Μία ἐπιγραμματική ἀναφορά εἰς τόν παλαιοημερολογιτικόν Οἰκουμενισμόν καί τόν διωγμόν του κατά τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου τοῦ Χριστοῦ ἐν ῾Ελλάδι ᾿Εκκλησίας πάλαι τε καί νῦν.
ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΗΡΥΚΟΣ
ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Γ.Ο.Χ.
ΚΕΙΜΕΝΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΕΤΟΥΣ 2002
ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Γ.Ο.Χ.
ΚΕΙΜΕΝΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΕΤΟΥΣ 2002
ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ
Α.Π. 242
᾿Εν Κορωπίῳ τῇ 22 ᾿Ιουνίου 2002 (Ε.Η.)
ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ
ΠΡΟΣ ΖΗΤΟΥΝΤΑΣ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΟΥΝ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑΝ ΔΙΑ ΤΑ ΟΣΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΣΗΜΕΡΟΝ
ΘΕΜΑ: Μία ἐπιγραμματική ἀναφορά εἰς τόν παλαιοημερολογιτικόν Οἰκουμενισμόν καί τόν διωγμόν του κατά τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου τοῦ Χριστοῦ ἐν ῾Ελλάδι ᾿Εκκλησίας πάλαι τε καί νῦν.
῾Ο Παλαιοημερολογιτικός Οἰκουμενισμός, καρπός τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ καί εὐρυτέρου παναιρετικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἐπολέμησε καί ἐδίωξε τήν Γνησίαν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν ἀπ᾿ ἀρχῆς τῆς ἐμφανίσεως τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ σχίσματος. ῾Ο διωγμός αὐτός δέν ὁμοιάζει μέ τούς προηγουμένους διωγμούς. Εἰς τόν αἰῶνά μας αὐτός ὁ πόλεμος - αὐτός ὁ διωγμός, ἄλλαξε ἐν πολλοῖς μορφήν. Προηγουμένως ἐγένετο διά τῆς βίας. Τώρα γίνεται διά τῆς δολιότητος καί τῆς ἀπάτης. Εἶναι ὔπουλος ὁ σημερινός διωγμός. ᾿Επιδώκεται δέ κυρίως τήν παραχάραξιν τῆς ῾Ομολογίας καί ᾿Εκκλησιολογίας. Καί τό ἐπιδιώκει αὐτό χρησιμοποιώντας τό δόλωμα τῆς ἀγάπης. Συμβαίνει δηλαδή ὅ,τι ἀκριβῶς καί μέ τόν εὐρύτερον νεοημερολογιτικόν καί παπιστικόν οἰκουμενισμόν. Διά νά τό καταλάβουμε αὐτό καλύτερα ἐπισημαίνομεν μερικούς σημαντικούς σταθμούς αὐτοῦ τοῦ ἰδιότυπου διωγμοῦ, καί κυρίως τίς τρεῖς φάσεις αὐτοῦ:
῾Η πρώτη φάσις
Τήν πρώτην φάσιν δυνάμεθα νά προσδιορίσωμεν μεταξύ τῶν ἐτῶν 1924 ἔτος εἰσαγωγῆς τῆς παπικῆς καινοτομίας τοῦ νέου ἡμερολογίου καί τοῦ 1955 ἔτος θανάτου τοῦ πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου. Κατ’ αὐτήν τήν φάσιν διακρίνομεν τούς κάτωθι σταθμούς.
1) ᾿Αμέσως μετά τήν εἰσαγωγήν τῆς Καινοτομίας τοῦ νέου ῾Ημερολογίου, ὁ καινοτόμος ᾿Αρχιεπίσκοπος ᾿Αθηνῶν Χρυσόστομος Παπαδόπουλος ὑποδεικνύει εἰς τόν ἁγιορείτην ῾Ιερομόναχον ᾿Αθανάσιον Βῆττον νά γράψῃ βιβλίον κατά τῶν Παλαιοημερολογιτῶν, μέ τό ὁποῖον εἰσάγει τήν θεωρίαν περί τοῦ δῆθεν δυνάμει καί οὐχί ἐνεργείᾳ σχίσματος τοῦ νέου ἡμερολογίου.
2) Τό 1931 ἐσημειώθη προδοσία ἀπό τό Διοικητικό Συμβούλιο τῆς Κοινότητος, τό ὁποῖον ἐζήτησε ἀπό τό νεοημερολογίτη ᾿Αρχιεπίσκοπο νά διαθέσῃ ῾Ιερεῖς διά τήν ἐξυπηρέτησιν τῶν "Παλαιοημερολογιτῶν".
3) Τό 1937 σημειώνεται ἐπίσημος ἀποδοχή τῆς θεωρίας περί "δυνάμει καί οὐχί ἐνεργείᾳ" σχίσματος ὑπό τοῦ πρώην Φλωρίνης, πράγμα τό ὁποῖον ὡδήγησε εἰς τό ὑπ᾿ αὐτοῦ δημιουργηθέν σχίσμα.
4) Τό ἴδιο φρόνημα συνέχισε νά διακηρύττη ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος μέ "᾿Εγκυκλίους" καί "Διασαφήσεις", ὅπως ἐν ἔτει 1944.
5) Τό 1945 κηρύττειτό ἴδιο φρόνημα μέ τήν δήλωσιν, ὅτι δέν πρόκειται νά προβῇ πλέον εἰς χειροτονίας ἄλλων ᾿Επισκόπων, διότι τοῦτο θίγει τό κῦρος τῆς ᾿Εκκλησίας (Νεοημερολογιτικῆς).
6) Τό 1950, ὀλίγον μετά τήν κοίμησιν τοῦ ᾿Αρχιεπισκόπου Ματθαίου προέβη εἰς μίαν σκόπιμον ψευδοομολογίαν, ἡ ὁποία καί ἐκ τοῦ περιεχομένου της αὐτοαναιρεῖται.
7) Τόν Δεκέμβριο τοῦ αὐτοῦ ἔτους (1950) μέ τήν δήλωσιν ὅτι "ἔπρεπε κάποιος Μητροπολίτης νά ὑποκριθῇ τόν Παλαιοημερολογίτην διά νά ὁδηγήσῃ τούς παλαιοημερολογίτας εἰς τά πλαίσια τά Κανονικά", ἔρριψε εἰς τό "κάλαθον τῶν ἀχρήστων" τήν προηγουμένην του δῆθεν ῾Ομολογίαν".
8) Τό 1953 πάλιν δηλώνει ὅτι δέν ἀκολουθεῖ τό νέο ἡμερολόγιο, διότι εἰς αὐτήν τήν περίπτωσιν οἱ ὁπαδοί του δέν θά τόν ἀκολουθήσουν, ἀλλά θά ἀκολουθήσουν τούς ᾿Επισκόπους τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου (δηλαδή καθαρή Οὐνία).
῞Ολα αὐτά δυνάμεθα νά εἴπωμεν ὅτι ἀποτελοῦν καί χαρακτηρίζουν τήν πρώτην φάσιν τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποία συνεχίσθη μέ τήν ἄρνησι τῶν Φλωρινικῶν μετά τόν θάνατον τοῦ πρώην Φλωρίνης (1955) νά ἀκολουθήσουν τήν Κανονικήν ῾Ιεράν Σύνοδον, καί μέ ἀναζήτησιν χειροτονιῶν ἀπό ψευδεπισκόπους...
῾Η δευτέρα φάσις
Μετά τάς χειροτονίας τῶν ᾿Ακακιακῶν ἐν ᾿Αμερικῇ (1960), ἀρχίζει ἡ δευτέρα φάσις τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποία ἀποκορυφώνεται μέ τήν προσπάθειαν ἐξαρτήσεως τῆς ᾿Αποστολικῆς μας Διαδοχῆς ἀπό τούς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς, πράγμα τό ὁποῖον ἀπέτυχεν. Αὐτή ἡ προσπάθεια συνεχίζεται καί μετά τό 1971 μέσα ἀπό σειρά ἀποκαλυπτικῶν γεγονότων. Τοιαῦτα γεγονότα ἀναφέρομεν ἐνδεικτικῶς τά ἑξῆς:
1) Τήν ἀπαλλαγήν ἀπό τήν κατηγορίαν "ἐπί ἀντιποιήσει ἐκκλησιαστικοῦ ἀξιώματος" τοῦ Σεβ/του Μητροπολίτου Πειραιῶς καί Νήσων κ. Νικολάου διά "Βουλεύματος τοῦ Πλημμελειοδικείου Πειραιῶς" (ὑπ᾿ ἀριθμ. 54/76) ἐπί τῷ λόγῳ ὅτι ἡ χειροτονία του προέρχεται ἀπό ᾿Αρχιερεῖς ἕλκοντας τήν ᾿Αποστολική των Διαδοχή ἀπό τούς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς. Διά τοῦ ᾿Απαλλακτικοῦ αὐτοῦ Βουλεύματος βλασφημεῖται καί ἡ ᾿Εκκλησιολογία καί ἡ ᾿Αποστολική Διαδοχή τῆς ᾿Εκκλησίας.
2) ῾Η δήλωσις (ὑπαναχώρησις) τοῦ τότε Κορινθίας Καλλίστου ὅτι ἐδέχθη χειροθεσίαν ὡς ἐπί σχισματικοῦ, ἡ πτῶσίς του καί ἡ ἔνταξίς του (τό 1976) εἰς τούς Φλωρινικούς ὡς Μητροπολίτου ἀπό τό 1971.
3) ῾Η δήλωσις τοῦ Φλωρινικοῦ ᾿Αρχιεπισκόπου Αὐξεντίου ὅτι τό 1971 εἰς ᾿Αμερικήν ἔγινε "χειροτονία", παρά τό γεγονός ὅτι τό 1971 διέκοψε τήν ἐπικοινωνίαν μέ τούς Ρώσους, διότι οὗτοι "ἀνεγνώρισαν δι᾿ ἀπλῆς χειροθεσίας τούς Ματθαιϊκούς".
4) Τό νέο βλάσφημον "᾿Απαλλακτικόν Βούλευμα" τοῦ "Συμβουλίου Πλημμελειοδικῶν Δράμας" (ὑπ᾿ ἀριθμ. 46/91), τό ὁποῖο "ἀποφαίνεται" ὅτι "οἱ Ματθαιϊκοί ἔλκουν τήν ᾿Αποστολικήν των Διαδοχήν ἀπό τούς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς" καί τό ὁποῖον ἐπικαλεῖται καί τό Βούλευμα τοῦ Συμβουλίου Πλημμελειοδικῶν Πειραιῶς.
5)) ῾Η δήλωσις τοῦ ῾Ιερομ. Εὐθυμίου (1991), ὅτι "οὐχί ὡς ἄτομαἐπταίσαμεν, ἀλλά ὡς ᾿Εκκλησία", διό καί «μᾶς περιρρέει ἡ ἀνομία τῆς χειροθεσίας, ἐξεφύγομεν τῆς γραμμῆς πλεύσεως τοῦ ἁγίου Πατρός...»
6) ῾Η δήλωσις τοῦ Προέδρου τῆς ᾿Επιτροπῆς ἐπί τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου, ὅτι δέν χρειάζεται καί νά συζητήσωμεν τά ὑπόλοιπα θέματα τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου, ὅπως τοῦ σχίσματος τοῦ 1937, τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1948 καί 1960, ὡς καί τῆς χειροθεσίας, διότι "μᾶς ἀναγνωρίζουν μέ βάσιν τήν ἰδίαν ᾿Αποστολικήν Διαδοχή ἀπό τούς Ρώσους" βάσει τῆς χειροθεσίας.
7) ῾Η "διακήρυξις" (ἐν ἔτει 1994) τοῦ Φλωριναίου ᾿Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Κιούση, ὅτι τό 1971 εἰς ᾿Αμερικήν ἐγένετο "χειροθεσία ἤ χειροτονία πρός ἐπικύρωσιν τῶν ἀκύρων χειροτονιῶν", ὅπως ἀκριβῶς γράφει.
8) ῾Η προπαγάνδα τοῦ κ. Βασιλείου Σακκᾶ, τοῦ παλαιοτέρου καί σημερινοῦ θεωρητικοῦ τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποία διατυπώνεται εἰς τήν ἐρώτησιν: "εἶναι δυνατόν νά ὑποστασιάζετε τήν Καθολικήν ᾿Εκκλησίαν" ἤ "εἰς τί διαφέρει σήμερα ἡ προέλευσις τῶν δικῶν μας χειροτονιῶν ἀπό τῶν χειροτονιῶν τῶν Φλωρινικῶν;". Παράλληλα καί ἡ προσπάθεια τοῦ κ. Κάτσουρα (καί τῆς ὁμάδος Τσακίρογλου) νά τόν εἰσάγουν εἰς τά ἐνδότερα τῶν ἐκκλησιαστικῶν μας πραγμάτων, ἀρχῆς γενομένης ἀπό τήν πρότασιν νά γίνη συνεργάτης τοῦ "Κήρυκος".
9) ῾Η παρωδία τοῦ διαλόγου τοῦ παρασυνοδικοῦ κατεστημένου πίσω ἀπό τήν ὁποία κρύπτεται ὁ νεοημερολογίτης καί παλαιοημερολογίτης δικηγόρος κ. ᾿Αθαν. Σακαρέλλος καί ὁ Φλωριναῖος ᾿Επίσκοπος Καλλίνικος Σαραντόπουλος, καί ἡ ἄρνησις τοῦ Μακαριωτάτου καί ἡ συνευδοκία (
καί τῶν λοιπῶν μελῶν τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου νά δοθῇ ἡ πρέπουσα ἀπάντησις
εἰς τήν πρόκλησιν τοῦ κ. Χρυσοστόμου Κιούση, ὁ ὁποῖος ἀρνεῖται νά
συζητηθοῦν εἰς τόν διάλογον τά ἑπόμενα θέματα τοῦ Διαλόγου καί αὐτό τῆς
᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς, ἐνῶ ἀπαιτεῖ ἕνωσιν "ἐδῶ καί τώρα".
10) Αἱ "ἀπειλαί" ὅτι ὑπάρχουν στοιχεῖα ὅτι εἰς ᾿Αμερικήν ἔγινε "ἀναχειροτονία" καί οὐχί μιά τυπική ἐξωτερική πράξις ἀναγνωρίσεως τοῦ ἤδη πλήρους καί τελείου μυστηρίου τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1935 καί 1948, (ὅπως μᾶς εἶπεν ἡ ᾿Εξαρχία καί ὅπως ἀποδεικνύεται ἀπό ἐπίσημα κείμενα τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς). ῞Ολα αὐτά κατά τήν ταπεινήν μου ἄποψιν συνιστοῦν τήν β' φάσιν τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἐπιχειρεῖ νά ἐξαπατήση τήν ῾Ιεράν Σύνοδον, ὥστε νά δηλωθῆ εἴτε ἐμμέσως, εἴτε ἀμέσως, εἴτε διά τῆς σιωπηλῆς ἀποδοχῆς τῶν "Βουλευμάτων" καί τῶν δικαστικῶν ἀποφάσεων, ὅτι ἡ ᾿Αποστολική μας Διαδοχή προέρχεται ἀπό τούς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς καί οὐχί ἀπό τάς Κανονικάς χειροτονίας τοῦ 1935 καί 1948, τάς ὁποίας ὅμως θέλουν νά παρουσιάσουν ὡς "παρανόμους".
῾Η τρίτη φάσις
῾Ως τρίτην φάσιν, δύναταί τις νά ἀναφέρει τά ὄσα συμβαίνουν τήν τελευταίαν 4ετίαν εἰς βάρος τῆς ᾿Αληθείας, τῆς ῾Ομολογίας, τῆς Δικαιοσύνης, τῆς Κανονικῆς Τάξεως, τῆς ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς, καί εἰδικώτερον εἰς τάς ληστρικάς, ἀντικανονικάς, παρανόμους καί ἀκύρους διωκτικάς ἀποφάσεις τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου, παρασυρθείσης ὑπό τοῦ παρασυνοδικοῦ κατεστημένου, τό ὁποῖον, ὑπό ξένων Κέντρων κατευθυνόμενον παίζει τόν ρόλον ἐγκαθέτων τοῦ εὐρυτέρου νεοημερολογιτικοῦ καί παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Δέν χρειάζεται νά ἀναλύσωμεν εἰς τό παρόν τά ὅσα συμβαίνουν κατά τήν τελευταίαν αὐτήν περίοδον, διότι δύναται ὅποιος θέλει νά τά μελετήσει ἀπό τά δημοσιεύματα τοῦ ἐπισήμου δημοσιογραφικοῦ ὀργάνου τῆς Μητροπόλεώς μας "᾿Ορθόδοξος Πνοή". Μόνον τοῦτο θά εἴπωμεν, ὅτι ἀπό τό 1998 μέχρι σήμερον ὁ Μακαριώτατος ᾿Αρχιεπίσκοπος ἤλλαξε τελείως πορείαν καί οὐσιαστικῶς παρέδωσε τόν ἀγῶνα του ὑπέρ τῆς ᾿Αληθείας καί τῆς ῾Ομολογίας εἰς τόν Πειραιῶς κ. Νικόλαον, ὁ ὁποῖος τόν ἀπειλοῦσε ὅτι ἄν δέν καταδικάση τούς θεολόγους "ἐπί εἰκονομαχίᾳ" θά κάνη σχίσμα, καί ἔκτοτε ὄχι μόνον ἀρνεῖται νά ἐξετασθοῦν θέματα Πίστεως καί ῾Ομολογίας καί ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς, τά ὁποῖα προέκυψαν καί ἀπεκαλύφθησαν μετά ἀπό αὐτήν τήν ἀλλαγήν του, ἀλλά καί ἔγινε ὁ μέγας διώκτης ἐκείνων πού δέν ἠθέλησαν νά τόν ἀκολουθήσουν εἰς τήν προδοσίαν.
Σημειωθήτω ὅτι ὅπως ἀποδεικνύουν τά πράγματα ὁ Πειραιῶς Νικόλαος πέραν τοῦ 54/76 ᾿Απαλλακτικοῦ Βουλεύματος πού τόν καθιστᾶ βλάσφημον τῆς ᾿Αποστολικῆς του Διαδοχῆς, πέραν τῶν αἱρετικῶν του φρονημάτων εἰς σοβαρά δογματικά θέματα, ἔχει εἰς βάρος του καί τό ὅτι ἐνῶ "ἔχει τά ἴδια φρονήματα μέ τούς πέντε", δέν πῆγε ὅμως μαζί τους, διότι ἔπρεπε νά παρασύρῃ καί τούς υπολοίπους .... Ἡ ἄρνησις τῆς πλειοψηφίας τῶν ᾿Αρχιερέων νά προχωρήσουν εἰς τήν ἐκδίκασι τῶν πέντε εἶναι μία ἀπόδειξις, ὅτι ὁ Πειραιῶς Νικόλαος τά καταφέρνει μιά χαρά, μέ τήν βοήθεια πάντοτε καί τῶν Φλωρινικῶν... καί τῶν Νεοημερολογιτῶν....
Καί διά τάς τελευταίας (τῆς 14/2/2002) ληστρικάς καί ἀντικανονικάς ἀποφάσεις τί εἴπωμεν καί τί λαλήσωμεν. Συμβαίνει ὅ,τι χειρότερον καί φρικωδέστερον.
᾿Ενῶ ἐπί 4 ἔτη προκαλεῖται ἐπισήμως ἡ ῾Ιερά Σύνοδος νά ἀπαντήση, καί νά δώση σαφῆ, ὁμολογιακήν καί τεκμηριωμένην ἀπάντησιν καί νά διακηρύξη τήν ᾿Αλήθειαν, αὕτη, τῆ ἐπιρροῆ τῶν ἀδελφῶν Τσακίρογλου καί κ. Κάτσουρα, ὄχι ἁπλῶς ἐπιδεικνύει ἀδράνειαν καί ἀβελτηρίαν ἐπί ἑνός τοσοῦτον σοβαροῦ θέματος, ἀλλά καί κατ’ ἐντολήν καί μέ τήν βοήθειαν τῶν ξένων Κέντρων διώκει ἐκείνους πού ὑπενθυμίζουν τό χρέος τοῦτο τῆς ῾Ομολογίας. Καί αὐτά σημειωθήτω καί πάλιν εἶναι τά ἀποτελέσματα τῆς ἀλλαγῆς πορείας τοῦ Μακαριωτάτου καί τῆς ὁλοκληρωτικῆς παραδόσεώς του εἰς τόν αἱρετικόν καί βλάσφημον Νικόλαον.;
᾿Ενῶ προηγουμένως (μέχρι τό 1998) εἶχεν ὁ Μακαριώτατος καί τήν διάθεσι καί τήν θέλησι νά διορθώση τόν βλάσφημο καί αἱρετικό Νικόλαο, γιατί ὕστερα ἄλλαξε; Γιατί σταμάτησε τόν καλόν ἀγῶνα, μέ ἀποτέλεσμα σήμερον νά ἀντιμετωπίζωμεν ἄμεσα τόν κίνδυνον τῆς παραχαράξεως τῆς ᾿Ορθοδόξου ῾Ομολογίας μας (᾿Εκκλησιολογίας) καί τῆς νοθεύσεως τῆς ᾿Αποστολικῆς μας Διαδοχῆς, (τήν ὁποίαν ἀκεραίαν ἐλάβομεν διά τῶν ᾿Επισκοπικῶν χειροτονιῶν τοῦ 1935 καί 1948) καί αὐτῶν τοῦ 1995; Πῶς ἄφησε τόν ἑαυτόν του νά γίνη ὄργανον τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος εἰς ἕνα μόνον ἀποβλέπει, εἰς τόν πλήρη ἀφανισμόν τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας; Πῶς ἔδωσε λαβήν εἰς τόν Παλαιοημερολογιτικόν Οἰκουμενισμόν νά κηρύξῃ τόν μεγαλύτερον διωγμόν κατά τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας καί μεῖζον τοῦ διωγμοῦ. Μήπως ἐκεῖνο πού λέγαμε διά τούς πέντε, ὅτι εἶναι ᾿Εκκλησιομάχοι, θά ἔλθη στιγμή, ὅ μή γένοιτο, νά τό ποῦμε καί γιά σᾶς, Μακαριώτατε;
Βέβαια δέν ξέρουμε τάς βουλάς τοῦ Θεοῦ καί διατί ὁ Θεός ἐπιτρέπει αὐτόν τόν διωγμόν. Διά τοῦτο ἄς ἀκούσουμε τί θά συνιστοῦσε ὁ ῾Ιερός Χρυσόστομος εἰς παρομοίαν περίπτωσιν: "῾Υπομείνατε, διότι εἶναι θέλημα Θεοῦ. Ποῖος ἠξεύρει ἐάν αἱ θλίψεις σας δέν ὑπηρετοῦν τά σχέδια Του περί τῆς ἠθικῆς τάξεως τοῦ κόσμου; ῎Η ἐάν ὁ διωγμός, ὁ ὁποῖος σείει κατά τήν στιγμήν αὐτήν τάς ᾿Εκκλησίας μας, δέν εἶναι δι᾿ αὐτάς, εἰς τά βάθη τῶν θείων προβλέψεων, ὅ,τι ἡ θύελλα διά νά καθαρίσῃ τόν ἀέρα τόν μολυσμένον ἐκ τῆς ἀκινησίας, ὅ,τι ὁ χειμών διά νά ὡριμάσῃ τό σπέρμα ὑπό τήν γῆν, ἤ ἡ νύξ διά νά ἀναζωογονήσῃ τά σώματά μας; ῾Υπό τάς διαταγάς καί τήν διακυβέρνησιν τῆς θείας Προνοίας ὁ διώκτης καθίσταται ὄργανον εἰς τάς χεῖρας τοῦ Θεοῦ, ἵνα δοκιμάζωνται οἱ δίκαιοι καί καταρτίζωνται εἰς ὑπομονήν· ὁ διωκόμενος δέ ὁμοιάζει πρός τόν ἐργάτην τόν εὐπειθῆ εἰς ἔργον ἄγνωστον, εἰς τό ὀποῖον ἐργάζεται ὑπό τό βάρος τῆς ἡμέρας καί μετά τήν ἀποπεράτωσιν τοῦ ὁποίου θά λάβῃ τόν μισθόν του. Πρέπει λοιπόν νά βαδίζωμεν μέ ὠρθωμένον τό μέτωπον εἰς τάς δυσχερείας τῆς ζωῆς καί οὐχί μόνον μετ᾿ αὐταπαρνήσεως, ἀλλά καί μετά φαιδρότητος, με᾿ εὐγνωμοσύνης πρός τήν θείαν Πρόνοιαν, ἡ ὁποία μᾶς ὁδηγεῖ πάντοτε εἰς τήν εὐτυχίαν, ὅταν ἡμεῖς ἀγαπῶμεν τό ἀγαθόν".
᾿Ασφαλῶς, ἔτσι εἶναι τά πράγματα. Πίσω ἀπό τά θλιβερά γεγονότα καί τούς διωγμούς κρύπτεται τό σχέδιον τοῦ Θεοῦ. Καί εἰς τήν περίπτωσιν αὐτήν πιστεύομεν, ὅτι τό σχέδιον τοῦ Θεοῦ εἶναι, μέσα ἀπό αὐτούς τούς πειρασμούς, νά διαφυλαχθῇ ἀνόθευτος ἡ᾿Αλήθεια, ἡ ῾Ομολογία καί ἡ ᾿Αποστολική Διαδοχή.
+ Ὁ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς
ΚΗΡΥΚΟΣ
ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ
@ ΓΟΕΕ 2007
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ
Α.Π. 242
᾿Εν Κορωπίῳ τῇ 22 ᾿Ιουνίου 2002 (Ε.Η.)
ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ
ΠΡΟΣ ΖΗΤΟΥΝΤΑΣ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΟΥΝ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑΝ ΔΙΑ ΤΑ ΟΣΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΣΗΜΕΡΟΝ
ΘΕΜΑ: Μία ἐπιγραμματική ἀναφορά εἰς τόν παλαιοημερολογιτικόν Οἰκουμενισμόν καί τόν διωγμόν του κατά τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου τοῦ Χριστοῦ ἐν ῾Ελλάδι ᾿Εκκλησίας πάλαι τε καί νῦν.
῾Ο Παλαιοημερολογιτικός Οἰκουμενισμός, καρπός τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ καί εὐρυτέρου παναιρετικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἐπολέμησε καί ἐδίωξε τήν Γνησίαν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν ἀπ᾿ ἀρχῆς τῆς ἐμφανίσεως τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ σχίσματος. ῾Ο διωγμός αὐτός δέν ὁμοιάζει μέ τούς προηγουμένους διωγμούς. Εἰς τόν αἰῶνά μας αὐτός ὁ πόλεμος - αὐτός ὁ διωγμός, ἄλλαξε ἐν πολλοῖς μορφήν. Προηγουμένως ἐγένετο διά τῆς βίας. Τώρα γίνεται διά τῆς δολιότητος καί τῆς ἀπάτης. Εἶναι ὔπουλος ὁ σημερινός διωγμός. ᾿Επιδώκεται δέ κυρίως τήν παραχάραξιν τῆς ῾Ομολογίας καί ᾿Εκκλησιολογίας. Καί τό ἐπιδιώκει αὐτό χρησιμοποιώντας τό δόλωμα τῆς ἀγάπης. Συμβαίνει δηλαδή ὅ,τι ἀκριβῶς καί μέ τόν εὐρύτερον νεοημερολογιτικόν καί παπιστικόν οἰκουμενισμόν. Διά νά τό καταλάβουμε αὐτό καλύτερα ἐπισημαίνομεν μερικούς σημαντικούς σταθμούς αὐτοῦ τοῦ ἰδιότυπου διωγμοῦ, καί κυρίως τίς τρεῖς φάσεις αὐτοῦ:
῾Η πρώτη φάσις
Τήν πρώτην φάσιν δυνάμεθα νά προσδιορίσωμεν μεταξύ τῶν ἐτῶν 1924 ἔτος εἰσαγωγῆς τῆς παπικῆς καινοτομίας τοῦ νέου ἡμερολογίου καί τοῦ 1955 ἔτος θανάτου τοῦ πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου. Κατ’ αὐτήν τήν φάσιν διακρίνομεν τούς κάτωθι σταθμούς.
1) ᾿Αμέσως μετά τήν εἰσαγωγήν τῆς Καινοτομίας τοῦ νέου ῾Ημερολογίου, ὁ καινοτόμος ᾿Αρχιεπίσκοπος ᾿Αθηνῶν Χρυσόστομος Παπαδόπουλος ὑποδεικνύει εἰς τόν ἁγιορείτην ῾Ιερομόναχον ᾿Αθανάσιον Βῆττον νά γράψῃ βιβλίον κατά τῶν Παλαιοημερολογιτῶν, μέ τό ὁποῖον εἰσάγει τήν θεωρίαν περί τοῦ δῆθεν δυνάμει καί οὐχί ἐνεργείᾳ σχίσματος τοῦ νέου ἡμερολογίου.
2) Τό 1931 ἐσημειώθη προδοσία ἀπό τό Διοικητικό Συμβούλιο τῆς Κοινότητος, τό ὁποῖον ἐζήτησε ἀπό τό νεοημερολογίτη ᾿Αρχιεπίσκοπο νά διαθέσῃ ῾Ιερεῖς διά τήν ἐξυπηρέτησιν τῶν "Παλαιοημερολογιτῶν".
3) Τό 1937 σημειώνεται ἐπίσημος ἀποδοχή τῆς θεωρίας περί "δυνάμει καί οὐχί ἐνεργείᾳ" σχίσματος ὑπό τοῦ πρώην Φλωρίνης, πράγμα τό ὁποῖον ὡδήγησε εἰς τό ὑπ᾿ αὐτοῦ δημιουργηθέν σχίσμα.
4) Τό ἴδιο φρόνημα συνέχισε νά διακηρύττη ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος μέ "᾿Εγκυκλίους" καί "Διασαφήσεις", ὅπως ἐν ἔτει 1944.
5) Τό 1945 κηρύττειτό ἴδιο φρόνημα μέ τήν δήλωσιν, ὅτι δέν πρόκειται νά προβῇ πλέον εἰς χειροτονίας ἄλλων ᾿Επισκόπων, διότι τοῦτο θίγει τό κῦρος τῆς ᾿Εκκλησίας (Νεοημερολογιτικῆς).
6) Τό 1950, ὀλίγον μετά τήν κοίμησιν τοῦ ᾿Αρχιεπισκόπου Ματθαίου προέβη εἰς μίαν σκόπιμον ψευδοομολογίαν, ἡ ὁποία καί ἐκ τοῦ περιεχομένου της αὐτοαναιρεῖται.
7) Τόν Δεκέμβριο τοῦ αὐτοῦ ἔτους (1950) μέ τήν δήλωσιν ὅτι "ἔπρεπε κάποιος Μητροπολίτης νά ὑποκριθῇ τόν Παλαιοημερολογίτην διά νά ὁδηγήσῃ τούς παλαιοημερολογίτας εἰς τά πλαίσια τά Κανονικά", ἔρριψε εἰς τό "κάλαθον τῶν ἀχρήστων" τήν προηγουμένην του δῆθεν ῾Ομολογίαν".
8) Τό 1953 πάλιν δηλώνει ὅτι δέν ἀκολουθεῖ τό νέο ἡμερολόγιο, διότι εἰς αὐτήν τήν περίπτωσιν οἱ ὁπαδοί του δέν θά τόν ἀκολουθήσουν, ἀλλά θά ἀκολουθήσουν τούς ᾿Επισκόπους τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου (δηλαδή καθαρή Οὐνία).
῞Ολα αὐτά δυνάμεθα νά εἴπωμεν ὅτι ἀποτελοῦν καί χαρακτηρίζουν τήν πρώτην φάσιν τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποία συνεχίσθη μέ τήν ἄρνησι τῶν Φλωρινικῶν μετά τόν θάνατον τοῦ πρώην Φλωρίνης (1955) νά ἀκολουθήσουν τήν Κανονικήν ῾Ιεράν Σύνοδον, καί μέ ἀναζήτησιν χειροτονιῶν ἀπό ψευδεπισκόπους...
῾Η δευτέρα φάσις
Μετά τάς χειροτονίας τῶν ᾿Ακακιακῶν ἐν ᾿Αμερικῇ (1960), ἀρχίζει ἡ δευτέρα φάσις τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποία ἀποκορυφώνεται μέ τήν προσπάθειαν ἐξαρτήσεως τῆς ᾿Αποστολικῆς μας Διαδοχῆς ἀπό τούς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς, πράγμα τό ὁποῖον ἀπέτυχεν. Αὐτή ἡ προσπάθεια συνεχίζεται καί μετά τό 1971 μέσα ἀπό σειρά ἀποκαλυπτικῶν γεγονότων. Τοιαῦτα γεγονότα ἀναφέρομεν ἐνδεικτικῶς τά ἑξῆς:
1) Τήν ἀπαλλαγήν ἀπό τήν κατηγορίαν "ἐπί ἀντιποιήσει ἐκκλησιαστικοῦ ἀξιώματος" τοῦ Σεβ/του Μητροπολίτου Πειραιῶς καί Νήσων κ. Νικολάου διά "Βουλεύματος τοῦ Πλημμελειοδικείου Πειραιῶς" (ὑπ᾿ ἀριθμ. 54/76) ἐπί τῷ λόγῳ ὅτι ἡ χειροτονία του προέρχεται ἀπό ᾿Αρχιερεῖς ἕλκοντας τήν ᾿Αποστολική των Διαδοχή ἀπό τούς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς. Διά τοῦ ᾿Απαλλακτικοῦ αὐτοῦ Βουλεύματος βλασφημεῖται καί ἡ ᾿Εκκλησιολογία καί ἡ ᾿Αποστολική Διαδοχή τῆς ᾿Εκκλησίας.
2) ῾Η δήλωσις (ὑπαναχώρησις) τοῦ τότε Κορινθίας Καλλίστου ὅτι ἐδέχθη χειροθεσίαν ὡς ἐπί σχισματικοῦ, ἡ πτῶσίς του καί ἡ ἔνταξίς του (τό 1976) εἰς τούς Φλωρινικούς ὡς Μητροπολίτου ἀπό τό 1971.
3) ῾Η δήλωσις τοῦ Φλωρινικοῦ ᾿Αρχιεπισκόπου Αὐξεντίου ὅτι τό 1971 εἰς ᾿Αμερικήν ἔγινε "χειροτονία", παρά τό γεγονός ὅτι τό 1971 διέκοψε τήν ἐπικοινωνίαν μέ τούς Ρώσους, διότι οὗτοι "ἀνεγνώρισαν δι᾿ ἀπλῆς χειροθεσίας τούς Ματθαιϊκούς".
4) Τό νέο βλάσφημον "᾿Απαλλακτικόν Βούλευμα" τοῦ "Συμβουλίου Πλημμελειοδικῶν Δράμας" (ὑπ᾿ ἀριθμ. 46/91), τό ὁποῖο "ἀποφαίνεται" ὅτι "οἱ Ματθαιϊκοί ἔλκουν τήν ᾿Αποστολικήν των Διαδοχήν ἀπό τούς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς" καί τό ὁποῖον ἐπικαλεῖται καί τό Βούλευμα τοῦ Συμβουλίου Πλημμελειοδικῶν Πειραιῶς.
5)) ῾Η δήλωσις τοῦ ῾Ιερομ. Εὐθυμίου (1991), ὅτι "οὐχί ὡς ἄτομαἐπταίσαμεν, ἀλλά ὡς ᾿Εκκλησία", διό καί «μᾶς περιρρέει ἡ ἀνομία τῆς χειροθεσίας, ἐξεφύγομεν τῆς γραμμῆς πλεύσεως τοῦ ἁγίου Πατρός...»
6) ῾Η δήλωσις τοῦ Προέδρου τῆς ᾿Επιτροπῆς ἐπί τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου, ὅτι δέν χρειάζεται καί νά συζητήσωμεν τά ὑπόλοιπα θέματα τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου, ὅπως τοῦ σχίσματος τοῦ 1937, τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1948 καί 1960, ὡς καί τῆς χειροθεσίας, διότι "μᾶς ἀναγνωρίζουν μέ βάσιν τήν ἰδίαν ᾿Αποστολικήν Διαδοχή ἀπό τούς Ρώσους" βάσει τῆς χειροθεσίας.
7) ῾Η "διακήρυξις" (ἐν ἔτει 1994) τοῦ Φλωριναίου ᾿Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Κιούση, ὅτι τό 1971 εἰς ᾿Αμερικήν ἐγένετο "χειροθεσία ἤ χειροτονία πρός ἐπικύρωσιν τῶν ἀκύρων χειροτονιῶν", ὅπως ἀκριβῶς γράφει.
8) ῾Η προπαγάνδα τοῦ κ. Βασιλείου Σακκᾶ, τοῦ παλαιοτέρου καί σημερινοῦ θεωρητικοῦ τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποία διατυπώνεται εἰς τήν ἐρώτησιν: "εἶναι δυνατόν νά ὑποστασιάζετε τήν Καθολικήν ᾿Εκκλησίαν" ἤ "εἰς τί διαφέρει σήμερα ἡ προέλευσις τῶν δικῶν μας χειροτονιῶν ἀπό τῶν χειροτονιῶν τῶν Φλωρινικῶν;". Παράλληλα καί ἡ προσπάθεια τοῦ κ. Κάτσουρα (καί τῆς ὁμάδος Τσακίρογλου) νά τόν εἰσάγουν εἰς τά ἐνδότερα τῶν ἐκκλησιαστικῶν μας πραγμάτων, ἀρχῆς γενομένης ἀπό τήν πρότασιν νά γίνη συνεργάτης τοῦ "Κήρυκος".
9) ῾Η παρωδία τοῦ διαλόγου τοῦ παρασυνοδικοῦ κατεστημένου πίσω ἀπό τήν ὁποία κρύπτεται ὁ νεοημερολογίτης καί παλαιοημερολογίτης δικηγόρος κ. ᾿Αθαν. Σακαρέλλος καί ὁ Φλωριναῖος ᾿Επίσκοπος Καλλίνικος Σαραντόπουλος, καί ἡ ἄρνησις τοῦ Μακαριωτάτου καί ἡ συνευδοκία (
καί τῶν λοιπῶν μελῶν τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου νά δοθῇ ἡ πρέπουσα ἀπάντησις
εἰς τήν πρόκλησιν τοῦ κ. Χρυσοστόμου Κιούση, ὁ ὁποῖος ἀρνεῖται νά
συζητηθοῦν εἰς τόν διάλογον τά ἑπόμενα θέματα τοῦ Διαλόγου καί αὐτό τῆς
᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς, ἐνῶ ἀπαιτεῖ ἕνωσιν "ἐδῶ καί τώρα".10) Αἱ "ἀπειλαί" ὅτι ὑπάρχουν στοιχεῖα ὅτι εἰς ᾿Αμερικήν ἔγινε "ἀναχειροτονία" καί οὐχί μιά τυπική ἐξωτερική πράξις ἀναγνωρίσεως τοῦ ἤδη πλήρους καί τελείου μυστηρίου τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1935 καί 1948, (ὅπως μᾶς εἶπεν ἡ ᾿Εξαρχία καί ὅπως ἀποδεικνύεται ἀπό ἐπίσημα κείμενα τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς). ῞Ολα αὐτά κατά τήν ταπεινήν μου ἄποψιν συνιστοῦν τήν β' φάσιν τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἐπιχειρεῖ νά ἐξαπατήση τήν ῾Ιεράν Σύνοδον, ὥστε νά δηλωθῆ εἴτε ἐμμέσως, εἴτε ἀμέσως, εἴτε διά τῆς σιωπηλῆς ἀποδοχῆς τῶν "Βουλευμάτων" καί τῶν δικαστικῶν ἀποφάσεων, ὅτι ἡ ᾿Αποστολική μας Διαδοχή προέρχεται ἀπό τούς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς καί οὐχί ἀπό τάς Κανονικάς χειροτονίας τοῦ 1935 καί 1948, τάς ὁποίας ὅμως θέλουν νά παρουσιάσουν ὡς "παρανόμους".
῾Η τρίτη φάσις
῾Ως τρίτην φάσιν, δύναταί τις νά ἀναφέρει τά ὄσα συμβαίνουν τήν τελευταίαν 4ετίαν εἰς βάρος τῆς ᾿Αληθείας, τῆς ῾Ομολογίας, τῆς Δικαιοσύνης, τῆς Κανονικῆς Τάξεως, τῆς ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς, καί εἰδικώτερον εἰς τάς ληστρικάς, ἀντικανονικάς, παρανόμους καί ἀκύρους διωκτικάς ἀποφάσεις τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου, παρασυρθείσης ὑπό τοῦ παρασυνοδικοῦ κατεστημένου, τό ὁποῖον, ὑπό ξένων Κέντρων κατευθυνόμενον παίζει τόν ρόλον ἐγκαθέτων τοῦ εὐρυτέρου νεοημερολογιτικοῦ καί παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Δέν χρειάζεται νά ἀναλύσωμεν εἰς τό παρόν τά ὅσα συμβαίνουν κατά τήν τελευταίαν αὐτήν περίοδον, διότι δύναται ὅποιος θέλει νά τά μελετήσει ἀπό τά δημοσιεύματα τοῦ ἐπισήμου δημοσιογραφικοῦ ὀργάνου τῆς Μητροπόλεώς μας "᾿Ορθόδοξος Πνοή". Μόνον τοῦτο θά εἴπωμεν, ὅτι ἀπό τό 1998 μέχρι σήμερον ὁ Μακαριώτατος ᾿Αρχιεπίσκοπος ἤλλαξε τελείως πορείαν καί οὐσιαστικῶς παρέδωσε τόν ἀγῶνα του ὑπέρ τῆς ᾿Αληθείας καί τῆς ῾Ομολογίας εἰς τόν Πειραιῶς κ. Νικόλαον, ὁ ὁποῖος τόν ἀπειλοῦσε ὅτι ἄν δέν καταδικάση τούς θεολόγους "ἐπί εἰκονομαχίᾳ" θά κάνη σχίσμα, καί ἔκτοτε ὄχι μόνον ἀρνεῖται νά ἐξετασθοῦν θέματα Πίστεως καί ῾Ομολογίας καί ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς, τά ὁποῖα προέκυψαν καί ἀπεκαλύφθησαν μετά ἀπό αὐτήν τήν ἀλλαγήν του, ἀλλά καί ἔγινε ὁ μέγας διώκτης ἐκείνων πού δέν ἠθέλησαν νά τόν ἀκολουθήσουν εἰς τήν προδοσίαν.
Σημειωθήτω ὅτι ὅπως ἀποδεικνύουν τά πράγματα ὁ Πειραιῶς Νικόλαος πέραν τοῦ 54/76 ᾿Απαλλακτικοῦ Βουλεύματος πού τόν καθιστᾶ βλάσφημον τῆς ᾿Αποστολικῆς του Διαδοχῆς, πέραν τῶν αἱρετικῶν του φρονημάτων εἰς σοβαρά δογματικά θέματα, ἔχει εἰς βάρος του καί τό ὅτι ἐνῶ "ἔχει τά ἴδια φρονήματα μέ τούς πέντε", δέν πῆγε ὅμως μαζί τους, διότι ἔπρεπε νά παρασύρῃ καί τούς υπολοίπους .... Ἡ ἄρνησις τῆς πλειοψηφίας τῶν ᾿Αρχιερέων νά προχωρήσουν εἰς τήν ἐκδίκασι τῶν πέντε εἶναι μία ἀπόδειξις, ὅτι ὁ Πειραιῶς Νικόλαος τά καταφέρνει μιά χαρά, μέ τήν βοήθεια πάντοτε καί τῶν Φλωρινικῶν... καί τῶν Νεοημερολογιτῶν....
Καί διά τάς τελευταίας (τῆς 14/2/2002) ληστρικάς καί ἀντικανονικάς ἀποφάσεις τί εἴπωμεν καί τί λαλήσωμεν. Συμβαίνει ὅ,τι χειρότερον καί φρικωδέστερον.
᾿Ενῶ ἐπί 4 ἔτη προκαλεῖται ἐπισήμως ἡ ῾Ιερά Σύνοδος νά ἀπαντήση, καί νά δώση σαφῆ, ὁμολογιακήν καί τεκμηριωμένην ἀπάντησιν καί νά διακηρύξη τήν ᾿Αλήθειαν, αὕτη, τῆ ἐπιρροῆ τῶν ἀδελφῶν Τσακίρογλου καί κ. Κάτσουρα, ὄχι ἁπλῶς ἐπιδεικνύει ἀδράνειαν καί ἀβελτηρίαν ἐπί ἑνός τοσοῦτον σοβαροῦ θέματος, ἀλλά καί κατ’ ἐντολήν καί μέ τήν βοήθειαν τῶν ξένων Κέντρων διώκει ἐκείνους πού ὑπενθυμίζουν τό χρέος τοῦτο τῆς ῾Ομολογίας. Καί αὐτά σημειωθήτω καί πάλιν εἶναι τά ἀποτελέσματα τῆς ἀλλαγῆς πορείας τοῦ Μακαριωτάτου καί τῆς ὁλοκληρωτικῆς παραδόσεώς του εἰς τόν αἱρετικόν καί βλάσφημον Νικόλαον.;
᾿Ενῶ προηγουμένως (μέχρι τό 1998) εἶχεν ὁ Μακαριώτατος καί τήν διάθεσι καί τήν θέλησι νά διορθώση τόν βλάσφημο καί αἱρετικό Νικόλαο, γιατί ὕστερα ἄλλαξε; Γιατί σταμάτησε τόν καλόν ἀγῶνα, μέ ἀποτέλεσμα σήμερον νά ἀντιμετωπίζωμεν ἄμεσα τόν κίνδυνον τῆς παραχαράξεως τῆς ᾿Ορθοδόξου ῾Ομολογίας μας (᾿Εκκλησιολογίας) καί τῆς νοθεύσεως τῆς ᾿Αποστολικῆς μας Διαδοχῆς, (τήν ὁποίαν ἀκεραίαν ἐλάβομεν διά τῶν ᾿Επισκοπικῶν χειροτονιῶν τοῦ 1935 καί 1948) καί αὐτῶν τοῦ 1995; Πῶς ἄφησε τόν ἑαυτόν του νά γίνη ὄργανον τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος εἰς ἕνα μόνον ἀποβλέπει, εἰς τόν πλήρη ἀφανισμόν τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας; Πῶς ἔδωσε λαβήν εἰς τόν Παλαιοημερολογιτικόν Οἰκουμενισμόν νά κηρύξῃ τόν μεγαλύτερον διωγμόν κατά τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας καί μεῖζον τοῦ διωγμοῦ. Μήπως ἐκεῖνο πού λέγαμε διά τούς πέντε, ὅτι εἶναι ᾿Εκκλησιομάχοι, θά ἔλθη στιγμή, ὅ μή γένοιτο, νά τό ποῦμε καί γιά σᾶς, Μακαριώτατε;
Βέβαια δέν ξέρουμε τάς βουλάς τοῦ Θεοῦ καί διατί ὁ Θεός ἐπιτρέπει αὐτόν τόν διωγμόν. Διά τοῦτο ἄς ἀκούσουμε τί θά συνιστοῦσε ὁ ῾Ιερός Χρυσόστομος εἰς παρομοίαν περίπτωσιν: "῾Υπομείνατε, διότι εἶναι θέλημα Θεοῦ. Ποῖος ἠξεύρει ἐάν αἱ θλίψεις σας δέν ὑπηρετοῦν τά σχέδια Του περί τῆς ἠθικῆς τάξεως τοῦ κόσμου; ῎Η ἐάν ὁ διωγμός, ὁ ὁποῖος σείει κατά τήν στιγμήν αὐτήν τάς ᾿Εκκλησίας μας, δέν εἶναι δι᾿ αὐτάς, εἰς τά βάθη τῶν θείων προβλέψεων, ὅ,τι ἡ θύελλα διά νά καθαρίσῃ τόν ἀέρα τόν μολυσμένον ἐκ τῆς ἀκινησίας, ὅ,τι ὁ χειμών διά νά ὡριμάσῃ τό σπέρμα ὑπό τήν γῆν, ἤ ἡ νύξ διά νά ἀναζωογονήσῃ τά σώματά μας; ῾Υπό τάς διαταγάς καί τήν διακυβέρνησιν τῆς θείας Προνοίας ὁ διώκτης καθίσταται ὄργανον εἰς τάς χεῖρας τοῦ Θεοῦ, ἵνα δοκιμάζωνται οἱ δίκαιοι καί καταρτίζωνται εἰς ὑπομονήν· ὁ διωκόμενος δέ ὁμοιάζει πρός τόν ἐργάτην τόν εὐπειθῆ εἰς ἔργον ἄγνωστον, εἰς τό ὀποῖον ἐργάζεται ὑπό τό βάρος τῆς ἡμέρας καί μετά τήν ἀποπεράτωσιν τοῦ ὁποίου θά λάβῃ τόν μισθόν του. Πρέπει λοιπόν νά βαδίζωμεν μέ ὠρθωμένον τό μέτωπον εἰς τάς δυσχερείας τῆς ζωῆς καί οὐχί μόνον μετ᾿ αὐταπαρνήσεως, ἀλλά καί μετά φαιδρότητος, με᾿ εὐγνωμοσύνης πρός τήν θείαν Πρόνοιαν, ἡ ὁποία μᾶς ὁδηγεῖ πάντοτε εἰς τήν εὐτυχίαν, ὅταν ἡμεῖς ἀγαπῶμεν τό ἀγαθόν".
᾿Ασφαλῶς, ἔτσι εἶναι τά πράγματα. Πίσω ἀπό τά θλιβερά γεγονότα καί τούς διωγμούς κρύπτεται τό σχέδιον τοῦ Θεοῦ. Καί εἰς τήν περίπτωσιν αὐτήν πιστεύομεν, ὅτι τό σχέδιον τοῦ Θεοῦ εἶναι, μέσα ἀπό αὐτούς τούς πειρασμούς, νά διαφυλαχθῇ ἀνόθευτος ἡ᾿Αλήθεια, ἡ ῾Ομολογία καί ἡ ᾿Αποστολική Διαδοχή.
+ Ὁ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς
ΚΗΡΥΚΟΣ
ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ
@ ΓΟΕΕ 2007
Comments
Post a Comment