ΜΗ ΚΡΙΝΕΤΕ ΙΝΑ ΜΗ ΚΡΙΘΗΤΕ
ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙΣ ΠΟΣΕΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΕΧΕΙΣ?ΠΩΣ ΤΟΛΜΑΣ ΛΟΙΠΟΝ ΝΑ ΚΑΤΑΚΡΙΝΕΙΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ?
ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΤΟΥ ΡΟΣΤΩΦ
Λύτρωσι από τις αμαρτίες σου ποτέ δεν θα βρης, όσο δεν εφαρμόζεις την εντολή και την προειδοποίηση του Κυρίου: "Μη κρίνετε ίνα μη κριθήτε- εν ω γαρ κρίματι κρίνετε κριθήσεσθε, και εν ω μετρώ μετρείτε μετρηθήσεται υμίν" (Ματθ. 7. 1-2}.
ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΤΟΥ ΡΟΣΤΩΦ
Λύτρωσι από τις αμαρτίες σου ποτέ δεν θα βρης, όσο δεν εφαρμόζεις την εντολή και την προειδοποίηση του Κυρίου: "Μη κρίνετε ίνα μη κριθήτε- εν ω γαρ κρίματι κρίνετε κριθήσεσθε, και εν ω μετρώ μετρείτε μετρηθήσεται υμίν" (Ματθ. 7. 1-2}.
Ποτέ να μην κρίνης, Γιατί ένας είναι μόνο ο Κριτής, πού θα κρίνη ζώντας
και νεκρούς. Κοίτα μόνο τον εαυτό σου και τα έργα σου, για τα οποία θα
κριθής. Δεν βλέπεις πόσες αμαρτίες έχεις; Πώς τολμάς λοιπόν να
κατακρίνης τον άλλον;
Μην κρίνης αν δεν θέλης να κατακριθής. Μην κρίνης, Γιατί είσαι κι εσύ ένοχος της ίδιας αμαρτίας. "Αναπολόγητος ει, ω άνθρωπε, πάς ο κρίνων εν ω γαρ κρίνεις τον έτερον, σεαυτόν κατακρίνεις τα γαρ αυτά πράσσεις ο κρίνων" (Ρωμ. 2. 1).
Ερεύνησε και καλλιέργησε τον εαυτό σου, και μην ασχολείσαι με τα ξένα αμαρτήματα. Δεν θα δώσης λόγο στον Θεό γι΄ αυτά, αλλά για τα δικά σου. Σου ζήτησε κανείς να παρατηρής και να καταγραφής τις αμαρτίες των ανθρώπων; Αντίθετα, έχεις υποχρέωσι να παρακολουθής τη δική σου πνευματική πορεία: Ευαρεστείς τον Κύριο; Εκτελείς τις εντολές Του; Ακολουθείς τα ίχνη Του; Μιμείσαι τη ζωή των αγίων;
Είναι κάθε πράξις, κάθε λόγος, κάθε σκέψις σου αρεστά στον Θεό;
Ποιος, αλήθεια, είναι απαλλαγμένος από την αμαρτία;
Ποιος θα βρεθή ανένοχος; Μήπως εσύ; Προφήτης του Θεού ήταν ο βασιλιάς Δαβίδ, κι όμως έ6οησε: "Εν ανομίαις συνελήφθην και εν αμαρτίαις εκίσσησε με η μήτηρ μου" (Ψαλμ. 50. 7). Ο ένας είναι ένοχος σε τούτο, ο άλλος σ' εκείνο. Ο ένας στο μεγάλο, ο άλλος στο μικρότερο. Όλοι αμαρτωλοί, όλοι ένοχοι, όλοι άνομοι, όλοι αναπολόγητοι. Όλοι έχουμε ανάγκη από το έλεος του Θεού, όλοι ελπίζουμε στη φιλανθρωπία Του. Διότι "ου δικαιωθήσεται ενώπιον του Κυρίου πας ζων" (Ψαλμ. 142. 2).
Γι΄ αυτό μην κατακρίνης αυτούς πού σφάλλουν. Μη σφετερίζεσαι το έργο του Θεού. Μη γίνεσαι αντίπαλος του Κυρίου, αρπάζοντας το αξίωμα πού κράτησε για τον εαυτό Του. Και με τα ίδια σου τα μάπα αν δης κάποιον να αμαρτάνη, μην τον καταδικάσης, μην τον κακολογήσης, μην τον διασύρης, μην τον εξουθένωσης. Καταδίκασε τον διάβολο πού τον εξαπάτησε και τον έριξε στην αμαρτία. Αν όμως καταδικάσης τον αδελφό σου, θα επιβεβαίωσης τον μεγάλο και άλογο εγωισμό σου.
Και πρόσεξε, γιατί θα πέσης κι εσύ στο ίδιο αμάρτημα. Κατά κανόνα, όποιος κρίνει τον άλλον για κάτι, πέφτει κατόπιν στο ίδιο. Κάλυψε λοιπόν σπλαχνικά με τη σιωπή το σφάλμα του αδελφού σου. Κι αν μπορής διόρθωσε τον με αγάπη και ταπείνωσι. Αν δεν μπορής, μείνε στη σιωπή σου και καταδίκασε τον εαυτό σου για τα δικά σου αμαρτήματα. Σου αρκούν αυτά.
"Τι βλέπεις το κάρφος το εν τω οφθαλμό του αδελφού σου, την δε εν τω σω οφθαλμό δοκόν ου κατανοείς;" (Ματθ. 7. 3). Τα μάπα σου πέφτουν πάντα στα ξένα αμαρτήματα και όχι στα δικά σου. Είσαι τυφλός όπως ο Φαρισαϊος, πού έλεγε: "Ο Θεός, ευχαριστώ σοι οτι ουκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων, αρπαγές, άδικοι, μοιχοί, ή και ως ούτος ο τελώνης" (Λουκ. 18. 11). Να Όμως πού δικαιώθηκε ο κατηγορούμενος και καταδικάσθηκε ο κατήγορος.
Σου θυμίζω ένα περιστατικό από το Γεροντικό, και κράτησε το στη μνήμη σου:
Πήγε κάποτε ο αββάς Ισαάκ ο Θηβαίος σε κάποιο μοναστήρι. Εκεί είδε έναν αδελφό να σφάλλη και τον κατέκρινε. Μόλις όμως έφυγε και βγήκε στην έρημο, παρουσιάσθηκε ένας άγγελος Κυρίου, στάθηκε μπροστά στην πόρτα του κελιού του και δεν τον άφηνε να μπη. Εκείνος τότε τον παρακαλούσε να του εξήγηση την αιτία. Και ο άγγελος του αποκρίθηκε: "Ο Θεός με έστειλε να σε ρωτήσω: Που προστάζεις να βάλω τον αδελφό πού έκρινες;" Αμέσως ο αββάς Ισαάκ κατάλαβε το νόημα των λόγων του αγγέλου και του έβαλε μετάνοια λέγοντας: "Αμάρτησα, συγχώρησε με". Ο άγγελος τότε του είπε: "Σήκω, σε συγχώρησε ο Θεός. Και φυλάξου από δω και πέρα, να μην κρίνης κανένα πριν τον κρίνη ο Θεός".
Πνευματικό Αλφάβητο
Η ΔΟΞΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΣΟΥ ΣΤΕΡΕΙ ΤΗΝ ΔΟΞΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Η δόξα των ανθρώπων σου στερεί τη δόξα του Θεού. Μη γλυκαίνεσαι με την τιμή του κόσμου τούτου, για να μην πικραθής ξαφνικά κι αναπάντεχα από την ατίμωσι του κόσμου τούτου. Γιατί, σ' αυτή τη γη, τη δόξα ακολουθεί συνήθως η ατίμωσις.
Μετά την ευδαιμονία έρχεται ή δυστυχία, μετά την ευφροσύνη η θλίψις, μετά τη χαρά ο πόνος, μετά τη ζωή ο θάνατος. Όλα μεταβάλλονται, όλα έρχονται και παρέρχονται, εκτός από τον αιώνιο Θεό και την αιώνια δόξα Του.
Οι Ιουδαίοι τίμησαν και υποδέχθηκαν τον Κύριο σαν βασιλιά, "μετά Βαΐων και κλάδων". Και μετά από λίγο Τον ατίμωσαν, Τον εχλεύασαν, Τον ερράπισαν... Πρώτα γονάτισαν μπροστά Του και Τον προσκύνησαν. Κι έπειτα Τον άρπαξαν και Τον οδήγησαν στον Σταυρό. Τη μια μέρα ζητωκραύγαζαν "ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου!" Και την άλλη παραληρούσαν "σταυρωθήτω!" Αυτοί είναι οι άνθρωποι. Κι αυτή είναι η δόξα της γης.
Όταν ευημερείς οι άνθρωποι σε ήμουν και σε δοξάζουν. Όταν δυστυχήσης σ' εγκαταλείπουν και σ' αποστρέφονται. Όταν όλοι τιμούσαν και θαύμαζαν τον Κύριο, οι απόστολοι ήταν δίπλα Του. Την ώρα του πάθους Του όμως Τον εγκατέλειψαν κι έφυγαν μακριά Του.
Όσο μεγαλύτερη είναι η δόξα τόσο μεγαλύτερος και ο φόβος. Εκείνοι πού ορειβατούν στις επικίνδυνες βουνοκορφές των τιμών, διατρέχουν περισσοτέρους κινδύνους από εκείνους πού βαδίζουν με σιγουριά στις ομαλές πεδιάδες της ασημότητας. Τα ύψη της τιμής διαδέχονται τα βάραθρα της ατιμίας και του ονειδισμού, είτε εδώ από τους ανθρώπους είτε εκεί από ιούς δαίμονες. "Όσα εδόξασεν εαυτήν..., τοσούτον δοτέ αύτη βασανισμόν και πένθος", διατάσσει ο άγγελος της Αποκαλύψεως για την νοητή Βαβυλώνα (Άποκ. 18. 7).
Όσο λοιπόν περισσότερο σε τιμούν, τόσο θεώρησε τον εαυτό σου ανάξιο της τιμής, και κράτησε σταθερά μέσα στην καρδιά σου το φρόνημα της ταπεινώσεως. Θυμήσου τον θάνατο πού τους εξισώνει όλους, πλουσίους και φτωχούς, άρχοντες και υποτακτικούς, ένδοξους και άσημους, σοφούς και μωρούς, ανδρείους και αδυνάτους. Όλοι κλείστηκαν μέσα σ' ένα μικρό μνήμα.
ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΑΠΟΜΟΝΩΘΕΙ ΣΤΟ ΤΑΜΕΙΟ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΤΟΥ, ΟΠΟΥ ΠΡΟΣΕΥΧΕΤΑΙ ΚΑΙ ΔΙΔΑΣΚΕΤΑΙ ΜΥΣΤΙΚΑ
Ανάμεσα στους ανθρώπους υπάρχουν πολλοί που δεν γνωρίζουν ποιο είναι το εσωτερικό έργο του θεοσεβούμενου ανθρώπου και τι θα πει να σκέπτεται κανείς τον Θεό και τίποτα δεν γνωρίζουν για τη νοερά προσευχή αλλά νομίζουν ότι αρκεί να προσεύχεται κανείς μόνο με τις προσευχές εκείνες που βρίσκει στα εκκλησιαστικά βιβλία.
Όμως δεν γνωρίζουν τίποτα για τη μυστική συνομιλία με τον Θεό μέσα στην καρδιά και για την ωφέλεια που προέρχεται από αυτή, και ουδέποτε γεύτηκαν την πνευματική της γλυκύτητα.
Όπως ακριβώς ένας εκ γενετής τυφλός ακούει για το ηλιακό φως χωρίς να ξέρει τι είναι αυτό έτσι και αυτοί έχουν ακούσει μόνο περί νοεράς προσευχής και θεοσέβειας χωρίς να κατανοούν την ουσία της.
Οι άνθρωποι αυτοί από άγνοια δική τους στερούνται πολλά πνευματικά αγαθά και την αγαθοποιό πρόοδο που οδηγεί στην τέλεια ευαρέσκεια ενώπιον του Θεού.
Έτσι για τη νουθεσία των ταπεινών προτείνεται εδώ κάτι σχετικό για την εσωτερική μαθητεία και τη νοερά προσευχή, ώστε όποιος θέλει με τη βοη΄θεια του Θεού να ασχοληθεί με αυτή την πνευματική εργασία, να φωτιστεί και να προοδεύσει στην κατά Χριστόν ζωή.
Η πνευματική μαθητεία του εσωτερικού ανθρώπου βασίζεται περισσότερο στα λόγια του Χριστού. "Εσύ όταν προσεύχεσαι είσελθε στο ταμείο σου και αφού κλείσεις την θύρα σου προσευχήσου στον Πατέρα σου μυστικά".
Η προσευχή υπάρχει σε δύο μορφές: Εσωτερική και εξωτερική. Προσευχή προφορική που γίνεται με τη δική μας προσπάθεια και προσευχή μυστική από την καρδιά. Προσευχή ομαδική και προσευχή μοναχική. Προσευχή τακτική και προσευχή αυτοπροαίρετη.
Η τακτική προσευχή γίνεται προφορικά σύμφωνα με τον εκκλησιαστικό κανόνα. Η ομαδική προσευχή έχει καθορισμένο χρόνο. Μεσονυκτικό, όρθρος ώρες, λειτουργία εσπερινός. Έχει καθορισμένο χρόνο και οι άνθρωποι καλούνται με το χτύπημα της καμπάνας να αποδίδουν καθημερινά ευχές και δεήσεις ως οφειλόμενο χρέος που σε Ουράνιο Βασιλέα.
Όμως η προσευχή που γίνεται μυστικά από μας και αυτοπροαίρετα δεν είναι χρονικά καθορισμένη αλλά ενεργείται πάντοτε μόλις ο άνθρωπος θελήσει μόνο με την κίνηση του πνεύματός του.
Η εκκλησιαστική προσευχή έχαι καθορισμένο αριθμό ψαλμών τροπαρίων κανόνων και λοιπών ψαλμωδιών και πράξεων με την παρουσία ιερέως.
Η άλλη όμως η μυστική η νοερά και αυτοπροαίρετη προσευχή ως προσευχή ακαθορίστου χρόνου δεν έχει καθορισμένο αριθμό προσευχών εφόσον ο καθένας προσεύχεται όσο θέλει, άλλοτε σύντομα άλλοτε για μακρό χρόνο.
Η πρώτη προσευχή γίνεται για να την ακούνε όλοι προφορικά και φωναχτά. Η δεύτερη μονάχα νοερά. Η πρώτη εκφωνείται όρθια. Η άλλη όχι μόνο όρθια ή εν κινήσει αλλά και στην κλίνη όταν ακόμα κοιμόμαστε και σε κίνηση και παντού και όταν και όποτε θελήσει ο άνθρωπος να ανεβάσει το νου του προς τον Θεό.
Η πρώτη η ομαδική προσευχή γίνεται στον ναό του Κυρίου ή και κατά περίσταση σε κάποια οικία όπου θα συγκεντρωθούν μερικά πρόσωπα.
Η άλλη η μοναχική προσευχή γίνεται σε κλειστό ταμείο σύμφωνα με την προτροπή του Κυρίου
Μην κρίνης αν δεν θέλης να κατακριθής. Μην κρίνης, Γιατί είσαι κι εσύ ένοχος της ίδιας αμαρτίας. "Αναπολόγητος ει, ω άνθρωπε, πάς ο κρίνων εν ω γαρ κρίνεις τον έτερον, σεαυτόν κατακρίνεις τα γαρ αυτά πράσσεις ο κρίνων" (Ρωμ. 2. 1).
Ερεύνησε και καλλιέργησε τον εαυτό σου, και μην ασχολείσαι με τα ξένα αμαρτήματα. Δεν θα δώσης λόγο στον Θεό γι΄ αυτά, αλλά για τα δικά σου. Σου ζήτησε κανείς να παρατηρής και να καταγραφής τις αμαρτίες των ανθρώπων; Αντίθετα, έχεις υποχρέωσι να παρακολουθής τη δική σου πνευματική πορεία: Ευαρεστείς τον Κύριο; Εκτελείς τις εντολές Του; Ακολουθείς τα ίχνη Του; Μιμείσαι τη ζωή των αγίων;
Είναι κάθε πράξις, κάθε λόγος, κάθε σκέψις σου αρεστά στον Θεό;
Ποιος, αλήθεια, είναι απαλλαγμένος από την αμαρτία;
Ποιος θα βρεθή ανένοχος; Μήπως εσύ; Προφήτης του Θεού ήταν ο βασιλιάς Δαβίδ, κι όμως έ6οησε: "Εν ανομίαις συνελήφθην και εν αμαρτίαις εκίσσησε με η μήτηρ μου" (Ψαλμ. 50. 7). Ο ένας είναι ένοχος σε τούτο, ο άλλος σ' εκείνο. Ο ένας στο μεγάλο, ο άλλος στο μικρότερο. Όλοι αμαρτωλοί, όλοι ένοχοι, όλοι άνομοι, όλοι αναπολόγητοι. Όλοι έχουμε ανάγκη από το έλεος του Θεού, όλοι ελπίζουμε στη φιλανθρωπία Του. Διότι "ου δικαιωθήσεται ενώπιον του Κυρίου πας ζων" (Ψαλμ. 142. 2).
Γι΄ αυτό μην κατακρίνης αυτούς πού σφάλλουν. Μη σφετερίζεσαι το έργο του Θεού. Μη γίνεσαι αντίπαλος του Κυρίου, αρπάζοντας το αξίωμα πού κράτησε για τον εαυτό Του. Και με τα ίδια σου τα μάπα αν δης κάποιον να αμαρτάνη, μην τον καταδικάσης, μην τον κακολογήσης, μην τον διασύρης, μην τον εξουθένωσης. Καταδίκασε τον διάβολο πού τον εξαπάτησε και τον έριξε στην αμαρτία. Αν όμως καταδικάσης τον αδελφό σου, θα επιβεβαίωσης τον μεγάλο και άλογο εγωισμό σου.
Και πρόσεξε, γιατί θα πέσης κι εσύ στο ίδιο αμάρτημα. Κατά κανόνα, όποιος κρίνει τον άλλον για κάτι, πέφτει κατόπιν στο ίδιο. Κάλυψε λοιπόν σπλαχνικά με τη σιωπή το σφάλμα του αδελφού σου. Κι αν μπορής διόρθωσε τον με αγάπη και ταπείνωσι. Αν δεν μπορής, μείνε στη σιωπή σου και καταδίκασε τον εαυτό σου για τα δικά σου αμαρτήματα. Σου αρκούν αυτά.
"Τι βλέπεις το κάρφος το εν τω οφθαλμό του αδελφού σου, την δε εν τω σω οφθαλμό δοκόν ου κατανοείς;" (Ματθ. 7. 3). Τα μάπα σου πέφτουν πάντα στα ξένα αμαρτήματα και όχι στα δικά σου. Είσαι τυφλός όπως ο Φαρισαϊος, πού έλεγε: "Ο Θεός, ευχαριστώ σοι οτι ουκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων, αρπαγές, άδικοι, μοιχοί, ή και ως ούτος ο τελώνης" (Λουκ. 18. 11). Να Όμως πού δικαιώθηκε ο κατηγορούμενος και καταδικάσθηκε ο κατήγορος.
Σου θυμίζω ένα περιστατικό από το Γεροντικό, και κράτησε το στη μνήμη σου:
Πήγε κάποτε ο αββάς Ισαάκ ο Θηβαίος σε κάποιο μοναστήρι. Εκεί είδε έναν αδελφό να σφάλλη και τον κατέκρινε. Μόλις όμως έφυγε και βγήκε στην έρημο, παρουσιάσθηκε ένας άγγελος Κυρίου, στάθηκε μπροστά στην πόρτα του κελιού του και δεν τον άφηνε να μπη. Εκείνος τότε τον παρακαλούσε να του εξήγηση την αιτία. Και ο άγγελος του αποκρίθηκε: "Ο Θεός με έστειλε να σε ρωτήσω: Που προστάζεις να βάλω τον αδελφό πού έκρινες;" Αμέσως ο αββάς Ισαάκ κατάλαβε το νόημα των λόγων του αγγέλου και του έβαλε μετάνοια λέγοντας: "Αμάρτησα, συγχώρησε με". Ο άγγελος τότε του είπε: "Σήκω, σε συγχώρησε ο Θεός. Και φυλάξου από δω και πέρα, να μην κρίνης κανένα πριν τον κρίνη ο Θεός".
Πνευματικό Αλφάβητο
Η ΔΟΞΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΣΟΥ ΣΤΕΡΕΙ ΤΗΝ ΔΟΞΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Η δόξα των ανθρώπων σου στερεί τη δόξα του Θεού. Μη γλυκαίνεσαι με την τιμή του κόσμου τούτου, για να μην πικραθής ξαφνικά κι αναπάντεχα από την ατίμωσι του κόσμου τούτου. Γιατί, σ' αυτή τη γη, τη δόξα ακολουθεί συνήθως η ατίμωσις.
Μετά την ευδαιμονία έρχεται ή δυστυχία, μετά την ευφροσύνη η θλίψις, μετά τη χαρά ο πόνος, μετά τη ζωή ο θάνατος. Όλα μεταβάλλονται, όλα έρχονται και παρέρχονται, εκτός από τον αιώνιο Θεό και την αιώνια δόξα Του.
Οι Ιουδαίοι τίμησαν και υποδέχθηκαν τον Κύριο σαν βασιλιά, "μετά Βαΐων και κλάδων". Και μετά από λίγο Τον ατίμωσαν, Τον εχλεύασαν, Τον ερράπισαν... Πρώτα γονάτισαν μπροστά Του και Τον προσκύνησαν. Κι έπειτα Τον άρπαξαν και Τον οδήγησαν στον Σταυρό. Τη μια μέρα ζητωκραύγαζαν "ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου!" Και την άλλη παραληρούσαν "σταυρωθήτω!" Αυτοί είναι οι άνθρωποι. Κι αυτή είναι η δόξα της γης.
Όταν ευημερείς οι άνθρωποι σε ήμουν και σε δοξάζουν. Όταν δυστυχήσης σ' εγκαταλείπουν και σ' αποστρέφονται. Όταν όλοι τιμούσαν και θαύμαζαν τον Κύριο, οι απόστολοι ήταν δίπλα Του. Την ώρα του πάθους Του όμως Τον εγκατέλειψαν κι έφυγαν μακριά Του.
Όσο μεγαλύτερη είναι η δόξα τόσο μεγαλύτερος και ο φόβος. Εκείνοι πού ορειβατούν στις επικίνδυνες βουνοκορφές των τιμών, διατρέχουν περισσοτέρους κινδύνους από εκείνους πού βαδίζουν με σιγουριά στις ομαλές πεδιάδες της ασημότητας. Τα ύψη της τιμής διαδέχονται τα βάραθρα της ατιμίας και του ονειδισμού, είτε εδώ από τους ανθρώπους είτε εκεί από ιούς δαίμονες. "Όσα εδόξασεν εαυτήν..., τοσούτον δοτέ αύτη βασανισμόν και πένθος", διατάσσει ο άγγελος της Αποκαλύψεως για την νοητή Βαβυλώνα (Άποκ. 18. 7).
Όσο λοιπόν περισσότερο σε τιμούν, τόσο θεώρησε τον εαυτό σου ανάξιο της τιμής, και κράτησε σταθερά μέσα στην καρδιά σου το φρόνημα της ταπεινώσεως. Θυμήσου τον θάνατο πού τους εξισώνει όλους, πλουσίους και φτωχούς, άρχοντες και υποτακτικούς, ένδοξους και άσημους, σοφούς και μωρούς, ανδρείους και αδυνάτους. Όλοι κλείστηκαν μέσα σ' ένα μικρό μνήμα.
ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΑΠΟΜΟΝΩΘΕΙ ΣΤΟ ΤΑΜΕΙΟ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΤΟΥ, ΟΠΟΥ ΠΡΟΣΕΥΧΕΤΑΙ ΚΑΙ ΔΙΔΑΣΚΕΤΑΙ ΜΥΣΤΙΚΑ
Ανάμεσα στους ανθρώπους υπάρχουν πολλοί που δεν γνωρίζουν ποιο είναι το εσωτερικό έργο του θεοσεβούμενου ανθρώπου και τι θα πει να σκέπτεται κανείς τον Θεό και τίποτα δεν γνωρίζουν για τη νοερά προσευχή αλλά νομίζουν ότι αρκεί να προσεύχεται κανείς μόνο με τις προσευχές εκείνες που βρίσκει στα εκκλησιαστικά βιβλία.
Όμως δεν γνωρίζουν τίποτα για τη μυστική συνομιλία με τον Θεό μέσα στην καρδιά και για την ωφέλεια που προέρχεται από αυτή, και ουδέποτε γεύτηκαν την πνευματική της γλυκύτητα.
Όπως ακριβώς ένας εκ γενετής τυφλός ακούει για το ηλιακό φως χωρίς να ξέρει τι είναι αυτό έτσι και αυτοί έχουν ακούσει μόνο περί νοεράς προσευχής και θεοσέβειας χωρίς να κατανοούν την ουσία της.
Οι άνθρωποι αυτοί από άγνοια δική τους στερούνται πολλά πνευματικά αγαθά και την αγαθοποιό πρόοδο που οδηγεί στην τέλεια ευαρέσκεια ενώπιον του Θεού.
Έτσι για τη νουθεσία των ταπεινών προτείνεται εδώ κάτι σχετικό για την εσωτερική μαθητεία και τη νοερά προσευχή, ώστε όποιος θέλει με τη βοη΄θεια του Θεού να ασχοληθεί με αυτή την πνευματική εργασία, να φωτιστεί και να προοδεύσει στην κατά Χριστόν ζωή.
Η πνευματική μαθητεία του εσωτερικού ανθρώπου βασίζεται περισσότερο στα λόγια του Χριστού. "Εσύ όταν προσεύχεσαι είσελθε στο ταμείο σου και αφού κλείσεις την θύρα σου προσευχήσου στον Πατέρα σου μυστικά".
Η προσευχή υπάρχει σε δύο μορφές: Εσωτερική και εξωτερική. Προσευχή προφορική που γίνεται με τη δική μας προσπάθεια και προσευχή μυστική από την καρδιά. Προσευχή ομαδική και προσευχή μοναχική. Προσευχή τακτική και προσευχή αυτοπροαίρετη.
Η τακτική προσευχή γίνεται προφορικά σύμφωνα με τον εκκλησιαστικό κανόνα. Η ομαδική προσευχή έχει καθορισμένο χρόνο. Μεσονυκτικό, όρθρος ώρες, λειτουργία εσπερινός. Έχει καθορισμένο χρόνο και οι άνθρωποι καλούνται με το χτύπημα της καμπάνας να αποδίδουν καθημερινά ευχές και δεήσεις ως οφειλόμενο χρέος που σε Ουράνιο Βασιλέα.
Όμως η προσευχή που γίνεται μυστικά από μας και αυτοπροαίρετα δεν είναι χρονικά καθορισμένη αλλά ενεργείται πάντοτε μόλις ο άνθρωπος θελήσει μόνο με την κίνηση του πνεύματός του.
Η εκκλησιαστική προσευχή έχαι καθορισμένο αριθμό ψαλμών τροπαρίων κανόνων και λοιπών ψαλμωδιών και πράξεων με την παρουσία ιερέως.
Η άλλη όμως η μυστική η νοερά και αυτοπροαίρετη προσευχή ως προσευχή ακαθορίστου χρόνου δεν έχει καθορισμένο αριθμό προσευχών εφόσον ο καθένας προσεύχεται όσο θέλει, άλλοτε σύντομα άλλοτε για μακρό χρόνο.
Η πρώτη προσευχή γίνεται για να την ακούνε όλοι προφορικά και φωναχτά. Η δεύτερη μονάχα νοερά. Η πρώτη εκφωνείται όρθια. Η άλλη όχι μόνο όρθια ή εν κινήσει αλλά και στην κλίνη όταν ακόμα κοιμόμαστε και σε κίνηση και παντού και όταν και όποτε θελήσει ο άνθρωπος να ανεβάσει το νου του προς τον Θεό.
Η πρώτη η ομαδική προσευχή γίνεται στον ναό του Κυρίου ή και κατά περίσταση σε κάποια οικία όπου θα συγκεντρωθούν μερικά πρόσωπα.
Η άλλη η μοναχική προσευχή γίνεται σε κλειστό ταμείο σύμφωνα με την προτροπή του Κυρίου
Comments
Post a Comment