Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ 2004 (ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΓΟΧ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΡΥΚΟΥ)

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ

Η ΕΦΗΜΕΡΙΣ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΤΟΥ ΚΑΘΕΔΡΙΚΟΥ

 ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ (ΔΙΕΥΘ: ΑΓ. ΙΩΑΝΝΟΥ 56 – ΚΑΡΕΑΣ)

Α.Π.   1002                                ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2018

ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ

ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΗΡΥΚΟΥ ΔΙΑΤΥΠΩΘΕΙΣΑ

ΕΝ ΣΩΤΗΡΙΩ ΕΤΕΙ 2004

ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ

ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ 194 00 Τ.Θ. 54  ΚΟΡΩΠΙ ΑΤΤΙΚΗΣ

ΤΗΛ. 210.6020176, 210.6021467, 210 2466057

                      Α.Π.  357  Εν Κορωπίῳ τῇ 14.5.04

ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ

ΤΟΥ ΕΛΑΧΙΣΤΟΥ ΕΝ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ                                              ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ                                                          ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΗΡΥΚΟΥ

ΔΙΑΚΗΡΥΧΘΕΙΣΑ ΤΗΝ 14.5.2004 ΕΠΙ ΤΗ 54η ΕΠΕΤΕΙΩ ΑΠΟ ΤΗΣ ΟΣΙΑΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΑΟΙΔΙΜΟΥ ΙΕΡΑΡΧΟΥ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (1950-2004) ΚΑΙ ΕΝΣΩΜΑΤΩΘΕΙΣΑ ΕΙΣ ΤΗΝ Β΄λ  ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗΝ ΕΓΚΥΚΛΙΟΝ
           

ΠΡΟΣ
τούς ὑφ᾿ ἡμᾶς εὐλαβεστάτους Κληρικούς καί Λαϊκούς

Πατέρες καί ᾿Αδελφοί, Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά, τῆς ἐμῆς μετριότητος, ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος εἴη μετά πάντων ῾Υμῶν.

Συμπληροῦνται ἐφέτος 54 ἔτη ἀπό τῆς ὁσίας κοιμήσεως τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἡμῶν ῾Ιεράρχου Ματθαίου, ἑνός ἀκραιφνοῦς ᾿Ορθοδόξου ῾Ομολογητοῦ ᾿Επισκόπου, τόν ὁποῖον καλούμεθα καί ἔχομεν χρέος νά τιμήσωμεν, συνειδητοποιοῦντες πρό πάντων τούς ὑπέρ Πίστεως καί τῆς ᾿Ορθοδόξου ῾Ομολογίας, μέχρις ἐσχάτων ἀγῶνάς του. Καί ἐπειδή "τιμή ἁγίου μίμησις ἐστί τῆς ζωῆς καί τοῦ ἔργου τοῦ ἁγίου", πρώτιστον χρέος μας εἶναι νά "ἐπακολουθήσωμεν ταῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ" ὁμολογοῦντες καί σήμερον, ὅπως ᾿Εκεῖνος καθαράν τήν ᾿Ορθόδοξον ῾Ομολογίαν τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας καί διαφυλάσσοντες ἀνόθευτον τήν ᾿Αποστολικήν Διαδοχήν, ἅτινα ἀμφότερα "παρέλαβεν" καί "παρέδωσεν" εἰς ἡμᾶς ὁ ἀοίδιμος ῾Ιεράρχης ὡς ΙΕΡΑΝ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗΝ.

῾Η ἐπέτειος τῆς ἁγίας μνήμης του, ἐν ὄψει τῆς πρωτοφανοῦς ᾿Εκκλησιαστικῆς κρίσεως τήν ὁποίαν διερχόμεθα λαμβάνει ὅλως ἰδιαιτέραν σημασίαν, διότι μᾶς καλεῖ νά ἐνθυμηθῶμεν καί νά συνειδητοποιήσωμεν πρωτίστως ὅτι ὁ ἀοίδιμος ῾Ιεράρχης Ματθαῖος εἰς ἕναν αιῶνα ᾿Εκκλησιολογικῆς συγχύσεως, αἰῶνα ἀποστασίας ὁλοκλήρων τοπικῶν ᾿Εκκλησιῶν καί πτώσεως τῶν ᾿Αγγέλων αὐτῶν, ἤτοι, τῶν ᾿Επισκόπων αὐτῶν, οὗτος ἀνεδείχθη μέγας ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ.

῎Εζησεν εἰς ἕναν αιῶνα κατά τόν ὁποῖον ὅλαι αἱ δυνάμεις τοῦ ῎Αδου, ἤτοι ὁ Παπισμός, ὁ Προτεσταντισμός, ὁ Νεοημερολογιτισμός, ὁ Μασωνισμός καί ὁ ὑπεράνω αὐτῶν ἰστάμενος διεθνής Σιωνισμός ἐπεχείρησαν τήν ὁλοκληρωτικήν ἅλωσιν τῆς ᾿Ορθοδοξίας. ῎Εζησεν εἰς ἕναν αἰῶνα, κατά τόν ὁποῖον ὁ ἀντίχριστος Σιωνισμός ἐποίησε καί ποιεῖ τό πᾶν, ὥστε νά σβήση τό φῶς τοῦ Χριστοῦ, τήν ᾿Εκκλησίαν Του, νά ἐπιβάλη τήν πλήρη ἀποστασίαν ἐκ τῆς ᾿Αληθείας, δηλαδή ἀπό τόν Χριστόν καί τήν ᾿Εκκλησίαν Του, διότι ἄλλως δέν δύναται νά ἐμφανίση τόν πατέρα του τόν ᾿Αντίχριστον, καί νά ἐπιβάλη τήν διεθνῆ δικτατορία του.

῾Ο αἰών εἰς τόν ὁποῖον είσήλθομεν μπορεῖ νά χαρακτηρισθῇ ἐκ τῶν πραγμάτων ὡς αἰών τῆς γενικῆς ἀποστασίας, αἰών καθ᾿ ὅν βλέπομεν νά πλανῶνται ὑπό τοῦ ἀντιχρίστου Οἰκουμενισμοῦ (Νεοημερολογιτικοῦ καί Παλαιοημερολογιτικοῦ) καί οἱ ἐκλεκτοί, εἰς τούς ὁποίους ὁ μέγας ῾Ομολογητής ῾Ιεράρχης Ματθαῖος ἀφῆκε τήν Παρακαταθήκην τῆς Πίστεως, ἤτοι τήν ᾿Εκκλησιολογίαν καί τήν ᾿Αποστολικήν Διαδοχήν.

῾Ο Γνήσιος ῾Ιεράρχης τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ὁ αοίδιμος ὁμολογητής ΜΑΤΘΑΙΟΣ μέ τήν ζῶσαν πίστιν του πρός τήν ᾿Εκκλησίαν, τήν καθαράν του ῾Ομολογίαν - ᾿Εκκλησιολογίαν ἔναντι τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ - Οἰκουμενισμοῦ, τήν διαφύλαξιν τῆς ᾿Αποστολικῆς του Διαδοχῆς καί τήν μετάδοσίν Της διά τῶν ᾿Επισκοπικῶν χειροτονιῶν τοῦ 1948, ἀνεδείχθη εἰς τήν συνείδησιν τοῦ πιστοῦ πληρώματος τῆς ᾿Εκκλησίας ὡς ἄλλος "νέος Μάρκος Εὐγενικός" τοῦ 20οῦ αἰῶνος.

᾿Από τότε καί μέχρι σήμερον, ἤτοι ἐπί μισόν αἰῶνα, αἱ προαναφερθεῖσαι δυνάμεις τοῦ ῎Αδου, ἐφρύαξαν κατά τοῦ ᾿Εκκλησιαστικοῦ ἔργου τοῦ ῾Ομολογητοῦ ῾Ιεράρχου Ματθαίου, τόν ὁποῖον ἐπολέμησαν μέ τάς πλέον σατανικάς μεθοδείας. Εὗρον καί πάλιν εὑρίσκουν ἀναξίους ᾿Επισκόπους, Κληρικούς καί Λαϊκούς, τούς ὁποίους χρησιμοποιοῦν, ὡς πειθήνια ὄργανά των, διά νά ἐκτελοῦν ἐκ τῶν ἔσω τά θελήματά των πρός ἅλωσιν τῆς ᾿Ορθοδοξίας.

Πατέρες καί ᾿Αδελφοί. "Πρόσχωμεν". ᾿Επί ἑπτά περίπου ἔτη συνεχῶς, ἁρμοδίως καί Κανονικῶς, εἰσηγούμεθα, παρακαλοῦμεν, ἀπαιτοῦμεν, διαμαρτυρόμεθα καί ζητοῦμεν νά φανῶμεν ἄξιοι τῆς ἀποστολῆς μας, ἤτοι νά ΔΙΑΦΥΛΑΞΩΜΕΝ, ΟΜΟΛΟΓΗΣΩΜΕΝ καί ΣΥΝΟΔΙΚΩΣ ΚΗΡΥΞΩΜΕΝ καθαράν τήν ῾Ομολογίαν - ᾿Εκκλησιολογίαν καί τήν ᾿Αποστολικήν μας Διαδοχήν, τά ὁποῖα ἀμφότερα, ὡς ἀνωτέρω πάλιν εἴπομεν, ὡς παρακαταθήκην παρελάβομεν διά τοῦ μεγάλου ὁμολογητοῦ Πατρός καί ῾Ιεράρχου ΜΑΤΘΑΙΟΥ τοῦ Α, ἀλλά δέν ἐτύχομεν κατανοήσεως, ἐνῶ κατελύθησαν ἡ Κανονική τάξις καί ὁ Συνοδικός θεσμός, ἐφιμώθη ἡ ᾿Ορθοδοξία, καί συνεχῶς κατασκευάζονται καί στήνονται βδελύγματα ἐν τόπῳ ἁγίῳ.

῞Οθεν ἡμεῖς ὁ ἐλάχιστος ἐν ᾿Επισκόποις, Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς, ἵνα μή κατακριθῶμεν ὅτι ἀπό τήν ΑΝΟΧΗΝ ἤδη ἐπεράσαμεν καί εἰς τήν ΕΝΟΧΗΝ, καί ἵνα τιμήσωμεν ἔργῳ τήν 54ην ἐπέτειον, ἀπό τῆς κοιμήσεως τοῦ ῾Αγίου ῾Ιεράρχου Ματθαίου, προβαίνομεν εἰς τήν ἀκόλουθον ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ.

Εἰς τό ῎Ονομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος. ᾿Αμήν.

ΠΙΣΤΕΥΩ εἰς ἕνα Θεόν, Πατέρα, παντοκράτορα, ποιητήν οὐρανοῦ καί γῆς, ὁρατῶν τε πάντων καί ἀοράτων. Καί εἰς ἕνα Κύριον ᾿Ιησοῦν Χριστόν, τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ τόν μονογενῆ, τόν ἐκ τοῦ Πατρός γεννηθέντα πρό πάντων τῶν αἰώνων· φῶς ἐκ φωτός, Θεόν ἀληθινόν ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ, γεννηθέντα οὐ ποιηθέντα, ὁμοούσιον τῷ Πατρί, δι᾿ οὗ τά πάντα ἐγένετο. Τόν δι᾿ ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν κατελθόντα ἐκ τῶν οὐρανῶν καί σαρκωθέντα ἐκ Πνεύματος ῾Αγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου καί ἐνανθρωπήσαντα. Σταυρωθέντα τε ὑπέρ ἡμῶν ἐπί Ποντίου Πιλάτου, καί παθόντα, καί ταφέντα. Καί ἀναστάντα τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ κατά τάς Γραφάς.  Καί ἀνελθόντα εἰς τούς οὐρανούς καί καθεζόμενον ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός.  Καί πάλιν ἐρχόμενον μετά δόξης κρῖναι ζῶντας καί νεκρούς· οὗ τῆς βασιλείας οὐκ ἔσται τέλος. Καί εἰς τό  Πνεῦμα τό ῞Αγιον, τό κύριον, τό ζωοποιόν, τό ἐκ τοῦ Πατρός ἐκπορευόμενον, τό σύν Πατρί καί Υἱῷ συμπροσκυνούμενον καί συνδοξαζόμενον, τό λαλῆσαν διά τῶν προφητῶν. Εἰς Μίαν, ῾Αγίαν, Καθολικήν καί ᾿Αποστολικήν ᾿Εκκλησίαν. ῾Ομολογῶ ἕν βάπτισμα εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν. Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν. Καί ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. ᾿Αμήν.

ΠΙΣΤΕΥΟΜΕΝ, ΚΗΡΥΤΤΟΜΕΝ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ

Α'
ΔΙΑ ΤΑΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΑΣ ΚΑΙ ΠΑΤΕΡΙΚΑΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ

ΚΡΑΤΟΥΜΕΝ τήν ῾Αγίαν ᾿Αποστολικήν καί Πατερικήν Παράδοσιν, τά θεῖα Δόγματα καί τούς θείους καί ῾Ιερούς Κανόνας τῶν ῾Αγίων ῾Επτά Οἰκουμενικῶν Συνόδων, καί ὅλων τῶν συναδουσῶν πρός Αὐτάς Πανορθοδόξων καί Τοπικῶν ῾Αγίων Συνόδων, ἐν αἷς ἐλάλησεν τό ῞Εν ῞Αγιον Πνεῦμα. ῾Υπό τῆς χάριτος Αὐτοῦ φερόμενοι  οἱ ῞Αγιοι Πατέρες ἡρμήνευσαν καί περιεχαράκωσαν τήν ἀποκαλυφθεῖσαν θείαν ᾿Αλήθειαν, τήν ὁποίαν ἡ ΚΘΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, συνεχομένη καί αὕτη ὑπό τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, διαφυλάσσει. ΚΡΑΤΟΥΜΕΝ ὡσαύτως ἀδιάκοπον, γνησίαν καί ἀνόθευτον καί τήν ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΔΙΑΔΟΧΗΝ, ἡ ὁποία μετά τῆς ᾿Αποστολικῆς Πίστεως, χαρακτηρίζει τήν ῾Αγίαν, Καθολικήν καί ᾿Αποστολικήν ᾿Εκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, δι᾿ ῟Ης καί ἐν ῟Η συνεχίζεται τό λυτρωτικόν ἔργον τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ από τῆς Πεντηκοστῆς καί ἕως τῆς συντελείας τοῦ αὶῶνος. ῎Εξω τῆς Μιᾶς, ῾Αγίας, Καθολικῆς καί ᾿Αποστολικῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ οὐκ ἔστι σωτηρία, τά δέ ἀπ᾿ ἀρχῆς δέ καί μέχρι σήμερον προκύψαντα αἱρετικά - σχισματικά σχήματα, τά ἀποκαλούμενα "χριστιανικαί ὁμολογίαι" ἤ "ἐκκλησίαι", ἤ ὅπως ἄλλως ἀποκαλοῦνται, εἶναι ψευδῆ ἀνθρώπινα σχήματα ἔξω τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

Β'

ΔΙΑ ΤΟΝ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΣΜΟΝ – ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΝ

ΣΤΟΙΧΟΥΜΕΝ ταῖς Πανορθοδόξοις Συνόδοις τῶν ἐτῶν 1582, 1587, 1593 καί 1848, ἐν ταῖς ὁποίαις οἱ ῞Αγιοι Πατέρες συνδιασκεψάμενοι ἐν ῾Αγίῳ Πνεύματ,ι τήν Καινοτομίαν τοῦ νέου Παπικοῦ Μηνολογίου - Πασχαλίου, τοῦ αἱρεσιάρχου καί αἱμοσταγοῦς Πάπα Γρηγορίου τοῦ ΙΓ,  ΑΠΕΚΗΡΥΞΑΝ, ΚΑΤΕΔΙΚΑΣΑΝ ΚΑΙ ΑΠΕΚΛΕΙΣΑΝ ἐκ τῆς Μιᾶς, ῾Αγίας, Καθολιῆς καί ᾿Αποστολικῆς ᾿Εκκλησίας.

ΑΠΟΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ καί ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ τήν "Πατριαρχικήν  Συνοδικήν ᾿Εγκύκλιον τοῦ 1920" τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, ὡς ἐπισήμως εἰσαγαγοῦσαν τήν ᾿Εκκλησιολογικήν παναίρεσιν τοῦ Προτεσταντικοῦ καί Παπικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἤτοι, τήν μεγίστην τῶν αἱρέσεων,, ἡ ὁποία ΑΡΝΕΙΤΑΙ  ΚΑΙ ΒΛΑΣΦΗΜΕΙ ΤΗΝ ΜΙΑΝ, ΑΓΙΑΝ, ΚΑΘΟΛΙΚΗΝ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ, καί ΔΕΧΕΤΑΙ τάς διαφόρους αἱρέσεις ὡς "κλάδους τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ", "μετεχούσας τοῦ ἀπολυτρωτικοῦ ἔργου τῆς ᾿Εκκλησίας", "συγκληρονόμους καί συσσώμους τῆς ἐπαγγελίας τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ". Ταύτην ἡμεῖς, συνωδά τοῖς ῾Αγίοις Πατράσιν τῶν ῾Αγίων Οἰκουμενικῶν καί τῶν εἰδικῶν Πανορθοδόξων Συνόδων, ἀποκηρύσσομεν καί παραδίδομεν τῷ αἰωνίω ἀναθέματι.

ΑΠΟΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ καί ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ  τό Μασωνικόν καί Προτεσταντικόν Συνέδριον τῆς Κων/λεως, τό ἀποκληθέν "Πανορθόδοξον Συνέδριον τοῦ 1923", καθώς καί τήν Σύνοδον τῆς ῾Ιεραρχίας τῆς ῾Ελλάδος, τοῦ Δεκεμβρίου τοῦ 1923, καί τήν ἐπιβολήν τοῦ νέου Παπικοῦ ῾Ημερολογίου. Δι᾿ αὐτῶν οἱ κακῇ τῇ μνήμῃ ἀσεβεῖς, Μελέτιος Μεταξάκης καί Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, ἀνέτρεψαν καί ἐβεβήλωσαν τάς ἀποφάσεις Πανορθοδόξων Συνόδων καί δισχιλιετῆ ἑορτολογικήν παράδοσιν, διά τόν συνεορτασμόν τῆς ᾿Ορθοδόξου Καθολικῆς τοῦ Χριστοῦ ᾿Εκκλησίας μετά τῆς αἱρεσιοβριθοῦς Δύσεως, ἤτοι, τοῦ Παπισμοῦ καί τοῦ Προτεσταντισμοῦ, καί τοῦτο "ὡς πρῶτον βῆμα" διά τήν εἴσοδον εἰς τήν ᾿Εκκλησιολογικήν αἵρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

ΠΙΣΤΕΥΟΜΕΝ καί ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ ὅτι ἡ κατά τό 1924 ῾Ιεραρχία τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος, ἡ ὁποία ἀντικανονικῶς, καί παρά τό δεδικασμένον ὑπό τῶν ὡς εἴρηται Πανορθοδόξων Συνόδων καί παρά πᾶσαν ὀρθόδοξον δεοντολογίαν, ἀπεφάσισεν καί ἐπέβαλεν τόν Παπικόν Νεοημερολογιτισμόν, ὡς ἀπολύτως ἐφηρμοσμένον Οἰκουμενισμόν, ὑπέπεσεν εἰς τήν σχισματοαίρεσιν τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ - Οἰκουμενισμοῦ, καί οὕτω ἀπεκόπη καί αὐτοεξεβλήθη τῆς Μιᾶς, ῾Αγίας, Καθολικῆς καί ᾿Αποστολικῆς τοῦ Χριστοῦ ᾿Εκκλησίας. ῾Ως ἐκ τούτου ἡ ῾Ιεραρχία ἐκείνη καί ὁ Κλῆρός της, ὡς σχισματοαιρετικοί, ἀπώλεσαν καί τήν γνησίαν καί ἀδιάκοπον ᾿Αποστολικήν Διαδοχήν, διό δέν ἀναγνωρίζονται, ὡς οἰκονόμοι τῆς θείας Χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος.

ΠΙΣΤΕΥΟΜΕΝ καί ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ, ὅτι ὁ Πιστός Κλῆρος καί Λαός, τό ἐκλεκτόν λεῖμμα τό ὁποῖον, χάριτι Χριστοῦ, τό 1924 δέν συνεμίγη μετά τῆς σχισματοαιρέσεως τοῦ νέου Παπικοῦ ῾Ημερολογίου καί τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἔμεινεν πιστόν καί ἑδραῖον εἰς τήν Μίαν, ῾Αγίαν, Καθολικήν καί ᾿Αποστολικήν ᾿Εκκλησίαν, ἠ῾Οποία  πρός διάκρισιν ἐχαρακτηρίσθη μέ τόν ὅρον "᾿Εκκλησία Γ.Ο.Χ.", ἤ ἐπί τό ὀρθώτερον "Γνησία καί ᾿Ακαινοτόμητος ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία τῆς ῾Ελλάδος".

ΑΠΟΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ, ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί ΕΞΩ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝ τήν "περί δυνάμει καί οὐχί ἐνεργείᾳ νεοημερολογιτικοῦ σχίσματος" θεωρίαν τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου (ἐπινόημα τοῦ ἀγιορείτου μοναχοῦ ᾿Αθανασίου Βήττου) καί ἀκολούθως ἀπό τοῦ τέλους τοῦ 1935, καί τοῦ πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου Καβουρίδη, ὁ ὁποῖος τό 1935  εὑρεθείς ἐπί μικρόν ἐν τῇ ἐξορίᾳ, ὑπανεχώρησεν ἐκ τῆς καλῆς του ῾Ομολογίας (τοῦ Μαΐου 1935) καί πρός χάριν τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, προεκάλεσεν τό πρῶτον σχίσμα (1937), πλήξας οὕτω τήν ἑνότητα τῶν πιστῶν τῆς ἐν ῾Ελλάδι Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἐκβαλών Αὐτῆς πολλούς ἐκ τῶν Κληρικῶν καί Λαϊκῶν.

ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ καί ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ ὅτι τήν Γνησίαν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν τῆς ῾Ελλάδος, ἀπό τό 1924, διηκόνησεν πιστῶς ὁ ἀοίδιμος Βρεσθένης Ματθαῖος μετά πλήθους ἄλλων ζηλωτῶν, ῾Αγιορειτῶν καί μή. Οὗτος, διά τῆς μέχρι τέλους, λόγῳ τε καί ἔργῳ, καθαρᾶς του ῾Ομολογίας - ᾿Εκκλησιολογίας, ἀνεδείχθη τῷ ὄντι "νέος Μᾶρκος Εὐγενικός", γενόμενος ἀποδεκτός εἰς τήν συνείδησιν τοῦ πληρώματος τῆς ᾿Εκκλησίας ὡς μέγας ῾Ομολογητής καί ῞Οσιος, ὁ ὁποῖος ἐσημάδευσεν καί ᾿Εκκλησιολογικῶς τόν 20όν αἰῶνα. Τοῦτον τιμῶντες και μακαρίζοντες, διά τήν καθαράν του ῾Ομολογίαν, ἀλλά καί διά τάς κατά Σεπτέμβριον τοῦ 1948 ᾿Επισκοπικάς χειροτονίας, προσπαθοῦμε νά μιμηθῶμεν, ἀπονέμοντες αὐτῷ ἀληθῆ τιμήν.

Τοῦτο ζητεῖ ἀπό ὅλους ἡμᾶς τούς ᾿Επισκόπους καί Πρεσβυτέρους ὁ ἀοίδιμος Πατήρ. Ζητεῖ νά παραμείνωμεν γνήσιοι διάδοχοι αὐτοῦ καί τῶν πρό αὐτοῦ ῾Αγίων Πατέρων καί μέχρι τῶν ῾Αγίων ᾿Αποστόλων, ὅπως μᾶς κατέστησεν ἡ Χάρις τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος διά τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1935, τοῦ 1948 καί τοῦ 1995.

Γ'
ΔΙΑ ΤΗΝ ΛΕΓΟΜΕΝΗΝ "ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΝ"

ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΘΑ, ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ καί ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ ὅτι, καθ᾿ ἅ ἡ εἰδική ᾿Εξαρχία, ἅμα τῇ ἐπιστροφῇ της ἐξ ᾿Αμερικῆς ἐν ἔτει 1971, ἐν ὠμοφορίῳ καί ἐπιτραχηλίῳ,  ὡμολόγησεν καί διεβεβαίωσεν ἐνώπιον τοῦ Σώματος τῆς ᾿Εκκλησίας, τήν λεγομένην "χειροθεσίαν", ἐδέχθη ὡς ἀπολύτως τυπικήν ἐξωτερικήν πρᾶξιν, ἐπέχουσαν θέσιν συγχωρητικῆς εὐχῆς, οὐδόλως ἀμφισβητηθείσης ἤ θιγείσης τῆς Δογματικῆς ἀκεραιότητος τοῦ μυστηρίου τῶν ᾿Επισκοπικῶν χειροτονιῶν τοῦ 1935 καί  τοῦ 1948. Τοῦτο δέ ὅλον ἐγένετο δεκτόν ΚΑΤ᾿ ΑΚΡΑΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΝ καί ὑπό τήν σαφῆ καί ρητήν προϋπόθεσιν, ὅτι ἡ τότε Ρωσική Σύνοδος τῆς διασπορᾶς ὑπό τόν Μητροπολίτην Φιλάρετον ἔπαυσε νά ἔχη σχέσιν μετά τῶν σχισματικῶν νεοημερολογιτικῶν  - οικουμενιστικῶν ἐκκλησιῶν καί ἀπεδέχθη καί ἐνεστερνίσθη τήν ῾Ομολογίαν - ᾿Εκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος, καί ἐπί τῷ τέλει νά ΘΕΡΑΠΕΥΘΗ καί ΕΚΛΕΙΨΗ τό σχίσμα τοῦ 1937, τό ὁποῖον συνετήρουν οἱ ὁπαδοί τοῦ πρώην Φλωρίνης, προφασιζόμενοι τήν ὑφ᾿ ἑνός χειροτονίαν.

῾Η σχετική  "Πρᾶξις - ᾿Απόφασις" τῆς Ρωσικῆς Συνόδου (16-11 ἀπό 15/28-9-1971), κατ᾿ ἀρχάς ἀποσιωπηθεῖσα καί ἀποκρυβεῖσα ὐπό τῆς ᾿Εξαρχίας ἐλθοῦσα εἰς φῶς ἐκ τῶν ὐστέρων καί ἀπό παράγοντα τοῦ Φλωρινισμοῦ, ὡς ἄντιφατική, οὐδεμιᾶς ἀποδοχῆς ἔτυχεν, ἀπετέλεσεν ὅμως τόν βασικώτατον λόγον διά νά ζητηθοῦν ἀμέσως ἐξηγήσεις τόσον παρά τῆς ᾿Εξαρχίας, ὅσον καί παρά τῆς Ρωσικῆς Συνόδου, ἤτοι ἐζητήθη νά διευκρινισθῇ βάσει ποίας ὁμολογίας ἐκηρύχθη ἡ ἕνωσις καί τί ἀκριβῶς ἀπετέλει αὕτη ἡ "χειροθεσία". Πέραν τούτων καί παρά τάς διαβεβαιώσεις τῆς Ρωσικῆς Συνόδου περί τῆς λεγομένης "χειροθεσίας", ὅτι αὕτη δέν ἐγένετο ὡς ἐπί σχισματικῶν, ἀλλ᾿ ὅτι αὕτη εἶχεν θέσιν ἁπλῆς συγχωρητικῆς εὐχῆς, τελικῶς, ἐπειδή, ἡ Ρωσική Σύνοδος, ἀπεδείχθη καί κατηλέχθη ὡς μή ἀληθῶς ἀποδεξαμένη τήν καθαράν ῾Ομολογίαν - ᾿Εκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας, ἡ ῾Ιερά Σύνοδος δι᾿ ἐπισήμου Συνοδικῆς Πράξεώς της (Α.Π. 1158/20.2.1976, βλ. Κ.Γ.Ο., Φεβρ. 1976, σελ. 5-12) ΔΙΕΚΟΨΕΝ πᾶσαν ᾿Εκκλησιαστικήν κοινωνίαν μετ᾿ αὐτῆς, ἀδιαφορήσασα παντελῶς διά τό κείμενον τῆς ἀντιφατικῆς ἀποφάσεως, ἡ δέ τυπική ἐξωτερική πρᾶξις τῆς χειροθεσίας, ὡς συγχωρητικῆς εὐχῆς, δέν ἐγένετο ἐπί τοῦ ἀνωτέρου καί κατωτέρου ῾Ιεροῦ Κλήρου, ἐνῶ αὕτη, καί ὑφ᾿ ἥν ἔννοιαν ἐγένετο δεκτή, ἠκυρώθη ἀπολύτως μέ τήν διακοπήν τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μετά τῆς Ρωσικῆς Συνόδου.

ΣΤΗΛΙΤΕΥΟΜΕΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί τάς νέας ὑπαναχωρήσεις ἐπί τοῦ θέματος τῆς λεγομένης "χειροθεσίας", ὡς τοῦ τότε Κορινθίας Καλλίστου μέχρι καί τῶν "πέντε", τάς ὁποίας ἐπιβάλλουν ἀνέκαθεν Φλωρινικά καί Νεοημερολογιτικά κέντρα εἰς ἡμετέρους ᾿Αρχιερεῖς, ὠς:

1) ῾Ο ἐν ἐκκρεμότητι διατελῶν διά τήν βδελυκτήν περί παραιτήσεως συμπαιγνίαν, Μακαριώτατος ᾿Αρχιεπίσκοπος κ. ᾿Ανδρέας, τήν 5.2.003, δολίως καί ἀορίστως ἐδήλωσεν ὅτι ἔκαμε λάθος τό 1971 ἐπί τοῦ θέματος τῆς "χειροθεσίας"!

2) ῾Ο Μητροπολίτης Κιτίου κ. ᾿Επιφάνιος, σιωπῶν ὁ ἴδιος, ἐπιτρέπει ἡ ὑποδεικνύει καί ἐπιβάλλει κατά τόν πλέον ἐπίσημον τρόπον διεθνῶς (κατά Φεβρουάριον τοῦ 2004) νά διαρρέουν πληροφορίαι ὑπό τρίτων, καθ᾿ ἅς οὗτος "ἔχει τήν ᾿Αποστολικήν Διαδοχήν ἀπό τόν ἅγιον Βρεσθένης Ματθαῖον", ἀλλά αὕτη "ἐπέρασε διά τῆς χειροθεσίας τοῦ 1971 υπό τοῦ Μητροπολίτου άγίου Φιλαρέτου (σιγ) τῆς Ρωσικῆς Συνόδου τῆς Διασποράς" καί ὅτι "ἐν αντιθέσει με πολλούς ἄλλους ὁ ἴδιος ὑπερμάχησεν ὑπέρ αὐτῆς τῆς χειροθεσίας"!

3) ῾Ο Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Νικόλαος καί οἱ περί αὐτόν ᾿Αρχιερεῖς, ἐπί τριάντα περίπου ἔτη ἀνέχονται, συντηροῦν καί ὑποθάλπουν τό ἄκρως βλάσφημον, κατά τῆς ᾿Εκκλησιολογίας καί τῆς ᾿Αποστολικής του Διαδοχῆς, διατακτικόν τοῦ ὐπ᾿ ἀριθμ. 54/1976 "᾿Απαλλακτικοῦ Βουλεύματος τοῦ Συμβουλίου Πλημμελειοδικῶν Πειραιῶς", δι᾿ οὗ ὁ ᾿Επίσκοπος Πειραιῶς κ. Νικόλαος, σχισματικός ὤν ἀπό τό 1937, καί ἔχων ἄκυρον τήν Αρχιερωσύνην (ἀρχικῶς τήν ῾Ιερωσύνην) ἀπηλλάγη τοῦ σχίσματος, καί ἐπεκυρώθη καί ἐνεργοποιήθη  ἡ ἰδιότητά του ὡς λειτουργοῦ τής ᾿Ορθοδόξου 'Εκκλησίας μετά τήν χειροθεσίαν τοῦ 1971!

4) ῾Ο Μητροπολίτης ᾿Αργολίδος κ. Παχώμιος, μόλις ἐσχάτως ἀφήνει νά διαρρέῃ ὑπογεγραμμένον κείμενόν του, τό ὁποῖον ἔγραψε τό 1974, διά τοῦ ὁποίου κηρύσσει ὅτι τό 1971 "ἀγαλλομένῳ ποδί καί ἰλέῳ ὄμματι" ἐδέχθημεν τήν " χειροθεσίαν," τήν ὀποίαν, εἰς ἕτερον κείμενόν του ἐν ἔτει 1977, κατελέχγει ὡς γενομένην κατά τόν Η' Κανόνα τῆς Α' Οἰκουμενικῆς Συνόδου.!

5) ῾Ο Μητροπολίτης Περιστερίου κ. Γαλακτίων, προφορικῶς διακηρύσσει, ὅτι τόν ᾿Οκτώβριο τοῦ 1971 "ἦτο αὐτόπτης μάρτυς, ὅτι ὁ Μακαριώτατος εἰς τάς "χειροθεσίας", τάς ὁποίας ἐνήργησεν ἐν ῾Ελλάδι "ἀνέγνωσεν εὐχάς χειροτονίας ...", προκληθείς δέ νά καταθέση τοῦτο ἁρμοδίως καί μετά γνώσεως εὐθύνης ὡς ᾿Αρχιερεύς, ἀρνεῖται προφασιζόμενος "ἀσθενῆ μνήμην"!

Οἱ ᾿Αρχιερεῖς οὗτοι καί πάντες οἱ ὁμόφρονες αὐτῶν, οἱ ὁποῖοι ἐπί σειράν 6-7 ἐτῶν κλυδωνίζουν τό σκάφος τῆς ᾿Εκκλησίας καί ἔφθασαν μέχρι καί τῆς ἀποδοχῆς τοῦ βδελύγματος περί παραιτήσεως τοῦ Μακαριωτάτου καί τῆς διά ΣΥΝΑΛΛΑΓΗΣ ἐπικαθήσεως εἰς τόν ᾿Αρχιεπισκοπικόν Θρόνον τοῦ βλασφήμου καί αἱρετικοῦ Πειραιῶς κ. Νικολάου, προκύπτουν ὅτι ἐπί 33 ἔτη, ὑπεκρίνοντο, ἐψεύδοντο καί ἐξηπάτουν ἐπί τοῦ θέματος τῆς λεγομένης "χειροθεσίας" καί ὅτι ἀνέμενον τήν παροῦσαν περίοδον νά ἀποκαλύψουν τό "ἀληθές" φρόνημά των.

Τοῦτο δέ ὅλον, διότι τό ἐπιβάλλει ἡ "῞Ενωσις" ἐν τῷ Παλαιοημερολογιτικῷ Οἱκουμενισμῷ καί ἡ "᾿Αναγνώρισίς" των ὑπό τοῦ "᾿Αρχιεπισκόπου" κ. Χριστοδούλου καί τῆς ῾Ιεραρχίας του. Καθώς ἡ Μήτηρ ημῶν ᾿Εκκλησία τά φρονήματά των ταῦτα οὐδέποτε ἐδέχθη, κατεδίκασεν δέ τόν τότε Κορινθίας Κάλλιστον, οὕτω καί ἡμεῖς τά βλάσφημα ταῦτα φρονήματα, δι᾿ ἅ οἱ φορεῖς αὐτῶν ἐκπίπτουσιν, ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί ΥΠΟΒΑΛΛΟΜΕΝ ΤΩ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙ.

᾿Εναπόκειται εἰς τούς ἐπιζῶντας ᾿Αρχιερεῖς, (οἱ ὁποῖοι τό 1971 ἀντιμετώπισαν καί ἐχειρίσθησαν τό θέμα τῆς "χειροθεσίας" ἐν ᾿Αμερικῇ καί ἐν ῾Ελλἀδι), ἤτοι, τόν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Κιτίου κ. ᾿Επιφάνιον, ὡς τό μόνον ἐπιζῶν μέλος τῆς ᾿Εξαρχίας, καί τόν Μακαριώτατον ᾿Αρχιεπίσκοπον κ. ᾿Ανδρέαν, ὅπως δηλώσουν ρητῶς καί ὁμολογήσουν ΔΗΜΟΣΙΩΣ: ᾿Εμμένουν εἰς ὅσα, ἐπί 33 συναπτά ἔτη, δι ΕΠΙΣΗΜΩΝ καί ρητῶν προσωπικῶν, ἀλλά καί ΙΕΡΟΣΥΝΟΔΙΚΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ ἐδήλουν, ἤ, προκειμένου νά "κερδίσουν" τήν ἀναγνώρισιν τῶν Φλωρινικῶν καί δι᾿ αὐτῶν καί τοῦ κ. Χριστοδούλου, συντάσσονται τῷ ποτε Κορινθίας, ὅστις ὑπαναχωρήσας, τό 1976 ἐκήρυξεν ὅτι  τό 1971 ἐχειροθετήθη ὑπό τῶν Ρώσων ὡς σχισματικός, μέ ἀποτέλεσμα τήν τελικήν πτῶσιν καί συντριβήν του;

῾Ημεῖς τήν ἔνοχον σιωπήν τοῦ Μακ/του ᾿Αρχιεπισκόπου κ. ᾿Ανδρέου καί τοῦ Σεβ/του Κιτίου κ. ᾿Επιφανίου, ἀλλά καί τάς πανταχόθεν τοιαύτας συντονισμένας προπαγάνδας, ὡς τῶν Φλωρινικῶν: "ἔχομεν τήν ἰδίαν (κοινήν) ᾿Αποστολικήν Διαδοχήν ἐκ τῆς Ρωσικῆς Συνόδου τῆς Διασπορᾶς, ἡμεῖς διά τῆς χειροτονίας τοῦ ᾿Ακακίου τό 1960, σεῖς δέ διά τῆς χειροθεσίας (ἤ ἀναχειροτονίας) κατά τό 1971", ὡς καί τάς παρομοίας τοῦ κ. Βασιλείου Σακκᾶ, ἤ τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, ἀλλά καί ἡμετέρων, ὡς: "ἔχομεν στοιχεῖα περί τῆς χειροθεσίας τοῦ 1971", ἤ ὅτι "ὁ Σεβ/τος Κιτίου ᾿Επιφάνιος ἔχει τήν ᾿Αποστολικήν Διαδοχήν ἀπό τόν ῞Αγιο Βρεσθένης Ματθαῖο, ἀλλ᾿ αὕτη τό 1971 ἐπέρασε καί ἀπό τόν Μητροπολίτην ῞Αγιον Φιλάρετον τῆς Ρωσικῆς Συνόδου τῆς Διασπορᾶς", καθώς καί τά περί "ἀνα-χειροτονίας", "ἀνα-χειροθεσίας" ἐσχάτως ὑπό τῶν Φλωρινικῶν προπαγανδιζόμενα κλπ., ποτέ οὔτε θεωρητικῶς, οὔτε ἄλλως πως ἐδέχθημεν καί μετά τῆς Μητρός μας Καθολικῆς ᾿Εκκλησίας, μετά βδελυγμίας ΑΠΟΣΤΡΕΦΟΜΕΘΑ καί ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ ὡς ὑπαγορεύματα τοῦ Διαβόλου τῆς Προδοσίας.

Δ'
ΔΙΑ ΤΟ ΑΠΑΛΛΑΚΤΙΚΟΝ ΒΟΥΛΕΥΜΑ

ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ ὅτι δέν ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΘΑ, ἀλλ᾿ ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΜΕΝ καί ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί ὅσα παραπλησίως τῷ ποτέ Κορινθίας Καλλίστῳ καί κατά τήν ἰδίαν ἀκριβῶς χρονικήν περίοδον, βλάσφημα κατά τε τῆς ᾿Εκκλησιολογίας καί τῆς ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς διετυπώθησαν εἰς τό ὑπ᾿ ἀριθμ. 54/76 "᾿Απαλλακτικόν Βούλευμα τοῦ Συμβουλίου Πλημμελειοδικῶν Πειραιῶς", προκειμένου αὐτό νά ἀπαλλάξη τόν Σεβ/τον Πειραιῶς κ. Νικόλαον, .ἐκ τῆς κατηγορίας ὅτι "ἀντιποιεῖται τό λειτούργημα τοῦ ᾿Ορθοδόξου ᾿Αρχιερέως" καί νά τόν ἐμφανίση ὡς Κανονικόν καί ἔχοντα ἔγκυρον τήν ᾿Αρχιερωσύνην, δυνάμει καί ἐνεργεία τῆς χειροθεσίας τοῦ 1971.

ΔΕΝ ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΘΑ, ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΜΕΝ καί ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ τάς ἐν τῷ διατακτικῷ τοῦ ἐν λόγῳ βουλεύματος διατυπωθείσας βλασφήμους θέσεις, ὡς:

"Οἱ παλαιοημερολογῖται "...εἰ καί διηρημένοι ὄντες ἀπό τινος εἰς δύο ᾿Εκκλησίας, διευθυνομένας ἑκατέρας τούτων ὑπό ἰδίας Συνόδου ἐκ Παλαιοημερολογιτῶν ᾿Αρχιερέων. Διότι ἀπό τοῦ ἔτους 1937 ὁ κατά τήν 26ην Μαΐου 1935 χειροτονηθείς εἰς ᾿Επίσκοπον Βρεσθένης ῾Αγιορείτης ῾Ιερομόναχος Ματθαῖος Λαυρεώτης, περιελθών εἰς ἔριδα μετά τῶν λοιπῶν ᾿Αρχιερέων, ἥν καί τύποις περιέγραψεν, ἵδρυσε νέαν Θρησκευτικήν κοινωνίαν, ἥν ὠνόμασεν ὡσαύτως ᾿Εκκλησίαν τῶν Γνησίων ᾿Ορθοδόξων Χριστιανῶν τῆς ῾Ελλάδος.  ῞Ενδεκα δ᾿ ἔτη βραδύτερον θεωρήσας τήν ὑπ᾿ αὐτόν ᾿Εκκλησίαν ὡς ἐν διωγμῷ τελοῦσαν καί ἐπικαλεσθείς "ἀπαρρησίαστον ἐπισκόπων καιροῖς χαλεποῖς", προέβη εἰς χειροτονίαν ῾Ιερομονάχου εἰς ᾿Επίσκοπον καί εὐθύς μετά τούτου εἰς χειροτονίας ἑτέρων τριῶν ἱερομονάχων εἰς ᾿Επισκόπους, μεθ᾿ ὧν συνεκρότησεν ἐν συνεχείᾳ τήν ῾Ιεράν Σύνοδον τῆς Ματθαιϊκῆς λεγομένης παρατάξεως τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γνησίων ᾿Ορθοδόξων Χριστιανῶν. Ἡ ἐν λόγῳ δευτέρα τῶν Παλαιοημερολογιτῶν ᾿Εκκλησία ὑποστηρίζει τήν συγκρότησιν αὐτῆς κατά τά ἐν τῇ ᾿Εκκλησίᾳ τῶν τριῶν πρώτων αἰώνων τηρηθέντα, μεριμνᾶ δέ νά διακρίνῃ φανερῶς τήν θέσιν αὐτῆς ἐν τῇ Πολιτείᾳ ἀπό πάσης ἄλλης παλαιοημερολογιτικῆς τοιαύτης, ὑποδεικνύουσα τοῦτο κατά τήν ἐκτός τῶν ἱεροτελεστιῶν ἀμφίεσιν τῶν Κληρικῶν καί μοναχῶν ἐν αὐτῇ"...

"Αἱ ὑπό τῶν παλαιοημερολογιτῶν ὅμως ὑποστηριζόμεναι ὡς ἄνω ἀπόψεις, περί τοῦ ἀπολύτως κανονικοῦ τῆς ἱερωσύνης αὐτῶν, ὡς καί ἡ ἐνισχυτική τούτων ἀπόψεων γνώμη, καθ᾿ ἥν ὁ καθηρημένος ᾿Ορθόδοξος ᾿Αρχιερεύς χειροτονῶν μετά τήν καθαίρεσιν δέν διαπράττει τό ἀδίκημα τῆς ἀντιποιήσεως ἀρχῆς, (Σημ. ἡμετ. Σφάλλει τό διατακτικόν διότι αἱ χειροτονίαι τοῦ 1935 ἔλαβον χώραν πρό τῆς ἀκύρου "καθαιρετικῆς ἀποφάσεως" τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ) ἡ δέ ὑπ᾿ αὐτοῦ γενομένη χειροτονία οὐδόλως εἶναι ἄκυρος ἤ ἀνυπόστατος, ἀφοῦ καί μετά τήν καθαίρεσιν δῆθεν δέν ἐκπίπτει τοῦ ἱερατικοῦ αὐτοῦ ἀξιώματος, τοῦθ᾿ ὅπερ ἅπαξ τῇ ἐπικλήσει τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος ἀποκτηθέν εἶναι ἀναφαίρετον καί ἐσαεί ἀνεξάλειπτον, διότι ἡ θεία χάρις παραμένει δυνάμει ἐν αὐτῷ αἰρομένης δέ τῆς καθαιρέσεώς του ἐπανέρχεται εἰς τόν οἰκεῖον ἱερατικόν βαθμόν ἄνευ ἀναχειροτονήσεως, ἥτις θά ἦτο ἀπαραίτητος, ἐάν εἶχε στερηθῇ ταύτης (....) δέν ἐγένοντο ἀποδεκταί ὑπό τῆς Νομολογίας τῶν Δικαστηρίων, ἅτινα δέχονται, ὅτι οἱ κατά τό ἔτος 1935 καθαιρεθέντες ᾿Αρχιερεῖς μετέστησαν εἰς τήν τάξιν τοῦ μοναχοῦ, μηδεμίαν ἐξουσίαν ἔχοντες πρός ἐνέργειαν τῶν εἰς τούς ᾿Επισκόπους ἐπιτρεπομένων, ἐν οἷς καί ἡ χειροτονία ἱερέως ἤ ᾿Αρχιερέως, ἥτις τυχόν γενομένη εἶναι ἄνευ ἐννόμου ἀξίας καί δέν περιποιεῖ τῷ χειροτονηθέντι τήν ἰδιότητα τοῦ κληρικοῦ ἤ τοῦ ἐπισκόπου (Α.Π. 39/1956 Ποιν.  Χρον.  ΣΤ. 190 Α.Π. 176/1957 Ποιν.  Χρον. Ζ, 372)".  (᾿Απαλλακτικόν Βούλευμα 54/76, "Πάτρια" Τόμος 11, ἔτους 1994, σελ. 157-170).

 ῾Ημεῖς χάριτι Χριστοῦ  ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ καί  ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ    πρός πᾶσαν κατεύθυνσιν καί πρός αὐτάς τάς ἀρχάς καί ἐξουσίας τοῦ κράτους καί τῶν δικαστηρίων, τήν ἀλήθειαν, ὅτι ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος οὔτε τό 1924, οὔτε τό 1937 ἵδρυσε καμμίαν ᾿Εκκλησίαν, διότι οὐδείς "ἱδρύει ᾿Εκκλησίαν" ὑπό τήν ἔννοιαν αὐτήν, παρά μόνον οἱ αἱρετικοί Προτεστάνται. Τό 1924, ὁ ὁμολογητής ἁγιορείτης ῾Ιερομόναχος Ματθαῖος, καθώς καί ἔτεροι ῾Ομολογηταί Κληρικοί καί Λαϊκοί, οὐδεμίαν "ἐκκλησίαν ἵδρυσαν", ἀλλά ἔμειναν ΠΙΣΤΟΙ, ΕΔΡΑΙΟΙ καί ΑΜΕΤΑΚΙΝΗΤΟΙ εἰς τήν ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ καί δέν συνεμίγησαν μετά τῆς σχισματοαιρέσεως τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ - Οἰκουμενισμοῦ. Αὐτῆς τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος, ἀπεσχίσθη καί ἐξῆλθεν, τό 1924 ἡ ὑπό τόν Χρυσόστομον Παπαδόπουλον ῾Ιεραρχία, καί ὅσοι τήν ἠκολούθησαν καί συνεμίγησαν τῇ αἱρέσει τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ - Οἰκουμενισμοῦ.

῾Ωσαύτως καί κατά τό 1937, ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος ἔμεινε πιστός, ἑδραῖος καί ἀμετακίνητος εἰς τήν Μίαν, ῾Αγίαν, Καθολικήν καί ᾿Αποστολικήν ᾿Εκκλησίαν, ἡ ὁποία ἀπό τό 1924 ὠνομάσθη πρός διάκρισιν "᾿Εκκλησία Γ.Ο.Χ.", ἤ "Γνησία καί ᾿Ακαινοτόμητος ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία τῆς ῾Ελλάδος". Αὐτῆς τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος, τό 1937, ἐξῆλθεν ὁ πρ. Φλωρίνης καί οἱ περί αὐτόν ᾿Αρχιερεῖς, Κληρικοί καί Λαϊκοί, διότι τήν ἠρνήθησαν, ἐβλασφήμησαν κατ᾿ Αὐτῆς καί ἐδέχθησαν τήν σχισματοαίρεσιν τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ - Οἰκουμενισμοῦ ὡς Μητέρα των ᾿Εκκλησίαν".

Καί οὗτος ὁ πρ. Φλωρίνης μετά τῶν ὁπαδῶν του, Κληρικῶν καί Λαϊκῶν, "οὐδεμίαν ᾿Εκκλησίαν ἵδρυσεν τό 1937", ἀλλ᾿ ἐδημιούργησεν ἐνεργείᾳ σχσιματικήν παλαιοημερολογιτικήν παράταξιν.

ΔΕΝ ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΘΑ, ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΜΕΝ καί ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί τό ἕτερον σκέλος τοῦ διατακτικοῦ τοῦ  ἰδίου "᾿Απαλλακτικοῦ Βουλεύματος", (54/76) τοῦ Συμβουλίου Πλημμελειοδικῶν Πειραιῶς", καθ᾿ ὅ "....Πρός θεραπείαν τῆς τοιαύτης "ἀδυναμίας" αἱ δύο θρησκευτικαί κοινωνίαι τῶν παλαιοημερολογιτῶν (Φλωρινικοί καί "Ματθαιϊκοί") προσέφυγον κεχωρισμένως ἑκάστη εἰς τήν ῾Υπερόριον ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν, ἥτις ἐδέχθη τό μέν διά χειροθεσίας, κατ᾿ οἰκονομίαν τοῦ Η᾿ Κανόνος τῆς πρώτης Συνόδου .... νά καταστήσῃ κανονικάς τάς ἐκ τοῦ Ματθαίου προερχομένας χειροτονίας τῆς "Ματθαιίκῆς" ῾Ιεραρχίας δυνάμει τῆς ἀρχῆς καθ᾿ ἥν μία ἄνομος πρᾶξις ἐπικυρώνεται ὡς Μυστήριον ἄνευ τῆς ἀνάγκης τῆς ἐπαναλήψεως, ἡ ὁποία (῾Ιεραρχία) δέν ἀνεγνωρίσθη ὑπό τῆς ἄλλης παρατάξεως τῶν Παλαιοημερολογιτῶν, τό δέ διά χειροτονίας..."  (Αὐτόθι).

ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ καί ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ ὅτι οἱ ᾿Αρχιερεῖς καί ῾Ιερεῖς τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας εἶχον καί ἔχουν Κανονικήν Γνησίαν καί ἀδιάκοπον τήν ᾿Αποστολικήν Διαδοχήν κατ᾿ ἀρχάς ἐκ τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1935. Οἱ τρεῖς ᾿Αρχιερεῖς (Δημητριάδος Γερμανός, πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος, καί Ζακύνθου Χρυσόστομος) ἐπιστρέψαντες, κατά Μαϊον τοῦ 1935, ἐκ τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ σχίσματος εἰς τήν Γνησίαν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν, ὡμολόγησαν ὅτι ἐξέρχονται τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ σχίσματος, τό ἀποκηρύσσουν καί οὕτω ἐπιστρέφουν εἰς τήν πρό τοῦ 1924 ᾿Εκκλησίαν. Οἱ τρεῖς οὗτοι ᾿Αρχιερεῖς συνεπεῖς πρός τήν ῾Ομολογίαν των αὐτήν, Κανονικῶς καί ἁρμοδίως προέβησαν εἰς χειροτονίας 4 ᾿Επισκόπων καί οὕτω συνεκρότησαν τήν ἑπταμελῆ Κανονικήν καί ᾿Ορθόδοξον ῾Ιεράν Σύνοδον τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. Αἱ χειροτονίαι αὗται εἶναι ἀπολύτως Κανονικαί, ἔγκυροι καί ἀδιάβλητοι.

῾Ωσαύτως αἱ ὑπό μόνου τοῦ Κανονικοῦ καί ᾿Ορθοδόξου ᾿Επισκόπου Βρεσθένης Ματθαίου τελεσθεῖσαι χειροτονίαι ᾿Επισκόπων κατά Σεπτέμβριον 1948, εἶναι καί αὗται ἀπολύτως ΠΛΗΡΕΙΣ, ΕΓΚΥΡΟΙ καί ΑΔΙΑΒΛΗΤΟΙ, ἡ δέ ὑπέρβασις τοῦ Κανόνος, ὅστις προβλέπει, ἡ μέν ἐκλογή νά γίνεται ὑπό τοῦ ὅλου σώματος τῆς ῾Ιεραρχίας καί ἐπί τό ὀρθότερον καί ἐκκλησιαστικώτερον ὑπό τοῦ ὅλου σώματος τῆς ᾿Εκκλησίας, ἤτοι Κλήρου καί Λαοῦ, ἡ δέ χειροτονία ὑπό δύο ἤ τριῶν ᾿Επισκόπων, οὐδεμίαν συνέπειαν δύναται νά ἔχη ἐν προκειμένῳ, εἰς τήν συγκεκριμένην χειροτονίαν ᾿Επισκόπου, διότι τό ὅλον μυστήριον κατά τό πρῶτον μέρος αὐτοῦ, ἤτοι, τήν ἐκλογήν τῶν πρός ᾿Αρχιερατείαν Κληρικῶν ἐγένετο ψήφῳ Κλήρου καί Λαοῦ, Η ΔΕ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΕΓΕΝΕΤΟ ΥΠΟ ΕΝΟΣ ΜΟΝΟΝ, ΑΛΛΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΙΚΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ, ΜΗ ΥΠΑΡΧΟΝΤΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΥ Η ΤΡΙΤΟΥ.

῾Ετέρωθεν ὁ ἀοίδιμος ᾿Επίσκοπος Βρεσθένης Ματθαῖος ἐχειροτόνησεν μόνος του μόλις ὀλίγον πρό τῆς κοιμήσεώς του, ΟΧΙ ΔΙΑ ΝΑ ΣΤΗΡΙΞΗ Η ΠΡΟΚΑΛΕΣΗ ΣΧΙΣΜΑ, ΦΑΤΡΙΑΝ Η ΑΛΛΟ ΤΙ ΠΟΝΗΡΟΝ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ΑΛΛΑ ΔΙΑ ΝΑ ΜΗ ΠΕΡΙΕΛΘΗ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΣΧΑΤΗΝ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑΝ, ΔΙΟΤΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΙΝ ΤΟΥ ΘΑ ΕΣΤΕΡΕΙΤΟ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ. (Σημειοῦται ὅτι ἐκοιμήθη τήν 14.5.1950, ἤτοι, μόλις ἐνάμισυ ἔτος μετά τάς ἱστορικάς χειροτονίας τοῦ Σεπτεμβρίου 1948). ᾿Αντιθέτως ἡ μή χειροτονία θά ἐσήμαινε ἀπιστίαν, ἄρνησιν καί προδοσίαν κατά τῆς ᾿Εκκλησίας, ὅπως ἐπρόδωσεν ὁ πρώην Φώρίνης Χρυσόστομος. ῞Οθεν τό ἐν τῷ διατακτικῷ τοῦ "᾿Απαλλακτικοῦ Βουλεύματος" 54/76 ἀνωτέρω ἐπιχείρημα, ὡς ἀναληθές καί ἰδιαιτέρως ὡς βλάσφημον, ἀπό ὀρθοδόξου ᾿Εκκλησιαστικῆς ἀπόψεως, εἶναι ἀπαράδεκτον καί ἀπορρίπτεται.

Οἱ ᾿Επίσκοποι καί σύμπας ὁ ῾Ιερός Κλῆρος τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος, ἔχουν ἀπ᾿ ἀρχῆς πλήρη, τελείαν, ἀδιάκοπον καί γνησίαν τήν ᾿Αποστολικήν Διαδοχήν ἐκ τῶν Κανονικῶν καί ἀδιαβλήτων χειροτονιῶν τοῦ 1935 καί 1948. ῾Επομένως ὡς λειτουργοί τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος, εἶναι Κανονικοί καί  ᾿Ορθόδοξοι καί δέν ἀντιποιοῦνται οὔτε ἀξίωμα, οὔτε ἔργον ᾿Αρχιερέως, ἤτοι, λειτουργοῦ τῆς Μιᾶς, ῾Αγίας, Καθολικῆς καί ᾿Αποστολικῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. ῾Ετέρωθεν τούς γνησίους λειτουργούς τῆς ᾿Εκκλησίας δέν τούς καθιστοῦν τά Προεδρικά Διατάγματα, οὔτε αἱ Κρατικαί ἀναγνωρίσεις, οὔτε αἱ δικαστικαί ἀποφάσεις, αλλά αὐτή ἡ Γνησία καί  ᾿Αδιάκοπος ᾿Αποστολική Διαδοχή (ἡ ὁποία διαφυλάσσεται ἀπό τῆς ῾Αγίας Πεντηκοστῆς καί θά παραμείνῃ εἰς τούς αἰῶνας εἰς τήν Μίαν, ῾Αγίαν, Καθολικήν καί ᾿Αποστολικήν ᾿Εκκλησίαν) καθώς καί ἡ Γνησία καί ᾿Ακαινοτόμητος καί Πατερική Πίστις τῶν χειροτονούντων καί χειροτονουμένων.

Παρά τόν ὀφειλόμενον σεβασμόν πρός τάς ὑπερεχούσας ᾿Εξουσίας, ὅταν οἱ λειτουργοί των,  εἴτε ἐξ ἀγνοίᾳς των, εἴτε ἐξ  ἱουδήποτε ἄλλου λόγου, διατυπώνουν θέσεις ἀντιθέτους πρός τούς Κανόνας καί τά Δόγματα τῆς ῾Αγίας τοῦ Χριστοῦ ᾿Εκκλησίας, καί αἱ ἀποφάσεις των καθίστανται "Νομολογία τῶν Δικαστηρίων", ἡμεῖς ὡς πιστά καί ζῶντα μέλη τοῦ Σώματος Αὐτῆς, ἀποκλειστικῶς καί μόνον διά λόγους ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ, ὀφείλομεν νά μήν τάς ἀποδεχώμεθα, ἀλλά καί νά τάς ἀποκηρύσσωμεν καί νά τάς καταδικάζωμεν ὡς κακοδοξίας καί βάσφημίας  κατά τῆς ᾿Εκκλησιολογίας καί ῾Ομολογίας τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας. ῞Ολα τά δικαστήρια ὡς ὄργανα των, καί οἱ δικαστικοί λειτουργοί εἶναι σεβαστοί, ὅταν, ὅμως,τά Διατακτικά καί αἱ ἀοφάσεις των προσβάλλουν τήν Πίστιν καί τά Δόγματα τῆς ᾿Ορθοδοξίας καί ἐν προκειμένῳ αὐτήν τήν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησιολογίαν, καί τήν ᾿Αποστολικήν Διαδοχήν, ἔχομεν δικαίωμα, καθῆκον καί ὑποσχρέωσιν, νά μήν τάς ἀποδεχώμεθα, ἀλλά νά ὁμολογῶμεν τήν Πίστιν.

Τοιαύτην "ἀναγνώρισιν καί ἀθώωσιν" ὡς τοῦ ὑπ᾿ ἀριθμ. 54/76 Βουλεύματος, τήν ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΜΕΝ, διότι οὕτω χάνεται ἡ ἀναγνώρισις ἀπό τόν Χριστόν καί τήν ᾿Εκκλησίαν, αὐτοκαταργούμεθα καί αὐτοαποβαλλόμεθα τῆς ᾿Εκκλησίας. ῾Η Γνησία ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία οὔτε ἐπεδίωξεν, οὔτε θά ἐπιδιώξῃ, οἱανδήποτε καί καθ᾿ οἱονδήποτε τρόπον ἀναγνώρισιν ὡς καί οἱανδήποτε ἐξάρτησιν, εἴτε παρά τοῦ Κράτους, εἴτε παρ᾿ οἱασδήποτε Νεοημερολογιτικῆς "᾿Εκκλησίας" ἤ Παλαιοημερολογιτικῆς τοιαύτης , ἡ ὁποία εὑρίσκεται ἐν τῷ Νεοημερολογιτισμῷ - Οἱκουμενισμῷ, ἀλλά ζητεῖ μόνον τήν Συνταγματικήν της ἐλευθερίαν, οὖσα τῷ ὄντι ἡ ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία τῆς ῾Ελλάδος.

Ε'
ΔΙΑ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΟΥ 1991-1995
ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ ΠΡΩΗΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ

ΑΠΟΔΟΚΙΜΑΖΟΜΕΝ καί ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ τό κίνημα τῶν πέντε πρώην Μητροπολιτῶν μας, ἤτοι, τῶν πρώην: Μεσσηνίας Γρηγορίου, ᾿Αττικῆς Ματθαίου, Φθιώτιδος Θεοδοσίου, Κοζάνης Τίτου καί Θεσσαλονίκης Χρυσοστόμου, καταστάντων σχισματοαιρετικῶν ὡς ᾿Εκκλησιομάχων καί Εἰκονομάχων. ᾿Επίσης ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΜΕΝ καί τήν ἀπό τό 1998 καί μέχρι σήμερον ΑΡΝΗΣΙΝ νά ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΘΗ Κανονικῶς καί ᾿Ορθοδόξως αὐτό τό ᾿Εκκλησιομάχον κίνημα, τό ὁποῖον κατέληξεν εἰς δεινήν σχισματοαίρεσιν. Τό φρικτόν τοῦτο γεγονός ὀφείλεται ἀποκλειστικῶς εἰς τόν Μακαριώτατον ᾿Αρχιεπίσκοπον κ. ᾿Ανδρέαν καί τούς Μητροπολἰτας Πειριαῶς κ. Νικόλαον, ᾿Αργολίδος κ. Παχώμιον, Περιστερίου κ. Γαλακτίωνα καί τόν ᾿Επίσκοπον Διαυλείας κ. ᾿Ανδρέαν.

ΘΕΩΡΟΥΜΕΝ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΝ τό γεγονός, ὅτι καί ὁ θεολόγος, Νιμικός καί ῾Ιερεύς π. Εὐστάθιος Τουρλῆς, παρά τό ὅτι τό αἴτημα περί γνωματεύσεως εἶχεν λάβει δημοσίας διαστάσεις ἠρνήθη νά γνωματεύση, ἐνῶ διά τούς ᾿Αρχ/την π. Στέφανον Τσακίρογλου, Μον.  Μάξιμον Τσακίρογλου καί Δημ. Κάτοσυραν, θεωροῦμεν ἀπολύτως δικαιολογημένην τήν ἄρνησίν των, διότι σαφέστατα ἐκφράζουν καί ἐνεργοῦν τόν παλαιοημερολογιτικόν Οἰκουμενισμόν. Οὗτος (ὁ παλιαοημερολογιτικός Οἰκουμενισμός), ἤδη ἀπό τό 1997 εἶχεν ἀποφασίσει τήν μή ἀντιμετώπισιν τῶν "πέντε", ἐν ὄψει τῆς "῾Ενώσεως" ὅλων τῶν παρατάξεων τῶν ὁποίων οἱ "᾿Επίσκοποι καί πρεσβύτεροι ἕλκουν ἀποστολικήν διαδοχήν ἐκ τῆς Ρωσικῆς Συνόδου τῆς διασπορᾶς, εἴτε διά χειροτονίας, εἴτε διά χειροθεσίας"!!!᾿Εσίγησαν, διότι, ὡς ἐδήλωσαν, "τά ἴδια φρονήματα μέ τούς "πέντε" ἔχουν καί ἡμέτεροι ᾿Αρχιερεῖς".

ΕΓΚΡΙΝΟΜΕΝ τήν ΜΟΝΑΔΙΚΗΝ ΓΝΩΜΑΤΕΥΣΙΝ τοῦ θεολόγου Καθηγητοῦ ᾿Ελευθερίου Γκουτζίδη, ἠ ὁποία ὑπεβλήθη εἰς τόν ᾿Ανακριτήν, Σεβ/τον Μητροπολίτην ᾿Αργολίδος κ. Παχώμιον, ἀλλ᾿ ἐξεδόθη εἰς εἰδικόν βιβλίον ὑπό τόν τίτλον: "ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ ΠΡΩΗΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ ΥΠΟ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΚΑΝΟΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΣ ΑΠΟΨΕΩΣ" ᾿Αθῆναι Μάϊος 1999. ῾Ημεῖς, τό ᾿Εκκλησιομάχον κίνημα τῶν "πέντε" σχισματοαιρετικῶν, τό στηριχθέν εἰς τήν τεχνητήν - προσχηματικήν προπαγάνδαν περί δῆθεν "νεοεικονομαχίας", ἀλλά καί συλλήβδην τήν αἱρετικήν των γραμματολογίαν καί τάς "ἀποφάσεις" των, ἐξαιρέτως δέ τό γεγονός ὅτι ἀντεποιήθησαν τήν "῾Ιεράν Σύνοδον" καί τήν "᾿Εκκλησίαν", ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΜΕΝ καί ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ ὡς ὑπαγορεύματα τοῦ πονηροῦ.

ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ καί ΠΙΣΤΩΣ ΤΗΡΟΥΜΕΝ τόν ὅρον τῆς ῾Αγίας Ζ᾿ Οἰκουμενικῆς Συνόδου διαγορεύοντα: "῾Ορίζομεν σύν ἀκριβείᾳ πάση καί ἐπιμελείᾳ  παραπλησίως τῷ τύπῳ τοῦ Τιμίου καί ζωοποιοῦ Σταυροῦ ἀνατίθεσθαι τάς σεπτάς καί ἁγίας Εἰκόνας ...  τῆς τε τοῦ Θεοῦ καί σωτῆρος ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ εἰκόνος, καί τῆς ἀχράντου δεσποίνης ἡμῶν ἁγίας Θεοτόκου, τιμίων τε ᾿Αγγέλων, καί πάντων ἁγίων καί ὁσίων ἀνδρῶν. ῞Οσω γά συνεχῶς δι᾿εἰκονικῆς ἀνατυπώσεως ὁρῶνται τοσοῦτον καί οἱ ταύτας θεώμενοι διανίστανται πρός τήν τῶν πρωτοτύπων μνήμην τε καί ἐπιπόθησιν, καί ταύταις ἀσπασμόν καί τιμητικήν προσκύνησιν ἀπονέμειν, οὐ μήν τήν κατά πίστιν ἡμῶν ἀληθινήν λατρείαν, ἥ πρέπει μόνῃ τῇ θείᾳ φύσει ... ἡ γάρ τῆς εἰκόνος τιμή ἐπί τό πρωτότυπον διαβαίνει καί ὁ προσκυνῶν τήν εἰκόνα, προσκυνεῖ τοῦ ἐγγραφομένου τήν ὑπόστασιν. Οὕτω γάρ κρατύνεται ἡ τῶν ἀγίων Πατέρων ἡμῶν διδασκαλία, εἴτουν παράδοσις τῆς Καθολικῆς ᾿Εκκλησίας" (Πρακτικά Ζ' Οἱκουμενικῆς Συνόδου, τόμος Γ, σελ. 879).

῞Οθεν ἑπόμενοι τῇ παραδόσει τῆς Καθολικῆς ᾿Εκκλησίας, ΑΠΟΔΟΚΙΜΑΖΟΜΕΝ, ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΜΕΝ καί ΕΞΩ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΧΟΜΕΝ πᾶν ὅ,τι ἀντίθετον πρός αὐτά ἐφρονήθη ἤ εἰσεχώρησεν εἰς τόν χῶρον τῆς ᾿Ορθοδοξίας, πάλαι τε καί νῦν, κἄν ὑπό "Συνόδων", κἄν ὑπό "Πατριαρχῶν", κἄν ὑπό "᾿Επισκόπων". ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ, ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ καί ἐφιστῶμεν, πρός ἑαυτούς καί ἀλλήλους, τήν προσοχήν, ὅτι καί ἐν ταῖς ἡμέραις ταύταις "ἀνέστησαν τινές ἄνδρες, μόρφωσιν μέν εὐσεβείας ἔχοντες, ὅτι ἱερωσύνης ἀξίωμα περιβέβληνται, τήν δέ δύναμιν αὐτῆς ἠρνημένοι ... καϊαφικόν συνέδριον συστησάμενοι, γενήτορες γεγόνασι δυσεβῶν διδαγμάτων. Καί ἀρᾶς καί πικρίας ἔχοντες στόμα, τό ἐπί κακοῖς ἰσχύειν δόξαν ἐλογίσαντο ... καί ὡς ἕπος εἰπεῖν, τάς καθ᾿ ἡμᾶς ᾿Εκκλησίας λυμηνάμενοι διετάραξαν· καί αἱρεσιάρχαι οἱ ἱεράρχαι γεγόνασι· καί ἀντί μέν εἰρήνης ἔριν τῷ λαῷ προσεφώνησαν, ἀντί δέ σίτου ζιζάνια ταῖς ᾿Εκκλησιαστικαῖς ἀρούραις ἐνέσπειραν· τόν οῖνον ἔμιξαν ὕδατι καί τόν πλησίον ἐπότισαν ἀνατροπήν θολεράν· καί λύκοι ᾿Αραβικοί ὄντες, δοράν προβάτων ὑπεκρίθησαν ἐνδύσασθαι· καί τήν ἀλήθειαν παραλογιζόμενοι τό ψεῦδος ἀπεσπάσαντο" (Πρακτικά Ζ' Οἱκουμενικῆς Συνόδου, Τόμος Γ,  σελ. 879).

Εἰδικώτερον ΑΠΟΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ καί ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί μετά τῶν Πατέρων τῆς Ζ' ῾Αγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ τά ἐν τοῖς αἱρετικαῖς ᾿Εγκυκλίοις τῶν πέντε πρώην Μητροπολιτῶν περιληφθέντα ἀντίθετα δυτικά φρονήματα περί τῶν ἀγίων Εἰκόνων, δι᾿ ὧν ἀντιλέγουσι τῷ Πνεύματι τῷ ῾Αγίῳ, καταλύοντες τόν ῞Ορον τῆς ῾Αγίας Ζ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Μετ᾿ αὐτῶν ὡς σχισματοαιρετικῶν καταστάντων καί  παραμενόντων ἀμετανοήτω ν ἐν τοῖς κακοδόξοις φρονήμασί των, οὐδεμίαν ἐκκλησιαστικήν κοινωνίαν ἔχομεν, ὄντων ἐκτός ᾿Εκκλησίας.

῎Ετι ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΜΕΝ καί ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί ΕΞΩ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΧΟΜΕΝ τά τά παραπλησίως ἤ καί τά χείρονα τῶν "πέντε" αἱρετικά φρονήματα τοῦ βλασφήμου ᾿Επισκόπου Πειραιῶς κ. Νικολάου,τά ὁποῖα ἀπό δεκαετίας "κηρύσσει γυμνῇ τῇ κεφαλῇ", ὡς τό 54/76 ᾿Απαλλακτικόν Βούλευμα καί τά ἐν τοῖς βιβλιδίοις του καί ἐφημερίσι αἱρετικά του φρονήματα, ὡς καί τό τόλμημά του νά ἀποκαλέση τήν ἐπί τῆς "φιλοξενίας τοῦ ᾿Αβραάμ", ὁμόφωνον διδασκαλίαν τῶν ῾Αγίων Πατέρων ὡς "φρονήματα τῶν αἱμοβόρων χιλιαστῶν" , ἤ καί τό ἕτερον κακόδοξον φρόνημά του, καθ᾿ ὅ "τό ἔμβρυον ἐμψυχοῦται ὡς ἄνθρωπος μετά τήν 40ήν ἡμέραν ἐκ τῆς ἄκρας συλλήψεως".

ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΜΕΝ καί τήν περί αὐτόν φατριάζουσαν ὁμάδα τῶν ᾿Επισκόπων, ἥτις, ἵνα καλύψη αὐτόν, ἀρνεῖται νά ἐξετάση τάς κατά τῶν βλασφήμων καί αἱρετικῶν του φρονημάτων Καταγγελίας, καί δέν διστάζει νά καταλύῃ τήν Κανονικήν τάξιν καί τόν Συνοδικόν θεσμόν,. Διά τόν αὐτόν λόγον ἡ ἰδία ὁμάς τῶν ᾿Αρχιερέων, οὐδέν ἐκ τῶν πολλῶν ἐκκρεμμούντων θεμάτων τῶν καθαπτομένων τῆς ᾿Εκκλησιολογίας καί τῆς ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς ἐπέτρεψεν νά ἱεραρχηθῇ, ἐξετασθῇ καί ἐπιλυθῇ Κανονικῶς καί ᾿Ορθοδόξως ἐν Συνόδῳ, δοθῇ δέ καί ἡ μαρτυρία τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας. ᾿Αντί ὅλων αὐτῶν ἐπεβλήθη ἡ μετά ΣΥΝΑΛΛΑΓΗΣ ἱερόσυλος συμπαιγνία περί παραιτήσεως τοῦ ᾿Αρχιεπισκόπου ᾿Αθηνῶν κ. ᾿Ανδρέου ὑπέρ τοῦ ἐν λόγῳ ᾿Επισκόπου.

ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΜΕΝ καί μετά βδελυγμίας ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ τάς σκευωρίας, τά σκάνδαλα καί τάς προσχηματικάς, παρανόμους καί ἀντικανονικάς κατηγορίας, μέχρι καί ληστρικάς πράξεις καί ἀποφάσεις κατά Γνησίων ᾿Ορθοδόξων μελῶν τῆς ᾿Εκκλησίας, ᾿Επισκόπων, Κληρικῶν καί Λαΐκῶν. ῎Ετι ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ τήν κατά Νοέμβριον 2002, συνωμοσίαν τοῦ Μακαριωτάτου ᾿Αρχιεπισκόπου κ. ᾿Ανδρέου, μετά τοῦ Σεβ/του Πειραιῶς κ. Νικολάου πρός ὑφαρπαγήν τῆς ᾿Ενορίας τοῦ ῾Αγίου Δημητρίου ᾿Αχαρνῶν, ὡς καί τήν βάρβαρον κατάληψιν ὑπό τοῦ ψευδοαρχιεπισκόπου κ. Νικολάου, τοῦ ἐνοριακοῦ Ναοῦ τῆς ῾Αγίας Τριάδος ῾Ηλιουπόλεως.

ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί τάς κατά τοῦ Παν/του ῾Ιερομ.  ᾿Αμφιλοχίου, ἀπό τό 1998, σκευωρίας καί διώξεις, ὡς ἀπολύτως ἀντικανονικάς, ἀδίκους καί ἐξυπηρετούσας ἀντορθοδόξους καί ἀντιεκκλησιαστικάς σκπιμότητας. Αὗται ἀποτελοῦν ἀδιάκοπον συνέχειαν ἐκείνων τῶν "πέντε", πρός "περιθωριοποίησιν" καί "ἀχρήστευσιν" ἀνιδιοτελῶν γνησίων ὀρθοδόξων ἐργατῶν εἰς τό γεώργιον τοῦ Κυρίου, διότι ἐζήτησαν καί ζητοῦν καθαράν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ.

ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί τήν κοινήν ἀντιπερισπαστικήν σκευωρίαν (κατόπιν τῆς κατά τήν Κυριακήν τῆς ᾿Ορθοδοξίας τοῦ 1997῾ὁμιλίας του καί εἰς ἀντιπερισπασμόν δι᾿ ὅσα κατωνόμασεν κατά τῶν συγχόνων διωκτῶν τῆς ᾿Εκκλησίας. Βλ. Κ.Γ.Ο., Τόμος 1997, σελ. 166-174, 200-210, 230-236, 261-267) τῶν Φλωρινικῶν Καλλινίκου Σαραντοπούλου καί ᾿Αθανασίου Σακαρέλλου, οἱ ὁποῖοι μετά τῶν μ. Μαξίμου καί Δημ.  Κάτσουρα, σκοπίμως καί ἀήθως, ἀλλά καί χωρίς νά ἀποδειχθῇ οὐδέν περί "ἀμαρτύρου καί καινοτομίας", ἐπί τῆς γνωστῆς ἐπιμάχου διατυπώσεως τοῦ θεολόγου κ. ᾿Ελευθερίου Γκουτζίδη, ἐσκευώρησαν κατ᾿ αὐτοῦ. Οὗτοι "στηριχθέντες"  ἐπί τῆς διαστροφῆς καί παρερμηνείας ὅλων τῶν ὀρθοδόξων μαρτυριῶν, ἐπέβαλον εἰς τήν ὑπό τόν Μακαριώτατον ᾿Αρχ/πον κ. ᾿Ανδρέαν ἀντικανονικῶς καί φατριαστικῶς ἐνεργοῦσαν ᾿Επισκοπικήν ὁμάδαν τήν "ἀπόφασίν" των περί "ἀκοινωνησίας" εἰς τόν θεολόγον.

῾Ημεῖς, ὁ Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος, ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΜΕΝ αὐτήν, καί μετά λόγου γνώσεως ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΜΕΝ ὅτι ὁ ἐν τῇ ῾Ομολογιακῇ ὁμιλίᾳ τοῦ θεολόγου ᾿Ελευθερίου Γκουτζίδη (κατά τήν Κυριακήν τῆς ᾿Ορθοδοξίας τοῦ 1997), χαρακτηρισμός "τῆς τελείας καί πλήρους κοινωνίας καί ἀδιαιρέτου ἑνότητος τῶν τριῶν θείων προσώπων τῆς ῾Ομοουσίου ῾Αγἰας Τριάδος, ὡς πρώτης, προαιωνίας, ἀνάρχου καί ἀοράτου ᾿Εκκλησίας", ὡς δῆθεν "ἀμαρτύρου" καί διά τοῦτο "καινοτομίας", δέν ἀπεδείχθη, ἀλλ᾿ οὔτε ἐκινήθη ἐξ  ἐνδιαφέροντος διά τήν ὀρθόδοξον πίστιν, ἀποτελεῖ δέ καθαράν ἀήθη ἀντιπερισπαστικήν σκευωρίαν.

Πρόκειται περί μιᾶς σαφῶς ἀπονενοημένης ἐνεργείας, ἡ ὁποία ἐπενοήθη προκειμένου νά μήν ἐξετασθοῦν συγκεκριμένα καί λίαν σοβαρά πραγματικά θέματα Πϊστεως, τά ὁποῖα πρέκυψαν ἀπό τήν οἰκουμενιστικήν θεώρησιν τῶν σχισμάτων τοῦ 1937 καί τοῦ 1995, ὡς καί θέματα Κανονικῆς τάξεως, καί νά μή ληφθοῦν ὁμολογιακαί ἀποφάσεις ἐπ᾿ αὐτῶν. Κυρίως ὅμως νά διαβληθῇ καί περιθωριοποιηθῆ ὁ θεολόγος ᾿Ελευθέριος Γκουτζίδης καί οὕτω νά μήν παρακωλυθῇ ἡ προδοσία των, ἡ ὁποία εἶχεν σχεδιασθεῖ νά ὀλοκληρωθῇ μέσα καί ἀπό τήν παρωδία τοῦ νέου "θεολογικοῦ διαλόγου" τῶν κ.κ. Δ. Κάτσουρα καί Καλλινίκου Σαραντοπούλου.

῾Ημεῖς ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ καί ΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ ὅτι ἡ διατύπωσις αὕτη τοῦ θεολόγου ᾿Ελευθερίου Γκουτζίδη, μαρτυρεῖται, νοεῖται καί ἑρμηνεύεται ὀρθοδόξως πρωτίστως ἀπό τοῦ πνεύματος τῶν Κυριακῶν λόγων: "Οὐ περί τούτων δέ ἐρωτῶ μόνον, ἀλλά καί περί τῶν πιστευόντων διά τοῦ λόγου αὐτῶν εἰς ἐμέ, ἵνα πάντες ἕν ὧσιν, καθώς σύ, Πάτερ, ἐν ἐμοί, καγώ ἐν σοί, ἵνα καί αὐτοί ἐν ἡμῖν" (᾿Ιω. ΙΖ, 20-21). ᾿Εν προκειμένῳ, ὅπως, κατά τούς ἀνωτέρω λόγους τοῦ Κυρίου, νοεῖται καί ἐρμηνεύεται ἡ ἑνότης καί κοινωνία τῆς Τρισυποστάτου ἀκτίστου καί ὑπερουσίου Θεότητος, καί ἡ τοιαύτη τῶν μελῶν τῆς ἐν χρόνῳ ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, οὕτω νοεῖται καί ἐρμηνεύεται καί ἡ σαφεστάτη διατύπωσις τοῦ θεοόγου, ἡ ὁποία οὐδόλως ἐπιτρέπει τήν σύγχυσιν μεταξύ ΑΚΤΙΣΤΟΥ καί κτιστοῦ.

᾿Επίσης ἀβιάστως καί πλήρως κατανοεῖται ἡ διατύπωσις καί ἐκ τῆς ὁμοφώνου ᾿Ορθοδόξου Πατερικῆς διδασκαλίας, ἤτοι:

1) Τοῦ ῾Αγίου Μαξίμου τοῦ ῾Ομολογητοῦ: "Εἰκών ἐστί τοῦ (Τριαδικοῦ Θεοῦ) ἡ ἁγία ᾿Εκκλησία, ὡς τήν αὐτήν τῷ Θεῷ περί τούς πιστούς ἐνεργοῦσα ἕνωσιν, κἄν διάφοροι τοῖς ἰδιώμασιν καί ἐκ διαφόρων καί τόπων καί τρόπων οἱ κατ᾿ αὐτήν διά τῆς πίστεως ἑνοποιούμενοι τύχωσιν ὄντες" (Ε.Π., τ. 91 "Μυσταγωγία", Κεφ.  Α, σελ. 668 Β). Καί πάλιν: "Κατά τόν αὐτόν τρόπον καί ἡ ἁγία τοῦ Θεοῦ ᾿Εκκλησία, τά αὐτά τῷ Θεῷ περί ἡμᾶς ὡς ἀρχετύπῳ εἰκών ἐνεργοῦσα δειχθήσεται ... πάντων συμπεφυκότων ἀλλήλοις καί συνημμένων, κατά τήν μίαν ἁπλῆν τε καί ἀδιαίρετον τῆς πίστεως χάριν καί δύναμιν ..." (Αὐτόθι σελ. 665 Γ καί 667 Α) "ὡς τήν αὐτήν  αὐτῷ καί ἔνωσιν  καί διάκρισιν ἐπιδεχομένην..." (Αὐτόθι Κεφ. Β σελ. 667  Γ). ᾿Απολύτως  τά ἴδια λέγει καί ὁ θεολόγος κ. ᾿Ελευθέριος Γκουτζίδης. ῎Οχι θά ποῦν οἱ ψευδοκατήγοροί του: "Εἶπε τήν ῾Αγίαν Τριάδα ῎Αναρχον ᾿Εκκλησίαν".

2) Τοῦ Μεγάλου Φωτίου: "...Τί δ᾿ οὖν ὁ πλάστης καί κηδεμών; ἄρα παρεῖδεν εἰς τέλος τό πλάσμα ταλαιπωρούμενον...; Οὐ μέ οὖν. Πῶς γάρ ὅπερ φιλοτιμούμενος ἔπλασεν, ἠνέσχετ᾿ ἄν ἠδέως ὁρᾶν συλαγωγούμενον καί πλανώμενον; Διό πρός ἑαυτήν μέν ἡ τῆς Τριάδος ἑνότης, εἰ θέμις εἰπεῖν, ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΑΣΑ, θέμις δέ τοῦτο λέγειν ἐπί τῆς ἀναπλάσεως, ὅτι τό "ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ᾿ εἰκόνα ἡμετέραν καί καθ᾿ ὁμοίωσιν" ἐπί τῆς πλάσεως εἴρηται·  τῷ ἐνιαίῳ τῆς γνώμης βουλήματι, τήν ἀνάπλασιν τοῦ συντριβέντος διετίθετο πλάσματος". ῞Οπως νοεῖται ὑπό τοῦ ῾Αγίου Φωτίου τό: "εἰ θέμις εἰπεῖν ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΑΣΑ ἡ τῆς Τριάδος ἑνότης", οὕτω νοεῖται καί ἡ διατύπωσις τοῦ θεολόγου κ. ᾿Ελευθ. Γκουτζίδη καί αὐτό ἀβιάστως προκύπτει ἐκ τῆς ὅλης ὁμιλίας του καί αὐτό εἶναι τό φρόνημά του.

3) Τοῦ ᾿Εκκλησιαστικοῦ συγγραφέως Κλήμεντος ᾿Αλεξανδρέως: "Σπεύσωμεν εἰς σωτηρίαν ἐπί τήν παλιγγενεσίαν, εἰς μίαν ἀγάπην συναχθῆναι οἱ πολλοί, κατά τήν τῆς μοναδικῆς οὐσίας ἕνωσιν" (Ε.Π. τ. 8, σελ. 200;). Τί σημαίνει αὐτό τό "κατά τήν τῆς μοναδικῆς οὐσίας ἕνωσιν" κατά τό ξηρόν γράμμα καί τί κατά τό πνεῦμα; ῞Ο,τι σημαίνουν καί οἱ λόγοι τοῦ Κυρίου μας, τούς ὁποίους προετάξαμεν, τό αὐτό σημαίνουν καί οἱ λόγοι τοῦ ᾿Εκκλησιαστικοῦ μας συγγραφέως.

Β) ᾿Αλλά καί οἱ σύγχρονοι Δογματολόγοι, θεολόγοι καί συγγραφεῖς, ἑπόμενοι τοῖς ῾Αγίοις Πατράσι, μαρτυροῦν περί τοῦ μεμαρτυρημένου τῆς διατυπώσεως.

1) ῾Ο δογματολόγος Πανεπιστημιακός διδάσκαλος ᾿Ιωάννης Καρμίρης, εἰς τό βιβλίον του: "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ" ᾿Αθῆναι 1973, σελ. 156 γράφει:"῾Η ἑνότης δέ τοῦ Χριστοῦ καί τῆς ᾿Εκκλησίας καί τῶν χριστιανῶν πρός ἀλλήλους ἐν τῇ κοινωνίᾳ τοῦ Χριστοῦ ἀντικατοπτρίζει τήν ΤΡΙΑΔΙΚΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ, δυναμένη νά συγκριθῇ πως πρός τήν ἐν τῇ ῾Αγίᾳ Τριάδι ἔνωσιν τῶν τριῶν θείων προσώπων, εἰ καί αὕτη εἶναι ἄλλης τάξεως καί πάντη ἀκατάληπτος τῷ ἀνθρώπῳ. Οὕτως "ΕΙΚΩΝ ἐστί τοῦ (Τριαδικοῦ) Θεοῦ ἡ ἁγία ᾿Εκκλησία, ὡς τήν αὐτήν τῷ Θεῷ περί τούς πιστούς ἐνεργοῦσα ἕνωσιν, κἄν διαφόροις ἰδιώμασιν...".  Καθώς δηλαδή τά τρία πρόσωπα τῆς ῾Αγίας Τριάδος ἑνοῦνται ἐν τῇ μιᾷ θείᾳ οὐσίᾳ καί εἶναι εἷς Θεός, οὕτω καί ἡ πληθύς τῶν μελῶν τῆς ᾿Εκκλησίας ἑνοῦται ἐν τῷ ἐνί σώματι τοῦ Θεανθρώπου,  ὅ ἔστιν ἡ ᾿Εκκλησίᾳ....ὡς ἐν τῇ ῾Αγίᾳ Τριάδι ὑπάρχει μία μέν θεία οὐσία, τρία δέ πρόσωπα, οὕτω καί ἐν τῇ ᾿Εκκλησίᾶ ὑπάρχει μία μέν θεανθρωπίνη φύσις, πληθύς δέ καί ποικιλία προσώπων μελῶν, ἅτινα πάντα ἑνοῦνται ἐν τῷ ἑνί πνευματικῷ σώματι τοῦ Χριστοῦ, ὅ ἔστιν ἡ ᾿Εκκλησία.  ῞Ενεκα τούτου ἡ ᾿Εκκλησία ὡς σῶμα Χριστοῦ, θεωρεῖται ὑπό τῶν ᾿Ορθοδόξων ὡς ΕΙΚΩΝ καί ΟΜΟΙΩΣΙΣ τῆς ῾Αγίας Τριάδος, ἀναγομένης τουντεῦθεν τῆς ᾿Εκκλησιολογίας εἰς Τριαδολογίαν".

2) ῾Ο ἐπίσης Πανεπιστημιακός κ. Νικόλαος Μητσόπουλος, εἰς τό ἐγχειρίδιόν του: "ΘΕΜΑΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ", σελίς 246, γράφει: "῾Η δέ ἑνότης τῶν τριῶν προσώπων τοῦ ἑνός Θεοῦ ἀνακλᾶται καί εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν, ἥτις ἐκ πολλῶν προσώπων ἀποτελουμένη συνάπτεται εἰς ἕν κατ᾿ ἀναλογίαν τῆς σχέσεως τῶν τριῶν θείων προσώπων πρός ἄλληλα. ᾿Ισχύουν ἐν προκειμένῳ οἱ λόγοι τοῦ Θεανθρώπου πρός τόν Θεόν Πατέρα: "ἵνα πάντες ἕν ὦσι, καθώς σύ, Πάτερ, ἐν ἐμοί καγώ ἐν σοί, ἵνα καί αὐτοί ἐν ἡμῖν ἕν ὦσιν...ἵνα ὦσιν ἕν καθώς ἡμεῖς ἕν ἐσμέν".

3) ῾Ο Σέρβος θεολόγος Καθηγητής τῆς Δογματικῆς ᾿Αθανάσιος Γιέβτιτς γράφει: "Πραγματικά, ὅταν μιλᾶμε γιά τήν Τριαδική θεολογία τῶν ῾Αγίων Καππαδοκῶν, τότε πρέπει ἀμέσως νά θυμηθοῦμε τά θεοαποκαλυφθέντα λόγια τοῦ ῾Αγ. Προφ. ᾿Ησαΐου γιά τήν "Μεγάλη Βουλή" τῆς ῾Αγίας Τριάδος (9,6 κατά τούς ΜΨΨ).  ῾Η λειτουργική καί ἡ θεολογική παράδοση τῆς ᾿Ορθοδοξίας ἀνέπτυξε αὐτή τήν προφητική ἰδέα, κατά τήν ὁποία ἡ ῾Αγία Τριάς, σάν ἡ προαιώνια "Μεγάλη Βουλή" εἶνα τό πρότυπον  καί ἡ πρωτοεικών  (ἀρχέτυπον) τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἐπειδή καί ἡ ἴδια ἡ Τριάς εἶναι ὡς ᾿Εκκλησία, τ.ἔ. ὡς κοινωνία τῶν τριῶν προσώπων στήν αἰώνια θεία ᾿Αγάπη καί στήν αἰώνια θεία Ζωή. Γι  αὐτό ἀκριβῶς μποροῦσε καί ὁ ῞Αγιος Φώτιος ὁ Μέγας, σέ μία ἀπό τίς ὡραιότατες ὁμιλίες του (ΙΧ, 9), νά ὀνομάσει τήν ῾Αγία Τριάδα ᾿Εκκλησία, εἰπών ὅτι "ἡ τῆς Τριάδος ἑνότης ἐκκλησιάσασα τῷ ἐνιαίῳ τῆς γνώμης βουλήματι" προαιωνίως ἀπεφάσισε νά δημιουργήσει τόν κόσμο καί τόν ἄνθρωπο καί κατ᾿ αὐτόν τόν τρόπον διά τοῦ ἀνθρώπου ὁλόκληρη τήν δημιουργία νά τήν ἑνώσῃ στήν ᾿Εκκλησία, ὡς μία ἀθάνατη καί αἰώνια κοινωνία".

3) ῾Ο Ρῶσος Θεολόγος Βλαντιμίρ Λόσσκι, εἰς τό βιβλίον του: "Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ", ἔκδοσις πέμπτη, σελ. 207, ἐπικαλεῖται τόν ῞Αγιον Γρηγόριον τόν Θεολόγον, ὁ ὁποῖος λέγει, ὅτι "Χριστιανισμός ἐστί τῆς θείας φύσεως μίμησις" καταλήγει: "῾Η ᾿Εκκλησία εἶναι εἰκών τῆς ῾Αγίας Τριάδος. Οἱ Πατέρες δέν παύουν νά ἐπαναλαμβάνουν τοῦτο, οἱ Κανόνες τό ἐπιβεβαιοῦν, π.χ. ὁ περίφημος τριακοστός τέταρτος ᾿Αποστολικός Κανών, ὁ ὁποῖος ὁρίζει τήν Συνοδικήν δοίκησιν τῶν Μητροπολιτικῶν ἐπαρχιῶν: "Καί δοξασθήσεται ὁ Θεός διά Κυρίου ἐν ῾Αγίῳ Πνεύματι· ὁ Πατήρ καί ὁ Υἱός καί τό ῞Αγιον Πνεῦμα".
4) ῾Ο ᾿Αρχιμ. Γεώργιος Καψάνης, εἰς τό βιβλίον του "ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ" ὁμιλῶν διά τό Συνοδικό σύστημα διοικήσεως τῆς ᾿Εκκλησίας καί σχολιάζοντας τόν 34ον ᾿Αποστ. Κανόνα γράφει: "Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΙΚΩΝ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ. Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΖΗ ΕΙΣ ΟΛΑΣ ΤΑΣ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ (ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ, ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΑ, ΤΟΠΙΚΑΙ ΣΥΝΟΔΟΙ, ΕΠΙΣΚΟΠΑΙ, ΕΝΟΡΙΑΙ, ΙΕΡΑΙ ΜΟΝΑΙ) ΣΥΝΟΔΙΚΩΣ, ΔΗΛΑΔΗ ΤΡΙΑΔΙΚΩΣ ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ".

5) ῾Ο πρωτοπρεσβύτερος Καθηγητής Γεώργιος Μεταλληνός, είς τό βιβλίον του: "Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ", (᾿Αθῆναι 1980, σελ. 11, 23, καί 39) γράφει: "Κατά τήν πρώτη φάση της ἡ ᾿Εκκλησία, πού ὑπῆρχε προαιώνια στή σοφία τοῦ Θεοῦ, ἀρχίζει νά ὑπάρχει καί λυτρωτικά γιά τόν κόσμο καί τόν ἄνθρωπο, σάν οὐράνια ᾿Εκκλησία, πρίν ἀκόμη ἀπό τήν δημιουργία τοῦ ὑλικοῦ κόσμου. ῾Ο Τριαδικός Θεός, πού ἡ ὕπαρξή του ἔχει τόν χαρακτῆρα μιᾶς "ΑΠΟΛΥΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ", σάν κοινωνία ἀπόλυτης ἰσότητος καί ἰσοτιμίας, δημιουργεῖ καί σώζει ἐκκλησιολογικά - κοινωνικά, ἐντάσσοντας τόν ἄνθρωπο καί τά πάντα μέσα στήν κοινωνία Του".  "῾Η ἑνότητα τῆς ᾿Εκκλησίας ἀνάγεται σάν ἀρχή στήν ἐνότητα τῆς ἁγίας Τριάδος, πού συνιστᾶ τό ὀντολογικό καί ἠθικό θεμέλιο της (᾿Ιω. 17, 20-23). ῞Οπως στήν ἁγία Τριάδα μένει σάν ἀρχή ὁ Πατέρας, ἔτσι καί στήν ᾿Εκκλησία κάθε πράξη ἔχει τήν ἀναφορά της στόν Πατέρα Θεό, μέ κέντρο τῆς ἑνότητος τόν ἕνα Χριστό καί δύναμη τῆς ἑνότητος τό ῞Αγιον Πνεῦμα". "῾Η ῾Αγιοτριαδική ἑνότης εἶναι τό θεμέλιο τῆς ᾿Εκκλησίας".

6) ῾Ο Πρωτοπρ. Νικόλαος Χ.᾿Ιωαννίδη, ἀν. Καθηγητοῦ Πανεπ.  ᾿Αθηνῶν, ὁ ὁποῖος γράφει εἰς ἄρθρον του εἰς τό περιοδικό "ΤΟΛΜΗ": "Κατά τήν φύση της ἡ ᾿Εκκλησία εἶναι μία κοινωνία, ἀλλά ἡ κοινωνία αὐτή δέν εἶναι μόνο "ἐκ τοῦ κόσμου τούτου", ἀλλά βρίσκεται "ἐν τῷ κόσμῳ" καί ἀποτελεῖ ἔκφραση τῆς ἑνότητας τῆς ῾Αγίας Τριάδος στίς σχέσεις ἀνάμεσα στούς διαφόρους ἀνθρώπους. ῾Η κοινωνία τῶν τριῶν προσώπων τῆς ῾Αγίας Τριάδος ἀποτελεῖ τό πρότυπο τῆς κοινωνίας τῶν ἀνθρώπων μεταξύ τους καί μέ τόν Θεό. Τό μυστήριο τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ ἀντανακλᾶται σέ ὁλόκληρη τήν ᾿Ορθόδοξη ζωή καί ἐμπειρία. Καί ἀκριβῶς τόσον ἡ προσωπική, ὅσο καί ἡ κοινωνική ζωή τῶν ἀνθρώπων ἔχει τήν ἀρχή της καί βρίσκει τήν πληρότητά της στήν ζωή τῆς ῾Αγίας Τριάδος. ῾Ο Τριαδικός Θεός εἶναι μία φύση ἤ οὐσία καί τρεῖς ὑποστάσεις ἤ πρόσωπα, ὁ ἄνθρωπος εἶναι μία φύση καί πολλά πρόσωπα. ῞Οπως δηλαδή ὁ Θεός εἶναι ὁμοούσιος καί τρισυπόστατος, ἔτσι καί ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὁμοούσιος καί πολυϋπόστατος. Βλέπουμε, λοιπόν,. ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔχει λάβει ἀπό τόν Θεό τήν δωρεά νά ὑπάρχει μέ τόν παρόμοιο τρόπο πού ὑπάρχει καί ὁ Θεός. ῎Ετσι ὁ ἄνθρωπος εἶναι πρόσωπο, καί γι᾿ αὐτό ὅ,τι ἀφορᾶ τό πρόσωπο τοῦ Θεοῦ ἔχει συνέπειες καί στόν ἄνθρωπο. Κάθε ἄνθρωπος εἶναι μιά προσωπική ὕπαρξη, βεβαίως κτιστή, ἀλλά κτιστή κατ᾿ εἰκόνα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, καί μπορεῖ νά πραγματοποιήσει τήν ὕπαρξή του ὅπως τά πρόσωπα τῆς ῾Αγίας Τριάδος, ὅπως ὁ Εἷς τῆς Τριάδος ὁ Χριστός, δηλαδή ὡς πρόσωπο".

7) ῾Ο θεολόγος - συγγραφεύς ᾿Αρχ/της Τιμόθεος Κιλίφης, εἰς τό βιβλίον του: "ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ", γράφει:"Εἶναι φανερό, λοιπόν, ὅτι ἡ ᾿Εκκλησία, ἡ ᾿Ορθοδοξία ἔχει προϊστορία προαιωνία. Πρίν ἀκόμη δημιουργηθῇ ὀ κόσμος. ᾿Αφοῦ ΠΡΩΤΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΤΡΙΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΤΡΙΑΔΙΚΗΣ ΘΕΟΤΗΤΑΣ".

ΣΤ᾿
ΕΠΙ ΤΗΣ ΠΑΡΑΙΤΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΚΟΠΟΥ κ. ΑΝΔΡΕΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΗΘΕΝ ΑΝΑΔΕΙΞΕΩΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΨΕΥΔΟΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ

ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ, δι᾿ ἄλλην μίαν φοράν, ὅτι ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΜΕΝ ὡς συνεδριάσεις τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου τῆς ῾Ιεραρχίας τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας καί τάς ἀπό 5.2.2003 καί ἀπό τῆς 25.4.2003, τάς σχετικάς μέ τήν περί παραιτήσεως τοῦ Μακ/του ᾿Αρχιεπισκόπου ᾿Αθηνῶν κ. ᾿Ανδρέου ἱερόσυλον συμπαιγνίαν, ἀλλά τάς ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ ὡς καθαρά "ΚΑΙΑΦΙΚΑ ΣΥΝΕΔΡΙΑ". Διότι εἰς μέν τήν πρώτην, ἐκ τῶν δέκα ᾿Αρχιερέων, μελῶν τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου, ἦσαν παρόντες μόνον οἱ ἕξ καί τελικῶς ἀπεφάσισαν δύο ᾿Αρχιερεῖς(!), εἰς δέ τήν δευτέραν 25.4.2003), οἱ παρασταθέντες ᾿Αρχιερεῖς, κατειργάσαντο τό ΨΕΥΔΟΣ καί τήν ΑΠΑΤΗΝ, μεταθέσαντες τόν Μακαριώτατον ᾿Αρχ/πον κ. ᾿Ανδρέαν, τόν "παραιτηθέντα ἑκουσίως διά λόγους ὑγείας", ἐκ τῆς ᾿Αρχιεπισκοπῆς ᾿Αθηνῶν "εἰς τήν Μητρόπολιν Πατρῶν Προεδρικῶς"! Οὕτω, ὅμως ἀνέτρεψαν καί ἀνήρεσαν καί αὐτούς τούς προσχηματικούς λόγους τῆς παραιτήσεώς του, τούς ὁποίους ἀναληθέστατα ἐπεκαλέσθη τήν 5.2.2003.

ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ πρωτίστως τήν ἱερόσυλον περί παραιτήσεως μετά ΣΥΝΑΛΛΑΓΗΣ συμπαιγνίαν, ἀφ᾿ ἑνός μέν, διότι εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ δέν νοεῖται παραίτησις ᾿Επισκόπου, ἀφ᾿ ἑτέρου δέ διά τόν λόγον ὅτι ὁ διά τοῦ μυστηρίου τῆς χειροτονίας, ἐν ῾Αγίῳ Πνεύματι σύνδεσμος τοῦ ᾿Επισκόπου μετά τοῦ εἰδικοῦ χαρίσματος τῆς ᾿Αρχιερωσύνης καί τῆς ᾿Επισκοπῆς εἶναι ἰσόβιος καί ἀδιάρρηκτος διά τούς ἀξίους, καί μόνον διά κωλυτικά τῆς ᾿Αρχιερωσύνης καθαιρεῖται ὁ ἀνάξιος καί οὕτω μόνον διασπᾶται ὁ πάντη ἀδιάρρηκτος διά τοῦ μυστηρίου σύνδεσμος.

ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΘΑ ἐν τῷ συνόλῳ της τήν σχετικήν "ΓΝΩΜΑΤΕΥΣΙΝ ΕΠΙ ΤΗΣ ΠΑΡΑΙΤΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ κ. ΑΝΔΡΕΟΥ", τοῦ θεολόγου ᾿Ελευθερίου Γκουτζίδη (Ο.Π. Μάρτιος 2004, σελ. 54-91) καί διακηρύσσομεν ὅτι οἱ πραγματικοί λόγοι τῆς παραιτήσεως τοῦ ᾿Αρχιεπισκόπου κ. ᾿Ανδρέου δέν εἶναι αὐτοί οἱ προσχηματικοί τῆς "ΥΓΕΙΑΣ", ἀλλά οἱ πληθωρικῶς καί ἁρμοδίως καταγγελθέντες παρά τῆς ἐλαχιστότητός μου καί τῶν Μητροπολιτῶν Βερροίας κ. Ταρασίου καί ἰδιαιτέρως τοῦ γέροντος Μητροπολίτου Λαρίσης κ  Παναρέτου. Δι᾿ ὅλων αὐτῶν ἀπεκαλύφθη, κατηλέχθη, καί κατηγγέλθη ἡ ἀπό 5.2.2003 καί ἐν συνεχείᾳ μέχρι καί τήν 2.6.2003 παρουσιασθεῖσα ὡς "ἑκουσία παραίτησις" ἦτο καί παραμένει μία ἰδιατέρως εἰδεχθής ἱερόσυλος μετά συναλλαγῆς συμπαιγνία.

Εἰδικῶς, τήν ἀπό 25.4.2003 "Σύνοδον", οὐσίᾳ ἄλλο "καϊαφικόν συνέδριον", εἰς τό ὁποῖον οἱ παρασταθέντες κατειργάσθησαν συστηματικῶς τό ψεῦδος καί τήν ἀπάτην, ἅτινα εἰσηγήθη ὁ ἐπίδοξος καταληψίας τοῦ ᾿Αρχιεπισκοπικοῦ θρόνου Σεβ. Πειραιῶς κ. Νικόλαος, ἀλλά καί τήν τοιαύτην τῆς 30.5.2003, κατά τήν ὀποίαν οἱ παρανόμως καί ἀκύρως συνελθόντες "ἐξέλεξαν ὡς νέον ᾿Αρχιεπίσκοπον" τόν Πειραιῶς κ. Νικόλαον, ἡμεῖς ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΜΕΝ καί ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ.  Αὗται δέν εἶναι ἁπλῶς ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΑΙ καί ΑΚΥΡΟΙ, ἀλλά καί ΒΛΑΣΦΗΜΟΙ, ὡς ἐκ τῆς ἐν αὐταῖς σημειωθείσης πρωτοφανοῦς βλασφημίας κατά τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, διότι τά ἀπ᾿ ἀρχῆς καί μέχρι τῆς "ἐκλογῆς" σχεδιασθέντα καί πραχθέντα ἐν τῷ πονηρῷ, προεβλήθησαν καί ἐπροπαγανδίσθησαν ὡς ἔργον τό ὁποῖον ἐπετέλεσαν δῆθεν "κατ᾿ ἔμπνευσιν καί φωτισμόν τῆς Χάριτος τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος"!᾿᾿Εν προκειμένῳ, ὅμως, δι᾿ ὅλας αὐτάς τάς συνεδριάσεις των ἰσχύει τό τῆς ῾Αγίας Ζ᾿ Οἰκουμενικῆς Συνόδου: "...μόρφωσιν μέν εὐσεβείας ἔχοντες, ὅτι ἱερωσύνης ἀξίωμα περιβέβληνται, τήν δέ δύναμιν αὐτῆς ἠρνημένοι ... καϊαφικόν συνέδριον συστησάμενοι, γενήτορες γεγόνασι δυσεβῶν διδαγμάτων. Καί ἀρᾶς καί πικρίας ἔχοντες στόμα, τό ἐπί κακοῖς ἰσχύειν δόξαν ἐλογίσαντο ... καί τήν ἀλήθειαν παραλόγιζόμενοι τό ψεῦδος ἀπεσπάσαντο" (Πρακτικά Ζ' Οκουμενικῆς Συνόδου, Τόμος Γ, σελ. 879).

Ζ᾿
ΔΙΑ ΤΑΣ ΔΙΑΚΗΡΥΞΕΙΣ - ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ
ΤΩΝ ΕΤΩΝ 1997, 2001, 2002 ΚΑΙ 2003

ΚΡΑΤΟΥΜΕΝ τάς διακηρυχθείσας ΚΑΛΑΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ, τάς ὁποίας τό πλήρωμα τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας, ᾿Αρχιερεῖς, ῾Ιερεῖς καί ὁ πιστός λαός ΩΜΟΛΟΓΗΣΑΜΕΝ καί ΔΙΕΚΗΡΥΞΑΜΕΝ κατά τήν Κυριακήν τῆς ᾿Ορθοδοξίας κατά τά ἔτη 1997, 2001, 2002 καί 2003.

᾿Εκ τῆς ΔΙΑΚΗΡΥΞΕΩΣ - ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ τοῦ 1997 αὖθίς τε έπανακηρύσσομεν καί ὁμολογοῦμεν ὅτι:

Α) "Διά τοῦ πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου ὁ Νεοημερολογιτισμός διενοήθη καί ἐπεχείρησεν: 1) Νά ὑπαγάγῃ τούς Γ.Ο.Χ. εἰς τόν ἴδιον πνευματικόν καί Διοικητικόν ἔλεγχον, μέ σκοπόν τήν ἐν χρόνῳ ἀφομοίωσίν των ὑπό τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ. Εἰς τοῦτο τά μέγιστα θά συνετέλει τό ἐάν αἱ δύο μεγάλαι ῾Ιεραί Μοναί τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., τῆς Παναγίας εἰς Κερατέαν ᾿Αττικῆς καί Μεταμορφώσεως εἰς Κουβαρᾶν, περιήρχοντο ὑπό τόν ἔλεχγον τοῦ πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου Καβουρίδη. 2) Νά ἐκλείψῃ ἡ ᾿Αποστολική Διαδοχή διά τῆς μή χειροτονίας ᾿Επισκόπων εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ., ἤ διά τῆς ἐξαρτήσεως τῆς ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς τοῦ Κλήρου Αὐτῆς, ἀπό τόν Νεοημερολογιτισμόν. Διά τοῦτο κατά τήν 20 ἐτῆ παραμονήν του εἰς τόν "Παλαιοημερολογιτισμόν", ὀ πρώην Φλωρίνης δέν προέβη εἰς χειροτονίας ᾿Επισκόπων ... ῾Ο Οἰκουμενισμός ἐπί 70 ὁλόκληρα ἔτη δέν ἠδυνήθη, παρά τάς μεθοδεύσεις του, νά ἐπιτύχη τήν παραχάραξιν τῆς ῾Ομολογίας - ᾿Εκκλησιολογίας τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας, οὔτε τήν προσβολήν καί διακοπήν τῆς ΓΝησίας καί Κανονικῆς ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς τῶν ᾿Επισκόπων Αὐτῆς, οὔτε καί τήν ἑνότητα τοῦ Σώματος Αὐτῆς. ῞Οσα ὅμως δέν ἐπέτυχεν ὁ ἴδιος, ἤδη κατά τήν τελευταίαν δεκαετίαν ἐπιχειρεῖ νά πραγματοποιήση διά προσώπων, τά ὁποῖα ἵσταντο ὑψηλά εἰς τήν ῾Ιεραρχίαν τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ.. Καί

Β) Τό ἀντιεκκλησιαστικόν - σκοταδιστικόν κίνημα τῶν πέντε ἐκπεσόντων τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. σχισματικῶν ᾿Επισκόπων, πρώην ᾿Αττικῆς κ. Ματθαίου καί πρώην Θεσσαλονίκης κ. Χρυσοστόμου, οἱ ὁποῖοι ἔσυραν ὄπισθεν τοῦ ἐκκλησιομάχου ἅρματός των ἄλλους τρεῖς πρώην Μητροπολίτας, ἐκκινεῖ ἐκ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ - Νεοημερολογιτισμοῦ, ὁ ὁποῖος τό ἐσχεδίαζεν ἀπό δεκαετιῶν... Τὀ κίνημα τοῦτο, μέ ἀφάνταστον δολιότητα, ἔχει τούς ἰδίους καί μείζονας σκοπούς, τούς ὁποίους εἶχεν ὁ πρώην Φλωρίνης, ἤτοι:

α) Τήν ὑπαγωγήν τοῦ πληρώματος τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. εἰς τόν Νεοημερολογιτισμόν - Οἰκουμενισμόν μέσω τοῦ Πατριαρχείου ῾Ιεροσολύμων καί ἐν ταυτῷ τόν ἀποχρωματισμόν καί τήν βαθμιαίαν ἐγκατάλειψιν τῆς ῾Ομολογίας - ᾿Εκκλησιολογίας τῶν Γ.Ο.Χ.

β) Τήν προσβολήν τῆς ἀδιακόπου Κανονικῆς καί Γνησίας ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς, διά τῶν περί "χειροθεσίας" ψευδῶν, δολίων, ἀλλά καί βλασφήμων ἰσχυρισμῶν, καί παραλλήλως, κατά τό πρότυπον τοῦ πρώην Φλωρίνης, τήν ἄρνησιν χειροτονίας ᾿Επισκόπων καί δή θεολόγων. 

γ) ῾Ως προϋπόθεσις ἐφαρμογῆς τοῦ ὅλου σχεδίου, ὡς ἀπ᾿ ἀρχῆς εἶχε τεθεῖ καί πάλιν ἐτέθη ἡ ὑφαρπαγή τῶν δύο ἱστορικῶν Μονῶν, αἱ ὁποῖαι ὑπῆρξαν τά λίκνα, ἀλλά καί τά προπύργια τῆς ᾿Ορθοδοξίας, ἤτοι, τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., καί ἡ μετατροπή αὐτῶν εἰς κέντρα Οἰκουμενιστικῆς παλαιοημερολογιτικῆς ΟΥΝΙΑΣ ..." (Βλέπε Κ.Γ.Ο., Τόμος 1997, σελ. 79-84).

῾Ωσαύτως ΚΡΑΤΟΥΜΕΝ τάς ΔΙΑΚΗΡΥΧΘΕΙΣΑΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ἐν τῇ ῾Ιερᾷ Μητροπόλει Λαρίσης, κατά τήν Κυριακή τῆς ᾿Ορθοδοξίας τοῦ 2001 καί 2002, τάς ὁποίας ἀπ᾿ ἀρχῆς μέχρι τέλους ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ καί ΦΥΛΑΣΣΟΜΕΝ, καί παρ᾿ ὧν ἐπαναλαμβάνομεν:

"...Ομολογοῦμεν ὅτι ἡ ἐν ἔτει 1935 ἐπιστροφή τῶν τριῶν Μητροπολιτῶν, ἐκ τοῦ σχίσματος τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ εἰς τήν Γνησίαν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν, ἡ ὑπ᾿ αὐτῶν Συνοδική διακήρυξις τῆς ῾Ομολογίας - ᾿Εκκλησιολογίας Αὐτῆς καί ἡ ἐν συνεχείᾳ χειροτονία ᾿Επισκόπων καί ἡ συγκρότησις τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου, ὑπῆρξαν κορυφαῖα ἐκκλησιαστικά γεγονότα καί ἰδιαιτέρα εὐλογία τοῦ Χριστοῦ διά τό πλήρωμα τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας.

῾Ομολογοῦμεν καί διακηρύσσομεν, τάς ὑπό τῶν Κανονικῶν καί ᾿Ορθοδόξων ᾿Αρχιερέων γενομένας ἐν ἔτει 1935 χειροτονίας, ὡς καί τάς τοιαύτας ἐν ἔτει 1948, ὐπό τοῦ ἀοιδίμου ὁμολογητοῦ ῾Ιεράρχου Ματθαίου ΚΑΝΟΝΙΚΑΣ καί ΔΟΓΜΑΤΙΚΩΣ ΠΛΗΡΕΙΣ. ῾Ο ἀοίδιμος ῾Ιεράρχης Ματθαῖος διά τήν μέχρι τέλους καλήν του ῾Ομολογίαν, καί διά τήν μετάδοσιν καί διασφάλισιν γνησίας καί ἀδιακόπου τῆς ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς διά τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1948, ἐπεβλήθη εἰς τήν συνείδησιν τοῦ πληρώματος τῆς ᾿Εκκλησίας, ὡς ὁ σύγχρονος ΜΕΓΑΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ.

῾Ως πιστά καί ὀρθόδοξα μέλη τοῦ Σώματος τῆς ῾Αγίας τοῦ Χριστοῦ ᾿Εκκλησίας, συνειδητοποιοῦμεν αὐτήν τήν ἱεράν παρακαταθήκην καί τό χρέος μας νά τήν διαφυλάξωμεν, ἐνῶ δέν δυνάμεθα νά ἀντιπαρέλθωμεν καί νά μήν ἀντιμετωπίσωμεν, κατά χρέος, καί τήν δολίως ἐπιχειρουμένην ἀπό τοῦ 1971 προσβολήν τῆς ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς, διά τῆς ἔστω καί ἐκ τῶν ὑστέρων ἐμμέσου ἀποδοχῆς τῆς λεγομένης "χειροθεσίας" εἰς τούς ᾿Επισκόπους (τό 1971), ὡς δῆθεν ἐπί σχισματικῶν!

᾿Εκφράζοντες ἐν προκειμένῳ ήν ἀπ᾿ ἀρχῆς δεδομένην καθολικήν συνείδησιν τοῦ σώματος τῆς ᾿εκκλησίας, διακηρύσσομεν ὅτι ἡ κατά τό 1971 λεγομένη "χειροθεσία", καθ᾿ ἅ διεβεβαίωσεν ἠ ᾿Εξαρχία, καί ὡς διαβεβαιοῖ καί τό ἐπιζῶν μέλος αὐτῆς, ὁ Σεβ. Μητροπ. Κιτίου κ. ᾿Επιφάνιος, ἀλλά καί ὡς ἐξάγεται παρά τῶν σχετικῶν ἐπισήμων κειμένων, ἦτο μία ὅλως τυπική ἐξωτερική πρᾶξις ἀναγνωρίσεως τοῦ ἤδη δογματικῶς πλήρους μυστηρίου τῆς χειροτονίας, χωρίς νά θίξῃ ποσῶς τήν δογματικήν καί μυστηριακήν ἀκεραιότητα τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1948. Καί ὡς τοιαύτη, ἠ λεγομένη "χειροθεσία", ἐγένετο ἀποδεκτή, κατ᾿ ἀκροτάτην οἰκονομίαν, ἀποκλειστικῶς καί μόνον δά νά ἐπιστρέψουν οἱ ἐγκλωβισμένοι ἀπό τό 1937 εἰς τό σχίσμα τοῦ πρώην Φλωρίνης, καί νά ἐνταχθοῦν εἰς τήν Γνησίαν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν ...

Καταγγέλλομεν καί ἀποδοκιμάζομεν τόν Παλαιοημερολογιτικόν Οἰκουμενισμόν, ὁ ὁποῖος ἤδη ἀπό τήν δεκαετίαν τοῦ 1970, ἐμφανίζεται ἐπίσημα καί ἀπροκαλύπτως προπαγανδίζων τήν "ἕνωσιν ὅλων τῶν παλαιοημερολογιτῶν", ὡς σωματείων, ὥστε νά προκύψῃ μία μεγάλη "συνομοσπονδία παλαιοημερολογιτῶν", ὑπό τόν Νεοημερολογιτισμόν, "ἔξω ἀπό ᾿Εκκλησιολογίες καί ᾿Αποστολική Διαδοχή" ... καί ὀ ὁποῖος (Παλαιοημερολογιτικός Οἰκουμενισμός), προκύπτει εἰς τάς ἡμέρας μας ἀπό:

1ον: Τήν προσπάθειαν ἀποχρωματισμοῦ τῆς δογματικῆς αἰτίας καί φύσεως τοῦ σχίσματος τῶν "πέντε" καί τήν μή ἐνεργοποίησιν, ἐντός τῆς Κανονικῶν πλαισίων τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησιαστικῆς δεοντολογίας, τῆς ὑπ᾿ ἀριθμ. 3005/18.6.97 ὁμοφώνου ἱστορικῆς ᾿Αποφάσεως τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου τῆς ῾Ιεραρχίας, κατά τῶν ἀποσχισθέντων πέντε πρώην Μητροπολιτῶν, οἱ ὁποῖοι ἀμετανόητοι συνεχίζουν νά ἀντιποιοῦνται τήν Γνησίαν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν καί νά βλασφημοῦν κατ᾿ Αὐτῆς, πλανῶντες καί πλανώμενοι.

2ον. Τήν διακοπήν τοῦ ἐν ᾿Αγάπῃ καί ᾿Αληθείᾳ τιμίου καί εἰλικρινοῦς Θεολογικοῦ Διαλόγου, ὅπως αὐτός ἀπ᾿ ἀρχῆς ἐτέθη καί ἐπροχώρησεν ἐπί τῶν ἀδαμαντίνων βάσεων τῆς ἀπ᾿ ἀρχῆς διακηρυχθείσης ᾿Εκκλησιολογίας καί Συνοδικῶς διατρανωθείσης τό 1935, ἔν τε τῇ θεωρητικῇ ῾Ομολογίᾳ, ἀλλά καί ἐν τῇ πράξει διά τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1935, 1948. Καταγγέλλομεν δέ τήν ἐν ἔτει 1998-1999 ἐπιδιωχθεῖσαν παρωδίαν τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου διά τοῦ ὀποίου, διά μίαν ἀκόμη φοράν, δολίως, πλήν ἀνεπιτυχῶς, ἐπεχειρήθη ἡ προσβολή τῆς ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς, μέσω τῆς σιωπηρῆς ἀποδοχῆς τῆς λεγομένης "χειροθεσίας" , γενομένης δῆθεν ἐπί σχισματικῶν.

3ον. Τά εἰς βάρος τῆς ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς ἤδη προμνημονευθέντα ᾿Απαλλακτικά Βουλεύματα - Νομολογίας:

α) ῾Υπ᾿ ἀριθμ. 54/76 τοῦ "Συμβουλίου Πλημμελειοδικῶν Πειραιῶς", τό ὁποῖον ἀπαλάσσει τόν Σεβ/τον Πειραιῶς κ. Νικόλαον τῆς κατηγορίας "ἐπί ἀντιποιήσει ᾿Επισκοπικοῦ ἀξιώματος" , ἐπί τῷ λόγῳ ὅτι, πάντοτε κατά τό Βούλευμα, αἱ "ἄνομοι" χειροτονίαι τοῦ 1935 καί 1948, "ἀπεκατεστάθησαν ὡς μυστήριον τό 1971 διά τῆς χειροθεσίας", ἐνῶ παραλλήλως τό ἴδιο Βούλευμα βλασφημεῖ καί κατά τῆς ῾Ομολογίας - ᾿Εκκλησιολογίας, λέγον ὅτι "῾Ο Βρεσθένης Ματθαῖος τό 1937 ἵδρυσε μίαν δευτέραν ᾿Εκκλησίαν".

β) Τό ὑπ᾿ ἀριθμ. 46/91 ᾿Απαλλακτικόν Βούλευμα τοῦ Συμβουλίου ΠΛημμελειοδικῶν Δράμας", τό ὁποῖον στηριζόμενον εἰς τό προηγούμενον, ἀποφαίνεται βλασφήμως καί ἀναληθῶς ὅτι οἱ "Ματθαιϊκοί" ᾿Επίσκοποι ἕλκουν τήν ᾿Αποστολικήν των Διαδοχήν ἀπό τούς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς.

γ) Τάς νεωτέρας δικαστικάς ἀποφάσεις, αἱ ὁποῖαι ἀφ᾿ ἑνός οὐσιαστικά παραπέμπουν τήν ἐπίλυσιν τῶν διαφορῶν μας, μέ τούς πρώην πέντε Μητροπολίτας, εἰς τόν Νεοημερολογίτην ᾿Αρχιεπίσκοπον κ. Χριστόδουλον, ἀφ᾿ ἑτέρου ἀποφαίνονται βλασφήμως καί περί τῶν χειροτονηθέντων τό 1995 ᾿Επισκόπων, ὅτι δῆθεν δέν νομιμοποιοῦνται, διότι δέν ἐκλήθησαν κατά τήν ἐκλογήν των καί οἱ "πέντε"! Πάντα ταῦτα διά νά ἐξυπηρετήσουν τόν Παλαιοημερολογιτικόν Οἰκουμενισμόν καί τήν ἐπιδιωκομένην ὑπό τοῦ κ. Χριστοδούλου "ἐπανένταξιν" ὅλων τῶν Γ.Ο.Χ. εἰς τόν Νεοημερολογιτισμόν, μέσω τοῦ προγραμματισθέντος καί ἀποφασισθέντος νέου ἐπισήμου "παλαιοημερολογιτικοῦ σχήματος".

4ον. Τό γεγονός, ὅτι βασικώτατα θέματα Πίστεως, τά ὁποῖα εὐθέως καθάπτονται τῆς ᾿εκκλησιολογίας καί τῆς ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς "τίθενται εἰς τό ᾿Αρχεῖον", διότι τοῦτο ἀπαιτεῖται καί ἐπιβάλλεται ὑπό ἐξωεκκλησιαστικῶν παραγόντων, ἐνεργεῖται δέ διά τοῦ παρασυνοδικοῦ κατεστημένου ἐν ταῖς Συνόδοις μέσω μειοψηφίας ᾿Αρχιερέων, τούς ὁποίους ἐπηρεάζουν ἄμεσα καί προωθοῦν τά κατά τῆς ᾿Εκκλησίας σχέδιά των.

5ον. Τήν σύμπλασιν σκευωριῶν καί τόν ἀπηνῆ διωγμόν κατά ΚΛηρικῶν καί λαϊκῶν, οἱ ὁποῖοι ἀπεκάλυψαν καί ἀποκαλύπτουν τόν ὑπαρκτόν, καί εἰς τάς ἡμέρας μας εἰς ἔξαρσιν εὐρισκόμενον Παλαιοημερολογιτικόν Οἱκουμενισμόν, καί ἐναντιώνονται εἰς τήν ἐφαρμογήν τῆς Κανονικῆς τάξεως καί τοῦ ῾Ιεροσυνοδικοῦ Πολιτεύματος τῆς ᾿Εκκλησίας.

6ον. Τήν ἀποτυχίαν (προδοσίαν) τῆς ᾿Ορθοδόξου ῾Ιεραποστολῆς εἰς Ρουμανίαν γεγονόςτό ὀποῖον σαφέστατα ὑπηγορεύθη καί ἐπεβλήθη ὑπό τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἱκουμενισμοῦ, καί πρός ὄφελος τῶν Παλαιοημερολογιτικῶν Σχισμάτων ...

᾿Εν κατακλεῖδι, διά δευτέραν φοράν, εὐσεβάστως ποιοῦμεν ῎Εκκλησιν πρός τήν  ῾Ιεράν Σύνοδον, ὅπως ἐν ὄψει τῶν κρισίμων περιστάσεων, διακηρύξῃ καί διατρανώση τήν ᾿Εκκλησιολογίαν, ἀλλά καί τήν ἀπ᾿ ἀρχῆς καί μέχρι σήμερον καθολικήν συνείδησιν τῆς ᾿Εκκλησίας ἐπί τῆς προπαγανδιζομένης "χειροθεσίας", γενομένης δῆθεν ὡς "ἐπί σχισματικῶν", ἵνα "μήπως ἐλθοῦσα ἑτέρα νέα γενεά, μέλλῃ ἡμᾶς ἀναθεματίζειν καί ἀνασκάπτειν, ὡς παρά τῆς ᾿Εκκλησίας τούς τύπους καί τούς νόμους φρονοῦντας" (᾿Αγ.  ᾿Ιωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, ῾Ελλην. Πατρ. 95,344). Εἱδικώτερον ἀπευθυνόμεθα πρός τούς ᾿Αρχιερεῖς:

1) Τόν Σεβ/τον Μητροπολίτην Κιτίου κ. ΕΠΙΦΑΝΙΟΝ, ὡς ἕναν ἐκ τῶν ἐπιζώντων μελῶν τῆς ᾿Εξαρχίας, ἡ ὁποία τόν Σεπτέμβριον τοῦ 1971 μετέβη εἰς ᾿Αμερικήν καί ἐχειρίσθη τό ὅλον θέμα, καί 2) Τόν ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΝ ΑΡΧ/ΠΟΝ κ. ΑΝΔΡΕΑΝ, ὁ ὁποῖος ἐχειρίσθη τό θέμα ἐν ῾Ελλάδι, καί οἱ ὁποῖοι ἄν καί ἔχουν ἤδη ἐκπεφρασμένην τήν θέσιν των ἐπί τοῦ θέματος, ὅμως ἐν ὄψει τῶν εἰς φῶς ἐλθόντων ἄκρως βλασφήμων "᾿Απαλλακτικῶν Βουλευμάτων" (54/76 καί 46/91), ἀλλά καί τῶν ὁμοίων νεωτέρων δικαστικῶν ἀποφάσεων, διά τῶν ὁποίων βλασφημεῖται ἡ ᾿Εκκλησιολογία καί ἡ ᾿Αποστολική Διαδοχή, ἔτι δέ καί τῶν "στοιχείων", τά ὀποῖα (ἡμέτεροι καί ξένοι) δηλώνουν ὅτι ἔχουν, περί τῆς λεγομένης "χειροθεσίας", ΟΦΕΙΛΟΥΝ νά ἀπαντήσουν πρωτίστως οἱ ἴδιοι προσωπικῶς, καί ἐν ταυτῷ καί ῾Ιεροσυνοδικῶς.

῾Η περαιτέρω σιωπή ἔναντι ὅλων αὐτῶν τῶν βλασφήμων προκλήσεων, δέν συμφωνεῖ, ἀλλά καί ἔρχεται εἰς σκληράν ἀντίθεσιν πρός τήν ἀπ᾿ ἀρχῆς καί μέχρι σήμερον, δεδηλωμένην ὁμολογίαν Αὐτῶν, ἀλλά καί τήν ῾Ιεροσυνοδικήν τοιαύτην (ἐν ἔτει 1981), καί τήν καθολικήν συνείδησιν τοῦ πληρώματος τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας.
᾿Επίσης ΖΗΤΟΥΜΕΝ τήν ἄμεσον σύγκλησιν Μεγάλης Συνοδικῆς καί Κληρικολαϊκῆς Συνόδου - Συνάξεως, κατά τήν ὁποίαν:

* "Νά βγοῦν ἀπό τό ᾿Αρχεῖον, ὅπου κακῶς καί ἀπαραδέκτως ἐτέθησαν, ὅλα τά προσδιορισθέντα καί ἀναλυθέντα καί ἐν τοῖς πράγμασιν ὑφιστάμενα φλέγοντα θέματα Πϊστεως, Κανονικῆς Τάξεως καί Δικαιοσύνης, ὅπως τό Σχίσμα τῶν πέντε, ὁ Θεολογικός Διάλογος, αἱ Δικαστικαί ἀποφάσεις, αἱ συκοφαντίαι, περιστροφαί, παρερμηνεῖς, βλασφημίαι κλπ., τά ὀποῖα ἔχουν ἐπανειλημμένως κατονομασθεῖ καί ἀναλυθεῖ, προέκυψαν δέ εἰς τά πλαίσια τῶν στόχων τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Νά ἐξετασθοῦν ἐν ἀγάπῃ καί ἐλευθερίᾳ, τήν ὀποίαν δίδει ὁ Χριστός, ἀλλά καί μέ κριτήριον τήν ᾿Αλήθειαν, τήν Κανονικήν Τάξιν καί κατά τό "ἔδοξε τῷ ἁγίῳ πνεύματι καί ἡμῖν".

* Νά διακηρυχθῇ ἐπισήμως η καθαρά καί γνησία ᾿Ορθόδοξος ῾Ομολογία - ᾿Εκκλησιολογία, ἀλλά καί ἠ ἀπ᾿ ἀρχῆς καθολική συνείδησις - ῾Ομολογία τοῦ πληρώματος τῆς ᾿εκκλησίας, (Κλήρου καί Λαοῦ), καθ᾿ ἥν ἡ Γνησία ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία κατέχε Κανονικήν, γνησίαν καί ἀδιάκοπον τήν ᾿Αποστολικήν Διαδοχήν διά τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1935, τοῦ 1948 καί τοῦ 1995, καί ὅτι ποτέ Αὕτη δέν ἐδέχθη τήν λεγομένην "χειροθεσίαν" ὡς ἐπί σχισματικῶν, ἀλλα ὡς ἐξωτερικήν πρᾶξιν ἄκρας οἰκονομίας πρός ἐπιστροφήν τῶν ἐν τῷ σχίσματι τοῦ 1937 ἐγκλωβισθέντων Παλιαοημερολογιτῶν (ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΠΝΟΗ, Τόμος 2002, σελ. 93-99).

῾Ωσαύτως καί τήν ἐν τῇ αὐτῇ Μητροπόλει Λαρίσης, ΔΙΑΚΗΡΥΧΘΕΙΣΑΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ κατά τήν Κυριακή τῆς ᾿Ορθοδοξίας 2003 ("Ο.Π.", Τόμος 2003, σελ. 64-73), ἀπ᾿ ἀρχῆς μέχρι τέλους ΑΣΠΑΖΟΜΕΘΑ καί ΦΥΛΑΣΣΟΜΕΝ.

Συγκεκριμένως:

"Τάς "ἀποφάσεις τῆς ῾Ιεραρχίας τῆς 5.2.2003" περί ἀνακλήσεως αὐτῶν τῶν ΔΙΑΚΗΡΥΞΕΩΝ - ΟΜΟΛΟΓΙΩΝ, μετά βδελυγμίας ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΜΕΝ καί ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ ὡς ἀπονενοημένας προσπαθείας φιμώσεως τῆς ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ. ᾿Επί τούτοις ὑπομιμνήσκομεν τοῖς ἐναντιουμένοις ᾿Επισκόποις καί τόν ΝΗ' ᾿Αποστολικόν Κανόνα ὁρίζοντα: "᾿Επίσκοπος ἤ Πρεσβύτερος ἀμελῶν τοῦ Κλήρου ἤ τοῦ λαοῦ, καί μή παιδεύων αὐτούς τήν εὐχέβειαν, ἀφοριζέσθω· ἐπιμένων δέ τῇ ἀμελείᾳ καί ραθυμίᾳ καθαιρείσθω". ῎Ηγουν ὁ ᾿Επίσκοπος, ὀ ὁποῖος ἀμελεῖ καί δέν διδάσκει τά δόγματα καί τά ἔργα τῆς εὐσεβείας, ἤτοι τήν ᾿Ορθοδοξίαν καί τήν ᾿Ορθοπραξίαν, νά ΑΦΟΡΙΖΕΤΑΙ καί νά παραμένη εἰς τόν ἀφορισμόν μέχρις ὅτου διορωθῇ, ἐάν δέ μένῃ ἀδιόρθωτος καί νά ΚΑΘΑΙΡΗΤΑΙ. Καί ἀκόμη, ὑπενθυμίζομεν ὅτι, κατά τόξν Προφήτην ᾿Ιεζεκιήλ, ὁ Θεός ὁρίζει καί ἐγκαθιστᾶ τούς ᾿Επισκόπους ὡς ἀγρύπνους σκοπούς - φύλακας διά νά μήν εἰσέλθουν οἱ ἐχθροί εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ καί ὅτι "θά ἐκζητήση τάς ψυχάς" τοῦ λαοῦ ἀπό τάς χεῖρας τῶν ᾿Επισκόπων καί Πρεσβυτέρων!

Διά ταῦτα ἡμεῖς, ὁ ἐλάχιστος τῶν ᾿Επισκόπων, δέν δυνάμεθα ἐφησυχάζειν, ὅταν ἡ εὐσέβεια, ἤγουν ἡ Πἰστις ἡ ᾿Ορθόδοξος εἶναι τό κινδυνευόμενον. ᾿Εξαιρέτως δέ ὅταν βλέπωμεν Συνόδους, ᾿Επισκόπους καί Πρεσβυτέρους νά ἀμελοῦν σκανδαλωδῶς τήν "εὐσέβειαν", νά καταλύουν τούς θείους καί ῾Ιερούς Κανόνας καί τόν πρῶτον καί ἱερώτατον θεσμόν τῆς Συνόδου, ὀφείλομεν ἀγρυπνεῖν καί ἐπί - σκοπόν εἶναι. Οὐ δυνἀμεθα ἐφησυχάζειν, τῆς ᾿Εκκλησιολογίας καί τῆς ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς δολίως καταπροδιδομένων. Οὐ δυνάμεθα ἐφησυχάζειν, ὅταν ἡ ᾿Εκκλησία καταληστεύεται, καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, δι᾿ Οὗ Αὐτήν περιποιήσατο καί ἁγίαν καί ἄσπιλον παρέδωκεν, ἀτιμάζεται.

῾Ημεῖς τάς ἀπ᾿ ἀρχῆς ἐπιθέσεις τῶν ἐχθρῶν τοῦ Στυαροῦ τοῦ Χριστοῦ καί τῆς ᾿Εκκλησίας Του, ἐξαιρέτως δέ τάς τοῦ αἰῶνος τούτου ἐπιθέσεις τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ καί Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τήν περί δῆθεν "Δυνάμει καί οὐχί ἐνεργείᾳ νεοημερολογιτικοῦ σχίσματος" θεωρίαν τοῦ πρ.  Φλωρίνης, τό ὑπ᾿ αὐτοῦ ἐν ἔτει 1937 προκληθέν σχίσμα, τάς ἑκάστοτε ὑπαναχωρήσεις ἐπί τῆς λεγομένης "χειροθεσίας" τοῦ 1971, τό ὑπ᾿ ἀριθμ. 54/76 βλάσφημον "᾿Απαλλακτικόν Βούλευμα", τό κίνημα τῶν πέντε πρώην Μητροπολιτῶν, καί τάς ὑπ᾿ αὐτῶν ἐκδοθείσας ὡς β' καί γ' ᾿Εγκυκλίους των μετἀ τῆς τοιαύτης ἀπό 11.10.1991 καί τάς ὁμοίας αὐτῶν αἱρετικάς συγγραφάς, ὀποθενδήποτε προερχομένας, ΑΠΟΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ καί ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ. ῾Ωσαύτως τήν περί παραιτήσεως τοῦ Μακ/του ᾿Αρχιεπισκόπου ἱερόσυλον συμπαιγνίαν, τήν κατάλυσιν καί καταπάτησιν τῶν θείων καί ῾Ιερῶν Κανόνων καί τοῦ πρώτου καί ἱερωτάτου θεσμοῦ τῆς ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ, τάς ληστρικάς καί ἀδίκους πράξεις καί ἀποφάσεις ἐναντίον ὅσων ἐζήτησαν καθαράν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ πίστεως, ἤτοι ᾿Εκκλησιολογίας καί ᾿Αποστολικπῆς Διαδοχῆς, τήν ἐπί δύο δεκαετίας φίμωσιν τῆς ᾿Ορθοδοξίας καί ἐν ἑνί λόγῳ τόν δολίως ἐπιβουλευόμενον τήν εὐσέβειαν Παλαιοημερολογιτικόν Οἰκουμενισμόν, ΑΠΟΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ, ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί συνωδά τοῖς ἁγίοις Πατράσιν ἔξω τῆς ᾿Εκκλησίας θέτομεν καί τῷ ἀναθέματι παραδίδομεν.

Ταύτην τήν ῾Ομολογίαν κηρύσσοντες καί ἡμεῖς δέν παύομεν νά παρακαλοῦμεν καί νά ἱκετεύωμεν τόν Μακαριώτατον ᾿Αρχιεπίσκοπον κ. ᾿Ανδρέαν καί τούς Σεβ/τους ᾿Αρχιερεῖς, ἀλλά καί τούς ῾Ιερεῖς καί τά Μοναχικά Τάγματα καί τόν πιστόν Τάγματα καί τόν Πιστόν Λαόν νά συγκροτήσωμεν ΚΑΝΟΝΙΚΗΝ ῾Αγίαν καί ῾Ιεράν Σύνοδον, ἐν ἧ ἐλεύθεροι ἐν Χριστῷ καί ἐν ῾Αγίῳ Πνεύματι συνδιασκεπτόμενοι, στοιχήσωμεν ἑαυτούς τῷ ᾿Αοιδίμῳ ῾Ομολογητῇ ᾿Αρχιεπισκόπῳ Ματθαίῳ καί τῇ Καθολικῇ ᾿Ορθοδοξίᾳ ὅλων τῶν ῾Αγίων Συνόδων τῆς τε ῾Αγίας ᾿Αποστολικῆς καί ὅλων τῶν Οἰκουμενικῶν, Πανορθοδόξων καί Τοπικῶν καί οὕτω δοξασθήσεται δι᾿ ἡμῶν ἡ Παναγία Τριάς καί ἡ ὑπ᾿ Αὐτῆς πληρουμένη ῾Αγία τοῦ Χριστοῦ μας ᾿Εκκλησία. ᾿Αμήν".

Πατέρες καί ᾿Αδελφοί καί τέκνα ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ ἡμῶν ἀγαπητά. Αὕτη εἶναι ἡ ΟΜΟΛΟΓΙΑ τῆς ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ τοῦ ἐλαχίστου ἐν ᾿Επισκόποις, Μητροπολίτου σας Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κηρύκου. Ταύτην ἐγράψαμεν ὡς ΜΑΡΤΥΡΙΟΝ τῆς ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ καί ΑΚΑΙΝΟΤΟΜΗΤΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ ἡμῶν, παραδίδοντες δέ ταύτην πρός ῾Υμᾶς, τό πιστόν πλήρωμα τῆς τοπικῆς ᾿Εκκλησίας, παρακαλοῦμεν καί ἐντελλόμεθα, ὅπως φυλάσσητε καί ὁμολογῆτε ταύτην. Δέν ἐζητήσαμεν τήν ΣΥΝΟΜΟΛΟΓΗΣΙΝ καί συνυπογραφήν ταύτης καί ὑπό τῶν ὀρθοτομούντων Σεβ/των ᾿Επισκόπων καί Πρεσβυτέρων, ἵνα μή δῶμεν ἀφορμήν, ὥστε νά διατυπωθοῦν πάλιν ἄδικοι κατηγορίαι, ὅτι δῆθεν φατριάζομεν.

Εἰς ταύτην τήν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ τῆς ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ προέβην μετά ἀπό ἑπτά ὁλόκληρα ἔτη συντόνων ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΩΝ καί ΑΓΩΝΩΝ. ᾿Επεδιώξαμεν, ὅπως τοιαύτη καθαρά ῾Ομολογία διαμορφωθῇ καί διατυπωθῇ ὑπό τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου, ἀλλά πάντοτε προσεκρούσαμεν εἰς τήν ἄρνησιν, διότι μία τοιαύτη ΟΜΟΛΟΓΙΑ προϋποθέτει συνέπειαν εἰς τόν ἀγῶνα ἐναντίον τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Τό αἴτημά μας προσέκρουσεν γενικώτερον εἰς τά σχέδια τῆς ἐν αὐτῷ (τῷ Παλαιοημερολογιτικῷ Οἱκουμενισμῶ) "ἑνώσεως καί ἀναγνωρίσεως" ὅλων τῶν σχισματικῶν παρατάξεων καί ὐπαγωγήν των εἰς τόν Νεοημερολογιτισμόν, ὡς ἁπλῶν δεκατριμεριτῶν. Τοῦτο τό σχέδιον ἀπ᾿ ἀρχῆς ἐπεδίωξεν ὁ Νεοημερολογιτισμός, ἐνῶ, καθ᾿ ὅλα τά τελευταῖα ἔτη μέ πολλήν ἐπιμέλειαν καί τέχνην χειρίζεται ὁ σημερινός προκαθήμενος τῆς Νεοημερολογιτικῆς ῾Ιεραρχίας κ. Χριστόδουλος Παρασκευαίδης.

Ταύτην τήν ῾ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ θέτομεν ὑπ᾿ ὄψιν καί τοῦ Μακ/του ᾿Αρχιεπισκόπου ᾿Αθηνῶν καί Πάσης ῾Ελλάδος κ. ᾿Ανδρέου, τῶν Σεβ/των ᾿Αρχιερέων καί Πρεσβυτέρων, τῶν Μοναχικῶν Ταγμάτων καί τοῦ πιστοῦ Λαοῦ τῆς ἁπανταχοῦ Γνησίας ᾿Ορθοδόξοιυ ᾿Εκκλησίας, ἵνα κριθῇ καί ἀξιολογηθῇ, ἤ καί διορθωθῇ ἐπί τά βελτίω ἤ καί καλυφθῇ ἐξ᾿ ὁλοκλήρου ὑπό μιᾶς ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ τελειοτέρας ἀπό πάσης ἀπόψεως, τήν ὀποίαν θά ἐκδώση ἡ ὡς τάχιστα ΚΑΝΟΝΙΚΩΣ συνερχομένη ῾Ιερά Σύνοδος, ἡ ὁποία ἐλευθέρως καί ἐν ῾Αγίῳ Πνεύματι φερομένη, θά ἀντιμετωπίση καί θά ρυθμίσῃ μέ συνέπειαν καί τά ἐκκρεμοῦντα θέματα Πίστεως. ΑΜΗΝ.

Πρός Κύριον ταπεινός καί ἐλάχιστος εὐχέτης

+ ῾Ο Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς
ΚΗΡΥΚΟΣ

         ΔΙΑ ΤΗΝ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟΥ ΚΑΘΕΔΡΙΚΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΚΑΡΕΑ: « ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ:Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ» (ΕΤΟΣ  ΙΔΡΥΣΕΩΣ 1926) + Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΟΧ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ, ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ & ΑΧΑΡΝΩΝ ΚΗΡΥΚΟΣ ΤΟΠΟΤΗΡΗΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗΣ ΑΘΗΝΩΝΚΑΙ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ