ΤΙΜΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΠΑΤΕΡΑ
ΝΑ ΤΙΜΑΣ ΤΟΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΣΟΥ ΠΑΤΕΡΑ
ΟΣΙΟΥ ΕΦΡΑΙΜ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ
Νά τιμᾶς τόν πνευματικό σου πατέρα μέ ὅλη σου τή δύναμη καί νά μήν ἀγνοήσεις τίς συμβουλές αὐτοῦ πού σέ γέννησε μέ τή χάρη τοῦ Κυρίου· γιατί μέ τόν τρόπο αὐτό ποτέ δέν θά σέ νικήσουν οἱ πονηροί δαίμονες.
Λέει ἡ Γραφή:
«Ἐκεῖνος πού τιμᾶ τόν πατέρα του, θά εὐφρανθεῖ γιά τά παιδιά του, καί τή μέρα πού θά προσευχηθεῖ, ὁ Θεός θά τόν ἀκούσει. Ἐκεῖνος πού δοξάζει τόν πατέρα του, θά ζήσει πολλά χρόνια, καί τή μέρα τοῦ θανάτου του θά βρεῖ χάρη ἀπό τόν Θεό. Μέ λόγια καί μέ ἔργα νά τιμᾶς τόν πατέρα σου, γιά νά ἔρθει σ᾿ ἐσένα ἡ εὐλογία του.
Μήν καμαρώνεις, ὅταν ντροπιάζεται ὁ πατέρας σου· γιατί δέν μπορεῖ νά εἶναι τιμή σου ὁ ἐξευτελισμός τοῦ πατέρα σου. Ἡ δόξα τοῦ ἀνθρώπου πηγάζει ἀπό τή φήμη τοῦ πατέρα του»1.
Ἄν καθίσεις κοντά σέ μεγάλον γέροντα, νά μή διηγεῖσαι μόνο τίς ἀρετές του, ἀλλά νά μιμεῖσαι καί τή ζωή του, γιατί αὐτό θά σέ ὠφελήσει. Δεῖξε τήν οἰκειότητά σου πρός ἐκεῖνον ὄχι μόνο μέ τά λόγια, ἀλλά καί μέ τά ἔργα.
Ἀδελφέ, ἄν κάθεσαι ὡς ὑποτακτικός σέ πατέρες, ἡ ἀκλόνητη ἡ πίστη σου θά φανεῖ σέ τοῦτο· ὄχι ὅταν σέ περιποιοῦνται καί σοῦ μιλοῦν μέ ἥμερο τρόπο καί μέ πραότητα, ἀλλά ὅταν σέ ἀποπαίρνουν καί ὑπομένεις· γιατί καί τό θηρίο, ὅταν τό καλοπιάνουν, ἡμερεύει καί ἡσυχάζει.
Μή λοιπόν κακιώνεις μέ αὐτόν πού σέ παιδαγωγεῖ, ἄν βέβαια θέλεις νά γίνεις ἕνας ἀπό τούς ἐκλεκτούς, ἀλλά σέ ὅλα νά ὑποτάσσεσαι μέ καλή διάθεση στόν δάσκαλό σου. Ὅπως καί ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, ὅταν ἔγινε ἄνθρωπος, ὑποτασσόταν ταπεινά πρῶτα στή μητέρα του καί στόν νομιζόμενο πατέρα του, καθώς μᾶς πληροφορεῖ ὁ εὐαγγελιστής, λέγοντας: «Καί ὑποτασσόταν σέ αὐτούς»3· καί στόν ἀληθινό Πατέρα του, τόν οὐράνιο, ὑπάκουσε μέχρι θανάτου, καί μάλιστα θανάτου σταυρικοῦ, ὅπως λέει ὁ Ἀπόστολος4.
Νά δέχεσαι λοιπόν εὐχαρίστως τίς θλίψεις πού σοῦ ἔρχονται καί τίς παιδαγωγίες ἀπό τόν πνευματικο. «Γιατι ποιό παιδί», λέει ἡ Γραφή, «δέν τό παιδαγωγεῖ ὁ πατέρας του; Ἄν ὅμως δέν ἔχετε τήν παιδαγωγία πού ἔχουν πάρει ὅλοι, τότε εἶσθε νόθα καί ὄχι γνήσια παιδιά». Σέ ἔδειραν; Νά χαίρεσαι γι᾿ αὐτό, καί νά διορθώσεις τό σφάλμα σου.
Ἀλλά σέ ἔδειραν ἄδικα; Ἡ ἀνταμοιβή σου θά εἶναι μεγαλύτερη· γιατί καί οἱ Ἀπόστολοι, πού κήρυτταν στόν κόσμο τή σωτηρία, σέ κάθε πόλη δέρνονταν σάν κακοῦργοι, καί δέν ὀργίζονταν οὔτε ἀγανακτοῦσαν, ἀλλά χαίρονταν πού ἀξιώθηκαν νά κακοποιηθοῦν γιά χάρη τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ6.
Ἴσως ὅμως κάποιος ἀπό τούς πιό ἀμελεῖς νά πεῖ: «Στενοχωροῦμαι, γιατί αὐτό μοῦ συνέβη μετά ἀπό τόσους κόπους πού ἔκανα ». Σέ αὐτόν θά ἔλεγα: «Αὐτό σέ στενοχωρεῖ, δοῦλε τοῦ Κυρίου; Ἀπό αὐτό λοιπόν νά καταλάβεις ὅτι μετά ἀπό τά τόσα χρόνια καί τούς πολλούς κόπους πού λές, ἀκόμη δέν νίκησες τά πάθη. Γιατί ἄν νομίζεις ὅτι εἶναι κάτι, ἐνῶ δέν εἶναι τίποτε, τόν ἑαυτό του ἐξαπατᾶς.
Ὅπως δηλαδή ὁ καπετάνιος τήν ὥρα τῆς τρικυμίας φαίνεται τί καπετάνιος εἶναι, τό ἴδιο καί ὁ μοναχός τήν ὥρα πού τόν προσβάλλουν καί τόν ἀποπαίρνουν· καί εἴτε τοῦ κακοφαίνεται καί στενοχωρεῖται. Γιατί ἐκεῖνος πού καυχιέται λέγοντας “ἔχω τόσα χρόνια στήν πνευματικη ζωή”, δέν παρουσίασε ὅμως δείγματα αυτης της ἐργασίας οὔτε κατόρθωσε τούς τρόπους τῆς σεμνῆς ζωῆς, αὐτός κουβαλᾶ ἐργαλεῖα πού ἀκόμη δέν ἔμαθε χρησιμοποιεῖ».
Ἔχεις γεράσει στόν πνευματικο αγωνα. Ὡς ἔμπειρος λοιπόν τῆς πνευματικῆς ζωῆς γίνε τό παράδειγμα γιά τούς νέους καί ἄπειρους. Ἄς μείνουν κατάπληκτοι οἱ ἄλλοι μέ τήν ὑπομονή καί τήν ἀνεξικακία σου. Ἄς χαίρεται καί τό Ἅγιο Πνεῦμα, πού κατοικεῖ μέσα σου, γιά τή μεγάλη σου καρτερικότητα. Καί προπαντός πρέπει νά εὐχαριστεῖς τόν Θεό, γιατί ὅλα τά παθαίνεις γιά τό συμφέρον σου.
Ἐγώ πιστεύω ὅτι αὐτός πού ἀνέλαβε τήν καθοδήγησή σου δέν χαίρεται γιά τό ἐλάτωμά σου, ἐπειδή πρόκειται νά λογοδοτήσει γιά ἐσένα στόν Κύριο· ἡ χαρά του εἶναι νά σέ παρουσιάσει τέλειο στόν Κύριο. Γι᾿ αὐτό ὀφείλεις νά ὑπομένεις μέ εὐγνωμοσύνη ὅλα ὅσα σοῦ κάνει, ἀκόμη καί ἄν εἶναι ὀδυνηρά, θεωρώντας ὅτι σέ γιατρεύει καί ὄχι ὅτι σέ τιμωρεῖ. Ἄν ὅμως δέν μπορεῖς νά ὑποφέρεις γιά χάρη τοῦ Κυρίου μιά μικρή θλίψη καί δοκιμασία, πῶς θά ὑπομείνεις μιά μεγάλη;
Καί ἄν δέν ἀνέχεσαι προσβολή ἤ χτύπημα, πῶς θά σηκώσεις τόν σταυρό σου, πού ἀπό τήν ἀρχή ὑποσχέθηκες ὅτι θά τόν σηκώσεις; Καί ἄν δέν σηκώνεις τόν σταυρό σου, πῶς θά γίνεις κληρονόμος τῆς ἐπουράνιας δόξας μαζί μέ ἐκείνους πού λένε: «Ὅλα αὐτά ἦρθαν ἐπάνω μας καί δέν σέ ξεχάσαμε, Κύριε, οὔτε παραβήκαμε τή διαθήκη σου»8, καί: «Γιά χάρη σου πεθαίνουμε κάθε μέρα, θεωρούμαστε σάν πρόβατα γιά σφαγή»;
Ἀγαπητέ ἀδελφέ, ξεχάσαμε αὐτά πού ὑπέφερε γιά χάρη μας ὁ Κύριος ὅλων μας; Τόν ἔβρισαν, τόν ἐξευτέλισαν, τοῦ εἶπαν «ἔχεις δαιμόνιο»10, καί δέν ὀργίστηκε. Τοῦ ἔδωσαν χαστούκια καί χτυπήματα, τόν χλεύασαν, τόν κάρφωσαν στόν σταυρό, τοῦ ἔδωσαν νά πιεῖ ξύδι μέ χολή, τοῦ τρύπησαν μέ λόγχη τήν πλευρά. Ὅλα αὐτά τά ὑπέμεινε γιά τή σωτηρία μας, καί ἐμεῖς γιά χάρη του οὔτε μιά μικρή προσβολή δέν ὑποφέρουμε; Πῶς λοιπόν θά τόν συναντήσουμε τήν ἡμέρα τῆς κρίσεως;
Καί ποιά ἀπολογία θά βροῦμε, ὅταν, μαζί μέ ὅλες τίς ἄλλες εὐεργεσίες πού ἔκανε γιά ἐμᾶς, θά μᾶς παρουσιάζει καί αὐτά καί θά ἀπαιτεῖ ἀπό ἐμᾶς κάποιο ἀντιστάθμισμα;
Ἄς ξυπνήσουμε λοιπόν, ἀγαπητέ, ἀπό τήν τόση μας χαύνωση· ἄς κάνουμε τήν καρδιά μας γενναία καί ἀκλόνητη καί ἄς ποῦμε καί ἐμεῖς μαζί μέ τόν Ἀπόστολο ὅτι εἴμαστε ἕτοιμοι ὄχι μόνο νά δεθοῦμε ἤ νά χτυπηθοῦμε γιά τόν Χριστό, ἀλλά καί νά πεθάνουμε11. Γιατί ἄν συμμεριζόμαστε τά παθήματά του, ὁπωσδήποτε θά μετάσχουμε καί στή δόξα του12 καί θά γίνουμε μαζί του κληρονόμοι τῆς οὐράνιας βασιλείας.
Ἀδελφοί, τόν χρόνο πού περάσαμε στήν πνευματική ζωή τόν μετροῦμε, τήν ἀμέλεια ὅμως, πού δείξαμε σέ αὐτήν, τήν ἀγνοοῦμε καί ὑπερηφανευόμαστε. Ἔπαινος τοῦ ἀνθρώπου δέν εἶναι μόνο ὁ χρόνος, ἀλλά ἡ προκοπή στόν δρόμο τοῦ Θεοῦ. Καί προκοπή δέν εἶναι τά ἄσπρα μαλλιά, ἀλλα τό νά ἔχει κανείς ἐνάρετη ζωή.
Κατάκτησε, αγωνιστη, τήν αἰώνια ζωή, στήν ὁποία σέ κάλεσε ὁ Θεός καί γιά τήν ὁποία ἔδωσες τήν καλή ὁμολογία μπροστά σέ πολλούς μάρτυρες19, δηλαδή μπροστά σέ ὅλη τήν κτίση, οὐράνια καί ἐπίγεια. Γιατί ἀκόμη λίγο καί Αὐτός πού περιμένουμε θά ἔρθει καί δέν θά ἀργήσει20.
Ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὅσο μποροῦμε ἄς μιμούμαστε μέ ζῆλο τήν ἀγγελική καθαρη ζωή. Ἄς φροντίσουμε, νά μή γινόμαστε στούς αλοθρησκους ἐμπόδιο καί αἰτία σκανδαλισμοῦ. Ἄς μήν κακολογεῖται ἐξαιτίας μας ο Χριστιανισμος, ἀλλά μᾶλλον νά ἐπαινεῖται. Ἄραγε τί θά ἀπολογηθοῦμε στόν Κριτή, τή φοβερή ὥρα τῆς κρίσεως, ἄν ἔτσι παραμελοῦμε τή σωτηρία μας;
Τί δηλαδή ἔπρεπε αὐτός νά μᾶς κάνει καί δέν τό ἔκανε;
Δέν εἴδαμε τόν ἴδιο τόν Θεό Λόγο ταπεινό μέ μορφή δούλου, ὥστε νά γίνουμε καί ἐμεῖς ταπεινοί;
Δέν εἴδαμε τό ἀκατάληπτο πρόσωπό του φτυσμένο, ὥστε καί ἐμεῖς νά μήν ἀγριεύουμε ὅταν δεχόμαστε προσβολές καί ἐπιπλήξεις;
Ἀλλά δέν εἴδαμε τά ἅγια νῶτα του νά μαστιγώνονται23, ὥστε καί ἐμεῖς νά ὑπακοῦμε σέ ὅλα στούς ἀνωτέρους μας καί σέ ὅλους τούς μοναχούς;
Ἤ δέν εἴδαμε νά ραπίζεται τό πρόσωπό του24, πού βλέπει τή γῆ καί τήν κάνει νά τρέμει25, ὥστε καί ἐμεῖς νά ὑπομένουμε, ὅταν μᾶς ἐξευτελίζουν, καί νά μή γινόμαστε θηρία;
Δέν τόν ἀκούσαμε νά λέει: «Ἐγώ δέν κάνω τίποτε ἀπό μόνος μου»26 καί: «Ἦρθα ὄχι γιά νά κάνω τό θέλημα τό δικό μου, ἀλλά τό θέλημα τοῦ Πατέρα πού μέ ἔστειλε»27, ὥστε καί ἐμεῖς νά μήν εἴμαστε αὐθάδεις καί ἀνεξάρτητοι; Ἤ πάλι δέν τόν ἀκούσαμε νά λέει: «Ἐγώ δέν ἀπειθῶ οὔτε ἀντιλέγω»28 καί: «Μάθετε ἀπό ἐμένα ὅτι εἶμαι πράος καί ταπεινός στήν καρδιά»29, καί ἐπίσης: «Δέν ἦρθα νά ὑπηρετηθῶ, ἀλλά νά ὑπηρετήσω»30 καί πολλά ἄλλα παρόμοια, ὥστε καί ἐμεῖς νά ἀγωνιστοῦμε νά γίνουμε τέτοιοι; Γιατί εἶναι ἀδύνατο νά κάνουμε προκοπή καί νά σωθοῦμε μέ ἄλλον τρόπο, παρά μόνο μέ τό νά μιμηθοῦμε τόν Κύριο σέ ὅλα.
Σᾶς παρακαλῶ λοιπόν, ἀδελφοί, πού εἶστε τό ἐκλεκτό ποίμνιο τοῦ Χριστοῦ, ἄς συνέλθουμε ὅσο ἔχουμε καιρό καί ἄς ζήσουμε ὅπως ἀπαιτεῖ η κληση μας, γιά νά πάρουμε ὕστερα καί στεφανι της δοξης.
Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι
κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
Ἀμήν.
ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΕΥΑΡΕΣΤΗΣΕΙ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ....
Ἐκεῖνος πού θέλει νά εὐαρεστήσει στόν Θεό καί μέ τήν πίστη νά γίνη κληρονόμος του καί νά ὀνομαστεῖ καί αὐτός παιδί τοῦ Θεοῦ πού γεννήθηκε ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα, ὀφείλει, ἀφοῦ πρῶτα ὁπλιστεῖ μέ μακροθυμία καί ὑπομονή, νά ὑπομένει εὐχαρίστως καί μέ γενναιότητα τίς θλίψεις καί τίς δυσκολίες πού θά συναντᾶ, δηλαδή τίς σωματικές ἀρρώστιες καί παθήσεις, τούς ἐξευτελισμούς καί τίς προσβολές ἀπό ἀνθρώπους καί τούς διάφορους ἀόρατους πολέμους πού προξενοῦν στήν ψυχή τά πονηρά πνεύματα, καθώς θέλουν νά τή ρίξουν σέ χαλάρωση καί ἀμέλεια καί νά μήν τήν ἀφήσουν νά μπεῖ στήν αἰώνια ζωή.
Αὐτά γίνονται γιατί ὁ Θεός ἐπιτρέπει, σύμφωνα μέ τό σχέδιό του, νά δοκιμαστεῖ ὁ καθένας μέ διάφορες θλίψεις, γιά νά φανερωθοῦν ἐκεῖνοι πού τόν ἀγαποῦν μέ ὅλη τους τήν ψυχή, ἄν ὑπομένουν εὐχαρίστως καί μέ γενναιότητα ὅλα ὅσα φέρνει καταπάνω τους ὁ πονηρός καί δέν χάνουν τήν ἐλπίδα καί τήν ἐμπιστοσύνη στόν Θεό, ἀλλά πάντοτε περιμένουν μέ πολλή πίστη καί ὑπομονή νά λυτρωθοῦν ἀπό τίς θλίψεις μέ τή βοήθεια τῆς Χάρης.
Μέ αὐτή τήν πίστη καί τήν ὑπομονή θά μπορέσουν νά ξεπεράσουν κάθε πειρασμό καί ἔτσι νά κερδίσουν αὐτό πού ὑποσχέθηκε ὁ Θεός καί νά γίνουν καί αὐτοί ἄξιοι γιά τή βασιλεία του, καθώς θά ἔχουν βαδίσει ἐπάνω στά ἴχνη τῶν Ἁγίων ὅλων τῶν αἰώνων καί τοῦ ἴδιου τοῦ Κυρίου καί θά ἔχουν γίνει συμμέτοχοι ὄχι μόνο τῶν παθημάτων, ἀλλά καί τῆς δόξας τους.
Παρατήρησε καί δές πῶς ἀπό τήν ἀρχή ὅλοι οἱ Πατέρες, δηλαδή οἱ Πατριάρχες καί οἱ Προφῆτες καί οἱ Ἀπόστολοι καί οἱ Μάρτυρες, πέρασαν μέσα ἀπό τόν δρόμο τῶν θλίψεων καί τῶν πειρασμῶν καί ὑπέμειναν μέ καρτερικότητα καί χαρά ὅλες τίς δυσκολίες χάρη στήν ἐλπίδα τῆς ἀνταμοιβῆς πού περίμεναν, καί ἔτσι μπόρεσαν νά εὐαρεστήσουν στόν Θεό, ὅπως λέει καί ἡ Γραφή:
«Παιδί μου, ἄν ἦρθες νά ὑπηρετήσεις τόν Κύριο, ἑτοίμασε τήν ψυχή σου γιά τήν ἀντιμετώπιση τῶν πειρασμῶν· κάνε εὐθεία τήν καρδιά σου καί ἔχε κουράγιο»1 – καθώς δηλαδή θά εἶσαι σταθερά στραμμένος πρός τόν Θεό καί θά παίρνεις δηλαδή ἀπό τήν ἐλπίδα σου σέ Αὐτόν.
Ἀλλά καί ὁ Ἀπόστολος λέει:
«Ἄν ὅμως δέν ἔχετε τή διαπαιδαγώγηση πού ἔχουν πάρει ὅλοι, τότε εἶστε νόθα καί ὄχι γνήσια παιδιά»2.
Καί κάπου ἀλλοῦ λέει:
«Ὅλα ὅσα σοῦ ἔρχονται, νά τά δέχεσαι ὡς καλά, ξέροντας ὅτι χωρίς τόν Θεό τίποτε δέν γίνεται»3.
Καί ὁ Κύριος μακαρίζει ἐκείνους πού ἀγωνίζονται γι᾿ αὐτόν καί ὑποφέρουν τά πάνδεινα, εἴτε φανερά ἀπό ἀνθώπους εἴτε κρυφά ἀπό τά πονηρά πνεύματα, τά ὁποῖα ἀντιμάχονται, ὅπως εἴπαμε, τήν ψυχή πού ἀγαπᾶ τόν Θεό καί τῆς φέρνουν διάφορες θλίψεις, γιά νά τῆς ἐμποδείσουν τήν εἰσοδο στήν αἰώνια ζωή μέ τό νά τή ρίξουν σέ ἀμέλεια καί ἀπελπισία. Οἱ πειρασμοί λοιπόν εἶναι πού δοκιμάζουν τίς ψυχές, ἄν ἀγαποῦν τόν Θεό ἤ ὄχι, καί αὐτοί τίς κάνουν ἄξιες ἤ ἀνάξιες γι᾿ Αὐτόν.
Κάθε ψυχή λοιπόν πού θέλει νά εὐαρεστήσει στόν Θεό, πρίν ἀπ᾿ ὅλα ἄς κρατᾶ γενναῖα τήν ὑπομονή καί τήν ἐλπίδα, καί ἔτσι θά μπορέσει νά ὑπομείνει καί νά ἀντιμετωπίσει κάθε ἐπίθεση καί κάθε ἐκδήλωση κακίας τοῦ πονηροῦ. Γιατί καί ὁ Θεός, τήν ψυχή πού ἐλπίζει σέ Αὐτόν καί τόν περιμένει, δέν τήν ἀφήνει νά πέσει σέ πειρασμό τέτοιον πού νά μήν μπορεῖ νά τόν σηκώσει, ὥστε νά φτάσει σέ ἀπόγνωση. Οὔτε ὅμως καί ὁ πονηρός πειράζει καί ταλαιπωρεῖ τήν ψυχή ὅσο θέλει, ἀλλά ὅσο τοῦ ἐπιτρέπει ὁ Θεός· γιατί ὁ πλάστης μας ξέρει σέ πόση δοκιμασία καί πύρωση πρέπει νά μπεῖ ἡ ψυχή, καί τόση μόνο ἐπιτρέπει.
Ὁ κεραμοποιός, ἀφοῦ πλάσει τά σκεύη ἀπό πηλό, ξέρει πόσο πρέπει νά τά ἀφήσει στή φωτιά· γιατί ἄν αὐτά δέν περάσουν ἀπό φωτιά, δέν μποροῦν νά χρησιμοποιηθοῦν ἀπό τούς ἀνθρώπους. Ἔτσι οὔτε τά ἀφήνει στό καμίνι παραπάνω ἀπό ὅσο πρέπει, γιά νά μήν παραψηθοῦν καί χαλάσουν, οὔτε πάλι τά βγάζει πρόωρα, γιατί καί τότε εἶναι εὔθραυστα καί ἄχρηστα. Ἐπίσης τά ὑποζύγια δέν τά φορτώνουμε ὅλα τό ἴδιο, ἀλλά ἐπάνω σέ κάθε ζῶο βάζουμε φορτίο ἀνάλογο μέ τή δύναμή του. Ἀλλά καί τό πλοῖο ἔχει στό πλάι κάποια σημάδια πού δείχνουν μέχρι ποῦ μπορεῖ νά φορτωθεῖ, ἔτσι ὥστε νά μπορεῖ νά μεταφέρει τό φορτίο μέ ἀσφάλεια.
Ἄν λοιπόν γιά τά ὁρατά καί φθαρτά πράγματα ὁ Θεός ἔδωσε στούς ἀνθρώπους τόση γνώση καί διάκριση, ὥστε νά τά τακτοποιοῦν μέ ἀσφάλεια, δέν ξέρει πολύ περισσότερο ὁ Ἴδιος, ὁ Χορηγός τῆς Σοφίας καί τῆς Συνέσεως4, πόσες καί ποιές δοκιμασίες χρειάζονται οἱ ψυχές πού θέλουν νά εὐαρεστήσουν σέ αὐτόν, ὥστε νά γίνουν καί χρήσιμες σέ Αὐτόν καί κατάλληλες γιά τή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν;
Τό κανάβι δέν μπορεῖ ἀλλιῶς νά χρησιμοποιηθεῖ γιά τήν κατασκευή πολύ λεπτῶν νηματων, παρά μόνο ἄν κοπανιστεῖ πολλή ὥρα· καί ὅσο βασανίζεται καί ξαίνεται, τόσο πιό καθαρό καί κατάλληλο γίνεται.
Ἔτσι καί ἡ ψυχή πού ἀγαπᾶ τόν Θεό· ἀφοῦ δοκιμαστεῖ καί λεπτύνει μέ πολλούς πειρασμούς καί θλίψεις καί ὑπομείνει γενναῖα, γίνεται πιό καθαρή καί πιό κατάλληλη γιά τήν πνευματική ἐργασία, καί στό τέλος θά μπεῖ μέ χαρά στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί θά κληρονομήσει τόν γαμήλιο θάλαμο τῶν οὐρανίων ἀγαθῶν γιά τούς ἀτέλειωτους αἰῶνες
ΟΣΙΟΥ ΕΦΡΑΙΜ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ
Νά τιμᾶς τόν πνευματικό σου πατέρα μέ ὅλη σου τή δύναμη καί νά μήν ἀγνοήσεις τίς συμβουλές αὐτοῦ πού σέ γέννησε μέ τή χάρη τοῦ Κυρίου· γιατί μέ τόν τρόπο αὐτό ποτέ δέν θά σέ νικήσουν οἱ πονηροί δαίμονες.
Λέει ἡ Γραφή:
«Ἐκεῖνος πού τιμᾶ τόν πατέρα του, θά εὐφρανθεῖ γιά τά παιδιά του, καί τή μέρα πού θά προσευχηθεῖ, ὁ Θεός θά τόν ἀκούσει. Ἐκεῖνος πού δοξάζει τόν πατέρα του, θά ζήσει πολλά χρόνια, καί τή μέρα τοῦ θανάτου του θά βρεῖ χάρη ἀπό τόν Θεό. Μέ λόγια καί μέ ἔργα νά τιμᾶς τόν πατέρα σου, γιά νά ἔρθει σ᾿ ἐσένα ἡ εὐλογία του.
Μήν καμαρώνεις, ὅταν ντροπιάζεται ὁ πατέρας σου· γιατί δέν μπορεῖ νά εἶναι τιμή σου ὁ ἐξευτελισμός τοῦ πατέρα σου. Ἡ δόξα τοῦ ἀνθρώπου πηγάζει ἀπό τή φήμη τοῦ πατέρα του»1.
Ἄν καθίσεις κοντά σέ μεγάλον γέροντα, νά μή διηγεῖσαι μόνο τίς ἀρετές του, ἀλλά νά μιμεῖσαι καί τή ζωή του, γιατί αὐτό θά σέ ὠφελήσει. Δεῖξε τήν οἰκειότητά σου πρός ἐκεῖνον ὄχι μόνο μέ τά λόγια, ἀλλά καί μέ τά ἔργα.
Ἀδελφέ, ἄν κάθεσαι ὡς ὑποτακτικός σέ πατέρες, ἡ ἀκλόνητη ἡ πίστη σου θά φανεῖ σέ τοῦτο· ὄχι ὅταν σέ περιποιοῦνται καί σοῦ μιλοῦν μέ ἥμερο τρόπο καί μέ πραότητα, ἀλλά ὅταν σέ ἀποπαίρνουν καί ὑπομένεις· γιατί καί τό θηρίο, ὅταν τό καλοπιάνουν, ἡμερεύει καί ἡσυχάζει.
Μή λοιπόν κακιώνεις μέ αὐτόν πού σέ παιδαγωγεῖ, ἄν βέβαια θέλεις νά γίνεις ἕνας ἀπό τούς ἐκλεκτούς, ἀλλά σέ ὅλα νά ὑποτάσσεσαι μέ καλή διάθεση στόν δάσκαλό σου. Ὅπως καί ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, ὅταν ἔγινε ἄνθρωπος, ὑποτασσόταν ταπεινά πρῶτα στή μητέρα του καί στόν νομιζόμενο πατέρα του, καθώς μᾶς πληροφορεῖ ὁ εὐαγγελιστής, λέγοντας: «Καί ὑποτασσόταν σέ αὐτούς»3· καί στόν ἀληθινό Πατέρα του, τόν οὐράνιο, ὑπάκουσε μέχρι θανάτου, καί μάλιστα θανάτου σταυρικοῦ, ὅπως λέει ὁ Ἀπόστολος4.
Νά δέχεσαι λοιπόν εὐχαρίστως τίς θλίψεις πού σοῦ ἔρχονται καί τίς παιδαγωγίες ἀπό τόν πνευματικο. «Γιατι ποιό παιδί», λέει ἡ Γραφή, «δέν τό παιδαγωγεῖ ὁ πατέρας του; Ἄν ὅμως δέν ἔχετε τήν παιδαγωγία πού ἔχουν πάρει ὅλοι, τότε εἶσθε νόθα καί ὄχι γνήσια παιδιά». Σέ ἔδειραν; Νά χαίρεσαι γι᾿ αὐτό, καί νά διορθώσεις τό σφάλμα σου.
Ἀλλά σέ ἔδειραν ἄδικα; Ἡ ἀνταμοιβή σου θά εἶναι μεγαλύτερη· γιατί καί οἱ Ἀπόστολοι, πού κήρυτταν στόν κόσμο τή σωτηρία, σέ κάθε πόλη δέρνονταν σάν κακοῦργοι, καί δέν ὀργίζονταν οὔτε ἀγανακτοῦσαν, ἀλλά χαίρονταν πού ἀξιώθηκαν νά κακοποιηθοῦν γιά χάρη τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ6.
Ἴσως ὅμως κάποιος ἀπό τούς πιό ἀμελεῖς νά πεῖ: «Στενοχωροῦμαι, γιατί αὐτό μοῦ συνέβη μετά ἀπό τόσους κόπους πού ἔκανα ». Σέ αὐτόν θά ἔλεγα: «Αὐτό σέ στενοχωρεῖ, δοῦλε τοῦ Κυρίου; Ἀπό αὐτό λοιπόν νά καταλάβεις ὅτι μετά ἀπό τά τόσα χρόνια καί τούς πολλούς κόπους πού λές, ἀκόμη δέν νίκησες τά πάθη. Γιατί ἄν νομίζεις ὅτι εἶναι κάτι, ἐνῶ δέν εἶναι τίποτε, τόν ἑαυτό του ἐξαπατᾶς.
Ὅπως δηλαδή ὁ καπετάνιος τήν ὥρα τῆς τρικυμίας φαίνεται τί καπετάνιος εἶναι, τό ἴδιο καί ὁ μοναχός τήν ὥρα πού τόν προσβάλλουν καί τόν ἀποπαίρνουν· καί εἴτε τοῦ κακοφαίνεται καί στενοχωρεῖται. Γιατί ἐκεῖνος πού καυχιέται λέγοντας “ἔχω τόσα χρόνια στήν πνευματικη ζωή”, δέν παρουσίασε ὅμως δείγματα αυτης της ἐργασίας οὔτε κατόρθωσε τούς τρόπους τῆς σεμνῆς ζωῆς, αὐτός κουβαλᾶ ἐργαλεῖα πού ἀκόμη δέν ἔμαθε χρησιμοποιεῖ».
Ἔχεις γεράσει στόν πνευματικο αγωνα. Ὡς ἔμπειρος λοιπόν τῆς πνευματικῆς ζωῆς γίνε τό παράδειγμα γιά τούς νέους καί ἄπειρους. Ἄς μείνουν κατάπληκτοι οἱ ἄλλοι μέ τήν ὑπομονή καί τήν ἀνεξικακία σου. Ἄς χαίρεται καί τό Ἅγιο Πνεῦμα, πού κατοικεῖ μέσα σου, γιά τή μεγάλη σου καρτερικότητα. Καί προπαντός πρέπει νά εὐχαριστεῖς τόν Θεό, γιατί ὅλα τά παθαίνεις γιά τό συμφέρον σου.
Ἐγώ πιστεύω ὅτι αὐτός πού ἀνέλαβε τήν καθοδήγησή σου δέν χαίρεται γιά τό ἐλάτωμά σου, ἐπειδή πρόκειται νά λογοδοτήσει γιά ἐσένα στόν Κύριο· ἡ χαρά του εἶναι νά σέ παρουσιάσει τέλειο στόν Κύριο. Γι᾿ αὐτό ὀφείλεις νά ὑπομένεις μέ εὐγνωμοσύνη ὅλα ὅσα σοῦ κάνει, ἀκόμη καί ἄν εἶναι ὀδυνηρά, θεωρώντας ὅτι σέ γιατρεύει καί ὄχι ὅτι σέ τιμωρεῖ. Ἄν ὅμως δέν μπορεῖς νά ὑποφέρεις γιά χάρη τοῦ Κυρίου μιά μικρή θλίψη καί δοκιμασία, πῶς θά ὑπομείνεις μιά μεγάλη;
Καί ἄν δέν ἀνέχεσαι προσβολή ἤ χτύπημα, πῶς θά σηκώσεις τόν σταυρό σου, πού ἀπό τήν ἀρχή ὑποσχέθηκες ὅτι θά τόν σηκώσεις; Καί ἄν δέν σηκώνεις τόν σταυρό σου, πῶς θά γίνεις κληρονόμος τῆς ἐπουράνιας δόξας μαζί μέ ἐκείνους πού λένε: «Ὅλα αὐτά ἦρθαν ἐπάνω μας καί δέν σέ ξεχάσαμε, Κύριε, οὔτε παραβήκαμε τή διαθήκη σου»8, καί: «Γιά χάρη σου πεθαίνουμε κάθε μέρα, θεωρούμαστε σάν πρόβατα γιά σφαγή»;
Ἀγαπητέ ἀδελφέ, ξεχάσαμε αὐτά πού ὑπέφερε γιά χάρη μας ὁ Κύριος ὅλων μας; Τόν ἔβρισαν, τόν ἐξευτέλισαν, τοῦ εἶπαν «ἔχεις δαιμόνιο»10, καί δέν ὀργίστηκε. Τοῦ ἔδωσαν χαστούκια καί χτυπήματα, τόν χλεύασαν, τόν κάρφωσαν στόν σταυρό, τοῦ ἔδωσαν νά πιεῖ ξύδι μέ χολή, τοῦ τρύπησαν μέ λόγχη τήν πλευρά. Ὅλα αὐτά τά ὑπέμεινε γιά τή σωτηρία μας, καί ἐμεῖς γιά χάρη του οὔτε μιά μικρή προσβολή δέν ὑποφέρουμε; Πῶς λοιπόν θά τόν συναντήσουμε τήν ἡμέρα τῆς κρίσεως;
Καί ποιά ἀπολογία θά βροῦμε, ὅταν, μαζί μέ ὅλες τίς ἄλλες εὐεργεσίες πού ἔκανε γιά ἐμᾶς, θά μᾶς παρουσιάζει καί αὐτά καί θά ἀπαιτεῖ ἀπό ἐμᾶς κάποιο ἀντιστάθμισμα;
Ἄς ξυπνήσουμε λοιπόν, ἀγαπητέ, ἀπό τήν τόση μας χαύνωση· ἄς κάνουμε τήν καρδιά μας γενναία καί ἀκλόνητη καί ἄς ποῦμε καί ἐμεῖς μαζί μέ τόν Ἀπόστολο ὅτι εἴμαστε ἕτοιμοι ὄχι μόνο νά δεθοῦμε ἤ νά χτυπηθοῦμε γιά τόν Χριστό, ἀλλά καί νά πεθάνουμε11. Γιατί ἄν συμμεριζόμαστε τά παθήματά του, ὁπωσδήποτε θά μετάσχουμε καί στή δόξα του12 καί θά γίνουμε μαζί του κληρονόμοι τῆς οὐράνιας βασιλείας.
Ἀδελφοί, τόν χρόνο πού περάσαμε στήν πνευματική ζωή τόν μετροῦμε, τήν ἀμέλεια ὅμως, πού δείξαμε σέ αὐτήν, τήν ἀγνοοῦμε καί ὑπερηφανευόμαστε. Ἔπαινος τοῦ ἀνθρώπου δέν εἶναι μόνο ὁ χρόνος, ἀλλά ἡ προκοπή στόν δρόμο τοῦ Θεοῦ. Καί προκοπή δέν εἶναι τά ἄσπρα μαλλιά, ἀλλα τό νά ἔχει κανείς ἐνάρετη ζωή.
Κατάκτησε, αγωνιστη, τήν αἰώνια ζωή, στήν ὁποία σέ κάλεσε ὁ Θεός καί γιά τήν ὁποία ἔδωσες τήν καλή ὁμολογία μπροστά σέ πολλούς μάρτυρες19, δηλαδή μπροστά σέ ὅλη τήν κτίση, οὐράνια καί ἐπίγεια. Γιατί ἀκόμη λίγο καί Αὐτός πού περιμένουμε θά ἔρθει καί δέν θά ἀργήσει20.
Ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὅσο μποροῦμε ἄς μιμούμαστε μέ ζῆλο τήν ἀγγελική καθαρη ζωή. Ἄς φροντίσουμε, νά μή γινόμαστε στούς αλοθρησκους ἐμπόδιο καί αἰτία σκανδαλισμοῦ. Ἄς μήν κακολογεῖται ἐξαιτίας μας ο Χριστιανισμος, ἀλλά μᾶλλον νά ἐπαινεῖται. Ἄραγε τί θά ἀπολογηθοῦμε στόν Κριτή, τή φοβερή ὥρα τῆς κρίσεως, ἄν ἔτσι παραμελοῦμε τή σωτηρία μας;
Τί δηλαδή ἔπρεπε αὐτός νά μᾶς κάνει καί δέν τό ἔκανε;
Δέν εἴδαμε τόν ἴδιο τόν Θεό Λόγο ταπεινό μέ μορφή δούλου, ὥστε νά γίνουμε καί ἐμεῖς ταπεινοί;
Δέν εἴδαμε τό ἀκατάληπτο πρόσωπό του φτυσμένο, ὥστε καί ἐμεῖς νά μήν ἀγριεύουμε ὅταν δεχόμαστε προσβολές καί ἐπιπλήξεις;
Ἀλλά δέν εἴδαμε τά ἅγια νῶτα του νά μαστιγώνονται23, ὥστε καί ἐμεῖς νά ὑπακοῦμε σέ ὅλα στούς ἀνωτέρους μας καί σέ ὅλους τούς μοναχούς;
Ἤ δέν εἴδαμε νά ραπίζεται τό πρόσωπό του24, πού βλέπει τή γῆ καί τήν κάνει νά τρέμει25, ὥστε καί ἐμεῖς νά ὑπομένουμε, ὅταν μᾶς ἐξευτελίζουν, καί νά μή γινόμαστε θηρία;
Δέν τόν ἀκούσαμε νά λέει: «Ἐγώ δέν κάνω τίποτε ἀπό μόνος μου»26 καί: «Ἦρθα ὄχι γιά νά κάνω τό θέλημα τό δικό μου, ἀλλά τό θέλημα τοῦ Πατέρα πού μέ ἔστειλε»27, ὥστε καί ἐμεῖς νά μήν εἴμαστε αὐθάδεις καί ἀνεξάρτητοι; Ἤ πάλι δέν τόν ἀκούσαμε νά λέει: «Ἐγώ δέν ἀπειθῶ οὔτε ἀντιλέγω»28 καί: «Μάθετε ἀπό ἐμένα ὅτι εἶμαι πράος καί ταπεινός στήν καρδιά»29, καί ἐπίσης: «Δέν ἦρθα νά ὑπηρετηθῶ, ἀλλά νά ὑπηρετήσω»30 καί πολλά ἄλλα παρόμοια, ὥστε καί ἐμεῖς νά ἀγωνιστοῦμε νά γίνουμε τέτοιοι; Γιατί εἶναι ἀδύνατο νά κάνουμε προκοπή καί νά σωθοῦμε μέ ἄλλον τρόπο, παρά μόνο μέ τό νά μιμηθοῦμε τόν Κύριο σέ ὅλα.
Σᾶς παρακαλῶ λοιπόν, ἀδελφοί, πού εἶστε τό ἐκλεκτό ποίμνιο τοῦ Χριστοῦ, ἄς συνέλθουμε ὅσο ἔχουμε καιρό καί ἄς ζήσουμε ὅπως ἀπαιτεῖ η κληση μας, γιά νά πάρουμε ὕστερα καί στεφανι της δοξης.
Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι
κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
Ἀμήν.
ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΕΥΑΡΕΣΤΗΣΕΙ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ....
Ἐκεῖνος πού θέλει νά εὐαρεστήσει στόν Θεό καί μέ τήν πίστη νά γίνη κληρονόμος του καί νά ὀνομαστεῖ καί αὐτός παιδί τοῦ Θεοῦ πού γεννήθηκε ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα, ὀφείλει, ἀφοῦ πρῶτα ὁπλιστεῖ μέ μακροθυμία καί ὑπομονή, νά ὑπομένει εὐχαρίστως καί μέ γενναιότητα τίς θλίψεις καί τίς δυσκολίες πού θά συναντᾶ, δηλαδή τίς σωματικές ἀρρώστιες καί παθήσεις, τούς ἐξευτελισμούς καί τίς προσβολές ἀπό ἀνθρώπους καί τούς διάφορους ἀόρατους πολέμους πού προξενοῦν στήν ψυχή τά πονηρά πνεύματα, καθώς θέλουν νά τή ρίξουν σέ χαλάρωση καί ἀμέλεια καί νά μήν τήν ἀφήσουν νά μπεῖ στήν αἰώνια ζωή.
Αὐτά γίνονται γιατί ὁ Θεός ἐπιτρέπει, σύμφωνα μέ τό σχέδιό του, νά δοκιμαστεῖ ὁ καθένας μέ διάφορες θλίψεις, γιά νά φανερωθοῦν ἐκεῖνοι πού τόν ἀγαποῦν μέ ὅλη τους τήν ψυχή, ἄν ὑπομένουν εὐχαρίστως καί μέ γενναιότητα ὅλα ὅσα φέρνει καταπάνω τους ὁ πονηρός καί δέν χάνουν τήν ἐλπίδα καί τήν ἐμπιστοσύνη στόν Θεό, ἀλλά πάντοτε περιμένουν μέ πολλή πίστη καί ὑπομονή νά λυτρωθοῦν ἀπό τίς θλίψεις μέ τή βοήθεια τῆς Χάρης.
Μέ αὐτή τήν πίστη καί τήν ὑπομονή θά μπορέσουν νά ξεπεράσουν κάθε πειρασμό καί ἔτσι νά κερδίσουν αὐτό πού ὑποσχέθηκε ὁ Θεός καί νά γίνουν καί αὐτοί ἄξιοι γιά τή βασιλεία του, καθώς θά ἔχουν βαδίσει ἐπάνω στά ἴχνη τῶν Ἁγίων ὅλων τῶν αἰώνων καί τοῦ ἴδιου τοῦ Κυρίου καί θά ἔχουν γίνει συμμέτοχοι ὄχι μόνο τῶν παθημάτων, ἀλλά καί τῆς δόξας τους.
Παρατήρησε καί δές πῶς ἀπό τήν ἀρχή ὅλοι οἱ Πατέρες, δηλαδή οἱ Πατριάρχες καί οἱ Προφῆτες καί οἱ Ἀπόστολοι καί οἱ Μάρτυρες, πέρασαν μέσα ἀπό τόν δρόμο τῶν θλίψεων καί τῶν πειρασμῶν καί ὑπέμειναν μέ καρτερικότητα καί χαρά ὅλες τίς δυσκολίες χάρη στήν ἐλπίδα τῆς ἀνταμοιβῆς πού περίμεναν, καί ἔτσι μπόρεσαν νά εὐαρεστήσουν στόν Θεό, ὅπως λέει καί ἡ Γραφή:
«Παιδί μου, ἄν ἦρθες νά ὑπηρετήσεις τόν Κύριο, ἑτοίμασε τήν ψυχή σου γιά τήν ἀντιμετώπιση τῶν πειρασμῶν· κάνε εὐθεία τήν καρδιά σου καί ἔχε κουράγιο»1 – καθώς δηλαδή θά εἶσαι σταθερά στραμμένος πρός τόν Θεό καί θά παίρνεις δηλαδή ἀπό τήν ἐλπίδα σου σέ Αὐτόν.
Ἀλλά καί ὁ Ἀπόστολος λέει:
«Ἄν ὅμως δέν ἔχετε τή διαπαιδαγώγηση πού ἔχουν πάρει ὅλοι, τότε εἶστε νόθα καί ὄχι γνήσια παιδιά»2.
Καί κάπου ἀλλοῦ λέει:
«Ὅλα ὅσα σοῦ ἔρχονται, νά τά δέχεσαι ὡς καλά, ξέροντας ὅτι χωρίς τόν Θεό τίποτε δέν γίνεται»3.
Καί ὁ Κύριος μακαρίζει ἐκείνους πού ἀγωνίζονται γι᾿ αὐτόν καί ὑποφέρουν τά πάνδεινα, εἴτε φανερά ἀπό ἀνθώπους εἴτε κρυφά ἀπό τά πονηρά πνεύματα, τά ὁποῖα ἀντιμάχονται, ὅπως εἴπαμε, τήν ψυχή πού ἀγαπᾶ τόν Θεό καί τῆς φέρνουν διάφορες θλίψεις, γιά νά τῆς ἐμποδείσουν τήν εἰσοδο στήν αἰώνια ζωή μέ τό νά τή ρίξουν σέ ἀμέλεια καί ἀπελπισία. Οἱ πειρασμοί λοιπόν εἶναι πού δοκιμάζουν τίς ψυχές, ἄν ἀγαποῦν τόν Θεό ἤ ὄχι, καί αὐτοί τίς κάνουν ἄξιες ἤ ἀνάξιες γι᾿ Αὐτόν.
Κάθε ψυχή λοιπόν πού θέλει νά εὐαρεστήσει στόν Θεό, πρίν ἀπ᾿ ὅλα ἄς κρατᾶ γενναῖα τήν ὑπομονή καί τήν ἐλπίδα, καί ἔτσι θά μπορέσει νά ὑπομείνει καί νά ἀντιμετωπίσει κάθε ἐπίθεση καί κάθε ἐκδήλωση κακίας τοῦ πονηροῦ. Γιατί καί ὁ Θεός, τήν ψυχή πού ἐλπίζει σέ Αὐτόν καί τόν περιμένει, δέν τήν ἀφήνει νά πέσει σέ πειρασμό τέτοιον πού νά μήν μπορεῖ νά τόν σηκώσει, ὥστε νά φτάσει σέ ἀπόγνωση. Οὔτε ὅμως καί ὁ πονηρός πειράζει καί ταλαιπωρεῖ τήν ψυχή ὅσο θέλει, ἀλλά ὅσο τοῦ ἐπιτρέπει ὁ Θεός· γιατί ὁ πλάστης μας ξέρει σέ πόση δοκιμασία καί πύρωση πρέπει νά μπεῖ ἡ ψυχή, καί τόση μόνο ἐπιτρέπει.
Ὁ κεραμοποιός, ἀφοῦ πλάσει τά σκεύη ἀπό πηλό, ξέρει πόσο πρέπει νά τά ἀφήσει στή φωτιά· γιατί ἄν αὐτά δέν περάσουν ἀπό φωτιά, δέν μποροῦν νά χρησιμοποιηθοῦν ἀπό τούς ἀνθρώπους. Ἔτσι οὔτε τά ἀφήνει στό καμίνι παραπάνω ἀπό ὅσο πρέπει, γιά νά μήν παραψηθοῦν καί χαλάσουν, οὔτε πάλι τά βγάζει πρόωρα, γιατί καί τότε εἶναι εὔθραυστα καί ἄχρηστα. Ἐπίσης τά ὑποζύγια δέν τά φορτώνουμε ὅλα τό ἴδιο, ἀλλά ἐπάνω σέ κάθε ζῶο βάζουμε φορτίο ἀνάλογο μέ τή δύναμή του. Ἀλλά καί τό πλοῖο ἔχει στό πλάι κάποια σημάδια πού δείχνουν μέχρι ποῦ μπορεῖ νά φορτωθεῖ, ἔτσι ὥστε νά μπορεῖ νά μεταφέρει τό φορτίο μέ ἀσφάλεια.
Ἄν λοιπόν γιά τά ὁρατά καί φθαρτά πράγματα ὁ Θεός ἔδωσε στούς ἀνθρώπους τόση γνώση καί διάκριση, ὥστε νά τά τακτοποιοῦν μέ ἀσφάλεια, δέν ξέρει πολύ περισσότερο ὁ Ἴδιος, ὁ Χορηγός τῆς Σοφίας καί τῆς Συνέσεως4, πόσες καί ποιές δοκιμασίες χρειάζονται οἱ ψυχές πού θέλουν νά εὐαρεστήσουν σέ αὐτόν, ὥστε νά γίνουν καί χρήσιμες σέ Αὐτόν καί κατάλληλες γιά τή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν;
Τό κανάβι δέν μπορεῖ ἀλλιῶς νά χρησιμοποιηθεῖ γιά τήν κατασκευή πολύ λεπτῶν νηματων, παρά μόνο ἄν κοπανιστεῖ πολλή ὥρα· καί ὅσο βασανίζεται καί ξαίνεται, τόσο πιό καθαρό καί κατάλληλο γίνεται.
Ἔτσι καί ἡ ψυχή πού ἀγαπᾶ τόν Θεό· ἀφοῦ δοκιμαστεῖ καί λεπτύνει μέ πολλούς πειρασμούς καί θλίψεις καί ὑπομείνει γενναῖα, γίνεται πιό καθαρή καί πιό κατάλληλη γιά τήν πνευματική ἐργασία, καί στό τέλος θά μπεῖ μέ χαρά στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί θά κληρονομήσει τόν γαμήλιο θάλαμο τῶν οὐρανίων ἀγαθῶν γιά τούς ἀτέλειωτους αἰῶνες
Comments
Post a Comment