Ο ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ ΚΑΙ ΟΡΙΩΝ ΦΙΛΟΤΟΥΡΚΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΑΘΗΝΑΓΟΡΟΥ

Ἀντιαιρετικά — Ἀντιοικουμενιστικά Ο ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ ΚΑΙ ΟΡΙΩΝ ΦΙΛΟΤΟΥΡΚΙΣΜΟΣ ΤΟΥ «ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΚΩΝ/ΛΕΩΣ» ΑΘΗΝΑΓΟΡΟΥ (1) Ἀντί Προλόγου Τά ὅσα εἶδον τό φῶς τῆς δημοσιότητος ἐσχάτως (σ.σ. ταῦτα γράφονται τό ἔτος 1993) ἐν σχέσει μέ τήν ἀπαράδεκτον ἀπό πάσης πλευρᾶς καί ἐπιζημίαν διά τά συμφέροντα τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Γένους φιλοτουρκικήν πολιτικήν τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαίου, εἶχον τεραστίαν ἀπήχησιν. Πολλοί ἀναγνῶσται διατυπώνουν τό ἐρώτημα, ἐάν αἱ ἐνέργειαι αὐταί τοῦ κ. Βαρθολομαίου, ὅπως καί αἱ ἀνάλογαι ἐνέργειαι φιλοτουρκισμοῦ, τοῦ προηγηθέντος αὐτοῦ Δημητρίου, ἀποτελοῦν μεμονωμένα περιστατικά, ἤ ἐντάσσωνται εἰς τά πλαίσια κάποιου πολύ σκοτεινοῦ ἀνθελληνικοῦ καί ἀντορθοδόξου σχεδίου. Ἡ ἀπάντησις εἰς τό ὡς ἄνω εὔλογον ἐρώτημα εἶναι ὅτι ὁ πρῶτος διδάξας κατά τρόπον προκλητικόν καί ἀδίστακτον τόν ἄνευ ὁρίων φιλοτουρκισμόν, ἤ μᾶλλον τήν ἄνευ ὁρίων τουρκοδουλείαν ἦτο ὁ θλιβερός Ἀθηναγόρας, Μασῶνος 33ου βαθμοῦ, τόν ὁποῖον αἱ σκοτειναί δυνάμεις ἐτοποθέτησαν κατά τρόπον πραξικοπηματικόν εἰς τόν θρόνον τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἀφοῦ ἐξεδίωξαν ἀπό τόν θρόνον τοῦτον, τόν ἀκραιφνῆ Ἕλληνα καί ἐχθρόν τοῦ Βατικανοῦ Πατριάρχην Μάξιμον. Ὁ φιλοτουρκισμός τοῦ Ἀθηναγόρου ὑπῆρξεν ὀλέθριος διά τήν Ὀρθοδοξίαν καί διά τό Γένος, ἰδία δέ διά τόν Ἑλληνισμόν τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὁ ὁποῖος, ἀνερχόμενος εἰς ἑκατοντάδας χιλιάδων ἐξοντώθη ἀπό τούς Τούρκους καί τούς σκοτεινούς ὑποστηρικτάς των καί ἐντολοδότας των, ἐπί τῆς ἀξιοθρηνήτου Πατριαρχείας τοῦ Ἀθηναγόρου καί ὑπό τά ἀπαθῆ βλέμματα τούτου, ἄν μή καί κάτι χειρότερον. Εἰς τό παρόν τεῦχος δίδομεν ἐνδεικτικῶς καί μόνον εἰς τήν δημοσιότητα ὡρισμένα στοιχεῖα διά τόν ὀλέθριον φιλοτουρκισμόν τοῦ Ἀθηναγόρου. Θά ἐπακολουθήσουν καί ἄλλα, εἴτε αὐτοτελῶς, εἴτε ἐντασσόμενα εἰς βιβλίον σχετικόν μέ τόν ὅλον βίον καί τήν πολιτείαν τοῦ Ἀθηναγόρα διά νά πληροφορηθῆ ὅλος ὁ κόσμος περί τίνος ἀκριβῶς πρόκειται. Ἐν Ἀθήναις τῆ 1.9.1993 (Ε.Η.) + Ἀρχιμ. Κήρυκος Κοντογιάννης Ὁ Ἀθηναγόρας ὑπῆρξεν ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἐξύμνει συνεχῶς καί κατά τρόπον ἐμετικόν τήν Τουρκίαν, ἐξυπηρέτει τά συμφέροντά της εἰς βάρος τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἠνέχθη καί συνεκάλυψε τήν καταστροφήν τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί ἐπεδόθη εἰς σωρείαν ἑτέρων ἀντεθνικῶν δραστηριοτήτων ὦν οὐκ ἔστιν ἀριθμός. Οἱ Πατριάρχαι τῆς Κωνσταντινουπόλεως ὑπῆρξαν κατά τούς μακρούς αἰῶνας τῆς δουλείας τοῦ Γένους οἱ Ἐθνάρχαι τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί ὅλων τῶν λοιπῶν, ὑπό τό πέλμα τῶν Τούρκων, Ὀρθοδόξων λαῶν. Ὁσάκις ὁ Ὀθωμανός δυνάστης ἀπεπειράθη νά θίξη ἔστω καί τρίχα τῆς κεφαλῆς τοῦ ποιμνίου των, ἀντέστησαν σθεναρῶς καί πάντοτε νικηφόρως. Χαρακτηριστικόν παράδειγμα τεκμηριώσεως τῆς ἱστορικῆς ταύτης ἀληθείας ἀποτελεῖ τό λεγόμενον «προνομιακόν ζήτημα», ἀνακῦψαν ἐν ἔτει 1890. Τότε ἡ Τουρκική Κυβέρνησις ἀπεπειράθη νά μειώση κατά τι τά ἐθναρχικά προνόμια τοῦ Οἰκουμενικοῦ. Ὁ τότε Οἰκουμενικός Πατριάρχης ἀντί νά κύψη δουλικῶς τήν κεφαλήν καί νά ὑποκύψη, τήν 24ην Δεκεμβρίου, τοῦ ἔτους τούτου ἐκήρυξε τήν Μεγάλην Ἐκκλησίαν ἐν διωγμῶ, ἔδωκε ἐντολήν νά κλείσουν ἅπαντες οἱ ὑπό τήν δικαιοδοσίαν του Ἱεροί Ναοί ἐπ' ἀόριστον, καί ἐκινητοποίησεν εἰς διαδηλώσεις τούς Ὀρθοδόξους πληθυσμούς ἐν Κωνσταντινουπόλει, Ἰωαννίνοις, Σμύρνη καί εἰς πλείστας ἄλλας ὑποδούλους περιοχάς. Ἀποτέλεσμα τῆς θαρραλέας ταύτης ἐνεργείας τοῦ τότε Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ὑπῆρξε τό νά δημιουργηθῆ παγκόσμιος σάλος, νά ἐξεγερθῆ ἡ διεθνής κοινή γνώμη εἰς βάρος τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας καί νά ἀναγκασθῆ, πανικόβλητος, ὁ Σουλτάνος νά ὀπισθοχωρήση καί νά μή τολμήση νά θίξη τά προνόμια τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως καί τοῦ ὑπ' αὐτό Ὀρθοδόξου πληρώματος. Εἰς τήν ἱστορίαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ὑπῆρξαν καί πλεῖστα ἄλλα ἀνάλογα περιστατικά. Ὁ Ἀθηναγόρας ἦτο ὁ πρῶτος Οἰκουμενικός Πατριάρχης, μέ ἀκόλουθον ἐν τούτω τόν διάδοχόν του Δημήτριον, (2) ὁ ὁποῖος ἀνέπτυξε τουρκόδουλον πολιτικήν, μέ ἅπαντα τά ἐντεῦθεν φοβερά διά τόν Ἑλληνισμόν καί τήν Ὀρθοδοξίαν ἀποτελέσματα, μεταξύ τῶν ὁποίων καί οἱ φοβεροί διωγμοί τοῦ Σεπτεμβρίου 1955, οἱ ὁποῖοι ὡδήγησαν εἰς τήν ἐξόντωσιν τοῦ ἀνερχομένου τότε εἰς ἑκατόν πεντήκοντα χιλιάδας (150.000) Ἑλληνισμοῦ τῆς Βασιλίδος τῶν Πόλεων, διωγμοί τούς ὁποίους ὁ Ἀθηναγόρας δολίως καί ἐγκληματικῶς ἠνέχθη καί συνεκάλυψεν. Εἰδικώτερον ἐκ τῆς τουρκοδούλου πολιτικῆς τοῦ Ἀθηναγόρου ἐπισημαίνονται, ἐνδεικτικῶς καί μόνον, τά ἀκόλουθα: 1. Τήν 10ην Ἰουλίου 1940, ὑπό τήν ἰδιότητά του τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Βορείου καί Νοτίου Ἀμερικῆς ἀπηύθυνε ποιμαντορικήν ἐγκύκλιον πρός ἅπαντας τούς ἱερεῖς τῆς δικαιοδοσίας του, πρός τήν «ΑΧΕΠΑ», πρός τήν «ΓΚΑΠΑ» καί γενικώτερον πρός τήν ἐν Ἀμερικῆ Ὁμογένειαν, διά τῆς ὁποίας ἐκάλει τούς πάντας νά ἐπισκεφθοῦν τό Τουρκικόν περίπτερον τῆς Διεθνοῦς Ἐκθέσεως τῆς Νέας Ὑόρκης (Βλ. ΔΕΛΗΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ, Ἀθηναγόρας ὁ Α΄, σελ. 64). Ἡ ἐνέργεια αὕτη τοῦ Ἀθηναγόρου ἀπεσκόπτει καί ἐπέτυχε νά ἄρη τήν διεθνῆ ἀπομόνωσιν εἰς τήν ὁποίαν εὑρίσκετο ἡ Τουρκία καί τήν ὀργήν τοῦ Ἀμερικανικοῦ Λαοῦ ἐν τῶ συνόλω του διά τά συντελεσθέντα ἀποτρόπαια ἐγκλήματα, τῆ ἐπιτελικῆ διαστρώσει καί κατευθύνσει τοῦ Βατικανοῦ καί τῶν Εὐρωπαϊκῶν Κυβερνήσεων, κατά τήν Μικρασιατικήν Καταστροφήν, ἀλλά καί προηγουμένως ἀπό τῆς ἐμφανίσεως τῆς δυτικοκινήτου ὑπό τόν Κεμάλ Ἀττατούρκ συμμορίας καί ἐντεῦθεν, δηλ. ἀπό τοῦ ἔτους 1908 ἕως καί 1922, εἰς βάρος τῶν Χριστιανικῶν πληθυσμῶν τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας (ἤτοι θανάτωσις ἑκατομμυρίων Ἑλλήνων καί Ἀρμενίων, ἐκπατρισμός τῶν Χριστιανικῶν πληθυσμῶν τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, τοῦ Πόντου καί τῆς Ἀνατολῆς ἀπό τάς προαιωνίους ἑστίας του, πυρπολήσεις καί διώξεις ὁλοκλήρων πόλεων καί περιοχῶν, βιασμοί, ληστεῖαι καί ἄλλα πρωτοφανῆ αἴσχη). Ὁ Ἀθηναγόρας διά τῆς ἐνεργείας του αὐτῆς, ἐντόνως προβληθείσης ἀπό τάς ἀμερικανικάς ἐφημερίδας καί τά ἄλλα μέσα διεκπεραιώσεως τῆς Τουρκικῆς προπαγάνδας, πέραν τῶν ἀνωτέρω ἐγκλημάτων συνεκάλυψε καί τά μεταγενέστερα εἰς βάρος τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ὡς λ.χ. τήν διακοπήν λειτουργίας τῶν ἑλληνικῶν σχολείων εἰς τάς παραμεινάσας ὑπό τουρκικήν κυριαρχίαν, ἀλλά ὑπό προνομιακόν καθεστώς, δυνάμει τῶν συνθηκῶν τῆς Λωζάνης καί τῶν Σεβρῶν, ἀμιγῶς ἑλληνικάς νήσους Ἴμβρον καί Τένεδον ἐν ἔτει 1927, τήν ἐξόντωσιν τῶν ἐκεῖ ὀρθοδόξων πληθυσμῶν κλπ. 2. Ὅταν ἡ Ἑλλάς κατεκτήθη παρά τῶν Γερμανοϊταλικῶν δυνάμεων τοῦ Ἄξονος, συμπορευομένου τότε καί συνεργαζομένου μετά τοῦ Βατικανοῦ εἰς τά κατά τῆς Ἀνθρωπότητος ἐγκλήματά του, οἱ ἐν Κωνσταντινουπόλει ὁμογενεῖς παρέμειναν ἀβοήθητοι καί ἀπροστάτευτοι εἰς τό ἔλεος τῶν Τούρκων, καί ὑπέστησαν τά πάνδεινα. Οὔτω, ἐκτός τῶν ἄλλων κατά τό ἔτος 1941 οἱ Ἕλληνες τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἀνερχόμενοι τότε εἰς ἑκατοντάδας χιλιάδας, περιωρίσθησαν εἰς στρατόπεδα συγκεντρώσεως, εἰς τά βάθη τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ὀπόθεν ἐλάχιστοι ἐπέστρεψαν ζῶντες. Τό 1942 ἐπεβλήθη εἰς τούς Ἕλληνας κεφαλικός φόρος, ὅσοι δέ δέν ἠδύναντο νά πληρώσουν ἐστέλλοντο εἰς στρατόπεδα ἐργασίας. Ὁ Ἀθηναγόρας, ὁ ὁποῖος, ἐάν ἐκινεῖτο θά ἠνάγκαζε μέσω τῆς Ἀμερικῆς τήν μή ἐμπόλεμον Τουρκίαν νά σταματήση τήν νέαν αὐτήν γενοκτονίαν, ἐσιώπησεν ἐνόχως, συνεργήσας οὕτω, διά τῆς παραλείψεώς του ταύτης, εἰς τήν νέαν κατά τοῦ Ἑλληνισμοῦ γενοκτονίαν. (3) Καθ' ἅπασαν τήν διάρκειαν τῆς κατοχῆς τῆς Ἑλλάδος παρά τῶν δυτικῶν χιτλεροφασιστικῶν ὀρδῶν καί τῶν παραλλήλων χρονικῶς πρωτοφανῶν διωγμῶν εἰς βάρος τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὁ Ἀθηναγόρας ἐσύχναζεν εἰς τάς δεξιώσεις καί τάς ἄλλας ἐκδηλώσεις τῶν ἐν Ἡνωμέναις Πολιτείαις τῆς Ἀμερικῆς διπλωματικῶν ἀρχῶν τῆς Τουρκίας, τῆς ὁποίας γενικώτερον, χαρακτηριζομένης παρ' αὐτοῦ, νυχθημερόν, ὡς «φιλτάτης Πατρίδος», προώθει τάς ὑπερατλαντικάς δημοσίας σχέσεις. 3. Μετά τήν ἀπελευθέρωσιν τῆς Ἑλλάδος ὁ Ἀθηναγόρας προώθησε τήν δημιουργίαν οἰκονομικῆς καί στρατηγικῆς ἰσχύος τῆς, ὡς τήν ἐχαρακτήριζεν, φιλτάτης Πατρίδος του Τουρκίας, ἰσχύος, βεβαίως, ἀποβαινούσης εἰς βάρος τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ἄν δέν εἶχε φροντίση καί διά τοῦτο ὁ Ἀθηναγόρας ἡ Τουρκία οὔτε εἰς τήν Κύπρον θά ἠδύνατο μετ' ὀλίγα ἔτη νά εἰσβάλη, οὔτε νά ἀπειλῆ σήμερον τό Αἰγαῖον, τήν Θράκην καί τήν ἐθνικήν ὑπόστασιν τῆς Ἑλλάδος γενικώτερον. Οὕτω, ὡς ἀναφέρει ὁ ΔΕΛΗΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ ἔνθ. ἀνωτ. ἐν σελ. 84: «Ὁ Ἀθηναγόρας ἐκέρδισε τήν φιλία τῶν Τούρκων ὡς πρωτεργάτης τοῦ Δόγματος Τροῦμαν καί ἐκ τοῦ ὅτι ὁ Ἀθηναγόρας ἦτο ὁ πρῶτος ὁ ὁποῖος, σέ ἀνύποπτο χρόνο, ἐτηλεφώνησε στόν Τοῦρκο πρεσβευτήν στήν Οὐάσιγκτων περί τῆς χορηγήσεως στήν Τουρκία μεγάλης οἰκονομικῆς βοηθείας». 4. Μετά ταῦτα, καί ἀφοῦ ὁ Ἀθηναγόρας, ὡς ἀναγράφεται εἰς ἄλλο σημεῖον τοῦ παρόντος, κατώρθωσε, κατόπιν τῆς κατά γκαγκστερικόν τρόπον γενομένης ἀπομακρύνσεως ἐκ τοῦ Πατριαρχικοῦ Θρόνου τοῦ πατριώτου Πατριάρχου Μαξίμου τοῦ Ε΄, (4) ἐν συνωμοσία τῶν Ἀμερικανικῶν Μυστικῶν Ὑπηρεσιῶν, τῆς Τουρκικῆς Κυβερνήσεως καί ὡρισμένων θλιβερῶν παραγόντων τοῦ Ἑλληνικοῦ Ὑπουργείου τῶν Ἐξωτερικῶν, νά ἀναρριχηθῆ ἀντικανονικῶς καί ἀναξίως, εἰς τόν Οἰκουμενικόν Πατριαρχικόν Θρόνον, ἔφθασεν εἰς τήν Κωνσταντινούπολιν, ἐν χορδαῖς καί ὀργάνοις, καί μέ πρωτοφανῆ εἰς παγκόσμιον κλίμακα δημοσιότητα, τήν 25ην Ἰανουαρίου 1949. Ἐκεῖ τόν ἀνέμενε καί τόν προσεφώνησεν ὁ Μητροπολίτης Αἴνου Γερμανός. Ὁ Ἀθηναγόρας ἀπήντησε, διατυπῶν οὕτω καί τάς οἱονεί προγραμματικάς δηλώσεις τῆς ὀλεθρίας διά τήν Ὀρθοδοξίαν καί διά τόν Ἑλληνισμόν Πατριαρχείας του. Παραθέτομεν τά δύο ταῦτα κείμενα, ὡς δημοσιεύονται εἰς τό περιοδικόν «Ὀρθοδοξία» τόμ. 24 σελ. 29 ἕως καί 35, ἄνευ οἱουδήποτε σχολίου, διότι ὁμιλοῦν ἀφ' ἑαυτῶν. Εἶπε, προσφωνῶν τόν Ἀθηναγόραν, Ἕλλην Ἱεράρχης τοῦ Πατριαρχείου ὅτι ἡ Ἐκκλησία καί τό Γένος ἀναμένει ἀπό τοῦτον νά περιφρουρήση «τά δίκαια τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Γένους ἡμῶν ὡς τά ἐσεβάσθησαν οἱ αἰῶνες» καί «νά μεριμνᾶ ἐπί πασῶν τῶν Ἁγίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν». Ἰδού τί ἀπήντησεν, ἐπί λέξει ὁ Ἀθηναγόρας διά νά «ξεκαθαρίση» ἐξ ἀρχῆς ποῖος εἶναι καί τί σκέπτεται: «Ἀλλ' ἀληθῶς δέν εὑρίσκω λόγους ἐπαρκεῖς πρός ἔκφρασιν εὐχαριστιῶν μετά βαθυτάτης ἐκτιμήσεως καί εὐγνωμοσύνης πρός τόν Ἐξοχώτατον καί εὐκλεᾶ Πρόεδρον ἡμῶν Ἰσμέτ Ἰνονοῦ, τήν σεβαστήν Κυβέρνησιν καί ὁλόκληρον τόν γενναῖον Τουρκικόν Λαόν, ἐν μέσω τοῦ ὁποίου καί ἐγώ ἐγεννήθην καί ἔζησα ἡμέρας εὐτυχεῖς…». Περαιτέρω δέ: «Εἰς τήν Ἀμερικήν ἐφιλοξενήσαμεν ἐκλεκτούς ἀντιπροσώπους τῆς Τουρκικῆς διανοήσεως τοῦ Τύπου καί τόν Ἀρχιστράτηγον τοῦ Τουρκικοῦ Στρατοῦ. Ἔχομεν ἐκεῖ (ἡμεῖς οἱ Τοῦρκοι) ἀρίστους διπλωμάτας. Ἡ εὔνοια τοῦ Προέδρου Τροῦμαν ὅπως ἀποστείλη με ἐνταῦθα διά τοῦ ἰδιαιτέρου του ἀεροπλάνου εἶναι μία ἀπόδειξις ἀκόμη τῆς ἀγάπης του πρός τήν ἀγαπητήν ἡμῶν χώραν, τήν Τουρκίαν». Περαιτέρω δέ: «Ἀλλά καί εὑρύτερον ἀκόμη χαίρω διά τάς προόδους τῆς χώρας ἡμῶν τῆς Τουρκίας εἰς τά τόσα στάδια τῆς Κρατικῆς καί ἀτομικῆς ζωῆς, ὑπό τήν ὑπέροχον πνοήν τοῦ μεγάλου ἀναμορφωτοῦ Μουσταφᾶ Κεμάλ Ἀττατούρκ, τοῦ νῦν ἐντιμοτάτου Προέδρου Ἰσμέτ Ἰνονοῦ καί τῆς Κυβερνήσεως». Περαιτέρω δέ: «Μηδέν διακρινόμενος, ἀπευθύνω ὡσαύτως μετ' ἀπεράντου σεβασμοῦ ἀδελφικόν ἐν Χριστῶ ἀσπασμόν καί πρός τούς σεπτούς ἀρχηγούς τῶν ἄλλων Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν, τῆς σεβασμίας Ρώμης, τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀγγλίας, τῆς Ἐπισκοπελιανῆς καί τῶν λοιπῶν προτεσταντικῶν, χεῖρα ὀρέγων καί αὐτοῖς εἰς συνεργασίαν…». Περαιτέρω δέ: «Εὐτυχίαν δοκιμάζω μή διακρινόμενος καί ὡς πρός τά λοιπά θρησκεύματα. Διό καί θερμότατα χαιρετῶ τούς Μουσουλμάνους ἀδελφούς τῆς κοινῆς ἀγαπητῆς Πατρίδος Τουρκίας. Χαίρω ἐπί τῆ ἱδρύσει Μουσουλμανικῆς Θεολογικῆς Σχολῆς ἐν τῆ Πόλει ἡμῶν ταύτη καί εὔχομαι πλήρη ἐπιτυχίαν εἰς τό ἔργον αὐτῆς». 5. Ὁ Ἀθηναγόρας ἦταν ὁ πρῶτος Οἰκουμενικός Πατριάρχης ὁ ὁποῖος, διά πρώτην φοράν ἐπεσκέφθη τῶ 1949 καί τό 1952 εἰς τήν Ἄγκυραν τόν Πρόεδρον τῆς Τουρκικῆς Δημοκρατίας ὡς καί τούς λοιπούς πολιτικούς ἡγέτας τῆς χώρας. Τό 1952 ἐπεσκέφθησαν τήν Τουρκίαν οἱ τότε Ἕλληνες βασιλεῖς (ΔΕΛΗΣΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ, ἔνθ. ἀνωτ. σελ. 98). Αὐτά ἐντάσσονται, βεβαίως, εἰς τήν ἐπιβληθεῖσαν παρά τῶν σκοτεινῶν ἐν Ἀμερικῆ δυνάμεων ἑλληνοτουρκικήν προσέγγισιν κατ' ἔτος 1950, ἀποβλέπουσαν εἰς τήν ἐνίσχυσιν τοῦ φανατικοῦ μισέλληνος καθολικοῦ κροάτου καί ὄχι ὀρθοδόξου Σέρβου δυνάστου τῆς Γιουγκοσλαβίας Ἰωσήφ Τῖτο, ὁ ὁποῖος εἶχε συντελέσει εἰς τό νά αἱματοκυλισθῆ ὁ ἑλληνικός λαός κατά τόν ἐμφύλιον πόλεμον, παρά τήν λυσσώδη περί τούτου ἀντίδρασιν τῆς Ρωσίας καί τοῦ Ἰωσήφ Στάλιν προσωπικῶς (βλέπετε καί ἀπομνημονεύματα τοῦ Μίλοβαν Τζίλας). 6. Ὁ Ἀθηναγόρας εἶχε δηλώσει κατ' ἐπανάληψιν ὅτι «Μετά τόν Θεόν ἔχω τήν Πατρίδα μου Τουρκίαν». Καί ἐκαυχᾶτο ὅτι ἐν Ἀμερικῆ διετέλεσε πρεσβευτής τῆς Τουρκίας καί ὑπηρέτης τῶν συμφερόντων αὐτῆς. Εἶχεν ἐπίσης δηλώσει ἐπί λέξει, ἐπί τῆ πεντακοσιετηρίδι τῆς ἁλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἤτοι ἐν ἔτει 1953, ἀπό τοῦ θρόνου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ὅτι. «Ἡ ἅλωσις τῆς Κωνσταντινουπόλεως πρό πεντακοσίων ἐτῶν ὑπό τῶν Τούρκων ἦτο θέλημα θεοῦ διά νά φέρη τό Τουρκικόν Ἔθνος τήν εἰρήνην εἰς τόν κόσμον» (βλέπετε ἐφημερίδα «Ἡ Φωνή τῶν Ἀποδήμων» καί ἀναδημοσίευσιν τούτων εἰς τήν ἐφημερίδα «Νέοι Ἄνθρωποι» τῆς 2ας Δεκεμβρίου 1988). 7. Ὁ Ἀθηναγόρας ἐτέλεσε μνημόσυνον εἰς τόν Πατριαρχικόν Ναόν τῆς Κωνσταντινουπόλεως, κατά τήν ἐπέτειον τῆς ἁλώσεως τῆς Βασιλίδος τῶν Πόλεων ὑπό τῶν Τούρκων, ὑπέρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς τοῦ πρώτου Τούρκου στρατιώτου ὁ ὁποῖος ἐφονεύθη κατά τήν τελικήν ἐπίθεσιν τοῦ Μωάμεθ τοῦ Πορθητοῦ, τήν ἔχουσαν ὡς ἀποτέλεσμα νά πέση μαχόμενος ὁ Κωνσταντῖνος Παλαιολόγος (βλέπετε ἐφημερίδα «Ἡ Φωνή τῶν Ἀποδήμων» καί ἀναδημοσίευσιν ἐκ ταύτης εἰς τήν ἐφημερίδα «Νέοι Ἄνθρωποι» τῆς 9ης Δεκεμβρίου 1988). 8. Ὅταν κατά τόν Σεπτέμβριον τοῦ 1955 ἔγιναν, εἰς ἐκτέλεσιν ἐπιτελικοῦ σχεδίου, ὑπό τήν ἔνοχον κάλυψιν, ἄν ὄχι καί ὑπό τήν ὀργάνωσιν, τοῦ Βατικανοῦ καί τοῦ φανατικοῦ παπικοῦ τότε Ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν τῆς Ἀμερικῆς Τζών Φόστερ Ντάλλες, ὁ Ἀθηναγόρας ἐκάλυψε διά τῆς ἐνόχου σιωπῆς του τά φοβερά ταῦτα γεγονότα. Ὑπενθυμίζεται ὅτι, ὡς προκύπτει ἐκ τῶν σχετικῶν δημοσιευμάτων τῆς ἐποχῆς ἐκείνης ἀλλά καί τῶν ἐπιγενομένων τοιούτων (βλέπετε ἐνδεικτικῶς ἐφημερίδα «Βραδυνή» τῆς 6ης Σεπτεμβρίου 1984, ὅπου καταχωρίζεται καί σχετική ἀνακοίνωσις τοῦ «Συλλόγου τῶν ἐν Ἀθήναις Κωνσταντινουπολιτῶν» ἐκτός τῶν ἄλλων: ἐπυρπολήθησαν πεντήκοντα ἕξ ἐν λειτουργία Ἱεροί Ναοί, ἐβεβηλώθησαν ἅπαντα τά ὀρθόδοξα νεκροταφεῖα καί ἐρρίφθησαν ἐκτός τῶν τάφων των τά ὀστᾶ ὅλων τῶν κεκοιμημένων Πατριαρχῶν τῆς Κωνσταντινουπόλεως, κατεστράφησαν σχεδόν ἐν τῶ συνόλω των ἅπαντα τά σχολεῖα καί τά ἱδρύματα τῆς ὁμογενείας, δέκα Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ἐδολοφονήθησαν, ἑξακόσιοι ἐτραυματίσθησαν σοβαρῶς, διακόσιαι ἑλληνίδες γυναῖκες ὡμολογημένως ἐβιάσθησαν, τρεῖς χιλιάδες κατοικίαι ἐλεηλατήθησαν, τά εἰς πολλάς χιλιάδας ἀνερχόμενα καταστήματα τῶν ὁμογενῶν κατεστράφησαν ἐντελῶς, δεκάδες χιλιάδες πανικοβλήτων ἀνθρώπων ἠναγκάσθησαν νά πάρουν τόν δρόμον τῆς προσφυγιᾶς, καί οὕτω συνετελέσθη, πλέον καί τρίτη ἅλωσις. Ἡ Κωνσταντινούπολις ἠρημώθη ἀπό τόν Ὀρθόδοξον Ἑλληνισμόν καί τό Πατριαρχεῖον παρέμεινε πλέον σχεδόν ἄνευ ποιμνίου. Δέον νά τονισθῆ ἰδιαιτέρως, ὅτι δέν ἐθίγη οὔτε μία τρίχα τῆς κεφαλῆς καί οὐδέν περιουσιακόν στοιχεῖον ἐθίγη τῶν ἐν Κωνσταντινουπόλει φραγκολεβαντίνων ἤ καί ἑλληνικῆς προελεύσεως παπικῶν, τόσον τοῦ λατινικοῦ τύπου ὅσον καί τῶν οὐνιτῶν. Δηλαδή ἐγένετο ὅ,τι ἀκριβῶς συνέβη κατά τήν καταστροφήν τῆς Σμύρνης ἐν ἔτει 1922. Τό ἔνοχον Βατικανόν ἐσιώπησεν. Ἐσιώπησε δέ ἐνόχως καί ὁ συνεργάτης τοῦ Βατικανοῦ καί γλοιώδης ὑμνητής τοῦ παπισμοῦ Ἀθηναγόρας παρά τάς ἀπεγνωσμένας ἐκκλήσεις τοῦ ποιμνίου του. 9. Δέον νά σημειωθῆ ὅτι ὄχι μόνον ἐσιώπησεν ὁ Ἀθηναγόρας κατά τήν τρίτην αὐτήν ἅλωσιν τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἀλλά καί, ἐπιπροσθέτως, ἐκάλυψεν ἐκ τῶν ὑστέρων τούς ἐνόχους τῶν βανδαλισμῶν καί κατέβαλε πᾶσαν δυνατήν προσπάθειαν, ὥστε νά μή τιμωρηθοῦν οὗτοι, παρά τῆς Τουρκικῆς Δικαιοσύνης. Συγκεκριμένως ὅτε μετά τήν πάροδον μηνῶν τινων ἀπό τῶν πρωτοφανῶν τούτων βανδαλισμῶν, ἤτοι ἀπό τῆς συντελέσεως τῆς ἀναφερθείσης ἀνεπανορθώτου ἐθνικῆς καί ἐκκλησιαστικῆς καταστροφῆς, μετά ἀπό ἐξέγερσιν τῶν ἰδίων τῶν Τούρκων, ἀνετράπη ὁ πρωταγωνιστής τῆς καταστροφῆς ταύτης καί τότε πρωθυπουργός τῆς χώρας Ἀντνάν Μεντερές, ὑψηλόβαθμος καί οὗτος τέκτων, οἱ ὁποῖοι ὡδηγήθησαν διά νά λογοδοτήσουν ἐνώπιον ἐκτάκτου Στρατοδικείου, συνεδριάζοντος εἰς τήν ἐγγύς τῆς Κωνσταντινουπόλεως νῆσον Πλάτην, γνωστήν εἰς τήν Τουρκικήν γλῶσσαν ὡς «νησί τῶν σκύλων»… εἰς τό ἐδώλιον τοῦ κατηγορουμένου ἐδικάζετο μεταξύ τῶν ἄλλων ἐγκληματιῶν, καί ὁ Ἀντνάν Μεντερές, ἐκλήθη δέ ὡς μάρτυς κατηγορίας καί ὁ Ἀθηναγόρας. Οὗτος, ἐρωτηθείς παρά τοῦ Προέδρου τοῦ Δικαστηρίου, ἐνώπιον ἑκατοντάδων καταπλήκτων δημοσιογράφων ἐξ ὅλης τῆς γῆς, ἐψευδόρκησεν ἐνσυνειδήτως καί εἶπεν ὅτι: «οὐδέν γνωρίζω διά τόν ρόλον τοῦ Μεντερές καί τῶν συνεργατῶν του εἰς τά γεγονότα τῆς 6ης Σεπτεμβρίου 1955». Παρά τήν ψευδορκίαν τοῦ Ἀθηναγόρου, πρός τιμήν τῆς Τουρκικῆς Δικαιοσύνης, ὁ Ἀντνάν Μεντερές κατεδικάσθη εἰς θάνατον καί ὡδηγήθη εἰς τήν ἀγχόνην. 10. Ὁ Ἀθηναγόρας, ὀλίγα ἔτη μετά τόν ἀπαγχονισμόν τοῦ τιμωρηθέντος παρά τῆς Τουρκικῆς Δικαιοσύνης Ἀντνάν Μεντερές, τόν ὁποῖον, διά τῆς ψευδορκίας του ἐνώπιον τοῦ Δικαστηρίου δέν κατώρθωσε νά διασώση, τοῦ ἔκαμε καί μνημόσυνον!!! Ἰδού ἡ σχετική εἴδησις ἐκ τοῦ περιοδικοῦ «Τρεῖς Ἱεράρχαι», τεῦχος Ἀπριλίου 1959 «ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Ἀθηναγόρας ἐτέλεσεν εἰς τόν Πατριαρχικόν Ναόν τοῦ Πατριαρχείου Δοξολογίαν ὑπέρ τοῦ πρωθυπουργοῦ τῆς Τουρκίας μετά δέ τοῦτο ἔψαλε τρισάγιον ὑπέρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς τῶν φονευθέντων Τούρκων καί τοῦ Μεντερές εἰπών: «ὅπως ὁ Κύριος ἀναπαύση τάς ψυχάς αὐτῶν (ὀνομαστί) ἐν κόλποις Ἀβραάμ, ἔνθα οἱ δίκαιοι ἀναπαύονται»(!!!). 11. Ἀλλά καί εἰς ἄλλας περιπτώσεις, προγενεστέρως καί μεθυστέρως, ὁ Ἀθηναγόρας ἐτέλεσε μνημόσυνα ὑπέρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς τῶν ἀγωνισαμένων καί πεσόντων εἰς τούς κατά τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί τῆς Ὀρθοδοξίας Τούρκων στρατιωτῶν. Ἀναφερόμεθα, ἐνδεικτικῶς καί μόνον, εἰς σχετικήν εἴδησιν δημοσιευθεῖσαν εἰς τήν ἐφημερίδα «Χριστιανική Σπίθα», τεῦχος Μαϊου — Ἰουνίου 1962, ὅπου, μεταξύ τῶν ἄλλων, ἀναγράφονται καί τά ἀκόλουθα: «Ἐν δέ τῶ Πατριαρχικῶ Ναῶ τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀνεπέμφθη ἐπιμνημόσυνος δέησις ὑπέρ τεθνεώτων Τούρκων». 12. Ὁ Ἀθηναγόρας εἶχεν ἀναρτήσει εἰς τό γραφεῖον του, παραπλεύρως τῶν φωτογραφιῶν τῶν ζώντων Τούρκων ἡγετῶν καί τῶν φωτογραφίαν τοῦ ἐξοντώσαντος ἑκατομμύρια Χριστιανῶν Ὀρθοδόξων πρό, κατά καί μετά τήν Μικρασιατικήν Καταστροφήν ὑπό τοῦ Κεμάλ Ἀττατούρκ. Ὁ Κεμάλ Ἀττατούρκ, ὑπενθυμίζομεν, ὅτι ἦτο κορυφαῖος τέκτων καί δέν ἦτο κἄν Τοῦρκος, ἀλλά «ντονμές», ἤτοι ἐξισλαμισμένος ἑβραῖος ἐκ Θεσσαλονίκης. Ὁ Κεμάλ Ἀττατούρκ συνυπῆρξε χρονικῶς μέ τόν Ἀθηναγόραν εἰς τήν πόλιν Μοναστήριον τῆς σημερινῆς πρώην Γιουγκοσλαβίας, ὁπόθεν καί ἐκ τῆς ἐκεῖ στρατιωτικῆς φρουρᾶς ἐξώρμησαν ἐν ἔτει 1908 οἱ λεγόμενοι «νεότουρκοι», ἔχοντες τότε ψευδοπροοδευτικόν προσωπεῖον, στέλεχος τῶν ὁποίων ἦτο ἀρχῆθεν ὁ Κεμάλ Ἀττατούρκ, οἱ ὁποῖοι, βραδύτερον ἐξόντωσαν τούς Ἕλληνες, τούς Ἀρμενίους, τούς Σύρους καί τούς λοιπούς Χριστιανούς τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας, ὑπό τό ἄγρυπνον βλέμμα καί ὑπό τήν κατεύθυνσιν καί ἐνίσχυσιν τοῦ Βατικανοῦ καί τῶν Δυτικῶν Κυβερνήσεων. 13. Τήν κλεῖδα εἰς τήν πρωτοφανῆ ταύτην καί ἀπαράδεκτον ἀντορθόδοξον καί ἀνθελληνικήν συμπεριφοράν τοῦ Ἀθηναγόρου, τήν δίδει ὁ ἐν προκειμένω ἀποκαλυπτικός Ἀρχιεπίσκοπος Βορείου καί Νοτίου Ἀμερικῆς Ἰάκωβος Κουκούζης, ὁ ὁποῖος εἰς συνέντευξίν του δημοσιευομένην εἰς τήν ἐφημερίδα «Ἐκκλησιαστική Ἀλήθεια» τῆς 16ης Σεπτεμβρίου 1983, λέγει μεταξύ ἄλλων, ἀναφερόμενος εἰς τάς καταστροφάς τῆς 6ης Σεπτεμβρίου 1955: «Ἀπετέλεσαν αἱ καταστροφαί τό πρόσχημα τῆς προσεγγίσεως τοῦ Ἀθηναγόρα πρός τήν Δύσιν». Καί συμπληροῦμεν ἡμεῖς: Οὐχί ἁπλῶς πρόσχημα, ἀλλά καί προϋπόθεσιν. Διότι ἐάν δέν εἶχεν ἐξοντωθῆ προηγουμένως ὁ τότε εἰς ἑκατοντάδας χιλιάδας ψυχῶν ἀνερχόμενος Ὀρθόδοξος Ἑλληνισμός τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἦτο ἀδύνατον νά προδοθῆ, ἀνοικτά πλέον, ἡ Ὀρθοδοξία καί τό Γένος, καί νά παραδοθοῦν παρά τοῦ Ἀθηναγόρα ὑπό τό πέλμα τοῦ πάπα τῆς Ρώμης, ὡς μετ' ὀλίγα ἔτη, εἰς ἐφαρμογήν καί εἰς ἐκτέλεσιν προϋφισταμένου σχεδίου συνέβη. Καί τοῦτο διότι ὑπάρχοντος ποιμνίου, ὁ προδότης καί λυκοποιμήν Ἀθηναγόρας θά ἐξεβάλλετο κλωτσηδόν ἐκ τοῦ Πατριαρχείου, ὡς συνέβη, ἐν ἔτει 1923, μέ τόν ἐξ ἴσου θλιβερόν προκάτοχόν του Μελέτιον Μεταξάκην, ὅταν συνεκάλεσεν εἰς τήν Κωνσταντινούπολιν τήν ληστρικήν ψευδοσύνοδον διά τήν ἀλλαγήν τοῦ Πατρίου Ὀρθοδόξου Ἑορτολογίου καί τήν εὐθυγράμμισίν του μέ τό παπικόν. 14. Ἡ ἐνδεχομένη «δικαιολογία», ὅτι, τάχα, ὁ Ἀθηναγόρας ὑπῆρξε τουρκόδουλος καί τουρκόψυχος διά νά διασώση τό Πατριαρχεῖον εἶναι ψευδεστάτη καί αὐτόχρημα γελοία. Ἡ Κωνσταντινούπολις, ὡς ἐμπράκτως ἀπεδείχθη, δέν κατεστράφη παρά τήν τουρκοδουλείαν τοῦ Ἀθηναγόρα, ἀλλά ἕνεκα ταύτης. Ὅσον οἱ Πατριάρχαι ἦσαν συνεπεῖς πρός τήν Ὀρθοδοξίαν καί πρός τό Γένος, οὐδείς ἐτόλμα νά ἐγγίση τό ποίμνιόν των, καί μάλιστα εἰς αὐτήν τήν ἔκτασιν. Ἄλλωστε ἡ «μεγαλοψυχία» αὕτη τοῦ Ἀθηναγόρα «ἐπεβραβεύθη» παρά τῶν Τούρκων καί ἐκ τῶν ὑστέρων. Τό 1963 ἀπηγορεύθη εἰς τούς Ἕλληνας τῆς Κωνσταντινουπόλεως νά ἀποκτήσουν πλείονα περιουσιακά στοιχεῖα ἀπό ὅσα εἶχον τό 1926. Τό 1964 κατηργήθη ἐντελῶς ἡ Ἑλληνική Ἐκπαίδευσις εἰς τάς νήσους Ἴμβρον καί Τένεδον. Τό 1971 ἡ Τουρκική Κυβέρνησις ἔκλεισε τήν θεολογικήν Σχολήν τῆς Χάλκης. Εὐθύς μετά ταῦτα ἔκλεισε καί τό Πατριαρχικόν Τυπογραφεῖον. Μέ πρωτοφανεῖς πιέσεις ἐξηναγκάσθησαν εἰς ἐκπατρισμόν ἐκ τῶν ἑστιῶν των οἱ ἐναπομείναντες ἐλάχιστοι Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Οἱ Τοῦρκοι ἤρπασαν ἀκινήτους ἑλληνικάς περιουσίας ἀξίας δισεκατομμυρίων δολλαρίων. Ὁ Ἀθηναγόρας, βεβαίως, καί πάλιν ἐσιώπησεν. Ἤδη εἰς τήν Κωνσταντινούπολιν ἔχουν ἀπομείνει μόνον μερικαί ἑκατοντάδες γερόντων Ἑλλήνων. Μετ' ὀλίγα ἔτη, βάσει καί τῶν Διεθνῶν Συνθηκῶν, θά εἶναι ἀδύνατος ἡ λειτουργία ἐν Κωνσταντινουπόλει τοῦ ἐξουνιτισμένου πλέον Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί ἡ ἐκεῖ παραμονή τῶν ἐπιγόνων τοῦ Ἀθηναγόρου. Ὁ Ἀθηναγόρας ὅμως ἔχει ἐγκαίρως φροντίσει, κατ' ἐφαρμογήν καί εἰς ὁλοκλήρωσιν τοῦ σχεδίου περί ἐξοντώσεως τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, περί τοῦ τί θά γίνη. Ἐφρόντισε νά ἱδρύση τό λεγόμενον Πατριαρχικόν Κέντρον εἰς τό Σαμπεζύ τῆς Ἑλβετίας, ὅπου θά μεταφερθοῦν, ὡς ἀπόλυτα πλέον ὑποχείρια τοῦ Βατικανοῦ, οἱ ἐξουνιτισμένοι ρασοφόροι τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου. 15. Ὁ Ἀθηναγόρας ἦτο φανατικός τουρκόφιλος καί ἀρνητής τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπό τῆς νηπιακῆς του ἀκόμη ἡλικίας. Καί ὡς ἐκ τούτου δέν ἐπελέγη τυχαίως διά τόν ρόλον καί διά τό ἔργον τοῦ θρησκευτικοῦ καί τοῦ ἐθνικοῦ μειοδότου… Ἰδού τί ὡμολόγησε δημοσία: «Ἡμεῖς εἰς τό χωριό μας, εἰς τό πατρικό μας σπίτι, εἴχομεν δύο, τόν παπᾶν καί τόν δερβίσην, τόν Δερβίς Κιαμήλ. Ἐξωμολογούμεθα δέ καί ἐλέγομεν τά μυστικά μας εἰς τόν Δερβίς Κιαμήλ, διότι εἰς τόν παπᾶν δέν εἴχομεν ἐμπιστοσύνην». (Αὐτά ἐδήλωσεν κατά τήν χοροστασίαν του εἰς τόν ἐν Κωνσταντινουπόλει Ὀρθόδοξον Ναόν τοῦ ἐν Γιαλῆ Πτωχοκομείου. Ἡ δήλωσίς του αὕτη ἐδημοσιεύθη εἰς τόν τύπον. Βλέπετε καί ἀναδημοσίευσίν της εἰς ἐφημερίδας «Νέοι Ἄνθρωποι» τῆς 9ης Δεκεμβρίου 1988). 16. Ἡ τουρκόδουλος ἀνθελληνική καί ἀντορθόδοξος συμπεριφορά τοῦ Ἀθηναγόρα εἶχε προκαλέσει τήν ἀγανάκτησιν τοῦ συνόλου τῆς κοινῆς γνώμης. Ἐνδεικτικῶς καί μόνον ἀναφέρομεν ἕν δημοσίευμα τῆς «Χριστιανικῆς Σπίθας», τεῦχος Αὐγούστου 1961, ἔχον ὡς ἀκολούθως: «Ὁ σημερινός Πατριάρχης ἄν καί ἕλκη τήν καταγωγήν του ἐξ Ἑλλάδος, ἄν καί ἐγεννήθη ἐπί ἑλληνικωτάτης χώρας τῆς Ἠπείρου… οὐ μόνοι ἐνώπιον Τούρκων ἐπισήμων καί ἀνεπισήμων, ἀλλά καί Ἑλλήνων ἀκόμη, εὐκαίρως, ἀκαίρως, ἀκούεται νά λέγη «εἶμαι Τοῦρκος» ἐκθειάζει τό μεγαλεῖον τῆς «μεγάλης πατρίδος του Τουρκίας» καί ἔχει ἀναρτήσει εἰς αἴθουσαν τῶν Πατριαρχείων μεγάλην εἰκόνα τοῦ Κεμάλ, ὅστις, ὁσονδήποτε «μέγας» καί ἄν θεωρῆται ὑπό τῶν ὁμοεθνῶν του, δέν παύει νά εἶναι ὁ δήμιος καί ὁ ἐξολοθρευτής ἑκατομμυρίων Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων». Καί ἕν δημοσίευμα ἀπό τόν «Ὀρθόδοξον Τύπον», τεῦχος Μαϊου 1965, ἔχον ὡς ἀκολούθως: «Ἀπό τοῦ 1949 μέχρι σήμερον τί δέν ἠκούσαμεν ἐκ τοῦ στόματός του! Πρός τί νά ἐπαναλάβωμεν; Τί νά εἴπωμεν διά τήν «φιλτάτην του πατρίδα Τουρκίαν», διά τάς ἄνευ ἀνάγκης γλοιώδεις κολακείας πρός τό Ἰσλάμ, τό τί «ἕνα θεό πιστεύομεν πάντες» ἤ «ὅταν περιέρχωμαι εἰς ἀμηχανίαν στρέφω τό βλέμμα μου πρός τήν εἰκόνα τοῦ Ἀττατούρκ καί φωτίζομαι;» (Βλέπετε «Ὀρθόδοξον Τύπον» Μάϊος 1965). Ταῦτα, λοιπόν, ἐνδεικτικῶς, ὀλίγα ἀπό τά κατορθώματα τοῦ τελοῦντος μνημόσυνα τῶν κατά τήν ἅλωσιν τῆς Κωνσταντινουπόλεως πεσόντων Τούρκων στρατιωτῶν καί φωτιζομένου ἀπό τήν εἰκόνα τοῦ Κεμάλ Ἀττατούρκ, ἀντάξιοι τοῦ ὁποίου ἦσαν καί ὁ διάδοχός του Δημήτριος, ἀλλά καί ὁ σημερινός Βαρθολομαῖος. Ἀλλά περί τοῦ τελευταίου τούτου ἔχομεν γράψει σχετικῶς καί θά γράψωμεν περισσότερα, ὡς εἴπομεν καί εἰς τόν πρόλογον, προσεχῶς. Υ.Γ. τοῦ «Γνώσεσθε τήν Ἀλήθειαν». Ἴσως, εἶπουν τινές, ὅτι ὁ Βαρθολομαῖος δέν εἶναι τόσον προκλητικός εἰς τήν «τουρκοφιλίαν» ὅσον ὁ Ἀθηναγόρας καί ὁ Δημήτριος. Ἡ ἀπάντησις ἐπ' αὐτοῦ εἶναι ὅτι καθ' ἥν στιγμήν εἰς τούς ἐνθρονιστηρίους λόγους των ὅ τε Δημήτριος καί ἐν συνεχεία ὁ σημερινός Βαρθολομαῖος ἐδήλωσαν, ὅτι θά βαδίσουν ἐπί τῆς γραμμῆς τῶν προκατόχων των καί δή τοῦ Ἀθηναγόρου τοῦτο, καί μόνον σημαίνει ὅτι οὖτοι εἶναι πολύ χειρότεροι τοῦ Ἀθηναγόρου. (1) Καί ἐπίσης ἀκόλουθον τόν νῦν αἱρετικόν (φιλοπαπικόν καί οἰκουμενιστήν) Πατριάρχην Κων/λεως Βαρθολομαῖον. (2) Διά τήν γενοκτονίαν τοῦ Ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ (1919) ἐγράψαμεν καί ἐδημοσιεύσαμεν ἐν ἔτει 1997 μικράν μελέτην — ὁμιλίαν ὑπό τόν τίτλον: «Τό ὁλοκαύτωμα τοῦ Πόντου πηγή ἐθνικῶν καί θρησκευτικῶν ἀνατάσεων». (3) Δυστυχῶς καί οὗτος ἠναγκάσθη νά ἀκολουθήση τό νέον παπικόν Ἡμερολόγιον. (‘Ενημέρωσις τ. 126)