π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΦΛΩΡΟΦΣΚΙ, ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ

«Τήν Ἁγία Γραφή μπορεῖ κανείς νά τή δεῖ ἀπό δυό προοπτικές: ἔξω ἀπό τήν ἱστορία ἤ ὡς ἱστορία. Στήν πρῶτη περίπτωση ἡ Ἁγία Γραφή ἑρμηνεύεται ὡς ἕνα βιβλίο αἰώνιων καί ἱερῶν μορφῶν καί συμβόλων. Καί τότε πρέπει κανείς νά τήν ἀναλύσει καί νά τήν ἐρμηνεύσει ὡς ἕνα σύμβολο, σύμφωνα μέ τούς κανόνες τῆς συμβολικῆς ἤ ἀλληγορικῆς μεθόδου (...) Πολλοί σύγχρονοι θεολόγοι, ἰδίως Ρωμαιοκαθολικοί (σημ. δικιᾶ μας: δηλ.οἱ αἱρετικοί Παπικοί) τεῖνουν ἐπίσης πρός μιά παρόμοια ἐρμηνεία (...) Ἀλλά τό ὅλο πνεῦμα τῆς Ἁγίας Γραφῆς ἀντιτίθεται σέ μιά τέτοια ἑρμηνεία, πού ἀρνεῖται τήν ἄμεση σημασία τῆς Γραφῆς... ἄν παραδεχτεῖ κανείς... ὅτι μέσα στήν Ἁγία Γραφή ὑπάρχει ἕνα εἶδος ἐσωτερικοῦ νοήματος πού εἶναι ἄσχετο καί ἀνεξάρτητο ἀπό τό χρόνο καί τήν ἱστορία, κινδυνεύει νά καταστρέψει τό ρεαλισμό τῆς ἀποκαλύψεως. (...) Μιά τέτοια ἀντίληψη κατεβάζει τήν ἱστορία στό ἐπιπέδο τῆς μυθολογίας. (...) καί ἀκριβῶς γι΄αὐτό τό λόγο, εἶναι, πάνω ἀπ΄ὅλα, ἱστορία, ἱερή ἱστορία ἤ ἱστορία τῆς σωτηρίας (Heilsgechishte), ἤ, ἱστορία τῆς διαθήκης τοῦ Θεοῦ μέ τόν ἄνθρωπο. Μόνο μέσα σέ μιά τέτοια ἱστορική προοπτική ὁλόκληρη ἡ Ἁγία  Γραφή μᾶς ἀποκαλύπτει πραγματικά τόν ἑαυτό της. Τό ὑφάδι τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι ἱστορικό. (...) Ὑπάρχει ἕνας συμβολισμός στήν Ἁγία Γραφή, ἀλλά ὁ συμβολισμός αὐτός εἶναι μᾶλλον προφητικός καί ὄχι ἀλληγορικός. Ὑπάρχουν εἰκόνες καί ἀλληγορίες στήν Ἁγία Γραφή, ἀλλά στήν ὁλότητά της ἡ Ἁγία Γραφή δέν εἶναι εἰκόνα καί ἀλληγορία ἀλλά ἱστορία. Ἡ τυπολογία, ὅμως, εἶναι πάντοτε ἱστορική· εἶναι ἕνα εἶδος προφητείας-ὅταν τά ἴδια τά γεγονότα προφητεύουν. Μπορεῖ κανεῖς ἐπίσης να πεῖ ὅτι ἡ προφητεία εἶναι κι αὐτή ἕνα σύμβολο-ἕνας δείκτης πού δείχνει στό μέλλον-ἀλλά εἶναι πάντοτε ἕνα ἱστορικό σύμβολο πού κατευθύνει τήν προσοχή σέ μελλοντικά γεγονότα. (...) Τό πρόσωπο τοῦ Θεοῦ ἀποκαλύπτεται μόνο σέ ζωντανές προσωπικότητες.» [6]