ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ

ΕΠΙ ΕΠΙΚΑΙΡΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ
Ἐκδίδεαι ἀπό τό Κέντρο Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολῆς ἡ Ἁγία Αἰκατερίνη,
(Διεύθυνσις: Στρογγύλη 194.00 Κορωπί Τ.Θ. 54. Τηλ. 210 60 20 176)
Ὑπεύθυνος: Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος
ΑΡΙΘΜ. 131


ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ

῾Ομιλία ἐκφωνηθεῖσα ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κηρύκου, τήν Κυριακήν 19 Μαίου 1997 (Ἐκκλησ. Ἡμερολ.) εἰς τόν ῾Ιερόν Ναόν ῾Αγίου Δημητρίου ᾿Αχαρνῶν Μενιδίου κατά τήν ἀπογευματινήν ἐκδήλωσιν - μνημόσυνον ἐπί τῇ θλιβερᾷ ἐπετείῳ τῆς Γενοκτονίας τῶν ῾Ελλήνων τοῦ Πόντου. ΄Εξεδόθη εἰς ἰδαίτερον τεῦχος εἰς Α΄ ἔκδοσιν ἀπό τάς ἱεραποστολικάς ἐκδόσεις «Ορθοδόξου Πνοῆς» Κορωπί 1997,  καί εἰς Β΄ ἔκδοσιν ἀπό τό «’Εθνικό καί θρη-σκευτικό Κέντρο Ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ Παναγία ἡ Σουμελᾶ» τόν Ὀκτώβριο τοῦ 2002.


Παραθέτομεν τό «’Αντί προλόγου» τῆς Α΄ ἐκδόσεως
Τήν 19ην Μαΐου 1997 ἐπραγματοποιήθη εἰς τόν ῾Ιερόν Ναόν ῾Αγίου Δημητρίου Μενιδίου πνευματική ἐκδήλωσις - μνημόσυνον ἐπί τῇ θλιβερᾷ ἐπετείῳ τῆς Γενοκτονίας τοῦ Ποντιακοῦ ῾Ελληνισμοῦ.
῾Η ἐκδήλωσις ἔγινε μέ τήν εὐλογία τοῦ Μακαριωτάτου ᾿Αρχιεπισκόπου ᾿Αθηνῶν καί πάσης ῾Ελλάδος κ.κ. ᾿Ανδρέου καί τήν φροντίδα τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κηρύκου.
Παρέστησαν οἱ Σεβασμιώτατοι ᾿Αρχιερεῖς: Περιστερίου κ. Γαλακτίων, Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κήρυκος, καί Διαυλείας κ. ᾿Ανδρέας. Τόν χαιρετισμό τοῦ Μακαριωτάτου, ὁ ὁποῖος λόγῳ ἀσθενείας δέν ἠδυνήθη νά παραστῇ, ἀνέγνωσε ὁ Σεβ/τος κ. Γαλακτίων. Τήν ἐκδήλωσιν ἐτίμησε μέ τήν παρουσίαν καί μέ μιά σύντομη ἀλλά ἄκρως ἐνδιαφέρουσα ἱστορική ἀναφορά εἰς τό θέμα τῆς Γενοκτονίας τοῦ Πόντου ὁ Πρόεδρος τοῦ Ποντιακοῦ Συλλόγου "ΑΡΓΩ" κ. Χριστόφορος Σοφιανίδης, καθώς καί ὁ θεολόγος Καθηγητής κ. ᾿Ελευθέριος Γκουτζίδης. ᾿Επί τοῦ θέματος τῆς Γενοκτονίας τοῦ Ποντιακοῦ ῾Ελληνισμοῦ ὡμίλησεν ὁ Σεβ. Μητροπ. Μεσογαίας κ. Κήρυκος ἐπελόγισεν δέ ὁ Διευθυντής τοῦ "Κ.Γ.Ο." κ. Δημήτριος Κάτσουρας. 
Αἱ ἀναφοραί αὐταί εἰς τούς διωγμούς τοῦ Ποντιακοῦ ῾Ελληνισμοῦ, ὁ σημαιοστολισμός καί γενικά ὁ διάκοσμος τοῦ Ναοῦ, ὁ δίσκος τῶν κολλύβων μέ τήν ἐπιγραφή ΠΟΝΤΟΣ 1916-1923, οἱ Ποντιακές στολές, τά ποιήματα καί οἱ ὕμνοι εἰς Ποντιακήν διάλεκτον ὅλα αὐτά ἐνεποίησαν βαθυτάτην συγκίνησιν εἰς ὅσους παρευρέθησαν, οἱ ὁποῖοι ηὐχαρίστουν διά τήν πρωτοβουλίαν αὐτήν καί ἐτόνιζαν ὅτι εἶναι ἀνάγκη νά γίνωνται πολλαί τοιαῦται ἐθνικοθρησκευτικαί ἐκδηλώσεις. 
Παραθέτομεν καί τόν χαιρετισμόν καί τήν εὐλογίαν
εἰς τήν ἐκδήλωσιν τοῦ τότε ᾿Αρχιεπισκόπου τῆς Γνησίας
Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος κ. Ἀνδρέου

᾿Αγαπητοί Πατέρες καί ἀγαπητοί ἀδελφοί, Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά

Δέν μπόρεσα νά εὑρίσκωμαι στήν τόσο σημαντική ἐκδήλωσι, ὅμως θέλω μέ αὐτό τόν μικρό χαιρετισμό νά ἑνώσω μαζί σας τίς προσευχές μου καί νά εὐχηθῶ διά ἐκείνους πού ἐμαρτύρησαν καί ἔχυσαν τό αἷμά τους γιά τήν ᾿Ορθοδοξία καί τήν ῾Ελλάδα, τό "αἰωνία ἡ μνήμη".
Αὐτοί ἀγωνίσθηκαν, διά νά φυλάξουν εἰς τά ῾Ελληνικά ἐκεῖνα μέρη τοῦ Πόντου τήν καλήν ὁμολογίαν τῆς Πίστεως καί τήν ἐλευθερίαν. ῞Ομως δέν γνωρίζουμε, διατί παρεχώρησε ὁ Θεός τήν ἐθνικήν καί θρησκευτικήν τραγωδίαν, διά τήν ὁποίαν γίνεται ἡ σημερινή ἐκδήλωσις καί διατί εἰς τά μέρη αὐτά ὅπου ἄλλοτε ἐδοξάσθη ὁ ῾Ελληνισμός καί ἡ ᾿Ορθοδοξία νά κυματίζη σήμερα ἡ ἠμισέληνος τοῦ βάρβαρου κατακτητοῦ. ῎Ισως διά τάς ἁμαρτίας τοῦ λαοῦ, ἴσως διά τάς προδοσίας καί τάς παρεκτροπάς τῶν ἐκκλησιαστικῶν ταγῶν. ῾Ο Θεός γνωρίζει. Καί μέχρι πότε.
᾿Εμεῖς ἕνα ἄς ἔχουμε κατά νοῦν. ῞Οτι ἔχουμε ἱερόν καθῆκον νά διαφυλάξουμε μέ κάθε θυσίαν τήν ὀρθόδοξον πίστιν μας καί τήν τιμήν τῆς πατρίδος μας. ῾Η ᾿Ορθοδοξία καί  ἡ ᾿Ελευθερία εἶναι τά ὡραιότερα δῶρα τοῦ Θεοῦ. ᾿Αλλοίμονο ἄν τά χάσωμεν. Δι᾿ αὐτό πρέπει νά θυσιάσωμεν τά πάντα δι᾿  αὐτά τά δύο. Αὐτά ἦταν καί τά μηνύματα τῆς ζωῆς καί τοῦ ἔργου τοῦ ἀοιδίμου ῾Ιεράρχου Ματθαίου τοῦ ᾿Αρχιεπισκόπου ᾿Αθηνῶν καί πάσης ῾Ελλάδος τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. "᾿Ελευθερία, ᾿Ορθοδοξία ἤ θάνατος". Καί αὐτό τό μήνυμα ἔρχεται ἀπό μιά μεγάλη πνευματική προσωπικότητα, τοῦ ὁποίου ἡ ἀρωγή, ὑλική καί πνευματική, πρός τόν κατατρεγμένο λαό τοῦ Πόντου καί τῆς Μικρᾶς ᾿Ασίας ἦταν καί συνεχίζεται νά εἶναι, διά τῶν ῾Ιερῶν Μονῶν του καί τῆς ἐν γένει ἐκκλησιαστικῆς του δράσεως, πολύ μεγάλη.
Αὐτοί λοιπόν πού ἀγωνίσθηκαν καί ἐθυσιάσθησαν διά νά μείνουν πιστοί εἰς τό καθῆκον πρέπει νά μᾶς ἐμπνέουν. Πολύ περισσότερον, ὅταν εἶναι πατέρες μας καί ἀδέλφια μας. Μέ τήν ζωή τους καί τήν πίστι τους εἶναι γιά μᾶς ζωντανά παραδείγματα πρός μίμησιν.
 Γι᾿ αὐτό ἄς συνεχίσωμεν νά ζῶμεν ὡς γνήσιοι ᾿Ορθόδοξοι Χριστιανοί, ὅπως ζοῦσαν οἱ ῞Ελληνες τοῦ Πόντου καί ὅπως μέ τό παράδειγμά τους ὑπέδειξαν καί σέ μᾶς. Οἱ ἀγῶνές των καί αἱ θυσίαι των ἄς μᾶς ἐμπνέουν καί ἄς μᾶς καθοδηγοῦν. Αὐτή εἶναι ἡ μεγαλύτερη τιμή πρός αὐτούς.
Σᾶς εὐλογῶ καί σᾶς εὔχομαι κάθε ἀγαθόν.


Παρατίθεται καί ἡ ὁμιλία:

ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ

Σεβασμιώτατοι ᾿Αρχιερεῖς, Σεβαστοί ῾Ιερεῖς, ᾿Αγαπητοί ἀδελφοί

Τό θέμα τῆς Γενοκτονίας τοῦ Ποντιακοῦ ῾Ελληνισμοῦ ἦτο εἰς ἐμέ σχεδόν ἄγνωστον. Τό γεγονός, ὅμως, ὅτι ἐπί πολλά ἔτη ὑπηρέτησα εἰς  Ναούς τό πλήρωμα τῶν ὁποίων εἶναι ῞Ελληνες ᾿Ορθόδοξοι, προερχόμενοι ἐκ τοῦ Πόντου, συνετέλεσεν, ὥστε νά καλλιεργηθῇ εἰς ἐμέ ὁ πόθος νά μελετήσω τό θέμα. Καί ἡ δυνατότης ἐδόθη μόλις τελευταία καί μάλιστα μέ τήν εὐκαιρίαν τῆς διοργανώσεως τῆς σημερινῆς πνευματικῆς ἐκδηλώσεως, ἡ ὁποία γίνεται εἰς τιμήν καί μνήμην τῶν ὑπέρ πίστεως καί πατρίδος ἀγωνισαμένων καί εὐκλεῶς πεσόντων ῾Ελλήνων τοῦ Πόντου.
 ῾Η ἐνασχόλησίς μου μέ τό θέμα αὐτό πραγματικά μέ συνεκλόνισε. Διεπίστωσα, ὅτι μέ τήν Γενοκτονία τοῦ Πόντου δέν συμπληρώνεται ἁπλῶς μία σελίδα στήν ἱστορία τῆς νεωτέρας ῾Ελλάδος, δέν προστίθεται μόνον μία ἀκόμη θλιβερά σελίδα τῆς ἱστορίας μας, ἀλλά πρόκειται δι ἕνα κορυφαῖον γεγονός τῆς ἐθνικῆς καί ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς μέ τεράστιες ἐθνικές καί θρησκευτικές προεκτάσεις καί κυρίως ἀπετέλεσε καί ἀποτελεῖ ἀνεξάντλητον πηγήν ἐθνικῶν καί θρησκευτικῶν ἐμπνεύ- σεων καί ἀνατάσεων.
Γι᾿ αὐτό ὅσον τραγικόν καί ἄν εἶναι τό γεγονός τοῦτο διά τήν πορείαν τοῦ νεωτέρου ῾Ελληνισμοῦ, ἀξίζει καί ἐπιβάλλεται ὡς γνήσιοι ῞Ελληνες καί ᾿Ορθόδοξοι νά τό μελετῶμεν συνεχῶς καί νά ἐμβαθύνωμεν εἰς αὐτό, διότι ἔχομεν πολλά νά διδαχθῶμεν.
Δέν εἶναι μόνον τό λεχθέν ὅτι "ὄλβιος, ὅστις τῆς ἱστο- ρίας ἔσχε μάθησιν", πού ἐπιβάλλει τήν μελέτην αὐτῆς τῆς τραγικῆς σελίδος τῆς ἐθνικῆς μας ἱστορίας, εἶναι καί τό γεγονός, ὅτι ὁ γνήσιος ῞Ελλην ἔχει συνδεθῇ τόσον ἀδιάρρηκτα μέ τήν πορεία τῆς ᾿Ορθοδοξίας καί τοῦ Γένους, μέ τόν τόπον πού ἀνετράφη καί ἔζησε, μέ τάς θυσίας καί τά μαρτύρια τῶν προγόνων του, ὥστε τραγικά γεγονότα τῆς ἱστορικῆς του πορείας νά γίνωνται πηγαί ἐμπνεύσεων καί ἐθνικοθρησκευτικῶν ἀνατάσεων, νά γίνωνται ἡ ἴδια ἡ ζωή του, ἡ ὕπαρξίς του. Σ᾿ αὐτές τίς δραματικές καμπές τῆς ἱστορικῆς πορείας τοῦ ῾Ελληνισμοῦ ἐνσαρκώνεται ἡ δυναμικότητα τοῦ ῞Ελληνος, ἡ εὐφυΐα του, τό φρόνημά του, τό μεγαλεῖόν του.
῾Ο ᾿Ορθόδοξος ῞Ελλην ἐδιδάχθη καί ἔμαθε νά περνάῃ μέσα ἀπό τάς κατακόμβας, καί γνώρισε πώς στόν Σταυρό καί στήν θυσία ὑπάρχει ἡ χαρά τῆς ᾿Αναστάσεως. Σπαράσσεται ἡ ψυχή του ἀπό τόν πόνο τοῦ μαρτυρίου, ἀλλά ἐμμένει στά ἰδανικά του, ξέρει νά ἀγωνί- ζεται μέχρις ἐσχάτων. ᾿Ακολουθεῖ τό μαρτύριο τοῦ καθήκοντος μέχρι τήν νίκη, τρώει τό πικρό ψωμί τῆς ξενητειᾶς, ἀλλά ποτέ δέν προδίδει. ῞Ενα μόνον τόν συγκινεῖ, φλέγει τήν καρδιά του, τό νά διαφυλάξῃ μέ εὐλάβειαν ἀλώβητα τά ἱερά Σύμβολα τῆς Πίστεως καί τῆς Πατρίδος καί τήν συνείδησίν του αὐτήν τήν μεταλαμπαδεύει καί στά παιδιά του, ὥστε νά συνεχίζεται ἡ ἔν- δοξος πορεία του.
᾿Εκτός αὐτῶν πού ἀναφέραμε καί πού ἐπιβάλλουν στόν ὀρθόδοξο ῞Ελληνα νά μελετᾶ τό ἔνδοξο παρελθόν του καί νά ἀνακαινίζεται ὡς ἀετοῦ ἡ νεότης του, εἶναι καί αἱ τραγικαί συγκυρίαι τῶν ἐθνικῶν μας καί ἐκκλη- σιαστικῶν πραγμάτων πού ἐπιβάλλουν, ἰδιαιτέρως σή- μερον, νά σταθμεύουμε δι ὀλίγον εἰς αὐτά τούς τραγικούς, ὅσο καί ἔνδοξους σταθμούς τῆς ἐθνικῆς μας ἱστορίας, καί νά δοῦμε, ἐν προκειμένῳ, τήν φρίκη τῆς γενοκτονίας, καί νά ψάξουμε μέσα στήν τέφρα της τήν σπίθα πού θά ἀνάψει πάλι τήν φωτιά τῆς ἐθνικῆς μας ζωῆς σ᾿ ἐκεῖνα τά μέρη τοῦ Πόντου, διά νά ἀντλήσουμε δυνάμεις καί διδάγματα.
 ῎Ισως νά νομίζῃ κανείς πώς τό θέμα τοῦτο τῆς Γενοκτονίας τοῦ Ποντιακοῦ ῾Ελληνισμοῦ εἶναι ἁρμοδιότητος καί εὐθύνης τῶν πολιτικῶν, τῶν σωματείων, ἤ ἄλλων κοινωνικῶν φορέων, καί ἴσως θά προέτειναν, ὅτι μιά τέτοια ἐκδήλωσις θά ἤρμοζε νά ἐπραγματοποεῖτο εἰς μίαν αἴθουσαν, ὄχι εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν. Κατά τήν γνώμη μου τό θέμα τοῦτο εἶναι πρωτίστως τῆς ᾿Εκκλησίας. Διότι ὅσοι ἀγωνίσθησαν, ἐφυλακίσθησαν, ἐκτελέσθηκαν, ἐθυσιάσθηκαν,  ἔχυσαν τό αἷμά τους καί τιμῶνται σήμερον, εἶναι τέκνα τῆς ᾿Εκκλησίας, ἦταν πλήρωμα καί ποίμνη τῆς στρατευομένης ᾿Εκκλησίας, πού τώρα ἀνήκουν στήν θριαμβεύουσα, εἶναι ἐθνομάρτυρες καί ἱερομάρτυρες, πού ὁμολόγησαν ᾿Ορθοδοξίαν καί ῾Ελλάδα καί ἀγωνίσθηκαν ὑπέρ Πίστεως καί Πατρίδος.

Περί πατρίδος

῾Ο ῾Ελληνισμός καί ἡ ᾿Ορθοδοξία πάντοτε συνεπορεύ- οντο, καί αὐτή ἡ συμπόρευσις ἔχει συνδέσει τόν κάθε γνήσιο ῞Ελληνα καί ᾿Ορθόδοξο χριστιανό μέ ἀδιαρρή- κτους δεσμούς μέ τίς ρίζες του, μέ τά ἱερά χρώματα τῆς ἰδιαιτέρας του πατρίδος, μέ τούς Ναούς τῆς περιοχῆς ὅπου ἔζησε, μέ τά προσκυνήματα καί γενικά μέ τήν παράδοσι τοῦ τόπου. ῾Η ψυχή τοῦ κάθε γνησίου ᾿Ορθο- δόξου καί ῞Ελληνος γίνεται τό φυτώριο καί τό θερμοκήπιο μέσα στό ὁποῖο διατηροῦνται ἄσβεστες οἱ καλύτερες ἀναμνήσεις ἀπό τήν ἰδιαιτέρα του πατρίδα καί καλλιεργοῦνται τά ἱερώτερα συναισθήματα καί οἱ εὐγενέστεροι πόθοι καί ὁραματισμοί. Μέσα στήν ψυχή του διατηρεῖται πάντοτε, ὅπου καί ἄν πάῃ, ὅπου καί ἄν εὑρεθῇ, ἄσβεστη ἡ ἱερή φλόγα πού καίει γιά τήν πα- τρίδα καί τά ἱερά σύμβολα τῆς ἑλληνοορθοδόξου παρα- δόσεως.
Τό φαινόμενον τοῦτο εἶναι πανανθρώπινον. ῾Η κάθε ἀνθρώπινη ὕπαρξι, ἐφ᾿ ὅσον δέν ἔχει ἐκφυλισθῇ, ἔχει μέσα της φλόγα ἀγάπης γιά τήν δική του πατρίδα καί τό δικό του ῎Εθνος. Πολύ περισσότερο ὁ ῞Ελλην αἰσθάνε- ται αὐτόν τόν ζωντανό σύνδεσμο μέ τήν ἰδιαιτέρα του πατρίδα τήν ὁποίαν τιμᾶ καί ὅπου κι ἄν εὑρεθῇ σέβεται καί τήν θυμᾶται. Καί τοῦτο συμβαίνει σέ μεγαλύτερο βαθμό, ὅταν ὁ τόπος πού ἐγεννήθη καί ἔζησε κρύβει ἕνα λαμπρό παρελθόν, μία μεγάλη ἱστορία, ἕνα ἀνεπανά- ληπτο πολιτισμό, τά ὁποῖα ἐδημιουργήθησαν, ἐκαλλιεργήθησαν καί συνεπορεύθησαν μέ μιά μαρτυρική πορεία πρός τόν Γολγοθᾶ. Οἱ ῞Ελληνες τοῦ Πόντου, ἐν προκειμένῳ, ὅπου κι᾿ ἄν εὑρεθοῦν ἀσφαλῶς ποτέ δέν ξεχνοῦν τά ἁγιασμένα ἐκεῖνα μέρη ὅπου ἔζησαν, μεγάλωσαν, ἐμεγαλούργησαν καί ἐθυσιάσθησαν οἱ γονεῖς των καί οἱ πατέρες τῶν πατέρων των. ῾Η ἀνάμνησις τῆς ἱστορίας, τῶν παραδόσεων, τό αἴσθημα τοῦ μυρωμένου ἀπό θυμάρι ἀέρος, ἀπό τίς ὡραῖες βουνοπλαγιές, ὅπως ἐκείνη τῆς Παναγίας τοῦ Σουμελᾶ καί οἱ θαλάσσιες αὖ- ρες τῶν παραλίων τοῦ Πόντου καί τῆς Μικρᾶς ᾿Ασίας τόν συνοδεύουν πάντοτε, τοῦ ἐνθυμίζουν τίς πατρογονικές του ἐστίες καί αὐτές εἶναι ἀπό τίς ἱερώτερες ἀνα- μνήσεις, ἀπό τίς πιό δυνατές νοσταλγίες, τοῦ δίνουν δύναμι. Τοῦ θυμίζουν πώς αὐτοί οἱ τόποι πού στενάζουν τώρα κάτω ἀπό τό πόδια βάρβαρου κατακτητή, τά μέρη αὐτά πού τά ἁγίασαν μέ τήν ἐκεῖ παρουσία τους καί τό κήρυγμά τους ὁ ᾿Απόστολος ᾿Ανδρέας καί ὁ ᾿Απόστολος Παῦλος, πού τά ἁγίασαν τόσοι καί τόσοι μάρτυρες, πάλι μέ χρόνια μέ καιρούς πάλι δικά μας θἆναι. Τοῦ θυμίζουν τήν συμπόρευσι του μέ τόν πόνο καί τήν θλίψι, τούς διωγμούς καί τίς ἑκατόμβες τῶν θυμάτων.
Πῶς εἶναι δυνατόν ὁ γνήσιος ῞Ελλην ᾿Ορθόδοξος χριστιανός νά ξεχάσῃ ποτέ τά ἱερά χώματα τῆς πατρίδος του, ἐκεῖ ὅπου ἔζησαν οἱ πατέρες του, ἐκεῖ ὅπου ἔχυσαν τά αἵματά των οἱ πρόγονοί του, τά ἀδέλφιά του. Γι᾿ αὐτόν ἡ ἀγάπη πρός τήν πατρίδα, εἶναι ἀπό τά ἱερώτερα συναισθήματα. Δέν ξεχνάει ποτέ τίς πατρογονικές του ἐστίες. Μέσα του ἐπαναλαμβάνεται ἡ νοσταλγία τῆς πατρίδος: "᾿Εάν ἐπιλάθωμαί σου ῾Ιερουσαλήμ, ἐπιλησθείη ἡ δεξιά μου· κολληθείη ἡ γλῶσσά μου τῷ λάρυγγί μου, ἐάν μή σου μνησθῶ" (Ψαλμ. 136, 1-6). Καί ἄν πάρη τόν δρόμο τοῦ ξενητεμοῦ πάντοτε μέ συγκίνησι ἐκδηλώνει τήν νοσταλγία τῆς ἐπανόδου εἰς τήν "γῆν τῆς πατρίδος αὐτοῦ" (῾Ιερ. κβ', 20). Καί αὐτή ἡ νοσταλγία γίνεται θρῦλος, τραγοῦδι, ἀσίγαστος πόθος, λύτρωσι καί ζωή.

῾Ιστορική ἀναδρομή

Πρίν εἰσέλθουμε στό θέμα μας θεωρῶ σκόπιμον νά κάνουμε μία σύντομη ἀναδρομή στό παρελθόν. Νά θυμηθοῦμε, μέ ὁδηγό τήν ἱστορική πορεία τοῦ Πόντου, ἐκείνη τήν δόξα τοῦ Βυζαντίου, πού ἄν καί ἔσβησε ὅμως δέν χάθηκε γιά πάντα. Γιατί πρωτίστως ἡ ἱστορία αὐ- τοῦ τοῦ δοξασμένου Πόντου ἐνθουσιάζει καί ἐγκαρδιώνει.  ῞Οταν μάλιστα μιλᾶμε γιά μιά περιοχή πού ἔγινε ὁ ἀκρίτας τοῦ Βυζαντίου, γιά ἕνα προπύργιο τῆς χριστιανωσύνης, γιά ἕνα κάστρο τοῦ Βυζαντινοῦ ῾Ελληνισμοῦ, τήν Τραπεζοῦντα, πού ἔπεσε μέν τελευταία στούς Τούρκους κατακτητές, δέν παρέδωκε ὅμως τό πνεῦμα  καί τά ἰδανικά τῆς ᾿Ορθοδοξίας καί τοῦ ῎Εθνους, τουναντίον τά διεφύλαξε μυστικά μέσα στήν σκλαβωμένη γῆ της, καί ὕστερα μέ τόν ξερριζωμό τά παρέ- δωσε μέσα στίς πληγές καί τά αἵματα τῶν ἡρώων της, γεμάτα ὅμως μέ νοσταλγία, ὅτι "πάλι μέ χρόνια μέ καιρούς πάλι δικά μας θἆναι". Τά παρέδωσε σ᾿ αὐτούς πού διωγμένοι μέ μύριους κινδύνους ἔφθασαν στήν ἐλεύθερη πατρίδα, γιά νά γίνουν ἕνας ἀκόμη συνδετικός κρίκος τοῦ παρελθόντος μέ τό παρόν, τῆς παλαιᾶς πατρίδος μέ τήν καινούργια, τοῦ ἔνδοξου Βυζαντίου, μέ τήν σημερινή πραγματικότητα, τῆς ᾿Ορθοδοξίας τῶν Πατέρων μας μέ τήν συνέχεια αὐτῆς τήν ᾿Εκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ., νά μᾶς κάνουν καί μᾶς ἔστω καί ἀργά, μετά ἀπό σιωπή δεκαετιῶν, νοσταλγούς τῆς πατρώας γῆς, τῆς γῆς πού τήν ἁγίασαν ἑκατόμβες μαρτύρων καί ἁγίων τῆς ᾿Εκκλησίας μας. Τήν παρέδωσε στούς παποῦδές σας πού γλύτωσαν ἀπό τόν ὄλεθρο καί κατατρεγμένοι, ἄλλοι μέ τήν Μικρασιατική καταστροφή, ἄλλοι ἀπό τά βάθη τῆς ᾿Ασίας, ἄλλοι ἀπό τήν Ρωσία, μπόρεσαν νά φθάσουν στήν ἐλευθέρα πατρίδα. Τήν παρέδωσε σέ σᾶς τά παιδιά τους.

῾Η ἱστορία τῆς Τραπεζοῦντας τοῦ Πόντου, διά νά περιορισθοῦμε μόνο σ᾿ αὐτήν, μᾶς δίδει τήν εὐκαιρία νά καταλάβουμε πόσο σημαντικό ἱστορικό ρόλο ἔπαιξε ὁ Πόντος διά τίς τύχες τοῦ ῾Ελληνισμοῦ καί διά τήν παρουσία τῆς ᾿Ορθοδοξίας σ᾿ ἐκεῖνα τά μέρη. Στολίζεται μέ ἕνα λαμπρό χριστιανιικό παρελθόν, μέ μιά παράδοσι πρωτοαποστολική πού ἀναφέρεται στόν ᾿Απόστολο ᾿Ανδρέα πού ἐκήρυξε τόν χριστιανισμό στά μέρη ἐκεῖνα (ἡ παράδοσις μάλιστα ἀναφέρει δι᾿ ἕνα σπήλαιον εἰς τήν Τραπεζοῦντα, τό ὁποῖο συνδέεται μέ τό ὄνομα τοῦ ᾿Αποστόλου ᾿Ανδρέα). Συνδέεται καί μέ τόν ᾿Απόστολο Πέτρο, στήν ἐπιστολή τοῦ ὁποίου διαβάζουμε: "ἐκλεκτοῖς παρεπιδήμοις διασπορᾶς Πόντου" (Α' Πέτρ. α,1). ῾Η Τραπεζοῦς καί γενικά ὁ Πόντος συνδέεται μέ μεγάλες προσωπικότητες τοῦ Χριστιανισμοῦ, τόν Γρηγόριο Νύσσης, τόν Μέγα Βασίλειο, καί λοιπούς μεγάλους πατέρας. ᾿Ακόμη μέ τόν Τραπεζοῦντος Δόμνο πού ἔλαβε μέρος στήν Α' Οἰκ. Σύνοδο, τόν ᾿Ατάρβιο πού ἔλαβε μέρος στήν Δ' Οἰκουμ. Σύνοδο. ῾Υπάρχει ἀκόμη μία μεγάλη παράδοσις ἁγίων μορφῶν πού ἡγίασαν τόν τόπο αὐτό.
Μετά τήν ἅλωσι τῆς Κων/λεως ἀπό τούς Δυτικούς Φράγκους δημιουργεῖται ἡ αὐτοκρατορία τῆς Τραπεζοῦντος, ἡ ὁποία τόν ΙΕ' αἰῶνα εἶναι ἰσχυροτέρα τοῦ Βυζαντίου. Γίνεται ἀπό ἐκείνη τήν ἐποχή ἕνα βράχος πάνω στόν ὁποῖον ἔσπαζαν καί οἱ βαρβαρικές ἐπιθέσεις ἀπό τήν ᾿Ανατολή, ἀλλά καί οἱ ἐπιθέσεις τῶν παπικῶν σταυροφόρων ἀπό τήν παπική Δύσι. ᾿Ανεδείχθη Κιβωτός Γνησίας ᾿Ορθοδοξίας καί μαζί μέ τήν αὐτοκρατορία τῆς Νικαίας ἔπαιξε σημαντικό ρόλο στήν ἀποκατάστασι τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί τήν ἀπελευθέρωσί της ἀπό τούς Φράγκους.
Τό 1461 ἡ Τραπεζοῦντα ὑποδουλώνεται στούς Τούρ- κους. ῎Ετσι πέφτει καί τό τελευταῖο ὀχυρό τῆς καταλυομένης Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας, τό τελευταῖο προπύργιο τοῦ ῾Ελληνισμοῦ καί τῆς ᾿Ορθοδοξίας στόν Πόντο. ῞Ομως ὑποδουλώνεται τό σῶμα, θά ἐλέγομεν, ὄχι καί τό πνεῦμα, τό ὁποῖον μένει ἀδούλωτον. Μετά τήν πτῶσιν ὁ Πορθητής παρεχώρησε εἰς τήν Τραπεζοῦντα δικαιώματα ἑνός αὐτονόμου θρησκευτικοῦ καί ἐκκλησιαστικοῦ πολιτεύματος. Οἱ διωγμοί κατά τῶν χριστιανῶν τῆς  Τραπεζοῦντας καί γενικώτερα τοῦ Πόντου ἀρχίζουν ἀπό τόν ΙΖ' αἰῶνα. ᾿Από τότε κυρίως ἔχομεν εἰς τόν χῶρον αὐτόν πλήθη Νεομαρτύρων, πού ἐπροτίμησαν τήν θυσίαν, τό μαρτύριον, παρά νά ἀλλαξοπιστήσουν καί νά ἀφήσουν τήν πάτριον πίστιν. ῾Η Τουρκική τυραννία ζητοῦσε ἀπό τότε νά ἐκριζώσῃ τήν χριστιανικήν πίστιν καί μετ᾿ αὐτῆς καί τήν ἐθνικήν συνείδησιν τῶν ὑποδούλων.
Λόγῳ τῶν διωγμῶν δέν ὑπάρχει σημαντική ἄνθησις τῆς παιδείας κατ᾿ αὐτήν τήν περίοδον. Τήν Παιδείαν ἀναλαμβάνουν αἱ ῾Ιεραί Μοναί καί κυρίως ἡ Μονή τῆς Παναγίας τοῦ Σουμελᾶ, τῆς Βαζελῶνος, τοῦ Περιστεριῶτα πού ἀνεδείχθησαν σπουδαῖα πνευματικά κέντρα.
Μετά τό 1683, παρατηρεῖται μεγάλη ἄνθησις τῶν γραμμάτων. Διδάσκαλος ὀνομαστός ἀναφέρεται τήν ἐποχή αὐτή ὁ Σεβαστός Κυμινήτης. ῎Εχουμε ἐπίσης διδασκάλους τῆς Βυζαντινῆς Μουσικῆς, μέ μεγάλην παράδοσιν, τῆς ᾿Αρχιτεκτονικῆς κλπ. Τό 1897 σημειώνεται μεγάλη ἀκμή τῆς ᾿Εκκλησιαστικῆς ζωῆς εἰς τήν Τραπεζοῦντα καί γενικώτερα εἰς τόν Πόντο, ἐνῶ ἀπό τό 1914 μέχρι τό 1918 ἐστάλησαν ἀπό τούς Νεοτούρκους χιλιάδες χριστιανοί στήν ἐξορία, καί ἀπό τό 1919-1922 οἱ Τοῦρκοι ἐθνικισταί συνεπλήρωσαν τό ἔργον τῶν Νεοτούρκων. Νά ἀναφέρουμε καί κάτι πολύ σημαντικό διά νά καταλάβουμε τό μεγάλο ἐθνικό καί θρησκευτικό ἔργο πού ἐπετελεῖτο τότε κάτω ἀπό τά ἄγρια βλέμματα τοῦ Τούρκου κατακτητή. Τό 1913-14 ἡ ᾿Επαρχία τῆς Τραπεζοῦντος εἶχε 7.841 οἰκογένειες, 96 Ναούς καί 89 Σχολεῖα. Μόνο δέ ἡ πόλις τῆς Τραπεζοῦντος εἶχε 2500 ἑλληνικές οἰκογένειες, μέ 9 ἐνορίες, μεταξύ τῶν ὁποίων ὀνομαστές ἦσαν τοῦ ῾Αγίου Γρηγορίου καί τῆς ῾Αγίας Μαρίνας. Ναός σπουδαῖος ἦταν καί ὁ ἐπίσημος Ναός τῆς αὐτοκρατορικῆς αὐλῆς Παναγίας τοῦ Χρυσοκεφάλου, ὁ ὁποῖος μαζί μέ τόν Ναό τῆς ῾Αγίας ῎Αννης ἦσαν μεγάλα κέντρα τῆς ἐκκλησιαστικῆς καί ἐθνικῆς ζωῆς, ὅπως ἦταν τότε γενικώτερον ὅλοι οἱ Ναοί τοῦ Πόντου.

῾Η Παναγία Σουμελᾶ

Πρίν εἰσέλθουμε στήν μεγάλη τραγωδία τῆς Γενοκτονίας καί διά νά ἀντιληφθοῦμε καλύτερα τό μέγεθος τῆς καταστροφῆς, θά ἀναφερθοῦμε δι᾿ ὀλίγων καί εἰς τό μεγαλοπρεπέστατον καί ἱερόν σύμβολον τῆς ᾿Ορθοδοξίας καί  τοῦ ῎Εθνους μας τήν Μονήν τῆς Παναγίας τοῦ Σουμελᾶ. Βρίσκεται πλησίον τῆς Τραπεζοῦντος ἐπί ὑψηλοῦ βράχου τοῦ ὅρους Μελᾶ ("στοῦ Μελᾶ" σοῦ Μελᾶ" κατά τήν Ποντιακήν προφοράν). ᾿Από τήν Βυζαντινή ἐποχή μέχρι τῆς ἐκριζώσεως τοῦ ῾Ελληνισμοῦ ἀπό τάς πατρογονικάς ἐστίας  ἡ Μονή αὐτή ἀπετέλεσε: "σεβάσμιον τόπον προσκυνήματος τῶν χριστιανῶν ὁλοκλήρου τοῦ Πόντου, τῆς Καππαδοκίας, τῆς Μ.᾿Ασίας, τῆς Νοτίου Ρωσίας καί τῆς Μολδοβλαχίας". ῾Ιδρυταί τῆς Μονῆς ἀναφέρονται οἱ μοναχοί Βαρνάβας καί Σωφρόνιος πού κατάγονταν ἀπό τήν ᾿Αθήνα. Τόν Δ' αἰῶνα οἱ μοναχοί αὐτοί πῆραν ἐντολή ἀπό τήν Θεοτόκο, νά παραλάβουν τήν Εἰκόνα Της πού ἱστορήθηκε ἀπό τόν Εὐαγγελιστή Λουκᾶ καί εὑρίσκετο στό ναό τῆς Μεγάλης Παναγιᾶς καί ὠνομάζετο Παναγία ἡ ᾿Αθηνιώτισσα καί νά μεταβοῦν στό ὅρος Μελᾶ κοντά στήν Τραπεζοῦντα καί ἐκεῖ νά κτίσουν τόν Ναό Της. Αὐτός λοιπόν ὁ Ναός ἔγινε ἐπί 1500 χρόνια σύμβολο τοῦ ῎Εθνους καί τῆς ᾿Ορθοδοξίας. ῞Ο,τι εἶναι ἡ καρδιά γιά τόν ἄνθρωπο, αὐτό ἦταν καί ὁ Ναός οὗτος διά τούς ῞Ελληνας τοῦ Πόντου, τῆς Μικρᾶς ᾿Ασίας καί λοιπῶν γύρω περιοχῶν. Γι αὐτό καί οἱ ἐχθροί τοῦ ῎Εθνους μας καί τῆς Πίστεώς μας ἠθέλησαν νά τόν ἐξαφανίσουν.

Τό ποντιακό ζήτημα

Μέχρι σήμερα δέν εἶχε δοθῇ ἰδιαίτερη βαρύτητα στό σοβαρώτατον ζήτημα τοῦ ῾Ελληνισμοῦ τοῦ Πόντου. ᾿Αποσιωπήθη ἴσως σκοπίμως διά πολιτικούς λόγους. ῾Η ζημιά ὅμως ἀπό αὐτή τήν στάσι, τήν ὁποίαν ἀκολούθησε τό ἐλεύθερο ἑλληνικό κράτος, ἦταν ἀνυπολόγιστη. Γιατί χάθηκαν πολύτιμες ἐμπειρίες καί τό κυριώτερο χάθηκε ἡ εὐκαιρία νά κατανοήσουν οἱ ῞Ελληνες στό σύνολό τους, ὅτι ἡ ἀπειλή τῆς Νέας Τάξεως πραγμάτων, διά τήν ὁποίαν μιλᾶμε σήμερα καί ἡ ὁποία ἐπιτακτικῶς χτυπᾶ τήν πόρτα μας καί μᾶς ἐμβάλλει σέ μεγάλη ἀνησυχία καί ἀγωνία, διά τόν ῾Ελληνισμό ἄρχισε ἀπό τότε. ῎Αρχισε νά παίρνη μία μορφή καταλυτική, τραγωδίας διά τόν ῾Ελληνισμό τοῦ Πόντου, τῆς Μικρᾶς ᾿Ασίας καί κυρίως ἀπό τό 1922, ὅταν ὁλοκληρώνετο ἕνα πρόγραμμα ἐκκαθαρίσεως καί ξερριζωμοῦ τοῦ ῾Ελληνισμοῦ ἀπό τίς περιοχές αὐτές καί πού συγχρόνως ἐχάνετο μιά πολύτιμη κληρονομιά, ἕνας πολιτισμός αἰώνων, ὅ,τι ὡραιότερο ἔχει νά ἐπιδείξῃ κατά τήν ἱστορικήν του διαδρομήν ὁ ῾Ελληνισμός σ᾿ αὐτόν τόν χῶρο.
Καί γιά ποιόν λόγον ἆραγε συνέβη αὐτό; Κάποιο ἱστορικό κείμενο πού διάβασα μοῦ ἔδωσε τήν ἐξήγησι. ῾Η ἑλληνική ἀφύπνιση στόν Πόντο εἶχε ἀρχίσει ἀπό τόν προηγούμενο αἰῶνα, δηλ. τόν 18ον αἰῶνα, ὅταν ἀποκατεστάθηκαν οἱ ἐπικοινωνίες μέ τό νέο ἑλλαδικό κράτος, τό δέ Φροντιστήριο Τραπεζοῦντος ἐξελίχθηκε σέ ἐκπαιδευτικό ἵδρυμα πρώτου μεγέθους. ῾Η ἐκπαιδευτική δράσις καί διδασκαλία, μέ τήν δημιουργία ἐλληνικῶν σχολείων καί στἰς πιό ἀπόμακρες καί ἀπρόσιτες περιοχές πού εἶχαν δεσμούς μέ τό ἑλληνικό κράτος, ἔκαμε πιό ἔντονη τήν Μεγάλη ᾿Ιδέα, ὁποία εἶχε πολύ μεγάλη λαϊκή ἀποδοχή. Καί αὐτό ἔκανε τούς Τούρκους νά φρυάττουν καί νά θέσουν εἰς ἐφαρμογήν ἕνα σχέδιο ἀνθελληνικό, βάρβαρο, ἀποτρόπαιο, καταστροφικό εἰς βάρος τοῦ ῾Ελληνισμοῦ καί τῆς ᾿Ορθοδοξίας  ῎Εθεσαν εἰς ἐφαρμογήν ἀπό τότε τά σχέδια τῆς Νέας Τάξεως πραγμάτων πού προέβλεπαν τόν ἀφανισμόν κάθε ἑλληνικοῦ στοιχείου εἰς τόν Πόντο καί σέ ὅλες τίς ὑπόδουλες περιοχές, ὥστε νά μή μπορέσῃ ποτέ νά γίνῃ πραγματικότης ἡ μεγάλη ᾿Ιδέα τοῦ ῾Ελληνισμοῦ ἡ ἀπελευθέρωσις, δηλαδή, τῆς Βασιλευούσης καί ἡ ἐπανίδρυσις τῆς ᾿Ορθοδόξου μεγάλης Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας. Καί αὐτό τό πρόγραμμα ὑπέθαλψαν καί ἐνίσχυσαν, ὅπως φαίνεται ἀπό τίς πηγές, ἡ Γερμανία, τό Βατικανό, καί οἱ ῾Εβραῖοι.

῾Η Γενοκτονία τῶν ῾Ελλήνων τοῦ Πόντου

Οἱ Νεότουρκοι, ἦταν ἕνα ἐπανασταστικό κίνημα μέσα στήν Τουρκία πού ὅπως ἔχει γραφῇ εἶχε σχέσι μέ τόν Σιωνισμό. Δέν θά κάναμε λάθος ἄν λέγαμε πώς οἱ Νεότουρκοι καί τά σχέδιά τους ἐντάσσονται στά προγράμματα τῶν σκοτεινῶν Δυνάμεων, τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων, τῆς Νέας ᾿Εποχῆς. Αὐτοί θέλησαν βίαια νά ἐκριζώσουν τίς ἐθνικές μειονότητες ἀπό τήν Τουρκία, καί κυρίως τούς ῞Ελληνες τοῦ Πόντου. Σέ μιά μυστική σύσκεψι των οἱ Νεότουρκοι εἶπαν ὅτι "τά ἔθνη πού ἀπέμειναν στήν αὐτοκρατορία  μας μοιάζουν μέ ξένα καί βλαβερά χόρτα καί πρέπει νά ξερριζωθοῦν. Νά ξεκαθαρίσουμε τή γῆ μας. Αὐτός ἄλλωστε εἶναι ὁ σκοπός τῆς ἐπαναστάσεώς μας".  Στήν ἴδια σύσκεψι εἶπε κάποιος ἀπό αὐτούς: "Θέλω νά ζήσει ὁ Τοῦρκος... ᾿Εκτός τῶν Τούρκων, ὅλα τά ἄλλα στοιχεῖα πρέπει νά ἐξοντωθοῦν, ἄσχετα σέ ποιά θρησκεία ἤ πίστη ἀνήκουν. Αὐτή ἡ χώρα πρέπει νά ξεκαθαρίσει ἀπό τά ξένα στοιχεῖα".
 Θεωρῶ πολύ σημαντικό καί τό παρακάτω στοιχεῖο. Εἶχα διαβάσει πρό ἀρκετῶν ἐτῶν, ὅτι σύμφωνα μέ κάποιο δημοσίευμα τοῦ 1914 οἱ ῾Εβραῖοι εἶχαν βάλει στόχο τους τούς ῞Ελληνες, ὅπως συμβαίνει πάντα. Δέν μποροῦσαν νά ἀνεχθοῦν τούς ῞Ελληνες τῶν περιοχῶν τοῦ Πόντου νά ἔχουν στά χέρια τους τό ἐμπόριο, τήν οἰκονομική ζωή, νά ἔχουν δικές τους τράπεζες, νά προοδεύουν. ῎Ηθελαν παντοῦ  αὐτοί νά ἔχουν τόν πρῶτο λόγο. Αὐτός ἦταν ὁ λόγος πού ἐδημιούργησαν τό κίνημα τῶν Νεοτούρκων. Διά νά ξερριζώσουν τόν ῾Ελληνισμό ἀπό τίς περιοχές αὐτές.
Τό 1911 οἱ Νεότουρκοι ἀποφασίζουν σέ συνέδριό τους στήν Θεσσαλονίκη τά ἑξῆς: "῾Η Τουρκία πρέπει νά γίνῃ Μωαμεθανική χώρα, ὅπου ἡ Μωαμεθανική θρησκεία καί οἱ Μωαμεθανικές ἀντιλήψεις θά κυριαρχοῦν καί κάθε ἄλλη θρησκευτική προπαγάνδα θά καταπνίγεται... ᾿Αργά ἤ γρήγορα θά πρέπει νά πραγματοποιηθεῖ ἡ πλήρης ὁθωμανοποίηση ὅλων τῶν ὑπηκόων τῆς Τουρκίας. Καί εἶναι ὁλοκάθαρο ὅτι αὐτό δέν μπορεῖ νά γίνῃ μέ τήν πειθώ. ῎Αρα πρέπει νά χρησιμοποιηθεῖ ἔνοπλη βία".
῎Ετσι ἀρχίζει ὁ μεγάλος διωγμός. Οἱ Γερμανοί παρεμβαίνουν ὑπέρ τῶν Τούρκων. ῎Εχουν συμφέροντα ἀπό τήν Τουρκία. Καί τό Βατικανό στηρίζει ἔμμεσα αὐτή τήν προσπάθεια. Καί οἱ ῾Εβραῖοι, ὅπως ἀνέφερα.  ῞Ενα ἀκόμη στοιχεῖο εἶναι εὔγλωττο καί πρέπει νά τό ἀναφέρω: ῾Η "Γερμανική Τράπεζα τῆς Παλαιστίνης" κυκλοφορεῖ προκήρυξι στήν ὁποία γράφει: "῎Αν πεινοῦμε καί ὑποφέρουμε ἐμεῖς οἱ Τοῦρκοι, αἰτία εἶναι οἱ γκιαούρηδες πού στά χέρια τους κρατοῦν τόν πλοῦτο μας καί τό ἐμπόριό μας. ῾Ως πότε θά ἀνεχώμεθα τίς προκλήσεις τους. Μποϋκοτάρετε τά προϊόντα τους. Σταματῆστε κάθε δοσοληψία μαζί τους. Τί τήν θέλετε τήν φιλία τους". Εἶναι νομίζω εὔκολο νά καταλάβουμε τί σημαίνει αὐτό.
Μετά τούς Βαλκανικούς πολέμους ἀρχίζει νά ὑλοποιῆται ἡ ἀπόφασι τῶν Νεοτούρκων. Τό ῾Υπουργεῖο ᾿Εξωτερικῶν τῆς Τουρκίας ἀπό τήν Κωνσταντινούπολη ἀναφέρει ὅτι μεταξύ τῶν ἀποφάσεων πού πῆραν οἱ Νεότουρκοι εἶναι καί ὁ ἐκτουρκισμός τῶν ἑλληνικῶν πληθυσμῶν, πράγμα τό ὁποῖον δέν θεωρεῖται εὔκολον, διότι "ὑπάρχουν συμπαγεῖς ἑλληνικοί συνοικισμοί". Τό 1914 ἀρχίζουν οἱ μεγάλες διώξεις τῶν ῾Ελλήνων τῆς ᾿Ιωνίας καί τῆς Δυτικῆς Θράκης. Τό 1915 γίνεται ἡ γενοκτονία τῶν ᾿Αρμενίων, ἐνῶ τό 1916 ἀρχίζει ἐπίσημα πλέον ἡ Γενοκτονία τῶν ῾Ελλήνων στόν Πόντο μέ 350.000 νεκρούς ὡς τό 1923. Οἱ μέθοδοι πού χρησιμοποίησαν οἱ Τοῦρκοι γιά τήν γενοκτονία τῶν ῾Ελλήνων τοῦ Πόντου εἶναι φρικιαστικοί :
"Οἱ Τοῦρκοι ἐκτόπιζαν καί ἐξώριζαν τούς ῞Ελληνες μέσα στή βαρύτερη κακοκαιρία, χωρίς νά τούς ἐπιτρέπουν νά παραλάβουν οὔτε τρόφιμα, οὔτε στρώματα. Τά Κυβερνητικά ὄργανα πού συνόδευαν τούς ἐκτοπιζόμενους δέν ἐπέτρεπαν στά θύματά τους νά σταθμεύουν σέ κατοικημένα μέρη, ἀλλά μόνο σέ μέρη ἔρημα καί ἐκτεθειμένα στίς χειμερινές συνθῆκες. ῾Ο σκοπός ἦταν διπλός: πρῶτα νά μή μποροῦν νά στεγασθοῦν καί ἔπειτα νά μή μποροῦν νά ἀγοράσουν τρόφιμα. Δέν ἐπέτρεπαν γιά κανένα λόγο νά δώσουν βοήθεια στούς γέρους γονεῖς ἤ στά ἀνήλικα παιδιά καί στούς ἀρρώστους, οἱ ὁποῖοι ἐγκαταλείπονταν στά φαράγγια καί στά δάση καί πέθαιναν ἀπό τήν πείνα ἤ ἀποτελειώνονταν ἀπό τήν λόγχη τῶν Τούρκων. Σέ διάφορα  μέρη τῆς χώρας ἱδρύθηκαν λουτρῶνες δῆθεν διά στρατιωτικούς λόγους. Τά κυβερνητικά  καί στρατιωτικά ὄργανα πού ὁδηγοῦσαν τούς μετατοπιζομένους ἐξανάγκαζον τούς δυστυχεῖς γιά λόγους δῆθεν ὑγιεινῆς νά λουσθοῦν. ῎Εβαζαν κατά ἑκατοντάδες ἄνδρες, γυναῖκες καί παιδιά στά λουτρά, γυμνούς μέ θερμοκρασία 40 βαθμῶν. Τά ἐνδύματα τῶν δυστυχῶν ἐλεηλατῶντο. ῞Οταν ἔβγαιναν ἀπό τό λουτρό τούς ἐξανάγκαζαν νά παρατάσσωνται στό χιόνι καί μέ θερμοκρασἰα κάτω τοῦ μηδενός καί νά περιμένουν ἐπίσκεψη τοῦ ἀστυνόμου γιά καταμέτρηση, ὁ ὁποῖος ποτέ δέν ἐρχόνταν πρίν ἀπό μία ὥρα. ῎Επειτα ἄλλη μία ὥρα περίμεναν τόν γιατρό γιά ἱατρική ἐπιθεώρηση. Κατά τήν ἐπιθεώρηση χαρακτηρίζονταν ἄρρωστοι οἱ νεώτεροι καί ὑγιέστεροι, οἱ ὁποῖοι θανατώνονταν κατά τήν ἀποστολή στό νοσοκομεῖο"
῾Ο ξεκληρισμός ξεκίνησε μέ ἐπιστράτευσι τῶν ῾Ελλήνων καί ἐν ψυχρῷ ἐκτέλεσι μέ τήν παραμικρά πρόφασι, ὅσων ἠρνοῦντο νά παρουσιασθοῦν. Στή συνέχεια μέ τίς ἐκτοπίσεις εἰς τήν κεντρικήν ᾿Ασίαν καί τά καταναγκαστικῶν ἔργα εἰς τά ὁποῖα τούς ἔστελναν ἐν μέσω ἀφορήτου ψύχους καί μέ πεῖνα, ὥστε εὐκολώτερον νά ἐξαντλοῦνται.
῾Ο Αὐστριακός πρόξενος τῆς ᾿Αμισοῦ, πόλεως τοῦ Πόντου, ἀναφέρει τά ἑξῆς: "῞Οπως ἐπανειλημμένως ἐτόνισα, θεωρῶ τόν ἐκτοπισμόν τῶν ῾Ελλήνων τῆς ποντιακῆς παραλίας ἐν τῷ πλαισίῳ τῆς ἐκτελέσεως τοῦ προγράμματος τῶν Νεοτούρκων, τό ὁποῖον ἐπιδιώκει τήν ἐξασθένησιν τοῦ χριστιανικοῦ στοιχείου ὡς μίαν καταστροφήν μεγίστης ἀπηχήσεως, ἥτις θά ἔχῃ εἰς τήν Εὐρώπην ζωηρότερον ἀντίκτυπον ἀπό τάς ἀγριότητας ἐναντίον τῶν ᾿Αρμενίων".
Οἱ ῞Ελληνες τοῦ Πόντου ἀρχίζουν νά αὐτοαμύνωνται. Δημιουργοῦν ἀντάρτικες ὁμάδες διά νά προστατευθοῦν ἀπό τίς ἐπιθέσεις τῶν τουρκικῶν συμμοριῶν. ᾿Ακόμη καί οἱ γυναῖκες παίρνουν τά ὅπλα. ᾿Από αὐτές τίς ἀνεξάρτητες ὁμάδες, σιγά σιγά καί κυρίως ἀπό τό 1918 δημιουργοῦνται μυστικές ὀργανώσεις, στόχος τῶν ὁποίων εἶναι ἡ δημιουργία ἀνεξάρτητου Ποντιακοῦ κράτους ἤ ἡ ἕνωσις τοῦ Πόντου μέ τήν ῾Ελλάδα. Στόν ᾿Ανατολικό Πόντο, ὅπου προελαύνει ὁ Ρωσικός στρατός, διαμορφώνονται διαφορετικά τά πράγματα. Οἱ Ρῶσοι ἀποδέχονται τήν δημιουργία αὐτόνομης ἑλληνικῆς διοικήσεως, γνωστῆς μέ τό ὄνομα "Προσωρινή Κυβέρνησι Τραπεζούντας", καί συνεργάζονται μέ τούς ῞Ελληνες παραδίνοντες σ᾿ αὐτούς ὅσα τούς ἀνήκουν στόν ᾿Ανατολικό Πόντο.
Στίς 19 Μαΐου 1919 ὁ ἀξιωματικός τοῦ ᾿Οθωμανικοῦ Στρατοῦ Κεμάλ Πασᾶ, ὁ ἀργότερον μετωνομασθείς ᾿Ατατούρκ (σημαίνει προστάτης τῶν Τούρκων), ἀποβιβάζεται μέ τήν ὑποστήριξη τῶν ῎Αγγλων, (ἰδού ὁ ρόλος τῶν δυτικῶν δυνάμεων) στήν Σαμψοῦντα γιά νά καταστείλῃ τό Ποντιακό ἀντάρτικο. Σύντο-μα ὁ Κεμάλ αὐτονομεῖται καί ἀρχίζει τήν συγκρότησι ἑνός ἐθνικιστικοῦ τουρκικοῦ κινήματος. ᾿Εκμεταλλευόμενος τόν θρησκευτικό φανατισμό τῶν Τούρκων, δημιουργεῖ στρατό μέ ἕδρα τήν Σεβάστεια καί μέ πρωτοφανῆ φανατισμό ἐπιτίθεται κατά τῶν ῾Ελλήνων καί ἐπιχειρεῖ νά τούς ἐξαλοθρεύσῃ. Τά χαρακτηριστικά τοῦ κεμαλλικοῦ αὐτοῦ κινήματος εἶναι ἡ τυραννία καί ἡ ἐκμετάλλεσις.
Οἱ Πόντιοι πού βρίσκονται οἱ περισσότεροι στά βουνά ζητοῦν ἐνίσχυσι ἀπό τήν ῾Ελληνική Κυβέρνησι. "᾿Επιβάλλεται, γράφουν τόν Αὔγουστο τοῦ 1919 στήν ῾Ελληνική Κυβέρνησι, ἡ ἀνάγκη προμήθειας σ᾿αὐτούς (πού ἀγωνίζονται γιά τήν ἀνεξαρτησία τοῦ Πόντου) ἐνδυμάτων καί σκεπασμάτων... ᾿Εκτός αὐτοῦ ὑπάρχει μεγάλη ἀνάγκη ἀποστολῆς φαρμάκων, ἐπιδέσμων κλπ. χρειωδῶν διά τούς τραυματίες...". Δυστυχῶς τό ῾Ελληνικόν Κράτος δέν μπορεῖ νά κατανοήσῃ τήν σημασία αὐτοῦ τοῦ ἀγῶνος. Καί ἐνῶ στούς ῞Ελληνες δέν ἀπστέλλεται καμμιά βοήθεια, ὁ Κεμάλ στέλνει κατά τῶν Ποντίων τήν τρίτη στρατιά τοῦ Τουρκικοῦ Στρατοῦ.
῎Ετσι οἱ ῞Ελληνες τοῦ Πόντου ἀγωνίζονται μόνοι, ἐνῶ ἡ Τουρκική θηριωδία ὁλονέν καί αὐξάνει. ῾Εκατοντάδες ἑλληνικά χωριά καταστρέφονται ἀπό τίς τουρκικές συμμορίες. Φτάνουμε στό τέλος τοῦ 1921, ὅτε ὁ διωγμός εὑρίσκεται στό κατακόρυφο καί χαρακτηρίζεται ἀπό τίς πιό φοβερές ὠμότητες κατά τῶν ῾Ελλήνων τοῦ Πόντου. Οἱ ἀντάρτες βρίσκονται μόνοι, ἐγκαταλελειμένοι καί σέ ἀπόγνωση.
῾Ο Βρετανός πρωθυπουργός σέ μιά ἀπό τίς δημόσιες δηλώσεις του στήν Βουλή εἶπε: "(στόν Πόντο) δεκάδες χιλιάδες (῾Ελλήνων) ἀνδρῶν, γυναικῶν καί παιδιῶν ἀπελαύνονταν καί πέθαιναν. ῏Ηταν καθαρή ἠθελημένη ἐξολόθρευση". ῾Ο ᾿Αμερικανός Ταγματάρχης Γιόουελ δίνει μιά εἰκόνα τοῦ Μικρασιαστικοῦ Πόντου τό 1921. "Πτώματα, πτώματα σέ ὅλο τό μῆκος τῶν πορείας τῶν ἐκτοπιζομένων...φρίκη καί πτώματα".
Καί ὁ ᾿Αμερικανός δημοσιογράφος Γκίμπονς γράφει: "῾Η πεδιάδα τῆς Μαλάτειας ἦταν στρωμένη μέ πτώματα ῾Ελλήνων".
 Οἱ διανοούμενοι καί οἱ πρόκριτοι δικάζονται ἀπό τό ψευδεπίγραφο "Δικαστήριο τῆς ᾿Ανεξαρτησίας" πού ἑδρεύει στήν ᾿Αμάσεια. Μέ τήν κατηγορία ὅτι ἔγινε προσπάθεια ἀπόσχισης ἀπό τήν Τουρκία ἐκδόθηκαν ἑκατοντάδες θανατικές καταδίκες. Περίπου 450 Πόντιοι πεθαίνουν στίς κρεμάλες τῆς ᾿Αμάσειας.
῾Υπάρχουν πολλές μαρτυρίες διά τά φρικτά αὐτά ἐγκλήματα πού ἔγιναν εἰς βάρος τῶν ῾Ελλήνων τοῦ Πόντου. ᾿Ακόμη καί οἱ Σοβιετικοί οἱ ὁποῖοι μετά τό 1917 γίνονται σύμμαχοι τῶν Τούρκων δέν μποροῦν νά κρύψουν τόν ἀποτροπιασμό τους γιά τά φρικτά ἐγκλήματα τῶν συμμάχων τους Τούρκων.
῾Ο Φρούνζε, σοβιετικός ἀπεσταλμένος στή Τουρκία δίνει μερικές εἰκόνες τῆς φρίκης: "Συναντήσαμε, λέγει, μιά μικρή ὁμάδα ἀπό 60-70 ῞Ελληνες, οἱ ὁποῖοι μόλις εἶχαν καταθέσει τά ὅπλα. ῞Ολοι τους εἶχαν ἐξαντληθῇ στό ἔπακρον... ῎Αλλοι ἔμοιαζαν κυριολεκτικά μέ σκελετούς. ᾿Αντί γιά ροῦχα κρέμονταν ἀπό τούς ὤμους τους κάτι ἀπίθανα κουρέλια. Στό κέντρο τῆς ὁμάδας βρίσκονταν ἕνας ψηλός κι᾿ ἀδύνατος παπᾶς, φορώντας τό καλυμαύχι του... Φυσοῦσε κρύος ἀέρας καί ὅλη ἡ ὁμάδα κάτω ἀπό τά σπρωξίματα τῶν συνοδῶν στρατιωτῶν, κατευθύνονταν μέ πηδηματάκια πρός τή Χάβζα. Μερικοί, ὅταν μᾶς ἀντίκρυσαν, ἄρχισαν νά κλαῖνε δυνατά ἤ μᾶλλον νά οὐρλιάζουν, μιά καί ὁ ἦχος πού ξέφευγε ἀπό τά στήθη τους, ἔμοιαζε περισσότερο μέ οὐρλιαχτό κυνηγημένου ζώου". ῾Ο ἴδιος διηγεῖτο στόν σοβιετικό πρέσβυ στήν ῎Αγκυρα, ὅτι ἀντίκρυσε πλῆθος ῞Ελληνες πού εἶχαν σφαγιασθεῖ.  "Βάρβαρα σκοτωμένους ῞Ελληνες - γέρους, παιδιά, γυναῖκες". Τόν εἰδοποίησε γιά τό τί ἐπρόκειτο νά συναντήσῃ: Πτώματα σφαγιασμένων ῾Ελλήνων τούς ὁποίους εἶχαν ἀπαγάγει ἀπό τά σπίτια τους καί εἶχαν σκοτώσει πάνω στούς δρόμους".

῾Η τελευταία πράξη αὐτοῦ τοῦ φοβεροῦ δράματος γράφτηκε στά Μικρασιατικά παράλια τῆς ᾿Ιωνίας, στήν Σμύρνη, τόν Σεπτέμβριο τοῦ 1922 κάτω ἀπό τά ἀπαθῆ βλέμματα τῶν Δυτικῶν συμμάχων μας. ῞Οπως γράφει ὁ Οὐίνστον Τσῶρτσιλ: "῾Ο Κεμάλ γιόρτασε τόν θρίαμβό του μέ τήν μεταβολή τῆς Σμύρνης σέ τέφρα καί τήν τεράστια σφαγή τοῦ ἐκεῖ χριστιανικοῦ πληθυσμοῦ".  ᾿Εκάηκαν 55.000 σπίτια, ἀπό τά ὁποῖα 43.οοο ἦσαν ἑλληνικά.  Συγκεκριμένα ἐκάηκαν: "῾Η ῾Ελληνική ἀγορά,... οἱ συνοικίες ῾Αγίου Γεωργίου, ῾Αγίας Φωτεινῆς, ῾Αγίου Δημητρίου, Εὐαγγελιστρίας, ῾Αγίου Τρύφωνος, ῾Αγίου ᾿Ιωάννου, ῾Αγίου Νικολάου... ᾿Αποτεφρώθηκαν ὅλοι σχεδόν οἱ ὀρθόδοξοι Ναοί, 117 σχολεῖα.." κλπ. κλπ. Στίς 20 Σεπτεμβρίου 1922 οἱ σύμμαχοι ὑποχρεώνουν τήν ῾Ελλάδα νά ἐγκαταλείψῃ τήν ᾿Ανατολική Θράκη, τήν ὁποία μέ τήν συνθήκη τῶν Μουδιανῶν παραδίνουν στήν Τουρκία. Μέ τήν Συνθήκη τῆς Λωζάνης γίνεται ἡ ἀνταλλαγή τῶν ῾Ελληνικῶν πληθυσμῶν. ῞Ενα χρόνο μετά ἀπό τήν ἀνταλλαγήν ὑπάρχουν ἀκόμη ῞Ελληνες ἀντάρτες στά ῾Ελληνικά βουνά. ῞Οσοι ἐπέζησαν κατέφυγαν στήν Σοβιετική πλέον ῞Ενωση. Στήν ῾Ελλάδα κατέφυγαν 400.00 περίπου Πόντιοι πρόσφυγες, μαζί μέ ἑκατοντάδες χιλιάδες Μικρασιάτες καί ᾿Ανατολικοθρακιῶτες. ᾿Εξαιροῦνται ἀπό τήν ἀνταλλαγή τῶν πληθυσμῶν ἡ Κων/λις καί τά δύο νησιά ῎Ιμβρος καί Τένεδος εἰς ἀντιστάθμισμα τῶν Τούρκων πού θά ἔμεναν στούς νομούς Ξάνθης καί Ροδόπης.
 Τελειώνω μέ μίαν γενικήν ἄποψιν ἐπί τοῦ θέματος τῆς Γενοκτονίας, ὅπως τήν διετύπωσε δι ἀναφορᾶς του κατ᾿ ἐκείνην τήν ζοφεράν ἐποχήν ὁ Συνταγματάρχης Δ. Καθενιώτης. Εἰς τήν ἀναφοράν του αὐτήν ἀναφέρει κάτι πολύ σημαντικόν. ᾿Αναφέρει ὅτι: "Παρ᾿ ὅλην τήν ἀπομάκρυνσίν του ὁ Πόντος δέν ἐξέρχεται τῆς σφαίρας τῆς γενικῆς δράσεως τῆς ῾Ελλάδος.... Εἶναι δέ εἰς θέσιν οἱ Πόντιοι νά ἀποτελέσουν τούς φρουρούς τοῦ ῾Ελληνισμοῦ. ᾿Εν πρώτοις εἶναι ἔργον εἰς τό ὁποῖον ἔχουν συνηθίζει ἀπό αἰώνων. Περιβαλόμενοι ἐν τῇ ἀπομακρύνσει των ἀπό ξένα φῦλα, παλαίοντες διαρκῶς πρός αὐτά, ἀφομοιοῦντες παρά ἀφομοιούμενοι, ἀποτελοῦσι τόν ἰσχυρότερον τύπον ῾Ελληνικῆς φυλῆς". Καί συνεχίζει: "Οὐδείς φραγκολεβαντινισμός, ἀπεναντίας μίσος καί ἀπέχθεια πρός πᾶν τό ξενικόν. Δι αὐτάς ἀκριβῶς τάς ἀρετάς, ἡ Τουρκία, ἡ ὁποία ἔβλεπε μακρύτερα ἀφ᾿ὅ,τι ἐσυνηθίσαμεν νά νομίζωμεν, τούς διέλυσε, τούς διέσπασε καί τούς ἐπέταξε βαθμαίαιως ἔξω τοῦ Βασιλείου της".

Αὐτά τά ὀλίγα λόγια εἶναι ἱκανά νά μᾶς δώσουν, μαζί μέ τήν φρίκη τῆς γενοκτονίας τοῦ Ποντιακοῦ ῾Ελληνισμοῦ, νά καταλάβουμε καί τό βαθύτερο νόημα τῆς Γενοκτονίας  ῾Η προσήλωσις τῶν ῾Ελλήνων τοῦ Πόντου στήν ᾿Αληθινή ᾿Ορθοδοξία, ἡ ἐμμονή στίς παραδόσεις τῶν Πατέρων, ἡ ἀπέχθειά τους πρός πᾶν τό ξενικόν καί δυτικόν ἦταν σύμφωνα μέ τά παραπάνω λόγια τά βαθύτερα αἴτια πού ὡδήγησαν τούς Τούρκους στήν Γενοκτονία.
 Εἶναι χαρακτηριστικόν, ὅτι ἐνῶ ἐκείνη τήν ἐποχή ἡ συμφορά καί ἡ φρίκη κυριαρχοῦσε στίς ψυχές τῶν ῾Ελλήνων τοῦ Πόντου, ἀπό τά βάσανα, τίς φυλακίσεις καί τίς ἐξορίες, ὁμάδα παπικῶν ἱεραποστόλων ἐστάλη ἀπό τό Βατικανό σ᾿ αὐτά τά μέρη καί ἔκαμνε προπαγάνδα ὑπέρ τοῦ Πάπα, ὑπέσχετο δέ νά ἀποστείλῃ ὁ Πάπας δῆθεν βοήθεια, ἐάν ἀποδεχθοῦν αύτόν κεφαλή τῆς ᾿Εκκλησίας. Καί αὐτά ἀναγράφονται στήν "᾿Εκκλησιαστική ᾿Αλήθεια" ἐπίσημον τοῦ Πατριαρχείου ἐκείνης τῆς ἐποχῆς.
 Καί τό Πατριαρχεῖο τί ἔκαμνε. ᾿Αντί νά ἐνδιαφερθῇ γιά τόν καταρρέοντα ῾Ελληνισμόν τοῦ Πόντου ἔκαμνε ᾿Επιτροπές, συσκέψεις καί διαβούλια διά τό πῶς θά ἑνωθῇ μέ τούς Παπικούς, διά τό πῶς θά ἀλλάξῃ τό ῾Ημερολόγιο, διά τό πῶς θά ἔχει καλές σχέσεις μέ τούς ᾿Αγγλικανούς. Δηλαδή ἐδῶ συμβαίνει ἡ πιό μεγάλη προδοσία τοῦ αἰῶνος ἀπό  ἐκείνους πού ἔπρεπε ἐκείνη τή ζοφερά διά τό ῎Εθνος καί τήν ᾿Ορθοδοξία ἐποχή νά πολεμήσουν μέχρις ἐσχάτων...

᾿Αγαπητοί πατέρες καί ἀδελφοί

 Δέν πρέπει νά ξεχάσουμε πώς ἐνῶ τό Πατριαρχεῖο τότε ἀπεμπολοῦσε τήν ᾿Ορθοδοξίαν, μέ τήν αἱρετικήν ᾿Εγκύκλιόν του τοῦ 1920, μέ τό μασωνικό ψευδοπανόρθοδοξο Συνέδριο τοῦ 1923, μέ τόν γνωστό Μελέτιο Μεταξάκη ἐπί τοῦ θρόνου, μέ τήν ἀποδοχήν τοῦ παπικοῦ ἡμερολογίου, οἱ χριστιανοί τοῦ Πόντου ἦταν πραγματικοί χριστιανοί. Καί αὐτό εἶναι τό πλέον παρήγορον. Διότι αὐτοί πού ἐσφαγιάσθησαν δέν εἶναι μόνον μάρτυρες τοῦ ῎Εθνους, ἀλλά καί τῆς ᾿Ορθοδοξίας, ἦσαν ῾Ιερομάρτυρες. Μία ἐπιστολή Ποντίου φυλακισμένου μέ ἀπόφασιν ἐκτελέσεώς του ἀποδεικνύει σαφέστατα τήν γνησιότητα τῆς πίστεώς των εἰς τόν Θεόν. ᾿Αξίζει νά τήν ἀκούσωμεν. ᾿Ιδού τί γράφει μέσα ἀπό τήν φυλακή στήν σύζυγό του καί τά παιδιά του, ἐνῶ ἀναμένει τόν θάνατο:

"Μετά βαρυαλγούσης καρδίας, σήμερον σοῦ γράφω τάς ὀλίγας ταύτας λέξεις καί ἐάν περιέλθῃ εἰς χεῖράς σου ἡ ἰδιόχειρος αὕτη ἐπιστολή μου. θεωρῶ καλόν νά τήν ἔχετε ὡς ἐνθύμιον.
Τά θαύματα τοῦ Θεοῦ εἶναι μεγάλα, καί ὁ ἀνθρώπινος νοῦς εἶναι ἀδύνατον νά τά ἐξιχνιάσῃ καί νά τά ἐννοήσῃ.
᾿Ιδού βλέπων τήν σημερινήν κατάστασιν, προβλέπω, ὅτι τό νῆμα τῆς ζωῆς μου κόπτεται ἀπό αὐτόν τόν κόσμον. ᾿Επί 24 ὁλόκληρα χρόνια ἐζήσαμεν ὁμοῦ μέ ἀμείωτον ἀμοιβαίαν ἀγάπην καί διήλθομεν πολλάς καί καλάς ἡμέρας εὐτυχίας. ῎Ισως ὡς ἄνθρωποι καί χωρίς νά τό θέλωμεν ἐψυχράναμεν ὁ εἷς τόν ἄλλον. ῾Ο Πολυεύσπλαγχνος Θεός ἄς συγχωρήσῃ ἁπάσας τάς ἁμαρτίας ἡμῶν καί σύ συγχώρεσέ με. ῾Η καρδιά μου καί ἡ συνείδησις εἶναι πολύ ἥσυχος. Πιστεύω καί λατρεύω τόν Πανάγαθον Θεόν μου, καί εἶμαι βέβαιος, ὅτι θά ἀξιωθῶ νά ἴδω τήν δόξαν τοῦ ῾Υψίστου καί εὔχομαι ὅταν καί σεῖς ἔλθετε νά εἴμεθα ὁμοῦ οἰκογενειακῶς.
᾿Ενταῦθα δέν παρελείψαμεν τάς πρός τόν ῞Υψιστον δεήσεις ἡμῶν καί καθ᾿ ἑκάστην ἐξετελέσαμεν τά θρησκευτικά ἡμῶν καθήκοντα, ἠξιώθημεν δέ νά μεταλάβωμεν καί τῶν ῾Αγίων καί ᾿Αχράντων μυστηρίων καί ὁ Οἰκτίρμων Θεός ἄς μᾶς θεωρήσῃ ἀξίους.
῾Ο Παντοδύναμος νά σᾶς δώσῃ ὑπομονήν καί δύναμιν καί θά σᾶς δώσῃ, ἔχω πεποίθησιν εἰς τήν πίστιν μου καί σύ θά παρηγορήσῃς τά φίλτατά μας τέκνα.
Μή λησμονεῖτε νά πηγαίνετε τακτικά εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν καί νά ἀπευθύνετε τάς δεήσεις ὑμῶν πρός τόν ῞Υψιστον.
Ζῆτε ὡς γνήσιοι ᾿Ορθόδοξοι Χριστιανοί διά νά ἀξιωθῆτε νά ἴδητε τό ῞Αγιον Πνεῦμα.
Πρός Θεοῦ προσέξατε μή ἀποσκιρτήσητε ἀπό τήν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν καί πίστιν σας. ῎Εμαθον, ὅτι ὁ υἱός μου Κουζηνός ἐξωρίσθη καί δέν ἀμφιβάλλω, ὅτι τόν ἐδολοφόνησαν. Εἶμαι βέβαιος καί τό πιστεύω, ὅτι εἶναι πλησίον τοῦ Θεοῦ μου, διότι ἦτο ἀθῶος καί ἄκακος.
῾Ο μικρότερος υἱός μου Λάζαρος σᾶς μένει ὡς παρηγορία καί ὅλοι σας εἶσθε ὑπεύθυνοι διά τήν ἀνατροφήν καί ἐκπαίδευσίν του καί ἐπιθυμῶ, ὅπως καταβάλλητε πᾶσαν ἐφικτήν προσπάθειαν καί θυσίαν. Βεβαίως ὁ Παντοδύναμος Θεός θά σᾶς ὑποδείξῃ παντοειδῆ μέσα βοηθείας, θά σᾶς στείλῃ κατάλληλα βοηθητικά πρόσωπα καί τότε ἡλίου φαεινότερον θά ἴδητε ὅτι δέν παύῃ παρέχων ὑμῖν τήν βοήθειάν του.
᾿Επιστήσατε τήν προσοχήν σας διά τήν ἀνατροφήν καί ἐκπαίδευσιν τῆς μικρᾶς κόρης μου Τριανταφυλλιᾶς (τό μικρό μου ἀηδονάκι). Τό πῶς καί ποῦ θά ζήσετε μόνον ὁ Πανάγαθος Θεός θά σᾶς ὁδηγήσῃ.
῎Ανευ τῆς θελήσεως τοῦ Θεοῦ, οὐδέν δυνατόν γενέσθαι.
Παντοῦ, διά τό συμφέρον ἡμῶν γεννηθήτω τό θέλημά του. Μήν ἀπελπίζεσθε, ἐστέ θαρραλέοι καί πιστοί καί ζῆτε ἐν ἀγάπῃ καί ὁμονοίᾳ.
῾Η διαδικασία, ἥτις ἔμελλε νά γίνῃ τήν 6/19 Σεπτ. δέν ἔλαβε τέλος καί ἐλπίζω σήμερον ν᾿ ἀποπερατωθῇ.
῾Ο Θεός νά τά φέρῃ δεξιά. ῎Ηδη σᾶς ἀφίνω εἰς τήν θέλησιν καί ἐπίβλεψιν τοῦ ῾Υψίστου, φροντίσατε νά τιμήσετε τό ὄνομα τῆς οἰκογε- νείας ἡμῶν καί προσέξατε νά διαφυλάξητε τήν τιμήν σας. Σᾶς ἐναγκαλίζομαι ὅλους σας, σᾶς γλυκοασπάζομαι καί ὅταν θά ἔλθῃ ἡ κατάλληλος στιγμή σᾶς περιμένω ἀθώους καί ἀμέμπτους ἐνώπιον τοῦ Παναγάθου Θεοῦ μου.
῾Ο ἀγαπητός σύζυγος καί πατήρ σας Περικλῆς Λ. Κουζουδζακόγλου

῎Ετσι ἐσκέπτοντο οἱ πράγματι Γνήσιοι ᾿Ορθόδοξοι Χριστιανοί ῞Ελληνες τοῦ Πόντου. ῾Η πνευματική Μητέρα ὅμως τῶν ᾿Ορθοδόξων ἐκείνη τήν ἐποχή, δέν ἐσκέπτετο καί δέν ἐνήργει ὀρθοδόξως, ἐπρόδωσε τήν ᾿Ορθοδοξίαν, εἰσῆλθε εἰς τόν Οἰκουμενισμόν. Γι αὐτό καί παρεχώρησε ὁ Θεός νά κινηθοῦν αἱ "λυχνίαι τῶν ἑπτά ᾿Εκκλησιῶν" τῆς Μικρᾶς ᾿Ασίας καί τοῦ Πόντου. Διά τήν ἀποστασίαν τῶν ποιμένων.
 ῎Ας σταματήσουμε ὅμως ἐδῶ. Καί ἀς ἀναφωνήσουμε τό "αἰωνία ἡ μνήμη" αὐτῶν πού ἔχυσαν τό αἷμά των ἐν τῇ ῾Ομολογίᾳ τῆς Πίστεως καί μέ τά δάκρυά των πότισαν αὐτή τήν ἔρημη αὐτή γῆ τοῦ Πόντου.   ῞Οπου νἆναι ὁ σπόρος τῆς λευτεριᾶς θά φυτρώσει. ῎Ηδη ἔχει φυτρώσει μέσ᾿ τίς καρδιές ὅλων τῶν ῾Ελλήνων τοῦ Πόντου πού κρατώντας τήν λαμπάδα τῆς ᾿Ορθοδοξίας ἀναμμένη δέν ἀκολούθησαν τήν κακοδοξία καί τόν Οἰκουμενισμό, ἀλλά παρέμειναν στήν ἀγκαλιά τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδοξίας. Καί αὐτό τό μικρό βλαστάρι τῆς λευτεριᾶς περιμένει νά γίνῃ δένδρο, νά ἁπλώσῃ τά κλαδιά του μέχρι τόν Πόντο, διά νά ξανακουσθῇ στά μέρη ἐκεῖνα τό  γλυκό τραγοῦδι τῆς ᾿Ορθοδοξίας καί τῆς ῾Ελλάδος.

᾿Αγαπητοί

Τελειώνω μέ λίγα λόγια πού ἐλέχθησαν ἐκείνη τήν ἐποχή καί ἐμεῖς ἄς πάρουμε τά μηνύματα γιά τό σήμερα:
 "Δεήσεις πρός τόν Θεόν δέν ἀναπέμπονται (πλέον σ᾿αὐτά τά μέρη τοῦ Πόντου). ῾Ο ἦχος τῶν κωδώνων δέν ἀντιλαλεῖ εἰς τούς αἰθέρας. ᾿Εσίγησεν ἡ ῾Ελληνική φωνή τοῦ Εὐαγγελίου. Δέν κελαρύζει ὁ ρύαξ. ῾Ο Μάϊος δέν εἶναι Μάϊος. ῾Ο Πόντος ἐσταυρώθη. Τετέλεσται.... ῾Ο τάφος ἐν ὧ κεῖται ὁ νεκρός τοῦ Πόντου δέν εἶναι μνῆμα, εἶναι κατακόμβη,  ἥν καί ἄλλοτε ἐγνώρισεν ἐπί αἰῶνας καί ἐκ τῆς ὁποίας θά ἐξέλθῃ καί πάλιν ἄθικτος ἡ ζωή.... Οἱ Μάρτυρες εἶναι αἱ μυστικαί λυχνίαι, αἱ φωτίζουσαι τήν κατακόμβην τῆς Πίστεως καί τῆς Πατρίδος... ῾Ο Πόντος ποντίζεται, ἀλλά δέν καταποντίζεται.... Οἱ Τοῦρκοι θάπτοντες τόν Πόντον, ἐκ συγχύσεως καί ταραχῆς ἀφῆκαν ἔξω τήν κεφαλήν του, καί τό μέν στόμα κηρύττει τό παράπονόν του πρός τόν πολιτισμένον κόσμον..." ἵνα τί μέ ἐγκατέλιπες;", τά δέ ὦτα ἀκούουν τάς φωνάς τῶν ἐθνομαρτύρων: "Μή φοβοῦ... μηδέ ἐντραπῆς... Μόνον ἐξεγείρου, ἀνάστηθι καί ἀγωνίζου.."

᾿Αγαπητοί ἀδελφοί ῞Ελληνες προερχόμενοι ἀπό τόν μαρτυρικὀ Πόντο

Κεφαλή πού παρέμεινε ἔξω ἀπό τόν τάφο τοῦ Πόντου καί φωνάζει εἶσθε σεῖς, εἶναι ἡ πίστις σας καί ἡ ῾Ομολογία σας. Εἶσθε ἐσεῖς πού διεφυλάξατε αὐτήν τήν ῾Ομολογίαν καί Πίστιν καί συνεχίζετε τόν δρόμον τῶν πατέρων σας. Συνεχίσατε τόν ἀγῶνα καί ἐμεῖς μαζί σας, ὥσπου "πάλι μέ χρόνια μέ καιρούς πάλι δικά μας θἆναι".

Καί ὅλοι μαζί νά τιμήσουμε τούς μάρτυρες πού ἐθυσιάσθησαν ἐκεῖ στόν Πόντο καί νά βροντοφωνάξουμε ἄλλη μιά φορά:  "Αἰωνία καί ἀΐδιος ἡ μνήμη τῶν μαρτύρων τοῦ Πόντου".


Ἀντί ἐπιλόγου εἰς τήν Α΄ ἔκδοσιν

Τά ἀνθελληνικά καί ἀντορθόδοξα σχἐδια καί προγράμματα τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων καί δή τοῦ Βατικανοῦ καί τοῦ Σιωνισμοῦ  κατά τῆς ᾿Ορθοδοξίας καί τοῦ ῎Εθνους μας δέν ἐσταμάτησαν μέ τήν Μικρασιατική καταστροφή. Αἱ ἀντίχριστοι δυνάμεις, αἱ ὁποῖαι θέλουν νά ἐπιβάλλουν τήν Νέαν τάξιν πραγμάτων πρός ἐπικράτησιν τῆς παγκοσμίου κυριαρχίας τοῦ ἀντιχρίστου δέν ἠρκέσθησαν εἰς τό γεγονός, ὅτι κατέστρεψαν ἕνα μεγάλο καί ζωτικό μέρος τοῦ ῾Ελληνισμοῦ, τόν Ποντιακόν ῾Ελληνισμόν, ἀλλά ἐπιζητοῦν καί τήν περαιτέρω συρρίκνωσιν τοῦ ῾Ελληνισμοῦ καί εἰ δυνατόν τόν παντελῆ ἀφανισμόν αὐτοῦ καί τῆς ᾿Ορθοδοξίας. Εἶναι πολύ χαρακτηριστικαί καί ἀποκαλυπτικαί αἱ δηλώσεις τοῦ Χένρυ Κίσσιγκερ ῾Εβραίου καί πρώην ῾Υπουργοῦ τῶν ᾿Εξωτερικῶν τῆς ᾿Αμερικῆς, αἱ ὁποῖαι ἐδημοσιεύθησαν εἰς τό περιοδικόν "ΝΕΜΕΣΙΣ" , τεῦχος 35 τῆς 20-2-1997. ᾿Ιδού αἱ δηλώσεις του, τίς ὁποῖες ἀναδημοσιεύουμε ἀπό τό περιοδικό "ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ":
 "῾Ο ῾Ελληνικός λαός εἶναι δυσκολοκυβέρνητος καί γι αὐτό πρέπει νά τόν πλήξουμε βαθιά στίς πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ἴσως συνετισθεῖ. ᾿Εννοῶ, δηλαδή, νά πλήξουμε τήν γλῶσσα, τήν θρησκεία, τά πνευματικά καί ἱστορικά του ἀποθέματα, ὥστε νά ἐξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του νά ἀναπτυχθεῖ, νά διακριθεῖ, νά ἐπικρατήσει, γιά νά μή μᾶς παρενοχλεῖ στά Βαλκάνια, νά μή μᾶς παρενοχλεῖ στήν  ᾿Ανατολική Μεσόγειο, στή Μέση ᾿Ανατολή, σέ ὅλη αὐτή τή νευραλγική περιοχή μεγάλης στρατηγικῆς σημασίας γιά μᾶς , γιά τήν πολιτική τῶν Η.Π.Α.".
 Δηλαδή, κατ ᾿αὐτόν τόν κύριο, θά πρέπει νά καταστραφῇ ἡ ῾Ελλάδα καί ἡ ᾿Ορθοδοξία διά νά μή ἐμποδίζῃ τήν ἐπεκτατική πολιτική τῶν Η.Π.Α., μέ ἄλλα λόγια διά νά μή εἶναι ἐμπόδιον στήν ἐπικράτησι τοῦ κράτους τοῦ ἀντιχρίστου. Καί τοῦτο ἀς ληφθῇ ὑπ᾿ὄψιν ἐν συνδυασμῷ καί μέ τήν δήλωσιν τοῦ Πάπα πρό δεκαετίας περίπου καί ἐντολήν του:
"Διαλῦστε τούς παλαιοημερολογῖτες, διότι αὐτοί ἀπέμειναν τό μόνο ἐμπόδιο στά σχέδιά μας".
Δυστυχῶς ὅμως τήν ἀπαρχήν τῆς ἐφαρμογῆς αὐτῶν τῶν σατανικῶν προγραμμάτων καί τῆς καταστροφῆς τὴς ῾Ελλάδος καί τῆς ᾿Ορθοδοξίας τήν ἔκαμαν ῞Ελληνες πολιτικοί μέ τήν "ἐπικύρωσιν" τῆς ἀντιχρίστου συνθήκης "Σένγκεν", περί τῆς ὁποίας ἔχομεν γράψει καί θά ἐπανέλθωμεν. Τοῦτο μόνον λέγομεν ἐνταῦθα, ὅτι ὑπέρτατον χρέος μας ὡς ῾Ελλήνων καί Γνησίων ᾿Ορθοδόξων εἶναι νά συνεχίσωμεν τόν ὑπέρ τῆς ᾿Ορθοδοξίας καί τοῦ ῎Εθνους μας ἀγῶνα μἐ ὅλας μας τάς δυνάμεις, σύμφωνα καί μέ τήν θείαν  ἐντολήν: "᾿Αγώνισαι περί  τῆς ἀληθείας καί Κύριος πολεμήσει ὑπέρ σοῦ".

Comments

Popular posts from this blog

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΝΟΥΦΡΙΟΥ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΕΠΙΚΑΛΟΥΝΤΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ

ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ Η ΕΝΔΗΜΟΥΣΑ ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Η ΕΝ ΣΤΑΥΡΟΠΗΓΙΑΚΗ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΑΣΑ Α.Π. 673 ‘Εν ‘Αχαρναῖς τῆ 15/28.6.2014 ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΕΝΔΗΜΟΥΣΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΓΝΗΣΙΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ Προλογικόν-Εἰσαγωγικόν τῆς Ὀρθοδόξου Πνοῆς ΣΥΝΕΚΛΗΘΗ ΤΗΝ 15ην ΙΟΥΛΙΟΥ 2014 ΕΟΡΤΗΝ ΤΩΝ ΑΓ. ΚΗΡΥΚΟΥ ΚΑΙ ΙΟΥΛΙΤΗΣ Η ΕΝΔΗΜΟΥΣΑ Ι. ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Τήν Τρίτην 15ην Ἰουλίου, καθ' ἥν ἡ Ἐκκλησία ἐτίμησε τήν μνήμην τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Ἰουλίτης καί Κηρύκου, ἦγεν τά ὀνομαστήριά του καί ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κήρυκος. Τήν πρωίαν εἰς τόν Μητροπολιτικόν ἱερόν Ναόν τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης εἰς Κορωπίον Ἀττικῆς, ἐγένετο πανηγυρικόν θεῖον Συλλείτουργον, κατά δέ τό ἑσπέρας τῆς ἰδίας ἡμέρας συνῆλθεν, ἡ ἐνδημοῦσα Ἱερά Σύνοδος, ἡ ὁποία ἔχουσα ὡς κύριον θέμα τό βαρύτατον ἔργον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί μέ δεδομένην τήν ὑπό τῶν συγχρόνων ὀργανωμένων κέντρων τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀλλεπαλλήλους σκευωρίας κατά τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐμελέτησε καί κατεπόνησεν σχέδιον ΔΙΑΚΗΡΥΞΕΩΣ-ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ, τό ὁποῖον ὡς ἐπίσημον κείμενον τῆς ἱερᾶς Συνόδου θά τεθῆ δημοσίως ὑπ' ὄψιν πρός ἅπαντας καί πρωτίστως πρός τόν πιστόν Λαόν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Οἱ Σεβασμιώτατοι Μητροπολῖται τῆς ἐν Ἑλλάδι Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆ κ. Κήρυκος, Λαρίσης καί Τυρνάβου κ. Ἀμφιλόχιος καί τῆς ἐν Κύπρω Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης Κιτίου κ. Παρθένιος, παρισταμένου καί συμμετέχοντος καί τοῦ Αἰδεσιμωτάτου π. Μιχαήλ Ἰωάννου, καθώς καί μοναχῶν καί θεολόγων, συνεδριάσαντες τήν 15ην Ἰουλίου 2014 εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης εἰς Κορωπίον Ἀττικῆς, ὡς ἡ ἐνδημοῦσα Ἱ.Σ. τῆς ἁπανταχοῦ Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐπελήφθησαν τῆς συγχρόνου ἀποκαλυπτικῆς ἐποχῆς καί ἰδιαιτέρως, τῶν ἀφ' ἑνός εὐρυτέρων παρατηρουμένων ἐκδηλώσεων τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί ἀφ' ἑτέρου τῶν παραλλήλως ἰδίων παρατηρουμένων τάσεων καί ἐκδηλώσεων τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ τοιούτου! Ἐπί τούτοις ἡ Ἱερά Σύνοδος, ἔλαβεν ὑπ' ὄψιν καί τό ἄκρως ἀνησυχητικόν φαινόμενον, καθ' ὅ ἡ συντριπτική πλειοψηφία καί τῶν φερομένων ὡς Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν δέν γνωρίζει καί δέν συνειδητοποιεῖ τήν Ὀρθοδοξίαν οὔτε ἐνδιαφέρεται νά μάθη καί ἁπλῶς μόνον θρησκεύει, ὅπως ὅλοι οἱ ὀπαδοί ὅλων τῶν θρησκειῶν! Τό κείμενον εἶναι ἐκτενές ἀλλά ἐξαιρετικῶς ἐνδιαφέρον ἀπ' ἀρχῆ μέχρι τέλους. ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΕΝΔΗΜΟΥΣΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΓΝΗΣΙΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ Α.Π. 673 Ἐν Ἀθήναις τῆ 15/28.6.2014 Πατέρες καί ἀδελφοί, Τέκνα ἐν Κυρίω ἀγαπητά, «Στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετά φόβου», ἵνα εἰς τάς ἐσχάτας ταύτας ἡμέρας, Χάριτι Χριστοῦ, ὁμολογήσωμεν τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Πίστιν καί ὁμολογίαν τῶν ἀπ' ἀρχῆ Ἁγίων Πατέρων μέχρι καί τῶν πρό ἡμῶν καί παραδώσωμεν ταύτην εἰς τάς ἐπερχομένας γενεάς ἀμήν, Γένοιτο. Πατέρες καί ἀδελφοί ἐν Χριστῶ, πιστά μέλη τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, τά πρῶτα καί βασικά ΔΟΓΜΑΤΑ τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅπως διετυπώθησαν, ὡμολογήθησαν καί ἐκηρύχθησαν ἐν Ἁγίω Πνεύματι, διά τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί Πατέρων καί ἰδιαιτέρως διά τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, τά ὁποῖα ἰσχύουν εἰς τούς αἰῶνας, ἤτοι ἐν τῶ παρόντι καί τῶ μέλλοντι, εἶναι: 1ον Πιστεύω εἰς Ἕνα Θεόν, Πατέρα, Παντοκράτορα... 2ον Και εἰς Ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ... 3ον Καί εἰς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, τό Κύριον τό Ζωοποιόν, τό ἐκ τοῦ Πατρός ἐκπορευόμενον... 4ον Καί εἰς μίαν Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν... και 5ον Ὁμολογῶ ἐν Βάπτισμα εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν. Αὗται αἱ θεῖαι Δογματικαί ἀλήθειαι, ἤτοι τοῦ ἑνός καί Τριαδικοῦ Θεοῦ, ὅπως καί ὁ ἱερώτατος θεσμός τῆς Μίας Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, τήν ὁποίαν ἀπ' ἀρχῆ, ἤγουν ἀπό τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς, συγκροτεῖ καί συνέχει ἡ παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, αὗται, λέγομεν, αἱ Θεῖαι ἀλήθειαι ἐπολεμήθησαν ἀπ' ἀρχῆ ἐν τῶ Προσώπω τοῦ Χριστοῦ, ὑπό τῶν πολλῶν ἀντιχρίστων αἱρετικῶν, διά τοῦτο οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἐν ταῖς Ἁγίαις Οἰκουμενικαῖς καί ὅλαις ταῖς Ὀρθοδόξοις Συνόδοις, καθοδηγούμενοι ὑπό τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καί ὑπό τοῦ δι' Αὐτῆς (τῆς Ἐκκλησίας) παρατεινομένου εἰς τούς αἰῶνας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀντιμετώπισαν τούς πολλούς ἀντιχρίστους αἱρετικούς, ἤδη ἀκόμη ἀπό τούς ἀποστολικούς χρόνους! (Α΄ Ἰωάννου Β΄ 18 καί 22 καί δ΄ 1-3). Ὅλοι αὐτοί «οἱ πολλοί ἀντίχριστοι», πρωτίστως ἠθέλησαν καί ἐπεχείρησαν νά ἀμφισβητήσουν καί διαστρέψουν τήν ἀλήθειαν ὅτι ὁ ἐνανθρωπήσας, Κηρύξας, Σταυρωθείς καί ἀναστάς ΙΗΣΟΥΣ, εἶναι ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ, εἶναι ὁ ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, κατά τήν μαρτυρίαν τοῦ ἰδίου τοῦ Θεοῦ Πατρός! Τό μίσος ἀδιακρίτως ὅλων τῶν αἱρετικῶν κατά τῆς ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ δέν διεκόπη μέ τήν Σταύρωσιν, ἀλλ' ἀντιθέτως ἡ Ἀνάστασις τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ, τούς ἔκαμε νά τόν πολεμήσουν καί ἀναστάντα, διότι ἀκριβῶς εὑρίσκοντο καί ἐκινοῦντο εἰς τό σκότος τοῦ ἀντιχρίστου, ὁ ὁποῖος οὐδέποτε ἐπαύσατο νά μεθοδεύη τήν ἀπάτην, ὅτι ὁ Χριστός δέν ἦτο ὁ προφητευμένος Μεσσίας-Σωτήρ, ἀλλά «θά ἔλθη»!!! Ἐντεῦθεν ξεκινᾶ κάθε αἱρετικός, τό ἀντίχριστον ἔργον τοῦ Διαβόλου, χωρίς νά κατανοῆ ὅτι ἔχει συντριβεῖ ὁ Πονηρός ἤ μᾶλλον θέλει νά διασκεδάζη τήν συντριβή του μέ τό νά πλανᾶ τούς ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ καί νά τούς ἀποκόπτη ἐκ τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ!! Ἀπό τό 1054, ὅτε ὁ Παπισμός ἤδη εἶχεν βουτηχθεῖ εἰς τά αἱρετικά «πιστεύω» του, καί ἰδιαιτέρως ἐπί τοῦ Τριαδολογικοῦ Δόγματος, εἰς τήν συνέχειαν δέ, ἀφοῦ κατέλυσεν καί τό Ἐκκλησιολογικόν Δόγμα, μετατρέψας τήν ἀλήθειαν περί τοῦ μεγάλου Μυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας εἰς ἕν Πολιτικοθρησκευτικόν μέγεθος, ἔκτοτε, πέραν ὅλων τῶν ἄλλων αἱρέσεων, τάς ὁποίας ἐπενόησεν μέχρι καί τήν μωρίαν «περί τοῦ ἀλαθήτου» αὐτοῦ, δυνάμεθα νά εἴπωμεν ὅτι καταφανῶς ἀποτελεῖ τήν διαχρονικήν παρουσίαν τοῦ ἀντιχρίστου, ὁ ὁποῖος ἀπό τό 1054 ἐν τῶ Προσώπω τοῦ κάθε Πάπα ἀντιποιεῖται τήν Ἐκκλησίαν, καί ἑπομένως καί τόν Χριστόν, ἐσχάτως δέ μετά τῶν Προτεσταντῶν καί διά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί Ταύτην τήν «κατήργησεν» ὑπόσχεται δέ ὅτι θά τήν «ἐπανασυστήση»!!!... Ἀπό τήν ἀρχήν τοῦ 20ου αἰῶνος (1900 κ.ἑ.) καί ὀλίγον ἐνωρίτερον ἀκόμη(*), ὁ ἀντίχριστος Σιωνισμός διά τῆς Μασονίας καί τῆς αἱρεσιοβριθοῦς Δύσεως (Παπισμοῦ-Προτεσταντισμοῦ), συνέλαβεν καί ἐμεθόδευσεν ὅπως παντί τρόπω προσβάλη τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν. Τό γεγονός αὐτό ἐπεχείρησεν, κατά τήν ἐν λόγω περίοδον τῆς συμβολῆ καί ἡμετέρων ἐπιλησμόνων, ἐπιόρκων καί ἀναξίων Πατριαρχῶν καί Ἐπισκόπων!!! Ἡ μεγαλυτέρα κατάρα εἰς τόν χῶρον τῆς Ὀρθοδοξίας, καί κατά τήν περίοδον εἰς τήν ὁποίαν ἀναφερόμεθα καί πάντοτε δυστυχῶς, ἐστάθησαν οἱ ἐπίορκοι καί ἀνάξιοι ρασοφόροι περί τῶν ὁποίων ὁ Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος χαρακτηριστικῶς λέγει: «Οὐδένα δέδοικα ως τούς ἐπισκόπους, ἐκτός ὀλίγων»! Ναί! Αὐτοί διεδραμάτισαν τόν ρόλον τοῦ ἀντιχρίστου καί κατά τόν 20ον αἰῶνα καί τόν συνεχίζουν, ὥστε νά ἰσχύη ἀπολύτως καί σήμερον τό τοῦ ἁγ. Ἰωάννου: «Παιδία, ἐσχάτη ὥρα ἐστί καί καθώς ἠκούσατε ὅτι ὁ ἀντίχριστος ἔρχεται καί νῦν ἀντίχριστοι πολλοί γεγόνασι...» (Α΄ Ἰωάννου 2, 18). Καί «...πολλοί ψευδοπροφῆται ἐξεληλύθασιν εἰς τόν κόσμον. Ἐν τούτω γινώσκετε τό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. πᾶν πνεῦμα ὅ ὁμολογεῖ Ἰησοῦν Χριστόν ἐν σαρκί ἐληλυθότα, ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστί. καί πᾶν πνεῦμα ὅ μή ὁμολογεῖ τόν Ἰησοῦν Χριστόν ἐν σαρκί ἐληλυθότα, ἐκ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἔστι. καί τοῦτο ἐστί τό τοῦ ἀντιχρίστου, ὅ ἀκηκόατε ὅτι ἔρχεται καί νῦν ἐν τῶ κόσμω ἐστίν ἤδη» (Αὐτόθι 4, 1-3). Καί ἐν τῆς Β΄ ἐπιστολῆ αὐτοῦ ἀναγινώσκομεν: «Ὅτι πολλοί πλάνοι εἰσῆλθον εἰς τόν κόσμον, οἱ μή ὁμολογοῦντες Ἰησοῦν Χριστόν ἐρχόμενον ἐν σαρκί. οὗτός ἐστιν ὁ πλάνος καί ὁ ἀντίχριστος». (Β΄ Ἰωάννου 7). Εἶναι βέβαιον ὅτι ὅτε ὁ Ἀπόστολος καί Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ἔγραφεν τάς ἐπιστολάς αὐτάς, (κατά τό 85-95 μ.Χ.), ὑπῆρχον πολλοί οἱ ὁποῖοι ἠμφισβήτουν ὅτι ὁ Χριστός ἦτο ὁ ἐνανθρωπήσας Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ Πατρός! Δηλαδή ὁ ἀντίχριστος ἐνεφανίσθη ἀπ' ἀρχῆ διά νά ἀμφισβητήση καί προσβάλη τό Πρόσωπον καί τό ἔργον τοῦ ἐνανθρωπήσαντος, κηρύξαντος, Σταυρωθέντος καί Ἀναστάντος Χριστοῦ καί ἑπομένως καί τό σωτηριῶδες ἔργον του, τό ὁποῖον ἀφῆκεν νά συνεχίζεται ἐν Ἁγίω Πνεύματι διά καί ἐν τῆς Ἐκκλησία Του. Κατανοουμένου καί βιουμένου τούτου εἶναι ἑπόμενον πᾶς Ὀρθόδοξος Χριστιανός καί ζῶν μέλος τῆς Ἐκκλησίας νά συνειδητοποιῆ ὅτι οἱ ἴδιοι ἀντίχριστοι τῆς ἀποστολικῆς ἐκείνης περιόδου, ἕως σήμερον, οὐδ' ἐπί στιγμήν ἐπαύσαντο νά μεθοδεύουν καί νά ἐπιχειροῦν ἀκριβῶς τό ἴδιον ἀντίχριστον ἔργον των, ὥστε νά εἶναι καταφανής ἡ διαχρονική συνεχής ἀντιπαράθεσίς των, κατά τοῦ Χριστοῦ καί πλέον εὐθέως καί κατά τῆς Ἐκκλησίας Του! Ὅλοι αὐτοί ἀντιπαρέρχονται ἤ καί ἀγνοοῦν τό γεγονός ὅτι τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ὡς Ἕναν Οὐράνιον καί ἐπίγειον Θεσμόν, τόν συγκροτεῖ καί τόν συνέχει Αὐτό τοῦτο τό Ἅγιον Πνεῦμα καί ὅτι ἐν Αὐτῆς παρατείνεται ὁ ἀναστάς Χριστός συνεχίζων τό σωτηριῶδες ἔργον του. Δι' αὐτό ἀκριβῶς σήμερον ὅλοι οἱ ἀντίχριστοι αἱρετικοί πολεμοῦν τήν Ἐκκλησίαν, διότι ἐφαντάσθησαν, ὅτι προσβάλλοντες Αὐτήν θά προσβάλουν ὅλην τήν ἀποκεκαλυμμένην ἀλήθειαν καί ὁλόκληρον τό σωτηριῶδες ἔργον τοῦ Χριστοῦ καί αὐτόν τόν Χριστόν! Ἡ μεγαλυτέρα δέ καί φοβερωτέρα ἐπίθεσίς των κατά τοῦ Χριστοῦ καί κατά τῆς Ἐκκλησίας Του εἰς τάς ἡμέρας μας, συντελεῖται διά τῶν Παλαιοημερολογιτικῶν σχισματοαιρέσεων, τάς ὁποίας οἱ ὠργανωμένοι αἱρετικοί προεκάλεσαν, καί μέ λύσσαν προκαλοῦν, ὡς μή δυνάμενοι νά προσβάλουν εὐθέως τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ. ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΠΕΛΘΟΝΤΑ 20όν ΑΙΩΝΑ ΚΑΙ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΤΑ ΤΟΝ 21ΟΝ ; Ἤδη ἀπό τάς ἀρχάς τοῦ μόλις ἀπελθόντος 20ου αἰῶνος, Προτεστάνται, Παπικοί καί ἐπίορκοι Ὀρθόδοξοι, ὠργανωμένοι ἐδέχθησαν, ὡμολόγησαν καί διεκήρυξαν ἀπό κοινοῦ τό «δόγμα» τοῦ συγχρόνου ἀντιχρίστου Οἰκουμενισμοῦ, κατά τό ὁποῖον «μετά ἀπό τά διαχρονικῶς προκληθέντα πλεῖστα σχίσματα, πλέον δέν ὑπάρχει Αὑτή ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, διότι Αὕτη διεμελίσθη καί ἐσκορπίσθη δι' αὐτῶν εἰς πολλάς ἐπί μέρους «Ἐκκλησίας»! Ἑκάστη δέ ἐξ αὐτῶν τῶν πολλῶν Ἐκκλησιῶν ἔχει μόνον μέρος ἐκ τῆς ἀληθείας καί ὄχι τήν καθολικήν ἀλήθειαν». Δηλαδή πρωτίστως καί οὐσιωδῶς βλασφημεῖται ἡ μοναδικότης τῆς Ἐκκλησίας καί θεωροῦνται ὡς ἐπί μέρους «Ἐκκλησίαι» ὅλαι αἱ Σχισματοαιρέσεις! Ἑπομένως σαφῶς ἔχομεν πλήρη ἄρνησιν καί βλασφημίαν κατά τῆς Ἐκκλησίας! Πέραν τούτων λέγουν περαιτέρω ὅτι, «ἔχουμε καθῆκον νά ἑνωθοῦμε ὅλες οἱ Χριστιανικές Ἐκκλησίες, ὥστε διά τῆς ἑνώσεώς μας αὐτῆς, νά προκύψη πάλιν αὐτή ἡ διά τῶν Σχισμάτων ἀπωλεσθεῖσα μία Ἐκκλησία»!!! Καί ἐπάγονται: «Εἰς αὐτήν τήν ἕνωσιν δέν θά ληφθοῦν ὑπ' ὄψιν αἱ Δογματικαί διαφοραί, (δηλαδή αἱ αἱρέσεις), διότι αὗται χωρίζουν, ἀλλά θά γίνη μέ βάσιν τήν χριστιανικήν ἀγάπην, ἡ ὁποία ἐπιφέρει τήν ἑνότητα»!!! Αὐτοί πλέον διά τῶν ἀνωτέρω ἐσχάτων βλασφημιῶν των, εὐθέως καί ἀπροκαλύπτως κραυγάζουν ὅτι εἶναι πρόδρομοι τοῦ ἀναμενομένου ἀντιχρίστου μέ τό «σφράγισμα» κ.λπ.!!! Η ΕΜΦΑΝΙΣΙΣ ΚΑΙ ΕΙΣΧΩΡΗΣΙΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΝ Αὕτη ἡ παναίρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὡς γνωστόν, προέκυψεν καταφανῶς καί ἐπισήμως κατ' ἀρχάς τό 1920, διά τῆς ΠΑΝΑΙΡΕΤΙΚΗΣ «Ἐγκυκλίου τῆς Πατριαρχικῆ Συνόδου τῆς Κων/λεως», ἐμεθοδεύθη δέ καί προωθήθη τό 1923 διά τοῦ λεγομένου «Πανορθοδόξου Συνεδρίου τῆς Κων/λεως», οὐσία ὅμως Μασονικοῦ-Οἰκουμενιστικοῦ, καί ἐπεβλήθη διά τῆς δικτατορικῶ τῶ τρόπω ἐπιβολῆ τοῦ Παπικοῦ Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου τό 1924, ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Ἀθηνῶν Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου. Ἀπορεῖ καί ἐξίσταται κάθε Ὀρθόδοξος, πῶς ταῦτα ἀπετολμήθησαν κατά τό 1920-1924 ὑπό Πατριαρχῶν, Ἀρχιεπισκόπων καί Συνόδων, ὑποτίθεται Ὀρθοδόξων μέχρι τότε!!! Βεβαίως, κάθε ἄλλο παρά Ὀρθόδοξοι ἦσαν, δεδομένου ὅτι πρό πολλοῦ εἶχον διαφθαρεῖ ὑπό τῆς Παναιρετικῆς Δύσεως (Παπισμοῦ καί Προτεσταντισμοῦ) καί ἰδιαιτέρως ὑπό τῆς ἑβραιομασονίας, ἡ ὁποία κατηύθυνεν τά πράγματα ἀκόμη καί διά Μασόνων Πατριαρχῶν καί Ἐπισκόπων!!! Εἶναι χαρακτηριστικόν ὅτι προκειμένου νά διατυπωθῆ, ἀποφασισθῆ καί ὑπογραφῆ ἡ περιβόητος παναιρετική «Συνοδική-Πατριαρχική Ἐγκύκλιος τοῦ 1920», προηγήθη μακρά κοινή προεργασία Παπικῶν Προτεσταντῶν καί Ὀρθοδόξων καί δή εἰς τόν χῶρον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, καθ' ἥν διετυπώθησαν ἰδιαιτέρως σχέδια αὐτῆς τῆς ἐγκυκλίου ὑφ' ὅλων, (αἱρετικῶν καί Ὀρθοδόξων), καί κατά τό προβλεπόμενον, κατόπιν θά ἐπελέγετο μεταξύ ὅλων τό καλύτερον, τό ὁποῖον θά διετυπώνετο εἰς ἐγκύκλιον ὑφ' ὅλων ἀποδεκτήν!... Παράδοξον τό ἀποτέλεσμα ἀλλά πραγματικόν! Ὅτε ἀνεγνώσθησαν καί ἐμελετήθησαν τά συντεταγμένα σχέδια αὐτῆς τῆς πρός ἔκδοσιν ἐγκυκλίου, (τά ὁποῖα, ὅπως ἐλέχθη, συνετάγησαν ἰδιαιτέρως παρά τῶν Παπικῶν, Προτεσταντῶν καί Ὀρθοδόξων), ἀπερρίφθησαν ὅλα καί μέ ἐνθουσιασμόν οἱ Παπικοί καί Προτεστάνται ἐνέκριναν τό κείμενον τοῦ «Ὀρθοδόξου Ἐπισκόπου», ὡς τήν καλυτέραν ἔκφρασιν τοῦ Σατανικοῦ Οἰκουμενισμοῦ!!! Τό κείμενον αὐτῆς τῆς ὑπογραφείσης «Πατριαρχικῆς-Συνοδικῆς Ἐγκυκλίου», ἐκτυπωθέν ἐν τοῖς Τυπογραφείοις τοῦ Πατριαρχείου, ἐπισήμως, πλήν μυστικῶς, ἀπεστάλη εἰς τούς Προκαθημένους ὅλων ἀδιακρίτως τῶν Ἐκκλησιῶν, ἤτοι Ὀρθοδόξων καί σχισματοαιρετικῶν!... Τό ἐν λόγω κείμενον ἔχει δημοσιευθεῖ, ἀνάτυπον ἐκ τοῦ πρωτοτύπου, εἰς τό βιβλίον, «ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΗΣ ΔΙΑΤΡΙΒΗΣ τοῦ κ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΪΔΗ», Ἀθῆναι 1985. Εἰς τό ἴδιον βιβλίον ἐκτίθενται καί τά περί τοῦ λεγομένου «ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ ΤΟΥ 1923», οὐσία ὅμως, ὡς προελέχθη, Μασονικοῦ ἐκτρώματος! Ἐπίσης ἐκτίθεται καί ἡ μέ βάσιν τό ψεῦδος, τήν ἀπάτην καί ἰδιαιτέρως τήν δολιότητα, ἐπιβολή τοῦ Παπικοῦ νέου ἡμερολογίου, ὑπό τοῦ μόλις πρός τόν σκοπόν αὐτόν, ἐκλεγέντος (Ἰούνιος 1923) εἰς Μητροπολίτην Ἀθηνῶν, τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου καί ἀμέσως μετωνομασθέντος εἰς Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν. Ταῦτα πάντα ἐκτίθενται καί εἰς τό βιβλίον τοῦ Θεοκλήτου Στράγκα «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑ» Τόμος Β΄. Η ΑΜΕΣΟΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΙΣ ΤΗΣ ΕΣΧΑΤΗΣ ΚΑΙ ΜΕΓΙΣΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΜΙΑΣ, ΑΓΙΑΣ, ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Ἡ ἄμεσος, ἀλλά καί σθεναρά ἀντίδρασις, ὑπό τοῦ πιστοῦ λείμματος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, δι' ἧ ἀντιμετωπίσθη ὅλη αὕτη ἡ ΕΣΧΑΤΗ καί ΜΕΓΙΣΤΗ Προδοσία-Αἵρεσις κατά τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ἱστορική καί ἀποτελεῖ σημαντικόν σταθμόν εἰς τήν νεωτέραν ἱστορικήν πορείαν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Τοῦτο τό πιστόν λεῖμμα τῆς Χάριτος, μέ μόνα δεδομένα τήν Ὀρθόδοξον συνείδησίν του καί τό ὑπό τῶν τριῶν Πανορθοδόξων Συνόδων τοῦ 16ου αἰῶνος, ΔΕΔΙΚΑΣΜΕΝΟΝ καί ΑΠΕΡΙΜΜΕΝΟΝ τοῦ Παπικοῦ Γρηγοριανοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, ἐν τέλει δέ καί τήν διάχυτον δυσωδίαν ἐκ τῶν ἀθλίων πράξεων καί γεγονότων τοῦ 1920, 1923 καί 1924, εἶπεν καί πάλιν ΟΧΙ εἰς τήν καταδεδικασμένην Παπικήν Καινοτομίαν τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ. Κατ' ἀρχάς τό ΟΧΙ αὐτό ὑπό τοῦ πιστοῦ λείμματος τῆς Ὀρθοδοξίας ἐστηρίχθη ἐπί τοῦ δεδικασμένου τῆς Καινοτομίας ὑπό τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων, ἐπί Ἱερεμίου τοῦ Β΄ τοῦ Τρανοῦ (κατά τά ἔτη 1583, 1587 καί 1593), καί ἐπί τοῦ γεγονότος ὅτι ἐπί ὁλόκληρα 342 ἔτη (1583-1924), ἡ Ὀρθοδοξία ἐσεβάσθη αὐτάς τάς καταδικαστικάς ἀποφάσεις τῶν Πανορθοδόξων Ἁγίων Συνόδων! Οὕτω τό πιστόν τοῦτο λεῖμμα αὐθημερόν, ναί, αὐθημερόν(!), ὡμολόγησεν καί διεκήρυξεν ὅτι δέν δέχεται, ἀλλά καί καταδικάζει τήν ἐπιβολήν τῆς Καινοτομίας, συνωδά ταῖς ἀνωτέρω Ἁγίαις Πανορθοδόξοις Συνόδοις, τάς ἀποφάσεις τῶν ὁποίων ἐθεώρησεν καί ἀξιολόγησεν ὡς ἀποφάσεις ἐχούσας τό κῦρος τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἀφοῦ καί αἱ ἐν λόγω Πανορθόδοξοι Σύνοδοι ἐλειτούργησαν καί ἐνήργησαν ὡς ἀδιάκοπος συνέχεια ἐκείνων, ἐν τῶ ἰδίω πνεύματι τῆς Ὀρθοδοξίας! Ἄς ἔλθουν κἄν σήμερον οἱ καινοτόμοι, ὅπως ἄλλωστε ἀδιαλείπτως τούς καλοῦμεν, νά διαλεχθῶμεν δημοσίως, δηλαδή ΕΠΙΣΗΜΩΣ, ΚΑΝΟΝΙΚΩΣ καί ΟΡΘΟΔΟΞΩΣ, διά νά προκύψη τί ἔγινε τόν 16ον αἰῶνα, διατί ὄχι μόνον δέν ἐγένετο δεκτή τότε ὑπό τῆς Ὀρθοδοξίας ἡ Παπική Νεοημερολογιτική Καινοτομία τοῦ 1582, (τοῦ Πάπα Γρηγορίου τοῦ ΙΓ΄), ἀλλά καί κατεκρίθη καί κατεδικάσθη! Διατί ὅμως αὗται αἱ καταδικαστικαί ἀποφάσεις τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων, ὅπως ἐλέχθη, ἔγιναν σεβασταί ἐπί περίπου 4 αἰῶνας, καί ἀπό τό 1920-1924 τά πάντα διεγράφησαν. Διότι ὁ Οἰκουμενισμός, ἀνεξέλεγκτος πλέον, ἄλλοτε ὡς πονηρά ἀλώπηξ καί ἄλλοτε ὡς λυσσασμένος λύκος, τρέχει, πλανᾶ καί κατασπαράσσει Ὀρθοδόξους. Οὕτω θά ἴδη πᾶς τις ἐνδιαφερόμενος καί ποίας συνεπείας ἔσχεν καί ἔχει ἐξ ἀρχῆ ἡ Παπική καινοτομία, ἡ «διορθοσούλα» ὅπως τήν ἀποκαλοῦν, καί ποῦ εὕρηται σήμερον ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, δηλαδή εἰς τόν Παπικόν-Νεοημερολογιτικόν Οἰκουμενισμόν, ἤ εἰς τό Πιστόν Λεῖμμα τῆς Ὀρθοδοξίας, τό ὁποῖον τό 1924 δέν ἐκοινώνησε τῆς Καινοτομίας των, ἀλλά καί τήν ἐνέπτυσεν τρίς καί τήν ἀπέκλεισεν συνωδά τῶν ἀποφάσεων τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων τοῦ 16ου αἰῶνος. Ἄς μήν βιασθῆ οὐδείς νά εἴπη αὐτό τό ὁποῖον ἰσχυρίζεται ὁ Νεοημερολογιτισμός: «μετά ποίου νά διαλεχθῶμεν, καθ' ἥν στιγμήν δέν ἐλέγχεσθε ἀπό τάς διαιρέσεις σας, δηλαδή τά παλαιοημερολογιτικά σχίσματα, τά ὁποῖα ἕκαστον βλασφημεῖ ὅτι εἶναι Ἐκκλησία Γ.Ο.Χ.»; Ὄχι, λέγομεν πρός ὅλους αὐτούς, διότι «αἱ Παλαιοημερολογιτικαί αὗται Ἐκκλησίαι», εἶναι ἐκτρώματα τῶν ἐγκαθέτων Νεοημερολογιτῶν εἰς τόν χῶρον τῶν Ὀρθοδόξων, οἱ ὁποῖοι μέ τά σχίσματα ἐνήργησαν καί ἐνεργοῦν καί ταύτην τήν ἐσχάτην ἱεροσυλίαν διά λογαριασμόν τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ!... Προεκάλεσεν λοιπόν τά σχίσματα αὐτά ὁ Νεοημερολογιτισμός, διά τῶν ἐγκαθέτων του, καί μέ πρῶτον τόν πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομον Καβουρίδην τό 1937, διότι δέν ἦτο καί δέν εἶναι καί σήμερον εἰς θέσιν νά παρακαθήση εἰς ἕνα Κανονικόν καί Ὀρθόδοξον Διάλογον καί νά ἀντιμετωπίση τά αἴτια, τούς σκοπούς, καί ἐν γένει τήν ἱστορικήν καί ἀναμφισβήτητον πραγματικότητα, ἀπό τό 1920, 1923 καί 1924 καί κατόπιν καί μέχρι σήμερον!... Ἡμεῖς ὡς Ἱερά Σύνοδος καί σήμερον, χάριτι Χριστοῦ, ἐν πλήρει ἐπιγνώσει ζητῶμεν ὅπως κατ' ἀρχάς ἐξετασθῆ τό Σχίσμα τοῦ 1924, καί κατόπιν καί ὅλα τά ὑπό τῶν ἐγκαθέτων προκληθέντα «Παλαιοημερολογιτικά» Σχίσματα, ἤτοι τοῦ 1937, γνωστοῦ ὡς Φλωρινικοῦ, μεθ' ὅλων τῶν θυγατρικῶν του, καθώς καί αὐτά τοῦ 1995 καί τοῦ 2005. Ἀμφότερα καί ταῦτα προκληθέντα ὑπό ἐπιόρκων πρώην ἐπισκόπων μας βεβαιοῦν ὅτι εἰς τάς ἡμέρας μας κατεληστεύθη ἡ Ὀρθόδοξος Χριστιανική συνείδησις ὄχι μόνον τοῦ πιστοῦ Λαοῦ, καί πλέον, ὡς ἤδη προείρηται, Νεοημερολογῖται καί Παλαιοημερολογῖται εἰς τήν πλειονότητά των ἁπλῶς ΘΡΗΣΚΕΥΟΥΝ, ὅπως οἱ ὀπαδοί ὅλων τῶν θρησκειῶν, ἤτοι τῶν διαφόρων ἀνθρωπίνων θρησκευτικῶν κατασκευασμάτων!... Σήμερον εἰς τούς περισσοτέρους «Παλαιοημερολογίτας» ἐπικρατεῖ μία νοσηρά θρησκευτικότης καί ὄχι ἡ Χριστιανική Ὀρθόδοξος Πίστις! Χριστιανός Ὀρθόδοξος εἶναι ὁ πιστός, ὁ ὁποῖος ἔχει μυστικήν σχέσιν καί κοινωνίαν μετά τῆς ἀποκεκαλυμμένης ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ, καί προσωπικῶς μετά τοῦ Χριστοῦ, ὅπερ μυστικῶς καί ὑπό ὑποκειμενικάς προϋποθέσεις, ἐπιτυγχάνεται μόνον ἐντός τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ὡς Ἱερά Σύνοδος, ταῦτα προτάσσομεν, προκειμένου νά ἀκολουθήση ἡ ἀνάλυσις καί ὁ ἔλεγχος τῆς μόλις τελευταίας περιόδου, καθ' ἥν διά τῶν πολλῶν ἐνσκυψασῶν Παλαιοημερολογιτικῶν ψευδοσυνόδων καί ψευδοεκκλησιῶν, πλέον προωθεῖται καί ὁ χείρων τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, δηλαδή ὁ Παλαιοημερολογιτικός, ὁ ὁποῖος καταφανῶς ἐξυπηρετεῖ τό ἔργον τοῦ ἀντιχρίστου, ἀφοῦ δι' αὐτῶν τῶν ψευδοσυνόδων καί ψευδοεκκλησιῶν, ἐπιχειρεῖται καί ἐνεργεῖται ἡ μεγίστη σύγχυσις καί κορυφώνεται ἡ μεγίστη καί ἐσχάτη βλασφημία κατά τῆς Ἐκκλησίας. Ὡς ἐκ τούτου ἐπιβάλλεται ἡ ἔκθεσις καί ἔλεγχος ὅλων αὐτῶν τῶν ψευδοεκκλησιῶν, ὡς εὐθέως βαλλουσῶν κατά τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. ΤΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΦΕΥΡΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΝ ΓΕΝΕΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ Κατόπιν τῶν ἀνωτέρω εἶναι προφανές ὅτι ζῶμεν εἰς ἀποκαλυπτικούς χρόνους, ἡ δέ εὐθύνη μας εἶναι μεγίστη! Ὡστόσον δέν πρέπει νά μᾶς ἀπασχολῆ καί νά μᾶς προβληματίζη τό γεγονός ὅτι σήμερον ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἰς τήν Ἑλλάδα ἀλλά καί γενικώτερον ἐκπροσωπεῖται καί ἐκφράζεται ὑπό ἐλαχίστων, ταπεινῶν καί ἀδυνάμων κατά κόσμον, διό πρωτίστως δέον ὅπως μᾶς διακρίνη ἡ χριστιανική ταπείνωσις καί ἔχωμεν ζῶσαν ἀγάπην, Πίστιν καί ὁμολογοῦμεν αὐτήν. Ὑπ' αὐτάς τά προϋποθέσεις δυνάμεθα νά ἐλπίζωμεν καί νά πιστεύωμεν ὅτι ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος καί ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος, ὅπως προελέχθη, παρατείνεται εἰς τούς αἰῶνας διά τῆς Ἐκκλησίας Του, θά μᾶς ἀξιώση, κατ' αὐτάς τάς πολύ δυσκόλους ἡμέρας, νά φανῶμεν ἄξιοι Διάδοχοι τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί τῶν Ἁγίων Πατέρων εἰς τό ἔργον τῆς Ἐκκλησίας καί γενικώτερον ὅλοι ἄξια μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Ὅσα ἀκροθιγῶς ἤδη ἐξεθέσαμεν διά τήν ἀποκαλυπτικήν Ἐκκλησιαστικήν περίοδον 1920-1924 καί ἐντεῦθεν, εἶναι ἀσφαλῶς ὀλίγα ἐκ τῶν πολλῶν, ὡστόσον ὅμως, σημαντικά καί ἱκανά διά κάθε εὐλαβῆ, ὥστε νά προβληματισθῆ καί ἀναζητήση νά μελετήση τήν περίοδον αὐτήν περισσότερον, προκειμένου νά πάρη θέσιν ὡς πρόσωπον, τό ὁποῖον ἀναζητεῖ τήν Σωτηρίαν του. Συνεχίζοντες τήν μελέτην-ἔκθεσιν τῶν σημαντικῶν σταθμῶν τῆς Ἐκκλησιαστικῆς περιόδου ἀπό τό 1924 καί ἐντεῦθεν, καθ' ἥν ἐπιμελῶς, προεκλήθησαν μισητά Σχίσματα ἤ μᾶλλον Σχισματοαιρέσεις καί Ψευδοεκκλησίαι, καλούμεθα νά ἐπιδείξωμεν τήν δέουσαν ἀνησυχίαν καί προσοχήν, δεδομένου ὅτι δέν πρόκειται περί ὡρισμένων θεμάτων τά ὁποῖα ἔκλεισαν, ἀλλά συνεχίζονται καί πρό πάντων ἀποτελοῦν προπετάσματα αὐτοῦ τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ! Εἰς τό σημεῖον αὐτό ὡς Ἱερά Σύνοδος ἐπαναλαμβάνομεν τήν μεγάλην ἀλήθειαν, ἡ ὁποία ἤδη διετυπώθη καί ἐτονίσθη, ὅτι γενικῶς ὁ Νεοημερολογιτικός-Οἰκουμενισμός, δέν ἠδυνήθη ποτέ ἐλεύθερα καί βάσει τῆς ἀληθείας καί τῶν πραγματικῶν ἱστορικῶν γεγονότων νά συζητήση, δηλαδή δέν ἐτόλμησε νά διαλεχθῆ ἐπί τοῦ θέματος «Τό σχίσμα τοῦ 1924», ὅπως ἐπανειλημμένως, ἀλλά καί πάλιν ἐπισήμως διά τοῦ παρόντος τοῦ ζητεῖται! Ἄν, ὡς διατείνεται, ἐκπροσωπῆ καί ἐκφράζη τήν Ἐκκλησίαν, ἰδού νά παρακαθήση ἐπί τῆς κοινῆ τραπέζης διά νά ἐξετάσωμεν τό θέμα καί ὅπου προκύψη ἡ ἀληθής Ἐκκλησία, ἐκεῖ ἐν ταπεινώσει νά ὑποταχθῶμεν ὅλοι! Πῶς καί διατί μέχρι σήμερον ὁ Νεοημερολογιτισμός ἐν τῶ συνόλω του σιωπῶν ἐπί τῆς οὐσίας, κάκιστα δέ ἀμυνόμενος ἐξαντλεῖται εἰς ὅλως ψευδεῖς διαστροφάς, προκαλεῖ σχίσματα καί μονίμως θρασύτατα ἀντιποιεῖται τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος; Εἶναι σοβαρά, ἀλλά καί ἀπολύτως καθαρά εἰς τήν ἔρευνά των, τά θέματα καί δέν ἐπιδέχονται διαστροφάς, ψεύδη καί ἀπάτας. Ἡ ἱστορική καί ἡ πραγματική ἀλήθεια διά τάς Πανορθοδόξους Συνόδους τοῦ 1583, 1587 καί 1593 δέν ἐπιδέχεται ἀμφισβητήσεις! Νά ἐξετασθῆ ἑπομένως ἀπό ἱστορικῆς καί Ἐκκλησιαστικῆς ἀπόψεως ἡ ἀλήθεια καί τό κῦρος τῶν ἀποφάσεων, Αὐτῶν τῶν Ἁγίων Πανορθοδόξων Συνόδων. Διατί αἱ ἐν λόγω ἀποφάσεις ἔγιναν σεβασταί ἀπό τότε καί μέχρι τό 1924, καί διατί τό 1924 κατελύθησαν; Ὑπό ποίας δεοντολογίας καί τίνι τρόπω ἐπεβλήθη ὁ Παπικός Νεοημερολογιτισμός; Εἶναι Οἰκουμενισμός ἤ ὄχι, ὁ ἐπιβληθείς τό 1924 Νεοημερολογιτισμός; Εἶναι τό πρῶτον πραγματικόν βῆμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἰς τόν χῶρον τῆς Ὀρθοδοξίας, καθώς ἀναφέρεται εἰς τήν ἐγκύκλιον τοῦ 1920 καί ὅπως ἔκτοτε διαχρονικῶς προκύπτει ἐν τῆς πράξει ἤ ὄχι; Ὡς ἐκ τούτων καί μόνον, δέν εἶχον καθῆκον νά τόν ἀρνηθοῦν τό 1924 καί νά παραμείνουν ἑδραῖοι καί ἀμετακίνητοι εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν οἱ Πατέρες μας καί ἀκολούθως καί ἡμεῖς; ΕΥΛΟΓΩΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΙΧΟΝ! Τό 1924 προκύπτουν «Παλαιοημερολογῖται» ἤ οἱ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΑΙ; Ἰδού διατί ἐπιβάλλεται ἡ ἐπί τῶν πηγῶν καί τῶν πραγματικῶν ἱστορικῶν γεγονότων ἐντριβή καί πραγματικός διάλογος ἐν ἀγάπη καί ἀληθεία. Ἐν προκειμένω ἀπαιτεῖται, ὅσον εἶναι δυνατή, ἡ ἀναφορά εἰς χαρακτηριστικούς σταθμούς τῆς πορείας τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀπό τό 1924 μέχρι σήμερον, καί κυρίως πῶς καί διατί προέκυψαν αἱ Παλαιοημερολογιτικαί Σχισματοαιρέσεις-ψευδοεκκλησίαι, ἐνῶ προηγουμένως δέον νά τεθῆ καί πάλιν τό ἐρώτημα: Ἡδύνατο τό 1924 καί ἐδικαιοῦτο ἀπό Ὀρθοδόξου καί Κανονικῆ ἀπόψεως τό Πιστόν Λεῖμμα τῆς Χάριτος νά ἀπορρίψη καί ἀποκηρύξη ὡς σχισματοαίρεσιν τόν Νεοημερολογιτισμόν, μέ μόνον δεδομένον τό ὑπό τῆς Ὀρθοδοξίας ΚΑΤΑΔΕΔΙΚΑΣΜΕΝΟΝ τοῦ Παπικοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ ἤδη ἀπό τόν 16ον αἰῶνα; Ἐκεῖναι αἱ Πανορθόδοξοι Σύνοδοι τοῦ 16ου αἰῶνος καί αἱ ἀποφάσεις των, ἦσαν καί παρέμειναν ἀλλά καί παραμένουν εὐθυγραμμισμέναι μέ τήν Καθολικήν Ὀρθοδοξίαν, τῶν Ἁγίων 7 Οἰκουμενικῶν καί ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Ἁγίων Συνόδων, ἤ ὄχι; Πῶς λοιπόν, ὑπό ποίων καί διατί κατελύθησαν; Ποίας συνεπείας ἔσχεν διά τούς καινοτόμους ἐκείνους καί τούς μέχρι σήμερον, τό μοιραῖον γεγονός τοῦ 1924, τό ὁποῖον ἔλαβεν τεραστίας διαστάσεις, ἀφοῦ σημειωθήτω ὅτι ἐν μικρᾶ παρόδω τοῦ χρόνου, ἐγένετο καί ἡ ἀποκάλυψις, α) Τῆς «Ἐγκυκλίου τοῦ 1920», β) Τοῦ Ὀρθῶς χαρακτηριζομένου «Μασονικοῦ Συνεδρίου τοῦ 1923» καί γ) Τῆς δικτατορικῶ τῶ τρόπω ἐπιβολῆ τοῦ Παπικοῦ ἡμερολογίου, «ὡς πρώτου βήματος πρός τόν Οἰκουμενισμόν»! Ὡς ἐκ τούτου ὡς Ἱερά Σύνοδος κρίνομεν ὅλως ἀπαραίτητον καί πάλιν νά τονισθῆ ὅτι μέχρι καί σήμερον οἱ Καινοτόμοι Σχισματοαιρετικοί, ὄχι μόνον δέν κατεδέχθησαν νά διαλεχθοῦν, ἀλλά δέν ἔπαυσαν καί νά ψεύδωνται, νά ἐξαπατοῦν καί νά βλασφημοῦν, καί τοῦτο ἀποκλειστικῶς διά νά ἐπιβιώνη ἡ ἐσχάτη σχισματοαίρεσις τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ καί Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ! ΕΛΑΧΙΣΤΑ ΕΚ ΤΩΝ ΠΟΛΛΩΝ ΨΕΥΔΩΝ ΤΩΝ Κατονομάζωμεν ὡρισμένα ψεύδη τῶν ἀμετανοήτων Καινοτόμων, τά ὁποῖα ἀναμασῶνται διαχρονικά: α) «Δέν εἶναι, λέγουν, γνήσιαι αἱ Πανορθόδοξοι ἀποφάσεις τοῦ 16ου αἰῶνος»! Τοῦτο εἶναι γελοῖον ψεῦδος καί ἀνάξιον τούτη τήν ὥρα νά ἀναθεωρηθῆ, διότι αἱ πηγαί εἶναι ἀπολύτως ἀξιόπιστοι, τό δέ συγκεκριμένον γεγονός μαρτυρεῖται καθολικῶς ἀπ' ὅλους τούς ἱστορικούς, ἀκόμη καί ἀπ' αὐτούς, οἱ ὁποῖοι τολμοῦν νά ψεύδωνται, ἐνῶ ταυτοχρόνως δέν ἐντρέπονται διότι αὐτοδιαψεύδονται, ὑπό τῶν ἰδίων των συγγραμμάτων των, ὅπως ὁ ἡγηθείς καί ἐπιβαλών τόν Οἰκουμενιστικόν Νεοημερολογιτισμόν, τόν Μάρτιον τοῦ 1924 Χρυσόστομος Παπαδόπουλος! Ἰδού λοιπόν τό πρῶτον, καθ' ἡμᾶς, ψεῦδος των νά ἐξετασθῆ. β) Εἶναι «σχισματικοί» λέγουν, οἱ «Παλαιοημερολογῖται»! Ὄχι, δέν εἴμεθα οὔτε «σχισματικοί», οὔτε «Παλαιοημερολογῖται», διότι τόσον οἱ Πατέρες μας τό 1924, ὅσον καί ἡμεῖς ἔμειναν καί ἐμμένομεν πιστοί, ἑδραῖοι καί ἀμετακίνητοι εἰς τήν ὑπερδισχιλιετῆς ζῶσαν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, διό εἴμεθα μόνον ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ. Ἀντιθέτως σχισματοαιρετικοί κατεστάθησαν τό 1924 οἱ δεχθέντες τόν καταδικασμένον Παπικόν καί κατ' ἐπέκτασιν Οἰκουμενιστικόν Νεοημερολογιτισμόν! Δηλαδή οἱ Πατέρες μας μέχρι τό 1924 ἦσαν «Παλαιοημερολογῖται»; γ) «Δέν ἔχουν οἱ Παλαιοημερολογῖται Ἀποστολικήν Διαδοχήν», «δέν ἔχουν μυστήρια»! Ὅσον ἀφορᾶ εἰς τήν ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΔΙΑΔΟΧΗΝ, αὕτη δέν διεκόπη καί δέν ἐξέλιπεν οὔτε λεπτόν εἰς τήν Ἐκκλησίαν, καίτοι ἀπό τό 1924 ἕως τό 1935 ἔλειπεν ὁ ἐπισκοπικός βαθμός, διότι ὁ Δικτάτωρ-Παποκαῖσαρ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, ἄλλους ἐκ τῶν ἐπισκόπων τῆς Συνόδου του, τούς ἠξηπάτησεν καί ἄλλους τούς ἐφίμωσεν. Παρέμεινεν δέ καί θά παραμείνη εἰς τούς αἰῶνας ὡς ἡ μεγίστη ἐκτροπή τοῦ Συνοδικοῦ θεσμοῦ ἡ σχετική Ε΄ Ἱεραρχία τῆς 24-30 Δεκεμβρίου 1923! Ὡστόσον οἱ Ὀρθόδοξοι Ἱερεῖς κατά τήν ἀπό τό 1924-1935 περίοδον ἦσαν ἀρκετοί καί ὅλα τά Μυστήρια, ἐκτός τῆς χειροτονίας Κληρικῶν, ἐτελοῦντο ΚΑΝΟΝΙΚΩΤΑΤΑ καί ΕΓΚΥΡΩΤΑΤΑ. Ἑπομένως οὐδέποτε διεκόπη ἡ Ἀποστολική Διαδοχή, εἰς τούς ἐμμένοντας εἰς τήν δισχιλιετῆς Παράδοσιν, ἐνῶ τό 1935 ἡ Ἐκκλησία ἐπανέκτησεν καί τόν ἐπισκοπικόν βαθμόν, τοῦ ὁποίου ἐπί δεκαετίαν ἐστερήθη, διότι «ὅλα τἄσκιαζε ἡ φοβέρα καί τά πλάκωνε» ἡ Οἰκουμενιστική Παναίρεσις!... ΕΠΑΝΑΚΤΑΤΑΙ ΚΑΙ Ο ΕΠΙΣΚΟΠΙΚΟΣ ΒΑΘΜΟΣ Ἀφοῦ λοιπόν τό Ὀρθόδοξον πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, Κληρικοί, Μοναχοί καί Λαϊκοί, ἐδοκιμάσθησαν ἐπί ὁλόκληρον δεκαετίαν, τόν Μάϊον τοῦ 1935, μετά ἀπό 10ετεῖς σκληράς καί ἀδιακόπους διαμαρτυρίας, αἱ ὁποῖαι ἐλάμβανον σοβαράς διαστάσεις καθ' ὅλας τάς Συνοδικάς συνεδριάσεις τῆς ἐξηπατημένης καί καταδυναστευομένης Νεοημερολογιτικῆ Ἱεραρχίας, τό 1935 τρεῖς Ἀρχιερεῖς ἀποκηρύσσουν τήν καινοτόμον Νεοημερολογιτικήν Ἱεραρχίαν καί διακηρύσσουν, κατά τόν πλέον ἐπίσημον καί σαφῆ τρόπον ἐνώπιον 25.000 περίπου Ὀρθοδόξων, τήν Ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν ἐπισήμως καί οὔτω ἐπιστρέφουν εἰς τήν πρό τοῦ 1924 Ἐκκλησίαν, τήν ὁποίαν ἀδιακόπως ἐξεπροσώπουν καί ἐξέφραζον οἱ Γ.Ο.Χ. Μετά τήν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ καί τήν πανηγυρικήν ἕνωσιν, οἱ τρεῖς οὗτοι Ἀρχιερεῖς μετέβησαν αὐθημερόν εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τῆς Παναγίας Πευκοβουνογιατρίσσης παρά τήν Κερατέαν, ὅπου ἐπεκύρωσαν καί τρανώτατα διεκήρυξαν τήν Ὁμολογίαν των, προβάντες χωρίς τήν παραμικράν καθυστέρησιν καί εἰς χειροτονίας ἑτέρων τεσσάρων Κληρικῶν εἰς Ἀρχιερεῖς! Τοῦτο τό γεγονός ὑπῆρξεν ἡ μεγίστη καί ἡ ἰσχυροτέρα ΟΜΟΛΟΓΙΑ, ἡ ὁποία εἰς τήν κυριολεξίαν, ἀπεγοήτευσεν καί ἐτσάκισε τόν Νεοημερολογιτικόν-Οἰκουμενισμόν, ὁ ὁποῖος ἐπερίμενεν, ἐλλείψει Ἀρχιερέων, νά σβήση ἡ Ὀρθοδοξία! Διό, ἀμέσως ἐν μιᾶ νυκτί, ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, τῆς συμβολῆς καί τοῦ πολιτικοῦ καθεστῶτος, ἔλαβεν τοιαῦτα μέτρα, ὥστε εἰς ἐλάχιστον χρόνον (αὐθημερόν) διέλυσεν τήν μόλις συγκροτηθεῖσαν Κανονικήν καί Ὀρθόδοξον Ἱεράν Σύνοδον, διώξας καί ἐξωρίσας τούς ὁμολογητάς Ἀρχιερεῖς! Ὡστόσον τήν Συνοδικήν ὁμολογίαν τοῦ 1935 καί πρό πάντων τάς ἐπισκοπικάς χειροτονίας, ἤγουν τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν, παρά τάς ἀπεγνωσμένας ἐνεργείας τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου καί ὅλων τῶν διαδόχων του, δέν κατώρθωσαν ποτέ νά τήν διακόψουν καί νά τήν ἐξαλείψουν. Αὐτός εἶναι ὁ λόγος διά τό ὁποῖον ἀπεγνωσμένως, ἀναιδῶς καί ἱεροσύλως ψεύδονται, συκοφαντοῦν καί ἀπατηλῶς ἀγωνίζονται νά αὐτοδικαιωθοῦν! Κηρύττοντες μέ ὅλα τά μέσα πού διαθέτουν ὅτι οἱ Γ.Ο.Χ. δῆθεν «δέν ἔχουν Ἀποστολικήν Διαδοχήν»(!) ὁμολογοῦν λαμπρότερον τοῦ ἡλίου ὅτι οἱ ἴδιοι μέ τόν Νεοημερολογιτισμόν των δέν ἔχουν Ἀποστολικήν Διαδοχήν. Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΕΓΚΑΘΕΤΩΝ ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΟΥΝ ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΨΕΥΔΟΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Πρό αὐτῆς τῆς πραγματικότητος ὁ Χρ. Παπαδόπουλος καί εὐρύτερον τά σκοτεινά κέντρα τοῦ Παπικοῦ, Προτεσταντικοῦ καί Νεοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἤδη ἀπό τό 1932 ἤρχισαν νά ἀποστέλλουν ἐγκαθέτους των, οἱ ὁποῖοι εἰσεχώρησαν καί εἰς τό Διοικητικόν σῶμα τῆς Ἐκκλησιαστικῆ Κοινότητας τῶν Ὀρθοδόξων, ἤτοι εἰς τήν «Πανελλήνιον Θρησκευτικήν Ἐκκλησιαστικήν Ὀρθόδοξον Κοινότητα», (Π.Θ.Ε.Ο.Κ.), ὥστε κατ' αὐτόν τόν τρόπον νά περιέλθη εἰς χεῖρας των ἡ διοίκησις ὅλων τῶν ἀνά τό Πανελλήνιον 800 ἐνοριῶν καί Παραρτημάτων, καί κατόπιν σύν τῶ χρόνω νά σβήση καί ἡ ΟΜΟΛΟΓΙΑ-ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί πρό πάντων νά ἐκλείψη ἡ Γνησία καί ἀδιάκοπος ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ εἰς Αὐτήν. Τήν ἰδίαν ἀκριβῶς περίοδον ἔχομεν σαφῆ τήν τάσιν νά μετατρέψουν τήν ἐν διωγμῶ εὑρισκομένην Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ εἰς ἕναν ἀνώδυνον κενόν «Παλαιοημερολογιτισμόν»! Δηλαδή ὁ Νεοημερολογιτισμός ἐπέτρεπε καί προωθοῦσε (καί συνεχίζει νά προωθῆ) μίαν ψευδοπαλαιοημερολογιτικήν ΚΕΝΗΝ Ἐκκλησιαστικήν Κοινότητα «δεκατριμεριτῶν» καί πάντως ἐξηρτημένην Πνευματικῶς καί Διοικητικῶς ἀπό αὐτόν. Τοῦτο πρέπει νά δεχθῶμεν ὅτι τό ἐπέτυχον ἐν πολλοῖς, ἀλλά καί ἀπέβη καί ἀποβαίνει μοιραῖον κατά τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐξαιρέτως εἰς τάς ἡμέρας μας! Διά τόν λόγον αὐτόν εἶναι μεγίστης σημασίας ὅτι «θέτομεν τόν δάκτυλον ἐπί τόν τύπον τῶν ἥλων»! Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ πρ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ Τό ἔργον τοῦτο κατά τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀπό τό τέλος τοῦ 1935, ὑπευθύνως ἀνέλαβεν ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος, ὅστις ἐσκεμμένως παρέμεινεν εἰς τό Παλαιόν καί μετά τό 1935 καί τό 1937, ὡς ἐγκάθετος «Παλαιοημερολογίτης» τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ! Δηλαδή ἔμεινεν ὄχι μόνον ἕνας κενός παλαιοημερολογίτης, ἀλλά καί ὄργανον, τό ὁποῖον θά ἐξετέλει ὅσα δέν ἡδύνατο νά ἐκτελῆ ὁ Νεοημερολογιτισμός. Ὁ ρόλος του ἐν προκειμένω ἦτο νά στηρίξη ἕναν «παλαιοημερολογιτισμόν», ὑπό τήν πνευματικήν καί διοικητικήν ἐξάρτησιν τῆς Καινοτόμου Σχισματοαιρετικῆ Συνόδου. Ἕναν Παλαιοημερολογιτισμόν χωρίς ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ-ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΝ καί χωρίς ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΔΙΑΔΟΧΗΝ, ἀλλά καί ἀπολύτως ἐξηρτημένον διοικητικῶς καί πνευματικῶς ἀπό τοῦ Οἰκουμενιστικοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ!... Τά πράγματα καταβοοῦν ὅτι τοῦτο ἀκριβῶς εἰς τάς ἡμέρας μας κατέστη αὐτοσκοπός καί ἐνεργεῖται πυρετωδῶς!... Ἐν πάση συντομία, πρέπει νά εἴπωμεν ὅτι ὁ ἐν λόγω πρώην ὁμολογητής, λόγοις καί ἔργοις, (βεβαίως, καί τοῦτο μόλις δι' ὀλίγους μῆνας, ἤτοι ἀπό τοῦ Μαΐου τοῦ 1935 καί μέχρι τοῦ Φθινοπώρου τοῦ ἰδίου ἔτους), προσέφερεν ὅ,τι ἱερώτερον, πολυτιμώτερον καί Ἐκκλησιαστικώτερον ἠδύνατο νά προσφέρη, καί αὐτό ἦτο ἡ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ! Δυστυχῶς ὅμως διά τόν ἴδιον, ἀπό τοῦ Φθινοπώρου τοῦ 1935, εὑρισκόμενος εἰς τήν ἐξορίαν, ἐπισήμως πλέον ἤρχισεν νά ἀρνῆται καί νά ἐμπτύη κατά τῆς ἀπό τοῦ Μαΐου τοῦ 1935 καλῆς Ὁμολογίας καί ἐπί τῶν ἱστορικῶν ἐκείνων Ἐπισκοπικῶν Χειροτονιῶν! Ἐνήργησεν ὡς νά ὥμοσεν εἰς τόν Πονηρόν νά διακόψη καί ἐξαλείψη γενικῶς τήν Ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν καί κυρίως, πάση θυσία, νά μήν γίνη πλέον νέα χειροτονία οὔτε ἐπισκόπου, οὔτε ἱερέως ἤ Διακόνου! Οὕτω ἐπίστευεν ὅτι θά ἐξέλιπεν σύντομα καί ἡ ἀρχιερωσύνη καί ἡ Ἱερωσύνη καί οἱ Ὀρθόδοξοι θά ἀνεζήτουν κληρικούς ἀπό τόν Νεοημερολογιτισμόν ὁπότε δολίως θά ἐξηρτῶντο ἀπό πάσης ἀπόψεως, Διοικητικῆ καί Πνευματικῆ ἀπό αὐτόν, κατ' αὐτόν δέ τόν τρόπον τό «Παλαιοημερολογιτικόν» ἤδη θά ἦτο πολύ γρήγορα λελυμένον! Αὐτό ἀκριβῶς τό ἔργον ἀνέλαβεν νά ἐκτελέση καί ὁλοκληρώση ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος Καββουρίδης! Τά γεγονότα σήμερον καταβοοῦν αὐτάς τάς ἀληθείας, διότι ἰδιαιτέρως σήμερον κραυγαλέως ἐνεργοῦνται συστηματικώτερον. Περιττόν νά τονίσωμεν τό γεγονός ὅτι τό προκληθέν Φλωρινικόν Σχῖσμα, δέν παρέμενεν μόνον ὡς χαίνουσα πληγή εἰς τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά προεκάλεσε καί ἕτερα «θυγατρικά» τοιαῦτα... ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΠΡΟΣΚΡΟΥΟΥΝ ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ ΒΡΕΣΘΕΝΗΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΥΠ’ ΑΥΤΟΥ ΜΟΝΟΥ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΤΟ 1948 Ἐν ἀντιθέσει πρός τόν πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομον, ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος, παραμείνας εἰς τήν ἀπό τό 1924 Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν καί ἐνδιαφερόμενος νά μήν ἐκλείψη καί ἡ Ἀποστολική Διαδοχή, ἐποίησεν τό πᾶν ἵνα φέρη εἰς τήν ἀρχικήν του ὁμολογίαν τόν πρ. Φλωρίνης καί πρό πάντων νά προβοῦν ἀπό κοινοῦ εἰς νέας ἐπισκοπικάς χειροτονίας πλήν δέν τό ἐπέτυχεν, διότι αἱ σκοτειναί δυνάμεις δέν ἔπαιζον!... Ἐπίσης καί ὁ ἐπαμφοτερίζων Κυκλάδων Γερμανός Βαρυκόπουλος, (ὁ ὁποῖος ἐχειροτονήθη εἰς ἀρχιερέα τό 1935), ἄλλοτε ὡμολόγει καί ἄλλοτε ἐσιώπα, ἐνῶ μονίμως ἠρνεῖτο νά συμμετάσχη εἰς νέαν χειροτονίαν ἐπισκόπου, ὡς τοῦ προέτεινεν καί τόν παρεκάλει ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος! Οὗτος ἐν τέλει, καί ἐπισήμως περί τό 1947, συνεμάχησεν καί ἡνώθη μετά τοῦ πρ. Φλωρίνης... Πρό αὐτῆς τῆς πραγματικότητος, ἡ ὁποία ἀντιμετωπίζετο περισσότερον ἀπό μίαν δεκαετίαν (1937-1947), καί ἐνῶ ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος πλέον εὑρίσκετο εἰς τάς δυσμάς τοῦ βίου του, (τόν ἐχώριζεν μόνον ἑνάμισυ ἔτος περίπου ἀπό τῆς ὁσίας καί ὁμολογιακῆ Κοιμήσεώς του († 15.5.1950), ἤτοι τόν Σεπτέμβριον τοῦ 1948, κατόπιν ὁμοφώνου ἀποφάσεως σύμπαντος τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου καί τῶν Μοναχῶν, ἀλλά καί τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, οὗτος ἐπαναλαμβάνομεν ὁ κατ' ἐξοχήν ἀπό τήν πρώτην ὥραν ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ Βρεσθένης ΜΑΤΘΑΙΟΣ, ΥΠΕΡΒΑΣ ΤΗΝ ΚΑΝΟΝΙΚΗΝ ΤΑΞΙΝ, ΕΧΕΙΡΟΤΟΝΗΣΕΝ ΜΟΝΟΣ ΑΥΤΟΣ ΤΟΝ ΠΑΝΟΣΟΛΟΓΙΩΤΑΤΟΝ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΝ ΣΠΥΡΙΔΩΝΑ ΕΙΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΤΡΙΜΥΘΟΥΝΤΟΣ! Κατόπιν τούτου, ἀπό κοινοῦ οἱ δύο αὐτοί Ἀρχιερεῖς, ἀνέδειξαν 5μελῆ Ὀρθόδοξον Ἱεράν Σύνοδον. Ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος ἔχων βαθεῖαν καί ζῶσαν συνείδησιν περί τῆς Ἐκκλησίας, Ὀρθώτατα τόν Σεπτέμβριον τοῦ 1948 ΥΠΕΡΕΒΗ τήν Κανονικήν Τάξιν, διά νά μήν ἐκλείψη ἡ Ἀποστολική Διαδοχή, ὡς ἐπεδίωκον οἱ πάντες (Νεοημερολογιτικός καί Παλαιοημερολογιτικός Οἰκουμενισμός) καί εὑρεθῆ ὁ πιστός λαός ὑποχείριος τῶν προδοτῶν. Δηλαδή ἐν προκειμένω κατά παράλληλον ρῆιν τοῦ Κυρίου, εἶπεν καί ὁ Ὁμολογητής Ἐπίσκοπος Βρεσθένης ὅτι, «ἡ Κανονική Τάξις ἐγένετο διά τήν Ἐκκλησίαν καί ὄχι ἡ Ἐκκλησία διά τήν Κανονικήν Τάξιν...»!!! Ὁ μεγαλύτερος Διώκτης συκοφάντης καί ἱερόσυλος καί αὐτοῦ τοῦ ἐξαιρέτου γεγονότος, προέκυψεν καί πάλιν ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος Καββουρίδης, διότι εἶδεν ὅτι δι' αὐτῶν τῶν ἐπισκοπικῶν χειροτονιῶν, ὁ ἀοίδιμος Ὁμολογητής Ἐπίσκοπος Βρεσθένης Ματθαῖος, συνέτριβεν κυριολεκτικῶς τόν Παλαιοημερολογιτικόν Οἰκουμενιστικόν Φλωρινισμόν, ἀλλά καί τόν Οἰκουμενιστικόν Νεοημερολογιτισμόν! Διό αἱ ἐν λόγω χειροτονίαι τοῦ 1948 ἐστάθησαν ἡ μεγίστη αἰτία καί ἀφορμή νά συνεχίσουν ἀπό κοινοῦ ὁ πρ. Φλωρίνης καί ὁ Νεοημερολογιτισμός καί ἐν γένει ὁ Οἰκουμενισμός, λυσσαλέον διωγμόν, κατά τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, στηριζόμενοι ἐπί τῆς διαστροφῆ κάθε ἀληθείας διά τοῦ ψεύδους, τῆς ἀπάτης καί τῆς συκοφαντίας! ἀπό κοινοῦ ἀμφότεροι ἐσυκοφάντησαν καί ἱεροσύλησαν ὅσον ἠδύναντο κατά τῶν συγκεκριμένων ἱστορικῶν ἀποβασῶν χειροτονιῶν! Ὅπως τό 1935 ὁ Νεοημερολογιτισμός ψευδέστατα ἐκήρυξεν ὡς δῆθεν «ἀντικανονικάς» καί «ἀκύρους» ἐκείνας τάς ἐπισκοπικάς χειροτονίας, οὕτω καί τώρα ἀπό κοινοῦ ἀμφότεροι ἐπαναλαμβάνουν τάς ἰδίας διαστροφάς καί ψεύδη! Τό ἀπολύτως ἀληθές εἶναι ὅμως ὅτι τό 1935 οἱ ἐπιστρέψαντες τρεῖς Ἀρχιερεῖς ἐχειροτόνησαν, ἀφοῦ πρῶτον ὡμολόγησαν καί ἐπέστρεψαν εἰς τήν πρό τοῦ 1924 Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος, ἀπεκήρυξαν τόν Νεοημερολογιτισμόν καί πάντως πρό τῆς ὑπ' αὐτοῦ (τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ), «καθαιρέσεώς» των! Εἶναι ἀπολύτως σαφές καί ἱστορικῶς ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΟΝ, ὅτι τό 1935 ἤδη εἶχον προηγηθεῖ Κανονικῶς καί Ὀρθοδόξως αἱ χειροτονίαι καί μετά ἠκολούθησεν ἡ ἀνόητος πρᾶξις τῆς «καθαιρέσεως» ἀλλά καί τῆς ἐξορίας, ἀποκλειστικῶς, διότι ΕΧΕΙΡΟΤΟΝΗΣΑΝ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ!!! Βεβαίως καί ἄν ἀκόμη, καθ' ὑπόθεσιν λέγομεν, αἱ ἐπισκοπικαί ἐκεῖναι χειροτονίαι τοῦ 1935 εἶχον γίνει ὑπό «καθηρημένων», ἡ τοιαύτη πρᾶξις «καθαιρέσεως» ὑπό τοῦ ἀποκεκηρυγμένου Σχισματοαιρετικοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, καί ὑπό τό φῶς τῆς Ὁμολογίας Ἐκκλησιολογίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ΟΥΔΕΝ θά ἐκέκτητο κῦρος καί ΟΥΔΕΜΙΑΝ συνέπειαν θά εἶχεν ἐπί τῶν ἐπισκόπων ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἐχειροτόνησαν, καθώς καί ἐπί τῶν χειροτονηθέντων!... Η ΠΕΡΙ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΣ ΣΚΕΥΩΡΙΑ ΤΟΥ πρ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ Ἐπαναλαμβάνομεν, ὅτι ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος ἀνέλαβεν παντί σθένει καί τρόπω νά «ἀκυρώση» τάς χειροτονίας καί τοῦ 1948, ὑπῆρξεν ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος! Οὗτος ἐνῶ συστηματικῶς ἠρνεῖτο τήν Ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅμως ὅλως ἱεροσύλως ἀντεποιεῖτο τήν Ἐκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ., ἀποκαλῶν ὡς τοιαύτην τήν ἀπό τό 1937 σχισματοαίρεσίν του! Ναί, ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΣ, ΑΡΝΗΤΗΣ καί ΒΛΑΣΦΗΜΟΣ ἀποβάς κατ' Αὐτῆς, συκοφαντεῖ τόν Ἐπίσκοπον Βρεσθένης καί τήν ὑπ' αὐτόν Ἱεράν Σύνοδον ὡς δῆθεν σχισματικῶν (ἔναντι τοῦ ἰδίου!), τό δέ ἀδιανόητον εἶναι ὅτι τό 1950 διακηρύσσει ὅτι «ἐάν τις τῶν Ματθαιϊκῶν Ἐπισκόπων καί Κληρικῶν, θελήση κάποτε νά ἐπιστρέψη (ποῦ; εἰς τό σχίσμα του(!), τό ὁποῖον ἀθεολογήτως καί ὅλως, ἐπαναλαμβάνομεν, κακοήθως ἐχαρακτήριζεν ὡς «Ἐκκλησίαν», ἐκ τῆς ὁποίας τό 1937 ἀπεκόπη δῆθεν ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος), θά ἔδει ὁπωσδήποτε νά χειροθετηθῆ ὡς πρώην σχισματικός»!!! Πρόκειται ἀσφαλῶς περί συνειδητῆς καί πάντως κακοήθους ἱεροσυλίας, τήν ὁποίαν ὅμως ἀποθανόντος τοῦ πρ. Φλωρίνης τό 1955, συνέχισαν οἱ πολύ χείρονες ἐκείνου ὀπαδοί του. Κενοί καί τυφλοί «παλαιοημερολογῖται», παρέλαβον τήν ἀπό 1950 γραπτήν «παρακαταθήκην» τοῦ πρ. Φλωρίνης, καί ἐμεθόδευσαν νά ἐφαρμόσουν τήν περί «χειροθεσίας» ἐντολήν, ἐπί τῶν ἐπισκόπων καί Κληρικῶν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία «χειροθεσία», ἐπαναλαμβάνομεν καί τονίζομεν, προβλέπεται μόνον διά τούς ἐπιστρέφοντας εἰς τήν Ἐκκλησίαν πρώην σχισματικούς!!! Ὁ ἐντελῶς σκοτισθείς νοῦς τοῦ ἀρνητοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας καί διά λογαριασμόν τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ προκαλέσαντος τό 1937 τό πρῶτον σχῖσμα-Σχισματοαίρεσιν εἰς τό Σῶμα τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, διενοήθη μέ αὐτόν τόν τρόπον νά προσβάλη τόσον τάς χειροτονίας τοῦ 1935, ὅσον καί κυρίως τοῦ 1948, ὥστε κατόπιν μοιραίως νά αὐτοκαταλυθῆ καί ἐκλείψη καί ἡ Ὁμολογία- Ἐκκλησιολογία, καί καταστήση ὁλόκληρον τό σῶμα τῶν ἀπό τό 1924 πιστῶν «σχισματικούς», ὅπως εἶχον καταστεῖ σχισματικοί ὁ ἴδιος καί οἱ ὀπαδοί του ἐπισήμως ἀπό τό 1937!!! Εἶναι ἔργον ἀντίχριστον καί ἀντιεκκλησιαστικόν ὅλον τοῦτο ἤ ὄχι; Ὅσον ὅμως τό σχέδιον τοῦτο ἐμεθοδεύθη καί ὅλως ΙΕΡΟΣΥΛΩΣ ἐπεχειρήθη ὑπό τῶν ὀπαδῶν του, τόσον ΑΠΕΤΥΧΕΝ, διότι ἐπιχειρηθέν τό συνέτριψεν ἡ δεξιά τοῦ Κυρίου!... Ἄς τό παρακολουθήσωμεν ὅπως διεδραματίσθη ἀπό τόν Σεπτέμβριον τοῦ 1971 καί συνεχίζεται μέχρι σήμερον. Τήν σύνοψιν τῶν συμβάντων κατά τόν Σεπτέμβριον τοῦ 1971 τήν ἐπιχειροῦμεν ὡς Ἱερά Σύνοδος, διότι οἱ πλείονες ἐξ ἡμῶν εἴμεθα αὐτόπται καί αὐτήκοοι μάρτυρες τῶν γεγονότων. Θεωροῦμεν δέ ὡς εὐλογίαν Θεοῦ τήν παροῦσαν Συνεδρίασιν, διότι τόσον ἡμεῖς σήμερον ὡς Μητροπολῖται Μεσογαίας Κήρυκος καί Λαρίσης Ἀμφιλόχιος, ὅσον καί ὁ ἐλλογιμώτατος θεολόγος κ. Ἐλευθέριος Γκουτζίδης, τοῦ ὁποίου ἡ παρουσία ἀπό τότε εἰς τά Γραφεῖα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, διεδραμάτιζεν σπουδαῖον ρόλον, ὁμιλοῦμεν καί γράφομεν ὡς αὐτόπται καί γνῶσται τῶν τότε γεγονότων. Ὡς γνῶσται λοιπόν, κυρίως ἀπό τήν 3ην Ὀκτωβρίου 1971, ὅτε ἐπέστρεψεν ἡ ἐξαρχία, διαβεβαιοῦμεν ὅ,τι καί ὅσα ἀκριβῶς καί ἐπανειλημμένως πρός πᾶσαν κατεύθυνσιν καί ἐξαιρέτως ἐνώπιον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου κατά τήν συνεδρίαν τῆς 8ης Ὀκτωβρίου 1971, ἡ ἐπιστρέψασα ἐξαρχία μας, ἐν ΩΜΟΦΟΡΙΩ και ΕΠΙΤΡΑΧΗΛΙΩ, διαβεβαίωνεν καί διετράνωνεν τήν μαρτυρίαν της, καθ' ἥν ἡ Ἱεραποστολή εἰς τήν ἐν Ἀμερικῆ Σύνοδον τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς ἐπέτυχεν ἀπολύτως διότι: 1) Ἡ Ρωσική Σύνοδος μετά πολλοῦ ἐνδιαφέροντος καί προσοχῆ ἤκουσεν τήν Ἔκθεσιν Πίστεως καί τά ἀφορῶντα εἰς τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος καί ἰδιαιτέρως τήν ἀπό τό 1924, Ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν Αὐτῆς, καί θαυμάσασα τήν ἐπεκρότησεν καί τήν ἀπεδέχθη. 2) Βάσει αὐτῆς τῆς ἀποδοχῆ τῆς Ὁμολογίας-Ἐκκλησιολογίας, ἐκηρύχθη ἡ Ἕνωσις καί ἀνεγνωρίσθη ἡ ὑφ' ἑνός ἐπισκόπου Χειροτονία τοῦ Τριμυθοῦντος Σπυρίδωνος καί ὅλαι ὅσαι κατόπιν ἠκολούθησαν ὡς ἀπολύτως πλήρεις καί ἔγκυροι. Δηλαδή ἀνεγνωρίσθησαν ὡς Κανονικαί καί Ὀρθόδοξοι πράξεις, διακονήσασαι ἀποκλειστικῶς τήν Ἐκκλησίαν. Εἰς τήν συνέχειαν, καί διά νά εἰρηνεύσουν οἱ Φλωρινικοί, οἱ ὁποῖοι ἐμαίνοντο κατά τῆς ἀναγνωρίσεως, ὥρισεν ὅπως, διά νά ἐπέλθη ἀγάπη, πραγματοποιηθῆ καί ἡ περιβόητος «Συγχωρητική Εὐχή», ὑπό τόν βασικόν ὅρον ὅτι αὕτη δέν καθήπτατο οὐδαμῶς τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1948. Ἀντιθέτως τοῦτο ἐγένετο διά νά εἰρηνεύσουν καί Ὀρθοδοξήσουν οἱ Φλωρινικοί καί ἑνωθοῦν ἐν τῆς Ἐκκλησία, διότι δέν ἦτο δυνατόν νά εἶναι ἡνωμένη ἡ Ρωσική Σύνοδος μετά τῆς ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησίας καί νά διασαλεύεται ἡ ἕνωσίς της μετά τῶν Φλωρινικῶν, οἱ ὁποῖοι ἐν προκειμένω πρωτίστως δέν εἶχον τήν ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν, ἐπί τῆς ὁποίας ἐκηρύχθη ἡ ἕνωσις μετά τῆς Ρωσικῆ Συνόδου! Ταῦτα πάντα βάσει τῶν ἐπανειλημμένων καί ρητῶν δηλώσεων τῆς ἐξαρχίας μας!... Διά τούς λόγους αὐτούς, ἤτοι διά τήν ἀγάπην, εἰρήνην καί ἕνωσιν καί τῶν Φλωρινικῶν ἐν τῆς ἰδία Πίστει καί Ὁμολογία, ὁ Πρόεδρος τῆς Ρ.Σ. Φιλάρετος, ἠγνόησεν τήν ἐν «Σχεδίω ἀπόφασιν τῶν Φλωρινικῶν» καί ἰδιαιτέρως τήν παράγραφον, αὐτῆς ἡ ὁποία ἀντιφατικῶς καί ὅλως ἀνοήτως ἀνέφερεν τήν περί «χειροθεσίας» ἀπόφασίν της, ἐνῶ προηγουμένως, εἰς τό αὐτό σχέδιον τῶν Φλωρινικῶν, φέρεται ρητῶς ὡς ἀναγνωρίσασα ἐγκύρους ταύτας. Διά τοῦτο ὥρισεν προφορικῶς νά ἀναγνωσθῆ μιά ἁπλῆ συγχωρητική εὐχή, ἡ ὁποία σαφέστατα ΔΕΝ ΣΥΝΕΙΧΕΤΟ μέ τήν ἀναγνώρισιν τῆς ὑφ' ἑνός χειροτονίας τοῦ 1948. Ἡ συγχωρητική εὐχή, ἡ ὁποία ἐγένετο δεκτή ὑπό τῆς ἐξαρχίας μας εἰς τήν Ἀμερικήν, ἐγένετο κατ' ἄκραν οἰκονομίαν δεκτή καί ὑπό τῆς Ἱερᾶς Συνόδου εἰς τήν Ἑλλάδα, πάντοτε ὑπό τήν βασικήν προϋπόθεσιν ὅτι δέν εἶχεν ἀπολύτως καμμίαν σχέσιν μέ τάς χειροτονίας τοῦ 1948. Δηλαδή ἡ Συγχωρητική Εὐχή δέν ἀπετέλει παράγοντα διά τήν ἀναγνώρισιν ἀλλά ἠκολούθησεν ὑπό τήν ἀποκλειστικήν δεοντολογίαν νά εἰρηνεύσουν οἱ Φλωρινικοί, ὁμολογήσουν τήν καλήν ὁμολογίαν καί ἐπέλθη καί αὐτῶν ἡ ἐν τῆς Ἐκκλησία Ἕνωσις. Σημειωτέον ὅτι κατά τάς ρητάς δηλώσεις τῆς ἐξαρχίας ἡ Ρωσική Σύνοδος ἐθεωρήθη ὡς Ὀρθόδοξος καί ἕνεκα τούτου κατέστη δυνατή ἡ μετ' αὐτῆς ἕνωσις καθώς καί ἀποδοχή τῆς συγχωρητικῆς εὐχῆς. Ἀπό τῆς 8ης Ὀκτωβρίου ἕως τήν 15ην/28ην Ὀκτωβρίου 1971 συνέβησαν πολλά γύρω ἀπό τό θέμα «Συγχωρητική Εὐχή», τό κυριώτερον δέ ὅτι ἡ Ἱερά Σύνοδος κατ' ἀρχάς ἐφέρετο διχασμένη, διότι δύο Ἐπίσκοποί μας ὁ Μακαριστός Τρίκκης καί Σταγῶν Βησσαρίων καί ὁ τότε Μεσσηνίας Γρηγόριος, ἠρνοῦντο νά ἀποδεχθοῦν καί αὐτήν τήν συγχωρητικήν εὐχήν, ἔστω ὡς πρᾶξιν ἀγάπης καί εἰρήνης! Ὅτε ὅμως κατά τόν Ὄρθρον τῆς 15/28 Ὀκτωβρίου 1971, οἱ δύο αὐτοί ἀρχιερεῖς ἐτέθησαν πρό τοῦ διλήμματος καθ' ὅ: «Ἀπόρριψις τῆς συγχωρητικῆς εὐχῆς συνεπάγεται τήν ἐκδίκασιν τῶν δύο Ἐπισκόπων τῆς Ἐξαρχίας καί προφανῶς τήν καθαίρεσίν των», καί ὅτι «ἀπειλεῖται σχῖσμα ἐσωτερικόν», ἐνῶ, ὅλως ἰδιαιτέρως, ἐτονίσθη καί ὑπεγραμμίσθη καί πάλιν ὅτι «ἡ συγκεκριμένη ἄκρα οἰκονομία περί ἀποδοχῆ τῆς Συγχωρητικῆ, δέν ἔχει ΚΑΜΜΙΑΝ ΑΠΟΛΥΤΩΣ-ΑΝΑΦΟΡΑΝ εἰς τό Μυστήριον τῆς χειροτονίας καί δέν θίγει τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν, τήν ὁποίαν κέκτηται ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐκ τῶν ἀπολύτως ἐγκύρων Χειροτονιῶν τοῦ 1935 ὅσον καί τοῦ 1948». Κατόπιν τούτων, κατά τήν συγκεκριμένην ἡμέραν καί ὥραν, οἱ δύο Ἀρχιερεῖς ὑπανεχώρησαν καί δέχθησαν καί ἀνεγνώσθη τύποις ἡ «συγχωρητική εὐχή». Οὕτω τό ἀπό τό 1950 καταχθόνιο σχέδιον τοῦ πρ. Φλωρίνης, νά διακόψη τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν καί δι' αὐτῆς καί τήν Ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν, μέσω καί διά τῆς «χειροθεσίας» κατά τόν Η΄ Κανόνα, δηλαδή νά συντρίψη τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καί νά καταστήση τούς Γ.Ο.Χ. ἁπλῶς θρησκολήπτους καί ἀρρωστημένους «Παλαιοημερολογίτας», αὐτό λέγομεν τό ἄκρως ἱερόσυλον σχέδιον, δέν ΑΠΕΤΥΧΕΝ ἁπλῶς ἀλλά καί ΣΥΝΕΤΡΙΒΗ ΚΑΙ ΕΚΟΝΙΟΡΤΟΠΟΙΗΘΗ ὑπό τῆς δεξιᾶς τοῦ Κυρίου. ΤΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΚΑΙΡΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΡΩΣΩΝ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΥΓΧΩΡΗΤΙΚΗΝ ΕΥΧΗΝ. ΑΠΟΠΕΙΡΑΙ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΟΥΝ ΤΑΥΤΗΝ ΙΕΡΟΣΥΛΩΣ ΩΣ «ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΝ»! Ἐπίσης τονίζομεν καί δέον ὅπως ληφθῆ σοβαρῶς ὑπ' ὄψιν, τό γεγονός ὅτι ἡ ἐπιστρέψασα ἐξαρχία μας ἀφοῦ εὐηγγελίσθη τά περί Ὁμολογίας, τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς περί ἀναγνωρίσεως τῶν χειροτονιῶν καί τῆς κατ' ἄκραν οἰκονομίαν καί ὑπό ρητούς ὅρους «συγχωρητικῆς εὐχῆς», ὄχι ἁπλῶς δέν ἐνεφάνισεν οὐδέν ἐπίσημον γραπτόν σχετικόν κείμενον, ἀλλ' οὔτε καί αυτήν τήν ψευδοαπόφασιν τῶν Φλωρινικῶν, τήν ὁποίαν ἀπό μακροῦ ἡτοίμαζον εἰς τε τήν Ἑλλάδα καί τήν Ἀμερικήν! Τοῦτο δε καταφανῶς ἐπειδή δέν ἐνεκρίθη ὑπό τῆς Ρωσικῆ Συνόδου καί κυρίως, διότι δέν ὑπεγράφη! Αὕτη μόνον ἀπό τό τέλος τοῦ Νοεμβρίου 1971, ὅταν τά πάντα εἶχον τελειώσει, τότε μόνον δημοσιεύεται πρῶτον ὑπό τῶν Φλωρινικῶν καί ἀμέσως κατόπιν καί ὑπό τοῦ Εὐγενίου Τόμπρου, ἐννοεῖται ἀνυπόγραφος ὑπό τῆς Ρωσικῆς Συνόδου, φέρουσα μόνον τήν ὑπογραφήν τοῦ συμμετέχοντος εἰς τήν ὅλην σκευωρίαν Γραμματέως αὐτῆς, ἤτοι τοῦ Μανχάταν Λαύρου)(1), διά νά μείνη ἔκθετος εἰς τόν αἰῶνα, διότι ὑπέγραψεν ἄθλιον, ἱερόσυλον, ἀντιφατικόν, ψευδές καί ἐπαίσχυντον ἔγγραφον τῶν Φλωρινικῶν ὡς δῆθεν «ἀπόφασιν» τῆς Ρωσικῆ Συνόδου! Ὡς ἐκ τούτου ἡ ἱερά Σύνοδος δέν ἠσχολήθη μέ αὐτήν τήν «ἀπόφασιν», ἐνῶ ζωηρῶς καί ἀποκλειστικῶς ἠσχολήθη μέ τήν Ὀρθόδοξον ὁμολογίαν διότι οὐδόλως αὕτη προέκυπτε, οὐδέ κἄν ἀνεφέρετο εἰς τήν ψευδοαπόφασιν τῶν Φλωρινικῶν, ἀλλά καί διότι ἐξετίθετο ἡ Ἐξαρχία μας! ὡς ἐκ τούτου ἡ Ἱερά Σύνοδος ἐποίησε τό πᾶν δι' αὐτήν τήν ὁμολογίαν καί διά νά μή διασαλευθῆ ἡ κηρυχθεῖσα ἕνωσις, μεθ' ὅ θά ἠκολούθει καί τό περί ἀναγνωρίσεως ἤ «χειροθεσίας» ὡς ἄκρως ἀντιφατικόν θέμα. Δυστυχῶς ὅμως οἱ Φλωρινικοί, ἀλλά καί οἱ συμπράξαντες ἡμέτεροι (Εὐγένιος Τόμπρος, Καλλιόπιος κ.λπ.) ἀνέλαβον νά πραγματοποιήσουν νέον Σατανικώτερο σχέδιον! Δηλαδή, χωρίς θορύβους, ἀλλά καί ἄκρως δολίως καί ὑπούλως, ἐφαντάσθησαν ὅτι ἠδύναντο καί διά τῆς Γκεμπελιστικῆ μεθόδου νά μεταποιήσουν τήν δεδομένην πλέον «Συγχωρητικήν εὐχήν», τήν ὁποίαν ὑπό ρητούς ὅρους καί προϋποθέσεις ἐδέχθη ἡ Ἱερά Σύνοδος ἐν Ἑλλάδι, εἰς «Χειροθεσίαν» ὡς ἐπί σχισματικῶν κατά τόν Η΄ Κανόνα τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆ Συνόδου! Διά τοῦ τρόπου αὐτοῦ ἤτοι τῆς ἐξαρτήσεως τῆς Ἀποστολικῆς μας Διαδοχῆς ἐκ τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς καί δι' αὐτῶν ἐκ τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ-Οἰκουμενισμοῦ, θά «ἐλύετο τό Παλαιοημερολογιτικόν», διότι θά «κατελύετο» καί ἡ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ, ἀλλά καί ἡ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ! Δέν θά ἀπαριθμήσωμεν ὅλας τάς σχετικάς ἀποπείρας των, ἀλλά θά ἀναφέρωμεν μόνον ὡρισμένας χαρακτηριστικάς, τάς ὁποίας Κλῆρος καί Λαός πρέπει νά ἔχωμεν ὑπ' ὄψιν. 1) Ἤρξαντο τήν συγχωρητικήν εὐχήν, τήν ὁποίαν ὑπό ρητάς προϋποθέσεις καί ὅρους ἔκαμε δεκτήν ἡ Ἱερά Σύνοδος, νά τήν ἀποκαλοῦν καί νά τήν προπαγανδίζουν συστηματικῶς ὡς δῆθεν «χειροθεσίαν», βασιζόμενοι ἀποκλειστικῶς εἰς τό ἐκ τῶν ὑστέρων ἐμφανισθέν ἀνυπόγραφον, ἐλεεινόν καί τρισάθλιον «σχέδιον ἀποφάσεως τῶν Φλωρινικῶν», τό ὁποῖον, ὡς εἴπομεν, ἀναισχύντως καί ὅλως δολίως ἐνεφάνιζον ὡς δῆθεν ἀπόφασιν τῆς Ρωσικῆ Συνόδου, ἐνῶ εἴς τινας δυσκόλους περιπτώσεις μετεχειρίζοντο καί τήν «διευκρίνισιν» ὅτι «ἡ Ρ.Σ. ὑπό τόν ὅρον «χειροθεσία» ἐννοεῖ τήν Συγχωρητικήν εὐχήν καί ὄχι τήν κατά τόν Η΄ Κανόνα προβλεπομένην χειροθεσίαν»!!! 2) Ὁ Εὐγένιος Τόμπρος ἐν συνεννοήσει μετά τοῦ τότε (1972) ἀκόμη Πρωθυπουργοῦ Γεωργίου Παπαδοπούλου καί μέ πρόφασιν νά στηριχθῆ τό δοκιμαζόμενον Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, δεδομένης δέ καί τῆς ἀντιθέσεως καί διαστάσεως τοῦ τότε Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου (τῆς Νεοημερολογιτικῆς Ἱεραρχίας), πρός τόν Γ. Παπαδόπουλον, ἀπεφάσισαν ὅπως ὑπαχθῆ ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων καί ἀναγνωρισθῆ καί ὑπό τοῦ Κράτους ὡς δευτέρα ἐν Ἑλλάδι ἐπίσημος Ἐκκλησία! Τό θέμα προωθεῖτο διακριτικώτατα, πλήν μέ γρήγορον ρυθμόν, καί δέν θά ἐλάμβανεν ἐπισήμως διαστάσεις, ἀλλά σιωπηλῶς καί ἀθορύβως θά ἐκηρύσσετο ἡ ἕνωσις, μέ τό ὡς ἄνω Πατριαρχεῖον μέ βάσιν ὅμως τήν «ψευδοαπόφασιν τῶν Φλωρινικῶν», ἡ ὁποία ἐνεφάνιζεν τήν ἁπλῆν Συγχωρητικήν Εὐχήν εὐθέως ὡς χειροθεσίαν ἐπί σχισματικῶν!... Τόν Ἰανουάριον τοῦ 1973 τό ἐν λόγω σχέδιον περί ἀναγνωρίσεως καί ὑπαγωγῆ τῆς «Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. ἐν Ἑλλάδι», εἰς τό Πατριαρχεῖον-Ἱεροσολύμων, προωθεῖται ἀποφασιστικά καί προκειμένου νά ὁλοκληρωθῆ, ἐσπευσμένως συγκροτεῖται 12μελής Ἱερά Σύνοδος, (ἐξ ὦν τινές, ἦσαν μυημένοι καί σαφέστατα ἐγνώριζον τό σχέδιον), ὅπως διά τοῦ τρόπου αὐτοῦ ἀναγνωρισθῆ ἡ ψευδοαπόφασις καί ἀποκτήση κῦρος, ὁπότε ἡ Συγχωρητική Εὐχή πλέον θά ἐλογίζετο ἐπισήμως ὡς «χειροθεσία»! Ὅλον τοῦτο τό σχέδιον ἐναυάγησεν πρίν ὁλοκληρωθῆ, διότι οἱ πρωτεργάται Εὐγένιος Τόμπρος καί Γεώργιος Παπαδόπουλος τό 1974 ἐξέπεσον καί... ἔσβησαν! Ἰδού ἡ δεξιά τοῦ Κυρίου καί πάλιν ἐπενέβη καί συνέτριψεν καί αὐτό τό σχέδιον!... 3) Ἡμέτεροι καί Φλωρινικοί, συνεχῶς συνήρχοντο καί ἐμελέτων τά σχέδια εἰς τήν Μονήν τῶν Ἁγίων Ταξιαρχῶν τοῦ Κορινθίας Καλλίστου εἰς τά Ἀθίκια, ἐνῶ ἐθεωρεῖτο ὡς καλή σύμπτωσις τό ὅτι ὁ κ. Γκουτζίδης κατά τήν συγκεκριμένην περίοδον, ἦλθεν εἰς τρόπον τινά εὐγενῆ ἀντίθεσιν πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀνδρέαν, διότι δέν ἐδέχθη τήν πρότασίν του νά χειροτονηθῆ Κληρικός καί νά συνεργασθῆ μετά τοῦ τότε ἀκόμη Πρωθιερέως Εὐγενίου Τόμπρου, διό ἀπό τό τέλος τοῦ 1972 καί ἀρχάς τοῦ 1973 διακριτικώτατα ἀπετραβήχθη καί μέχρι τά μέσα τοῦ 1977, δέν συμμετεῖχεν ἐπισήμως εἰς τόν ἀγῶνα τῆς Ἐκκλησίας, παρά μόνον ὡς θεολόγος προσωπικῶς διηκόνει τόν Ἀρχιεπίσκοπον. Αὐτό ὑπό τῶν ἐπιβούλων ἐθεωρήθη ὡς «εὐτυχές» γεγονός, διά τήν εὐκολωτέραν προώθησιν τῶν σχεδίων ὅλων τῶν συνασπισμένων Προδοτῶν, οἱ ὁποῖοι ἤθελον νά περάσουν τήν Συγχωρητικήν Εὐχήν ὡς «χειροθεσίαν»!... 4) Ὅσον καί ἄν ἀποτυγχάνουν καί ματαιώνονται τά συγκεκριμένα σχέδια, τό ὅλον θέμα παρηκολούθει μέ ἰδιαίτερον ἐνδιαφέρον ὁ Νεοημερολογιτισμός, ἐνῶ εἰς τινα βαθμόν διακριτικῶς ἤρχετο συνεργός καί ἡ πολιτεία! Τά ἔτη 1973 καί 1974 μέχρι 1976 εἶναι ἀποκαλυπτικά! Ὁ τότε Νεοημερολογίτης Πειραιῶς Χρυσόστομος Ταβλαδωράκης κατά τήν περίοδον 1974-1976, ἀναλαμβάνει ὅπως, μέσω τῶν Δικαστηρίων, ἀναγνωρισθῆ ἡ ψευδοαπόφασις τῶν Φλωρινικῶν, ἡ ὁποία ἐνῶ «τηρεῖ Φλωρινικήν σιγήν» ὡς πρός τήν Ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν, εἶναι ὅμως ρητή ὡς πρός τό θέμα «χειροθεσία τῶν Ματθαιϊκῶν»!!! Ἐν προκειμένω ὁ Νεοημερολογίτης Πειραιῶς Χρυσόστομος Ταβλαδωράκης, μηνύει εἰς τό Πολυμελές Πλημμελειοδικεῖον Πειραιῶς τόν ἡμέτερον μόλις χειροτονηθέντα ὡς ἐπίσκοπον Πειραιῶς Νικόλαον Μεσσιακάρην ὡς «ἀντιποιούμενον τό λειτούργημα τοῦ ἐπισκόπου, ψευδεπίσκοπον ὄντα», διό ἐζήτει νά ἐπιληφθῆ καί ἀποφανθῆ ἡ Δικαιοσύνη! Ἡ κατηγορία βεβαίως ἦτο βαρυτάτη καί ἀπαιτοῦσε πίστιν καί γενναῖον φρόνημα, ἅτινα ὅμως ἔλειπον ἀπό τόν τότε Πειραιῶς Νικόλαον! Οὗτος ἐμφανισθείς εἰς τούς ἀνακριτάς, ἀπολογούμενος ἰσχυρίζετο ὅτι εἶναι Κανονικός καί ὄχι ψευδεπίσκοπος, καί δέν ἀντιποιεῖται λειτούργημα Ἐκκλησιαστικόν. Μή δυνάμενος δέ νά σηκώση περαιτέρω τόν σταυρόν τῆς ὁμολογίας καί τοῦ διωγμοῦ, ἐμφανίζει, (ὁ ἴδιος ἤ ὁ συνήγορός του, εἶναι χωρίς σημασίαν, ἀφοῦ ὁ Συνήγορος ὁμιλεῖ καί ἐνεργεῖ ἐξ ὀνόματος τοῦ πελάτου του), καί καταθέτει τήν «ψευδοαπόφασιν» τῶν Φλωρινικῶν ὡς ἐπίσημον ἀπόφασιν τῆς Ρωσικῆ Συνόδου, εἰς τήν ὁποίαν ἀναγνωρίζεται ὡς Κανονικός ὁ Πειραιῶς Νικόλαος, ἀλλά κατόπιν τῆς χειροθεσίας!!! Οὕτω εἰς τό 54/76 ἐκδοθέν ἀπαλλακτικόν Βούλευμα, ὁ μέν Πειραιῶς σαφῶς ἀρνεῖται τήν ἀρχιερωσύνη του, μεθ' ὅ ἀναγνωρίζεται ἀπό τό Πολυμελές ἀνακριτικόν τμῆμα, τοῦ Συμβουλίου τῶν Πλημμελειοδικῶν Πειραιῶς, ὡς Ἐπίσκοπος, ἡ δέ ψευδοαπόφασις τῶν Φλωρινικῶν προβάλλεται ὡς δῆθεν ἐπίσημον Ἐκκλησιαστικόν ἔγγραφον, καί λαμβάνει καί «νομικήν» θά ἐλέγομεν ὑπόστασιν!!! Πλέον ὁ μέχρι τό 1971 ἐγκαλούμενος ὡς «ψευδοκληρικός» καί ἀπό τόν Ἰανουάριον τοῦ 1973 καί «ψευδεπίσκοπος», δυνάμει αὐτῆς τῆς ἀδιανοήτου ἱεροσυλίας περί χειροθεσίας του, τήν ὁποίαν ἐμφανίζει ἡ ἀναφερθεῖσα «ψευδοαπόφασις τῶν Φλωρινικῶν», ὄχι ἁπλῶς «ΕΔΙΚΑΙΩΘΗ», ἀλλ' ὡς ἐκαυχᾶτο, ἔλαβεν καί τά «συγχαρητήρια» τῶν ἀνακρινόντων..., ἐνῶ, προσοχή(!), προέκυψεν ὡς δῆθεν «ἡττημένος» καί «συντετριμμένος» ὁ Νεοημερολογίτης Πειραιῶς Χρυσόστομος Ταβλαδωράκης!... Τοῦτο ἀσφαλῶς ἀποκλειστικῶς ἐπεδίωκεν καί ὁ ἴδιος καί εὐρύτερον ὁ Νεοημερολογιτικός Οἰκουμενισμός, δηλαδή μέσω αὐτῆς τῆς συμπαιγνίας νά λάβη κῦρος ἡ ψευδοαπόφασις καί ἀποκλειστικῶς ἡ περί «χειροθεσίας» παράγραφος! Γίνεται, λοιπόν, ἀπολύτως σαφές ὅτι πλέον ἡ Ἀποστολική Διαδοχή ἐπιχειρεῖται νά πληγῆ ἀπροκαλύπτως ὑπό τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ καί τῆς Πολιτείας μέσω τῆς Δικαιοσύνης!!! Τοῦτο τό ἐκδοθέν 54/76 Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα τοῦ Συμβουλίου Πλημμελειοδικῶν ὑπέρ τοῦ Πειραιῶς Νικολάου, ἐνεφανίσθη τό 2003, ὅτε ἡ ἤδη σχισματοαιρετική του ὁμάς, (τῆς ὁποίας ὁ ἴδιος πλέον ἡγεῖτο ὡς «Ἀρχιεπίσκοπος», μετά τήν ἀναγκαστικήν παραίτησιν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου ὑπέρ αὐτοῦ), εἶχεν εἰσέλθει εἰς τήν τελικήν της εὐθεῖαν προκειμένου «ἱεροσυνοδικῶς» νά διακηρύξη τήν ἄκρως ψευδῆ καί ἱερόσυλον σκευωρίαν-ἀπάτην, ἤτοι περί «ἀποκηρύξεως» καί «καταδίκης» τῆς δῆθεν «χειροθεσίας» καί «ἐπαναφορᾶς των εἰς τόν Ἅγιον Πατέρα»!!! Ὅλως ἰδιαιτέρας σημασίας εἶναι ὅτι διά τῆς οὔτω μετατροπῆ τῆς Συγχωρητικῆς εὐχῆς εἰς τήν ἀνυπόστατον «χειροθεσίαν» των, καί τῆς «Συνοδικῆς» των καταδίκης καί ἀποκηρύξεως αὐτῆς τό 2007, οὐσία τήν ΥΠΕΣΤΑΣΙΑΣΑΝ διά τούς ἰδίους τούς ἑαυτούς των καί τήν ἐπεκάθησαν ἐπί τῶν κεφαλῶν των! Σαφέστατα δέ ἡ θρασυτάτη αὐτή πρᾶξις ἀποτελεῖ τήν ἐσχάτην ἄρνησιν, βεβήλωσιν καί ἱεροσυλίαν κατά τῶν ἀπό τό 1935 καί 1948 ἐπισκοπικῶν χειροτονιῶν των, καί πλέον κατά τήν ἀκρίβειαν τῶν θείων καί Ἱερῶν Κανόνων δέν εἶναι δυνατόν νά ἀναγνωρίζωνται ὡς ἐπίσκοποι!... 5) Παραλλήλως πρός τόν Νικόλαον καί προφανῶς καί πρό αὐτοῦ, (1974-1976) καί ὁ τότε Ἀργολίδος Παχώμιος Ἀργυρόπουλος, προετοιμάζων, ὅσον ἐξηρτᾶτο ἀπό τόν ἴδιον, τήν ἐπίσημον μετατροπήν τῆς Συγχωρητικῆς Εὐχῆς, εἰς δῆθεν «χειροθεσίαν»(!), πρῶτος αὐτός ἐγγράφως, ὑπό ἄκραν μυστικότητα, γράφει καί ὑπογράφει ἀπόρρητον «ἐξομολογητικήν ἐπιστολήν», εἰς τήν ὁποίαν ἀποφαίνεται ψευδῶς πλήν ρητῶς ὅτι ἡ ἐν Ἑλλάδι Ἱερά Σύνοδος καί προηγουμένως ἡ Ἐξαρχία ἐν Ἀμερικῆ, «προσέτρεξαν» καί «ἐδέχθησαν "ἀγαλλομένω ποδί" ὅλοι ὄχι "Συγχωρητικήν Εὐχήν" ἀλλά "Χειροθεσίαν" ὡς ἐπί σχισματικῶν»! Ὁμοίως καί οὗτος, ὅπως ὁ Νικόλαος, τό κείμενόν του, τό ὁποῖον ἐχαρακτήρισεν ἐξ ἀρχῆς ὡς «ἐξομολογητικήν του ἐπιστολήν», τό ἐκράτησεν μυστικόν καί μόνον περί τό 2003 ἐπισήμως τό ἐκυκλοφόρησεν καί μάλιστα ὑπερημύνθη αὐτοῦ, γράψας καί δεύτερον ἴδιον ἀκριβῶς ψευδές καί ἱερόσυλον κείμενον τό 2004! Αὐτή εἶναι ἡ ἐπί ὁλόκληρον 30ετίαν συνεχιζομένη προδοσία κατά τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1948, δυστυχῶς καί παρά ἡμετέρων πρώην Ἐπισκόπων!... 6) Εἰς τά ἴδια πλαίσια, ὁ ἴδιος ἐσωτερικός μηχανισμός, τοῦ ὁποίου, μετά τόν Εὐγένιον Τόμπρον, ἡγεῖται ὁ τότε Ἀττικῆς Ματθαῖος Μακρῆ, ἀλλά καί οἱ λοιποί ἐγκάθετοι, οἱ ὁποῖοι παραμένουν ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, ὡς οἱ Καλλιόπιος Γιαννακουλόπουλος, ὁ Κων/νος ἤ Καλλίνικος Σαραντόπουλος, σήμερον ἐμφανιζόμενος ὡς ἀρχιεπίσκοπος τῶν Φλωρινικῶν, καί πλεῖστοι ἄλλοι, εἰς τά πλαίσια τῆς προετοιμασίας των νά μεταλλάξουν καί νά κηρύξουν τήν συγχωρητικήν εὐχήν εἰς χειροθεσίαν των, ἐχρησιμοποίησαν καί τόν τότε Κορινθίας Κάλλιστον Μακρῆν! Τοῦτον ἔπεισαν καί ἐδήλωσεν τό 1975, μετά 5 ὁλόκληρα ἔτη ἀπό τῆς εἰς Ἀμερικήν μεταβάσεως τῆς ἐξαρχίας μας, ὅτι «τήν 17ην Σεπτεμβρίου εἰς τήν Ἀμερικήν εἰς τόν ἴδιον δέν ἀνεγνώσθη «Συγχωρητική Εὐχή» ἀλλ' ἐγένετο «Χειροθεσία ἐπί σχισματικοῦ, διό προσχωρεῖ εἰς τήν Φλωρινικήν Παράταξιν»!!! Πάντως οὗτος, δέν διενοήθη νά εἴπη ὅτι καί εἰς τήν Ἑλλάδα ἔκαμαν «χειροθεσίαν» ἐπί τῶν ἐπισκόπων τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ὅπως, ἤδη πρό αὐτοῦ, ἀπετόλμησαν οἱ Παχώμιος καί Νικόλαος, οἱ ὁποῖοι, παρά ταῦτα, ἔφθασαν εἰς τό σημεῖον κατά μέν τό 1976 νά ὑπογράψουν τήν καθαίρεσιν τοῦ Καλλίστου(!), ὅταν, ΠΡΟΣΟΧΗ(!), ἀμφότεροι οὖτοι ἐν κρυπτῶ εἶχον ἤδη γράψει τά δόλια φληναφήματά των «περί χειροθεσίας ὡς ἐπί σχισματικῶν καί ἐν Ἀμερικῆ καί ἐν Ἑλλάδι καί τό χεῖρον ὅτι ἐν τέλει τήν «ἀποκηρύσσουν καί τήν καταδικάζουν» τό 2007, μέ συνέπειαν τήν ὑποστασιοποίησιν αὐτῆς! Ὅλα αὐτά ἐλάμβανον χώραν, διότι συνεχῶς ἐπί ὅλην 30ετίαν εἰργάζοντο καί προσεδόκουν ὅτι τήν Συγχωρητικήν εὐχήν, τήν ὁποίαν ἐδέχθη ἡ Ἱερά Σύνοδος τήν 15ην/28ην Ὀκτωβρίου 1971, προϊόντος τοῦ χρόνου, θά τήν μετέτρεπον καί θά τήν ἐπέβαλον ὡς «χειροθεσίαν» ἐπί σχισματικῶν, ὁπότε ἡ προδοσία θά ἦτο καθολική καί «πανηγυρική»! 7) Καθ' ὅλα τά ἔτη ἀπό τό 1971 ἕως καί τό 1975 ὑπό τῆς Ἱ. Συνόδου κατεβλήθησαν ἀπεγνωσμέναι προσπάθειαι ὅπως ἡ Ρ.Σ. δεχθῆ καί διακηρύξη τήν ἀπό τό 1924 Ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν καί κηρυχθῆ πραγματική ἑνότης, πλήν κατέστη ἀδύνατον! Παρά ταῦτα ὁ τότε πρόεδρος τῆς Ρ. Συνόδου Φιλάρετος διεβεβαίωνεν ὅτι δέν ἐγένετο χειροθεσία ἐπί τῆς Ἐξαρχίας μας, ἀλλά ἁπλῆ συγχωρητική εὐχή. Τό ἀληθές ἐν προκειμένω εἶναι ὅτι ἡ Ρ.Σ. τό 1971 μᾶλλον ἐφέρετο καί ἤγετο ὑπό τῶν Φλωρινικῶν, τῶν ὁποίων σαφῶς εἶχεν καί τό «πιστεύω»! Παρά τό συστηματικῶς προωθούμενον σχέδιον περί δῆθεν «χειροθεσίας», τοῦτο ἀπό τοῦ Φεβρουαρίου 1976, ἐφάνη ὅτι ἔληξεν, διότι ἡ Ἱερά Σύνοδος διά τοῦ ὑπ' Α.Π. 1158/20.2.1976 ἐγγράφου της πρός τήν Ρωσικήν Σύνοδον ἀνεκοίνωσεν τήν διακοπήν πάσης κοινωνίας τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μετ' αὐτῆς. ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΑΛΛΑ Η ΣΚΕΥΩΡΙΑ ΕΞΕΛΙΣΣΕΤΑΙ ΔΙΑ ΤΩΝ ΣΧΙΣΜΑΤΩΝ ΤΟΥ 1995 ΚΑΙ ΤΟΥ 2005 Κατόπιν αὐτοῦ τοῦ γεγονότος καί ὅλων ὅσων προηγήθησαν ἀπό τό 1971 τό συγκεκριμένον σχέδιον δέν ἐπαύθη, ἀλλά ἐτέθη ἐπί ἄλλης βάσεως! Μέ δεδομένον ὅτι τήν Ἱεράν Σύνοδον ἀπό τό 1977 ἐπλαισίωναν δύο θεολόγοι, (Ἐλ. Γκουτζίδης καί Μηνᾶς Κοντογιάννης) γνωστοί ἀμφότεροι διά τόν ζῆλον καί τήν ἐργατικότητά των, τοῦτο ἔλαβεν σοβαρῶς ὑπ' ὄψιν ὁ τότε Ἀττικῆς Ματθαῖος, ὅστις συνειδητοποιήσας ὅτι τά σχέδια του περί «χειροθεσίας» θά προσέκρουον σκληρά ἐπ' αὐτῶν, κατ' ἀρχάς ἐποίησεν τό πᾶν νά τούς προσεταιρισθῆ καί νά τούς παρασύρη εἰς τάς μεθοδεύσεις του περί χειροθεσίας, πάντοτε ἐμμέσως καί σιωπηλῶς! Τοῦτο ὡς θά προκύψη δέν τό κατώρθωσεν! Συγκεκριμένως ὁ τότε Ἀττικῆς Ματθαῖος, ἀνεβίωσεν τό κατά τάς ἀρχάς τοῦ 1974 διακοπέν καί ματαιωθέν σχέδιον τοῦ Εὐγενίου Τόμπρου, ἤτοι νά ἀναγνωρισθῆ ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἀπό τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων καί ὑπαχθῆ εἰς αὐτό! Πάλιν ὅμως ἐπειδή τοῦτο τό σχέδιον θά ἐπεχειρεῖτο μέ ἀποκλειστικήν βάσιν τήν γνωστήν ψευδοαπόφασιν τῶν Φλωρινικῶν, ἡ ὁποία ψευδέστατα διεκήρυσσεν τήν «χειροθεσίαν» ὡς ἐπί σχισματικῶν, τό θέμα καθίστατο δυσχερές! Μέ αὐτό τό δεδομένον, καθ' ὅλην τήν δωδεκαετίαν ἀπό τό 1977 ἕως καί τό 1989, ὁ τότε Ἀττικῆ Ματθαῖος, ἔφερε τούς δύο θεολόγους τρεῖς φοράς εἰς ἀπ' εὐθείας σύσκεψιν μετά παραγόντων τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων εἰς τάς Ἀθήνας, μέ ἀποκλειστικόν ἐπιχείρημα ὅτι: «Ἔχουμε ἱεράν ὑποχρέωσιν καί καθῆκον νά στηρίξωμεν τό δοκιμαζόμενον Πατριαρχεῖον τῶν Ἱεροσολύμων καί ἐφ' ὅσον τοῦτο γίνη θά τύχωμεν ἐπισήμου ἀναγνωρίσεως καί θά ἀπολαμβάνωμεν ὅλα τά δικαιώματα, τά ὁποῖα ἀπολαμβάνουν ὅλοι οἱ «λειτουργοί» ὅλων τῶν ἐπισήμως ἀναγνωρισμένων Ἐκκλησιῶν, ἤτοι: μισθούς, συντάξεις καί πλῆθος ἄλλων προνομίων, ὡς δωρεάν αὐτοκίνητα κ.λπ., κ.λπ.»!!! Ἡ ἀπάντησις τῶν δύο Θεολόγων καί κατά τάς τρεῖς συναντήσεις ἦτο ἡ ἴδια: «Κρατεῖστε ὅλα αὐτά δέν τά θέλωμεν! Ἕν μόνον θέλομεν καί αὐτό εἶναι ἡ Ὀρθόδοξος Ὁμολογία-Ἐκκλησιολογία! Αὐτήν ζητοῦμεν ἀπό τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων καί ἀμέσως θά ἑνωθῶμεν»... Ἀφοῦ ἀπέτυχεν καί ἡ τρίτη ἐπίσημος συνάντησις, (τήν φοράν αὐτήν εἰς τό Γραφεῖον τοῦ Ἀρχιεπισκόπου εἰς Περιστέριον), τότε ὁ Ματθαῖος Μακρῆ ἀπεφάσισεν νά ἀνοίξη μέτωπον πρός ἀπομάκρυνσιν τῶν δύο θεολόγων, καί ἐν ἀνάγκη καί τῶν συνεργαζομένων μετ' αὐτῶν Κληρικῶν, μέ πρῶτον τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀνδρέαν καί τόν Ἱερομόναχον Ἀμφιλόχιον καί βεβαίως ὄχι μόνον αὐτῶν! Συνεκρότησεν ὁμάδα ἐπιθέσεως, ἡ ὁποία πρωτίστως ἐφρόντισε νά διακοπῆ ὁ λαμπρός θεολογικός Διάλογος, μετά τῶν Φλωρινικῶν 1988-1991, καί ὁ ὁποῖος εἶχεν φθάσει εἰς θαυμαστόν σημεῖον, διό ἀμέσως ἐκήρυξεν τήν δῆθεν «ΝΕΟΕΙΚΟΝΟΜΑΧΙΑΝ», ἡ ὁποία ἐν τέλει καί αὕτη δέν εἶχεν τά ἀποτελέσματα τά ὁποῖα ἐφαντάζετο, διό καί προεκάλεσεν μέ ἄλλους 4 ἐπισκόπους τό σχῖσμα του κατά τό 1995, ἐνῶ ἤδη πρό ἔτους(;) περίπου εἶχεν ἀποστείλει τούς Πειραιῶς καί Ἀργολίδος διά νά πλαισιώνουν καί ἐλέγχουν τόν Ἀρχιεπίσκοπον, ὅστις εἶχεν ἀπομείνει μόνος του, καί πρό πάντων νά ἀντιμετωπίσουν τούς δύο θεολόγους!... Αὐτοί εἶναι οἱ ἀπό τό 1937 βλάσφημοι Σχισματικοί Φλωρινικοί, αὐτοί εἶναι οἱ ἐπίσης ἀπό τό 1995 πέντε Σχισματοαιρετικοί, οἱ ὑπό τόν τότε Ἀττικῆς Ματθαῖον, αὐτοί εἶναι καί οἱ περισσότερον ὅλων Σχισματοαιρετικοί ἀπό τό 1997 καί μέχρι τό 2005 καί 2007, οἱ «Νικολαΐται», οἱ ὁποῖοι, ὅπως ἐλέχθη, μέχρι τό 1994 ἦσαν ὀργανικά ἡνωμένοι καί ὁμόφρονες μετά τῶν πέντε, ἐνῶ ὀλίγον πρό τοῦ σχίσματός του 1995, ἐξῆλθον καί ἐπλαισίωσαν τόν μόνον του ἐναπομείναντα Ἀρχιεπίσκοπον Ἀνδρέαν καί ἐστάλησαν διά νά συνεχίσουν τό περί «χειροθεσίας ἔργον»!!! Οὗτοι ἤδη ἀπό τό 1997 κατέλυσαν κάθε ἔννοιαν Κανονικῆ Τάξεως καί Συνοδικοῦ θεσμοῦ, καί ἀποβάντες τυφλά καί ἄβουλα ὄργανα τοῦ Φλωρινισμοῦ καί Νεοημερολογιτισμοῦ, ἱεροσύλησαν κατά παντός ὁσίου καί ἱεροῦ, πρωτίστως δέ κατ' Αὐτῆς τῆς Ἐκκλησίας, ἐνῶ ἔθεσαν ἀργίας, ἔκαμαν ἀφορισμούς, ἀπεσχημάτισαν, διέλυσαν ἀδελφότητας, ἐδίχασαν καί πλανώμενοι ἐπλάνησαν, ἐνῶ ἥρπασαν Ναούς καί Μονάς καί προεκάλεσαν τήν τρίτην μεγάλην Σχισματοαίρεσιν! Φερόμενοι καί ἀγόμενοι ὑπό τῶν ἀδελφῶν Τσακίρογλου καί κυρίως ὑπό τοῦ Μοναχοῦ Μαξίμου Τσακίρογλου, τοῦ Δημητρίου Κάτσουρα, ἀλλά καί τοῦ γνωστοῦ διά τήν ἀπό τό 1971 συμπεριφοράν του ἐπί τοῦ θέματος τῆς δῆθεν «χειροθεσίας», Βασιλείου Σακκᾶ, καί πρό πάντων ὑπό τοῦ ἐν Ἀθήναις Φλωρινικοῦ κέντρου ὑπό τούς κ. Καλλίνικον Σαραντόπουλον, (νῦν «Ἀρχιεπίσκοπον» τῶν Φλωρινικῶν), τόν κ. Ἀθανάσιον Σακαρέλλον καί ἄλλους βεβαίως, διέπραξαν τέρατα καί σημεῖα ἀπό Κανονικῆ, Ὀρθοδόξου καί ἐν γένει Ἐκκλησιαστικῆς ἀπόψεως. Ἀναφέρομεν χαρακτηριστικῶς τήν δολίαν μεθόδευσιν κατά τοῦ θεολόγου Ἐλευθ. Γκουτζίδη, μέ ἀφορμήν τήν ὁμολογιακήν καί ἀπό πάσης ἀπόψεως Ὀρθόδοξον ὁμιλίαν του, κατά τήν Κυριακήν τῆς Ὀρθοδοξίας τοῦ 1997, εἰς τήν Θεσσαλονίκην, ἡ ὁποία εἶχεν ὡς θέμα τήν ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΝ. Ἐκ τοῦ μή ὄντος ἐχάλκευσαν ζήτημα περί «ἀνάρχου Ἐκκλησίας» καί περί «μή κοινωνίας τῶν τριῶν Θείων Προσώπων», ἀποβάντες οἱ ἴδιοι ΑΚΡΩΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ἐπί τε τοῦ Ἐκκλησιολογικοῦ καί προηγουμένως τοῦ Τριαδολογικοῦ Δόγματος! Μέ βάσιν δέ αὐτά προέβησαν εἰς ὅλως ἀντικανονικάς καί ἀπολύτως ληστρικάς «καθαιρέσεις», «ἀφορισμούς» καί ἄλλας διώξεις μέ θλιβεράν κατάληξιν τό σχῖσμα τοῦ 2005. Ταῦτα πάντα εἶναι γνωστά, διότι πληθωρικῶς καί ἐπανειλημμένως ἐδημοσιεύθησαν εἰς τά περιοδικά «Κήρυξ Γνησίων Ὀρθοδόξων» καί «Ὀρθόδοξος Πνοή». Ἐπίσης ταῦτα πάντα ἐν πολλοῖς ἔχουν ἐκδικασθεῖ καί ὑπό τοῦ Ἀνωτάτου Συνοδικοῦ Δικαστηρίου, τά δέ Πρακτικά καί αἱ ἀποφάσεις αὐτοῦ ἔχουν δημοσιευθεῖ εἰς τούς τόμους τῆς «Ὀρθοδόξου Πνοῆς» τῶν ἐτῶν 2009, τεῦχος Νοεμβρίου-Δεκεμβρίου σελ. 451-494 καί Τόμος 2010, τεῦχος Ἰανουαρίου-Φεβρουαρίου σελ. 3-59 καί τεῦχος Μαρτίου-Ἀπριλίου σελ. 103-141. Διά τοῦτο ἐξ ἀρχῆ ἐμνημονεύσαμεν τό τοῦ Ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, «Καί νῦν πολλοί ἀντίχριστοι ἐληλύθασιν», διότι καί εἰς τάς ἡμέρας μας, ὅλα τά κέντρα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καί τό Φλωρινικόν σχῖσμα μεθ' ὅλων τῶν θυγατρικῶν του, καί ἐπί πᾶσι τούτοις αἱ σχισματοαιρέσεις τοῦ 1995, ὑπό τούς πέντε πρώην ἐπισκόπους μας, ἰδιαιτέρως δέ ἤ πολύ χείρων αὐτῆς, μεγίστη καί ἐσχάτη σχισματοαίρεσις τοῦ 2005, ἐποίησαν τά πάντα ἀφ' ἑνός νά πλήξουν τήν Ἐκκλησίαν καί ἀφ' ἑτέρου νά ἐπιτύχουν μίαν ἕνωσιν εἰς τά πλαίσια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὅλων τῶν «Παλαιοημερολογιτικῶν», ψευδοεκκλησιῶν πρός «λύσιν τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ προβλήματος»! Τοῦτο ὅλον ἤδη ἐνεργεῖται!... Διό, Πατέρες καί ἀδελφοί, πρόσχωμεν! Στῶμεν καλῶς, Στῶμεν μετά φόβου καί ἄν χρειασθῆ ἄς χύσωμεν καί τό αἷμα μας, ἐνῶ ὁ ἐν ἀγάπη καί ἀληθεία Χριστοῦ Διάλογος καί σήμερον εἶναι τό αἴτημα τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρός ὅλους αὐτούς. Πατέρες καί ἀδελφοί, Ὅλαι αἱ ἀπό τό 1924 καί μέχρι σήμερον παλαιοημερολογιτικαί ψευδοσύνοδοι καί ψευδοεκκλησίαι, σκοπόν εἶχον καί ἔχουν νά ἐκκλείψη ἡ ἀπό τό 1935 καί 1948 γνησία καί ἀνόθευτος παραμένουσα Ἀποστολική Διαδοχή καί ἐν ταυτῶ ἡ ἀπό τό 1924 ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ! Ἐπί τῶ σκοπῶ τούτω ὅλαι αἱ σχισματικαί, αἱρετικαί Παλαιοημερολογιτικαί ψευδοσύνοδοι καί ψευδεκκλησίαι, ἔχει ἀποφασισθεῖ νά ἑνωθοῦν εἰς μίαν μεγάλην Παλαιοημερολογιτικήν Ψευδοεκλησίαν, ἐξηρτημένην ἀπό πάσης ἀπόψεως πνευματικῆ καί διοικητικῆ, ὑπό τόν Οἰκουμενιστικόν Νεοημερολογιτισμόν! Αὐτό εἶναι τό προκεχωρημένον σχέδιον, τό ὁποῖον ἐνεργεῖται ὑπό τοῦ ἀντιχρίστου, εἰς τάς ἡμέρας μας, καί προσδοκοῦν νά τό ἐπιτύχουν. Ἤδη ὅπως ἐλέχθη ἔχουν πραγματοποιηθεῖ αἱ πρῶται Παλαιοημερολογιτικαί ἑνώσεις καί θά συνεχισθοῦν, ἐνῶ πρόβλημα, ὅπως ἔλεγεν καί ὁ ἀποβιώσας Χριστόδουλος, ἀποτελοῦν συγκεκριμένα πρόσωπα, κατωνόμαζεν δέ τόν Ἐπίσκοπον Κήρυκον καί τόν Ἐλευθέριον Γκουτζίδη. Σήμερον οὐσιαστικόν καί μεγάλο πρόβλημα, δι' ὅλους αὐτούς, ἀποτελεῖ ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν Ἑλλάδι καί ἰδιαιτέρως ἡ Πανορθόδοξος Σύνοδος, τήν ὁποίαν ἡ δεξιά τοῦ Κυρίου ἀνέδειξαν τό 2008!!! Ἐδῶ εὑρίσκεται σήμερον τό ὅλον πρόβλημά τους(!), ἤτοι πῶς θά μολύνουν καί θά ἀκυρώσουν τήν Ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν καί τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν τῶν ὀλίγων ἐναπομεινάντων Ὀρθοδόξων Ἀρχιερέων! Διά τοῦτο σήμερον ὅλαι αἱ δυνάμεις τοῦ ἀντιχρίστου εἶναι ἐστραμμέναι κατά τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀλλά καί τῆς ἐν Κύπρω καί ἐν Ρωσία καί ἐν Ρουμανία καί ἐν Κένυα. Διό μετέρχονται κάθε ὑποκρισίαν καί καταβάλλουν τάς μεγίστας προσπαθείας νά εὕρουν τρόπον ὥστε νά καταρρίψουν τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν ὅλων τῶν ἐπισκόπων τῆς ἁπανταχοῦ Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Πατέρες καί ἀδελφοί διερχόμεθα ἐσχάτους καιρούς, κινδυνεύομεν νά πλανηθῶμεν καί οἱ «ἐκλεκτοί», διό ἔχομεν χρέος καί καθῆκον νά φυλάξωμεν τήν Παρακαταθήκην τῆς ΠΙΣΤΕΩΣ, ἀλλά καί νά τήν διακηρύξωμεν μέχρις ἐσχάτης μας ἀναπνοῆ. Ἔχομεν χρέος νά ἐντείνωμεν τόν ἀγῶνα, διά τοῦ ὁποίου θά βοηθήσωμεν καί ὅλους τούς πρώην Πατέρας καί ἀδελφούς, ὡς ἀνωτέρω ἐπεσημάναμεν, οἱ ὁποῖοι πλανηθέντες ἐξέπεσον εἰς τάς φοβεράς παλαιοημερολογιτικάς σχισματοαιρέσεις, ἵνα, χάριτι Χριστοῦ, ἐπανέλθουν εἰς τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Ὅθεν, ἀπαιτεῖται νά ἔχωμεν καί νά κηρύσσωμεν γνησίαν καί καθαράν τήν ὁμολογίαν, ἀλλά νά ἔχωμεν καί χριστιανικήν ταπείνωσιν, ἀγάπην καί προσευχήν, δηλαδή νά εἴμεθα γνήσια καί ζῶντα μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Κλείοντες τήν παροῦσαν Συνοδικήν Ἔκθεσιν τῶν συμβαινόντων σήμερον ἀπευθύνομεν ἰδιαιτέρως θερμοτάτην ΕΚΚΛΗΣΙΝ πρός ὅλους τούς πρώην ἀδελφούς μας λέγοντες: Πρώην ἐν Χριστῶ Πατέρες καί ἀδελφοί, οἱ ὁποῖοι συνεχίζετε καί ἐκπροσωπεῖτε τάς ἀπό τό 1937, 1995 καί τό 2005 δεινάς σχισματικάς καταστάσεις, ὡς ἐνδημοῦσα Ἱερά Σύνοδος τόσον τῆς ἐν Ἑλλάδι, ὅσον καί τῆς ἐν Κύπρω, ἀλλά καί τῆς ἁπανταχοῦ Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, σᾶς ἀπευθύνομεν θερμοτάτην Ἔκκλησιν, ὅπως παύσωμεν τάς οἱασδήποτε προφάσεις ὡς ἐκ τοῦ Πονηροῦ προερχομένας καί μή παρικωλύωμεν τόν ἐν ἀγάπη καί ἀληθεία Χριστοῦ Διάλογον «προφασιζόμενοι προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις», διότι ἄν οἱ αἴτιοι ἑνός σχίσματος εἶναι μίαν φοράν εἰς τήν ἀπώλειαν, οἱ ἀνεχόμενοι καί ἰδιαιτέρως οἱ παντί σθένει συντηροῦντες αὐτό εἶναι μυριάκις εἰς τήν ἀπώλειαν!... Ὅθεν ἐρχόμενος ἕκαστος εἰς ἑαυτόν, δεῦτε νά ταπεινωθῶμεν καί προσπίπτοντες τῶ Κυρίω, ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους διά νά καταστῶμεν ὅλοι ἀπό κοινοῦ γνήσια μέλη τοῦ ἑνός Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Ἀμήν Γένοιτο. Η ΕΝΔΗΜΟΥΣΑ ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Διά τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος Οἱ Μητροπολῖται: † Ὁ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Τ.Υ. ΚΗΡΥΚΟΣ † Λαρίσης καί Τυρνάβου Τ.Υ. ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ Διά τήν Γνησίαν ὈρθόδοξονἘκκλησίαν τῆς Κύπρου Ὁ Μητροπολίτης: † Ὁ Κιτίου καί πάσης Κύπρου Τ.Υ ΠΑΡΘΕΝΙΟΣ καί ὁ Πρωτοπρεσβύτερος Τ.Υ. ΜΙΧΑΗΛ ΙΩΑΝΝΟΥ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΝΔΗΜΟΥΣΑΝ ΙΕΡΑΝ ΣΥΝΟΔΟΝ ΤΗΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ † Ο ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΗΡΥΚΟΣ ΕΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ @ ΓΟΕΕ 2014 + Ο ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΗΡΥΚΟΣ

Η ΕΠΙΧΕΙΡΗΘΕΙΣΑ ΚΑΤΑΛΗΨΙΣ ΤΟΥ ΙΝ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΑΧΑΡΝΩΝ