Νεομάρτυς Βασιλική τῆς Λευκάδος (+ 1950) Ἡ τοπική προφορική παράδοσις τῶν Ὀρθοδόξων τοῦ χωριοῦ Λαζαράτα τῆς Λευκάδος, διασώζει ἕνα «ἐν πολλοῖς» ἄγνωστο περιστατικό τοῦ διωγμοῦ τοῦ 1950. Τόν διωγμό αὐτό διεξήγαγε ὁ καινοτόμος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Σπυρίδων Βλάχος, συνεπικουρού-μενος ἀπό τούς κατά τόπους νεοημ. Μητροπολίτες, ὄχι ἁπλᾶ μέ τήν ἀνοχή τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας, ἀλλά μέ τήν ἐνεργό συμμετοχή της, ἀφοῦ εἶχε θέσει στή διάθεση τόσο τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, ὅσο καί τῶν Μητροπολιτῶν, τήν Χωροφυλακή! Κατά τόν διωγμό αὐτό σέ κάποιες περιοχές συνέβησαν πολύ σοβαρά γεγονότα, ὅπως στή Φθιώτιδα (μέ διώκτη τόν Μητροπ. Ἀμβρόσιο καί θύματα μεταξύ ἄλλων τούς πατέρες τῆς Ἱ. Μ. ἁγ. Ἄννης Λυγαριᾶς Λαμίας, τῶν ὁποίων ὁ Γέροντας ἀρχιμ. Μηνᾶς Βρεττός δικάστηκε 33 φορές «ἐπί ἀντιποιήσῃ ἀρχῆς» καί καταδικάστηκε τίς 29 !), στή Μεσσηνία (μέ διώκτη τόν Μητροπ. Χρυσόστομο Δασκαλάκη καί θύματα κυρίως τούς πατέρες τῆς Ἱ. Μ. Εὐαγγελιστρίας – Σκήτης Παναγουλάκη) καί στήν Χίο (μέ διώκτη τόν Μητροπ. Παντελεήμονα Φωστίνη) Κατά τό περιστατικό αὐτό τραυματίσθηκε σοβαρά μία πιστή, ἡ ὁποία καί ἀπεβίωσε λίγο ἀργότερα, συνεπείᾳ τοῦ ταυματισμοῦ της. Πρόκει-ται γιά τήν Βασιλική, σύζυγο Ἀποστόλου Λάζαρη, κάτοικο Λαζα-ράτων (Ὁ νῦν Μητροπ. Μεσογαίας κ. Κήρυκος, καταγόμενος ἀπό τά Λαζαράτα, πρόλαβε στή ζωή τόν Ἀπόστολο Λάζαρη καί πληροφο-ρήθηκε ἀπό τόν ἴδιο τά ἀφορῶντα στό περιστατικό). Ὁ τόπος καί οἱ συνθῆκες τοῦ τραυματισμοῦ τῆς Βασιλικῆς Λάζαρη εἶναι οἱ ἀκόλουθες: Κατά τόν διωγμό ἐστάλη ἀπό τόν τότε Ἐπίσκοπο Πατρῶν καί ἔπειτα Ἀχριεπίσκοπο Ἀθηνῶν Ἀνδρέα γιά νά ἐξυπηρετήσει τούς πιστούς, ὁ Ἱερομόναχος Πολύκαρπος Ματθιούλης, ἀδελφός τῆς Ἱ. Μ. Μεταμ. Σωτῆρος Κουβαρᾶ. Ὁ Ἱερομόναχος Πολύκαρπος κατέλειπε στό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας μνήμη ἁγαθοῦ, ἀκάκου καί ἐναρέτου κληρικοῦ. Κατά κόσμον Κωνσταντῖνος Ματθιούλης, γεννήθηκε στόν Παλαμᾶ Καρδίτσας τό 1913. Μετά τά ἐγκύκλια γράμματα ἀσχολήθηκε μέ τό ἐπάγγελμα τοῦ ὑποδηματοποιοῦ. Φύσει ταπεινός καί φιλάγαθος, ἁπλός καί ἄκακος, καλλιεργήθηκε στίς χριστιανικές ἀρετές ἀπό τό οἰκογενειακό του περιβάλλον καί τό 1944 ἀσπάστηκε τόν μοναχικό βίο. Κοινοβίασε στήν Ἱ. Μ. Μεταμ. Σωτῆρος Κουβαρᾶ, ὑπό τόν Ἐπίσκοπο Βρεσθένης Ματθαῖο Α’ τόν Ὁμολογητή. Τήν Ἱερωσύνη δέχθηκε τό 1948, ἀπό τόν Γέροντά του ἐπ. Ματθαῖο. Ἡ ἱερατική του διακονία ὑπῆρξε ἀθόρυβη καί ταπεινή. Ὑπηρέτησε σέ πολλές ἐνορίες (Θεσσαλονίκη, Λευκάδα, Καπαρέλλι Θηβῶν, Λιβαδειά, κ.ἀ.) καί ἐπί πολλά χρόνια ἐφημέριος τῆς Ἱ. Μ. Παναγίας Κερατέας.Τό 1952, κατά τόν διωγμό τοῦ καινοτόμου Ἀρχιεπισκόπου Σπυρίδωνος Βλάχου, συνελήφθη, ἀποσχηματίστηκε καί ἐξορίστηκε, ὅλα ὅμως τά ἀντιμετώπισε μέ τήν ἁπλότητα καί τήν ὑπομονή του. Κοιμήθηκε εἰρηνικά τήν 17η Μαΐου 1981 νοσηλευόμενος στό Νοσοκομεῖο τοῦ Ἐρυθροῦ Σταυροῦ. Ἐνταφιάστηκε στήν Ἱ. Μ. Μεταμ. Σωτῆρος Κουβαρᾶ. Στήν κηδεία του προέστη ὁ Μακ. Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας στήν Ἱ. Μ. Παναγίας, ὅπου ἐπί σειρά ἐτῶν ὑπηρέτησε. Μοναδικός ναός τῶν Ὀρθοδόξων στή Λευκάδα ἦταν ὁ Ἱ. Ν. Ἁγίων Ἀποστόλων Λαζαράτων. (Πρόκειται γιά ναό μέ παλαιά ἱστορία, μεγαλύτερη τῶν 200 ἐτῶν. Σέ ἕναν κατάλογο τῶν ναῶν τῆς Μητροπόλεως Λευκάδος τοῦ ἔτους 1850, ἀναφέρεται σάν δεύτερος ἐνοριακός ναός τῶν Λαζαράτων. Ὁ ναός καταστράφηκε τό 1948 ἀπό σεισμό καί ἀνακαινίσθηκε «ἐκ βάθρων» ἀπό τούς Ὀρθοδόξους τοῦ χωριοῦ. Κατά τήν ἀνακαίνιση διατηρήθηκαν κάποια παλαιά ἀρχιτεκτονικά μέλη, ὅπως ὑπέρθυρα κ.λ.π. Σήμερα ὑπάγεται στή δικαιοδοσία τοῦ Μητροπ. Κηρύκου). Ὅταν ὁ νεοημ. Μητροπ. Λευκάδος Δωρόθεος Πυλαδινός (ειχε μεγάλη δύναμι στό κράτος διότι προ΄γηρχερτο ἀπό τούς στρατιωτικούς ἱερεῖς, πληροφορήθηκε γιά τήν δράση τοῦ π. Πολυκάρπου, διέταξε τήν Χωροφυλακή νά τόν συλλάβει καί νά διαλύσει τούς Ὀρθοδόξους. Κατά τό ἐπεισόδιο πού ἀκολούθησε μετά ἀπό μία Θεία Λειτουργία, ἡ Βασιλική Λάζαρη, στήν προσπάθειά της νά προστατεύσει τόν Ἱερέα, δέχθηκε θανατηφόρο κτύπημα ἀπό ἕναν ἤ περισσότερους χωροφύλακες, μέ ἀποτέλεσμα νά τραυματιστεῖ σοβαρά καί νά ἀποβιώσει λίγο ἀργότερα. Ἡ περίπτωσή της εἶναι ὅμοια μέ ἐκείνη τῆς Νεομάρτυρος Αἰκατερί-νης Ρούτη, ἡ ὁποία τραυματίσθηκε σοβαρά στόν Ἱ. Ν. ἁγ. Ταξιαρχῶν Μάνδρας, κατά τήν ἱστορική ἀγρυπνία τῆς 7ης πρός 8η Νοεμβρίου 1927. Ἡ Αἰκατερίνη, στήν προσπάθειά της νά ὑπερασπίσει μέ τό σῶμα της τόν Λειτουργό Ἱερέα (τόν Ἅγιο Πατέρα Ματθαῖο, τότε Ἱερομόναχο), δέχθηκε θανατηφόρο κτύπημα ἀπό χωροφύλακα (μέ τόν ὑποκόπανο τοῦ ὅπλο του) καί ἀπεβίωσε λίγο ἀργότερα (τήν 15. 11. 1927), στό Νοσοκομεῖο «Εὐαγγελισμός» τῶν Ἀθηνῶν, ὅπου νοσηλεύονταν. Καί στίς δύο περιπτώσεις οἱ ἁπλές γυναίκες τοῦ λαοῦ Αἰκατερίνη καί Βασιλική, προστάτευσαν μέ τήν ἴδια τους τήν ζωή ὄχι μόνον τήν γνησιότητα τῆς Πίστεως, ἀλλά καί τήν Ἱερωσύνη - Ἀποστολική Διαδοχή, μή ἐπιτρέποντες τήν σύλληψη – κακοποίηση τῶν κατά τά πάντα ἀξίων Ὀρθοδόξων Λειτουργῶν τοῦ Ὑψίστου, ἀπό τά ὄργανα τῶν κακοδόξων, καινοτόμων καί ἀναξίων τῆς ἀποστολῆς τους «Μητροπολιτῶν». Παρόμοιες περιπτώσεις μαρτυρίου Ὀρθοδόξων ἀπό αἱρετικούς «Χριστιανούς» ἀναφέρονται πολλές στό Ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας (λ.χ. οἱ Μάρτυρες ὑπό Εἰκονομάχων στήν Χαλκή Πύλη τῆς ΚΠόλεως, οἱ Ἁγιορείτες Ὁσιομάρτυρες ὑπό Λατινοφρόνων, οἱ Μάρτυρες τοῦ Γιούριεφ Ἐσθονίας ὑπό Λουθηρανῶν, κ.ἄ.). Στή συνείδηση τοῦ πληρώματος τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τῶν ποιμένων καί τῶν ποιμενομένων, τοῦ Κλήρου καί τοῦ λαοῦ, ἡ Αἰκατερίνη Ρούτη, ἡ Βασιλική Λάζαρη καί οἱ λοιποί Ὁμολογητές τοῦ 20ου αἰ. κατέχουν θέση Νεομαρτύρων τῆς Πίστεως. Ἡ τιμία Κάρα τῆς Νεομ. Αἰκατερίνης, φυλασσομένη στήν Ἱ. Μ. Παναγίας Κερατέας, τιμᾶται ὡς Λείψανο Μαρτυρικό. Γιά τά Λείψανα τῆς Νεομ. Βασιλικῆς δέν ὑπάρχουν ἐπί τοῦ παρόντος πληροφορίες. (Σημείωσις: Ὁ π. Πολύκαρπος ἐστάλη μέ ἐντολκή τού Αγίου Πατέρας μερικούς μήνες πρό τοῦ 50 καί μερικούς μήνες μετά τό 50. Εχω δεῖ τό σχετ5ικόν διοριστήριον ἔγγραφο, δέν θυμᾶμαι ὅμως αν τό ὑπέγραφε ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος ἤ κατ’ ἐντολήν του ὁ Πρωθιερεύς Εὐγένιος Τόμπρος. Ἀλλά μάλλον τό ὑπέγραφε ὁ ἅγιος Πατέρας. Ἑπομένως μπορούμε νά πούμε ὅτι πῆγε κατ’ ἐντολήν του. Τό ἔγγραφο φέρει ἡμερομηνία 1949. ‘Εγώ γεννήθηκα τήν 1/14 Φεβρουαρίου 1950. Ὅταν ἐκοιμήθη ὁ ἅγιος Πατέρας ὁ π. Πολύκαρπος ἦταν στήν Λευκάδα καί τόν εἰδοποίησαν τηλεγραφικῶς. Μετά τόν Μάιον τοῦ 1950 μέ ἐβάπτισε καί ὕστερα απ’ αυτό μᾶλλον τόν ἐδίβωξαν. Ὅπως λέγανε α΄ὐτοί πού ζήσανε τά γεγονότα. «Ὁ π. Πολύκαρπος ἔμενε μέσα στήν Εκκλησία σ’ ἕνα κελλί στόν νάρθηκα, καί γιά νά μήν τόν συλλάβη ἡ ἀστυνομία πού ειχε ἐντολή νά τόν διώξη δέν βγῆκε ἔξω ἀπό τήν πόρτα ἐπί 6 μῆνες». ‘Αντί αὐτοῦ συνελάμβανον τούς πιστούς καί τόν ὁδηγοῦσαν στήν φυλακή. Τότε πού τά ἄκουα καί τά διηγοῦντο πολλοί δέν ειχα τήν δυνατότητα νά πάω νά βρῶ δικαστικούς φακέλλους κλπ. Τώρα θά ἔχουν χαθεῖ. Ὁ νεοημερολογίτης παπάς (ὁ παπα Κώστας) δέν ἄντεχε τό γεγονός ὅτρι τήν Μεγάλη Ἑβδομάδα ὅλοι πῆγαν στούς Ἁγίους ‘Αποστόλους, ἐνῶ αὐτός ἦτο μέ δυό τρεῖς ἀνθρώπους, γι αὐτό παρακολουθοῦσε πότε θά ἐξέλθη τῆς ἐκκλησίας ὁ π. Πολύκαρπος διά νά εἰδοποιήση τήν χωροφυλακή νά τόν συλλάβη καί νά τόν διώξη. Τέτοια ἐντολή ἔδωσε ὁ τότε Μητροπολίτης Λευκάδος Δωρόθεος. Ὅταν ἔγιναν αυτά τά γεγονότα οἱ χωροφύλακες παρεβίασαν τήν θύρα τοῦ Ναοῦ καί εἰσῆλθον. Εἶχον τήν ἐντολήν νά διαλύσουν ὁπωσδήυποτε τούς πιστούς, καί νά συλλάβουν τόν ἱερέα μέ βίαιο τρόπο. ‘Εκεῖνο πού ἐνθυμοῦμαι πολύ καλά ἀπό αὐτά πού μᾶς ειπε ὁ σύζυγός της Ἀπόστολος Λάζαρης ενας πολύ πιστός ... ἦτο ὁ τρόπος πού ἐγύρισαν μέ τό παλαιό, διότι μή γνωρίζοντες ἠγκολούθησαν τό νέο. «Ὅταν τό 1935 ἔγραψαν οἱ ἐφημερίδες πώς τρεῖς Ἀρχιερεῖς γύρισαν μέ τό παλαιό τότε ἀπεφάσισαν καί κεῖνοι νά γυρίσουν...».

Νεομάρτυς  Βασιλική  τῆς  Λευκάδος  (+ 1950)

Ἡ  τοπική  προφορική  παράδοσις  τῶν  Ὀρθοδόξων  τοῦ  χωριοῦ  Λαζαράτα  τῆς  Λευκάδος, διασώζει ἕνα  «ἐν  πολλοῖς» ἄγνωστο  περιστατικό  τοῦ  διωγμοῦ  τοῦ  1950.  Τόν  διωγμό  αὐτό  διεξήγαγε  ὁ  καινοτόμος  Ἀρχιεπίσκοπος  Ἀθηνῶν  Σπυρίδων  Βλάχος, συνεπικουρού-μενος  ἀπό  τούς  κατά  τόπους  νεοημ. Μητροπολίτες, ὄχι  ἁπλᾶ  μέ τήν  ἀνοχή  τῆς  Ἑλληνικῆς  Πολιτείας, ἀλλά  μέ  τήν  ἐνεργό  συμμετοχή  της, ἀφοῦ  εἶχε  θέσει  στή  διάθεση  τόσο  τοῦ  Ἀρχιεπισκόπου, ὅσο  καί  τῶν  Μητροπολιτῶν, τήν  Χωροφυλακή!  Κατά  τόν  διωγμό  αὐτό  σέ  κάποιες  περιοχές  συνέβησαν  πολύ  σοβαρά  γεγονότα, ὅπως  στή  Φθιώτιδα   (μέ  διώκτη  τόν  Μητροπ. Ἀμβρόσιο   καί  θύματα  μεταξύ  ἄλλων  τούς  πατέρες  τῆς  Ἱ. Μ. ἁγ. Ἄννης  Λυγαριᾶς  Λαμίας, τῶν  ὁποίων  ὁ  Γέροντας  ἀρχιμ. Μηνᾶς  Βρεττός  δικάστηκε  33  φορές  «ἐπί  ἀντιποιήσῃ  ἀρχῆς»  καί  καταδικάστηκε  τίς  29 !), στή  Μεσσηνία  (μέ  διώκτη  τόν  Μητροπ. Χρυσόστομο  Δασκαλάκη καί  θύματα  κυρίως  τούς  πατέρες  τῆς  Ἱ. Μ. Εὐαγγελιστρίας – Σκήτης  Παναγουλάκη)  καί  στήν  Χίο  (μέ  διώκτη  τόν  Μητροπ. Παντελεήμονα  Φωστίνη)

Κατά  τό  περιστατικό  αὐτό τραυματίσθηκε  σοβαρά  μία  πιστή, ἡ  ὁποία  καί  ἀπεβίωσε  λίγο  ἀργότερα, συνεπείᾳ  τοῦ  ταυματισμοῦ  της. Πρόκει-ται  γιά  τήν  Βασιλική, σύζυγο  Ἀποστόλου  Λάζαρη, κάτοικο  Λαζα-ράτων (Ὁ  νῦν  Μητροπ. Μεσογαίας κ. Κήρυκος, καταγόμενος  ἀπό  τά  Λαζαράτα,  πρόλαβε  στή  ζωή  τόν  Ἀπόστολο  Λάζαρη  καί  πληροφο-ρήθηκε  ἀπό  τόν  ἴδιο  τά  ἀφορῶντα  στό  περιστατικό). Ὁ  τόπος  καί  οἱ  συνθῆκες  τοῦ τραυματισμοῦ  τῆς  Βασιλικῆς  Λάζαρη εἶναι  οἱ  ἀκόλουθες:

Κατά  τόν  διωγμό  ἐστάλη  ἀπό  τόν  τότε  Ἐπίσκοπο  Πατρῶν  καί  ἔπειτα  Ἀχριεπίσκοπο  Ἀθηνῶν Ἀνδρέα  γιά  νά  ἐξυπηρετήσει  τούς  πιστούς, ὁ    Ἱερομόναχος Πολύκαρπος  Ματθιούλης, ἀδελφός  τῆς  Ἱ. Μ. Μεταμ. Σωτῆρος  Κουβαρᾶ.

Ὁ Ἱερομόναχος  Πολύκαρπος  κατέλειπε  στό  πλήρωμα  τῆς  Ἐκκλησίας  μνήμη  ἁγαθοῦ, ἀκάκου  καί  ἐναρέτου  κληρικοῦ. Κατά  κόσμον  Κωνσταντῖνος  Ματθιούλης, γεννήθηκε  στόν  Παλαμᾶ  Καρδίτσας  τό  1913.  Μετά  τά  ἐγκύκλια  γράμματα  ἀσχολήθηκε  μέ  τό  ἐπάγγελμα  τοῦ  ὑποδηματοποιοῦ. Φύσει  ταπεινός  καί  φιλάγαθος, ἁπλός  καί  ἄκακος, καλλιεργήθηκε  στίς  χριστιανικές  ἀρετές  ἀπό  τό  οἰκογενειακό  του  περιβάλλον  καί  τό  1944  ἀσπάστηκε  τόν  μοναχικό  βίο. Κοινοβίασε  στήν  Ἱ. Μ. Μεταμ. Σωτῆρος  Κουβαρᾶ, ὑπό  τόν  Ἐπίσκοπο  Βρεσθένης  Ματθαῖο  Α’ τόν  Ὁμολογητή.  Τήν  Ἱερωσύνη  δέχθηκε  τό  1948, ἀπό  τόν  Γέροντά  του  ἐπ. Ματθαῖο. Ἡ  ἱερατική  του  διακονία  ὑπῆρξε  ἀθόρυβη  καί  ταπεινή. Ὑπηρέτησε  σέ  πολλές  ἐνορίες  (Θεσσαλονίκη, Λευκάδα, Καπαρέλλι  Θηβῶν, Λιβαδειά, κ.ἀ.)  καί ἐπί  πολλά  χρόνια  ἐφημέριος  τῆς  Ἱ. Μ. Παναγίας  Κερατέας.Τό  1952, κατά  τόν  διωγμό  τοῦ  καινοτόμου  Ἀρχιεπισκόπου  Σπυρίδωνος  Βλάχου, συνελήφθη, ἀποσχηματίστηκε  καί  ἐξορίστηκε, ὅλα  ὅμως  τά  ἀντιμετώπισε  μέ  τήν  ἁπλότητα  καί  τήν  ὑπομονή  του. Κοιμήθηκε  εἰρηνικά  τήν  17^η Μαΐου  1981  νοσηλευόμενος  στό  Νοσοκομεῖο  τοῦ  Ἐρυθροῦ  Σταυροῦ.  Ἐνταφιάστηκε  στήν  Ἱ. Μ. Μεταμ. Σωτῆρος  Κουβαρᾶ. Στήν  κηδεία  του  προέστη  ὁ  Μακ. Ἀρχιεπίσκοπος  Ἀνδρέας  στήν  Ἱ. Μ. Παναγίας, ὅπου  ἐπί  σειρά  ἐτῶν  ὑπηρέτησε.

Μοναδικός  ναός  τῶν  Ὀρθοδόξων  στή  Λευκάδα  ἦταν  ὁ  Ἱ. Ν. Ἁγίων  Ἀποστόλων  Λαζαράτων.  (Πρόκειται  γιά  ναό  μέ  παλαιά ἱστορία, μεγαλύτερη  τῶν  200  ἐτῶν.  Σέ  ἕναν  κατάλογο  τῶν  ναῶν  τῆς  Μητροπόλεως  Λευκάδος τοῦ  ἔτους  1850, ἀναφέρεται  σάν  δεύτερος  ἐνοριακός  ναός  τῶν  Λαζαράτων.  Ὁ  ναός  καταστράφηκε  τό  1948  ἀπό  σεισμό  καί  ἀνακαινίσθηκε  «ἐκ  βάθρων»  ἀπό  τούς  Ὀρθοδόξους  τοῦ  χωριοῦ.  Κατά  τήν  ἀνακαίνιση  διατηρήθηκαν  κάποια  παλαιά  ἀρχιτεκτονικά  μέλη, ὅπως  ὑπέρθυρα κ.λ.π. Σήμερα  ὑπάγεται  στή  δικαιοδοσία  τοῦ  Μητροπ. Κηρύκου).

Ὅταν  ὁ  νεοημ. Μητροπ. Λευκάδος Δωρόθεος Πυλαδινός (ειχε μεγάλη δύναμι στό κράτος διότι προ΄γηρχερτο ἀπό τούς στρατιωτικούς ἱερεῖς, πληροφορήθηκε  γιά  τήν  δράση  τοῦ  π. Πολυκάρπου, διέταξε  τήν  Χωροφυλακή  νά  τόν  συλλάβει  καί  νά  διαλύσει  τούς  Ὀρθοδόξους.  Κατά  τό  ἐπεισόδιο  πού  ἀκολούθησε  μετά  ἀπό  μία  Θεία  Λειτουργία, ἡ  Βασιλική  Λάζαρη, στήν  προσπάθειά  της  νά  προστατεύσει  τόν  Ἱερέα, δέχθηκε  θανατηφόρο  κτύπημα  ἀπό  ἕναν  ἤ  περισσότερους  χωροφύλακες, μέ  ἀποτέλεσμα  νά  τραυματιστεῖ σοβαρά  καί νά  ἀποβιώσει  λίγο  ἀργότερα.

Ἡ  περίπτωσή  της  εἶναι  ὅμοια  μέ  ἐκείνη  τῆς  Νεομάρτυρος  Αἰκατερί-νης  Ρούτη,  ἡ  ὁποία  τραυματίσθηκε  σοβαρά  στόν  Ἱ. Ν. ἁγ. Ταξιαρχῶν  Μάνδρας, κατά  τήν  ἱστορική  ἀγρυπνία  τῆς  7^ης  πρός  8^η Νοεμβρίου  1927.

Ἡ  Αἰκατερίνη, στήν  προσπάθειά  της  νά  ὑπερασπίσει  μέ  τό  σῶμα  της  τόν  Λειτουργό  Ἱερέα  (τόν  Ἅγιο  Πατέρα  Ματθαῖο, τότε  Ἱερομόναχο), δέχθηκε θανατηφόρο  κτύπημα  ἀπό  χωροφύλακα  (μέ  τόν  ὑποκόπανο  τοῦ  ὅπλο  του)  καί  ἀπεβίωσε  λίγο  ἀργότερα  (τήν  15. 11. 1927), στό  Νοσοκομεῖο  «Εὐαγγελισμός» τῶν  Ἀθηνῶν, ὅπου  νοσηλεύονταν.  

Καί  στίς  δύο  περιπτώσεις  οἱ  ἁπλές  γυναίκες  τοῦ  λαοῦ  Αἰκατερίνη  καί  Βασιλική, προστάτευσαν  μέ  τήν  ἴδια  τους  τήν  ζωή  ὄχι  μόνον  τήν  γνησιότητα  τῆς  Πίστεως, ἀλλά  καί  τήν  Ἱερωσύνη - Ἀποστολική  Διαδοχή, μή  ἐπιτρέποντες  τήν  σύλληψη – κακοποίηση  τῶν  κατά  τά  πάντα  ἀξίων  Ὀρθοδόξων Λειτουργῶν  τοῦ  Ὑψίστου, ἀπό  τά  ὄργανα  τῶν  κακοδόξων, καινοτόμων  καί  ἀναξίων  τῆς  ἀποστολῆς  τους  «Μητροπολιτῶν».

Παρόμοιες  περιπτώσεις  μαρτυρίου  Ὀρθοδόξων  ἀπό  αἱρετικούς  «Χριστιανούς» ἀναφέρονται  πολλές  στό  Ἁγιολόγιο  τῆς  Ἐκκλησίας  (λ.χ. οἱ  Μάρτυρες  ὑπό  Εἰκονομάχων  στήν  Χαλκή  Πύλη  τῆς  ΚΠόλεως, οἱ  Ἁγιορείτες  Ὁσιομάρτυρες  ὑπό  Λατινοφρόνων, οἱ  Μάρτυρες  τοῦ  Γιούριεφ  Ἐσθονίας  ὑπό  Λουθηρανῶν, κ.ἄ.).

Στή  συνείδηση  τοῦ  πληρώματος  τῆς  Γνησίας  Ὀρθοδόξου  Ἐκκλησίας, τῶν  ποιμένων  καί  τῶν  ποιμενομένων, τοῦ  Κλήρου  καί  τοῦ  λαοῦ, ἡ  Αἰκατερίνη  Ρούτη, ἡ  Βασιλική  Λάζαρη  καί  οἱ  λοιποί  Ὁμολογητές  τοῦ  20^ου αἰ. κατέχουν  θέση  Νεομαρτύρων  τῆς  Πίστεως. Ἡ  τιμία  Κάρα  τῆς  Νεομ. Αἰκατερίνης, φυλασσομένη  στήν  Ἱ. Μ. Παναγίας  Κερατέας, τιμᾶται  ὡς  Λείψανο  Μαρτυρικό.  Γιά  τά  Λείψανα  τῆς  Νεομ.  Βασιλικῆς  δέν  ὑπάρχουν  ἐπί  τοῦ  παρόντος  πληροφορίες.

(Σημείωσις:

Ὁ π. Πολύκαρπος ἐστάλη μέ ἐντολκή τού Αγίου Πατέρας μερικούς μήνες πρό τοῦ 50 καί μερικούς μήνες μετά τό 50. Εχω δεῖ τό σχετ5ικόν διοριστήριον ἔγγραφο, δέν θυμᾶμαι ὅμως αν τό ὑπέγραφε ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος ἤ κατ’ ἐντολήν του ὁ Πρωθιερεύς Εὐγένιος Τόμπρος. Ἀλλά μάλλον τό ὑπέγραφε ὁ ἅγιος Πατέρας. Ἑπομένως μπορούμε νά πούμε ὅτι πῆγε κατ’ ἐντολήν του. Τό ἔγγραφο φέρει ἡμερομηνία 1949. ‘Εγώ γεννήθηκα τήν 1/14 Φεβρουαρίου 1950. Ὅταν ἐκοιμήθη ὁ ἅγιος Πατέρας ὁ π. Πολύκαρπος ἦταν στήν Λευκάδα καί τόν εἰδοποίησαν τηλεγραφικῶς. Μετά τόν Μάιον τοῦ 1950 μέ ἐβάπτισε καί ὕστερα απ’ αυτό μᾶλλον τόν ἐδίβωξαν. Ὅπως λέγανε α΄ὐτοί πού ζήσανε τά γεγονότα. «Ὁ π. Πολύκαρπος ἔμενε μέσα στήν Εκκλησία σ’ ἕνα κελλί στόν νάρθηκα, καί γιά νά μήν τόν συλλάβη ἡ ἀστυνομία πού ειχε ἐντολή νά τόν διώξη δέν βγῆκε ἔξω ἀπό τήν πόρτα ἐπί 6 μῆνες». ‘Αντί αὐτοῦ συνελάμβανον τούς πιστούς καί τόν ὁδηγοῦσαν στήν φυλακή. Τότε πού τά ἄκουα καί τά διηγοῦντο πολλοί δέν ειχα τήν δυνατότητα νά πάω νά βρῶ δικαστικούς φακέλλους κλπ. Τώρα θά ἔχουν χαθεῖ. Ὁ νεοημερολογίτης παπάς (ὁ παπα Κώστας) δέν ἄντεχε τό γεγονός ὅτρι τήν Μεγάλη Ἑβδομάδα ὅλοι πῆγαν στούς Ἁγίους ‘Αποστόλους, ἐνῶ αὐτός ἦτο μέ δυό τρεῖς ἀνθρώπους, γι  αὐτό παρακολουθοῦσε πότε θά ἐξέλθη τῆς ἐκκλησίας ὁ π. Πολύκαρπος διά νά εἰδοποιήση τήν χωροφυλακή νά τόν συλλάβη καί νά τόν διώξη. Τέτοια ἐντολή ἔδωσε ὁ τότε Μητροπολίτης Λευκάδος Δωρόθεος.  

Ὅταν ἔγιναν αυτά τά γεγονότα οἱ χωροφύλακες παρεβίασαν τήν θύρα τοῦ Ναοῦ καί εἰσῆλθον. Εἶχον τήν ἐντολήν νά διαλύσουν ὁπωσδήυποτε τούς πιστούς, καί νά συλλάβουν τόν ἱερέα μέ βίαιο τρόπο.

‘Εκεῖνο πού ἐνθυμοῦμαι πολύ καλά ἀπό αὐτά πού μᾶς ειπε ὁ σύζυγός της Ἀπόστολος Λάζαρης ενας πολύ πιστός ... ἦτο ὁ τρόπος πού ἐγύρισαν μέ τό παλαιό, διότι μή γνωρίζοντες ἠγκολούθησαν τό νέο. «Ὅταν τό 1935 ἔγραψαν οἱ ἐφημερίδες πώς τρεῖς Ἀρχιερεῖς γύρισαν μέ τό παλαιό τότε ἀπεφάσισαν καί κεῖνοι νά γυρίσουν...».