Η ΣΥΝΑΞΙΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΤΩΝ ΒΡΕΤΑΝΙΚΩΝ ΝΗΣΩΝ

Πέμπτη, 26 Ιουλίου 2018

ΣΥΝΑΞΙΣ ΑΓΙΩΝ ΒΡΕΤΤΑΝΙΚΩΝ ΝΗΣΩΝ

ΤΕΥΧΟΣ 208
Ὀκτώβριος-Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2013

ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ

(Συνελθοῦσα ἐν Μπέρμιγχαμ Μεγάλης Βρεττανίας

τῆ 19ῃ Ὀκτωβρίου 2013 [ἐ.ἡ.])

ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΠΡΑΞΙΣ

Aρ. Πρωτοκόλλου:

657

Ἐπί τῆ θεσπίσει κοινῆς μνήμης και Συνάξεως Πάντων τῶν

ἐν ταῖς Βρεττανικαῖς Νήσοις κηρυξάντων, ἀσκησάντων, μαρτυρησάντων

καί έν γένει διαλαμψάντων Ἁγίων

ΕΙς τό Ονομα τΗς Αγίας καί Ομοουσίου

καί Αδιαιρέτου Τριάδος

Ἡ Πανορθόδοξος Ἱερά Σύνοδος τῆς ἁπανταχοῦ Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, συνελθοῦσα τήν 19ην Ὀκτωβρίου 2013 ἐ.ἡ., μνήμη τῆς ὁσίας μητρός ἡμῶν Φριδεσβίδης τῆς Ὀξφόρδης καί τοῦ προφήτου Ἰωήλ, ἐν Μπέρμιγχαμ τῆς Μεγάλης Βρεττανίας (Ἐκκλησιαστικῆς περιφερείας τῆς πρό τοῦ σχίσματος ἐπ' Ὀρθοδοξία διαλαμψάσης «Παλαιᾶς Ρώμης») καί συνεδριάσασα ἐν τῶ Καθεδρικῶ Ἱερῶ Ναῶ τῶν Ἁγίων Ἰσαποστόλων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, (τελοῦντα ὑπό τήν ποιμαντικήν εὐθύνην τῆς Αὐτοκεφάλου Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου) καί λαβοῦσα ὑπ' ὄψιν τάς ἐν Κορωπίω Ἀττικῆς (15.7.2013) καί ἐν Καρπαθίοις Οὐκρανίας (25.7.2013) ληφθείσας ἀποφάσεις περί τῆς θεσπίσεως κοινῆς ἑορτῆς, ἤτοι Συνάξεως, πάντων τῶν ἐν ταῖς Βρεττανικαῖς Νήσοις κηρυξάντων, ἀσκησάντων, μαρτυρησάντων καί ἐν γένει διαλαμψάντων ἁγίων, ἀπευθύνεται διά τῆς παρούσης πράξεως παντῖ τῶ πληρώματι τῆς Ἐκκλησίας, τάδε γηθοσύνως προσφθεγγομένη: «Θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῖς ἁγίοις Αὐτοῦ»⁽¹⁾.

Τιμιώτατοι Πατέρες καί ἀγαπητοί ἐν Χριστῶ ἀδελφοί,

τέκνα ἐν Κυρίω ἀγαπητά

Κατά τόν μέγαν τῆς Ὀρθοδοξίας Θεολόγον, Ἱερόν Δαμασκηνόν, οἱ «ἔμψυχοι ναοί τοῦ Θεοῦ» καί τά «ἔμψυχα τοῦ Θεοῦ σκηνώματα» εἰσίν οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας, τά ἱερά πρόσωπα εἰς ἅτινα «διά τοῦ νοῦ, τοῖς σώμασιν αὐτῶν ἐνώκησεν ὁ Θεός»⁽²⁾.

Ἐν τῆ Συνεδρίω τῆς Κυριακῆς τῶν Ἁγίων Πάντων ἀναγινώσκομεν ὅτι «πολλοί εὐηρέστησαν τῶ Θεῶ» καί «πολλοί κατά Χριστόν ἐπολιτεύσαντο (...) ἄχρι καί αὐτῶν τῶν Βρεττανικῶν Νήσων»⁽³⁾.

Ἡ παρουσία τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τάς Βρεττανικάς Νήσους, καλύπτει ὁλόκληρον τήν πρώτην Χριστιανικήν χιλιετίαν. Τό τοῦ Χριστοῦ Εὐαγγέλιον ἐκηρύχθη ὦδε ἐνωρίτατα, ἤδη ἀπό τῶν ἀποστολικῶν χρόνων, συμφώνως ἐγκρίτοις ἐκκλησιαστικοῖς συγγραφεύσι (Τερτυλλιανός, ὠριγένης, Εὐσέβιος, Ἱερός Χρυσόστομος) εἰς τοῦτο δέ ἀναφέρονται τρεῖς ἰσχυραί συναξαριστικαί παραδόσεις.

Συμφώνως τῆ πρώτη τούτων αὐτός ὁ Ἀπόστολος Πέτρος μετέβη εὐαγγελιζόμενος τοῖς ἐν ἀγνωσία κειμένοις λαοῖς εἰς Βρεττανίαν, ἔνθα καί ἐπληροφορήθη ὑπό ἁγίου Ἀγγέλου τήν ἐπικειμένην ἐκδημίαν αὐτοῦ καί ἐπιστρέψας εἰς Ρώμην ἐτελειώθη μαρτυρικῶς⁽⁴⁾. Συμφώνως τῆ δευτέρα παραδόσει, ἥν ἀποδέχονται οἱ ἅγ. Θεοδώρητος καί Κλήμης ὁ Ρώμης, εἰς Βρεττανίαν ἐκήρυξεν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὅστις ἐχειροτόνησεν ἐπίσκοπον τόν Κυπριακῆς καταγωγῆς μαθητήν του ἅγ. Ἀριστόβουλον⁽⁵⁾ αὐτάδελφον τοῦ Ἀποστόλου Βαρνάβα. Τέλος, τό ἐν Βρεττανία Χριστιανικόν κήρυγμα, συνδέεται μετά τοῦ κηδευτοῦ τοῦ Κυρίου ἁγ. Ἰωσήφ τοῦ ἀπό Ἀριμαθαίας ὅστις, συμφώνως τῆ τρίτη παραδόσει, κατέπλευσεν εἰς τάς Νήσους, φέρων μεθ' ἑαυτοῦ τό Ποτήριον τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου καί τόν Ἀκάνθινον Στέφανον⁽⁶⁾.

Ἐπικρατεστέρα τῶν τριῶν τούτων παραδόσεων ἐστίν αὕτη, ἦτις θέλει τόν Ἀπόστολον Ἀριστόβουλο χειροτονούμενον ὑπό τοῦ Ἀποστόλου Παύλου εἰς ἐπίσκοπον Βρεττανικῶν Νήσων. Οὕτω ὁ Ἀριστόβουλος καθίσταται πρῶτος Ἐπίσκοπος τῆς θεοσώστου ταύτης τοπικῆς Ἐκκλησίας, καταβαλών σκληρούς ἀγῶνας κατά τῶν εἰδωλολατρῶν. Ἡ προμνημονευθεῖσα παράδοσις καταγράφεται ἐν τῶ συναξαρίω τῆς ἡμέρας μνήμης αὐτοῦ, ἐν ὦ ἀναφέρεται ὅτι «μετά τήν ἐνδοξον τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ Ἀνάληψιν, ὁ Θεῖος ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ, ἠκολούθει Παύλω τῶ Ἀποστόλω, κηρύττων τό εὐαγγέλιον εἰς πᾶσαν γῆν, διακονῶν καί δουλεύων ὡς γνήσιος καί πιστός μαθητής. Ὑπό τοῦ Παύλου χειροτονηθείς ἐπίσκοπος, εἰς τήν τῶν Βρεττανῶν Νῆσον ἀπῆλθε, τόν Χριστόν κηρύττων, ποτέ μέν τυπτόμενος, ποτέ δέ κατά ρύμας συρρόμενος καί χλευαζόμενος, πολλούς ἔπεισεν τῶ Χριστῶ προσελθεῖν καί βαπτισθῆναι. Ἐκκλησίαν συστησάμενος καί πρεσβυτέρους καί διακόνους ἐν αὐτῆ καταστήσας ἐτελειώθη⁽⁷⁾.

Ἀνεξαρτήτως ὅμως τῆς ταυτότητος τοῦ σπορέως τοῦ Εὐαγγελικοῦ λόγου, ἡ τοῦ Θεοῦ εὐλογία ὑπῆρξεν πλουσιωτάτη καί ἡ ἐν Βρεττανία Ἐκκλησία προσέφερεν τούς ἐκλεκτούς Αὐτῆς καρπούς εἰς τό θυσιαστήριον τῆς Ἄνω Ἱερουσαλήμ. (Ἐν μιᾶ πηγῆ μνημονεύονται 81 Ἅγιοι τοῦ Βρεττανικοῦ Ἁγιολογίου⁽⁸⁾, ἐν τῶ Ρωμαϊκῶ δέ Μαρτυρολογίω καταγράφονται πολύ πλείονες⁽⁹⁾).

Συμφώνως τῆ παραδόσει καί διαφόροις ἐκκλησιαστικοῖς συγγραφεύσι ὁ ἅγιος Ἀλβανός, ὅστις ἐμαρτύρησε περί τόν 3ον αἰώνα, μνημονεύεται ὡς ὁ Πρωτομάρτυς τῆς Βρεττανίας. Κατά τόν 5ον αἰ. ὁ ἅγ. Γερμανός, ἐπίσκοπος τῆς Γαλλικῆς Αuxerre, δραστηριοποιεῖται εἰς Βρεττανίαν πρός ἀντιμετώπισιν τῆς Πελαγιανιστικῆς αἱρέσεως. Κατά τόν 6ον αἰ. ἀποστέλλεται εἰς Βρεττανίαν ὑπό τοῦ Πάπα ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Μεγάλου, τοῦ ἐπονομαζομένου καί «Διαλόγου», ὁ ἅγ. Αὐγουστῖνος πρῶτος Ἀρχιεπίσκοπος Κανταουρίας καί διοργανωτής τῆς ἐν Βρεττανία Ἐκκλησίας. Ἔκτοτε, λαμπρά πληθύς Ἱεραποστόλων Ἱεραρχῶν συγκαταριθμεῖται τῶ Βρεττανικῶ Ἁγιολογίω, ἐν οἷς, ὁ ἅγ. Πατρίκιος Ἐπίσκοπος καί διαφωτιστής τῆς Ἰρλανδίας, ὅστις διά τοῦ τριφυλλίου ἐδίδασκε τούς παγανιστάς διά τήν ἁγίαν Τριάδα, ὁ ἅγ. Δαυίδ διαφωτιστής τῶν Οὐαλλῶν, οἱ ἅγ. Νινιανός καί Κολουμβάς διαφωτιστές τῶν Σκώτων, ὁ ἅγ. Κεντιγέρνος ἐπίσκοπος Γλασκώβης, ὁ ἅγ. Ἀϊδανός Ἐπίσκοπος Λίντισφαρν, ἅγ. Κέδδος Ἐπίσκοπος Ἔσσεξ, ἅγ. Τσᾶδος Ἐπίσκοπος Λίτσφιλντ, οἱ ἅγιοι Θεόδωρος ὁ Ἕλληνας, Λαυρέντιος, Μελίτων, Ἰοῦστος, Ὀνώριος, Ντάνσταν, Ἀλφέγος, Ἀρχιεπίσκοποι Κανταουρίας κ.ἄ.

Ἐν τῶ Βρεττανικῶ Ἁγιολογίω μνημονεύεται ἐξίσου πληθύς ὁσίων καί ἀσκητῶν, καθότι ὁ μοναχισμός ἤκμασε εἰς τάς ἐν λόγω νήσους πολλά. ὡς ἐνδεικτική τῆς τοιαύτης ἀκμῆς δύναται θεωρηθῆναι ἡ ἀναφορά τοῦ μεγάλου Ἄγγλου ἱστορικοῦ ὁσίου Βέδα, ὅστις ἐν τῆ διατριβῆ αὐτοῦ «Ηistoria ecclesiastica gentis Αnglorum» καταγράφει ὅτι ἐν τῆ Μονῆ Βαγκόρ, «τοσοῦτοι πολλοί μοναχοί κατεβίουν, ὥστε διαχωρισθείσης τῆς Μονῆς εἰς ἑπτά πτέρυγας, ἑκάστης ἐχούσης ἴδιον προϊστάμενον, οὐδεμία τούτων ἠριθμοῦσεν ἔλαττον τῶν τριακοσίων ἀνδρῶν, οἴτινες συνετηροῦντο διά τῶν ἔργων τῶν χειρῶν αὐτῶν»⁽¹⁰⁾.

Μεγάλη ἄνθησις τοῦ μοναχισμοῦ περετηρήθη ὅτε ὁ προμνημονευθείς μέγας Μοναστικός Πατήρ, ὅσ. Κολουμβάς ἐξ Ἰρλανδίας, ἴδρυσε τό μοναστικόν κέντρον τῆς νήσου Ἀϊόνα πλησίον τῶν ἀκτῶν τῆς Σκωτίας. Ἔκτοτε τό Βρεττανικόν Ἁγιολόγιον ἐνεπλουτίσθη καί ἐν αὐτῶ περιελήφθησαν διαλάμποντες πατέρες καί μητέρες ἐν οἷς οἱ ὅσ. Κουθβέρτος, ἡ ὁσ. Βριγίτη ἡ Ἡγουμένη, ὁ ὅσ. Γίλδας ὁ Σοφός, ὁ ὅσ. Σαδώκ ὁ Ἡγούμενος, ὁ ὅσ. Ἄλτος ὁ Ἡγούμενος, ἡ ὁσ. Λιόβα ἡ Ἡγουμένη, ἡ ὁσ. Ἔντιθ ἡ Παρθένος κ.ἄ.

Καίτοι τό χριστιανικόν ἱεραποστολικόν ἔργον ἤθελεν ἀντιμετωπίσει μεγάλας δυσκολίας, ἐάν εὐσεβεῖς Βρεττανοί Βασιλεῖς καί ἡγεμόνες οὐκ ἠβούλοντο συνδραμεῖν αὐτῶ. Ὁ ἅγ. Λούκιος, ὁ ἐπονομασθεῖς «Βασιλεύς τῆς Βρεττανίας», εἶναι ὁ πρῶτος Βασιλεύς τῆς προ-Σαξωνικῆς Βρεττανίας ὅστις μετεστράφη εἰς τόν Χριστιανισμό κατόπιν αἴτησής του πρός τοῦτο πρός τόν ἅγιον Ἐλευθέριον πάπα Ρώμης, ἐνῶ, ὁ ἅγ. Ἐθελβέρτος, Βασιλεύς τοῦ Κέντ, καταγράφεται ὡς ὁ πρῶτος Ἄγγλος μεταστραφείς εἰς τόν Χριστιανισμό ἡγεμών. Ὁ κατάλογος ἁγίων βασιλέων ἀποδεικνύεται ἐπιμήκης καί ἐν αὐτῶ διαλάμπουν ὁ Μάρτυς Ὄσβαλντ ὁ Βασιλεύς, ὁ ἅγιος Ἔτγκαρ ὁ Εἰρηνικός καί ἡ ὁσία Ἐλγίβα ἀμφότεροι Βασιλείς τῆς Ἀγγλίας, ἡ ὁσία Ἐδβούργα τοῦ Οὐίντσεστερ, ὁ ἅγ. Βασιλεύς Ἐδουάρδος ὁ Μάρτυς, οὗ τά λείψανα διασώζονται καί πλεῖστοι ἕτεροι. Ὁ ἅγ. Κωνσταντῖνος ὁ ἰσαπόστολος καί Θεόστεπτος Βασιλεύς, πρό τῆς μεταστροφῆς του εἰς τόν Χριστιανισμόν, ἐστέφθη Αὔγουστος του δυτικοῦ τμήματος τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας εἰς τό «ἐβόρακον», σημερινήν πόλη τῆς Ὑόρκης ἐν Μεγάλη Βρεττανία, μετά τήν ἐκδημίαν τοῦ πατρός αὐτοῦ Κωνσταντίνου τοῦ Χλωροῦ τό 306, ἐνῶ τό 324 καθίσταται μονοκράτωρ τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας γενόμενος πρῶτος χριστιανός Ρωμαῖος Αὐτοκράτωρ.

Εἰς τάς αὐγάς τῆς δευτέρας χιλιετηρίδος, μέ τήν ὁλοκλήρωση πλέον τῆς ἀποσχίσεως τῆς Ρώμης, παρατηρεῖται ἡ ἐπικράτησις τοῦ Παπισμοῦ εἰς τάς Βρεττανικάς Νήσους. Οὕτως, «τά ἰδιαίτερα χαρακτηριστικά τῆς Ἐκκλησίας τῆς Βρεττανίας ἐξαφανίζονται^. ταυτοχρόνως ὑπεισέρχεται καί ἡ αἵρεσις, μέχρις ὅτου ἡ λαΐλαψ τοῦ Προτεσταντισμοῦ μέ τάς καταστρεπτικάς συνεπείας του, ἐσάρωσε καί ἐξηφάνισε τά πάντα»⁽¹¹⁾.

Κατά τόν παρελθόντα 20ον αἰ. παρετηρήθη μικρά ἀναζωπύρωσις τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς Βρεττανίαν, τῆ δικαιοδοσία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου κ.ἄ. τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, ἀτυχῶς κινουμένων ἐντός τῆς Οἰκουμενιστικῆς αἱρέσεως. Χάριτι Θεοῦ ὅμως ἀπό τῆς δεκαετίας τοῦ 1970 καί ἐντεῦθεν ἤρχισεν ἀναπτυσομένη εἰς Βρεττανίαν Γνησία Ὀρθόδοξος Ἱεραποστολή, ὑπό τήν πνευματικήν προστασίαν καί ποιμαντιμήν εὐθύνην τῆς ἁγιωτάτης Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, διά τοῦ Προκαθημένου Αὐτῆς, μακαριστοῦ Μητροπολίτου Κιτίου Ἐπιφανίου. Ἡ Ἱεραποστολή αὕτη ἀναπτυχθεῖσα μέ κέντρον τόν Ἱερόν Ναόν τῶν ἁγ. Κωνσταντίνου καί Ἑλένης ἐν Μπέρμιγχαμ, ἱδρυθέντος ὑπό τοῦ πατρός Σωτηρίου Χατζημιχαήλ, ὅστις ὑπῆρξε ὁ ἐνοριακός λειτουργός κατά τάς παρελθούσας τέσσαρας δεκαετίας, ἤδη πλουσίους ἀποδίδει καρπούς καί καθημερινῶς καταθέτει μαρτυρίαν Γνησίας Ὀρθοδόξου Πίστεως καί ἐν Χριστῶ ζωῆς, ἐνώπιον μιᾶς κοινωνίας ἐκκοσμικευμένης καί ἀδιαφόρου περί τά πνευματικά.

Ὅθεν ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς ἁπανταχοῦ Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μετά μεγάλης χαρᾶς καί ἱκανοποιήσεως, ἐδέχθη τήν πρότασιν τοῦ ὑπευθύνου τῆς Ἱεραποστολῆς ἐν Βρεττανία Σεβ. Μητροπολίτου Κιτίου κ. Παρθενίου καί εὐμενῶς ἀπεδέχθη τήν ἐμπεριστατωμένην εἰσήγησιν τοῦ ἐν τῶ ἀγρῶ τῆς Βρεττανικῆς Ἱεραποστολῆς ἐργαζομένου, ὁσιωτάτου ἱερομονάχου π. Σωζομένου Πολυβίου, περί θεσπίσεως ἡμέρας κοινῆς μνήμης Πάντων τῶν ἐν Βρεττανία Ἁγίων.

ΣΥΣΚΕΦΘΕΝΤΕΣ

Oὖν ἐν ἁγίω Πνεύματι καί λαβόντες σοβαρῶς ὑπ' ὄψιν ὅτι:

α) Κατά τήν παρελθοῦσαν Κυριακήν ἡ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία λαμπρῶς ἑώρτασεν τήν μνήμην τῶν Θεοφόρων Πατέρων τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, οἵτινες τούς εἰκονομάχους καί πάντας τούς αἱρετικούς ἀναθεματίσαντες, τό Ὀρθόδοξον Δόγμα διετράνωσαν ἀσπασθέντες καί ἐπικροτήσαντες τάς ἀποφάσεις τῶν πρό αὐτῶν Συνόδων.

β) Αἱ Βρεττανικαί Νῆσοι, ἀπό τῆς ἐποχῆς τῆς ἐπικρατήσεως τοῦ Παπισμοῦ, μαστίζονται ὑπό τῆς αὐτῆς αἱρέσεως ἀλλά καί τῶν ἐξ αὐτῆς δημιουργηθεισῶν Προτεσταντικῶν παραφυάδων αἴτινες, σύν ἄλλοις, ἀρνοῦνται καί ἀναθεματίζουν ὡς εἰδωλολατρείαν τήν προσκύνησιν τῶν ἱερῶν εἰκόνων.

γ) Ἡ θεσμοθέτησις ἑορτῆς καθ' ἧν θά τιμῶνται οἱ ἐν Βρεττανία ἅγιοι, οἵτινες «ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν φόνω μαχαίρας ἀπέθανον⁽¹²⁾« διά τήν διάδοσιν τοῦ Εὐαγγελικοῦ λόγου καί τήν θριάμβευσιν τῆς ὀρθοδόξου θεολογίας, ὡς ἀκριβῶς ἔπραξαν καί οἱ Θεοφόροι Πατέρες τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, θέλει καταστεῖ ἰσχυρή ἀπόδειξις ὅτι τοιοῦτος θρίαμβος θά ἐπέλθη καί εἰς τήν ὑπό ὁμοίων αἱρέσεων σήμερον μαστιζόμενην ἐκκλησίαν τῶν Βρεττανικῶν Νήσων, ἧς πῦλαι Ἅδου οὐ κατισχύσουσι, σύμφωνως τοῖς λόγοις τοῦ ἱδρυτοῦ Αὐτῆς καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

δ) Ἡ τιμή τῶν ἐν Βρεττανία Ἁγίων καί ἡ προβολή τῆς ζωῆς καί τοῦ παραδείγματος αὐτῶν, θέλει ἀφ' ἑνός μέν ὠφελήσει μεγάλως τήν ἐν γένει ἱεραποστολικήν προσπάθειαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδοξίας, ἀφ' ἑτέρου δέ θέλει ἐφελκύσει, διά τῶν Θεοπειθῶν πρεσβειῶν Αὐτῶν, πλουσίαν τήν χάριν τοῦ Θεοῦ καί τήν εὐλογίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐπί τῶ ἐν Βρεττανία τῆς Ἐκκλησίας ποιμνίω^. τοῖς ἁγίοις πατράσιν ἑπόμενοι.

ΘΕΣΠΙΖΟΜΕΝ

Ὅπως ἀπό τοῦ νῦν καί ἐσαεί, πάντες οἱ ἐν Βρεττανία κηρύξαντες, ἀγωνισθέντες μαρτυρήσαντες καί ἐν γένει διαλάμψαντες Ἅγιοι, προασπιζόμενοι τήν Ὀρθόδοξον Πίστην, τιμῶνται κατά μῆνα Ὀκτώβριον, τῆ ἐπακολουθήση πρώτη Κυριακῆ τῶν Θεοφόρων Πατέρων τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.

Τῶ σκοπῶ τοῦτω συνετάχθη εἰδική ἀκολουθία καί ἱστορήθη Ἱερά Εἰκών, ἀφιερωμένη εἰς τήν Σύναξιν Πάντων τῶν ἐν Βρεττανικαῖς Νήσοις Ἁγίων, ἧν προτρέπομεν τῶ Χριστεπωνύμω πληρώματι ἀποδεχθῆναι καί ἀσπασθῆναι μετά χαρᾶς μεγάλης καί πίστεως.

Ταῖς Αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις Χριστέ ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς, ΑΜΗΝ.

Η ΕΝ ΜΠΕΡΜΙΓΧΑΜ ΜΕΓΑΛΗΣ ΒΡΕΤΤΑΝΙΑΣ ΣΥΝΕΛΘΟΥΣΑ

ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Διάπυροι πρός Κύριον εὐχέται

† Ὁ Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς ΚΗΡΥΚΟΣ, Πρόεδρος,

† Ὁ Μητροπολίτης Κιτίου ΠΑΡΘΕΝΙΟΣ,

Τοποτηρητής Μεγ. Βρετανίας

† Ὁ Μητροπολίτης Μολδαβίας ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ, Μέλος

† Ὁ Μητροπολίτης Κένυας, ΜΑΤΘΑΙΟΣ, Μέλος

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

(1) Ψαλμός 67, 49.

(2) Ἱεροῦ Δαμασκηνοῦ, «Ἔκδοσις ἀκριβήςτῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως», P.G. 94, 1164Β-1168C.

(3) «Πεντηκοστάριον», ἔκδοσις Ἀποστολικῆς Διακονίας.

(4) «Νέος Συναξαριστής τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», τόμ. Ἰουνίου, σελ. 344.

(5) «Νέος Συναξαριστής τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», τόμ. Μαρτίου, σελ. 158.

(6) «Νέος Συναξαριστής τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», τόμ. Ἰουλίου, σελ. 345-346.

(7) «Κύπρια Μηναία», τ. Μαρτίου, σελ. 42.

(8) Χριστοφόρου Κ. Κομμοδάτου, Ἐπισκόπου Τελμησσοῦ, «Οἱ Ἅγιοι τῶν Βρεττανικῶν Νήσων», 1985, σελ. 9-11.

(9) «Τhe Book of the Saints - Α Dictionary of Servants of God canonized bu the Catholic Church, extracted from the Roman and other Μartyrologies». Compiled by the Benedictine Monks pf St. Αugustine's Αbbey, Ramsgate, London 1946.

(10) «Βede's Εcclesiastical Ηistory of Εngland», ed. by Α.Μ. Sellar, (1907) Chap. ΙΙ § 4.

(11) Χριστοφόρου Κ. Κομμοδάτου, αὐτ. σελ. 28.

(12) «Πρός Ἑβραίους», κεφ. 11, 37.

ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ
@ ΓΟΕΕ 2013

Search This Blog

ΕΘΝΙΚΟΝ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΝ ΚΕΝΤΡΟΝ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΟΥΜΕΛΑ Η ΑΘΗΝΙΩΤΙΣΣΑ