ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΙΣ ΕΠΙ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΙΣ

ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΧΡ.  ΓΚΟΥΤΖΙΔΗ,

«ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΗΣ ΔΙΑΤΡΙΒΗΣ ΤΟΥ «ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ» ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΙΔΗ ΕΠΙ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟΥ. ΑΘΗΝΑΙ 1985

ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΑΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΚΗΡΥΚΟΣ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ». ΣΧΗΜΑ: 17χ 25. ΣΕΛΙΔΕΣ: 192.

Μέ τήν μελέτην αὐτήν, τήν ὁποίαν ἔγραψε ὁ θεολόγος Καθηγητής κ. Ἐλευθέριος Γκουτζίδης, κατηλέγξη καί ἀνετράπη κυριολεκτικά ἡ ἀπάτη τῆς Διδακτορική Διατριβῆς τοῦ «Δημητριάδος» Χριστοδούλου Παρασκευαίδη, τοῦ μετέπειτα Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν, ἡ ὁποία ἀφορᾶ τό Ἡμερολογιακόν. Ὁ κ. Χριστόδουλος εἰς διατριβήν του ὑποστηρίζει ὅτι ὁ νεοημερολογιτισμός καί φυσικά ὁ συνδεόμενος μετ’ αὐτοῦ οἰκουμενισμός,  εἶναι συμφυές γνώρισμα τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὀ κ. Γκουτζίδη;ς μέ τόν «ΕΛΕΓΧΟΝ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗΝ» ἀποδεικνύει μέ ἀδιάσειστα ἐπιχειρήματα, ὅτι ὁ νεοημερολογιτισμός εἶναι καταδεδιοκασμένος ὑπό Πανορθοδόξων Συνόδων, εἰσήχθη αὐτόχρημα ὡς οἰκουμενισμός, ἤτοι κατά τήν οἰκουμενιστικήν δεοντολογίαν, καί κινεῖται εἰς τόν ἀντίποδα τῆς ‘Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Παραθέτει δέ καί κατελέγχει καί τήν Ἐγκύκλιον τοῦ 1920, τήν ὁποίαν χαρακτηρίζει ὡς παναιρετικήν, διότι αὕτη εἰσάγει τόν Οἰκουμενισμόν, πού σημαίνει ἄρνησιν τῆς Μοναδικότητος τῆς Ἐκκλησίας, καί ἀποδοχήν τῆς παναιρετικῆς θεωρίας ὅτι ἅπασαι αἱ αἱρέσεις εἶναι Ἐκκλησίες Χριστοῦ, ἐνῶ ὡς πρῶτον βῆμα ἐφαρμογῆς τοῦ οἰκουμενισμοῦ θέτει τήν ἀλλαγήν τοῦ Ἡμρολογίου. Ὀ λαλίστατος Χριστόδουλος οὐδέποτε, ἐνόσω ἔζη, ἐτόλμησε νά ἀναιρέση ἤ ἔστω καί νά σχολιάση τήν μελέτην ταύτην.

Ὁ Πρόλογος τῆς ἐκδόσεως

ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΑ ΠΑΡΑΘΕΤΟΜΕΝ ΤΟΝ ΠΡΟΛΟΓΟΝ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΕΩΣ ΥΠΟ ΤΟΥ ΤΟΤΕ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΚΗΡΥΚΟΥ  (ΝΥΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ)

Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος λέγει ὅτι ὁ Θεός "ἀνώτερος ὥν τῆς φύσεως" κάμνει νά προχωρῆ τό ἔργον τῆς Ἐκκλησίας καί μέ τάς ἀντιθέτους ἐνεργείας τῶν ἐχθρῶν Αὐτῆς; "Ὁ Θεός καί δι' αὐτῶν τῶν κωλυόντων, τά πράγματα αὐξάνεσθαι παρασκευάζει" (Β.Ε.Π. 53, 258).

Ἐν προκειμένω, ὁ Ἅγιος Πατήρ, ἔχει ὑπ' ὄψιν του τήν δύσκολον περίοδον τῶν διωγμῶν, τήν ὁποίαν διῆλθεν ἡ Ἐκκλησία κατά τούς τρεῖς πρώτους αἰῶνας, ἀλλά καί τούς ἰδικούς του τοιούτους, ἐνῶ οἱ συγκεκριμένοι λόγοι, τοῦ Χρυσορρήμονος Πατρός, ἰσχύουν καί μέχρι σήμερον καί θά ἰσχύουν ἕως τέλους, διότι, πόσοι καί ποῖοι ὑπῆρξαν οἱ πολέμιοι τῆς Ὀρθοδοξίας καί κατά τόν παρόντα αἰῶνα; Ὁ ἀντίθεος Οἰκουμενισμός, ὁ ὁποῖος εἰσεπήδησεν εἰς τόν χῶρον τῶν Ὀρθοδόξων καί ὁ ὁποῖος κατέχει ὅλην τήν ἰσχύν καί δύναμιν τοῦ κόσμου τούτου, ὁ Σιωνισμός, ὁ Μασωνισμός, ὁ Παπισμός, ὁ Προτεσταντισμός, ὁ Σατανισμός, καί ἐν ἐνί λόγω ὁ Ἀντίχριστος ὑπό πολλάς μορφάς, εἶναι οἱ Πολέμιοι τῶν καιρῶν μας. Οὗτοι κατευθύνουν καί ἐνισχύουν τήν παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ — Νεοημερολογιτισμοῦ, ἡ ὁποία ἔκαμε τήν ἐμφάνισίν της τό 1920, προωθήθη τό 1923 καί ἐφηρμόσθη τό 1924, ἐνῶ ἔκτοτε ἐξακολουθητικῶς καί προοδευτικῶς συνεχίζει νά ἀποτελῆ τό "βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως".

Παρά τό γεγονός ὅμως, ὅτι ὁ λυσσώδης λύκος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μᾶλλον αἱ ἀγέλαι τῶν ἀδηφάγων λύκων τοῦ ἀντιχρίστου, διαθέτουν ὅλην τήν δύναμιν τοῦ κόσμου τούτου, ὅμως νικῶνται κατά κράτος. Ὑπό ποίου; Νικῶνται ὑπό τοῦ ἐσφαγμένου Ἀρνίου, τοῦ Σταυρωθέντος καί Ἀναστάντος Χριστοῦ. Ὑπό τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ὑπό τοῦ μικροῦ λείμματος τῆς χάριτος.

Κατά τόν παρόντα αἰῶνα ἐπολέμησαν τήν Ὀρθοδοξίαν ὁ Μελέτιος Μεταξάκης, ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, ὁ Ἀθηναγόρας καί ἑκατοντάδες ἄλλοι ὁμόφρονές των εἰς τήν κακοδοξίαν καί τήν αἴρεσιν. Ποῖον πρῶτον καί ποῖον δεύτερον νά κατονομάσωμεν; Ἐπιλείπει ἡμῖν ὁ χῶρος καί ὁ χρόνος διηγουμένους τά τῶν μεσαιωνικῶν διωγμῶν καί μηχανοραρφιῶν ὅλων αὐτῶν κατά τε τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῶν Ὀρθοδόξων ἀπό τοῦ 1924 ἕως σήμερον. Ἀλλά ποῖον τό ἀποτέλεσμα ἀπό αὐτάς τάς ἀντιθέους ἐνεργείας των; Οὐδέν. Διότι, ὅπως ὡς ὅλοι οἱ διῶκται, οὕτω καί ὁ Νεοημερολογιτισμός, ὁ ὁποῖος σαφῶς εἶναι Οἰκουμενισμός, δέν ἐμείωσεν τήν Ὀρθοδοξίαν, ἀλλά μᾶλλον συνετέλεσαν ὥστε νά λάμπη Αὕτη περισσότερον καί νά ὁδηγῆ τούς ἀληθεῖς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς εἰς βαθυτέραν βίωσιν τοῦ μυστηρίου τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ἔσχατος, λοιπόν, συνειδητός πολέμιος τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὑπῆρξεν ὁ νεοημερολογίτης "Μητροπολίτης" Δημητριάδος κ. Χριστόδουλος Παρασκευαίδης. Οὗτος δι' ἑνός ὀγκωδεστάτου τόμου, ὑπό τόν τίτλον: "ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΙΣ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΤΑ ΤΕ ΤΗΝ ΓΕΝΕΣΙΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΕΛΙΞΙΝ ΑΥΤΟΥ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ", Ἀθῆναι 1982, ἐπεχείρησεν συστηματικήν διαστροφήν, παρουσιάζων τό λευκόν ὡς μέλαν, τό δέ μέλαν ὡς λευκόν, ἤτοι τόν Νεοημερολογιτισμόν ὡς σωτήριον διά τούς Ὀρθοδόξους, τό δέ παλαιόν ὡς… κολάσιμον!

Οὗτος ἔχει καί χρῆμα, ἔχει καί δύναμιν, ἔχει καί Πανεπιστημιακάς Σχολάς, αἱ ὁποῖαι τόν ὑποστηρίζουν, ἔχει ἀρχεῖα, ἔχει τά πάντα, δέν ἔχει μόνον μέ τό μέρος του τήν ΑΛΗΘΕΙΑ, διά τοῦτο καί ἀπέτυχεν οἰκτρῶς ὁ σκοπός αὐτῆς τῆς διδακτορικῆς διατριβῆς. Παρά ταῦτα ὅμως ἔγινε αἰτία νά ἀποκαλυφθῆ εἰς περισσοτέρους ἡ ἀλήθεια.

Διά τῆς παρούσης "ἀντιδιατριβῆς", τοῦ ἐλλογιμωτάτου θεολόγου κ. Ἐλευθερίου Γκουτζίδη, ἀποκαθίσταται ἡ τρωθεῖσα ὑπό τοῦ κ. Παρασκευαίδη, ἱστορική καί δογματική ἀλήθεια, ἐνῶ ἀλήθευσαν πάλιν οἱ λόγοι τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου, ὅτι ὁ Θεός "καί δι' αὐτῶν τῶν κωλυόντων (ὡς ἡ διατριβή τοῦ κ. Παρασκευαίδη) τά πράγματα αὐξάνεσθαι παρασκευάζει". Ὁ κ. Παρασκευαίδης ἠθέλησεν νά διαστρέψη καί φιμώση τήν ἀλήθειαν, ἀλλ' ἐγένετο αἰτία νά γραφῆ ἡ παροῦσα, ὥστε πᾶς εὐσεβής καί καλοπροαίρετος νά ἴδη τήν ἀλήθειαν καί ἐκτιμήση αὐτήν.

Ὁ Συγγραφεύς προσφέρων ἐξ ὁλοκλήρου τήν συστηματικήν μελέτην του εἰς τόν "ΚΗΡΥΚΑ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ", περιποιεῖται ἰδιαιτέραν τιμήν εἰς αὐτόν. Διό προβαίνει εἰς τήν ἔκδοσίν της μέ ἰδιαιτέραν εὐχαρίστησιν, διότι δι' αὐτῆς πληροῦται τό κενόν, τό ὁποῖον ἐδημιούργησεν ἡ "Διδακτορική διατριβή" τοῦ κ. Παρασκευαίδη, προστίθεται δέ ἕν βαρυσήμαντον ἱστορικόν μνημεῖον εἰς τήν σειράν τῶν ἀντιοικουμενιστικῶν ἐκδόσεων τοῦ "ΚΗΡΥΚΟΣ".(Ὁ "Κ.Γ.Ο." πιστεύει, ὅτι ὁ κ. Παρασκευα?δης διά τῆς διατριβῆς του δέν ἠδυνήθη νά βλάψη τήν Ἐκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ., ὡς ἐφαντάζετο ἴσως, ἀλλά συνετέλεσεν εἰς τό νά λάμψη διά τοῦ διαλόγου ἡ ἀλήθεια, ὅτι δηλαδή ὁ Νεοημερολογιτισμός δέν εἶναι "συμφυές γνώρισμα τῆς Ἐκκλησίας", ἀλλά τό πρῶτον βῆμα τῆς ἐφαρμογῆς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ δέ Ἐκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ. εἶναι ἡ Ἀληθής καί Ἀκαινοτόμητος Ὀρθόδοξος τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία).

Εἴμεθα πεπεισμένοι, ὅτι ὅσοι ἐμελέτησαν τήν ἐκ 464 σελίδων "Διδακτορικήν Διατριβήν" τοῦ κ. Παρασκευαίδη, οὐδόλως ἐπηρεάσθησαν, ὅστις ὅμως θά μελετήση τήν παροῦσαν ἀντιδιατριβήν θά ἴδη καί θά ἀπορρίψη τό ψεῦδος τοῦ κ. Παρασκευαίδη, ὁπωσδήποτε δέ θά προβληματισθῆ βαθύτατα, βασική προϋπόθεσις διά νά φθάση εἰς τήν ἀποδοχήν τῆς ἀληθείας.

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ ΕΤΟΥΣ 1985

Διά τήν "ΚΗΡΥΚΑ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ"

Ὁ Διευθυντής

Ἱερομόναχος Κήρυκος Κοντογιάννης

Ἀρχ/τεύς τῆς Ἱερᾶς Συνόδου

ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ

ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ

ΤΩΝ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΖΗΛΩΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

(Ὅπως διετυπώθη ἐν ἔτει 1934)

Παραθέτομεν τήν Ὀμολογίαν Ὀρθοδόξου Πίστεως, ὅπως διετυπώθη ὑπό τῶν ζηλωτῶν ἁγιορειτῶν Πατέρων καί ἐδημοσιεύθη ἐν ἔτει 1934 εἰς τό τότε ὑπ’ αὐτῶν ἐκδοθέν ἀπολογητικόν σύγγραμμα «ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ ΕΛΕΓΧΟΣ». Εἶναι ἡ ἰδία Ὁμολογία, τήν ὀποίαν ἀπ’ ἀρχῆς τῆς εἰσαγωγῆς τῆς καταδεδικασμένης καινοτομίας τοῦ νέου Ἡμερολογίου, ὡμολόγησαν ὅλοι οἱ γνήσιοι Ὀρθόδοξοι, οἱ μή ἀκολουθήσαντες τό νέον Ἡμερολόγιον καί συνέχεια τῆς Ὁμολογίας τήν ὁποίαν πάντοτε ἀπήτει ἡ Ἐκκλησία ἀπό τά μέλη Της.

Εἶναι ἡ ἰδία Ὁμολογία, τήν ὁποίαν δυστυχῶς τινές τῶν Ζηλωτῶν Πατέρων, οἱ ὁποῖοι κατ’ ἀρχήν τήν ὑπέγραψαν, εἰς τήν συνέχειαν (1937) ὄχι μόνον τήν ἀθέτησαν, δεχθέντες τήν «δυνάμει καί οὐχί ἐνεργεία νεοημερολογιτικοῦ σχίσματος» κακοδοξίαν τοῦ πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου, (ἐξ’ οὗ ἐδημιουργήθη τό Φλωρινικόν σχίσμα), ἀλλά καί τήν ἐπολέμησαν, ὅπως κάμνουν μέχρι σήμερον οἱ ὁπαδοί των καί οἱ Οὐνῖται τοῦ νεοημερολογιτισμοῦ εἰς τόν χῶρον τοῦ παλαιοῦ ἡμερολογίου, οἱ ὁποῖοι διά νά παραπλανήσουν τούς Ὀρθοδόξους  λειτουργοῦν καί μέ τό νέο καί μέ τό παλαιό.

Αὐτήν τήν Ὁμολογίαν ἐδημοσιεύσαμεν κατ’ ἀρχάς εἰς φυλλάδιον διά τήν ἐνημέρωσιν τῶν ἐνοριτῶν μας (Ἁγίου Δημητρίου καί Παναγίας Σουμελᾶ Ἀθηνιωτίσσης Ἀχαρνῶν), καί τῶν ἄλλων ἐνοριῶν, διά νά λάβουν οἱ ψευδάδελφοι Φλωρινικοί,  μίαν ἀπάντησιν εἰς τήν προπαγάνδα των ὅτι «Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΦΕΥΡΗΜΑ ΤΩΝ ΜΑΤΘΑΙΙΚΩΝ»!!!

Ἡ Ὁμολογία αὕτη διετυπώθη ἀργότερον καί ἐπί τό συντομώτερον καί ἐπί τό ἀναλυτικώτερον, ἀναλόγως τῶν περιστάεων καί ἀναλόιγως τῶν παρεκκλίσεων, τάς ὁποίας εἶχε νά ἀντιμετωπίσει ἡ Ἐκκλησία.

‘Από τάς ὁμολογίας αἱ ὁποῖαι διεκηρύχθησαν ἐσχάτως ἀναφέρομεν τήν Ὁμολογίαν μας τοῦ 2004, τῆς Μητροπολιτικῆς Συνόδου τοῦ 2006 καί τῆς ἐν Ρουμανία διακηρυχθείσης ἐν ἔτει 2008.  

Προλογίζοντες αὐτήν τήν Ὀμολογίαν οἱ ἁγιορεῖται Πατέρες γράφουν: "Επειδή ὁ διάβολος τρέμει τήν εὐσεβῆ τῆς Πίστεως ὁμολογίαν, τήν ὁποίαν πολλοί τῶν Κληρικῶν καί Χριστιανῶν ἐξ ἀγνοίας ἐμόλυναν ἀκολουθήσαντες τόν ἐπάρατον νεωτερισμόν τοῦ Παπικοῦ καλενδαρίου, (ἤ ἄλλας καινοτομίας) διά τοῦτο παραθέτομεν κάτωθι τόν τύπον τῆς ῾Ομολογίας, ὅπου πρέπει νά ὁμολογῇ πᾶς χριστιανός ἐπανερχόμενος ἐκ τῆς πλάνης εἰς τήν Πατροπαράδοτον πίστιν, διά νά μήν εὕρη μέγα ἐμπόδιον ἡ ψυχή αὐτοῦ κατά τήν ὥραν τῆς ἐξόδου ἀπό τοῦ σώματος καί τήν ἄνοδον πρός τά οὐράνια, κατά τήν ὁποίαν ἔχει νά διέλθῃ διά μέσου τῶν φοβερῶν τοῦ ἀέρος τελωνίων.

῾Η ὁμολογία αὕτη εἶναι ἀπαραίτητος πρός σωτηρίαν, διότι κατά τόν θεῖον Παῦλον "καρδίᾳ μέν πιστεύεται εἰς δικαιοσύνην, στόματι δέ ὁμολογεῖται εἰς σωτηρίαν".

ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ

ΖΗΛΩΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΔΙΑΚΗΡΥΧΘΕΙΣΑΕΝ ΕΤΕΙ 1934.

α) Πιστεύω, προσκυνῶ καί λατρεύω ἕνα Θεόν ποιητήν οὐρανοῦ καί γῆς ὁρατῶν τε πάντων καί ἀοράτων, ἐν τρισίν προσώποις γνωριζόμενον Πατρός καί Υἱοῦ καί ῾Αγίου Πνεύματος, Τριάδα ὁμοούσιον καί ἀχώριστον, ὁμότιμον, ὁμοβασίλειον, ὁμόθρονον, ὁμοδύναμον, ἄναρχον, ἀΐδιον, ἀτελεύτητον, ἀκατάληπτον, ἀνερμήνευτον καί ἀνεξιχνίαστον.

β) ῾Ομολογῶ καί κηρύττω τήν ἄρρητον καί ἄφραστον σάρκωσιν τοῦ Θεοῦ Λόγου, ἐκ τῆς ἀειπαρθένου καί Θεοτόκου Μαρίας, τήν σταύρωσιν, ταφήν καί ἀνάστασιν αὐτοῦ, διά τήν κατάργησιν τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου, καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν καί καταλλαγήν πρός τόν Θεόν, τήν ἀνάληψιν αὐτοῦ εἰς τούς οὐρανούς, καί τήν δευτέραν αὐτοῦ ἔλευσιν, ἵνα κρίνῃ  ζῶντας καί νεκρούς.

γ) ᾿Αποδέχομαι ἐξ  ὅλης μου τῆς ψυχῆς καί καρδίας, τό ῾Ιερόν Σύμβολον τῆς Πίστεώς μας, ὡς ἐν ἁγίῳ Πνεύματι τό συνέταξαν ἡ πρώτη καί δευτέρα ἅγιαι Οἱκουμενικαί Σύνοδοι, ἀπαρτιζόμενον ἐκ δώδεκα ἄρθρων, καί πιστεύω αὐτά ὡς τά ἑρμηνεύει ἡ Μία, ῾Αγία, Καθολική καί ᾿Αποστολική ᾿Ορθόδοξος ᾿Ανατολική τοῦ Χριστοῦ ᾿Εκκλησία ἐν πάσαις ταῖς λεπτομερείαις των.

δ) ῾Ομολογῶ καί ἀποδέχομαι τά 7 ἅγια μυστήρια τῆς ᾿Εκκλησίας ἡμῶν, ἤτοι τό βάπτισμα, τό χρῖσμα, τήν θείαν Εὐχαριστίαν, τήν Μετάνοιαν, τήν ῾Ιερωσύνην, τόν γάμον καί τό εὐχέλαιον, καί ταῦτα τιμῶ καί γεραίρω ὡς ἀπαραίτητα διά τήν ψχικήν μας σωτηρίαν, καί ὡς μεταδίδοντα ἡμῖν τήν πίστιν, τήν χάριν καί τόν ἁγιασμόν τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος.

ε) Παραδέχομαι καί τιμῶ τούς ἱερούς Κανόνας τῶν ἁγίων ᾿Αποστόλων, τῶν ἁγίων 7 Οἰκουμενικῶν Συνόδων, καί τῶν ἀνεγνωρισμένων Τοπικῶν, ὡς καί τούς ἱερούς Κανόνας τῶν κατά μέρος ῾Αγίων Πατέρων, τῶν ἐν τῷ ἱερῷ Πηδαλίῳ τῆς ᾿Εκκλησίας διαλαμβανομένων, ὡς καί τήν ἐπί ῾Ιερεμίου τοῦ Β΄, ἐν Κωνσταντινουπόλει κατά τό 1583, 1587 καί 1593 συγκληθεῖσαν μεγάλην Σύνοδον, τήν ἀναθεματίσασαν τό νέον ἡμερολόγιον καί πᾶσαν ἄλλην καινοτομίαν, καθώς καί τήν ἐν ἔτει 1848 συγκληθεῖσαν ἐπίσης μεγάλην Πανορθόδοξον Σύνοδον Πατριαρχῶν τῆς ᾿Ανατολῆς, τήν καταδικάσασαν καί ἀναθεματίσασαν καί πάλιν πάντα νεωτερισμόν καί πᾶσαν καινοτομίαν "ὡς ὑπαγόρευμα τοῦ διαβόλου".

στ) Παραδέχομαι καί φυλάττω ἁπρίξ πάντα τά δόγματα τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Ανατολικῆς ᾿Εκκλησίας, τά ἀναφερόμενα εἰς τά πρόσωπα εἰς τήν λατρείαν τῆς ὑπερουσίου Θεότητος, καί εἰς ὅλας γενικῶς τάς ἱεράς Παραδόσεις τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας, ἐγγράφους καί ἀγράφους, ἀποστολικάς καί Πατερικάς, συμφώνως τῷ Μεγάλῳ Πατρί ἁγίῳ Βασιλείῳ λέγοντι: "Εἰ γάρ ἐπιχειρήσαιμεν τά ἄγραφα τῶν ἐθῶν, ὡς μή μεγάλην ἔχοντα τήν δύναμιν, παραιτεῖσθαι, λάθοιμεν ἄν εἰς αὐτά τά καίρια ζημιοῦντες τό Εὐαγγέλιον".

ζ) Καί τέλος πάντα ὅσα πρεσβεύει, δοξάζει, τηρεῖ καί φυλάττει ἀπ᾿ ἀρχῆς μέχρι τοῦ νῦν ἡ ᾿Ορθόδοξος τοῦ Χριστοῦ ᾿Ανατολική ᾿Εκκλησία, ἡ Πνευματική ἡμῶν Μήτηρ, παραδέχομαι, ὁμολογῶ, τηρῶ καί φυλάττω·  καί μήτε κατά ἕν ἰῶτα ἤ μίαν κεραίαν δέν ἀποκλίνω αὐτῆς μέχρι τελευταίας μου ἀναπνοῆς, ὡς γνήσιον καί πιστόν αὐτῆς τέκνον· ἀπεναντίας δέ ἀναθεματίζω, ἀποκηρύττω καί ἀποστρέφομαι πάντα, ὅσα Αὕτη ἀναθεματίζει, ἀποκηρύττει καί ἀποστρέφεται, ὡς καί τόν νεωτερισμόν τοῦ Παπικοῦ ἑορτολογίου.

Τέλος μετά τῶν θεοπνεύστων ἁγίων Πατέρων ἠμῶν καί Οἰκουμενικῶν Διδασκάλων ἀναφωνῶ: "Εἴ τις πᾶσαν παράδοσιν ᾿Εκκλησιαστικήν ἔγγραφον ἤ ἄγραφον ἀθετεῖ ἀνάθεμα" καί "῞Απαντα τά παρά τήν ᾿Εκκλησιαστικήν παράδοσιν καί διδασκαλίαν καί ὑποτύπωσιν τῶν ἀγίων καί Θεοφόρων Πατέρων καινοτομηθέντα ἤ μετά τοῦτο πραχθησόμενα ἀνάθεμα τρίς"

῾Υπογράφομαι τέκνον γνήσιον τῆς Μιᾶς, ῾Αγίας, Καθολικῆς

καί ᾿Ανατολικῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου τοῦ Χριστοῦ ᾿Εκκλησίας