ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ ΑΓΙΩΝ ΔΕΚΑ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΕΝ ΚΡΗΤΗ

ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 23!!

ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΕΝΔΟΞΩΝ ΔΕΚΑ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΩΝ ΕΝ ΚΡΗΤΗ

ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ

ΜΕΓΑΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ

Ευλογήσαντος του Ιερέως, ο Προοιμιακός και το· Μακάριος ανήρ.

 Εις το Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς' και ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια Προεόρτια γ  και των Αγίων γ .

Προεόρτια.

Ήχος δ'. Ο εξ υψίστου κληθείς

Του Ησαΐου φωνή αποπληρούται: ιδού η Παρθένος γαρ, τον απερίληπτον, περιγραφόμενον σώματι, εν μήτρα φέρει, και παραδόξως τεκείν επείγεται, θεόδεκτον Σπήλαιον προευτρεπίσθητι, η Βηθλεέμ ετοιμάσθητι· ο Βασιλεύς γαρ, σε ηρετίσατο εις κατοίκησιν. Δεχου η φάτνη σπαργανούμενον, βρέφος Χριστόν λύειν μέλλοντα, τας σειράς των πταισμάτων, των ανθρώπων αγαθότητι.

Η φωτεινή τε και έμψυχος νεφέλη, τον όμβρον βαστάζουσα τον επουράνιον, τούτον εν γη νυν προέρχεται, εναποστάξαι, όπως αρδεύση ταύτης το πρόσωπον. Το έαρ

της χάριτος, η νοητή χελιδών, ένδον εν σπλάγχνοις κατέχουσα, αρρήτω λόγω, εναποτίκτει χειμώνα άθεον, διασκεδάζον, το Παλάτιον, το καθαρόν και αμίαντον,

Βασιλέα Σπηλαίω, επεισάγει σωματούμενον.

Συναπεγράφης τοίς δούλοις ο Δεσπότης, πταισμάτων χειρόγραφον, σχίσαι βουλόμενος, και απογράψασθαι άπαντας, εν βίβλω ζώντων, θανατωθέντας κλοπή του όφεως· Παρθένος δε φέρει σε, τον πάντα φέροντα, σάρκα θνητήν περικείμενον, και καταλύειν, σμικρώ Σπηλαίω· επευδοκήσαντα· ον γεννηθέντα, τάξεις άνωθεν, Αγγελικαί ανυμνήσουσι, μετά θείων Ποιμένων, εκπληττόμεναι το κράτος σου.

Στιχηρά Προσόμοια των Αγίων. Ήχος ο αυτός.

Ως γενναίον εν Μαρτυσιν η δεκάς η θεόλεκτος, και λαμπάς η δεκάπυρσος, η ταις θείαις λάμψεσι καταυγάζουσα, της Εκκλησίας το πλήρωμα, οι στύλοι οι άσειστοι, οι αστέρες οι φαιδροί, οι την γην ουρανώσαντες, ταις λαμπρότησι, των μεγίστων αγώνων εγκωμίοις, ιεροίς μεγαλοφώνως, ανευφημείσθωσαν σήμερον.

Ευφημείσθω Θεόδουλος, Ζωτικός τε και Πομπιος, Βασιλείδης Εύπορος, Αγαθόπους τε, και Σατορνίνος Γελάσιος, και θείος Ευάρεστος, μεθ' ων Ευνικιανός, νυν τιμάσθωσαν άσμασιν· οι πανεύδιοι, των εν ζάλη λιμένες, οι την πλάνην, στηλιτεύσαντες και στέφος, νικητικόν κομισάμενοι.

Τα της Κρήτης βλαστήματα, Εκκλησίας ερείσματα, και πιστών αμάραντα ωραΐσματα, του Παραδείσου ηδύπνοα, τα άνθη τα τίμια, τα ευπρόσδεκτα Χριστού, και τερπνότατα σφάγια, αναθήματα, ουρανίου ναού τε την δεκάδα, της Τριάδος την Αγίαν, τους Αθλοφόρους υμνήσωμεν.

Δόξα. Των Αγίων. Ήχος β'.

Κρήτη προεορτάζει σήμερον, τα Γενέθλια Χριστού, εν τη μνήμη των Αθλοφόρων· εν αυτή και νομίμως ενήθλησαν· Θεόδουλος και Ζωτικός, Πόμιος και Βασιλείδης,

Εύπορος και Αγαθόπους, Σατορνίνός τε και Γελάσιος, Ευάρεστος και Ευνικιανός· διο ευχαίς αυτών Κυριε, σώσον τας ψυχάς ημών.

Και νυν ... Προεόρτιον. Ο αυτός.

Βηθλεέμ γη Ιούδα, το κατά σάρκα πολίτευμα, φαιδρώς ευτρέπισον το θείον Σπήλαιον, εν ω Χριστός σαρκί τίκτεται, εξ απειράνδρου αγίας Παρθένου, εις το σώσαι το γένος ημών.

Είσοδος. Φως ιλαρόν. Προκείμενον της ημέρας. Αναγνώσματα.

Προφητείας Ησαΐου το ανάγνωσμα (Κεφ. ΜΓ  9-14)

Τάδε λέγει Κύριος· πάντα τα έθνη συνήχθησαν άμα, και συναχθήσονται άρχοντες εξ αυτών. τις αναγγελεί ταύτα; η τα εξ αρχής τις αναγγελεί υμίν; αγαγέτωσαν

τους μάρτυρας αυτών και δικαιωθήτωσαν και ειπάτωσαν αληθή. Γίνεσθέ μοι μάρτυρες, και εγώ μάρτυς, λέγει Κύριος ο Θεός, και ο παις μου, ον εξελεξάμην, ίνα

γνώτε και πιστεύσητε και συνήτε ότι εγώ ειμι. έμπροσθέν μου ουκ εγένετο άλλος Θεός και μετ  ἐμὲ ουκ έσται. Εγώ ο Θεός, και ουκ έστι πάρεξ εμού ο σώζων.

Εγώ ανήγγειλα και έσωσα, ωνείδισα και ουκ ην εν υμίν αλλότριος. υμείς εμοί μάρτυρες και εγώ Κύριος ο Θεός. Έτι απ  ἀρχῆς και ουκ έστιν ο εκ των χειρών

μου εξαιρούμενος· ποιήσω, και τις αποστρέψει αυτό; Ούτως λέγει Κύριος

ο Θεός ο λυτρούμενος υμάς, ο άγιος του Ισραήλ.

Σοφίας Σολομώντος το Ανάγνωσμα. (Κεφ. γ' 1)

Δικαίων ψυχαί εν χειρί Θεού, και ου μη άψηται αυτών βάσανος. Έδοξαν εν οφθαλμοίς αφρόνων τεθνάναι, και ελογίσθη κάκωσις η έξοδος αυτών, και η αφ’ ημών πορεία σύντριμμα· οι δε εισιν εν ειρήνη. Και γαρ εν όψει ανθρώπων εάν κολασθώσιν, η ελπίς αυτών αθανασίας πλήρης. Και ολίγα παιδευθέντες, μεγάλα ευεργετηθήσονται· ότι ο Θεός επείρασεν αυτούς, και εύρεν αυτούς αξίους εαυτού. Ως χρυσόν εν χωνευτηρίω εδοκίμασεν αυτούς, και ως ολοκάρπωμα θυσίας προσεδέξατο αυτούς. Και εν καιρώ επισκοπής αυτών αναλάμψουσι, και ως σπινθήρες εν καλάμη διαδραμούνται. Κρινούσιν έθνη, και κρατήσουσι λαών, και βασιλεύσει αυτών Κύριος εις τους αιώνας. Οι πεποιθότες επ’ αυτόν, συνήσουσιν αλήθειαν, και οι πιστοί εν αγάπη προσμενούσιν αυτώ· ότι χάρις και έλεος εν τοις οσίοις αυτού και επισκοπή εν τοις εκλεκτοίς αυτού.

Σοφίας Σολομώντος το ανάγνωσμα. (Κεφ. ζ′.7)

Δίκαιος, εάν φθάση τελευτήσαι, εν αναπαύσει έσται. Γήρας γαρ τίμιον ου το πολυχρόνιον, ουδέ αριθμώ ετών μεμέτρηται. Πολιά δε εστι φρόνησις ανθρώποις, και ηλικία γήρως βίος ακηλίδωτος. Ευάρεστος Θεώ γενόμενος, ηγαπήθη· και ζων μεταξύ αμαρτωλών, μετετέθη. Ηρπάγη, μη κακία αλλάξη σύνεσιν αυτού, η δόλος απατήση ψυχήν αυτού· βασκανία γαρ φαυλότητος αμαυροί τα καλά, και ρεμβασμός επιθυμίας μεταλλεύει νουν άκακον. Τελειωθείς εν ολίγω, επλήρωσε χρόνους μακρούς· αρεστή γαρ ην Κυρίω η ψυχή αυτού· δια τούτο έσπευσεν εκ μέσου πονηρίας. Οι δε λαοί ιδόντες και μη νοήσαντες, μηδέ θέντες επί διανοία το τοιούτον, ότι χάρις και έλεος εν τοις οσίοις αυτού, και επισκοπή

εν τοις εκλεκτοίς αυτού.

Λιτή. Ήχος α .

Τους γενναίους Αθλητάς και θείους Μάρτυρας, τους υπέρ της ευσεβείας καλώς αγωνισθέντας, Δέκα τον αριθμόν υμνήσωμεν λέγοντες· Χαίρετε στερροί της πίστεως

πρόμαχοι, κατά τους Προφήτας και Αποστόλους· χαίρετε Κρήτης βλαστήματα, και της οικουμένης στηρίγματα. Πρεσβεύσατε πολύαθλοι, υπέρ των ψυχών ημών.

Ο αυτός.

Μετά των άνω Ταγμάτων συνηριθμήθητε ένδοξοι, καλώς αθλήσαντες και τον Χριστόν ποθήσαντες, Άγιοι Δέκα Μάρτυρες. Τα ουράνια εκτήσασθε, αιτούντες ημίν το μέγα έλεος.

Ο αυτός.

Τους Αθλοφόρους του Χριστού, τα της Κρήτης βλαστήματα, ύμνοις και ωδαίς τιμήσωμεν· τους φωστήρας της Κρήτης και κήρυκας της πίστεως, την πηγήν την αένναον, εξ’ ης αναβλύζει τοις πιστοίς τα ιάματα, τους πολύαθλους Δέκα Μάρτυρας. Αυτών ταις ικεσίαις Χριστέ ο Θεός, τους εν Κρήτη οικούντας και πάντας τους πιστούς, διαφύλαξον και παράσχου ημίν το μέγα έλεος.

Ο αυτός.

Ούτοι οι στρατιώται του Βασιλέως του μεγάλου, αντέστησαν τοις δόγμασι των τυράννων, γενναίως κατεφρόνησαν των βασάνων· και την πλάνην πάσαν πατήσαντες, αξίως στεφανωθέντες, αιτούνται παρά του Σωτήρος,

 ειρήνην ταις ψυχαίς ημών.

Ήχος β’ .

Η νήσος της Κρήτης τιμά υμών την μνήνην, Άγιοι Δέκα Μάρτυρες· εν ταύτη γαρ εβλαστήσατε, εν αυτή και το τέλος του μαρτυρίου εδέξασθε· και δια τούτο Κρητών

εστε το καύχημα, ορθόδοξων το κλέος, Εκκλησιών η ευπρέπεια.

Ο αυτός.

Τον σταυρόν του Χριστού κατέχοντες, Άγιοι Δέκα Μάρτυρες, όπλον ακαταμάχητον, πάσαν την των τυράννων οφρύν κατεβάλετε, και λαβόντες στέφη αμάραντα, κλέος

πιστών γεγόνατε, υπέρ ημών αεί δεόμενοι.

Ο αυτός.

Ωχυρώμενοι την ψυχήν Πνεύματι θείω, Μάρτυρες ένδοξοι, τα των αθέων φόβητρα εις ουδέν λογισάμενοι, ουδέν θαυμάσαντες των φθειρομένων, εν μεν βασάνοις μεγαλόφρονες και γενναιότατοι, εν δε αθλήσει και κααρτερία, υψηλοί και άκαμπτοι, και των βασάνων τα ποικίλα είδη ανδρικώς καταπτύσαντες, εις ουρανούς στεφανηφόροι παρίστασθε. Διό και Κρήτη προεορτάζει σήμερον τα γενέθλια Χριστού εν τη μνήμη υμών Αθλοφόροι. Ταις προς Θεόν ευχαίς υμών,

 αιτήσασθε ημίν το μέγα έλεος.

Δόξα. Ήχος πλ. α .

Πιστώς πανηγυρίζομεν την πάανσεπτον ημέραν της ενδόξου υμών αθλήσεως, ω Αθλοφόροι Χριστού και Μάρτυρες πανεύφημοι· ως δια Χριστόν γενναίως αθλήσαντες, και την αθέων πλάνην στηλιτεύσαντες· Θεόδουλε και Ζωτικέ, Ευνικιανέ και Ευάρεστε, Αγαθόπου και Σατορνίνε, Γελάσιε και Εύπορε, Βασιλείδη και Πόμπιε· όθεν τω δεσποτικώ θρόνω μετά παρρησίας μαρτυρικής αεί παριστάμενοι, εκτενώς πρεσβεύσατε, υπέρ των εκτελούντων την ιεράν υμών πανήγυριν.

Και νυν. Προεόρτιον. Ο αυτός.

Μη στύγναζε Ιωσήφ, καθορών μου την νηδύν· όψει γαρ το τικτόμενον εξ εμού και χαρήση, και ως Θεόν προσκυνήσεις, η Θεοτόκος έλεγε τω εαυτής μνηστήρι, μολούσα του τεκείν τον Χριστον. Ταύτην ανυμνήσωμεν λέγοντες· χαίρε Κεχαριτωμένη, μετά σου ο Κύριος, και δια σου μεθ’ ημών.

Εις τον Στίχον. Ήχος πλ. α . Χαίροις ασκητικών.

Δεύτε, μαρτυρικήν αδελφοί, μετ’ εγκωμίων ανυμνήσωμεν φάλαγγα, ταις στρέβλαις δοκιμασθείσαν, και τους της πλάνης δεινούς, διαπύρω ζήλω καταισχύνασαν, δεκάριθμον σύνταγμα, ιερώτατον άθροισμα, συνασπισμόν τε, αρραγή και ανίκητον, τους της Κρήτης τε, περιβόλους και φύλακας, Δέκα Αγίους Μάρτυρας, στερρώς εναθλήσαντας, της Εκκλησίας τους πρέσβεις, τους δυνατώς ικετεύοντας, Χριστόν καταπέμψαι, ταις ψυχαίς ημών ειρήνην, και μέγα έλεος.

Στ.: Θαυμαστός ο Θεός εν τοις Αγίοις Αυτού.

Χαίροις, η των Μαρτύρων Δεκάς, η ταις αικίαις καρτερώς υπομείνασα, της Κρήτης οι πολιούχοι, οι στρατιώται Χριστού, οι στερροί οπλίται και απτόητοι, τον

νουν ευτονώτατοι, και ψυχήν ανδρειότατοι, τω όντι θείοι, και Θεώ ποθεινότατοι, χορός άγιος, θεοσύλλεκτον σύστημα, Άγιοι Δέκα Μάρτυρες, οι ίσοι την άθλησιν,

ίσοι την γνώμην και ίσους, και τους στεφάνους δεξάμενοι· Χριστόν δυσωπείτε,

ταις ψυχαίς ημών δοθήναι, το μέγα έλεος.

Στ.: Τοις Αγίοις τοις εν τη γη Αυτού, εθαυμάστωσεν ο Κύριος.

Χαίροις, τροπαιοφόρος Δεκάς, η εν βασάνοις ανδρικώς καρτερήσασα, αστέρες οι διελθόντες, δια βασάνων πολλών, και αθέων πλάνην, στηλιτεύσαντες, οι Κρήτην

φαιδρύναντες, τοις σεπτοίς υμών αίμασι, νυν δ’ εν αγέλαις, των Μαρτύρων θαλπόμενοι, οι χορεύοντες, συν Αγγέλων στρατεύμασιν, Άγιοι Δέκα Μάρτυρες, τα άνθη τα πνέοντα, την ευωδίαν της όντως, πνευματικής διαθέσεως, Χριστόν δυσωπείτε, ταις ψυχαίς ημών δοθήναι, το μέγα έλεος.

Δοξα... Των Αγίων. Ήχος γ'

Προεόρτιος σήμερον, η των Μαρτύρων επέστη εορτή, την Γενέθλιον ημίν, προϋπογράφουσα ημέραν, τον εξ Ηλίου Ήλιον, τον εκ της Παρθένου, Θεόν επιφανέντα, σαρκί ανακηρύττουσα. Δεκάς Μαρτύρων εν Κρήτη, στερρώς αθλήσασα, τους στεφάνους της νίκης εξ ουρανού εδέξαντο· προς ους βοήσωμεν· Χορός αγιόλεκτος ικετεύσατε Χριστόν, Άγιοι Μαρτυρες, υπέρ των πίστει

τελούντων, την πάνσεπτον μνήμην υμών.

Και νυν ... Προεόρτιον. Ο αυτός.

Ανατολίου Ευτρεπίζου Βηθλεέμ· ήνοικται γαρ η Εδέμ, ετοιμάζου Εφραθά· ανανεούται γαρ ο Αδάμ, και η Εύα συν αυτώ· η κατάρα γαρ λέλυται, η σωτηρία εν κόσμω εξήνθησε, και ψυχαί των Δικαίων ευτρεπίζονται, ως προίκα δωροφορίας, αντί μύρου τον ύμνον προσάγουσαι, σωτηρίαν ψυχής, και αφθαρσίαν κομιζόμεναι. Ιδού γαρ εν φάτνη ανακείμενος, προτρέπει υμνωδίαν πνευματικήν επιτελέσαι, τους βοώντας απαύστως· Κύριε δόξα σοι.

Νυν απολύεις. Τρισάγιον.

Απολυτίκιον. Των Αγίων. Ήχος γ'. Την ωραιότητα

Την πολυθαύμαστον Κρήτην τιμήσωμεν, την εξανθήσασαν άνθη τα τίμια, τους μαργαρίτας του Χριστού, Μαρτύρων τους ακρέμονας. Δεκα γαρ υπάρχοντες, αριθμώ οι μακάριοι, δύναμιν μυρίοπλον των δαιμόνων κατήσχυναν· διο και τους στεφάνους εδέξαντο, Μαρτυρες Χριστού οι καρτερόψυχοι.

Δόξα. Ο αυτός.

Κρήτης τα τίμια, άνθη υμνήσωμεν, και μακαρίσωμεν, πάντες εν άσμασιν, ως μαργαρίτας του Χριστού, και Μάρτυρας θοφόρους, Πόμπιον Ευάρεστον, Σατορνίνον Θεόδουλον, Εύπορον, Γελάσον, Ζωτικόν, Βασιλείδην τε, και Ευνικιανόν Αγαθόπουν, όπως ευχαίς τούτων φρουρούμεθα.

Και νυν ... Το Προεόρτιον. Ήχος δ. Κατεπλάγη Ιωσήφ

Ετοιμάζου Βηθλεέμ, ήνοικται πάσιν η Εδέμ, Ευτρεπίζου Εφραθά, ότι το ξύλον της ζωής, εν τω Σπηλαίω εξήνθησεν εκ της Παρθένου· Παράδεισος και γαρ, η εκείνης

γαστήρ, εδείχθη νοητός, εν ω το θείον φυτόν, εξ ου φαγόντες ζήσομεν, ουχί δε ως ο Αδάμ τεθνηξόμεθα, Χριστός γεννάται, την πριν πεσούσαν, αναστήσων εικόνα.

Και Απόλυσις

Εν τοις αποδείπνοις

Ψαλλομεν το Τριώδιον, ου η Ακροστιχίς: Προσάββατόν τε

Ωδή ε'.  Ήχος πλ. β'. Ο Ειρμός

Προς σε ορθρίζω, τον δι' ευσπλαγχνίαν, σεαυτόν τω πεσόντι, κενώσαντα ατρέπτως, και δούλου μορφήν, εκ Παρθένου φορέσαντα. Λογε Θεού, την ειρήνην παράσχου

μοι φιλάνθρωπε. Ρυφθέντες φρένας, και προκαθαρθέντες, μυστηρίου μεθέξει, φρικτής οικονομίας, σώμα και ψυχήν, Βηθλεέμ προς την πόλιν ανέλθωμεν, τον Δεσπότην τικτόμενον οψόμενοι. Οράτε φίλοι, μάτην μη θροείσθε· ο γαρ άφρων Ηρώδης, θρασύνεται τον Κτίστην, κτείναι τεχθέντα· αλλ' αυτός ως ζωής και θανάτου κρατών, ζη και σώζει, τον κόσμον ως φιλάνθρωπος.

Ωδή η'. Ο Ειρμός

Στήλην κακίας αντιθέου, Παίδες θείοι παρεδειγμάτισαν· κατά Χριστού δε φρυαττόμενος, Ηρώδης θρασύνεται, βουλεύεται κενά, κτείναι μελετά, τον ζωής κρατούντα παλάμη· ον πάσα Κτίσις ευλογεί, δοξάζουσα εις τους αιώνας.

Από βλεφάρων ραθυμίας, ύπνον πάντα πιστοί τινάξωμεν· εν προσευχή δε γρηγορώμεν, πειρασμούς αποτρέποντες τους εκ του πονηρού, και συν Ποιμέσι, θεαταί της δόξης δειχθώμεν, Χριστού τεχθέντος· ον υμνεί δοξάζουσα πάσα η κτίσις.

Βεβηλον έπος εκ χειλέων, προϊέναι πιστοί κωλύσωμεν, λόγους ευφήμους μελετήσαντες·Χριστώ δε προσάξωμεν, τω λύσαντι ημάς της αλογίας, εν αλόγοις κειμένω φάτνη· ον πάσα κτίσις ευλογεί, δοξάζουσα εις τους αιώνας.

Βαθος σοφίας, και της γνώσεως του Κτίστου, τις ερευνήσει βροτών; Θεού κριμάτων τις την άβυσσον, σοφός καταλήψεται; δι' ων τους ουρανούς κλίνας, τοις βροτοίς

σαρκοφόρος συνανεστράφη· ον πάσα κτίσις ευλογεί, δοξάζουσα εις τους αιώνας.

Απαγορεύειν σαρκικών παθών, και κόσμου τερπνών σπουδάσωμεν, πνευματικών δε αντισχώμεθα, φροντίδων θεόφρονες, αξίους εαυτούς τω τικτομένω, παριστώντες εξ

έργων Δεσπότη· ον πάσα κτίσις ευλογεί, δοξάζουσα εις τους αιώνας.

Ωδή θ'.

Την τιμιωτέραν των Χερουβίμ, και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφίμ, την αδιαφθόρως Θεόν Λογον τεκούσαν, την όντως Θεοτόκον σε μεγαλύνομεν.

Ολέθριον δόγμα του δυσμενούς, συνταραττομένου, τήΓεννήσει του Ιησού, Νηπίων ακάκων, απειργάσατο φόνον, ημείς δε τον τεχθέντα, πιστοί τιμήσωμεν.

Νομους τους της φύσεως αδικών, και θεσμούς τους θείους, αθετών Ηρώδης δεινός, μητέρας ανόμως, ητέκνωσε και βρέφη, ανείλεν αναιτίως, δια την πάντων Ζωήν.

Τοις έθνεσιν ήνοικται της Εδέμ, πύλη τικτομένου, εν Σπηλαίω του Λυτρωτού· πηγή τε διψώσιν, αθανασίας βλύζει, ο Κυριος της δόξης, ον μεγαλύνομεν.

Εκύκλουν ως Θρόνον χερουβικόν, Άγγελοι την φάτνην· το γαρ Σπήλαιον ουρανόν, εώρων κειμένου, εν αυτώ του Δεσπότου, και, Δοξα εν υψίστοις, Θεώ εκραύγαζον.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά την α' Στιχολογίαν, κάθισμα. Ήχος δ . Ο υψωθείς.

Τους Αθλοφόρους του Χριστού και οπλίτας, τους εναθλήσαντας στερρώς ανυμνούμεν, τους εν τη Κρήτη λάμψαντας αστέρας φαεινούς, δέκα ισαρίθμους τε, εντολών του Κυρίου, ούτοι γαρ πρεσβεύουσιν, εκτενώς τω Κυρίω, ίνα ρυσθώμεν θλίψεων και κακών, την τούτων μνήμην, οι πόθω γεραίροντες.

Δόξα... Ήχος πλ. α'. Τον συνάναρχον Λογον

Αρετών ταις ιδέαις καταστραπτόμενοι, μαρτυρίου τω φέγγει ωραϊζόμενοι, υπέρ ήλιον σοφοί ηστράψατε πολύαθλοι, περιφρουρούντες αληθώς, τους εκτελούντας την υμών, πανήγυριν Αθλοφόροι, Δέκα Άγιοι Μάρτυρες,

και προσκυνούντες υμών τα λείψανα.

Και νυν. Προεόρτιον.

Βηθλεέμ ετοιμάζου τα προς υπάντησιν, της Παρθένου Μαρίας και Θεομήτορος· ιδού γαρ έρχεται προς σε, έμβρυον φέρουσα, τον συνάναρχον Πατρί, και τω Πνεύματι αεί, Χριστόν ον εν τω Σπηλαίω, γεννήσει και μετά τόκον,

αεί Παρθένος οφθήσεται.

Μετά την β' Στιχολογίαν, κάθισμα. Ήχος δ . Ο υψωθείς.

Αγωνισθέτες καρτερώς Αθλοφόροι, και μαρτυρίου κομισάμενοι γέρα, οι εν τη Κρήτη Δέκα Άγιοι Μάρτυρες, ρύσασθε πολύαθλοι, συμφορών και κινδύνων, νόσων τε

και θλίψεων, τους πιστώς ευφημούντας, τους ιεράς υμών αγώνας Αθληταί, τον στεφοδότην, Θεόν ικετεύοντες.

Δόξα.

Οι του Κυρίου Αθληταί οι εν Κρήτη, αγωνισάμενοι καλώς τον βελίαρ, ολοτελώς απέπνιξαν αιμάτων ταις ροαίς, λίθοις γαρ συνθλώμενοι, και τεμνόμενοι ξίφει,

και πολλαίς βασάνοις τε, και αικίαις βληθέντες, στεφανηφόροι ώφθητε σαφώς, όθεν τιμώμεν, υμών τα μνημόσυνα.

Και νυν. Προεόρτιον. Ο αυτός. Ταχύ προκατάλαβε.

Ενθέως ευφραίνεται η κτίσις σήμερον, Χριστός γαρ ο Κύριος ο του Θεού μου Υιός, εκ Κόρης γεννάται αγνής, άπαν το των ανθρώπων, γένος αθανατίζων, λύων και

την κατάραν της προμήτορος Εύας, διο ως ευεργέτη ημών, άσμα προσάξωμεν.

Μετά τον Πολυέλεον. Ήχος γ . Θείας πίστεως.

Άνθη τίμια, της νήσου Κρήτης, και προπύργια, της Εκκλησίας, μαργαρίται Χριστού οι πολύτιμοι, τους την υμών εκτελούντας πανήγυριν, εκ πολυτρόπων δεινών

περισκέπετε, Δέκα Μάρτυρες, Χριστόν εκτενώς αιτούμενοι, παρ’ ου μαρτυρικούς στεφάνους ήρασθε.

Δόξα. Και νυν. Ο αυτός. Την ωραιότητα.

Θαύμα παράδοξον, οράται σήμερον, ο γαρ Σωτήρ ημών, εν ω Σπηλαίω σαρκί, εκ της Παρθένου δι’ ημάς, τεχθήναι νυν επείγεται, μάγοι μετά δώρων δε, ως Βασιλεί

προσκυνήσουσι, ποιμένες τε και Άγγελοι, Αυτόν δοξολογήσουσι, μεθ’ ων και ημείς βοώμεν· δόξα τω δι’ ημάς ενανθρωπήσαντι.

Οι Αναβαθμοί· το α’ προκείμενον του δ  ἤχου.

Προκείμενον: Θαυμαστός ο Θεός εν τοις Αγίοις Αυτού.

Στ.: Τοις Αγίοις τοις εν τη γη Αυτού, εθαυμάστωσεν ο Κύριος.

Ευαγγέλιον, εκ του κατά Λουκάν: Είπεν ο Κύριος τοις εαυτού μαθηταί· προσέχετε από των ανθρώπων...

Ο Ν  ψαλμός.

Δόξα: Ταις των Αθλοφόρων...

Και νυν: Ταις της Θεοτόκου...

Ιδιόμελον. Ήχος β’ . Στ.: Ελέησόν με ο Θεός...

Κομπάζει σήμερον η νήσος Κρήτη, επί τη μνήμη υμών Αθλοφόροι, πολιούχους υμάς ευμοιρήσασα, και προς Θεόν πρεσβευτάς, και γηθομένη βοά ευχαρίστως· χαίρετε

Θεόδουλε και Ζωτικέ, Βασιλείδη και Εύπορε, Σατορνίνε και Γελάσιε, Ευνικιανέ και Αγαθόπου, Πόμπιε και Ευάρεστε· ως έχοντες παρρησίαν προς Θεόν, πρεσβεύσατε

υπέρ των ψυχών ημών.

Είτα οι Κανόνες, οι Προεόρτιοι β’ , και των Αγίων.

Ο α’ κανὼν Προεόρτιος, ου η ακροστιχίς, κατά Αλφάβητον. Ποίημα Ιωσήφ.

Ωδή α'.  Ήχος β'.  Ο Ειρμός

Άτριπτον ασυνήθη, αβρόχως θαλαττίαν ανύσας τρίβον, ο εκλεκτός εβόα Ισραήλ· Τω Κυρίω άσωμεν, ότι δεδόξασται. Άναρχος ων τήφύσει, αρχήν ο προ αιώνων λαμβάνει Λογος, εν Βηθλεέμ τικτόμενος σαρκι, τούτου τα Γενέθλια προεορτάσωμεν.

Βλέψωμεν διανοίας, τοις όμμασι προς πόλιν της Ιουδαίας, πορευομένην τέξαι την Αγνήν, ης τον τόκον πόρρωθεν αστήρ εμήνυσε.

Γνόντες σε Βασιλέα, εν γη αποτικτόμενον εκ Παρθένου, οι Βασιλείς Περσών Λογε Θεού, μετά δώρων σπεύδουσι του προσκυνήσαί σε.

Έτερος Κανών Προεόρτιος. Ωδή α' Ήχος πλ. β'

Ως εν ηπείρω πεζεύσας ο Ισραήλ, εν αβύσσω ίχνεσι τον διώκτην Φαραώ, καθορών ποντούμενον·Θεώ επινίκιον ωδήν εβόα άσωμεν. Παρθενικής εκ Νεφέλης μέγας ημίν, ανατέλλει Ήλιος, Ιησούς ο φωτισμός, οι εν σκότει άσωμεν αυτώ, αυγαζόμενοι φαιδρώς, ταις τούτου λάμψεσιν. Η των εθνών προσδοκία, ο Βασιλεύς, της ειρήνης έρχεται, τον πολέμιον ελείν· Υπαντήσαι σπεύσωμεν αυτώ, τικτομένω Βηθλεέμ, εις σωτηρίαν ημών. Προφητικαί περαιούνται θείαι φωναί, την φρικτήν ανάδειξιν, προσημαίνουσαι Χριστού· η Αμνάς εγγίζει γαρ τεκείν, τον Αμνόν και Λυτρωτήν, και πάντων Κυριον.

Θεοτοκίον

Σε την Αγνήν του Δεσπότου Περιστεράν, την σεμνήν και άμωμον, και καλήν εν γυναιξίν, ως των όλων τέξασαν Θεόν, μακαρίζομεν πιστώς, Θεομακάριστε.

Κανών των Αγίων. Ωδή α'.  Ήχος γ'.

Άσωμεν τω Κυρίω, τω ποιήσαντι θαυμαστά τέρατα, εν ερυθρά θαλάσση· πόντω γαρ εκάλυψε τους υπεναντίους, και έσωσε τον Ισραήλ· αυτώ μόνω άσωμεν,

ότι δεδόξασται.

Άσωμεν τω Κυρίω, τω συνάψαντι τους αγίους Μαρτυρας, τήαμωμήτω πίστει, και τούτους οπλίσαντι, εν μια τη ελπίδι, κατά του αρχεκάκου εχθρού, και τω συνδέσμω

πάντας αυτούς, της αγάπης ενώσαντι. Οι απλανείς αστέρες, του νοητού Ηλίου, ως εξ Εώας λάμψαντες, τον του αστέρος δρόμον, πιστώς προηγήσαντο, του Χριστού γεννηθέντος, εορτήν προεισόδιον, την μνήμην της αυτών τελευτής, φαιδρώς προσενέγκαντες. Οι εκ Περσίδος Μαγοι, εν Βηθλεέμ τεχθέντι, δώρα Χριστώ προσήγαγον, νυν δε οι Αθλοφόροι, ως σμύρναν τα αίματα, ως χρυσόν δε την πίστιν, ως λίβανον τα πνεύματα, θυσίαν προεόρτιον, τω τεχθέντι προσήνεγκαν.

Τη Θεοδούλου πίστει, και Ζωτικού αγάπη, συνεκράθη Πομπιος, και Σατορνίνος άμα, και συνεστεφάνωται Εύπορος, Αγαθόπους, Γελάσιος, Ευάρεστος και Ευνικιανός,

συν αυτοίς και Βασιλείδης ο σύναθλος.

Τριαδικόν

Η υπέρ νουν ουσία, και αμέριστος τρισίν Υποστάσεσι, διαιρετώς υμνείται, μια δε θεότητι, απλώς αδιαιρέτως· Τριας γαρ η αυτή και Μονάς,

απλή και αδιαίρετος, εστί και ονομάζεται.

Θεοτοκίον

Εν Βηθλεέμ γεννάται, και την Εδέμ ανοίγει, ο εκ Παρθένου Κυριος, τεχθείς ανερμηνεύτως. Φατνη ετοιμάζεται, και Σπήλαιον τω Κτίστη, Μαγοι ευτρεπίζουσι τα

δώρα, τω Δεσπότη Θεώ, και Αστήρ προκηρύττει το φως.

Προεόρτιος. Ωδή γ'. Ο Ειρμός.

Τοξον συνετρίβη δυναστών, τω κράτει σου Χριστέ, και δύναμιν ασθενείς, σε περιεζώσαντο. Δεύτε διανοία καθαρά, ηχήσωμεν φαιδρώς, των Γενεθλίων Χριστού, νυν τα Προεόρτια. Έρχη καταλύσαι εν σμικρώ, Σπηλαίω Βασιλεύ, πλουτίζων με Ιησού, τη πολλή πτωχεία σου. Ζοφου εξαιρούμενος ημάς, κακίας ο Χριστός, προέρχεται σαρκι, τεχθήναι ως άνθρωπος.

Έτερος. Ουκ έστιν Άγιος ως συ

Ο λόγω τείνας ουρανόν, υπεισέρχη Σπηλαίω, και αλόγων εν φάτνη, ανακέκλισαι Χριστέ, της αλογίας ημάς, δια σπλάγχνα, θέλων εκλυτρώσασθαι. Βοά Προφήτης εμφανώς· ο Θεός ημών ούτος, λογισθήσεται ουδείς, έτερός τις προς αυτόν, εξεύρε πάσαν οδόν, επιστήμης, τοίςβροτοίς ενούμενος. Ου φέρει βλέπειν Χερουβίμ· και πως φέρει σε φάτνη, τον αχώρητον φύσει, δια έλεος πολύ, τικτόμενον δι' ημάς, εκ Παρθένου, Κύριε φιλάνθρωπε;

Θεοτοκίον

Προείδεν Όρος σε ποτέ, Δανιήλ ο Προφήτης, εξ ου λίθος ετμήθη, Θεοτόκε τους βωμούς, λεπτύνας και καθελών, των ειδώλων, πάναγνε Θεόνυμφε.

Των Αγίων. Εστερεώθη η καρδία μου

Αθλητικόν παγκράτιον οι γενναίοι, του Χριστού διήνυσαν Αθλοφόροι, των διωκτών την απόνοιαν καταπαλαίσαντες. Οι νοεροί φωστήρες της Εκκλησίας, λογικάς αστράπτοντες λαμπηδόνας, την αβλεψίαν φωτίζουσι των καρδιών ημών.

Ο στερεώσας Κυριε τους Αγίους, ενεγκείν αφόβως τας αλγηδόνας, ρύσαι κινδύνων και θλίψεων τους υμνούντάς σε.

Τριαδικόν

Σεραφικώς υμνήσωμεν την Τριάδα, συν Αγγέλοις κράζοντες ασιγήτως·

 Άγιος, Άγιος, Άγιος, η Τριας και Μονάς ο Θεός.

Θεοτοκίον

Τον της Τριάδος ένα τήγαστρί σου, δεξαμένη Άχραντε Θεοτόκε, ανερμηνεύτως εκύησας, ως οίδε μόνος αυτός.

Καθισμα.  Ήχος α'. Τον τάφον σου Σωτήρ

Της Κρήτης οι λαμπροί, και σεπτοί πολιούχοι, αθλήσαντες στερρώς, ετροπώσαντο πίστει, τον όφιν τον αρχέκακον, και νομίμως εστέφθησαν, τούτων σήμερον, την

αξιέπαινον μνήμην, εορτάζοντες, μεγαλοφώνως τον πάντων, δοξάζομεν Κυριον.

Δόξα... Και νυν ... Προεόρτιον, όμοιον

Αγάλλου η Σιών, Βηθλεέμ ευτρεπίζου, ο πάντων συνοχεύς, τον αστέρα προπέμψας, εμήνυσε την άμετρον, εαυτού συγκατάβασιν· ον γαρ τρέμουσι, των ουρανών αι

Δυνάμεις, όντως τίκτεται, εκ της Παρθένου ατρέπτως, ο μόνος Θεός ημών.

Προεόρτιος. Ωδή δ' Ο Ειρμός

Υμνώ σε· ακοή γαρ Κυριε εισακήκοα και εξέστην· έως εμού ήκεις γαρ, εμέ ζητών τον πλανηθέντα· διο την πολλήν σου συγκατάβασιν, την εις εμέ δοξάζω Πολυέλεε.

Η Κτίσις ευφραινέσθω άπασα· ο γαρ Κτίστης ιδού γεννάται, εν Βηθλεέμ νήπιος, ορώμενος ο προ αιώνων σαρκι, και σπαργάνοις ενειλίσσεται, σειράς πταισμάτων

λύων ως φιλάνθρωπος. Θαμβείται εννοών πας άνθρωπος, πως ο πλούσιος εν ελέει, πτωχεύσαι νυν έρχεται, και καταλύσαι εν Σπηλαίω, ημάς τους κλοπή δεινώς πτωχεύσαντας, καταπλουτίσαι θέλων αγαθότητι. Ιλύϊ εμπαγέντας Κυριε, αμαρτίας κακοφροσύνη, ηλέησας, ώκτειρας, και επεσκέψω, και εισέδυς Αγνής, Παναγίας μήτραν Άγιε, ήτις σε εν Σπηλαίω τίκτειν έρχεται.

Θεοτοκίον

Κατάρας παλαιάς λυτρούμενος, το ανθρώπινον ο Δεσπότης, εκ σου σαρκί τίκτεται, Πανάχραντε ευλογημένη· διο εν αινέσει σε δοξάζομεν, δόξαν ημών,

και καύχημα τυγχάνουσαν.

Άλλος. Χριστός μου δύναμις

Ιδού ανέτειλε, το άστρον πόρρωθεν, ο προήγγελται πάλαι εξ Ιακώβ· άνθρωπος γενόμενος, ο απερίληπτος Θεός, και οράται σπαργανούμενος.

Ο πάντων Κυριος, η απολύτρωσις, οραθήσεται βρέφος, Παρθενικοίς, κόλποις καθεζόμενος, ο εν τοις κόλποις του Πατρός, ως Υιός αναπαυόμενος.

Εδέμ κλεισθείσά μοι, κλαπέντι βρώσει ποτέ, διανοίχθητι· νυν γαρ εν Βηθλεέμ, τίκτεται φορέσας με, ο αφορίσας με της σης, ανωδύνου απολαύσεως.

Θεοτοκίον

Προφήτης Πνεύματι, προεθεάσατο, Αββακούμ σε Παρθένε, Όρος Θεού, αρεταίς κατάσκιον, εξ ου επέφανεν ημίν, ο φωτίζων τας ψυχάς ημών.

Των Αγίων. Εισακήκοα την ακοήν

Προεόρτιος, των Μαρτύρων επέστη μνήμη, την Γενέθλιον προγράφουσα, εορτήν του Σωτήρος. Τα προαύλια, της του Σωτήρος επιφανείας, των Μαρτύρων η ετήσιος, προανέωξε μνήμη. Η δεκάπυρσος, των Αθλοφόρων λαμπάς ανήφθη, τον αστέρα προμηνύουσα, του Χριστού γεννηθέντος. Υπερόβρυζοι, εν τη χωνεία των αλγηδόνων, ανεδείχθησαν οι Άγιοι, ως χρυσός εν καμίνω.

Θεοτοκίον

Μητηρ Άχραντε, ευλογημένη Αγνή Παρθένε, τους υμνούντάς σε περίσωζε, από πάσης ανάγκης.

Προεόρτιος. Ωδή ε'. Ο Ειρμός.

Ο άνθραξ τω Ησαΐα προοφθείς, Ήλιος παρθενικής από γαστρός ανέτειλε, τοίςεν σκότει πεπλανημένοις, θεογνωσίας φωτισμόν δωρούμενος.

Λυτρούσαι των αμετρήτων με κακών Κυριε, υπερβολή ως αγαθός χρηστότητος, εν Σπηλαίω εκ της Παρθένου εν Βηθλεέμ, αποτεχθείς ως άνθρωπος.

Μετά σαρκός νυν προελθών ο Κυριος, δι' ευσπλαγχνίαν τους βροτούς ρυσάμενος, δυναστείας του αρχεκάκου, εις ουρανούς αναγαγών εθέωσε.

Νυν ήκει εν αλλοτρίω, ο Χριστός σώματι, εν τοις ιδίοις, ξενωθώμεν άπαντες, των ατίμων παθών, και τούτον δεξώμεθα, σαρκί τικτόμενον.

Έτερος. Τω θείω φέγγει σου Αγαθέ

Του Εφραθά οίκος Βηθλεέμ, Άρχων εξελεύσεται εκ σου, εν Ισραήλ προσκαλούμενος, Έθνη απωσμένα, ως προηγόρευσεν, εν Πνεύματι Μιχαίας, καταυγαζόμενος.

Ποιμάναι ποίμνιον εαυτού, μόνος εν ισχύϊ Ιησούς, εκ της Παρθένου τεχθήσεται, άκρων έως γης δε μεγαλυνθήσεται, Προφήτης θεηγόρος, πάλαι προήγγειλε.

Θεός ανθρώποις ομοιωθείς, πτωχεύει σαρκι, ίνα ημάς, καταπλουτίση τήδόξη αυτού, και Σπηλαίω τίκτεται ο αχώρητος, τούτον ευθεία γνώμη υποδεξώμεθα.

Θεοτοκίον

Ρομφαίαι πάσαι του δυσμενούς, άχραντε πανάμωμε Αγνή, όντως εις τέλος εξέλιπον· Συ γαρ τον απάντων Θεόν εκύησας, τον λόγχη καθελόντα τούτου το φρύαγμα.

Των Αγίων. Την σην ειρήνην

Τον εξ Ηλίου Ήλιον, Χριστόν οι Μαρτυρες, εκ της Παρθένου ημίν επιφανέντα σαρκι, κηρύττουσι τω κόσμω, τήαθλήσει της σεπτής ομολογίας αυτών.

Τιτου και Καρπου κλήματα, ώφθητε Μαρτυρες, ως εκ της Παύλου φυτείας αναθάλλοντες, καρπούς ομολογίας, εκ χειλέων τω Χριστώ προσενέγκαντες.

Οι της ειρήνης τρόφιμοι, και πολεμίων εχθροί, ταις ικεσίαις υμών, άγιοι Μαρτυρες, πρεσβεύσατε ειρήνην, και κακών απαλλαγήν δοθήναι πάσιν ημίν.

Νυκτομαχούσης άγιοι, της Εκκλησίας Χριστού, ως φαεινοί τοίςεν γη, φωστήρες ώφθητε, την νύκτα της αγνοίας, απελαύνοντες τήαίγλη των θαυμάτων υμών.

Θεοτοκίον

Εν Βηθλεέμ ανέτειλε, Χριστός η πάντων αυγή, εκ της Παρθένου Μητρός, λάμψας τω κόσμω το φως, και ώσπερ εν ημέρα, καταλάμπει τοίςπιστοίς, ως τοίςΜάγοις αστήρ.

Προεόρτιος. Ωδή ς'. Ο Ειρμός.

Προς Κυριον, εκ κήτους ο Ιωνάς εβόησε· Συ με ανάγαγε, εκ πυθμένος άδου δέομαι, ίνα ως Λυτρωτή, εν φωνή αινέσεως, αληθείας τε πνεύματι θύσω σοι.

Ξενίζεται ακοή του πράγματος το μέγεθος, πως ο αχώρητος, χωρηθείς εν μήτρα έρχεται, τεχθήναι δι' ημάς, εκ Μητρός νεάνιδος, ου τον τόκον ανύμνησαν Άγγελοι.

Ο Ήλιος, φωτεινή εν Νεφέλη κρυπτόμενος, τεχθήναι έρχεται, εν Σπηλαίω φανερούμενος· αστήρ γαρ φαεινός, εις αυτού προσκύνησιν, Βασιλείς εκ Περσίδος συνήγαγε.

Πως δέξεται, Βασιλεύ σε σμικρότατον Σπήλαιον, γνώμη πτωχεύσαντα, τον πλουτίζοντα τα σύμπαντα; πως βλέψει σε βροτών, φύσις σωματούμενον; Προσκυνούμεν την σην συγκατάβασιν.

Έτερος. Του βίου την θάλασσαν

Ιδού εις τα ίδια, παραγίνεται Χριστός· οικειωθώμεν χάριτι, δι' αρετών ενθέων αυτώ πιστοί, και τούτον δεξώμεθα, και ψυχή και καρδία φωτιζόμενοι.

Η ρίζα εβλάστησεν, Ιεσσαί και εξ αυτής, ο προελθών Θεός ημών, ελπίς εθνών ανάπαυσις και τιμή, ως πάλαι προέφησεν, Ησαΐας ενθέως φωτιζόμενος.

Σειράς διαλύων μου, των πολλών αμαρτιών, εγκατειλίσση σπάργανα, καταπλουτίζων δε με τον χαλεπώς, κακία πτωχεύσαντα,

Ιησού μου πτωχεύεις σωματούμενος.

Θεοτοκίον

Χειμάζει κλυδώνιον, εναντίων λογισμών, την ταπεινήν καρδίαν μου, των πονηρών πνευμάτων επιβουλαίς, φιλάγαθε Δεσποινα, καταπράϋνον τούτο μεσιτείαις σου.

Των Αγίων. Τους εις τα τέλη των αιώνων

Μαγοι τα δώρά σοι προσήγον, οι δε Μαρτυρες τα αίματα, τω γεννηθέντι επί γης εκ Παρθένου, εν τη πόλει Δαυΐδ, και πάσχοντες εβόων· Σώσον Σωτήρ, ως έσωσας,

του θηρός τον Προφήτην. Κυμαινομένης ως θαλάσσης, κατά της ομολογίας Χριστού, της τυραννίδος του εχθρού, ως φιλεύδιοι λιμένες αυτή, επέστησαν αθρόως οι Αθληταί, ως ναυν την πίστιν αυτών συναιρούντες.

Η Θεοδούλου παρρησία, την ομόζηλον ανδρείαν, των συνομίλων Αθλητών, στερροτέραν απειργάσατο· διο και ανεβόων, Σώσον Σωτήρ, ως έσωσας,

του θηρός τον Προφήτην.

Θεοτοκίον

Εν Βηθλεέμ αστήρ εφάνη, οδηγών τους εκ Περσίδος, δώρα κομίζοντας Χριστώ, τω τεχθέντι εκ Παρθένου Μητρός, αυτώ πάσα η κτίσις, και προσκυνεί και ως Θεόν,

ανυμνεί και δοξάζει.

Κοντάκιον των Αγίων. Ήχος δ'. Επεφάνης σήμερον

Εωσφόρος έλαμψεν, η των Μαρτύρων, σεβασμία άθλησις, προκαταυγάζουσα ημίν, τον εν Σπηλαίω τικτόμενον, ον η Παρθένος, ασπόρως εκύησεν.

Ο Οίκος

Τον εν Σπηλαίω δι' ημάς τεχθέντα εκ Παρθένου, Χριστόν τον ζωοδότην, ποθούντες οι οπλίται, χορείαν ήγειραν φαιδράν κατά του Βελίαρ, και νικήσαντες σαφώς,

εις γην αυτόν κατέρραξαν, άμετρα πάλαι τούτον καυχώμενον· όθεν δαδουχούσι τοίςεν σκότει, ως φωστήρες υπάρχοντες του νοητού Ηλίου· αστήρ μεν γαρ το πριν

τοις Μαγοις επέστη, οδηγών εν Βηθλεέμ, πόλει Ιούδα, ούτοι δε ημίν κηρύττουσιν εν βασάνοις· ον η Παρθένος ασπόρως εκύησεν.

Σ υ ν α ξ άρ ι ο ν

Τη ΚΓ' του αυτού μηνός, Μνήμη των Αγίων Δεκα Μαρτύρων, των εν Κρήτη μαρτυρησάντων.

Του ποιμενάρχου θρέμματα Χριστού δέκα, Εισηλάθη τμηθέντα μάνδρα Μαρτύρων.

Εικάδι τήτριτάτη δέκα εν Κρήτη τάμον άνδρας.

Ούτοι υπήρχον κατά τους χρόνους του βασιλέως Δεκίου εν έτει 250 καταγόμενοι εκ της νήσου Κρήτης, από διαφόρους πόλεις και χωρία αυτής· από μεν την Μητρόπολιν Γορτύνην ήσαν πέντε, ο Θεόδουλος, ο Σατορνίνος, ο Εύπορος, ο Γελάσιος και ο Ευνικιανός· από δε την Κνωσόν ήταν ο Ζωτίκος· από τον λιμένα του Πανόρμου ήτον ο Αγαθόπους· από την Κυδωνίαν ο Βασιλείδης· και από το Ηράκλειον ο Ευάρεστος και ο Πόμπιος. Ούτοι λοιπόν παρεδόθησαν από τους απίστους, εις τον άρχοντα της Κρήτης· ο δε άρχων επρόσταξε τον δήμιον να τριγυρίζη αυτούς εις τους βωμούς των ειδώλων, και εάν δεν θέλουν να θυσιάσουν εις αυτά, να τιμωρή αυτούς δε διαφόρους τιμωρίας. Εις διάστημα λοιπόν τριάκοντα ολοκλήρων ημερών, εδιώκοντο οι του Χριστού Αθληταί από τους ατάκτους ειδωλολάτρας και επεριπαίζοντο και εσύροντο κατά γης επάνω εις τας κοπρίας. Ύστερον δε καθίσας ο άρχων επί του κριτηρίου παρέστησεν αυτούς έμπροσθέν του, και βλέπων ότι είχον το φρόνημα στερεόν, και έμενον ασφαλώς εις την του Χριστού πίστιν, επρόσταξε και εστρεβλώθησαν τα μέλη των Αγίων. Και αφού με πολλάς βασάνους εβασανίσθησαν, τελευταίον απεκεφαλίσθησαν. Και ούτως έλαβον οι μακάριοι του μαρτυρίου τους στεφάνους.

Τη αυτή ημέρα, Μνήμη του Οσίου Παύλου, Αρχιεπισκόπου Νεοκαισαρείας, ενός των τριακοσίων δέκα και οκτώ Αγίων Πατέρων των εν Νικαία.

Όντως ο Παύλος κατά Παύλον ην φέρων,

Tά του Xριστού στίγματα τη σαρκί ξένως.

Τη αυτή ημέρα, Μνήμη του Αγίου Ναούμ του θαυματουργού, του φωτιστού και ιεροκήρυκος Βουλγαρίας.

Tήν Bουλγαρίας γην άπασαν παμμάκαρ,

Nαούμ λόγοις σοις λαμπρύνεις και θαύμασιν.

Τη αυτή ημέρα, ο Άγιος Μαρτυς Σχίνων ξίφει τελειούται.

Oυκ αν λαθοίμην ουδέ σου Mάρτυς Σχίνων,

Tού μη λαθόντος, ως απετμήθης κάραν.

Τη αυτή ημέρα, Μνήμη του Αγίου Νήφωνος, επισκόπου Κωνσταντιανής.

Τη αυτή ημέρα, Μνήμη του Αγίου Χρυσογόνου, επάρχου πόλεως Θεσσαλονίκης.

Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Προεόρτιος. Ωδή ζ' Ο Ειρμός

Ρητορες ανεδείχθησαν Παίδες, φιλοσοφώτατοι ποτέ· εκ θεολήπτου ψυχής γαρ, θεολογούντες χείλεσιν έμελπον· Ο υπέρθεος των Πατέρων και ημών,

Θεός ευλογητός ει.

Ρηματα εκπληρών Θεού Λογε, ιερωτάτων Προφητών, έρχη τεχθήναι Σπηλαίω σπαργανωθήναί τε ώσπερ νήπιον, όπως λύση μου, τας σειράς ως αγαθός,

 των πολλών εγκλημάτων.

Στόματι ουρανός κεχρημένος, άστρω μεγίστω εκβοά, την επί γης παρουσίαν, του δι' ημάς αρρήτως πτωχεύσαντος· ω χρησάμενοι οδηγώ οι εκ Περσών,

αφίκοντο σπουδαίως.

Ταγματα των Αγγέλων υμνήσαι, μέλλοντα τίκτεσθαι Χριστόν, νυν ευτρεπίζονται φόβω· από μακράν δε Μαγοι, αφικέσθαι του θεάσασθαι, ξένον θέαμα εν γη,

 Θεόν σωματωθέντα.

Θεοτοκίον

Υμνούμέν σε την πάντων αιτίαν, των αγαθών μόνη Αγνή· σωματοφόρον γαρ Λογον υπερβολή χρηστότητος τέτοκας, ου την γέννησιν

προεμήνυσεν αστήρ, εν Βηθλεέμ τη πόλει.

Έτερος. Δροσοβόλον μεν την κάμινον

Ο παντέλειος τεχθήσεται ως νήπιον, σπαργάνοις ενειλούμενος, και ο άναρχος, εκ Παρθένου λήψεται αρχήν, θεώσαι το πρόσλημμα ζητών· αγαλλιάσθω ουρανός,

 Και ευφραινέσθω η γη.

Μεθ' ημών Θεός οφθήσεται σαρκούμενος, γνώτε έθνη τα πολέμια, και ηττηθέντα, της ημών μακρύνθητε ζωής· ιδού η ανάκλησις ημών, βρέφος εν φάτνη

Βηθλεέμ προσανακλίνεται.

Ως βασίλειον πορφύραν περικείμενος, την σάρκα νυν προέρχεται, εκ λαγόνων σου, της ειρήνης Κορη Βασιλεύς, συντρίψαι εχθρούς ως δυνατός, και ειρηνεύσαι την

ημών, πολεμηθείσαν ζωήν.

Θεοτοκίον

Γενεών από πασών σε εξελέξατο, παλάτιον αμόλυντον, ο οικήσας σου, την γαστέρα Κορη Βασιλεύς, ω νυν μελωδούμεν ευσεβώς· Ευλογητός ει ο Θεός,

ο των Πατέρων ημών.

Των Αγίων. Τρεις Παίδες εν καμίνω

Εφέστηκεν η μνήμη, των Μαρτύρων κηρύττουσα, την Γενέθλιον ημέραν του Σωτήρος· και τη τούτων αθλήσει, προοιμιάζεται ημίν, Δεσποτική εορτή.

Μη κάμψαντες το γόνυ, τοίςξοάνοις οι Μαρτυρες, των βασάνων τω πυρί επειράθησαν, ευσεβώς εκβοώντες· Ευλογητός ει ο Θεός, ο των Πατέρων ημών.

Εν μέσω του σταδίου, εναθλούντες οι Μαρτυρες, στεφηφόροι ομαδόν συγχορεύοντες, ως οι Παίδες εβόων· Ευλογητός ει ο Θεός, ο των Πατέρων ημών.

Θεοτοκίον

Ποιμένες μετά Μαγων, τον αστέρα θεώμενοι, μέτ' Αγγέλων επί γης ανεκήρυττον, τον εκ σου γεννηθέντα, Θεογεννήτορ Μαριάμ, δια το σώσαι ημάς.

Προεόρτιος. Ωδή η'. Ο Ειρμός.

Ινδάλματος χρυσού, καταπτύσαντες τρισόλβιοι Νεανίαι, την απαράλλακτον και ζώσαν Θεού εικόνα τεθεαμένοι, μέσον του πυρός ανέμελπον· Η ουσιωθείσα υμνείτω τον Κυριον πάσα κτίσις, και υπερυψούτω, εις πάντας τους αιώνας.

Φορέσας με Χριστέ, ον εγύμνωσεν απάτη η αμαρτία, φανερωθήναι συ και νήπιος, επί φάτνης έρχη τεχθήναι, άστρου σε φαιδρώς κηρύττοντος, τοίςαναβοώσιν· Υμνείτω τον Κυριον πάσα κτίσις, και υπερυψούτω, εις πάντας τους αιώνας.

Χορεύσωμεν πιστοί, και σκιρτήσωμεν τω πνεύματι, ο Δεσπότης, καταπλουτών ημάς, εν πάση δικαιοσύνη, ήδη πτωχεύει καθάπερ νήπιον, τεχθείς και ανακλιθείς εν

τη φάτνη· ον ανυμνούμεν, και υπερυψούμεν, εις πάντας τους αιώνας.

Ψαλτήριον τερπνόν, ανάλαβε Προφήτα Δαυίδ και λέγε· ιδού ηκούσαμεν, Παρθένον Σιών εν πόλει, μέλλουσαν τίκτειν, Θεόν Βασιλέα Κυριον, ω και μελωδούμεν· Υμνείτω

τον Κυριον πάσα κτίσις, και υπερυψούτω, εις πάντας τους αιώνας.

Ωραίος εκ γαστρός, σου προέρχεται τεχθήναι, αρρήτω λόγω καθωραΐσαι, το ανθρώπινον αφθαρσία, Παρθένε θέλων, ο αγαθοδότης Κυριος· ω νυν μελωδούμεν· Υμνείτω τον Κύριον πάσα κτίσις, και υπερυψούτω, εις πάντας τους αιώνας.

Έτερος. Εκ φλογός τοις Οσίοις

Προφητών θεηγόρων, ρήσεις πεπλήρωνται, η Παρθένος εγγίζει, τεκείν τον Κυριον, άπασα η γη, ευφραινέσθω χορεύουσα, και αγαλλιάσθω, εις πάντας τους αιώνας.

Τας αυγάς υποφαίνων, της θείας Χαριτος, το του Νομου σκιώδες, καταπαυόμενος ο φωταγωγός, Ιησούς ανατέταλκεν, οι εσκοτισμένοι, θεάσασθε φως μέγα.

Γεγονότα ληστών με, σπήλαιον Κυριε, ο τεχθείς εν Σπηλαίω, ναόν ανάδειξον, σου και του Πατρός, και θείου σου Πνεύματος, ίνα σε δοξάζω, εις πάντας τους αιώνας.

Θεοτοκίον

Ουρανού εκ γαστρός σου, Άστρον ανέτειλεν, Αστρολόγους κινήσαν, τούτο θεάσασθαι, γνώσει τήαυτού, φωτισθέντας εν Πνεύματι, Άχραντε Παρθένε, αεί ευλογημένη.

Των Αγίων. Τον εν φλογί τοις Παισί

Κατά ξιφών και πυρός και θανάτου, αντικατέστη η δεκάς των Μαρτύρων, και την νίκην ήρατο κατά της ασεβείας, και συμβασιλεύει, τήΧριστού βασιλεία.

Νεανικώς την Χριστού πανοπλίαν, αναλαβόντες κατά των αοράτων, και του κοσμοκράτορος, οι γενναίοι οπλίται, τους επινικίους, επεδείξαντο άθλους.

Οι αρραγείς πύργοι της ευσεβείας, και των εν ζάλη φερομένων λιμένες, υπέρ πάσης κτίσεως εκτενώς δυσωπείτε, υπέρ των Βασιλέων, και ειρήνης του κόσμου.

Τριαδικόν

Συν τω Πατρί τον Υιόν προσκυνούμεν, και Πνεύμα Άγιον εν Τριάδι Μονάδα, συν Αγγέλοις κράζοντες, στόμασι τοίςπηλίνοις· Δοξα εν υψίστοις, Θεώ τω εν Τριάδι.

Θεοτοκίον

Όλον εκ σου της Τριάδος τον ένα, Θεογεννήτορ θεϊκώς συλλαβούσα, εξ Αγίου Πνεύματος, σαρκωθέντα τέτοκας, μείνασα Παρθένος, ώσπερ ης προ του τόκου.

Προεόρτιος. Ωδή θ'. Ο Ειρμός.

Απορεί πάσα γλώσσα, ευφημείν προς αξίαν, ιλιγγιά δε νους, και υπερκόσμιος, υμνείν σε Θεοτόκε. Όμως αγαθή υπάρχουσα, την πίστιν δέχου· και γαρ τον πόθον

οίδας, τον ένθεον ημών· συ γαρ Χριστιανών ει προστάτις, σε μεγαλύνομεν.

Ιδού τοίςδούλοις μόνε, Βασιλεύ απεγράφης, Καίσαρος γνώμη, θέλων με δουλείας, απαλλάξαι ψυχοφθόρου· πόλει Βηθλεέμ προφθάσας δε, σαρκί τεχθήναι, βροτούς

εις ουρανούς, φέρεις τους ανυμνούντας εν πίστει, τα σα Γενέθλια.

Ωραίος κάλλει, παρά τους υιούς των ανθρώπων, ο σος Παρθένε πέφυκεν, Υιός τε και Δεσπότης των απάντων, ον ώσπερ ωραία δάμαλις εν τω Σπηλαίω, της Βηθλεέμ

προέρχη, τεκείν υπερφυώς, όπως ευεργετήση και σώση, τους προσκυνούντας αυτόν. Σε φωτοδότα, Ήλιε της δικαιοσύνης, καθυποδύντα μήτραν, και τεχθήναι υπέρ λόγον βουληθέντα, πόρρωθεν Αστήρ εμήνυσε, τοίςΑστρολόγοις νυκτί κεκρατημένοις, και πλάνης σκοτασμώ ούσι, και προσκυνήσαντες πίστει, δώρα κομίζουσιν. Η γη χορεύει, ώσπερ αισθομένη την θείαν επιδημίαν, του δι' ευσπλαγχνίαν απορρήτως εκ Παρθένου, ήδη ανατέλλειν μέλλοντος, ο ουρανός δε ανακηρύττει τούτον, ως φθόγγω μυστικώ, Άστρου ανατολή φαινομένου, τοίςΜάγοις πόρρωθεν. Φερεις Υιε μου, όλην του Πνεύματος την ιδέαν, και πως σε φέρω, όμοιον εμοί κατά πάντα γεγονότα; έλεγεν η Απειρόγαμος εκπληττομένη· ην ως Θεού Μητέρα, τιμήσωμεν πιστοί, πάντες και εν αινέσει, συμφώνως δοξολογήσωμεν.

Έτερος. Θεόν ανθρώποις

Ιδού η πάντων ήλθεν ανάκλησις, ο ιλασμός το φως, η παντελής απολύτρωσις, θησαυρός ο πολύτιμος κρύπτεται, ένδον εν τω Σπηλαίω· ω πλουτιζόμενοι, Μαγοι τον χρυσόν, ως Βασιλεί επικομίζουσιν.

Χριστού ποιμένες επαγρυπνήσατε, και νοητώς εν πόλει, Βηθλεέμ επισπεύσατε, και Θεώ εν υψίστοις βοήσατε· Δοξα μεγαλωσύνη, τω ευδοκήσαντι, βρέφος οραθήναι

καθ' ημάς, δι' αγαθότητα.

Σαρκί σπαργάνοις ενειλισσόμενος, ο σπαργανών ομίχλη, Ιησού μου την θάλασσαν, τον δεσμόν της κακίας διαρρήξας, και εν δικαιοσύνη, πάντας συνέδησας, τούς

διαλυθέντας προσβολαίς, του πολεμήτορος.

Θεοτοκίον

Παστάς και θρόνε του Βασιλεύοντος, Όρος Θεού, και Πολις εκλεκτή, και Παράδεισε, του Ηλίου Νεφέλη ολόφωτε, φώτισον την ψυχήν μου, νέφη διώκουσα, των ανομιών

μου των πολλών, Θεοχαρίτωτε.

Των Αγίων. Σε την αθάνατον Κυριε πηγήν

Οι νοητοί του Κυρίου θησαυροί, ανευφημείσθωσαν σήμερον, οι πολλούς ολβιούντες, και βλύζοντες πιστοίς τα ιάματα, και τα πλήθη των θαυμάτων αυτών.

Οι ασφαλείς των Πιστών προασπισταί, και της Τριάδος υπέρμαχοι, και απόρθητοι πύργοι της Πιστεως, Χριστόν ικετεύσατε, Αθλοφόροι του σωθήναι ημάς.

Ο ιερός των Μαρτύρων σου χορός, υπέρ ημών ικετεύει σε, την Αγίαν Τριάδα δωρήσασθαι, ημίν την ειρήνην σου, εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Θεοτοκίον

Η Βηθλεέμ προανοίγει την Εδέμ, και ο εκ σου προερχόμενος, τον Αδάμ αναπλάττει σαρκούμενος, υπερφυώς· ον ικέτευε, Θεοτόκε του σωθήναι ημάς.

Εξαποστειλάριον των Αγίων. Τοις Μαθηταίς

Συν Θεοδούλω στέψωμεν, Ζωτικόν Αγαθόπουν, και Σατορνίνον Πομπιον, άμα Ευνικιανώ, τον ένδοξον Βασιλείδην, Εύπορόν τε τον θείον, και τον κλεινόν Γελάσιον,

και Ευάρεστον ύμνοις, χαρμονικώς, ταις πρεσβείαις τούτων, όπως ρυσθώμεν, πταισμάτων και στεφθείημεν, προς Χριστού του Σωτήρος.

Προεόρτιον, όμοιον

Οι αρετήν ασκήσαντες, και νεκρώσαι τα πάθη, εν εγκρατεία σπεύσαντες, ώσπερ τρίϋλον δώρον, μετά ποιμένων και Μαγων, πράξιν επαινουμένην, και θεωρίαν εύστοχον, νυν προσάξωμεν πίστει, τω εν σαρκι, γεννηθήναι ήκοντι εκ Παρθένου, Θεώ τω ευδοκήσαντι, την ημών σωτηρίαν.

Αίνοι. Ήχος δ . Ως γενναίον εν Μάρτυσι.

Ανυμνείσθω Ευάρεστος, Ζωτικός τε και Πόμπιος, Βασιλείδης Εύπορος Αγαθόπους τε, και Σατορνίνος Γελάσιος, και θείος Θεόδουλος, μεθ’ ων Ευνικιανός, ευφημείσθωσαν άσμασιν, οι πολύαθλοι, οι της Κρήτης προστάται και γενναίοι, αντιλήπτορες των πόθω, επιτελούντων την μνήμην αυτών.

Ως καλώς στρατευσάμενοι, Βασιλεί των Δυνάμεων, εαυτούς πολύαθλοι παρεδώκατε, εθελουσίως εις μάστιγας, και βίαιον θάνατον, και στρεβλώσεις και δεσμά, τα της Κρήτης βλαστήματα, εις ην εύρατε, το μακάριον τέλος και στεφάνους, ανεδήσασθε της νίκης, υπέρ ημών ικετεύοντες.

Ανενδότως τυπτόμενοι, και βωμοίς απαγόμενοι, και ποικίλοις είδεσιν εταζόμενοι, και εν οδοίς ελαυνόμενοι, ειρκτή συγκλειόμενοι, και ως ρόδα καθαρά, ταις

κοπρίαις ριπτόμενοι, προσηνέχθητε, δι’ ημάς τω τιθέντε ως ευω δη, ιερεία εν τη άνω, τραπέζη Μάρτυρες ένδοξοι.

Και τυπτόμενοι Μάρτυρες, και προσώποις πτυόμενοι, κεφαλάς τεμνόμενοι και στρεβλούμενοι, και πάσαις άλλαις κολάσεσι, καθυποβαλλόμενοι, ουκ ηρνήσασθε Χριστόν, ου ξοάνοις εθύσατε, αλλά χαίροντες, εκ ζωής της προσκαίρου Αθλοφόροι, προς ουράνιον και θείαν, μετεβιβάσθητε εύκλειαν.

Δόξα... Των Αγίων. Ήχος πλ. β .

Εν ωδαίς ασμάτων ευφημήσωμεν πιστοί, τους Αθλοφόρους Αγίους Δέκα Μάρτυρας, και προς αυτούς μελωδικώς εκβοήσωμεν λέγοντες· χαίρετε Αθλοφόροι του Χριστού,

Θεόδουλε και Ζωτικέ, Βασιλείδη και Εύπορε· χαίρετε Γελάσιε και Πόμπιε, Ευνικιανέ και Αγαθόπου· χαίρετε Ευάρεστε και Σατορνίνε. Ως έχοντες παρρησίαν προς

Χριστόν τον Θεόν ημών, Μάρτυρες πανσεβάσμιοι, Αυτόν εκτενώς πρεσβεύσατε του σωθήναι εν πίστει εκτελούντας, την πανσέβαστον μνήμην υμών.

Και νυν ... Προεόρτιον.

Ανύμφευτε Παρθένε πόθεν ήκεις; Τις ο τεκών σε; Τις και η Μήτηρ σου; Πως τον Κτίστην φέρεις εν αγκάλαις; Πως ουκ εφθάρης την νηδύν; Μεγάλων παραδόξων επί

γης φρικτών μυστηρίων επί σοι τελουμένων, πάναγνε απορούμεν, και προευτρεπίζομεν επάξιόν σοι χρέος, επί γης το σπήλαιον, και ουρανόν αιτούμεν παρασχείν τον αστέρα· και μάγοι δε προέρχονται από Ανατολών της γης, εις δυσμάς θεάσασθαι, την σωτηρίαν των βροτών, ως βρέφος γαλουχούμενον.

Δοξολογία Μεγάλη και Απόλυσις.

Εγκώμια.

Ήχος γ’ . Αι γενεαί πάσαι.

Αι γενεαί πάσαι, υμάς μακαριούμεν, Χριστού τους Αθλοφόρους.

Βήματι τυράννων, παρέστητε γενναίως, Χριστόν ομολογούντες.

Γενναίως των αθέων, υπέστητε βασάνους, τριάκοντα ημέρας.

Γελάσιον τιμώμεν, και Εύπορον εν ύμνοις, και Βασιλείδη άμα.

Δεκάς Μαρτύρων θεία, κινδύνων ρύσαι πάντας, τους σε ομολογούντας.

Δολίας παρατάξεις, και άρχοντας του σκότους, κατέπτυσαν οι Δέκα.

Ευνικιανόν τε, και Πόμπιον υμνούμεν, συνάμα Αγαθόπουν.

Ελκόμενοι κοπρίαις, τυπτόμενοι αδίκως, υπέμειναν οι Δέκα.

Η μνήμη των Μαρτύρων, προκαταγγέλει κόσμω, την Γέννησιν Κυρίου.

Θεόδουλον υμνούμεν, και Ζωτικόν και θείον, Ευάρεστον συμφώνως.

Κολαφισμούς και ύβρεις, και εμπτυσμούς αθέων, υπέστητε ανδρείως.

Προσκυνούμεν πόθω, υμών εικόνα θείαν, Μάρτυρες θεοφόροι.

Προσήξατε Κυρίω, τα αίματα ως δώρα, ώσπερ οι πάλαι μάγοι.

Προεορτάζει Κρήτη, γενέθλια Κυρίου, τη μνήμη των Μαρτύρων.

Πολύφωτα ως άστρα, της Εκκλησίας Δέκα, εδείχθητε δι’ άθλων.

Τους διωγμούς αθέων, ηνέγκατε ημέρας, τριάκοντα γενναίως.

Του Τίου και του Κάρπου, και Παύλου Αθλοφόροι, εδείχθητε φωτεία.

Τα αίματα ως σμύρναν, την πίστιν ως χρυσόν τε, προσήξατε Κυρίω.

Των λίθων τας νιφάδας, και διωγμούς αθέων, ηνέγκατε γενναίως.

Την Κρήτην ταις πρεσβείαις, υμών αεί φρουρείτε, προστάτας κεκτημένην.

Τα τίμια νυν άνθη, υμνήσωμεν της Κρήτης, ως Μάρτυρας Κυρίου.

Υπέρ Χριστού βασάνους, ηνέγκατε ποικίλας, ω Δέκα Αθλοφόροι.

Χριστού τους Αθλοφόρους, τους Δέκα μαργαρίτας, υμνήσωμεν συμφώνως.

Ως λίβανον θυσίαν, τα αίματα Κυρίω, προσήξατε ω Δέκα.

Ω Δέκα Αθλοφόροι, υπέρ ειρήνης κόσμου, πρεσβεύετε απαύστως.

Δόξα. Τριαδικόν.

Τρισήλιε Θεότης, Πατήρ Υιός και Πνεύμα, ελέησον σους δούλους.

Και νυν. Θεοτοκίον.

Αμόλυντε Παρθένε, μετά των Αθλοφόρων, υπέρ ημών δυσώπει.

Μεγαλυνάριον.

Της Κρήτης Δέκα Μάρτυρας του Χριστού, τυράννων βασάνους υπομείναντας καρτερώς, και χύσιν αιμάτων, υπό χειρών ανόμων, εν ύμνοις εγκωμίων πιστοί τιμήσωμεν.

Η/Υ ΠΗΓΗ:

voutsinasilias.blogspot.gr

http://voutsinasilias.blogspot.gr/2013/12/23-10.html

Δευτέρα, 18 Νοεμβρίου 2019 Ας μη φοβόμαστε τόσο το σχίσμα... [Συνοπτική επισκόπηση του Ουκρανικού εκκλησιαστικού προβλήματος και η πρόταξη της ζωής και του Σώματος έναντι των γραπτών νόμων και των επισήμων διοικητικών πράξεων] Tου Κώστα Νούση, Φιλολόγου-Θεολόγου, M.Th. Είναι γεγονός ότι έχει αρχίσει η Ορθοδοξία να βιώνει ένα ακόμη σχίσμα μέσα στη μακραίωνη ιστορία της. Βρίθει, βέβαια, σχισμάτων, για του λόγου το ακριβές και αληθές. Οι Πατέρες λένε πως ούτε αίμα μαρτυρίου δεν ξεπλένει αυτόν που σχίζει την Εκκλησία. Τόσο σοβαρό αμάρτημα λοιπόν. Το θέμα είναι ποιος σχίζει εν προκειμένω, οι Ρώσοι ή το Οικουμενικό Πατριαρχείο; Και πριν συνεχίσουμε μια ερώτηση που θα βοηθήσει πολύ: οι Κανόνες έγιναν για την Εκκλησία ή η Εκκλησία για τους Κανόνες; Το ζων Σώμα προηγείται ή να γυρίσουμε στον νομικισμό των Ιουδαίων; Χάρις, λοιπόν, και ελευθερία ή νόμος και τυπολατρία; Ο άνθρωπος για το Σάββατο ή το Σάββατο για τον άνθρωπο; Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Το σχίσμα είναι ήδη γεγονός. Το ουκρανικό σχίσμα φαίνεται πως θα ταλανίσει επί πολύ την Εκκλησία μας. Από πού έχει την αρχή του; Η απάντηση: μερικούς αιώνες πριν, όταν ο Κων/πόλεως «εκβιάστηκε και αναγκάστηκε» να εκχωρήσει το δικαίωμα της χειροτονίας του μητροπολίτη Κιέβου στον Μόσχας. Αυτό μόνο. Και φυσικά, οι Ρώσοι κατέλαβαν τη Μητρόπολη Κιέβου και έπαψε σιγά σιγά η μνημόνευση του Οικουμενικού. Αυτά τότε. Σήμερα, το φυτίλι άναψε με την αδικαιολόγητη αποχή των Ρώσων από την Πανορθόδοξη Σύνοδο του Κολυμπαρίου. Το Πατριαρχείο της Νέας Ρώμης το «έκανε γαργάρα», για να μην προκαλέσει θέμα. Και ενώ θα συζητιόταν πανορθοδόξως το θέμα της Αυτοκεφαλίας, η Σύνοδος αυτή δεν τα κατάφερε, διότι έλειπε η Ρωσία και μερικοί δορυφόροι της. Και έτσι, μια κολοβωμένη σύνοδος δεν επέλυσε το φλέγον θέμα. Πράγμα που σημαίνει ότι συνεχίζεται να κρατεί το εθιμικό δίκαιο, σύμφωνα με το οποίο ο Οικουμενικός Πατριάρχης χορηγεί το Αυτοκέφαλο και τις Πατριαρχικές Αξίες σε άλλες Επισκοπές, όπως πρόσφατα στη Βουλγαρία, στην Πολωνία, στην Τσεχία, τελευταία δε και στην Ουκρανία… Απορώ, λοιπόν, για ποιον λόγο οι πάσης φύσεως φονταμενταλιστές – κληρικοί και λαϊκοί – κόπτονται για την παράβαση του Κανονικού Δικαίου. Πού τη βλέπουν; Η Πολωνία, μάλιστα, είναι όμορη της Ουκρανίας. Ό,τι ίσχυσε για εκείνην, το ίδιο και για την γειτονιά της. Τους πείραξαν οι σχισματικοί, λένε όσοι έχουν ένα τελευταίο επιχείρημα κατά του Πατριαρχείου. Μάλλον εν αμαρτίαις πρόφαση. Απώτερος στόχος ο ανένδοτος αγώνας τους κατά του οικουμενισμού – δονκιχωτικές επιθέσεις κατά ανεμομύλων… Και πάλι έκπληκτος ερωτώ: η εκκλησιαστική ιστορία έχει περισσότερα παραδείγματα χρήσης και εφαρμογής της οικονομίας ή της ακριβείας, ακόμη και σε θέματα χειροτονιών, όπως αναχειροτονιών ή θεραπείας χειροτονιών από αιρετικούς ή σχισματικούς; Να θυμηθώ τους Μελιτιανούς της Πρώτης Οικουμενικής Συνόδου; Την περίπτωση του αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων; Την πρόσφατη περίπτωση της χειροτονίας του παπα Εφραίμ του Κατουνακιώτη από σχισματικό Επίσκοπο (ζηλωτή παλαιοημερολογίτη); Η Εκκλησία είναι ένα ζωντανό σώμα. Το Σώμα του Χριστού. Δεν είναι νομικό καθίδρυμα. Όπως το ανθρώπινο σώμα έχει την ικανότητα της αυτοΐασης και μάλιστα πολλές φορές ενάντια στις προβλέψεις των γιατρών ή στις θεραπείες της κλασικής ιατρικής, έτσι και ασυγκρίτως περισσότερο τούτο ισχύει για το μυστηριακό Σώμα του Χριστού, στο οποίο δρα το ελεύθερο και αγαπών πρόσωπο του Χριστού και του Αγίου Πνεύματος. Για τον λόγο αυτό με θλίβει όταν βλέπω τόσο χειμαρρώδη – αλλά εκλεκτικά μεροληπτικό και εμμονικό – νομικισμό σε βάρος του Πατριάρχη, την ίδια ώρα που οι Ρώσοι έχουν κάνει και συνεχίζουν αμετανόητοι τις μύριες όσες ιεροκανονικές παραβάσεις… Και ποιοι είναι αυτοί οι κανονολόγοι, ιερωμένοι και μη, που θα αποφασίσουν και θα διατάξουν σε ποιες περιοχές θα πνεύσει το Πνεύμα και θα μεταβάλει τα τίμια Δώρα και σε ποιες θα αποχωρήσει; Επιεικώς απαράδεκτοι, αδελφοί και πατέρες. Και εσείς και οι ρώσοι ιεράρχες που «αφόρισαν» ήδη Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και Εκκλησία Ελλάδος. Κρίμα, πραγματικά, για τις ευκολίες των κρίσεων και ενεργειών σας. Οι οποίες όλως περιέργως στρέφονται κατ’ «αντικειμενικόν» τρόπον αποκλειστικά υπέρ του Μόσχας και κατά του Οικουμενικού… Θα ήθελα με τα προηγούμενα να μη θεωρηθώ αφελώς καταπατητής της ακρίβειας του Κανονικού Δικαίου της Εκκλησίας. Αλλά δεν μπορώ σε καμιά περίπτωση να ανεχτώ την υποκρισία, εκούσια και ασύνειδη… Αληθεύει, άγιοι πατέρες και αδελφοί, πως ο Ρώσος Πατριάρχης, εν είδει ετέρου Πάπα Ρώμης, μνημονεύεται όπου γης ευρίσκονται Επισκοπές «ρωσικής δικαιοδοσίας»; Και ποιος, στο κάτω κάτω της γραφής, είναι ο Μόσχας που θα μας επιβάλλει επιτίμιο ακοινωνησίας και θα ορίσει πού θα ισχύει η Ευχαριστία και πού όχι; Και γιατί ο άγιος Μόσχας δεν επέλυε τόσα χρόνια το Ουκρανικό; Τι περίμενε; Και για ποιον λόγο δεν χαίρεται με την επιστροφή των σχισματικών Ουκρανών αδελφών υπό την ομπρέλα της μιας πλέον εν Ουκρανία Ορθοδόξου Εκκλησίας; Ή μήπως έχουν ξεφύγει και σε πράξεις θλιβερές, που τους εκθέτουν ανεπανόρθωτα: απειλούν ότι θα ανακόψουν τον ρωσικό θρησκευτικό τουρισμό προς τις αδελφές Εκκλησίες. Μαμωνάς, κατήφορος… Ποιος ορίστηκε Οικουμενικός Πατριάρχης από την Δ’ Οικουμενική Σύνοδο; Πού ήταν τότε οι Ρώσοι; Εννοείται πως ούτε καν χριστιανοί δεν είχαν γίνει. Ποια Σύνοδος από τότε, Οικουμενική ή Τοπική, αφαίρεσε το διοικητικό αυτό «προνόμιο» από τον εκκλησιαστικό θρόνο της Κων/πολης; Υπάρχει τάξη στη συνοδικότητα; Υπάρχει πρόεδρος; Ή είναι «μπάχαλο» και χάβρα Εβραίων; Και η συνοδικότητα, εξ όσων γνωρίζουμε, έχει κάποιου είδους τάξη, ώστε να λειτουργεί. Και μέχρι τότε, οι ρωσικές φαντασιώσεις περί Τρίτης Ρώμης ας κατευνασθούν… Ας δούμε πιο συγκεκριμένα τους Έλληνες φιλορώσους αντιδρώντες. Ας μην αυταπατώμεθα. Η αντιοικουμενιστική και ζηλωτική μανία και ψυχοπαθολογία κρύβεται κάτω από την επίφαση της προάσπισης της «προσβαλόμενης» Ορθοδοξίας. Επιχειρήματα σαθρά, διότι κατασκευάζονται με μερολητικά, προκατειλημμένα και εμπαθή κριτήρια. Οι Ρώσοι αποτελούν το νέο άλλοθι του ζηλωτισμού. Ξεχνάνε το φιλολατινισμό των Ρώσων, προς το παρόν βέβαια, διότι βολεύει… Ένα ακατανόητο μίσος κατά του Έλληνα Πατριάρχη και της περί αυτόν Συνόδου. Βέβαια, είναι τούτοι υποχείρια των Αμερικάνων, ενώ οι αθωότατες περιστερές, οι Ρώσοι, καμιά σχέση με τον Πούτιν… Μοναχοί βγάζουν φιρμάνια, σεβαστοί και πολιοί κατά τα άλλα. Καθηγητές Πανεπιστημίου και θεολογούντες αυτοαναιρούνται σε γραπτά τους για τη δράση του Πνεύματος στην Εκκλησία, μετακινούντες κατά το δοκούν τα όριά της. Ιστολόγια συγκεκριμένα «κατευθύνουν» τον πόλεμο κατά των Ρωμηών Επισκόπων της Πόλης και υπέρ της Τρίτης Ρώμης. Με τα αζημίωτο βέβαια… Έλεος! Και δεν βλέπουν το δάσος, που λέγεται ρωσισμός (ο πάλαι ποτέ πανσλαβισμός), ένα εθνικιστικό καρκίνωμα που διαβρώνει την ουσία του ίδιου του Ευαγγελίου. Και αυτό το απόστημα, αυτό το πνευματικό πύον, αυτή η εκκλησιολογική κακοήθεια πρέπει επιτέλους να σπάσει, να καυτηριαστεί, να επουλωθεί, να ιαθεί… Το γενόμενο πια σχίσμα δεν είναι παρά η αρχή της θεραπείας. Να μπουν τα πράγματα στη θέση τους. Να «οικονομηθούν» οι Ρώσοι αδελφοί και ο ψυχωτικός μεγαλοϊδεατισμός τους να θεραπευθεί. Ο χρόνος φαίνεται θα βοηθήσει και πάλι τη δράση του Παρακλήτου. Ας μην τρομάζουμε και τόσο για το σχίσμα. Θα θεραπευτεί. Με περισσότερα θετικά αποτελέσματα από τα κακά που θα επιφέρει. Διότι η αλήθεια και το αγαθό είναι ισχυρότερα του παρυπόστατου κακού. Για μας δε τους Ορθοδόξους το αγαθό και η αλήθεια δεν είναι απλές ιδέες, αλλά ενυπόστατα όντα μέσα στην Τριάδα. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν υποκαθιστά φυσικά τον Χριστό επί γης. Όλοι οι Επίσκοποι και οι Επισκοπές είναι ισάξιες και ίσες ενώπιος του Θεού. Η Ευχαριστία είναι παντού η ίδια και η αυτή. Η κεφαλή είναι μονάχα ο Χριστός. Έδωσε όμως το δεσμείν και λύειν στους Αποστόλους και στους διαδόχους τους. «’Ελυσε», λοιπόν, το Οικουμενικό Πατριαρχείο τους Ουκρανούς από το σχίσμα και τη διαίρεση και τους έδωσε αυτονομία, όπως έδωσε παλιότερα και στους Ρώσους. Πού το πρόβλημα, πατέρες και αδερφοί; Δεν χαίρεστε με την επιστροφή των «ασώτων»; Μήπως και υμείς υποπίπτετε στο αμάρτημα της μητροκτονίας και του μεγάλου αδερφού της παραβολής του ασώτου; Μήπως;… Τι θυμήθηκα πάλι; To έγραψα και παλιότερα. Μια αδερφή μας στην πόλη της Λάρισας έγινε ιεχωβίτισσα. Μετά από χρόνια στο κρεβάτι του πόνου ζήτησε να κοινωνήσει. Ο Λαρίσης Ιγνάτιος (μακαριστός πλέον) έδωσε τη σχετική άδεια στον ιερέα της ενορίας της. Την κοινώνησε. Δεν την έχρισε, ως θα όφειλε με βάση το κανονικό δίκαιο. Η γυναίκα απεβίωσε. Έφυγε άραγε για τον παράδεισο ή θα της ζητηθεί η απούσα «αναχειροτονία» της; Το Χρίσμα γαρ η των λαϊκών χειροτονία εστίν. Και επιλείψει με ο χρόνος διηγούμενον περιστατικά αληθινά, όπου το γράμμα του νόμου υποσκελίστηκε από το πνεύμα, εν Πνεύματι… Και τούτο, διότι η επίσημη Εκκλησία πολλάκις αναγκάζεται να πει άλλα και ο Θεός φαίνεται να θέλει και να εγκρίνει άλλα… Στοιχούμαστε με τον Οικουμενικό Πατριάρχη. Δεν αυθαιρετούμε. Σεβόμαστε τους ηγουμένους ημών, όπως διατάσσει και ο Απόστολος. Αν αύριο η Εκκλησία αποφασίσει σε Οικουμενική Σύνοδο να άρει τις δικαιοδοσίες του Κων/πόλεως, τότε υπακοή στην Οικουμενική Σύνοδο. Μέχρι τότε όμως προσοχή, διότι ωθούμε σε ανταρσίες και σχίσματα εφάμαρτα… Πρόσχωμεν, αδελφοί και πατέρες, πρόσχωμεν, αναμιμνησκόμενοι ότι το μεγάλο σχίσμα με τους Ρωμαιοκαθολικούς ξεκίνησε με δική τους πρωτοβουλία. Εκείνοι πρώτοι μας «αφόρισαν», όπως οι Ρώσοι σήμερα. Η ιστορία επαναλαμβάνεται και τα συμπεράσματα δικά μας… Αναρτήθηκε από Xaris Andreopoulos

Mine coins - make money: http://bit.ly/money_crypto

Δευτέρα, 18 Νοεμβρίου 2019 Ας μη φοβόμαστε τόσο το σχίσμα... [Συνοπτική επισκόπηση του Ουκρανικού εκκλησιαστικού προβλήματος και η πρόταξη της ζωής και του Σώματος έναντι των γραπτών νόμων και των επισήμων διοικητικών πράξεων] Tου Κώστα Νούση, Φιλολόγου-Θεολόγου, M.Th. Είναι γεγονός ότι έχει αρχίσει η Ορθοδοξία να βιώνει ένα ακόμη σχίσμα μέσα στη μακραίωνη ιστορία της. Βρίθει, βέβαια, σχισμάτων, για του λόγου το ακριβές και αληθές. Οι Πατέρες λένε πως ούτε αίμα μαρτυρίου δεν ξεπλένει αυτόν που σχίζει την Εκκλησία. Τόσο σοβαρό αμάρτημα λοιπόν. Το θέμα είναι ποιος σχίζει εν προκειμένω, οι Ρώσοι ή το Οικουμενικό Πατριαρχείο; Και πριν συνεχίσουμε μια ερώτηση που θα βοηθήσει πολύ: οι Κανόνες έγιναν για την Εκκλησία ή η Εκκλησία για τους Κανόνες; Το ζων Σώμα προηγείται ή να γυρίσουμε στον νομικισμό των Ιουδαίων; Χάρις, λοιπόν, και ελευθερία ή νόμος και τυπολατρία; Ο άνθρωπος για το Σάββατο ή το Σάββατο για τον άνθρωπο; Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Το σχίσμα είναι ήδη γεγονός. Το ουκρανικό σχίσμα φαίνεται πως θα ταλανίσει επί πολύ την Εκκλησία μας. Από πού έχει την αρχή του; Η απάντηση: μερικούς αιώνες πριν, όταν ο Κων/πόλεως «εκβιάστηκε και αναγκάστηκε» να εκχωρήσει το δικαίωμα της χειροτονίας του μητροπολίτη Κιέβου στον Μόσχας. Αυτό μόνο. Και φυσικά, οι Ρώσοι κατέλαβαν τη Μητρόπολη Κιέβου και έπαψε σιγά σιγά η μνημόνευση του Οικουμενικού. Αυτά τότε. Σήμερα, το φυτίλι άναψε με την αδικαιολόγητη αποχή των Ρώσων από την Πανορθόδοξη Σύνοδο του Κολυμπαρίου. Το Πατριαρχείο της Νέας Ρώμης το «έκανε γαργάρα», για να μην προκαλέσει θέμα. Και ενώ θα συζητιόταν πανορθοδόξως το θέμα της Αυτοκεφαλίας, η Σύνοδος αυτή δεν τα κατάφερε, διότι έλειπε η Ρωσία και μερικοί δορυφόροι της. Και έτσι, μια κολοβωμένη σύνοδος δεν επέλυσε το φλέγον θέμα. Πράγμα που σημαίνει ότι συνεχίζεται να κρατεί το εθιμικό δίκαιο, σύμφωνα με το οποίο ο Οικουμενικός Πατριάρχης χορηγεί το Αυτοκέφαλο και τις Πατριαρχικές Αξίες σε άλλες Επισκοπές, όπως πρόσφατα στη Βουλγαρία, στην Πολωνία, στην Τσεχία, τελευταία δε και στην Ουκρανία… Απορώ, λοιπόν, για ποιον λόγο οι πάσης φύσεως φονταμενταλιστές – κληρικοί και λαϊκοί – κόπτονται για την παράβαση του Κανονικού Δικαίου. Πού τη βλέπουν; Η Πολωνία, μάλιστα, είναι όμορη της Ουκρανίας. Ό,τι ίσχυσε για εκείνην, το ίδιο και για την γειτονιά της. Τους πείραξαν οι σχισματικοί, λένε όσοι έχουν ένα τελευταίο επιχείρημα κατά του Πατριαρχείου. Μάλλον εν αμαρτίαις πρόφαση. Απώτερος στόχος ο ανένδοτος αγώνας τους κατά του οικουμενισμού – δονκιχωτικές επιθέσεις κατά ανεμομύλων… Και πάλι έκπληκτος ερωτώ: η εκκλησιαστική ιστορία έχει περισσότερα παραδείγματα χρήσης και εφαρμογής της οικονομίας ή της ακριβείας, ακόμη και σε θέματα χειροτονιών, όπως αναχειροτονιών ή θεραπείας χειροτονιών από αιρετικούς ή σχισματικούς; Να θυμηθώ τους Μελιτιανούς της Πρώτης Οικουμενικής Συνόδου; Την περίπτωση του αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων; Την πρόσφατη περίπτωση της χειροτονίας του παπα Εφραίμ του Κατουνακιώτη από σχισματικό Επίσκοπο (ζηλωτή παλαιοημερολογίτη); Η Εκκλησία είναι ένα ζωντανό σώμα. Το Σώμα του Χριστού. Δεν είναι νομικό καθίδρυμα. Όπως το ανθρώπινο σώμα έχει την ικανότητα της αυτοΐασης και μάλιστα πολλές φορές ενάντια στις προβλέψεις των γιατρών ή στις θεραπείες της κλασικής ιατρικής, έτσι και ασυγκρίτως περισσότερο τούτο ισχύει για το μυστηριακό Σώμα του Χριστού, στο οποίο δρα το ελεύθερο και αγαπών πρόσωπο του Χριστού και του Αγίου Πνεύματος. Για τον λόγο αυτό με θλίβει όταν βλέπω τόσο χειμαρρώδη – αλλά εκλεκτικά μεροληπτικό και εμμονικό – νομικισμό σε βάρος του Πατριάρχη, την ίδια ώρα που οι Ρώσοι έχουν κάνει και συνεχίζουν αμετανόητοι τις μύριες όσες ιεροκανονικές παραβάσεις… Και ποιοι είναι αυτοί οι κανονολόγοι, ιερωμένοι και μη, που θα αποφασίσουν και θα διατάξουν σε ποιες περιοχές θα πνεύσει το Πνεύμα και θα μεταβάλει τα τίμια Δώρα και σε ποιες θα αποχωρήσει; Επιεικώς απαράδεκτοι, αδελφοί και πατέρες. Και εσείς και οι ρώσοι ιεράρχες που «αφόρισαν» ήδη Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και Εκκλησία Ελλάδος. Κρίμα, πραγματικά, για τις ευκολίες των κρίσεων και ενεργειών σας. Οι οποίες όλως περιέργως στρέφονται κατ’ «αντικειμενικόν» τρόπον αποκλειστικά υπέρ του Μόσχας και κατά του Οικουμενικού… Θα ήθελα με τα προηγούμενα να μη θεωρηθώ αφελώς καταπατητής της ακρίβειας του Κανονικού Δικαίου της Εκκλησίας. Αλλά δεν μπορώ σε καμιά περίπτωση να ανεχτώ την υποκρισία, εκούσια και ασύνειδη… Αληθεύει, άγιοι πατέρες και αδελφοί, πως ο Ρώσος Πατριάρχης, εν είδει ετέρου Πάπα Ρώμης, μνημονεύεται όπου γης ευρίσκονται Επισκοπές «ρωσικής δικαιοδοσίας»; Και ποιος, στο κάτω κάτω της γραφής, είναι ο Μόσχας που θα μας επιβάλλει επιτίμιο ακοινωνησίας και θα ορίσει πού θα ισχύει η Ευχαριστία και πού όχι; Και γιατί ο άγιος Μόσχας δεν επέλυε τόσα χρόνια το Ουκρανικό; Τι περίμενε; Και για ποιον λόγο δεν χαίρεται με την επιστροφή των σχισματικών Ουκρανών αδελφών υπό την ομπρέλα της μιας πλέον εν Ουκρανία Ορθοδόξου Εκκλησίας; Ή μήπως έχουν ξεφύγει και σε πράξεις θλιβερές, που τους εκθέτουν ανεπανόρθωτα: απειλούν ότι θα ανακόψουν τον ρωσικό θρησκευτικό τουρισμό προς τις αδελφές Εκκλησίες. Μαμωνάς, κατήφορος… Ποιος ορίστηκε Οικουμενικός Πατριάρχης από την Δ’ Οικουμενική Σύνοδο; Πού ήταν τότε οι Ρώσοι; Εννοείται πως ούτε καν χριστιανοί δεν είχαν γίνει. Ποια Σύνοδος από τότε, Οικουμενική ή Τοπική, αφαίρεσε το διοικητικό αυτό «προνόμιο» από τον εκκλησιαστικό θρόνο της Κων/πολης; Υπάρχει τάξη στη συνοδικότητα; Υπάρχει πρόεδρος; Ή είναι «μπάχαλο» και χάβρα Εβραίων; Και η συνοδικότητα, εξ όσων γνωρίζουμε, έχει κάποιου είδους τάξη, ώστε να λειτουργεί. Και μέχρι τότε, οι ρωσικές φαντασιώσεις περί Τρίτης Ρώμης ας κατευνασθούν… Ας δούμε πιο συγκεκριμένα τους Έλληνες φιλορώσους αντιδρώντες. Ας μην αυταπατώμεθα. Η αντιοικουμενιστική και ζηλωτική μανία και ψυχοπαθολογία κρύβεται κάτω από την επίφαση της προάσπισης της «προσβαλόμενης» Ορθοδοξίας. Επιχειρήματα σαθρά, διότι κατασκευάζονται με μερολητικά, προκατειλημμένα και εμπαθή κριτήρια. Οι Ρώσοι αποτελούν το νέο άλλοθι του ζηλωτισμού. Ξεχνάνε το φιλολατινισμό των Ρώσων, προς το παρόν βέβαια, διότι βολεύει… Ένα ακατανόητο μίσος κατά του Έλληνα Πατριάρχη και της περί αυτόν Συνόδου. Βέβαια, είναι τούτοι υποχείρια των Αμερικάνων, ενώ οι αθωότατες περιστερές, οι Ρώσοι, καμιά σχέση με τον Πούτιν… Μοναχοί βγάζουν φιρμάνια, σεβαστοί και πολιοί κατά τα άλλα. Καθηγητές Πανεπιστημίου και θεολογούντες αυτοαναιρούνται σε γραπτά τους για τη δράση του Πνεύματος στην Εκκλησία, μετακινούντες κατά το δοκούν τα όριά της. Ιστολόγια συγκεκριμένα «κατευθύνουν» τον πόλεμο κατά των Ρωμηών Επισκόπων της Πόλης και υπέρ της Τρίτης Ρώμης. Με τα αζημίωτο βέβαια… Έλεος! Και δεν βλέπουν το δάσος, που λέγεται ρωσισμός (ο πάλαι ποτέ πανσλαβισμός), ένα εθνικιστικό καρκίνωμα που διαβρώνει την ουσία του ίδιου του Ευαγγελίου. Και αυτό το απόστημα, αυτό το πνευματικό πύον, αυτή η εκκλησιολογική κακοήθεια πρέπει επιτέλους να σπάσει, να καυτηριαστεί, να επουλωθεί, να ιαθεί… Το γενόμενο πια σχίσμα δεν είναι παρά η αρχή της θεραπείας. Να μπουν τα πράγματα στη θέση τους. Να «οικονομηθούν» οι Ρώσοι αδελφοί και ο ψυχωτικός μεγαλοϊδεατισμός τους να θεραπευθεί. Ο χρόνος φαίνεται θα βοηθήσει και πάλι τη δράση του Παρακλήτου. Ας μην τρομάζουμε και τόσο για το σχίσμα. Θα θεραπευτεί. Με περισσότερα θετικά αποτελέσματα από τα κακά που θα επιφέρει. Διότι η αλήθεια και το αγαθό είναι ισχυρότερα του παρυπόστατου κακού. Για μας δε τους Ορθοδόξους το αγαθό και η αλήθεια δεν είναι απλές ιδέες, αλλά ενυπόστατα όντα μέσα στην Τριάδα. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν υποκαθιστά φυσικά τον Χριστό επί γης. Όλοι οι Επίσκοποι και οι Επισκοπές είναι ισάξιες και ίσες ενώπιος του Θεού. Η Ευχαριστία είναι παντού η ίδια και η αυτή. Η κεφαλή είναι μονάχα ο Χριστός. Έδωσε όμως το δεσμείν και λύειν στους Αποστόλους και στους διαδόχους τους. «’Ελυσε», λοιπόν, το Οικουμενικό Πατριαρχείο τους Ουκρανούς από το σχίσμα και τη διαίρεση και τους έδωσε αυτονομία, όπως έδωσε παλιότερα και στους Ρώσους. Πού το πρόβλημα, πατέρες και αδερφοί; Δεν χαίρεστε με την επιστροφή των «ασώτων»; Μήπως και υμείς υποπίπτετε στο αμάρτημα της μητροκτονίας και του μεγάλου αδερφού της παραβολής του ασώτου; Μήπως;… Τι θυμήθηκα πάλι; To έγραψα και παλιότερα. Μια αδερφή μας στην πόλη της Λάρισας έγινε ιεχωβίτισσα. Μετά από χρόνια στο κρεβάτι του πόνου ζήτησε να κοινωνήσει. Ο Λαρίσης Ιγνάτιος (μακαριστός πλέον) έδωσε τη σχετική άδεια στον ιερέα της ενορίας της. Την κοινώνησε. Δεν την έχρισε, ως θα όφειλε με βάση το κανονικό δίκαιο. Η γυναίκα απεβίωσε. Έφυγε άραγε για τον παράδεισο ή θα της ζητηθεί η απούσα «αναχειροτονία» της; Το Χρίσμα γαρ η των λαϊκών χειροτονία εστίν. Και επιλείψει με ο χρόνος διηγούμενον περιστατικά αληθινά, όπου το γράμμα του νόμου υποσκελίστηκε από το πνεύμα, εν Πνεύματι… Και τούτο, διότι η επίσημη Εκκλησία πολλάκις αναγκάζεται να πει άλλα και ο Θεός φαίνεται να θέλει και να εγκρίνει άλλα… Στοιχούμαστε με τον Οικουμενικό Πατριάρχη. Δεν αυθαιρετούμε. Σεβόμαστε τους ηγουμένους ημών, όπως διατάσσει και ο Απόστολος. Αν αύριο η Εκκλησία αποφασίσει σε Οικουμενική Σύνοδο να άρει τις δικαιοδοσίες του Κων/πόλεως, τότε υπακοή στην Οικουμενική Σύνοδο. Μέχρι τότε όμως προσοχή, διότι ωθούμε σε ανταρσίες και σχίσματα εφάμαρτα… Πρόσχωμεν, αδελφοί και πατέρες, πρόσχωμεν, αναμιμνησκόμενοι ότι το μεγάλο σχίσμα με τους Ρωμαιοκαθολικούς ξεκίνησε με δική τους πρωτοβουλία. Εκείνοι πρώτοι μας «αφόρισαν», όπως οι Ρώσοι σήμερα. Η ιστορία επαναλαμβάνεται και τα συμπεράσματα δικά μας… Αναρτήθηκε από Xaris Andreopoulos

Mine coins - make money: http://bit.ly/money_crypto

Δευτέρα, 18 Νοεμβρίου 2019 Ας μη φοβόμαστε τόσο το σχίσμα... [Συνοπτική επισκόπηση του Ουκρανικού εκκλησιαστικού προβλήματος και η πρόταξη της ζωής και του Σώματος έναντι των γραπτών νόμων και των επισήμων διοικητικών πράξεων] Tου Κώστα Νούση, Φιλολόγου-Θεολόγου, M.Th. Είναι γεγονός ότι έχει αρχίσει η Ορθοδοξία να βιώνει ένα ακόμη σχίσμα μέσα στη μακραίωνη ιστορία της. Βρίθει, βέβαια, σχισμάτων, για του λόγου το ακριβές και αληθές. Οι Πατέρες λένε πως ούτε αίμα μαρτυρίου δεν ξεπλένει αυτόν που σχίζει την Εκκλησία. Τόσο σοβαρό αμάρτημα λοιπόν. Το θέμα είναι ποιος σχίζει εν προκειμένω, οι Ρώσοι ή το Οικουμενικό Πατριαρχείο; Και πριν συνεχίσουμε μια ερώτηση που θα βοηθήσει πολύ: οι Κανόνες έγιναν για την Εκκλησία ή η Εκκλησία για τους Κανόνες; Το ζων Σώμα προηγείται ή να γυρίσουμε στον νομικισμό των Ιουδαίων; Χάρις, λοιπόν, και ελευθερία ή νόμος και τυπολατρία; Ο άνθρωπος για το Σάββατο ή το Σάββατο για τον άνθρωπο; Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Το σχίσμα είναι ήδη γεγονός. Το ουκρανικό σχίσμα φαίνεται πως θα ταλανίσει επί πολύ την Εκκλησία μας. Από πού έχει την αρχή του; Η απάντηση: μερικούς αιώνες πριν, όταν ο Κων/πόλεως «εκβιάστηκε και αναγκάστηκε» να εκχωρήσει το δικαίωμα της χειροτονίας του μητροπολίτη Κιέβου στον Μόσχας. Αυτό μόνο. Και φυσικά, οι Ρώσοι κατέλαβαν τη Μητρόπολη Κιέβου και έπαψε σιγά σιγά η μνημόνευση του Οικουμενικού. Αυτά τότε. Σήμερα, το φυτίλι άναψε με την αδικαιολόγητη αποχή των Ρώσων από την Πανορθόδοξη Σύνοδο του Κολυμπαρίου. Το Πατριαρχείο της Νέας Ρώμης το «έκανε γαργάρα», για να μην προκαλέσει θέμα. Και ενώ θα συζητιόταν πανορθοδόξως το θέμα της Αυτοκεφαλίας, η Σύνοδος αυτή δεν τα κατάφερε, διότι έλειπε η Ρωσία και μερικοί δορυφόροι της. Και έτσι, μια κολοβωμένη σύνοδος δεν επέλυσε το φλέγον θέμα. Πράγμα που σημαίνει ότι συνεχίζεται να κρατεί το εθιμικό δίκαιο, σύμφωνα με το οποίο ο Οικουμενικός Πατριάρχης χορηγεί το Αυτοκέφαλο και τις Πατριαρχικές Αξίες σε άλλες Επισκοπές, όπως πρόσφατα στη Βουλγαρία, στην Πολωνία, στην Τσεχία, τελευταία δε και στην Ουκρανία… Απορώ, λοιπόν, για ποιον λόγο οι πάσης φύσεως φονταμενταλιστές – κληρικοί και λαϊκοί – κόπτονται για την παράβαση του Κανονικού Δικαίου. Πού τη βλέπουν; Η Πολωνία, μάλιστα, είναι όμορη της Ουκρανίας. Ό,τι ίσχυσε για εκείνην, το ίδιο και για την γειτονιά της. Τους πείραξαν οι σχισματικοί, λένε όσοι έχουν ένα τελευταίο επιχείρημα κατά του Πατριαρχείου. Μάλλον εν αμαρτίαις πρόφαση. Απώτερος στόχος ο ανένδοτος αγώνας τους κατά του οικουμενισμού – δονκιχωτικές επιθέσεις κατά ανεμομύλων… Και πάλι έκπληκτος ερωτώ: η εκκλησιαστική ιστορία έχει περισσότερα παραδείγματα χρήσης και εφαρμογής της οικονομίας ή της ακριβείας, ακόμη και σε θέματα χειροτονιών, όπως αναχειροτονιών ή θεραπείας χειροτονιών από αιρετικούς ή σχισματικούς; Να θυμηθώ τους Μελιτιανούς της Πρώτης Οικουμενικής Συνόδου; Την περίπτωση του αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων; Την πρόσφατη περίπτωση της χειροτονίας του παπα Εφραίμ του Κατουνακιώτη από σχισματικό Επίσκοπο (ζηλωτή παλαιοημερολογίτη); Η Εκκλησία είναι ένα ζωντανό σώμα. Το Σώμα του Χριστού. Δεν είναι νομικό καθίδρυμα. Όπως το ανθρώπινο σώμα έχει την ικανότητα της αυτοΐασης και μάλιστα πολλές φορές ενάντια στις προβλέψεις των γιατρών ή στις θεραπείες της κλασικής ιατρικής, έτσι και ασυγκρίτως περισσότερο τούτο ισχύει για το μυστηριακό Σώμα του Χριστού, στο οποίο δρα το ελεύθερο και αγαπών πρόσωπο του Χριστού και του Αγίου Πνεύματος. Για τον λόγο αυτό με θλίβει όταν βλέπω τόσο χειμαρρώδη – αλλά εκλεκτικά μεροληπτικό και εμμονικό – νομικισμό σε βάρος του Πατριάρχη, την ίδια ώρα που οι Ρώσοι έχουν κάνει και συνεχίζουν αμετανόητοι τις μύριες όσες ιεροκανονικές παραβάσεις… Και ποιοι είναι αυτοί οι κανονολόγοι, ιερωμένοι και μη, που θα αποφασίσουν και θα διατάξουν σε ποιες περιοχές θα πνεύσει το Πνεύμα και θα μεταβάλει τα τίμια Δώρα και σε ποιες θα αποχωρήσει; Επιεικώς απαράδεκτοι, αδελφοί και πατέρες. Και εσείς και οι ρώσοι ιεράρχες που «αφόρισαν» ήδη Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και Εκκλησία Ελλάδος. Κρίμα, πραγματικά, για τις ευκολίες των κρίσεων και ενεργειών σας. Οι οποίες όλως περιέργως στρέφονται κατ’ «αντικειμενικόν» τρόπον αποκλειστικά υπέρ του Μόσχας και κατά του Οικουμενικού… Θα ήθελα με τα προηγούμενα να μη θεωρηθώ αφελώς καταπατητής της ακρίβειας του Κανονικού Δικαίου της Εκκλησίας. Αλλά δεν μπορώ σε καμιά περίπτωση να ανεχτώ την υποκρισία, εκούσια και ασύνειδη… Αληθεύει, άγιοι πατέρες και αδελφοί, πως ο Ρώσος Πατριάρχης, εν είδει ετέρου Πάπα Ρώμης, μνημονεύεται όπου γης ευρίσκονται Επισκοπές «ρωσικής δικαιοδοσίας»; Και ποιος, στο κάτω κάτω της γραφής, είναι ο Μόσχας που θα μας επιβάλλει επιτίμιο ακοινωνησίας και θα ορίσει πού θα ισχύει η Ευχαριστία και πού όχι; Και γιατί ο άγιος Μόσχας δεν επέλυε τόσα χρόνια το Ουκρανικό; Τι περίμενε; Και για ποιον λόγο δεν χαίρεται με την επιστροφή των σχισματικών Ουκρανών αδελφών υπό την ομπρέλα της μιας πλέον εν Ουκρανία Ορθοδόξου Εκκλησίας; Ή μήπως έχουν ξεφύγει και σε πράξεις θλιβερές, που τους εκθέτουν ανεπανόρθωτα: απειλούν ότι θα ανακόψουν τον ρωσικό θρησκευτικό τουρισμό προς τις αδελφές Εκκλησίες. Μαμωνάς, κατήφορος… Ποιος ορίστηκε Οικουμενικός Πατριάρχης από την Δ’ Οικουμενική Σύνοδο; Πού ήταν τότε οι Ρώσοι; Εννοείται πως ούτε καν χριστιανοί δεν είχαν γίνει. Ποια Σύνοδος από τότε, Οικουμενική ή Τοπική, αφαίρεσε το διοικητικό αυτό «προνόμιο» από τον εκκλησιαστικό θρόνο της Κων/πολης; Υπάρχει τάξη στη συνοδικότητα; Υπάρχει πρόεδρος; Ή είναι «μπάχαλο» και χάβρα Εβραίων; Και η συνοδικότητα, εξ όσων γνωρίζουμε, έχει κάποιου είδους τάξη, ώστε να λειτουργεί. Και μέχρι τότε, οι ρωσικές φαντασιώσεις περί Τρίτης Ρώμης ας κατευνασθούν… Ας δούμε πιο συγκεκριμένα τους Έλληνες φιλορώσους αντιδρώντες. Ας μην αυταπατώμεθα. Η αντιοικουμενιστική και ζηλωτική μανία και ψυχοπαθολογία κρύβεται κάτω από την επίφαση της προάσπισης της «προσβαλόμενης» Ορθοδοξίας. Επιχειρήματα σαθρά, διότι κατασκευάζονται με μερολητικά, προκατειλημμένα και εμπαθή κριτήρια. Οι Ρώσοι αποτελούν το νέο άλλοθι του ζηλωτισμού. Ξεχνάνε το φιλολατινισμό των Ρώσων, προς το παρόν βέβαια, διότι βολεύει… Ένα ακατανόητο μίσος κατά του Έλληνα Πατριάρχη και της περί αυτόν Συνόδου. Βέβαια, είναι τούτοι υποχείρια των Αμερικάνων, ενώ οι αθωότατες περιστερές, οι Ρώσοι, καμιά σχέση με τον Πούτιν… Μοναχοί βγάζουν φιρμάνια, σεβαστοί και πολιοί κατά τα άλλα. Καθηγητές Πανεπιστημίου και θεολογούντες αυτοαναιρούνται σε γραπτά τους για τη δράση του Πνεύματος στην Εκκλησία, μετακινούντες κατά το δοκούν τα όριά της. Ιστολόγια συγκεκριμένα «κατευθύνουν» τον πόλεμο κατά των Ρωμηών Επισκόπων της Πόλης και υπέρ της Τρίτης Ρώμης. Με τα αζημίωτο βέβαια… Έλεος! Και δεν βλέπουν το δάσος, που λέγεται ρωσισμός (ο πάλαι ποτέ πανσλαβισμός), ένα εθνικιστικό καρκίνωμα που διαβρώνει την ουσία του ίδιου του Ευαγγελίου. Και αυτό το απόστημα, αυτό το πνευματικό πύον, αυτή η εκκλησιολογική κακοήθεια πρέπει επιτέλους να σπάσει, να καυτηριαστεί, να επουλωθεί, να ιαθεί… Το γενόμενο πια σχίσμα δεν είναι παρά η αρχή της θεραπείας. Να μπουν τα πράγματα στη θέση τους. Να «οικονομηθούν» οι Ρώσοι αδελφοί και ο ψυχωτικός μεγαλοϊδεατισμός τους να θεραπευθεί. Ο χρόνος φαίνεται θα βοηθήσει και πάλι τη δράση του Παρακλήτου. Ας μην τρομάζουμε και τόσο για το σχίσμα. Θα θεραπευτεί. Με περισσότερα θετικά αποτελέσματα από τα κακά που θα επιφέρει. Διότι η αλήθεια και το αγαθό είναι ισχυρότερα του παρυπόστατου κακού. Για μας δε τους Ορθοδόξους το αγαθό και η αλήθεια δεν είναι απλές ιδέες, αλλά ενυπόστατα όντα μέσα στην Τριάδα. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν υποκαθιστά φυσικά τον Χριστό επί γης. Όλοι οι Επίσκοποι και οι Επισκοπές είναι ισάξιες και ίσες ενώπιος του Θεού. Η Ευχαριστία είναι παντού η ίδια και η αυτή. Η κεφαλή είναι μονάχα ο Χριστός. Έδωσε όμως το δεσμείν και λύειν στους Αποστόλους και στους διαδόχους τους. «’Ελυσε», λοιπόν, το Οικουμενικό Πατριαρχείο τους Ουκρανούς από το σχίσμα και τη διαίρεση και τους έδωσε αυτονομία, όπως έδωσε παλιότερα και στους Ρώσους. Πού το πρόβλημα, πατέρες και αδερφοί; Δεν χαίρεστε με την επιστροφή των «ασώτων»; Μήπως και υμείς υποπίπτετε στο αμάρτημα της μητροκτονίας και του μεγάλου αδερφού της παραβολής του ασώτου; Μήπως;… Τι θυμήθηκα πάλι; To έγραψα και παλιότερα. Μια αδερφή μας στην πόλη της Λάρισας έγινε ιεχωβίτισσα. Μετά από χρόνια στο κρεβάτι του πόνου ζήτησε να κοινωνήσει. Ο Λαρίσης Ιγνάτιος (μακαριστός πλέον) έδωσε τη σχετική άδεια στον ιερέα της ενορίας της. Την κοινώνησε. Δεν την έχρισε, ως θα όφειλε με βάση το κανονικό δίκαιο. Η γυναίκα απεβίωσε. Έφυγε άραγε για τον παράδεισο ή θα της ζητηθεί η απούσα «αναχειροτονία» της; Το Χρίσμα γαρ η των λαϊκών χειροτονία εστίν. Και επιλείψει με ο χρόνος διηγούμενον περιστατικά αληθινά, όπου το γράμμα του νόμου υποσκελίστηκε από το πνεύμα, εν Πνεύματι… Και τούτο, διότι η επίσημη Εκκλησία πολλάκις αναγκάζεται να πει άλλα και ο Θεός φαίνεται να θέλει και να εγκρίνει άλλα… Στοιχούμαστε με τον Οικουμενικό Πατριάρχη. Δεν αυθαιρετούμε. Σεβόμαστε τους ηγουμένους ημών, όπως διατάσσει και ο Απόστολος. Αν αύριο η Εκκλησία αποφασίσει σε Οικουμενική Σύνοδο να άρει τις δικαιοδοσίες του Κων/πόλεως, τότε υπακοή στην Οικουμενική Σύνοδο. Μέχρι τότε όμως προσοχή, διότι ωθούμε σε ανταρσίες και σχίσματα εφάμαρτα… Πρόσχωμεν, αδελφοί και πατέρες, πρόσχωμεν, αναμιμνησκόμενοι ότι το μεγάλο σχίσμα με τους Ρωμαιοκαθολικούς ξεκίνησε με δική τους πρωτοβουλία. Εκείνοι πρώτοι μας «αφόρισαν», όπως οι Ρώσοι σήμερα. Η ιστορία επαναλαμβάνεται και τα συμπεράσματα δικά μας… Αναρτήθηκε από Xaris Andreopoulos

Mine coins - make money: http://bit.ly/money_crypto