλη¬σι¬α¬στι¬κή ἑ¬νό¬της καί κοι¬νω¬νί¬α. 2) ῾Η ἐ¬πα¬κο¬λου¬θή¬σα¬σα συγ¬χω¬ρη¬τι¬κή εὐ¬χή, ἡ ὁ¬πο¬ί¬α ἀ¬πε¬τέ¬λει καί ἀ¬να¬γνώ¬ρι¬σιν τῶν χει¬ρο¬το-νι¬ῶν τοῦ 1935 καί 1948 ἐ¬γέ¬νε¬το δε¬κτή ὡς πρᾶ-ξις ἄ¬κρας οἰ¬κο¬νο¬μί¬ας ὑ¬πα¬γο¬ρευ¬θεῖ¬σα ἐξ ἀ¬γά-πης, διά τήν ἐ¬πι¬στρο¬φήν καί ἕ¬νω¬σιν καί τῶν Φλω¬ρι¬νι¬κῶν ἐν τῆ ᾽Εκ¬κλη¬σί¬α, ἐ¬νῶ, ὡς τοι¬α¬ύ¬τη, δέν ε¬Ι¬χεν ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΜΜΙΑΝ ΕΠΙΠΤΩΣΙΝ πρός τάς ᾽Ε¬πι¬σκο¬πι¬κάς χει¬ρο¬το¬νί¬ας τοῦ 1935 καί ἰ-δι¬αι¬τέ¬ρως τοῦ 1948. 3) Κα¬τό¬πιν το¬ύ¬των καί ἀ¬φοῦ ἐ¬ξε¬τι¬μή¬θη ἡ με¬γά¬λη ῾Ι¬ε¬ρα¬πο¬στο¬λή, ἔ¬γι¬νε ἀ¬πο¬δε¬κτή καί ἡ ἐ-ξαρ¬χί¬α, ἀ¬πε¬φε¬ύ¬χθη δέ καί τό ἀ¬πει¬λη¬θέν ἐ¬σω¬τε-ρι¬κόν σχί¬σμα με¬τα¬ξύ τῶν ᾽Αρ¬χι¬ε¬ρέ¬ων, μέ τήν συ¬νεί¬δη¬σιν ὅ¬τι ἐ¬πε¬τε¬ύ¬χθη τό ΜΕΙΖΟΝ εἰς τήν Ρω¬σι¬κήν Σύνοδον. Ταῦ¬τα ἐ¬π' ἀ¬λη¬θε¬ί¬α, ἅ¬μα τῆ ἐ¬πι¬στρο¬φῆ των ἐν ἐ¬πι¬σή¬μοις συ¬νά¬ξε¬σι, ἐν Συ¬νό¬δοις, ἀλ¬λά καί ἐν θε¬ί¬α λει¬τουρ¬γί¬α, ἐν ἐ¬πι¬τρα¬χη¬λί¬ω καί ὠ¬μο-φο¬ρί¬ω ὡ¬μο¬λό¬γη¬σαν, οἱ τό¬τε Κο¬ριν¬θί¬ας Κάλλι-στος καί Κι¬τί¬ου ᾽Ε¬πι¬φά¬νιος. Ταῦ¬τα ὁ¬μο¬ί¬ως ὡ¬μο¬λό¬γη¬σαν καί οἱ Φλω¬ρι¬νι-κοί διά τοῦ ᾽Αρ¬χι¬ε¬πι¬σκό¬που των Αὐ¬ξεν¬τί¬ου, ἐν μη¬νί Δε¬κεμ¬βρί¬ω 1971, ἀλ¬λά καί ὸ Προ¬κα¬θή¬με¬νος τῆς Ρω¬σι¬κῆς Συ¬νό¬δου Μη¬τρο¬πο¬λί¬της Φι¬λά¬ρε¬τος. Αὐ¬τά ἐ¬δέ¬χθη ἡ Ἱ¬ε¬ρά Σύνοδος ὡς καί σύμ¬πας ὁ Ἱ¬ε¬ρός Κλῆ¬ρος καί ὁ εὐ¬σε¬βής λα¬ός καί αὐ¬τήν τήν πρᾶ¬ξιν καί συ¬νεί¬δη¬σιν ἔ¬χει, κη¬ρύσ¬σει καί ὁ¬μο¬λο¬γεῖ ἡ Γνη¬σί¬α Ὀρ¬θό¬δο¬ξος Ἐκ¬κλη¬σί¬α ἀ¬πό τό 1971, χω¬ρίς τήν πα¬ρα¬μι¬κράν πα¬ρέκ¬κλι¬σιν. Τήν συγ¬χω¬ρη¬τι¬κήν δέ τα¬ύ¬την εὐ¬χήν, ἡ ῾Ι¬ε-ρά Σύνοδος ΑΠΕΚΛΕΙΣΕΝ καί δέν ἐ¬πέ¬τρε¬ψεν νά ἐ¬πε¬κτα¬θῆ καί εἰς το¬ύς ῾Ι¬ε¬ρεῖς, ὅ¬πως, κα¬τά τήν ᾽Ε¬ξαρ¬χί¬αν, εἶ¬χεν ἀ¬πο¬φα¬σί¬σει ἡ Ρω¬σι¬κή Σύνοδος, ἐ¬νῶ ἡρ¬μή¬νευ¬σεν αὐ¬τήν κα¬τά τό τοῦ ᾽Α¬πο¬στό¬λου Πα¬ύ¬λου: «... τοῖς πᾶ¬σιν γέ¬γο¬να τά πά¬ντᾳ ἵ¬να πά¬ντως τι¬νάς σώ¬σω» (Α' Κο¬ρινθ. 8' 22). Τοῦ¬το νο¬η¬τέ¬ον ἀ¬πο¬κλει¬στι¬κῶς ὅ¬τι τό¬σον ἡ ᾽Ε¬ξαρ¬χί¬α ἐν ῏Α¬με¬ρι¬κῆ, ὅ¬σον καί ἡ ῾Ι¬ε¬ρά Σύνοδος ἐν ῾Ελ¬λά¬δι, εἰρ¬γά¬σθη¬σαν τήν ἀ¬γά¬πην καί ἐ¬θε¬ρά¬πευ¬σαν ἀ¬δυ¬να¬μί¬αν ἀ¬δυ¬νά¬των, χω¬ρίς τοῦ¬το τό «γέ¬γο¬να» νά κα¬θά¬πτε¬ται πο¬σῶς τῆς ῾Ο¬μο¬λο¬γί¬ας καί προ¬η¬γου¬μέ¬νως τῆς ἀ¬κε¬ραι¬ό¬τη¬τος καί πλη¬ρό¬τη¬τος τοῦ μυ¬στη¬ρί¬ου τῶν χει¬ρο¬το¬νι¬ῶν τοῦ 1935 καί 1948. 5. ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΥΠΑΝΑΧΩΡΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ ΚΑΛΛΙΣΤΟΥ. Κα¬τό¬πιν τῆς πε¬ρί χει¬ρο¬θε¬σί¬ας ἀ¬νε¬πι¬τυ¬χοῦς ἀ¬πο¬πεί¬ρας ἐν ᾽Α¬με¬ρι¬κῆ καί ῾Ελ¬λά¬δι, κα¬τά Σε-πτέμ¬βριον καί ᾽Ο¬κτώ¬βριον 1971, Φλω¬ρι¬νι¬κοί καί Νε¬ο¬η¬με¬ρο¬λο¬γῖ¬ται, ὡς καί ἐκ¬πε¬σό¬ντες ἐγ¬κά-θε¬τοι αὐ¬τῶν «Ματ¬θαι¬ϊ¬κοί», προ¬κει¬μέ¬νου, ἔ¬στω καί ἐκ τῶν ὑ¬στέ¬ρων, νά μο¬λύ¬νουν τήν ᾽Α¬πο¬στο-λι¬κήν Δι¬α¬δο¬χήν, δέν πα¬ρη¬τή¬θη¬σαν, ἀλ¬λά ἐ¬πα-νει¬λημ¬μέ¬νως, πλήν πά¬ντο¬τε ΑΝΕΠΙΤΥΧΩΣ, ἐ¬πε¬χε-ί¬ρη¬σαν νά πε¬ρά¬σουν τα¬ύ¬την ὡς «χει¬ρο¬θε¬σί¬αν» συλ¬λή¬βδην εἰς το¬ύς ᾽Ε¬πι¬σκό¬πους καί τόν ῾Ι¬ε-ρόν Κλῆ¬ρον διά τῶν ἐκ τῶν ὑ¬στέ¬ρων ἀλ¬λε¬παλ¬λή-λων ὑ¬πα¬να¬χω¬ρή¬σε¬ων ᾽Αρ¬χι¬ε¬ρέ¬ων τι¬νῶν καί πρω-τί¬στως αὐ¬τῶν τῆς ᾽Ε¬ξαρ¬χί¬ας. Τοῦ¬το ἐμ¬φα¬νῶς ἐ-πε¬χε¬ί¬ρη¬σαν νά πε¬ρά¬σουν τό πρῶ¬τον διά τοῦ τό-τε Κο¬ριν¬θί¬ας Καλ¬λί¬στου, ὅ¬στις, με¬τά 5 ἕ¬τη, ὑ¬πα¬να¬χω¬ρή¬σας ἐ¬δή¬λω¬σεν ὅ¬τι τήν 17ην Σε¬πτεμ-βρί¬ου 1971 ἐν Ἀ¬με¬ρι¬κῆ, ἐ¬δέ¬χθη πραγ¬μα¬τι¬κήν χει¬ρο¬θε¬σί¬αν, κα¬τά τόν Η' Κα¬νό¬να τῆς Α' Οἰ-κου¬με¬νι¬κῆς Συ¬νό¬δου, ὡς σχι¬σμα¬τι¬κός καί ἀ¬νί¬ε-ρος! Διά τῆς τοι¬α¬ύ¬της ὑ¬πα¬να¬χω¬ρή¬σε¬ώς του, οἱ ἴ¬διοι πα¬ρά¬γον¬τες τῶν ἰ¬δί¬ων Κέντρων, τά ὁποῖα ἐκινήθησαν ἀνεπιτυχῶς τό 1971, διενοήθησαν ὅτι ἦτο δυνατόν ἐκ τῶν ὑστέρων νά ἐπιβάλουν τήν «χειροθεσίαν» εἰς τήν ᾽Εκκλησίαν. Καί ταύτην τήν ΟΝΤΩΣ ΣΑΤΑΝΙΚΗΝ ΕΠΙΝΟΗΣΙΝ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΕΙΑΝ καί ὅσας ἄλλας δολιωτέρας ἠκολούθησαν καί ΑΠΕΤΥΧΟΝ, ὡς καί τήν ἀπόκρυψιν τῆς ἀληθείας ἐπί τοῦ ἐν γένει ῾Ιεραποστολικοῦ ἔργου ἐν ᾽Αμερικῆ καί κυρίως τήν ἀπόκρυψιν τῆς ἀντιφατικῆς καί ἐν γένει κενῆς ἀπό πάσης ἀπόψεως «Πράξεως» τῆς Ρωσικῆς Συνόδου ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟ¬ΜΕΝ καί ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ. ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ καί ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ ὅτι, ἀνεξαρτήτως μέ τό τί πραγματικῶς ἔλαβεν χώραν, κατά τήν 17ην καί 18ην Σεπτεμβρίου 1971, ἐν ᾽Αμερικῆ, εἰς τούς δύο ᾽Αρχιερεῖς τῆς ᾽Εξαρχίας, (χειροθεσία ἤ ἀκόμη καί ἀναχειροτονία) τοῦτο δέν ἐπέρασεν οὐδ' ἐπί στιγμήν οὔτε καί ὡς «ψιλή ἐπίνοια» εἰς τήν ᾽Εκκλησίαν παρά μόνον εἰς τούς ἐκ τῶν ὑστέρων ἱεροσύλως καί βλασφήμως ὑπαναχωρήσαντας καί ὑπαναχωροῦντας, καί δηλοῦντας ἤ προπαγανδίζοντας ὅτι ἐν ‘Αμερικῆ καί ἐν Ἑλλάδι ἐδέχθησαν, «ἱλέω ὄμματι καί ἀγαλλομένω ποδί», «χειροθεσίαν» ὡς ἐπί σχισματικῶν. 6. ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΒΛΑΣΦΗΜΟΥ ΚΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥ «ΠΕΙΡΑΙΩΣ» ΝΙΚΟΛΑΟΥ Α΄. ΤΟ 54/76 ΑΠΑΛΛΑΚΤΙΚΟΝ ΒΟΥΛΕΥΜΑ ΤΟΥ ΠΛΗΜ/ΔΙΚΕΙΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ, τήν προηγηθεῖσαν, κατά τά ἔτη 1974-1976, πολύ χείρονα τοῦ Καλλίστου βλασφημίαν, τοῦ τότε Πειραιῶς Νικολάου, ὁ ὁποῖος μηνυθείς τό 1974 ὑπό τοῦ τότε Νεοημερολογίτου Πειραιῶς Χρυσοστόμου Ταβλαδωράκη, ὡς δῆθεν ἀντιποιούμενος ἔργον ᾽Εκκλησιαστικοῦ λειτουργοῦ, οὗτος ἵνα μή διωχθῆ ποινικῶς, ἐνώπιον τοῦ Συμρουλίου τῶν Πλημμελειοδικῶν Πειραιῶς ἐδέχθη ὅτι τό 1937, ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος ἀπεσχίσθη ἐκ τῶν λοιπῶν ᾽Αρχιερέων καί «ἵδρυσεν μίαν δευτέραν ᾽Εκκλησίαν Παλαιοημερολογιτῶν» εἰς τήν ὁποίαν καί ὁ ἴδιος ὁ Πειραιῶς Νικόλαος, ἀείποτε ἀνῆκεν. ‘Εδέχθη ὅτι ἦτο σχισματικός καί ἀντεποιεῖτο ἔργον ἐκκλη¬σιαστικοῦ λειτουργοῦ, πλήν ὅμως ἀπεκατεστάθη ὡς σχισματικός καί ὡς ἀκύρως ἔχων τήν ἱερωσύνην καί Ἀρχιερωσύνην, διότι κατά τόν «Πειραιῶς» καί τό Συμβούλιον Πλημμελειοδικῶν, ἦσαν ἄκυροι αἱ κατά τό 1935 καί 1948 χειροτονίαι, ἀπεκατεστάθησαν δέ διά τῆς ἐπί σχισματικῶν χειροθεσίας τοῦ 1971. Κατόπιν αὐτῶν τῶν φρικτῶν βλασφημιῶν του, τό Συμβούλιον Πλημμελειοδικῶν, ὡς ἀντἀλλαγμα πρός αὐτόν, ἐξέδωκεν τό 54)76 ᾽Απαλλακτικόν Βούλευμαα, μέ τό ὁποῖον ἀνεγνωρίσθη ὡς «Κανονικός καί ἔγκυρος ᾽Αρχιερεύς» καί οὕτω ἔπαυσεν ἡ κατ' αὐτοῦ ποινική δίωξις!!! Τάς συγκεκριμένας φρικτάς βλασφημίας τοῦ «Πειραιῶς» Νικολάου ΑΠΟΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ ΚΑΙ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ τρίς, ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ δέ καί ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ ὅτι ὁ ᾽Αοίδιμος Βρεσθένης Ματθαῖος τό 1937 δέν ἀπεκόπη καί δέν ἐξῆλθεν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, πολλῶ δέ μᾶλλον δέν «ἵδρυσεν μίαν β΄ Ἐκκλησίαν παλαιοημερολογιτῶν», ἀλλ' ὅπως τό 1924 οὕτω καί τό 1937, ἔμεινεν πιστός, ἑδραῖος καί ἀμετακίνητος εἰς τήν ᾽Εκκλησίαν τῶν Γ.0.Χ. τῆς Ἑλλάδος καί ἐπί τό ὀρθότερον εἰς τήν ᾽Ακαινοτόμητον Γνησίαν ᾽Ορθόδοξον ᾽Εκκλησίαν, τήν δέ ᾽Αποστολικήν Διαδοχήν οἱ ᾽Επίσκοποι καί Πρεσβὑτεροι Αὐτῆς κέκτηνται πλήρη καί τελείαν μέχρι σήμερον διά τῶν εὐλογημένων χειροτονιῶν τοῦ 1935, 1948 καί 1995.. 7. ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΛΟΙΠΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΦΡΟΝΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΑΠΟΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ, ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ ὅλα τά αἱρετικά φρονήματα καί παραχαράξεις — παρερμηνείας ῾Αγιοπατερικῶν διδασκαλιῶν τοῦ πρ. «Πειραιῶς» Νικολάου, ἅτινα δημοσίως ἐν βιβλιδίοις καί ἐφημερίσιν ἐκήρυξεν. ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΜΕΝ δέ καί τό γεγονός, καθ' ὅ αἱ ὑποβληθεῖσαι ἐπισήμως καί ἐπωνύμως σαφεῖς Καταγγελίαι ὑπό τῶν Χρήστου Νούκα 1998, ᾽Ανέστη Χατζῆ 28.5.1998, καί ᾽Αντιγόνης Παπαμιχαήλ 3/16.7.1998, ἕνεκα τῆς καταλύσεως τῆς Κανονικῆς Τάξεως καί τοῦ ῾Ιεροῦ καί πρώτου θεσμοῦ τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου, ποτέ δέν ἐξεδικάσθησαν. Διά τόν λόγον αὐτόν κατά ᾽Απρίλιον 2004, ὑπό τοῦ θεολόγου ᾽Ελευθερίου Γκουτζίδη, ἐδημοσιεύθη «ΑΝΟΙΚΤΗ ΑΝΑΦΟΡΑ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟΔΕΙΚΤΙΚΟΥ ΥΠΟΜΝΗΜΑΤΟΣ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΠΙΣΤΟΥ ΚΛΗΡΟΥ ΚΑΙ ΛΑΟΥ» («Ο.Π.», Τόμος 2004, σελ. 123-154). ᾽Ιδιαιτέρως ὁ Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος, διά τοῦ ὑπ' ἀριθμ. 356)18.5.2004 ἐπισήμου ἐγγράφου του πρός τόν Μακαριώτατον ᾽Αρχιεπίσκοπον ᾽Ανδρέαν, ΚΑΤΑΓΓΕΛΕΙ τόν ἴδιον τόν ᾽Αρχιεπίσκοπον καί τούς Σεβ. Αρχιερεῖς, ἐπί τῶ γεγονότι ὅτι ἤδη ἐκκρεμοῦν κατά τοῦ «Πειραιῶς» καί κατά τοῦ ἰδίου τοῦ ᾽Αρχ/που καἴ τῶν λοιπῶν ᾽Αρχιερέων «ΣΕΙΡΑ ΚΑΤΤΑΓΓΕΛΙΩΝ, καί διά τήν κατάλυσιν τῆς Κανονικῆς Τάξεως καί διά τά θέματα Ὁμολογίας..., ἀλλά καί διά τήν προκλητικήν κάλυψιν τῶν ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΤΙΚΩΝ πέντε πρώην Μητροπολιτῶν καί τοῦ ὁμόφρονος αὐτῶν καί βλασφήμου Σεβ. Πειραιῶς καί Νήσων κ. Νικολάου, αἱ ὁποῖαι, καταγγελίαι, δέν ἔχουν ἐκδικασθεῖ...»(Αὐτόθι, σελ. 210-214). Ὡσαύτως ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ, τάς ἀπό τοῦ 1996 ἐπιθέσεις τοῦ «Πειραιῶς» κατά τῶν θεολόγων, καί οὐσία κατά τοῦ τότε σθεναρῶς ἀμυνομένου ὑπέρ τῆς ᾽Αληθείας ᾽Αρχεπισκόπου ᾽Ανδρέου, ὡς καί τήν ὑπ' αὐτοῦ τοῦ ἰδίου ἀνακίνησιν τῆς περί «εἰκονομαχίας» σκευωρίας τῶν «πέντε», αἱ ὁποῖαι κατέληξαν εἰς τήν ἀπό 5.2.2003 ἱερόσυλον παραίτησιν τοῦ ᾽Αρχιεπισκόπου ὑπέρ τοῦ βλασφήμου καί αἱρετικοῦ «Πειραιῶς» Νικολάου! ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΜΕΝ ὅτι τό νέον κίνημα τοῦ «Πειραιῶς», τό ὁποῖον οὗτος ἐνεργοποίησεν ἀμέσως μετά τό 1995, εἷχεν ὡς κύριον σκοπόν αὐτήν ταύτην τήν παραίτησιν τοῦ ᾽Αρχιεπισκόπου, καί τήν ὑπό τοῦ ἰδίου κατάληψιν τοῦ ᾽Αρχιεπισκοπικοῦ θρόνου! Οὕτω, τά ἴδια ξένα κέντρα, διά τῆς ἐπικαθήσεως εἰς τόν θρόνον τῶν ᾽Αθηνῶν τοῦ αἱρετικοῦ καί βλασφήμου «Πειραιῶς» Νικολάου, ἐπεδίωκον νά ἐπιφέρουν καίριον πλῆγμα κατά τῆς ᾽Εκκλησίας ΔΥΝΑΜΕΙ καί ΕΝΕΡΓΕΙΑ τοῦ 54/76 ᾽Απαλλακτικοῦ του Βουλεύματος, διά τοῦ ὁποίου οὗτος βλασφημεῖ καί ἀρνεῖται τήν τε ᾽Εκκλησιολογίαν καί τήν ᾽Αποστολικήν Διαδοχήν τῆς Γνησίας ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας. 8. ΠΕΡΙ ΤΟΥ «ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥ» ΤΗΣ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΣ ΚΙΤΙΟΥ ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ. ῾Ωσαύτως ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ τό γεγονός ὅτι μετά τήν ὀλεθρίαν ἔκβασιν τῶν σατανικῶν διαβημάτων τοῦ Κορινθίας Καλλίστου καί τοῦ Πειραιῶς Νικολάου, ἀμέσως ἀπό τό 1977, κατ' ἔμμεσον, πλήν ὕπουλον τρόπον, τήν «χειροθεσίαν» ἐπεχείρησεν νά ἐπιβάλη καί τό ἕτερον μέλος τῆς ᾽Εξαρχίας, ὁ Κιτίου ᾽Επιφάνιος. Οὗτος πρός τόν σκοπόν αὐτόν προέβαλεν τήν ἀμφιβολίαν, «μήπως ἐβιάσθη ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος τό 1937 καί ἀπεκήρυξεν τόν πρ. Φλωρίνης καί τούς περί αὐτόν», ὡς καί τήν ἄλλην ἀμφιβολίαν, «κατά πόσον πράγματι τό 1948 δέν ὑπῆρχεν ἕτερος Ὀρθόδοξος Ἀρχιερεύς». Οὕτω ἐμμέσως, πλήν σαφῶς, ἐκήρυττεν ὅτι ἡ λεγομένη χειροθεσία ἐθεράπευεν ἀμφότερα, διό ἔπρεπε νά παύση ἡ κατ' αὐτῆς ἀντίδρασις καί νά περάση αὕτη σιωπηρῶς. Καί ταῦτα καί ὅλον τόν Παλαιοημερολογιτικόν του Οἰκουμενισμόν, ὡς λόγω καί ἔργω βλασφημίας κατά τῆς ᾽Εκκλησιολογίας καί τῆς ᾽Αποστολικῆς Διαδοχῆς ΑΠΟΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ, ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ, ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ καί ΚΡΑΤΟΥΜΕΝ ΕΞΩ τῆς ᾽Εκκλησίας, ὡς σατανικά ᾽Εκκλησιομαχικά φρονήματα καί ἐπινοήματα, τά ὁποῖα οὐδέποτε εὗρον τόπον νά ἐπικαθίσουν εἰς τήν ᾽Εκκλησίαν. 9. ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΟΜΑΧΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ - ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ ΕΚΠΕΣΟΝΤΩΝ πρ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ Κατά τήν δεκαετίαν 1980-1990, πάλιν ἐμμέσως καί σιωπηρῶς, ἠκολούθησεν, ὁμοία σατανική ἐπινόησις πρός ἐπιβολήν τῆς «χειροθεσίας», ἐκ τῶν ἰδίων πάντοτε Κέντρων προερχομένη, τήν ὁποίαν ἐπεχείρησαν διά τοῦ τότε ᾽Αττικῆς Ματθαίου. Κατ' αὐτήν, μέ ἀντάλλαγμα τήν ἀναγνώρισιν καί τά ὑλικά ὀφέλη, καί μέ σιωπηράν προϋπόθεσιν τήν λεγομένην χειροθεσίαν, ὡς πρᾶξιν ἐπί σχισματικῶν, ὅπως ἀκριβῶς διαλαμβάνει τό 54/76 ᾽Απαλλακτικόν Βούλευμα, ἡ Γνησία ᾽Ορθόδοξος ᾽Εκκλησία τῆς ῾Ελλάδος θά ὑπήγετο εἰς τό Πατριαρχεῖον ῾Ιεροσολύμων καί ἐπισήμως θά ἀνεγνωρίζετο «ὡς δευτέρα ἐν ῾Ελλάδι ᾽Εκκλησία Παλαιοημερολογιτῶν». ᾽Αποτυχόντος καί τούτου τοῦ πονηροῦ ἐπινοήματος, κατεσκευάσθη ἡ γνωστή αἰσχρά καί βλάσφημος σκευωρία περί δῆθεν «νεοεικονομαχίας» διά νά προκληθῆ σύγχυσις εἰς τούς πιστούς καί διωχθοῦν καί συντριβοῦν οἱ ὑπέρμαχοι τῆς ᾽Εκκλησιολογίας καί τῆς ᾽Αποστολικῆς Διαδοχῆς, δι' ὧν, ἀπό τό 1971, συνεχῶς ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ συνέτριβεν καί ἐματαίωνεν τήν εἴσοδον τοῦ βδελύγματος τῆς «χειροθεσίας», εἰς τήν ᾽Εκκλησίαν. ᾽Αποτυχούσης καί αὐτῆς τῆς δολίας καί σατανικῆς ἐπινοήσεως, ὁ τότε ῏Αττικῆς Ματθαῖος καί οἱ περί αὐτόν στασιασταί καί ᾽Εκκλησιομάχοι ᾽Αρχιερεῖς, κατέληξαν νά πλήξουν τήν ᾽Εκκλησία μέ τό Γ' σχίσμα, τό γνωστόν ὡς σχῖσμα τῶν «πέντε», τό ὁποῖον ἐπισημοποιήθη κατά Μάϊον — ᾽Ιούνιον 1995. Καί τό κίνημα τοῦτο, ὡς συνέχεια τοῦ Φλωρινικοῦ, ἀλλά καί τά βλάσφημα φρονήματά των περί χειροθεσίας, καθώς καί τά αἱρετικώτατα δυτικά φρονήματά των εἰς τά ὁποῖα ἐξωθήθησαν διά νά στηρίξουν τήν σκευωρίαν περί δῆθεν «νεοεικονομαχίας», καί τά ὁποῖα περιέλαβον εἰς κατάπτυστα κείμενα ὡς καί «᾽Εγκυκλίους» των, ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ. Συγκεκριμένως ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ, ΕΜΠΤΥΟΜΕΝ καί ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟ¬ΜΕΝ τρίς. α) Τήν ἀπό 11.10.1991 «᾽Εγκύκλιον ἐπιστολήν», τήν ὁποίαν διά λογαριασμόν τῶν πέντε ἔγραψεν καί ὑπέγραψεν ὁ Κύπριος ῾Ιερομόναχος Εὐθύμιος ᾽Επιφανίου. Δι' αὐτῆς, μετά 20 ἔτη, ἡ συγχωρητική εὐχή, ἡ ὁποία ἐγένετο δεκτή ὑπό συγκεκριμένας προϋποθέσεις, ἐπροπαγανδίζετο ὡς χειροθεσία, τήν ὁποίαν δῆθεν ἀπεδέχθη ἡ ᾽Εκκλησία καί ὡς ἐκ τούτου «ἡμάρτησεν». β) Ἐκ τῆς λεγομένης Α' ᾽Εγκυκλίου τῆς ῾Ι. Συνόδου, (23.1.1992), κατά τά σημεῖα ἐκεῖνα, καθ' ἅ οἱ πέντε κατά ἀπερίγραπτον ληστρικόν καί βάρβαρον τρόπον καί ὑπό τήν ἀπειλήν σχίσματος, προσέθεσαν καἴ ἐπέβαλον τάς ἰδικάς των δυτικάς πλάνας, ἐπί τινων ῾Ιερῶν εἰκόνων, αἵτινες ἐπενοήθησαν πολλούς αἰῶνας μετά τήν ῾Αγίαν Ζ' Οἰκουμενικήν Σύνοδον, ἐξέρχονται τῶν ῞Ορων Αὐτῆς, ἀποτελοῦν ὀρθολογιστικάς αἱρετικάς καινοτομίας τῆς ἐκκοσμικευμένης Δύσεως καί ἀντιτίθενται πρός τήν ᾽Ορθόδοξον Γνησίαν Παράδοσιν, καί γ) Τάς Β΄ (1993) καί Γ΄ (1997) «᾽Εγκυκλίους» αὐτῶν, ὡς μνημειώδεις αἱρετικάς καί βλασφήμους συγγραφάς, μετά τῶν πάσης φύσεως ἑτέρων παρομοίων συγγραφῶν των, ὡς καί τάς ὑπ' ἀριθμ. 95)10.5.1995, 4)17.6.1995 καί 10)25.6.1995 ΑΚΥΡΟΥΣ «Πράξεις ᾽Αποφάσεις» των, δι' ὧν ἀπεπειράθησαν νά προσβάλουν τήν τότε Κανονικήν καί ᾽Ορθόδοξον ῾Ιεράν Σύνοδον καί κατ' ἐπέκτασιν τήν Γνησίαν ᾽Ορθόδοξον ᾽Εκκλησίαν, ἀντιποιηθέντες πρός τόν σκοπόν αὐτόν καί τήν ῾Ιεράν Σύνοδον καί τήν ᾽Εκκλησίαν, 10. ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΚΑΝΟΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕΩΣ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ ΩΣ ΕΚΚΛΗΣΙΟΜΑΧΩΝ ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΘΑ, τήν, ὑπ' ἀριθμ. 3005)18.6-1997 ὁμόφωνον ᾽Απόφασιν τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου τῆς ῾Ιεραρχίας τῆς Γνησίας ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας, κατά τῶν πέντε ἐκπτώτων καί σχισματοαιρετικῶν πρώην Μητροπολιτῶν, δι' ἦς ἀπηγγέλθη αὐτοῖς ΚΑΤΗΓΟΡΗΤΗΡΙΟΝ ἐπί ΚΑΝΟΝΙΚΟΥ καί ΔΟΓΜΑΤΙΚΟΥ πεδίου, καί ἀπεφασίσθη νά κινηθῆ ἡ ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΚΑΤ' ΑΥΤΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ. ῾Ωσαύτως ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΘΑ καί τήν Γνωμάτευσιν ἐπί τοῦ ἐν λόγω Κατηγορητηρίου τοῦ θεολόγου ᾽Ελευθερίου Γκουτζίδη, εἰς ἥν προέβη κατόπιν ἐπισήμου αἰτήσεως τοῦ ἁρμοδίου ᾽Ανακριτοῦ, τότε Μητροπολίτου ᾽Αργολίδος Παχωμίου, καί ἡ ὁποία ἐξεδόθη καί εἰς βιβλίον ὑπό τόν τίτλον: «ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ ΠΡΩΗΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ ΥΠΟ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ, ΤΗΣ ΟΡΘΟ¬ΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ», ᾽Αθῆναι Μάϊος 1999. ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ, τήν, ὡς μή ὤφειλεν, ἐπακολουθήσασαν ὕπουλον καί δολίαν, ὑπαναχώρησιν τῆς πλειοψηφίας τῶν ὑπό τόν ᾽Αρχεπίσκοπον ᾽Ανδρέαν ᾽Επισκόπων ἐκ τῆς ὡς εἴρηται ὁμοφώνου Συνοδικῆς ἀποφάσεως, (3005)18.6.1997), τήν ὁποίαν ἐμφανῶς ἀπό τό 1999, παρεκώλυσαν καί οὐσία ἠκύρωσαν καί ἐματαίωσαν. ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΜΕΝ δέ καί τό γεγονός ὅτι οὗτοι ὡς ἄτομα καί ὡς ἀσεβής ὁμάς, διά τῆς τοιαύτης στάσεώς των, ἀθωώσαντες καί δικαιώσαντες τούς «πέντε» σχισματοαιρετικούς — ᾽Εκκλη¬σιομάχους, ἔδωκαν ὑπόστασιν καί ἐνεργοποίησαν δι’ ἑαυτούς τἠν ὑπ' ἀριθμ. 10/25.6.1995 ἄκυρον ἀπόφασιν τῶν πέντε δι' ἦς ἐκεῖνοι ἀκύρως τούς καθήρεσαν. Εἰδικώτερον ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ, τήν ἄρνησιν τῶν ὡς «θεολόγων» φερομένων, ἤτοι τῶν τριῶν ᾽Αδελφῶν Τσακίρογλου, τοῦ Δημητρίου Κάτσουρα καί ἰδιαιτέρως τοῦ θεολόγου, Νομικοῦ καί Κληρικοῦ Εὐσταθίου Τουρλῆ, νά γνωματεύσουν ἐπί τοῦ ὑπ' ἀριθμ. 3005/18.6.1997 Κατηγορητηρίου τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου κατά τῶν πέντε σχισματοαιρετικῶν, παρά τό γεγονός ὅτι Κανονικῶς καί ἐγγράφως τούς ἐζητήθη παρά τοῦ ᾽Ανακριτοῦ Μητροπολίτου ᾽Αργολίδος Παχωμίου. Οὗτοι πάντες ὄχι μόνον δέν ἐγνωμάτευσαν, ἀλλά παρενέβησαν καί ἔπεισαν τόν Μακ/τον ᾽Αρχιεπίσκοπον ᾽Ανδρέαν καί τήν πλειοψηφίαν τῶν Μητροπολιτῶν νά μήν ἐπιληφθοῦν ὡς ῾Ιερά Σύνοδος κατά τῶν πέντε σχισματοαιρετικῶν, κατά τήν ὁμόφωνον ᾽Απόφασιν τῆς ῾Ι. Σ. τῆς ῾Ιεραρχίας ἀλλά νά τήν ἀγνοήσουν, τόν δέ Γνωματεύσαντα θεολόγον ᾽Ελευθέριον Γκουτζίδην ὡς καί τούς ᾽Ορθοδόξους ᾽Αρχιερεῖς περιθωριοποιήσουν, διασύρουν καί διώξουν μέχρις ἐξοντώσεως. Πρός τόν σκοπόν αὐτόν ΚΑΤΕΛΥΣΑΝ ΤΗΝ ΚΑΝΟΝΙΚΗΝ ΤΑΞΙΝ καί τόν πρ ῶτον καί ὕψιστον θεσμόν τῆς ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ἤτοι τήν ΙΕΡΑΝ ΣΥΝΟΔΟΝ. 11. ΠΕΡΙ «ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ» ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΜΕΝ τήν ἀπό τοῦ τέλους τοῦ 1997 καί ἀρχάς τοῦ 1998 ἐκδηλωθεῖσαν δολίαν ἀπόπειραν τῶν Φλωρινικῶν καί τῶν ὑποχειρίων αὐτοῖς ἡμετέρων, (Δ. Κάτσουρα καί ᾽Αδελφῶν Τσακίρογλου), πρός δῆθεν «νέον διάλογον» δι' ἕνωσιν Φλωρινικῶν καί «Ματθαιϊκῶν» δι' οὗ ἐσκόπουν εἰς τήν ἀκύρωσιν τοῦ διεξαχθέντος, ἀλλά μή ὁλοκληρωθέντος ἐν ᾽Αγάπη καί ᾽Αληθεία Κανονικοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου μετά τῶν Φλωρινικῶν κατά τά ἔτη 1998-1992. ῾0 «νέος» «διάλογος» ἐξεκίνει καί ἐστηρίζετο ἐπί τῆς ἑκατέρωθεν δῆθεν «κοινῆς ᾽Αποστο-λικῆς Διαδοχῆς ἐκ τῆς Ρωσικῆς Συνόδου τῆς Διασπορᾶς», τῶν μέν διά τῆς χειροτονίας τοῦ 1960, τῶν δέ διά τῆς χειροθεσίας τοῦ 1971, καί δευτερευόντως ἐπί τῆς ὑπογραφείσης, κατά τόν πραγματικόν Θεολογικόν Διάλογον ᾽Αγάπης καί ᾽Αληθείας, Κοινῆς ῾Ομολογίας Πίστεως, ἡ ὁποία ὅμως ἀναιρεῖτο καί διεγράφετο ὑπό τοῦ πρώτου ὅρου, ἤτοι τῆς δῆθεν «κοινῆς ᾽Αποστολικῆς Διαδοχῆς». Ταῦτα ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ ΚΑΙ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ καί ἐν ταυτῶ ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ καί ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ ὅτι ἡ Γνησία ᾽Ορθόδοξος ᾽Εκκλησία ἔχει καί διαφυλάσσει ἀδιάκοπον καί ἀνόθευτον τήν ᾽Αποστολικήν Διαδοχήν διά τῶν εὐλογημένων χειροτονιῶν κατά τά ἔτη 1935, 1948 καί 1995, ἐνῶ πάντοτε ΔΙΑΚΗΡΥΤΤΕΙ ὅτι ζητεῖ νά συνεχισθῆ ὁ ἐν ΑΓΑΠΗ καί ΑΛΗΘΕΙΑ Διάλογος ἐκ τοῦ σημείου τοῦ ὁποίου διεκόπη τό 1992, ἤτοι ἐκ τοῦ θέματος «Φύσις καί οὐσία τοῦ σχίσματος τοῦ 1937», ὡς καί ἐπί τῶν λοιπῶν ἐγκεκριμένων θεμάτων τῶν ἀναφερομένων εἰς τήν ᾽Αποστολικήν Διαδοχήν, ἤτοι, χειροτονίαι 1948, χειροτονία Φλωρινικῶν 1960, καί ἡ λεγομένη «χειροθεσία» τοῦ 1971. ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΜΕΝ καί τήν κατ' ἐντολήν τῶν ξένων Κέντρων, ματαίωσιν τῆς κατά τό 2000 ᾽Ορθοδόξου ῾Ιεραποστολῆς εἰς τήν Ρουμανίαν καί τήν συμπόρευσιν τοῦ τότε ᾽Αρχιεπισκόπου ᾽Ανδρέου μετά τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τάς ἐν κρυπτῶ συναντήσεις καί συμφωνίας, μετά παραγόντων τῆς παρατάξεως τοῦ «Φυλῆς» Κυπριανοῦ καἴ τοῦ Ρουμανίας Βλασίου, ἐν τῶ πλαισίω τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἰδιαιτέρως δέ τάς μέσω τῶν ἐγκαθέτων καί Γενιτσάρων, ἐν κρυπτῶ διαπραγματεύσεις καί συμφωνίας, μετ' αὐτοῦ τούτου τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ. 12. ΠΕΡΙ ΤΟΥ Ι.Φ.Σ.Κ.Α.Ε.Ε. ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΜΕΝ, κατά τόν πλέον κατηγορηματικόν τρόπον, καί τήν ἀπό τοῦ 1999 ὑπολειτουργίαν τοῦ Ι.Φ.Σ.Κ.Α.Ε.Ε. (ΙΕΡΟΥ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΑΚΑΙΝΟΤΟΜΗΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΛΛΑΔΟΣ), καί ἐκτροπήν αὖτοῦ ἐκ τοῦ καταστατικοῦ. Ὡς ἐκ τούτου αἱ συγκροτήσεις τῶν «Διοικητικῶν Συμβουλίων» καί αἱ συγκλήσεις τῶν «Γενικῶν Συνελεύσεων» καί αἱ ἀποφάσεις των εἰσίν ΑΚΥΡΟΙ, διότι χαρακτηρίζονται ὑπό ἄκρως ᾽Αντικανονικῆς, ᾽Αντικαταστατικῆς καί παρανόμου συγκροτήσεως καί ὑπολειτουργίας. Τοῦτο ὅλον ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα τήν μή ἀνταπόκρισιν αὐτοῦ εἰς τούς σκοπούς δι' οὕς οὗτος ἱδρύθη, ἐξ ὧν πρῶτος ἡ διασφάλισις τῆς ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ — ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ καί τῆς ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ καί δεύτερος ἡ διασφάλισις τῶν εἰς τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν ὑπαγομένων ἱερῶν Ναῶν ὡς καί ἡ ἐν γένει Φιλανθρωπία. ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ τό γεγονός, ὅτι καί ὁ Ι.Φ.Σ.Κ.Α.Ε.Ε. ἐτέθη εἰς τήν ὑπηρεσίαν τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἐνῶ ἐκεῖνα ἐκ τῶν πρώτων καί βασικῶν ἱδρυτικῶν του μελῶν, τά ὁποῖα παρέμεινον ἑδραῖα καί ἀμετακίνητα εἰς τάς ἀρχάς τῆς Ὀρθοδοξίας, κατήγγειλαν δέ τήν ἐκτροπήν καί διεφύλαξαν τό κῦρος τοῦ Ι.Φ.Σ.Κ.Α.Ε., ἔχουν χρέος νά κινήσουν πᾶσαν Κανονικήν, Νόμιμον καί κατά τό Καταστατικόν διαδικασίαν, διά νά ἐπανέλθη οὗτος εἰς τήν καταστατικήν του τροχιάν, ἐπαναλειτουργήση καί συνεχίση τήν διακοπεῖσαν ἀπό τό 1999, ΚΑΝΟΝΙΚΗΝ καί ΝΟΜΙΜΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΝ ΔΙΑΚΟΝΙΑΝ ΤΟΥ, ὡς προβλέπεται ὑπό τῶν ἄρθρων 2,8 καί 24 αὐτοῦ. 13. ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΣΚΕΥΩΡΙΩΝ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΥΠΕΡΜΑΧΩΝ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ τάς ὑπό τῆς ὑπαναχωρησάσης πλειοψηφίας τῶν ἐπιόρκων καί προδοτῶν ὑπό τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀνδρέαν Ἀρχιερέων, ΣΚΕΥΩΡΙΑΣ – ΔΙΩΞΕΙΣ κατά τοῦ Ἀρχιγραμματέως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κηρύκου, τοῦ Ἱερομονάχου Ἀμφιλοχίου Ταμπουρᾶ, τοῦ θεολόγου Ἐλευθερίου Γκουτζίδη, ἀλλά καί κατά τοῦ Ὁμολογητοῦ Μητροπολίτου Λαρίσης κυροῦ Παναρέτου (+22.11.2004), ἐναντίον τῶν ὁποίων, κατ’ ἀπολύτως ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΟΝ, ΛΗΣΤΡΙΚΟΝ καί ΒΑΡΒΑΡΟΝ τρόπον, ἐσκευώ¬ρησαν καί τούς ἐδίωξαν διά λογαριασμόν τῶν ξένων οἰκουμενιστικῶν Κέντρων, καί τούς ἥρπασαν τάς Ἐκκλησιαστικάς διακονίας, καταλύσαντες τήν Κανονικήν Τάξιν καί τόν ἱερόν θεσμόν τῆς Συνόδου. Ταῦτα ἐτόλμησαν διότι οὗτοι ἐζήτησαν καθαράν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ παρά τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ὥστε νά ἀνακοπῆ καί ἀντιμετωπισθῆ ἡ προδοσία τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ κατά τῆς ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ – ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἡμεῖς ἐγκρίνομεν τά ἀπό 22.9.1998, 11/24.12.1998 καί λοιπά σχετικά ὁμολογιακά κείμενα τοῦ Ἱερομονάχου π. Ἀμφιλοχίου, ὡς καί τήν ὑπ’ ἀριθμ. 94/15.12.1999 σχετικήν ΕΙΣΗΓΗΣΙΝ τοῦ Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρετικῆς, δι’ ὧν ἐγκαίρως, μετά τό σχίσμα τῶν πέντε (1995), ἐζητήθη νά διατυ¬πωθῆ ΣΥΝΟΔΙΚΩΣ ΚΑΘΑΡΑ Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑ. ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ δέ τήν, κατόπιν τῶν ὡς ἄνω ὁμολογιακῶν ἐπιστολῶν καί λοιπῶν διαβημάτων, ἐκδηλωθεῖσαν εἰδεχθῆ σκευωρίαν κατά τοῦ Ἱερομονάχου π. Ἀμφιλοχίου, τήν ὁποίαν, (κατόπιν πιέσεων τῶν ἐγκαθέτων εἰς τόν χῶρον τῆς Ἐκκλησίας, Ἀδελφῶν Τσακίρογλου καί Δημητρίου Κάτσουρα, καί προηγουμένως τοῦ Φλωρινικοῦ Κέντρου ὑπό τούς Καλλίν. Σαραντόπουλον καί Ἀθανάσιον Σακαρέλλον), ἀνέλαβον καί ἐπραγματοποίησαν ὁ τότε Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας καί οἱ περί αὐτόν Ἀρχιερεῖς, ἰδιαιτέρως δέ οἱ Πειραιῶς Νικόλαος, Ἀργολίδος Παχώμιος καί Περιστερίου Γαλακτίων. Εἰδικώτερον: ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ τάς Ἀντικανονικάς καί Ἀντορθοδόξους διαδικασίας, κατά τάς ἀπό 15.12.1999, καθώς καί 17 καί 18 Μαίου στημένας ληστρικάς ψευδοσυνόδους, καί τά ἐπί τῶ ἰδίῳ σκοπῶ ἀκολουθήσαντα Καϊαφικά Δικαστήρια ὑπό τόν «Πειραιῶς» Νικόλαον. ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΘΑ καί ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ ὅτι ἡ Ὁμολογιακή Ὁμιλία τοῦ θεολόγου ‘Ελευθερίου Γκουτζίδη, ἡ ἐκφωνηθεῖσα εἰς τήν Ἱεράν Μητρόπολιν Θεσσαλονίκης τήν Κυριακήν τῆς Ὀρθοδοξίας 1997, καί δημοσιευθεῖσα εἰς τόν «Κήρυκα Γνησίων Ὀρθοδόξων», ἐκδοθεῖσα δέ καί εἰς ἰδιαίτερον βιβλίδιον, ἐν τῶ συνόλω της, ἀποτελεῖ ἆποκαλυπτικήν φωνήν τῆς ἀληθείας καί τῆς ἱστορικῆς ᾽Εκκλησιαστικῆς πραγματικότητος. ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΜΕΝ τό γεγονός καθ' ὅ, μετά τήν ὁμιλίαν αὐτήν, τά ξένα κέντρα καί οἱ ἐγκάθετοί των ἀπεφάσισαν νά διωχθῆ ὁ ἐλλογιμώτατος θεολόγος μέχρις ἐξοντώσεώς του, δι' αἰσχρῶν καί ἐπαισχύντων σκευωριῶν. Εἰς τά πλαίσια δέ αὐτά, ἐφεῦρον τά περί ἀμαρτύρου, διά τήν ἐν τῶ εἰσαγωγικῶ μέρει τῆς ῾Ομιλίας ἀναφερθεῖσαν διατύπωσιν: «Δέν θά ὁμιλήσω σἠμερον διά τήν πρώτην ἄναρχον, αἰωνίαν καί ἀόρατον ᾽Εκκλησίαν, διότι αὐτή είναι ἡ τελεία κοινωνία τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος. Είναι ἡ πλήρης καί τελεία κοινωνία καί ἀδιαίρετος ἑνότης τῶν τριῶν Θείων Προσώπων τοῦ ἑνός Θεοῦ». Περί αὐτῆς οἱ σκευωροί, ὡς ἀδίστακτοι ψεῦσται καί διαστροφεῖς, κατ᾽ ἀρχάς ἔγραψαν εἰς Φλωρινικόν Περιοδικόν, ὅτι ὁ ὁμιλητής θεολόγος ἐχαρακτήρισεν ὡς «ἄναρχον τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ». κατόπιν δέ ὅτι ἡ διατύπωσις εΙναι «Πατερικῶς καί ῾Αγιογραφικῶς ἀμάρτυρος» καί ἀκολούθως ὅτι ἀποτελεῖ «καινοτομίαν καί κακοδο¬ξίαν ᾽Εκκλησιολογικήν καί Τριαδολογικήν»!. ῾Ημεῖς ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΜΕΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ ταῦτα, ἐνῶ ΟΜΟΛΟ¬ΓΟΥΜΕΝ ὅτι ἡ διατύπωσις αὕτη ἀποδεδειγμένως εἱναι ἐμπνευσμένη πρωτίστως ἐκ τῆς ὑπό τοῦ Κυρίου συσχετίσεως τῆς ἐν τῆ μιᾶ ΘΕΙΑ ΟΥΣΙΑ καί ᾽Αγάπης ΕΝΟΤΗΤΟΣ τῶν τριῶν Θείων Προσώπων, πρός αὐτήν τήν ἐν τῶ Σώματι τοῦ Χριστοῦ, ἤτοι, τήν ἐν τῆ ᾽Εκκλησία ἑνότητα ὅλων τῶν πιστῶν, ἡ ὁποία κατά τήν ὁμόφωνον διδασκαλίαν τῶν ῾Αγίων Πατέρων, εἱναι «κατ' εἰκόνα τῆς ἑνότητος καί κοινωνίας τῆς ῾Αγίας Τριάδος» ἡ ὁποία εἱναι τό «᾽Αρχέτυπον» αὐτῆς. Οὐδείς πώποτε διενοήθη ὅτι, προσευχόμενος ὁ Κύριος καί παρακαλῶν τόν Πατέρα, «...ἵνα πάντες ἕν ώσιν καθώς σύ Πάτερ ἐν ἐμοί καγώ ἐν σοί ἱνα καί αὐτοί ἐν ἡμῖν ἕν ώσιν... ἵνα ὧσιν ἕν καθώς καί ἡμεῖς ἕν ἐσμέν» (Ἰωάννου ΙΖ 11, 20 καί 21), ταυτίζει τήν ἐν τῆ ΟΜΟΟΥΣΙΟΤΗΤΙ καί ΑΓΑΠΗ ΤΕΛΕΙΑΝ ΕΝΟΤΗΤΑ καί ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ, («ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ»), τῶν ᾽Ακτίστων, καί ῾Υπερουσίων Θείων Προσώπων τῆς ῾Αγίας Τριάδος, πρός τήν κατ῏ εἰκόνα ἑνότητα καί κοινωνίαν τῶν πιστῶν μελῶν τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, ἅτινα κτιστά ὄντα πρόσωπα, τελειοῦνται μυστικῶς ἐν τῆ ᾽Εκκλησία καί κοινωνοῦν ἐν Χριστῶ καί μετ' ἀλλήλων, κατά τό πρότυπον τῆς ῾Αγίας Τριάδος. Οὐδείς οὐδέποτε τήν Τριαδικήν ΕΝΟΤΗΤΑ καί ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ (τήν ΑΚΤΙΣΤΟΝ καί ΥΠΕΡΟΥΣΙΟΝ, εἰ θέμις εἰπεῖν, «ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ»), ἐταύτισεν ἤ ἐξίσωσεν, πρός τήν κατ' Εἰκόνα καί ὁμοίωσιν Αὐτῆς κοινωνίαν καί ἑνότητα τῶν πολλῶν κτιστῶν προσώπων ἐν τῶ Σώματι τοῦ Χριστοῦ, τήν ᾽Εκκλησίαν Του. ῞Οθεν, ἐάν ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥ σημαίνη τό μυστήριον τῆς ῾Ενότητος καί Κοινωνίας τῶν πιστῶν μετά τοῦ Χριστοῦ καἴ μεταξύ των, ὥστε Αὕτη νά εἶναι τό Μυστικόν ζῶν Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, αὕτη ἡ Κοινωνία, ἐν ἀπολύτω ἐννοία, ὑφίσταται ἀϊδίως καί ἀπερινοήτως ἐν τῆς ὁμοουσίῳ ῾Αγία Τριάδι, ἤτοι τόν ῎Αναρχον Πατέρα, τόν Συνάναρχον Υἱόν καί τό Συναϊδιον ῞Αγιον Πνεῦμα. Αὐτήν, ἀπεκάλεσεν ᾽Εκκλησίαν καί ὁ Μέγας Φώτιος λέγων: «Διό πρός ἑαυτήν μέν ἡ τῆς Τριάδος ἑνότης εἰ θέμις εἰπεῖν, ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΑΣΑ, θέμις δέ τοῦτο λέγειν ἐπί τῆς ἀναπλάσεως...» (Migne, Τόμ. 102 σελ.557D). ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ καί ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ ὅτι οὔτε κατ' ἐξοχήν ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἐν τῆ πρός τόν Πατέρα του προσευχήν (Ἰωάννου ΙΖ) καί κατόπιν οἱ ῞Αγιοι Πατέρες, ἀλλά καί ἅπαντες οἱ Δογματολόγοι, καί τελευταίως καί ὁ θεολόγος ᾽Ελευθέριος Γκουτζίδης, οὐδόλως ἐταύτισαν τήν ἐν Χριστῶ ἑνότητα καί Κοινωνίαν τῶν κτιστῶν προσώπων ἐν τῆ ᾽Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ, πρός αὐτήν τῆς ῾Ομοουσίου καί ῾Υπερουσίου Παναγίας Τριάδος. Οὐδείς ἐταύτισεν καί οὐδείς ἐξίσωσεν τό κατ' εἰκόνα κτιστόν πρός τό ᾽Αρχέτυπον ῎Ακτιστον, τό περιγραπτόν πρός τό ἀπερί¬γραπτον καί ἀπερινόητον, ἤτοι τήν Κοινωνίαν καί ἑνότητα τῶν πολλῶν Προσώπων ἐν τῶ Σώματι τοῦ Χριστοῦ, τήν ᾽Εκκλησίαν, πρός τήν Κοινωνίαν καί ῾Ενότητα, θέμις δ' εἰπεῖν «᾽Εκκλησίαν», τῆς ῾Υπερουσίου ᾽Ανάρχου ᾽Ακτίστου καί ᾽Απερι¬νοήτου Τριάδος. ᾽Εν τῶ σκότει τῆς ἀγνωσίας, τῆς ἐμπαθείας, τοῦ μίσους καί τῆς ἐσχάτης προδοσίας των πεπνιγμένοι οἱ σκευωροί, φέρονται ὡς νά μή κατανοοῦν ὅτι ἄν ἡ εἰκών ἤ τό ἀντίτυπον ὀνομάζεται καί εἶναι ᾽Εκκλησία Χριστοῦ, ὅπερ ἡ μυστική ἕνωσις καί κοινωνία κτιστῶν προσώπων ἐν τῶ Σώματι τοῦ Χριστοῦ («ἐν ἐμοί»), οὐδέν τό μεμπτόν ἄν ἀποκαλέση τις καί τό ΠΡΟΤΥΠΟΝ — ΑΡΧΕΤΥΠΟΝ αὐτῆς τῆς ᾽Εκκλησίας, ὡς ῎Ακτιστον, ῎Αναρχον, Προαιωνίαν, ῾Υπερούσιον, ᾽Απερινόητον καί ᾽Απερίγραπτον «ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ», ὡς ρητῶς ἀπεκάλεσεν αὐτήν καί ὁ Μέγας Φώτιος καί γενικώτερον ἀπηχεῖται ἐν τῆ Καθολικῆ ᾽Ορθοδοξία. ῞Οθεν, ΕΜΠΤΥΟΜΕΝ, ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καἴ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ ὅσα σατανικά ψεύδη καί διαστροφάς οἱ Φλωρινικοί καί οἱ ἐγκάθετοί των, ἐνδεδυμένοι τήν δοράν προβάτου («Ματθαιϊκοῦ»), ἐσκευώρησαν ἀπό τό 1998, μέχρι καί τήν σατανικήν ἀπόφασίν των, ὑπ' ἀριθμ. 3166/14/27.2.2002, δι' ἡς ἀκύρως, ὁ ᾽Αρχιε¬πίσκοπος ᾽Ανδρέας καί οἱ ᾽Αρχιερεῖς Νικόλαος, Παχώμιος, Γαλακτίων καί λοιποί ἀπεφάσισαν «ἀφορισμόν» κατά τοῦ θεολόγου, διότι μέ τήν ὁμιλίαν του, κατά τήν Κυριακήν τῆς ᾽Ορθοδοξίας 1997, συνετρίβησαν τά μυστικά σχέδιά των περί δολίας ἑνώσεως εἰς τόν Παλαιοημερολογιτικόν Οἰκουμενισμόν, μέ πρῶτον τήν, δι' αὐτῆς τῆς «ἑνώσεως», ἀποδοχήν τῆς χειροθεσίας τοῦ 1971. ῾Ο «ἀφορισμός» οὗτος, ὡς σκόπιμος καί ἐκ τοῦ πονηροῦ κινηθείς, ἅμα τῆ ὑπογραφῆ του, ἐπεκάθησεν ἐπί τῶν κεφαλῶν ὅλων ἐκείνων, οἵτινες ἐσκευώρησαν ἐν τῶ πονηρῶ, καί ἀφρόνως ἀπεφάσισαν καί ὑπέγραψαν. Διά τῆς ἀφρόνου πράξεως ἀπεκαλύφθησαν καί ἀπεδείχθησαν συνεχισταί τοῦ σατανικοῦ οἰκουμενιστικοῦ κινήματος τοῦ ποτέ πρεσβυτέρου Βασιλείου Σακκᾶ, μέσω τῆς ὑπ' αὐτοῦ ἱδρυθείσης (1973), «Διεθνοῦς ῏Αδελφότητος τῆς Γενεύης», τοῦ ἑτέρου ἐν ῾Ελλάδι ὑπό τοῦ τότε Πρωθιερέως Εὐγενίου Τόμπρου καί παραγόντων τῆς πολιτείας, τοῦ ἰδίου κινήματος τοῦ Κιτίου ᾽Επιφανίου (1977) καί ἀμέσως τοῦ ποτε ᾽Αττικῆς Ματθαίου, 1980-1990, ὅστις διά τῆς ὑπ' ἀριθμ. 68/24.10,1993 ὁμοίας «ἀφοριστικῆς» ἀποφάσεώς του, πρῶτος, πλήν ὅλως ΑΚΥΡΩΣ καί ἐκεῖνος, ἔθεσεν ὑπό ἀφορισμόν τό ἴδιον πρόσωπον, διότι καί κατά τήν δεκαετίαν 1980-1990 καί κατόπιν, ἐστάθη ἐμπόδιον εἰς τό νά περάση ἡ ἰδία ἀπό τό 1973 ἀποτυχοῦσα προδοσία τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μέσω ὅμως τῶν ἰδίων συναλλαγῶν ἤτοι, τῆς «χειροθεσίας» ἔναντι τῆς «ἀναγνωρίσεως» καί τῶν πάσης φύσεως ὑλικῶν ἀνταλλαγμάτων! Ὡσαύτως ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΘΑ ἅπαντα τά ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΑ κείμενα τοῦ Μακαριστοῦ Μητροπολίτου Λαρίσης καί Τυρνάβου κυροῦ ΠΑΝΑΡΕΤΟΥ, τά ὁποῖα, ἀπό τοῦ ᾽Ιουνίου 2000 μέχρι καί τῆς Κοιμήσεώς του, +22.11.2004, συνέγραψεν καί ὑπέβαλεν ἁρμοδίως τῆ ῾Ιερᾶ Συνόδω, ὡς καί τάς ἐπανειλημμένως ἐν τῆ Ἱ. Μητροπόλει Λαρίσης, διακηρυχθείσας ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΠΙΣΤΕΩΣ κατά τήν Κυριακήν τῆς ᾽Ορθοδοξίας, κατά τά ἔτη 2001, 2002 καί 2003, καί ἀναφωνοῦμεν τό ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΑΥΤΟΥ τρίς. 14. ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΙΕΡΟΣΥΛΟΥ ΠΑΡΑΙΤΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ ΚΑΙ ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΜΕΝ τήν ἀπό 5.2.2003 εἰδεχθῆ ἱερόσυλον συμπαιγνίαν Παραιτήσεως τοῦ ῏Αρχιεπισκόπου ᾽Ανδρέου ὑπέρ τοῦ βλασφήμου καί αἱρετικοῦ «Πειραιῶς» Νικολάου, ΕΓΚΡΙΝΟΜΕΝ δέ ΚΑΙ ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΘΑ ὅσα κατ' αὐτῆς συστηματικῶς καί δημοσίως κατηγγέλθησαν καί διεκηρύχθησαν, ὅπως ἡ «ΓΝΩΜΑΤΕΥΣΙΣ ΕΠΙ ΤΗΣ ΠΑΡΑΙΤΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΜΑΚ. ΑΡΧ)ΠΟΥ κ. ΑΝΔΡΕΟΥ», τοῦ θεολόγου ᾽Ελευθερίου Γκουτζίδη (Ο.Π.», Τόμος 2004, σελ. 84, 91), ἄρθρον τοῦ ἰδίου «ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΗ Η ΠΕΡΙ ΠΑΡΑΙΤΗΣΕΩΣ ΙΕΡΟΣΥΛΟΣ ΣΥΜΠΑΙΓΝΙΑ» (Αὐτόθι, σελ. 206 κ.ἑ.), καί ἕτερον τοῦ ἰδίου: «ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΣΥΣΣΩΡΕΥΜΕΝΟΥ ΨΕΥΔΟΥΣ ΚΑΙ ΑΠΑΤΗΣ» («Ο.Π.», Τόμος 2003, σελ. 199-217), καθώς καί τοῦ Μητροπολίτου Κηρύκου «ΕΝΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑΙ ΕΠΙ ΤΗΣ ΠΑΡΑΙΤΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΜΑΚ. ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ κ. ΑΝΔΡΕΟΥ» (Αὐτόθι, σελ. 222-232, σελ. 243-257, 306-322 καί 387-4Ο3, 419-447 καί 453-479). ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΘΑ τό δημοσιευθέν εἰς τήν «ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΠΝΟΗΝ», «ΣΥΝΟΠΤΙΚΟΝ ΙΣΤΟΡΙΚΟΝ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΙΚΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ (ἐξαιρετικῶς) ΑΠΟ ΤΟΥ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ ΤΟΥ 2002» («Ο.Π.», Τόμος 2004, σελ. 6-22), ὅπως καί ὅλα τά σχετικά ἐπίσημα κείμενα, ἐξ ὧν προκύπτει ἡ ἀπό τοῦ 1998 ὀξεῖα Συνοδική κρίσις, καθ' ἥν οὐσία ὄχι μόνον κατελύθη ἡ Κανονική Τάξις καί ὁ ῾Ιερός θεσμός τῆς ΣΥΝΟΔΟΥ, ἀλλά καί μετετράπη εΙς ἄτιμον θεραπαινίδα τοῦ ᾽Αντιχρίστου Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. («ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΠΝΟΗ» Τόμος 11ος 2001, σελ. 111-116, 120-133, 139-146, 151-159, 217-225 καί Τόμος 12ος, 2001, σελ. 11-24, 41-53, 75-97, 107-129, 133-14Ο, 151-157, 166-173, 192-195, 211-223, 243-279. Τόμος 13ος 2002, σελ. 3-19, 43-84, 139-162, 188-206, 219-250, 267-286, 461-494 Τόμος 14ος 2003, σελ. 6-22, 74-82, 103-12Ο, 147-159, 163-187). 15. ΠΕΡΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΩΝ ΙΕΡΩΝ ΝΑΩΝ. ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί τήν ἀπό 16.11.2002 συνωμοσίαν — φατρίαν τῶν τότε ᾽Αρχιεπισκόπου ᾽Αθηνῶν ᾽Ανδρέου καί Πειραιῶς Νικολάου, κατά τοῦ Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κηρύκου, δι' ἡς συνεφώνησαν καί συναπεφάσισαν τήν ἐκδίωξίν του ἐκ τοῦ ῾Ιεροῦ Ναοῦ ῾Αγίου Δημητρίου ᾽Αχαρνῶν καί τήν κατάληψιν αὐτοῦ ὑπό τῶν ἰδίων. Τήν συνωμοσίαν ταύτην ἐπεχείρησαν εἰς τά πλαίσια τοῦ σχεδίου των, περί ὑφαρπαγῆς ὅλων τῶν Ναῶν, ἵνα οἱ ᾽Ορθόδοξοι οὐδαμοῦ ἐν ᾽Αθήναις ἔχουν ῾Ιερόν Ναόν, διά νά ἀσκοῦν τά τῆς λατρείας των, μιμούμενοι καί εἰς τοῦτο τούς ἀνά τούς αἰῶνας αἱρετικούς. Οὕτω καταδικάζομεν ἀφ' ἑνός μέν τήν κατά Νοέμβριον τοῦ 2002 ἀνεπιτυχῆ προσπάθειάν των νά ἐκδιώξουν ἐκ τοῦ ῾1. Ν. ῾Αγίου Δημητρίου τόν Μητροπολίτην Μεσογαίας Κήρυκον, διά νά παραδώσουν τόν Ναόν εἰς τά ὄργανα τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀφ' ἑτέρου δέ καί τήν βάρβαρον κατάληψιν τοῦ ῾Ι. Ναοῦ ῾Αγίας Τριάδος ῾Ηλιουπόλεως καί τοῦ παρακειμένου Μεγάρου τῆς Στέγης Φιλοξενίας Κληρικῶν, καί τήν ἐκεῖθεν ἐκδίωξιν τοῦ ἐπί 3Οετίαν ᾽Εφημερίου καί οὐσιαστικοῦ κτήτορος τοῦ μεγαλοπρεποῦς αὐτοῦ κτιρίου, Πρωθιερέως Θωμᾶ Κοντογιάννη, διότι δέν ἐδέχετο νά μνημονεύη τόν ψευδοαρχιεπίσκοπον Νικόλαον, πρίν τήν τακτοποίησιν τῶν θεμάτων Πίστεως καί Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς διά τά ὁποῖα κατηγγέλλετο ἐπί 7ετίαν. ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί τό γεγονός, ὅτι τόσον τό Πνευματικόν Κέντρον, ἐν Περιστερίω, ὅσον καί τήν Στέγη Φιλοξενίας Κληρικῶν ἐν ῾Ηλιουπόλει, ἀλλά καί τόν ῾Ι.Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου καί τάς δύο μεγάλας καί ἱστορικάς Μονάς καί ἄλλους Ναούς καί Μονάς, ἅπαντα ἀνεγερθέντα μέ τήν προσφοράν τῶν ὀρθοδόξων διά νά διακονήσουν τήν ᾽Ακαινοτόμητον Γνησίαν ᾽Ορθόδοξον ᾽Εκκλησίαν, οἱ περί τόν ψευδοαρχιεπίσκοπον Νικόλαον τά κατέλαβον καί τά κατέστησαν κέντρα τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, («Ο.Π.» Τόμος 2002 σελ. 461-494 καί «Ο.Π.» Τόμος 2004 σελ. 15-39 καί 101-114). 16. ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΩΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΥΠΑΝΑΧΩΡΗΣΕΩΣ ΕΠΙ ΤΗΣ ΛΕΓΟΜΕΝΗΣ «ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΣ» ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ ΚΑΙ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ καἴ τήν ἀπό 2003 ἐπιμελῶς ὠργανωμένην τελευταίαν ἀπόπειραν ὅλων τῶν σκοτεινῶν Κέντρων τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ καί Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅπως ἐκ τῶν ὑστέρων καί ἐν ἔτει 2003, «μεταποιήσουν» τήν κατ' ἄκραν οἰκονομίαν γενομένην δεκτήν «συγχωρητικήν εὐχήν» (ὑφ’ ἅς προῦποθέσεις καί ὅρους ἤδη ἐσημειώθησαν), καί τήν ὑποστασιάσουν, ὡς «χειροθεσίαν» καί δή ὡς δῆθεν ἀποδεκτήν ὑπό τῆς ᾽Εκκλησίας! ῎Ηγουν νά στήσουν ἐν τόπω ῾Αγίω, ἤτοι ἐν τῆ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, τό «βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως», καί οὕτω προσβάλουν τήν γνησίαν, ἀνόθευτον καί ἀδιάκοπον ᾽Αποστολικήν Διαδοχήν τῶν ᾽Επισκόπων καί Πρεσβυτέρων τῆς Γνησίας ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας. ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ ὅτι καί αὕτη ἡ διά πολλοστήν φοράν ἐπιχειρηθεῖσα ΠΡΟΔΟΣΙΑ κατά τῆς ᾽Αμώμου Μητρός ᾽Εκκλησίας, ΑΠΕΤΥΧΕΝ καί ΣΥΝΕΤΡΙΒΗ ὑπό τοῦ Κυβερνῶντος Αὐτήν ΧΡΙΣΤΟΥ. Ταύτην τά ξένα Κέντρα (Φλωρινικόν καί Νεοημερολογιτικόν), προετοίμαζον ἐπί μακρόν διά τῶν ᾽Αδελφῶν Τσακίρογλου, Δημ. Κάτσουρα καί πρωτίστως διά τοῦ Βασιλείου Σακκᾶ, ἐπεχείρησαν δέ τό 2003 διά τῆς μεγίστης πλειοψηφίας τῶν ἐκπεσόντων ᾽Αρχιερέων. Εἰδικώτερον ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ: Α) Τήν ἐν Συνόδω (5.2.2003) διατυπωθεῖσαν θέσιν ὑπό τοῦ ᾽Αρχιεπισκόπου ᾽Ανδρέου, καθ' ἥν, ἐπί τοῦ θέματος τῆς λεγομένης χειροθεσίας τοῦ 1971, διά πρώτην φοράν ἐδήλωσεν: «Καί τότε μέν έν τῆ ᾽Αρχιεπισκοπικῆ ἡμῶν εὐθύνη διά τῶν πτωχῶν δυνάμεών μας καί μέ τήν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ ἐνεργήσαμεν ἀγωνιζόμενοι μετά τῶν λοιπῶν ᾽Αρχιερέων, ἀλλά καί τῶν τότε ἐνασχολουμένων περί τήν θεολογικήν ἐπιστήμην λαϊκῶν μελῶν τῆς ᾽Εκκλησίας διά τήν κατά Θεόν πρόοδον τοῦ ῾Ιεροῦ ᾽Αγῶνος τῆς ᾽Εκκλησίας. ᾽Αλλά καί τώρα καί δι' ἄλλην μίαν φοράν διά τῆς παρούσης λέγομεν καί ὁμολογοῦμεν ὅτι πέραν τῶν οἱωνδήποτε ἐξ ἀνθρωπίνης ἀδυναμίας διαπραχθέντων λαθῶν εἰς τούς χειρισμούς τούς ἀφορῶντας τό θέμα αὐτό», τῆς «χειροθεσίας». Ἡ ἐν τῆ ἰδία δηλώσει, ὡς ῾Ομολογιακή φαντάζουσα, πλήν δολία διατύπωσις: «Οὐδέποτε ἐτέθη ἤ τίθεται ὑπό ἀμφισβήτησιν ἤ ἀμφιβολίαν ἡ πληρότης καί τελειότης τῶν ὑπό τοῦ ἀοιδίμου κυροῦ Ματθαίου γενομένων ᾽Επισκοπικῶν χειροτονιῶν τοῦ 1948», δέν ἐξαπατᾶ, διότι αὗται ἀκριβῶς αἱ ᾽Επισκοπικαί χειροτονίαι τοῦ 1948, τῶν ὁποίων δέν ἀμφισβητεῖται ἡ πληρότης καί τελειότης, ΑΥΤΑΙ ΠΡΟΣΒΑΛΛΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΚΑΤΑΡΓΟΥΝΤΑΙ ΔΙ' ΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ἤθελεν διανοηθεῖ νά ὑπαναχωρήση καί δηλώση «διαπραχθέντα λάθη» ἐπί τοῦ θέματος «χειροθεσία» τοῦ 1971; (Κ.Γ.Ο. 2003, ἀριθμ, τεύχους 298, Φεβρουάριος — Μάρτιος, σελ, 45). ῾Ωσαύτως ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί τήν ἄρνησίν του νά διασαφηνίση καί προσδιορίση ἐπακριβῶς ποῖα λάθη διεπράχθησαν εἰς τό θέμα τῆς λεγομένης «χειροθεσίας», ἐν ᾽Αμερικῆ ἤ ἐν ῾Ελλάδι, ἔστω ἐξ ἀνθρωπίνης ἀδυναμίας, διότι ἀφ’ ἑνός τό 1971 ἐν Συνόδω οὐδεμία χειροθεσία ἐνεφανίσθη, ἀλλ' ἁπλῆ συγχωρητική εὐχή καί αὕτη οἰκονομικῶς καί ὑπό ὅρους, ἀφ’ ἑτέρου δέ αὐτά τά «τυχόν λάθη», προσβάλλουν αὐτήν ἀκριβῶς τήν ΠΛΗΡΗ καί ΤΕΛΕΙΑΝ χειροτονίαν του. Β) Τήν ἀπό 20.8.1974 «ἐξομολογητικήν ἐπιστολήν» τοῦ ᾽Αργολίδος Παχωμίου, ἡ ὁποία, ἐνῶ ἐφυλάσσετο καί περιεκρύβετο ἐπί τριάκοντα ἔτη, ὅπως καί τό 54/76 ᾽Απαλλακτικόν Βούλευμα, τό 2004 ἐκυκλοφορήθη εἰς τά πλαίσια αὐτοῦ τοῦ ὠργανωμένου σχεδίου νά περάση ἡ λεγομένη «χειροθεσία» τοῦ 1971, παραλλήλως μέ τήν παραίτησιν τοῦ ᾽Αρχιεπισκόπου ᾽Ανδρέου. ᾽Εν τῆ 8η σελίδι αὐτῆς, ὁ «᾽Αργολίδος» Παχώμιος, ἤδη ἀπό τό 1974, ὅλως ἀσεβῶς, φέρεται ὑπαναχωρῶν καί ὁμολογῶν τήν λεγομένην «χειροθεσίαν», ὅπως καί οἱ «πέντε» κατά τό 1991, ὡς δῆθεν τετελεσμένον γεγονός, τό ὁποῖον ἀπεδέχθη ἐν ῾Ελλάδι ἡ ῾Ιερά Σύνοδος! Γράφει: «᾽Αλλ ' ἐφ ' ὅσον εἶδον τήν ὁμόφωνον γνώμην τῆς ῾Ιερᾶς ἡμῶν Συνόδου, ἥτις δεχθεῖσα τήν χειροθεσίαν ἀνενδοιάστως, βεβαίως ἐσιώπησα καί τούτω καιρῶ τῶ δέοντι, ἵνα μή φανῶ νοημονέστερος τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου. Διατί λέγω τότε δέν ἔθεντο ΤΗΝ ΠΡΑΞΙΝ ΤΗΣ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΣ ΥΠΟ ΚΡΙΣΙΝ, ΑΛΛΑ ΤΗΝ ΕΔΕΧΘΗΣΑΝ ΑΠΑΝΤΕΣ ΙΛΕΩ ΟΜΜΑΤΙ ΚΑΙ ΑΓΑΛΛΟΜΕΝΩ ΠΟΔΙ; Οὔτε κἄν συνεζητήθη ἡ ὑπόθεσις. ᾽Αλλά καί οἱ ὑπόλοιποι τέσσαρες ΕΛΑΒΟΝ ΤΟ ΔΩΡΟΝ ΤΗΣ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΣ ΑΓΓΑΛΛΙΩΜΕΝΟΙ. ᾽Αλλ ' οὐδέν θαυμαστόνν»! ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ, ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΜΕΝ καί ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ, τοῦτο τό φρόνημα - πίστιν, τοῦ ἐκπεσόντος «᾽Αργολίδος» Παχωμίου, διότι αὐτό καθ ' ἑαυτό τό τόλμημα ἀποτελεῖ ΕΣΧΑΤΗΝ ΠΡΟΔΟΣΙΑΝ ἐνῶ κατελέγχεται καί ὡς ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΣΑΤΑΝΙΚΟΝ ΨΕΥΔΟΣ. ᾽Αποτελεῖ ἐπινόημα καί τόλμημα ΣΑΤΑΝΙΚΟΝ, διότι τόν Σεπτέμβριον — ᾽Οκτώβριον τοῦ 1971 οὐδείς λόγος ἐγίγνετο περί «χειροθεσίας, ἀλλά μόνον καί δή ὑπό σαφεῖς καί ρητάς δεδομένας προϋποθέσεις, ἅμα τῆ ἐπιστροφῆ τῆς ᾽Εξαρχίας, ἐδηλώθη ὅτι κατ' ἄκραν οἰκονομίαν καί οὐχί ἀγαλλιώμενοι, οἱ Αρχιερεῖς ἐδέχθησαν καί αὐτήν τήν συγχωρητικήν εὐχήν καί οὐχί «χειροθεσίαν». Αὐτό, κατά τόν πλέον σαφῆ καί κατηγορηματικόν τρόπον, βεβαιοῖ ἡ ΠΡΑΞΙΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΣ ΤΟΥ ΠΛΗΡΩΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ. ῾Ομοίως ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΜΕΝ καί τήν ἀπό 25-30.7.2004 ἑτέραν ἐπιστολήν, τοῦ ἰδίου πρός τόν Μητροπολίτην Κήρυκον, ἐν τῆ ὁποία μέ ἐπιμονήν καί μένος ὁμολογεῖ: «῾Η παράγραφος τῆς ἐξομολογητικῆς ἐπιστολῆς μου γράφει καθαρά τ᾽ ἀληθές... ΚΑΤ' ΑΜΕΣΟΝ ΤΡΟΠΟΝ ΕΔΕΧΘΗΣΑΝ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΝ παρά τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς ἐν ᾽Αμερικῆ ὑπό τόν Μητροπολίτην Φιλάρετον οἱ δύο πρῶτοι ᾽Αρχιερεῖς Κάλλιστος καί ᾽Επιφάνιος, ἐρχόμενοι δέ ἐν ῾Ελλάδι ΜΕΤΕΔΩΣΑΝ ΤΗΙν ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΝ καί τοῖς λοιποῖς τέτρασιν ᾽Αρχιερεῦσιν, οἵτινες ἐμμέσως διά τῶν χειρῶν τῶν ΑΜΕΣΑ ΔΕΧΘΕΝΤΩΝ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΝ ΕΙΛΗΦΑΣΙΝ ΚΑΙ ΟΥΤΟΙ ΙΛΕΩ ΟΜΜΑΤΙ ΚΑΙ ΑΓΑΛΛΟΜΕΝΩ ΠΟΔΙ ΤΗΝ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙΣΑΝ ΑΥΤΟΙΣ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΝ; Πλέον ἔτι οὐδέν. Τά μεθ᾽ ἕτερα εἶναι ὅτι ἡμεῖς σύν Σοί ΕΧΕΙΡΟΤΟΝΗΘΗΜΕΝ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΗΔΗ ΧΕΙΡΟΘΕΤΗΜΕΝΟΥΣ: ΤΙ ΛΟΙΠΟΝ ΔΙΑΛΟΓΙΖΕΣΘΕ ΥΜΕΙΣ; ΕΙΜΕΘΑ ΑΠΗΛΛΑΓΜΕΝΟΙ ΤΥΧΟΝ ΜΟΜΦΗΣ Ἤ ΜΟΝΟΝ Η ΥΜΕΤΕΡΑ ΔΙΑΝΟΗΣΙΣ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΠΩΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΞΑΙΡΕΣΙΝ:…»; ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ, καί ταύτην τήν δευτέραν του ἀπεγνωσμένην προσπάθειαν, καθ' ἥν, ὁ ἱερόσυλος Γέρων Παχώμιος, ὑποτροπιάζων εἰς τό σατανικόν ψεῦδος ΑΣΕΒΕΣΤΑΤΑ ἐμφανίζει, ὡς δῆθεν τετελεσμένον καί ἀναμφισβήτητον γεγονός, καθ ' ὅ καί ἐν ᾽Αμερικῆ καί ἐν ῾Ελλάδι εἰς τούς ᾽Αρχιερεῖς ἐπεβλήθη χειροθεσία ὡς ἐπί σχισματικῶν καί ὅτι ὁ ἴδιος, ἀλλά καί ἅπαντες οἱ νεώτεροι ᾽Αρχιερεῖς, φέρουν τό μίασμα τῆς «χειροθεσίας» τοῦ 1971, ὡς κατ' αὐτόν προερχόμενοι ἐκ χειροθετημένων ᾽Επισκόπων καί ἑπομένως ἅπαντες διατελοῦντες ὑπό τήν «πολυώδυνον χειροθεσίαν». Ἡμεῖς ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ ΚΑΙ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ τρίς καί τοῦτο τό Σατανικόν ψεῦδος καί ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ ὅτι οὐδείς ἐκ τῶν ᾽Αρχιερέων, πολύ δέ περισσότερον αὐτή αὕτη ἡ ῾Ιερά Σύνοδος, ἐξεδήλωσέν ποτε τοιοῦτον φρόνημα ἀπό τό 1971 καί μέχρι τό 2003. ᾽Αντιθέτως καί τόν ὑπαναχωρήσαντα Κάλλιστον κατεδίκασεν καί καθήρεσεν τό 1977, καί ὡς πρόσωπα οἱ ᾽Αρχιερεῖς καί ὡς ῾Ιερά Σύνοδος, πάντοτε ΩΜΟΛΟΓΟΥΝ ΚΑΙ ΔΙΕΚΗΡΥΣΣΟΝ ὅτι ἡ τοιαύτη βλασφημία δέν ἐδηλώθη τό 1971 καί οὐδέποτε εὗρεν τόπον νά ἐπικαθήση εἰς τήν ᾽Εκκλησίαν. ῞Ενεκα δέ τοῦ γεγονότος ὅτι ἐπί τριάκοντα ἔτη, ὁ ἀσεβής Γέρων Παχώμιος περιέκρυπτεν τήν ἀπό τό 1974 «ἐξομολογητικήν του ἐπιστολήν», ἐνῶ ὁμοίως περιεκρύπτετο καί τό 54/76 βλάσφημον ᾽Απαλλακτικόν Βούλευμα τοῦ ἑτέρου ἀσεβοῦς καί αἱρετικοῦ Νικολάου, αἱ μή κηρυσσόμεναι βλασφημίαι δέν ἤγγισαν ποτέ τήν ᾽Εκκλησίαν. ᾽Αλλά καί ὅτε τάς ἐκήρυξαν δημοσίως, αὗται ἔσχον τάς φοβεράς των συνεπείας μόνον ἐπ' αὐτῶν τῶν ἰδίων οἱ ὁποῖοι ἐπί 31 συναπτά ἔτη ὁμολογοῦντες ὀρθῶς περικρὑπτοντες δέ ἐντός αὐτῶν ἀκήρυκτον τήν βλασφημίαν, δέν ἐλογίζοντο ὡς βλάσφημοι καί αἱρετικοί, μέχρις ὅτου ἀπό τήν 5.2.2003 «γυμνῆ τῆ κεφαλῆ» καί δημοσίως ἐκήρυξαν ταύτην καί ἠθέλησαν νά τήν ἐπιβάλουν καί εἰς τήν ᾽Εκκλησίαν. Δι' αὐτό τό γεγονός ἀπεκηρύχθησαν καί διεγράφησαν ἐκ τῶν διπτύχων τῆς Γνησίας ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας. ῞Οθεν ἐπισημαίνομεν ὅτι ὅσοι μιμούμενοι τόν ἐκπεσόντα Κάλλιστον, ἀφρόνως ἀνοηταίνοντες ὑπαναχωροῦν, οὗτοι βλασφημοῦν καί πίπτουν ὡς ἄτομα ἤ καί «συμμορία», καί ἀποκόπτονται καί αὐτοαποβάλλονται τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας. ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ ὅτι ἡ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ἤγουν, ὅσοι ἐκ τῶν ᾽Αρχιερέων, ῾Ιερέων, Μοναχῶν καί λαϊκῶν Αὐτῆς, ὁμοφρονοῦντες καί ἡνωμένοι ἐν τῶ μυστικῶ Σώματι τοῦ Χριστοῦ, δέν ὑπανεχώρησαν ἐκ τῆς ἀπ' ἀρχῆς καθολικῆς συνειδήσεως ἐπί τοῦ ἐν λόγω θέματος, παραμένουσι «ἀπηλλαγμένοι οἱασδήποτε συνεπείας τοῦ βδελύγματος τῆς ἐκ τῶν ὑστέρων προπαγανδιζομένης «χειροθεσίας». Τό μικρόν τοῦτο λεῖμμα τῆς Χάριτος, ὅσον μικρόν καί ἄν καταστῆ, θά εἱναι μεῖζον καί ἰσχυρότερον τῶν εἰς τό βδέλυγμα τῶν ὑπαναχωρήσεων ἐκπεσάντων, ἐνεργεία τοῦ ᾽Αντιχρίστου καί ᾽Εκκλησιομάχου Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ καἴ ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ ὅτι ἡ ῾Ιερά Σύνοδος, ὅτε τό 1973 ἐξέλεγεν καί ἐχειροτόνει νέους ᾽Αρχιερεῖς, ἐν οἱς καί τόν ᾽Αργολίδος Παχώμιον, δέν διενοεῖτο κἄν τό μίασμα τῆς χειροθεσίας. ῾Ομοίως καί κατά τό 1995, ὅτε πάλιν προέβαινεν εἰς ἐκλογάς καί χειροτονίας ᾽Επισκόπων, ΟΥΔΕΙΣ διενοεῖτο τά περί «χειροθεσίας» ἤ περί «λάθους», ἤ περί «μομφῆς ἐκ τῆς πολυωδύνου χειροθεσίας»! Γ) Ὡσαύτως ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ, ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΜΕΝ καί ΑΝΑΘΕΜΑΤΙ¬ΖΟΜΕΝ τρίς τήν κατά τήν ἶδίαν περίοδον καί ἀπ' ἄμβωνος τήν 29ην Αὐγούστου 2004 ἐν τῶ ῾Ιερῶ Ναῶ τοῦ Τιμίου Προδρόμου Περιστερίου ᾽Αθηνῶν, ἐν ὠμοφορίω καί ἐπιτραχηλίω δήλωσιν τοῦ «Περιστερίου» Γαλακτίωνος, καθ' ἥν ἐδήλωσεν: «...῎Ημουνα εἰς τήν χειροθεσίαν καί ἔτρεμα ὁλόκληρος, ὁ Μεσσηνίας, ἔσκυψε τό κεφάλι καί τόν διαβάσανε. Τό τί τοῦ διαβάσανε δέν ξέρω, δέν πρόσεξα καθόλου διότι ἤξερα ὅτι... διαβάσανε δύο εὐχές, εἶναι τῆς χειροθεσίας, αὐτές διαβάσανε στήν ᾽Αμερική, αὐτές διαβάσανε κι ἐδῶ. Είναι δύο εὐχές ἀπό τήν χειροτονία τῶν ᾽Αρχιερέων...». Καί τοῦτο κατελέγχεται ὡς ἀπολύτως ψευδές, ἀλλά καί ὑποβο¬λιμαῖον διότι: 1) Πέραν τῶν ἐπισήμων δηλώσεων τῆς ᾽Εξαρχίας, ἅμα τῆ ἐπιστροφῆ αὐτῆς εἰς τήν ῾Ελλάδα, ἀλλά καί ἐν Συνόδοις, καί κατά τήν 28.10.1971 εἰς τόν ῾Ιερόν Ναόν Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, ὅτε ἐντός τοῦ ῾Ιεροῦ καί ὁμαδικῶς ἀνεγνώσθη ἡ συγχωρητική εὐχή, οὐδείς τύπος περί «χειροθεσίας» ἔλαβε χώραν, ὅπως πολλοί ἐξ ἡμῶν ἔχουσιν ἰδίαν ἀντίληψιν, καί οὐδεμία εὐχή χειροτονίας ἀνεγνώσθη. ῎Αν ἐκ τῶν παρισταμένων ἐντός τοῦ ῾Ιεροῦ βήματος, κάποιος ἤνοιξεν τό Μέγα Εὐχολόγιον ἤ τό ᾽Αρχιερατικόν, ὅπου αἱ εὐχαί τῆς χειροτονίας, νά δηλώση ὁ «Περιστερίου» Γαλακτίων ὡς «αὐτόπτης καί αὐτήκοος», κατά δήλωσίν του, ποῖος καί πότε ἤνοιξεν τό Εὐχολόγιον εἰς αὐτήν τήν σελίδα ὅπου αἱ εὐχαί τῆς χειροτονίας, καί ποῖοι ἄλλοι ἔσχον κατά τόν ἰσχυρισμόν του, τήν ἰδίαν ἐμπειρίαν. Οὐδείς δύναται νά ἀνατρέψη τήν ἐν ῾Ελλάδι ἱστορικήν ᾽Αλήθειαν ἐπί τοῦ θέματος, ἀλλά καί τήν ἀπ' ἀρχῆς καθολικήν καί ἀδιάκοπον ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, καί τοῦτο ἀποκλειστικῶς καί πρός χάριν τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅστις ἐπί 60 περίπου ἔτη ἐπιδιώκει τήν Προδοσίαν κατά τῆς Γνησίας ᾽Αποστολικῆς Διαδοχῆς καί τῆς ᾽Εκκλησιολογίας τῆς Γνησίας ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας, καί δή σήμερον διά τοιούτων ἀφελῶν προσώπων, τά ὁποῖα κατελέγχονται τοὐλάχιστον ὡς ἀνεπαρκῆ καί ἀνοηταίνοντα. 2) ᾽Επί 33 ὁλόκληρα συναπτά ἔτη ἡ ῾Ιερά Σύνοδος ὁμολογεῖ καί ἐκφράζει μέ συνέπειαν τήν καθολικήν συνείδησιν τῆς ᾽Εκκλησίας, ὅτι εἰς τήν ῾Ελλάδα, οὐδείς ἐδέχθη ἤ ἐνήργησεν χειροθεσίαν, ἀλλ' ἁπλῆν συγχωρητικήν εὐχήν, ἡ ὁποία ὅμως καί αὕτη δέν ἀνεγνώσθη εἰς τούς ῾Ιερεῖς, ὅπως προέβλεπεν ἡ σχετική ἀπόφασις τῆς Ρωσικῆς Συνόδου. ᾽Επί τρεῖς δεκαετίας, ὁ «Περιστερίου», εἴτε ὡς ῾Ιερομόναχος, εἴτε ὡς ᾽Επίσκοπος οὐδέποτε κατήγγειλεν ἤ διέψευσεν τά Πρόσωπα, οὔτε καί τήν ῾Ιεράν Σύνοδον, ὅταν προέβαινον εἰς καθαίρεσιν τοῦ Καλλίστου ἤ κατά τάς Μεγάλας Συνόδους τοῦ 1981 καί 1983, ὅτε ΣΥΝΟΔΙΚΩΣ, κατά τόν πλέον ἐπίσημον τρόπον ΑΠΕΦΑΙΝΟΝΤΟ ὅτι τό 1971, ΔΕΝ ΕΔΕΧΘΗΣΑΝ «χειροθεσίαν», ἀλλ’ ἁπλῆν συγχωρητικήν εὐχήν καί ταύτην κατ' ἀκροτάτην Οἰκονομίαν καί ὑπό τάς προϋποθέσεις ὅτι ἡ Ρωσική Σύνοδος ἀπεδέχθη τήν ᾽Εκκλησιολογίαν — ῾Ομολογίαν καί ἐγένετο κατά Θεόν ἡ ἕνωσις καί οὕτω ἀνεγνώρισεν τάς χειροτονίας, τέλος δέ καί ἐπί τῆ προσδοκία τῆς θεραπείας τοῦ ἀπό τοῦ 1937 Φλωρινικοῦ σχίσματος. Ὡσαύτως εἰς τόσας ἀλλεπαλλήλους μεγάλας Πανελλαδικάς — Πανορθοδόξους Συνάξεις, ἐτήρησεν σιγήν καί ἐνεθυμήθη τό 2003-2004 νά ἑνώση τήν φωνήν του μετά τῆς ὠργανωμένης συμμορίας τῶν ἀσεβῶν προδοτῶν καἴ νά ἀποτολμήση ὅσα ἀσεβῆ βλάσφημα ἀλλά καί ψευδῆ τοῦ ὑπηγόρευσαν νά εἴπη; Δ) ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΜΕΝ καί ὅσα ψευδῆ καί βλάσφημα ἐπί τοῦ θέματος ἐγγράφως ἐπροπαγάνδισεν καί ὁ Βασίλειος Σακκᾶς, ὅστις ἤδη ἀπό τό 1972-1973 ἐπηρέασεν καί παρέσυρεν εἰς τάς ἰδέας του περί τῆς ἐκ τῶν ὑστέρων ἐπιβολῆς «χειροθεσίας», τούς Μητροπολίτην Κιτίου ᾽Επιφάνιον, Κορινθίας Κάλλιστον κλπ., ἀλλά καί τό γεγονός ὅτι οἱ ἐσχάτως ἀναφανέντες «Γενίτσαροι» ἐπί δύο περίπου δεκαετίας, ἐμαθήτευσαν παρ' αὐτῶ. Δέν μυωπάζομεν ὅτι ἤδη ἀπό τό 2003, εἷναι μᾶλλον βέβαιον ὅτι αὗται αἱ εὐχαί τῆς χειροτονίας ἀνεγνώσθησαν εἰς τούς δύο ᾽Αρχιερεῖς εἰς τήν ᾽Αμερικήν, γεγονός τό ὁποῖον ἐπιστρέψαντες, ἐκ δειλίας καί φόβου, ἀπέκρυψαν διότι θά ἀπεκηρύσσοντο καί θά κατεδικάζοντο ὡς βλάσφημοι καί προδόται, ὁμολογήσαντες οἱ ἴδιοι τά περί συγχωρητικῆς εὐχῆς, τήν ὁποίαν καί ἐνήργησαν ἐν ῾Ελλάδι, ἐνῶ ἐσχεδίαζον νά ἐπιβάλουν ἐκ τῶν ὑστέρων τήν «χειροθεσίαν» των διά θεμιτῶν καί ἀθεμίτων μεθοδειῶν. Τούς ἐν λόγω ᾽Αρχιερεῖς καί τό γεγονός, ὅπως σύνθετον προκύπτει, εἱναι ἁρμοδία ἡ ᾽Εκκλησία νά ἐκδικάση μόλις ἐξέλθη τοῦ χειμῶνος, τόν ὁποῖον διέρχεται. ῞Οθεν τό σχέδιον τῆς προδοσίας νά προσβληθοῦν αἱ Κανονικαί καί ᾽Ορθόδοξοι χειροτονίαι τοῦ 1935 καί τοῦ 1948, μέσω τῶν ὑπαναχωρήσεων ἐπί τῆς ἐν ῾Ελλάδι συγχωρητικῆς εὐχῆς τοῦ 1971, καί οὕτω διά τοῦ βδελύγματος τῆς λεγομένης «χειροθεσίας» των, νά ἐξισωθοῦν πρός τάς χειροτονίας τῶν Φλωρινικῶν, προκύπτει ἀνάγλυφον. ᾽Επί τοῦ ἐν τῆ γενέσει του «τεθνηκότος» τούτου ζητήματος τῆς λεγομένης χειροθεσίας, ἰσχύουν οἱ λόγοι τοῦ ῾Αγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου; «῎Ηκει δέ ἡμῖν ὁ λόγος ἐπ' αὐτό τό κεφάλαιον καί στένω μέν ὅτι πάλαι τεθνηκός ζήτημα, καί τῆ πίστει παραχωρῆσαν, νῦν ἀνακαινίζεται, στῆναι δέ ὅμως ἀναγκαῖον πρός τούς λογολέσχας, καί μή ἐρήμην ἁλῶναι, λόγον ἔχοντας καί συνηγοροῦντας (Γρηγ. τοῦ Θεολόγου, Ε.Π., 36, 148). 17. ΠΕΡΙ ΤΗΣ «ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ» ΤΟΥ ΜΗΤΡΟ¬ΠΟΛΙΤΟΥ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΗΡΥΚΟΥ (2004), ΚΑΙ ΤΩΝ «ΔΙΑΚΗΡΥΞΕΩΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ» ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΥΡΟΥ ΠΑΝΑΡΕΤΟΥ. ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΘΑ ΚΑΙ ΣΥΝΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ, ἀπ' ἀρχῆς μέχρι τέλους τήν ἀπό Μαίου 2004 «ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ» τοῦ Σεβ)του Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς ΚΗΡΥΚΟΥ, ὡς καί τάς ἐν τῶ Ζ' αὐτῆς μέρει περιληφθείσας «ΔΙΑΚΗΡΥΞΕΙΣ — ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ» κατά τήν Κυριακήν τῆς ᾽Ορθοδοξίας τῶν ἐτῶν, 1997 ἐν τῆ ῾Ιερᾶ Μητροπόλει Θεσσαλονίκης, καί 2001, 2002 καί 2003 ἐν τῆ ῾Ιερᾶ Μητροπόλει Λαρίσης ὑπό τόν Μακαριστόν Μητροπολίτην κυρόν Πανάρετον. («Ο.Π.», Τόμος 2004, σελ. 165-188). ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ δέ καἴ ΑΠΟΡΙΠΤΟΜΕΝ καί ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ ὅσα κατ' αὐτῶν τῶν ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΟΜΟΛΟΓΙΩΝ ΠΙΣΤΕΩΣ, ψευδῆ ἡ παραπλανητικά καί βλάσφημα ἀπετόλμησεν ἡ περί τόν ᾽Αρχιεπίσκοπον ᾽Ανδρέαν βλάσφημος καί αἱρετική ὁμάς, προκειμένου νά μήν ΣΥΝΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥΝ τήν καλήν ῾Ομολογίαν ἐπί τῆς ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ τῆς Γνησίας ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας καί οὕτω ἀνακοπῆ ἡ προδοσία. Ὡσαύτως ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΘΑ καί ΣΥΝΥΠΟΓΡΑΦΟΜΕΝ τό ὑπ' ἀριθμ. Πρ. 390/16.6.2005 ἱστορικόν ἔγγραφον τοῦ Σεβ/του Μητροπολίτου Κηρύκου, δι' οὗ ΔΙΕΚΟΨΕΝ τήν μετά τῆς ὑπό παραίτησιν ὄντα ᾽Αρχιεπίσκοπον ᾽Ανδρέαν «Σύνοδον» ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ ΚΑΙ ΔΙΕ¬ΓΡΑΨΕΝ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΑΥΤΩΝ ΕΚ ΤΩΝ ΔΙΠΤΥΧΩΝ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ. ᾽Επί τούτω ΣΥΝΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ καί ΔΙΑΚΗ¬ΡΥΣΣΟΜΕΝ, ὅτι, ἡμεῖς ὁ Μητροπολίτης Κήρυκος καί ἅπας ὁ ῾Ιερός Κλῆρος καί ὁ πιστός Λαός, ΔΕΝ ΕΧΩΡΙΣΘΗΜΕΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΠΕΣΧΙΣΘΗΜΕΝ ΚΑΝΟΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΣΥΝΟΔΟΥ, ἀλλ' ἐξήλθομεν καί ἐχωρίσθημεν ΚΑΪΑΦΙΚΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ καί «ἀσεβοῦς συμμορίας», διά νά μείνωμεν, ὡς ἔμειναν καί οἱ πρό ἡμῶν Πατέρες τό 1924, τό 1937 καί τό 1995, πιστά μέλη τοῦ ῾Αγίου Σώματος τῆς ᾽Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. ᾽Επί πᾶσι τούτοις ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΘΑ, ΠΡΟΣΥΠΟ¬ΓΡΑΦΟΜΕΝ καί ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ καί τήν ὑπ᾽ ἀριθμ. Πρ. 401)26.10.2005 ἱστορικήν ΑΝΟΙΚΤΗΝ ΔΗΜΟΣΙΑΝ ΠΡΟΣΚΛΗΣΙΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΚΑΙ ΤΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΕΝΩΣΙΝ πρός τούς πρώην ἐν Χριστῶ ᾽Αδελφούς, τοῦ Σεβ)του Μητροπολίτου Κηρύκου, ὅσοι δέ σιγοῦν ἤ εὐθέως ἀρνοῦνται, νά ἀνταποκριθοῦν εἰς τό θεοβούλητον τοῦτο γεγονός τῆς ἐν ᾽Αληθεία καί ᾽Αγάπη ῾Ενώσεως ἐν τῆ ᾽Εκκλησία, οὗτοι λογίζονται ὡς παντελῶς ἄπιστοι, ἀλλά καί ὡς ἐργάται τῆς «νέας τάξεως πραγμάτων», ἤτοι τοῦ ᾽Αντιχρίστου. 18. ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΙΣΠΗΔΗΣΕΩΣ ΤΟΥ «ΑΡΓΟΛΙΔΟΣ» ΠΑΧΩΜΙΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ Ι. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΝ ΛΑΡΙΣΗΣ. ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ τήν ᾽Αντικανονικήν καί εἰς τά πλαίσια τοῦ Παλαιοη¬μερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, περί προσβολῆς τῆς ᾽Αποστολικῆς Διαδοχῆς καί τῆς ῾Ομολογίας ᾽Εκκλησιολογίας τῆς Γνησίας ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας, ἀλλαχόθεν εἰσπήδησιν ὡς κλέπτου καί ληστοῦ, τοῦ «᾽Αργολίδος» Παχωμίου, εἰς τήν ῾Ιεράν Μητρόπολιν Λαρίσης καί εἰς τήν νεοσύστατον Μοναστικήν ᾽Αδελφότητα τῶν ῾Αγ. ᾽Αποστόλων, ὑπό τόν Παν/τον ῾Ιερομόναχον π. ᾽Αμφιλόχιον. Εἰδικώτερον ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ: α) Τόν παράνομον, ᾽Αντικανονικόν «διορισμόν» του ὡς «τοποτηρητοῦ, οὐσία δέ ΕΓΚΑθΕΤΟΥ τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, εἰς τήν ῾Ιεράν Μητρόπολιν Λαρίσης, τήν ὁποίαν κατελήστευσεν καί ἐπυρπόλησεν, ἐνθαρρύνας καί στερεώσας τόν διχασμόν καί τάς βλασφημίας του εἰς τήν Μοναστικήν ᾽Αδελφότητα τῶν ῾Αγίων ᾽Αποστόλων ὡς καί εἰς τό πλήρωμα τῆς Τοπικῆς ᾽Εκκλησίας. β) Τήν ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΗΝ παρέμβασίν του ἐπί καθαρῶς πνευματικῶν ὑποθέσεων ἀφορωσῶν πνευματικήν κατάστασιν ῾Ιερομονάχου, μέλους τῆς ὑπό τόν Κανονικόν καί ᾽Ορθόδοξον Γέροντα — Πνευματικόν π. ᾽Αμφιλόχιον ᾽Αδελφότητος καἴ προϊστάμενον ἐν τῆ ῾Ιερᾶ Μονῆ ῾Αγίων ᾽Αποστόλων Ραψάνης Λαρίσης. Ὁ «ἀλλαχόθεν» εἰσπηδήσας εἰς τήν ῾Ιεράν Μητρόπολιν Λαρίσης, βλάσφημος καί ἐκπεσών «᾽Αργολίδος» Παχώμιος, παρά πᾶσαν πνευματικήν, Κανονικήν καί ᾽Ορθόδοξον ᾽Εκκλησιαστικήν Τάξιν καί Δεοντολογίαν, ἔλυσεν τό κατά τοῦ ἐν λόγω ῾Ιερομονάχου ἐπιτίμιον τῆς ᾽Αργίας, ἐπιβληθέν αὐτῶ ὑπό τοῦ Γέροντος καί Πνευματικοῦ του π. ᾽Αμφιλοχίου, ὅπερ οὐδείς ἠδύνατο νά ποιήση, Τόν ἴδιον νεαρόν ῾Ιερομόναχον ὄντα ἐν ἀργία, ἀναρμοδίως παρά πᾶσαν ἠθικήν καί τήν ὅλην πνευματικήν δεοντολογίαν ὠνόμασεν «προϊστάμενον» τῆς ῾Ιερᾶς Μονῆς, τόν «ἔκειρεν εἰς μεγαλόσχημον Μοναχόν», τόν «ἐχειροθέτησεν εἰς πνευματικόν» τοῦ προσέφερεν δέ καί τό ὀφίκιον τοῦ «᾽Αρχιμανδρίτου»!!! Ταῦτα ὡς ἀνήθικον συναλλαγήν διά τάς «ὑπηρεσίας» των εἰ τό Σατανικόν νέον κίνημα τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ των Οἰκουμενισμοῦ, ἡμεῖς ΕΜΠΤΥΟΜΕΝ καί ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ. ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΜΕΝ τό γεγονός ὅτι ὸ «Ἀργολίδος» Παχώμιος, κρίμασιν οἰς οἰδεν Κύριος, ἀπό τό 1999 διέπραξεν καί διαπράττει φρικτάς ἀντιεκκλησιαστικάς πράξεις, αἱ ὁποῖαι ἤδη ὡς ἄλλαι λόγχαι νέου Κεντυρίωνος λογχεύουν καί τραυματίζουν τό σῶμα τῆς ᾽Εκκλησίας καί ἐσχάτως ἰδιαιτέρως αὐτό τῆς τοπικῆς ᾽Εκκλησίας τῆς Λαρίσης. Διά τῶν ἀσυγγνώστων ἀλλά καί σκοπίμων παρεμβάσεών του, συντρίβονται ψυχαί, ὑπέρ ὧν Χριστός ἀπέθανεν, ἐνῶ πρωτίστως συντρίβεται καί κολάζεται καί ἡ ἰδική του ψυχή, καί κατόπιν τοῦ ῾Ιερομονάχου ᾽Ιγνατίου καί τῶν ἐν τῆ ἰδία ἀνταρσία, βλασφημία καί σχίσματι περιπεσόντων Μοναχοῦ ᾽Αγαθαγγέλου καί ῾Ιερ/νου Βαρθολομαίου. Τάς πράξεις ταύτας ἡμεῖς ΑΠΟΚΗ¬ΡΥΣΣΟΜΕΝ καί ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ ὡς ἀντικανονικάς — βαρβάρους καί εἰς τά πλαίσια τῆς προδοσίας κατά τῆς ΜΗΤΡΟΣ ΑΓΙΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ διαπραχθείσας. Ταῦτα ΟΜΟΛΟΓΟΥΝΤΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΝΤΕΣ, ΔΗΛΟΥΜΕΝ ὅτι τοῦ λοιποῦ ΟΥΔΕΜΙΑΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ θέλομεν ἔχει μετά τῆς βλασφήμου καί ᾽Εκκλησιομάχου ὁμάδος τῶν πρώην Μητροπολιτῶν Νικολάου, Παχωμίου, Γαλακτίωνος, Ταρασίου, ᾽Ανδρέου καί Χρυσοστόμου, ὡς καί τοῖς ἀκολουθοῦσιν αὐτοῖς ῾Ιερεῦσι καί Διακόνοις. Τούτους, ὡς πρώην ἐν Χριστῶ, Πατέρας καί ᾽Αδελφούς, ἤδη δέ ὡς θανασίμως τετραυματισμένας εἱκόνας Χριστοῦ, ἀγαπῶμεν καί συμπάσχομεν αὐτοῖς ὡς ὑπό τοῦ πονηροῦ καταληστευθέντας καί προσευχόμεθα ὑπέρ αὐτῶν. ᾽Επί τούτοις ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν ῾Ιησοῦ Χριστοῦ, ἐν ἑνί στόματι καί μιᾶ καρδία, ποιοῦμεν ΕΚΚΛΗΣΙΝ ἵνα, ἄνευ ἄλλων προϋποθέσεων καί ὅρων, ἀλλά μόνον ἐν τῆ ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΗ ᾽Αγάπη Αὐτοῦ, ἐπανέλθουν ἐν μετανοία εἰς τήν ἐξ ᾽Ης ἐξεκόπησαν ᾽Ακαινοτόμητον Γνησίαν ᾽Ορθόδοξον ᾽Εκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ἵνα ἀπό κοινοῦ ΟΜΟΛΟΓΗΣΩΜΕΝ, ΠΑΤΕΡΑ ΥΙΟΝ ΚΑΙ ΑΓΙΟΝ ΠΝΕΥΜΑ καί τήν ΜΙΑΝ ΑΓΙΑΝ ΚΑΘΟΛΙΚΗΝ καί ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ, τῆς ῾Οποίας οἱ ᾽Επίσκοποι καί Πρεσβύτεροι ἕχουν Γνησίαν καί ᾽Αδιάκοπον τήν ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΔΙΑΔΟΧΗΝ καί ἀμόλυντον τήν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ — ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΝ. ΑΜΗΝ. Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ + Ὁ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος ΤΑ ΜΕλΗ + Ἱερομόναχος Ἀμφιλόχιος Ταμπουρᾶς + Πρωθιερεύς Θωμᾶς Κοντογιάννης +Ἱερεύς Ἀνδρέας Σίντνιεβ Μοναχός Βαρνάβας Μοναχός Κύριλλος Μοναχός Θεόδωρος Ὁ Γραμματεύς Θεολόγος Ἐλευθέριος Γκουτζίδης

Comments

Popular posts from this blog

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΝΟΥΦΡΙΟΥ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΕΠΙΚΑΛΟΥΝΤΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ

ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ Η ΕΝΔΗΜΟΥΣΑ ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Η ΕΝ ΣΤΑΥΡΟΠΗΓΙΑΚΗ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΑΣΑ Α.Π. 673 ‘Εν ‘Αχαρναῖς τῆ 15/28.6.2014 ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΕΝΔΗΜΟΥΣΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΓΝΗΣΙΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ Προλογικόν-Εἰσαγωγικόν τῆς Ὀρθοδόξου Πνοῆς ΣΥΝΕΚΛΗΘΗ ΤΗΝ 15ην ΙΟΥΛΙΟΥ 2014 ΕΟΡΤΗΝ ΤΩΝ ΑΓ. ΚΗΡΥΚΟΥ ΚΑΙ ΙΟΥΛΙΤΗΣ Η ΕΝΔΗΜΟΥΣΑ Ι. ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Τήν Τρίτην 15ην Ἰουλίου, καθ' ἥν ἡ Ἐκκλησία ἐτίμησε τήν μνήμην τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Ἰουλίτης καί Κηρύκου, ἦγεν τά ὀνομαστήριά του καί ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κήρυκος. Τήν πρωίαν εἰς τόν Μητροπολιτικόν ἱερόν Ναόν τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης εἰς Κορωπίον Ἀττικῆς, ἐγένετο πανηγυρικόν θεῖον Συλλείτουργον, κατά δέ τό ἑσπέρας τῆς ἰδίας ἡμέρας συνῆλθεν, ἡ ἐνδημοῦσα Ἱερά Σύνοδος, ἡ ὁποία ἔχουσα ὡς κύριον θέμα τό βαρύτατον ἔργον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί μέ δεδομένην τήν ὑπό τῶν συγχρόνων ὀργανωμένων κέντρων τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀλλεπαλλήλους σκευωρίας κατά τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐμελέτησε καί κατεπόνησεν σχέδιον ΔΙΑΚΗΡΥΞΕΩΣ-ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ, τό ὁποῖον ὡς ἐπίσημον κείμενον τῆς ἱερᾶς Συνόδου θά τεθῆ δημοσίως ὑπ' ὄψιν πρός ἅπαντας καί πρωτίστως πρός τόν πιστόν Λαόν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Οἱ Σεβασμιώτατοι Μητροπολῖται τῆς ἐν Ἑλλάδι Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆ κ. Κήρυκος, Λαρίσης καί Τυρνάβου κ. Ἀμφιλόχιος καί τῆς ἐν Κύπρω Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης Κιτίου κ. Παρθένιος, παρισταμένου καί συμμετέχοντος καί τοῦ Αἰδεσιμωτάτου π. Μιχαήλ Ἰωάννου, καθώς καί μοναχῶν καί θεολόγων, συνεδριάσαντες τήν 15ην Ἰουλίου 2014 εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης εἰς Κορωπίον Ἀττικῆς, ὡς ἡ ἐνδημοῦσα Ἱ.Σ. τῆς ἁπανταχοῦ Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐπελήφθησαν τῆς συγχρόνου ἀποκαλυπτικῆς ἐποχῆς καί ἰδιαιτέρως, τῶν ἀφ' ἑνός εὐρυτέρων παρατηρουμένων ἐκδηλώσεων τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί ἀφ' ἑτέρου τῶν παραλλήλως ἰδίων παρατηρουμένων τάσεων καί ἐκδηλώσεων τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ τοιούτου! Ἐπί τούτοις ἡ Ἱερά Σύνοδος, ἔλαβεν ὑπ' ὄψιν καί τό ἄκρως ἀνησυχητικόν φαινόμενον, καθ' ὅ ἡ συντριπτική πλειοψηφία καί τῶν φερομένων ὡς Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν δέν γνωρίζει καί δέν συνειδητοποιεῖ τήν Ὀρθοδοξίαν οὔτε ἐνδιαφέρεται νά μάθη καί ἁπλῶς μόνον θρησκεύει, ὅπως ὅλοι οἱ ὀπαδοί ὅλων τῶν θρησκειῶν! Τό κείμενον εἶναι ἐκτενές ἀλλά ἐξαιρετικῶς ἐνδιαφέρον ἀπ' ἀρχῆ μέχρι τέλους. ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΕΝΔΗΜΟΥΣΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΓΝΗΣΙΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ Α.Π. 673 Ἐν Ἀθήναις τῆ 15/28.6.2014 Πατέρες καί ἀδελφοί, Τέκνα ἐν Κυρίω ἀγαπητά, «Στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετά φόβου», ἵνα εἰς τάς ἐσχάτας ταύτας ἡμέρας, Χάριτι Χριστοῦ, ὁμολογήσωμεν τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Πίστιν καί ὁμολογίαν τῶν ἀπ' ἀρχῆ Ἁγίων Πατέρων μέχρι καί τῶν πρό ἡμῶν καί παραδώσωμεν ταύτην εἰς τάς ἐπερχομένας γενεάς ἀμήν, Γένοιτο. Πατέρες καί ἀδελφοί ἐν Χριστῶ, πιστά μέλη τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, τά πρῶτα καί βασικά ΔΟΓΜΑΤΑ τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅπως διετυπώθησαν, ὡμολογήθησαν καί ἐκηρύχθησαν ἐν Ἁγίω Πνεύματι, διά τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί Πατέρων καί ἰδιαιτέρως διά τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, τά ὁποῖα ἰσχύουν εἰς τούς αἰῶνας, ἤτοι ἐν τῶ παρόντι καί τῶ μέλλοντι, εἶναι: 1ον Πιστεύω εἰς Ἕνα Θεόν, Πατέρα, Παντοκράτορα... 2ον Και εἰς Ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ... 3ον Καί εἰς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, τό Κύριον τό Ζωοποιόν, τό ἐκ τοῦ Πατρός ἐκπορευόμενον... 4ον Καί εἰς μίαν Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν... και 5ον Ὁμολογῶ ἐν Βάπτισμα εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν. Αὗται αἱ θεῖαι Δογματικαί ἀλήθειαι, ἤτοι τοῦ ἑνός καί Τριαδικοῦ Θεοῦ, ὅπως καί ὁ ἱερώτατος θεσμός τῆς Μίας Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, τήν ὁποίαν ἀπ' ἀρχῆ, ἤγουν ἀπό τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς, συγκροτεῖ καί συνέχει ἡ παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, αὗται, λέγομεν, αἱ Θεῖαι ἀλήθειαι ἐπολεμήθησαν ἀπ' ἀρχῆ ἐν τῶ Προσώπω τοῦ Χριστοῦ, ὑπό τῶν πολλῶν ἀντιχρίστων αἱρετικῶν, διά τοῦτο οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἐν ταῖς Ἁγίαις Οἰκουμενικαῖς καί ὅλαις ταῖς Ὀρθοδόξοις Συνόδοις, καθοδηγούμενοι ὑπό τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καί ὑπό τοῦ δι' Αὐτῆς (τῆς Ἐκκλησίας) παρατεινομένου εἰς τούς αἰῶνας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀντιμετώπισαν τούς πολλούς ἀντιχρίστους αἱρετικούς, ἤδη ἀκόμη ἀπό τούς ἀποστολικούς χρόνους! (Α΄ Ἰωάννου Β΄ 18 καί 22 καί δ΄ 1-3). Ὅλοι αὐτοί «οἱ πολλοί ἀντίχριστοι», πρωτίστως ἠθέλησαν καί ἐπεχείρησαν νά ἀμφισβητήσουν καί διαστρέψουν τήν ἀλήθειαν ὅτι ὁ ἐνανθρωπήσας, Κηρύξας, Σταυρωθείς καί ἀναστάς ΙΗΣΟΥΣ, εἶναι ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ, εἶναι ὁ ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, κατά τήν μαρτυρίαν τοῦ ἰδίου τοῦ Θεοῦ Πατρός! Τό μίσος ἀδιακρίτως ὅλων τῶν αἱρετικῶν κατά τῆς ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ δέν διεκόπη μέ τήν Σταύρωσιν, ἀλλ' ἀντιθέτως ἡ Ἀνάστασις τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ, τούς ἔκαμε νά τόν πολεμήσουν καί ἀναστάντα, διότι ἀκριβῶς εὑρίσκοντο καί ἐκινοῦντο εἰς τό σκότος τοῦ ἀντιχρίστου, ὁ ὁποῖος οὐδέποτε ἐπαύσατο νά μεθοδεύη τήν ἀπάτην, ὅτι ὁ Χριστός δέν ἦτο ὁ προφητευμένος Μεσσίας-Σωτήρ, ἀλλά «θά ἔλθη»!!! Ἐντεῦθεν ξεκινᾶ κάθε αἱρετικός, τό ἀντίχριστον ἔργον τοῦ Διαβόλου, χωρίς νά κατανοῆ ὅτι ἔχει συντριβεῖ ὁ Πονηρός ἤ μᾶλλον θέλει νά διασκεδάζη τήν συντριβή του μέ τό νά πλανᾶ τούς ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ καί νά τούς ἀποκόπτη ἐκ τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ!! Ἀπό τό 1054, ὅτε ὁ Παπισμός ἤδη εἶχεν βουτηχθεῖ εἰς τά αἱρετικά «πιστεύω» του, καί ἰδιαιτέρως ἐπί τοῦ Τριαδολογικοῦ Δόγματος, εἰς τήν συνέχειαν δέ, ἀφοῦ κατέλυσεν καί τό Ἐκκλησιολογικόν Δόγμα, μετατρέψας τήν ἀλήθειαν περί τοῦ μεγάλου Μυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας εἰς ἕν Πολιτικοθρησκευτικόν μέγεθος, ἔκτοτε, πέραν ὅλων τῶν ἄλλων αἱρέσεων, τάς ὁποίας ἐπενόησεν μέχρι καί τήν μωρίαν «περί τοῦ ἀλαθήτου» αὐτοῦ, δυνάμεθα νά εἴπωμεν ὅτι καταφανῶς ἀποτελεῖ τήν διαχρονικήν παρουσίαν τοῦ ἀντιχρίστου, ὁ ὁποῖος ἀπό τό 1054 ἐν τῶ Προσώπω τοῦ κάθε Πάπα ἀντιποιεῖται τήν Ἐκκλησίαν, καί ἑπομένως καί τόν Χριστόν, ἐσχάτως δέ μετά τῶν Προτεσταντῶν καί διά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί Ταύτην τήν «κατήργησεν» ὑπόσχεται δέ ὅτι θά τήν «ἐπανασυστήση»!!!... Ἀπό τήν ἀρχήν τοῦ 20ου αἰῶνος (1900 κ.ἑ.) καί ὀλίγον ἐνωρίτερον ἀκόμη(*), ὁ ἀντίχριστος Σιωνισμός διά τῆς Μασονίας καί τῆς αἱρεσιοβριθοῦς Δύσεως (Παπισμοῦ-Προτεσταντισμοῦ), συνέλαβεν καί ἐμεθόδευσεν ὅπως παντί τρόπω προσβάλη τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν. Τό γεγονός αὐτό ἐπεχείρησεν, κατά τήν ἐν λόγω περίοδον τῆς συμβολῆ καί ἡμετέρων ἐπιλησμόνων, ἐπιόρκων καί ἀναξίων Πατριαρχῶν καί Ἐπισκόπων!!! Ἡ μεγαλυτέρα κατάρα εἰς τόν χῶρον τῆς Ὀρθοδοξίας, καί κατά τήν περίοδον εἰς τήν ὁποίαν ἀναφερόμεθα καί πάντοτε δυστυχῶς, ἐστάθησαν οἱ ἐπίορκοι καί ἀνάξιοι ρασοφόροι περί τῶν ὁποίων ὁ Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος χαρακτηριστικῶς λέγει: «Οὐδένα δέδοικα ως τούς ἐπισκόπους, ἐκτός ὀλίγων»! Ναί! Αὐτοί διεδραμάτισαν τόν ρόλον τοῦ ἀντιχρίστου καί κατά τόν 20ον αἰῶνα καί τόν συνεχίζουν, ὥστε νά ἰσχύη ἀπολύτως καί σήμερον τό τοῦ ἁγ. Ἰωάννου: «Παιδία, ἐσχάτη ὥρα ἐστί καί καθώς ἠκούσατε ὅτι ὁ ἀντίχριστος ἔρχεται καί νῦν ἀντίχριστοι πολλοί γεγόνασι...» (Α΄ Ἰωάννου 2, 18). Καί «...πολλοί ψευδοπροφῆται ἐξεληλύθασιν εἰς τόν κόσμον. Ἐν τούτω γινώσκετε τό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. πᾶν πνεῦμα ὅ ὁμολογεῖ Ἰησοῦν Χριστόν ἐν σαρκί ἐληλυθότα, ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστί. καί πᾶν πνεῦμα ὅ μή ὁμολογεῖ τόν Ἰησοῦν Χριστόν ἐν σαρκί ἐληλυθότα, ἐκ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἔστι. καί τοῦτο ἐστί τό τοῦ ἀντιχρίστου, ὅ ἀκηκόατε ὅτι ἔρχεται καί νῦν ἐν τῶ κόσμω ἐστίν ἤδη» (Αὐτόθι 4, 1-3). Καί ἐν τῆς Β΄ ἐπιστολῆ αὐτοῦ ἀναγινώσκομεν: «Ὅτι πολλοί πλάνοι εἰσῆλθον εἰς τόν κόσμον, οἱ μή ὁμολογοῦντες Ἰησοῦν Χριστόν ἐρχόμενον ἐν σαρκί. οὗτός ἐστιν ὁ πλάνος καί ὁ ἀντίχριστος». (Β΄ Ἰωάννου 7). Εἶναι βέβαιον ὅτι ὅτε ὁ Ἀπόστολος καί Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ἔγραφεν τάς ἐπιστολάς αὐτάς, (κατά τό 85-95 μ.Χ.), ὑπῆρχον πολλοί οἱ ὁποῖοι ἠμφισβήτουν ὅτι ὁ Χριστός ἦτο ὁ ἐνανθρωπήσας Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ Πατρός! Δηλαδή ὁ ἀντίχριστος ἐνεφανίσθη ἀπ' ἀρχῆ διά νά ἀμφισβητήση καί προσβάλη τό Πρόσωπον καί τό ἔργον τοῦ ἐνανθρωπήσαντος, κηρύξαντος, Σταυρωθέντος καί Ἀναστάντος Χριστοῦ καί ἑπομένως καί τό σωτηριῶδες ἔργον του, τό ὁποῖον ἀφῆκεν νά συνεχίζεται ἐν Ἁγίω Πνεύματι διά καί ἐν τῆς Ἐκκλησία Του. Κατανοουμένου καί βιουμένου τούτου εἶναι ἑπόμενον πᾶς Ὀρθόδοξος Χριστιανός καί ζῶν μέλος τῆς Ἐκκλησίας νά συνειδητοποιῆ ὅτι οἱ ἴδιοι ἀντίχριστοι τῆς ἀποστολικῆς ἐκείνης περιόδου, ἕως σήμερον, οὐδ' ἐπί στιγμήν ἐπαύσαντο νά μεθοδεύουν καί νά ἐπιχειροῦν ἀκριβῶς τό ἴδιον ἀντίχριστον ἔργον των, ὥστε νά εἶναι καταφανής ἡ διαχρονική συνεχής ἀντιπαράθεσίς των, κατά τοῦ Χριστοῦ καί πλέον εὐθέως καί κατά τῆς Ἐκκλησίας Του! Ὅλοι αὐτοί ἀντιπαρέρχονται ἤ καί ἀγνοοῦν τό γεγονός ὅτι τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ὡς Ἕναν Οὐράνιον καί ἐπίγειον Θεσμόν, τόν συγκροτεῖ καί τόν συνέχει Αὐτό τοῦτο τό Ἅγιον Πνεῦμα καί ὅτι ἐν Αὐτῆς παρατείνεται ὁ ἀναστάς Χριστός συνεχίζων τό σωτηριῶδες ἔργον του. Δι' αὐτό ἀκριβῶς σήμερον ὅλοι οἱ ἀντίχριστοι αἱρετικοί πολεμοῦν τήν Ἐκκλησίαν, διότι ἐφαντάσθησαν, ὅτι προσβάλλοντες Αὐτήν θά προσβάλουν ὅλην τήν ἀποκεκαλυμμένην ἀλήθειαν καί ὁλόκληρον τό σωτηριῶδες ἔργον τοῦ Χριστοῦ καί αὐτόν τόν Χριστόν! Ἡ μεγαλυτέρα δέ καί φοβερωτέρα ἐπίθεσίς των κατά τοῦ Χριστοῦ καί κατά τῆς Ἐκκλησίας Του εἰς τάς ἡμέρας μας, συντελεῖται διά τῶν Παλαιοημερολογιτικῶν σχισματοαιρέσεων, τάς ὁποίας οἱ ὠργανωμένοι αἱρετικοί προεκάλεσαν, καί μέ λύσσαν προκαλοῦν, ὡς μή δυνάμενοι νά προσβάλουν εὐθέως τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ. ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΠΕΛΘΟΝΤΑ 20όν ΑΙΩΝΑ ΚΑΙ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΤΑ ΤΟΝ 21ΟΝ ; Ἤδη ἀπό τάς ἀρχάς τοῦ μόλις ἀπελθόντος 20ου αἰῶνος, Προτεστάνται, Παπικοί καί ἐπίορκοι Ὀρθόδοξοι, ὠργανωμένοι ἐδέχθησαν, ὡμολόγησαν καί διεκήρυξαν ἀπό κοινοῦ τό «δόγμα» τοῦ συγχρόνου ἀντιχρίστου Οἰκουμενισμοῦ, κατά τό ὁποῖον «μετά ἀπό τά διαχρονικῶς προκληθέντα πλεῖστα σχίσματα, πλέον δέν ὑπάρχει Αὑτή ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, διότι Αὕτη διεμελίσθη καί ἐσκορπίσθη δι' αὐτῶν εἰς πολλάς ἐπί μέρους «Ἐκκλησίας»! Ἑκάστη δέ ἐξ αὐτῶν τῶν πολλῶν Ἐκκλησιῶν ἔχει μόνον μέρος ἐκ τῆς ἀληθείας καί ὄχι τήν καθολικήν ἀλήθειαν». Δηλαδή πρωτίστως καί οὐσιωδῶς βλασφημεῖται ἡ μοναδικότης τῆς Ἐκκλησίας καί θεωροῦνται ὡς ἐπί μέρους «Ἐκκλησίαι» ὅλαι αἱ Σχισματοαιρέσεις! Ἑπομένως σαφῶς ἔχομεν πλήρη ἄρνησιν καί βλασφημίαν κατά τῆς Ἐκκλησίας! Πέραν τούτων λέγουν περαιτέρω ὅτι, «ἔχουμε καθῆκον νά ἑνωθοῦμε ὅλες οἱ Χριστιανικές Ἐκκλησίες, ὥστε διά τῆς ἑνώσεώς μας αὐτῆς, νά προκύψη πάλιν αὐτή ἡ διά τῶν Σχισμάτων ἀπωλεσθεῖσα μία Ἐκκλησία»!!! Καί ἐπάγονται: «Εἰς αὐτήν τήν ἕνωσιν δέν θά ληφθοῦν ὑπ' ὄψιν αἱ Δογματικαί διαφοραί, (δηλαδή αἱ αἱρέσεις), διότι αὗται χωρίζουν, ἀλλά θά γίνη μέ βάσιν τήν χριστιανικήν ἀγάπην, ἡ ὁποία ἐπιφέρει τήν ἑνότητα»!!! Αὐτοί πλέον διά τῶν ἀνωτέρω ἐσχάτων βλασφημιῶν των, εὐθέως καί ἀπροκαλύπτως κραυγάζουν ὅτι εἶναι πρόδρομοι τοῦ ἀναμενομένου ἀντιχρίστου μέ τό «σφράγισμα» κ.λπ.!!! Η ΕΜΦΑΝΙΣΙΣ ΚΑΙ ΕΙΣΧΩΡΗΣΙΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΝ Αὕτη ἡ παναίρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὡς γνωστόν, προέκυψεν καταφανῶς καί ἐπισήμως κατ' ἀρχάς τό 1920, διά τῆς ΠΑΝΑΙΡΕΤΙΚΗΣ «Ἐγκυκλίου τῆς Πατριαρχικῆ Συνόδου τῆς Κων/λεως», ἐμεθοδεύθη δέ καί προωθήθη τό 1923 διά τοῦ λεγομένου «Πανορθοδόξου Συνεδρίου τῆς Κων/λεως», οὐσία ὅμως Μασονικοῦ-Οἰκουμενιστικοῦ, καί ἐπεβλήθη διά τῆς δικτατορικῶ τῶ τρόπω ἐπιβολῆ τοῦ Παπικοῦ Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου τό 1924, ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Ἀθηνῶν Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου. Ἀπορεῖ καί ἐξίσταται κάθε Ὀρθόδοξος, πῶς ταῦτα ἀπετολμήθησαν κατά τό 1920-1924 ὑπό Πατριαρχῶν, Ἀρχιεπισκόπων καί Συνόδων, ὑποτίθεται Ὀρθοδόξων μέχρι τότε!!! Βεβαίως, κάθε ἄλλο παρά Ὀρθόδοξοι ἦσαν, δεδομένου ὅτι πρό πολλοῦ εἶχον διαφθαρεῖ ὑπό τῆς Παναιρετικῆς Δύσεως (Παπισμοῦ καί Προτεσταντισμοῦ) καί ἰδιαιτέρως ὑπό τῆς ἑβραιομασονίας, ἡ ὁποία κατηύθυνεν τά πράγματα ἀκόμη καί διά Μασόνων Πατριαρχῶν καί Ἐπισκόπων!!! Εἶναι χαρακτηριστικόν ὅτι προκειμένου νά διατυπωθῆ, ἀποφασισθῆ καί ὑπογραφῆ ἡ περιβόητος παναιρετική «Συνοδική-Πατριαρχική Ἐγκύκλιος τοῦ 1920», προηγήθη μακρά κοινή προεργασία Παπικῶν Προτεσταντῶν καί Ὀρθοδόξων καί δή εἰς τόν χῶρον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, καθ' ἥν διετυπώθησαν ἰδιαιτέρως σχέδια αὐτῆς τῆς ἐγκυκλίου ὑφ' ὅλων, (αἱρετικῶν καί Ὀρθοδόξων), καί κατά τό προβλεπόμενον, κατόπιν θά ἐπελέγετο μεταξύ ὅλων τό καλύτερον, τό ὁποῖον θά διετυπώνετο εἰς ἐγκύκλιον ὑφ' ὅλων ἀποδεκτήν!... Παράδοξον τό ἀποτέλεσμα ἀλλά πραγματικόν! Ὅτε ἀνεγνώσθησαν καί ἐμελετήθησαν τά συντεταγμένα σχέδια αὐτῆς τῆς πρός ἔκδοσιν ἐγκυκλίου, (τά ὁποῖα, ὅπως ἐλέχθη, συνετάγησαν ἰδιαιτέρως παρά τῶν Παπικῶν, Προτεσταντῶν καί Ὀρθοδόξων), ἀπερρίφθησαν ὅλα καί μέ ἐνθουσιασμόν οἱ Παπικοί καί Προτεστάνται ἐνέκριναν τό κείμενον τοῦ «Ὀρθοδόξου Ἐπισκόπου», ὡς τήν καλυτέραν ἔκφρασιν τοῦ Σατανικοῦ Οἰκουμενισμοῦ!!! Τό κείμενον αὐτῆς τῆς ὑπογραφείσης «Πατριαρχικῆς-Συνοδικῆς Ἐγκυκλίου», ἐκτυπωθέν ἐν τοῖς Τυπογραφείοις τοῦ Πατριαρχείου, ἐπισήμως, πλήν μυστικῶς, ἀπεστάλη εἰς τούς Προκαθημένους ὅλων ἀδιακρίτως τῶν Ἐκκλησιῶν, ἤτοι Ὀρθοδόξων καί σχισματοαιρετικῶν!... Τό ἐν λόγω κείμενον ἔχει δημοσιευθεῖ, ἀνάτυπον ἐκ τοῦ πρωτοτύπου, εἰς τό βιβλίον, «ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΗΣ ΔΙΑΤΡΙΒΗΣ τοῦ κ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΪΔΗ», Ἀθῆναι 1985. Εἰς τό ἴδιον βιβλίον ἐκτίθενται καί τά περί τοῦ λεγομένου «ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ ΤΟΥ 1923», οὐσία ὅμως, ὡς προελέχθη, Μασονικοῦ ἐκτρώματος! Ἐπίσης ἐκτίθεται καί ἡ μέ βάσιν τό ψεῦδος, τήν ἀπάτην καί ἰδιαιτέρως τήν δολιότητα, ἐπιβολή τοῦ Παπικοῦ νέου ἡμερολογίου, ὑπό τοῦ μόλις πρός τόν σκοπόν αὐτόν, ἐκλεγέντος (Ἰούνιος 1923) εἰς Μητροπολίτην Ἀθηνῶν, τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου καί ἀμέσως μετωνομασθέντος εἰς Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν. Ταῦτα πάντα ἐκτίθενται καί εἰς τό βιβλίον τοῦ Θεοκλήτου Στράγκα «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑ» Τόμος Β΄. Η ΑΜΕΣΟΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΙΣ ΤΗΣ ΕΣΧΑΤΗΣ ΚΑΙ ΜΕΓΙΣΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΜΙΑΣ, ΑΓΙΑΣ, ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Ἡ ἄμεσος, ἀλλά καί σθεναρά ἀντίδρασις, ὑπό τοῦ πιστοῦ λείμματος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, δι' ἧ ἀντιμετωπίσθη ὅλη αὕτη ἡ ΕΣΧΑΤΗ καί ΜΕΓΙΣΤΗ Προδοσία-Αἵρεσις κατά τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ἱστορική καί ἀποτελεῖ σημαντικόν σταθμόν εἰς τήν νεωτέραν ἱστορικήν πορείαν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Τοῦτο τό πιστόν λεῖμμα τῆς Χάριτος, μέ μόνα δεδομένα τήν Ὀρθόδοξον συνείδησίν του καί τό ὑπό τῶν τριῶν Πανορθοδόξων Συνόδων τοῦ 16ου αἰῶνος, ΔΕΔΙΚΑΣΜΕΝΟΝ καί ΑΠΕΡΙΜΜΕΝΟΝ τοῦ Παπικοῦ Γρηγοριανοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, ἐν τέλει δέ καί τήν διάχυτον δυσωδίαν ἐκ τῶν ἀθλίων πράξεων καί γεγονότων τοῦ 1920, 1923 καί 1924, εἶπεν καί πάλιν ΟΧΙ εἰς τήν καταδεδικασμένην Παπικήν Καινοτομίαν τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ. Κατ' ἀρχάς τό ΟΧΙ αὐτό ὑπό τοῦ πιστοῦ λείμματος τῆς Ὀρθοδοξίας ἐστηρίχθη ἐπί τοῦ δεδικασμένου τῆς Καινοτομίας ὑπό τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων, ἐπί Ἱερεμίου τοῦ Β΄ τοῦ Τρανοῦ (κατά τά ἔτη 1583, 1587 καί 1593), καί ἐπί τοῦ γεγονότος ὅτι ἐπί ὁλόκληρα 342 ἔτη (1583-1924), ἡ Ὀρθοδοξία ἐσεβάσθη αὐτάς τάς καταδικαστικάς ἀποφάσεις τῶν Πανορθοδόξων Ἁγίων Συνόδων! Οὕτω τό πιστόν τοῦτο λεῖμμα αὐθημερόν, ναί, αὐθημερόν(!), ὡμολόγησεν καί διεκήρυξεν ὅτι δέν δέχεται, ἀλλά καί καταδικάζει τήν ἐπιβολήν τῆς Καινοτομίας, συνωδά ταῖς ἀνωτέρω Ἁγίαις Πανορθοδόξοις Συνόδοις, τάς ἀποφάσεις τῶν ὁποίων ἐθεώρησεν καί ἀξιολόγησεν ὡς ἀποφάσεις ἐχούσας τό κῦρος τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἀφοῦ καί αἱ ἐν λόγω Πανορθόδοξοι Σύνοδοι ἐλειτούργησαν καί ἐνήργησαν ὡς ἀδιάκοπος συνέχεια ἐκείνων, ἐν τῶ ἰδίω πνεύματι τῆς Ὀρθοδοξίας! Ἄς ἔλθουν κἄν σήμερον οἱ καινοτόμοι, ὅπως ἄλλωστε ἀδιαλείπτως τούς καλοῦμεν, νά διαλεχθῶμεν δημοσίως, δηλαδή ΕΠΙΣΗΜΩΣ, ΚΑΝΟΝΙΚΩΣ καί ΟΡΘΟΔΟΞΩΣ, διά νά προκύψη τί ἔγινε τόν 16ον αἰῶνα, διατί ὄχι μόνον δέν ἐγένετο δεκτή τότε ὑπό τῆς Ὀρθοδοξίας ἡ Παπική Νεοημερολογιτική Καινοτομία τοῦ 1582, (τοῦ Πάπα Γρηγορίου τοῦ ΙΓ΄), ἀλλά καί κατεκρίθη καί κατεδικάσθη! Διατί ὅμως αὗται αἱ καταδικαστικαί ἀποφάσεις τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων, ὅπως ἐλέχθη, ἔγιναν σεβασταί ἐπί περίπου 4 αἰῶνας, καί ἀπό τό 1920-1924 τά πάντα διεγράφησαν. Διότι ὁ Οἰκουμενισμός, ἀνεξέλεγκτος πλέον, ἄλλοτε ὡς πονηρά ἀλώπηξ καί ἄλλοτε ὡς λυσσασμένος λύκος, τρέχει, πλανᾶ καί κατασπαράσσει Ὀρθοδόξους. Οὕτω θά ἴδη πᾶς τις ἐνδιαφερόμενος καί ποίας συνεπείας ἔσχεν καί ἔχει ἐξ ἀρχῆ ἡ Παπική καινοτομία, ἡ «διορθοσούλα» ὅπως τήν ἀποκαλοῦν, καί ποῦ εὕρηται σήμερον ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, δηλαδή εἰς τόν Παπικόν-Νεοημερολογιτικόν Οἰκουμενισμόν, ἤ εἰς τό Πιστόν Λεῖμμα τῆς Ὀρθοδοξίας, τό ὁποῖον τό 1924 δέν ἐκοινώνησε τῆς Καινοτομίας των, ἀλλά καί τήν ἐνέπτυσεν τρίς καί τήν ἀπέκλεισεν συνωδά τῶν ἀποφάσεων τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων τοῦ 16ου αἰῶνος. Ἄς μήν βιασθῆ οὐδείς νά εἴπη αὐτό τό ὁποῖον ἰσχυρίζεται ὁ Νεοημερολογιτισμός: «μετά ποίου νά διαλεχθῶμεν, καθ' ἥν στιγμήν δέν ἐλέγχεσθε ἀπό τάς διαιρέσεις σας, δηλαδή τά παλαιοημερολογιτικά σχίσματα, τά ὁποῖα ἕκαστον βλασφημεῖ ὅτι εἶναι Ἐκκλησία Γ.Ο.Χ.»; Ὄχι, λέγομεν πρός ὅλους αὐτούς, διότι «αἱ Παλαιοημερολογιτικαί αὗται Ἐκκλησίαι», εἶναι ἐκτρώματα τῶν ἐγκαθέτων Νεοημερολογιτῶν εἰς τόν χῶρον τῶν Ὀρθοδόξων, οἱ ὁποῖοι μέ τά σχίσματα ἐνήργησαν καί ἐνεργοῦν καί ταύτην τήν ἐσχάτην ἱεροσυλίαν διά λογαριασμόν τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ!... Προεκάλεσεν λοιπόν τά σχίσματα αὐτά ὁ Νεοημερολογιτισμός, διά τῶν ἐγκαθέτων του, καί μέ πρῶτον τόν πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομον Καβουρίδην τό 1937, διότι δέν ἦτο καί δέν εἶναι καί σήμερον εἰς θέσιν νά παρακαθήση εἰς ἕνα Κανονικόν καί Ὀρθόδοξον Διάλογον καί νά ἀντιμετωπίση τά αἴτια, τούς σκοπούς, καί ἐν γένει τήν ἱστορικήν καί ἀναμφισβήτητον πραγματικότητα, ἀπό τό 1920, 1923 καί 1924 καί κατόπιν καί μέχρι σήμερον!... Ἡμεῖς ὡς Ἱερά Σύνοδος καί σήμερον, χάριτι Χριστοῦ, ἐν πλήρει ἐπιγνώσει ζητῶμεν ὅπως κατ' ἀρχάς ἐξετασθῆ τό Σχίσμα τοῦ 1924, καί κατόπιν καί ὅλα τά ὑπό τῶν ἐγκαθέτων προκληθέντα «Παλαιοημερολογιτικά» Σχίσματα, ἤτοι τοῦ 1937, γνωστοῦ ὡς Φλωρινικοῦ, μεθ' ὅλων τῶν θυγατρικῶν του, καθώς καί αὐτά τοῦ 1995 καί τοῦ 2005. Ἀμφότερα καί ταῦτα προκληθέντα ὑπό ἐπιόρκων πρώην ἐπισκόπων μας βεβαιοῦν ὅτι εἰς τάς ἡμέρας μας κατεληστεύθη ἡ Ὀρθόδοξος Χριστιανική συνείδησις ὄχι μόνον τοῦ πιστοῦ Λαοῦ, καί πλέον, ὡς ἤδη προείρηται, Νεοημερολογῖται καί Παλαιοημερολογῖται εἰς τήν πλειονότητά των ἁπλῶς ΘΡΗΣΚΕΥΟΥΝ, ὅπως οἱ ὀπαδοί ὅλων τῶν θρησκειῶν, ἤτοι τῶν διαφόρων ἀνθρωπίνων θρησκευτικῶν κατασκευασμάτων!... Σήμερον εἰς τούς περισσοτέρους «Παλαιοημερολογίτας» ἐπικρατεῖ μία νοσηρά θρησκευτικότης καί ὄχι ἡ Χριστιανική Ὀρθόδοξος Πίστις! Χριστιανός Ὀρθόδοξος εἶναι ὁ πιστός, ὁ ὁποῖος ἔχει μυστικήν σχέσιν καί κοινωνίαν μετά τῆς ἀποκεκαλυμμένης ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ, καί προσωπικῶς μετά τοῦ Χριστοῦ, ὅπερ μυστικῶς καί ὑπό ὑποκειμενικάς προϋποθέσεις, ἐπιτυγχάνεται μόνον ἐντός τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ὡς Ἱερά Σύνοδος, ταῦτα προτάσσομεν, προκειμένου νά ἀκολουθήση ἡ ἀνάλυσις καί ὁ ἔλεγχος τῆς μόλις τελευταίας περιόδου, καθ' ἥν διά τῶν πολλῶν ἐνσκυψασῶν Παλαιοημερολογιτικῶν ψευδοσυνόδων καί ψευδοεκκλησιῶν, πλέον προωθεῖται καί ὁ χείρων τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, δηλαδή ὁ Παλαιοημερολογιτικός, ὁ ὁποῖος καταφανῶς ἐξυπηρετεῖ τό ἔργον τοῦ ἀντιχρίστου, ἀφοῦ δι' αὐτῶν τῶν ψευδοσυνόδων καί ψευδοεκκλησιῶν, ἐπιχειρεῖται καί ἐνεργεῖται ἡ μεγίστη σύγχυσις καί κορυφώνεται ἡ μεγίστη καί ἐσχάτη βλασφημία κατά τῆς Ἐκκλησίας. Ὡς ἐκ τούτου ἐπιβάλλεται ἡ ἔκθεσις καί ἔλεγχος ὅλων αὐτῶν τῶν ψευδοεκκλησιῶν, ὡς εὐθέως βαλλουσῶν κατά τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. ΤΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΦΕΥΡΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΝ ΓΕΝΕΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ Κατόπιν τῶν ἀνωτέρω εἶναι προφανές ὅτι ζῶμεν εἰς ἀποκαλυπτικούς χρόνους, ἡ δέ εὐθύνη μας εἶναι μεγίστη! Ὡστόσον δέν πρέπει νά μᾶς ἀπασχολῆ καί νά μᾶς προβληματίζη τό γεγονός ὅτι σήμερον ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἰς τήν Ἑλλάδα ἀλλά καί γενικώτερον ἐκπροσωπεῖται καί ἐκφράζεται ὑπό ἐλαχίστων, ταπεινῶν καί ἀδυνάμων κατά κόσμον, διό πρωτίστως δέον ὅπως μᾶς διακρίνη ἡ χριστιανική ταπείνωσις καί ἔχωμεν ζῶσαν ἀγάπην, Πίστιν καί ὁμολογοῦμεν αὐτήν. Ὑπ' αὐτάς τά προϋποθέσεις δυνάμεθα νά ἐλπίζωμεν καί νά πιστεύωμεν ὅτι ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος καί ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος, ὅπως προελέχθη, παρατείνεται εἰς τούς αἰῶνας διά τῆς Ἐκκλησίας Του, θά μᾶς ἀξιώση, κατ' αὐτάς τάς πολύ δυσκόλους ἡμέρας, νά φανῶμεν ἄξιοι Διάδοχοι τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί τῶν Ἁγίων Πατέρων εἰς τό ἔργον τῆς Ἐκκλησίας καί γενικώτερον ὅλοι ἄξια μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Ὅσα ἀκροθιγῶς ἤδη ἐξεθέσαμεν διά τήν ἀποκαλυπτικήν Ἐκκλησιαστικήν περίοδον 1920-1924 καί ἐντεῦθεν, εἶναι ἀσφαλῶς ὀλίγα ἐκ τῶν πολλῶν, ὡστόσον ὅμως, σημαντικά καί ἱκανά διά κάθε εὐλαβῆ, ὥστε νά προβληματισθῆ καί ἀναζητήση νά μελετήση τήν περίοδον αὐτήν περισσότερον, προκειμένου νά πάρη θέσιν ὡς πρόσωπον, τό ὁποῖον ἀναζητεῖ τήν Σωτηρίαν του. Συνεχίζοντες τήν μελέτην-ἔκθεσιν τῶν σημαντικῶν σταθμῶν τῆς Ἐκκλησιαστικῆς περιόδου ἀπό τό 1924 καί ἐντεῦθεν, καθ' ἥν ἐπιμελῶς, προεκλήθησαν μισητά Σχίσματα ἤ μᾶλλον Σχισματοαιρέσεις καί Ψευδοεκκλησίαι, καλούμεθα νά ἐπιδείξωμεν τήν δέουσαν ἀνησυχίαν καί προσοχήν, δεδομένου ὅτι δέν πρόκειται περί ὡρισμένων θεμάτων τά ὁποῖα ἔκλεισαν, ἀλλά συνεχίζονται καί πρό πάντων ἀποτελοῦν προπετάσματα αὐτοῦ τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ! Εἰς τό σημεῖον αὐτό ὡς Ἱερά Σύνοδος ἐπαναλαμβάνομεν τήν μεγάλην ἀλήθειαν, ἡ ὁποία ἤδη διετυπώθη καί ἐτονίσθη, ὅτι γενικῶς ὁ Νεοημερολογιτικός-Οἰκουμενισμός, δέν ἠδυνήθη ποτέ ἐλεύθερα καί βάσει τῆς ἀληθείας καί τῶν πραγματικῶν ἱστορικῶν γεγονότων νά συζητήση, δηλαδή δέν ἐτόλμησε νά διαλεχθῆ ἐπί τοῦ θέματος «Τό σχίσμα τοῦ 1924», ὅπως ἐπανειλημμένως, ἀλλά καί πάλιν ἐπισήμως διά τοῦ παρόντος τοῦ ζητεῖται! Ἄν, ὡς διατείνεται, ἐκπροσωπῆ καί ἐκφράζη τήν Ἐκκλησίαν, ἰδού νά παρακαθήση ἐπί τῆς κοινῆ τραπέζης διά νά ἐξετάσωμεν τό θέμα καί ὅπου προκύψη ἡ ἀληθής Ἐκκλησία, ἐκεῖ ἐν ταπεινώσει νά ὑποταχθῶμεν ὅλοι! Πῶς καί διατί μέχρι σήμερον ὁ Νεοημερολογιτισμός ἐν τῶ συνόλω του σιωπῶν ἐπί τῆς οὐσίας, κάκιστα δέ ἀμυνόμενος ἐξαντλεῖται εἰς ὅλως ψευδεῖς διαστροφάς, προκαλεῖ σχίσματα καί μονίμως θρασύτατα ἀντιποιεῖται τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος; Εἶναι σοβαρά, ἀλλά καί ἀπολύτως καθαρά εἰς τήν ἔρευνά των, τά θέματα καί δέν ἐπιδέχονται διαστροφάς, ψεύδη καί ἀπάτας. Ἡ ἱστορική καί ἡ πραγματική ἀλήθεια διά τάς Πανορθοδόξους Συνόδους τοῦ 1583, 1587 καί 1593 δέν ἐπιδέχεται ἀμφισβητήσεις! Νά ἐξετασθῆ ἑπομένως ἀπό ἱστορικῆς καί Ἐκκλησιαστικῆς ἀπόψεως ἡ ἀλήθεια καί τό κῦρος τῶν ἀποφάσεων, Αὐτῶν τῶν Ἁγίων Πανορθοδόξων Συνόδων. Διατί αἱ ἐν λόγω ἀποφάσεις ἔγιναν σεβασταί ἀπό τότε καί μέχρι τό 1924, καί διατί τό 1924 κατελύθησαν; Ὑπό ποίας δεοντολογίας καί τίνι τρόπω ἐπεβλήθη ὁ Παπικός Νεοημερολογιτισμός; Εἶναι Οἰκουμενισμός ἤ ὄχι, ὁ ἐπιβληθείς τό 1924 Νεοημερολογιτισμός; Εἶναι τό πρῶτον πραγματικόν βῆμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἰς τόν χῶρον τῆς Ὀρθοδοξίας, καθώς ἀναφέρεται εἰς τήν ἐγκύκλιον τοῦ 1920 καί ὅπως ἔκτοτε διαχρονικῶς προκύπτει ἐν τῆς πράξει ἤ ὄχι; Ὡς ἐκ τούτων καί μόνον, δέν εἶχον καθῆκον νά τόν ἀρνηθοῦν τό 1924 καί νά παραμείνουν ἑδραῖοι καί ἀμετακίνητοι εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν οἱ Πατέρες μας καί ἀκολούθως καί ἡμεῖς; ΕΥΛΟΓΩΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΙΧΟΝ! Τό 1924 προκύπτουν «Παλαιοημερολογῖται» ἤ οἱ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΑΙ; Ἰδού διατί ἐπιβάλλεται ἡ ἐπί τῶν πηγῶν καί τῶν πραγματικῶν ἱστορικῶν γεγονότων ἐντριβή καί πραγματικός διάλογος ἐν ἀγάπη καί ἀληθεία. Ἐν προκειμένω ἀπαιτεῖται, ὅσον εἶναι δυνατή, ἡ ἀναφορά εἰς χαρακτηριστικούς σταθμούς τῆς πορείας τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀπό τό 1924 μέχρι σήμερον, καί κυρίως πῶς καί διατί προέκυψαν αἱ Παλαιοημερολογιτικαί Σχισματοαιρέσεις-ψευδοεκκλησίαι, ἐνῶ προηγουμένως δέον νά τεθῆ καί πάλιν τό ἐρώτημα: Ἡδύνατο τό 1924 καί ἐδικαιοῦτο ἀπό Ὀρθοδόξου καί Κανονικῆ ἀπόψεως τό Πιστόν Λεῖμμα τῆς Χάριτος νά ἀπορρίψη καί ἀποκηρύξη ὡς σχισματοαίρεσιν τόν Νεοημερολογιτισμόν, μέ μόνον δεδομένον τό ὑπό τῆς Ὀρθοδοξίας ΚΑΤΑΔΕΔΙΚΑΣΜΕΝΟΝ τοῦ Παπικοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ ἤδη ἀπό τόν 16ον αἰῶνα; Ἐκεῖναι αἱ Πανορθόδοξοι Σύνοδοι τοῦ 16ου αἰῶνος καί αἱ ἀποφάσεις των, ἦσαν καί παρέμειναν ἀλλά καί παραμένουν εὐθυγραμμισμέναι μέ τήν Καθολικήν Ὀρθοδοξίαν, τῶν Ἁγίων 7 Οἰκουμενικῶν καί ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Ἁγίων Συνόδων, ἤ ὄχι; Πῶς λοιπόν, ὑπό ποίων καί διατί κατελύθησαν; Ποίας συνεπείας ἔσχεν διά τούς καινοτόμους ἐκείνους καί τούς μέχρι σήμερον, τό μοιραῖον γεγονός τοῦ 1924, τό ὁποῖον ἔλαβεν τεραστίας διαστάσεις, ἀφοῦ σημειωθήτω ὅτι ἐν μικρᾶ παρόδω τοῦ χρόνου, ἐγένετο καί ἡ ἀποκάλυψις, α) Τῆς «Ἐγκυκλίου τοῦ 1920», β) Τοῦ Ὀρθῶς χαρακτηριζομένου «Μασονικοῦ Συνεδρίου τοῦ 1923» καί γ) Τῆς δικτατορικῶ τῶ τρόπω ἐπιβολῆ τοῦ Παπικοῦ ἡμερολογίου, «ὡς πρώτου βήματος πρός τόν Οἰκουμενισμόν»! Ὡς ἐκ τούτου ὡς Ἱερά Σύνοδος κρίνομεν ὅλως ἀπαραίτητον καί πάλιν νά τονισθῆ ὅτι μέχρι καί σήμερον οἱ Καινοτόμοι Σχισματοαιρετικοί, ὄχι μόνον δέν κατεδέχθησαν νά διαλεχθοῦν, ἀλλά δέν ἔπαυσαν καί νά ψεύδωνται, νά ἐξαπατοῦν καί νά βλασφημοῦν, καί τοῦτο ἀποκλειστικῶς διά νά ἐπιβιώνη ἡ ἐσχάτη σχισματοαίρεσις τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ καί Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ! ΕΛΑΧΙΣΤΑ ΕΚ ΤΩΝ ΠΟΛΛΩΝ ΨΕΥΔΩΝ ΤΩΝ Κατονομάζωμεν ὡρισμένα ψεύδη τῶν ἀμετανοήτων Καινοτόμων, τά ὁποῖα ἀναμασῶνται διαχρονικά: α) «Δέν εἶναι, λέγουν, γνήσιαι αἱ Πανορθόδοξοι ἀποφάσεις τοῦ 16ου αἰῶνος»! Τοῦτο εἶναι γελοῖον ψεῦδος καί ἀνάξιον τούτη τήν ὥρα νά ἀναθεωρηθῆ, διότι αἱ πηγαί εἶναι ἀπολύτως ἀξιόπιστοι, τό δέ συγκεκριμένον γεγονός μαρτυρεῖται καθολικῶς ἀπ' ὅλους τούς ἱστορικούς, ἀκόμη καί ἀπ' αὐτούς, οἱ ὁποῖοι τολμοῦν νά ψεύδωνται, ἐνῶ ταυτοχρόνως δέν ἐντρέπονται διότι αὐτοδιαψεύδονται, ὑπό τῶν ἰδίων των συγγραμμάτων των, ὅπως ὁ ἡγηθείς καί ἐπιβαλών τόν Οἰκουμενιστικόν Νεοημερολογιτισμόν, τόν Μάρτιον τοῦ 1924 Χρυσόστομος Παπαδόπουλος! Ἰδού λοιπόν τό πρῶτον, καθ' ἡμᾶς, ψεῦδος των νά ἐξετασθῆ. β) Εἶναι «σχισματικοί» λέγουν, οἱ «Παλαιοημερολογῖται»! Ὄχι, δέν εἴμεθα οὔτε «σχισματικοί», οὔτε «Παλαιοημερολογῖται», διότι τόσον οἱ Πατέρες μας τό 1924, ὅσον καί ἡμεῖς ἔμειναν καί ἐμμένομεν πιστοί, ἑδραῖοι καί ἀμετακίνητοι εἰς τήν ὑπερδισχιλιετῆς ζῶσαν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, διό εἴμεθα μόνον ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ. Ἀντιθέτως σχισματοαιρετικοί κατεστάθησαν τό 1924 οἱ δεχθέντες τόν καταδικασμένον Παπικόν καί κατ' ἐπέκτασιν Οἰκουμενιστικόν Νεοημερολογιτισμόν! Δηλαδή οἱ Πατέρες μας μέχρι τό 1924 ἦσαν «Παλαιοημερολογῖται»; γ) «Δέν ἔχουν οἱ Παλαιοημερολογῖται Ἀποστολικήν Διαδοχήν», «δέν ἔχουν μυστήρια»! Ὅσον ἀφορᾶ εἰς τήν ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΔΙΑΔΟΧΗΝ, αὕτη δέν διεκόπη καί δέν ἐξέλιπεν οὔτε λεπτόν εἰς τήν Ἐκκλησίαν, καίτοι ἀπό τό 1924 ἕως τό 1935 ἔλειπεν ὁ ἐπισκοπικός βαθμός, διότι ὁ Δικτάτωρ-Παποκαῖσαρ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, ἄλλους ἐκ τῶν ἐπισκόπων τῆς Συνόδου του, τούς ἠξηπάτησεν καί ἄλλους τούς ἐφίμωσεν. Παρέμεινεν δέ καί θά παραμείνη εἰς τούς αἰῶνας ὡς ἡ μεγίστη ἐκτροπή τοῦ Συνοδικοῦ θεσμοῦ ἡ σχετική Ε΄ Ἱεραρχία τῆς 24-30 Δεκεμβρίου 1923! Ὡστόσον οἱ Ὀρθόδοξοι Ἱερεῖς κατά τήν ἀπό τό 1924-1935 περίοδον ἦσαν ἀρκετοί καί ὅλα τά Μυστήρια, ἐκτός τῆς χειροτονίας Κληρικῶν, ἐτελοῦντο ΚΑΝΟΝΙΚΩΤΑΤΑ καί ΕΓΚΥΡΩΤΑΤΑ. Ἑπομένως οὐδέποτε διεκόπη ἡ Ἀποστολική Διαδοχή, εἰς τούς ἐμμένοντας εἰς τήν δισχιλιετῆς Παράδοσιν, ἐνῶ τό 1935 ἡ Ἐκκλησία ἐπανέκτησεν καί τόν ἐπισκοπικόν βαθμόν, τοῦ ὁποίου ἐπί δεκαετίαν ἐστερήθη, διότι «ὅλα τἄσκιαζε ἡ φοβέρα καί τά πλάκωνε» ἡ Οἰκουμενιστική Παναίρεσις!... ΕΠΑΝΑΚΤΑΤΑΙ ΚΑΙ Ο ΕΠΙΣΚΟΠΙΚΟΣ ΒΑΘΜΟΣ Ἀφοῦ λοιπόν τό Ὀρθόδοξον πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, Κληρικοί, Μοναχοί καί Λαϊκοί, ἐδοκιμάσθησαν ἐπί ὁλόκληρον δεκαετίαν, τόν Μάϊον τοῦ 1935, μετά ἀπό 10ετεῖς σκληράς καί ἀδιακόπους διαμαρτυρίας, αἱ ὁποῖαι ἐλάμβανον σοβαράς διαστάσεις καθ' ὅλας τάς Συνοδικάς συνεδριάσεις τῆς ἐξηπατημένης καί καταδυναστευομένης Νεοημερολογιτικῆ Ἱεραρχίας, τό 1935 τρεῖς Ἀρχιερεῖς ἀποκηρύσσουν τήν καινοτόμον Νεοημερολογιτικήν Ἱεραρχίαν καί διακηρύσσουν, κατά τόν πλέον ἐπίσημον καί σαφῆ τρόπον ἐνώπιον 25.000 περίπου Ὀρθοδόξων, τήν Ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν ἐπισήμως καί οὔτω ἐπιστρέφουν εἰς τήν πρό τοῦ 1924 Ἐκκλησίαν, τήν ὁποίαν ἀδιακόπως ἐξεπροσώπουν καί ἐξέφραζον οἱ Γ.Ο.Χ. Μετά τήν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ καί τήν πανηγυρικήν ἕνωσιν, οἱ τρεῖς οὗτοι Ἀρχιερεῖς μετέβησαν αὐθημερόν εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τῆς Παναγίας Πευκοβουνογιατρίσσης παρά τήν Κερατέαν, ὅπου ἐπεκύρωσαν καί τρανώτατα διεκήρυξαν τήν Ὁμολογίαν των, προβάντες χωρίς τήν παραμικράν καθυστέρησιν καί εἰς χειροτονίας ἑτέρων τεσσάρων Κληρικῶν εἰς Ἀρχιερεῖς! Τοῦτο τό γεγονός ὑπῆρξεν ἡ μεγίστη καί ἡ ἰσχυροτέρα ΟΜΟΛΟΓΙΑ, ἡ ὁποία εἰς τήν κυριολεξίαν, ἀπεγοήτευσεν καί ἐτσάκισε τόν Νεοημερολογιτικόν-Οἰκουμενισμόν, ὁ ὁποῖος ἐπερίμενεν, ἐλλείψει Ἀρχιερέων, νά σβήση ἡ Ὀρθοδοξία! Διό, ἀμέσως ἐν μιᾶ νυκτί, ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, τῆς συμβολῆς καί τοῦ πολιτικοῦ καθεστῶτος, ἔλαβεν τοιαῦτα μέτρα, ὥστε εἰς ἐλάχιστον χρόνον (αὐθημερόν) διέλυσεν τήν μόλις συγκροτηθεῖσαν Κανονικήν καί Ὀρθόδοξον Ἱεράν Σύνοδον, διώξας καί ἐξωρίσας τούς ὁμολογητάς Ἀρχιερεῖς! Ὡστόσον τήν Συνοδικήν ὁμολογίαν τοῦ 1935 καί πρό πάντων τάς ἐπισκοπικάς χειροτονίας, ἤγουν τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν, παρά τάς ἀπεγνωσμένας ἐνεργείας τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου καί ὅλων τῶν διαδόχων του, δέν κατώρθωσαν ποτέ νά τήν διακόψουν καί νά τήν ἐξαλείψουν. Αὐτός εἶναι ὁ λόγος διά τό ὁποῖον ἀπεγνωσμένως, ἀναιδῶς καί ἱεροσύλως ψεύδονται, συκοφαντοῦν καί ἀπατηλῶς ἀγωνίζονται νά αὐτοδικαιωθοῦν! Κηρύττοντες μέ ὅλα τά μέσα πού διαθέτουν ὅτι οἱ Γ.Ο.Χ. δῆθεν «δέν ἔχουν Ἀποστολικήν Διαδοχήν»(!) ὁμολογοῦν λαμπρότερον τοῦ ἡλίου ὅτι οἱ ἴδιοι μέ τόν Νεοημερολογιτισμόν των δέν ἔχουν Ἀποστολικήν Διαδοχήν. Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΕΓΚΑΘΕΤΩΝ ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΟΥΝ ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΨΕΥΔΟΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Πρό αὐτῆς τῆς πραγματικότητος ὁ Χρ. Παπαδόπουλος καί εὐρύτερον τά σκοτεινά κέντρα τοῦ Παπικοῦ, Προτεσταντικοῦ καί Νεοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἤδη ἀπό τό 1932 ἤρχισαν νά ἀποστέλλουν ἐγκαθέτους των, οἱ ὁποῖοι εἰσεχώρησαν καί εἰς τό Διοικητικόν σῶμα τῆς Ἐκκλησιαστικῆ Κοινότητας τῶν Ὀρθοδόξων, ἤτοι εἰς τήν «Πανελλήνιον Θρησκευτικήν Ἐκκλησιαστικήν Ὀρθόδοξον Κοινότητα», (Π.Θ.Ε.Ο.Κ.), ὥστε κατ' αὐτόν τόν τρόπον νά περιέλθη εἰς χεῖρας των ἡ διοίκησις ὅλων τῶν ἀνά τό Πανελλήνιον 800 ἐνοριῶν καί Παραρτημάτων, καί κατόπιν σύν τῶ χρόνω νά σβήση καί ἡ ΟΜΟΛΟΓΙΑ-ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί πρό πάντων νά ἐκλείψη ἡ Γνησία καί ἀδιάκοπος ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ εἰς Αὐτήν. Τήν ἰδίαν ἀκριβῶς περίοδον ἔχομεν σαφῆ τήν τάσιν νά μετατρέψουν τήν ἐν διωγμῶ εὑρισκομένην Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ εἰς ἕναν ἀνώδυνον κενόν «Παλαιοημερολογιτισμόν»! Δηλαδή ὁ Νεοημερολογιτισμός ἐπέτρεπε καί προωθοῦσε (καί συνεχίζει νά προωθῆ) μίαν ψευδοπαλαιοημερολογιτικήν ΚΕΝΗΝ Ἐκκλησιαστικήν Κοινότητα «δεκατριμεριτῶν» καί πάντως ἐξηρτημένην Πνευματικῶς καί Διοικητικῶς ἀπό αὐτόν. Τοῦτο πρέπει νά δεχθῶμεν ὅτι τό ἐπέτυχον ἐν πολλοῖς, ἀλλά καί ἀπέβη καί ἀποβαίνει μοιραῖον κατά τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐξαιρέτως εἰς τάς ἡμέρας μας! Διά τόν λόγον αὐτόν εἶναι μεγίστης σημασίας ὅτι «θέτομεν τόν δάκτυλον ἐπί τόν τύπον τῶν ἥλων»! Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ πρ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ Τό ἔργον τοῦτο κατά τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀπό τό τέλος τοῦ 1935, ὑπευθύνως ἀνέλαβεν ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος, ὅστις ἐσκεμμένως παρέμεινεν εἰς τό Παλαιόν καί μετά τό 1935 καί τό 1937, ὡς ἐγκάθετος «Παλαιοημερολογίτης» τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ! Δηλαδή ἔμεινεν ὄχι μόνον ἕνας κενός παλαιοημερολογίτης, ἀλλά καί ὄργανον, τό ὁποῖον θά ἐξετέλει ὅσα δέν ἡδύνατο νά ἐκτελῆ ὁ Νεοημερολογιτισμός. Ὁ ρόλος του ἐν προκειμένω ἦτο νά στηρίξη ἕναν «παλαιοημερολογιτισμόν», ὑπό τήν πνευματικήν καί διοικητικήν ἐξάρτησιν τῆς Καινοτόμου Σχισματοαιρετικῆ Συνόδου. Ἕναν Παλαιοημερολογιτισμόν χωρίς ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ-ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΝ καί χωρίς ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΔΙΑΔΟΧΗΝ, ἀλλά καί ἀπολύτως ἐξηρτημένον διοικητικῶς καί πνευματικῶς ἀπό τοῦ Οἰκουμενιστικοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ!... Τά πράγματα καταβοοῦν ὅτι τοῦτο ἀκριβῶς εἰς τάς ἡμέρας μας κατέστη αὐτοσκοπός καί ἐνεργεῖται πυρετωδῶς!... Ἐν πάση συντομία, πρέπει νά εἴπωμεν ὅτι ὁ ἐν λόγω πρώην ὁμολογητής, λόγοις καί ἔργοις, (βεβαίως, καί τοῦτο μόλις δι' ὀλίγους μῆνας, ἤτοι ἀπό τοῦ Μαΐου τοῦ 1935 καί μέχρι τοῦ Φθινοπώρου τοῦ ἰδίου ἔτους), προσέφερεν ὅ,τι ἱερώτερον, πολυτιμώτερον καί Ἐκκλησιαστικώτερον ἠδύνατο νά προσφέρη, καί αὐτό ἦτο ἡ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ! Δυστυχῶς ὅμως διά τόν ἴδιον, ἀπό τοῦ Φθινοπώρου τοῦ 1935, εὑρισκόμενος εἰς τήν ἐξορίαν, ἐπισήμως πλέον ἤρχισεν νά ἀρνῆται καί νά ἐμπτύη κατά τῆς ἀπό τοῦ Μαΐου τοῦ 1935 καλῆς Ὁμολογίας καί ἐπί τῶν ἱστορικῶν ἐκείνων Ἐπισκοπικῶν Χειροτονιῶν! Ἐνήργησεν ὡς νά ὥμοσεν εἰς τόν Πονηρόν νά διακόψη καί ἐξαλείψη γενικῶς τήν Ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν καί κυρίως, πάση θυσία, νά μήν γίνη πλέον νέα χειροτονία οὔτε ἐπισκόπου, οὔτε ἱερέως ἤ Διακόνου! Οὕτω ἐπίστευεν ὅτι θά ἐξέλιπεν σύντομα καί ἡ ἀρχιερωσύνη καί ἡ Ἱερωσύνη καί οἱ Ὀρθόδοξοι θά ἀνεζήτουν κληρικούς ἀπό τόν Νεοημερολογιτισμόν ὁπότε δολίως θά ἐξηρτῶντο ἀπό πάσης ἀπόψεως, Διοικητικῆ καί Πνευματικῆ ἀπό αὐτόν, κατ' αὐτόν δέ τόν τρόπον τό «Παλαιοημερολογιτικόν» ἤδη θά ἦτο πολύ γρήγορα λελυμένον! Αὐτό ἀκριβῶς τό ἔργον ἀνέλαβεν νά ἐκτελέση καί ὁλοκληρώση ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος Καββουρίδης! Τά γεγονότα σήμερον καταβοοῦν αὐτάς τάς ἀληθείας, διότι ἰδιαιτέρως σήμερον κραυγαλέως ἐνεργοῦνται συστηματικώτερον. Περιττόν νά τονίσωμεν τό γεγονός ὅτι τό προκληθέν Φλωρινικόν Σχῖσμα, δέν παρέμενεν μόνον ὡς χαίνουσα πληγή εἰς τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά προεκάλεσε καί ἕτερα «θυγατρικά» τοιαῦτα... ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΠΡΟΣΚΡΟΥΟΥΝ ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ ΒΡΕΣΘΕΝΗΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΥΠ’ ΑΥΤΟΥ ΜΟΝΟΥ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΤΟ 1948 Ἐν ἀντιθέσει πρός τόν πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομον, ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος, παραμείνας εἰς τήν ἀπό τό 1924 Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν καί ἐνδιαφερόμενος νά μήν ἐκλείψη καί ἡ Ἀποστολική Διαδοχή, ἐποίησεν τό πᾶν ἵνα φέρη εἰς τήν ἀρχικήν του ὁμολογίαν τόν πρ. Φλωρίνης καί πρό πάντων νά προβοῦν ἀπό κοινοῦ εἰς νέας ἐπισκοπικάς χειροτονίας πλήν δέν τό ἐπέτυχεν, διότι αἱ σκοτειναί δυνάμεις δέν ἔπαιζον!... Ἐπίσης καί ὁ ἐπαμφοτερίζων Κυκλάδων Γερμανός Βαρυκόπουλος, (ὁ ὁποῖος ἐχειροτονήθη εἰς ἀρχιερέα τό 1935), ἄλλοτε ὡμολόγει καί ἄλλοτε ἐσιώπα, ἐνῶ μονίμως ἠρνεῖτο νά συμμετάσχη εἰς νέαν χειροτονίαν ἐπισκόπου, ὡς τοῦ προέτεινεν καί τόν παρεκάλει ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος! Οὗτος ἐν τέλει, καί ἐπισήμως περί τό 1947, συνεμάχησεν καί ἡνώθη μετά τοῦ πρ. Φλωρίνης... Πρό αὐτῆς τῆς πραγματικότητος, ἡ ὁποία ἀντιμετωπίζετο περισσότερον ἀπό μίαν δεκαετίαν (1937-1947), καί ἐνῶ ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος πλέον εὑρίσκετο εἰς τάς δυσμάς τοῦ βίου του, (τόν ἐχώριζεν μόνον ἑνάμισυ ἔτος περίπου ἀπό τῆς ὁσίας καί ὁμολογιακῆ Κοιμήσεώς του († 15.5.1950), ἤτοι τόν Σεπτέμβριον τοῦ 1948, κατόπιν ὁμοφώνου ἀποφάσεως σύμπαντος τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου καί τῶν Μοναχῶν, ἀλλά καί τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, οὗτος ἐπαναλαμβάνομεν ὁ κατ' ἐξοχήν ἀπό τήν πρώτην ὥραν ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ Βρεσθένης ΜΑΤΘΑΙΟΣ, ΥΠΕΡΒΑΣ ΤΗΝ ΚΑΝΟΝΙΚΗΝ ΤΑΞΙΝ, ΕΧΕΙΡΟΤΟΝΗΣΕΝ ΜΟΝΟΣ ΑΥΤΟΣ ΤΟΝ ΠΑΝΟΣΟΛΟΓΙΩΤΑΤΟΝ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΝ ΣΠΥΡΙΔΩΝΑ ΕΙΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΤΡΙΜΥΘΟΥΝΤΟΣ! Κατόπιν τούτου, ἀπό κοινοῦ οἱ δύο αὐτοί Ἀρχιερεῖς, ἀνέδειξαν 5μελῆ Ὀρθόδοξον Ἱεράν Σύνοδον. Ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος ἔχων βαθεῖαν καί ζῶσαν συνείδησιν περί τῆς Ἐκκλησίας, Ὀρθώτατα τόν Σεπτέμβριον τοῦ 1948 ΥΠΕΡΕΒΗ τήν Κανονικήν Τάξιν, διά νά μήν ἐκλείψη ἡ Ἀποστολική Διαδοχή, ὡς ἐπεδίωκον οἱ πάντες (Νεοημερολογιτικός καί Παλαιοημερολογιτικός Οἰκουμενισμός) καί εὑρεθῆ ὁ πιστός λαός ὑποχείριος τῶν προδοτῶν. Δηλαδή ἐν προκειμένω κατά παράλληλον ρῆιν τοῦ Κυρίου, εἶπεν καί ὁ Ὁμολογητής Ἐπίσκοπος Βρεσθένης ὅτι, «ἡ Κανονική Τάξις ἐγένετο διά τήν Ἐκκλησίαν καί ὄχι ἡ Ἐκκλησία διά τήν Κανονικήν Τάξιν...»!!! Ὁ μεγαλύτερος Διώκτης συκοφάντης καί ἱερόσυλος καί αὐτοῦ τοῦ ἐξαιρέτου γεγονότος, προέκυψεν καί πάλιν ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος Καββουρίδης, διότι εἶδεν ὅτι δι' αὐτῶν τῶν ἐπισκοπικῶν χειροτονιῶν, ὁ ἀοίδιμος Ὁμολογητής Ἐπίσκοπος Βρεσθένης Ματθαῖος, συνέτριβεν κυριολεκτικῶς τόν Παλαιοημερολογιτικόν Οἰκουμενιστικόν Φλωρινισμόν, ἀλλά καί τόν Οἰκουμενιστικόν Νεοημερολογιτισμόν! Διό αἱ ἐν λόγω χειροτονίαι τοῦ 1948 ἐστάθησαν ἡ μεγίστη αἰτία καί ἀφορμή νά συνεχίσουν ἀπό κοινοῦ ὁ πρ. Φλωρίνης καί ὁ Νεοημερολογιτισμός καί ἐν γένει ὁ Οἰκουμενισμός, λυσσαλέον διωγμόν, κατά τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, στηριζόμενοι ἐπί τῆς διαστροφῆ κάθε ἀληθείας διά τοῦ ψεύδους, τῆς ἀπάτης καί τῆς συκοφαντίας! ἀπό κοινοῦ ἀμφότεροι ἐσυκοφάντησαν καί ἱεροσύλησαν ὅσον ἠδύναντο κατά τῶν συγκεκριμένων ἱστορικῶν ἀποβασῶν χειροτονιῶν! Ὅπως τό 1935 ὁ Νεοημερολογιτισμός ψευδέστατα ἐκήρυξεν ὡς δῆθεν «ἀντικανονικάς» καί «ἀκύρους» ἐκείνας τάς ἐπισκοπικάς χειροτονίας, οὕτω καί τώρα ἀπό κοινοῦ ἀμφότεροι ἐπαναλαμβάνουν τάς ἰδίας διαστροφάς καί ψεύδη! Τό ἀπολύτως ἀληθές εἶναι ὅμως ὅτι τό 1935 οἱ ἐπιστρέψαντες τρεῖς Ἀρχιερεῖς ἐχειροτόνησαν, ἀφοῦ πρῶτον ὡμολόγησαν καί ἐπέστρεψαν εἰς τήν πρό τοῦ 1924 Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος, ἀπεκήρυξαν τόν Νεοημερολογιτισμόν καί πάντως πρό τῆς ὑπ' αὐτοῦ (τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ), «καθαιρέσεώς» των! Εἶναι ἀπολύτως σαφές καί ἱστορικῶς ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΟΝ, ὅτι τό 1935 ἤδη εἶχον προηγηθεῖ Κανονικῶς καί Ὀρθοδόξως αἱ χειροτονίαι καί μετά ἠκολούθησεν ἡ ἀνόητος πρᾶξις τῆς «καθαιρέσεως» ἀλλά καί τῆς ἐξορίας, ἀποκλειστικῶς, διότι ΕΧΕΙΡΟΤΟΝΗΣΑΝ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ!!! Βεβαίως καί ἄν ἀκόμη, καθ' ὑπόθεσιν λέγομεν, αἱ ἐπισκοπικαί ἐκεῖναι χειροτονίαι τοῦ 1935 εἶχον γίνει ὑπό «καθηρημένων», ἡ τοιαύτη πρᾶξις «καθαιρέσεως» ὑπό τοῦ ἀποκεκηρυγμένου Σχισματοαιρετικοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, καί ὑπό τό φῶς τῆς Ὁμολογίας Ἐκκλησιολογίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ΟΥΔΕΝ θά ἐκέκτητο κῦρος καί ΟΥΔΕΜΙΑΝ συνέπειαν θά εἶχεν ἐπί τῶν ἐπισκόπων ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἐχειροτόνησαν, καθώς καί ἐπί τῶν χειροτονηθέντων!... Η ΠΕΡΙ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΣ ΣΚΕΥΩΡΙΑ ΤΟΥ πρ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ Ἐπαναλαμβάνομεν, ὅτι ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος ἀνέλαβεν παντί σθένει καί τρόπω νά «ἀκυρώση» τάς χειροτονίας καί τοῦ 1948, ὑπῆρξεν ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος! Οὗτος ἐνῶ συστηματικῶς ἠρνεῖτο τήν Ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅμως ὅλως ἱεροσύλως ἀντεποιεῖτο τήν Ἐκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ., ἀποκαλῶν ὡς τοιαύτην τήν ἀπό τό 1937 σχισματοαίρεσίν του! Ναί, ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΣ, ΑΡΝΗΤΗΣ καί ΒΛΑΣΦΗΜΟΣ ἀποβάς κατ' Αὐτῆς, συκοφαντεῖ τόν Ἐπίσκοπον Βρεσθένης καί τήν ὑπ' αὐτόν Ἱεράν Σύνοδον ὡς δῆθεν σχισματικῶν (ἔναντι τοῦ ἰδίου!), τό δέ ἀδιανόητον εἶναι ὅτι τό 1950 διακηρύσσει ὅτι «ἐάν τις τῶν Ματθαιϊκῶν Ἐπισκόπων καί Κληρικῶν, θελήση κάποτε νά ἐπιστρέψη (ποῦ; εἰς τό σχίσμα του(!), τό ὁποῖον ἀθεολογήτως καί ὅλως, ἐπαναλαμβάνομεν, κακοήθως ἐχαρακτήριζεν ὡς «Ἐκκλησίαν», ἐκ τῆς ὁποίας τό 1937 ἀπεκόπη δῆθεν ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος), θά ἔδει ὁπωσδήποτε νά χειροθετηθῆ ὡς πρώην σχισματικός»!!! Πρόκειται ἀσφαλῶς περί συνειδητῆς καί πάντως κακοήθους ἱεροσυλίας, τήν ὁποίαν ὅμως ἀποθανόντος τοῦ πρ. Φλωρίνης τό 1955, συνέχισαν οἱ πολύ χείρονες ἐκείνου ὀπαδοί του. Κενοί καί τυφλοί «παλαιοημερολογῖται», παρέλαβον τήν ἀπό 1950 γραπτήν «παρακαταθήκην» τοῦ πρ. Φλωρίνης, καί ἐμεθόδευσαν νά ἐφαρμόσουν τήν περί «χειροθεσίας» ἐντολήν, ἐπί τῶν ἐπισκόπων καί Κληρικῶν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία «χειροθεσία», ἐπαναλαμβάνομεν καί τονίζομεν, προβλέπεται μόνον διά τούς ἐπιστρέφοντας εἰς τήν Ἐκκλησίαν πρώην σχισματικούς!!! Ὁ ἐντελῶς σκοτισθείς νοῦς τοῦ ἀρνητοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας καί διά λογαριασμόν τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ προκαλέσαντος τό 1937 τό πρῶτον σχῖσμα-Σχισματοαίρεσιν εἰς τό Σῶμα τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, διενοήθη μέ αὐτόν τόν τρόπον νά προσβάλη τόσον τάς χειροτονίας τοῦ 1935, ὅσον καί κυρίως τοῦ 1948, ὥστε κατόπιν μοιραίως νά αὐτοκαταλυθῆ καί ἐκλείψη καί ἡ Ὁμολογία- Ἐκκλησιολογία, καί καταστήση ὁλόκληρον τό σῶμα τῶν ἀπό τό 1924 πιστῶν «σχισματικούς», ὅπως εἶχον καταστεῖ σχισματικοί ὁ ἴδιος καί οἱ ὀπαδοί του ἐπισήμως ἀπό τό 1937!!! Εἶναι ἔργον ἀντίχριστον καί ἀντιεκκλησιαστικόν ὅλον τοῦτο ἤ ὄχι; Ὅσον ὅμως τό σχέδιον τοῦτο ἐμεθοδεύθη καί ὅλως ΙΕΡΟΣΥΛΩΣ ἐπεχειρήθη ὑπό τῶν ὀπαδῶν του, τόσον ΑΠΕΤΥΧΕΝ, διότι ἐπιχειρηθέν τό συνέτριψεν ἡ δεξιά τοῦ Κυρίου!... Ἄς τό παρακολουθήσωμεν ὅπως διεδραματίσθη ἀπό τόν Σεπτέμβριον τοῦ 1971 καί συνεχίζεται μέχρι σήμερον. Τήν σύνοψιν τῶν συμβάντων κατά τόν Σεπτέμβριον τοῦ 1971 τήν ἐπιχειροῦμεν ὡς Ἱερά Σύνοδος, διότι οἱ πλείονες ἐξ ἡμῶν εἴμεθα αὐτόπται καί αὐτήκοοι μάρτυρες τῶν γεγονότων. Θεωροῦμεν δέ ὡς εὐλογίαν Θεοῦ τήν παροῦσαν Συνεδρίασιν, διότι τόσον ἡμεῖς σήμερον ὡς Μητροπολῖται Μεσογαίας Κήρυκος καί Λαρίσης Ἀμφιλόχιος, ὅσον καί ὁ ἐλλογιμώτατος θεολόγος κ. Ἐλευθέριος Γκουτζίδης, τοῦ ὁποίου ἡ παρουσία ἀπό τότε εἰς τά Γραφεῖα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, διεδραμάτιζεν σπουδαῖον ρόλον, ὁμιλοῦμεν καί γράφομεν ὡς αὐτόπται καί γνῶσται τῶν τότε γεγονότων. Ὡς γνῶσται λοιπόν, κυρίως ἀπό τήν 3ην Ὀκτωβρίου 1971, ὅτε ἐπέστρεψεν ἡ ἐξαρχία, διαβεβαιοῦμεν ὅ,τι καί ὅσα ἀκριβῶς καί ἐπανειλημμένως πρός πᾶσαν κατεύθυνσιν καί ἐξαιρέτως ἐνώπιον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου κατά τήν συνεδρίαν τῆς 8ης Ὀκτωβρίου 1971, ἡ ἐπιστρέψασα ἐξαρχία μας, ἐν ΩΜΟΦΟΡΙΩ και ΕΠΙΤΡΑΧΗΛΙΩ, διαβεβαίωνεν καί διετράνωνεν τήν μαρτυρίαν της, καθ' ἥν ἡ Ἱεραποστολή εἰς τήν ἐν Ἀμερικῆ Σύνοδον τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς ἐπέτυχεν ἀπολύτως διότι: 1) Ἡ Ρωσική Σύνοδος μετά πολλοῦ ἐνδιαφέροντος καί προσοχῆ ἤκουσεν τήν Ἔκθεσιν Πίστεως καί τά ἀφορῶντα εἰς τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος καί ἰδιαιτέρως τήν ἀπό τό 1924, Ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν Αὐτῆς, καί θαυμάσασα τήν ἐπεκρότησεν καί τήν ἀπεδέχθη. 2) Βάσει αὐτῆς τῆς ἀποδοχῆ τῆς Ὁμολογίας-Ἐκκλησιολογίας, ἐκηρύχθη ἡ Ἕνωσις καί ἀνεγνωρίσθη ἡ ὑφ' ἑνός ἐπισκόπου Χειροτονία τοῦ Τριμυθοῦντος Σπυρίδωνος καί ὅλαι ὅσαι κατόπιν ἠκολούθησαν ὡς ἀπολύτως πλήρεις καί ἔγκυροι. Δηλαδή ἀνεγνωρίσθησαν ὡς Κανονικαί καί Ὀρθόδοξοι πράξεις, διακονήσασαι ἀποκλειστικῶς τήν Ἐκκλησίαν. Εἰς τήν συνέχειαν, καί διά νά εἰρηνεύσουν οἱ Φλωρινικοί, οἱ ὁποῖοι ἐμαίνοντο κατά τῆς ἀναγνωρίσεως, ὥρισεν ὅπως, διά νά ἐπέλθη ἀγάπη, πραγματοποιηθῆ καί ἡ περιβόητος «Συγχωρητική Εὐχή», ὑπό τόν βασικόν ὅρον ὅτι αὕτη δέν καθήπτατο οὐδαμῶς τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1948. Ἀντιθέτως τοῦτο ἐγένετο διά νά εἰρηνεύσουν καί Ὀρθοδοξήσουν οἱ Φλωρινικοί καί ἑνωθοῦν ἐν τῆς Ἐκκλησία, διότι δέν ἦτο δυνατόν νά εἶναι ἡνωμένη ἡ Ρωσική Σύνοδος μετά τῆς ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησίας καί νά διασαλεύεται ἡ ἕνωσίς της μετά τῶν Φλωρινικῶν, οἱ ὁποῖοι ἐν προκειμένω πρωτίστως δέν εἶχον τήν ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν, ἐπί τῆς ὁποίας ἐκηρύχθη ἡ ἕνωσις μετά τῆς Ρωσικῆ Συνόδου! Ταῦτα πάντα βάσει τῶν ἐπανειλημμένων καί ρητῶν δηλώσεων τῆς ἐξαρχίας μας!... Διά τούς λόγους αὐτούς, ἤτοι διά τήν ἀγάπην, εἰρήνην καί ἕνωσιν καί τῶν Φλωρινικῶν ἐν τῆς ἰδία Πίστει καί Ὁμολογία, ὁ Πρόεδρος τῆς Ρ.Σ. Φιλάρετος, ἠγνόησεν τήν ἐν «Σχεδίω ἀπόφασιν τῶν Φλωρινικῶν» καί ἰδιαιτέρως τήν παράγραφον, αὐτῆς ἡ ὁποία ἀντιφατικῶς καί ὅλως ἀνοήτως ἀνέφερεν τήν περί «χειροθεσίας» ἀπόφασίν της, ἐνῶ προηγουμένως, εἰς τό αὐτό σχέδιον τῶν Φλωρινικῶν, φέρεται ρητῶς ὡς ἀναγνωρίσασα ἐγκύρους ταύτας. Διά τοῦτο ὥρισεν προφορικῶς νά ἀναγνωσθῆ μιά ἁπλῆ συγχωρητική εὐχή, ἡ ὁποία σαφέστατα ΔΕΝ ΣΥΝΕΙΧΕΤΟ μέ τήν ἀναγνώρισιν τῆς ὑφ' ἑνός χειροτονίας τοῦ 1948. Ἡ συγχωρητική εὐχή, ἡ ὁποία ἐγένετο δεκτή ὑπό τῆς ἐξαρχίας μας εἰς τήν Ἀμερικήν, ἐγένετο κατ' ἄκραν οἰκονομίαν δεκτή καί ὑπό τῆς Ἱερᾶς Συνόδου εἰς τήν Ἑλλάδα, πάντοτε ὑπό τήν βασικήν προϋπόθεσιν ὅτι δέν εἶχεν ἀπολύτως καμμίαν σχέσιν μέ τάς χειροτονίας τοῦ 1948. Δηλαδή ἡ Συγχωρητική Εὐχή δέν ἀπετέλει παράγοντα διά τήν ἀναγνώρισιν ἀλλά ἠκολούθησεν ὑπό τήν ἀποκλειστικήν δεοντολογίαν νά εἰρηνεύσουν οἱ Φλωρινικοί, ὁμολογήσουν τήν καλήν ὁμολογίαν καί ἐπέλθη καί αὐτῶν ἡ ἐν τῆς Ἐκκλησία Ἕνωσις. Σημειωτέον ὅτι κατά τάς ρητάς δηλώσεις τῆς ἐξαρχίας ἡ Ρωσική Σύνοδος ἐθεωρήθη ὡς Ὀρθόδοξος καί ἕνεκα τούτου κατέστη δυνατή ἡ μετ' αὐτῆς ἕνωσις καθώς καί ἀποδοχή τῆς συγχωρητικῆς εὐχῆς. Ἀπό τῆς 8ης Ὀκτωβρίου ἕως τήν 15ην/28ην Ὀκτωβρίου 1971 συνέβησαν πολλά γύρω ἀπό τό θέμα «Συγχωρητική Εὐχή», τό κυριώτερον δέ ὅτι ἡ Ἱερά Σύνοδος κατ' ἀρχάς ἐφέρετο διχασμένη, διότι δύο Ἐπίσκοποί μας ὁ Μακαριστός Τρίκκης καί Σταγῶν Βησσαρίων καί ὁ τότε Μεσσηνίας Γρηγόριος, ἠρνοῦντο νά ἀποδεχθοῦν καί αὐτήν τήν συγχωρητικήν εὐχήν, ἔστω ὡς πρᾶξιν ἀγάπης καί εἰρήνης! Ὅτε ὅμως κατά τόν Ὄρθρον τῆς 15/28 Ὀκτωβρίου 1971, οἱ δύο αὐτοί ἀρχιερεῖς ἐτέθησαν πρό τοῦ διλήμματος καθ' ὅ: «Ἀπόρριψις τῆς συγχωρητικῆς εὐχῆς συνεπάγεται τήν ἐκδίκασιν τῶν δύο Ἐπισκόπων τῆς Ἐξαρχίας καί προφανῶς τήν καθαίρεσίν των», καί ὅτι «ἀπειλεῖται σχῖσμα ἐσωτερικόν», ἐνῶ, ὅλως ἰδιαιτέρως, ἐτονίσθη καί ὑπεγραμμίσθη καί πάλιν ὅτι «ἡ συγκεκριμένη ἄκρα οἰκονομία περί ἀποδοχῆ τῆς Συγχωρητικῆ, δέν ἔχει ΚΑΜΜΙΑΝ ΑΠΟΛΥΤΩΣ-ΑΝΑΦΟΡΑΝ εἰς τό Μυστήριον τῆς χειροτονίας καί δέν θίγει τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν, τήν ὁποίαν κέκτηται ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐκ τῶν ἀπολύτως ἐγκύρων Χειροτονιῶν τοῦ 1935 ὅσον καί τοῦ 1948». Κατόπιν τούτων, κατά τήν συγκεκριμένην ἡμέραν καί ὥραν, οἱ δύο Ἀρχιερεῖς ὑπανεχώρησαν καί δέχθησαν καί ἀνεγνώσθη τύποις ἡ «συγχωρητική εὐχή». Οὕτω τό ἀπό τό 1950 καταχθόνιο σχέδιον τοῦ πρ. Φλωρίνης, νά διακόψη τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν καί δι' αὐτῆς καί τήν Ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν, μέσω καί διά τῆς «χειροθεσίας» κατά τόν Η΄ Κανόνα, δηλαδή νά συντρίψη τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καί νά καταστήση τούς Γ.Ο.Χ. ἁπλῶς θρησκολήπτους καί ἀρρωστημένους «Παλαιοημερολογίτας», αὐτό λέγομεν τό ἄκρως ἱερόσυλον σχέδιον, δέν ΑΠΕΤΥΧΕΝ ἁπλῶς ἀλλά καί ΣΥΝΕΤΡΙΒΗ ΚΑΙ ΕΚΟΝΙΟΡΤΟΠΟΙΗΘΗ ὑπό τῆς δεξιᾶς τοῦ Κυρίου. ΤΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΚΑΙΡΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΡΩΣΩΝ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΥΓΧΩΡΗΤΙΚΗΝ ΕΥΧΗΝ. ΑΠΟΠΕΙΡΑΙ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΟΥΝ ΤΑΥΤΗΝ ΙΕΡΟΣΥΛΩΣ ΩΣ «ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΝ»! Ἐπίσης τονίζομεν καί δέον ὅπως ληφθῆ σοβαρῶς ὑπ' ὄψιν, τό γεγονός ὅτι ἡ ἐπιστρέψασα ἐξαρχία μας ἀφοῦ εὐηγγελίσθη τά περί Ὁμολογίας, τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς περί ἀναγνωρίσεως τῶν χειροτονιῶν καί τῆς κατ' ἄκραν οἰκονομίαν καί ὑπό ρητούς ὅρους «συγχωρητικῆς εὐχῆς», ὄχι ἁπλῶς δέν ἐνεφάνισεν οὐδέν ἐπίσημον γραπτόν σχετικόν κείμενον, ἀλλ' οὔτε καί αυτήν τήν ψευδοαπόφασιν τῶν Φλωρινικῶν, τήν ὁποίαν ἀπό μακροῦ ἡτοίμαζον εἰς τε τήν Ἑλλάδα καί τήν Ἀμερικήν! Τοῦτο δε καταφανῶς ἐπειδή δέν ἐνεκρίθη ὑπό τῆς Ρωσικῆ Συνόδου καί κυρίως, διότι δέν ὑπεγράφη! Αὕτη μόνον ἀπό τό τέλος τοῦ Νοεμβρίου 1971, ὅταν τά πάντα εἶχον τελειώσει, τότε μόνον δημοσιεύεται πρῶτον ὑπό τῶν Φλωρινικῶν καί ἀμέσως κατόπιν καί ὑπό τοῦ Εὐγενίου Τόμπρου, ἐννοεῖται ἀνυπόγραφος ὑπό τῆς Ρωσικῆς Συνόδου, φέρουσα μόνον τήν ὑπογραφήν τοῦ συμμετέχοντος εἰς τήν ὅλην σκευωρίαν Γραμματέως αὐτῆς, ἤτοι τοῦ Μανχάταν Λαύρου)(1), διά νά μείνη ἔκθετος εἰς τόν αἰῶνα, διότι ὑπέγραψεν ἄθλιον, ἱερόσυλον, ἀντιφατικόν, ψευδές καί ἐπαίσχυντον ἔγγραφον τῶν Φλωρινικῶν ὡς δῆθεν «ἀπόφασιν» τῆς Ρωσικῆ Συνόδου! Ὡς ἐκ τούτου ἡ ἱερά Σύνοδος δέν ἠσχολήθη μέ αὐτήν τήν «ἀπόφασιν», ἐνῶ ζωηρῶς καί ἀποκλειστικῶς ἠσχολήθη μέ τήν Ὀρθόδοξον ὁμολογίαν διότι οὐδόλως αὕτη προέκυπτε, οὐδέ κἄν ἀνεφέρετο εἰς τήν ψευδοαπόφασιν τῶν Φλωρινικῶν, ἀλλά καί διότι ἐξετίθετο ἡ Ἐξαρχία μας! ὡς ἐκ τούτου ἡ Ἱερά Σύνοδος ἐποίησε τό πᾶν δι' αὐτήν τήν ὁμολογίαν καί διά νά μή διασαλευθῆ ἡ κηρυχθεῖσα ἕνωσις, μεθ' ὅ θά ἠκολούθει καί τό περί ἀναγνωρίσεως ἤ «χειροθεσίας» ὡς ἄκρως ἀντιφατικόν θέμα. Δυστυχῶς ὅμως οἱ Φλωρινικοί, ἀλλά καί οἱ συμπράξαντες ἡμέτεροι (Εὐγένιος Τόμπρος, Καλλιόπιος κ.λπ.) ἀνέλαβον νά πραγματοποιήσουν νέον Σατανικώτερο σχέδιον! Δηλαδή, χωρίς θορύβους, ἀλλά καί ἄκρως δολίως καί ὑπούλως, ἐφαντάσθησαν ὅτι ἠδύναντο καί διά τῆς Γκεμπελιστικῆ μεθόδου νά μεταποιήσουν τήν δεδομένην πλέον «Συγχωρητικήν εὐχήν», τήν ὁποίαν ὑπό ρητούς ὅρους καί προϋποθέσεις ἐδέχθη ἡ Ἱερά Σύνοδος ἐν Ἑλλάδι, εἰς «Χειροθεσίαν» ὡς ἐπί σχισματικῶν κατά τόν Η΄ Κανόνα τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆ Συνόδου! Διά τοῦ τρόπου αὐτοῦ ἤτοι τῆς ἐξαρτήσεως τῆς Ἀποστολικῆς μας Διαδοχῆς ἐκ τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς καί δι' αὐτῶν ἐκ τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ-Οἰκουμενισμοῦ, θά «ἐλύετο τό Παλαιοημερολογιτικόν», διότι θά «κατελύετο» καί ἡ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ, ἀλλά καί ἡ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ! Δέν θά ἀπαριθμήσωμεν ὅλας τάς σχετικάς ἀποπείρας των, ἀλλά θά ἀναφέρωμεν μόνον ὡρισμένας χαρακτηριστικάς, τάς ὁποίας Κλῆρος καί Λαός πρέπει νά ἔχωμεν ὑπ' ὄψιν. 1) Ἤρξαντο τήν συγχωρητικήν εὐχήν, τήν ὁποίαν ὑπό ρητάς προϋποθέσεις καί ὅρους ἔκαμε δεκτήν ἡ Ἱερά Σύνοδος, νά τήν ἀποκαλοῦν καί νά τήν προπαγανδίζουν συστηματικῶς ὡς δῆθεν «χειροθεσίαν», βασιζόμενοι ἀποκλειστικῶς εἰς τό ἐκ τῶν ὑστέρων ἐμφανισθέν ἀνυπόγραφον, ἐλεεινόν καί τρισάθλιον «σχέδιον ἀποφάσεως τῶν Φλωρινικῶν», τό ὁποῖον, ὡς εἴπομεν, ἀναισχύντως καί ὅλως δολίως ἐνεφάνιζον ὡς δῆθεν ἀπόφασιν τῆς Ρωσικῆ Συνόδου, ἐνῶ εἴς τινας δυσκόλους περιπτώσεις μετεχειρίζοντο καί τήν «διευκρίνισιν» ὅτι «ἡ Ρ.Σ. ὑπό τόν ὅρον «χειροθεσία» ἐννοεῖ τήν Συγχωρητικήν εὐχήν καί ὄχι τήν κατά τόν Η΄ Κανόνα προβλεπομένην χειροθεσίαν»!!! 2) Ὁ Εὐγένιος Τόμπρος ἐν συνεννοήσει μετά τοῦ τότε (1972) ἀκόμη Πρωθυπουργοῦ Γεωργίου Παπαδοπούλου καί μέ πρόφασιν νά στηριχθῆ τό δοκιμαζόμενον Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, δεδομένης δέ καί τῆς ἀντιθέσεως καί διαστάσεως τοῦ τότε Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου (τῆς Νεοημερολογιτικῆς Ἱεραρχίας), πρός τόν Γ. Παπαδόπουλον, ἀπεφάσισαν ὅπως ὑπαχθῆ ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων καί ἀναγνωρισθῆ καί ὑπό τοῦ Κράτους ὡς δευτέρα ἐν Ἑλλάδι ἐπίσημος Ἐκκλησία! Τό θέμα προωθεῖτο διακριτικώτατα, πλήν μέ γρήγορον ρυθμόν, καί δέν θά ἐλάμβανεν ἐπισήμως διαστάσεις, ἀλλά σιωπηλῶς καί ἀθορύβως θά ἐκηρύσσετο ἡ ἕνωσις, μέ τό ὡς ἄνω Πατριαρχεῖον μέ βάσιν ὅμως τήν «ψευδοαπόφασιν τῶν Φλωρινικῶν», ἡ ὁποία ἐνεφάνιζεν τήν ἁπλῆν Συγχωρητικήν Εὐχήν εὐθέως ὡς χειροθεσίαν ἐπί σχισματικῶν!... Τόν Ἰανουάριον τοῦ 1973 τό ἐν λόγω σχέδιον περί ἀναγνωρίσεως καί ὑπαγωγῆ τῆς «Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. ἐν Ἑλλάδι», εἰς τό Πατριαρχεῖον-Ἱεροσολύμων, προωθεῖται ἀποφασιστικά καί προκειμένου νά ὁλοκληρωθῆ, ἐσπευσμένως συγκροτεῖται 12μελής Ἱερά Σύνοδος, (ἐξ ὦν τινές, ἦσαν μυημένοι καί σαφέστατα ἐγνώριζον τό σχέδιον), ὅπως διά τοῦ τρόπου αὐτοῦ ἀναγνωρισθῆ ἡ ψευδοαπόφασις καί ἀποκτήση κῦρος, ὁπότε ἡ Συγχωρητική Εὐχή πλέον θά ἐλογίζετο ἐπισήμως ὡς «χειροθεσία»! Ὅλον τοῦτο τό σχέδιον ἐναυάγησεν πρίν ὁλοκληρωθῆ, διότι οἱ πρωτεργάται Εὐγένιος Τόμπρος καί Γεώργιος Παπαδόπουλος τό 1974 ἐξέπεσον καί... ἔσβησαν! Ἰδού ἡ δεξιά τοῦ Κυρίου καί πάλιν ἐπενέβη καί συνέτριψεν καί αὐτό τό σχέδιον!... 3) Ἡμέτεροι καί Φλωρινικοί, συνεχῶς συνήρχοντο καί ἐμελέτων τά σχέδια εἰς τήν Μονήν τῶν Ἁγίων Ταξιαρχῶν τοῦ Κορινθίας Καλλίστου εἰς τά Ἀθίκια, ἐνῶ ἐθεωρεῖτο ὡς καλή σύμπτωσις τό ὅτι ὁ κ. Γκουτζίδης κατά τήν συγκεκριμένην περίοδον, ἦλθεν εἰς τρόπον τινά εὐγενῆ ἀντίθεσιν πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀνδρέαν, διότι δέν ἐδέχθη τήν πρότασίν του νά χειροτονηθῆ Κληρικός καί νά συνεργασθῆ μετά τοῦ τότε ἀκόμη Πρωθιερέως Εὐγενίου Τόμπρου, διό ἀπό τό τέλος τοῦ 1972 καί ἀρχάς τοῦ 1973 διακριτικώτατα ἀπετραβήχθη καί μέχρι τά μέσα τοῦ 1977, δέν συμμετεῖχεν ἐπισήμως εἰς τόν ἀγῶνα τῆς Ἐκκλησίας, παρά μόνον ὡς θεολόγος προσωπικῶς διηκόνει τόν Ἀρχιεπίσκοπον. Αὐτό ὑπό τῶν ἐπιβούλων ἐθεωρήθη ὡς «εὐτυχές» γεγονός, διά τήν εὐκολωτέραν προώθησιν τῶν σχεδίων ὅλων τῶν συνασπισμένων Προδοτῶν, οἱ ὁποῖοι ἤθελον νά περάσουν τήν Συγχωρητικήν Εὐχήν ὡς «χειροθεσίαν»!... 4) Ὅσον καί ἄν ἀποτυγχάνουν καί ματαιώνονται τά συγκεκριμένα σχέδια, τό ὅλον θέμα παρηκολούθει μέ ἰδιαίτερον ἐνδιαφέρον ὁ Νεοημερολογιτισμός, ἐνῶ εἰς τινα βαθμόν διακριτικῶς ἤρχετο συνεργός καί ἡ πολιτεία! Τά ἔτη 1973 καί 1974 μέχρι 1976 εἶναι ἀποκαλυπτικά! Ὁ τότε Νεοημερολογίτης Πειραιῶς Χρυσόστομος Ταβλαδωράκης κατά τήν περίοδον 1974-1976, ἀναλαμβάνει ὅπως, μέσω τῶν Δικαστηρίων, ἀναγνωρισθῆ ἡ ψευδοαπόφασις τῶν Φλωρινικῶν, ἡ ὁποία ἐνῶ «τηρεῖ Φλωρινικήν σιγήν» ὡς πρός τήν Ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν, εἶναι ὅμως ρητή ὡς πρός τό θέμα «χειροθεσία τῶν Ματθαιϊκῶν»!!! Ἐν προκειμένω ὁ Νεοημερολογίτης Πειραιῶς Χρυσόστομος Ταβλαδωράκης, μηνύει εἰς τό Πολυμελές Πλημμελειοδικεῖον Πειραιῶς τόν ἡμέτερον μόλις χειροτονηθέντα ὡς ἐπίσκοπον Πειραιῶς Νικόλαον Μεσσιακάρην ὡς «ἀντιποιούμενον τό λειτούργημα τοῦ ἐπισκόπου, ψευδεπίσκοπον ὄντα», διό ἐζήτει νά ἐπιληφθῆ καί ἀποφανθῆ ἡ Δικαιοσύνη! Ἡ κατηγορία βεβαίως ἦτο βαρυτάτη καί ἀπαιτοῦσε πίστιν καί γενναῖον φρόνημα, ἅτινα ὅμως ἔλειπον ἀπό τόν τότε Πειραιῶς Νικόλαον! Οὗτος ἐμφανισθείς εἰς τούς ἀνακριτάς, ἀπολογούμενος ἰσχυρίζετο ὅτι εἶναι Κανονικός καί ὄχι ψευδεπίσκοπος, καί δέν ἀντιποιεῖται λειτούργημα Ἐκκλησιαστικόν. Μή δυνάμενος δέ νά σηκώση περαιτέρω τόν σταυρόν τῆς ὁμολογίας καί τοῦ διωγμοῦ, ἐμφανίζει, (ὁ ἴδιος ἤ ὁ συνήγορός του, εἶναι χωρίς σημασίαν, ἀφοῦ ὁ Συνήγορος ὁμιλεῖ καί ἐνεργεῖ ἐξ ὀνόματος τοῦ πελάτου του), καί καταθέτει τήν «ψευδοαπόφασιν» τῶν Φλωρινικῶν ὡς ἐπίσημον ἀπόφασιν τῆς Ρωσικῆ Συνόδου, εἰς τήν ὁποίαν ἀναγνωρίζεται ὡς Κανονικός ὁ Πειραιῶς Νικόλαος, ἀλλά κατόπιν τῆς χειροθεσίας!!! Οὕτω εἰς τό 54/76 ἐκδοθέν ἀπαλλακτικόν Βούλευμα, ὁ μέν Πειραιῶς σαφῶς ἀρνεῖται τήν ἀρχιερωσύνη του, μεθ' ὅ ἀναγνωρίζεται ἀπό τό Πολυμελές ἀνακριτικόν τμῆμα, τοῦ Συμβουλίου τῶν Πλημμελειοδικῶν Πειραιῶς, ὡς Ἐπίσκοπος, ἡ δέ ψευδοαπόφασις τῶν Φλωρινικῶν προβάλλεται ὡς δῆθεν ἐπίσημον Ἐκκλησιαστικόν ἔγγραφον, καί λαμβάνει καί «νομικήν» θά ἐλέγομεν ὑπόστασιν!!! Πλέον ὁ μέχρι τό 1971 ἐγκαλούμενος ὡς «ψευδοκληρικός» καί ἀπό τόν Ἰανουάριον τοῦ 1973 καί «ψευδεπίσκοπος», δυνάμει αὐτῆς τῆς ἀδιανοήτου ἱεροσυλίας περί χειροθεσίας του, τήν ὁποίαν ἐμφανίζει ἡ ἀναφερθεῖσα «ψευδοαπόφασις τῶν Φλωρινικῶν», ὄχι ἁπλῶς «ΕΔΙΚΑΙΩΘΗ», ἀλλ' ὡς ἐκαυχᾶτο, ἔλαβεν καί τά «συγχαρητήρια» τῶν ἀνακρινόντων..., ἐνῶ, προσοχή(!), προέκυψεν ὡς δῆθεν «ἡττημένος» καί «συντετριμμένος» ὁ Νεοημερολογίτης Πειραιῶς Χρυσόστομος Ταβλαδωράκης!... Τοῦτο ἀσφαλῶς ἀποκλειστικῶς ἐπεδίωκεν καί ὁ ἴδιος καί εὐρύτερον ὁ Νεοημερολογιτικός Οἰκουμενισμός, δηλαδή μέσω αὐτῆς τῆς συμπαιγνίας νά λάβη κῦρος ἡ ψευδοαπόφασις καί ἀποκλειστικῶς ἡ περί «χειροθεσίας» παράγραφος! Γίνεται, λοιπόν, ἀπολύτως σαφές ὅτι πλέον ἡ Ἀποστολική Διαδοχή ἐπιχειρεῖται νά πληγῆ ἀπροκαλύπτως ὑπό τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ καί τῆς Πολιτείας μέσω τῆς Δικαιοσύνης!!! Τοῦτο τό ἐκδοθέν 54/76 Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα τοῦ Συμβουλίου Πλημμελειοδικῶν ὑπέρ τοῦ Πειραιῶς Νικολάου, ἐνεφανίσθη τό 2003, ὅτε ἡ ἤδη σχισματοαιρετική του ὁμάς, (τῆς ὁποίας ὁ ἴδιος πλέον ἡγεῖτο ὡς «Ἀρχιεπίσκοπος», μετά τήν ἀναγκαστικήν παραίτησιν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου ὑπέρ αὐτοῦ), εἶχεν εἰσέλθει εἰς τήν τελικήν της εὐθεῖαν προκειμένου «ἱεροσυνοδικῶς» νά διακηρύξη τήν ἄκρως ψευδῆ καί ἱερόσυλον σκευωρίαν-ἀπάτην, ἤτοι περί «ἀποκηρύξεως» καί «καταδίκης» τῆς δῆθεν «χειροθεσίας» καί «ἐπαναφορᾶς των εἰς τόν Ἅγιον Πατέρα»!!! Ὅλως ἰδιαιτέρας σημασίας εἶναι ὅτι διά τῆς οὔτω μετατροπῆ τῆς Συγχωρητικῆς εὐχῆς εἰς τήν ἀνυπόστατον «χειροθεσίαν» των, καί τῆς «Συνοδικῆς» των καταδίκης καί ἀποκηρύξεως αὐτῆς τό 2007, οὐσία τήν ΥΠΕΣΤΑΣΙΑΣΑΝ διά τούς ἰδίους τούς ἑαυτούς των καί τήν ἐπεκάθησαν ἐπί τῶν κεφαλῶν των! Σαφέστατα δέ ἡ θρασυτάτη αὐτή πρᾶξις ἀποτελεῖ τήν ἐσχάτην ἄρνησιν, βεβήλωσιν καί ἱεροσυλίαν κατά τῶν ἀπό τό 1935 καί 1948 ἐπισκοπικῶν χειροτονιῶν των, καί πλέον κατά τήν ἀκρίβειαν τῶν θείων καί Ἱερῶν Κανόνων δέν εἶναι δυνατόν νά ἀναγνωρίζωνται ὡς ἐπίσκοποι!... 5) Παραλλήλως πρός τόν Νικόλαον καί προφανῶς καί πρό αὐτοῦ, (1974-1976) καί ὁ τότε Ἀργολίδος Παχώμιος Ἀργυρόπουλος, προετοιμάζων, ὅσον ἐξηρτᾶτο ἀπό τόν ἴδιον, τήν ἐπίσημον μετατροπήν τῆς Συγχωρητικῆς Εὐχῆς, εἰς δῆθεν «χειροθεσίαν»(!), πρῶτος αὐτός ἐγγράφως, ὑπό ἄκραν μυστικότητα, γράφει καί ὑπογράφει ἀπόρρητον «ἐξομολογητικήν ἐπιστολήν», εἰς τήν ὁποίαν ἀποφαίνεται ψευδῶς πλήν ρητῶς ὅτι ἡ ἐν Ἑλλάδι Ἱερά Σύνοδος καί προηγουμένως ἡ Ἐξαρχία ἐν Ἀμερικῆ, «προσέτρεξαν» καί «ἐδέχθησαν "ἀγαλλομένω ποδί" ὅλοι ὄχι "Συγχωρητικήν Εὐχήν" ἀλλά "Χειροθεσίαν" ὡς ἐπί σχισματικῶν»! Ὁμοίως καί οὗτος, ὅπως ὁ Νικόλαος, τό κείμενόν του, τό ὁποῖον ἐχαρακτήρισεν ἐξ ἀρχῆς ὡς «ἐξομολογητικήν του ἐπιστολήν», τό ἐκράτησεν μυστικόν καί μόνον περί τό 2003 ἐπισήμως τό ἐκυκλοφόρησεν καί μάλιστα ὑπερημύνθη αὐτοῦ, γράψας καί δεύτερον ἴδιον ἀκριβῶς ψευδές καί ἱερόσυλον κείμενον τό 2004! Αὐτή εἶναι ἡ ἐπί ὁλόκληρον 30ετίαν συνεχιζομένη προδοσία κατά τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1948, δυστυχῶς καί παρά ἡμετέρων πρώην Ἐπισκόπων!... 6) Εἰς τά ἴδια πλαίσια, ὁ ἴδιος ἐσωτερικός μηχανισμός, τοῦ ὁποίου, μετά τόν Εὐγένιον Τόμπρον, ἡγεῖται ὁ τότε Ἀττικῆς Ματθαῖος Μακρῆ, ἀλλά καί οἱ λοιποί ἐγκάθετοι, οἱ ὁποῖοι παραμένουν ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, ὡς οἱ Καλλιόπιος Γιαννακουλόπουλος, ὁ Κων/νος ἤ Καλλίνικος Σαραντόπουλος, σήμερον ἐμφανιζόμενος ὡς ἀρχιεπίσκοπος τῶν Φλωρινικῶν, καί πλεῖστοι ἄλλοι, εἰς τά πλαίσια τῆς προετοιμασίας των νά μεταλλάξουν καί νά κηρύξουν τήν συγχωρητικήν εὐχήν εἰς χειροθεσίαν των, ἐχρησιμοποίησαν καί τόν τότε Κορινθίας Κάλλιστον Μακρῆν! Τοῦτον ἔπεισαν καί ἐδήλωσεν τό 1975, μετά 5 ὁλόκληρα ἔτη ἀπό τῆς εἰς Ἀμερικήν μεταβάσεως τῆς ἐξαρχίας μας, ὅτι «τήν 17ην Σεπτεμβρίου εἰς τήν Ἀμερικήν εἰς τόν ἴδιον δέν ἀνεγνώσθη «Συγχωρητική Εὐχή» ἀλλ' ἐγένετο «Χειροθεσία ἐπί σχισματικοῦ, διό προσχωρεῖ εἰς τήν Φλωρινικήν Παράταξιν»!!! Πάντως οὗτος, δέν διενοήθη νά εἴπη ὅτι καί εἰς τήν Ἑλλάδα ἔκαμαν «χειροθεσίαν» ἐπί τῶν ἐπισκόπων τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ὅπως, ἤδη πρό αὐτοῦ, ἀπετόλμησαν οἱ Παχώμιος καί Νικόλαος, οἱ ὁποῖοι, παρά ταῦτα, ἔφθασαν εἰς τό σημεῖον κατά μέν τό 1976 νά ὑπογράψουν τήν καθαίρεσιν τοῦ Καλλίστου(!), ὅταν, ΠΡΟΣΟΧΗ(!), ἀμφότεροι οὖτοι ἐν κρυπτῶ εἶχον ἤδη γράψει τά δόλια φληναφήματά των «περί χειροθεσίας ὡς ἐπί σχισματικῶν καί ἐν Ἀμερικῆ καί ἐν Ἑλλάδι καί τό χεῖρον ὅτι ἐν τέλει τήν «ἀποκηρύσσουν καί τήν καταδικάζουν» τό 2007, μέ συνέπειαν τήν ὑποστασιοποίησιν αὐτῆς! Ὅλα αὐτά ἐλάμβανον χώραν, διότι συνεχῶς ἐπί ὅλην 30ετίαν εἰργάζοντο καί προσεδόκουν ὅτι τήν Συγχωρητικήν εὐχήν, τήν ὁποίαν ἐδέχθη ἡ Ἱερά Σύνοδος τήν 15ην/28ην Ὀκτωβρίου 1971, προϊόντος τοῦ χρόνου, θά τήν μετέτρεπον καί θά τήν ἐπέβαλον ὡς «χειροθεσίαν» ἐπί σχισματικῶν, ὁπότε ἡ προδοσία θά ἦτο καθολική καί «πανηγυρική»! 7) Καθ' ὅλα τά ἔτη ἀπό τό 1971 ἕως καί τό 1975 ὑπό τῆς Ἱ. Συνόδου κατεβλήθησαν ἀπεγνωσμέναι προσπάθειαι ὅπως ἡ Ρ.Σ. δεχθῆ καί διακηρύξη τήν ἀπό τό 1924 Ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν καί κηρυχθῆ πραγματική ἑνότης, πλήν κατέστη ἀδύνατον! Παρά ταῦτα ὁ τότε πρόεδρος τῆς Ρ. Συνόδου Φιλάρετος διεβεβαίωνεν ὅτι δέν ἐγένετο χειροθεσία ἐπί τῆς Ἐξαρχίας μας, ἀλλά ἁπλῆ συγχωρητική εὐχή. Τό ἀληθές ἐν προκειμένω εἶναι ὅτι ἡ Ρ.Σ. τό 1971 μᾶλλον ἐφέρετο καί ἤγετο ὑπό τῶν Φλωρινικῶν, τῶν ὁποίων σαφῶς εἶχεν καί τό «πιστεύω»! Παρά τό συστηματικῶς προωθούμενον σχέδιον περί δῆθεν «χειροθεσίας», τοῦτο ἀπό τοῦ Φεβρουαρίου 1976, ἐφάνη ὅτι ἔληξεν, διότι ἡ Ἱερά Σύνοδος διά τοῦ ὑπ' Α.Π. 1158/20.2.1976 ἐγγράφου της πρός τήν Ρωσικήν Σύνοδον ἀνεκοίνωσεν τήν διακοπήν πάσης κοινωνίας τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μετ' αὐτῆς. ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΑΛΛΑ Η ΣΚΕΥΩΡΙΑ ΕΞΕΛΙΣΣΕΤΑΙ ΔΙΑ ΤΩΝ ΣΧΙΣΜΑΤΩΝ ΤΟΥ 1995 ΚΑΙ ΤΟΥ 2005 Κατόπιν αὐτοῦ τοῦ γεγονότος καί ὅλων ὅσων προηγήθησαν ἀπό τό 1971 τό συγκεκριμένον σχέδιον δέν ἐπαύθη, ἀλλά ἐτέθη ἐπί ἄλλης βάσεως! Μέ δεδομένον ὅτι τήν Ἱεράν Σύνοδον ἀπό τό 1977 ἐπλαισίωναν δύο θεολόγοι, (Ἐλ. Γκουτζίδης καί Μηνᾶς Κοντογιάννης) γνωστοί ἀμφότεροι διά τόν ζῆλον καί τήν ἐργατικότητά των, τοῦτο ἔλαβεν σοβαρῶς ὑπ' ὄψιν ὁ τότε Ἀττικῆς Ματθαῖος, ὅστις συνειδητοποιήσας ὅτι τά σχέδια του περί «χειροθεσίας» θά προσέκρουον σκληρά ἐπ' αὐτῶν, κατ' ἀρχάς ἐποίησεν τό πᾶν νά τούς προσεταιρισθῆ καί νά τούς παρασύρη εἰς τάς μεθοδεύσεις του περί χειροθεσίας, πάντοτε ἐμμέσως καί σιωπηλῶς! Τοῦτο ὡς θά προκύψη δέν τό κατώρθωσεν! Συγκεκριμένως ὁ τότε Ἀττικῆς Ματθαῖος, ἀνεβίωσεν τό κατά τάς ἀρχάς τοῦ 1974 διακοπέν καί ματαιωθέν σχέδιον τοῦ Εὐγενίου Τόμπρου, ἤτοι νά ἀναγνωρισθῆ ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἀπό τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων καί ὑπαχθῆ εἰς αὐτό! Πάλιν ὅμως ἐπειδή τοῦτο τό σχέδιον θά ἐπεχειρεῖτο μέ ἀποκλειστικήν βάσιν τήν γνωστήν ψευδοαπόφασιν τῶν Φλωρινικῶν, ἡ ὁποία ψευδέστατα διεκήρυσσεν τήν «χειροθεσίαν» ὡς ἐπί σχισματικῶν, τό θέμα καθίστατο δυσχερές! Μέ αὐτό τό δεδομένον, καθ' ὅλην τήν δωδεκαετίαν ἀπό τό 1977 ἕως καί τό 1989, ὁ τότε Ἀττικῆ Ματθαῖος, ἔφερε τούς δύο θεολόγους τρεῖς φοράς εἰς ἀπ' εὐθείας σύσκεψιν μετά παραγόντων τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων εἰς τάς Ἀθήνας, μέ ἀποκλειστικόν ἐπιχείρημα ὅτι: «Ἔχουμε ἱεράν ὑποχρέωσιν καί καθῆκον νά στηρίξωμεν τό δοκιμαζόμενον Πατριαρχεῖον τῶν Ἱεροσολύμων καί ἐφ' ὅσον τοῦτο γίνη θά τύχωμεν ἐπισήμου ἀναγνωρίσεως καί θά ἀπολαμβάνωμεν ὅλα τά δικαιώματα, τά ὁποῖα ἀπολαμβάνουν ὅλοι οἱ «λειτουργοί» ὅλων τῶν ἐπισήμως ἀναγνωρισμένων Ἐκκλησιῶν, ἤτοι: μισθούς, συντάξεις καί πλῆθος ἄλλων προνομίων, ὡς δωρεάν αὐτοκίνητα κ.λπ., κ.λπ.»!!! Ἡ ἀπάντησις τῶν δύο Θεολόγων καί κατά τάς τρεῖς συναντήσεις ἦτο ἡ ἴδια: «Κρατεῖστε ὅλα αὐτά δέν τά θέλωμεν! Ἕν μόνον θέλομεν καί αὐτό εἶναι ἡ Ὀρθόδοξος Ὁμολογία-Ἐκκλησιολογία! Αὐτήν ζητοῦμεν ἀπό τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων καί ἀμέσως θά ἑνωθῶμεν»... Ἀφοῦ ἀπέτυχεν καί ἡ τρίτη ἐπίσημος συνάντησις, (τήν φοράν αὐτήν εἰς τό Γραφεῖον τοῦ Ἀρχιεπισκόπου εἰς Περιστέριον), τότε ὁ Ματθαῖος Μακρῆ ἀπεφάσισεν νά ἀνοίξη μέτωπον πρός ἀπομάκρυνσιν τῶν δύο θεολόγων, καί ἐν ἀνάγκη καί τῶν συνεργαζομένων μετ' αὐτῶν Κληρικῶν, μέ πρῶτον τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀνδρέαν καί τόν Ἱερομόναχον Ἀμφιλόχιον καί βεβαίως ὄχι μόνον αὐτῶν! Συνεκρότησεν ὁμάδα ἐπιθέσεως, ἡ ὁποία πρωτίστως ἐφρόντισε νά διακοπῆ ὁ λαμπρός θεολογικός Διάλογος, μετά τῶν Φλωρινικῶν 1988-1991, καί ὁ ὁποῖος εἶχεν φθάσει εἰς θαυμαστόν σημεῖον, διό ἀμέσως ἐκήρυξεν τήν δῆθεν «ΝΕΟΕΙΚΟΝΟΜΑΧΙΑΝ», ἡ ὁποία ἐν τέλει καί αὕτη δέν εἶχεν τά ἀποτελέσματα τά ὁποῖα ἐφαντάζετο, διό καί προεκάλεσεν μέ ἄλλους 4 ἐπισκόπους τό σχῖσμα του κατά τό 1995, ἐνῶ ἤδη πρό ἔτους(;) περίπου εἶχεν ἀποστείλει τούς Πειραιῶς καί Ἀργολίδος διά νά πλαισιώνουν καί ἐλέγχουν τόν Ἀρχιεπίσκοπον, ὅστις εἶχεν ἀπομείνει μόνος του, καί πρό πάντων νά ἀντιμετωπίσουν τούς δύο θεολόγους!... Αὐτοί εἶναι οἱ ἀπό τό 1937 βλάσφημοι Σχισματικοί Φλωρινικοί, αὐτοί εἶναι οἱ ἐπίσης ἀπό τό 1995 πέντε Σχισματοαιρετικοί, οἱ ὑπό τόν τότε Ἀττικῆς Ματθαῖον, αὐτοί εἶναι καί οἱ περισσότερον ὅλων Σχισματοαιρετικοί ἀπό τό 1997 καί μέχρι τό 2005 καί 2007, οἱ «Νικολαΐται», οἱ ὁποῖοι, ὅπως ἐλέχθη, μέχρι τό 1994 ἦσαν ὀργανικά ἡνωμένοι καί ὁμόφρονες μετά τῶν πέντε, ἐνῶ ὀλίγον πρό τοῦ σχίσματός του 1995, ἐξῆλθον καί ἐπλαισίωσαν τόν μόνον του ἐναπομείναντα Ἀρχιεπίσκοπον Ἀνδρέαν καί ἐστάλησαν διά νά συνεχίσουν τό περί «χειροθεσίας ἔργον»!!! Οὗτοι ἤδη ἀπό τό 1997 κατέλυσαν κάθε ἔννοιαν Κανονικῆ Τάξεως καί Συνοδικοῦ θεσμοῦ, καί ἀποβάντες τυφλά καί ἄβουλα ὄργανα τοῦ Φλωρινισμοῦ καί Νεοημερολογιτισμοῦ, ἱεροσύλησαν κατά παντός ὁσίου καί ἱεροῦ, πρωτίστως δέ κατ' Αὐτῆς τῆς Ἐκκλησίας, ἐνῶ ἔθεσαν ἀργίας, ἔκαμαν ἀφορισμούς, ἀπεσχημάτισαν, διέλυσαν ἀδελφότητας, ἐδίχασαν καί πλανώμενοι ἐπλάνησαν, ἐνῶ ἥρπασαν Ναούς καί Μονάς καί προεκάλεσαν τήν τρίτην μεγάλην Σχισματοαίρεσιν! Φερόμενοι καί ἀγόμενοι ὑπό τῶν ἀδελφῶν Τσακίρογλου καί κυρίως ὑπό τοῦ Μοναχοῦ Μαξίμου Τσακίρογλου, τοῦ Δημητρίου Κάτσουρα, ἀλλά καί τοῦ γνωστοῦ διά τήν ἀπό τό 1971 συμπεριφοράν του ἐπί τοῦ θέματος τῆς δῆθεν «χειροθεσίας», Βασιλείου Σακκᾶ, καί πρό πάντων ὑπό τοῦ ἐν Ἀθήναις Φλωρινικοῦ κέντρου ὑπό τούς κ. Καλλίνικον Σαραντόπουλον, (νῦν «Ἀρχιεπίσκοπον» τῶν Φλωρινικῶν), τόν κ. Ἀθανάσιον Σακαρέλλον καί ἄλλους βεβαίως, διέπραξαν τέρατα καί σημεῖα ἀπό Κανονικῆ, Ὀρθοδόξου καί ἐν γένει Ἐκκλησιαστικῆς ἀπόψεως. Ἀναφέρομεν χαρακτηριστικῶς τήν δολίαν μεθόδευσιν κατά τοῦ θεολόγου Ἐλευθ. Γκουτζίδη, μέ ἀφορμήν τήν ὁμολογιακήν καί ἀπό πάσης ἀπόψεως Ὀρθόδοξον ὁμιλίαν του, κατά τήν Κυριακήν τῆς Ὀρθοδοξίας τοῦ 1997, εἰς τήν Θεσσαλονίκην, ἡ ὁποία εἶχεν ὡς θέμα τήν ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΝ. Ἐκ τοῦ μή ὄντος ἐχάλκευσαν ζήτημα περί «ἀνάρχου Ἐκκλησίας» καί περί «μή κοινωνίας τῶν τριῶν Θείων Προσώπων», ἀποβάντες οἱ ἴδιοι ΑΚΡΩΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ἐπί τε τοῦ Ἐκκλησιολογικοῦ καί προηγουμένως τοῦ Τριαδολογικοῦ Δόγματος! Μέ βάσιν δέ αὐτά προέβησαν εἰς ὅλως ἀντικανονικάς καί ἀπολύτως ληστρικάς «καθαιρέσεις», «ἀφορισμούς» καί ἄλλας διώξεις μέ θλιβεράν κατάληξιν τό σχῖσμα τοῦ 2005. Ταῦτα πάντα εἶναι γνωστά, διότι πληθωρικῶς καί ἐπανειλημμένως ἐδημοσιεύθησαν εἰς τά περιοδικά «Κήρυξ Γνησίων Ὀρθοδόξων» καί «Ὀρθόδοξος Πνοή». Ἐπίσης ταῦτα πάντα ἐν πολλοῖς ἔχουν ἐκδικασθεῖ καί ὑπό τοῦ Ἀνωτάτου Συνοδικοῦ Δικαστηρίου, τά δέ Πρακτικά καί αἱ ἀποφάσεις αὐτοῦ ἔχουν δημοσιευθεῖ εἰς τούς τόμους τῆς «Ὀρθοδόξου Πνοῆς» τῶν ἐτῶν 2009, τεῦχος Νοεμβρίου-Δεκεμβρίου σελ. 451-494 καί Τόμος 2010, τεῦχος Ἰανουαρίου-Φεβρουαρίου σελ. 3-59 καί τεῦχος Μαρτίου-Ἀπριλίου σελ. 103-141. Διά τοῦτο ἐξ ἀρχῆ ἐμνημονεύσαμεν τό τοῦ Ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, «Καί νῦν πολλοί ἀντίχριστοι ἐληλύθασιν», διότι καί εἰς τάς ἡμέρας μας, ὅλα τά κέντρα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καί τό Φλωρινικόν σχῖσμα μεθ' ὅλων τῶν θυγατρικῶν του, καί ἐπί πᾶσι τούτοις αἱ σχισματοαιρέσεις τοῦ 1995, ὑπό τούς πέντε πρώην ἐπισκόπους μας, ἰδιαιτέρως δέ ἤ πολύ χείρων αὐτῆς, μεγίστη καί ἐσχάτη σχισματοαίρεσις τοῦ 2005, ἐποίησαν τά πάντα ἀφ' ἑνός νά πλήξουν τήν Ἐκκλησίαν καί ἀφ' ἑτέρου νά ἐπιτύχουν μίαν ἕνωσιν εἰς τά πλαίσια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὅλων τῶν «Παλαιοημερολογιτικῶν», ψευδοεκκλησιῶν πρός «λύσιν τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ προβλήματος»! Τοῦτο ὅλον ἤδη ἐνεργεῖται!... Διό, Πατέρες καί ἀδελφοί, πρόσχωμεν! Στῶμεν καλῶς, Στῶμεν μετά φόβου καί ἄν χρειασθῆ ἄς χύσωμεν καί τό αἷμα μας, ἐνῶ ὁ ἐν ἀγάπη καί ἀληθεία Χριστοῦ Διάλογος καί σήμερον εἶναι τό αἴτημα τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρός ὅλους αὐτούς. Πατέρες καί ἀδελφοί, Ὅλαι αἱ ἀπό τό 1924 καί μέχρι σήμερον παλαιοημερολογιτικαί ψευδοσύνοδοι καί ψευδοεκκλησίαι, σκοπόν εἶχον καί ἔχουν νά ἐκκλείψη ἡ ἀπό τό 1935 καί 1948 γνησία καί ἀνόθευτος παραμένουσα Ἀποστολική Διαδοχή καί ἐν ταυτῶ ἡ ἀπό τό 1924 ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ! Ἐπί τῶ σκοπῶ τούτω ὅλαι αἱ σχισματικαί, αἱρετικαί Παλαιοημερολογιτικαί ψευδοσύνοδοι καί ψευδεκκλησίαι, ἔχει ἀποφασισθεῖ νά ἑνωθοῦν εἰς μίαν μεγάλην Παλαιοημερολογιτικήν Ψευδοεκλησίαν, ἐξηρτημένην ἀπό πάσης ἀπόψεως πνευματικῆ καί διοικητικῆ, ὑπό τόν Οἰκουμενιστικόν Νεοημερολογιτισμόν! Αὐτό εἶναι τό προκεχωρημένον σχέδιον, τό ὁποῖον ἐνεργεῖται ὑπό τοῦ ἀντιχρίστου, εἰς τάς ἡμέρας μας, καί προσδοκοῦν νά τό ἐπιτύχουν. Ἤδη ὅπως ἐλέχθη ἔχουν πραγματοποιηθεῖ αἱ πρῶται Παλαιοημερολογιτικαί ἑνώσεις καί θά συνεχισθοῦν, ἐνῶ πρόβλημα, ὅπως ἔλεγεν καί ὁ ἀποβιώσας Χριστόδουλος, ἀποτελοῦν συγκεκριμένα πρόσωπα, κατωνόμαζεν δέ τόν Ἐπίσκοπον Κήρυκον καί τόν Ἐλευθέριον Γκουτζίδη. Σήμερον οὐσιαστικόν καί μεγάλο πρόβλημα, δι' ὅλους αὐτούς, ἀποτελεῖ ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν Ἑλλάδι καί ἰδιαιτέρως ἡ Πανορθόδοξος Σύνοδος, τήν ὁποίαν ἡ δεξιά τοῦ Κυρίου ἀνέδειξαν τό 2008!!! Ἐδῶ εὑρίσκεται σήμερον τό ὅλον πρόβλημά τους(!), ἤτοι πῶς θά μολύνουν καί θά ἀκυρώσουν τήν Ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν καί τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν τῶν ὀλίγων ἐναπομεινάντων Ὀρθοδόξων Ἀρχιερέων! Διά τοῦτο σήμερον ὅλαι αἱ δυνάμεις τοῦ ἀντιχρίστου εἶναι ἐστραμμέναι κατά τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀλλά καί τῆς ἐν Κύπρω καί ἐν Ρωσία καί ἐν Ρουμανία καί ἐν Κένυα. Διό μετέρχονται κάθε ὑποκρισίαν καί καταβάλλουν τάς μεγίστας προσπαθείας νά εὕρουν τρόπον ὥστε νά καταρρίψουν τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν ὅλων τῶν ἐπισκόπων τῆς ἁπανταχοῦ Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Πατέρες καί ἀδελφοί διερχόμεθα ἐσχάτους καιρούς, κινδυνεύομεν νά πλανηθῶμεν καί οἱ «ἐκλεκτοί», διό ἔχομεν χρέος καί καθῆκον νά φυλάξωμεν τήν Παρακαταθήκην τῆς ΠΙΣΤΕΩΣ, ἀλλά καί νά τήν διακηρύξωμεν μέχρις ἐσχάτης μας ἀναπνοῆ. Ἔχομεν χρέος νά ἐντείνωμεν τόν ἀγῶνα, διά τοῦ ὁποίου θά βοηθήσωμεν καί ὅλους τούς πρώην Πατέρας καί ἀδελφούς, ὡς ἀνωτέρω ἐπεσημάναμεν, οἱ ὁποῖοι πλανηθέντες ἐξέπεσον εἰς τάς φοβεράς παλαιοημερολογιτικάς σχισματοαιρέσεις, ἵνα, χάριτι Χριστοῦ, ἐπανέλθουν εἰς τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Ὅθεν, ἀπαιτεῖται νά ἔχωμεν καί νά κηρύσσωμεν γνησίαν καί καθαράν τήν ὁμολογίαν, ἀλλά νά ἔχωμεν καί χριστιανικήν ταπείνωσιν, ἀγάπην καί προσευχήν, δηλαδή νά εἴμεθα γνήσια καί ζῶντα μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Κλείοντες τήν παροῦσαν Συνοδικήν Ἔκθεσιν τῶν συμβαινόντων σήμερον ἀπευθύνομεν ἰδιαιτέρως θερμοτάτην ΕΚΚΛΗΣΙΝ πρός ὅλους τούς πρώην ἀδελφούς μας λέγοντες: Πρώην ἐν Χριστῶ Πατέρες καί ἀδελφοί, οἱ ὁποῖοι συνεχίζετε καί ἐκπροσωπεῖτε τάς ἀπό τό 1937, 1995 καί τό 2005 δεινάς σχισματικάς καταστάσεις, ὡς ἐνδημοῦσα Ἱερά Σύνοδος τόσον τῆς ἐν Ἑλλάδι, ὅσον καί τῆς ἐν Κύπρω, ἀλλά καί τῆς ἁπανταχοῦ Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, σᾶς ἀπευθύνομεν θερμοτάτην Ἔκκλησιν, ὅπως παύσωμεν τάς οἱασδήποτε προφάσεις ὡς ἐκ τοῦ Πονηροῦ προερχομένας καί μή παρικωλύωμεν τόν ἐν ἀγάπη καί ἀληθεία Χριστοῦ Διάλογον «προφασιζόμενοι προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις», διότι ἄν οἱ αἴτιοι ἑνός σχίσματος εἶναι μίαν φοράν εἰς τήν ἀπώλειαν, οἱ ἀνεχόμενοι καί ἰδιαιτέρως οἱ παντί σθένει συντηροῦντες αὐτό εἶναι μυριάκις εἰς τήν ἀπώλειαν!... Ὅθεν ἐρχόμενος ἕκαστος εἰς ἑαυτόν, δεῦτε νά ταπεινωθῶμεν καί προσπίπτοντες τῶ Κυρίω, ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους διά νά καταστῶμεν ὅλοι ἀπό κοινοῦ γνήσια μέλη τοῦ ἑνός Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Ἀμήν Γένοιτο. Η ΕΝΔΗΜΟΥΣΑ ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Διά τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος Οἱ Μητροπολῖται: † Ὁ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Τ.Υ. ΚΗΡΥΚΟΣ † Λαρίσης καί Τυρνάβου Τ.Υ. ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ Διά τήν Γνησίαν ὈρθόδοξονἘκκλησίαν τῆς Κύπρου Ὁ Μητροπολίτης: † Ὁ Κιτίου καί πάσης Κύπρου Τ.Υ ΠΑΡΘΕΝΙΟΣ καί ὁ Πρωτοπρεσβύτερος Τ.Υ. ΜΙΧΑΗΛ ΙΩΑΝΝΟΥ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΝΔΗΜΟΥΣΑΝ ΙΕΡΑΝ ΣΥΝΟΔΟΝ ΤΗΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ † Ο ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΗΡΥΚΟΣ ΕΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ @ ΓΟΕΕ 2014 + Ο ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΗΡΥΚΟΣ

Η ΕΠΙΧΕΙΡΗΘΕΙΣΑ ΚΑΤΑΛΗΨΙΣ ΤΟΥ ΙΝ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΑΧΑΡΝΩΝ