Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΚΟΜΒΩΝ ΣΤΗΝ ΡΩΣΙΑ

4. Ἡ Ὁμολογία τῆς Ἐκκλησίας τῶν Κατακομβῶν Κοινή συνιστῶσα ὅλων τῶν Ἐπισκόπων, Κληρικῶν καί λαϊκῶν πού δέν ἀναγνώρισαν τήν Διακήρυξη τοῦ 1927 καί τό νέο ἐκκλησιαστικό σχῆμα τοῦ Μητροπ. Σεργίου, ἦταν ἡ διακοπή μυστηριακῆς κοινωνίας. Ἡ Δεοντολογία (γιατί δέν ἐπιτρέπεται ἡ κοινωνία μέ τούς Σεργιανιστές) καί ἡ Ἐκκλησιολογία - Ὁμολογία (τί εἶναι ἡ Ἐκκλησία τῶν Κατακομβῶν καί τί ὁ Σεργιανισμός - Πατριαρχεῖο Μόσχας), προκύπτουν ἀφ' ἑνός μέν ἀπό μία σειρά μεγάλης ἱστορικῆς καί ἐκκλησιολογικῆς σημασίας ἔγγραφα διωχθέντων Ἐπισκόπων κ.ἄ. Κληρικῶν (ὅπως ἐγκυκλίων, ἐπιστολῶν, ἀπολογιῶν στίς ἀνακριτικές Ἀρχές, κ.ἄ.), ἀφ' ἑτέρου δέ ἀπό τήν πρακτική τῆς Ἐκκλησίας τῶν Κατακομβῶν ἀπέναντι στό Σεργιανισμό, τήν καθημερινή - δηλαδή - ἀντιμετώπιση τοῦ Μητροπ. Σεργίου καί τῶν συνεργατῶν - ὀπαδῶν του. Στή διαμόρφωση, διατύπωση καί διάδοση τῆς Ὁμολογίας - Ἐκκλησιολογίας τῆς Ἐκκλησίας τῶν Κατακομβῶν συνετέλεσε τά μέγιστα τό πνεῦμα τῆς Μονῆς τῆς Ὄπτινα, κύριοι ἐκφραστές τοῦ ὁποίου κατά τήν περίοδο ἐκείνη ἦσαν ὁ Στάρετς Νεκτάριος (+ 1928) καί ὁ μαθητής του λόγιος Σέργιος Νεῖλος (+ 1928), τῶν ὁποίων στή συνέχεια πλέον τῶν ἐκκλησιολογικῶν θέσεων δημοσιεύονται καί σύντομα βιογραφικά. Ὁ Στάρετς Νεκτάριος, κατά κόσμον Νικόλαος Βασίλεβιτς Tychonov, γεννήθηκε τό 1853 στήν πόλη Γιελέτς τῆς ἐπαρχίας Ὀριόλ. Τό 1873, σέ ἡλικία 20 ἐτῶν, ἐντάχθηκε στή Μονή τῆς Ὄπτινα, ὅπου ἀσκήθηκε κάτω ἀπό τήν πνευματική καθοδήγηση τῶν μεγάλων πνευματοφόρων Γερόντων της - Στάρετς, τοῦ ὁσ. Ἀνατολίου Α' (+ 1894, τόν ὁποῖο εἶχε Πνευματικό) καί τοῦ ὁσ. Ἀμβροσίου (+ 1891, τόν ὁποῖο εἶχε Γέροντα) καί ἔζησε μέ τούς Στάρετς Ὁσίους Ἰωσήφ, Βαρσανούφιο καί Ἀνατόλιο Β'. Τό 1876 χειροθετήθηκε μικρόσχημος Μοναχός, τό 1894 χειροτονήθηκε Διάκονος ἀπό τόν Ἐπίσκοπο Ἀνατόλιο καί τό 1898 Πρεσβύτερος ἀπό τόν Ἐπίσκοπο Καλούγας Μακάριο. Τό 1912 ἡ Ἀδελφότητα τόν ἀνέδειξε Στάρετς καί Πνευματικό καί τό 1920 Προϊστάμενο τῆς Σκήτης. Τότε δέχθηκε καί τό Μεγάλο καί Ἀγγελικό Σχῆμα. Ἔζησε στήν Ὄπτινα 50 χρόνια (1873 - 1923), 25 χρόνια στό ἴδιο κελλί, ἄλλοτε ἔγκλειστος καί ἄλλοτε διά Χριστόν Σαλός. Ἐλεημένος μέ τά χαρίσματα τῆς προφητείας καί τῆς πνευματικῆς κοθοδηγήσεως, στήριξε τούς πιστούς στήν ἀμέσως πρίν καί κατά τήν Ἐπανάσταση τοῦ 1917 περίοδο, ἐνῶ κοντά του βρῆκαν τόν δρόμο πρός τήν πίστη καί τήν Ἐκκλησία πολλοί ἐκπρόσωποι τῆς Ρωσικῆς διανοήσεως καί τῆς "ἀργυρῆς ἐποχῆς" τῆς Ρωσικῆς λογοτεχνίας. Τό 1914 τόν ἐπισκέφθηκε ἡ Μεγ. Δούκισσα Ἐλισάβετ (ἔπειτα Νεομάρτυς, + 1918), ἡ ὁποία ἀπό σεβασμό συνομίλησε μαζί του ὄρθια! Μίλησε μέ θαυμαστή εὐκρίνεια γιά τήν Ἐπανάσταση, τήν δολοφονία τοῦ Τσάρου Νικολάου Β' καί τῆς οἰκογενείας του, τήν καταστροφή τῆς Ἁγίας Ρωσίας, ἀλλά καί τήν τελική νίκη τῆς Πίστεως ἐπί τοῦ Ἀθεϊσμοῦ. Ἐκτός ἄλλων προφήτευσε στόν Καθηγητή Ἰβάν Andreyev τήν σύλληψη καί τήν ἐξορία του. Ἔζησε τήν διάλυση τῆς Ὄπτινα (1923) καί τήν διασπορά τῶν 250 μοναχῶν της. Τήν Μεγ. Πέμπτη τοῦ 1923 συνελήφθη καί καταδικάστηκε σέ θάνατο, ἀλλά τελικά ἐξορίστηκε, ἀρχικά στό Πλόχινο τῆς Καλούγας καί τελικά στό Χόλμισι τοῦ Μπριάνσκ. Πρίν τήν Διακήρυξη τοῦ 1927, τόν ἐπισκέφθηκαν οἱ Καθηγητές Komorovich καί Anichkov. Κατά τήν συζήτησή τους ὁ Γέροντας ἀποκάλεσε τόν Μητροπ. Σέργιο νεωτεριστή. Ὅταν οἱ συνομιλητές του τοῦ ὑπενθύμισαν, ὅτι μετανόησε (καί ἀποκαταστάθηκε ἀπό τόν Πατριάρχη Τύχωνα), ἐκεῖνος ἀπάντησε προφητικά: "Ναί, μετανόησε· ἀλλά τό δηλητήριο εἶναι ἀκόμη μέσα του"! "Οἱ Σεργιανιστές - ἔλεγε - εἶναι χειρότεροι ἀπό τούς Ἀνακαινιστές τῆς "Ζωντανῆς Ἐκκλησίας", διότι ἐκεῖνοι μετανόησαν, ἐνῶ αὐτοί εἶναι ἀμετανόητοι, ἔχουν πορωθεῖ". Πρίν κοιμηθεῖ ζήτησε ἀπό τά πνευματικά του τέκνα νά μήν τόν μεταφέρουν στήν ἐνορία τοῦ Κοζέλσκ, διότι ἐκεῖ μνημόνευαν τόν Μητροπ. Σέργιο! Τίς τελευταῖες εὐχές δέχθηκε ἀπό τό πνευματικό του τέκνο π. Ἀδριανό Rymarenko (ἔπειτα Ἀρχιεπίσκοπο Ἀνδρέα τοῦ Νόβο Ντιβίγιεβο, τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς). Κοιμήθηκε εἰρηνικά τήν 29η Ἀπριλίου 1928 καί ἐνταφιάσθηκε ἀπό τόν Κατακομβίτη ἔπειτα Ἱερομάρτυρα π. Σέργιο Mechien καί τέσσερεις ἄλλους Ἱερεῖς. Ἐνδεικτικό τῶν ἐκκλησιολογικῶν θέσεων καί τῆς Ὁμολογίας τοῦ Στάρετς Νεκταρίου εἶναι ὅτι ἀπαγόρευε στούς πιστούς νά κάνουν ἀκόμη καί τόν σταυρό τους περνῶντας ἔξω ἀπό Ναούς τῶν Σεργιανιστῶν, διότι θεωροῦσε τό Πατριαρχεῖο Μόσχας ἄμοιρο Χάριτος καί τά Μυστήριά του ἄκυρα! Τήν πρακτική τοῦ Στάρετς Νεκταρίου τηροῦσε καί ὁ Ἱερομάρτυς Ἱερεύς Δημήτριος (Ivanov, + '30), ἡγέτης τῶν Ἰωσηφιτῶν τοῦ Κιέβου, μετά τή σύλληψη τοῦ Ἱερομάρτυρος Ἀνατολίου (Zhurakovsky, + 1931). Ὁ Σέργιος Ἀλεξάντροβιτς Νεῖλος γεννήθηκε τό 1862 στή Μόσχα καί ἦταν γιός μικροκτηματία. Ἔκανε ἀνώτερες σπουδές καί ἀνῆκε στούς διανοουμένους. Γνώρισε τήν Ὀρθοδοξία σέ ὥριμη ἡλικία καί ἔκτοτε ἀφιερώθηκε στήν προάσπισή της. Πνευματικό ἀνάστημα τῶν Ὁσίων Στάρετς τῆς Ὄπτινα καί τοῦ ἁγ. Ἰωάννη τῆς Κροστάνδης ὁ Σέργιος Νεῖλος, εἶναι ὁ παγκόσμια γνωστός Ρῶσος συγγραφέας πού ἀπεκάλυψε τά σχέδια γιά παγκόσμια Σιωνιστική κυριαρχεία, μέ τήν κυκλοφορία τοῦ βιβλίου "Τά Πρωτόκολλα τῶν Σοφῶν τῆς Σιών", τό 1905. Συνέγραψε ἀκόμη πολλά ἀξιόλογα βιβλία πνευματικοῦ περιεχομένου, τά ὁποῖα καθ' ὅλη τήν διάρκεια τοῦ κομμουνιστικοῦ καθεστῶτος βοήθησαν πολύ τόν Ρωσικό λαό. Στίς ἀρχές τοῦ 20οῦ αἰ. ἐγκαταστάθηκε στήν Ὄπτινα σάν ἔφορος τῶν ἀρχείων τῆς Μονῆς, ἀπό τά ὁποῖα ἐξέδωσε διάφορα ἀποσπάσματα μέ τήν εὐλογία τοῦ Στάρετς Βαρσανουφίου. Ἔμεινε στό σπίτι πού παλαιότερα κατοικοῦσε ὁ συγγραφέας Κωνσταντῖνος Λεόντιεφ, στήν ὄχθη τοῦ ποταμοῦ Ζίντρα. Ἐκεῖ ἔγραψε τό πολύτιμο ἡμερολόγιό του, ὅπου καταχώρησε τίς συναντήσεις του μέ τούς Ὁσίους Γέροντες τῆς Ὄπτινα καί ἄλλους πνευματικούς ἀνθρώπους. Τό ἡμερολόγιο αὐτό ἐκδόθηκε τό 1916 μέ τόν τίτλο "Στήν ὄχθη τοῦ ποταμοῦ Ζίντρα". Ἡ σαφῶς ἀντισιωνιστική δράση του προκάλεσε μετά τήν Ἐπανάσταση τοῦ 1917 τήν δίωξή του. Τό 1928, ἕνα χρόνο μετά τήν Σοβιετοποίηση τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας ἀπό τόν Μητροπ. Σέργιο, ὁ Ἱερεύς Βασίλειος Σμερνώβ - πληροφορούμενος ὅτι ὁ Σέργιος Νεῖλος καί ἡ σύζυγός του Ἑλένη δέν εἶχαν στέγη - τούς πρόσφερε φιλοξενία στό σπίτι του, στό χωριό Κρουτέτς. Ὁ Σέργιος Νεῖλος διεδραμάτισε σημαντικό ρόλο στή διαμόρφωση καί προβολή τῆς Ὁμολογίας - Ἐκκλησιολογίας τῆς Ἐκκλησίας τῶν Κατακομβῶν, σύμφωνα μέ τό πνεῦμα τῶν Στάρετς τῆς Ὄπτινα. Μεταξύ τῶν Ρώσων πιστῶν ὑπῆρχαν ἀρκετοί πού πίστευαν, ὅτι ὁ Μητροπ. Σέργιος ἐπεδίωκε τήν διατήρηση τῆς ἐξωτερικῆς ὀργανώσεως τῆς Ἐκκλησίας, μέσῳ τῆς συμφιλιώσεώς Της μέ τήν ἀθεϊστική ἐξουσία. Ἕνας ἀπό τούς ταλαντευομένους αὐτούς πιστούς ἦταν καί ὁ Λέβ Ἀλεξάντροβιτς, σύζυγος τῆς Μαρίας (ἔπειτα Μοναχῆς Μαριάμ), κόρης τοῦ Ἱερέως Βασιλείου (ὁ ὁποῖος ἀπαγχονίσθηκε ἀπό τούς ἀθεϊστές τό 1937). Ἡ ἀπάντηση τοῦ Σεργίου Νείλου σχετικά μέ τήν "νέα ἐκκλησιαστική πολιτική", εἶναι οὐσιαστικά ἡ Ὁμολογία τῆς Ἐκκλησίας τῶν Κατακομβῶν καί ἕνα πολύ σημαντικό ἱστορικό ντοκουμέντο τῆς ἐποχῆς. Ὁ Μητροπ. Γ.Ο.Χ. Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος γράφει σχετικά: «Περί τῆς προσωπικότητος τοῦ Σεργίου Νείλου…ἠκούσαμεν καί μίαν πολύ σημαντικήν μαρτυρίαν ἀπό τήν Μοναχήν τῶν Κατακομβῶν Μαριάμ, ἡ ὁποία ἐκάρη μοναχή ὑφ’ ἡμῶν τό 1996, ὅτε κατά τήν β’ ἐπίσκεψίν μας εἰς Μόσχαν, ἐφιλοξενήθημεν εἰς τήν οἰκίαν της. Αὕτη, λοιπόν, παρέσχεν εἰς ἡμᾶς τήν μαρτυρίαν, ὅτι ὁ Σέργιος Νεῖλος εἶναι μία μεγάλη προσωπικότης τῆς ἐν Ρωσίᾳ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὄχι μόνον διότι ἐξέδωσε τά «Πρωτόκολλα τῶν Σοφῶν τῆς Σιών», ἀλλά καί διότι εἶναι καί ὁ πρῶτος Ὁμολογητής τῆς Ἐκκλησίας τῶν Κατακομβῶν. Εἶναι δηλαδή ἀπό τούς πρώτους πού διετύπωσε τήν Ὁμολογίαν τῆς Ἐκκλησίας τῶν Κατακομβῶν, ὅταν ὁ Μητροπ. Σέργιος παρέδωσε τήν Ἐκκλησίαν εἰς τό «κόκκινον θηρίον», ἤτοι εἰς τό ἀθεϊστικόν καθεστώς. Μᾶς ἐνεχείρησεν μάλιστα ἡ μ. Μαριάμ καί μίαν ἐπιστολήν τοῦ Σεργίου Νείλου πρός τόν σύζυγόν της, ἀντίγραφον τῆς ὁποίας ὑπάρχει εἰς χεῖρας τοῦ π. Ἀνδρέου (Σ.Σ. Ἱερέως Ἀνδρέου Σίντιεβ, κληρικοῦ τοῦ ἐν λόγῳ Ἀρχιερέως), ὅπου εἰς ἀπάντησιν ἐπί τοῦ ἐρωτήματος τοῦ συζύγου της καί ἄλλων Ὀρθοδόξων, «τί θά κάνωμεν τώρα πού ὁ Μητροπολίτης Σέργιος ἐπρόδωσε τήν Ἐκκλησίαν καί ὅλοι ἐδῶ οἱ Ἱερεῖς τόν μνημονεύουν», ἔδωσε τήν ἑξῆς ὁμολογιακήν ἀπάντησιν: «Εἰς τούς ναούς ὅπου μνημονεύουν τόν Σέργιο νά μήν πηγαίνετε, διότι αὐτοί πλέον συμπαρετάχθησαν μέ τήν μερίδα τοῦ προδότου Ἰοῦδα, τά δέ μυστήριά των δέν ἁγιάζονται. Προτιμότερον οἱ πιστοί, ὅπου δέν ὑπάρχουν Ὀρθόδοξοι ναοί, νά προσεύχωνται εἰς τάς οἰκίας των, διά νά φυλαχθοῦν ἀπό τήν αἵρεσιν καί τήν ἀποστασίαν, παρά νά κολάζωνται μαζί μέ αὐτούς πού μνημονεύουν τόν Μητροπ. Σέργιο»! Κατά τήν μαρτυρίαν ἐπίσης τῆς μ. Μαριάμ, αὐτό τό ὁμολογιακόν φρόνημα ὁ Σέργιος Νεῖλος τό ἐγνώρισε καί ἐδιδάχθη παρά τῶν Γερόντων τῆς Ὄπτινα…» (Περιοδικό «Γνώσεσθε τήν ἀλήθεια», φ. 21 Ἰαν. 2007, σελ. 1 - 2). Ἀπό τήν πληθῶρα τῶν σχετικῶν περί τῆς Ὁμολογίας - Ἐκκλησολογίας τῆς Ἐκκλησίας τῶν Κατακομβῶν κειμένων καί πρακτικῶν, δημοσιεύουμε στή συνέχεια κάποια χαρακτηριστικά: Ὁ Ἱερομάρτυρας Ἐπίσκοπος Ἱερόθεος τοῦ Νικόλσκ (δολοφονήθηκε τό 1928), στήν ἀπό 12ης Ἰανουαρίου 1928 Ἐγκύκλιό του, γράφει· "Ὁ ὀργανισμός τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἕνας. Κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ Χριστός. Τό στόμα Της, τά χέρια, τά πόδια καί οἱ ὀφθαλμοί, εἶναι οἱ Ἱερεῖς καί διδάσκαλοι, τά ὄργανα τῆς Ἐκκλησίας. Καί τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὅλοι ἐκεῖνοι πού πιστεύουν στό ὄνομα τοῦ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τό ὅλον Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας κινεῖται μέ ἕνα πνεῦμα καί τροφοδοτεῖται ἀπό μία καρδιά. Ἕνα μέρος τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας, τό ὁποῖο δέν τρέφεται ἀπό τό αἷμα τῆς καρδιᾶς, πέφτει καί χάνεται. Αὐτό ἔγινε μπροστά στά μάτια μας μέ τούς "ἀνακαινιστές" (ἐνν. τήν λεγόμενη "Ζωντανή Ἐκκλησία") καί μέ τούς "ἀκέφαλους", δηλαδή τούς ὀπαδούς τοῦ Ἀρχιεπ. Γρηγορίου τοῦ Αἰκατερίενμπουργκ... Τώρα ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας ἔχει καταστραφεῖ ἀπό τόν Μητροπ. Σέργιο... Κάποιοι λένε, ὅτι ὁ Μητροπ. Σέργιος ἔχει "ἀπλώσει" τά χέρια του στόν Πατριαρχικό Θρόνο, μέ σκοπό νά τόν καταλάβει, διότι στή "Σύνοδό" ὑπάρχουν πρόσωπα τά ὁποῖα ἡ Ἐκκλησία δέν ἐμπιστεύεται. Ἄλλοι λένε, ὅτι ὁ Μητροπ. Σέργιος ἔχει εἰσάγει μία πολιτική ροπή στήν Ἐκκλησία. Ἄλλοι - ἀκόμη - ὑποστηρίζουν, ὅτι ὁ Μητροπ. Σέργιος ἔχει διαλέξει ἕναν δρόμο διπλωματικῆς διπλοπροσωπίας, συμφωνιῶν καί ὑποχωρήσεων γιά τήν σωτηρία τῆς Ἐκκλησίας... Ὁ Μητροπ. Σέργιος χρησιμοποιεῖ ἀπάτη, ἀποκαλῶντας τήν "Σύνοδό" του Ὀρθόδοξη καί Πατριαρχική, ἐνῶ στήν πραγματικότητα ἡ ὀργάνωσή του εἶναι μία πλήρης ἀνατροπή τῶν Κανόνων τῆς Ἐκκλησίας. Ὅ,τι οἱ Ἀνακαινιστές καί οἱ Γρηγοριάτες ἀπέτυχαν νά κάνουν, τό πέτυχε κυνικώτατα ὁ Μητροπ. Σέργιος. Ὑπέταξε τήν Ἐκκλησία στήν Πολιτική Ἀρχή, ἐκφράζοντας πνευματική ὑποταγή σ'αὐτή. Ἀναγνωρίζοντας τήν εὐθύνη μου ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ γιά τό ποίμνιο πού μοῦ ἐμπιστεύθηκε, γνωστοποίησα... τόν διαχωρισμό μου ἀπό τόν Σέργιο καί τήν Σύνοδό του... Παρακαλῶ πατρικῶς ἡ Ἐγκύκλιός μου αὐτή νά ἀναγνωσθεῖ στίς συγκεντρώσεις τῶν πιστῶν, ὥστε ὅλοι νά γνωρίσουν πῶς ἔχουν τά πράγματα καί ἐλεύθερα νά ἑνωθοῦν μαζί μου, παραμένοντες πιστοί στόν Τοποτηρητή τοῦ Πατριαρχικοῦ Θρόνου Μητροπ. Πέτρο καί ὁλόκληρη τήν Ὀρθόδοξη Ρωσική Ἐκκλησία". ("Κ.Γ.Ο.", τ. 1983, σελ. 276). Ὁ Ἐπίσκοπος Ἀλέξιος τοῦ Βορονέζ (ἀπεβίωσε τό 1930, καταδικασμένος ἀπό τόν Μητροπ. Σέργιο σέ ἀργία ὡς σχισματικός!), στήν ἀπό 9. 1. 1928 Ἐγκύκλιό του γράφει: "Ὁ Μητροπ. Σέργιος μέ τίς πράξεις του ἐναντίον τοῦ πνεύματος τῆς Ὀρθοδοξίας, ἔχει ἀποκοπεῖ ἀπό τήν κοινωνία μέ τήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία καί ἔχει στερηθεῖ τοῦ δικαιώματος νά ἡγεῖται τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας". Ὁμοίως ὁ Ἱερομάρτυρας Ἐπίσκοπος Σεραφείμ τοῦ Δημητρώφ (ἐκτελέστηκε τό 1937), θεωροῦσε τόν Μητροπ. Σέργιο ἐκτός Ἐκκλησίας. Ὁ Ἱερομάρτυρας Ἐπίσκοπος Βίκτωρ τοῦ Γκλαζώφ (ἀπεβίωσε στήν ἐξορία τό 1934), ἀνακρινόμενος ἀπό πράκτορες τῆς Μυστικῆς Ἀστυνομίας, εἶπε τά ἐξῆς· "Ἡ "Διακήρυξη" ἀπό ἐκκλησιαστικῆς θέσεως εἶναι μία λανθασμένη διδασκαλία περί τῆς Ἐκκλησίας καί περί τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας μας, μία βασική πλάνη τοῦ Μητροπ. Σεργίου... Εἶναι ἕνας χωρισμός ἀπό τήν ἀλήθεια τῆς σωτηρίας. Βλέπει τήν σωτηρία σάν φυσική - ἠθική τελείωση τοῦ ἀνθρώπου· τοῦτο εἶναι μία παγανιστική - φιλοσοφική ἀντίληψη περί σωτηρίας καί λόγῳ αὐτῆς τῆς τοποθετήσεως, εἶναι οὐσιώδης μία ἐξωτερική ὀργάνωση (ἐνν. τῆς Ἐκκλησίας)... Ἐγώ προσωπικά μεγάλωσα ἀνάμεσα σέ ἁπλούς ἀνθρώπους - εἶμαι γιός Ἀναγνώστη τῆς Ἐκκλησίας - καί ἔχω περάσει ὅλη μου τήν ζωή ἀνάμεσα σέ ἁπλούς ἀνθρώπους, σέ Μονές. Ὅ,τι πιστεύει ὁ λαός, αὐτό πιστεύω καί ἐγώ. Πιστεύω, ὅτι σωζώμεθα ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, διά τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ. Αὐτή ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ εἶναι παροῦσα μόνο στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί μᾶς δίδεται μέσῳ τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων. Πιστεύω, ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό κατοικητήριο τῆς Χάριτος καί ὄχι ἕνα εἶδος πολιτικῆς ὀργανώσεως" (Βλ. γενικά Καθηγ. Ivan Andreyev, "Russia's Catacomb Church"· καί "Κ.Γ.O.", τ. 1983, σελ. 309 - 310). Ὁ Ἱερομάρτυρας Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας τῆς Οὔφα (ἐκτελέστηκε τό 1937, ἀφοῦ προηγουμένως χειροτόνησε 42 μυστικούς Ἐπισκόπους!), ἀποκαλοῦσε τόν Μητροπ. Σέργιο "ψευδο-κεφαλή τῆς ψευδο-Πατριαρχικῆς Ἐκκλησίας". Ὁ Ἱερομάρτυρας Ἀρχιεπίσκοπος Νικόλαος τοῦ Βλαδιμήρ (ἐκτελέστηκε τό 1937), ἔγραψε τά ἐξής χαρακτηριστικά: "Ὑπογράφοντας ὁ Μητροπ. Σέργιος τήν Διακήρυξή του, ὑπέγραψε: Κατά τῆς Ἀποστολικότητος τῆς Ἐκκλησίας, εἰσάγωντας σ' Αὐτήν γήϊνες καί κοσμικές ἀρχές· κατά τῆς Ἁγιότητος Της, βλασφημώντας κατά τῆς Ὁμολογίας Της· καί κατά τῆς Καθολικότητός Της, μέ τήν ἀπό μέρους του μονομερή διοίκησή Της" (ἐνν. τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας). Ὁ Ἱερομάρτυρας Ἐπίσκοπος Μακάριος τοῦ Δνεπροπετρόβσκ (ἐκτελέστηκε τό 1937), ἐπανελάμβανε τά Μυστήρια τοῦ Βαπτίσματος καί τοῦ Γάμου τῶν ἐπιστρεφόντων ἀπό τόν Σεργιανισμό στήν Ἐκκλησία τῶν Κατακομβῶν. Ὁ Ἱερομάρτυρας Μητροπ. Ἰωσήφ τῆς Πετρουπόλεως (ἐκτελέστηκε τό 1937), πρόσθεσε Ἀνάθεμα κατά τῶν Σεργιανιστῶν στό Συνοδικό τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας, τό ὁποῖο διαβάζονταν στίς ἐνορίες τῆς δικαιοδοσίας του! Ὁ Ἱερομάρτυρας Ἐπίσκοπος Ἰλλαρίων τοῦ Πόρετς (+ 1937), δέν ἀναγνώριζε ἔγκυρα Μυστήρια στό Σεργιανισμό καί ἐπαναλάμβανε τό Βάπτισμα καί τόν Γάμο. Ὁ Ἱερομάρτυρας Ἐπίσκοπος Δαμασκηνός τοῦ Γκλούκωφ (+ 1937) τό 1934 διακήρυξε τήν ἀνάγκη σωτηρίας ἔστω ἑνός μικροῦ μέρους τοῦ ποιμνίου στίς Κατακόμβες, παρά τήν ἀπώλεια ὅλου τοῦ λαοῦ στό Σεργιανιστικό Πατριαρχεῖο. Ὁμοίως ὁ Ὁμολογητής Ἡγούμενος Ἀρσένιος τῶν Οὐραλίων (+ 1975), ἀναθεμάτισε - κατά τόν 1ο Κανόνα τῆς Ἁγίας Β' Οἰκουμενικῆς Συνόδου - "τήν αἵρεση τοῦ Ἀντιχρίστου στό πρόσωπο τῆς κόκκινης ψευδο -Ἐκκλησίας"! Ὁ Κατακομβίτης Ἐπίσκοπος Ἀντώνιος (Galinsky - Michailovsky, + 1976), ὅσους ἐπέστρεφαν ἀπό τό Πατριαρχεῖο Μόσχας στήν δικαιοδοσία του τούς ἐδέχετο μέ μετάνοια καί ἐξομολόγηση, ἐπαναλάμβανε δέ τό Βάπτισμα ὅσων εἶχαν "βαπτισθεῖ" μέ ράντισμα. Στήν "Ἀποκήρυξή" του πρός τόν Μητροπ. Σέργιο, ὁ Πρωθιερεύς Βαλεντῖνος Sveditsky (ἀπεβίωσε στήν ἐξορία τό 1931), γράφει: "Ἀναγνωρίζοντας τήν εὐθύνη μου ἐνώπιον τοῦ Κυρίου γιά τήν σωτηρία τόσο τῆς ψυχῆς μου, ὅσο καί γιά τήν σωτηρία τῶν ψυχῶν τοῦ ποιμνίου πού μοῦ ἐμπιστεύθηκε καί μέ τήν εὐλογία τοῦ Ἐπισκόπου Γκντώφ Δημητρίου, διακόπτω κανονική καί λειτουργική κοινωνία μαζί σας καί μέ τήν Σύνοδο τῶν Ἐπισκόπων πού ἔχει ὀργανωθεῖ ἀπό σᾶς - ἡ ὁποία παράνομα ἔχει ὀνομασθεῖ Πατριαρχική - καθῶς ἐπίσης καί μέ ὅσους βρίσκονται σέ κοινωνία μαζί σας καί δέν σᾶς θεωρῶ πλέον Ἀντιπρόσωπο τοῦ Τοποτηρητοῦ τοῦ Πατριαρχικοῦ Θρόνου, γιά τίς ἀκόλουθες αἰτίες: Ἡ Διακήρυξή σας τῆς 16/29 Ἰουλίου, καθῶς ἐπίσης καί κάθε τι πού εἶναι γενικά γνωστό ἀπό τήν διακυβέρνηση τῆς Ἐκκλησίας ἀπό σᾶς, ἀπό τόν καιρό τῆς δημοσιεύσεως τῆς Διακηρύξεώς σας, χωρίς ἀμφιβολία πείθει ὅτι καί σεῖς τοποθετεῖτε τήν Ἐκκλησία στήν ἴδια θέση τμήματος (ἐξαρτήματος) τῆς Κυβερνήσεως, στήν ὁποία καί οἱ δύο προηγούμενοι ἀνακαινιστές τήν εἶχαν θέση. Τόσο ἡ "Ζωντανή Ἐκκλησία" πού καταχράσθηκε τήν ἐξουσία τοῦ Πατριάρχη, ὅσο καί ὁ "Γρηγοριανισμός" πού καταχράσθηκε ἐκείνη τοῦ Τοποτηρητή καί τώρα ἐσεῖς πού ἔχετε προδώσει τήν ἐμπιστοσύνη τοῦ τελευταίου, κάνετε ὅλοι γενικά τήν ἴδια ἀντεκκλησιαστική νεωτεριστική ἐργασία. Ἀλλά ἐσεῖς εἶστε ὁ δημιουργός τῆς πλέον ἐπικίνδυνης μορφῆς της, διότι ἐνῶ ἐπαγγέλεσθε ἐκκλησιαστική ἐλευθερία, τήν ἴδια στιγμή πρεσβεύετε ὅτι ἡ κανονικότητα καί ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἀποκυήματα φαντασίας! Αὐτό εἶναι χειρότερο ἀπό τήν παράβαση μεμονωμένων Κανόνων. Δέν δημιουργῶ Σχίσμα, οὔτε ἀποκόπτομαι ἀπό τήν Ἐκκλησία. Φεύγω μακριά καί ὁδηγῶ καί τό ποίμνιό μου μακριά, ἀπό μία πανούργα νεωτεριστική παγίδα". (Περιοδικό "The Orthodox Word", φ.111/1983, σελ. 134 - 135). Ὁ Ἱερομάρτυρας Πρωθιερεύς Συμεών (Mogilyov· ἐκτελέστηκε τό 1929), ὅταν συνελήφθη, ἀποχαιρέτισε τά πνευματικά του τέκνα μέ τά ἀκόλουθα λόγια: "Σταθεῖτε γενναῖοι στήν Ὀρθόδοξη Πίστη. Μήν ἔχετε κοινωνία μέ τήν Σεργιανιστική αἵρεση. Αὐτή ἡ αἵρεση ἀναγνωρίζει τήν ἀντιχριστιανική δύναμη σάν "ἀπό Θεοῦ"... Ὁποιοσδήποτε πέφτει σ' αὐτή τήν αἵρεση, οὔτε μαρτύριο δέν τόν σώζει ἀπό αὐτή τήν ἁμαρτία... Ἄν ἐπιστρέψω ἀπό τήν φυλακή, νά μήν μέ ἐμπιστευθεῖτε καί νά μήν ἔρθετε σ' μένα, διότι αὐτό θά σημαίνει ὅτι θά ἔχω προδώσει τόν Χριστό"!Ὁ Ὁσιομάρτυρας Μοναχός Σέργιος ὁ ἀσθενής (+ '30;), ἐλεημένος μέ τό προορατικό χάρισμα, προεῖδε τόν σκοπό τῆς ἐπισκέψεως σ' αὐτόν δύο μοναζουσῶν, ἀπεσταλμένων μιᾶς Ἡγουμένης ἀπό τό Κίεβο, ἡ ὁποῖα προβληματίζοταν γιά τήν ἐκκλησιαστική κατάσταση. "Πῆτε στή Γερόντισσα - τούς εἶπε - ὅτι εἶναι τελείως ἀπαγορευμένο νά πᾶμε σ' αὐτή τήν Ἐκκλησία (ἐνν. τήν Σεργιανιστική). Νά μήν ἔχετε πλέον καμμία ἀμφιβολία. Ἐκεῖ, σ' ἐκείνη τήν Ἐκκλησία, ὑπάρχει μία φοβερή αἵρεση. Ὅλοι οἱ Ἱερεῖς πού ἔχουν ὑπογράψει (ἐνν. τήν Διακήρυξη τοῦ Μητροπ. Σεργίου), ἔχουν συμφωνήσει καί κάνουν πλήρη ὑπακοή στόν Ἀντίχριστο"! Ἡ Ὁσία Ἀγάθη τῆς Λευκορωσίας (+ 1939), δίδασκε τούς πιστούς γιά τήν Σοβιετοποιημένη Ἐκκλησία τοῦ Μητροπ. Σεργίου: «Αὐτή δέν εἶναι πραγματική Ἐκκλησία. Ἔχει ὑπογράψει συμφωνία μέ τόν Ἀντίχριστο. Μή λαμβάνετε Μυστήρια ἀπό τούς Λειτουργούς της. Μή συμπροσεύχεσθε μαζί τους» (Ivan Andreyev σελ. 422). Ὁ Θαυματουργός Ἅγιος Θεοδόσιος τοῦ Μονβόντι Καυκάσου (+ 1948), ὅταν πρίν τήν κοίμησή του ρωτήθηκε ἀπό πνευματικά του τέκνα, ποιός θά τόν ἐνταφιάσει, ἐκεῖνος ζήτησε νά μήν καλέσουν Ἱερέα τοῦ Πατριαρχείου, ἀλλά νά τό ἀφήσουν στήν οἰκονομία τοῦ Θεοῦ. Πράγματι ὅταν κοιμήθηκε, ἕνας παράξενος ἐπισκέπτης Κληρικός ἐμφανίσθηκε ἀπό τό πουθενά, τόν ἐνταφίασε καί ἔπειτα ἐξαφανίσθηκε! Ὁ Ἱερομόναχος Σεραφείμ τοῦ Χαρκόβου (+ 1955), μή δεχόμενος γνησία Ἀποστολική Διαδοχή καί Ἱερωσύνη στό Πατριαρχεῖο Μόσχας, εἶπε πρίν τήν κοίμησή του στά πνευματικά του τέκνα: "Δέν μπορῶ νά σᾶς ἐξασφαλίσω ἕναν Ἱερέα, ἀλλά σᾶς δίνω ὁδηγίες, πώς νά ζήσετε, ἄν θέλετε νά σωθῆτε". Ὁ Κατακομβίτης Ἀρχιμανδρίτης Θεόδωρος (Raphanovich, + 1975), ἕνας χαρισματικός κληρικός, ἐλεημένος μέ τό προορατικό χάρισμα καί πολλές θείες ἀποκαλύψεις, μέσα σέ μία περίοδο περίπου 20 ἐτῶν (1935 - 55), δημιούργησε ἕνα ποίμνιο πλέον τῶν 1.000 Κατακομβιτῶν πιστῶν, στίς περιοχές τοῦ Μογκίλεφ, τοῦ Μίνσκ καί τοῦ Μπριάνσκ. Ἰδιαίτερα αὐστηρός στό θέμα τῆς γνησιότητος τῆς Πίστεως καί τῆς Ὁμολογίας, ἀπαγόρευε στά πνευματικά του τέκνα νά ἔχουν ἀκόμη καί κοινωνικές σχέσεις μέ τούς Σεργιανιστές! Οἱ πιστοί μποροῦσαν νά μποῦν σέ ναό τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας, μόνον γιά νά προσκυνήσουν θαυματουργές εἰκόνες, ἅγια Λείψανα ἤ τόν Τίμιο Σταυρό καί αὐτό πρίν ἤ μετά τήν Ἀκολουθία. "Ὁ Τίμιος Σταυρός - ἔλεγε - οἱ θαυματουργές εἰκόνες καί τά ἅγια Λείψανα, θά διατηροῦν τήν χάρι Τους μέχρι συντελείας τοῦ αἰῶνος"! Σέ ὅσους πήγαιναν νά βαπτιστοῦν ἤ νά στεφανωθοῦν στό Σεργιανιστικό Πατριαρχεῖο, ἐπέβαλλε ἐπιτίμιο. Ἡ αὐστηρότητά του ἔδωσε στά πνευματικά του τέκνα τό ὄνομά του, "Θεοδωρίτες". Ἡ Ὁμολογία - Ἐκκλησιολογία τῆς Ἐκκλησίας τῶν Κατακομβῶν, προκύπτει καί ἀπό τήν μαρτυρία τοῦ "μετριοπαθοῦς" Στάρετς Βσέβολοντ, ὁ ὁποῖος σέ ἐπιστολή του ἔγραφε, ὅτι "ὅλοι ὅσοι ἔχουν ἐναντιωθεῖ στόν Μητροπ. Σέργιο πράττουν σωστά, ἀλλά σφάλλουν... μέ τό νά κηρύσσουν αὐτόν αἱρετικό καί ὅλους ὅσοι βρίσκονται σέ κοινωνία μαζί του ἄνεϋ χάριτος"! Κάποιοι μελετητές στηρίζουν τήν προηγούμενη μετριοπαθῆ θέση στήν γενική τοποθέτηση πάνω στό θέμα τοῦ Μητροπ. Κυρίλου τοῦ Καζάν. Πράγματι ὁ Κύριλος ἀπό τό 1927 μέχρι καί τό 1934 τηροῦσε μία μετριπαθῆ στάση ἀπέναντι στόν Σεργιανισμό, ἄν καί τόν Νοέμβριο τοῦ 1929 ἀρνήθηκε νά καταδικάσει τόν Μητροπ. Ἰωσήφ πού εἶχε διακόψει κοινωνία μέ τόν Σέργιο. Τό 1934 ἔγραψε σέ ἐπιστολή του, ὅτι «ἄν καί οἱ Σεργιανιστές Ἱερεῖς τελοῦσαν ἔγκυρα Μυστήρια, ὅσοι συμμετεῖχαν σ’ αὐτά συμμετεῖχαν «εἰς κατάκριμα». Τήν 23. 12. 1937 ὅμως, σέ ἐπιστολή του πρός τόν Ἱερομόναχο Λεωνίδα διευκρίνισε, ὅτι εἶχε τοποθετηθεῖ ἔτσι χάριν τῶν ἁπλῶν πιστῶν πού δέν εἶχαν τήν δυνατότητα νά ἐξετάσουν τά πράγματα. «Ἀπό τό 1927 μέχρι τό 1937 - συνεχίζει στήν ἐπιστολή του - κύλισε πολύ νερό κάτω ἀπό τήν γέφυρα. Ὅλοι εἶχαν τόν χρόνο νά προβληματιστοῦν καί νά ἐξετάσουν τήν κατάσταση καί νά διαπιστώσουν τήν αἱρετική φύση τοῦ Σεργιανισμοῦ». (“Pravoslav. Russ” ἀριθμ. 16, Αὐγ. 15/28. 1997, σελ. 7). Κάπως παρόμοια ἦταν καί ἡ στάση τοῦ Πρωθιεράρχου τῶν Κατακομβῶν Μητροπ. Ἰωσήφ τῆς Πετρουπόλεως. Τήν 9. 2. 1928 φαίνεται νά ἔδωσε στόν π. Νικόλαο Prozorov τήν ἐξής ἀπάντηση, σχετικά μέ τό πῶς ἔπρεπε νά γίνονται δεκτοί οἱ ἐπιστρέφοντες ἀπό τούς Ἀνακαινιστές καί τούς Σεργιανιστές: "Οἱ Ἀνακαινιστές πρέπει νά μυρώνονται, ἀλλά οἱ Σεργιανιστές ἐπί τοῦ παρόντος ὄχι, διότι εἶναι Σεργιανιστές χωρίς ἐπίγνωση τοῦ τί εἶναι στήν πραγματικότητα". ("Vozyrashcheniye", Νο 1 [9], 1996, σελ. 20). Στή συνέχεια ὅμως ὁ Μητροπ. Ἰωσήφ φαίνεται πώς ὑπέγραψε τίς ἀποφάσεις τῆς Νομαδικῆς Συνόδου, κατά τόν Μοναχό Ἐπιφάνιο δέ συγκάλεσε τό ἑπόμενο ἔτος 1929 τήν μυστική Σύνοδο τῆς Πετρουπόλεως, "ἡ ὁποία θεώρησε τήν Σεργιανιστική ψευδο - Ἐκκλησία σάν πρόδρομο τοῦ Ἀντιχρίστου καί τήν ἀπέκοψε πλήρως ἀπό τήν Γνησία Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ". Ὁ Μοναχός Ἐπιφάνιος, σέ ἀνέκδοτο κείμενό του πού διέθεσε στόν γράφοντα τό 1980 μέ τόν τίτλο "Apostasy - The False Church", γράφει τά ἐξής χαρακτηριστικά, σχετικά μέ τό κανονικό - ὁμολογιακό status τῆς Ἐκκλησίας τῶν Κατακομβῶν (ἐλεύθερη ἀπόδοση στά ἑλληνικά ἀπό τόν γράφοντα· ἐκτός ἀπό τό κείμενο αὐτό ὁ μ. Ἐπιφάνιος διέθεσε καί ἄλλο ἀνέκδοτο κείμενο 104 σελίδων, μέ σημαντικές πληροφορίες γιά τήν προπολεμική - κυρίως - Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῶν Κατακομβῶν κ. ἄ. κληρικούς, καθώς καί γιά τούς τότε ἡγέτες τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας): "Ἡ σύγχρονη Ἐκκλησία τῶν Κατακομβῶν στή Ρωσία εἶναι τό ἀδιαίρετο μέρος, ἡ ἱστορική συνέχεια τῆς Πανρωσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία αὐτή τήν δεκαετία, τό 1988, συμπληρώνει 1.000 χρόνια ὑπάρξεως. Γι' αὐτό τόν λόγο ἡ Ἐκκλησία τῶν Κατακομβῶν εἶναι Ὀρθόδοξος. Ἐπειδή στέκεται πάνω στήν ἴδια ἀδιάσειστη δογματική καί κανονική βάση στήν ὁποία στέκεται ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας στήν περίοδο τῶν 1.000 ἐτῶν τῆς ὑπάρξεώς Της. Αὐτή ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι Πανρωσική, πρῶτα ἀπό ὅλα ἐπειδή καταθέτει τήν ὁμολογία Της καί τό μαρτύριό Της, σφραγισμένα μέ μία θάλασσα αἵματος κατά τόν 20ό αἰ., σέ ὅλα τά ἐδάφη πού ἦταν κάποτε ρωσικά. Αὐτή ἡ Πανρωσική Ἐκκλησία τῶν Κατακομβῶν καθοδηγεῖται ὄχι μόνον ἀπό ὅτι καθοδηγεῖ κάθε Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀλλά ἐπίσης καί ἀπό τίς ἀποφάσεις τῆς Τοπικῆς Συνόδου τῆς Πανρωσικῆς Ἐκκλησίας τοῦ 1917 - 1918, καθώς ἐπίσης καί ἀπό τίς ἀποφάσεις τῶν Ἱερῶν Συνόδων Της. Ἡ περίοδος τῶν Κατακομβῶν τῆς Πανρωσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἄρχισε τήν στιγμή πού κάθετι στή Ρωσία καί τήν Ρωσική Ὀρθόδοξη Αὐτοκρατορία καταστράφηκε, ὅτι εἶχε δημιουργηθεῖ στό προηγούμενα 1.000 χρόνια στόν πολιτικό, κοινωνικό καί πολιτιστικό τομέα. Καί τόν Ὀκτώβριο τοῦ 1917 ἡ Ρωσία βρέθηκε κάτω ἀπό κάτι πού ποτέ προηγουμένως ὁ κόσμος δέν εἶχε δεῖ, τήν δουλεία τοῦ Διεθνισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἔχει τό ψευδώνυμο "Σοβιετική δύναμις" σάν τό ἐξωτερικό της προσωπεῖο".Σέ ἄλλο κείμενό του ὁ Μοναχός Ἐπιφάνιος ὀνομάζει τήν Ἐκκλησία τῶν Κατακομβῶν, "Ἐκκλησία τῶν Στάρετς - Γερόντων", διότι «ἑκατοντάδες Κατακομβίτες Ἱερομόναχοι συνέχισαν στήν ἀθεϊστική Σοβιετική Ἕνωση, τήν πνευματική παράδοση τῶν πνευματοφόρων Στάρετς - Γερόντων τῆς προεπαναστατικῆς Ἁγίας Ρωσίας (τοῦ ὁσ. Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ, τοῦ ἁγ. Ἰωάννη τῆς Κροστάνδης, τῶν Στάρετς τῆς Ὄπτινα, τοῦ Στάρετς Ἡλιοδώρου τοῦ Γκλίνσκ καί τῶν Μητροπολιτῶν Μόσχας Φιλαρέτου καί Ἁγίας Πετρουπόλεως Γαβριήλ), ὅπως ἔφθασε σ' αὐτούς ἀπό τόν ἅγιο Πατριάρχη Μόσχας Τύχωνα, τόν Τοποτηρητή Μητροπ. Κρουτίτσης Πέτρο καί τούς ἄλλους Ὁμολογητές Ἀρχιερεῖς». Μεταξύ τῶν Στάρετς - Γερόντων τῆς Ἐκκλησίας τῶν Κατακομβῶν μνημονεύει τόν Ἀρχιμανδρίτη Ἰωάννη τοῦ Pyatigorsk, τόν Ἱεραπόστολο τῶν Οὐραλίων Πρωθιερέα Σίμωνα Mogilev, τόν Πρωθιερέα Γεράσιμο τοῦ Κρασνοντάρ καί "τούς Γέροντες τῆς Μόσχας, τοῦ Βορονέζ, τοῦ Μπαλασόβσκ, τῆς Πετρουπόλεως, τοῦ Καζαξτάν κ. ἄ. περιοχῶν". Ὁ ἴδιος ἀξιόπιστος μάρτυρας σέ συνέντευξή του τήν 13. 7. 1980 στήν Jane Ellis, συνεργάτιδα τοῦ Κολλεγίου Keston (Μεγ. Βρεττανία), σχετικά μέ τόν ἀριθμό τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας τῶν Κατακομβῶν, εἶπε ὅτι σύμφωνα μέ στοιχεῖα τῆς Κεντρικῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Κομμουνιστικοῦ Κόμματος τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως, κατά τήν δεκαετία τοῦ '70, ἀπό τά 270 περίπου ἑκατομμύρια πολιτῶν τῆς Ε.Σ.Σ.Δ., περίπου τά 100 ἑκατομμύρια δήλωναν Ὀρθόδοξοι καί ἀπό αὐτούς τά 52 ὑπάγονταν στό Πατριαρχεῖο Μόσχας καί τά 48 στήν Ἐκκλησία τῶν Κατακομβῶν! (Βεβαίως, ἡ ἐγκυρότητα τῶν στοιχείων αὐτῶν δέν μπορεῖ νά ὑποστηριχθεῖ).