ΚΑΘΑΙΡΕΣΙΣ ΤΩΝ ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΝΙΚΟΛΑΙΤΩΝ ΥΠΟ ΤΟΥ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΣΥΝΟΔΙΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΤΗΣ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Η ΟΠΟΙΑ ΙΣΧΥΕΙ ΚΑΙ ΔΙΑ ΤΟΥΣ ΥΠ ΑΥΤΩΝ ΧΕΙΡΟΤΟΝΗΘΕΝΤΑΣ ΣΤΕΦΑΝΙΤΑΣ ΜΕΧΡΙΣ ΟΤΟΥ ΜΕΤΑΝΟΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ


ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ

Α.Π. 532              Ἐν Κορωπίω τῆς 28 Νοεμβρίου 2009


ΑΠΟΦΑΣΙΣ
ΤΟΥ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΣΥΝΟΔΙΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ
ΕΠΙ ΤΟΥ Α.Π. 498/2/15.1.2009 ΚΑΤΗΓΟΡΗΤΗΡΙΟΥ

 ΚΑΤΑ

Τῶν ἀποκεκηρυγμένων καί διαγεγραμμένων ἐκ τῶν Διπτύχων τῆς Ἐκκλησίας (Α.Π. 390/16.5.2005), πρώην Ἐπισκόπων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος: 1) Νικολάου Μεσσιακάρη, 2) Παχωμίου Ἀργυροπούλου, 3) Γαλακτίωνος Γκαμίλη, 4) Ταρασίου Καραγκούνη, 5) Ἀνδρέου Σύρου, 6) Χρυσοστόμου Σύρου, ὡς καί τῶν ἐξ αὐτῶν προελθόντων. 1) Παντελεήμονος Ντέσκα, καί 2) Ἰγνατίου Δάσσιου.

Τό ΑΝΩΤΑΤΟΝ ΣΥΝΟΔΙΚΟΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΝ,

συγκροτούμενον ἐκ τῶν μελῶν τῆς Πανορθοδόξου Ἱερᾶς Συνόδου, ἤτοι, τῶν Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτῶν,

- Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς ΚΗΡΥΚΟΥ, τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

- Βράντσεα ΓΕΡΟΝΤΙΟΥ, τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας.

- Κένυας ΜΑΤΘΑΙΟΥ, τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς ἀλεξανδρείας.

- Κιέβου ΣΕΡΑΦΕΙΜ, τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας.

- Κιτίου καί πάσης Κύπρου ΠΑΡΘΕΝΙΟΥ, τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, καί

- Τοῦ Γραμματέως, Πανοσιολ/του Ἱερομονάχου Ἀμφιλοχίου Ταμπουρᾶ,

ΣΥΝΕΛΘΟΝ ΚΑΝΟΝΙΚΩΣ, σήμερον 26ην Νοεμβρίου 2009, ἡμέραν Τετάρτην καί συνεδριάσαν ἐπί τριήμερον, ἕως καί τήν 28ην, ἡμέραν Παρασκευήν, ἐν τῶ ἐπισκοπείω τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς, ΕΚΡΙΝΕΝ ΚΑΙ ΑΠΕΦΑΣΙΣΕΝ κατά τῶν ἀνωτέρω πρώην ἐπισκόπων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, κατά τό μέ Α.Π. 498/2/15.1.2009 Κατηγορητήριον, τό ὁποῖον Κανονικῶς καί Νομοτύπως, ἀπεστάλη αὐτοῖς καί ἐκλήθησαν εἰς ἀπολογίαν.

Οὗτοι κατηγοροῦνται διά χειρίστης σκοπιμότητος, ἀντικανονικάς, Ληστρικάς καί πάντως Πράξεις καί ἀποφάσεις ἐσχάτης βλασφημίας καί ἐκκλησιομαχίας, τάς ὁποίας διέπραξαν, ἤτοι, διά:

Α’ Τήν ἐκ σκοπιμότητος συλλήβδην κατάλυσιν τῆς Κανονικῆς Τάξεως κατά τάς συγκλήσεις καί ἐργασίας τῶν ἐνδημουσῶν καί Ἱερῶν Συνόδων τῆς Ἱεραρχίας ἀπό τό 1999 καί ἑξῆς καθώς καί αὐτοῦ τοῦ θεσμοῦ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου.

Β’ Τήν μέ Α.Π. 3280/28.11.2007 κοινήν ἐγκύκλιόν των ὡς καί τά προηγηθέντα παρόμοια κείμενα: α) Τοῦ κ. Παχωμίου Ἀργυροπούλου «ἐξομολογητική ἐπιστολή» ἀπό 20.8.1974, ὡς καί ἑτέρα ἐπιστολή τοῦ ἰδίου, ἀπό 25-30/7.2004 καί β) Τοῦ κ. Νικολάου Μεσσιακάρη, ἀπολογητικόν ὑπόμνημα πρός τόν Πταισματοδίκην Ἀθηνῶν ἀπό 28.10.1974, ἀποτέλεσμα τοῦ ὁποίου ὑπῆρξεν τό «54/76 ἀπαλλακτικόν Βούλευμα τοῦ Συμβουλίου Πλημμελειοδικῶν Πειραιῶς», δι' ὦν ψευδῶς κηρύσσεται ὡς χειροθεσία ἡ κατά τό 1971 γενομένη δεκτή ὑπό τῆς Ἱερᾶς Συνόδου συγχωρητική εὐχή.

* * *

Γ’ Τήν α) μέ Α.Π. 3282/28.11.2007 «ἀπόφασιν» τῶν Κατηγορουμένων περί «καθαιρέσεως» τοῦ Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κηρύκου τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, καί β) τήν μέ Α.Π. 3298/7.8.2009 ἑτέραν «ἀπόφασίν» των κατά τοῦ ἰδίου Μητροπολίτου καί τοῦ θεολόγου Ἐλευθερίου Γκουτζίδη, περί «ἀπογυμνώσεως ἀπό πάσης Ἱερατικῆς χάριτος καί Μοναχικῆς ἰδιότητος» τοῦ πρώτου, ἀμφοτέρων δέ περί «Μεγάλου ἀφορισμοῦ καί στερήσεως τῆς Χριστιανικῆς ἰδιότητος καί ἔξω τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ.»!

* * *

Δ’ Τήν μέ Α.Π. 13/26.3.2006 πρᾶξιν τοῦ κ. Παχωμίου Ἀργυροπούλου περί «ἀργίας» κατά τοῦ Πανοσ/του Ἱερομονάχου Ἀμφιλοχίου Ταμπουρᾶ, καί μέ Α.Π. 3285/22.4.2008 ἑτέραν ἀπόφασιν τοῦ ἰδίου περί «καθαιρέσεως», κατά τοῦ ἰδίου Ἱερομονάχου.

* * *

Ε’ Τήν μέ Α.Π. 3166/14/27.2.2002 «Συνοδικήν ἀπόφασιν» περί «ἀκοινωνησίας» (μικροῦ ἀφορισμοῦ) κατά τοῦ ἐλλογιμωτάτου θεολόγου Ἐλευθερίου Γκουτζίδη ὡς καί τήν ἀπό τό ἔτος 1997 ἐκδηλωθεῖσαν συκοφαντικήν σκευωρίαν κατ' αὐτοῦ μέ αἰτίαν καί ἀφορμήν τήν διατύπωσιν «...Δέν θά ὁμιλήσω σήμερον διά τήν πρώτην, ἄναρχον, αἰωνίαν καί ἀόρατον Ἐκκλησίαν, διότι αὕτη εἶναι ἡ τελεία Κοινωνία τοῦ Πατρός καί τοῦ ΥἹοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.Εἶναι ἡ πλήρης καί τελεία κοινωνία καί ἀδιαίρετος ἑνότης τῶν τριῶν Θείων Προσώπων, τοῦ ΕΝΟΣ Θεοῦ. Θά ὁμιλήσω ὅμως διά τήν ἀποκεκαλυμμένην ἐπί τῆς γῆς Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία ὅμως ὡς ὑπάρχουσα, ἐν τῆ προαιωνία βουλή τοῦ ἀνάρχου Θεοῦ καί πρό τῆς Ἱδρύσεώς Της, εἶναι καί αὕτη προαιωνία...».

* * *

ΣΤ’ Τά αἱρετικά φρονήματα τοῦ πρ. Πειραιῶς Νικολάου, τά ὁποῖα ἐν πολλοῖς εἶναι τά αὐτά μέ τά τῶν «πέντε» σχισματοαιρετικῶν, καί αἱ συναφεῖς παραχαράξεις Ἱερῶν κειμένων, τά Ἱστορικά ψεύδη καί αἱ ἀναλήθειαι, ἅτινα κατηγγέλθησαν πολλάκις, ἀλλ' οὐδέποτε ἀντιμετωπίσθησαν. («Ο.Π.» 2004, σελ. 124-154 καί 212-214).

* * *

Ζ’ Τήν ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Κιτίου Παρθενίου καί τοῦ πιστοῦ Κλήρου καί Λαοῦ τῆς πρεσβυγενοῦς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου καταγγελίαν, ἐπί παρανόμω, ἀντικατα­στατικῆ καί ἀντικανονικῆ παρεμβάσει εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου, πρόκλησιν σχίσματος καί ἔκθεσμον καί ἀντικανονικήν ἐπισκοπικήν χειροτονίαν, ἐν μέσω ξυλοδαρμῶν καί αἱμάτων, καί ὑπό παρουσίαν καί ἐπέμβασιν ἀστυνομικῶν δυνάμεων, μεμαρτυρημένως ἀναξίου προσώπου, ἤτοι τοῦ φερομένου κατ' ἀρχάς ὡς «Τριμυθοῦντος» καί κατόπιν ὡς «Κιτίου» κ. Σεβαστιανοῦ Σταύρου.

* * *

Η’ Τήν κατάλυσιν τοῦ Καταστατικοῦ Νόμου τοῦ «ΙΕΡΟΥ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΚΛΗΡΙΚΩΝ...» τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (Ἀρ. Ἐγκριτ. Ἀποφάσεως Πρωτοδικείου Ἀθηνῶν 680/1982 καί 3427/1985, κατά τό μέρος, τό ὁποῖον ὁ «ΙΕΡΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ» ἀποτελεῖ θεματοφύλακα «ἐπί τῶ τέλει τῆς θριαμβεύσεως τῶν ἀρχῶν τῆς ἀκαινοτομήτου Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καί ἀποστολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, ἧς αἱ ἀρχαί ἀνόθευτοι διαφυλάσσονται ὑπό τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς προεδρευομένης σήμερον ὑπό τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου Κανονικοῦ Διαδόχου τοῦ ἀοιδίμου ἀρχιεπισκόπου Ματθαίου τοῦ Α’», Ἄρθρον 2 παράγρ. γ, καί «Πᾶν μέλος τό ὁποῖον ἤθελεν παρεκκλίνει ἀπό τῆς Ἐκκλησιολογίας τῆς ἀκαινοτομήτου Ἐκκλησίας Γ.Ο.Χ., θέτει ἑαυτό ἐκτός τοῦ Συνδέσμου καί ἀποβάλλεται καί τυπικῶς δι' ἀποφάσεως τοῦ Δ.Σ.», Ἄρθρον 8 παράγρ. γ.

* * *

ΕΠΙ ΤΗΣ Α’ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ ΗΤΟΙ, ΕΠΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΥΣΕΩΣ ΤΗΣ ΚΑΝΟΝΙΚΗΣ ΤΑΞΕΩΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΚΑΙ ΙΕΡΩΤΑΤΟΥ ΘΕΣΜΟΥ ΤΗΣ ΣΥΝΟΛΟΥ

Ἐπί τῶν ὑπό κατηγορίαν τελούντων, τό ἀνώτατον Συνοδικόν Δικαστήριον ἀρχικῶς ἔλαβεν ὑπ' ὄψιν τό γεγονός ὅτι, ἡ καθ' οἱονδήποτε τρόπον κατάλυσις τῆς ΚΑΝΟΝΙΚΗΣ ΤΑΞΕΩΣ καί παραβίασις τοῦ Ἱερωτάτου θεσμοῦ τῆς ΣΥΝΟΔΟΥ, ἀποτελοῦν αἵρεσιν, ἐνῶ ἐν προκειμένω τό γεγονός ἐξυπηρέτησεν καί δεινάς ἀντορθοδόξους σκοπιμότητας μή γνησίως καί ὀρθοδόξως, ἀλλά καί ἐκκλησιομαχικῶς πολιτευομένων. Μετά μεγίστης δέ προσοχῆς ἐξήτασεν τό ὅλον θέμα καί μελετήσαν τά σχετικά παραστατικά, διεπίστωσεν ὅτι σχεδόν ἅπασαι αἱ ἐνδημοῦσαι Σύνοδοι ὡς καί αἱ Ἱ.Σ. τῆς Ἱεραρχίας ἀπό τό 1999 ἕως καί τοῦ σχίσματος τοῦ 2005, βρίθουν ἀντικανο­νικοτήτων καί χειρίστων μεθοδεύσεων, ἐν αἷς καί τό θλιβερόν γεγονός τῆς ἀπό 5.2.2003 ἱεροσύλου συναλλαγῆς - Συμπαιγνίας περί παραιτήσεως τοῦ Ἀρχ/που Ἀνδρέου ἀπό τόν Ἀρχ/πικόν θρόνον (καί μεταθέσεώς του ὡς προέδρου Πατρῶν) ὑπέρ τοῦ κ. Νικολάου, ἤδη κατηγγελμένου ἐπί αἱρέσεσι καί ἀρνήσει τῆς τε Ἐκκλησιολογίας τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τῆς ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΤΟΥ ΔΙΑΔΟΧΗΣ, μέσω τοῦ 54/76 ἀπαλλακτικοῦ Βουλεύματος. Τήν οὕτως εἰπεῖν «βράβευσίν» του, διά τοῦ ἀρχιεπισκοπικοῦ ἀξιώματος καί τήν ἐν συνεχεία προσπάθειαν τοῦ ἰδίου περί ἀποδείξεως ὡς Κανονικῆς τῆς παραιτήσεως διά τῆς ἀπό 25.4.2003 εἰσηγήσεώς του ἐνώπιον τῆς Ἱ.Σ. τῆς Ἱεραρχίας, ἥτις, γέμουσα ψευδῶν καί ἀπάτης, σκοπεῖ εἰς τήν παραπλάνησιν τῶν Ἁπλῶν Χριστιανῶν. Ἐπισημαίνεται ἐν προκειμένω ὅτι παραιτούμενος ὁ Ἀρχ/πος Ἀνδρέας ἀλλά καί μέχρι τέλους τῆς ζωῆς του, ἐνῶ εἶχεν σώας τάς φρένας καί δέν ἐτέλει ὑφ' οἱονδήποτε κύλυμα τῆς ἀρχιερωσύνης του, προσδιώρισεν ὡς διάδοχόν του τόν ἔχοντα τά πρεσβεῖα τῆς ἀρχιερωσύνης κ. Νικόλαον, τοῦ ὁποίου προτείνει συμπαικτικῶς καί Ἱεροσύλως τήν ἀνοικτήν ἐκλογήν, ἐνῶ κατωνομάζει ρητῶς τάς πρώτας ἐνεργείας του, ἤτοι, α) Νά προβῆ εἰς χειροτονίας ἐπισκόπων, β) Νά ἐκδιώξη τόν «ἐν ἀνταρσία τελοῦντα» ἐπίσκοπον Κήρυκον ἀπό τήν ἐνορία τοῦ Ἁγίου Δημητρίου ἀχαρνῶν καί γ) Νά προβῆ εἰς τέλεσιν Ἁγίου Μύρου εἰς τήν ὁποίαν θά λάβη μέρος καί ὁ ἵδιος.

Τό Α.Σ.Δ. ἐπεσήμανεν, ὅτι αὕτη ἡ πρωτοφανής διά τά χρονικά τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Ἱερόσυλος παραίτησις, ἐντάσσεται εἰς τά πλαίσια τῆς παγίας προσπαθείας πρός ἐξόντωσιν τῶν ἀντιδρώντων εἰς τήν ἐνεργουμένην προδοσίαν κατά τῆς Ὁμολογίας - Ἐκκλησιολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς καί πρός ἑδραίωσιν τοῦ Παλαιοημερολογιτι­σμοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἐπίσης ἔλαβεν σοβαρῶς ὑπ' ὄψιν ὅτι, καθ' ὅλα τά ἐπακολουθήσαντα μετά τό 1998 ἔτη, ὑπεβλήθησαν ἐκ μέρους τοῦ Σεβ/του Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κηρύκου, τοῦ Μακαριστοῦ Μητροπολίτου Λαρίσης καί Τυρνάβου Παναρέτου, καί τοῦ πιστοῦ Λαοῦ, προφο­ρικαί καί γραπταί καταγγελίαι, ἀλλ' ἐγένοντο καί ΕΚΚΛΗΣΕΙΣ ὑπ' ἀμφοτέρων τῶν ὡς ἄνω Μη­τροπολιτῶν, καθώς καί τοῦ Ἱερομονάχου π. ἀμφιλοχίου καί τοῦ θεολόγου Ἐλευθερίου Γκουτζίδη, πρός Κανονικήν σύγκλησιν καί λειτουργίαν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, Κανονικῶς προσδιοριζομένην ἡμερησίαν Διάταξιν, τήρησιν Πρακτικῶν κ.λπ. ἐνδεικτικῶς ἐλήφθησαν ὑπ' ὄψιν τά ἀπό πάσης ἀπόψεως Ἱστορικά κείμενα: α) «ΟΞΥΝΕΤΑΙ Η ΚΡΙΣΙΣ ΣΥΝΟΔΙΚΟΤΗΤΟΣ» τοῦ Μητροπολίτου Κηρύκου («Ο.Π.» Ἰαν. - Φεβρ. 2003 σελ. 6-22). β) «ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΣ - ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΚΛΗΡΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΙΣΤΟΥ ΠΛΗΡΩΜΑΤΟΣ ΤΗΣ Ι. Μ. ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΥΡΝΑΒΟΥ ΕΠΙ ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 2003 («Ο.Π.» Μάρτιος 2003, σελ. 71). γ) ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ τοῦ Μητροπολίτου Μεσογαίας Κήρυκου Α.Π. 331/31.5.2003 («Ο.Π.» Μάϊος 2003 σελ. 147-159). δ) ἐνστάσεις καί Καταγγελίαι ἐπί τῆς παραιτήσεως τοῦ Μ. Ἀρχ/που Ἀνδρέου («Ο.Π.» Μάιος 2003 σελ. 163-182). ε) Ἔνστασις - Διαμαρτυρία τοῦ Μητροπολίτου Λαρίσης καί Τυρνάβου Παναρέτου («Ο.Π.» Ἰούνιος 2003 σελ. 225-227). στ) Μητροπολίτου Κηρύκου δημοσιευμένα σχετικά κείμενα. («Ο.Π.» ἰούλιος 2003 σελ. 243-253). ζ) Τό ὑπ' Α.Π. 67/26.5.2003 τοῦ Μητροπολίτου Παναρέτου («Ο.Π.» Ἰούλιος 2003 σελ. 253-255). η) Τό ἀπό 30.5.2003 ἔγγραφον τοῦ Μητροπολίτου Βερροίας Ταρασίου («Ο.Π.» Ἰούλιος 2003 σελ. 256). θ) Ἡ ἀλήθεια ἐξ ἐπόψεως Ἱστορικῆς τοῦ θεολόγου Ἐλ. Γκουτζίδη («Ο.Π.» Ἰούλιος 2003 σελ. 272). ι) ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ τοῦ Μητροπολίτου Κηρύκου («Ο.Π.» Μάιος 2004 σελ. 184-186).  ια) «Ἀπόψεις - Προτάσεις - Θέματα» Μητροπολίτου Παναρέτου («Ο.Π.» Μάιος 2004 σελ. 204-205). ιβ) Ὑπόμνημα - Ἀπάντησις τοῦ Ἱερ/χου π. Ἀμφιλοχίου Ταμπουρᾶ («Ο.Π.» Αὔγουστος 2004 σελ. 361-368). ιγ) Ἔκκλητος προσφυγή Ἱερ/χου π. Ἀμφιλοχίου Ταμπουρᾶ («Ο.Π.» Ἰανουάριος 2005 σελ. 20-21 καί 77/80.1.2005) καί ιδ) ὑπ' Α.Π. 401/26.10.2005 ΑΝΟΙΚΤΗ ΠΡΟΣΚΛΗΣΙΣ Μητροπολίτου Κηρύκου. («Ο.Π.» Δεκέμβριος 2005 σελ. 403-412).

Ἐπί τοῦ θέματος, καθ' ὅ κατέλυσαν ἐν τῶ συνόλω της τήν Κανονικήν τάξιν,  ἐνήργησαν δέ καί ἐναντίον αὐτῆς, κατέλυσαν δέ καί τόν Ἱερόν θεσμόν τῆς Συνόδου, μετελθόντες Αὐτόν ὡς ἠτιμωμένον ὄργανον τῶν σχεδίων των, τό ἀνώτατον Συνοδικόν Δικαστήριον συσκεψάμενον ἀποφαίνεται ὅτι «οὐ μικρόν τό ἀδίκημα τῆς διασαλεύσεως τῆς τε Κανονικῆς Τάξεως καί τοῦ θεσμοῦ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου», σημειοῖ δέ ἐκ τοῦ Ἱεροῦ Πηδαλίου τά κάτωθι: «Ὅτι παρά πάντων πρέπει νά φυλάττωνται οἱ θεῖοι Κανόνες ἀπαρασάλευτοι. Οἱ γάρ μή φυλάττοντες, εἰς φρικτά ἐπιτίμια καθυποβάλλονται». «Ταῦτα περί Κανόνων διετάχθω ὑμῖν παρ' ἡμῶν, ὦ ἐπίσκοποι. ὑμεῖς δέ ἐμμένοντες
αὐτοῖς σωθήσεσθε καί εἰρήνην ἔξετε, ἀπειθοῦντες δέ κολασθήσεσθε καί πόλεμον μετ' ἀλλήλων ἀΐδιον ἔξετε,...», «...μηδενί ἐξεῖναι τούς προδηλωθέντας παραχαράττειν Κανόνας ἤ ἀθετεῖν». «Εἰ δέ τις ἀλῶ Κανόνα τινά τῶν εἰρημένων καινοτομῶν ἤ ἀνατρέπειν ἐπιχειρῶν, ὑπεύθυνος ἔσται κατά τόν τοῦτον Κανόνα, ὡς αὐτός διαγορεύει τήν ἐπιτιμίαν δεχόμενος...», «τούς τῶν ἑπτά Συνόδων Κανόνες θέλει κρατεῖν καί τά δόγματα αὐτῶν ὡς τάς θείας Γραφάς», «ὡρίσθη παρά τῶν Ἁγίων Πατέρων χρῆναι καί μετά θάνατον ἀναθεματίζεσθαι, τούς εἵτε εἰς πίστιν, εἴτε εἰς Κανόνας ἀμαρτάνοντας...», «Τοῖς ἐν καταφρονήσει τιθεμένους τούς Ἱερούς καί θείους Κανόνας τῶν Ἱερῶν Πατέρων ἡμῶν, οἵ καί τήν Ἁγίαν Ἐκκλησίαν ὑπερείδουσι, καί ὅλην τήν χριστιανικήν πολιτείαν κοσμοῦντες, πρός θείαν ὁδηγοῦσιν εὐλάβειαν, ἀνάθεμα». (Πηδάλιον, «περί τῶν Ἱερῶν Καόνων» σελ. ιη-κα’), καί «...εἰ μέν γάρ ἐναντίον τοῖς κανόσιν ἐπίσκοπος ἐνέγκη ψῆφον, τιμωρηθήσεται, ἤγουν καθαιρεθήσεται... οὐ γάρ συγγνωστέος ἔσεται λέγων μή εἰδέναι τούς Κανόνας, οὕς ἀναγκάζεται διά γλώσσης ἔχειν σχεδόν ἀεί».

Περαιτέρω ἔλαβεν ὑπ' ὄψιν τούς ὅρους καί προϋποθέσεις τῆς ἀληθοῦς καί Ὀρθοδόξου Συνόδου, ὡς ἐν τῶ ἐγγράφω Α.Π. 209/19.6.2001, ἐσημειώθησαν ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Κηρύκου πρός τήν τότε συνεδριάσασαν Ἱεράν Σύνοδον, ἤτοι:

 «α) Πρέπει ὅλοι οἱ συμμετέχοντες εἰς τήν Σύνοδον ἐπίσκοποι νά ὑγιαίνουν ἐν τῆ Πίστει: «Οὐ γάρ οἷόν τε συνόδω συναριθμηθῆναι τούς περί τήν πίστιν ἀσεβοῦντας» (Μ. Ἀθανασίου, ΒΕΠΕ, 31, 260). Δέν δύνανται ἑπομένως εἰς μίαν Σύνοδον νά εἶναι συμπάρεδροι οἱ «παρά ἀξιοπίστων ἀνθρώπων» κατηγορηθέντες «ἐπί κακοδοξία» καί μάλιστα καταφανῆ.

β) Εἰς μίαν ὀρθόδοξον Σύνοδον ὁποιαδήποτε ἄποψις, διαφωνία, ἔνστασις ἐπί Κανονικοῦ ἤ Δογματικοῦ θέματος, κ.λπ., δέν νοεῖται νά περιφρονῆται καί νά παραγκωνίζεται καί οὕτω νά ἀποσιωπᾶται τό θέμα, νά φιμώνεται τό Συνοδικόν μέλος μέ συμπεριφοράν ἐξουσιαστικήν καί ἀλαζονικήν, κ.λπ. Δηλαδή εἰς μίαν Ὀρθόδοξον Σύνοδον πρῶτον Ἱεραρχοῦνται τά θέματα καί κατόπιν ἀντιμετωπίζονται καί τακτοποιοῦνται ταῦτα ἐλεύθερα καί πέραν σκοπιμοτήτων ἤ παρεμβολῶν τρίτων. Οἱ μετέχοντες δέον νά ἔχουν εἰλικρινῆ διάθεσιν νά συζητήσουν καί νά ἀποφασίσουν ὄχι κατά τό ἴδιον θέλημα ἤ καί ἀλλοτρίων, ἀλλά κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Τό φαινόμενον τῆς καταλύσεως τοῦ ὅρου αὐτοῦ συναντῶμεν πληθωρικῶς καί εἰς τάς ἡμέρας μας, καί αὐτό εἶναι ἐκεῖνο τό ὁποῖον ἀλλοτριώνει ἐπισκόπους, ἀλλά καί ὁλοκλήρους Συνόδους ἀπό τό ὀρθόδοξον Συνοδικόν σύστημα.

γ) Ἐν Συνόδω εἶναι ἐλεύθερος ὁ Ὀρθόδοξος λόγος εἰς ὅλα τά μέλη, δέν περιφρονεῖται κανείς, οὔτε μέ τήν πρόφασιν ἐλλείψεως χρόνου ἤ δι' ἄλλον τινά λόγον, ἀλλά συζητῶνται καί ἐξετάζονται ἐλεύθερα τά θέματα καί ἀναζητεῖται τό δίκαιον, τό ἀληθές καί οὕτω καταλήγει ἡ Σύνοδος εἰς τό «ἔδοξε τῶ Ἁγίω Πνεύματι καί ἡμῖν» (Πράξ. ΙΕ, 7 καί 28). Λειτουργεῖ ἡ Ἱερά Σύνοδός μας κατ' αὐτά τά πρότυπα, ἤ ἠλλοιώθη εἰς τάς ἡμέρας μας ἡ λειτουργία τοῦ Συνοδικοῦ θεσμοῦ καί ὡς ἐκ τούτου προκύπτει ἔντονος ἡ κρίσις Συνοδικότητος;

δ) Εἶναι ἀδιανόητον νά ἔρχωνται εἰς τήν Σύνοδον ἔξωθι προειλημμέναι ὑπό τρίτων ἀποφάσεις, διότι τό προαποφασίζειν ἐξωσυνοδικῶς καί δή παρά ἐξωσυνοδικῶν, καί ἔν τισιν καί ἐξωεκκλησιαστικῶν προσώπων, ἀποτελεῖ οὐσιαστικήν κατάλυσιν τῆς Συνόδου καί ἀναιδῆ ἐμπαιγμόν τοῦ Συνοδικοῦ θεσμοῦ τῆς ὀρθοδοξίας, βλάπτει τό ἔργον τῆς Ἐκκλησίας καί ἐν τέλει ἀποτελεῖ τήν ἐσχάτην βλασφημίαν κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

ε) Αἱ Συνοδικαί ἀποφάσεις καί σήμερον δέον νά διέπωνται, καί νά ἕπωνται καί νά συμφωνοῦν πρός τάς ἀποφάσεις καί τά θέσμια ὅλων τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν καί λοιπῶν ὀρθοδόξων Συνόδων, διά τῶν ὁποίων ἐνήργησεν ἡ μία Χάρις τοῦ ἑνός Ἁγίου Πνεύματος. Μόνον οὕτω διαφυλάσσεται ἡ Ἀποστολικότης καί ἡ Πατερικότης, ἡμεῖς δέ παραμένομεν Ὀρθόδοξοι καί γνήσιοι Αὐτῆς ἐπίσκοποι. Οὕτω μόνον δυνάμεθα νά λέγωμεν μετά τῶν Πατέρων τῆς Δ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου: «Αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ Πίστις τῶν Ἀποστόλων, πάντες οὕτω πιστεύομεν. Οἱ Ὀρθόδοξοι οὕτω πιστεύουσιν».

στ) Διά νά κριθῆ τελικῶς μία Σύνοδος, ὡς ὄντως Ὀρθόδοξος, εἶναι ἀναγκαῖον αἱ ἀποφάσεις της νά γίνουν ἀποδεκταί καί ὑπό τῆς καθ' ὅλου Ἐκκλησίας. Δηλαδή ὑπό πάντων τῶν Ὀρθοδόξων Ἱεραρχῶν, τῶν λοιπῶν Κληρικῶν, τῶν Μοναχῶν καί τῶν λαϊκῶν. Ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ ὁμολογητής λέγει: «Τάς γενομένας Συνόδους ἡ εὐσεβής πίστις κυροῖ καί πάλιν, ἡ τῶν δογμάτων ὀρθότης κρίνει τάς Συνόδους». (Πηδάλιο, σελ. 118).

Ἐξαιρέτως ὅμως ἔλαβεν ὑπ' ὄψιν τάς σχετικάς Πατερικάς ρήσεις καί τούς Ἱερούς Κανόνας:

α) Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέγει, ὅτι καί τρία μόνον ἄτομα νά κρατήσουν ἀκεραίαν τήν ὀρθήν Πίστιν, αὐτά μόνον ἀποτελοῦν τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ (P.G. 55, 158 καί 160, 203). Καί ὁ ἅγιος Νικηφόρος ὁ ὁμολογητής προσθέτει: «Εἰ δέ καί πάνυ ὀλίγοι ἐν τῆ εὐσεβεία καί ὀρθοδοξία διαμείνωσιν, ο'ῦτοι εἰσίν Ἐκκλησία καί τό κῦρος καί ἡ προστασία τῶν ἐκκλησιαστικῶν θεσμῶν ἐν αὐτοῖς κεῖται, κἄν αὐτοῖς ὑπέρ τῆς εὐσεβείας κακοπαθῆσαι δεήσοι».

β) Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης περί ἀντικανονικῶν Συνόδων λέγει: «...Συνόδους συνεκρότησαν μεγάλας καί παμπληθεῖς καί Ἐκκλησίαν Θεοῦ ἑαυτούς 'ωνομάκασι, καί ὑπέρ Κανόνων ἐφρόντισαν τῶ δοκεῖν κατά Κανόνων τό ἀληθές κινούμενοι (φρόντισαν νά φαίνωνται πώς ἐργάζονται ὑπέρ τῶν Κανόνων ἐνῶ στήν πραγματικότητα ἐστρέφοντο κατά τῶν Κανόνων). Τί δή θαυμαστόν, εἰ καί πέντε καί δέκα ἐπίσκοποι, συναχθέντες τόν ὑπό τῶν Κανόνων καθηρημένον κατά τάς δύο αἰτίας ἠθώωσαν, λύσαντες τοῦ Ἱερουργεῖν; Συνόδους τοίνυν, δέσποτα, οὐ τό Ἁπλῶς συνάγεσθαι Ἱεράρχας τε καί Ἱερεῖς, κἄν πολλοί 'ῶσιν (κρείσσων γάρ εἷς ποιῶν τό θέλημα τοῦ Κυρίου, ἤ μύριοι παραβαίνοντες), ἀλλά τό ἐν ὀνόματι Κυρίου, ἐν τῆ εἰρήνη καί φυλακῆ τῶν Κανόνων. Καί τό δεσμεῖν καί λύειν οὐχ ὡς ἔτυχεν, ἀλλ' ὡς δοκεῖ τῆ ἀληθεία, καί τῶ κανόνι, καί τῶν γνώμονι τῆς ἀκριβείας. Εἰ δείξωσιν οἱ συνελθόντες τοῦτο πεποιηκότες καί ἡμεῖς σύν αὐτοῖς. Εἰ οὐ δεικνύουσι, ἐκβαλέτωσαν τόν ἀνάξιον, ἵνα μή τις εἰς κατηγόρημα αὐτοῖς καί τοῖς μετέπειτα γενεαῖς παραδοθήσεται... καί ἐξουσία τοῖς Ἱεράρχαις ἐν οὐδενί δέδοται ἐπί πάση παραβάσει κανόνος, ἤ μόνον στοιχεῖν τά δεδογμένα καί ἔπεσθαι τοῖς προλαβοῦσιν». (P.G. 99, 1049).

γ) Ὡσαύτως ἔλαβεν ὑπ' ὄψιν τόν Α’ Κανόνα τοῦ Ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας, ὅστις κανονίζει ὅτι ἡ Κανονική εὐταξία ἀποτελεῖ τήν βάσιν τῆς ἑνότητος καί ἀγάπης: «Ἕκαστα τῶν καθ' ἡμᾶς πραγμάτων, ὅταν εὐθύ φέρηται κανονικῆς εὐταξίας, οὐδένα μέν ἡμῖν ἐντίκτει θόρυβον, ἀπαλλάττει δέ καί τῆς παρά τινων δυσφημίας, μᾶλλον δέ καί τάς παρά τῶν εὖ φρονούντων εὐφημίας ἡμῖν προξενεῖ. Τίς γάρ οὐκ ἄν ἀποδέξαιτο ψῆφον ἀπροσκλινῆ, `ήπερ ἄν γένοιτο παρά τινων; ἤ πῶς τό κρίνειν ὀρθῶς καί ἐννόμως οὐκ ἀνεπίπληκτον ἔσται, μᾶλλον δέ παντός ἐπαίνου μεστόν;...».

δ) Τόν ΙΗ’ τῆς Δ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου: «Τό τῆς συνωμοσίας, ἤ φατρίας, ἔγκλημα καί παρά τῶν ἔξω νόμων πάντη κεκώλυται, πολλῶ δή μᾶλλον ἐν τῆ τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησία τοῦτο γίνεσθαι ἀπαγορεύειν προσήκει. Εἵ τινες τοίνυν κληρικοί, ἤ μονάζοντες, εὑρεθεῖεν συνομνύμενοι, ἤ φατριάζοντες, ἤ κατασκευάς τυρεύοντες ἐπισκόποις, ἤ συγκληρικοῖς, ἐκπιπτέτωσαν πάντη τοῦ οἰκείου βαθμοῦ». (Πηδάλιον τῆς Νοητῆς Σιών, σελ. 200).

ε) Τόν ΙΕ’ τῆς Πρωτοδευτέρας Ἁγίας Συνόδου: «Οἱ γάρ δι' αἵρεσίν τινα, παρά τῶν Ἁγίων Συνόδων ἤ Πατέρων κατεγνωσμένην, τῆς πρό τόν πρόεδρον κοινωνίας ἑαυτούς διαστέλλοντες, ἐκείνου τήν αἵρεσιν δηλονότι δημοσία κηρύττοντος καί γυμνῆ τῆ κεφαλῆ ἐπ' Ἐκκλησίας διδάσκοντος, οἱ τοιοῦτοι οὐ μόνον τῆ κανονικῆ ἐπιτιμήσει οὐχ ὑποκείσονται, πρό συνοδικῆς διαγνώσεως ἑαυτούς της πρός τόν καλούμενον ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες, ἀλλά καί τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται. Οὐ γάρ ἐπισκόπων, ἀλλά ψευδεπισκόπων καί ψευδοδιδασκάλων κατέγνω­σαν, καί οὐ σχίσματι τήν ἕνωσιν τῆς Ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλά σχισμάτων καί μερισμῶν τήν Ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ρύσασθαι». (ΙΕ’ Κανών Πρωτοδευτέρας Συνόδου).

στ) Ἐπί πᾶσι τούτοις λαμβάνεται ὑπ' ὄψιν ἡ στάσις καί οἱ λόγοι τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, ὅστις ἠρνήθη κάθε ἐκκλησιαστικήν «κοινωνίαν», ὄχι μόνον μέ ὅσους ἐδέχθησαν τήν «ψευδένωσιν», ἀλλά καί μέ ὅσους ἐκοινώνουν μέ αὐτούς, οἱ ὁποῖοι ἐδέχθησαν τήν «ψευδοένωσιν»! Συγκεκριμένα ὁ ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός ἠρνήθη νά ἔλθη εἰς οἱανδήποτε ἐπαφήν μέ τόν νέον Πατριάρχην, τόν Λατινόφρονα Μητροφάνην, καί τούς ὁμόφρονάς του ἐπισκόπους. Δικαιολογῶν τήν στάσιν του γράφει: «...Οὔτε βούλομαι, οὔτε δέχομαι τήν αὐτοῦ, ἡ τήν μετ' αὐτοῦ κοινωνίαν, τό παράπαν οὐδαμῶς... ὥσπερ οὔτε γεγονυῖαν ἕνωσιν καί τά δόγματα Λατινικά, ἅπερ ἐδέξατο αὐτός καί οἱ μετ' αὐτοῦ... Πέπεισμαι γάρ ἀκριβῶς, ὅτι ὅσον ἀποδιίσταμαι τούτου καί τῶν τοιούτων, ἐγγίζω τῶ Θεῶ καί πᾶσι τοῖς πιστοῖς καί Ἁγίοις Πατράσι. Καί ὥσπερ τούτων χωρίζομαι, οὕτως ἑνοῦμαι τῆ ἀληθεία καί τοῖς Ἁγίοις Πατράσι τοῖς θεολόγοις τῆς Ἐκκλησίας...» (P.G. 160, 536 CD).

ζ) Τέλος καί τούς λόγους τοῦ Γενναδίου Σχολαρίου, ὅστις καθορίζει μέ ἄριστον τρόπον τήν στάσιν τῶν ὀρθοδόξων, ἔναντι τῶν ἐπισκόπων. Γράφει εἰς μίαν ἐπιστολήν του πρός τούς μοναχούς: «Τούς ἐπισκόπους ὑμῶν ἐπιτηρεῖτε ἵνα ὦσιν Ὀρθόδοξοι, καί μή διδάσκουσι δόγματα ἐναντίον τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, μηδέ τοῖς αἱρετικοῖς, ἤ τοῖς ἀπεσχισμένοις συλλειτουργῶσι. Τά δέ ἄλλα, ἤ τῆς ἀγνοίας αὐτῶν εἰσί καί τῆς τοῦ καιροῦ κακίας καί εἰσί συγγνωστοί, ἤ τῆς προαιρέσεως αὐτῶν καί αὐτοί μόνοι ἀπολογήσονται τῶ Θεῶ» (Πατριάρχου Νεκταρίου, Ἐπιτομή Ἱεροκοσμικῆς Ἱστορίας, ἐκδόσεις Ἱερᾶς Μονῆς Σινᾶ, Ἀθῆναι 1980, σελ. 231).

η) Τόν Θ’ Κανόνα τοῦ Ἁγίου Νικηφόρου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως ὅστις λέγει μεταξύ ἄλλων: «Τό γάρ ἐκ μέρους εὐσεβεῖν καί ἐκ μέρους κοινοῦσθαι βέβηλον». (Πηδάλιον 738 ε). Ἐν προκειμένω τό Α.Σ.Δ. ἐπισημαίνει ὅτι τάς αὐτάς βεβηλότητας ἐσημείωνεν ἡ ἀπόφασις τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς ἡ ὁποία ὑπῆρξεν ἄκρως ἀντιφατική, ἀφοῦ ἀφ' ἑνός ἀναγνωρίζει τάς χειροτονίας τοῦ 1948 καί ἀφ' ἑτέρου ἐπικαλεῖται τόν Η’ Κανόνα τῆς Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὁ ὁποῖος ἀφορᾶ χειροθεσίαν ἐπί σχισματικῶν. Τοιαύτην καί πλέον φοβεράν βεβηλότητα παρουσιάζουν καί αἱ «ἀποφάσεις» τοῦ κ. Νικολάου καί τοῦ Συνεδρίου του, ἀφοῦ δι' αὐτῶν, ἀφ' ἑνός μέν λέγουν ὅτι διαφυλάττουν τήν ὁμολογίαν καί ἔχουν τήν Γνησίαν ἀποστολικήν Διαδοχήν ἐκ τῶν χειροτονιῶν τοῦ ἐπισκόπου Ματθαίου, ἀφ' ἑτέρου δέ ὅτι ἐδέχθησαν ὅλοι χειροθεσίαν ἐπί σχισματικῶν καί «μᾶς περιρρέει ἡ ἀνομία τῆς χειροθεσίας».

θ) Τόν ΞΒ Κανόνα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, τόν διαγορεύοντα: «Εἴ τις Κληρικός διά φόβον ἀθρώπινον... ἀρνήσηται τό ὄνομα τοῦ Κληρικοῦ καθαιρείσθω. Μετανοήσας δέ ὡς λαϊκός δεχθήτω». Εἰς τήν ὑποσημείωσιν τοῦ Κανόνος τούτου ἀναγράφεται καί τό τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου: «ἀρνήσεως οὐδέν χεῖρον Ἁμάρτημα». Βάσει αὐτοῦ τοῦ Κανόνος καθηρέθη ὁ ποτέ Κορινθίας Κάλλιστος, καθ' ὅσον ἐν ἔτει 1976-1977 ἠρνήθη τήν προτέραν ὁμολογίαν του, ὅτι τήν 17ην Σεπτεμβρίου 1971 ἐδέχθη μίαν Ἁπλῆν συγχωρητικήν εὐχήν καί ὑπαναχωρήσας ἐκήρυξε «γυμνῆ τῆ κεφαλῆ» ὅτι ἐδέχθη «χειροθεσίαν ὡς πρώην σχισματικός», ὅπερ σημαίνει ὅτι ἠρνήθη τήν ἀρχιερωσύνην του. Εἰς τόν ἵδιον Κανόνα ὑπόκεινται καί ὅσοι ἐκ τῶν ὑστέρων κηρύττουν ὅτι τό 1971 ἐδέχθησαν χειροθεσίαν κατά τόν Η’ Κανόνα τῆς Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (βλ. ἀπόφασιν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς, Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα 54/76 Πλημμελειοδικείου Πειραιῶς, τό ὁποῖον ἀπεδέχθη πανηγυρικῶς ὁ τότε Πειραιῶς Νικόλαος, ἐπιστολάς πρώην Ἀργολίδος Παχωμίου καί τήν ὑπ' ἀριθμ. 3280/28.11.2007 κοινήν ἐγκύκλιον τῶν «Νικολαϊτῶν», κείμενα καθ' ἅ «ὅλοι ἔχομεν τήν χειροθεσίαν παρά χειροθετηθέντων ὡς πρώην σχισματικῶν»). Εἰς τό ἐπιτίμιον αὐτοῦ τοῦ Κανόνος ὑπόκειται καί ὅστις Ὀρθόδοξος Κληρικός κανονικῶς χειροτονημένος δεχθῆ δευτέραν χειρο­τονίαν εἵτε παρ' ὀρθοδόξων, ὁπότε καθαιρεῖται καί αὐτός καί ὁ χειροτονήσας, εἵτε παρά κακο­δόξων, ὁπότε οὗτος καθαιρεῖται καί ἀφορίζεται.

Κατόπιν τῶν ἀνωτέρω, ἐνδεικτικῶς μόνον σημειωθέντων, τό Α.Σ.Δ. τρανῶς διαπιστώνει ὅτι ἡ ὁμάς τῶν Νικολαϊτῶν ὄχι  μόνον δέν ἐφύλαξεν ἀπαρασαλεύτως τούς Ἱερούς Κανόνας, ἀλλ' οὐδένα ἔλαβεν ὑπ' ὄψιν, διότι διά τῆς Κανονικῆς ὁδοῦ δέν θά εὐωδοῦτο, ἀλλά καί θά ἀπεκλείετο ἡ ἐσχάτη ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ των κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ἐκκλησιομαχία των, καί ἐν τέλει ἡ σωρεία τῶν ληστρικῶν καί βαρβάρων ἀποφάσεών των κατά τῶν ὀρθοδόξων ἐπισκόπων, Κληρικῶν καί Λαϊκῶν. Διά τόν λόγον αὐτόν, τό Α.Σ.Δ. ΑΠΟΦΑΙΝΕΤΑΙ ὅτι αὗται οὐδέν πραγματικόν ἀποτέλεσμα παραγαγοῦσαι εἰσίν ἄκυροι καθ' ὦν ἐξεδόθησαν, ἐπί τῶν κεφαλῶν ὅμως αὐτῶν ἐπεσώρευσαν ἅπαντα τά ἐπιτίμια τοῦ συνόλου τῶν θείων καί Ἱερῶν Κανόνων.

ΕΠΙ ΤΗΣ Β’ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ ΗΤΟΙ, ΕΠΙ ΤΗΣ ΜΕ Α.Π. 3280 ἀπό
28.11.2007 «ΕΓΚΥΚΛΙΟΥ» ΤΩΝ, ΤΩΝ ΑΠΟ 1974 ΚΑΙ 2004 «ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ»
ΤΟΥ ΠΡ. ΑΡΓΟΛΙΔΟΣ ΠΑΧΩΜΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ «54/76 ΑΠΑΛΛΑΚΤΙΚΟΥ ΒΟΥΛΕΥΜΑΤΟΣ» ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΠΡ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

Ἐπί τοῦ δευτέρου τούτου θέματος σύσσωμον τό ΑΝΩΤΑΤΟΝ ΣΥΝΟΔΙΚΟΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΝ ἐγκύψαν ἐπί τῶν ἀνωτέρω κειμένων, εὐχερῶς διεπίστωσεν ὅτι οἱ δύο οὗτοι ἀρχιερεῖς, (Παχώμιος καί Νικόλαος), ἤδη ἀπό τό 1974 καί 1976 κατέστησαν ἑαυτούς αὐτόχρημα βλασφήμους καί ἐσχάτους ἐκκλησιομάχους. Αὐτήν τήν ὄντως φρικτήν προκύπτουσαν βλασφημίαν καί τήν ἐσχάτην προδοσίαν των, στηρίζουν ἐπί τοῦ ΨΕΥΔΟΥΣ περί «χειροθεσίας» των, τήν ὁποίαν, κατά τά κείμενά των, δῆθεν ἐδέχθη ἡ Ἱερά Σύνοδος ἐν ἑλλάδι τήν 15/28ην ὀκτωβρίου 1971, ὅπερ ἀποτελεῖ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΣΚΟΠΙΜΟΝ ΚΑΙ ΙΕΡΟΣΥΛΟΝ ΚΑΚΟΗΘΕΣ ΨΕΥΔΟΣ! Τό ψεῦδος των τοῦτο συντρίβεται ὑπό τῆς Ἱστορικῆς καί ἐξ ἀντικειμένου ΑΛΗΘΕΙΑΣ, καθ' ἥν ἡ Ἱερά Σύνοδος, τήν ἐπιστρέψασαν (3.10.1971) ἐξ ἀμερικῆς Ἱεραποστολικῶς μεταβάσαν ἐκεῖ ἐξαρχίαν, ἐδέχθη κατόπιν τῶν σαφῶν καί ρητῶν Δηλώσεων Αὐτῆς, καθ' ἅς ἡ Ἱεραποστολή ἐστέφθη ὑπό πλήρους ἐπιτυχίας, ἤτοι: Ἡ Ρωσική Σύνοδος κατ' ἀρχάς ἀπεδέχθη καί ὡμολόγησεν τήν ἐκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, κατόπιν δέ τούτου ἐκηρύχθη καί ἡ Ἕνωσις τῶν δύο ἐκκλησιῶν, Ἑλλάδος καί Ρωσικῆς Διασπορᾶς, καί τότε, ἐν τῆ ἰδία Συνόδω (15/28.9.1971), ἐτέθη καί τό θέμα τῶν ἐπισκοπικῶν χειροτονιῶν τοῦ 1935 καί ἰδιαιτέρως τοῦ 1948. Ἐπ' αὐτῶν ἡ Ρωσική Σύνοδος ἀπεφάνθη ὅτι ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙ τάς χειροτονίας τοῦ 1935, ἐξαιρέτως δέ τήν ἀπό Σεπτεμβρίου 1948, ὑπό μόνου τοῦ ἀοιδίμου Βρεσθένης Ματθαίου τελεσθεῖσαν πρώτην χειροτονίαν, (τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Σπυρίδωνος εἰς ἐπίσκοπον Τριμυθοῦντος τῆς Κύπρου), τονίζουσα ὅτι ὁ μακαριστός Βρεσθένης Ματθαῖος, χειροτονήσας μόνος του, δέν ἡμάρτησεν κατά τῆς Ἐκκλησίας, ἀφοῦ ἐνήργησεν κατ' ἀπόλυτον ἐκκλησιαστικήν ἀπαίτησιν καί δεοντολογίαν, καί ὄχι πρός δημιουργίαν φατρίας ἤ σχίσματος!

Ἐπί τούτοις καί ἡ ἰδία ἐξαρχία, ἄμα τῆ ἐπιστροφῆ της, ΔΙΕΨΕΥΣΕΝ τήν περιρρέουσαν φήμην περί «χειροθεσίας» τῶν δύο «ἐπισκόπων» μας ἐν Ἀμερικῆ καί διευκρίνισεν ὅτι ὡς τοιαύτην οἱ ἀνεύθυνοι ἐξέλαβον καί ἐπροπαγάνδισαν τήν συγχωρητικήν εὐχήν, δεδομένου ὅτι καί ἐπί ἀναγνώσεως συγχωρητικῆς εὐχῆς εἰς ἐξομολογούμενον, ἀλλά καί εἰς κάθε ἄλλην περίπτωσιν γίνεται ἐπίθεσις χειρῶν.

Τό Α.Σ.Δ. ἡρεύνησεν τάς πηγάς καί διεπίστωσεν τήν ἀπόλυτον καί ἀδιάκοπον συνείδησιν καί συνέπειαν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, καθ' ὅλα τά ἀπό τό 1971 ἔτη μέχρι καί τό 2004 καί 2008, ἐξαιρέτως δέ τό γεγονός ὅτι κατά τό 1976, ἡ Ἱερά Σύνοδος, τόν κατά τό ἔτος ἐκεῖνο ὑπαναχωρήσαντα ἐκ τῶν ὡς ἄνω δηλώσεων Κορινθίας Κάλλιστον, ΟΜΟΦΩΝΩΣ ΚΑΘΗΡΕΣΕΝ μέ τήν ὑπ' Α.Π. 1353/28.10. 1977 ἀπόφασίν της, («Κ.Γ.Ο.» Τόμος 22ος Τεῦχος 10ον Ὀκτώβριος 1977), ΩΣ ΒΛΑΣΦΗΜΟΝ, ΕΚΚΛΗΣΙΟ­ΜΑΧΟΝ, ΚΑΙ ΑΡΝΗΤΗΝ ΤΗΣ ΑΡΧΙΕΡΩΣΥΝΗΣ ΤΟΥ. Καί μόνον ἐκ τοῦ ἀνωτέρω γεγονότος, ἐγείρεται πελώριον τό σκληρόν ἐρώτημα, ΠΩΣ οἱ δύο οὗτοι ἐπίσκοποι, Νικόλαος καί Παχώμιος, συμμετεῖχον εἰς τό ἐν λόγω ἀνώτατον Συνοδικόν Δικαστήριον, ΕΚΡΙΝΑΝ ΚΑΙ ΕΔΙΚΑΣΑΝ καί ἐν τέλει ὑπέγραψαν ὁμοφώνως τήν ὡς ἄνω κατά τοῦ Καλλίστου Καθαιρετικήν ἀπόφασιν, ὅταν οὗτοι πρό τοῦ 1977 εἶχον διακηρύξει ΕΓΓΡΑΦΩΣ, (πλήν ἐκράτουν τά κείμενα εἰς τήν ἀφάνειαν), ὄχι μόνον ἐκεῖνο, τό ὁποῖον ὑπαναχωρήσας ἐδήλωσεν ὁ Κάλλιστος, δηλαδή, ὅτι αὐτός εἰς τήν ἀμερικήν δέν ἐδέχθη συγχωρητικήν εὐχήν, ὅπως ἀρχικῶς ἐδήλωσεν, ἀλλά «χειροθεσίαν κατά τόν Η’ Κανόνα τῆς Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου», ἀλλά ΨΕΥΔΟΜΕΝΟΙ ΔΙΕΚΗΡΥΞΑΝ ΟΤΙ ΚΑΙ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ ΕΛΑΒΕΝ ΧΩΡΑΝ Η ΙΔΙΑ «ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑ»(!), ΤΗΝ ΔΕ 29.11.2007 ΤΟ ἄκρως Ἱερόσυλον ΨΕΥΔΟΣ ΤΩΝ ΤΟ ΔΙΕΚΗΡΥΞΑΝ ΚΑΙ «ΣΥΝΟΔΙΚΩΣ»!!!

Εἰς τό σημεῖον αὐτό τό Δικαστήριον ἐπισημαίνει καί ὑπογραμμίζει τήν ἀσυνέπειαν καί τάς εὐθύνας τῶν ἀνωτέρω δύο ἐπίορκων ἐπισκόπων, διότι ὁ μέν Κάλλιστος ὑπαναχωρήσας τό 1976, δέν εἶπεν ὅτι ἐνηργήθη τι περί «χειροθεσίας» ἐν Ἑλλάδι, ἀλλ' ὅτι αὐτός προσωπικῶς τήν 17ην Σεπτεμβρίου 1971 ἐδέχθη χειροθεσίαν καί ὄχι συγχωρητικήν εὐχήν. Ἀντιθέτως οἱ Νικόλαος καί Παχώμιος διακηρύσσουν, ὁ μέν ἀπό τό 1976, ὁ δέ ἀπό τό 1974 καί ἐπαναλαμβάνει τό 2004, ὅτι τόσον ἐν Ἀμερικῆ οἱ δύο ἐπίσκοποί μας, ὅσον καί ἐν ἑλλάδι οἱ λοιποί ἀρχιερεῖς, ἐδέχθησαν χειροθεσίαν κατά τόν Η’ Κανόνα! Ἐδῶ εὑρίσκεται ἡ ἀπαρχή τῆς ἐπιχειρηθείσης προδοσίας των, ἀλλά προκύπτει καί τό ΨΕΥΔΟΣ καί τό ΗΘΟΣ των, διότι ΠΩΣ τό 1977 καθήρεσαν τόν Κάλλιστον, ἐνῶ ἡ αἰτία τῆς καθαιρέσεώς του προηγεῖται εἰς αὐτούς τούς δύο καί δή εἰς πολύ μεγαλυτέρας καί φρικτάς διαστάσεις; Αὐτό μαρτυρεῖ ἀπολύτως ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΥΣ ρασοφόρους, ἐν ταυτῶ δέ καταδεικνύει τό ἀδίστακτον, σκόπιμον, ὑστερόβουλον ἀλλά καί ἄκρως Ἱερόσυλον καί ἐκκλησιομάχον ΨΕΥΔΟΣ των.

Ἐπίσης τό Α.Σ.Δ., ΕΠΙΣΗΜΑΙΝΕΙ ὅτι αἱ συνέπειαι αὐτοῦ τοῦ ΨΕΥΔΟΥΣ ἐπεκτείνονται ἐφ' ὅλων τῶν ἐπισκόπων καί λοιπῶν Κληρικῶν, οἱ ὁποῖοι ἔχοντες κοινωνίαν μετά τῶν ὡς ἄνω δύο «ἐπισκόπων», καθίστανται μέτοχοι καί κοινωνοί τοῦ ἰδίου Ἱεροσύλου ψεύδους καί δή διά τόν σκοπόν, ὁ ὁποῖος ἐπενοήθη καί διετυπώθη ὑπό τῶν δύο ἐπισκόπων τό 1974 καί 1976, καί πάλιν τό 2004, ἐνῶ τήν 28ην Νοεμβρίου 2007 τό ἴδιον ψεῦδος ΩΜΟΛΟΓΗΘΗ ΚΑΙ ΔΙΕΚΗΡΥΧΘΗ ΚΑΙ «ΣΥΝΟΔΙΚΩΣ», κατά τόν πλέον ἀπατηλόν καί πλάνον τρόπον!

Εἰς τό σημεῖον αὐτό καί πάλιν, ἰδιαιτέρως ΕΠΙΣΗΜΑΙΝΕΤΑΙ ὅτι, προκειμένου νά ἐπιβληθῆ τό ἐν λόγω ψεῦδος, προηγήθη ἡ «συλλήβδην ΚΑΤΑΛΥΣΙΣ ΤΗΣ ΚΑΝΟΝΙΚΗΣ ΤΑΞΕΩΣ, ἀλλά καί ἡ ΚΑΤΑΛΥΣΙΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΠΟΙΗΣΙΣ ΤΟΥ ΣΥΝΟΔΙΚΟΥ ΘΕΣΜΟΥ. Οὕτο προέκυψεν καί ἡ μακρά σειρά τῶν ληστρικῶν καί σκοπίμων πράξεών των, αἱ ὁποῖαι ἐμπίπτουν καί εἰς τό κοινόν Ποινικόν Δίκαιον, τό ὁποῖον ὅμως οὐδείς διανοεῖται νά θέση ὑπεράνω τοῦ Θείου Δικαίου, ἤγουν τῆς Κανονικῆς Τάξεως, τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί τῶν Συνοδικῶν Δικαστηρίων.

 Ἐπίσης ΕΠΙΣΗΜΑΙΝΕΤΑΙ ὅτι ἡ ὅλη κατ' αὐτῶν τῶν πράξεών των, δικαστική δεοντολογία τοῦ Α.Σ.Δ. δέν εἶναι ἡ ἐκδίκησις καί τιμωρία τῶν ὑπό τάς ὡς ἄνω κατηγορίας τελούντων, ἀλλά ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ Η ΑΛΗΘΕΙΑ, Η ΠΕΡΙΦΡΟΥΡΗΣΙΣ τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας καί πρό πάντων ἡ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ τῶν ἐπισκόπων καί Πρεσβυτέρων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Σκοπός τοῦ Δικαστηρίου μας εἶναι ἡ διαφώτισις καί αὐτῶν τῶν ἰδίων, ἀλλά καί παντός παρασυρθέντος, ἵνα ἔλθουν εἰς ἐπίγνωσιν, μετανοήσουν καί ἀποπτύοντες τήν προδοσίαν ἐπιστρέψουν εἰς τήν Ἐκκλησίαν.

Ἐπί τούτοις, τό Α.Σ.Δ. καθιστᾶ σαφές ὅτι τά κατά τῆς Ἐκκλησίας ἀδικήματα τῶν δύο ἐπισκόπων, ἀλλά καί ὅλων τῶν κοινωνούντων αὐτοῖς, δέν περιορίζονται μόνον εἰς τά ἀνωτέρω, ἀφοῦ διά τῶν συγκεκριμένων κειμένων των, δέχονται καί ὁμολογοῦν ὅτι:

α) Ὁ ἀοίδιμος Βρεσθένης Ματθαῖος ἀποκηρύξας τό 1937 τόν βλάσφημον κατά τῆς Ὁμολογίας - Ἐκκλησιολογίας τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομον, «ἀπεκόπη - ἀπεσχίσθη ἐκ τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς Συνόδου τοῦ πρ. Φλωρίνης καί ἵδρυσεν μίαν ἄλλην δευτέραν σχισματικήν Ἐκκλησίαν Παλαιοημερολογιτῶν»! (54/76 Βούλευμα).

β) Δέχονται ἐπίσης καί κηρύσσουν ὅτι ἀπό τό 1937 καί μέχρι τό 1971 ἦσαν σχισματικοί, ἄμοιροι πάσης χάριτος, καί ὡς ἐκ τούτου ψευδοχριστιανοί, ψευδοϊερεῖς καί ψευδεπίσκοποι, οἱ ὁποῖοι μόλις τό 1971, μετά τήν ἐκ τῶν ὑστέρων ψευδῶς προβαλλομένην «χειροθεσίαν» των ὡς ἐπί σχισματικῶν, κατά τόν Η’ Κανόνα τῆς Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, κατεστάθησαν «Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί καί κανονικοί Κληρικοί καί ἐπίσκοποι»! Δηλαδή, τόσον οἱ δύο πρῶτοι, Νικόλαος καί Παχώμιος, ὅσον καί οἱ λοιποί τῆς ὁμάδος των, ἀποτελοῦν πρωτοφανές φαινόμενον ἀσυστόλου ψεύδους, βλασφημίας καί ἐκκλησιομαχίας!

Ὡσαύτως τό Α.Σ.Δ. λαμβάνει σοβαρῶς ὑπ' ὄψιν του, ὅτι καί ἡ ἀπό τό 1974 ἀρξαμένη Ποινική Δίωξις κατά τοῦ Πειραιῶς Νικολάου, ἦτο ἀποκλειστικῶς ἐνέργεια τοῦ τότε Νεοημερολογίτου Μητροπολίτου Πειραιῶς Χρυσοστόμου Ταβλαδωράκη καί τῶν τότε ἀρχιμανδριτῶν Χριστοδούλου Παρασκευαΐδη, Ἀλεξίου Βρυώνη καί Μελετίου Καλαμαρᾶ, οἱ ὁποῖοι μέ τήν προσφυγήν των εἰς τά Ποινικά Δικαστήρια κατά τοῦ τότε ἐπισκόπου Νικολάου Μεσσιακάρη «ὡς ἀντιποιουμένου ἐκκλησιαστικόν λειτούργημα», ΔΕΝ ΕΠΕΔΙΩΚΟΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΔΙΚΗΝ ΤΟΥ, ἀλλ' ἀντιθέτως ΤΗΝ ΑΘΩΩΣΙΝ ΤΟΥ, ὑπό τόν ὅρον καί προϋπόθεσιν ὅτι οὗτος ἀπολογούμενος καί ἐπιζητῶν τήν παῦσιν τῆς Ποινικῆς διώξεώς του, θά ἐπεκαλεῖτο τήν «ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΝ», τήν ὁποίαν ἀναφέρει ἡ 16-11/15/28.9.1971 Συνοδική πράξις τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς. Τοῦτο δέ διότι ἡ δήλωσίς του αὕτη θά ἤνοιγεν τήν ὁδόν πρός λύσιν τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ, ἀφοῦ ὁμολογουμένη καί κηρυσσομένη, μέσω μιᾶς τοιαύτης Δικαστικῆς ἀποφάσεως, ἡ ἔστω ΑΝΥΠΟΣΤΑΤΟΣ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑ, θά διέκοπτεν τήν ἐκ τῶν Ἱστορικῶν χειροτονιῶν τοῦ 1935 καί 1948 ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΔΙΑΔΟΧΗΝ, κατόπιν δέ τούτου θά συνετρίβετο καί ἡ ἀπό τό 1924 ΟΜΟΛΟΓΙΑ - ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας! Αὐτό «ἐπέτυχον» οἱ ἀνωτέρω Μηνυτής καί Μάρτυρες, δηλαδή νά ἀθωώση τό Πολυμελές Πλημμελειοδικεῖον Πειραιῶς τό κ. Νικόλαον, ἀφοῦ κατέθεσεν καί ὡμολόγησεν ἐγγράφως καί προφορικῶς ὅσα ἀναφέρει ἡ μηδέποτε γενομένη δεκτή οὔτε ἐφηρμοσθεῖσα ἔν τινι σημείω ἀπόφασις τῆς Ρωσικῆς Συνόδου, ἡ ὁποία ἐνῶ ἀναγνωρίζει τάς ἐν λόγω χειροτονίας, ἐν ταὐτῶ ἀντιφάσκουσα ἀναφέρει ρητῶς καί τήν περί χειροθεσίας, κατά τόν Η\ Κανόνα, ἀπόφασίν της!

Τό Ἀνώτατον Συνοδικόν Δικαστήριόν μας ἰδιαιτέρως λαμβάνει ὑπ' ὄψιν ὅτι, τόσον οἱ συγκεκριμένοι ΕΠΙΟΡΚΟΙ ἐπίσκοποι, ὅσον καί ΟΙ ΦΛΩΡΙΝΙΚΟΙ καί ὁ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΣΜΟΣ, καίτοι ἐπί περισσότερον ἀπό τρεῖς δεκαετίας ἀπετύγχανον τά σχέδιά των, ὅπως μεταποιήσουν καί ἐπιβάλουν ἐκ τῶν ὑστέρων τήν συγχωρητικήν εὐχήν ὡς χειροθεσίαν, ὡστόσον ποτέ δέν παρητήθησαν! Τουναντίον, διά νά φθάσουν εἰς τήν «ἐπιτυχίαν» αὐτοῦ τοῦ σχεδίου των, μετῆλθον τάς συκοφαντίας καί ἐσκευώρησαν καθ' ὅλων ἐκείνων τῶν ἐκκλησιαστικῶν Προσώπων, ἐφ' ὦν προσέκρουον καί ἐματαιοῦντο τά σχέδιά των. Οὕτω κατανοοῦνται πλήρως αἱ ἀπό τό 1998 πάσης φύσεως σκόπιμοι συκοφαντίαι καί διώξεις, κατά τοῦ παλαιμάχου Πανοσιολογιωτάτου Ἱερομονάχου π. Ἀμφιλοχίου, τοῦ Ὀρθοδόξου θεολόγου Ἐλευθερίου Γκουτζίδη, καί τοῦ ὁμολογητοῦ Σεβ. Μητροπολίτου κ. Κηρύκου! Οὗτοι, χάριτι Χριστοῦ, ἦσαν καί παραμένουν τά Πρόσωπα, τά ὁποῖα, ὅπως οἱ ἵδιοι οἱ Νικολαΐται ρητῶς πλέον προσμαρτυροῦν καί διαβεβαιοῦν, ἠμπόδιζον καί ἔκλεινον τόν δρόμον νά ἔλθη «ὁ καιρός» τῆς προδοσίας των, τόν ὁποῖον ἐν τέλει ἤνοιξαν οἱ ἴδιοι τήν 28ην Νοεμβρίου 2007, ὅτε ἐξέδωκαν τήν μέ Α.Π. 3280 δολίαν, ψευδῆ, ἀπατηλήν καί πάντως ἄκρως ΒΛΑΣΦΗΜΟΝ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΟΜΑΧΟΝ «Ἐγκύκλιόν» των.

Τό ΑΝΩΤΑΤΟΝ ΣΥΝΟΔΙΚΟΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΝ ἐγκύψαν ἐπί τῆς ἐν λόγω ἐγκυκλίου τῶν Νικολαϊτῶν (Α.Π. 3280/28.11.2007) καί λαβόν ὑπ' ὄψιν ὅσα ἐν τῶ εἰδικῶ φακέλλω κατετέθησαν καί προηγουμένως ἀνελύθησαν, θεωρεῖ τήν ἐν λόγω Πράξιν - Ἐγκύκλιον, ὡς τήν πλέον εὐτελῆ καί ἀχρείαν ἐκδήλωσιν τῆς ἐσχάτης βλασφημίας καί ἐκκλησιομαχίας των, καί ἐπισημαίνει, ὅτι:

- Τά μέλη αὐτῆς τῆς ΨΕΥΔΟΣΥΝΟΔΟΥ, τήν ὁποίαν ἀπήρτισαν οἱ ἤδη πρό πολλοῦ «πεπτωκότες πρώην Ἄγγελοι τῆς Ἐκκλησίας», (οὕτω χαρακτηρίζει ἐν τῆ θεία ἀποκαλύψει ὁ ἐπιστήθιος Μαθητής, Ἀπόστολος καί Θεολόγος Ἰωάννης, τούς ἐκπεσόντας ἐπισκόπους τῶν ἐκκλησιῶν τῆς ἀσίας), ἤγουν οἱ Νικόλαος, Παχώμιος καί οἱ λοιποί, ἀδιστάκτως καί πάντως ἐκ χειρίστης σκοπιμότητος, ΥΠΟΚΡΙΝΟΝΤΑΙ τούς δῆθεν ἀκραιφνεῖς Ὀρθοδόξους καί κηρύσσουν ὅλως ΨΕΥΔΩΣ, ΔΟΛΙΩΣ καί ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΩΣ, ὅτι δῆθεν κρατοῦν τήν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ - ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΝ καί τήν ΑΠΟΣΤΟΛΙ­ΚΗΝ ΔΙΑΔΟΧΗΝ, ἤτοι κέκτηνται τήν ἀρχιερωσύνην (χειροτονία των) ἐκ τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1935 καί 1948, σέβονται δέ καί ἀκολουθοῦν τήν γραμμήν τοῦ Ἁγίου Πατρός Ματθαίου! Ταῦτα ἐπαναλαμβάνουν, οὐχί ἅπαξ ἡ δίς, ἀλλ' ὑπέρ τάς δέκα (10) φοράς, διά νά καλύψουν οὕτω τήν προδοσίαν των, ἀφοῦ παραλλήλως, περισσότερον ἀπό δέκα (10) φοράς, ἐπαναλαμβάνουν καί τό βλάσφημον ψεῦδος ὅτι τό 1971 ἡ Ἱερά Σύνοδος ἐδέχθη «χειροθεσίαν», ἐνῶ μέ ἰδιαιτέραν προσοχήν ἀποσιωποῦν ἀπολύτως τήν ἀλήθειαν περί «ΣΥΓΧΩΡΗΤΙΚΗΣ ΕΥΧΗΣ»! Πρός τούτοις θέτουν καί «ἀσφαλιστικάς δικλείδας» λέγοντες ὅτι «ἀποκηρύσσουν καί ἀπορρίπτουν (καταδικάζουν) τήν «χειροθεσίαν» ὑπό οἱανδήποτε μορφήν καί ἔννοιαν ἐγένετο αὕτη τό 1971, τόσον εἰς τήν ἀμερικήν, ὅσον καί εἰς τήν Ἑλλάδα»! Αὐτό τό ψεῦδος, ὁ δόλος καί ὑποκρισία, πλημμυρίζει ἀπ' ἀρχῆς μέχρι τέλους τήν ἐκ δεκατεσσάρων μεγάλου μεγέθους σελίδων «Ἐγκύκλιόν» των, διότι εἶναι πέραν πάσης ἀμφισβητήσεως ὅτι ἐν Ἑλλάδι ΟΥΔΕΜΙΑ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑ ἔλαβεν χώραν. Τό γεγονός ἀναλυτικῶς ἐκτίθεται ἐν τοῖς Πρακτικοῖς τοῦ Δικαστηρίου μας καί ἐν τῶ βιβλίω τοῦ θεολόγου Ἐλευθερίου Γκουτζίδη: «ΑΜΕΣΟΣ ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ...» Ἀθῆναι Μάρτιος 2008 καί ἀλλαχοῦ.

Ἐν τέλει τό ΑΝΩΤΑΤΟΝ ΣΥΝΟΔΙΚΟΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΝ λαβόν ὑπ' ὄψιν:

α) Τό γεγονός ὅτι διά νά ὁλοκληρώσουν τήν ἐσχάτην βλασφημίαν - ἐκκλησιομαχίαν των, δέν ἔλαβον κἄν ὑπ' ὄψιν τήν Κανονικήν τάξιν, τήν ὁποίαν συλλήβδην κατέλυσαν, ἀλλά καί τόν Συνοδικόν θεσμόν κυριολεκτικῶς ἐσυλαγώγησαν, ἀπό τό 1998 καί μέχρι σήμερον, καί

β) Τάς ἀπό 1974 καί 2004 ἄκρως βλασφήμους καί πλήρεις ψεύδους καί ἀπάτης ἐπιστολάς τοῦ ἐκπεσόντος Παχωμίου ἀργυροπούλου, καθώς καί τό 54/76 ἀπαλλακτικόν Βούλευμα ὑπέρ τοῦ κ. Νικολάου, καί κατ' ἀκρίβειαν τάς βλασφημίας, τάς ὁποίας τοῦτο ἠρύσθη ἐκ τοῦ ἀπό 28.10.1974 ἀπολογητικοῦ ὑπομνήματος τοῦ τότε Πειραιῶς κ. Νικολάου, καθώς καί ἐκ τῆς ἀντιφατικῆς καί ἀκύρου διά τήν Ἐκκλησίαν «ἀποφάσεως» 16-11/15/28.9.1971 τῆς Ρωσικῆς Συνόδου τῆς Διασπορᾶς, ἐξαιρέτως δέ τήν ὑπ' Α.Π. 3280/28.11.2007 ἐγκύκλιον τῆς ἐκκλησιομάχου ὁμάδος των, ὡς βδελύγματα τοῦ αἰωνίου ἀντιδίκου τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του, ΟΜΟΦΩΝΩΣ ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ, ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΙΔΕΙ εἰς τό ΑΙΩΝΙΟΝ ΑΝΑΘΕΜΑ, τούς δέ πρωταιτίους κρίνει ὡς ἤδη ΠΕΠΤΩΚΟΤΑΣ ΚΑΙ ΕΞΩ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΟΝΤΑΣ.

* * *

ΕΠΙ ΤΗΣ Γ’ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ

ΗΤΟΙ, ΕΠΙ ΤΩΝ ΙΕΡΟΣΥΛΩΝ ΠΡΑΞΕΩΝ ΤΩΝ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΗΡΥΚΟΥ, ΗΤΟΙ: 1) ΤΗΣ ΜΕ Α.Π. 3282/28.11.2007 ΠΡΑΞΕΩΣ - ΑΠΟΦΑΣΕΩΣ ΤΩΝ ΠΕΡΙ «ΚΑΘΑΙΡΕΣΕΩΣ» ΚΑΙ 2) ΤΗΣ ΜΕ Α.Π. 3298/7.8.2009 ΕΤΕΡΑΣ «ΑΠΟΦΑΣΕΩΣ» ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ, ΩΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΓΚΟΥΤΖΙΔΗ ΠΡΑΞΕΩΣ - ΑΠΟΦΑΣΕΩΣ ΤΩΝ, ΠΕΡΙ «ἀπογυμνώσεως ἀπό πάσης Ἱερατικῆς χάριτος καί Μοναχικῆς ἰδιότητος», ἀμφοτέρων δέ περί «Μεγάλου ἀφορισμοῦ καί στερήσεως καί τῆς ἰδιότητος τῶν Χριστιανῶν καί τεθέντας ἔξω τῆς Ἐκκλησίας»!

Τό ΑΝΩΤΑΤΟΝ ΣΥΝΟΔΙΚΟΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΝ ἐπί τοῦ θέματος τούτου, ἔλαβεν ἰδιαιτέρως ὑπ' ὄψιν τάς ἀπό τό 1998-1999 κ.ἑ., ἐκφάνσεις τοῦ ἐκκλησιομάχου τούτου κινήματος τῶν ΝΙΚΟΛΑ.Ι.ΤΩΝ, ὅπως αὐτό προκύπτει ἐκ τοῦ περιεχομένου τῶν ἑκατέρωθεν ἐκδοθέντων καί δημοσιευθέντων ἐπισήμων ἐγγράφων - ντοκουμέντων καί εἰδικώτερον:

1) Τήν μέ Α.Π. 2891/28.10.1995 ΑΠΟΦΑΣΙΝ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ, (κατά τῆς μέ Α.Π. 2706/8.10.1993 Ληστρικῆς ἀποφάσεως τῶν πέντε σχισματοαιρετικῶν, διά τῆς ὁποίας εἶχον θέσει εἰς «ἐπ' ἀόριστον ἀργίαν» τόν π. ‘Αμφιλόχιον), μέ τήν ὁποίαν, (ἡ Ἱ.Σ.) ἀπεκατέστησεν ἀπολύτως τόν Πανοσ/τον Ἱερομόναχον π. Ἀμφιλόχιον ὡς Κανονικόν καί ὀρθόδοξον Κληρικόν. («Ο.Π.» Τόμος 11ος/2000 Α.Τ. 107 σελ. 122-123).

2) Τήν σειράν τῶν ἄρθρων τοῦ θεολόγου Ἐλευθερίου Γκουτζίδη, τά ὁποῖα ἔγραψεν εἰς ἀπάντησιν σχετικῆς πλήν ψευδοῦς «ἀνακοινώσεως», διά τοῦ Κ.Γ.Ο. (μηνός Ἰουλίου 2000 κυκλοφορήσαντος τόν Ὀκτώβριον τοῦ 2000), ἐπί τῶν ἐργασιῶν τῆς Ἱ.Σ. τῆς Ἱ., τῆς 17ης Μαΐου 2000, καί ἰδιαιτέρως τό μέ Α.Π. 158/25.10. 2000 ἔγγραφον τοῦ Μητροπολίτου Κηρύκου, δι' οὗ καταγγέλλει ὡς ψευδές τό ἐν λόγω δημοσίευμα τοῦ «Κήρυκος», τό ὁποῖον καί ἀνεγνώσθη ἐνώπιον τοῦ Δικαστηρίου, ἀπεφασίσθη δέ ὅπως ταῦτα καί ἅπαντα τά συναφῆ ἐκδοθοῦν εἰς τόμους, εἰς τό ἄμεσον μέλλον, ὑπό τόν τίτλον «ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ», ὡς συνέχεια τῶν προηγηθέντων τοιούτων. («Ο.Π.» Τόμος 11ος/2000 Α.Τ. 106 σελ. 87-91, 120-133, 139-146). Ἐπίσης ἐκ τῶν προτέρων ἐλήφθη ὑπ' ὄψιν τό σχετικόν ἄρθρον τοῦ ἰδίου Μητροπολίτου, ὑπό τόν τίτλον «Ἕνα ἀπαράδεκτον δημοσίευμα τό ὁποῖον ἐχαρακτηρίσαμεν ὡς «ΣΑΠΡΟΝ ΚΑΡΠΟΝ»(*).

Ἐξ ὅλων αὐτῶν τό Α.Σ.Δ. εὐχερῶς διεπίστωσεν, ἀφ' ἑνός μέν ὅτι τό ὅλον κίνημα τῶν Νικολαϊτῶν εἶχεν ὡς αἰτίαν καί ἀφορμήν τήν ὑπό τῶν ὀρθοδόξων Διακήρυξιν τῆς ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, γεγονός τό ὁποῖον ἀποκλειστικῶς προεκάλεσεν τάς διώξεις καί σκευωρίας κατά ὀρθοδόξων, ἐν ταὐτῶ δέ προεκάλεσεν καί τήν ὑπό τῶν Νικολαϊτῶν παντελῆ κατάλυσιν τοῦ τε ΣΥΝΟΔΙΚΟΥ ΘΕΣΜΟΥ καί τῆς ΚΑΝΟΝΙΚΗΣ ΤΑΞΕΩΣ. Ἰδιαιτέρως τό Δικαστήριόν μας ἐπεσήμανεν τό γεγονός ὅτι, ὁ Μητροπολίτης Κήρυκος ἀείποτε ἐπεδείξατο ἀληθῆ ἀγάπην καί ταπείνωσιν, ὅπως καί ὁ π. Ἀμφιλόχιος ἀλλά καί ὁ θεολόγος Ἐλευθέριος Γκουτζίδης. Αἱ προσκλήσεις καί παρακλήσεις των πρός διόρθωσιν ὅλων τῶν ἐκτροπῶν των, μέσω τῆς Κανονικῆς συγκροτήσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, Ἱεραρχήσεως ὅλων τῶν θεμάτων ΠΙΣΤΕΩΣ καί ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ, ὡς καί πάσης φύσεως αἰτιάσεών των, ἵνα ἐπέλθη ἡ ἀγάπη καί διακηρυχθῆ ἡ Πίστις καί ὁμολογία ἐπί τῆς Ἐκκλησιολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, δυστυχῶς οὐδέν ἔσχον κατά Θεόν ἀποτέλεσμα, ἀλλά καί τούς ἠνώχλουν μεγάλως!

Ἐπίσης ἐλήφθη ὑπ' ὄψιν καί ὑπεγραμμίσθη ὅτι, ἐνῶ ἐφ' ὅλων αὐτῶν δέν ὑπῆρξεν ἡ παραμικρά ἀνταπόκρισις ὑπό τῆς ὁμάδος τῶν Νικολαϊτῶν, οὖτοι δέν ἐδίστασαν καί νά διαστρέψουν τά πάντα, ἀκόμη καί τάς δύο ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΠΙΣΤΕΩΣ, τόσον τοῦ Μητροπολίτου Κηρύκου, ὅσον καί τῆς Μητροπολιτικῆς Συνόδου, ἀλλά καί τάς παρομοίας τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου καί τοῦ Πιστοῦ Πληρώματος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Λαρίσης καί Τυρνάβου, ὑπό τήν αἰγίδα καί τάς εὐλογίας τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Παναρέτου, κατά τά ἔτη 2001, 2002 καί 2003! Αὗται τούς ἐκοινοποιήθησαν Κανονικῶς καί ἐζητήθησαν κρίσεις καί ὑποδείξεις, αὐτοί ὅμως τάς ΑΠΕΡΡΙΨΑΝ «ΣΥΝΟΔΙΚΩΣ», διότι εἰς αὐτάς περιείχετο καί ἡ, κατ' αὐτούς, δῆθεν «ἀμάρτυρος», «καινοτομία», «κακοδοξία», καί «ἐκκλησιολογική καί τριαδολογική Παπική - Οἰκουμενιστική αἵρεσις», τοῦ θεολόγου Ἐλ. Γκουτζίδη, τήν ὁποίαν ὅμως ποτέ δέν κατενόησαν, πολλῶ δέ μᾶλλον δέν ἀπέδειξαν τήν κατηγορίαν των, ἐπί τῆς ὁποίας ὅμως ἐστήριξαν τάς σκευωρίας των, καί ἐν προκειμένω ὅλας τάς περί «ἀργιῶν» «καθαιρέσεων», «ἀφορισμῶν» καί λοιπάς ἀκατανοήτους, πλήν μέχρι βαρβαρότητος τολμηρῶν πράξεών των!

ΕΙΔΙΚΩΤΕΡΟΝ ΕΠΙ ΤΗΣ ΥΠ' Α.Π. 3282/28.11.2007 «ΑΠΟΦΑΣΕΩΣ» των, «Περί καθαιρέσεως» τοῦ Μητροπολίτου Κηρύκου, ὑπό τῶν ἤδη Κανονικῶς καί κατ' ἀπόλυτον ὀρθόδοξον συνέπειαν καί ἐπιταγήν ΑΠΟΚΕΚΗΡΥΓΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΔΙΑΓΕΓΡΑΜΜΕΝΩΝ ἐκ τῶν Διπτύχων τῆς Ἐκκλησίας Νικολαϊτῶν, ὑπό τοῦ ἰδίου τοῦ Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κηρύκου, («Ο.Π.» Τόμος 2005, σελ. 195-221), ΑΠΟΦΑΙΝΕΤΑΙ:

- Ἡ ἐν λόγω (ὑπ' Α.Π. 3282/2007) «ἀπόφασις» ἐξεδόθη ὑπό ὁμάδος ΠΕΠΤΩΚΟΤΩΝ πρώην ἐπισκόπων, ὡς ἐπιβούλων καί ἐχθρῶν κατά τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Δέν πρόκειται ἐν προκειμένω κἄν περί «Συνοδικῆς ἀποφάσεως,» ἔστω καί ἀντικανονικῶς προελθούσης, (τήν ὁποίαν θά ἔδει τό Δικαστήριόν μας νά ἀντιμετωπίση ἀπό πάσης ἀπόψεως καί πάντως ἀπό Κανονικῆς καί Ὀρθοδόξου), ἀλλά σαφῶς πρόκειται περί μιᾶς «ἀποφάσεως σαθρᾶς συμμορίας», (Τριώδιον Β’ Κυριακή Η’ ὠδή) ὅπως ἐπιτυχῶς χαρακτηρίζονται ὑπό τῆς Ὀρθοδόξου ὑμνολογίας τά τοιαῦτα «Καϊαφικά συνέδρια». Ἐν προκειμένω τό συγκροτηθέν κατά τήν 28ην Νοεμβρίου 2007 ὑπό ΕΚΠΕΣΟΝΤΩΝ ΚΑΙ ΑΠΟΚΕΚΗΡΥΓΜΕΝΩΝ ψευδεπισκόπων «πονηρόν συνέδριον», συνεκροτήθη καί ἐλειτούργησεν ὡς πειθήνιον ὄργανον ὅλων τῶν ξένων κέντρων.

Ἑτέρωθεν τήν «ἀπόφασίν» των, τήν ὁποίαν μή ἔχοντες ἀληθῆ κατηγορίαν, διενοήθησαν νά στηρίξουν ἀποκλειστικῶς καί μόνον ἐπί τῆς ψευδοκατηγορίας των περί δῆθεν «ἀμαρτύρου» κ.λπ., καί τήν ὁποίαν ἐπαναλαμβάνουν - ἀναμασοῦν ὀκτώ φοράς, ἤτοι, εἰς ὅλας τάς παραγράφους τοῦ κατηγορητηρίου των, (παράγρ. α’ ἕως η’), καί διά τόν λόγον αὐτόν προκύπτει, ΑΚΥΡΟΣ διά τόν καθ' οὗ ἐξεδόθη, διά τούς ἰδίους δέ ἀπέβη καί ἐσχάτη βαρυτάτη Ἱεροσυλία, ἡ ὁποία παρήγαγεν βαρύτατον ἀδίκημα τόσον ἀπό Κανονικῆς - ἐκκλησιαστικῆς ὅσον καί Νομικῆς ἀπόψεως, διότι  ἐν τέλει πρόκειται περί ἄκρως Ἱεροσύλου «θεάτρου» μέ θέμα τά Ἱερά καί Ὅσια τῆς Ἐκκλησίας!

Εἰς τήν ὑπό στοιχεῖον θ’ κατηγορίαν των, ἐπικαλοῦνται τό γεγονός, καθ' ὅ, ἐνῶ ὁ Μητροπολίτης Κήρυκος δέν ἀνεκάλεσεν καί δέν ἀπεκήρυξεν τήν δῆθεν «ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑΝ ΠΕΡΙ ΑΜΑΡΤΥΡΟΥ», ὁ ἵδιος τήν 17ην Ἰουνίου 2005, «ΕΠΕΔΩΚΕΝ πρός τήν Συνεδριάζουσαν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας», τό ὑπ' Α.Π. 390/16.6.2005 ἔγγραφον, διά τοῦ ὁποίου ΔΙΕΚΟΨΕΝ ΠΑΣΑΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ πνευματικήν καί τούς ΑΠΕΚΗΡΥΞΕΝ ὡς ἀπροκαλύπτως ἐπιβουλευομένους τήν ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΔΙΑΔΟΧΗΝ καί ἐκκλησιομαχοῦντας. Ἐπίσης ἀναφέρουν ρητῶς καί ὅσα σχετικῶς ἐδήλωσεν αὐτοῖς ἐν τοῖς ὑπ' Α.Π. 384/12.2.2005 καί 385/14.5. 2005 προηγουμένοις ἐπισήμοις ἐγγράφοις του, καί ΔΙΕΓΡΑΨΕΝ τά ὀνόματα αὐτῶν ἐκ τῶν Διπτύχων τῆς Ἐκκλησίας. ἐν προκειμένω ὅμως, μέ τό ὑπ' Α.Π. 390/16.6.2005 ἠτιολογημένον καί ἀπολύτως Κανονικόν ΑΠΟΚΗΡΥΚΤΗΡΙΟΝ ἔγγραφόν του, ὁ Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος δέν προεκάλεσεν σχίσμα, πολλῶ δέ μᾶλλον δέν ἐξῆλθεν τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλ' ΟΝΤΩΣ ἐξῆλθεν τῆς πονηρᾶς συναγωγῆς των, ὅπως ἀκριβῶς ἐξῆλθον καί οἱ Πατέρες μας τό 1924 ἐκ τῆς συναγωγῆς τοῦ πονηρευομένου Παπικοῦ καί Οἰκουμενιστικοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, τό 1937 ἐκ τοῦ ὁμοίου πλήν περισσότερον ὑπούλου, Φλωρινικοῦ - Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καί τό 1995 ἐκ τῆς σχισματοαιρέσεως τῶν πέντε! Τό Α.Σ.Δ., ἐν προκειμένω πρωτίστως διακρίνει καί καταγγέλλει τόν ἕνα καί διαχρονικόν διώκτην τῆς Ἐκκλησίας, ἀπό τήν ἀρχήν τοῦ παρελθόντος 20οῦ αἰῶνος, καί αὐτός εἶναι ὁ Νεοημερολογιτικός καί Παλαιοημερολογιτικός Οἰκουμενισμός, ὁ ὁποῖος κατά τά τελευταῖα 15 ἔτη ἐνεργεῖ διά τῶν Νικολαϊτῶν! Παρά ταῦτα ἐπισημαίνει καί τό γεγονός ὅτι ἐνῶ ὁ Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ΚΑΝΟΝΙΚΩΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΣ ΚΑΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΗΤΙΟΛΟΓΗ­ΜΕΝΩΣ, μᾶλλον καί ἐπιβεβλημένως προέβη εἰς τήν ἀποκήρυξίν των, ὅμως καί ἐν τῆ ἰδία τῆ ἀποκηρύξει, ἀλλά καί κατόπιν, ὡς ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας, εὐγενῶς τούς παρακαλεῖ νά συμβάλουν «ὅπως μᾶς εὐσπλαχνισθῆ ὁ Κύριος, ὥστε νά μή χρονίση οὗτος ὁ χωρισμός, ἀλλά νά εὐδοκήση ὅπως, δημιουργηθησομένων τῶν Κανονικῶν προϋποθέσεων, ἐπανέλθη ἡ ἐν ἀγάπη καί ἀληθεία ἐν τῆ Γνησία ὀρθοδόξω Ἐκκλησία ἑνότης ὅλων καί καταισχυνθῆ τό βδέλυγμα τοῦ Πα­λαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ». («Ο.Π.» Τόμος 2005 σελ. 195-221). Τό Δικαστήριον χαρακτηρίζει ὡς μνημειώδη καί τήν μέ Α.Π. 401/26.10.2005 ΕΚΚΛΗΣΙΝ - ΠΑΡΑΚΛΗΣΙΝ, τοῦ Μητροπολίτου, (Αὐτόθι, σελ. 403-412), πλήν ὅμως ἡ ἀγάπη καί ἡ εἰλικρίνειά του καί πρό πάντων ἡ καταγραφή τῶν θεμάτων Πίστεως, τά ὁποῖα καί μετά τήν ἀποκήρυξίν των καταγράφει ὡς τάς μοναδικάς αἰτίας τῆς ἀποκηρύξεώς των, ἰδιαιτέρως δέ ἡ ἀντιμετώπισίς των, κατά τήν Κανονικήν Τάξιν καί τήν ὀρθοδοξίαν, ἡ ὁποία θά ἐπαναφέρη τόν σύνδεσμον καί τήν ἐν Ἁγίω Πνεύματι ἑνότητα ἐν τῆ Ἐκκλησία, τούς προεκάλεσεν καί ὀργήν!

Συνεχίσας ὁ Μητροπολίτης Κήρυκος τήν ἐν τῶ ἰδίω πνεύματι ἀγάπης καί ἀληθείας ἀντιμετώπισίν των, καί μετά τήν μέ Α.Π. 3282/28.1.2007, ἐξ ἀπογνώσεως ψευδοκαθαίρεσίν του ὑπό τῶν Νικολαϊτῶν, καί κατανοῶν ὅτι δι' αὐτῆς τῆς πράξεώς των, ἀποκλειστικῶς πλήν ματαίως ἐστόχευσαν εἰς τήν «διακοπήν» καί ἐξάλειψιν τῆς ΓΝΗΣΙΑΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ, θέσουν δέ καί «κώλυμα», πρός περαιτέρω μετάδοσιν αὐτῆς, ὑπό τοῦ ἰδίου Μητροπολίτου, (ὡς δῆθεν καθηρημένου), ἤδη ἅμα τῆ εἰσόδω τοῦ σωτηρίου ἔτους 2008, ἡ ἐπίσης διωκομένη καί ἐν ἀφανεία οὖσα τοπική Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς Ρουμανίας, ἡνώθη ἀπολύτως Κανονικῶς καί ὀρθοδόξως, ἤτοι, ΕΝ ΑΓΑΠΗ, ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΙ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ μετά τῶν Τοπικῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν τῆς Ἑλλάδος καί τῆς Κύπρου! Τό γεγονός αὐτό καί ἡ χάριτι καί εὐδοκία Χριστοῦ, προκύψασα παρουσία ἀπολύτως ὀρθοδόξων ἐπισκόπων, προεκάλεσεν ΠΑΝΙΚΟΝ, εἰς ὅλα τά κέντρα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἵσως πολύ μεγαλύτερον ἐκείνου, τοῦ κατά τό 1935 καί 1948! Τέλος, ὅλως ἐξαιρέτως τό μέ Α.Π. 498/2.15.2009 Κατηγορητήριον καί ἡ τριττή Κανονική καί Νομότυπος Κλήτευσίς των, τούς ἔφερεν εἰς κατάστασιν ἀπογνώσεως.

Ἐν προκειμένω τό ΑΝΩΤΑΤΟΝ ΣΥΝΟΔΙΚΟΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΝ ἀναγνῶσαν καί ἅπαντα τά τελευταῖα ἔγγραφα τά δημοσιευθέντα εἰς τήν «Ο.Π.» (Α.Τ. 188 Ἰούλιος - Αὔγουστος 2009 σελ. 291-314), ἤτοι: τό μέ Α.Π. 516/4.8.2009 (π.ἡ.) ἔγγραφον τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς, ἐν τῶ ὁποίω περιέλαβεν καί τήν μέ Α.Π. 3297/31.7.2009 ἐπιστολήν τοῦ πρ. Πειραιῶς Νικολάου, τήν «κατ' ἐντολήν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου» του ὑπογραφομένην ὑπό τοῦ «Γραμματέως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου Πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Τσαρκατζόγλου», ὡς ἀπάντησιν ἐπί τῆς μέ Α.Π. 512/20.6.2009 Γ’ Κλήσεως πρός ἀπολογίαν καί Δίκην των, κατά τήν 8ην Αὐγούστου (π.ἡ.) ἡμέραν Παρασκευήν, καί τέλος τό μέ Α.Π. 317/6. 8.2009 (π.ἡ.) ἀλλοπρόσαλλον ἔγγραφον τοῦ ψευδαρχιεπισκόπου Νικολάου, ἐξ οὗ προκύπτει ὅτι καταφανῶς ἤλλαξαν τά σχέδιά των πρό τῆς βεβαίας καθαιρέσεώς των καί δεδομένου ὅτι δέν τούς ἐκάλυπτεν ἡ μέ Α.Π. 3282/28.11.2007, ψευδοκαθαίρεσίς των κατά τοῦ Μητροπολίτου Κηρύκου, προέβησαν εἰς τήν ὡς ἄνω ἀναφερθεῖσαν 3298/7.8.2009 «ἀπόφασίν των». Δι' αὐτῆς πλήν ἄλλων, ἀποφασίζουν καί περί τῆς «ἀπογυμνώσεώς του ἐκ τῆς μοναχικῆς του ἰδιότητος...», ὡς καί τόν «παντελῆ ἀφορισμόν, τοῦ μοναχοῦ Κηρύκου Κοντογιάννη, καί τοῦ θεολόγου Ἐλευθερίου Γκουτζίδη...». Ταῦτα δέ διότι, ὡς σημειώνουν εἰς τό διατακτικόν τῆς ἀποφάσεώς των:

1) Ὁ «καθαιρεθείς καί εἰς τήν τάξιν τῶν μοναχῶν τεθείς» μέ τήν 2382/28. 11.2007 ψευδοαπόφασίν των, συνέχισεν νά ἐνεργῆ ὡς ἐπίσκοπος καί τό μεῖζον, ὅπερ τούς ἠνώχλησεν, ἦτο ὅτι πρός τούς ἰδίους ἐπεδείξατο ἀγάπην, ταπείνωσιν ἀλλά καί τούς ἔφερεν πρό ἀδιεξόδου μέ τό αἵτημα περί Κανονικῆς Συνόδου καί σεβασμοῦ εἰς τά θέματα τῆς Πίστεως. (Ἔγγραφα ὑπ' Α.Π. 331/31.8.2003 καί Α.Π. 401/26.10.2005).

2) Ἐπιμένει εἰς τήν «Τριαδολογικήν καί ἐκκλησιολογικήν Καινοτομίαν περί τῆς κοινωνίας καί ἑνότητος τῶν τριῶν θείων Προσώπων ὡς πρώτης ἀνάρχου Ἐκκλησίας», περί τῆς ὁποίας ὅμως, ἐνῶ τούς ἀπεδείχθη ὅτι δέν προσκρούει οὐδαμοῦ ἀλλά καί συνάδει τῆ ὀρθοδόξω ἐκκλησιολογία καί Τριαδολογία, οὗτοι ποτέ δέν ἀπέδειξαν τήν κατηγορίαν των, διότι εἶναι καταφώρως ψευδής καί σκόπιμος.

3) Συνέπραξεν «ἀσεβῶς καί Ἱεροσύλως» μετά τῶν ἐπισκόπων τῆς ἐν Ρουμανία Ἐκκλησίας, «προέβη εἰς χειροτονίας νέων ἐπισκόπων καί συγκαλεῖ καί συνεδριάζει πλέον ὡς Πανορθόδοξος Σύνοδος».

4) Ἐπιδεικνύει «Ἄρνησιν καί ἐσχάτην πτῶσιν ἐκ τῆς Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας, ἀλλά καί βλασφημίαν κατά τῆς ἀποστολικῆς Διαδοχῆς...»(!!!), ὅπερ, κατά τό Α.Σ.Δ., ἀποτελεῖ καθαρά παραφροσύνη βαρυτάτης μορφῆς!

5) «Καλεῖ εἰς «ἀπολογίαν» καί δίκην αὐτούς, οἱ ὁποῖοι «διασφαλίζουν» τήν ἀποστολικήν Διαδοχήν καί συνεχίζουν τήν ἀκαινοτόμητον πίστιν»!!!

6) «Ἀποκρύπτει στοιχεῖα καί γεγονότα, τά ὁποῖα ἀφοροῦν τήν ἐξ ἀρχῆς ἀντιμετώπισιν αὐτοῦ ὑπό τῆς Ἱερᾶς Συνόδου... ἐπίκλησιν προσχηματικῶν λόγων διά τῶν ὁποίων ἐπεχείρησεν νά δικαιολογήση τήν ἐκ μέρους αὐτοῦ ἀντικανονικήν διακοπήν τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μετά τῆς Ἱερᾶς Συνόδου...»!!!

7) «Συγκροτεῖ» Συνοδικόν Δικαστήριον καί τούς καλεῖ εἰς ἀπολογίαν καί δίκην, ἐνῶ οἱ ἐπίσκοποι αὐτοί (σ.σ. τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου), δέν εἶναι Κανονικοί καί δέν νομιμοποιοῦνται διότι προέρχονται ὑπό τοῦ «Καθηρημένου» δηλαδή ἀπό τόν Μητροπολίτην Κήρυκον».

8) Ὁ Ἐπίσκοπος Κήρυκος καί ὁ θεολόγος Ἐλευθέριος Γκουτζίδης ἀποσποῦν τούς πιστούς ἐκ τῆς ὁμάδος των, διό αἰσθάνονται «τήν ἀνάγκην διαφυλάξεως καί προστασίας τῶν πιστῶν ἀπό τήν ἀπάτην καί διαβολήν ἐπιβούλων καί πολεμίων τῆς Ἐκκλησίας...»!!!

Ἅπαντα τά ἀνωτέρω ἐνῶ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΥΝ τούς ὄντως ἐν πανικῶ παραλογισμούς των, ἀλλά καί τήν ἀμετανοησίαν των, κρίνονται ὡς παντελῶς ἄσχετα δι' οὕς ἀναφέρονται, ἤτοι, τόν Μητροπολίτην κ. Κήρυκον καί τόν θεολόγον Ἐλευθέριον Γκουτζίδην, ἐνῶ δι' ὅλης τῆς σειρᾶς τῶν ἀδιανοήτων «κατηγοριῶν» των, μαρτυρεῖται τό ἀδιέξοδόν των ἤ ἐνδεχομένως κάποια ὑστερο­βουλία, δεδομένου ὅτι τό κείμενόν των μέ Α.Π. 3298/7.8.2009 (π.ἡ.), ἐκοινοποιήθη ἀνυπόγραφον ὑφ' ὅλων τῶν «συνοδικῶν», τό ὑπογράφει δέ μόνον ὡς «Λαρίσης καί Τυρνάβου», ὁ ὑπό Κανονικήν ἀργίαν τελῶν Ἰγνάτιος Δάσσιος(!), γεγονός τό ὁποῖον δέν παραβλέπει τό Δικαστήριόν μας.

Κατόπιν ὅλων αὐτῶν τό ΑΝΩΤΑΤΟΝ ΣΥΝΟΔΙΚΟΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΝ λαβόν ὑπ' ὄψιν καί τόν ΣΤ’ Κανόνα τῆς Β’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἔχοντα οὔτω: «ἐπειδή πολλοί τήν ἐκκλησιαστικήν εὐταξίαν συγχεῖν, καί ἀνατρέπειν βουλόμενοι φιλέχθρως καί συκοφαντικῶς, αἰτίας τινάς κατά τῶν οἰκονομούντων τάς Ἐκκλησίας ὀρθοδόξων ἐπισκόπων συμπλάσσουσιν, οὐδέν ἕτερον, ἤ ἀχρειαίνειν τάς τῶν Ἱερέων ὑπολείψεις, καί ταραχάς τῶν εἰρηνευόντων λαῶν κατασκευάζειν ἐπιχειροῦντες κ.λπ.»., ΑΠΟΦΑΙΝΕΤΑΙ ὅτι δέν ἔχει νά ἀντιμετωπίση ἐξ ἀντικειμένου ὑπαρκτάς Κανονικάς ἤ ἀντικανονικάς ἀποφάσεις, ἀλλά κενάς, δαιμονιώδεις τοιαύτας ὡς αἱ μέ Α.Π. 3282/28.11.2007 πρώτη «ἀπόφασίς» των, ὡς καί ἡ νεωτέρα μέ Α.Π. 3298/7.8.2009, ὅμως ΔΙΑ ΤΥΠΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ἀμφοτέρας, κηρύσσει ἀπολύτως ΑΚΥΡΟΥΣ, ὡς παντελῶς ἐκτός καί πέραν πάσης ἐννοίας Κανονικῆς Τάξεως καί ὀρθοδοξίας, μέ ψευδές καί πλασματικόν Κατηγορητήριον, ἐξαιρέτως δέ ὡς «ἀποφάσεις» Ἱεροσύλου - ἐκκλησιομάχου σκοπιμότητος, τάς ὁποίας ἔλαβον ΑΠΟΚΕΚΗΡΥΓΜΕΝΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΟΜΑ­ΧΟΙ, ΒΛΑΣΦΗΜΟΙ ΚΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ, διό, δι' ὅλους τούς ὡς ἄνω λόγους, ἀμφοτέρας ΜΕΤΑ ΒΔΕΛΥΓΜΙΑΣ ΑΠΟΚΗΡΥΣΣΕΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΙΔΕΙ ΕΙΣ ΤΟ ΑΙΩΝΙΟΝ ΑΝΑΘΕΜΑ.

* * *
ΕΠΙ ΤΗΣ Δ’ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ ΗΤΟΙ, ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΩΝ ΚΑΙ ΧΕΙΡΙΣΤΗΣ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΟΣ ΠΡΑΞΕΩΝ - ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ ΥΠ' Α.Π. 13/26.3.2006 «ΠΕΡΙ ΑΡΓΙΑΣ» ΚΑΙ 3285/22.4.2008 «ΠΕΡΙ ΚΑΘΑΙΡΕΣΕΩΣ» ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΝΟΣ/ΤΟΥ ΙΕΡ/ΧΟΥ ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΥ ΤΑΜΠΟΥΡΑ

Τό Ἀνώτατον Συνοδικόν Δικαστήριον ἐπί τοῦ θέματος τούτου, λαβόν ὑπ' ὄψιν:

α) Τάς ἀπό 22.9.1998 καί 11/24.12.1998 «αὐστηρῶς προσωπικάς, ἐμπιστευτικάς ἐπιστολάς τοῦ Ἱερομ. ἀμφιλοχίου Ταμπουρᾶ πρός τούς τότε Σεβασμιωτάτους ἀρχιερεῖς, δι' ὦν παρεμβαίνει ὑπέρ τῆς ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ - ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ.

β) Τούς ἀπό 2000 καί 2008, Α’ καί Β’ Τόμους τῶν «ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ  ΘΕΜΑΤΩΝ», εἰς τούς ὁποίους περιελήφθησαν ἅπαντα τά σχετικά ἔγγραφα ἐπί τοῦ θέματος καί

γ) Τάς μέ Α.Π. 13/26.3.2006 καί Α.Π. 3285/22.4.2008 «ἀποφάσεις» τοῦ πρώην ἀργολίδος Παχωμίου Ἀργυροπούλου, δι' ὦν οὗτος διενοήθη καί ἐπεχείρησεν τάς κατά τοῦ Ἱερομονάχου «ποινάς» περί «ἀργίας» καί «καθαιρέσεως» ἀντιστοίχως, συσκεψάμενον ἐν Ἁγίω Πνεύματι, ΑΠΟΦΑΙΝΕΤΑΙ:

Ὁ Πανοσ/τος Ἱερομόναχος Ἀμφιλόχιος Ταμπουρᾶς, παρεμβάς πρός τήν Ἱεράν Σύνοδον μέ τάς ἀπό 22.9.1998 καί 11/24.12.1998 ἐπιστολάς του, ἐζήτησεν ὅπως, μετά τήν σχισματοαίρεσιν τῶν πέντε, ἡ ὁποία ἐκλυδώνισεν τήν Ἐκκλησίαν, διακηρυχθῆ Συνοδικῶς ἡ ΟΜΟΛΟΓΙΑ – ΕΚΚΛΗΣΙΟ­ΛΟΓΙΑ, ἀλλά καί ἡ ἀδιάκοπος καί γνησία ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ τῶν ἐπισκόπων καί Πρεσβυτέρων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ΠΑΡΕΝΕΒΗ ἀπολύτως Κανονικῶς, ὡς ἔχων αὐτό τό δικαίωμα, ἀλλά καί τό καθῆκον ὡς Ὀρθόδοξος Κληρικός.

Ἡ παρέμβασίς του αὕτη, ἀλλά καί τά ἀκολουθήσαντα ὑπέρ πεντήκοντα σχετικά ἔγγραφα καί ἀπολογητικά κείμενά του, ἐπ' οὐδενί δύνανται νά χαρακτηρισθοῦν ὡς δῆθεν «ἀσεβής παρέμβασις εἰς τά τῆς Συνόδου»!, ἀλλ' ὡς χρέος καί καθῆκον Ὀρθοδόξου Κληρικοῦ. Δυστυχῶς ὅμως ζητήσας ὁ Πανοσιολ/τος Ἱερ/χος τήν Συνοδικήν Διακήρυξιν τῆς Ὁμολογίας κ.λπ., ἔθεσεν εἰς δεινήν δοκιμασίαν τά ἀπό 1996 καί 1997 συνεχιζόμενα σχέδια περί ἑνώσεως μετά τῶν Φλωρινικῶν, [μέ τήν προϋπόθεσιν τῆς δῆθεν «χειροθεσίας»(!)], καθώς καί τό σχέδιον νά ἀθωωθοῦν καί δικαιωθοῦν οἱ πέντε σχισματοαιρετικοί, «τούς ὁποίους θά ἀνελάμβανον οἱ Φλωρινικοί νά ἐπαναφέρουν ὀπίσω καί οὕτω ἐκλείψη τό σχίσμα των»!Αὐτοί οἱ λόγοι, ὅπως προκύπτει ἐκ τῆς πληθύος τῶν ἐγγράφων(*), ἔλαβον τεραστίας διαστάσεις καί διαφωτίζουν πλήρως τό ὅλον κίνημα τῶν Φλωρινικῶν, τῶν ἐγκαθέτων των καί τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, ὡς ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΕΣΧΑΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ ΜΗΤΡΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ. Τοῦτο ἐκορύφωσαν οἱ Νικολαΐται μέ τήν ὑπ' Α.Π. 3280/28.11.2007, ἤδη ὑπό τοῦ ἀνωτάτου Συνοδικοῦ Δικαστηρίου μας ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΘΕΙΣΑΝ «Ἐγκύκλιόν» των. Ἐξαιρέτως δι' αὐτῆς ἀναμφισβη­τήτως προέκυψαν ὡς οἱ πλέον ἀσεβεῖς, βλάσφημοι, Ἱερόσυλοι, ΨΕΥΤΑΙ καί ΠΛΑΝΟΙ πρωτίστως κατά τῆς Ἐκκλησίας καί κατόπιν καί κατά τοῦ Ἱερομονάχου Ἀμφιλοχίου, τοῦ ὁποίου τό 'ῆθος καί τόν ὁμολογιακόν ζῆλον, ἡ Πανορθόδοξος Ἱερά Σύνοδος καί ὡς ἀνώτατον Συνοδικόν Δικαστή­ριον, ἐκτιμᾶ καί περιτειχίζει, ἵνα οὗτος, χάριτι Χριστοῦ, διατηρήση μέχρι τέλους αὐτόν τόν ὁμολογιακόν ζῆλον, ἀδιαφορῶν δι' οἱασδήποτε καί εἰς τό μέλλον διώξεις του κ.λπ., εὕρη δέ μιμητάς καί ἄλλους Κληρικούς, Μοναχούς καί Ἁπλοῦς Πιστούς.

Τάς κατά τοῦ ἰδίου Ἱερομονάχου «ἀποφάσεις» τοῦ πρ. «Ἀργολίδος» Παχωμίου μέ Α.Π. 13/26.3.2006 καί Α.Π. 3285/22.4.2008 περί «ἀργίας» καί «καθαιρέσεως» ἀντιστοίχως, καί ταύτας, ΚΗΡΥΣΣΕΙ, ἀπολύτως ΑΚΥΡΟΥΣ ὡς πράξεις χειρίστης σκοπιμότητος ἔξω καί πέραν πάσης Κανονικῆς Τάξεως καί ὀρθοδοξίας καί ὡς ἐκ τούτου ΟΥΔΕΝ ΚΑΝΟΝΙΚΟΝ – ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΝ ΕΡΓΟΝ παραγαγούσας καθ' οὗ ἐξεδόθησαν, σκοπούσας δέ ἵνα «φιμώσουν» τόν Ἱερομόναχον, τόν «ἀφανίσουν» καί εὐθύνουν τήν ὁδόν τῆς προδοσίας, τῆς ὁποίας, κατ' αὐτούς, «τό πλήρωμα τοῦ χρόνου» ἐπῆλθεν τήν 28ην Νοεμβρίου 2007.

Αἱ ὡς ἄνω πράξεις, καίτοι διά τόν καθ' οὗ ἐξεδόθησαν εἰσιν ΑΚΥΡΟΙ, διά τόν ἐκδόσαντα (ἤ ἐκδόσαντας) ὅμως ταύτας, ἀποτελοῦν ἐσχάτην πραγματικήν Ἱεροσυλίαν, ἀφοῦ δι' αὐτῶν ἠσέβησεν κατά τῆς Ἱερωσύνης τοῦ Ἱερομονάχου καί περαιτέρω κατά τῆς ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ - ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ καί τῆς ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ, ἅτινα διακρατεῖ ἡ ἀνά τόν Κόσμον Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία.

Ἐπί τούτοις, τό ἀνώτατον Συνοδικόν Δικαστήριον, ἐκ τῶν προτέρων λαμβάνει ὑπ' ὄψιν καί τήν ἀπό Φεβρουαρίου 2005 ἀντικανονικήν καί Ληστρικήν εἰσπήδησιν τοῦ πρώην Ἀργολίδος Παχωμίου, εἰς τήν Ἱεράν Μητρόπολιν Λαρίσης καί Τυρνάβου καί τάς συλλαγωγίας του τόσον κατά τῆς πενταμελοῦς ἐν Ραψάνη Πυργετοῦ Λαρίσης ἀδελφότητος τῶν «Ἁγίων Ἀποστόλων – Τιμίου Σταυροῦ», ὅσον καί τοῦ πληρώματος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Λαρίσης καί Τυρνάβου, τό ὁποῖον ἔσχισεν.

Εἰδικώτερον δέ ἐπί τῆς κατηγορίας (μέ ἀριθμόν 5 τοῦ Γ’ μέρους τοῦ Κατηγορητηρίου) τῆς ἀφορώσης εἰς τήν ὡς «κλέπτου καί ληστοῦ» εἰσπήδησιν τοῦ πρ. «Ἀργολίδος» Παχωμίου ἀργυροπούλου, ὑπό τό πρόσχημα τοῦ δῆθεν Τοποτηρητοῦ, εἰς τήν Ἱεράν Μητρόπολιν Λαρίσης, ἤδη ὄντος ΑΠΟΚΕΚΗΡΥΓΜΕΝΟΥ (Α.Π. 390/16.6.2005), τό Συνοδικόν Δικαστήριον λαβόν ὑπ' ὄψιν καί ὅτι:

1) Ὁ ἀπό 2006 διορισμός τοῦ κ. Παχωμίου ὡς «Τοποτηρητοῦ» εἰς τήν Ἱεράν Μητρόπολιν Λαρί­σ­ης καί προηγουμένως ἡ παῦσις τοῦ προηγουμένου «Τοποτηρητοῦ», ἤτοι, τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου, ἔλαβον χώραν ὑπό ἀντικανονικῆς, βλασφήμου καί ἐκκλησιομάχου Συνόδου, ἡ ὁποία τήν 5.2.2003 εἶχεν ἀναγκάσει εἰς ἀντικανονικήν, σκόπιμον καί Ἱερόσυλον παραίτησιν τόν ἔχοντα ὑγιεῖς τάς φρένας ἀρχιεπίσκοπον ἀνδρέαν, καί τοῦτο ἀποκλειστικῶς ἵνα καταλάβη τήν θέσιν αὐτοῦ ὁ ἀπό πάσης ἀπόψεως ἀπαράδεκτος καί πάντως χειροθετημένος κατά τό 54/76 Ἀπαλλακτικόν του Βούλευμα, Νικόλαος. Ὅθεν ὁ κ. Παχώμιος οὐδέποτε ὑπῆρξεν Κανονικός Τοποτηρητής, διό καί ποτέ δέν ἀνεγνωρίσθη ὑπό τοῦ πληρώματος(Κλήρου καί Λαοῦ), τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Λαρίσης.

2) Καί ἄν ἀκόμη ἦτο κατά  πάντα Κανονικός καί κατά τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησιαστικήν τάξιν καί δεοντολογίαν διορισμένος Τοποτηρητής, καί πάλιν δέν θά εἶχεν καμμίαν Ἁρμοδιότητα ἐπί τῆς Μητροπόλεως, ἤτοι νά ἀντιμετωπίζη τοιούτου εἵδους θέματα, πλήν μόνον τρεχούσης φύσεως διοικητικά, ψιλῶ δέ ὀνόματι νά μνημονεύεται τό ὄνομά του εἰς τάς Ἱεροτελεστίας.

3) Παρά ταῦτα ἐπειδή, ὡς ἐκ τῶν γεγονότων προέκυψεν, σκοπίμως ὁρισθείς «Τοποτηρητής» ὁ κ. Παχώμιος, εἶχεν ἀναλάβει τήν ὑποχρέωσιν νά συλλαγωγήση ἐπί τῆς ὑπό τόν π. Ἀμφιλόχιον 5μελοῦς ἀδελφότητος, ἀλλά καί ἐπί τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Λαρίσης, δέν ἐδίστασεν νά ὑφαρπάση Ἁρμοδιότητας, τάς ὁποίας ἀκόμη καί Κανονικός Μητροπολίτης καί Σύνοδος δέν ἔχουν! Οὕτω τόν ὑπό ἀργίαν τελοῦντα Ἱερομόναχον Ἰγνάτιον(*), ἀπέσπασεν ἀπό τόν Πνευματικόν καί Γέροντά του, ἤτοι, τόν π. ἀμφιλόχιον, ἠγνόησεν τήν κατ' αὐτοῦ ἀργίαν καί διά νά ἐνισχύση τό προδοτικόν κίνημά των, ἀντικανονικῶς, ἤτοι ἐπί παραβάσει τοῦ ΛΒ’ ἀποστολικοῦ Κανόνος ἔχοντος οὕτω: «Εἵ τις πρεσβύτερος, ἤ Διάκονος ὑπό ἐπισκόπου γένηται ἐν ἀφορισμῶ, τοῦτον μή ἐξεῖναι παρ' ἑτέρου δεχθῆναι, ἀλλ' ἤ παρά τοῦ ἀφορίσαντος αὐτόν^ εἰ μή ἄν κατά συγκυρίαν τελευτήση ὁ ἀφορίσας αὐτόν ἐπίσκοπος» καί πάντως ἀπολύτως ἀντιδεοντολογικῶς ἀπό πάσης ἀπόψεως, εἰς μηδενικόν χρόνον, τόν κατέστησεν «ΜΕΓΑΛΟΣΧΗΜΟΝ» «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΝ» «ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΝ» καί «ΕΠΙΣΚΟΠΟΝ»!!

Οὕτως ἱεροσυλήσας τήν ἐσχάτην ἰεροσυλίαν κατά τοῦ ἐν ἀργία ὅντος νεαροῦ Ἱερομονάχου, καί προκαλέσας διπλοῦν σχίσμα, ἤτοι, καί εἰς τήν ἀδελφότητα τῶν Ἁγίων ἀποστόλων - Τιμίου Σταυροῦ Ραψάνης Λαρίσης καί εἰς τήν Ἱεράν Μητρόπολιν Λαρίσης καί Τυρνάβου, σκοπός του 'ῆτο νά σβήση ἕναν ἀνατέλλοντα φάρον τῆς ὀρθοδοξίας, καί καταστήση τό Ἱερόν Ἡσυχαστήριον κέντρον βλασφημίας κατά τε τῆς ἀποστολικῆς Διαδοχῆς καί τῆς Ὁμολογίας - Ἐκκλησιολογίας τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Σχετικῶς δέ μέ τόν προελθόντα ἐκ τῶν Νικολαϊτῶν ὡς ἐπίσκοπον «Φαναριοφαρσάλων» καί κατόπιν, διά τοῦ ἐπαράτου μεταθετοῦ, ὡς «Λαρίσης καί Τυρνάβου» Ἰγνάτιον Δάσσιον, τό Α.Σ.Δ. ἔλαβεν ὑπ' ὄψιν:

α) Τήν ἀπό πολύ ἐνωρίς ἔνταξίν του εἰς τό ἐκκλησιομάχον κίνημα τῶν Νικολαϊτῶν καί ἰδιαιτέρως τήν ἀπό 2004 ὅλως ἀήθη πράξιν του νά ὑποκλέψη τήν ὑπογραφήν τοῦ Μακαριστοῦ Μητροπολίτου Λαρίσης καί Τυρνάβου Παναρέτου, διά τοῦ ὑπ' Α.Π. 72/20.10.2004 ἐγγράφου, διά νά τόν ἐμφανίση ὡς δῆθεν ὑπέρμαχον τῶν θέσεων καί πράξεων τοῦ πρ. Πειραιῶς Νικολάου καί τῶν συμπορευομένων του, γεγονός, τό ὁποῖον ἀποτελεῖ πνευματικήν ἀσέλγειαν ἀφ' ἑνός ἀσθενοῦς καί προβεβηκυίας ἡλικίας ἐπισκόπου († 22.11.2004), τόν  ὁποῖον ὅμως ἡ θεία χάρις δέν ἐγκατέλειψεν, διότι κατανοήσας τήν ἀπάτην τοῦ Ἱερομονάχου Ἰγνατίου, ἀνεκάλεσεν τήν ὑπογραφήν του διά τοῦ ἀμέσως ἀκολουθήσαντος ὑπ' Α.Π. 72Α/21.10.2004 ἑτέρου ἐγγράφου του.

β) Τό γεγονός ὅτι Ἱερ/χος Ἰγνάτιος, ὡς ἀρχηγός τῆς ἀνταρσίας εἰς τό Ἱ. Ἡσυχαστήριον Ἁγίων Ἀποστόλων - Τιμίου Σταυροῦ καί καθοδηγητής τῶν δύο συμμοναζόντων του, Ἱεροδιακόνου Βαρθολομαίου καί Μοναχοῦ Ἀγαθαγγέλου, τούς παρέσυρεν μαζί του καί τούς ἔθεσεν ὑπό τόν βλάσφημον καί αἱρετικόν Νικόλαον, προκειμένου νά «βαπτισθοῦν», «ἱερωθοῦν», «ἐπισκοποποιη­θοῦν» καί ἐν γένει βραβευθοῦν μέ ὑψηλά ἀξιώματα, ὡς ἀντιμισθίαν των, διά τάς κατά τοῦ Γέροντος καί Πνευματικοῦ των π. Ἀμφιλοχίου ἀνταρσίας, προδοσίας τῆς Πίστεως - Ὁμολογίας καί ἀποστασίας των, καί

γ) Τό γεγονός ὅτι ὁ φερόμενος ὡς «Λαρίσης καί Τυρνάβου» Ἰγνάτιος Δάσσιος, διά δύο ἀλλεπαλλήλων ἀγωγῶν προσέφυγεν εἰς τά ἀστικά Δικαστήρια κατά τοῦ ἐπισκόπου Κηρύκου, τοῦ Ἱερομονάχου π. Ἀμφιλοχίου, τοῦ Διευθυντοῦ τῆς «Ο.Π.» Ἐλευθερίου Γκουτζίδη καί τῶν λοιπῶν μελῶν τῆς τετραμελοῦς Συντακτικῆς ἐπιτροπῆς, ὡς δῆθεν συκοφαντηθείς, διά δέ τήν «ἀποκατάστασιν τῆς τιμῆς καί ὑπολήψεώς του», ἀπήτει χρηματικόν ποσόν 1.500.000 εὐρώ!... Κατόπιν ὅλων αὐτῶν ΤΟ ΑΝΩΤΑΤΟΝ ΣΥΝΟΔΙΚΟΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΝ μας συσκεφθέν ἐν Ἁγίω Πνεύματι, ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ ΚΑΙ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΕΙ τάς ἀνωτέρω ὑπ' Α.Π. 13 καί Α.Π. 3285 «ἀποφάσεις» τοῦ πρώην Ἀργολίδος Παχωμίου Ἀργυροπούλου κατά τοῦ Πανοσ/του Ἱερομονάχου Ἀμφιλοχίου Ταμπουρᾶ, ὡς ἀπολύτως ἀντικανονικάς καί πάντως ἐκ χειρίστης σκοπιμότητος ἐκδοθείσας, ἐνῶ τήν εἰσπήδησίν του εἰς τήν Ἱεράν Μητρόπολιν Λαρίσης ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΙ ὡς εἰσπήδησιν «Κλέπτου καί Ληστοῦ» κατά τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας.

* * *
ΕΠΙ ΤΗΣ Ε’ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ ΗΤΟΙ, ΕΠΙ ΤΗΣ ΥΠ' Α.Π.
3166/14/27.2.2002 «ΑΠΟΦΑΣΕΩΣ» ΠΕΡΙ «ΑΚΟΙΝΩΝΗΣΙΑΣ»
(ΑΦΟΡΙΣΜΟΥ) ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΓΚΟΥΤΖΙΔΗ

Τό Ἀνώτατον Συνοδικόν Δικαστήριον  ἔλαβεν ὑπ' ὄψιν τήν ἐν τῶ Κατηγηροτηρίω (Α.Π. 498/2/15.1.2009) ὑπό στοιχεῖον Γ’, μακράν σειράν βαρυτάτων Κατηγοριῶν (1 ἕως καί 7), καί ἐν προκειμένω ἰδιαιτέρως τά ἐν τῆ παραγράφω 2, ἤτοι τήν κατά τοῦ θεολόγου Ἐλευθερίου Γκουτζίδη σκευωρίαν, ἡ ὁποία κατέληξεν εἰς τήν ὑπ' Α.Π. 3166/14/27.2.2002 «Πράξιν ἀκοινωνησίας» κατ' αὐτοῦ, ὡς καί τήν πληθύν τῶν σχετικῶν ἐν τῆ «Ὀρθοδόξω Πνοή» παραπομπῶν, αἵτινες καί ἐτέθησαν εἰς τόν Τόμον τῶν Παραστατικῶν, ὡς ἀφορῶσαι ἀμέσως εἰς τήν ὑπ' Α.Π. 3166/2002 ἱερόσυλον ἀπόφασιν καί πράξιν. Πρωτίστως ὅμως ἔλαβεν ὑπ' ὄψιν του ἐν τῶ συνόλω της, τήν κατά τήν Κυριακήν τῆς ὀρθοδοξίας 1997 ὁμιλίαν τοῦ θεολόγου ἐν τῶ Μητροπολιτικῶ Ναῶ τῆς Ἁγίας Μαρίνης ἐν Θεσσαλονίκη, καθώς καί τήν κηρυσσομένην ἐκκλησιολογίαν, τήν ὁποίαν ἀπό τό 1971 ἀδιαλείπτως προσεπάθησεν νά συστηματοποιήση, διδάξη καί διακηρύξη ὁ θεολόγος, καί διεπίστωσεν τήν συνέπειαν τοῦ ἐλλογιμωτάτου Καθηγητοῦ ἐν τῆ Πίστει καί Ὁμολογία, ὡς Ἁπλοῦ ἐργάτου ἐν τῶ Σώματι Αὐτῆς, καί οὐδέν ἀντορθόδοξον εὗρεν ἐν αὐτῆ.

Εἰδικώτερον ἐπί τῆς προαναφερθείσης ὁμιλίας αὐτοῦ, ἐν ἔτει 1997, τό Ἀνώτατον Συνοδικόν Δικαστήριον, ἐν ταυτῶ δέ καί ὡς Πανορθόδοξος Σύνοδος, διεπίστωσεν τάς ἐν αὐτῆ μεγίστας κηρυσσομένας ἀληθείας, ἀλλά καί τόν μέγιστον, πλήν ἐξ ἀντικειμένου ἐπιβεβλημένον ὀρθόν ἔλεγχον, τόν ὁποῖον ἀσκεῖ ἐν τῆ ὁμιλία του ὁ θεολόγος, ἀποκαλύπτων, περιγράφων καί στιγματίζων τούς ΣΥΓΧΡΟΝΟΥΣ ΔΙΩΚΤΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, καί ἐπί τό ἀκριβέστερον, τούς ἐχθρούς καί πολεμίους τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἤτοι, τῆς ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ - ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ καί τῆς ἀνοθεύτου καί ἀδιακόπου ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ.

Τῆς ὅλης ὁμιλίας του ὁ θεολόγος προτάσσει σύντομον εἰσαγωγήν εἰς τήν ὀρθόδοξον ἐκκλησιολογίαν, ἐν ὦ μέρει, διετύπωσεν καί τήν Τριαδολογικήν καί ἐκκλησιολογικήν θέσιν εἰπών: «Δέν θά ὁμιλήσω σήμερον διά τήν πρώτην, ἄναρχον, αἰωνίαν καί ἀόρατον Ἐκκλησίαν, διότι αὕτη εἶναι ἡ τελεία Κοινωνία τοῦ Πατρός καί τοῦ ΥἹοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Εἶναι ἡ πλήρης καί τελεία κοινωνία καί ἰδιαίρετος ἑνότης τῶν τριῶν Θείων Προσώπων, τοῦ ΕΝΟΣ Θεοῦ».

Ἐγκύψαν ἰδιαιτέρως ἐπ' αὐτῆς τῆς διατυπώσεως τοῦ θεολόγου τό ΑΝΩΤΑΤΟΝ ΣΥΝΟΔΙΚΟΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΝ καί λαβόν ὑπ' ὄψιν τήν ἀκατάσχετον σκόπιμον καί διαστροφικήν συκοφαντίαν, ἀλλά καί τά σχετικά Θεολογικά ὑπομνήματα τοῦ θεολόγου, ΑΠΟΦΑΙΝΕΤΑΙ ὅτι ἡ θεολογική αὕτη θέσις οὐδέν τό μεπτόν περιέχει, ἀσχέτως ἄν φραστικῶς ἡ διατύπωσις θά ἠδύνατο νά εἶναι καί καλυτέρα, ἀλλά ποῖος ἐφαντάζετο ὅτι Φλωρινικοί καί ἐγκάθετοι αὐτῶν, ἀλλά καί ἤδη προδόται ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας, θά ἤγειρον τοιαύτην ΣΚΟΠΙΜΟΝ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΑΝ, τήν ὁποίαν «ἐστήριξαν» ἐπί διαστροφικῶν καί πλασματικῶν κατηγοριῶν, τήν δέ 14ην/27ην Φεβρουαρίου 2002, θά κατέληγον, ὁ μέν πρώην Πειραιῶς Νικόλαος νά εἰσηγηθῆ ἀπολύτως ΑΙΡΕΤΙΚΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΝ καί ΤΡΙΑΔΟΛΟΓΙΑΝ, διά λογαριασμόν δέ ὅλων τῶν ξένων Κέντρων νά ἀπαιτήση τόν ἄδικον, ἀλλά σκόπιμον «ἀφορισμόν» κατά τοῦ θεολόγου, ἐνῶ οἱ λοιποί νά ἀποδεχθοῦν καί συμπράξουν εἰς τό ἔγκλημα, πρωτίστως κατά τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ΟΥΔΕΝ ΕΠΑΘΕΝ, ὅπως ἐπίσης οὐδέν ἔπαθεν καί ὁ ἐλλογιμώτατος θεολόγος Ἐλευθέριος Γκουτζίδης, ἀφοῦ ἐδιώχθη «ἀφωρίσθη» καί ἐσυκοφαντήθη ψευδῶς «ἕνεκεν ἐκείνου καί τῆς Ἐκκλησίας Του»!...

Περαιτέρω τό ἀνώτατον Συνοδικόν Δικαστήριον, λαβόν ὑπ' ὄψιν του καί τό ΠΟΤΕ, ΠΩΣ καί ὑπό ΠΟΙΩΝ ἐκινήθη ἡ σκευωρία καί τό σκάνδαλον, διεπίστωσεν ὅτι ἐπελέγη ἵνα κινήση τοῦτο ὁ Φλωρινικός «Ἀχαΐας» Καλλίνικος, ὅστις κατ' ἀρχάς ἠρκέσθη νά διαστρέψη τήν διατύπωσιν, εἰπών δημοσίως τό ψεῦδος ὅτι δῆθεν «ὁ θεολόγος εἰς τήν ὁμιλίαν του ἀπεκάλεσεν τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ ὡς Ἄναρχον»! Δέν ἐτόλμησεν, ὁ κ. Καλλίνικος, νά ἀμφισβητήση τό ὀρθόν καί μεμαρτυρημένον τῆς θεολογικῆς - ἐκκλησιολογικῆς διατυπώσεως, ἐνῶ εἰς τήν συνέχειαν συνέπλασεν πλείστας ὅσας ψευδεῖς καί πλασματικάς συκοφαντικάς ψευδοκατηγορίας κατά τοῦ θεολόγου. Τό ἵδιον θέμα τῆς σκευωρίας, μέσω τῶν ἐγκαθέτων των, ἤτοι, τοῦ Μοναχοῦ Μαξίμου, τοῦ Δημητρίου Κάτσουρα καί ἄλλων, προοδευτικῶς τό μετέφερον εἰς τήν Ἱεράν Σύνοδον, τήν ὁποίαν, ὁ ἐν λόγω Κατήγορος, Φλωρινικός «Ἀχαΐας» Καλλίνικος Σαραντόπουλος, δι' ἀλληλοδιαδόχων δημοσιευμάτων του, μονίμως ἐξεβίαζεν «ὅπως λάβη μέτρα κατά τοῦ θεολόγου, ἄλλως καθίσταται καί αὕτη βλάσφημος, κακόδοξος, αἱρετική, ὅπως ὁ θεολόγος της».

Οὔτω πως ἀπό τό 1997 μόλις τόν Φεβρουάριον τοῦ 2002, «ὡρίμασεν» ἡ σκευωρία, ὁπότε συνετάγη ἡ σχετική εἰσήγησις, ἡ ὁποία ἐδόθη εἰς τόν τότε Πειραιῶς Νικόλαον νά τήν εἰσηγηθῆ καί ΑΠΑΙΤΗΣΗ τόν ἀφορισμόν τοῦ Θεολόγου, μέ ἀντάλλαγμα «νά τόν κάνουν ἀρχιεπίσκοπον»! Οὕτως ὅμως ἡ Σύνοδος ἐκείνη, ἡ δεχθεῖσα καί ἐγκρίνασα τήν γέμουσαν ἀπό αἱρετικάς θέσεις Εἰσήγησιν, καί βάσει αὐτῆς τήν 14/27.2.2002, ἀποφασίσασα «ἀκοινωνησίαν» κατά τοῦ θεολόγου, ἀφρόνως ἐπιχειρηματολογοῦσα, ἔστω καί ὑποθετικῶς, ἔγραψεν περί «διηρημένης Ἁγίας Τριάδος» ἤ «διηρημένης Ἐκκλησίας» ἤ ὅτι «εἶναι δυνατόν νά διαιρεθῆ εἰς τό μέλλον» καί ταῦτα ὡς ἐκ τῆς διατυπώσεως τοῦ θεολόγου: «Δέν θά ὁμιλήσω σήμερον διά τήν πρώτην, ἄναρχον, αἰωνίαν καί ἀόρατον Ἐκκλησίαν, διότι αὕτη εἶναι ἡ τελεία Κοινωνία τοῦ Πατρός καί τοῦ ΥἹοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Εἶναι ἡ πλήρης καί τελεία κοινωνία καί ἰδιαίρετος ἑνότης τῶν τριῶν Θείων Προσώπων, τοῦ ΕΝΟΣ Θεοῦ». Οὕτω ὅμως ἡ ἰδία «Σύνοδος» κατέστησεν ἑαυτήν ἰδιαιτέρως Αἱρετικήν καί ὡς πρός τό Δόγμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιολογίας, ἀλλά καί τό Τριαδολογικόν Δόγμα – Διδασκαλίαν καί πρό πάντων Ἱερόσυλον ὄργανον τῶν ξένων κέντρων.

Ἐπί τούτοις λαβόν ὑπ' ὄψιν καί ὅλα τά μετά τό 1997 ἤδη προαναφερθέντα σχετικά ἔγγραφα καί ἰδιαιτέρως τοῦ ἀρχιεπισκόπου πρός τόν θεολόγον, ἀλλά καί τήν πληθύν τῶν Δημοσίων ἀπαντήσεων αὐτοῦ, εἰς τά ὁποῖα ὁ θεολόγος διά νά ἀποσοβήση τό σκάνδαλον, πλειστάκις ἐδήλωσεν καί ὅτι «ἑτοίμως ἔχει νά ἀνακαλέση τήν διατύπωσιν ἐφ' ὅσον οἱ κατήγοροί του ἤθελον ἀποδείξει ταύτην ὡς «ἀμάρτυρον», «καινοτομίαν», «κακοδοξίαν» καί ἐν τέλει «Τριαδολογικήν καί ἐκκλησιολογικήν Παπικήν - Οἰκουμενιστικήν αἵρεσιν»(!), γεγονός τό ὁποῖον, ὡς ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς διεπιστώθη, ΟΥΔΕΙΣ ΠΩΠΟΤΕ ΕΤΟΛΜΗΣΕΝ!

Ἐπί πᾶσι τούτοις τό Συνοδικόν Δικαστήριον, ἰδιαιτέρως ἔλαβεν ὑπ' ὄψιν καί τάς ἐν τοῖς θεολογικοῖς ὑπομνήμασι τοῦ θεολόγου ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΚΑΣ ΚΑΙ ΠΑΤΕΡΙΚΑΣ ΜΑΡΤΥΡΙΑΣ, καθ' ἅς ἡ ἑνότης καί Κοινωνία τῆς ὑπερουσίου Τριάδος (ἐν τῆ ἀγάπη καί τῆ μία Θεία Οὐσία) εἶναι τό ΠΡΟΤΥΠΟΝ τῆς ἐν τῶ Σώματι τῆς Ἐκκλησίας κατά χάριν Κοινωνίας καί ἑνότητος τῶν ἀπειραρίθμων Προσώπων - Πιστῶν. ἡ ἀπόλυτος ἑνότης καί Κοινωνία τοῦ ὑπερουσίου ἑνός καί Τρισυποστάτου Θεοῦ, ὄντως ἀντανακλᾶ εἰς τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, διό αὕτη, ὡς κοινωνία καί ἑνότης τῶν πιστῶν ἐν τῶ Σώματι τοῦ Χριστοῦ, εἶναι κατ' εἰκόνα ἐκείνης τῆς Ἁγίας Τριάδος, τηρουμένων βεβαίως τῶν ἀναλογιῶν μεταξύ κτιστοῦ καί ἀκτίστου. ἰδιαιτέρως τό Α.Σ.Δ. ἐνέκυψεν ἐπί τῶν ἀναμφισβητήτων σαφῶν ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΚΩΝ ΜΑΡΤΥΡΙΩΝ (Ἰωάννου ΙΖ’ 20-21), ἀλλά καί τῶν ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ τοιούντων, ὡς τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ ὁμολογητοῦ: P.G. Τόμος 91ος 664 D, 665 C καί 668 Β-C), Κλήμεντος τοῦ Ἀλεξανδρέως, P.G. Τόμος 8ος σελ. 200 καί 1277, Μεγάλου Φωτίου P.G. Τόμος 102ος σελ. 557 D, καθώς καί εἰς πληθύν τῶν μαρτυριῶν Δογματολόγων Καθηγητῶν ὡς τῶν: Ἰωάννου Καρμίρη, Νικολάου Μητσοπούλου, Παύλου Εὐδοκίμωφ, Σπυρίδωνος Μπιλάλη, π. Νικολάου ἰωαννίδη, π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ, π. Γεωργίου Καψάνη κ.ἄ. («Ο.Π.» Τόμος 12ος 2001 ἀρ. Τ. 118 μήν Νοέμβριος σελ. 271-279 καί ἀλλαχοῦ) καί ΑΠΟΦΑΙΝΕΤΑΙ:

Ἡ μακροχρόνιος συκοφαντία - σκευωρία, τήν ὁποίαν ἐκίνησαν οἱ Φλωρινικοί καί οἱ ἐγκάθετοί των, τελικῶς δέ τήν ἐπέβαλον καί εἰς τό σῶμα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ἐπεχειρήθη διά τόν ἀποκλειστικόν λόγον ὅτι, ἡ καθαρά ὁμολογία ἤτοι, ἡ Ὀρθόδοξος ἐκκλησιολογία τοῦ θεολόγου Ἐλευθερίου Γκουτζίδη, ἀλλά καί ἡ ὑπ' αὐτοῦ ἀντιμετώπισις τῶν πολεμίων τῆς Ἐκκλησίας, παρεκώλυεν τά κατά τῆς Ἐκκλησίας σχέδια τοῦ ἐν γένει Νεοημερολογιτικοῦ καί Παλαιοημε­ρολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί οὕτω δέν ἠδύναντο νά μεταλλάξουν καί μετατρέψουν τήν συγχωρητικήν εὐχήν, τήν ὁποίαν ὑπό δεδομένας ρητάς προϋποθέσεις καί διά τήν ἀγάπην καί ἑνότητα ἐδέχθη ἡ Ἱερά Σύνοδος τό 1971, εἰς χειροθεσίαν καί οὕτω νά ἐξαλείψουν καί τήν ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΔΙΑΔΟΧΗΝ καί τήν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ - ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΝ τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ὡστόσον τά πάντα καταβοῶσιν ὅτι τά πρόσωπα, τά ὁποῖα ἀπετόλμησαν τήν σκευωρίαν καί τήν ἔφερον εἰς πέρας, ἦσαν καί συνεχίζουν νά εἶναι, ἀπολύτως συνειδητοί καί ἀδίστακτοι ἐπίβουλοι κατά τῆς Ἐκκλησίας, διό πεισμόνως εἰργάσθησαν τό ψεῦδος, καί συνέπλασαν φρικτάς συκοφαντίας. Αὐτῶν ὅλων ὑποχείριοι εὑρέθησαν οἱ Νικολαΐται, οἱ ὁποῖοι ὡς ἀμέτοχοι παιδείας, καί μακράν τῆς Ὀρθοδόξου Θεολογίας, ἀνέλαβον τήν ἐκτέλεσιν τῶν καταχθονίων σχεδίων των, ἐπιτυχόντες μόνον νά καταστήσουν ἑαυτούς πραγματικούς ΕΚΚΛΗΣΙΟΜΑΧΟΥΣ καί πάντως χείρονας ὅλων τῶν συγχρόνων διωκτῶν τῆς Ἐκκλησίας!

ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ ΤΟ ΑΝΩΤΑΤΟΝ ΣΥΝΟΔΙΚΟΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΝ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΙΔΕΙ ΕΙΣ ΤΟ ΑΙΩΝΙΟΝ ΑΝΑΘΕΜΑ:

α) Τό ἀπ' ἀρχῆς (τέλος 1997 καί ἰδιαιτέρως ἀπό 1999) ΚΙΝΗΜΑ - ΣΚΕΥΩΡΙΑΝ πρωτίστως κατά τῆς Ἐκκλησίας, δευτερευόντως δέ κατά τοῦ θεολόγου Ἐλευθερίου Γκουτζίδη, τόν ὁποῖον, ἐνῶ ὑπό τήν βαθυτέραν χριστιανικήν ἄποψιν, ὄχι μόνον δέν ἔβλαψεν τόν θεολόγον, ἀλλά καί τόν ἐτίμησεν μέ τό διακριτικόν τοῦ «δεδιωγμένου ἕνεκεν δικαιοσύνης καί ἀληθείας ἐκείνου», ἤτοι, τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του.

β) Τήν ὑπ' Α.Π. 3166/14/27.2.2002 «Πρᾶξιν ἀκοινωνησίας», ἤτοι, «μικροῦ ἀφορισμοῦ», ὡς Πρᾶξιν ἀπολύτως ἀντικανονικήν, ἀλλά καί ὡς ἔξωθι ἀποφασισθεῖσαν ὑπό τοῦ Φλωρινικοῦ Κέντρου καί τῶν ἐγκαθέτων του παρά τῆ Ἱερᾶ Συνόδω, πρό πάντων δέ ὡς Πρᾶξιν στυγνῆς ΙΕΡΟΣΥΛΟΥ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΟΣ, ἐκκλησιολογικῆς ὑφῆς καί περιεχομένου, τήν ὁποίαν ὁ πρ. Πειραιῶς Νικόλαος Μεσσιακάρης εἰσηγήθη καί ἀπήτησεν κατά τήν «Σύνοδον» ἐκείνην τῆς 14.2.2002, ἐν ἧ ἐγένοντο ἀποδεκταί ὑπ' αὐτῶν καί αἱ περί «διαιρέσεως καί ἑνώσεως τῆς Ἁγίας Τριάδος καί τῆς Ἐκκλησίας», ἔστω καί ὑποθετικῶς ἀποτολμηθεῖσαι καί διατυπωθεῖσαι δεινότατοι αἱρεσχιλίαι.

Ἐπί τούτοις, τό ΑΝΩΤΑΤΟΝ ΣΥΝΟΔΙΚΟΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΝ καί ὡς ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΣΥΝΟΔΟΣ, συσκεψαμένη ἐν Ἁγίω Πνεύματι, καλεῖ τούς Κατηγορουμένους ὅπως, διά τό προσωπικόν των πνευματικόν συμφέρον, μετανοήσουν καί, ἀποκλειστικῶς δι' ἑαυτούς, ἀνακαλέσουν τήν ψευδῆ, ἄδικον καί Ἱερόσυλον πρᾶξιν των, ἄλλως ταύτην θέλωσιν εὕρη προηγουμένην αὐτῶν, κατά τήν ὥραν ἐκείνην τῆς κρίσεως, ὅπερ καί ὡς Πανορθόδοξος Ἱερά Σύνοδος καί ὡς ἀνώτατον Συνοδικόν Δικαστήριον ΑΠΕΥΧΟΜΕΘΑ.

* * *
ΕΠΙ ΤΗΣ ΣΤ’ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ ΗΤΟΙ, ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΦΡΟΝΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥ πρ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

Τό Ἀνώτατον Συνοδικόν Δικαστήριον συνεχίσαν τάς συνεδριάσεις του μέχρι καί τήν Παρασκευήν 28.11.2009, ἐπελήφθη καί τῶν αἱρετικῶν φρονημάτων τοῦ πρ. Πειραιῶς Νικολάου, τά ὁποῖα οὗτος, «γυμνῆ τῆ κεφαλῆ», ἤτοι, δημοσίως καί ἐγγράφως, μέσω βιβλιδίων καί τῆς ἐφημερίδος του «Πειραϊκή Ἐκκλησιαστική Ἀγγελία», π.χ. Α.Φ. 21 Ἀπρίλιος - Ἰούνιος 1998, ἐκήρυξεν ἐπανειλημμένως.

Εἰδικώτερον ὁ κατηγορούμενος διά νά στηρίξη τά αἱρετικά του φρονήματα, καταφανῶς παραχαράσσει Πατερικά καί Συνοδικά κείμενα καί Ὄρους τῆς Ζ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου! ἐν προκειμένω ἐλήφθη ὑπ' ὄψιν τό ἀνωτέρω κείμενόν του ἐν «Π.Ε.Α.» Α.Φ. 21/1998, καί ἰδιαιτέρως ἡ καταγγελία τοῦ θεολόγου Ἐλευθερίου Γκουτζίδη ἐν «Ο.Π.» Τόμος 2004 σελ. 124-142, ὡς καί αἱ λοιπαί ἀκολουθοῦσαι. (Αὐτόθι σελ. 142-154).

Τό Α.Σ.Δ. διέτρεξεν τάς συγκεκριμένας δημοσίας Καταγγελίας, ὡς καί τά σημεῖα ἐκεῖνα ἐκ τῶν ἐντύπων τοῦ κ. Νικολάου, τά ὁποῖα καταγγέλλονται, καί ρητῶς ἀπεφάνθη ὅτι, ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ ΚΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΙ ΕΚ ΤΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΤΟΥ κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ, πᾶν ὅ,τι ἀντιβαίνει εἰς τήν ὀρθόδοξον Παράδοσιν, ἤτοι εἰς τά Πρακτικά τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τήν ὁμόφωνον διδασκαλίαν τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἐξαιρέτως δέ τάς ἐπ' αὐτῶν παραχαράξεις καί παρερμηνείας, τάς ὁποίας συστηματικῶς ἀπετόλμησεν ὡς αἱρετικός βλάσφημος καί ἐκκλησιο­μάχος ὁ κ. Νικόλαος, καί συνωδᾶ τῆ Ἁγία Ζ’ Οἰκουμενικῆ Συνόδω τά ἀναθεματίζει. ἀντιπροσω­πευτικῶς, τό Α.Σ.Δ. μας, παραδίδει τῶ αἰωνίω ΑΝΑΘΕΜΑΤΙ τά αἱρετικά φρονήματα καί παραχαράξεις αὐτοῦ, τάς ὁποίας ἐπεχείρησεν ἐγγράφως εἰς τό βιβλίδιόν του «ΠΡΟΣΚΥΝΟΥΜΕΝ ΠΑΤΕΡΑ ΥΙΟΝ ΚΑΙ ΑΓΙΟΝ ΠΝΕΥΜΑ...» (Ἀθῆναι 1993) ἀλλά καί ἐν τῆ ἐφημερίδι «Π.Ε.Α.», ἤτοι:

Τά σημαντικώτερα δογματικά ὀλισθήματα, τά δημοσιευθέντα εἰς τό βιβλίδιόν του: «Προσκυνοῦμεν...» ἐκδόσεως 1993, εἶναι τά ἀκόλουθα:

 «1) Ἀναφερόμενος εἰς τούς προφήτας Μωϋσῆν, Μιχαίαν, Ἠσαΐαν, Ἰεζεκιήλ, Ἰερεμίαν, καί Δανιήλ, ὑποστηρίζει ὅτι εἶδον τόν Θεόν Πατέρα, ἐν ἀντιθέσει πρός τήν διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν Ἁγίων Πατέρων, οἱ ὁποῖοι ἀποφαίνονται ὅτι ἅπασαι αἱ ὁράσεις καί θεοφάνειαι τῆς Π. Διαθήκης ἔχουν ὡς ἐπίκεντρον τόν Χριστόν: «...καί οὐ φύσιν Θεοῦ εἶδε τις, ἀλλά τόν τύπον καί τήν εἰκόνα τοῦ μέλλοντος ἔσεσθαι... Κατά πίστιν ἀπέθανον οὗτοι πάντες, μή κομισάμενοι τάς ἐπαγγελίας, ἀλλά πόρρωθεν αὐτάς ἰδόντες καί ἀσπασάμενοι» (Ἰωάν. Δαμασκηνοῦ, PG 94, 1345 ΒC).

2) Ἀναφερόμενος εἰς τό πραγματικόν γεγονός τῆς Φιλοξενίας ἐν τῆ Παλαιᾶ Διαθήκη, ὑποστηρίζει ὅτι εἰς τόν Ἀβραάμ ἐφάνησαν ὁ Πατήρ, ὁ ΥἹός καί τό Ἅγιον Πνεῦμα, ἐνῶ κατά τήν διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας, ἐκ τῶν τριῶν ἀγγέλων τῶν φανέντων τῶ Πατριάρχη ἐν τῆ δρυ? τῆ Μαμβρῆ, οἱ μέν δύο ἦσαν κτιστοί ἄγγελοι, ὁ δέ τρίτος ἄκτιστος: «... δύο μέν ἑκατέρωθεν, μέσος δέ ὁ κρείττων, ὑπερέχων τῆ τιμῆ. Εἴη δ' ἄν ὁ δεδηλωμένος ἡμῖν Κύριος αὐτός ὁ ἡμέτερος Σωτήρ ὅν καί οἱ ἀγνῶτες σέβουσιν, τά θεῖα λόγια πιστούμενοι». (P.G. 94, 1369 ΑΒ).

3) Ἀναφερόμενος εἰς τόν Πατριάρχην Ἰακώβ, ἰσχυρίζεται ὅτι οὗτος εἶδε τόν Θεόν Πατέρα καί ἐπάλαισε μετ' αὐτοῦ, ὅπερ ὡσαύτως ἀντιβαίνει πρός τήν διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν Ἁγίων Πατέρων, διότι καί αὕτη ἡ θεοπτία ἀναφέρεται εἰς τόν Χριστόν. «Καί Ἀδάμ εἶδε Θεόν... καί Ἰακώβ εἶδε, καί ἐπάλαισε μετά τοῦ Θεοῦ... καί Μωϋσῆς... καί ἠσα?ας... καί Δανιήλ... προσεκύνησαν οὖν πάντες οἱ ἰδόντες τῶν τύπον καί τήν εἰκόνα τοῦ μέλλοντος» (Ἰω. Δαμασκηνοῦ PG 94, 1345 ΒC).

4) Ἰσχυρίζεται παραπλανῶν ὅτι ἡ Ἁγία Ζ’ Οἰκουμενική Σύνοδος, εἰς τήν «πρός τήν Ἀλεξανδρέων Ἁγιωτάτην Ἐκκλησίαν» ἐπιστολήν της, δῆθεν μακαρίζει ἐκείνους οἱ ὁποῖοι δέχονται τάς εἰκονογραφίας τῶν ὁράσεων καί ἀναθεματίζει ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι δέν δέχονται αὐτάς. Καί τοῦτο ἀποτελεῖ βάναυσον παραχάραξιν πρός ἐξαγωγήν αἱρετικοῦ συμπεράσματος. ἡ Ἁγία ἑβδόμη Οἰκουμενική Σύνοδος ἀληθῶς, ἀφ' ἑνός μέν μακαρίζει τούς δεχομένους τάς προφητικάς ὁράσεις ὡς τύπους καί εἰκόνας καί σχήματα τῆς ἀληθείας» αί διά τοῦτο εἰκονίζοντας τά ἅγια (ὁλόκληρον τήν ἔνσαρκον οἰκονομίαν), ἀφ' ἑτέρου δέ ἀναθεματίζει τούς αἱρετικῶς φρονοῦντας περί τῶν προφητικῶν ὁράσεων καί ὡς ἐκ τούτου μή δεχομένους «εἰκονίσαι τόν ἐνανθρωπήσαντα Λόγον», δηλαδή τόν Χριστόν.

5) Εἰς πάμπολλα σημεῖα τοῦ πονηματίου του (σελ. 12, 14, 16, 18, 20 καί 21) ἀναφέρεται εἰς τά Πρακτικά τῆς Ζ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί συγκεκριμένως εἰς τήν Ε’ Πράξιν αὐτῆς (εἰς τήν σελίδα 905), παραποιῶν καί παρερμηνεύων αὐτά ἐν τῆ προσπαθεία του νά ἀποδείξη τά ἀναπόδεικτα. Ἁπλῆ ἀνάγνωσις τῆς ὡς ἄνω πράξεως καί ἀντιπαραβολή της πρός τά ἐν τῶ πονηματίω δημοσιευθέντα, καταδεικνύει καί ἀποκαλύπτει καί τήν συγκεκριμένην ἀσεβῆ παραποίησιν τῶν κειμένων τῆς ἐν λόγω Ἁγίας Συνόδου ὑπό τοῦ ἐπισκόπου.

6) Ἰσχυρίζεται, διαστρέφων τήν ἀλήθειαν, ὅτι ἡ Ζ’ Οἰκουμενική Σύνοδος «ἀναθεμάτισε τόν βλάσφημον Πέρσην Ξεναΐαν μαζί μέ τούς ἄλλους Εἰκονομάχους, ἐπειδή ὁ τοιοῦτος ἔλεγε πρός τοῖς ἄλλοις ὅτι εἶναι νηπιώδους γνώσεως τό νά ζωγραφῆται τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, καθώς ἐφάνη εἰς τόν Ἰορδάνην εἰς τόν βαπτιζόμενον Χριστόν, ἐν εἰδώλω περιστερᾶς (σελ. 24). Συμφώνως πρός τό ἀληθές περιεχόμενον τῆς ὡς ἄνω Πράξεως, ὁ Ξεναΐας ἐνόθευε τά δόγματα καί ἀνεστάτωνε τάς πόλεις, δέν ἐδέχετο τήν εἰκόνισιν τῶν ἀγγέλων, τῶν ὁποίων τάς εἰκόνας συνέτριβεν, ἐνῶ πρωτίστως, ἠρνεῖτο τό Χριστολογικόν δόγμα, διό καί τάς τοῦ Κυρίου εἰκόνας κατέκρυπτεν καί ἐξηφάνιζεν. Ὡσαύτως κατηγόρει ψευδῶς τήν Ἐκκλησίαν ὅτι ἐδέχετο τά ὑπεράνω τῶν θυσιαστηρίων καί τῶν κολυμβηθρῶν ἐκ χρυσοῦ καί ἀργύρου ὁμοιώματα τῆς Περιστερᾶς ὡς εἰκονίζοντα τήν ὑπόστασιν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅπερ βλασφημία. Ὅθεν ἀνεθεματίσθη ὡς εἰκονομάχος καί βλάσφημος κατά τῆς Ἐκκλησίας.

7) Ἀναφερόμενος εἰς τήν ἐπιστολήν τοῦ Ἁγίου Πάπα Γρηγορίου πρός τόν εἰκονομάχον Λέοντα Γ’ τόν Ἴσαυρον, ὄχι μόνον παρερμηνεύει τήν σαφεστάτην θέσιν τοῦ Ἁγίου ὅτι τόν Πατέρα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ οὐχ ἱστοροῦμεν οὐδέ ζωγραφοῦμεν, ἀλλά καί ὑποτιμητικῶς τήν θεωρεῖ ὡς γνώμην ἑνός Πατρός, τόν ὁποῖον ἐμφανίζει ὡς ἀντιφρονοῦντα πρός τήν Ἁγίαν Σύνοδον, μή λαμβάνων ὑπ' ὄψιν ὅτι ἡ ἐν λόγω ἐπιστολή του συνάδουσα ἀπολύτως πρός τήν διδασκαλίαν τῆς Ζ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἐνεκρίθη καί συμπεριελήφθη εἰς τά Πρακτικά της.

8) Παραχαράσσει καί παρερμηνεύει τόν Ἅγιον Διονύσιον τόν ἀρεοπαγίτην, ἀναφερόμενος εἰς δύο κείμενά του (σελ. 21 καί 22). Ἐνῶ ὁ ἅγιος ὁμιλεῖ διά τόν Ἕνα ὑπερούσιον τῆ φύσει Θεόν, ὁ Σεβ/τος κ. Νικόλαος ὑποστηρίζει ὅτι δῆθεν κατά τόν Ἅγιον, αὐτός εἶναι ὁ Ἄναρχος Πατήρ καί ὅτι πρέπει νά εἰκονογραφῆται ὡς πολιός γέρων, ὅπερ ἀντιβαίνει πρός τήν διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας.

9) Ὁμοίως ἀσεβῶν παραχαράσσει καί παρερμηνεύει τόν Ἅγιον Συμεών Θεσσαλονίκης, ἀποδίδων εἰς τόν Ἅγιον τό ἰδικόν του φρόνημα, ὅτι «ὁ Πατήρ Θεός ζωγραφεῖται ὡς γέρων ἀσπρομάλλης, καθ' ὅτι αὐτός εἶναι ὁ Παλαιός ἡμερῶν» (σελ. 22-23). Ἡ διδασκαλία ὅμως τοῦ Ἁγίου Συμεών, ὡς αὕτη προκύπτει ἀπό τό γνήσιον κείμενόν του, εἶναι ὅτι ὁ Θεός τόν ὁποῖον εἰς τάς ὁράσεις προεῖδον ὁ Ἀβραάμ, ὁ Ἰακώβ, ὁ Μωϋσῆς, ἡ Ἠσαΐας, ὁ Ἰεζεκιήλ καί πολλοί ἄλλοι τῶν Προφητῶν, εἶναι ὁ μέλλων νά ἐνανθρωπήση Χριστός.

10) Ὁμοίως παρερμηνεύει τόν Ἱερόν Δαμασκηνόν ἰσχυριζόμενος ὅτι «ἀποδέχεται καί αὐτός τήν ζωγράφησιν τοῦ ἀνάρχου Πατρός κατά τάς ὁράσεις τῶν Προφητῶν» (σελ. 22), ἐνῶ ὁ Ἅγιος διδάσκει ὅτι αἱ ὁράσεις τῶν Προφητῶν ἔχουν ὡς ἐπίκεντρον τόν μέλλοντα ἔσεσθαι, δηλαδή τόν Χριστόν, (Βλέπετε παράγρ. 1 καί 3, ὡς ἀνωτέρω).

11) Ἐν τέλει πλαστογραφεῖ καί τήν ἱστορικήν πραγματικότητα, φέρων τόν ζωγράφον Διονύσιον τόν ἐκ Φουρνᾶ τῶν ἀγράφων νά ἀποφαίνεται περί εἰκόνων τό ἔτος 1456, ἐνῶ οὗτος τῶ ὄντι ἔγραφεν κατά τά ἔτη 1701-1734, δηλαδή 278 ἔτη ἀργότερον...». («Ο.Π.» Τόμος 2003 σελ. 212-214).

Τό Ἀνώτατον Συνοδικόν Δικαστήριον καί προηγουμένως ὡς Πανορθόδοξος Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας, ἔχει Συνείδησιν ὅτι, ΧΑΡΙΤΙ ΧΡΙΣΤΟΥ, καί μέ τάς ἐν τῆ παρούση πράξει ἀποφάσεις, ὑπερμαχεῖ γενικῶς τῆς Παραδοθείσης ΑΚΑΙΝΟΤΟΜΗΤΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ, εἰδικῶς δέ τῆς ΟΜΟΛΟ­ΓΙΑΣ - ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ἑπομένη ταῖς ἀπ' ἀρχῆς Ἁγίαις Συνόδοις, ἤγουν τῆ πρώτη ἀποστολικῆ, ταῖς Οἰκουμενικαῖς, Πανορθόδοξοις καί Τοπικαῖς, τάς ὁποίας, ἐν ἑτέροις χρόνοις, συνεκάλεσεν καί συνεκρότησεν τό ΕΝ ΑΓΙΟΝ ΠΝΕΥΜΑ. Δι' ὅλων δέ αὐτῶν, διεκηρύχθη καί ὡμολογήθη ὁ ΕΙΣ ἐνανθρωπήσας, Διδάξας, Σταυρωθείς καί Ἀναστάς Χριστός, ἡρμηνεύθη καί ἐσυστηματοποιήθη ἡ ὑπ' Αὐτοῦ ἀποκαλυφθεῖσα Μία ἀλήθεια, ὡμολογήθη ἡ Μία Ἁγία Καθολική καί ἀποστολική Ἐκκλησία, ἐβλήθη δέ ἔξω ὁ ἀντίδικος, ὅστις ἀπό τήν φάτνην τῆς Βηθλεέμ ἐπολέμησεν τόν Χριστόν καί μέχρι σήμερον πολεμεῖ τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ τήν Ἐκκλησίαν του, διά τῶν αἱρετικῶν καί ἰδιαιτέρως διά τῶν πεπτωκότων βλασφήμων καί αἱρετικῶν Νικολαϊτῶν. Αὐτούς τούς πολεμίους ἀντιμετώπισεν καί τό ὑφ' ἡμᾶς ΑΝΩΤΑΤΟΝ ΣΥΝΟΔΙΚΟΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΝ, προηγουμένως δέ καί ὡς ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ, ἡ ὁποία οὕτω διακονεῖ τήν Μητέρα Ἐκκλησίαν εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

* * *

ΕΠΙ ΤΗΣ Ζ’ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ ΗΤΟΙ, ΕΠΙ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΙΣΠΗΔΗΣΕΩΣ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

Σχετικῶς μέ τήν ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Κιτίου Παρθενίου τοῦ πιστοῦ Κλήρου καί Λαοῦ τῆς πρεσβυγενοῦς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου καταγγελίαν, ἐπί παρανόμω, ἀντικαταστα­τικῆ καί ἀντικανονικῆ παρεμβάσει εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου, πρόκλησιν σχίσματος καί ἔκθεσμον καί ἀντικανονικήν ἐπισκοπικήν χειροτονίαν, ἐν μέσω ξυλοδαρμῶν καί αἱμάτων, καί ὑπό παρουσίαν καί ἐπέμβασιν ἀστυνομικῶν δυνάμεων, μεμαρτυρημένως ἀναξίου προσώπου, ἤτοι τοῦ φερομένου κατ' ἀρχάς ὡς «Τριμυθοῦντος» καί κατόπιν ὡς «Κιτίου» κ. Σεβαστιανοῦ Σταύρου, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κιτίου κ. Παρθένιος, εἰσηγήθη ὅπως τά ἀδικήματα τῶν Νικολαϊτῶν κατά προσώπων, ἀλλά καί κατ' Αὐτῆς τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, ἐξετασθοῦν εἰς ἄλλην συνεδρίασιν τοῦ Α.Σ.Δ., διότι ἐν προκειμένω δέν προηγήθη ἡ προβλεπομένη Κανονική καί Νομότυπος διαδικασία κλητεύσεως τῶν κατηγορουμένων. Ἅπασαν τήν Κανονικήν καί Νόμιμον διαδικασίαν, θέλει κινήση ὁ ἵδιος ὁ Μητροπολίτης ὥστε νά ἐπιληφθῆ τό Ἀνώτατον Συνοδικόν Δικαστήριον, ὅπερ ἐγένετο ἀποδεκτόν.

* * *

ΕΠΙ ΤΗΣ Η’ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ ΗΤΟΙ, ΕΠΙ ΤΗΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ ΚΑΘ' ΗΝ
ΚΑΤΕΛΥΣΑΝ ΤΟΝ ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟΝ ΝΟΜΟΝ ΤΟΥ «ΙΕΡΟΥ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΤΗΣ ΑΚΑΙΝΟΤΟΜΗΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Γ.Ο.Χ.»

Τό ΑΝΩΤΑΤΟΝ ΣΥΝΟΔΙΚΟΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΝ ἔλαβεν ὑπ' ὄψιν:

Τό γεγονός ὅτι ἐν ἔτει 1999 τό Διοικητικόν Συμβούλιον τοῦ Ι.Φ.Σ.Κ.Α.Ε., διά πρώτην φοράν, δέν συνεκλήθη ἐπί ἐννέα ὁλοκλήρους μῆνας, (ἐνῶ κατά τό καταστατικόν ὑποχρεωτικῶς πρέπει νά συνεδριάζη κάθ' ἕκαστον μῆνα), διότι οἱ ἐγκάθετοι καί ἐξαιρέτως ὁ Μοναχός Μάξιμος, ἤθελον νά ἀποκρύπτουν τήν πορείαν καί τάς ἀποφάσεις τῶν Ἀστικῶν Δικαστηρίων τῆς περιόδου ἐκείνης, τόσον ἀπό τό Διοικητικόν Συμβούλιον τοῦ Ι.Φ.Σ.Κ.Α.Ε. ὅσον καί ἀπό τήν Ἱεράν Σύνοδον! Σημειωθήτω ὅτι τά θέματα ἀφεώρων καί εἰς ὑλικά πράγματα, ἀλλά πρό πάντων εἰς θέματα Πίστεως σχετικῶς μέ τάς πράξεις καί ἀποφάσεις τῶν πέντε σχισματοαιρετικῶν. Ἐπίσης ἔλαβεν ὑπ' ὄψιν τά παραστατικά τῶν ἐν συνεχεία ἐπακολουθησασῶν συσσωρευμένων συγκλήσεων τοῦ Δ.Σ., (μετά ὁλόκληρον ἐννεάμηνον), καί δή ἐντός ἑνός μηνός, ἤτοι, α) Κατά τήν 30.10.2000. β) Τήν 9.11.2000. γ) Τήν 14.11.2000, καί ἰδιαιτέρως ὅσα ἀποκαλυπτικά ἔλαβον χώραν, κατ' αὐτήν, δ) Τήν 4/17.11.2000, τετάρτην κατά σειράν ἐντός 20 ἡμερῶν, σύγκλησιν τοῦ Δ.Σ. καί ἰδιαιτέρως τήν αὐθημερόν συνταχθεῖσαν ὑπ' Α.Π. 222/4/17.11.2000 «Πρόσκλησιν διά Γενικήν Συνέλευσιν», ὁρισθεῖσαν μόλις μετά τριήμερον, ἤτοι, κατά τήν 7ην/26ην Νοεμβρίου 2000, καί ἐν τῆ ὁποία οὐδέν ἐκ τῶν ἐκκρεμούντων ἄκρως σοβαρῶν θεμάτων ἐσημειοῦτο.

Ἐπίσης ἔλαβεν ὑπ' ὄψιν καί τά μέ Α.Π. 161/5/18.11.2000 καί 169/24.11. 2000 ἔγγραφα τοῦ Μητροπολίτου Κηρύκου ὡς Γενικοῦ Γραμματέως, καθώς καί τό ἐξόχως ἀποκαλυπτικόν ὑπόμνη­μα μέ Α.Π. 169/Α’/24.11.2000, τό ὁποῖον ὑπογράφεται ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Κηρύκου, τοῦ Ἱερομονάχου Ἀμφιλοχίου Ταμπουρᾶ καί τοῦ θεολόγου Ἐλευθερίου Γκουτζίδη. Τό γεγονός ἐπίσης ὅτι μετά ταῦτα δέν ἐπραγματοποιήθη ἡ Γ.Σ. ὡς προεβλέπετο, κατά δέ τό ἀπό 16/29.12. 2000 συνελθόν Δ.Σ. κατετέθη τό μέ Α.Π. 176/16.29.12.2000 ἔγγαφον ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Κηρύκου, ἐκπροσωποῦντος καί τούς Ἱερομ. Ἀμφιλόχιον καί τόν θεολόγον Ἐλευθέριον Γκουτζίδη, τό ὁποῖον ἰδιαιτέρως ἔλαβεν ὑπ' ὄψιν τό Δικαστήριόν μας, καθώς καί τό γεγονός ὅτι ἐπεχειρήθη ὅπως καλυφθοῦν τά πάντα μέ τάς σκευωρίας κατά τοῦ θεολόγου περί δῆθεν «χειροδικίας» του κατά τοῦ ἀρχιεπισκόπου, καθώς καί περί «ἀνάρχου»!

Τέλος λαβόν ὑπ' ὄψιν καί τήν, ἐπί τῆς ὑπ' Α.Π. 226/26.11.2000, «ἀνακοινώσεως», ὑπογραφο­μένης ὑπό τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου, νέαν ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΝ - ΔΗΛΩΣΙΝ τῶν Μητροπολίτου Κηρύκου, Ἱερ/χου π. Ἀμφιλοχίου καί θεολόγου Ἐλευθερίου Γκουτζίδη, συσκεψάμενον τό Δικα­στήριόν μας ΑΠΟΦΑΙΝΕΤΑΙ:

 Καταφανῶς τά συγκεκριμένα Πρόσωπα τῆς περιόδου ἐκείνης καί αὐτά τά ὁποῖα σήμερον φέρονται ὡς μέλη καί ὡς Δ.Σ. τοῦ Ι.Φ.Σ.Κ.Α.Ε., ἔδει πρό πολλοῦ νά εἶχον διαγραφεῖ καί ἀπομακρυνθεῖ τοῦ Ι.Φ.Σ.Κ.Α.Ε., διότι πέραν τοῦ ὅτι ἐκ κακῆς προθέσεως καί σκοποῦ κατέλυσαν τήν Κανονικήν Τάξιν καί τόν Συνοδικόν θεσμόν, διά τόν ἵδιον σκοπόν, οὗτοι κατέλυσαν καί τόν Καταστατικόν Νόμον τοῦ Ι.Φ.Σ.Κ.Α.Ε., ἐπί τῶ σκοπῶ ἅμα τῆ ὁλοκληρώσει τῆς προδοσίας των νά διεκδικήσουν, καί κατακρατήσουν ἅπαντα τά ἐκκλησιαστικά ἀκίνητα, στεροῦντες ταῦτα ἀπό τούς Ὀρθοδόξους, εἰς τούς ὁποίους καί κατά τό ἵδιον τό Καταστατικόν ἀνήκουν.

Ἐν προκειμένω τό ΑΝΩΤΑΤΟΝ ΣΥΝΟΔΙΚΟΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΝ ὑπογραμμίζει ὅτι οἱ κατηγορού­μενοι δέν κατέλυσαν Ἁπλῶς ὡρισμένας ἐκ τῶν ἀρχῶν τῆς ἀκαινοτομήτου Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀλλ' ἠθέλησαν καί ἐπεχείρησαν νά σβήσουν καί ἐξαλείψουν ταύτην προσβάλλοντες καί διακόπτοντες τήν ἀποστολικήν Διαδοχήν καί δι' αὐτῆς καί τήν ὁμολογίαν ἐκκλησιολογίαν, τήν ὁποίαν ἀναφέρει καί προστατεύει τό Ἄρθρον 8 παράγρ. γ’ τοῦ Καταστατικοῦ.

Ἐπί πᾶσι τούτοις τό ἀνώτατον Συνοδικόν Δικαστήριον ἐπειδή δέν εἶναι Ἁρμόδιον νά προβῆ εἰς τήν διαγραφήν ὅλων αὐτῶν ἐκ τοῦ Ι.Φ.Σ.Κ.Α.Ε., τοῦτο ἀπαραιτήτως δέον νά πράξουν τά ἐναπομείνατα (4) τέσσαρα Ἱδρυτικά μέλη, ἤτοι, ὁ Μητροπολίτης Κήρυκος, ὁ Πρωτοπρεσβύτερος Θωμᾶς, ὁ Ἱερομόναχος Ἀμφιλόχιος καί ὁ θεολόγος Ἐλευθέριος Γκουτζίδης. Ἐπί τούτω, ἄν χρειασθῆ ἔχουν τήν ἄδειαν καί ἐντολήν τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου νά ζητήσουν καί τήν ἐφαρμογήν τῶν Νόμων, ὅπως προβλέπει ὁ Καταστατικός Νόμος τοῦ Ι.Φ.Σ.Κ.Α.Ε. Τέλος ἅπαντα τά παραστατικά ὡς ἐκ τῆς μεγίστης Ἱστορικῆς καί ὄχι μόνον σημασίας των, τεθῶσιν εἰς τόν τόμον τῶν Πρακτικῶν.

* * *
Ἐν τέλει ἡ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ, ἡ ὁποία συνεδρίασεν ἐπί τριήμερον (26-28.9.2009), ὡς ΑΝΩΤΑΤΟΝ ΣΥΝΟΔΙΚΟΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΝ, συσκεψαμένη ἐν Ἁγίω Πνεύματι, οὐσιαστικῶς ἀντιμετώπισεν Ἕν καί μόνον Θέμα, ἤτοι, τήν βαρεῖαν διαχρονικήν ΕΚΚΛΗΣΙΟΜΑ­ΧΙΑΝ, πρωτίστως τῶν δύο πρώην Μητροπολιτῶν, Πειραιῶς Νικολάου ἀπό τό 1976, καί Ἀργολίδος Παχωμίου ἀπό τό 1974, ἡ ὁποία ΕΚΚΛΗΣΙΟΜΑΧΙΑ των, ΕΚΟΡΥΦΩΘΗ μέ τήν ὑπ' ἀριθμ. 3280/28.11.2007 φερομένην ὡς «Συνοδικήν ἐγκύκλιόν» των. Ταύτην συνυπογράφουν καί οἱ λοιποί τῆς ἐκκλησιομάχου ὁμάδος, φερόμενοι ὑποκριτικῶς ἤ ἀφελῶς ὡς Ὀρθόδοξοι ἐπίσκοποι: Γαλακτίων Γκαμίλης, Ἀνδρέας Σύρος, Χρυσόστομος Σύρος, Παντελεήμων Ντέσκας, Ἰγνάτιος Δάσσιος, Σεβαστιανός Σταύρου, καί Λάζαρος Ἀθανάσωφ, τοῦ Ταρασίου Καραγκούνη ἐξαιρουμένου.

Ὡσαύτως ἐξ ἀρχῆς διεπίστωσεν ὅτι ἐν τῶ πλαισίω τούτω τῆς ἐκκλησιομαχίας των, εἶναι μεθοδευμέναι καί τοποθετημέναι ἅπασαι αἱ ληστρικαί «ἀποφάσεις» καί «πράξεις» των, κατά τοῦ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΗΡΥΚΟΥ, ΤΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ π. ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΥ, ΤΟΥ ΙΕΡΕΩΣ ΜΙΧΑΗΛ ΙΩΑΝΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΓΚΟΥΤΖΙΔΗ. Αὗται ἐν τῶ συνόλω των, ὡς ἀντικανονικαί – ληστρικαί «πράξεις» καί «ἀποφάσεις» χειρίστης σκοπιμότητος, οὐδέν Κανονικόν καί πραγματικόν ἔργον παρήγαγον διά τούς καθ' ὦν ἐξεδόθησαν, ἐνῶ διά τούς ὑπογράψαντας ταύτας αὗται ἀποτελοῦν διαχρονικήν ἐσχάτην βλασφημίαν, Ἱεροσυλίαν, ὕβριν καί ἐκκλησιομαχίαν.

Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας πάντες ἐδιώχθησαν, πλεῖστοι δέ τούτων καθηρέθησαν ὑπό τῶν παρανόμων αἱρετικῶν διά τό ὀρθόδοξον φρόνημά των. Οὕτω, ὁ Μέγας ἀθανάσιος ἐπανειλημμέ­νως καθηρέθη καί ἀνεθεματίσθη καί ἐξωρίσθη ὑπό τῶν αἱρετικῶν ἀρειανῶν (Θ.Η.Ε. τόμ. 8, σελ. 927-929). Ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, ὁ καί Πρόεδρος τῆς Γ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, καθηρέθη ὑπό τοῦ αἱρετικοῦ Νεστορίου καί τῶν μετ' αὐτοῦ. (Πρακτικῶν ἀποστατικοῦ Μ, 1372 ἐπ.). Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος καθηρέθη παρά τῆς «ἐπί Δρῦν» συνόδου τῆς διωκτικῆς ἀνομίας (Παλλαδίου P.G. 47, 9-39). Ὁ Μέγας Φώτιος ἀνεθεματίσθη, οἱ δέ ὑπ' αὐτοῦ χειροτονηθέντες «καθηρέθησαν» ὑπό τῆς παπόφρονος ψευδοσυνόδου τοῦ ἔτους 869, τήν ὁποίαν οἱ αἱρετικοί Παπικοί λέγουν «ὀγδόην οἰκουμενικήν»! (Β. Στεφανίδου, ἔνθ. ἀνωτ. σελ. 359). Ταῦτα, βεβαίως, ἔπραττον καί πράττουν οἱ ἄδικοι καί αἱρετικοί, ὡς λέγει ἡ Γ’ Οἰκουμενική Σύνοδος, «παρά θεσμούς καί κανόνας καί πᾶσαν ἀκολουθίαν ἐκκλησιαστικήν» (Γ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου Μ. 4, 1328). Ἡ ἀπάντησις τῆς Ἐκκλησίας εἰς τάς τοιαύτας καθηραίσεις καί λοιπά «ἐπιτίμια» εἶναι ὅτι εἰς οὐδέν λογίζονται ὑπ' Αὐτῆς, ὡς οὐδεμίαν ἐκκλησιαστικήν ἰσχύν ἔχουσαι. Οὕτως, ὁ Ἅγιος Ἰωάν­νης ὁ Χρυσόστομος, καίτοι «καθαιρεθείς», οὐ «καθήρηται», ἔλεγον εἰς τόν Βασιλέα οἱ ἐν Κωνσταν­τινουπόλει τότε Ὀρθόδοξοι ἐπίσκοποι (Παλλαδίου Ἐλενουπόλεως P.G. 47, 31). Ὁ Ἰννοκέντιος Ρώμης, εἰς ἐπιστολήν του, ἥν ἀπηύθυνεν πρός τόν Θεόφιλον μετά τήν «καθαίρεσιν» ταύτην, ἔλεγεν «ἡμεῖς καί σέ ἶσμεν κοινωνόν καί τόν ἀδελφόν Ἰωάννην». (Ἰννοκεντίου Ρώμης P.G. 47, 12). Ὁ ἵδιος ὁ Ἅγιος Χρυσόστομος οὐδέποτε ἀνεγνώρισεν τήν «καθαίρεσίν» του, ἀποθανῶν δέ ἐν τῆ ἐξορία ἐτάφη φέρων τά ἀρχιερατικά του ἄμφια. ὡσαύτως ἡ ἀπόφασις, ἤ μᾶλλον ψευδαπόφασις περί τῆς «κα­θαιρέσεώς» του, χαρακτηρίζεται ὑπό τοῦ Ἁγίου Κυρίλλου ἀλεξανδρείας «χαρτίον ἀσεβές καί παράνομον» (Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας Μ. 4, 1308). Ὁ ἵδιος ὁ Ἅγιος Κύριλλος, ὁ γενόμενος καί Πρόεδρος τῆς Γ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἔγραφεν εἰς τούς ἐν Κωνσταντινουπόλει πάσχοντας καί «καθηρη­μένους» ὑπό τοῦ αἱρετικοῦ Νεστορίου «Τοῖς δέ τῶν κληρικῶν ἤτοι (ἤ) τῶν λαϊκῶν διά τήν ὀρθήν πίστιν κεχωρισμένοις ἤ καθαιρεθεῖσι παρ' αὐτοῦ, κοινωνοῦμεν ἡμεῖς. Οὐ τήν ἐκείνου κυροῦντες ἄδικον ψῆφον». Λέγει δέ ἀκόμη εἰς αὐτούς: «Εἰ ὀνειδίζεσθε ἐν Κυρίω μακάριοι, ὅτι τό τῆς Δυνάμεως καί τό τοῦ Θεοῦ Πνεῦμα εἰς ὑμᾶς ἀναπέπαυται». (Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας Μ. 4, 1096).

Ὁ Μέγας Φώτιος, πάλιν λέγει σχετικῶς: «Ἤν ποτε φευκτόν καί φοβερόν τό ἀνάθεμα, ὅτε κατά τῶν ἐνόχων τῆς ἀσεβείας, ὑπέρ τῶν τῆς εὐσεβείας κηρύκων, ἐφέρετο. ἀφ' οὗ δέ ἡ τολμηρά καί ἀναίσχυντος τῶν ἀλαστόρων ἀπόνοια, παρά πάντα θεσμόν θεῖόν τε καί ἀνθρώπινον, καί παρά πάντα λόγον ἑλληνικόν τε καί βάρβαρον, τό οἰκεῖον ἀνάθεμα κατά τῶν προμάχων τῆς ὀρθοδοξίας ἀναστρέφειν ἐφρυάξατο, καί τήν βαρβαρικήν μανίαν ἐκκλησιαστικήν παρανομίαν ἐφιλονείκησεν ἀπεργάσασθαι, αὐτίκα καί τό φρικτόν ἐκεῖνο τῆς ποινῆς Ἁπάσης πέρας ἔσχατον, εἰς μύθους καί παίγνια μεταπέπτωκε, μᾶλλον δέ, τοῖς εὐσεβέσι καί αἱρετόν παρεσκεύασται. Οὐδέ γάρ οὐδ' ἡ πάντολμος τῶν ἐχθρῶν τῆς ἀληθείας γνώμη, τάς ποινάς, καί μάλιστα τάς ἐκκλησιαστικάς, ποιεῖ φοβεράς, ἀλλά τῶν πασχόντων τό ὑπεύθυνον ὡς τό γε ἀνεύθυνον καί εἰς χλεύην τάς ἐκείνων τιμωρίας τρέπει, καί κατ' ἐκείνων τό δικαίωμα τῆς τιμωρίας ἀναστρέφει, καί τῶ ὑπ' αὐτῶν τιμωρουμένω στεφάνους ἀκηράτους, καί ἀθάνατον δόξαν, ἀντί ποινῆς ἀπεργάζεται. Δι' ὅ καί ἕκαστος τῶν εὐσεβῶν καί Ἁγίων, ὑπ' αὐτῶν ἠλλοτριωμένων Χριστοῦ, μυριάκις αἱρεῖται προπηλακίζεσθαι, καί ἀναθεματίζεσθαι ἤ τοῖς αὐτῶν μισοχρίστοις καί θεοστυγέσιν μετά λαμπράς τῆς εὐφημίας κοινωνῆσαι πονηρεύμασι». (Μ. Φωτίου Ἐπιστολή ΙΖ, Ἰγνατίω Μητροπολίτη Κλαυδιουπόλεως, P.G. 102, 833). Καί «Ὥσπερ τούς τοῦ Δεσπότου μαθητάς τό μισόχριστον τῶν ἰουδαίων συνέδριον ἀποσυναγώγους ποιήσαντες, ἐκείνους μέν μᾶλλον τῶ Διδασκάλω καί Δεσπότη προσωκείωσαν, ἑαυτούς δέ τέλειον καί τῆς Θείας μυσταγωγίας, καί τῶν οὐρανῶν βασιλείας ἠλλοτρίωσαν. Οὕτω καί νῦν οἱ τῶν ἰουδαίων μιμηταί, τούς τῶν ἀποστόλων ζηλωτάς, ἀποσυναγώγους ποιήσαντες, ἡμᾶς μέν τοῖς θεσπεσίοις ἐκείνοις καί αὐτόπταις τοῦ Λόγου, συνήψάν τε μᾶλλον καί συνήνωσαν. Ἡ γάρ κοινωνία τῶν παθῶν ἀκριβεστέραν ποιεῖται τήν ἐν βίω καί πίστει συνάφειαν, ἑαυτούς δέ καί τῆς ἐκείνων διδασκαλίας, καί τῆς ἡμετέρας ὀρθοδοξίας, ἐλεεινῶς τε καί ἀθλίως ἐναπέτεμον, καί τῆς Χριστιανῶν ὅλως καί κλήσεως καί πολιτείας τήν ἑαυτῶν μοῖραν διχάσαντες, εἰς τήν τῶν ἰουδαίων, οὕτως παρεζήλωσαν, καί χριστομαχίαν καί μιαιφονίαν φερόμενοι ἐκπεπτώκασιν». (Μ. Φωτίου ἐπιστολή ΙΗ, Μιχαήλ Μητροπολίτη Μυτιλήνης, P.G. 102, 833).

Κατόπιν τούτων ΟΜΟΦΩΝΩW ἅπαντα τά μέλη τοῦ Συνοδικοῦ Δικαστηρίου κατηγορηματι­κῶς ΑΠΕΦΑΝΘΗΣΑΝ ὅτι ἅπασαι αἱ κατά τῶν ὡς ἄνω ὀρθοδόξων διώξεις οὐδέν Κανονικόν - Πραγματικόν ἔργον παρήγαγον καθ' ὦν ἐξεδόθησαν ἐνῶ ἐστόχευον εἰς τό νά πλήξουν τήν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ - ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΝ, μέσω καί διά τῆς προσβολῆς καί διακοπῆς τῆς ἀνοθεύτου ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ τῶν ἐπισκόπων καί Πρεσβυτέρων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλη­σίας!

Ἐπίσης τό Α.Σ.Δ. διεβεβαιώθη, ὅτι τό κίνημα τοῦτο τῶν Νικολαϊτῶν, ὀργανικῶς εἶναι ἀπολύτως συνδεδεμένον, μετά τοῦ ἀπό τό 1920, 1923, 1924 καί μέχρι σήμερον Νεοημερολογιτικοῦ - Οἰκουμενιστικοῦ Κινήματος, ὅτι ἀποτελεῖ δέ κακήν συνέχειαν καί ἐξέλιξιν τοῦ ἀπό τό 1937 παρομοίου Φλωρινικοῦ κινήματος, τό ὁποῖον ἐπολέμησεν καί ἐπεβουλεύθη ὅσον οὐδείς, τήν ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΔΙΑΔΟΧΗΝ, ἤτοι τάς κατά τά ἔτη 1935 καί 1948, ἐπισκοπικάς χειροτονίας, τάς ὁποίας ΩΜΟΣΕΝ νά προσβάλη καί διακόψη καθ' οἱονδήποτε τρόπον. Τῶν κινημάτων τούτων διάδοχος κατάστασις καί ἐξέλιξις ὑπῆρξεν τό κίνημα τῶν πέντε σχισματοαιρετικῶν πρ. Μητροπολιτῶν (1991-1995), ὅλων δέ αὐτῶν ἀδιάκοπον συνέχειαν καί ἀποκορύφωσιν ἀπετέλεσεν τό ἀπό 1998 καί ἐπισήμως ἐκδηλωθέν ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ ΝΙΚΟΛΑ.Ι.ΤΩΝ.

ΟΘΕΝ ΤΟ ΑΝΩΤΑΤΟΝ ΣΥΝΟΔΙΚΟΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΝ ΔΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΗΣ ΠΡΑΞΕΩΣ ΟΜΟΦΩΝΩΣ ΚΑΤΕΔΙΚΑΣΕΝ ΚΑΙ ΠΑΡΕΔΩΚΕΝ ΤΩ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙ:

1) Τήν μέ Α.Π. 3280/28.11.2007 «ἐγκύκλιον» τήν ὑπογεγραμμένην παρά τῶν ἐκπεσόντων καί ἀποκηρυχθέντων καί ἤδη Καθαιρεθέντων ψευδεπισκόπων: Νικολάου, Παχωμίου, Γαλακτίωνος, Ταρασίου (δέν ὑπογράφει), Ἀνδρέου, Χρυσοστόμου, (ὑπογράφει δι' ἀντιπροσώπου), Παντελεή­μονος, Ἰγνατίου, Σεβαστιανοῦ, καί Λαζάρου, ἐν ἧ διακηρύσσουν ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΨΕΥΔΩΣ καί ΜΕΤΑ ΠΟΛΛΟΥ ΔΟΛΟΥ ΚΑΙ ΑΠΑΤΗΣ ὅτι ἡ ἐν ἑλλάδι Ἱερά Σύνοδος τήν 15/28 ὀκτωβρίου 1971 «ἐδέχθη χειροθεσίαν» καί ὄχι συγχωρητικήν εὐχήν.

2) Τήν ἀπό 1974 ψευδῆ καί βλάσφημον «ἐξομολογητικήν ἐπιστολήν» ὡς καί τήν ὁμοίαν, ἀπό 2004 τοῦ τέως «Ἀργολίδος» Παχωμίου Ἀργυροπούλου, πρώτου δολίου ἐπιβούλου κατά τε τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς καί Ἐκκλησιολογίας τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

3) Τάς βλασφημίας περί δῆθεν σχίσματος κατά τό 1937 ὑπό τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου καί χειροθεσίας τοῦ 1971, τάς σαφῶς διατυπουμένας ἐν τῶ διατακτικῶ τοῦ «54/76 Ἀπαλλακτικοῦ Βουλεύματος τοῦ Συμβουλίου Πλημμελειοδικῶν Πειραιῶς», καί τάς ὁποίας ὁ τέως «Πειραιῶς» Νικόλαος ΩΜΟΛΟΓΗΣΕΝ ἐνώπιόν του καί ΑΠΕΔΕΧΘΗ, προκειμένου νά «ἀναγωρισθῆ» ὡς «κανονικός ἐπίσκοπος» καί ὅτι δέν «ἀντιποιεῖται ἐκκλησιαστικόν λειτούργημα». Καί ταῦτα, ὡς ἐπίσης ΑΚΡΑΙΑΣ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑΣ κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἥγουν τῆς ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ καί τῆς ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ΟΜΟΦΩΝΩΣ ΑΠΕΡΡΙΨΕ, ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΕΝ ΚΑΙ ΠΑΡΕΔΩΚΕΝ ΤΡΙΣ ΤΩ ΑΙΩΝΙΩ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙ.

4) Τήν κατά τοῦ ἐλλογιμωτάτου θεολόγου Ἐλευθερίου Γκουτζίδη σκευωρίαν (1997-2002) τῶν Φλωρινικῶν «Ἀχαΐας» κ. Καλλινίκου, καί τοῦ συνεργαζομένου αὐτῶ κ. Ἀθ. Σακαρέλλου, ὡς καί τῶν παρά τῆ Ἱερᾶ Συνόδω ἐγκαθέτων αὐτῶν, Μοναχοῦ Μαξίμου Τσακίρογλου καί Δημητρίου Κάτσουρα, περί ΔΗΘΕΝ «ἀμαρτύρου», «καινοτομίας» «κακοδοξίας» καί «ἐκκλησιολογικῆς καί Τριαδολογικῆς αἱρέσεως», καί ἐν τέλει τήν διά τοῦ κ. Νικολάου Εἰσήγησίν των καί τήν μέ Α.Π. 3166/14/27.2.2002 «ἀπόφασίν των περί ἀκοινωνησίας» εἰς τόν Ἐλ. Γκουτζίδη ΑΠΕΡΡΙΨΕΝ, ΕΚΗΡΥΞΕΝ ΑΚΥΡΟΝ καί ΠΑΡΕΔΩΚΕΝ ΤΩ ΑΙΩΝΙΩ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙ.

5) Τάς μέ Α.Π. 13/26.2.2006 καί 3285/22.4.2008, ἀποφάσεις περί «ἀργίας» καί «καθαιρέσεως» τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Ἱερομονάχου Ἀμφιλοχίου Ταμπουρᾶ, ἐκήρυξεν ΑΚΥΡΟΥΣ, ΑΠΕΡΡΙΨΕΝ, καί ὡσαύτως ΠΑΡΕΔΩΚΕΝ ΤΩ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙ.

6) Τάς μέ Α.Π. 3282/27.11.2007 καί 3298/7.8.2009 «ἀποφάσεις - Πράξεις», περί «καθαιρέσεων, ἀφορισμῶν» κ.λπ. κατά τοῦ Σεβ/του Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κηρύκου, ΚΗΡΥΣΣΕΙ ΩΣ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΑΚΥΡΟΥΣ, μηδέν Κανονικόν καί πραγματικόν ἔργον παραγαγούσας, ὡς ὁλοκληρωτικῶς ψευδεῖς κατά τό διατακτικόν καί ὡς προελθούσας παρά ἐκπεσόντων καί αὐτοεκβληθέντων τῆς Ἐκκλησίας ψευδεπισκόπων Κανονικῶς δέ καί ἀπολύτως ἠτιολογημένως ΑΠΟΚΕΚΗΡΥΓΜΕΝΩΝ καί ΔΙΑΓΕΓΡΑΜΜΕΝΩΝ ἐκ τῶν Διπτύχων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ΠΑΡΕΔΩΚΕΝ ΤΩ ΑΙΩΝΙΩ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙ.

7) Τάς κατά τῆς Ἁγίας Ζ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου διατυπωθείσας βλασφημίας καί κηρυ­χθείσας «γυμνῆ τῆς κεφαλῆ» αἱρέσεις, τοῦ Νικολάου, ὡς καί τάς παραχαράξεις καί παρερμηνείας πατερικῶν καί Συνοδικῶν κειμένων, ἐπίσης ΠΑΡΕΔΩΚΕΝ ΤΩ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙ, συμφώνως καί πρός τήν ἐντολήν τῆς ἰδίας τῆς Ζ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, διαγορευούσης: «Τοῖς μή ὀρθῶς τάς τῶν Ἁγίων Διδασκάλων τῆς τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίας θείας φωνάς ἐκλαμβανομένοις καί τά σαφῶς καί ἀριδήλως ἐν αὐταῖς διά τῆς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος χάριτος εἰρημένας παρερμηνεύειν τε καί περιστρέφειν πειρωμένοις. Ἀνάθεμα Τρίς» (Συνοδικόν τῆς ὀρθοδοξίας).

8) ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΠΡΩΤΑΙΤΙΟΥΣ ΤΗΣ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗΣ ΣΥΝΤΕΛΕΣΘΕΙΣΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ ΜΗΤΡΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ἤτοι:

α) Εἰς τούς πρώην Μητροπολίτας Πειραιῶς καί Νήσων Νικόλαον Μεσσιακάρην καί β) πρώην Μητροπολίτην ἀργολίδος Παχώμιον Ἀργυρόπουλον, ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΤΗΝ ΕΣΧΑΤΗΝ ΠΟΙΝΗΝ ΤΗΣ ΚΑΘΑΙΡΕΣΕΩΣ ΕΚ ΤΗΣ ΥΨΗΛΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥ ΚΑΙ ΚΑΤΑΤΑΣΣΕΙ ΑΥΤΟΥΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΤΑΞΙΝ ΤΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ, ΚΑΙ ΔΗ ΩΣ ΒΛΑΣΦΗΜΟΥΣ ΚΑΙ ΙΕΡΟΣΥΛΟΥΣ ΠΡΟΔΟΤΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.

Γ’ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΥΠΟ ΤΩΝ ΙΔΙΩΝ ΑΝΑΔΕΙΧΘΕΝΤΑΣ ΕΙΣ ΨΕΥΔΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ, ἤτοι: Τούς φερομένους ὡς 1) «Πειραιῶς καί Νήσων» Παντελεήμονα Ντέσκα καί «Φαρσάλων» ἤ «Λαρίσης καί Τυρνάβου», Ἰγνάτιον Δάσσιον, οἵτινες σύν τοῖς ἄλλοις ἐκωλύοντο καί δέν ἠδύναντο κἄν ὡς Ἱερομόναχοι νά ἱερουργοῦν, ἐνῶ καί οὐδέν προσόν ἐκέκτηντο πρός ἀρχιερατείαν, ὁμοίως ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑΝ ΕΣΧΑΤΗΝ ΠΟΙΝΗΝ ΤΗΣ ΚΑΘΑΙΡΕΣΕΩΣ καί τούς κατατάσσει ὁμοῦ μετά τῶν πρώτων, εἰς τήν τάξιν τῶν βλασφήμων καί σχισματοαιρετικῶν Μοναχῶν, οἵτινες ἐν ἐπιγνώσει ἱεροσύλησαν κατά τῆς Μητρός Ἐκκλησίας.

Δ’ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΠΡΩΗΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΑΣ: 1) «Περιστερίου» Γαλακτίωνα Γκαμίλην, καί 2) «Βερροίας καί Ναούσης» Ταράσιον Καραγκούνην, ἐπεφυλάχθη νά ἀποφασίση τελεσιδίκως, προκειμένου ἵνα κληθοῦν καί διασαφηνίσουν τήν θέσιν των ἔναντι τοῦ ἐκκλησιομάχου καί ἀντιχρίστου κινήματος τῶν Νικολαϊτῶν μέ δεδομένα ὅτι:

Ὁ μέν πρῶτος ἐπανειλημμένως διεφώνησεν ἐν ταῖς ληστρικαῖς συνεδριάσεσι τῶν Νικολαϊτῶν καί πρό πάντων ὅτι προτίθεται νά ἔλθη εἰς διάλογον, καίτοι τοῦτο θά ἔδει νά τό εἶχεν πράξει κατά τήν τρίτην προσωπικήν Κλῆσιν του πρός ἀπολογίαν.

Ὁ δέ δεύτερος ἐπανειλημμένως ἔτι περισσότερον διεφώνησεν, διεχώρισεν τάς εὐθύνας του καί δέν ὑπέγραψεν τινάς ἐκ τῶν Ληστρικῶν ἀποφάσεων τοῦ Καϊαφικοῦ Συνεδρίου τοῦ Νικολάου, ἐξαιρέτως δέ τό κατά τῆς Μητρός Ἐκκλησίας βδέλυγμα τῶν Νικολαϊτῶν, ἤγουν τήν μέ Α.Π. 3280/27.11.2007 «ΕΓΚΥΚΛΙΟΝ», δι' ἧς τήν ὑπό τῆς Ἱερᾶς Συνόδου γενομένην ἀποδεικτήν τήν 15/28.10.1971 ΣΥΓΧΩΡΗΤΙΚΗΝ ΕΥΧΗΝ, κατ' ἀπολύτως Σατανικόν τρόπον, ΜΕΤΕΒΑΛΟΝ ΚΑΙ ΜΕΤΕΣΤΟΙΧΕΙΩΣΑΝ ΕΙW ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΝ ΤΩΝ ὡς ἐπί σχισματικῶν!

Ε’ Ἐπεφυλάχθη νά ἀποφασίση καί περί τῶν πρώην ἐπισκόπων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας 1) «Διαυλείας» ἤ ὡς «Θηβῶν καί Λεβαδείας» φερομένου Ἀνδρέου Σύρου καί 2) «Φιλίππων» Χρυσοστόμου Σύρου, τοῦ μέν ἐκφράσαντος τήν διάθεσιν πρός συνάντησιν, τοῦ δέ, λόγω ὑγείας καί διαμένοντος ἐν Ἀμερικῆ, εἰς οὐδεμίαν τῶν ληστρικῶν καί ἱεροσύλων συνεδριάσεων τῆς ψευδοσυνόδου τῶν Νικολαϊτῶν μετασχόντος προσωπικῶς.

Ἡ παροῦσα Κοινοποιηθήσεται εἰς ἅπαντας τούς ὡς ἄνω πρώην ἐπισκόπους τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐνῶ οἱ ἐν Δ’ καί Ε’ Παραγράφοις μόλις ἀναφερθέντες, παραλλήλως κληθήσονται καί εἰς προσωπικήν ἤ δι' ἐγγράφου ἐπικοινωνίαν των μετά τῶν Κανονικῶν ἐκπροσώπων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, λαμβανομένου ὑπ' ὄψιν τοῦ ἰδίου Κατηγορη­τηρίου, (Α.Π. 498/2/15.1.2009 ὡς καί τῶν ἐν τῆ παρούση ἀποφάσεων καί πάντως ἐντός τακτοῦ χρονικοῦ διαστήματος, ὁρισθησομένου ἐγγράφως.

Ἡ παροῦσα ἀνεγνώσθη καί ἐνεκρίθη ΟΜΟΦΩΝΩΣ τήν Παρασκευήν 28 Νοεμβρίου 2009 (Π.ἡ.), θέλει δέ ἀποσταλῆ εἰς οὕς ἀφορᾶ, ἀφοῦ προηγουμένως καθαρογραφῆ, καί τεθῆ ὑπ' ὄψιν Ἁπάντων τῶν μελῶν τοῦ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΣΥΝΟΔΙΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ, εἰς νέαν συνεδρίαν αὐτοῦ. Πρός τόν σκοπόν  τοῦτον τό Δικαστήριον ἐξουσιοδοτεῖ τούς Σεβ/τους Μητροπολίτας: 1) Μεσο­γαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκον τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί 2) Κιτίου καί πάσης Κύπρου Παρθένιον τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, καθώς καί τόν Γραμματέα τοῦ Α.Σ. Δικαστηρίου π. Ἀμφιλόχιον Ταμπουρᾶν, ὅπως ἐπιμεληθῶσι καί καθαρο­γράψωσι τό κείμενον τῆς παρούσης ΑΠΟΦΑΣΕΩΣ.

ΤΟ ΑΝΩΤΑΤΟΝ ΣΥΝΟΔΙΚΟΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΝ

         Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ                                                        

 † Ὁ Μεσογαίας Λαυρεωτικῆς  ΚΗΡΥΚΟΣ  Τ.Σ.Υ.  

        ΤΑ ΜΕΛΗ
                          
† Ὁ Βράντσεα ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ  (Ἐκκλησίας Ρουμανίας)  Τ.Σ.Υ.                                                                                      
† Ὁ Κένυας ΜΑΤΘΑΙΟΣ (Ἐκκλησίας Ἀλεξανδρείας)   Τ.Σ.Υ.                                        
 † Ὁ Κιέβου ΣΕΡΑΦΕΙΜ (Εκκλησίας Ουκρανίας) Τ.Σ.Υ.                                                                                    
 † Ὁ Κιτίου ΠΑΡΘΕΝΙΟΣ (Εκκλησίας Κύπρου) Τ.Σ.Υ.                                                                                                                
       Ὁ Γραμματεύς    
                                                         
  † Ἱερομόναχος  Ἀμφιλόχιος Ταμπουρᾶς                                                         
                                                         
                                                                            
                                                                                                     
                                                                                                                         
     * * *

Β’ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΙΣ
ΤΟΥ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΣΥΝΟΔΙΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ
(Ἐν Μοβιλίτση τῆς ἐπαρχίας Βράντσεα Ρουμανίας,
Παρασκευή Διακαινησίμου 27 Μαρτίου 2010)

ΘΕΜΑ: Κοινοποίησις τῆς ὑπ' ἀριθμ. Πρωτ. 532/28.11.2009 ΑΠΟΦΑΣΕΩΣ ΤΟΥ ΑΝΩΤΑΤΟΥ  ΣΥΝΟΔΙΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ πρός ἅπαντας οὕς ἀφορᾶ.

Ἐν τῶ Ἱερῶ Ναῶ Ζωοδόχου Πηγῆς Μοβιλίτσης Βράντσεα Ρουμανίας, σήμερον Παρασκευήν τῆς Διακαινησίμου 27.3.2010, καθ' ἅ προεβλέπετο, συνῆλθον ἐκ νέου ἅπαντα τά μέλη τοῦ ἀνωτάτου Συνοδικοῦ Δικαστηρίου, ἤτοι οἱ Σεβασμιώτατοι Μητροπολῖται: α) Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, β) Βράντσεα Γερόντιος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, γ) Κέννυας Ματθαῖος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀλεξανδρείας, ἐκπροσωπούμενος ὑπό τοῦ Αἰδ/του π. Μιχαήλ Ἰωάννου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, δ) Κιέβου Σεραφείμ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας, ἐκπροσωπούμενος ὑπό τοῦ Αἰδ/του π. Νικολάου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, ε) Κιτίου Παρθένιος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, ἐνῶ τόν Γραμματέα του Δικαστηρίου π. Ἀμφιλόχιον, μή δυνηθέντα νά παραστῆ προσωπικῶς, ἀναπληροῖ ὁ Σεβ. Μητροπ. Μεσογαίας Κήρυκος. Κατ' αὐτήν ἀναγνωσθείσης τῆς ὑπ' ἀριθμ. Πρωτ. 532/28.11.2009 καθαρογραφείσης ὁμοφώνου ἀποφάσεως τοῦ Ἀνωτάτου Συνοδικοῦ Δικαστηρίου, ἀπεφάσισεν καί ἀνέθεσεν εἰς τόν Μητροπολίτην Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκον καί τόν Ἱερομ. π. Ἀμφιλόχιον Ταμπουρᾶν, ὅπως μεριμνήσουν διά τήν κοινοποίησιν ταύτης πρός ἅπαντας οὕς ἀφορᾶ, καί τήν δημοσίευσίν της εἰς τό ἐπίσημον δημοσιογραφικόν ὄργανον τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τήν «ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΠΝΟΗΝ».

ΤΟ ΑΝΩΤΑΤΟΝ ΣΥΝΟΔΙΚΟΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΝ

               Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ                                                                            
ΤΑ ΜΕΛΗ
† Ὁ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς  ΚΗΡΥΚΟΣ
  Ὁ Βράντσεα ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ  (Ἐκκλησίας Ρουμανίας)                                                          
† Ὁ Κένυας ΜΑΤΘΑΙΟΣ (ἘκκλησίαςἈλεξανδρείας) α.α. ὁ Ἱερεύς π. Μιχαήλ                                                                                                                                                                                                     
† Ὁ Κιέβου ΣΕΡΑΦΕΙΜ (Ἐκκλησίας Οὐκρανίας) α.α. ὁ Ἱερεύς π. Νικόλαος                                                                                                                                                                                                         
Ὁ Κιτίου ΠΑΡΘΕΝΙΟΣ (Ἐκκλησίας Κύπρου)                                                                                                           
Ὁ Γραμματεύς 

† Ἱερομόναχος  Ἀμφιλόχιος Ταμπουρᾶς

Ἁρμόδιος Δικαστικός Ἐπιμελητής ἐπιδότω τήν παροῦσαν εἰς τούς τέως ἐπισκόπους Νικόλαον Μεσσιακάρην, Παχώμιον Ἀργυρόπουλον, Παντελεήμονα Ντέσκαν καί Ἰγνάτιον Δάσσιον καθώς ἐν αὐτῆ ἀναφέρεται.

Ἐντολῆ καί ἐξουσιοδοτήσει
τῆς Πανορθοδόξου Ἱερᾶς Συνόδου
Ἐν Ἀθήναις τῆ 8/21.5.2010
† Ὁ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς
ΚΗΡΥΚΟΣ














ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

 (*) «Ο.Π.» Τόμος 11ος/2000 σελ. 111-116, 151-159, 171-199, 206-208, 217-225, Τόμος 12ος/2001 Α.Τ.  11 Ἀπρίλιος 2001 σελ. 11-24, 37-39, 41-53, 67-69, 75-97, 107-130, 133-140, 151-157, 166-173, 192-195, 211-216, 219-223, 243-279 (ἔνθα καί τό μέ Α.Π. 223/2.11. 2001 ἔγγραφον τοῦ Μητροπολίτου Κηρύκου, καθώς καί τό θεολογικόν Ὑπόμνημα ἐπί τῆς σκευωρίας «περί Ἀνάρχου» τοῦ θεολόγου Ἐλευθερίου Γκουτζίδη) Τόμος 13ος/2002 Α.Τ. 120 σελ. 3-19, 43-84, 91-127, 139-162, 168-206, 219-250, 267-286, 336-355, 411-439, Τόμος 14ος/2003 σελ. 6-22, 27-38, 51-82, 83-93, 99-139, 147-159, 163-187, 195-217, 222-233, 243-257, 260-274, 291-322, Ὁλόκληρον τό τεῦχος τῆς «Ο.Π.» 140 Σεπτεμβρίου 2003 σελ. 339-400, 387-403, 419-447, 453-479, Τόμος 15ος/2004: σελ. 5-38, 43-75, 84-91, 101-114, 123-154, 163-188 206-214, 219-244, 254-267, 283-296, 303-311, 331-340, 346-350, 387-396, 427-454, 532-539. Τόμος 16ος/2005: σελ. 3-24, 51-59, 80-86, 102-115, 164-187, 195-221, 198-201 ΑΠΟΚΗΡΥΞΙΣ, 259-300, 313-321, 361-393, 403-412, 413-431, Τόμος 17ος/2006: 118-132, 187-201, 253-284, 285-324, 331-368, Τόμος 18ος/2007: 227-256, 307-324, 375-387.

(*) Τά ὁποῖα περιλαμβάνονται εἰς τούς προαναφερθέντας Α΄ καί Β΄ Τόμους ὑπό τόν τίτλον: «ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ».

(*) Τήν ἀργίαν εἶχεν ἐπιβάλει Κανονικῶς, ἠτιολογημένως καί ἀπολύτως ἐπιβεβλημένως, ὁ Γέροντας καί Πνευματικός του π. Ἀμφιλόχιος καί μόνος αὐτός εἶχεν τό δικαίωμα νά τήν ἄρη ἤ νά τόν παραπέμψη εἰς τήν Ἱεράν Σύνοδον!...

Comments

Popular posts from this blog

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΝΟΥΦΡΙΟΥ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΕΠΙΚΑΛΟΥΝΤΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ

ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ Η ΕΝΔΗΜΟΥΣΑ ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Η ΕΝ ΣΤΑΥΡΟΠΗΓΙΑΚΗ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΑΣΑ Α.Π. 673 ‘Εν ‘Αχαρναῖς τῆ 15/28.6.2014 ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΕΝΔΗΜΟΥΣΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΓΝΗΣΙΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ Προλογικόν-Εἰσαγωγικόν τῆς Ὀρθοδόξου Πνοῆς ΣΥΝΕΚΛΗΘΗ ΤΗΝ 15ην ΙΟΥΛΙΟΥ 2014 ΕΟΡΤΗΝ ΤΩΝ ΑΓ. ΚΗΡΥΚΟΥ ΚΑΙ ΙΟΥΛΙΤΗΣ Η ΕΝΔΗΜΟΥΣΑ Ι. ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Τήν Τρίτην 15ην Ἰουλίου, καθ' ἥν ἡ Ἐκκλησία ἐτίμησε τήν μνήμην τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Ἰουλίτης καί Κηρύκου, ἦγεν τά ὀνομαστήριά του καί ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κήρυκος. Τήν πρωίαν εἰς τόν Μητροπολιτικόν ἱερόν Ναόν τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης εἰς Κορωπίον Ἀττικῆς, ἐγένετο πανηγυρικόν θεῖον Συλλείτουργον, κατά δέ τό ἑσπέρας τῆς ἰδίας ἡμέρας συνῆλθεν, ἡ ἐνδημοῦσα Ἱερά Σύνοδος, ἡ ὁποία ἔχουσα ὡς κύριον θέμα τό βαρύτατον ἔργον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί μέ δεδομένην τήν ὑπό τῶν συγχρόνων ὀργανωμένων κέντρων τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀλλεπαλλήλους σκευωρίας κατά τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐμελέτησε καί κατεπόνησεν σχέδιον ΔΙΑΚΗΡΥΞΕΩΣ-ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ, τό ὁποῖον ὡς ἐπίσημον κείμενον τῆς ἱερᾶς Συνόδου θά τεθῆ δημοσίως ὑπ' ὄψιν πρός ἅπαντας καί πρωτίστως πρός τόν πιστόν Λαόν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Οἱ Σεβασμιώτατοι Μητροπολῖται τῆς ἐν Ἑλλάδι Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆ κ. Κήρυκος, Λαρίσης καί Τυρνάβου κ. Ἀμφιλόχιος καί τῆς ἐν Κύπρω Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης Κιτίου κ. Παρθένιος, παρισταμένου καί συμμετέχοντος καί τοῦ Αἰδεσιμωτάτου π. Μιχαήλ Ἰωάννου, καθώς καί μοναχῶν καί θεολόγων, συνεδριάσαντες τήν 15ην Ἰουλίου 2014 εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης εἰς Κορωπίον Ἀττικῆς, ὡς ἡ ἐνδημοῦσα Ἱ.Σ. τῆς ἁπανταχοῦ Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐπελήφθησαν τῆς συγχρόνου ἀποκαλυπτικῆς ἐποχῆς καί ἰδιαιτέρως, τῶν ἀφ' ἑνός εὐρυτέρων παρατηρουμένων ἐκδηλώσεων τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί ἀφ' ἑτέρου τῶν παραλλήλως ἰδίων παρατηρουμένων τάσεων καί ἐκδηλώσεων τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ τοιούτου! Ἐπί τούτοις ἡ Ἱερά Σύνοδος, ἔλαβεν ὑπ' ὄψιν καί τό ἄκρως ἀνησυχητικόν φαινόμενον, καθ' ὅ ἡ συντριπτική πλειοψηφία καί τῶν φερομένων ὡς Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν δέν γνωρίζει καί δέν συνειδητοποιεῖ τήν Ὀρθοδοξίαν οὔτε ἐνδιαφέρεται νά μάθη καί ἁπλῶς μόνον θρησκεύει, ὅπως ὅλοι οἱ ὀπαδοί ὅλων τῶν θρησκειῶν! Τό κείμενον εἶναι ἐκτενές ἀλλά ἐξαιρετικῶς ἐνδιαφέρον ἀπ' ἀρχῆ μέχρι τέλους. ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΕΝΔΗΜΟΥΣΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΓΝΗΣΙΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ Α.Π. 673 Ἐν Ἀθήναις τῆ 15/28.6.2014 Πατέρες καί ἀδελφοί, Τέκνα ἐν Κυρίω ἀγαπητά, «Στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετά φόβου», ἵνα εἰς τάς ἐσχάτας ταύτας ἡμέρας, Χάριτι Χριστοῦ, ὁμολογήσωμεν τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Πίστιν καί ὁμολογίαν τῶν ἀπ' ἀρχῆ Ἁγίων Πατέρων μέχρι καί τῶν πρό ἡμῶν καί παραδώσωμεν ταύτην εἰς τάς ἐπερχομένας γενεάς ἀμήν, Γένοιτο. Πατέρες καί ἀδελφοί ἐν Χριστῶ, πιστά μέλη τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, τά πρῶτα καί βασικά ΔΟΓΜΑΤΑ τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅπως διετυπώθησαν, ὡμολογήθησαν καί ἐκηρύχθησαν ἐν Ἁγίω Πνεύματι, διά τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί Πατέρων καί ἰδιαιτέρως διά τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, τά ὁποῖα ἰσχύουν εἰς τούς αἰῶνας, ἤτοι ἐν τῶ παρόντι καί τῶ μέλλοντι, εἶναι: 1ον Πιστεύω εἰς Ἕνα Θεόν, Πατέρα, Παντοκράτορα... 2ον Και εἰς Ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ... 3ον Καί εἰς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, τό Κύριον τό Ζωοποιόν, τό ἐκ τοῦ Πατρός ἐκπορευόμενον... 4ον Καί εἰς μίαν Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν... και 5ον Ὁμολογῶ ἐν Βάπτισμα εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν. Αὗται αἱ θεῖαι Δογματικαί ἀλήθειαι, ἤτοι τοῦ ἑνός καί Τριαδικοῦ Θεοῦ, ὅπως καί ὁ ἱερώτατος θεσμός τῆς Μίας Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, τήν ὁποίαν ἀπ' ἀρχῆ, ἤγουν ἀπό τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς, συγκροτεῖ καί συνέχει ἡ παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, αὗται, λέγομεν, αἱ Θεῖαι ἀλήθειαι ἐπολεμήθησαν ἀπ' ἀρχῆ ἐν τῶ Προσώπω τοῦ Χριστοῦ, ὑπό τῶν πολλῶν ἀντιχρίστων αἱρετικῶν, διά τοῦτο οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἐν ταῖς Ἁγίαις Οἰκουμενικαῖς καί ὅλαις ταῖς Ὀρθοδόξοις Συνόδοις, καθοδηγούμενοι ὑπό τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καί ὑπό τοῦ δι' Αὐτῆς (τῆς Ἐκκλησίας) παρατεινομένου εἰς τούς αἰῶνας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀντιμετώπισαν τούς πολλούς ἀντιχρίστους αἱρετικούς, ἤδη ἀκόμη ἀπό τούς ἀποστολικούς χρόνους! (Α΄ Ἰωάννου Β΄ 18 καί 22 καί δ΄ 1-3). Ὅλοι αὐτοί «οἱ πολλοί ἀντίχριστοι», πρωτίστως ἠθέλησαν καί ἐπεχείρησαν νά ἀμφισβητήσουν καί διαστρέψουν τήν ἀλήθειαν ὅτι ὁ ἐνανθρωπήσας, Κηρύξας, Σταυρωθείς καί ἀναστάς ΙΗΣΟΥΣ, εἶναι ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ, εἶναι ὁ ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, κατά τήν μαρτυρίαν τοῦ ἰδίου τοῦ Θεοῦ Πατρός! Τό μίσος ἀδιακρίτως ὅλων τῶν αἱρετικῶν κατά τῆς ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ δέν διεκόπη μέ τήν Σταύρωσιν, ἀλλ' ἀντιθέτως ἡ Ἀνάστασις τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ, τούς ἔκαμε νά τόν πολεμήσουν καί ἀναστάντα, διότι ἀκριβῶς εὑρίσκοντο καί ἐκινοῦντο εἰς τό σκότος τοῦ ἀντιχρίστου, ὁ ὁποῖος οὐδέποτε ἐπαύσατο νά μεθοδεύη τήν ἀπάτην, ὅτι ὁ Χριστός δέν ἦτο ὁ προφητευμένος Μεσσίας-Σωτήρ, ἀλλά «θά ἔλθη»!!! Ἐντεῦθεν ξεκινᾶ κάθε αἱρετικός, τό ἀντίχριστον ἔργον τοῦ Διαβόλου, χωρίς νά κατανοῆ ὅτι ἔχει συντριβεῖ ὁ Πονηρός ἤ μᾶλλον θέλει νά διασκεδάζη τήν συντριβή του μέ τό νά πλανᾶ τούς ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ καί νά τούς ἀποκόπτη ἐκ τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ!! Ἀπό τό 1054, ὅτε ὁ Παπισμός ἤδη εἶχεν βουτηχθεῖ εἰς τά αἱρετικά «πιστεύω» του, καί ἰδιαιτέρως ἐπί τοῦ Τριαδολογικοῦ Δόγματος, εἰς τήν συνέχειαν δέ, ἀφοῦ κατέλυσεν καί τό Ἐκκλησιολογικόν Δόγμα, μετατρέψας τήν ἀλήθειαν περί τοῦ μεγάλου Μυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας εἰς ἕν Πολιτικοθρησκευτικόν μέγεθος, ἔκτοτε, πέραν ὅλων τῶν ἄλλων αἱρέσεων, τάς ὁποίας ἐπενόησεν μέχρι καί τήν μωρίαν «περί τοῦ ἀλαθήτου» αὐτοῦ, δυνάμεθα νά εἴπωμεν ὅτι καταφανῶς ἀποτελεῖ τήν διαχρονικήν παρουσίαν τοῦ ἀντιχρίστου, ὁ ὁποῖος ἀπό τό 1054 ἐν τῶ Προσώπω τοῦ κάθε Πάπα ἀντιποιεῖται τήν Ἐκκλησίαν, καί ἑπομένως καί τόν Χριστόν, ἐσχάτως δέ μετά τῶν Προτεσταντῶν καί διά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί Ταύτην τήν «κατήργησεν» ὑπόσχεται δέ ὅτι θά τήν «ἐπανασυστήση»!!!... Ἀπό τήν ἀρχήν τοῦ 20ου αἰῶνος (1900 κ.ἑ.) καί ὀλίγον ἐνωρίτερον ἀκόμη(*), ὁ ἀντίχριστος Σιωνισμός διά τῆς Μασονίας καί τῆς αἱρεσιοβριθοῦς Δύσεως (Παπισμοῦ-Προτεσταντισμοῦ), συνέλαβεν καί ἐμεθόδευσεν ὅπως παντί τρόπω προσβάλη τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν. Τό γεγονός αὐτό ἐπεχείρησεν, κατά τήν ἐν λόγω περίοδον τῆς συμβολῆ καί ἡμετέρων ἐπιλησμόνων, ἐπιόρκων καί ἀναξίων Πατριαρχῶν καί Ἐπισκόπων!!! Ἡ μεγαλυτέρα κατάρα εἰς τόν χῶρον τῆς Ὀρθοδοξίας, καί κατά τήν περίοδον εἰς τήν ὁποίαν ἀναφερόμεθα καί πάντοτε δυστυχῶς, ἐστάθησαν οἱ ἐπίορκοι καί ἀνάξιοι ρασοφόροι περί τῶν ὁποίων ὁ Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος χαρακτηριστικῶς λέγει: «Οὐδένα δέδοικα ως τούς ἐπισκόπους, ἐκτός ὀλίγων»! Ναί! Αὐτοί διεδραμάτισαν τόν ρόλον τοῦ ἀντιχρίστου καί κατά τόν 20ον αἰῶνα καί τόν συνεχίζουν, ὥστε νά ἰσχύη ἀπολύτως καί σήμερον τό τοῦ ἁγ. Ἰωάννου: «Παιδία, ἐσχάτη ὥρα ἐστί καί καθώς ἠκούσατε ὅτι ὁ ἀντίχριστος ἔρχεται καί νῦν ἀντίχριστοι πολλοί γεγόνασι...» (Α΄ Ἰωάννου 2, 18). Καί «...πολλοί ψευδοπροφῆται ἐξεληλύθασιν εἰς τόν κόσμον. Ἐν τούτω γινώσκετε τό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. πᾶν πνεῦμα ὅ ὁμολογεῖ Ἰησοῦν Χριστόν ἐν σαρκί ἐληλυθότα, ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστί. καί πᾶν πνεῦμα ὅ μή ὁμολογεῖ τόν Ἰησοῦν Χριστόν ἐν σαρκί ἐληλυθότα, ἐκ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἔστι. καί τοῦτο ἐστί τό τοῦ ἀντιχρίστου, ὅ ἀκηκόατε ὅτι ἔρχεται καί νῦν ἐν τῶ κόσμω ἐστίν ἤδη» (Αὐτόθι 4, 1-3). Καί ἐν τῆς Β΄ ἐπιστολῆ αὐτοῦ ἀναγινώσκομεν: «Ὅτι πολλοί πλάνοι εἰσῆλθον εἰς τόν κόσμον, οἱ μή ὁμολογοῦντες Ἰησοῦν Χριστόν ἐρχόμενον ἐν σαρκί. οὗτός ἐστιν ὁ πλάνος καί ὁ ἀντίχριστος». (Β΄ Ἰωάννου 7). Εἶναι βέβαιον ὅτι ὅτε ὁ Ἀπόστολος καί Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ἔγραφεν τάς ἐπιστολάς αὐτάς, (κατά τό 85-95 μ.Χ.), ὑπῆρχον πολλοί οἱ ὁποῖοι ἠμφισβήτουν ὅτι ὁ Χριστός ἦτο ὁ ἐνανθρωπήσας Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ Πατρός! Δηλαδή ὁ ἀντίχριστος ἐνεφανίσθη ἀπ' ἀρχῆ διά νά ἀμφισβητήση καί προσβάλη τό Πρόσωπον καί τό ἔργον τοῦ ἐνανθρωπήσαντος, κηρύξαντος, Σταυρωθέντος καί Ἀναστάντος Χριστοῦ καί ἑπομένως καί τό σωτηριῶδες ἔργον του, τό ὁποῖον ἀφῆκεν νά συνεχίζεται ἐν Ἁγίω Πνεύματι διά καί ἐν τῆς Ἐκκλησία Του. Κατανοουμένου καί βιουμένου τούτου εἶναι ἑπόμενον πᾶς Ὀρθόδοξος Χριστιανός καί ζῶν μέλος τῆς Ἐκκλησίας νά συνειδητοποιῆ ὅτι οἱ ἴδιοι ἀντίχριστοι τῆς ἀποστολικῆς ἐκείνης περιόδου, ἕως σήμερον, οὐδ' ἐπί στιγμήν ἐπαύσαντο νά μεθοδεύουν καί νά ἐπιχειροῦν ἀκριβῶς τό ἴδιον ἀντίχριστον ἔργον των, ὥστε νά εἶναι καταφανής ἡ διαχρονική συνεχής ἀντιπαράθεσίς των, κατά τοῦ Χριστοῦ καί πλέον εὐθέως καί κατά τῆς Ἐκκλησίας Του! Ὅλοι αὐτοί ἀντιπαρέρχονται ἤ καί ἀγνοοῦν τό γεγονός ὅτι τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ὡς Ἕναν Οὐράνιον καί ἐπίγειον Θεσμόν, τόν συγκροτεῖ καί τόν συνέχει Αὐτό τοῦτο τό Ἅγιον Πνεῦμα καί ὅτι ἐν Αὐτῆς παρατείνεται ὁ ἀναστάς Χριστός συνεχίζων τό σωτηριῶδες ἔργον του. Δι' αὐτό ἀκριβῶς σήμερον ὅλοι οἱ ἀντίχριστοι αἱρετικοί πολεμοῦν τήν Ἐκκλησίαν, διότι ἐφαντάσθησαν, ὅτι προσβάλλοντες Αὐτήν θά προσβάλουν ὅλην τήν ἀποκεκαλυμμένην ἀλήθειαν καί ὁλόκληρον τό σωτηριῶδες ἔργον τοῦ Χριστοῦ καί αὐτόν τόν Χριστόν! Ἡ μεγαλυτέρα δέ καί φοβερωτέρα ἐπίθεσίς των κατά τοῦ Χριστοῦ καί κατά τῆς Ἐκκλησίας Του εἰς τάς ἡμέρας μας, συντελεῖται διά τῶν Παλαιοημερολογιτικῶν σχισματοαιρέσεων, τάς ὁποίας οἱ ὠργανωμένοι αἱρετικοί προεκάλεσαν, καί μέ λύσσαν προκαλοῦν, ὡς μή δυνάμενοι νά προσβάλουν εὐθέως τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ. ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΠΕΛΘΟΝΤΑ 20όν ΑΙΩΝΑ ΚΑΙ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΤΑ ΤΟΝ 21ΟΝ ; Ἤδη ἀπό τάς ἀρχάς τοῦ μόλις ἀπελθόντος 20ου αἰῶνος, Προτεστάνται, Παπικοί καί ἐπίορκοι Ὀρθόδοξοι, ὠργανωμένοι ἐδέχθησαν, ὡμολόγησαν καί διεκήρυξαν ἀπό κοινοῦ τό «δόγμα» τοῦ συγχρόνου ἀντιχρίστου Οἰκουμενισμοῦ, κατά τό ὁποῖον «μετά ἀπό τά διαχρονικῶς προκληθέντα πλεῖστα σχίσματα, πλέον δέν ὑπάρχει Αὑτή ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, διότι Αὕτη διεμελίσθη καί ἐσκορπίσθη δι' αὐτῶν εἰς πολλάς ἐπί μέρους «Ἐκκλησίας»! Ἑκάστη δέ ἐξ αὐτῶν τῶν πολλῶν Ἐκκλησιῶν ἔχει μόνον μέρος ἐκ τῆς ἀληθείας καί ὄχι τήν καθολικήν ἀλήθειαν». Δηλαδή πρωτίστως καί οὐσιωδῶς βλασφημεῖται ἡ μοναδικότης τῆς Ἐκκλησίας καί θεωροῦνται ὡς ἐπί μέρους «Ἐκκλησίαι» ὅλαι αἱ Σχισματοαιρέσεις! Ἑπομένως σαφῶς ἔχομεν πλήρη ἄρνησιν καί βλασφημίαν κατά τῆς Ἐκκλησίας! Πέραν τούτων λέγουν περαιτέρω ὅτι, «ἔχουμε καθῆκον νά ἑνωθοῦμε ὅλες οἱ Χριστιανικές Ἐκκλησίες, ὥστε διά τῆς ἑνώσεώς μας αὐτῆς, νά προκύψη πάλιν αὐτή ἡ διά τῶν Σχισμάτων ἀπωλεσθεῖσα μία Ἐκκλησία»!!! Καί ἐπάγονται: «Εἰς αὐτήν τήν ἕνωσιν δέν θά ληφθοῦν ὑπ' ὄψιν αἱ Δογματικαί διαφοραί, (δηλαδή αἱ αἱρέσεις), διότι αὗται χωρίζουν, ἀλλά θά γίνη μέ βάσιν τήν χριστιανικήν ἀγάπην, ἡ ὁποία ἐπιφέρει τήν ἑνότητα»!!! Αὐτοί πλέον διά τῶν ἀνωτέρω ἐσχάτων βλασφημιῶν των, εὐθέως καί ἀπροκαλύπτως κραυγάζουν ὅτι εἶναι πρόδρομοι τοῦ ἀναμενομένου ἀντιχρίστου μέ τό «σφράγισμα» κ.λπ.!!! Η ΕΜΦΑΝΙΣΙΣ ΚΑΙ ΕΙΣΧΩΡΗΣΙΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΝ Αὕτη ἡ παναίρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὡς γνωστόν, προέκυψεν καταφανῶς καί ἐπισήμως κατ' ἀρχάς τό 1920, διά τῆς ΠΑΝΑΙΡΕΤΙΚΗΣ «Ἐγκυκλίου τῆς Πατριαρχικῆ Συνόδου τῆς Κων/λεως», ἐμεθοδεύθη δέ καί προωθήθη τό 1923 διά τοῦ λεγομένου «Πανορθοδόξου Συνεδρίου τῆς Κων/λεως», οὐσία ὅμως Μασονικοῦ-Οἰκουμενιστικοῦ, καί ἐπεβλήθη διά τῆς δικτατορικῶ τῶ τρόπω ἐπιβολῆ τοῦ Παπικοῦ Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου τό 1924, ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Ἀθηνῶν Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου. Ἀπορεῖ καί ἐξίσταται κάθε Ὀρθόδοξος, πῶς ταῦτα ἀπετολμήθησαν κατά τό 1920-1924 ὑπό Πατριαρχῶν, Ἀρχιεπισκόπων καί Συνόδων, ὑποτίθεται Ὀρθοδόξων μέχρι τότε!!! Βεβαίως, κάθε ἄλλο παρά Ὀρθόδοξοι ἦσαν, δεδομένου ὅτι πρό πολλοῦ εἶχον διαφθαρεῖ ὑπό τῆς Παναιρετικῆς Δύσεως (Παπισμοῦ καί Προτεσταντισμοῦ) καί ἰδιαιτέρως ὑπό τῆς ἑβραιομασονίας, ἡ ὁποία κατηύθυνεν τά πράγματα ἀκόμη καί διά Μασόνων Πατριαρχῶν καί Ἐπισκόπων!!! Εἶναι χαρακτηριστικόν ὅτι προκειμένου νά διατυπωθῆ, ἀποφασισθῆ καί ὑπογραφῆ ἡ περιβόητος παναιρετική «Συνοδική-Πατριαρχική Ἐγκύκλιος τοῦ 1920», προηγήθη μακρά κοινή προεργασία Παπικῶν Προτεσταντῶν καί Ὀρθοδόξων καί δή εἰς τόν χῶρον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, καθ' ἥν διετυπώθησαν ἰδιαιτέρως σχέδια αὐτῆς τῆς ἐγκυκλίου ὑφ' ὅλων, (αἱρετικῶν καί Ὀρθοδόξων), καί κατά τό προβλεπόμενον, κατόπιν θά ἐπελέγετο μεταξύ ὅλων τό καλύτερον, τό ὁποῖον θά διετυπώνετο εἰς ἐγκύκλιον ὑφ' ὅλων ἀποδεκτήν!... Παράδοξον τό ἀποτέλεσμα ἀλλά πραγματικόν! Ὅτε ἀνεγνώσθησαν καί ἐμελετήθησαν τά συντεταγμένα σχέδια αὐτῆς τῆς πρός ἔκδοσιν ἐγκυκλίου, (τά ὁποῖα, ὅπως ἐλέχθη, συνετάγησαν ἰδιαιτέρως παρά τῶν Παπικῶν, Προτεσταντῶν καί Ὀρθοδόξων), ἀπερρίφθησαν ὅλα καί μέ ἐνθουσιασμόν οἱ Παπικοί καί Προτεστάνται ἐνέκριναν τό κείμενον τοῦ «Ὀρθοδόξου Ἐπισκόπου», ὡς τήν καλυτέραν ἔκφρασιν τοῦ Σατανικοῦ Οἰκουμενισμοῦ!!! Τό κείμενον αὐτῆς τῆς ὑπογραφείσης «Πατριαρχικῆς-Συνοδικῆς Ἐγκυκλίου», ἐκτυπωθέν ἐν τοῖς Τυπογραφείοις τοῦ Πατριαρχείου, ἐπισήμως, πλήν μυστικῶς, ἀπεστάλη εἰς τούς Προκαθημένους ὅλων ἀδιακρίτως τῶν Ἐκκλησιῶν, ἤτοι Ὀρθοδόξων καί σχισματοαιρετικῶν!... Τό ἐν λόγω κείμενον ἔχει δημοσιευθεῖ, ἀνάτυπον ἐκ τοῦ πρωτοτύπου, εἰς τό βιβλίον, «ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΗΣ ΔΙΑΤΡΙΒΗΣ τοῦ κ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΪΔΗ», Ἀθῆναι 1985. Εἰς τό ἴδιον βιβλίον ἐκτίθενται καί τά περί τοῦ λεγομένου «ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ ΤΟΥ 1923», οὐσία ὅμως, ὡς προελέχθη, Μασονικοῦ ἐκτρώματος! Ἐπίσης ἐκτίθεται καί ἡ μέ βάσιν τό ψεῦδος, τήν ἀπάτην καί ἰδιαιτέρως τήν δολιότητα, ἐπιβολή τοῦ Παπικοῦ νέου ἡμερολογίου, ὑπό τοῦ μόλις πρός τόν σκοπόν αὐτόν, ἐκλεγέντος (Ἰούνιος 1923) εἰς Μητροπολίτην Ἀθηνῶν, τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου καί ἀμέσως μετωνομασθέντος εἰς Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν. Ταῦτα πάντα ἐκτίθενται καί εἰς τό βιβλίον τοῦ Θεοκλήτου Στράγκα «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑ» Τόμος Β΄. Η ΑΜΕΣΟΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΙΣ ΤΗΣ ΕΣΧΑΤΗΣ ΚΑΙ ΜΕΓΙΣΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΜΙΑΣ, ΑΓΙΑΣ, ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Ἡ ἄμεσος, ἀλλά καί σθεναρά ἀντίδρασις, ὑπό τοῦ πιστοῦ λείμματος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, δι' ἧ ἀντιμετωπίσθη ὅλη αὕτη ἡ ΕΣΧΑΤΗ καί ΜΕΓΙΣΤΗ Προδοσία-Αἵρεσις κατά τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ἱστορική καί ἀποτελεῖ σημαντικόν σταθμόν εἰς τήν νεωτέραν ἱστορικήν πορείαν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Τοῦτο τό πιστόν λεῖμμα τῆς Χάριτος, μέ μόνα δεδομένα τήν Ὀρθόδοξον συνείδησίν του καί τό ὑπό τῶν τριῶν Πανορθοδόξων Συνόδων τοῦ 16ου αἰῶνος, ΔΕΔΙΚΑΣΜΕΝΟΝ καί ΑΠΕΡΙΜΜΕΝΟΝ τοῦ Παπικοῦ Γρηγοριανοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, ἐν τέλει δέ καί τήν διάχυτον δυσωδίαν ἐκ τῶν ἀθλίων πράξεων καί γεγονότων τοῦ 1920, 1923 καί 1924, εἶπεν καί πάλιν ΟΧΙ εἰς τήν καταδεδικασμένην Παπικήν Καινοτομίαν τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ. Κατ' ἀρχάς τό ΟΧΙ αὐτό ὑπό τοῦ πιστοῦ λείμματος τῆς Ὀρθοδοξίας ἐστηρίχθη ἐπί τοῦ δεδικασμένου τῆς Καινοτομίας ὑπό τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων, ἐπί Ἱερεμίου τοῦ Β΄ τοῦ Τρανοῦ (κατά τά ἔτη 1583, 1587 καί 1593), καί ἐπί τοῦ γεγονότος ὅτι ἐπί ὁλόκληρα 342 ἔτη (1583-1924), ἡ Ὀρθοδοξία ἐσεβάσθη αὐτάς τάς καταδικαστικάς ἀποφάσεις τῶν Πανορθοδόξων Ἁγίων Συνόδων! Οὕτω τό πιστόν τοῦτο λεῖμμα αὐθημερόν, ναί, αὐθημερόν(!), ὡμολόγησεν καί διεκήρυξεν ὅτι δέν δέχεται, ἀλλά καί καταδικάζει τήν ἐπιβολήν τῆς Καινοτομίας, συνωδά ταῖς ἀνωτέρω Ἁγίαις Πανορθοδόξοις Συνόδοις, τάς ἀποφάσεις τῶν ὁποίων ἐθεώρησεν καί ἀξιολόγησεν ὡς ἀποφάσεις ἐχούσας τό κῦρος τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἀφοῦ καί αἱ ἐν λόγω Πανορθόδοξοι Σύνοδοι ἐλειτούργησαν καί ἐνήργησαν ὡς ἀδιάκοπος συνέχεια ἐκείνων, ἐν τῶ ἰδίω πνεύματι τῆς Ὀρθοδοξίας! Ἄς ἔλθουν κἄν σήμερον οἱ καινοτόμοι, ὅπως ἄλλωστε ἀδιαλείπτως τούς καλοῦμεν, νά διαλεχθῶμεν δημοσίως, δηλαδή ΕΠΙΣΗΜΩΣ, ΚΑΝΟΝΙΚΩΣ καί ΟΡΘΟΔΟΞΩΣ, διά νά προκύψη τί ἔγινε τόν 16ον αἰῶνα, διατί ὄχι μόνον δέν ἐγένετο δεκτή τότε ὑπό τῆς Ὀρθοδοξίας ἡ Παπική Νεοημερολογιτική Καινοτομία τοῦ 1582, (τοῦ Πάπα Γρηγορίου τοῦ ΙΓ΄), ἀλλά καί κατεκρίθη καί κατεδικάσθη! Διατί ὅμως αὗται αἱ καταδικαστικαί ἀποφάσεις τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων, ὅπως ἐλέχθη, ἔγιναν σεβασταί ἐπί περίπου 4 αἰῶνας, καί ἀπό τό 1920-1924 τά πάντα διεγράφησαν. Διότι ὁ Οἰκουμενισμός, ἀνεξέλεγκτος πλέον, ἄλλοτε ὡς πονηρά ἀλώπηξ καί ἄλλοτε ὡς λυσσασμένος λύκος, τρέχει, πλανᾶ καί κατασπαράσσει Ὀρθοδόξους. Οὕτω θά ἴδη πᾶς τις ἐνδιαφερόμενος καί ποίας συνεπείας ἔσχεν καί ἔχει ἐξ ἀρχῆ ἡ Παπική καινοτομία, ἡ «διορθοσούλα» ὅπως τήν ἀποκαλοῦν, καί ποῦ εὕρηται σήμερον ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, δηλαδή εἰς τόν Παπικόν-Νεοημερολογιτικόν Οἰκουμενισμόν, ἤ εἰς τό Πιστόν Λεῖμμα τῆς Ὀρθοδοξίας, τό ὁποῖον τό 1924 δέν ἐκοινώνησε τῆς Καινοτομίας των, ἀλλά καί τήν ἐνέπτυσεν τρίς καί τήν ἀπέκλεισεν συνωδά τῶν ἀποφάσεων τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων τοῦ 16ου αἰῶνος. Ἄς μήν βιασθῆ οὐδείς νά εἴπη αὐτό τό ὁποῖον ἰσχυρίζεται ὁ Νεοημερολογιτισμός: «μετά ποίου νά διαλεχθῶμεν, καθ' ἥν στιγμήν δέν ἐλέγχεσθε ἀπό τάς διαιρέσεις σας, δηλαδή τά παλαιοημερολογιτικά σχίσματα, τά ὁποῖα ἕκαστον βλασφημεῖ ὅτι εἶναι Ἐκκλησία Γ.Ο.Χ.»; Ὄχι, λέγομεν πρός ὅλους αὐτούς, διότι «αἱ Παλαιοημερολογιτικαί αὗται Ἐκκλησίαι», εἶναι ἐκτρώματα τῶν ἐγκαθέτων Νεοημερολογιτῶν εἰς τόν χῶρον τῶν Ὀρθοδόξων, οἱ ὁποῖοι μέ τά σχίσματα ἐνήργησαν καί ἐνεργοῦν καί ταύτην τήν ἐσχάτην ἱεροσυλίαν διά λογαριασμόν τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ!... Προεκάλεσεν λοιπόν τά σχίσματα αὐτά ὁ Νεοημερολογιτισμός, διά τῶν ἐγκαθέτων του, καί μέ πρῶτον τόν πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομον Καβουρίδην τό 1937, διότι δέν ἦτο καί δέν εἶναι καί σήμερον εἰς θέσιν νά παρακαθήση εἰς ἕνα Κανονικόν καί Ὀρθόδοξον Διάλογον καί νά ἀντιμετωπίση τά αἴτια, τούς σκοπούς, καί ἐν γένει τήν ἱστορικήν καί ἀναμφισβήτητον πραγματικότητα, ἀπό τό 1920, 1923 καί 1924 καί κατόπιν καί μέχρι σήμερον!... Ἡμεῖς ὡς Ἱερά Σύνοδος καί σήμερον, χάριτι Χριστοῦ, ἐν πλήρει ἐπιγνώσει ζητῶμεν ὅπως κατ' ἀρχάς ἐξετασθῆ τό Σχίσμα τοῦ 1924, καί κατόπιν καί ὅλα τά ὑπό τῶν ἐγκαθέτων προκληθέντα «Παλαιοημερολογιτικά» Σχίσματα, ἤτοι τοῦ 1937, γνωστοῦ ὡς Φλωρινικοῦ, μεθ' ὅλων τῶν θυγατρικῶν του, καθώς καί αὐτά τοῦ 1995 καί τοῦ 2005. Ἀμφότερα καί ταῦτα προκληθέντα ὑπό ἐπιόρκων πρώην ἐπισκόπων μας βεβαιοῦν ὅτι εἰς τάς ἡμέρας μας κατεληστεύθη ἡ Ὀρθόδοξος Χριστιανική συνείδησις ὄχι μόνον τοῦ πιστοῦ Λαοῦ, καί πλέον, ὡς ἤδη προείρηται, Νεοημερολογῖται καί Παλαιοημερολογῖται εἰς τήν πλειονότητά των ἁπλῶς ΘΡΗΣΚΕΥΟΥΝ, ὅπως οἱ ὀπαδοί ὅλων τῶν θρησκειῶν, ἤτοι τῶν διαφόρων ἀνθρωπίνων θρησκευτικῶν κατασκευασμάτων!... Σήμερον εἰς τούς περισσοτέρους «Παλαιοημερολογίτας» ἐπικρατεῖ μία νοσηρά θρησκευτικότης καί ὄχι ἡ Χριστιανική Ὀρθόδοξος Πίστις! Χριστιανός Ὀρθόδοξος εἶναι ὁ πιστός, ὁ ὁποῖος ἔχει μυστικήν σχέσιν καί κοινωνίαν μετά τῆς ἀποκεκαλυμμένης ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ, καί προσωπικῶς μετά τοῦ Χριστοῦ, ὅπερ μυστικῶς καί ὑπό ὑποκειμενικάς προϋποθέσεις, ἐπιτυγχάνεται μόνον ἐντός τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ὡς Ἱερά Σύνοδος, ταῦτα προτάσσομεν, προκειμένου νά ἀκολουθήση ἡ ἀνάλυσις καί ὁ ἔλεγχος τῆς μόλις τελευταίας περιόδου, καθ' ἥν διά τῶν πολλῶν ἐνσκυψασῶν Παλαιοημερολογιτικῶν ψευδοσυνόδων καί ψευδοεκκλησιῶν, πλέον προωθεῖται καί ὁ χείρων τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, δηλαδή ὁ Παλαιοημερολογιτικός, ὁ ὁποῖος καταφανῶς ἐξυπηρετεῖ τό ἔργον τοῦ ἀντιχρίστου, ἀφοῦ δι' αὐτῶν τῶν ψευδοσυνόδων καί ψευδοεκκλησιῶν, ἐπιχειρεῖται καί ἐνεργεῖται ἡ μεγίστη σύγχυσις καί κορυφώνεται ἡ μεγίστη καί ἐσχάτη βλασφημία κατά τῆς Ἐκκλησίας. Ὡς ἐκ τούτου ἐπιβάλλεται ἡ ἔκθεσις καί ἔλεγχος ὅλων αὐτῶν τῶν ψευδοεκκλησιῶν, ὡς εὐθέως βαλλουσῶν κατά τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. ΤΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΦΕΥΡΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΝ ΓΕΝΕΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ Κατόπιν τῶν ἀνωτέρω εἶναι προφανές ὅτι ζῶμεν εἰς ἀποκαλυπτικούς χρόνους, ἡ δέ εὐθύνη μας εἶναι μεγίστη! Ὡστόσον δέν πρέπει νά μᾶς ἀπασχολῆ καί νά μᾶς προβληματίζη τό γεγονός ὅτι σήμερον ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἰς τήν Ἑλλάδα ἀλλά καί γενικώτερον ἐκπροσωπεῖται καί ἐκφράζεται ὑπό ἐλαχίστων, ταπεινῶν καί ἀδυνάμων κατά κόσμον, διό πρωτίστως δέον ὅπως μᾶς διακρίνη ἡ χριστιανική ταπείνωσις καί ἔχωμεν ζῶσαν ἀγάπην, Πίστιν καί ὁμολογοῦμεν αὐτήν. Ὑπ' αὐτάς τά προϋποθέσεις δυνάμεθα νά ἐλπίζωμεν καί νά πιστεύωμεν ὅτι ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος καί ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος, ὅπως προελέχθη, παρατείνεται εἰς τούς αἰῶνας διά τῆς Ἐκκλησίας Του, θά μᾶς ἀξιώση, κατ' αὐτάς τάς πολύ δυσκόλους ἡμέρας, νά φανῶμεν ἄξιοι Διάδοχοι τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί τῶν Ἁγίων Πατέρων εἰς τό ἔργον τῆς Ἐκκλησίας καί γενικώτερον ὅλοι ἄξια μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Ὅσα ἀκροθιγῶς ἤδη ἐξεθέσαμεν διά τήν ἀποκαλυπτικήν Ἐκκλησιαστικήν περίοδον 1920-1924 καί ἐντεῦθεν, εἶναι ἀσφαλῶς ὀλίγα ἐκ τῶν πολλῶν, ὡστόσον ὅμως, σημαντικά καί ἱκανά διά κάθε εὐλαβῆ, ὥστε νά προβληματισθῆ καί ἀναζητήση νά μελετήση τήν περίοδον αὐτήν περισσότερον, προκειμένου νά πάρη θέσιν ὡς πρόσωπον, τό ὁποῖον ἀναζητεῖ τήν Σωτηρίαν του. Συνεχίζοντες τήν μελέτην-ἔκθεσιν τῶν σημαντικῶν σταθμῶν τῆς Ἐκκλησιαστικῆς περιόδου ἀπό τό 1924 καί ἐντεῦθεν, καθ' ἥν ἐπιμελῶς, προεκλήθησαν μισητά Σχίσματα ἤ μᾶλλον Σχισματοαιρέσεις καί Ψευδοεκκλησίαι, καλούμεθα νά ἐπιδείξωμεν τήν δέουσαν ἀνησυχίαν καί προσοχήν, δεδομένου ὅτι δέν πρόκειται περί ὡρισμένων θεμάτων τά ὁποῖα ἔκλεισαν, ἀλλά συνεχίζονται καί πρό πάντων ἀποτελοῦν προπετάσματα αὐτοῦ τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ! Εἰς τό σημεῖον αὐτό ὡς Ἱερά Σύνοδος ἐπαναλαμβάνομεν τήν μεγάλην ἀλήθειαν, ἡ ὁποία ἤδη διετυπώθη καί ἐτονίσθη, ὅτι γενικῶς ὁ Νεοημερολογιτικός-Οἰκουμενισμός, δέν ἠδυνήθη ποτέ ἐλεύθερα καί βάσει τῆς ἀληθείας καί τῶν πραγματικῶν ἱστορικῶν γεγονότων νά συζητήση, δηλαδή δέν ἐτόλμησε νά διαλεχθῆ ἐπί τοῦ θέματος «Τό σχίσμα τοῦ 1924», ὅπως ἐπανειλημμένως, ἀλλά καί πάλιν ἐπισήμως διά τοῦ παρόντος τοῦ ζητεῖται! Ἄν, ὡς διατείνεται, ἐκπροσωπῆ καί ἐκφράζη τήν Ἐκκλησίαν, ἰδού νά παρακαθήση ἐπί τῆς κοινῆ τραπέζης διά νά ἐξετάσωμεν τό θέμα καί ὅπου προκύψη ἡ ἀληθής Ἐκκλησία, ἐκεῖ ἐν ταπεινώσει νά ὑποταχθῶμεν ὅλοι! Πῶς καί διατί μέχρι σήμερον ὁ Νεοημερολογιτισμός ἐν τῶ συνόλω του σιωπῶν ἐπί τῆς οὐσίας, κάκιστα δέ ἀμυνόμενος ἐξαντλεῖται εἰς ὅλως ψευδεῖς διαστροφάς, προκαλεῖ σχίσματα καί μονίμως θρασύτατα ἀντιποιεῖται τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος; Εἶναι σοβαρά, ἀλλά καί ἀπολύτως καθαρά εἰς τήν ἔρευνά των, τά θέματα καί δέν ἐπιδέχονται διαστροφάς, ψεύδη καί ἀπάτας. Ἡ ἱστορική καί ἡ πραγματική ἀλήθεια διά τάς Πανορθοδόξους Συνόδους τοῦ 1583, 1587 καί 1593 δέν ἐπιδέχεται ἀμφισβητήσεις! Νά ἐξετασθῆ ἑπομένως ἀπό ἱστορικῆς καί Ἐκκλησιαστικῆς ἀπόψεως ἡ ἀλήθεια καί τό κῦρος τῶν ἀποφάσεων, Αὐτῶν τῶν Ἁγίων Πανορθοδόξων Συνόδων. Διατί αἱ ἐν λόγω ἀποφάσεις ἔγιναν σεβασταί ἀπό τότε καί μέχρι τό 1924, καί διατί τό 1924 κατελύθησαν; Ὑπό ποίας δεοντολογίας καί τίνι τρόπω ἐπεβλήθη ὁ Παπικός Νεοημερολογιτισμός; Εἶναι Οἰκουμενισμός ἤ ὄχι, ὁ ἐπιβληθείς τό 1924 Νεοημερολογιτισμός; Εἶναι τό πρῶτον πραγματικόν βῆμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἰς τόν χῶρον τῆς Ὀρθοδοξίας, καθώς ἀναφέρεται εἰς τήν ἐγκύκλιον τοῦ 1920 καί ὅπως ἔκτοτε διαχρονικῶς προκύπτει ἐν τῆς πράξει ἤ ὄχι; Ὡς ἐκ τούτων καί μόνον, δέν εἶχον καθῆκον νά τόν ἀρνηθοῦν τό 1924 καί νά παραμείνουν ἑδραῖοι καί ἀμετακίνητοι εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν οἱ Πατέρες μας καί ἀκολούθως καί ἡμεῖς; ΕΥΛΟΓΩΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΙΧΟΝ! Τό 1924 προκύπτουν «Παλαιοημερολογῖται» ἤ οἱ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΑΙ; Ἰδού διατί ἐπιβάλλεται ἡ ἐπί τῶν πηγῶν καί τῶν πραγματικῶν ἱστορικῶν γεγονότων ἐντριβή καί πραγματικός διάλογος ἐν ἀγάπη καί ἀληθεία. Ἐν προκειμένω ἀπαιτεῖται, ὅσον εἶναι δυνατή, ἡ ἀναφορά εἰς χαρακτηριστικούς σταθμούς τῆς πορείας τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀπό τό 1924 μέχρι σήμερον, καί κυρίως πῶς καί διατί προέκυψαν αἱ Παλαιοημερολογιτικαί Σχισματοαιρέσεις-ψευδοεκκλησίαι, ἐνῶ προηγουμένως δέον νά τεθῆ καί πάλιν τό ἐρώτημα: Ἡδύνατο τό 1924 καί ἐδικαιοῦτο ἀπό Ὀρθοδόξου καί Κανονικῆ ἀπόψεως τό Πιστόν Λεῖμμα τῆς Χάριτος νά ἀπορρίψη καί ἀποκηρύξη ὡς σχισματοαίρεσιν τόν Νεοημερολογιτισμόν, μέ μόνον δεδομένον τό ὑπό τῆς Ὀρθοδοξίας ΚΑΤΑΔΕΔΙΚΑΣΜΕΝΟΝ τοῦ Παπικοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ ἤδη ἀπό τόν 16ον αἰῶνα; Ἐκεῖναι αἱ Πανορθόδοξοι Σύνοδοι τοῦ 16ου αἰῶνος καί αἱ ἀποφάσεις των, ἦσαν καί παρέμειναν ἀλλά καί παραμένουν εὐθυγραμμισμέναι μέ τήν Καθολικήν Ὀρθοδοξίαν, τῶν Ἁγίων 7 Οἰκουμενικῶν καί ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Ἁγίων Συνόδων, ἤ ὄχι; Πῶς λοιπόν, ὑπό ποίων καί διατί κατελύθησαν; Ποίας συνεπείας ἔσχεν διά τούς καινοτόμους ἐκείνους καί τούς μέχρι σήμερον, τό μοιραῖον γεγονός τοῦ 1924, τό ὁποῖον ἔλαβεν τεραστίας διαστάσεις, ἀφοῦ σημειωθήτω ὅτι ἐν μικρᾶ παρόδω τοῦ χρόνου, ἐγένετο καί ἡ ἀποκάλυψις, α) Τῆς «Ἐγκυκλίου τοῦ 1920», β) Τοῦ Ὀρθῶς χαρακτηριζομένου «Μασονικοῦ Συνεδρίου τοῦ 1923» καί γ) Τῆς δικτατορικῶ τῶ τρόπω ἐπιβολῆ τοῦ Παπικοῦ ἡμερολογίου, «ὡς πρώτου βήματος πρός τόν Οἰκουμενισμόν»! Ὡς ἐκ τούτου ὡς Ἱερά Σύνοδος κρίνομεν ὅλως ἀπαραίτητον καί πάλιν νά τονισθῆ ὅτι μέχρι καί σήμερον οἱ Καινοτόμοι Σχισματοαιρετικοί, ὄχι μόνον δέν κατεδέχθησαν νά διαλεχθοῦν, ἀλλά δέν ἔπαυσαν καί νά ψεύδωνται, νά ἐξαπατοῦν καί νά βλασφημοῦν, καί τοῦτο ἀποκλειστικῶς διά νά ἐπιβιώνη ἡ ἐσχάτη σχισματοαίρεσις τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ καί Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ! ΕΛΑΧΙΣΤΑ ΕΚ ΤΩΝ ΠΟΛΛΩΝ ΨΕΥΔΩΝ ΤΩΝ Κατονομάζωμεν ὡρισμένα ψεύδη τῶν ἀμετανοήτων Καινοτόμων, τά ὁποῖα ἀναμασῶνται διαχρονικά: α) «Δέν εἶναι, λέγουν, γνήσιαι αἱ Πανορθόδοξοι ἀποφάσεις τοῦ 16ου αἰῶνος»! Τοῦτο εἶναι γελοῖον ψεῦδος καί ἀνάξιον τούτη τήν ὥρα νά ἀναθεωρηθῆ, διότι αἱ πηγαί εἶναι ἀπολύτως ἀξιόπιστοι, τό δέ συγκεκριμένον γεγονός μαρτυρεῖται καθολικῶς ἀπ' ὅλους τούς ἱστορικούς, ἀκόμη καί ἀπ' αὐτούς, οἱ ὁποῖοι τολμοῦν νά ψεύδωνται, ἐνῶ ταυτοχρόνως δέν ἐντρέπονται διότι αὐτοδιαψεύδονται, ὑπό τῶν ἰδίων των συγγραμμάτων των, ὅπως ὁ ἡγηθείς καί ἐπιβαλών τόν Οἰκουμενιστικόν Νεοημερολογιτισμόν, τόν Μάρτιον τοῦ 1924 Χρυσόστομος Παπαδόπουλος! Ἰδού λοιπόν τό πρῶτον, καθ' ἡμᾶς, ψεῦδος των νά ἐξετασθῆ. β) Εἶναι «σχισματικοί» λέγουν, οἱ «Παλαιοημερολογῖται»! Ὄχι, δέν εἴμεθα οὔτε «σχισματικοί», οὔτε «Παλαιοημερολογῖται», διότι τόσον οἱ Πατέρες μας τό 1924, ὅσον καί ἡμεῖς ἔμειναν καί ἐμμένομεν πιστοί, ἑδραῖοι καί ἀμετακίνητοι εἰς τήν ὑπερδισχιλιετῆς ζῶσαν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, διό εἴμεθα μόνον ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ. Ἀντιθέτως σχισματοαιρετικοί κατεστάθησαν τό 1924 οἱ δεχθέντες τόν καταδικασμένον Παπικόν καί κατ' ἐπέκτασιν Οἰκουμενιστικόν Νεοημερολογιτισμόν! Δηλαδή οἱ Πατέρες μας μέχρι τό 1924 ἦσαν «Παλαιοημερολογῖται»; γ) «Δέν ἔχουν οἱ Παλαιοημερολογῖται Ἀποστολικήν Διαδοχήν», «δέν ἔχουν μυστήρια»! Ὅσον ἀφορᾶ εἰς τήν ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΔΙΑΔΟΧΗΝ, αὕτη δέν διεκόπη καί δέν ἐξέλιπεν οὔτε λεπτόν εἰς τήν Ἐκκλησίαν, καίτοι ἀπό τό 1924 ἕως τό 1935 ἔλειπεν ὁ ἐπισκοπικός βαθμός, διότι ὁ Δικτάτωρ-Παποκαῖσαρ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, ἄλλους ἐκ τῶν ἐπισκόπων τῆς Συνόδου του, τούς ἠξηπάτησεν καί ἄλλους τούς ἐφίμωσεν. Παρέμεινεν δέ καί θά παραμείνη εἰς τούς αἰῶνας ὡς ἡ μεγίστη ἐκτροπή τοῦ Συνοδικοῦ θεσμοῦ ἡ σχετική Ε΄ Ἱεραρχία τῆς 24-30 Δεκεμβρίου 1923! Ὡστόσον οἱ Ὀρθόδοξοι Ἱερεῖς κατά τήν ἀπό τό 1924-1935 περίοδον ἦσαν ἀρκετοί καί ὅλα τά Μυστήρια, ἐκτός τῆς χειροτονίας Κληρικῶν, ἐτελοῦντο ΚΑΝΟΝΙΚΩΤΑΤΑ καί ΕΓΚΥΡΩΤΑΤΑ. Ἑπομένως οὐδέποτε διεκόπη ἡ Ἀποστολική Διαδοχή, εἰς τούς ἐμμένοντας εἰς τήν δισχιλιετῆς Παράδοσιν, ἐνῶ τό 1935 ἡ Ἐκκλησία ἐπανέκτησεν καί τόν ἐπισκοπικόν βαθμόν, τοῦ ὁποίου ἐπί δεκαετίαν ἐστερήθη, διότι «ὅλα τἄσκιαζε ἡ φοβέρα καί τά πλάκωνε» ἡ Οἰκουμενιστική Παναίρεσις!... ΕΠΑΝΑΚΤΑΤΑΙ ΚΑΙ Ο ΕΠΙΣΚΟΠΙΚΟΣ ΒΑΘΜΟΣ Ἀφοῦ λοιπόν τό Ὀρθόδοξον πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, Κληρικοί, Μοναχοί καί Λαϊκοί, ἐδοκιμάσθησαν ἐπί ὁλόκληρον δεκαετίαν, τόν Μάϊον τοῦ 1935, μετά ἀπό 10ετεῖς σκληράς καί ἀδιακόπους διαμαρτυρίας, αἱ ὁποῖαι ἐλάμβανον σοβαράς διαστάσεις καθ' ὅλας τάς Συνοδικάς συνεδριάσεις τῆς ἐξηπατημένης καί καταδυναστευομένης Νεοημερολογιτικῆ Ἱεραρχίας, τό 1935 τρεῖς Ἀρχιερεῖς ἀποκηρύσσουν τήν καινοτόμον Νεοημερολογιτικήν Ἱεραρχίαν καί διακηρύσσουν, κατά τόν πλέον ἐπίσημον καί σαφῆ τρόπον ἐνώπιον 25.000 περίπου Ὀρθοδόξων, τήν Ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν ἐπισήμως καί οὔτω ἐπιστρέφουν εἰς τήν πρό τοῦ 1924 Ἐκκλησίαν, τήν ὁποίαν ἀδιακόπως ἐξεπροσώπουν καί ἐξέφραζον οἱ Γ.Ο.Χ. Μετά τήν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ καί τήν πανηγυρικήν ἕνωσιν, οἱ τρεῖς οὗτοι Ἀρχιερεῖς μετέβησαν αὐθημερόν εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τῆς Παναγίας Πευκοβουνογιατρίσσης παρά τήν Κερατέαν, ὅπου ἐπεκύρωσαν καί τρανώτατα διεκήρυξαν τήν Ὁμολογίαν των, προβάντες χωρίς τήν παραμικράν καθυστέρησιν καί εἰς χειροτονίας ἑτέρων τεσσάρων Κληρικῶν εἰς Ἀρχιερεῖς! Τοῦτο τό γεγονός ὑπῆρξεν ἡ μεγίστη καί ἡ ἰσχυροτέρα ΟΜΟΛΟΓΙΑ, ἡ ὁποία εἰς τήν κυριολεξίαν, ἀπεγοήτευσεν καί ἐτσάκισε τόν Νεοημερολογιτικόν-Οἰκουμενισμόν, ὁ ὁποῖος ἐπερίμενεν, ἐλλείψει Ἀρχιερέων, νά σβήση ἡ Ὀρθοδοξία! Διό, ἀμέσως ἐν μιᾶ νυκτί, ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, τῆς συμβολῆς καί τοῦ πολιτικοῦ καθεστῶτος, ἔλαβεν τοιαῦτα μέτρα, ὥστε εἰς ἐλάχιστον χρόνον (αὐθημερόν) διέλυσεν τήν μόλις συγκροτηθεῖσαν Κανονικήν καί Ὀρθόδοξον Ἱεράν Σύνοδον, διώξας καί ἐξωρίσας τούς ὁμολογητάς Ἀρχιερεῖς! Ὡστόσον τήν Συνοδικήν ὁμολογίαν τοῦ 1935 καί πρό πάντων τάς ἐπισκοπικάς χειροτονίας, ἤγουν τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν, παρά τάς ἀπεγνωσμένας ἐνεργείας τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου καί ὅλων τῶν διαδόχων του, δέν κατώρθωσαν ποτέ νά τήν διακόψουν καί νά τήν ἐξαλείψουν. Αὐτός εἶναι ὁ λόγος διά τό ὁποῖον ἀπεγνωσμένως, ἀναιδῶς καί ἱεροσύλως ψεύδονται, συκοφαντοῦν καί ἀπατηλῶς ἀγωνίζονται νά αὐτοδικαιωθοῦν! Κηρύττοντες μέ ὅλα τά μέσα πού διαθέτουν ὅτι οἱ Γ.Ο.Χ. δῆθεν «δέν ἔχουν Ἀποστολικήν Διαδοχήν»(!) ὁμολογοῦν λαμπρότερον τοῦ ἡλίου ὅτι οἱ ἴδιοι μέ τόν Νεοημερολογιτισμόν των δέν ἔχουν Ἀποστολικήν Διαδοχήν. Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΕΓΚΑΘΕΤΩΝ ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΟΥΝ ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΨΕΥΔΟΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Πρό αὐτῆς τῆς πραγματικότητος ὁ Χρ. Παπαδόπουλος καί εὐρύτερον τά σκοτεινά κέντρα τοῦ Παπικοῦ, Προτεσταντικοῦ καί Νεοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἤδη ἀπό τό 1932 ἤρχισαν νά ἀποστέλλουν ἐγκαθέτους των, οἱ ὁποῖοι εἰσεχώρησαν καί εἰς τό Διοικητικόν σῶμα τῆς Ἐκκλησιαστικῆ Κοινότητας τῶν Ὀρθοδόξων, ἤτοι εἰς τήν «Πανελλήνιον Θρησκευτικήν Ἐκκλησιαστικήν Ὀρθόδοξον Κοινότητα», (Π.Θ.Ε.Ο.Κ.), ὥστε κατ' αὐτόν τόν τρόπον νά περιέλθη εἰς χεῖρας των ἡ διοίκησις ὅλων τῶν ἀνά τό Πανελλήνιον 800 ἐνοριῶν καί Παραρτημάτων, καί κατόπιν σύν τῶ χρόνω νά σβήση καί ἡ ΟΜΟΛΟΓΙΑ-ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί πρό πάντων νά ἐκλείψη ἡ Γνησία καί ἀδιάκοπος ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ εἰς Αὐτήν. Τήν ἰδίαν ἀκριβῶς περίοδον ἔχομεν σαφῆ τήν τάσιν νά μετατρέψουν τήν ἐν διωγμῶ εὑρισκομένην Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ εἰς ἕναν ἀνώδυνον κενόν «Παλαιοημερολογιτισμόν»! Δηλαδή ὁ Νεοημερολογιτισμός ἐπέτρεπε καί προωθοῦσε (καί συνεχίζει νά προωθῆ) μίαν ψευδοπαλαιοημερολογιτικήν ΚΕΝΗΝ Ἐκκλησιαστικήν Κοινότητα «δεκατριμεριτῶν» καί πάντως ἐξηρτημένην Πνευματικῶς καί Διοικητικῶς ἀπό αὐτόν. Τοῦτο πρέπει νά δεχθῶμεν ὅτι τό ἐπέτυχον ἐν πολλοῖς, ἀλλά καί ἀπέβη καί ἀποβαίνει μοιραῖον κατά τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐξαιρέτως εἰς τάς ἡμέρας μας! Διά τόν λόγον αὐτόν εἶναι μεγίστης σημασίας ὅτι «θέτομεν τόν δάκτυλον ἐπί τόν τύπον τῶν ἥλων»! Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ πρ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ Τό ἔργον τοῦτο κατά τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀπό τό τέλος τοῦ 1935, ὑπευθύνως ἀνέλαβεν ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος, ὅστις ἐσκεμμένως παρέμεινεν εἰς τό Παλαιόν καί μετά τό 1935 καί τό 1937, ὡς ἐγκάθετος «Παλαιοημερολογίτης» τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ! Δηλαδή ἔμεινεν ὄχι μόνον ἕνας κενός παλαιοημερολογίτης, ἀλλά καί ὄργανον, τό ὁποῖον θά ἐξετέλει ὅσα δέν ἡδύνατο νά ἐκτελῆ ὁ Νεοημερολογιτισμός. Ὁ ρόλος του ἐν προκειμένω ἦτο νά στηρίξη ἕναν «παλαιοημερολογιτισμόν», ὑπό τήν πνευματικήν καί διοικητικήν ἐξάρτησιν τῆς Καινοτόμου Σχισματοαιρετικῆ Συνόδου. Ἕναν Παλαιοημερολογιτισμόν χωρίς ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ-ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΝ καί χωρίς ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΔΙΑΔΟΧΗΝ, ἀλλά καί ἀπολύτως ἐξηρτημένον διοικητικῶς καί πνευματικῶς ἀπό τοῦ Οἰκουμενιστικοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ!... Τά πράγματα καταβοοῦν ὅτι τοῦτο ἀκριβῶς εἰς τάς ἡμέρας μας κατέστη αὐτοσκοπός καί ἐνεργεῖται πυρετωδῶς!... Ἐν πάση συντομία, πρέπει νά εἴπωμεν ὅτι ὁ ἐν λόγω πρώην ὁμολογητής, λόγοις καί ἔργοις, (βεβαίως, καί τοῦτο μόλις δι' ὀλίγους μῆνας, ἤτοι ἀπό τοῦ Μαΐου τοῦ 1935 καί μέχρι τοῦ Φθινοπώρου τοῦ ἰδίου ἔτους), προσέφερεν ὅ,τι ἱερώτερον, πολυτιμώτερον καί Ἐκκλησιαστικώτερον ἠδύνατο νά προσφέρη, καί αὐτό ἦτο ἡ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ! Δυστυχῶς ὅμως διά τόν ἴδιον, ἀπό τοῦ Φθινοπώρου τοῦ 1935, εὑρισκόμενος εἰς τήν ἐξορίαν, ἐπισήμως πλέον ἤρχισεν νά ἀρνῆται καί νά ἐμπτύη κατά τῆς ἀπό τοῦ Μαΐου τοῦ 1935 καλῆς Ὁμολογίας καί ἐπί τῶν ἱστορικῶν ἐκείνων Ἐπισκοπικῶν Χειροτονιῶν! Ἐνήργησεν ὡς νά ὥμοσεν εἰς τόν Πονηρόν νά διακόψη καί ἐξαλείψη γενικῶς τήν Ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν καί κυρίως, πάση θυσία, νά μήν γίνη πλέον νέα χειροτονία οὔτε ἐπισκόπου, οὔτε ἱερέως ἤ Διακόνου! Οὕτω ἐπίστευεν ὅτι θά ἐξέλιπεν σύντομα καί ἡ ἀρχιερωσύνη καί ἡ Ἱερωσύνη καί οἱ Ὀρθόδοξοι θά ἀνεζήτουν κληρικούς ἀπό τόν Νεοημερολογιτισμόν ὁπότε δολίως θά ἐξηρτῶντο ἀπό πάσης ἀπόψεως, Διοικητικῆ καί Πνευματικῆ ἀπό αὐτόν, κατ' αὐτόν δέ τόν τρόπον τό «Παλαιοημερολογιτικόν» ἤδη θά ἦτο πολύ γρήγορα λελυμένον! Αὐτό ἀκριβῶς τό ἔργον ἀνέλαβεν νά ἐκτελέση καί ὁλοκληρώση ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος Καββουρίδης! Τά γεγονότα σήμερον καταβοοῦν αὐτάς τάς ἀληθείας, διότι ἰδιαιτέρως σήμερον κραυγαλέως ἐνεργοῦνται συστηματικώτερον. Περιττόν νά τονίσωμεν τό γεγονός ὅτι τό προκληθέν Φλωρινικόν Σχῖσμα, δέν παρέμενεν μόνον ὡς χαίνουσα πληγή εἰς τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά προεκάλεσε καί ἕτερα «θυγατρικά» τοιαῦτα... ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΠΡΟΣΚΡΟΥΟΥΝ ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ ΒΡΕΣΘΕΝΗΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΥΠ’ ΑΥΤΟΥ ΜΟΝΟΥ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΤΟ 1948 Ἐν ἀντιθέσει πρός τόν πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομον, ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος, παραμείνας εἰς τήν ἀπό τό 1924 Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν καί ἐνδιαφερόμενος νά μήν ἐκλείψη καί ἡ Ἀποστολική Διαδοχή, ἐποίησεν τό πᾶν ἵνα φέρη εἰς τήν ἀρχικήν του ὁμολογίαν τόν πρ. Φλωρίνης καί πρό πάντων νά προβοῦν ἀπό κοινοῦ εἰς νέας ἐπισκοπικάς χειροτονίας πλήν δέν τό ἐπέτυχεν, διότι αἱ σκοτειναί δυνάμεις δέν ἔπαιζον!... Ἐπίσης καί ὁ ἐπαμφοτερίζων Κυκλάδων Γερμανός Βαρυκόπουλος, (ὁ ὁποῖος ἐχειροτονήθη εἰς ἀρχιερέα τό 1935), ἄλλοτε ὡμολόγει καί ἄλλοτε ἐσιώπα, ἐνῶ μονίμως ἠρνεῖτο νά συμμετάσχη εἰς νέαν χειροτονίαν ἐπισκόπου, ὡς τοῦ προέτεινεν καί τόν παρεκάλει ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος! Οὗτος ἐν τέλει, καί ἐπισήμως περί τό 1947, συνεμάχησεν καί ἡνώθη μετά τοῦ πρ. Φλωρίνης... Πρό αὐτῆς τῆς πραγματικότητος, ἡ ὁποία ἀντιμετωπίζετο περισσότερον ἀπό μίαν δεκαετίαν (1937-1947), καί ἐνῶ ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος πλέον εὑρίσκετο εἰς τάς δυσμάς τοῦ βίου του, (τόν ἐχώριζεν μόνον ἑνάμισυ ἔτος περίπου ἀπό τῆς ὁσίας καί ὁμολογιακῆ Κοιμήσεώς του († 15.5.1950), ἤτοι τόν Σεπτέμβριον τοῦ 1948, κατόπιν ὁμοφώνου ἀποφάσεως σύμπαντος τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου καί τῶν Μοναχῶν, ἀλλά καί τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, οὗτος ἐπαναλαμβάνομεν ὁ κατ' ἐξοχήν ἀπό τήν πρώτην ὥραν ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ Βρεσθένης ΜΑΤΘΑΙΟΣ, ΥΠΕΡΒΑΣ ΤΗΝ ΚΑΝΟΝΙΚΗΝ ΤΑΞΙΝ, ΕΧΕΙΡΟΤΟΝΗΣΕΝ ΜΟΝΟΣ ΑΥΤΟΣ ΤΟΝ ΠΑΝΟΣΟΛΟΓΙΩΤΑΤΟΝ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΝ ΣΠΥΡΙΔΩΝΑ ΕΙΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΤΡΙΜΥΘΟΥΝΤΟΣ! Κατόπιν τούτου, ἀπό κοινοῦ οἱ δύο αὐτοί Ἀρχιερεῖς, ἀνέδειξαν 5μελῆ Ὀρθόδοξον Ἱεράν Σύνοδον. Ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος ἔχων βαθεῖαν καί ζῶσαν συνείδησιν περί τῆς Ἐκκλησίας, Ὀρθώτατα τόν Σεπτέμβριον τοῦ 1948 ΥΠΕΡΕΒΗ τήν Κανονικήν Τάξιν, διά νά μήν ἐκλείψη ἡ Ἀποστολική Διαδοχή, ὡς ἐπεδίωκον οἱ πάντες (Νεοημερολογιτικός καί Παλαιοημερολογιτικός Οἰκουμενισμός) καί εὑρεθῆ ὁ πιστός λαός ὑποχείριος τῶν προδοτῶν. Δηλαδή ἐν προκειμένω κατά παράλληλον ρῆιν τοῦ Κυρίου, εἶπεν καί ὁ Ὁμολογητής Ἐπίσκοπος Βρεσθένης ὅτι, «ἡ Κανονική Τάξις ἐγένετο διά τήν Ἐκκλησίαν καί ὄχι ἡ Ἐκκλησία διά τήν Κανονικήν Τάξιν...»!!! Ὁ μεγαλύτερος Διώκτης συκοφάντης καί ἱερόσυλος καί αὐτοῦ τοῦ ἐξαιρέτου γεγονότος, προέκυψεν καί πάλιν ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος Καββουρίδης, διότι εἶδεν ὅτι δι' αὐτῶν τῶν ἐπισκοπικῶν χειροτονιῶν, ὁ ἀοίδιμος Ὁμολογητής Ἐπίσκοπος Βρεσθένης Ματθαῖος, συνέτριβεν κυριολεκτικῶς τόν Παλαιοημερολογιτικόν Οἰκουμενιστικόν Φλωρινισμόν, ἀλλά καί τόν Οἰκουμενιστικόν Νεοημερολογιτισμόν! Διό αἱ ἐν λόγω χειροτονίαι τοῦ 1948 ἐστάθησαν ἡ μεγίστη αἰτία καί ἀφορμή νά συνεχίσουν ἀπό κοινοῦ ὁ πρ. Φλωρίνης καί ὁ Νεοημερολογιτισμός καί ἐν γένει ὁ Οἰκουμενισμός, λυσσαλέον διωγμόν, κατά τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, στηριζόμενοι ἐπί τῆς διαστροφῆ κάθε ἀληθείας διά τοῦ ψεύδους, τῆς ἀπάτης καί τῆς συκοφαντίας! ἀπό κοινοῦ ἀμφότεροι ἐσυκοφάντησαν καί ἱεροσύλησαν ὅσον ἠδύναντο κατά τῶν συγκεκριμένων ἱστορικῶν ἀποβασῶν χειροτονιῶν! Ὅπως τό 1935 ὁ Νεοημερολογιτισμός ψευδέστατα ἐκήρυξεν ὡς δῆθεν «ἀντικανονικάς» καί «ἀκύρους» ἐκείνας τάς ἐπισκοπικάς χειροτονίας, οὕτω καί τώρα ἀπό κοινοῦ ἀμφότεροι ἐπαναλαμβάνουν τάς ἰδίας διαστροφάς καί ψεύδη! Τό ἀπολύτως ἀληθές εἶναι ὅμως ὅτι τό 1935 οἱ ἐπιστρέψαντες τρεῖς Ἀρχιερεῖς ἐχειροτόνησαν, ἀφοῦ πρῶτον ὡμολόγησαν καί ἐπέστρεψαν εἰς τήν πρό τοῦ 1924 Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος, ἀπεκήρυξαν τόν Νεοημερολογιτισμόν καί πάντως πρό τῆς ὑπ' αὐτοῦ (τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ), «καθαιρέσεώς» των! Εἶναι ἀπολύτως σαφές καί ἱστορικῶς ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΟΝ, ὅτι τό 1935 ἤδη εἶχον προηγηθεῖ Κανονικῶς καί Ὀρθοδόξως αἱ χειροτονίαι καί μετά ἠκολούθησεν ἡ ἀνόητος πρᾶξις τῆς «καθαιρέσεως» ἀλλά καί τῆς ἐξορίας, ἀποκλειστικῶς, διότι ΕΧΕΙΡΟΤΟΝΗΣΑΝ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ!!! Βεβαίως καί ἄν ἀκόμη, καθ' ὑπόθεσιν λέγομεν, αἱ ἐπισκοπικαί ἐκεῖναι χειροτονίαι τοῦ 1935 εἶχον γίνει ὑπό «καθηρημένων», ἡ τοιαύτη πρᾶξις «καθαιρέσεως» ὑπό τοῦ ἀποκεκηρυγμένου Σχισματοαιρετικοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, καί ὑπό τό φῶς τῆς Ὁμολογίας Ἐκκλησιολογίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ΟΥΔΕΝ θά ἐκέκτητο κῦρος καί ΟΥΔΕΜΙΑΝ συνέπειαν θά εἶχεν ἐπί τῶν ἐπισκόπων ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἐχειροτόνησαν, καθώς καί ἐπί τῶν χειροτονηθέντων!... Η ΠΕΡΙ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΣ ΣΚΕΥΩΡΙΑ ΤΟΥ πρ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ Ἐπαναλαμβάνομεν, ὅτι ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος ἀνέλαβεν παντί σθένει καί τρόπω νά «ἀκυρώση» τάς χειροτονίας καί τοῦ 1948, ὑπῆρξεν ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος! Οὗτος ἐνῶ συστηματικῶς ἠρνεῖτο τήν Ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅμως ὅλως ἱεροσύλως ἀντεποιεῖτο τήν Ἐκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ., ἀποκαλῶν ὡς τοιαύτην τήν ἀπό τό 1937 σχισματοαίρεσίν του! Ναί, ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΣ, ΑΡΝΗΤΗΣ καί ΒΛΑΣΦΗΜΟΣ ἀποβάς κατ' Αὐτῆς, συκοφαντεῖ τόν Ἐπίσκοπον Βρεσθένης καί τήν ὑπ' αὐτόν Ἱεράν Σύνοδον ὡς δῆθεν σχισματικῶν (ἔναντι τοῦ ἰδίου!), τό δέ ἀδιανόητον εἶναι ὅτι τό 1950 διακηρύσσει ὅτι «ἐάν τις τῶν Ματθαιϊκῶν Ἐπισκόπων καί Κληρικῶν, θελήση κάποτε νά ἐπιστρέψη (ποῦ; εἰς τό σχίσμα του(!), τό ὁποῖον ἀθεολογήτως καί ὅλως, ἐπαναλαμβάνομεν, κακοήθως ἐχαρακτήριζεν ὡς «Ἐκκλησίαν», ἐκ τῆς ὁποίας τό 1937 ἀπεκόπη δῆθεν ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος), θά ἔδει ὁπωσδήποτε νά χειροθετηθῆ ὡς πρώην σχισματικός»!!! Πρόκειται ἀσφαλῶς περί συνειδητῆς καί πάντως κακοήθους ἱεροσυλίας, τήν ὁποίαν ὅμως ἀποθανόντος τοῦ πρ. Φλωρίνης τό 1955, συνέχισαν οἱ πολύ χείρονες ἐκείνου ὀπαδοί του. Κενοί καί τυφλοί «παλαιοημερολογῖται», παρέλαβον τήν ἀπό 1950 γραπτήν «παρακαταθήκην» τοῦ πρ. Φλωρίνης, καί ἐμεθόδευσαν νά ἐφαρμόσουν τήν περί «χειροθεσίας» ἐντολήν, ἐπί τῶν ἐπισκόπων καί Κληρικῶν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία «χειροθεσία», ἐπαναλαμβάνομεν καί τονίζομεν, προβλέπεται μόνον διά τούς ἐπιστρέφοντας εἰς τήν Ἐκκλησίαν πρώην σχισματικούς!!! Ὁ ἐντελῶς σκοτισθείς νοῦς τοῦ ἀρνητοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας καί διά λογαριασμόν τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ προκαλέσαντος τό 1937 τό πρῶτον σχῖσμα-Σχισματοαίρεσιν εἰς τό Σῶμα τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, διενοήθη μέ αὐτόν τόν τρόπον νά προσβάλη τόσον τάς χειροτονίας τοῦ 1935, ὅσον καί κυρίως τοῦ 1948, ὥστε κατόπιν μοιραίως νά αὐτοκαταλυθῆ καί ἐκλείψη καί ἡ Ὁμολογία- Ἐκκλησιολογία, καί καταστήση ὁλόκληρον τό σῶμα τῶν ἀπό τό 1924 πιστῶν «σχισματικούς», ὅπως εἶχον καταστεῖ σχισματικοί ὁ ἴδιος καί οἱ ὀπαδοί του ἐπισήμως ἀπό τό 1937!!! Εἶναι ἔργον ἀντίχριστον καί ἀντιεκκλησιαστικόν ὅλον τοῦτο ἤ ὄχι; Ὅσον ὅμως τό σχέδιον τοῦτο ἐμεθοδεύθη καί ὅλως ΙΕΡΟΣΥΛΩΣ ἐπεχειρήθη ὑπό τῶν ὀπαδῶν του, τόσον ΑΠΕΤΥΧΕΝ, διότι ἐπιχειρηθέν τό συνέτριψεν ἡ δεξιά τοῦ Κυρίου!... Ἄς τό παρακολουθήσωμεν ὅπως διεδραματίσθη ἀπό τόν Σεπτέμβριον τοῦ 1971 καί συνεχίζεται μέχρι σήμερον. Τήν σύνοψιν τῶν συμβάντων κατά τόν Σεπτέμβριον τοῦ 1971 τήν ἐπιχειροῦμεν ὡς Ἱερά Σύνοδος, διότι οἱ πλείονες ἐξ ἡμῶν εἴμεθα αὐτόπται καί αὐτήκοοι μάρτυρες τῶν γεγονότων. Θεωροῦμεν δέ ὡς εὐλογίαν Θεοῦ τήν παροῦσαν Συνεδρίασιν, διότι τόσον ἡμεῖς σήμερον ὡς Μητροπολῖται Μεσογαίας Κήρυκος καί Λαρίσης Ἀμφιλόχιος, ὅσον καί ὁ ἐλλογιμώτατος θεολόγος κ. Ἐλευθέριος Γκουτζίδης, τοῦ ὁποίου ἡ παρουσία ἀπό τότε εἰς τά Γραφεῖα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, διεδραμάτιζεν σπουδαῖον ρόλον, ὁμιλοῦμεν καί γράφομεν ὡς αὐτόπται καί γνῶσται τῶν τότε γεγονότων. Ὡς γνῶσται λοιπόν, κυρίως ἀπό τήν 3ην Ὀκτωβρίου 1971, ὅτε ἐπέστρεψεν ἡ ἐξαρχία, διαβεβαιοῦμεν ὅ,τι καί ὅσα ἀκριβῶς καί ἐπανειλημμένως πρός πᾶσαν κατεύθυνσιν καί ἐξαιρέτως ἐνώπιον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου κατά τήν συνεδρίαν τῆς 8ης Ὀκτωβρίου 1971, ἡ ἐπιστρέψασα ἐξαρχία μας, ἐν ΩΜΟΦΟΡΙΩ και ΕΠΙΤΡΑΧΗΛΙΩ, διαβεβαίωνεν καί διετράνωνεν τήν μαρτυρίαν της, καθ' ἥν ἡ Ἱεραποστολή εἰς τήν ἐν Ἀμερικῆ Σύνοδον τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς ἐπέτυχεν ἀπολύτως διότι: 1) Ἡ Ρωσική Σύνοδος μετά πολλοῦ ἐνδιαφέροντος καί προσοχῆ ἤκουσεν τήν Ἔκθεσιν Πίστεως καί τά ἀφορῶντα εἰς τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος καί ἰδιαιτέρως τήν ἀπό τό 1924, Ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν Αὐτῆς, καί θαυμάσασα τήν ἐπεκρότησεν καί τήν ἀπεδέχθη. 2) Βάσει αὐτῆς τῆς ἀποδοχῆ τῆς Ὁμολογίας-Ἐκκλησιολογίας, ἐκηρύχθη ἡ Ἕνωσις καί ἀνεγνωρίσθη ἡ ὑφ' ἑνός ἐπισκόπου Χειροτονία τοῦ Τριμυθοῦντος Σπυρίδωνος καί ὅλαι ὅσαι κατόπιν ἠκολούθησαν ὡς ἀπολύτως πλήρεις καί ἔγκυροι. Δηλαδή ἀνεγνωρίσθησαν ὡς Κανονικαί καί Ὀρθόδοξοι πράξεις, διακονήσασαι ἀποκλειστικῶς τήν Ἐκκλησίαν. Εἰς τήν συνέχειαν, καί διά νά εἰρηνεύσουν οἱ Φλωρινικοί, οἱ ὁποῖοι ἐμαίνοντο κατά τῆς ἀναγνωρίσεως, ὥρισεν ὅπως, διά νά ἐπέλθη ἀγάπη, πραγματοποιηθῆ καί ἡ περιβόητος «Συγχωρητική Εὐχή», ὑπό τόν βασικόν ὅρον ὅτι αὕτη δέν καθήπτατο οὐδαμῶς τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1948. Ἀντιθέτως τοῦτο ἐγένετο διά νά εἰρηνεύσουν καί Ὀρθοδοξήσουν οἱ Φλωρινικοί καί ἑνωθοῦν ἐν τῆς Ἐκκλησία, διότι δέν ἦτο δυνατόν νά εἶναι ἡνωμένη ἡ Ρωσική Σύνοδος μετά τῆς ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησίας καί νά διασαλεύεται ἡ ἕνωσίς της μετά τῶν Φλωρινικῶν, οἱ ὁποῖοι ἐν προκειμένω πρωτίστως δέν εἶχον τήν ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν, ἐπί τῆς ὁποίας ἐκηρύχθη ἡ ἕνωσις μετά τῆς Ρωσικῆ Συνόδου! Ταῦτα πάντα βάσει τῶν ἐπανειλημμένων καί ρητῶν δηλώσεων τῆς ἐξαρχίας μας!... Διά τούς λόγους αὐτούς, ἤτοι διά τήν ἀγάπην, εἰρήνην καί ἕνωσιν καί τῶν Φλωρινικῶν ἐν τῆς ἰδία Πίστει καί Ὁμολογία, ὁ Πρόεδρος τῆς Ρ.Σ. Φιλάρετος, ἠγνόησεν τήν ἐν «Σχεδίω ἀπόφασιν τῶν Φλωρινικῶν» καί ἰδιαιτέρως τήν παράγραφον, αὐτῆς ἡ ὁποία ἀντιφατικῶς καί ὅλως ἀνοήτως ἀνέφερεν τήν περί «χειροθεσίας» ἀπόφασίν της, ἐνῶ προηγουμένως, εἰς τό αὐτό σχέδιον τῶν Φλωρινικῶν, φέρεται ρητῶς ὡς ἀναγνωρίσασα ἐγκύρους ταύτας. Διά τοῦτο ὥρισεν προφορικῶς νά ἀναγνωσθῆ μιά ἁπλῆ συγχωρητική εὐχή, ἡ ὁποία σαφέστατα ΔΕΝ ΣΥΝΕΙΧΕΤΟ μέ τήν ἀναγνώρισιν τῆς ὑφ' ἑνός χειροτονίας τοῦ 1948. Ἡ συγχωρητική εὐχή, ἡ ὁποία ἐγένετο δεκτή ὑπό τῆς ἐξαρχίας μας εἰς τήν Ἀμερικήν, ἐγένετο κατ' ἄκραν οἰκονομίαν δεκτή καί ὑπό τῆς Ἱερᾶς Συνόδου εἰς τήν Ἑλλάδα, πάντοτε ὑπό τήν βασικήν προϋπόθεσιν ὅτι δέν εἶχεν ἀπολύτως καμμίαν σχέσιν μέ τάς χειροτονίας τοῦ 1948. Δηλαδή ἡ Συγχωρητική Εὐχή δέν ἀπετέλει παράγοντα διά τήν ἀναγνώρισιν ἀλλά ἠκολούθησεν ὑπό τήν ἀποκλειστικήν δεοντολογίαν νά εἰρηνεύσουν οἱ Φλωρινικοί, ὁμολογήσουν τήν καλήν ὁμολογίαν καί ἐπέλθη καί αὐτῶν ἡ ἐν τῆς Ἐκκλησία Ἕνωσις. Σημειωτέον ὅτι κατά τάς ρητάς δηλώσεις τῆς ἐξαρχίας ἡ Ρωσική Σύνοδος ἐθεωρήθη ὡς Ὀρθόδοξος καί ἕνεκα τούτου κατέστη δυνατή ἡ μετ' αὐτῆς ἕνωσις καθώς καί ἀποδοχή τῆς συγχωρητικῆς εὐχῆς. Ἀπό τῆς 8ης Ὀκτωβρίου ἕως τήν 15ην/28ην Ὀκτωβρίου 1971 συνέβησαν πολλά γύρω ἀπό τό θέμα «Συγχωρητική Εὐχή», τό κυριώτερον δέ ὅτι ἡ Ἱερά Σύνοδος κατ' ἀρχάς ἐφέρετο διχασμένη, διότι δύο Ἐπίσκοποί μας ὁ Μακαριστός Τρίκκης καί Σταγῶν Βησσαρίων καί ὁ τότε Μεσσηνίας Γρηγόριος, ἠρνοῦντο νά ἀποδεχθοῦν καί αὐτήν τήν συγχωρητικήν εὐχήν, ἔστω ὡς πρᾶξιν ἀγάπης καί εἰρήνης! Ὅτε ὅμως κατά τόν Ὄρθρον τῆς 15/28 Ὀκτωβρίου 1971, οἱ δύο αὐτοί ἀρχιερεῖς ἐτέθησαν πρό τοῦ διλήμματος καθ' ὅ: «Ἀπόρριψις τῆς συγχωρητικῆς εὐχῆς συνεπάγεται τήν ἐκδίκασιν τῶν δύο Ἐπισκόπων τῆς Ἐξαρχίας καί προφανῶς τήν καθαίρεσίν των», καί ὅτι «ἀπειλεῖται σχῖσμα ἐσωτερικόν», ἐνῶ, ὅλως ἰδιαιτέρως, ἐτονίσθη καί ὑπεγραμμίσθη καί πάλιν ὅτι «ἡ συγκεκριμένη ἄκρα οἰκονομία περί ἀποδοχῆ τῆς Συγχωρητικῆ, δέν ἔχει ΚΑΜΜΙΑΝ ΑΠΟΛΥΤΩΣ-ΑΝΑΦΟΡΑΝ εἰς τό Μυστήριον τῆς χειροτονίας καί δέν θίγει τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν, τήν ὁποίαν κέκτηται ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐκ τῶν ἀπολύτως ἐγκύρων Χειροτονιῶν τοῦ 1935 ὅσον καί τοῦ 1948». Κατόπιν τούτων, κατά τήν συγκεκριμένην ἡμέραν καί ὥραν, οἱ δύο Ἀρχιερεῖς ὑπανεχώρησαν καί δέχθησαν καί ἀνεγνώσθη τύποις ἡ «συγχωρητική εὐχή». Οὕτω τό ἀπό τό 1950 καταχθόνιο σχέδιον τοῦ πρ. Φλωρίνης, νά διακόψη τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν καί δι' αὐτῆς καί τήν Ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν, μέσω καί διά τῆς «χειροθεσίας» κατά τόν Η΄ Κανόνα, δηλαδή νά συντρίψη τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καί νά καταστήση τούς Γ.Ο.Χ. ἁπλῶς θρησκολήπτους καί ἀρρωστημένους «Παλαιοημερολογίτας», αὐτό λέγομεν τό ἄκρως ἱερόσυλον σχέδιον, δέν ΑΠΕΤΥΧΕΝ ἁπλῶς ἀλλά καί ΣΥΝΕΤΡΙΒΗ ΚΑΙ ΕΚΟΝΙΟΡΤΟΠΟΙΗΘΗ ὑπό τῆς δεξιᾶς τοῦ Κυρίου. ΤΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΚΑΙΡΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΡΩΣΩΝ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΥΓΧΩΡΗΤΙΚΗΝ ΕΥΧΗΝ. ΑΠΟΠΕΙΡΑΙ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΟΥΝ ΤΑΥΤΗΝ ΙΕΡΟΣΥΛΩΣ ΩΣ «ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΝ»! Ἐπίσης τονίζομεν καί δέον ὅπως ληφθῆ σοβαρῶς ὑπ' ὄψιν, τό γεγονός ὅτι ἡ ἐπιστρέψασα ἐξαρχία μας ἀφοῦ εὐηγγελίσθη τά περί Ὁμολογίας, τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς περί ἀναγνωρίσεως τῶν χειροτονιῶν καί τῆς κατ' ἄκραν οἰκονομίαν καί ὑπό ρητούς ὅρους «συγχωρητικῆς εὐχῆς», ὄχι ἁπλῶς δέν ἐνεφάνισεν οὐδέν ἐπίσημον γραπτόν σχετικόν κείμενον, ἀλλ' οὔτε καί αυτήν τήν ψευδοαπόφασιν τῶν Φλωρινικῶν, τήν ὁποίαν ἀπό μακροῦ ἡτοίμαζον εἰς τε τήν Ἑλλάδα καί τήν Ἀμερικήν! Τοῦτο δε καταφανῶς ἐπειδή δέν ἐνεκρίθη ὑπό τῆς Ρωσικῆ Συνόδου καί κυρίως, διότι δέν ὑπεγράφη! Αὕτη μόνον ἀπό τό τέλος τοῦ Νοεμβρίου 1971, ὅταν τά πάντα εἶχον τελειώσει, τότε μόνον δημοσιεύεται πρῶτον ὑπό τῶν Φλωρινικῶν καί ἀμέσως κατόπιν καί ὑπό τοῦ Εὐγενίου Τόμπρου, ἐννοεῖται ἀνυπόγραφος ὑπό τῆς Ρωσικῆς Συνόδου, φέρουσα μόνον τήν ὑπογραφήν τοῦ συμμετέχοντος εἰς τήν ὅλην σκευωρίαν Γραμματέως αὐτῆς, ἤτοι τοῦ Μανχάταν Λαύρου)(1), διά νά μείνη ἔκθετος εἰς τόν αἰῶνα, διότι ὑπέγραψεν ἄθλιον, ἱερόσυλον, ἀντιφατικόν, ψευδές καί ἐπαίσχυντον ἔγγραφον τῶν Φλωρινικῶν ὡς δῆθεν «ἀπόφασιν» τῆς Ρωσικῆ Συνόδου! Ὡς ἐκ τούτου ἡ ἱερά Σύνοδος δέν ἠσχολήθη μέ αὐτήν τήν «ἀπόφασιν», ἐνῶ ζωηρῶς καί ἀποκλειστικῶς ἠσχολήθη μέ τήν Ὀρθόδοξον ὁμολογίαν διότι οὐδόλως αὕτη προέκυπτε, οὐδέ κἄν ἀνεφέρετο εἰς τήν ψευδοαπόφασιν τῶν Φλωρινικῶν, ἀλλά καί διότι ἐξετίθετο ἡ Ἐξαρχία μας! ὡς ἐκ τούτου ἡ Ἱερά Σύνοδος ἐποίησε τό πᾶν δι' αὐτήν τήν ὁμολογίαν καί διά νά μή διασαλευθῆ ἡ κηρυχθεῖσα ἕνωσις, μεθ' ὅ θά ἠκολούθει καί τό περί ἀναγνωρίσεως ἤ «χειροθεσίας» ὡς ἄκρως ἀντιφατικόν θέμα. Δυστυχῶς ὅμως οἱ Φλωρινικοί, ἀλλά καί οἱ συμπράξαντες ἡμέτεροι (Εὐγένιος Τόμπρος, Καλλιόπιος κ.λπ.) ἀνέλαβον νά πραγματοποιήσουν νέον Σατανικώτερο σχέδιον! Δηλαδή, χωρίς θορύβους, ἀλλά καί ἄκρως δολίως καί ὑπούλως, ἐφαντάσθησαν ὅτι ἠδύναντο καί διά τῆς Γκεμπελιστικῆ μεθόδου νά μεταποιήσουν τήν δεδομένην πλέον «Συγχωρητικήν εὐχήν», τήν ὁποίαν ὑπό ρητούς ὅρους καί προϋποθέσεις ἐδέχθη ἡ Ἱερά Σύνοδος ἐν Ἑλλάδι, εἰς «Χειροθεσίαν» ὡς ἐπί σχισματικῶν κατά τόν Η΄ Κανόνα τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆ Συνόδου! Διά τοῦ τρόπου αὐτοῦ ἤτοι τῆς ἐξαρτήσεως τῆς Ἀποστολικῆς μας Διαδοχῆς ἐκ τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς καί δι' αὐτῶν ἐκ τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ-Οἰκουμενισμοῦ, θά «ἐλύετο τό Παλαιοημερολογιτικόν», διότι θά «κατελύετο» καί ἡ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ, ἀλλά καί ἡ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ! Δέν θά ἀπαριθμήσωμεν ὅλας τάς σχετικάς ἀποπείρας των, ἀλλά θά ἀναφέρωμεν μόνον ὡρισμένας χαρακτηριστικάς, τάς ὁποίας Κλῆρος καί Λαός πρέπει νά ἔχωμεν ὑπ' ὄψιν. 1) Ἤρξαντο τήν συγχωρητικήν εὐχήν, τήν ὁποίαν ὑπό ρητάς προϋποθέσεις καί ὅρους ἔκαμε δεκτήν ἡ Ἱερά Σύνοδος, νά τήν ἀποκαλοῦν καί νά τήν προπαγανδίζουν συστηματικῶς ὡς δῆθεν «χειροθεσίαν», βασιζόμενοι ἀποκλειστικῶς εἰς τό ἐκ τῶν ὑστέρων ἐμφανισθέν ἀνυπόγραφον, ἐλεεινόν καί τρισάθλιον «σχέδιον ἀποφάσεως τῶν Φλωρινικῶν», τό ὁποῖον, ὡς εἴπομεν, ἀναισχύντως καί ὅλως δολίως ἐνεφάνιζον ὡς δῆθεν ἀπόφασιν τῆς Ρωσικῆ Συνόδου, ἐνῶ εἴς τινας δυσκόλους περιπτώσεις μετεχειρίζοντο καί τήν «διευκρίνισιν» ὅτι «ἡ Ρ.Σ. ὑπό τόν ὅρον «χειροθεσία» ἐννοεῖ τήν Συγχωρητικήν εὐχήν καί ὄχι τήν κατά τόν Η΄ Κανόνα προβλεπομένην χειροθεσίαν»!!! 2) Ὁ Εὐγένιος Τόμπρος ἐν συνεννοήσει μετά τοῦ τότε (1972) ἀκόμη Πρωθυπουργοῦ Γεωργίου Παπαδοπούλου καί μέ πρόφασιν νά στηριχθῆ τό δοκιμαζόμενον Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, δεδομένης δέ καί τῆς ἀντιθέσεως καί διαστάσεως τοῦ τότε Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου (τῆς Νεοημερολογιτικῆς Ἱεραρχίας), πρός τόν Γ. Παπαδόπουλον, ἀπεφάσισαν ὅπως ὑπαχθῆ ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων καί ἀναγνωρισθῆ καί ὑπό τοῦ Κράτους ὡς δευτέρα ἐν Ἑλλάδι ἐπίσημος Ἐκκλησία! Τό θέμα προωθεῖτο διακριτικώτατα, πλήν μέ γρήγορον ρυθμόν, καί δέν θά ἐλάμβανεν ἐπισήμως διαστάσεις, ἀλλά σιωπηλῶς καί ἀθορύβως θά ἐκηρύσσετο ἡ ἕνωσις, μέ τό ὡς ἄνω Πατριαρχεῖον μέ βάσιν ὅμως τήν «ψευδοαπόφασιν τῶν Φλωρινικῶν», ἡ ὁποία ἐνεφάνιζεν τήν ἁπλῆν Συγχωρητικήν Εὐχήν εὐθέως ὡς χειροθεσίαν ἐπί σχισματικῶν!... Τόν Ἰανουάριον τοῦ 1973 τό ἐν λόγω σχέδιον περί ἀναγνωρίσεως καί ὑπαγωγῆ τῆς «Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. ἐν Ἑλλάδι», εἰς τό Πατριαρχεῖον-Ἱεροσολύμων, προωθεῖται ἀποφασιστικά καί προκειμένου νά ὁλοκληρωθῆ, ἐσπευσμένως συγκροτεῖται 12μελής Ἱερά Σύνοδος, (ἐξ ὦν τινές, ἦσαν μυημένοι καί σαφέστατα ἐγνώριζον τό σχέδιον), ὅπως διά τοῦ τρόπου αὐτοῦ ἀναγνωρισθῆ ἡ ψευδοαπόφασις καί ἀποκτήση κῦρος, ὁπότε ἡ Συγχωρητική Εὐχή πλέον θά ἐλογίζετο ἐπισήμως ὡς «χειροθεσία»! Ὅλον τοῦτο τό σχέδιον ἐναυάγησεν πρίν ὁλοκληρωθῆ, διότι οἱ πρωτεργάται Εὐγένιος Τόμπρος καί Γεώργιος Παπαδόπουλος τό 1974 ἐξέπεσον καί... ἔσβησαν! Ἰδού ἡ δεξιά τοῦ Κυρίου καί πάλιν ἐπενέβη καί συνέτριψεν καί αὐτό τό σχέδιον!... 3) Ἡμέτεροι καί Φλωρινικοί, συνεχῶς συνήρχοντο καί ἐμελέτων τά σχέδια εἰς τήν Μονήν τῶν Ἁγίων Ταξιαρχῶν τοῦ Κορινθίας Καλλίστου εἰς τά Ἀθίκια, ἐνῶ ἐθεωρεῖτο ὡς καλή σύμπτωσις τό ὅτι ὁ κ. Γκουτζίδης κατά τήν συγκεκριμένην περίοδον, ἦλθεν εἰς τρόπον τινά εὐγενῆ ἀντίθεσιν πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀνδρέαν, διότι δέν ἐδέχθη τήν πρότασίν του νά χειροτονηθῆ Κληρικός καί νά συνεργασθῆ μετά τοῦ τότε ἀκόμη Πρωθιερέως Εὐγενίου Τόμπρου, διό ἀπό τό τέλος τοῦ 1972 καί ἀρχάς τοῦ 1973 διακριτικώτατα ἀπετραβήχθη καί μέχρι τά μέσα τοῦ 1977, δέν συμμετεῖχεν ἐπισήμως εἰς τόν ἀγῶνα τῆς Ἐκκλησίας, παρά μόνον ὡς θεολόγος προσωπικῶς διηκόνει τόν Ἀρχιεπίσκοπον. Αὐτό ὑπό τῶν ἐπιβούλων ἐθεωρήθη ὡς «εὐτυχές» γεγονός, διά τήν εὐκολωτέραν προώθησιν τῶν σχεδίων ὅλων τῶν συνασπισμένων Προδοτῶν, οἱ ὁποῖοι ἤθελον νά περάσουν τήν Συγχωρητικήν Εὐχήν ὡς «χειροθεσίαν»!... 4) Ὅσον καί ἄν ἀποτυγχάνουν καί ματαιώνονται τά συγκεκριμένα σχέδια, τό ὅλον θέμα παρηκολούθει μέ ἰδιαίτερον ἐνδιαφέρον ὁ Νεοημερολογιτισμός, ἐνῶ εἰς τινα βαθμόν διακριτικῶς ἤρχετο συνεργός καί ἡ πολιτεία! Τά ἔτη 1973 καί 1974 μέχρι 1976 εἶναι ἀποκαλυπτικά! Ὁ τότε Νεοημερολογίτης Πειραιῶς Χρυσόστομος Ταβλαδωράκης κατά τήν περίοδον 1974-1976, ἀναλαμβάνει ὅπως, μέσω τῶν Δικαστηρίων, ἀναγνωρισθῆ ἡ ψευδοαπόφασις τῶν Φλωρινικῶν, ἡ ὁποία ἐνῶ «τηρεῖ Φλωρινικήν σιγήν» ὡς πρός τήν Ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν, εἶναι ὅμως ρητή ὡς πρός τό θέμα «χειροθεσία τῶν Ματθαιϊκῶν»!!! Ἐν προκειμένω ὁ Νεοημερολογίτης Πειραιῶς Χρυσόστομος Ταβλαδωράκης, μηνύει εἰς τό Πολυμελές Πλημμελειοδικεῖον Πειραιῶς τόν ἡμέτερον μόλις χειροτονηθέντα ὡς ἐπίσκοπον Πειραιῶς Νικόλαον Μεσσιακάρην ὡς «ἀντιποιούμενον τό λειτούργημα τοῦ ἐπισκόπου, ψευδεπίσκοπον ὄντα», διό ἐζήτει νά ἐπιληφθῆ καί ἀποφανθῆ ἡ Δικαιοσύνη! Ἡ κατηγορία βεβαίως ἦτο βαρυτάτη καί ἀπαιτοῦσε πίστιν καί γενναῖον φρόνημα, ἅτινα ὅμως ἔλειπον ἀπό τόν τότε Πειραιῶς Νικόλαον! Οὗτος ἐμφανισθείς εἰς τούς ἀνακριτάς, ἀπολογούμενος ἰσχυρίζετο ὅτι εἶναι Κανονικός καί ὄχι ψευδεπίσκοπος, καί δέν ἀντιποιεῖται λειτούργημα Ἐκκλησιαστικόν. Μή δυνάμενος δέ νά σηκώση περαιτέρω τόν σταυρόν τῆς ὁμολογίας καί τοῦ διωγμοῦ, ἐμφανίζει, (ὁ ἴδιος ἤ ὁ συνήγορός του, εἶναι χωρίς σημασίαν, ἀφοῦ ὁ Συνήγορος ὁμιλεῖ καί ἐνεργεῖ ἐξ ὀνόματος τοῦ πελάτου του), καί καταθέτει τήν «ψευδοαπόφασιν» τῶν Φλωρινικῶν ὡς ἐπίσημον ἀπόφασιν τῆς Ρωσικῆ Συνόδου, εἰς τήν ὁποίαν ἀναγνωρίζεται ὡς Κανονικός ὁ Πειραιῶς Νικόλαος, ἀλλά κατόπιν τῆς χειροθεσίας!!! Οὕτω εἰς τό 54/76 ἐκδοθέν ἀπαλλακτικόν Βούλευμα, ὁ μέν Πειραιῶς σαφῶς ἀρνεῖται τήν ἀρχιερωσύνη του, μεθ' ὅ ἀναγνωρίζεται ἀπό τό Πολυμελές ἀνακριτικόν τμῆμα, τοῦ Συμβουλίου τῶν Πλημμελειοδικῶν Πειραιῶς, ὡς Ἐπίσκοπος, ἡ δέ ψευδοαπόφασις τῶν Φλωρινικῶν προβάλλεται ὡς δῆθεν ἐπίσημον Ἐκκλησιαστικόν ἔγγραφον, καί λαμβάνει καί «νομικήν» θά ἐλέγομεν ὑπόστασιν!!! Πλέον ὁ μέχρι τό 1971 ἐγκαλούμενος ὡς «ψευδοκληρικός» καί ἀπό τόν Ἰανουάριον τοῦ 1973 καί «ψευδεπίσκοπος», δυνάμει αὐτῆς τῆς ἀδιανοήτου ἱεροσυλίας περί χειροθεσίας του, τήν ὁποίαν ἐμφανίζει ἡ ἀναφερθεῖσα «ψευδοαπόφασις τῶν Φλωρινικῶν», ὄχι ἁπλῶς «ΕΔΙΚΑΙΩΘΗ», ἀλλ' ὡς ἐκαυχᾶτο, ἔλαβεν καί τά «συγχαρητήρια» τῶν ἀνακρινόντων..., ἐνῶ, προσοχή(!), προέκυψεν ὡς δῆθεν «ἡττημένος» καί «συντετριμμένος» ὁ Νεοημερολογίτης Πειραιῶς Χρυσόστομος Ταβλαδωράκης!... Τοῦτο ἀσφαλῶς ἀποκλειστικῶς ἐπεδίωκεν καί ὁ ἴδιος καί εὐρύτερον ὁ Νεοημερολογιτικός Οἰκουμενισμός, δηλαδή μέσω αὐτῆς τῆς συμπαιγνίας νά λάβη κῦρος ἡ ψευδοαπόφασις καί ἀποκλειστικῶς ἡ περί «χειροθεσίας» παράγραφος! Γίνεται, λοιπόν, ἀπολύτως σαφές ὅτι πλέον ἡ Ἀποστολική Διαδοχή ἐπιχειρεῖται νά πληγῆ ἀπροκαλύπτως ὑπό τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ καί τῆς Πολιτείας μέσω τῆς Δικαιοσύνης!!! Τοῦτο τό ἐκδοθέν 54/76 Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα τοῦ Συμβουλίου Πλημμελειοδικῶν ὑπέρ τοῦ Πειραιῶς Νικολάου, ἐνεφανίσθη τό 2003, ὅτε ἡ ἤδη σχισματοαιρετική του ὁμάς, (τῆς ὁποίας ὁ ἴδιος πλέον ἡγεῖτο ὡς «Ἀρχιεπίσκοπος», μετά τήν ἀναγκαστικήν παραίτησιν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου ὑπέρ αὐτοῦ), εἶχεν εἰσέλθει εἰς τήν τελικήν της εὐθεῖαν προκειμένου «ἱεροσυνοδικῶς» νά διακηρύξη τήν ἄκρως ψευδῆ καί ἱερόσυλον σκευωρίαν-ἀπάτην, ἤτοι περί «ἀποκηρύξεως» καί «καταδίκης» τῆς δῆθεν «χειροθεσίας» καί «ἐπαναφορᾶς των εἰς τόν Ἅγιον Πατέρα»!!! Ὅλως ἰδιαιτέρας σημασίας εἶναι ὅτι διά τῆς οὔτω μετατροπῆ τῆς Συγχωρητικῆς εὐχῆς εἰς τήν ἀνυπόστατον «χειροθεσίαν» των, καί τῆς «Συνοδικῆς» των καταδίκης καί ἀποκηρύξεως αὐτῆς τό 2007, οὐσία τήν ΥΠΕΣΤΑΣΙΑΣΑΝ διά τούς ἰδίους τούς ἑαυτούς των καί τήν ἐπεκάθησαν ἐπί τῶν κεφαλῶν των! Σαφέστατα δέ ἡ θρασυτάτη αὐτή πρᾶξις ἀποτελεῖ τήν ἐσχάτην ἄρνησιν, βεβήλωσιν καί ἱεροσυλίαν κατά τῶν ἀπό τό 1935 καί 1948 ἐπισκοπικῶν χειροτονιῶν των, καί πλέον κατά τήν ἀκρίβειαν τῶν θείων καί Ἱερῶν Κανόνων δέν εἶναι δυνατόν νά ἀναγνωρίζωνται ὡς ἐπίσκοποι!... 5) Παραλλήλως πρός τόν Νικόλαον καί προφανῶς καί πρό αὐτοῦ, (1974-1976) καί ὁ τότε Ἀργολίδος Παχώμιος Ἀργυρόπουλος, προετοιμάζων, ὅσον ἐξηρτᾶτο ἀπό τόν ἴδιον, τήν ἐπίσημον μετατροπήν τῆς Συγχωρητικῆς Εὐχῆς, εἰς δῆθεν «χειροθεσίαν»(!), πρῶτος αὐτός ἐγγράφως, ὑπό ἄκραν μυστικότητα, γράφει καί ὑπογράφει ἀπόρρητον «ἐξομολογητικήν ἐπιστολήν», εἰς τήν ὁποίαν ἀποφαίνεται ψευδῶς πλήν ρητῶς ὅτι ἡ ἐν Ἑλλάδι Ἱερά Σύνοδος καί προηγουμένως ἡ Ἐξαρχία ἐν Ἀμερικῆ, «προσέτρεξαν» καί «ἐδέχθησαν "ἀγαλλομένω ποδί" ὅλοι ὄχι "Συγχωρητικήν Εὐχήν" ἀλλά "Χειροθεσίαν" ὡς ἐπί σχισματικῶν»! Ὁμοίως καί οὗτος, ὅπως ὁ Νικόλαος, τό κείμενόν του, τό ὁποῖον ἐχαρακτήρισεν ἐξ ἀρχῆς ὡς «ἐξομολογητικήν του ἐπιστολήν», τό ἐκράτησεν μυστικόν καί μόνον περί τό 2003 ἐπισήμως τό ἐκυκλοφόρησεν καί μάλιστα ὑπερημύνθη αὐτοῦ, γράψας καί δεύτερον ἴδιον ἀκριβῶς ψευδές καί ἱερόσυλον κείμενον τό 2004! Αὐτή εἶναι ἡ ἐπί ὁλόκληρον 30ετίαν συνεχιζομένη προδοσία κατά τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1948, δυστυχῶς καί παρά ἡμετέρων πρώην Ἐπισκόπων!... 6) Εἰς τά ἴδια πλαίσια, ὁ ἴδιος ἐσωτερικός μηχανισμός, τοῦ ὁποίου, μετά τόν Εὐγένιον Τόμπρον, ἡγεῖται ὁ τότε Ἀττικῆς Ματθαῖος Μακρῆ, ἀλλά καί οἱ λοιποί ἐγκάθετοι, οἱ ὁποῖοι παραμένουν ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, ὡς οἱ Καλλιόπιος Γιαννακουλόπουλος, ὁ Κων/νος ἤ Καλλίνικος Σαραντόπουλος, σήμερον ἐμφανιζόμενος ὡς ἀρχιεπίσκοπος τῶν Φλωρινικῶν, καί πλεῖστοι ἄλλοι, εἰς τά πλαίσια τῆς προετοιμασίας των νά μεταλλάξουν καί νά κηρύξουν τήν συγχωρητικήν εὐχήν εἰς χειροθεσίαν των, ἐχρησιμοποίησαν καί τόν τότε Κορινθίας Κάλλιστον Μακρῆν! Τοῦτον ἔπεισαν καί ἐδήλωσεν τό 1975, μετά 5 ὁλόκληρα ἔτη ἀπό τῆς εἰς Ἀμερικήν μεταβάσεως τῆς ἐξαρχίας μας, ὅτι «τήν 17ην Σεπτεμβρίου εἰς τήν Ἀμερικήν εἰς τόν ἴδιον δέν ἀνεγνώσθη «Συγχωρητική Εὐχή» ἀλλ' ἐγένετο «Χειροθεσία ἐπί σχισματικοῦ, διό προσχωρεῖ εἰς τήν Φλωρινικήν Παράταξιν»!!! Πάντως οὗτος, δέν διενοήθη νά εἴπη ὅτι καί εἰς τήν Ἑλλάδα ἔκαμαν «χειροθεσίαν» ἐπί τῶν ἐπισκόπων τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ὅπως, ἤδη πρό αὐτοῦ, ἀπετόλμησαν οἱ Παχώμιος καί Νικόλαος, οἱ ὁποῖοι, παρά ταῦτα, ἔφθασαν εἰς τό σημεῖον κατά μέν τό 1976 νά ὑπογράψουν τήν καθαίρεσιν τοῦ Καλλίστου(!), ὅταν, ΠΡΟΣΟΧΗ(!), ἀμφότεροι οὖτοι ἐν κρυπτῶ εἶχον ἤδη γράψει τά δόλια φληναφήματά των «περί χειροθεσίας ὡς ἐπί σχισματικῶν καί ἐν Ἀμερικῆ καί ἐν Ἑλλάδι καί τό χεῖρον ὅτι ἐν τέλει τήν «ἀποκηρύσσουν καί τήν καταδικάζουν» τό 2007, μέ συνέπειαν τήν ὑποστασιοποίησιν αὐτῆς! Ὅλα αὐτά ἐλάμβανον χώραν, διότι συνεχῶς ἐπί ὅλην 30ετίαν εἰργάζοντο καί προσεδόκουν ὅτι τήν Συγχωρητικήν εὐχήν, τήν ὁποίαν ἐδέχθη ἡ Ἱερά Σύνοδος τήν 15ην/28ην Ὀκτωβρίου 1971, προϊόντος τοῦ χρόνου, θά τήν μετέτρεπον καί θά τήν ἐπέβαλον ὡς «χειροθεσίαν» ἐπί σχισματικῶν, ὁπότε ἡ προδοσία θά ἦτο καθολική καί «πανηγυρική»! 7) Καθ' ὅλα τά ἔτη ἀπό τό 1971 ἕως καί τό 1975 ὑπό τῆς Ἱ. Συνόδου κατεβλήθησαν ἀπεγνωσμέναι προσπάθειαι ὅπως ἡ Ρ.Σ. δεχθῆ καί διακηρύξη τήν ἀπό τό 1924 Ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν καί κηρυχθῆ πραγματική ἑνότης, πλήν κατέστη ἀδύνατον! Παρά ταῦτα ὁ τότε πρόεδρος τῆς Ρ. Συνόδου Φιλάρετος διεβεβαίωνεν ὅτι δέν ἐγένετο χειροθεσία ἐπί τῆς Ἐξαρχίας μας, ἀλλά ἁπλῆ συγχωρητική εὐχή. Τό ἀληθές ἐν προκειμένω εἶναι ὅτι ἡ Ρ.Σ. τό 1971 μᾶλλον ἐφέρετο καί ἤγετο ὑπό τῶν Φλωρινικῶν, τῶν ὁποίων σαφῶς εἶχεν καί τό «πιστεύω»! Παρά τό συστηματικῶς προωθούμενον σχέδιον περί δῆθεν «χειροθεσίας», τοῦτο ἀπό τοῦ Φεβρουαρίου 1976, ἐφάνη ὅτι ἔληξεν, διότι ἡ Ἱερά Σύνοδος διά τοῦ ὑπ' Α.Π. 1158/20.2.1976 ἐγγράφου της πρός τήν Ρωσικήν Σύνοδον ἀνεκοίνωσεν τήν διακοπήν πάσης κοινωνίας τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μετ' αὐτῆς. ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΑΛΛΑ Η ΣΚΕΥΩΡΙΑ ΕΞΕΛΙΣΣΕΤΑΙ ΔΙΑ ΤΩΝ ΣΧΙΣΜΑΤΩΝ ΤΟΥ 1995 ΚΑΙ ΤΟΥ 2005 Κατόπιν αὐτοῦ τοῦ γεγονότος καί ὅλων ὅσων προηγήθησαν ἀπό τό 1971 τό συγκεκριμένον σχέδιον δέν ἐπαύθη, ἀλλά ἐτέθη ἐπί ἄλλης βάσεως! Μέ δεδομένον ὅτι τήν Ἱεράν Σύνοδον ἀπό τό 1977 ἐπλαισίωναν δύο θεολόγοι, (Ἐλ. Γκουτζίδης καί Μηνᾶς Κοντογιάννης) γνωστοί ἀμφότεροι διά τόν ζῆλον καί τήν ἐργατικότητά των, τοῦτο ἔλαβεν σοβαρῶς ὑπ' ὄψιν ὁ τότε Ἀττικῆς Ματθαῖος, ὅστις συνειδητοποιήσας ὅτι τά σχέδια του περί «χειροθεσίας» θά προσέκρουον σκληρά ἐπ' αὐτῶν, κατ' ἀρχάς ἐποίησεν τό πᾶν νά τούς προσεταιρισθῆ καί νά τούς παρασύρη εἰς τάς μεθοδεύσεις του περί χειροθεσίας, πάντοτε ἐμμέσως καί σιωπηλῶς! Τοῦτο ὡς θά προκύψη δέν τό κατώρθωσεν! Συγκεκριμένως ὁ τότε Ἀττικῆς Ματθαῖος, ἀνεβίωσεν τό κατά τάς ἀρχάς τοῦ 1974 διακοπέν καί ματαιωθέν σχέδιον τοῦ Εὐγενίου Τόμπρου, ἤτοι νά ἀναγνωρισθῆ ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἀπό τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων καί ὑπαχθῆ εἰς αὐτό! Πάλιν ὅμως ἐπειδή τοῦτο τό σχέδιον θά ἐπεχειρεῖτο μέ ἀποκλειστικήν βάσιν τήν γνωστήν ψευδοαπόφασιν τῶν Φλωρινικῶν, ἡ ὁποία ψευδέστατα διεκήρυσσεν τήν «χειροθεσίαν» ὡς ἐπί σχισματικῶν, τό θέμα καθίστατο δυσχερές! Μέ αὐτό τό δεδομένον, καθ' ὅλην τήν δωδεκαετίαν ἀπό τό 1977 ἕως καί τό 1989, ὁ τότε Ἀττικῆ Ματθαῖος, ἔφερε τούς δύο θεολόγους τρεῖς φοράς εἰς ἀπ' εὐθείας σύσκεψιν μετά παραγόντων τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων εἰς τάς Ἀθήνας, μέ ἀποκλειστικόν ἐπιχείρημα ὅτι: «Ἔχουμε ἱεράν ὑποχρέωσιν καί καθῆκον νά στηρίξωμεν τό δοκιμαζόμενον Πατριαρχεῖον τῶν Ἱεροσολύμων καί ἐφ' ὅσον τοῦτο γίνη θά τύχωμεν ἐπισήμου ἀναγνωρίσεως καί θά ἀπολαμβάνωμεν ὅλα τά δικαιώματα, τά ὁποῖα ἀπολαμβάνουν ὅλοι οἱ «λειτουργοί» ὅλων τῶν ἐπισήμως ἀναγνωρισμένων Ἐκκλησιῶν, ἤτοι: μισθούς, συντάξεις καί πλῆθος ἄλλων προνομίων, ὡς δωρεάν αὐτοκίνητα κ.λπ., κ.λπ.»!!! Ἡ ἀπάντησις τῶν δύο Θεολόγων καί κατά τάς τρεῖς συναντήσεις ἦτο ἡ ἴδια: «Κρατεῖστε ὅλα αὐτά δέν τά θέλωμεν! Ἕν μόνον θέλομεν καί αὐτό εἶναι ἡ Ὀρθόδοξος Ὁμολογία-Ἐκκλησιολογία! Αὐτήν ζητοῦμεν ἀπό τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων καί ἀμέσως θά ἑνωθῶμεν»... Ἀφοῦ ἀπέτυχεν καί ἡ τρίτη ἐπίσημος συνάντησις, (τήν φοράν αὐτήν εἰς τό Γραφεῖον τοῦ Ἀρχιεπισκόπου εἰς Περιστέριον), τότε ὁ Ματθαῖος Μακρῆ ἀπεφάσισεν νά ἀνοίξη μέτωπον πρός ἀπομάκρυνσιν τῶν δύο θεολόγων, καί ἐν ἀνάγκη καί τῶν συνεργαζομένων μετ' αὐτῶν Κληρικῶν, μέ πρῶτον τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀνδρέαν καί τόν Ἱερομόναχον Ἀμφιλόχιον καί βεβαίως ὄχι μόνον αὐτῶν! Συνεκρότησεν ὁμάδα ἐπιθέσεως, ἡ ὁποία πρωτίστως ἐφρόντισε νά διακοπῆ ὁ λαμπρός θεολογικός Διάλογος, μετά τῶν Φλωρινικῶν 1988-1991, καί ὁ ὁποῖος εἶχεν φθάσει εἰς θαυμαστόν σημεῖον, διό ἀμέσως ἐκήρυξεν τήν δῆθεν «ΝΕΟΕΙΚΟΝΟΜΑΧΙΑΝ», ἡ ὁποία ἐν τέλει καί αὕτη δέν εἶχεν τά ἀποτελέσματα τά ὁποῖα ἐφαντάζετο, διό καί προεκάλεσεν μέ ἄλλους 4 ἐπισκόπους τό σχῖσμα του κατά τό 1995, ἐνῶ ἤδη πρό ἔτους(;) περίπου εἶχεν ἀποστείλει τούς Πειραιῶς καί Ἀργολίδος διά νά πλαισιώνουν καί ἐλέγχουν τόν Ἀρχιεπίσκοπον, ὅστις εἶχεν ἀπομείνει μόνος του, καί πρό πάντων νά ἀντιμετωπίσουν τούς δύο θεολόγους!... Αὐτοί εἶναι οἱ ἀπό τό 1937 βλάσφημοι Σχισματικοί Φλωρινικοί, αὐτοί εἶναι οἱ ἐπίσης ἀπό τό 1995 πέντε Σχισματοαιρετικοί, οἱ ὑπό τόν τότε Ἀττικῆς Ματθαῖον, αὐτοί εἶναι καί οἱ περισσότερον ὅλων Σχισματοαιρετικοί ἀπό τό 1997 καί μέχρι τό 2005 καί 2007, οἱ «Νικολαΐται», οἱ ὁποῖοι, ὅπως ἐλέχθη, μέχρι τό 1994 ἦσαν ὀργανικά ἡνωμένοι καί ὁμόφρονες μετά τῶν πέντε, ἐνῶ ὀλίγον πρό τοῦ σχίσματός του 1995, ἐξῆλθον καί ἐπλαισίωσαν τόν μόνον του ἐναπομείναντα Ἀρχιεπίσκοπον Ἀνδρέαν καί ἐστάλησαν διά νά συνεχίσουν τό περί «χειροθεσίας ἔργον»!!! Οὗτοι ἤδη ἀπό τό 1997 κατέλυσαν κάθε ἔννοιαν Κανονικῆ Τάξεως καί Συνοδικοῦ θεσμοῦ, καί ἀποβάντες τυφλά καί ἄβουλα ὄργανα τοῦ Φλωρινισμοῦ καί Νεοημερολογιτισμοῦ, ἱεροσύλησαν κατά παντός ὁσίου καί ἱεροῦ, πρωτίστως δέ κατ' Αὐτῆς τῆς Ἐκκλησίας, ἐνῶ ἔθεσαν ἀργίας, ἔκαμαν ἀφορισμούς, ἀπεσχημάτισαν, διέλυσαν ἀδελφότητας, ἐδίχασαν καί πλανώμενοι ἐπλάνησαν, ἐνῶ ἥρπασαν Ναούς καί Μονάς καί προεκάλεσαν τήν τρίτην μεγάλην Σχισματοαίρεσιν! Φερόμενοι καί ἀγόμενοι ὑπό τῶν ἀδελφῶν Τσακίρογλου καί κυρίως ὑπό τοῦ Μοναχοῦ Μαξίμου Τσακίρογλου, τοῦ Δημητρίου Κάτσουρα, ἀλλά καί τοῦ γνωστοῦ διά τήν ἀπό τό 1971 συμπεριφοράν του ἐπί τοῦ θέματος τῆς δῆθεν «χειροθεσίας», Βασιλείου Σακκᾶ, καί πρό πάντων ὑπό τοῦ ἐν Ἀθήναις Φλωρινικοῦ κέντρου ὑπό τούς κ. Καλλίνικον Σαραντόπουλον, (νῦν «Ἀρχιεπίσκοπον» τῶν Φλωρινικῶν), τόν κ. Ἀθανάσιον Σακαρέλλον καί ἄλλους βεβαίως, διέπραξαν τέρατα καί σημεῖα ἀπό Κανονικῆ, Ὀρθοδόξου καί ἐν γένει Ἐκκλησιαστικῆς ἀπόψεως. Ἀναφέρομεν χαρακτηριστικῶς τήν δολίαν μεθόδευσιν κατά τοῦ θεολόγου Ἐλευθ. Γκουτζίδη, μέ ἀφορμήν τήν ὁμολογιακήν καί ἀπό πάσης ἀπόψεως Ὀρθόδοξον ὁμιλίαν του, κατά τήν Κυριακήν τῆς Ὀρθοδοξίας τοῦ 1997, εἰς τήν Θεσσαλονίκην, ἡ ὁποία εἶχεν ὡς θέμα τήν ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΝ. Ἐκ τοῦ μή ὄντος ἐχάλκευσαν ζήτημα περί «ἀνάρχου Ἐκκλησίας» καί περί «μή κοινωνίας τῶν τριῶν Θείων Προσώπων», ἀποβάντες οἱ ἴδιοι ΑΚΡΩΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ἐπί τε τοῦ Ἐκκλησιολογικοῦ καί προηγουμένως τοῦ Τριαδολογικοῦ Δόγματος! Μέ βάσιν δέ αὐτά προέβησαν εἰς ὅλως ἀντικανονικάς καί ἀπολύτως ληστρικάς «καθαιρέσεις», «ἀφορισμούς» καί ἄλλας διώξεις μέ θλιβεράν κατάληξιν τό σχῖσμα τοῦ 2005. Ταῦτα πάντα εἶναι γνωστά, διότι πληθωρικῶς καί ἐπανειλημμένως ἐδημοσιεύθησαν εἰς τά περιοδικά «Κήρυξ Γνησίων Ὀρθοδόξων» καί «Ὀρθόδοξος Πνοή». Ἐπίσης ταῦτα πάντα ἐν πολλοῖς ἔχουν ἐκδικασθεῖ καί ὑπό τοῦ Ἀνωτάτου Συνοδικοῦ Δικαστηρίου, τά δέ Πρακτικά καί αἱ ἀποφάσεις αὐτοῦ ἔχουν δημοσιευθεῖ εἰς τούς τόμους τῆς «Ὀρθοδόξου Πνοῆς» τῶν ἐτῶν 2009, τεῦχος Νοεμβρίου-Δεκεμβρίου σελ. 451-494 καί Τόμος 2010, τεῦχος Ἰανουαρίου-Φεβρουαρίου σελ. 3-59 καί τεῦχος Μαρτίου-Ἀπριλίου σελ. 103-141. Διά τοῦτο ἐξ ἀρχῆ ἐμνημονεύσαμεν τό τοῦ Ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, «Καί νῦν πολλοί ἀντίχριστοι ἐληλύθασιν», διότι καί εἰς τάς ἡμέρας μας, ὅλα τά κέντρα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καί τό Φλωρινικόν σχῖσμα μεθ' ὅλων τῶν θυγατρικῶν του, καί ἐπί πᾶσι τούτοις αἱ σχισματοαιρέσεις τοῦ 1995, ὑπό τούς πέντε πρώην ἐπισκόπους μας, ἰδιαιτέρως δέ ἤ πολύ χείρων αὐτῆς, μεγίστη καί ἐσχάτη σχισματοαίρεσις τοῦ 2005, ἐποίησαν τά πάντα ἀφ' ἑνός νά πλήξουν τήν Ἐκκλησίαν καί ἀφ' ἑτέρου νά ἐπιτύχουν μίαν ἕνωσιν εἰς τά πλαίσια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὅλων τῶν «Παλαιοημερολογιτικῶν», ψευδοεκκλησιῶν πρός «λύσιν τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ προβλήματος»! Τοῦτο ὅλον ἤδη ἐνεργεῖται!... Διό, Πατέρες καί ἀδελφοί, πρόσχωμεν! Στῶμεν καλῶς, Στῶμεν μετά φόβου καί ἄν χρειασθῆ ἄς χύσωμεν καί τό αἷμα μας, ἐνῶ ὁ ἐν ἀγάπη καί ἀληθεία Χριστοῦ Διάλογος καί σήμερον εἶναι τό αἴτημα τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρός ὅλους αὐτούς. Πατέρες καί ἀδελφοί, Ὅλαι αἱ ἀπό τό 1924 καί μέχρι σήμερον παλαιοημερολογιτικαί ψευδοσύνοδοι καί ψευδοεκκλησίαι, σκοπόν εἶχον καί ἔχουν νά ἐκκλείψη ἡ ἀπό τό 1935 καί 1948 γνησία καί ἀνόθευτος παραμένουσα Ἀποστολική Διαδοχή καί ἐν ταυτῶ ἡ ἀπό τό 1924 ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ! Ἐπί τῶ σκοπῶ τούτω ὅλαι αἱ σχισματικαί, αἱρετικαί Παλαιοημερολογιτικαί ψευδοσύνοδοι καί ψευδεκκλησίαι, ἔχει ἀποφασισθεῖ νά ἑνωθοῦν εἰς μίαν μεγάλην Παλαιοημερολογιτικήν Ψευδοεκλησίαν, ἐξηρτημένην ἀπό πάσης ἀπόψεως πνευματικῆ καί διοικητικῆ, ὑπό τόν Οἰκουμενιστικόν Νεοημερολογιτισμόν! Αὐτό εἶναι τό προκεχωρημένον σχέδιον, τό ὁποῖον ἐνεργεῖται ὑπό τοῦ ἀντιχρίστου, εἰς τάς ἡμέρας μας, καί προσδοκοῦν νά τό ἐπιτύχουν. Ἤδη ὅπως ἐλέχθη ἔχουν πραγματοποιηθεῖ αἱ πρῶται Παλαιοημερολογιτικαί ἑνώσεις καί θά συνεχισθοῦν, ἐνῶ πρόβλημα, ὅπως ἔλεγεν καί ὁ ἀποβιώσας Χριστόδουλος, ἀποτελοῦν συγκεκριμένα πρόσωπα, κατωνόμαζεν δέ τόν Ἐπίσκοπον Κήρυκον καί τόν Ἐλευθέριον Γκουτζίδη. Σήμερον οὐσιαστικόν καί μεγάλο πρόβλημα, δι' ὅλους αὐτούς, ἀποτελεῖ ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν Ἑλλάδι καί ἰδιαιτέρως ἡ Πανορθόδοξος Σύνοδος, τήν ὁποίαν ἡ δεξιά τοῦ Κυρίου ἀνέδειξαν τό 2008!!! Ἐδῶ εὑρίσκεται σήμερον τό ὅλον πρόβλημά τους(!), ἤτοι πῶς θά μολύνουν καί θά ἀκυρώσουν τήν Ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν καί τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν τῶν ὀλίγων ἐναπομεινάντων Ὀρθοδόξων Ἀρχιερέων! Διά τοῦτο σήμερον ὅλαι αἱ δυνάμεις τοῦ ἀντιχρίστου εἶναι ἐστραμμέναι κατά τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀλλά καί τῆς ἐν Κύπρω καί ἐν Ρωσία καί ἐν Ρουμανία καί ἐν Κένυα. Διό μετέρχονται κάθε ὑποκρισίαν καί καταβάλλουν τάς μεγίστας προσπαθείας νά εὕρουν τρόπον ὥστε νά καταρρίψουν τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν ὅλων τῶν ἐπισκόπων τῆς ἁπανταχοῦ Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Πατέρες καί ἀδελφοί διερχόμεθα ἐσχάτους καιρούς, κινδυνεύομεν νά πλανηθῶμεν καί οἱ «ἐκλεκτοί», διό ἔχομεν χρέος καί καθῆκον νά φυλάξωμεν τήν Παρακαταθήκην τῆς ΠΙΣΤΕΩΣ, ἀλλά καί νά τήν διακηρύξωμεν μέχρις ἐσχάτης μας ἀναπνοῆ. Ἔχομεν χρέος νά ἐντείνωμεν τόν ἀγῶνα, διά τοῦ ὁποίου θά βοηθήσωμεν καί ὅλους τούς πρώην Πατέρας καί ἀδελφούς, ὡς ἀνωτέρω ἐπεσημάναμεν, οἱ ὁποῖοι πλανηθέντες ἐξέπεσον εἰς τάς φοβεράς παλαιοημερολογιτικάς σχισματοαιρέσεις, ἵνα, χάριτι Χριστοῦ, ἐπανέλθουν εἰς τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Ὅθεν, ἀπαιτεῖται νά ἔχωμεν καί νά κηρύσσωμεν γνησίαν καί καθαράν τήν ὁμολογίαν, ἀλλά νά ἔχωμεν καί χριστιανικήν ταπείνωσιν, ἀγάπην καί προσευχήν, δηλαδή νά εἴμεθα γνήσια καί ζῶντα μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Κλείοντες τήν παροῦσαν Συνοδικήν Ἔκθεσιν τῶν συμβαινόντων σήμερον ἀπευθύνομεν ἰδιαιτέρως θερμοτάτην ΕΚΚΛΗΣΙΝ πρός ὅλους τούς πρώην ἀδελφούς μας λέγοντες: Πρώην ἐν Χριστῶ Πατέρες καί ἀδελφοί, οἱ ὁποῖοι συνεχίζετε καί ἐκπροσωπεῖτε τάς ἀπό τό 1937, 1995 καί τό 2005 δεινάς σχισματικάς καταστάσεις, ὡς ἐνδημοῦσα Ἱερά Σύνοδος τόσον τῆς ἐν Ἑλλάδι, ὅσον καί τῆς ἐν Κύπρω, ἀλλά καί τῆς ἁπανταχοῦ Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, σᾶς ἀπευθύνομεν θερμοτάτην Ἔκκλησιν, ὅπως παύσωμεν τάς οἱασδήποτε προφάσεις ὡς ἐκ τοῦ Πονηροῦ προερχομένας καί μή παρικωλύωμεν τόν ἐν ἀγάπη καί ἀληθεία Χριστοῦ Διάλογον «προφασιζόμενοι προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις», διότι ἄν οἱ αἴτιοι ἑνός σχίσματος εἶναι μίαν φοράν εἰς τήν ἀπώλειαν, οἱ ἀνεχόμενοι καί ἰδιαιτέρως οἱ παντί σθένει συντηροῦντες αὐτό εἶναι μυριάκις εἰς τήν ἀπώλειαν!... Ὅθεν ἐρχόμενος ἕκαστος εἰς ἑαυτόν, δεῦτε νά ταπεινωθῶμεν καί προσπίπτοντες τῶ Κυρίω, ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους διά νά καταστῶμεν ὅλοι ἀπό κοινοῦ γνήσια μέλη τοῦ ἑνός Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Ἀμήν Γένοιτο. Η ΕΝΔΗΜΟΥΣΑ ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Διά τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος Οἱ Μητροπολῖται: † Ὁ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Τ.Υ. ΚΗΡΥΚΟΣ † Λαρίσης καί Τυρνάβου Τ.Υ. ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ Διά τήν Γνησίαν ὈρθόδοξονἘκκλησίαν τῆς Κύπρου Ὁ Μητροπολίτης: † Ὁ Κιτίου καί πάσης Κύπρου Τ.Υ ΠΑΡΘΕΝΙΟΣ καί ὁ Πρωτοπρεσβύτερος Τ.Υ. ΜΙΧΑΗΛ ΙΩΑΝΝΟΥ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΝΔΗΜΟΥΣΑΝ ΙΕΡΑΝ ΣΥΝΟΔΟΝ ΤΗΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ † Ο ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΗΡΥΚΟΣ ΕΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ @ ΓΟΕΕ 2014 + Ο ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΗΡΥΚΟΣ

Η ΕΠΙΧΕΙΡΗΘΕΙΣΑ ΚΑΤΑΛΗΨΙΣ ΤΟΥ ΙΝ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΑΧΑΡΝΩΝ