ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΚΑΘΑΓΙΑΣΜΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΥΡΟΥ

ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ

ΚΑΘΑΓΙΑΣΜΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΥΡΟΥ

Α΄

ΕΥΛΟΓΗΣΙΣ

ΜΥΡΕΨΩΝ ΚΑΙ ΚΟΣΜΗΤΟΡΩΝ

ΤΕΛΕΤΗΣ ΚΑΘΑΓΙΑΣΜΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΥΡΟΥ

Τῌ ΚΥΡΙΑΚῌ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ

Τήν πρωΐαν τῆς Κυριακῆς τῶν Βαΐων, εὐθύς μετά τό πέ­ρας τῆς Μεγάλης Δοξολογίας, προσάγονται ἐνώπιον τοῦ Ἀρ­χιερέως, ἐπί τοῦ θρόνου αὐτοῦ ἱσταμένου, ὑπό τοῦ τελετάρ­χου Ἱερέως ἤ τοῦ πρός τοῦτο ὁρισθέντος Κληρικοῦ, οἱ ὁρι­σθέντες διά τήν προετοιμασίαν καί τήν «ἕψησιν» τοῦ Ἁγίου Μύρου, οἵτινες ὀνομάζονται μυρεψοί ἤ κοσμήτορες, φέρον­τες λευκούς ποδήρεις χιτῶνας ἐργασίας.

Καί εὐθύς οἱ Διάκονοι ἤ οἱ Ἱερεῖς ἐναλλάξ.

Κέλευσον.

Κελεύσατε.

Κέλευσον, Δέσποτα Ἅγιε, τούς νῦν προσφερομένους σοι.

Ὁ Ἀρχιερεύς εὐλογεῖ ἕναν ἕκαστον αὐτῶν, λέγων:

Εἰς τό Ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν.

Εἶτα ὁ Διάκονος ἤ εἷς Ἱερεύς:

Τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.

Ὁ Χορός. Ἀμήν.

Καί ὁ Ἀρχιερεύς τήν εὐχήν.

Δέσποτα, Κύριε ὁ Θεός ἡμῶν, ὁ πιστός ἐν ἐπαγγελίᾳ καί ἀμεταμέλητος τοῖς χαρίσμασιν· ὁ καλέσας τούς δούλους σου τούτους εἰς τό διακο­νῆσαι τῷ ἱερῷ ἔργῳ τῆς παρασκευῆς καί ἐψή­σεως τοῦ Ἁγίου Μύρου, Αὐτός, Κύριε, συνεργός αὐτῶν γενόμενος, ἐνδυνάμωσον αὐτούς καί δός αὐτοῖς μετ’ ἐπιμελείας καί συνέσεως ἐπιτελέσαι τό ἱερόν τοῦτο ἔργον.

Εἶτα γεγονωτέρᾳ τῇ φωνῇ.

Ἐλέει καί φιλανθρωπίᾳ τοῦ Μονογενοῦς σου Υἱοῦ, τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, μεθ’ Οὗ εὐλογητός εἶ, σύν τῷ Παναγίῳ καί Ἀγαθῷ καί Ζωοποιῷ σου Πνεύματι, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ὁ Χορός. Ἀμήν.

Εἶτα ὁ Ἀρχιερεύς περιτίθησιν λευκόν μεταξωτόν λέντιον εἰς τόν πρῶτον τῶν μυρεψῶν (ἤ Ἄρχοντα μυρεψόν), ἐπι­θέ­των αὐτό εἰς τόν δεξιόν ὦμον αὐτοῦ καί εὐθύς ἐπιτίθησι περί τόν τράχηλον αὐτοῦ Σταυρόν Διακονίας. Ὁμοίως περιτίθησι Σταυρόν Διακονίας καί εἰς τούς λοιπούς μυρεψούς ἤ κοσμή­τορας. Οἱ δέ ἀσπασάμενοι τήν δεξιάν τοῦ Ἀρχιερέως, ἵσταν­ται ἔναντι τοῦ ἀρχιερατικοῦ θρόνου, μέχρι πέρατος τῆς Θείας Λει­τουργίας.

Εἶτα ψάλλεται τό Ἀπολυτίκιον τῆς ἑορτῆς καί ἄρχεται ἡ Θεία Λειτουργία.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος β΄.

Συνταφέντες σοι διά τοῦ Βαπτίσματος, Χρι­στέ ὁ Θεός ἡμῶν, τῆς ἀθανάτου ζωῆς ἠξιώθημεν τῇ Ἀναστάσει σου, καί ἀνυμνοῦντες κράζομεν· Ὡσαννά ἐν τοῖς ὑψίστοις, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμε­νος, ἐν ὀνόματι Κυρίου.

Β΄

ΑΓΙΑΣΜΟΣ

ΤΩΝ ΕΙΔΩΝ ΣΚΕΥΩΝ ΚΑΙ ΥΛΙΚΩΝ

ΤΩΝ ΠΡΟΣ ΕΤΟΙΜΑΣΙΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΥΡΟΥ

Τῌ ΑΓΙᾼ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛῌ ΔΕΥΤΕΡᾼ

Τήν πρωΐαν τῆς Μεγάλης Δευτέρας μετά τό πέρας τῆς Θείας Λειτουργίας τῶν προηγιασμένων Τιμίων Δώρων προ­σέρχονται ὁ προεξάρχων Ἀρχιερεύς ἤ ὁ ὁρισθείς Τελετάρχης Ἀρχιερεύς, ὁμοῦ μετά τῶν Κληρικῶν καί τῶν μυρεψῶν ἤ κο­σμητόρων εἰς τόν χῶρον ἔνθα ἔχουν προετοιμασθεῖ καταλλή­λως τά σκεύη, τά εἴδη καί τά ὑλικά διά τήν παρασκευήν τοῦ Ἁγίου Μύρου, ἤτοι εἰς τό παρεκκλήσιον τοῦ Τιμίου Προδρό­μου. Καί περιβληθέντες ὁ μέν Ἀρχιερεύς ἐπιτρα­χήλιον, ὠμό­φορον καί ἐγκόλπιον, οἱ δέ Ἱερεῖς ἐπιτραχήλιον καί οἱ Διά­κο­νοι ὀράριον, ἄρχονται τῆς τελετῆς Ἁγιασμοῦ, ὡς ἀκο­λούθως.

Ὁ Διάκονος ἤ ὁ ταχθείς Ἱερεύς.

Εὐλόγησον Δέσποτα.

Ὁ Ἀρχιερεύς.

Εὐλογητός ὁ Θεός ἡμῶν, πάντοτε, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ὁ Χορός. Ἀμήν.

Ὁ Ἀρχιερεύς.

Δόξα σοι, Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, ἡ ἐλπίς ἡμῶν, δόξα σοι.

Βασιλεῦ οὐράνιε, Παράκλητε, τό πνεῦμα τῆς ἀλη­θείας, ὁ παντα­χοῦ παρών καί τά πάντα πληρῶν, ὁ θη­σαυρός τῶν ἀγαθῶν καί ζωῆς χορηγός, ἐλθέ καί σκήνω­σον ἐν ἡμῖν καί καθάρισον ἡμᾶς ἀπό πάσης κηλῖδος, καί σῶσον, ἀγαθέ τάς ψυχάς ἡμῶν.

Εἶτα ὁ ἀναγνώστης τό Τρισάγιον.

Ἀμήν. Εἰς πολλά ἔτη Δέσποτα.

Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς (γ΄).

Δόξα Πατρί καί Υἱῷ καί Ἁγίῳ Πνεύματι. Καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. 'Αμήν.

Παναγία Τριάς, ἐλέησον ἡμᾶς. Κύριε, ἱλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν. Δέσποτα, συγχώρησον τάς ἀνομίας ἡμῖν. Ἅγιε, ἐπίσκεψαι καί ἴασαι τάς ἀσθενείας ἡμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου.

Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον.

Δόξα Πατρί καί Υἱῷ καί Ἁγίῳ Πνεύματι. Καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. 'Αμήν.

Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς· ἁγιασθήτω τό ὄνο­μά σου· ἐλθέ­τω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τό θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ καί ἐπί τῆς γῆς· τόν ἄρτον ἡμῶν τόν ἐπιούσιον δός ἡμῖν σήμερον· καί ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλή­ματα ἡμῶν, ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καί μή εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλά ρῦσαι ἡμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ. (Κατάλη­ξις πρός παῦσιν).

Ὁ Ἀρχιερεύς

Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ Βασιλεία καί ἡ δύναμις καί ἡ δόξα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύμα­τος, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ὁ Χορός.  Ἀμήν.

Καί εὐθύς ψάλλει τά ἀκόλουθα Τροπάρια.

Ἀπολυτίκιον τῆς Πεντηκοστῆς. Ἦχος πλ.δ΄.

Εὐλογητός εἶ, Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, ὁ πανσό­φους τούς ἁλιεῖς ἀναδείξας, καταπέμψας αὐτοῖς τό Πνεῦμα τό ἅγιον, καί δι’ αὐτῶν τήν οἰκουμέ­νην σαγηνεύσας, φιλάνθρωπε, δόξα σοι.

Δόξα. Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ.

Τοῦ Τιμίου Προδρόμου. Ἦχος β΄.

Μνήμη δικαίου μετ’ ἐγκωμίων· σοί δέ ἀρκέσει ἡ μαρτυρία τοῦ Κυρίου Πρόδρομε· ἀνεδείχθης γάρ ὄντως καί προφητῶν σεβασμιώτερος· ὅτι καί ἐν ρείθροις βα­πτίσαι κατηξιώθης τόν κηρυττόμενον. Ὅθεν τῆς ἀλη­θείας ὑπεραθλήσας, χαίρων εὐηγγελίσω, καί τοῖς ἐν Ἅδη, Θεόν φανερωθέντα ἐν σαρκί, τόν αἴροντα τήν ἁ­μαρτίαν τοῦ κόσμου, καί παρέχοντα ἡμῖν τό μέγα ἔλεος.

Καί νῦν.

Κοντάκιον τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου. Ἦχος β΄.

Τήν ἐν πρεσβείαις ἀκοίμητον Θεοτόκον, καὶ προ­στασίαις ἀμετάθετον ἐλπίδα, τάφος καὶ νέκρωσις οὐκ ἐκράτησεν· ὡς γὰρ ζωῆς Μητέρα, πρὸς τὴν ζωὴν μετέ­στησεν, ὁ μήτραν οἰκήσας ἀειπάρθενον.

Εἶτα ὁ Ἀρχιερεύς ἀναγινώσκει τόν ψαλμόν ΡΜΒ΄ (142) καί οὕτως ἄρχεται ἡ ἀκολουθία τοῦ Μικροῦ Ἁγιασμοῦ.

Πληρωθείσης δέ τῆς ἀκολουθίας τοῦ Ἁγιασμοῦ, εὐθύς μετά τήν ἀνάγνωσιν τῆς εὐχῆς «Κλῖνον Κύριε τό οὖς σου...» καί τήν ἐκφώνησιν «Σύ γάρ εἶ ὁ ἁγιασμός ...»

Ὁ Διάκονος ἤ εἷς Ἱερεύς:

Τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.

Ὁ Χορός. Ἀμήν.

Καί ὁ Ἀρχιερεύς τήν εὐχήν.

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Μονογενές Υἱέ τοῦ Ἀνάρχου Πατρός, ὁ εἰπών διά τοῦ ἀχράντου Σου στόματος τό, χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐ­δέν, πίστει καθαρᾷ προσδεχόμενος, ἐξ ὅλης ψυ­χῆς μου καί ἐξ ὅλης καρδίας μου τά θεῖα ρήμα­τά Σου, προσπίπτω τῇ ἀμέτρῳ ἀγαθότητί Σου δεό­μενος, ἵνα βοηθήσῃς τῷ ἀναξίῳ δούλῳ σου πλη­ρῶσαι τό θεῖον ἔργον, οὗ ἀρξώμεθα, εἰς τό Ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ὁ Χορός. Ἀμήν.

Εἶτα ὁ Ἀρχιερεύς λαβών τόν Τίμιον Σταυρόν μετά τριῶν κλάδων βασιλικοῦ ἁγιάζει τό ὕδωρ ἐμβαπτίζων σταυροειδῶς εἰς αὐτό τόν Σταυρόν ἐκ τρίτου, κατάγων καί ἀνάγων αὐτόν ὄρθιον καί ψάλλων τό

Ἀπολυτίκιον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Ἦχος α΄.

Σῶσον, Κύριε, τόν λαόν σου, καί εὐλόγησον τήν κληρονομίαν σου, νίκας τοῖς βασιλεῦσι, κατά βαρβάρων δωρούμενος, καί τό σόν φυλάττων διά τοῦ σταυροῦ σου πολίτευμα.

Εἶτα ῥαντίζων σταυροειδῶς ψάλλει τό παρόν τρο­πάριον.

Ἦχος β΄.

Τῶν σῶν δωρεῶν, ἀξίους ἡμᾶς ποίησον Θεοτόκε Παρθένε, παρορῶσα τά πλημμελήματα ἡμῶν, καί παρέ­χουσα ἰάματα, τοῖς ἐν πίστει λαμβάνουσι τήν εὐλογίαν σου Ἄχραντε.

Ἐν συνεχείᾳ ὁ Ἀρχιερεύς ἀσπάζεται τόν Τίμιον Σταυρόν καί προσφέρει Αὐτόν εἰς ἀσπασμόν ὑπό τῶν παρισταμένων Κληρικῶν καί Λαϊκῶν, τῶν μελλόντων διακονῆσαι διά τήν παρασκευήν καί «ἕψησιν» τοῦ Ἁγίου Μύρου, ἐνῶ αὐτός ἁγιά­ζει ραντίζων αὐτούς διά τοῦ ἁγιασθέντος ὕδατος καί ἐν τέλει περιέρχεται καί ἁγιάζει ραντίζων ἅπαντα τά σκεύη, δοχεῖα λέβητας, ἀγγεῖα, ἀμφορεῖς καί πάντα τά πρός παρασκευήν τοῦ Ἁγίου Μύρου ὑλικά, ἅ δεῖ παρατεθῆναι ἐπί τραπέζης πρός ἁγιασμόν.

Μετά τό ἁγιάσαι τόν Ἀρχιερέα πάντα τά εἴδη, σκεύη καί ὑλικά, ὁ Διάκονος ἤ ὁ ἀναγνώστης.

Δόξα Πατρί καί Υἱ ῷ καί Ἁγίῳ Πνεύματι. Καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν. Κύριε ἐλέησον (3), Δέσποτα Ἅγιε, εὐλόγησον.

Ὁ Ἀρχιερεύς τήν ἀπόλυσιν.

Δόξα σοι, Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, ἡ ἐλπίς ἡμῶν δόξα σοι.

Ὁ ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν οὐρανόθεν κατα­πέμ­ψας τό Πανάγιον Πνεῦμα, ἐπί τούς Ἁγίους Αὐτοῦ Μαθη­τάς καί Ἀποστόλους, Χριστός ὁ ἀληθινός Θεός ἡμῶν...

Καί πρό τοῦ «Δι’ εὐχῶν...», ὁ Διάκονος ἤ ὁ παρατυχών Ἱερεύς ἐκφωνεῖ: Πρόσχωμεν.

Ὁ Ἀρχιερεύς λαβών τό ἐπί τῆς τραπέζης δοχεῖον πλῆρες ἐλαίου εὐλογεῖ αὐτό καί ἐγχέει σταυροειδῶς ἐντός τοῦ λέβητος, λέγων ἐκφώνως·

Εἰς τό Ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ὁ Χορός. Ἀμήν.

Εἶτα πάλιν ὁ Διάκονος ἤ εἷς Ἱερεύς:

Πρόσχωμεν.

Καί ὁ Ἀρχιερεύς λαβών τό ἐπί τῆς τραπέζης δοχεῖον πλῆρες οἴνου εὐλογεῖ αὐτό καί ἐγχέει σταυροειδῶς ἐντός τοῦ λέβητος, λέγων καί πάλιν ἐκφώνως·

Εἰς τό Ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ὁ Χορός. Ἀμήν.

Εἶτα πάλιν ὁ Διάκονος ἤ εἷς Ἱερεύς:

Πρόσχωμεν.

Καί ὁ Ἀρχιερεύς λαβών τό ἐπί τῆς τραπέζης κάνιστρον μετά τῶν ἀρωματικῶν εἰδῶν καί ὑλικῶν εὐλογεῖ αὐτά καί ῥίπτει σταυροειδῶς ἐντός τοῦ λέβητος, λέγων ἐκφώνως·

Εἰς τό Ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ὁ Χορός. Ἀμήν.

Εἶτα πάλιν ὁ Διάκονος ἤ εἷς Ἱερεύς:

Πρόσχωμεν.

Καί ὁ Ἀρχιερεύς λαβών τό ἐπί τῆς τραπέζης κάνιστρον μετά εὐόσμων ἀνθέων (ροδοπετάλων) εὐλογεῖ αὐτά καί ῥίπτει σταυροειδῶς ἐντός τοῦ λέβητος, λέγων καί πάλιν ἐκφώνως·

Εἰς τό Ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ὁ Χορός. Ἀμήν.

Τούτων οὕτω τελειωθέντων, ἀρχιερατικῇ κελεύσει καί εὐλογίᾳ οἱ ἐπί τοῦτο τεταγμένοι Κοσμήτορες ἐγχέουσι ἐντός τοῦ λέβητος ἔλαιον καί οἶνον τήν κεκανονισμένην ἐξ ἑκάστου εἴδους ποσότητα καί ἐν συνεχείᾳ ἐξ ἑκάστου τῶν κεκανο­νι­σμένων εἰδῶν καί ὑλικῶν, ἀρωματικῶν καί συντηρητικῶν. Τούτων πληρωθέντων, ὁ ἀρχιερεύς διά τοῦ ἀνημμένου τρι­κηρίου ἀνάπτει τήν πυράν κάτωθεν τοῦ λέβητος καί οὕτω ἄρχεται ἡ «ἕψησις» τοῦ Ἁγίου Μύρου. Ὁ ἄρχων μυρεψός καί οἱ τεταγμένοι κοσμήτορες παρασκευῆς τοῦ Ἁγίου Μύρου ρυθμίζουν τήν ἔντασιν τῆς πυρᾶς ἐναδεύοντες ἐν ταὐτῷ μετά προσοχῆς καί εὐλαβείας τά ἐν τῷ λέβητι εἴδη, ἐλαίου, οἴνου, ἀρωματικῶν εἰδῶν καί ὑλικῶν.

Ὁ Ἀρχιερεύς μετά τήν ἀφήν τῆς πυρᾶς ἄρχεται πρῶτος ἀναγινώσκων τό Ἱερόν Εὐαγγέλιον. Τό αὐτό ποιοῦσι καί οἱ ἕτεροι παριστάμενοι Ἀρχιερεῖς, Ἱερεῖς καί Διάκονοι κατά σειράν, φέροντες οἱ Ἀρχιερεῖς ἐπιτραχήλιον, ὠμόφορον καί ἐγκόλπιον, οἱ Ἱερεῖς ἐπιτραχήλιον καί οἱ Διάκονοι Ὀράριον. Τήν ἀνάγνωσιν τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου συνεχίζουν οἱ κοσμή­τορες καί διακονηταί παρασκευῆς τοῦ Ἁγίου Μύρου, ὥστε ἡ τάξις αὕτη τῆς ἀναγνὠσεως ἐξακολουθεῖ ἀδιακόπως καθ’ ὅλην τἠν ἡμέραν τῆς Μεγάλης Δευτέρας, τῆς Μεγάλης Τρίτης καί τῆς Μεγάλης Τετάρτης, μέχρι τῆς πλήρους «ἑψήσεως» τοῦ Ἁγίου Μύρου.

Γ΄

ΠΑΡΑΚΛΗΣΙΣ

ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΔΩΡΗΤΩΝ ΑΦΙΕΡΩΤΩΝ

ΚΑΙ ΔΙΑΚΟΝΗΤΩΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑΝ

ΚΑΙ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΥΡΟΥ

Τῌ ΑΓΙᾼ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛῌ ΤΡΙΤῌ

Τήν πρωΐαν τῆς Μεγάλης Τρίτης μετά τό πέρας τῆς Θείας Λειτουργίας τῶν προηγιασμένων Τιμίων Δώρων προ­σέρχονται ὁ προεξάρχων Ἀρχιερεύς ἤ ὁ ὁρισθείς Τελετάρχης Ἀρχιερεύς, ὁμοῦ μετά τῶν λοιπῶν Κληρικῶν εἰς τόν χῶρον ἔνθα γίνεται ἡ παρασκευή τοῦ Ἁγίου Μύρου, ἤτοι εἰς τό παρεκκλήσιον τοῦ Τιμίου Προδρό­μου. Καί περιβληθέντες ὁ μέν Ἀρχιερεύς ἐπιτρα­χήλιον, ὠμό­φορον καί ἐγκόλπιον, οἱ δέ Ἱερεῖς ἐπιτραχήλιον καί οἱ Διά­κο­νοι ὀράριον, ἄρχονται τῆς τελέσεως τῆς Ἱερᾶς Παρακλήσεως, ὡς ἀκο­λούθως.

Ὁ Διάκονος ἤ ὁ ταχθείς Ἱερεύς.

Εὐλόγησον Δέσποτα.

Ὁ Ἀρχιερεύς.

Εὐλογητός ὁ Θεός ἡμῶν, πάντοτε, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ὁ Χορός. Ἀμήν.

Ὁ Ἀρχιερεύς.

Δόξα σοι, Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, ἡ ἐλπίς ἡμῶν, δόξα σοι.

Βασιλεῦ οὐράνιε, Παράκλητε, τό πνεῦμα τῆς ἀλη­θείας, ὁ παντα­χοῦ παρών καί τά πάντα πληρῶν, ὁ θη­σαυρός τῶν ἀγαθῶν καί ζωῆς χορηγός, ἐλθέ καί σκήνω­σον ἐν ἡμῖν καί καθάρισον ἡμᾶς ἀπό πάσης κηλῖδος, καί σῶσον, ἀγαθέ τάς ψυχάς ἡμῶν.

Εἶτα ὁ ἀναγνώστης τό Τρισάγιον.

Ἀμήν. Εἰς πολλά ἔτη Δέσποτα.

Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς (γ΄).

Δόξα Πατρί καί Υἱῷ καί Ἁγίῳ Πνεύματι. Καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. 'Αμήν.

Παναγία Τριάς, ἐλέησον ἡμᾶς. Κύριε, ἱλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν. Δέσποτα, συγχώρησον τάς ἀνομίας ἡμῖν. Ἅγιε, ἐπίσκεψαι καί ἴασαι τάς ἀσθενείας ἡμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου.

Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον.

Δόξα Πατρί καί Υἱῷ καί Ἁγίῳ Πνεύματι. Καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. 'Αμήν.

Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς· ἁγιασθήτω τό ὄνο­μά σου· ἐλθέ­τω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τό θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ καί ἐπί τῆς γῆς· τόν ἄρτον ἡμῶν τόν ἐπιούσιον δός ἡμῖν σήμερον· καί ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλή­ματα ἡμῶν, ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καί μή εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλά ρῦσαι ἡμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ. (Κατάλη­ξις πρός παῦσιν).

Ὁ Ἀρχιερεύς

Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ Βασιλεία καί ἡ δύναμις καί ἡ δόξα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύμα­τος, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ὁ Χορός.  Ἀμήν.

Καί εὐθύς ψάλλει τά ἀκόλουθα Τροπάρια.

Ἀπολυτίκιον τῆς Πεντηκοστῆς. Ἦχος πλ.δ΄.

Εὐλογητός εἶ, Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, ὁ πανσό­φους τούς ἁλιεῖς ἀναδείξας, καταπέμψας αὐτοῖς τό Πνεῦμα τό ἅγιον, καί δι’ αὐτῶν τήν οἰκουμέ­νην σαγηνεύσας, φιλάνθρωπε, δόξα σοι.

Δόξα. Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ.

Τοῦ Τιμίου Προδρόμου. Ἦχος β΄.

Μνήμη δικαίου μετ’ ἐγκωμίων· σοί δέ ἀρκέσει ἡ μαρτυρία τοῦ Κυρίου Πρόδρομε· ἀνεδείχθης γάρ ὄντως καί προφητῶν σεβασμιώτερος· ὅτι καί ἐν ρείθροις βα­πτίσαι κατηξιώθης τόν κηρυττόμενον. Ὅθεν τῆς ἀλη­θείας ὑπεραθλήσας, χαίρων εὐηγγελίσω, καί τοῖς ἐν Ἅδη, Θεόν φανερωθέντα ἐν σαρκί, τόν αἴροντα τήν ἁ­μαρτίαν τοῦ κόσμου, καί παρέχοντα ἡμῖν τό μέγα ἔλεος.

Καί νῦν.

Κοντάκιον τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου. Ἦχος β΄.

Τήν ἐν πρεσβείαις ἀκοίμητον Θεοτόκον, καὶ προ­στασίαις ἀμετάθετον ἐλπίδα, τάφος καὶ νέκρωσις οὐκ ἐκράτησεν· ὡς γὰρ ζωῆς Μητέρα, πρὸς τὴν ζωὴν μετέ­στησεν, ὁ μήτραν οἰκήσας ἀειπάρθενον.

Εἶτα ὁ Ἀρχιερεύς ἀναγινώσκει τόν ψαλμόν ΡΜΒ΄ (142) καί οὕτως ἄρχεται ἡ ἀκολουθία τοῦ Μικροῦ Παρακλητικοῦ Κανόνος εἰς τήν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον, ἐν ᾗ μνημονεύονται τά ὀνόματα πάντων τῶν ὀρθοδόξων δωρητῶν, ἀφιερωτῶν καί προμηθευτῶν εἰδῶν καί ὑλικῶν, ὡς καί τῶν ἐργαζομένων καί διακονούντων διά τήν προετοιμασίαν καί παρασκευήν τοῦ Ἁγίου Μύρου τούτου.

ΜΙΚΡΟΣ

ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ

ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ

Ὁ Ἀρχιερεύς ἀναγινώσκει τόν ψαλμόν.

ΨΑΛΜΟΣ ΡΜΒ΄ (142).

Κύριε, εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τήν δέησίν μου ἐν τῇ ἀληθείᾳ σου, εἰσάκουσόν μου ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου.

Καὶ μὴ εἰσέλθῃς εἰς κρίσιν μετὰ τοῦ δούλου σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν σου πᾶς ζῶν.

Ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρὸς τὴν ψυχήν μου, ἐταπεί­νω­σεν εἰς γῆν τὴν ζωήν μου.

Ἐκάθισέ με ἐν σκοτεινοῖς ὡς νεκροὺς αἰῶ­νος, καὶ ἠκηδίασεν ἐπ᾿ ἐμὲ τὸ πνεῦμά μου, ἐν ἐμοὶ ἐταράχθη ἡ καρδία μου.

Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν σου ἐμελέτων.

Διεπέτασα πρὸς σὲ τὰς χεῖράς μου, ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρός σοι.

Ταχὺ εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ἐξέλιπε τὸ πνεῦμά μου.

Μὴ ἀποστρέψῃς τὸ πρόσωπόν σου ἀπ᾿ ἐμοῦ, καὶ ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον.

Ἀκουστὸν ποίησόν μοι τὸ πρωΐ τὸ ἔλεός σου, ὅτι ἐπὶ σοὶ ἤλπισα.

Γνώρισόν μοι, Κύριε, ὁδόν, ἐν ᾗ πορεύσο­μαι, ὅτι πρὸς σὲ ἦρα τὴν ψυχήν μου.

Ἐξελοῦ με ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, ὅτι πρὸς σὲ κατέφυγον· δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τὸ θέλημά σου, ὅτι σὺ εἶ ὁ Θεός μου.

Τὸ πνεῦμά σου τὸ ἀγαθὸν ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ· ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου, Κύριε, ζήσεις με.

Ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου ἐξάξεις ἐκ θλίψεως τὴν ψυ­χήν μου· καὶ ἐν τῷ ἐλέει σου ἐξολοθρεύ­σεις τοὺς ἐχθρούς μου.

Καὶ ἀπολεῖς πάντας τοὺς θλίβοντας τὴν ψυχήν μου, ὅτι ἐγὼ δοῦλός σού εἰμι.

Καί εὐθύς ὁ χορός τῶν ψαλτῶν ψάλλει εἰς

Ἦχον πλ. δ΄.

Τό Ἀλληλούϊα, ἐκ τρίτου, προτάσσων κα­τά σειράν ἕνα ἐκ τῶν ἐφεξῆς Στίχων.

Στίχ. α΄. Ἐκ νυκτὸς ὀρθρίζει τὸ πνεῦμά μου πρὸς σέ, ὁ Θεός, διότι φῶς τὰ προστάγματά σου ἐπὶ τῆς γῆς.

Ἀλληλούϊα, Ἀλληλούϊα, Ἀλληλούϊα.

Στίχ. β΄. Δικαιοσύνην μάθετε, οἱ ἐνοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς.

Στίχ. γ΄. Ζῆλος λήψεται λαὸν ἀπαίδευτον, καὶ νῦν πῦρ τοὺς ὑπεναντίους ἔδεται,

Στίχ. δ΄. Πρόσθες αὐτοῖς κακά, Κύριε, πρόσθες αὐτοῖς κακά, τοῖς ἐνδόξοις τῆς γῆς.

Εἶτα τό τροπάριον.

Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ...

Τῇ Θεοτόκω ἐκτενῶς νῦν προσδράμωμεν, ἁμαρτω­λοὶ καὶ ταπεινοί, καὶ προσπέσωμεν ἐν μετανοίᾳ, κρά­ζοντες ἐκ βάθους ψυχῆς, Δέσποι­να, βοήθησον ἐφ' ἡμῖν σπλαγχνισθεῖσα, σπεῦ­σον, ἀπολλύμεθα ὑπὸ πλήθους πταισμάτων, μὴ ἀποστρέψης σοὺς δούλους κενούς, σὲ γὰρ καὶ μόνην ἐλπίδα κεκτήμεθα.

Δόξα...

Τό Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου τοῦ Ναοῦ.

Τοῦ Τιμίου Προδρόμου. Ἦχος β΄.

Μνήμη δικαίου μετ’ ἐγκωμίων· σοί δέ ἀρκέσει ἡ μαρ­τυρία τοῦ Κυρίου Πρόδρομε· ἀνεδείχθης γάρ ὄντως καί προ­φητῶν σεβασμιώτερος· ὅτι καί ἐν ρείθροις βα­πτίσαι κατη­ξιώθης τόν κηρυττόμενον. Ὅθεν τῆς ἀλη­θείας ὑπεραθλήσας, χαίρων εὐηγγελίσω, καί τοῖς ἐν Ἅδη, Θεόν φανερωθέντα ἐν σαρκί, τόν αἴροντα τήν ἁ­μαρτίαν τοῦ κόσμου, καί παρέχοντα ἡμῖν τό μέγα ἔλεος.

Καὶ νῦν... Θεοτοκίον.

Οὐ σιωπήσωμεν ποτέ, Θεοτόκε, τὰς δυνα­στείας σου λαλεῖν οἱ ἀνάξιοι εἰμὴ γὰρ σὺ προΐ­στασο πρεσβεύουσα, τὶς ἡμᾶς ἐρρύσατο ἐκ το­σούτων κινδύνων; Τὶς δὲ διε­φύλαξεν ἕως νῦν ἐλευθέρους; Οὐκ ἀποστῶμεν, Δέσποι­να, ἐκ σοῦ, σοὺς γὰρ δούλους σώζεις ἀεί, ἐκ παντοίων δεινῶν.

Εἶτα ὁ ἀναγνώστης τόν Ν΄ Ψαλμόν.

Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατά τό μέγα ἔλεός σου, καί κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον τό ἀνό­μημά μου.

Ἐπί πλεῖον πλῦνόν με ἀπό τῆς ἀνομίας μου, καί ἀπό τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με.

Ὅτι τήν ἀνομίαν μου ἐγώ γινώσκω, καί ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μού ἐστι διά παντός.

Σοί μόνῳ ἥμαρτον, καί τό πονηρόν ἐνώ­πιόν σου ἐποίησα· ὅπως ἄν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις σου, καί νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί σε.

Ἰδού γάρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην, καί ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου.

Ἰδού γάρ ἀλήθειαν ἠγάπησας· τά ἄδηλα καί τά κρύφια τῆς σοφίας σου ἐδήλωσάς μοι.

Ῥαντιεῖς με ὑσσώπῳ καί καθαρισθήσομαι· πλυνεῖς με καί ὑπέρ χιόνα λευκανθήσομαι.

Ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καί εὐφροσύνην· ἀγαλ­λιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα.

Ἀπόστρεψον τό πρόσωπόν σου ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν μου, καί πάσας τάς ἀνομίας μου ἐξά­λειψον.

Καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ Θεός, καί πνεῦ­μα εὐθές ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου.

Μή ἀποῤῥίψῃς με ἀπό τοῦ προσώπου σου, καί τό Πνεῦμά σου τό ἅγιον μή ἀντανέλῃς ἀπ' ἐμοῦ.

Ἀπόδος μοι τήν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου σου καί πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με.

Διδάξω ἀνόμους τάς ὁδούς σου, καί ἀσε­βεῖς ἐπί σέ ἐπιστρέψουσι.

Ῥῦσαί με ἐξ αἱμάτων, ὁ Θεός, ὁ Θεός τῆς σωτηρίας μου· ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσά μου τήν δικαιοσύνην σου.

Κύριε, τά χείλη μου ἀνοίξεις, καί τό στόμα μου ἀναγγελεῖ τήν αἴνεσίν σου.

Ὅτι, εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἄν· ὁλο­καυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις.

Θυσία τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον· καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην ὁ Θεός οὐκ ἐξου­δενώσει.

Ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ σου τήν Σιών, καί οἰκοδομηθήτω τά τείχη Ἱερουσαλήμ.

Τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀνα­φοράν καί ὁλοκαυτώματα.

Τότε ἀνοίσουσιν ἐπί τό θυσιαστήριόν σου μόσχους.

Εἶτα οἱ χοροί ψάλλουν ἐναλλάξ τά τροπάρια τοῦ Μικροῦ Παρακλητικοῦ Κανόνος, ποίημα τοῦ Θεοστηρίκτου μοναχοῦ, μετά τῶν Εἱρμῶν, εἰς ἦχον πλ. δ΄ ἐκ τοῦ Γα, μετά τοῦ θεομητορικοῦ στίχου.

Ὠδὴ α΄. Ὑγράν διοδεύσας.

Ὑγρὰν διοδεύσας ὡσεὶ ξηράν,καὶ τὴν αἰγυπτίαν μοχθηρίαν διαφυγών,ὁ Ἰσραηλίτης ἀνεβόα, τῷ Λυτρωτῇ καὶ Θεῷ ἡμῶν ᾄσωμεν.

Στίχ. Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς.

Πολλοῖς συνεχόμενος πειρασμοῖς, πρὸς σὲ κατα­φεύγω, σωτηρίαν ἐπιζητῶν, Ὦ Μῆτερ τοῦ Λόγου καὶ Παρθένε, τῶν δυσχερῶν καὶ δεινῶν με διάσωσον.

Στίχ. Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς.

Παθῶν με ταράττουσι προσβολαί, πολλῆς ἀθυμίας, ἐμπιπλῶσαί μου τὴν ψυχήν, εἰρήνευ­σον, Κόρη, τῇ γα­λή­νῃ, τῇ τοῦ Υἱοῦ καὶ Θεοῦ σου, Πανάμωμε.

Στίχ. Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς.

Σωτῆρα τεκοῦσάν σε καὶ Θεόν, δυσωπῶ, Παρθένε, λυτρωθῆναί με τῶν δεινῶν, σοὶ γὰρ νῦν προσφεύγων ἀνατείνω, καὶ τὴν ψυχὴν καὶ τὴν διάνοιαν.

Στίχ. Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς.

Νοσοῦντα τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχήν, ἐπισκο­πῆς θεί­ας, καὶ προνοίας τῆς παρὰ σοῦ, ἀξίω­σον, μόνη Θεομῆ­τορ, ὡς ἀγαθὴ ἀγαθοῦ τε λο­χεύτρια.

Ὠδὴ γ΄. Οὐρανίας ἁψίδος.

Οὐρανίας ἁψῖδος, ὀροφουργὲ Κύριε, καὶ τῆς Ἐκκλησίας Δομῆτορ, σὺ με στερέωσον, ἐν τῇ ἀγάπῃ τῇ σῇ, τῶν ἐφετῶν ἡ ἀκρότης, τῶν πιστῶν τὸ στήριγμα, μόνε φιλάνθρωπε.

Στίχ. Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς.

Προστασίαν καὶ σκέπην, ζωῆς ἐμῆς τίθημι, Σέ, Θεο­γεννῆτορ, Παρθένε, σὺ με κυβέρνησον, πρὸς τὸν λιμένα σου, τῶν ἀγαθῶν ἡ αἰτία, τῶν πιστῶν τὸ στήριγμα, μόνη πανύμνητε.

Στίχ. Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς.

Ἱκετεύω, Παρθένε, τὸν ψυχικὸν τάραχον, καὶ τῆς ἀθυμίας τὴν ζάλην, διασκεδάσαι μου, σὺ γάρ, Θεόνυμφε, τὸν ἀρχηγὸν τῆς γαλήνης, τὸν Χριστὸν ἐκύησας, μόνη πανάχραντε.

Στίχ. Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς.

Εὐεργέτην τεκοῦσα, τὸν τῶν καλῶν αἴτι­ον, τῆς εὐ­εργεσίας τὸν πλοῦτον, πᾶσιν ἀνάβλυ­σον, πάντα γὰρ δύνασαι, ὡς δυνατὸν ἐν Ἰσχύϊ, τὸν Χριστὸν κυήσασα, Θεομακάριστε.

Στίχ. Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς.

Χαλεπαῖς ἀρρωστίαις, καὶ νοσεροῖς πάθε­σιν, ἐξε­ταζομένω, Παρθένε, σὺ μοι βοήθησον, τῶν ἰαμάτων γάρ, ἀνελλιπῆ σε γινώσκω, θη­σαυρόν, Πανάμωμε, τὸν ἀδα­πάνητον.

Διάσωσον, ἀπὸ κινδύνων, τοὺς δούλους σου, Θεο­τόκε, ὅτι πάντες μετὰ Θεόν, εἰς σὲ κα­ταφεύγομεν, ὡς ἄρρηκτον τεῖχος καὶ προστα­σίαν.

Ἐπίβλεψον, ἐν εὐμενείᾳ, πανύμνητε Θεο­τόκε, ἐπὶ τὴν ἐμὴν χαλεπὴν τοῦ σώματος κάκω­σιν, καὶ ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τὸ ἄλγος. (Κατά­ληξις πρός παῦσιν).

Ὁ Ἱερεύς τήν μικράν δέησιν.

Ἐλέησον ἡμᾶς ὁ Θεός, κατά τό μέγα ἔλεός Σου, δεόμεθά Σου ἐπάκουσον καί ἐλέησον.

Ὁ χορός γοργῶς καί πραείᾳ τῇ φωνῇ ψάλλει τό Κύριε ἐλέησον τρίς (3). Τό αὐτό ἐπαναλαμβάνει καί εἰς τάς ἑπομένας δεήσεις.

Ὁ Ἱερεύς.

Ἔτι δεόμεθα ὑπέρ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου καί πατρός ἡμῶν (δεῖνος) καὶ τῶν ἀδελφῶν ἡμῶν τῶν Ἱερέων, Ἱερομονάχων, Ἱεροδιακόνων, Μοναχῶν, Μοναζουσῶν καί πάσης τῆς ἐν Χριστῷ ἡμῶν ἀδελφότητος.

Ἔτι δεόμεθα ὑπέρ τῆς Καθηγουμένης τῆς Ἱερᾶς Μονῆς ταύτης Θεοκτίστης Μοναχῆς καί τῆς συνοδείας αὐτῆς, τῶν διακονούντων, βοηθούντων καί ἐργαζομένων διά τήν παρασκευήν τοῦ Ἁγίου Μύρου τούτου, ὑπέρ ὑγείας καί σωτηρίας αὐτῶν εἴπωμεν.

Ἔτι δεόμεθα ὑπὲρ ἐλέους, ζωῆς, εἰρήνης, ὑγείας, σωτηρίας, ἐπισκέψεως, διαφυλάξεως, ἐνισχύσεως καὶ κατευοδώσεως τῶν ἔργων τῶν δούλων τοῦ Θεοῦ, πάν­των τῶν εὐσεβῶν καὶ ὀρθοδόξων χρι­στιανῶν, τῶν δω­ρητῶν, ἀφιερωτῶν καί προμηθευτῶν τῶν εἰδῶν καί ὑλι­κῶν, ὡς καί τῶν κοπιώντων, διακονούντων καί ἐργα­ζο­μένων διά τήν προετοιμασίαν καί παρασκευήν τοῦ Ἁγίου Μύρου τούτου (καί ὁ Ἱερεύς μνημονεύει ἐκφώνως τά ὀνόματα πάντων τῶν δωρητῶν καί ἐργαζομένων) καί ὧν τά ὀνόματα οὐκ οἴδαμεν, ὑπέρ ὑγείας καί σωτηρίας αὐτῶν εἴπωμεν.

Ὁ χορός καθ’ ὅν χρόνον ὁ Ἱερεύς μνημονεύει τά ὀνόματα τῶν δωρητῶν, ψάλλει χαμηλοφώνως τό Κύριε ἐλέησον.

Ἔτι δεόμεθα ὑπέρ πάσης ψυχῆς χριστια­νῶν ὀρθο­δόξων, θλιβομένης τε καί καταπονου­μένης, ἐλέους Θεοῦ καί βοηθείας ἐπιδεομένης, σωτηρίας καί βοηθείας τῶν μετά σπουδῆς καί φόβου Θεοῦ κοπιώντων καί διακο­νούντων ἀ­δελφῶν ἡμῶν, διαφυλάξεως καί ἐνισχύσεως τῶν ἐν ἀποδημίαις ὄντων, ἰάσεως τῶν ἐν ἀσθενείαις κα­τακειμένων, λυτρώσεως τῶν ἐν κινδύνοις καί περιστά­σεσιν ὄντων καί πάντων τῶν ἀπεκδεχο­μένων τά ἐλέη τοῦ Θεοῦ εἴπωμεν.

Ὁ Ἀρχιερεύς.

Ὅτι ἐλεήμων καὶ φιλάνθρωπος Θεὸς ὑπάρχεις, καὶ σοὶ τὴν δόξαν ἀναπέμπομεν, τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τους αἰῶνας των αἰώνων.

Ὁ χορός. Ἀμήν. Καί εὐθύς.

Κάθισμα. Ἦχος β΄. Τὰ ἄνω ζητῶν

Πρεσβεία θερμή, καὶ τεῖχος ἀπροσμάχη­τον, ἐλέους πηγή, τοῦ κόσμου καταφύγιον, ἐ­κτενῶς βοῶμέν σοι, Θεοτόκε Δέσποινα, πρό­φθασον, καὶ ἐκ κινδύνων λύτρω­σαι ἡμᾶς, ἡ μό­νη ταχέως προστατεύουσα.

Καί οἱ χοροί συνεχίζουν ψάλλοντες τόν Κανόνα.

Ὠδὴ δ΄. Εἰσακήκοα Κύριε.

Εἰσακήκοα Κύριε, τῆς οἰκονομίας σου τὸ μυστήριον, κατενόησα τὰ ἔργα σου, καὶ ἐδόξασά σου τὴν Θεότητα.

Στίχ. Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς.

Τῶν παθῶν μου τὸν τάραχον, ἡ τὸν κυβερ­νήτην τε­κοῦσα Κύριον, καὶ τὸν κλύδωνα κα­τεύνασον, τῶν ἐμῶν πταισμάτων, Θεονύμφευτε.

Στίχ. Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς.

Εὐσπλαγχνίας τὴν ἄβυσσον, ἐπικαλουμέ­νῳ τῆς σῆς παράσχου μοι, ἡ τὸν εὔσπλαγχνον κυήσασα, καὶ Σωτῆ­ρα πάντων, τῶν ὑμνούντων σε.

Στίχ. Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς.

Ἀπολαύοντες, Πάναγνε, τῶν σῶν δωρημά­των εὐχα­ριστήριον, ἀναμέλπομεν ἐφύμνιον, οἱ γινώσκοντές σε Θεομήτορα.

Στίχ. Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς.

Οἱ ἐλπίδα καὶ στήριγμα, καὶ τῆς σωτηρίας τεῖχος ἀκράδαντον, κεκτημένοι σε, Πανύμνητε, δυσχερείας πά­σης, ἐκλυτρούμεθα.

Ὠδὴ ε΄. Φώτισον ἡμᾶς.

Φώτισον ἡμᾶς, τοῖς προστάγμασί σου Κύριε, καὶ τῷ βραχίονί σου τῷ ὑψηλῷ, τὴν σὴν εἰρήνην, παράσχου ἡμῖν φιλάνθρωπε.

Στίχ. Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς.

Ἔμπλησον, Ἁγνή, εὐφροσύνης τὴν καρ­δίαν μου, τὴν σὴν ἀκήρατον διδοῦσα χαράν, τῆς εὐφροσύνης, ἡ γεννή­σασα τὸν αἴτιον.

Στίχ. Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς.

Λύτρωσαι ἡμᾶς, ἐκ κινδύνων, Θεοτόκε Ἁγνή, ἡ αἰω­νίαν τεκοῦσα λύτρωσιν, καὶ τὴν εἰρήνην, τὴν πάντα νοῦν ὑπερέχουσαν.

Στίχ. Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς.

Λῦσον τὴν ἀχλύν, τῶν πταισμάτων μου, Θεόνυμφε, τῷ φωτισμῷ τῆς σῆς λαμπρότητος, ἡ φῶς τεκοῦσα, τὸ θεῖον καὶ προαιώνιον.

Στίχ. Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς.

Ἴασαι Ἁγνή, τῶν παθῶν μου τὴν ἀσθέ­νειαν, ἐπι­σκοπῆς σου ἀξιώσασα, καὶ τὴν ὑγεί­αν, τῇ πρεσβείᾳ σου παράσχου μοι.

Ὠδὴ ς΄.Τήν δέησιν ἐκχεῶ πρός Κύριον.

Τὴν δέησιν ἐκχεῶ πρὸς Κύριον, καὶ αὐτῷ ἀπαγγελῶ μου τάς θλίψεις, ὅτι κακῶν ἡ ψυχή μου ἐπλήσθη, καὶ ἡ ζωή μου τῷ ᾍδῃ προσήγγισε, καὶ δέομαι ὡς Ἰωνᾶς· Ἐκ φθορᾶς, ὁ Θεός με ἀνάγαγε.

Στίχ. Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς.

Θανάτου καὶ τῆς φθορᾶς ὡς ἔσωσεν, ἑαυ­τὸν ἐκδε­δωκώς τῷ θανάτῳ, τὴν τῇ φθορᾷ καὶ θανάτῳ μου φύσιν, κατασχεθεῖσαν, Παρθένε, δυσώπησον, τὸν Κύριόν σου καὶ Υἱόν, τῆς ἐχθρῶν κακουργίας με ῥύσασθαι.

Στίχ. Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς.

Προστάτιν σε τῆς ζωῆς ἐπίσταμαι, καὶ φρουρὰν ἀ­σφαλεστάτην, Παρθένε, τῶν πειρα­σμῶν διαλύουσαν ὄχλον, καὶ ἐπηρείας δαιμό­νων ἐλαύνουσαν, καὶ δέομαι διαπαντός, ἐκ φθορᾶς τῶν παθῶν μου ῥυσθῆναί με.

Στίχ. Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς.

Ὡς τεῖχος καταφυγῆς κεκτήμεθα, καὶ ψυ­χῶν σε παντελῆ σωτηρίαν, καὶ πλατυσμὸν ἐν ταῖς θλίψεσι, Κόρη, καὶ τῷ φωτί σου ἀεὶ ἀγαλ­λόμεθα. Ὦ Δέσποινα, καὶ νῦν ἡμᾶς, τῶν παθῶν καὶ κινδύνων διάσωσον.

Στίχ. Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς.

Ἐν κλίνῃ νῦν ἀσθενῶν κατάκειμαι, καὶ οὐκ ἔστιν ἴασις τῇ σαρκί μου, ἀλλ' ἡ Θεὸν καὶ Σωτῆρα τοῦ κό­σμου, καὶ τὸν λυτῆρα τῶν νό­σων κυήσασα, σοῦ δέομαι τῆς ἀγαθῆς, ἐκ φθο­ρᾶς νοσημάτων ἀνάστησον.

Διάσωσον, ἀπὸ κινδύνων, τοὺς δούλους σου, Θεο­τόκε, ὅτι πάντες μετὰ Θεόν, εἰς σὲ κα­ταφεύγομεν, ὡς ἄρρηκτον τεῖχος καὶ προστα­σίαν.

Ἄχραντε, ἡ διὰ λόγου τὸν Λόγον ἀνερμη­νεύτως, ἐπ' ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα, δυ­σώπησον, ὡς ἔχου­σα μητρικὴν παρρησίαν. (Κα­τάληξις πρός παῦσιν).

Ὁ Ἱερεύς τήν μικράν δέησιν.

Ἐλέησον ἡμᾶς ὁ Θεός, κατά τό μέγα ἔλεός Σου, δεόμεθά Σου ἐπάκουσον καί ἐλέησον.

Ὁ χορός γοργῶς καί πραείᾳ τῇ φωνῇ ψάλλει τό Κύριε ἐλέησον τρίς (3). Τό αὐτό ἐπαναλαμβάνει καί εἰς τάς ἑπομένας δεήσεις.

Ὁ Ἱερεύς.

Ἔτι δεόμεθα ὑπέρ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου καί πατρός ἡμῶν (δεῖνος) καὶ τῶν ἀδελφῶν ἡμῶν τῶν Ἱερέων, Ἱερομονάχων, Ἱεροδιακόνων, Μοναχῶν, Μοναζουσῶν καί πάσης τῆς ἐν Χριστῷ ἡμῶν ἀδελφότητος.

Ἔτι δεόμεθα ὑπέρ τῆς Καθηγουμένης τῆς Ἱερᾶς Μονῆς ταύτης Θεοκτίστης Μοναχῆς καί τῆς συνοδείας αὐτῆς, τῶν διακονούντων, βοηθούντων καί ἐργαζομένων διά τήν παρασκευήν τοῦ Ἁγίου Μύρου τούτου, ὑπέρ ὑγείας καί σωτηρίας αὐτῶν εἴπωμεν.

Ἔτι δεόμεθα ὑπὲρ ἐλέους, ζωῆς, εἰρήνης, ὑγείας, σωτηρίας, ἐπισκέψεως, διαφυλάξεως, ἐνισχύσεως καὶ κατευοδώσεως τῶν ἔργων τῶν δούλων τοῦ Θεοῦ, πάν­των τῶν εὐσεβῶν καὶ ὀρθοδόξων χρι­στιανῶν, τῶν δω­ρητῶν, ἀφιερωτῶν καί προμηθευτῶν τῶν εἰδῶν καί ὑλι­κῶν, ὡς καί τῶν κοπιώντων, διακονούντων καί ἐργα­ζο­μένων διά τήν προετοιμασίαν καί παρασκευήν τοῦ Ἁγίου Μύρου τούτου (καί ὁ Ἱερεύς μνημονεύει ἐκφώνως τά ὀνόματα πάντων τῶν δωρητῶν καί ἐργαζομένων) καί ὧν τά ὀνόματα οὐκ οἴδαμεν, ὑπέρ ὑγείας καί σωτηρίας αὐτῶν εἴπωμεν.

Ὁ χορός καθ’ ὅν χρόνον ὁ Ἱερεύς μνημονεύει τά ὀνόματα τῶν δωρητῶν, ψάλλει χαμηλοφώνως τό Κύριε ἐλέησον.

Ἔτι δεόμεθα ὑπέρ πάσης ψυχῆς χριστια­νῶν ὀρθο­δόξων, θλιβομένης τε καί καταπονου­μένης, ἐλέους Θεοῦ καί βοηθείας ἐπιδεομένης, σωτηρίας καί βοηθείας τῶν μετά σπουδῆς καί φόβου Θεοῦ κοπιώντων καί διακο­νούντων ἀ­δελφῶν ἡμῶν, διαφυλάξεως καί ἐνισχύσεως τῶν ἐν ἀποδημίαις ὄντων, ἰάσεως τῶν ἐν ἀσθενείαις κα­τακειμένων, λυτρώσεως τῶν ἐν κινδύνοις καί περιστά­σεσιν ὄντων καί πάντων τῶν ἀπεκδεχο­μένων τά ἐλέη τοῦ Θεοῦ εἴπωμεν.

Ὁ Ἀρχιερεύς.

Ὅτι ἐλεήμων καὶ φιλάνθρωπος Θεὸς ὑπάρχεις, καὶ σοὶ τὴν δόξαν ἀναπέμπομεν, τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τους αἰῶνας των αἰώνων.

Ὁ χορός. Ἀμήν. Καί εὐθύς.

Κοντάκιον Ἦχος β΄.

Προστασία τῶν Χριστιανῶν ἀκαταίσχυν­τε, μεσι­τεία πρὸς τὸν Ποιητὴν ἀμετάθετε, Μὴ παρίδης ἁμαρτω­λῶν δεήσεων φωνάς, ἀλλὰ πρόφθασον, ὡς ἀγαθή, εἰς τὴν βοήθειαν ἡμῶν, τῶν πιστῶς κραυγαζόντων σοι. Τά­χυνον εἰς πρεσβείαν, καὶ σπεῦσον εἰς ἱκεσίαν, ἡ προστα­τεύουσα ἀεί, Θεοτόκε, τῶν τιμώντων σε.

Καί εὐθύς ὁ χορός τό Προκείμενον.

Μνησθήσομαι τοῦ ὀνόματός σου ἐν πάσῃ γενεᾷ καὶ γενεᾷ (Δίς).

Στίχ. Ἄκουσον, θύγατερ, καὶ ἴδε, καὶ κλί­νον τὸ οὖς σου, καὶ ἐπιλάθου τοῦ λαοῦ σου, καὶ τοῦ οἴκου τοῦ πα­τρός σου, καὶ ἐπιθυμήσει ὁ Βασιλεὺς τοῦ κάλλους σου.

Τοῦ ὀνόματός σου ἐν πάσῃ γενεᾷ καὶ γε­νεᾷ μνη­σθήσομαι. (Κατάληξις πρός παῦσιν).

Καί εὐθύς ὁ Ἱερεὺς.

Καὶ ὑπέρ τοῦ καταξιωθῆναι ἡμᾶς τῆς ἀ­κροάσεως τοῦ ἁγίου Εὐαγγελίου, Κύριον τὸν Θεὸν ἡμῶν ἱκε­τεύσωμεν.

Ὁ χορὸς Κύριε, ἐλέησον (γ΄).

Ὁ Ἱερεὺς Σοφία. Ὀρθοί, ἀκούσωμεν τοῦ ἁγίου Εὐαγγελίου.

Ὁ Ἀρχιερεὺς Εἰρήνη πᾶσι.

Ὁ χορὸς Καὶ τῶ Πνεύματί σου.

Ὁ Ἱερεὺς Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν ἁγίου Εὐ­αγγελίου τό ἀνάγνωσμα. Πρόσχωμεν.

Ὁ χορὸς Δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι.

[Κεφ. Α΄ 39–49, 56]

Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἀναστᾶσα Μαρι­ὰμ ἐπο­ρεύθη εἰς τὴν ὀρεινὴν μετὰ σπουδῆς εἰς πόλιν Ἰούδα, καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὸν οἶκον Ζαχα­ρίου καὶ ἠσπάσατο τὴν Ἐ­λισάβετ. Καὶ ἐγένετο ὡς ἤκουσεν ἡ Ἐλισάβετ τὸν ἀσπα­σμὸν τῆς Μα­ρίας, ἐσκίρτησεν τὸ βρέφος ἐν τῇ κοιλίᾳ αὐτῆς· καὶ ἐπλήσθη Πνεύματος ἁγίου ἡ Ἐλισάβετ καὶ ἀνεφώνησε φωνῇ μεγάλῃ καὶ εἶπεν· Εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξί καὶ εὐλογημένος ὁ καρπὸς τῆς κοιλίας σου. Καὶ πόθεν μοι τοῦτο ἵνα ἔλθῃ ἡ μήτηρ τοῦ Κυρίου μου πρὸς με; Ἰδοὺ γὰρ ὡς ἐγένετο ἡ φωνὴ τοῦ ἀσπασμοῦ σου εἰς τὰ ὦτά μου, ἐσκίρτησεν τὸ βρέφος ἐν ἀγαλλιάσει ἐν τῇ κοιλίᾳ μου. Καὶ μακαρία ἡ πιστεύσασα ὅτι ἔσται τελεί­ωσις τοῖς λελαλημένοις αὐτῇ παρὰ Κυρίου. Καὶ εἶπε Μαριάμ· Μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τὸν Κύριον, καὶ ἠγαλ­λίασε τὸ πνεῦμά μου ἐπὶ τῷ Θεῷ τῷ Σωτῆρί μου. Ὅτι ἐπέβλεψεν ἐπὶ τὴν ταπείνωσιν τῆς δούλης αὐτοῦ· ἰδοὺ γὰρ ἀπὸ τοῦ νῦν μακαριοῦσί με πᾶσαι αἱ γενεαί. Ὅτι ἐποίησέ μοι μεγαλεῖα ὁ Δυνατός καὶ ἅγιον τὸ ὄνομα αὐτοῦ. Ἔμεινε δὲ Μαριὰμ σὺν αὐτῇ ὡσεὶ μῆνας τρεῖς καὶ ὑπέστρεψεν εἰς τὸν οἶκον αὐτῆς.

Ὁ χορός. Δόξα σοι Κύριε, δόξα σοι.

Ὁ Ἀρχιερεύς Εἰρήνη σοι τῷ εὐαγγελιζομένῳ

Καί στραφείς εὐλογεῖ τόν λαόν, τοῦ χοροῦ ψάλλοντος

Εἰς πολλά ἔτη Δέσποτα.

Καί εὐθύς Δόξα... Ἦχος β΄.

Πάτερ, Λόγε, Πνεῦμα, Τριὰς ἡ ἐν Μονάδι, ἐξάλει­ψον τὰ πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Καὶ νῦν...

Ταῖς τῆς Θεοτόκου, πρεσβείαις, Ἐλεῆμον, ἐξάλει­ψον τὰ πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Στίχ. Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός σου, καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου.

Ἦχος πλ. β΄. Ὅλην ἀποθέμενοι...

Μὴ καταπιστεύσης με, ἀνθρωπίνη προ­στασία, Πα­ναγία Δέσποινα, ἀλλὰ δέξαι δέησιν, τοῦ ἱκέτου σου, θλίψις γὰρ ἔχει με, φέρειν οὐ δύναμαι, τῶν δαιμόνων τὰ τοξεύματα, σκέπην οὐ κέκτημαι, οὐδὲ ποῦ προσφύγω ὁ ἄθλιος, πάντοθεν πολεμούμενος, καὶ παραμυθίαν οὐκ ἔχω πλήν σου, Δέσποινα τοῦ κόσμου, ἐλπὶς καὶ προστα­σία τῶν πιστῶν, μή μου παρίδης τὴν δέησιν, τὸ συμ­φέρον ποίησον.

Ἕτερα Θεοτοκία.

Οὐδεὶς προστρέχων ἐπὶ σοί, κατησχυμένος ἀπὸ σοῦ ἐκπορεύεται, ἁγνὴ Παρθένε Θεοτόκε, ἀλλ' αἰτεῖται τὴν χάριν, καὶ λαμβάνει τὸ δώρη­μα, πρὸς τὸ συμφέρον τῆς αἰτήσεως.

Μεταβολὴ τῶν θλιβομένων, ἀπαλλαγὴ τῶν ἀσθε­νούντων ὑπάρχουσα, Θεοτόκε Παρθένε, σῶζε πόλιν καὶ λαόν, τῶν πολεμουμένων ἡ εἰ­ρήνη, τῶν χειμαζομένων ἡ γαλήνη, ἡ μόνη προ­στασία τῶν πιστῶν. (Κατάληξις πρός παῦσιν).

Καί εὐθύς ὁ Ἱερεὺς.

Σῶσον, ὁ Θεός, τὸν λαόν σου, καὶ εὐλόγη­σον τὴν κληρονομίαν σου,

Ἐνταῦθα ὁ Ἀρχιερεύς διά τοῦ τιμίου Σταυροῦ εὐλογεῖ τόν λαόν, ἐνῶ ὁ χορός ψάλλει·

Εἰς πολλά ἔτη Δέσποτα.

Εἶτα ὁ Ἱερεύς·

Ἐπίσκεψαι τὸν κόσμον σου ἐν ἐλέει καὶ οἰκτιρμοῖς, ὕψωσον κέρας Χριστιανῶν Ὀρθοδόξων, καὶ κατάπεμ­ψον ἐφ’ ἡμᾶς τὰ ἐλέη σου τὰ πλούσια. Πρε­σβείαις τῆς παναχράντου, Δεσποίνης ἡμῶν, Θεοτόκου καὶ ἀειπαρ­θένου Μαρίας, δυνάμει του τιμίου καὶ ζωο­ποιοῦ Σταυ­ροῦ, προστασίαις τῶν τιμίων ἐπουρανίων Δυνάμεων ἀσωμάτων, ἱκεσίαις τοῦ τιμίου, ἐνδόξου, προφήτου προ­δρόμου καὶ βα­πτιστοῦ Ἰωάννου, τῶν ἁγίων, ἐνδόξων καὶ παν­ευφήμων Ἀποστόλων, τῶν Ἁγίων ἐνδόξων καί καλλινίκων Μαρτύρων, τῶν Ὁσίων καί θεοφόρων Πα­τέρων ἡμῶν, τῶν ἁγίων καὶ δι­καίων θεοπατόρων Ἰωα­κεὶμ καὶ Ἄννης, καί τοῦ Ἁγίου (τῆς ἡμέρας), καὶ πάντων σου τῶν Ἁγί­ων. Ἱκετεύομέν σε, μόνε πολυέλεε Κύριε, ἐπά­κουσον ἡμῶν τῶν ἁμαρ­τωλῶν δεομένων σου καὶ ἐλέησον ἡμᾶς.

Ὁ χορὸς.

Κύριε, ἐλέησον ιβ΄ (τετράκις ἀνά τρεῖς)

Ὁ Ἱερεὺς.

Ἐλέει, καὶ οἰκτιρμοῖς, καὶ φιλανθρωπίᾳ τοῦ μονο­γενοῦς σου Υἱοῦ, μεθ’ οὗ εὐλογητὸς εἶ, σὺν τῷ παναγίῳ καὶ ἀγαθῷ καὶ ζωοποιῷ σου Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ὁ χορὸς Ἀμήν.

Καί εὐθύς συνεχίζει τόν θεομητορικόν Κανόνα.

Ὠδὴ ζ΄.Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.

Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας, καταντήσαντες Παῖδες, ἐν Βαβυλῶνί ποτε, τῇ πίστει τῆς Τριάδος, τὴν φλόγα τῆς καμίνου, κατεπάτησαν ψάλλοντες· Ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν, Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.

Στίχ. Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς.

Τὴν ἡμῶν σωτηρίαν, ὡς ἠθέλησας Σῶτερ, οἰκονομή­σασθαι, ἐν μήτρᾳ τῆς Παρθένου, κα­τώκησας τῷ κόσμῳ, ἣν προστάτιν ἀνέδειξας, Ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν Θεός, εὐλογητός εἶ.

Στίχ. Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς.

Θελητὴν τοῦ ἐλέους, ὃν ἐγέννησας, Μῆτερ ἁγνὴ δυ­σώπησον, ῥυσθῆναι τῶν πταισμάτων, ψυχῆς τε μολυ­σμάτων, τοὺς ἐν πίστει κραυγά­ζοντας. Ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν Θεός, εὐλογητὸς εἶ.

Στίχ. Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς.

Θησαυρὸν σωτηρίας, καὶ πηγὴν ἀφθαρσί­ας, τὴν σὲ κυήσασαν, καὶ πύργον ἀσφαλείας, καὶ θύραν μετανοίας, τοῖς κραυγάζουσιν ἔδει­ξας. Ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν Θεός, εὐλογητὸς εἶ.

Στίχ. Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς.

Σωμάτων μαλακίας, καὶ ψυχῶν ἀρρωστί­ας, Θεο­γεννήτρια, τῶν πόθω προσιόντων, τῇ σκέπῃ σου τῇ θείᾳ, θεραπεύειν ἀξίωσον, ἡ τὸν Σωτῆρα Χριστόν, ἡμῖν ἀπο­τεκοῦσα.

Ὠδὴ η΄. Τόν Βασιλέα τῶν οὐρανῶν.

Τὸν Βασιλέα τῶν οὐρανῶν ὂν ὑμνοῦσι, στρατιαὶ τῶν Ἀγγέλων ὑμνεῖτε, καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.

Στίχ. Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς.

Τοὺς βοηθείας τῆς παρὰ σοῦ δεομένους, μὴ παρίδης Παρθένε, ὑμνοῦντας, καὶ ὑπερυψοῦν­τάς σε, Κόρη, εἰς αἰῶνας.

Στίχ. Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς.

Τῶν ἰαμάτων τὸ δαψιλές, ἐπιχέεις τοῖς πι­στῶς ὑ­μνοῦσί σε Παρθένε, καὶ ὑπερυψοῦσι τὸν ἄφραστόν σου τόκον.

Στίχ. Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς.

Τὰς ἀσθενείας μου τῆς ψυχῆς ἰατρεύεις, καὶ σαρκὸς τὰς ὀδύνας, Παρθένε, ἵνα σὲ δοξά­ζω τὴν Κεχαρι­τω­μένην.

Στίχ. Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς.

Τῶν πειρασμῶν σὺ τὰς προσβολὰς ἐκδιώ­κεις, καὶ παθῶν τὰς ἐφόδους Παρθένε, ὅθεν σὲ ὑμνοῦμεν εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.

Ὠδὴ θ΄. Κυρίως Θεοτόκον.

Κυρίως Θεοτόκον, σὲ ὁμολογοῦμεν, οἱ διὰ σοῦ σεσωσμένοι Παρθένε Ἁγνή, σὺν Ἀσωμάτοις χορείαις, σὲ μεγαλύνοντες.

Στίχ. Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς.

Ῥοήν μου τῶν δακρύων, μὴ ἀποποιήσης, ἡ τὸν παντὸς ἐκ προσώπου πᾶν δάκρυον, ἀφηρη­κότα Παρ­θένε, Χριστὸν κυήσασα.

Στίχ. Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς.

Χαρᾶς μου τὴν καρδίαν, πλήρωσον, Παρ­θένε, ἡ τῆς χαρᾶς δεξαμένη τὸ πλήρωμα, τῆς ἁ­μαρτίας τὴν λύπην, ἐξαφανίσασα.

Στίχ. Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς.

Λιμὴν καὶ προστασία, τῶν σοὶ προσφευ­γόντων, γενοῦ Παρθένε, καὶ τεῖχος ἀκράδαν­τον, καταφυγή τε καὶ σκέπη, καὶ ἀγαλλίαμα.

Δόξα Πατρί καί Υἱῷ καί Ἁγίῳ Πνεύματι.

Φωτός σου ταῖς ἀκτῖσι, λάμπρυνον, Παρ­θένε, τὸ ζοφερὸν τῆς ἀγνοίας διώκουσα, τοὺς εὐσεβῶς Θεοτόκον, σὲ καταγγέλλοντας.

Καὶ νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας, τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Κακώσεως ἐν τόπῳ, τῷ τῆς ἀσθενείας, τα­πεινω­θέντα, Παρθένε, θεράπευσον, ἐξ ἀρρω­στίας εἰς ῥῶσιν, μετασκευάζουσα.

Καί εὐθύς τά Μεγαλυνάρια.

Ἄξιόν ἐστιν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν σὲ τὴν Θεο­τό­κον, τὴν ἀειμακάριστον καὶ παναμώμη­τον, καὶ Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Τὴν τιμιωτέ­ραν τῶν Χερουβείμ, καὶ ἐν­δοξοτέραν ἀσυγκρί­τως τῶν Σεραφείμ, τὴν ἀδιαφθό­ρως Θεὸν Λό­γον τεκοῦσαν, τὴν ὄντως Θεοτόκον, σὲ μεγαλύ­νομεν.

Τὴν ὑψηλοτέραν τῶν οὐρανῶν, καὶ καθα­ρωτέραν λαμπηδόνων ἡλιακῶν, τὴν λυτρωσα­μένην ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας, τὴν Δέσποιναν τοῦ κόσμου, ὕμνοις τιμήσωμεν.

Ἀπὸ τῶν πολλῶν μου ἁμαρτιῶν, ἀσθενεῖ τὸ σῶμα, ἀσθενεῖ μου καὶ ἡ ψυχή, πρὸς σὲ κα­ταφεύγω τὴν Κε­χαριτωμένην, ἐλπὶς ἀπηλπισμέ­νων, σὺ μοὶ βοήθησον.

Δέσποινα καὶ μήτηρ τοῦ Λυτρωτοῦ, δέξαι παρα­κλή­σεις, ἀναξίων σῶν ἱκετῶν, ἵνα μεσιτεύ­σης πρὸς τὸν ἐκ σοῦ τεχθέντα. Ὦ Δέσποινα, τοῦ κόσμου γενοῦ μεσίτρια.

Ψάλλομεν προθύμως σοὶ τὴν ὠδήν, νῦν τῇ πανυ­μνή­τῳ, Θεοτόκῳ χαρμονικῶς, μετὰ τοῦ Προδρόμου, καὶ πάν­των τῶν Ἁγίων, δυσώπει, Θεοτόκε, τοῦ οἰκτειρῆσαι ἡμᾶς.

Ἄλαλα τὰ χείλη τῶν ἀσεβῶν, τῶν μὴ προ­σκυ­νούν­των, τὴν εἰκόνα σου τὴν σεπτήν, τὴν ἱ­στορηθεῖσαν, ὑπὸ τοῦ ἀποστόλου, Λουκᾶ ἱερω­τάτου, τὴν Ὁδη­γή­τριαν.

Τό Μεγαλυνάριον τοῦ Ἁγίου τῆς ἡμέρας καί τοῦ Ναοῦ.

Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρο­με Κυρί­ου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι Πάντες, μετὰ τῆς Θεοτό­κου, ποιήσατε πρεσβεί­αν, εἰς τὸ σωθῆναι ἡμᾶς. (Κατά­ληξις πρός παῦσιν).

Καί εὐθύς ὁ ἀναγνώστης τό Τρισάγιον.

Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθά­νατος, ἐλέησον ἡμᾶς (γ΄).

Δόξα Πατρί καί Υἱῷ καί Ἁγίῳ Πνεύματι. Καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώ­νων. 'Αμήν.

Παναγία Τριάς, ἐλέησον ἡμᾶς. Κύριε, ἱλά­σθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν. Δέσποτα, συγχώρη­σον τάς ἀνομίας ἡμῖν. Ἅγιε, ἐπίσκεψαι καί ἴα­σαι τάς ἀσθενείας ἡμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου.

Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον.

Δόξα Πατρί καί Υἱῷ καί Ἁγίῳ Πνεύματι. Καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώ­νων. 'Αμήν.

Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς· ἁγιασθή­τω τό ὄνο­μά σου· ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· γενη­θήτω τό θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ καί ἐπί τῆς γῆς· τόν ἄρτον ἡμῶν τόν ἐπιούσιον δός ἡμῖν σή­μερον· καί ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλή­ματα ἡμῶν, ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καί μή εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλά ρῦσαι ἡ­μᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ.

Ὁ Ἱερεύς. Ὅτι σοῦ ἐστιν.

Ὁ χορός. Ἀμήν.

Καί εὐθύς τά ἀκόλουθα Ἀπολυτίκια καί τροπάρια.

Ἀπολυτίκιον τῆς Πεντηκοστῆς. Ἦχος πλ.δ΄.

Εὐλογητός εἶ, Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, ὁ πανσό­φους τούς ἁλιεῖς ἀναδείξας, καταπέμψας αὐτοῖς τό Πνεῦμα τό ἅγιον, καί δι’ αὐτῶν τήν οἰκουμέ­νην σαγηνεύσας, φιλάνθρωπε, δόξα σοι.

Δόξα. Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ.

Τοῦ Τιμίου Προδρόμου. Ἦχος β΄.

Μνήμη δικαίου μετ’ ἐγκωμίων· σοί δέ ἀρκέσει ἡ μαρτυρία τοῦ Κυρίου Πρόδρομε· ἀνεδείχθης γάρ ὄντως καί προφητῶν σεβασμιώτερος· ὅτι καί ἐν ρείθροις βα­πτίσαι κατηξιώθης τόν κηρυττόμενον. Ὅθεν τῆς ἀλη­θείας ὑπεραθλήσας, χαίρων εὐηγγελίσω, καί τοῖς ἐν Ἅδη, Θεόν φανερωθέντα ἐν σαρκί, τόν αἴροντα τήν ἁ­μαρτίαν τοῦ κόσμου, καί παρέχοντα ἡμῖν τό μέγα ἔλεος.

Καί νῦν.

Κοντάκιον τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου. Ἦχος β΄.

Τήν ἐν πρεσβείαις ἀκοίμητον Θεοτόκον, καὶ προ­στασίαις ἀμετάθετον ἐλπίδα, τάφος καὶ νέκρωσις οὐκ ἐκράτησεν· ὡς γὰρ ζωῆς Μητέρα, πρὸς τὴν ζωὴν μετέ­στησεν, ὁ μήτραν οἰκήσας ἀειπάρθενον.

Ὁ Ἱερεύς τήν μικράν δέησιν.

Ἐλέησον ἡμᾶς ὁ Θεός, κατά τό μέγα ἔλεός Σου, δεόμεθά Σου ἐπάκουσον καί ἐλέησον.

Ὁ χορός γοργῶς καί πραείᾳ τῇ φωνῇ ψάλλει τό Κύριε ἐλέησον τρίς (3). Τό αὐτό ἐπαναλαμβάνει καί εἰς τάς ἑπομένας δεήσεις.

Ὁ Ἱερεύς.

Ἔτι δεόμεθα ὑπέρ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου καί πατρός ἡμῶν (δεῖνος) καὶ τῶν ἀδελφῶν ἡμῶν τῶν Ἱερέων, Ἱερομονάχων, Ἱεροδιακόνων, Μοναχῶν, Μοναζουσῶν καί πάσης τῆς ἐν Χριστῷ ἡμῶν ἀδελφότητος.

Ἔτι δεόμεθα ὑπέρ τῆς Καθηγουμένης τῆς Ἱερᾶς Μονῆς ταύτης Θεοκτίστης Μοναχῆς καί τῆς συνοδείας αὐτῆς, τῶν διακονούντων, βοηθούντων καί ἐργαζομένων διά τήν παρασκευήν τοῦ Ἁγίου Μύρου τούτου, ὑπέρ ὑγείας καί σωτηρίας αὐτῶν εἴπωμεν.

Ἔτι δεόμεθα ὑπὲρ ἐλέους, ζωῆς, εἰρήνης, ὑγείας, σωτηρίας, ἐπισκέψεως, διαφυλάξεως, ἐνισχύσεως καὶ κατευοδώσεως τῶν ἔργων τῶν δούλων τοῦ Θεοῦ, πάν­των τῶν εὐσεβῶν καὶ ὀρθοδόξων χρι­στιανῶν, τῶν δω­ρητῶν, ἀφιερωτῶν καί προμηθευτῶν τῶν εἰδῶν καί ὑλι­κῶν, ὡς καί τῶν κοπιώντων, διακονούντων καί ἐργα­ζο­μένων διά τήν προετοιμασίαν καί παρασκευήν τοῦ Ἁγίου Μύρου τούτου (καί ὁ Ἱερεύς μνημονεύει ἐκφώνως τά ὀνόματα πάντων τῶν δωρητῶν καί ἐργαζομένων) καί ὧν τά ὀνόματα οὐκ οἴδαμεν, ὑπέρ ὑγείας καί σωτηρίας αὐτῶν εἴπωμεν.

Ὁ χορός, καθ’ ὅν χρόνον ὁ Ἱερεύς μνημονεύει τά ὀνόμα­τα τῶν δωρητῶν, ψάλλει χαμηλοφώνως τό Κύριε ἐλέησον.

Ἔτι δεόμεθα ὑπέρ πάσης ψυχῆς χριστια­νῶν ὀρθο­δόξων, θλιβομένης τε καί καταπονου­μένης, ἐλέους Θεοῦ καί βοηθείας ἐπιδεομένης, σωτηρίας καί βοηθείας τῶν μετά σπουδῆς καί φόβου Θεοῦ κοπιώντων καί διακο­νούντων ἀ­δελφῶν ἡμῶν, διαφυλάξεως καί ἐνισχύσεως τῶν ἐν ἀποδημίαις ὄντων, ἰάσεως τῶν ἐν ἀσθενείαις κα­τακειμένων, λυτρώσεως τῶν ἐν κινδύνοις καί περιστά­σεσιν ὄντων καί πάντων τῶν ἀπεκδεχο­μένων τά ἐλέη τοῦ Θεοῦ εἴπωμεν.

Ἔτι δεόμεθα ὑπέρ τοῦ διαφυλαχθῆναι τὴν ἁγίαν καί ἱεράν Μονήν ταύτην καὶ πᾶσαν Μονήν, πόλιν καὶ χώραν ἀπὸ ὀργῆς, λοιμοῦ, λι­μοῦ, σεισμοῦ, καταποντι­σμοῦ, πυ­ρός, μαχαίρας, ἐπιδρομῆς ἀλλοφύλων, ἐμφυλίου πολέ­μου, καὶ αἰφνιδίου θανάτου, ὑπὲρ τοῦ ἵλεων, εὐμε­νῆ καὶ εὐδιάλλακτον γενέσθαι τὸν ἀγαθὸν καὶ φιλάν­θρωπον Θεὸν ἡμῶν, τοῦ ἀποστρέψαι καί δια­σκεδάσαι πᾶσαν ὀρ­γὴν καὶ νόσον, τὴν καθ' ἡ­μῶν κινουμένην, καὶ ῥύσασθαι ἡμᾶς ἐκ τῆς ἐπι­κειμένης δικαίας αὐτοῦ ἀπει­λῆς, καὶ ἐλεῆσαι ἡμᾶς.

Ὁ χορός διαρκούσης τῆς παρούσης δεήσεως ἀπαγγέλει, πραείᾳ τῇ φωνῇ, τό Κύριε, ἐλέησον 40 (τετράκις ἀνά δέκα).

Ἔτι δεόμεθα καὶ ὑπὲρ τοῦ εἰσακοῦσαι Κύριον τὸν Θεὸν φωνῆς τῆς δεήσεως ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν, καὶ ἐλεῆσαι ἡμᾶς.

Ὁ χορός. Ἀμήν.

Καί εὐθύς ὁ Ἀρχιερεύς.

Ἐπάκουσον ἡμῶν, ὁ Θεός, ὁ Σωτὴρ ἡμῶν, ἡ ἐλπὶς πάντων τῶν περάτων τῆς γῆς καὶ τῶν ἐν θαλάσσῃ μα­κράν, καὶ ἵλεως, ἵλεως γενοῦ ἡμῖν, Δέσποτα, ἐπὶ ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν, καὶ ἐλέησον ἡμᾶς.

Ἐλεήμων γάρ καὶ φιλάνθρωπος Θεὸς ὑ­πάρχεις, καὶ σοὶ τὴν δόξαν ἀνα­πέμπομεν, τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τους αἰῶνας των αἰώνων.

Ὁ χορός. Ἀμήν.

Καί εὐθύς ὁ ἀναγνώστης.

Δόξα Πατρί καί Υἱῷ καί ἁγίῳ Πνεύματι. Καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώ­νων. Ἀμήν.

Κύριε ἐλέησον, Κύριε ἐλέησον, Κύριε ἐλέη­σον.

Ἐν ὀνόματι Κυρίου Δέσποτα Ἅγιε,εὐλόγησον.

Καί ὁ Ἀρχιερεύς ποιεῖ ἀπόλυσιν ὡς ἀκολούθως.

Δόξα σοι, Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, ἡ ἐλπίς ἡμῶν δόξα σοι.

Ὁ ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν οὐρανόθεν κατα­πέμ­ψας τό Πανάγιον Πνεῦμα, ἐπί τούς Ἁγίους Αὐτοῦ Μαθη­τάς καί Ἀποστόλους, Χριστός ὁ ἀληθινός Θεός ἡμῶν, ταῖς πρε­σβείαις τῆς παναχράντου Δεσποίνης ἡμῶν Θεο­τόκου καί ἀειπαρ­θέ­νου Μαρίας, δυνάμει τοῦ Τιμίου καί Ζωο­ποιοῦ Σταυ­ροῦ, προστασίαις τῶν τιμίων ἐπουρανίων Δυ­νάμεων Ἀσωμάτων, ἱκεσίαις τοῦ τιμίου ἐνδόξου προφή­του προ­δρό­μου καί Βαπτιστοῦ Ἰωάννου, τῶν ἁγίων ἐνδό­ξων καί πανευφήμων Ἀποστόλων, τῶν ἁγίων ἐνδό­ξων καί καλλινίκων μαρτύρων, τῶν ὁσίων καί θεοφόρων Πατέ­ρων ἡμῶν, τῶν ἁγίων καί Δικαίων θεοπατόρων Ἰωακείμ καί Ἄννης, τοῦ ἁγίου (τῆς ἡμέρας), οὗ καί τήν μνήμην ἐπιτε­λοῦμεν καί πάντων τῶν ἁγίων, ἐλεήσαι καί σώ­σαι ἡμᾶς, ὡς ἀγαθός φιλάνθρωπος καί ἐλεήμων Θεός.

Καί πρό τοῦ «Δι’ εὐχῶν...», ὁ Διάκονος ἤ ὁ παρατυχών Ἱερεύς ἐκφωνεῖ: Πρόσχωμεν.

Ὁ Ἀρχιερεύς, ὡς καί τήν προτεραίαν ἡμέραν, λαβών τό ἐπί τῆς τραπέζης δοχεῖον πλῆρες ἐλαίου εὐλογεῖ αὐτό καί ἐγχέει τό ὑπολειπόμενον σταυροειδῶς ἐντός τοῦ λέβητος, λέγων ἐκφώνως·

Εἰς τό Ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ὁ Χορός. Ἀμήν.

Εἶτα πάλιν ὁ Διάκονος ἤ εἷς Ἱερεύς:

Πρόσχωμεν.

Καί ὁ Ἀρχιερεύς λαβών τό ἐπί τῆς τραπέζης δοχεῖον πλῆρες οἴνου εὐλογεῖ αὐτό καί ἐγχέει ὁμοίως τό ἀναγκαῖον σταυροειδῶς ἐντός τοῦ λέβητος, λέγων καί πάλιν ἐκφώνως·

Εἰς τό Ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ὁ Χορός. Ἀμήν.

Εἶτα πάλιν ὁ Διάκονος ἤ εἷς Ἱερεύς:

Πρόσχωμεν.

Καί ὁ Ἀρχιερεύς λαβών τό ἐπί τῆς τραπέζης κάνιστρον μετά τῶν ἀρωματικῶν εἰδῶν καί ὑλικῶν εὐλογεῖ αὐτά καί ῥίπτει σταυροειδῶς ἐντός τοῦ λέβητος, λέγων ἐκφώνως·

Εἰς τό Ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ὁ Χορός. Ἀμήν.

Εἶτα πάλιν ὁ Διάκονος ἤ εἷς Ἱερεύς:

Πρόσχωμεν.

Καί ὁ Ἀρχιερεύς λαβών τό ἐπί τῆς τραπέζης κάνιστρον μετά εὐόσμων ἀνθέων (ροδοπετάλων) εὐλογεῖ αὐτά καί ῥίπτει σταυροειδῶς ἐντός τοῦ λέβητος, λέγων καί πάλιν ἐκφώνως·

Εἰς τό Ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ὁ Χορός. Ἀμήν.

Τούτων οὕτω τελειωθέντων, ὁ Ἀρχιερεύς καί πάλιν πρῶτος ἀναγινώσκει τό Ἱερόν Εὐαγγέλιον. Τό αὐτό ποιοῦσι ὡς καί χθές καί οἱ ἕτεροι παριστάμενοι Ἀρχιερεῖς, Ἱερεῖς καί Διάκονοι κατά σειράν. Τήν ἀνάγνωσιν τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου συνεχίζουν οἱ κοσμήτορες καί διακονηταί παρασκευῆς τοῦ Ἁγίου Μύρου, μέχρι τῆς πλήρους «ἑψήσεως» αὐτοῦ.

Β΄

Η ΔΙΗΘΗΣΙΣ

ΤΟΥ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣΘΕΝΤΟΣ ΑΓΙΟΥ ΜΥΡΟΥ

Τῌ ΑΓΙᾼ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛῌ ΤΕΤΑΡΤῌ

Τήν πρωΐαν τῆς Μεγάλης Τετάρτης συντελεσθείσης τῆς παρασκευῆς καί ἐψἠσεως τοῦ Μύρου, τό παρεσκευασμένον καί ἐψημένον Μύρον ἐκκενοῦται ὑπό τῶν Κοσμητόρων ἐκ τοῦ λέβητος ἐν τοῖς προητοιμασμένοις δοχείοις, ἀποσταζό­μενον καί ἐκκαθαριζόμενον διά καταλλήλου διηθήσεως, ὅσον εἶναι ἀναγκαῖον, διά νά καταστῆ τό Μύρον καθαρόν καί διαυγές ἀπηλλαγμένον ἐκ πάσης στερεᾶς οὐσίας. Ἐν συνε­χείᾳ καθαίρεται ὁ λέβης ἐπιμελῶς ἐκ τῆς ὑποστάθμης καί τῶν τυχόν στερεῶν ὑπολειμμάτων, ἅτινα φυλάσσονται καί διά καταλλήλου ἀναμείξεως καί ἑτοιμασίας παρασκευά­ζον­ται ὡς θυμίαμα τό ὁποῖον δίδεται ὡς εὐλογία εἰς τούς εὐσε­βεῖς χριστιανούς, τούς δωρητάς καί προμηθευτάς τῶν εἰδῶν καί ὑλικῶν διά τήν παρασκευήν τοῦ Ἁγίου Μύρου. Ὅταν καθαρισθῆ πλήρως ὁ λέβης, ἐκκενοῦται καί πάλιν ἐντός αὐτοῦ τό ἐψημένον Μύρον.

Ὅταν πάντα ταῦτα συντελεσθοῦν καί τό ἐψημένον Μύ­ρον εὑρίσκεται εἰς τόν λέβητα καθαρόν καί διαυγές, μετά τό πέρας τῆς Θείας Λειτουργίας τῶν προηγιασμένων Τιμίων Δώρων ὁ προεξάρχων Ἀρχιερεύς ἤ ὁ ὁρισθείς Τελετάρχης Ἀρ­χιερεύς, προσέρχεται μετά τῶν παρευρισκομένων Κληρικῶν εἰς τόν χῶρον, ἤτοι εἰς τό παρεκκλήσιον τοῦ Τιμίου Προδρό­μου. Καί περιβληθέντες ὁ μέν Ἀρχιερεύς ἐπιτρα­χήλιον, ὠμό­φορον καί ἐγκόλπιον, οἱ δέ Ἱερεῖς ἐπιτραχήλιον καί οἱ Διά­κο­νοι ὀράριον, ἄρχονται τῆς ἀκολούθου τελετῆς.

Ὁ Διάκονος ἤ ὁ ταχθείς Ἱερεύς.

Εὐλόγησον Δέσποτα.

Ὁ Ἀρχιερεύς.

Εὐλογητός ὁ Θεός ἡμῶν, πάντοτε, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ὁ Χορός. Ἀμήν.

Ὁ Ἀρχιερεύς.

Δόξα σοι, Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, ἡ ἐλπίς ἡμῶν, δόξα σοι.

Βασιλεῦ οὐράνιε, Παράκλητε, τό πνεῦμα τῆς ἀλη­θείας, ὁ παντα­χοῦ παρών καί τά πάντα πληρῶν, ὁ θη­σαυρός τῶν ἀγαθῶν καί ζωῆς χορηγός, ἐλθέ καί σκήνω­σον ἐν ἡμῖν καί καθάρισον ἡμᾶς ἀπό πάσης κηλῖδος, καί σῶσον, ἀγαθέ τάς ψυχάς ἡμῶν.

Εἶτα ὁ ἀναγνώστης τό Τρισάγιον.

Ἀμήν. Εἰς πολλά ἔτη Δέσποτα.

Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς (γ΄).

Δόξα Πατρί καί Υἱῷ καί Ἁγίῳ Πνεύματι. Καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. 'Αμήν.

Παναγία Τριάς, ἐλέησον ἡμᾶς. Κύριε, ἱλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν. Δέσποτα, συγχώρησον τάς ἀνομίας ἡμῖν. Ἅγιε, ἐπίσκεψαι καί ἴασαι τάς ἀσθενείας ἡμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου.

Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον.

Δόξα Πατρί καί Υἱῷ καί Ἁγίῳ Πνεύματι. Καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. 'Αμήν.

Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς· ἁγιασθήτω τό ὄνο­μά σου· ἐλθέ­τω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τό θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ καί ἐπί τῆς γῆς· τόν ἄρτον ἡμῶν τόν ἐπιούσιον δός ἡμῖν σήμερον· καί ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλή­ματα ἡμῶν, ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καί μή εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλά ρῦσαι ἡμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ. (Κατάλη­ξις πρός παῦσιν).

Ὁ Ἀρχιερεύς

Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ Βασιλεία...

Ὁ Χορός.  Ἀμήν.

Καί εὐθύς ψάλλει τά ἀκόλουθα Τροπάρια.

Ἀπολυτίκιον τῆς Πεντηκοστῆς. Ἦχος πλ.δ΄.

Εὐλογητός εἶ, Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, ὁ πανσό­φους τούς ἁλιεῖς ἀναδείξας, καταπέμψας αὐτοῖς τό Πνεῦμα τό ἅγιον, καί δι’ αὐτῶν τήν οἰκουμέ­νην σαγηνεύσας, φιλάνθρωπε, δόξα σοι.

Δόξα. Κοντάκιον τῆς Πεντηκοστῆς. Ἦχος πλ.δ΄.

Ὅτε καταβάς τάς γλώσσας συνέχεε, διεμέρι­ζεν ἔθνη ὁ Ὕψιστος· ὅτε τοῦ πυρός τάς γλώσσας διένειμεν, εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσε, καί συμ­φώνως δοξάζομεν τό πανάγιον Πνεῦμα.

Καί νῦν.

Κοντάκιον τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου. Ἦχος β΄.

Τήν ἐν πρεσβείαις ἀκοίμητον Θεοτόκον, καὶ προστα­σίαις ἀμετάθετον ἐλπίδα, τάφος καὶ νέκρωσις οὐκ ἐκράτη­σεν· ὡς γὰρ ζωῆς Μητέρα, πρὸς τὴν ζωὴν μετέ­στησεν, ὁ μήτραν οἰκήσας ἀειπάρθενον.

Εἶτα ὁ Διάκονος ἤ εἷς Ἱερεύς: Πρόσχωμεν.

Καί ὁ Ἀρχιερεύς τήν εὐχήν.

Θεέ προαιώνιε, Πάτερ Παντοκράτορ, Υἱέ Μονογενές, ἀπαύγασμα τοῦ Πατρός καί Πνεῦμα συναΐδιον, ἐκ Πατρός ἐκπορευόμενον καί ἐν Υἱῷ ἀναπαυόμενον, τό τά πάντα τελειοῦν καί ἁγιά­ζον. Τρισυπόστατε Μονάς, φύσις ἀδιαίρετε· εὐ­χαριστοῦμέν σοι, ὅτι κατηξίωσας ἡμᾶς τελέσαι τό ἔργον τοῦτο, εἰς ἁγιασμόν τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν, πρεσβείαις τῆς ὑπερενδόξου Θεοτό­κου, τῶν αΰλων σου Λειτουργῶν, τῶν Ἁγίων Σου Μαθητῶν καί Ἀποστόλων καί πάντων Σου τῶν Ἁγίων, τῶν ἀπ’ αἰῶνος Σοι εὐαρεστησάντων.

Ὁ Χορός. Ἀμήν.

Εἶτα ὁ ὁ Διάκονος ἤ ὁ παρατυχών Ἱερεύς ἐκφωνεῖ: Πρόσχωμεν.

Ὁ Ἀρχιερεύς λαβών τά ἐπί τῆς τραπέζης εὐώδη αἰθέρια ἔλαια εὐλογεῖ αὐτά καί ἐγχέει σταυροειδῶς ἐντός τοῦ λέβητος, λέγων ἐκφώνως·

Εἰς τό Ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ὁ Χορός. Ἀμήν.

Τό αὐτό ἐπαναλαμβάνει μέχρις ὅτου ρίψει ὅλα τά κεκανονισμένα καί ὑπάρχοντα αἰθέρια ἔλαια ἐντός τοῦ ἐν τῷ λέβητι εὑρισκομένου ἐψημένου Μύρου .

Συντελεσθείσης τῆς ρίψεως ὅλων τῶν αἰθερίων ἐλαίων, ὁ Διάκονος ἤ ὁ ἀναγνώστης.

Δόξα Πατρί καί Υἱ ῷ καί Ἁγίῳ Πνεύματι. Καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν. Κύριε ἐλέησον (3), Δέσποτα Ἅγιε, εὐλόγησον.

Ὁ Ἀρχιερεύς τήν ἀπόλυσιν.

Δόξα σοι, Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, ἡ ἐλπίς ἡμῶν δόξα σοι.

Ὁ ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν οὐρανόθεν κατα­πέμ­ψας τό Πανάγιον Πνεῦμα, ἐπί τούς Ἁγίους Αὐτοῦ Μαθη­τάς καί Ἀποστόλους, Χριστός ὁ ἀληθινός Θεός ἡμῶν...

Ὁ Ἀρχιερεύς καί πάλιν ἄρχεται ἀναγινώσκων τό Ἱερόν Εὐαγγέλιον. Τό αὐτό ποιοῦσι καί οἱ ἕτεροι παριστάμενοι Ἀρχιερεῖς, Ἱερεῖς καί Διάκονοι κατά σειράν, ὡς καί κατά τήν προτεραίαν. Τήν ἀνάγνωσιν τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου συνεχί­ζουν οἱ κοσμή­τορες καί διακονηταί παρασκευῆς τοῦ Ἁγίου Μύρου, μέχρις τῆς ἐνάρξεως τῆς ἀκολουθίας τοῦ Μυστηρίου τοῦ Ἁγίου Εὐχελαίου.

Ε΄

ΚΑΘΑΓΙΑΣΜΟΣ

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΥΡΟΥ

Τῌ ΑΓΙᾼ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛῌ ΠΕΜΠΤῌ

Τήν πρωΐαν τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Πέμπτης, ἀναγινω­σκομένων, ὡς εἴθισται, τῶν Ὡρῶν, εἰς τό Καθολικόν τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, ὁ προεξάρχων Ἀρχιερεύς μετά τῶν συμπαρι­σταμένων Ἀρχιερέων λαμβάνει «καιρόν» καί ἐνδύεται ἅπασαν τήν ἀρχιερατικήν αὐτοῦ στολήν. Εἰ ἡ ἔνδυσις θά γίνη ἐπισήμως ἐνώπιον τοῦ λαοῦ ἐν τῷ μέσῳ τοῦ Ναοῦ, ὁ χορός ψάλλει τόν ὕμνον «Ἄνωθεν οἱ προφῆται...».

Μετά τό πέρας τῆς Θ΄ Ὥρας γίνεται ἀπόλυσις, ὡς εἴθισται καί εὐθύς σχηματίζεται λιτανευτική πομπή κατά τήν Μοναστηριακήν τάξιν, προηγουμένου τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, τῶν Ἑξαπτερύγων, τῶν ταλάντων καί μοναχῶν θυμιαζόντων διά κατζίου. Εἶτα κατά σειράν ἀκολουθοῦν ἡ Γερόντισσα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς μετά τῆς συνοδείας αὐτῆς, ὁ χορός τῶν ψαλτῶν, οἱ Διάκονοι μετά θυμιατηρίων καί τρικηρίων, οἱ Ἱερεῖς κατά τήν τάξιν τῆς λιτανείας εἰς δύο στίχους, εἶτα οἱ Ἀρχιερεῖς ἐπίσης εἰς δύο στίχους καί ἐν τέλει ὁ προεξάρχων Ἀρχιερεύς ἤ ὁ ὑπ’ αὐτοῦ ὁρισθείς καί ἐν συνεχείᾳ ἀκολουθεῖ ἐν τάξει ὁ πιστός λαός.

Κατά τήν λιτανευτικήν πομπήν ὁ χορός ψάλλει τά ἀκό­λουθα τροπάρια τοῦ ἑσπερινοῦ τῆς ἑορτῆς τῆς Πεντηκοστῆς, κρουομέ­νων ἐν ταὐτῷ τῶν κωδώνων τῆς Μονῆς κατά τήν Μοναστη­ριακήν τάξιν τῆς λιτανείας.

ΣΤΙΧΗΡΑ ΙΔΙΟΜΕΛΑ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

Ἦχος α΄.

Πάντα χορηγεῖ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, βρύει προφητείας, ἱερέας τελειοῖ, ἀγραμμάτους σοφίαν ἐδίδαξεν, ἁλιεῖς θεολό­γους ἀνέδειξεν, ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίας. Ὁμοούσιε καὶ Ὁμόθρονε, τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ, Παράκλητε, δόξα σοι.

Ἦχος β'

Ἐν τοῖς Προφήταις ἀνήγγειλας ἡμῖν ὁδὸν σωτηρίας, καὶ ἐν Ἀποστόλοις ἔλαμψε, Σωτὴρ ἡμῶν, ἡ χάρις τοῦ Πνεύματός σου· σὺ εἶ Θεὸς πρῶτος, σὺ καὶ μετὰ ταῦτα, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας, σὺ εἶ ὁ Θεὸς ἡμῶν.

Ἦχος β'

Ἐν ταῖς αὐλαῖς σου ὑμνήσω σε τὸν Σωτῆρα τοῦ κόσμου, καὶ κλίνας γόνυ προσκυνήσω σου τὴν ἀήττητον δύναμιν, ἐν ἑσπέρᾳ, καὶ πρωΐ, καὶ μεσημβρίᾳ, καὶ ἐν παντὶ καιρῷ εὐλο­γήσω σε Κύριε.

Ἦχος β'

Ἐν ταῖς αὐλαῖς σου Κύριε, οἱ πιστοὶ τὸ γόνυ ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος ὑποκλίναντες, ἀνυμνοῦμέν σε τὸν ἄναρχον Πα­τέρα, καὶ τὸν συνάναρχον Υἱόν, καὶ τὸ συναΐδιον καὶ πανά­γιον Πνεῦμα, τὸ φωτίζον καὶ ἁγιάζον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Φθάσαντες εἰς τό παρεκκλήσιον ὅπου εὑρίσκεται τό προετοιμασθέν πρός καθαγιασμόν Μύρον, εἰσέρχονται οἱ ὁρισθέντες Ἱερεῖς καί παραλαμβάνουν τά μεγάλα δοχεῖα (κρυσταλλίνους ἀμφορεῖς) ἐνῶ εἰς ἕκαστον Ἀρχιερέα παρα­δίδεται ὑπό τοῦ Ἄρχοντος μυρεψοῦ μία μικρά φιάλη πεπλη­ρωμένη ἐκ τοῦ προετοιμασθέντος πρός ἁγιασμόν Μύρου. Εἰς τόν δεύτερον τῇ τάξει Ἀρχιερέα παραδίδεται ὑπό τοῦ τελε­τάρχου Μυροθήκη πεπληρωμένη παλαιοῦ Ἁγίου Μύρου. Εἰς τόν προεξάρχοντα ἀρχιερέα παραδίδεται μικρά Μυροθήκη πεπληρωμένη ἐκ τοῦ προετοιμασθέντος πρός ἁγιασμόν Μύρου.

Παραλαβόντες οἱ Ἱερεῖς καί οἱ Ἀρχιερεῖς τάς φιάλας μέ τό πρός καθαγιασμόν Μύρον, ἐπανέρχονται λιτανευτικῶς εἰς τό Καθολικόν, ὅπου εἰσελθόντες οἱ μέν Ἱερεῖς τοποθετοῦν τάς μεγάλας φιάλας ἐνὠπιον τοῦ εἰκονοστασίου ἐπί προευ­τρεπισθέντων τραπεζιδίων, οἱ δέ ἀρχιερεῖς εἰσερχόμενοι διά τῆς Ὡραίας Πύλης εἰς τό Ἱερόν Βῆμα, ἀποθέτουν τάς μικράς φιάλας ἐπί προευτρεπισθείσης τραπέζης, ὄπισθεν τῆς Ἁγίας Τραπέζης, ὁ δέ προεξάρχων καί ὁ δεύτερος τῇ τάξει Ἀρχιερεῖς ἀποθέτουν τάς μυροθήκας εἰς τήν Ἱεράν Πρόθεσιν ἑκατέρω­θεν τῶν προετοιμασθέντων τιμίων Δώρων, τήν μέν μέ τό παλαιόν Ἅγιον Μύρον δεξιᾷ, τήν δέ μέ τό πρός ἁγιασμόν Μύρον ἀριστερᾷ.

Εἶτα ἐξελθόντες οἱ Ἀρχιερεῖς τοῦ Ἱεροῦ Βήματος καί τάς οἰκείας θέσεις καταλαβόντες, ἄρχεται ἡ Θεία Λειτουργία τοῦ Ἁγίου Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, καθ’ ἥν ὁ προεξάρχων Ἀρχιε­ρεύς ἤ ὁ ταχθείς ὑπ’ αὐτοῦ Ἀρχιερεύς ἤ Ἱερεύς ἀναγινώσκει τόν «προοιμιακόν» ψαλμόν.

Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

Κατά τήν Μεγάλην Εἴσοδον, εἰσοδεύονται καί ἅπασαι αἱ φιάλαι μέ τό πρός καθαγιασμόν Μύρον καί ἡ Μυροθἠκη μέ τό παλαιόν Ἅγιον Μύρον κατά τήν ἀκόλουθον τάξιν. Οἱ Ἱερεῖς παραλαμβάνουν τάς πρό τοῦ Εἰκονοστασίου φιάλας μέ τό πρός καθαγιασμόν Μύρον καί διελθόντες διά τοῦ Ἱεροῦ Βή­ματος ἐξέρχονται ἐκ τῆς βορείας πύλης, ἀναμένοντες τήν λι­τανευτικήν πομπήν. Εἶτα οἱ Ἀρχιερεῖς, ἐάν δέν ἐπαρκεῖ ὀ ἀριθμός τῶν Ἱερέων διά τήν μεταφοράν τῶν φιαλῶν, παρα­λαμβάνουν τάς μικράς φιάλας ἐκ τῆς τραπέζης ὄπισθεν τῆς Ἁγίας Τραπέζης, καί συμμετέχουν εἰς τήν λιτανευτικήν πομ­πήν τῆς Μεγάλης Εἰσόδου. Εἶτα ὁ προεξάρχων Ἀρχιερεύς πα­ραδίδει τήν Μυροθήκην μέ τό παλαιόν Ἅγιον Μύρον εἰς τόν πρῶτον μετ’ αὐτόν τῇ τάξει Ἀρχιερέα, ὅστις καί προηγεῖται πάντων κατά τήν Μεγάλην Εἴσοδον, τήν δέ φιάλην μέ τό πρός καθαγιασμόν Μύρον εἰς τά ἀριστερά τῆς προθέσεως παραδίδει εἰς τόν ἑπόμενον τῇ τάξει Ἀρχιερέα, ὅστις ἀκο­λουθεῖ τόν πρῶτον Ἀρχιερέα. Εἶτα ἀκολουθοῦν οἱ ἄλλοι Ἀρχιερεῖς καί Ἱερεῖς κρατοῦντες τάς ὑπολοίπους φιάλας μέ τό πρός καθαγιασμόν Μύρον καί ἐν τέλει ἕπονται οἱ φέ­ροντες τά Τίμια Δῶρα Ἱερεῖς. Ἐνώπιον τῆς Ὡραίας Πύλης προσελθόντες προηγεῖται ὁ Ἀρχιερεύς ὁ κρατῶν τό παλαιόν Ἅγιον Μύρον, τό ὁποῖον θυμιάσας ὁ προεξάρχων Ἀρχιε­ρεύς παραλαμβάνει ἐκ τῶν χειρῶν τοῦ φέροντος αὐτό Ἀρχιε­ρέως, ἀσπάζεται αὐτό καί ἀποθέτει ἐπί τῆς Ἁγίας Τραπέζης εἰς τό δεξιόν μέρος τοῦ ἀντιμηνσίου, ἄνευ ἐκφωνήσεως τινος. Εἶτα προσέρχεται ἐνώπιον τοῦ προεξάρχοντος Ἀρχιερέως ὁ ἑπό­μενος τῇ τάξει Ἀρχιερεύς κρατῶν τήν Μυροθήκην μέ τό πρός καθαγιασμόν Μύρον καί πέριξ αὐτοῦ κύκλῳ οἱ ὑπόλοιποι Ἀρχιερεῖς καί οἱ Ἱερεῖς κρατοῦντες τάς φιάλας μέ τό πρός καθαγιασμόν Μύρον. Τότε ὁ προεξάρχων Ἀρχιερεύς θυμιά­σας, εὐλογεῖ τήν μυροθήκην καί τάς φιάλας, λέγων ἐκφώνως·

Εἰς τό Ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν.

Εἶτα παραλαμβάνει τήν Μυροθήκην ἐκ τῶν χειρῶν τοῦ Ἀρχιερέως καί ἀσπασάμενος αὐτήν, ἀποθέτει ἐπί τῆς Ἁγίας Τραπέζης εἰς τά ἀριστερά τοῦ ἀντιμηνσίου. Καί οἱ ὑπόλοιποι Ἀρχιερεῖς καί Ἱερεῖς εἰσάγουσι τάς φιάλας εἰς τό Ἱερόν Βῆμα καί ἀποθέτουν πέριξ τῆς Ἁγίας Τραπέζης. Εἶτα γίνεται ἡ ὑποδοχή τῶν Τιμίων Δώρων κατά τήν εἰθισμένην τάξιν καί συνεχίζεται ἡ τέλεσις τῆς Θείας Λειτουργίας.

Μετά τήν εὐλόγησιν καί τήν μετουσίωσιν τῶν Τιμίων Δώρων, τοῦ προεξάρχοντος Ἀρχιερέως ἐκφωνήσαντος τό «Καί ἔσται τά ἐλέη τοῦ Μεγάλου Θεοῦ...», ὁ Διάκονος ἤ ὁ νεώτερος τῶν Ἱερέων ἐκφωνεῖ: Πρόσχωμεν.

Εὐθύς ὁ προεξάρχων Ἀρχιερεύς ἀποκαλύπτει τήν Μυρο­θήκην, μέ τό πρός καθαγιασμόν Μύρον, εὐλογεῖ αὐτήν τρίς, λέγων ἐκφὠνως εἰς ἑκάστην εὐλόγησιν·

Εἰς τό Ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν. (τρίς).

Εἶτα ὁμοίως ποιεῖ καί εἰς ἑκάστην φιάλην μέ τό πρός καθαγιασμόν Μύρον, ἤτοι εὐλογεῖ αὐτήν τρίς, λέγων ἐκφὠνως εἰς ἑκάστην εὐλόγησιν·

Εἰς τό Ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν. (τρίς).

Ἐνῶ ὁ προεξάρχων Ἀρχιερεύς ἀποκαλύπτει καί εύλογεῖ τρίς ἐκάστην φιάλην μέ τό πρός καθαγιασμόν Μύρον, οἱ ἄλ­λοι ἀρχιερεῖς ψάλλουν τά ἀκόλουθα τροπάρια τῆς Πεντηκο­στῆς.

Ἀπολυτίκιον τῆς Πεντηκοστῆς. Ἦχος πλ.δ΄.

Εὐλογητός εἶ, Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, ὁ πανσό­φους τούς ἁλιεῖς ἀναδείξας, καταπέμψας αὐτοῖς τό Πνεῦμα τό ἅγιον, καί δι’ αὐτῶν τήν οἰκουμέ­νην σαγηνεύσας, φιλάνθρωπε, δόξα σοι.

Κοντάκιον τῆς Πεντηκοστῆς. Ἦχος πλ.δ΄.

Ὅτε καταβάς τάς γλώσσας συνέχεε, διεμέρι­ζεν ἔθνη ὁ Ὕψιστος· ὅτε τοῦ πυρός τάς γλώσσας διένειμεν, εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσε, καί συμ­φώνως δοξάζομεν τό πανάγιον Πνεῦμα.

Τροπάριον τῆς Πεντηκοστῆς. Ἦχος α΄.

Πάντα χορηγεῖ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, βρύει προφη­τείας, ἱερέας τελειοῖ, ἀγραμμάτους σοφίαν ἐδίδαξεν, ἁλιεῖς θεολό­γους ἀνέδειξεν, ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίας. Ὁμοούσιε καὶ Ὁμόθρονε, τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ, Παράκλητε, δόξα σοι.

Ὁ Προεξάρχων Ἀρχιερεύς σφραγίζει ἐκ δευτέρου πάντα τά δοχεῖα μέ τό πρός καθαγιασμόν Μύρον καί εὐλογεῖ ἕνα ἕκαστον τρίς, λέγων ἐκφὠνως εἰς ἑκάστην εὐλόγησιν·

Εἰς τό Ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν. (τρίς).

Συμπληρωθείσης τῆς σφραγίσεως καί εὐλογίας ἁπάντων τῶν δοχείων, ὁ Διάκονος ἤ ὁ νεώτερος τῶν Ἱερέων, ἀπαγγέ­λει, μεγάλῃ τῇ φωνῇ τόν ψαλμικόν στῖχον·

Ἰδού δή τί καλόν, ἤ τί τερπνόν, ἀλλ’ ἤ τό κατοικεῖν ἀδελφούς ἐπί τό αὐτό.

Ὁ προεξάρχων Ἀρχιερεύς λέγει ἐκφώνως καί ἐμμελῶς.

Ἡ Χάρις τοῦ Ἀνάρχου Πατρός εἴη καθαγιάζουσα τόδε τό Ἅγιον Μύρον.

Εἶτα ὁ Διάκονος ἤ ἕτερος τῶν Ἱερέων, ἀπαγγέ­λει ὁμοίως, μεγάλῃ τῇ φωνῇ τόν ψαλμικόν στῖχον·

Ὡς μύρον ἐπί κεφαλῆς, τό καταβαῖνον ἐπί πώγωνα, τόν πώγωνα τοῦ Ἀαρών.

Ὁ προεξάρχων Ἀρχιερεύς λέγει ἐκφώνως καί ἐμμελῶς.

Ἡ Χάρις τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ εἴη μετά σοῦ, Μύρον Ἅγιον.

Εἶτα ὁ Διάκονος ἤ ἕτερος τῶν Ἱερέων, ἀπαγγέ­λει ὁμοίως, μεγάλῃ τῇ φωνῇ τόν ψαλμικόν στῖχον·

Τό καταβαῖνον ἐπί τήν ὤαν τοῦ ἐνδύματος αὐτοῦ, ὡς δρόσος Ἀερμών, ἡ καταβαίνουσα ἐπί τά ὄρη Σιών.

Εἶτα πάλιν ὁ προεξάρχων Ἀρχιερεύς λέγει ἐκφώνως καί ἐμμελῶς.

Ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου καί Τελεταρχικοῦ Πνεύμα­τος εἴη μετά σοῦ, Μύρον Ἅγιον.

Εἶτα ὁ Διάκονος ἤ ὁ νεώτερος τῶν Ἱερέων· Πρόσχωμεν.

Ἕτερος Διάκονος ἤ Ἱερεύς·

Ἔτι καί ἔτι κλίναντες τά γόνατα τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.

Ὁ χορός· Σοί Κύριε·

Καί εὐθύς ὁ προεξάρχων Ἀρχιερεύς καί οἱ συμπαριστάμενοι Ἀρχιερεῖς κλίναντες τά γόνατα ἀναγινώσκουσι μυστικῶς τήν ἀκόλουθον εὐχήν, ἐνῶ οἱ ἐν τῷ Ἱερῷ Βήματι Ἱερεῖς ψάλλουν τό «Κύριε ἐλέησον» εἰς ἦχον Β΄ τό εἰς χειροτονίαν ψαλλό­μενον.

ΕΥΧΗ ΚΑΘΑΓΙΑΣΜΟΥ

Κύριε τοῦ ἐλέους, καί Πατήρ τῶν φώ­των, παρ’ οὗ πᾶσα δόσις ἀγαθή, καί πᾶν δώρημα τέλειον δίδοται, παράσχου ἡμῖν τοῖς ἀναξίοις χάριν, εἰς τήν διακονίαν τοῦ μεγἀλου τούτου καί ζωοποιοῦ Μυστηρίου, ὡς ἔδωκας Μωϋσεῖ τῷ πιστῷ σου θερά­ποντι, καί τῷ δούλῳ σου Σαμουήλ, καί τοῖς Ἁγίοις σου Ἀποστόλοις, καί κατάπεμψον τό Πανάγιόν σου Πνεῦμα ἐπί τοῦτο τό Μύρον. Ποίησον αὐτό χρίσμα βασιλικόν, χρίσμα πνευματικόν, ζωῆς φυλακτήριον, ἁγιαστι­κόν ψυχῶν καί σωμάτων, ἔλαιον ἀγαλλιά­σεως, τό προοδεῦσαν μέν ἐν Νόμῳ, ἐκλάμ­ψαν δέ ἐν Καινῇ Διαθήκῃ· ἐν ᾧ ἔχρισαν Ἱερεῖς τε καί Ἀρχιερεῖς, Προφήτας καί πάντας τούς διά λουτροῦ παλιγγενεσίας ὑπ’ αὐτῶν καί τῶν καθεξῆς Ἐπισκόπων καί Πρεσβυτέρων, ἀναγεννηθέντας ἕως τῆς σήμερον. Ναί, Δέσποτα Θεέ Παντοκράτορ, ἀνάδειξον αὐτό, τῇ ἐπιφοιτήσει τοῦ Ἁγίου καί προσκυνητοῦ σου Πνεύματος, ἔνδυμα ἀφθαρσίας, καί σφραγίδα τελειοποιόν, ἐν­τυποῦσαν τοῖς τό θεῖόν σου λουτρόν δεχο­μένοις, τήν θείαν σου ὀνομασίαν, καί τοῦ Μονογενοῦς σου Υἱοῦ, καί τοῦ Ἁγίου Πνεύ­ματος· εἰς τό εἶναι αὐτούς ἐνώπιόν σου γνωστούς, οἰκείους καί πολίτας, δού­λους σούς καί παιδίσκας, ἡγιασμένους ψυχῇ τε καί σώματι, ἀπηλλαγμένους πάσης κακίας, καί πάσης ἁμαρτίας λελυτρωμέ­νους, τῇ περιβολῇ τοῦ ἐνδύματος τῆς ἀχράντους σου δόξης ἐπιγινώσκεσθαι, διά τῆς ἁγίας ταύτης σημειώσεως, ὑπό τῶν Ἁγίων Ἀγγέ­λων καί Ἀρχαγγέλων, καί ὑπό πάσης ἐπου­ρανίου Δυνάμεως, καί φοβε­ρούς πᾶσιν ὑπάρχειν τοῖς πονηροῖς καί ἀκαθάρτοις δαί­μοσιν· ἵνα ὦσι λαός περιού­σιος, βασί­λειον ἱεράτευμα, ἔθνος ἅγιον, ἐσφραγι­σμέ­νοι διά τοῦ ἀχράντου σου Μυ­στηρίου τού­του, καί τόν Χριστόν σου ἐν ταῖς καρ­δίαις αὑτῶν φέρωσιν, εἰς κατοικη­τήριον σοῦ τοῦ Θεοῦ καί Πατρός ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι.

Εἶτα ἐκφώνως·

Ὅτι ἅγιος εἶ ὁ Θεός ἡμῶν, καί ἐν Ἁγίοις ἐπαναπαύῃ, καί σοί τήν δόξαν ἀναπέμπομεν, τῷ Πατρί, καί τῷ Υἱῷ, καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καί ἀεί, καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ὁ Χορός· Ἀμήν.

Ὁ προεξάρχων Ἀρχιερεύς·

Εἰρήνη πᾶσι.

Ὁ Διάκονος ἤ ὁ νεώτερος Ἱερεύς·

Τάς κεφαλάς ἡμῶν τῷ Κυρίῳ κλίνωμεν.

Ὁ χορός· Σοί Κύριε·

Καί ὁ προεξάρχων Ἀρχιερεύς ἐκφώνως τήν εὐχήν, ἐν ᾧ οἱ λοιποί Ἀρχιερεῖς ὑποψάλλουν τό «Κύριε ἐλέησον», ὅσον νά ἀκούεται, ὡς πρωθύστερον ἔψαλον οἱ Ἱερεῖς.

Σοί τῷ Θεῷ τῶν ὅλων καί Βασιλεῖ, τόν αὐχένα τῆς καρδίας εὐχαριστοῦντες ἐκλί­ναμεν, ἀνθ’ ὧν, εἰ καί ἀναξίους ὄντας, ἡμᾶς διακόνους γενέσθαι τῶν θείων σου τούτων κατηξίωσας Μυστηρίων· καί τόν ἔλεον κη­ρύττομεν, ὅν ἐφ’ ἡμᾶς πλουσίως ἐξέχεας, δέξασθαι τόν ἁγιασμόν παρά σοῦ, ὡς μύρον ἐπί κεφαλῆς ἱκετεύομεν· διότι Μύρον ἐκκε­νωθέν, ὄνομα τῷ μονογενεῖ σου Υἱῷ, Χρι­στῷ τῷ Θεῷ ἡμῶν, ἐν ᾧ σύμπας ὁ κόσμος εὐωδιάζεται, ὅσος ὁρατός, καί ὅσος ἀόρατος.

Εἶτα ὁ προεξάρχων Ἀρχιερεύς γεγονωτέρᾳ τῇ φωνῇ·

Σύ γάρ προσκυνητός ὑπάρχεις καί δε­δοξασμένος, καί σοί τήν δόξαν καί προσκύ­νησιν ἀναπέμπομεν, τῷ Πατρί, καί τῷ Υἱῷ, καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καί ἀεί, καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ὁ Χορός· Ἀμήν.

Καί εὐθύς ὁ προεξάρχων Ἀρχιερεύς σφρα­γίζει τρίς ἕνα ἕκαστον δοχεῖον περιέχον τό προ­ετοιμασθέν Μύρον, εὐλογῶν διά τῆς δεξιᾶς αὐ­τοῦ, λέγων ἐκφώ­νως ἐπί ἕνα ἕκαστον δοχεῖον·

Εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν. (τρίς).

Καί εὐλογήσας ἅπαντα τά δοχεῖα τοῦ Ἁγίου Μύρου, καλύπτει αὐτά.

Εἶτα ὁ προεξάρχων Ἀρχιερεύς εὐλογεῖ τόν λαόν διά ἀνημμένου τρικηρίου, ἐνῶ ὁ χορός ψάλλει

Εἰς πολλά ἔτη Δέσποτα.

Οὕτω πέρας λαμβάνει ὁ Καθαγιασμός τοῦ Ἁγίου Μύρου καί συνεχίζεται ἡ Θεία Λειτουργία, κλειομένης τῆς Ὡραίας Πύλης καί τοῦ Διακόνου ἐξερχομένου εἰς τόν σολέα καί ἐκφωνοῦντος

Πάντων τῶν Ἁγίων μνημονεύσαντες...

Μετά τό «Εἴη τό ὄνομα Κυρίου» γίνεται λιτανευτι­κή πομπή καί μεταφέρεται τό καθαγιασθέν Ἅγιον Μύ­ρον εἰς τό Μυροφυλάκιον, ἔνθα γίνεται καί ἡ Ἀπό­λυσις διά τοῦ

«Ὁ ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν οὐρανόθεν κατα­πέμψας τό Πανάγιον Πνεῦμα, ἐπί τούς Ἁγίους Αὐτοῦ Μαθητάς καί Ἀποστόλους, Χριστός ὁ ἀληθινός Θεός ἡμῶν ...».

Εἰ δέ βούλει ὁ προεξάρχων Ἀρχιερεύς γίνεται ἡ ἀπό­λυσις εἰς τό Καθολικόν καί εὐθύς μετά τήν ἀπόλυσιν μεταφέρεται τό καθαγιασθέν Ἅγιον Μύρον ὑπό τῶν λοιπῶν Ἀρχιερέων καί Κληρικῶν ἐν λιτανευτικῇ πομπῇ εἰς τό Μυροφυλάκιον κατά τήν ἀκόλουθον τάξιν.

Προηγεῖται ὁ Τίμιος Σταυρός μετά τῶν Ἑξαπτε­ρύγων, τῶν ταλάντων καί μοναχῶν θυμιαζόντων διά κατζίου. Εἶτα κατά σειράν ἀκολουθοῦν ἡ Γερόντισσα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς μετά τῆς συνοδείας αὐτῆς, ὁ χορός τῶν ψαλτῶν, οἱ Διάκονοι μετά θυμιατηρίων καί τρι­κηρίων, οἱ Ἱερεῖς κατά τήν τάξιν τῆς λιτανείας εἰς δύο στίχους, κρατοῦντες τάς μεγάλας κρυσταλλίνους φι­άλας μέ τό καθαγιασθέν Ἅγιον Μύρον, εἶτα οἱ Ἀρχιε­ρεῖς ἐπίσης εἰς δύο στίχους, κρατοῦντες τάς μικράς κρυσταλλίνους φιάλας μέ τό καθαγιασθέν Ἅγιον Μύ­ρον καί ἐν τέλει ὁ προεξάρχων Ἀρχιερεύς ἤ ὁ ὑπ’ αὐ­τοῦ ὁρισθείς κρατῶν τό Μυροδοχεῖον μέ τό καθαγια­σθέν Ἅγιον Μύρον καί ἐν συνεχείᾳ ἀκολουθεῖ ἐν τάξει ὁ πιστός λαός.

Κατά τήν λιτανευτικήν πομπήν ὁ χορός ψάλλει τόν ΜΔ΄ ψαλμόν, κρουομέ­νων ἐν ταὐτῷ τῶν κωδώ­νων τῆς Μονῆς κατά τήν Μοναστη­ριακήν τάξιν τῆς λιτανείας.

Ψαλμός ΜΔ΄ (44).

Ψαλλόμενος εἰς Ἦχον πλ.δ΄.

ΕΞΗΡΕΥΞΑΤΟ ἡ καρδία μου λόγον ἀγαθόν. Ἀλληλούϊα.

2. Λέγω ἐγὼ τὰ ἔργα μου τῷ βασιλεῖ, ἡ γλῶσσά μου κάλαμος γραμματέως ὀξυγράφου. Ἀλληλούϊα.

3. Ὡραῖος κάλλει παρὰ τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώ­πων, ἐξεχύθη χάρις ἐν χείλεσί σου· διὰ τοῦτο εὐλόγη­σέ σε ὁ Θεὸς εἰς τὸν αἰῶνα. Ἀλληλούϊα.

4. Περίζωσαι τὴν ρομφαίαν σου ἐπὶ τὸν μηρόν σου, δυνατέ, τῇ ὡραιότητί σου καὶ τῷ κάλλει σου. Ἀλληλούϊα.

5. Καὶ ἔντεινον καὶ κατευοδοῦ καὶ βασίλευε ἕνε­κεν ἀληθείας καὶ πρᾳότητος καὶ δικαιοσύνης, καὶ ὁδηγήσει σε θαυμαστῶς ἡ δεξιά σου. Ἀλληλούϊα.

6. Τὰ βέλη σου ἠκονημένα, δυνατέ, λαοὶ ὑποκάτω σου πεσοῦνται, ἐν καρδίᾳ τῶν ἐχθρῶν τοῦ βασιλέως. Ἀλληλούϊα.

7. Ὁ θρόνος σου, ὁ Θεός, εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶ­νος, ράβδος εὐθύτητος ἡ ῥάβδος τῆς βασιλείας σου. Ἀλληλούϊα.

8. Ἠγάπησας δικαιοσύνην καὶ ἐμίσησας ἀνομίαν. Ἀλληλούϊα.

9. Διὰ τοῦτο ἔχρισέ σε ὁ Θεὸς ὁ Θεός σου ἔλαιον ἀγαλλιάσεως παρὰ τοὺς μετόχους σου. Ἀλληλούϊα.

10. Σμύρνα καὶ στακτὴ καὶ κασσία ἀπὸ τῶν ἱμα­τίων σου ἀπὸ βάρεων ἐλεφαντίνων, ἐξ ὧν εὔφρανάν σε· θυγατέρας βασιλέων ἐν τῇ τιμῇ σου. Ἀλληλούϊα.

11. Παρέστη ἡ βασίλισσα ἐκ δεξιῶν σου ἐν ἱμα­τισμῷ διαχρύσῳ περιβεβλημένη, πεποικιλμένη. Ἀλλη­λούϊα.

12. Ἄκουσον, θύγατερ, καὶ ἴδε καὶ κλῖνον τὸ οὖς σου καὶ ἐπιλάθου τοῦ λαοῦ σου καὶ τοῦ οἴκου τοῦ πατρός σου. Ἀλληλούϊα.

13. Καὶ ἐπιθυμήσει ὁ βασιλεὺς τοῦ κάλλους σου, ὅτι αὐτός ἐστι Κύριός σου, καὶ προσκυνήσεις αὐτῷ. Ἀλληλούϊα.

14. Καὶ θυγάτηρ Τύρου ἐν δώροις· τὸ πρόσωπόν σου λιτανεύσουσιν οἱ πλούσιοι τοῦ λαοῦ. Ἀλληλούϊα.

15. Πᾶσα ἡ δόξα τῆς θυγατρὸς τοῦ βασιλέως ἔσωθεν, ἐν κροσσωτοῖς χρυσοῖς περιβεβλημένη, πε­ποικιλμένη. Ἀλληλούϊα.

16. Ἀπενεχθήσονται τῷ βασιλεῖ παρθένοι ὀπίσω αὐτῆς, αἱ πλησίον αὐτῆς ἀπενεχθήσονταί σοι. Ἀλλη­λούϊα.

17. Ἀπενεχθήσονται ἐν εὐφροσύνῃ καὶ ἀγαλλιά­σει, ἀχθήσονται εἰς ναὸν βασιλέως. Ἀλληλούϊα.

18. Ἀντὶ τῶν πατέρων σου ἐγενήθησαν υἱοί σου· καταστήσεις αὐτοὺς ἄρχοντας ἐπὶ πᾶσαν τὴν γῆν. Ἀλληλούϊα.

19. Μνησθήσομαι τοῦ ὀνόματός σου ἐν πάσῃ γενεᾷ καὶ γενεᾷ. Ἀλληλούϊα.

20. Διὰ τοῦτο λαοὶ ἐξομολογήσονταί σοι εἰς τὸν αἰῶνα καὶ εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος. Ἀλληλούϊα.

Ἀφιχθείσης τῆς λιτανευτικῆς πομπῆς εἰς τό Μυ­ροφυλάκιον, οἱ Ἀρχιερεῖς καί οἱ Ἱερεῖς οἱ φέροντες τάς φιάλας μέ τό καθαγιασθέν Ἅγιον Μύρον ἀποθέ­τουν αὐτάς ἐν ἀσφαλείᾳ εἰς τό Μυροφυλάκιον καί σφραγίσαντες αὐτό, ἀπέρχονται ἐπανερχόμενοι εἰς τό Καθολικόν τῆς Ἱερᾶς Μονῆς ἔνθα γίνεται μικρά ἀπόλυσις καί αἱ δέουσαι προσφωνήσεις, εἰ δέῃ τῷ προεξάρχοντι Ἀρχιερεῖ.

Εἶτα γίνεται ἡ διανομή τοῦ ἀντιδώρου καί τῶν προετοιμασμένων «εὐλογιῶν» ὡς ἐνθύμιον τελέσεως τοῦ καθαγιασμοῦ τοῦ Ἁγίου Μύρου.

ΤΕΛΟΣ

ΤΟΥ ΚΑΘΑΓΙΑΣΜΟΥ

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΥΡΟΥ ΕΝ ΕΤΕΙ 2019