ΟΜΟΛΟΓΙΑ, ΑΛΗΘΕΙΑ, ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ΣΩΤΗΡΙΑ, ΑΓΙΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ. ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΚΟΜΒΩΝ ΜΥΣΤΙΚΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΜΟΡΦΗΝ ΑΛΗΘΙΝΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΙΣ ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΝ Παραθέτομεν ἄρθρον τοῦ μον. π. ᾿Επιφανίου, ὑπό τόν τίτλον: "῾Η ῾Οδός τῆς Γνησίας ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ". Τό ἄρθρον τοῦτο ἀπεστάλη τό ἔτος 1981 ὑπό τήν μορφήν ἐπιστολῆς πρός τούς ἐν Ρωσία Γνησίους ᾿Ορθοδόξους Χριστιανούς, μέλη τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Κατακομβῶν, καί ἀναφέρεται εἰς τήν ῾Ομολογία - ᾿Εκκλησιολογία τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Κατακομβῶν, περί τῆς κακοδοξίας τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς καί περί ὑπαγωγῆς τῶν πιστῶν τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Κατακομβῶν ὑπό τό ὠμοφόριον τοῦ ᾿Αρχιεπισκόπου ᾿Αθηνῶν καί πάσης ῾Ελλάδος κ. ᾿Ανδρέου. Πρόκειται περί μιᾶς ἀληθινά ᾿Ορθοδόξου Διακηρύξεως - ῾Ομολογίας, ὅπως τήν διεφύλαξε ἡ διωκομένη ᾿Εκκλησία τῶν Κατακομβῶν στήν Ρωσία, οἱ ἄγιοι δηλαδή νεομάρτυρες καί ὀμολογηταί τῆς Πίστεως, πού ἐδιώχθησαν καί ἐσφαγιάσθησαν διά τήν ᾿Αλήθεια. Εἶναι ἡ ἴδια ὁμολογία, ὅπως τήν διεφύλαξε ἐν ῾Ελλάδι ὁ ὁμολογητής ῾Ιεράρχης Ματθαῖος, τήν ὁποίαν δυστυχῶς οἱ σημερινοί διάδοχοί του κοντεύουν νά τήν ξεχάσουν τελείως, διότι προτίμησαν τόν συμβιβασμό καί τήν δόξα τοῦ κόσμου τούτου, τόσον πού τά ἔργα τους πλέον κινοῦνται ἐν τῷ σκότει τῆς κακοδοξίας. ῾Ο π. ᾿Επιφάνιος, ὅπως ἀναφέρει εἰς αὐτήν, ἀφοῦ διεπίστωσε, ὅτι οἱ Ρῶσοι τῆς Διασπορᾶς, εἰς τούς ὁποίους εἶχε προσφύγει, δέν ἐμμένουν εἰς τήν ᾿Ορθόδοξον πίστιν καί ῾Ομολογίαν καί δέχονται ὕπαρξιν θείας Χάριτος εἰς τήν ψευδῆ ᾿Εκκλησίαν τῆς Ε.Σ.Σ.Δ., ἤτοι εἰς τό Πατριαρχεῖον τῆς Μόσχας, τήν "κόκκινη ᾿Εκκλησία", ὅπως ἔλεγε στά τελευταῖα χρόνια τῆς ζωῆς του, ὁ διωχθείς διά τήν ὁμολογίαν του στάρετς Νεκτάριος τῆς ῎Οπτινα, ἦλθε εἰς ἐπικοινωνίαν μετά τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. ῾Ελλάδος καί μετά ἀπό στενήν συνεργασίαν μετά τοῦ Μακαριωτάτου ᾿Αρχ/που κ. ᾿Ανδρέου καί τῶν συνεργατῶν του καί ἀφοῦ ἐμελέτησε καλῶς τήν ἐκκλησιαστικήν κατάστασιν διεπίστωσεν, ὅτι ἡ μόνη Γνησία ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία ἐκτός Ρωσίας, εἶναι ἡ ᾿Εκκλησία Γ.Ο.Χ. ῾Ελλάδος. Κατά τήν συνεδρίασιν τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου τῆς 15 καί 16 Μαΐου 1980 παρόντων τῶν θεολόγων τῆς ᾿Εκκλησίας μας, μεταφράζοντος τοῦ μον. π. Βικεντίου, ὁ π. ᾿Επιφάνιος ἐξέθεσε καί προφορικῶς, κατέθεσε καί γραπτῶς, μίαν Εἰσήγησίν του περί τῆς ᾿Ορθοδόξου ῾Ομολογίας τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Κατακομβῶν, καί ἤκουσε καί ἐπισήμως τήν ᾿Εκκλησιολογίαν - ῾Ομολογίαν τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., ὅτε καί ἀπεφάσισεν ἀμέσως νά τεθῆ καί προσωπικῶς, ἀλλά καί νά θέση τούς πιστούς τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Κατακομβῶν, τούς ὁποίους ἐκπροσωποῦσε, ὑπό τό ὠμοφόριον τοῦ ᾿Αρχ/που ᾿Ανδρέου. "Η ΟΔΟΣ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ" "Καί ἐδόθη μοι κάλαμος ὅμοιος ράβδῳ λέγων ἔγειρε καί μέτρησον τόν ναόν τοῦ Θεοῦ καί τό θυσιαστήριον καί τούς προσκυνοῦντας ἐν αὐτῷ· καί τήν αὐλήν τήν ἔξωθεν τοῦ ναοῦ ἔκβαλε ἔξω καί μή αὐτήν μετρήσης, ὅτι ἐδόθη τοῖς ἔθνεσι.." (᾿Αποκ. 11:12) Δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία ὅτι ἡ Παν-Ρωσσική ᾿Εκκλησία τῶν Κατακομβῶν, ἡ ᾿Εκκλησία τῶν Μαρτύρων καί ῾Ομολογητῶν - ὡς ὁ ἀρχηγός αὐτῆς ῾Αγιώτατος Πα- τριάρχης Τύχων, ὁ ᾿Επίτροπος τοῦ Πατριαρχικοῦ Θρόνου Πέτρος Μητροπολίτης τοῦ Λςυτιτσλ, οἱ ᾿Επίτροποι Κύριλλος Μητροπολίτης τοῦ Λαᾠαξ, καί ᾿Αγαθάγγελος Μητροπολίτης τοῦ Ωαςοσμαφμ, οἱ πληρεξούσιοι τοῦ ᾿Επιτρόπου, ᾿Ιωσήφ Μητροπολίτης τοῦ Πετςοηςαδ καί Σεραφείμ ᾿Αρχιεπίσκοπος τοῦ Υημιγλ, καί μετ᾿ αὐτῶν οἱ ἑκατοντάδες ἱεραρχῶν, χιλιάδες ἱερεῖς καί μοναχοί καί ἑκατομμύρια βασανισμένοι καί κατα-κρεουργημένοι Χριστιανοί - εἶναι ἡ Γνησία ᾿Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ (ἐν Ρωσίᾳ), τήν ὁποίαν εἴμεθα ὑποχρεωμένοι νά ἀκολουθῶμεν. ῾Η Παν-Ρωσσική Τοπική Σύνοδος τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας κατά τό 1917/18 ὥρισεν τό πνευματικόν μονοπάτι τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Κατακομβῶν - μυστική εἰς τήν μορφήν, ἀληθινά ᾿Ορθόδοξος εἰς τό περιεχόμενον. Κατά τόν τρίτον μῆνα μετά τήν ἐφαρμογήν τοῦ Σοβιετικοῦ Κράτους, ἡ Αὐτοῦ ῾Αγιότης ὁ Πατριάρχης Τύχων, ἀνεθεμάτισεν αὐτό καί ὅλους τούς συνεργάτας του, καί ἡ Παν-Ρωσσική ᾿Εκκλησία ὑπεστήριξεν αὐτήν τήν ἀπόφασιν τῆς Αὐτοῦ ῾Αγιότητος τοῦ Πατριάρχου. Αὐτό τό ἀνάθεμα, αὐτή ἡ κραυγή πρός τόν Θεόν εἶναι ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος ἐπάνω εἰς τόν ὁποῖον στηρίζεται ἡ ᾿Εκκλησία τῶν Κατακομβῶν. ῾Η ψευδής "᾿Εκκλησία" ὅπου ἀνεγνωρίσθη ὑπό τῆς Σοβιετικῆς ῾Ενώσεως καί ὠνομάσθη "᾿Ορθόδοξος Ρωσσική ᾿Εκκλησία" ἀπορρίπτει αὐτό τό ἀνάθεμα τῆς Αὐτοῦ ῾Αγιότητος καί τοῦ Τοπικοῦ Συνεδρίου. ᾿Αλλά λαμβανομένου ὑπ᾿ ὄψιν τοῦ γεγονότος, ὅτι αὐτή ἡ ψευδής ᾿Εκκλησία, μέ τό προσωπεῖον τῆς διοικήσεώς της, εἶναι μία μεταμφιεσμένη συνέχεια τοῦ Σοβιετικοῦ Κράτους, συνεπάγεται, ὅτι περιπίπτει αὕτη εἰς τό ἴδιον ἀνάθεμα. Καί ἔτι περισσότερον αὐτοῦ: Διά τῆς δηλώσεώς του ὁ Μητροπολίτης Σέργιος τήν 16/29ην ᾿Ιουλίου 1927, ἀναγνωρίζει τήν θεομάχον, ἀντίχριστον καί ἀντιχριστιανικήν ἰσχύν ὡς "νομιμοποιημένην" καί "ἐγκαθιδρυθεῖσαν ἐκ Θεοῦ". Εἰς ἀντάλλαγμα, τό Σοβιετικόν Κράτος ἀναγνωρίζει τήν "Σοβιετικήν ᾿Εκκλησίαν" τοῦ Μητροπολίτου Σεργίου - τήν ὁποίαν ἵδρυσεν τό ἴδιον - ὡς "νομιμοποιημένην" καί νόμιμον, ἐνῶ τήν ὑπό τοῦ Πατριάρχου Τύχωνος οὐδόλως νόμιμον! ῾Η "μεγίστη ὑπηρεσία" τοῦ Μητροπολίτου Σεργίου πρός τό Σοβιετικόν Κράτος, συνίσταται εἰς τήν ἐκστόμισιν ἑνός βλασφήμου ψεύδους, λέγων πρός τήν ἀντίχριστον ἐξουσίαν, ἔμπροσθεν ὁλοκλήρου τοῦ κόσμου: "Εἶσαι ἐκ Θεοῦ!". Καί ἡ ᾿Εκκλησία τῶν Κατακομβῶν θεωρεῖ αὐτήν τήν βλασφημίαν ὡς τήν πρώτην ἀπαρχήν τῆς αἱρέσεως τοῦ ᾿Αντιχρίστου. Τό πλέον καταπληκτικόν σημεῖον τῶν ἐσχάτων καιρῶν κατά τάς προφητείας τοῦ Σωτῆρος, - ὡς ὁ ᾿Αρχιεπίσκοπος Θεοφάνης τῆς Πολτάβα καί Περεγιασλάβ γράφει, - εἶναι ὅτι "τά ἄστρα πίπτουν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ" (Ματθ. 24:29). Συμφώνως μέ τήν ἐξήγησιν τοῦ ᾿Ιδίου τοῦ Σωτῆρος, "τά ἄστρα" εἶναι οἱ ῎Αγγελοι τῶν ᾿Εκκλησιῶν, δηλαδή, οἱ ᾿Επίσκοποι (᾿Αποκ. 1:20) Τοιουτοτρόπως ἡ θρησκευτικοηθική πτῶσις τῶν ᾿Επισκόπων ἀντιπροσωπεύει ἕνα ἀπό τά πλέον χαρακτηριστικά σημεῖα τῶν ἐσχάτων καιρῶν. ῾Η πτῶσις τῶν ᾿Επισκόπων εἶναι ἰδιαιτέρως φοβερή, ὅταν αὐτοί πίπτουν μακράν τῶν δογμάτων τῆς Πίστεως ἤ, ὡς ὁ ᾿Απόστολος λέγει: ὅταν αὐτοί "θά θελήσουν νά μεταστρέψουν τό Εὐαγγέλιον τοῦ Θεοῦ" (Γαλ. 1:7). ᾿Επ᾿ αὐτούς ὁ ᾿Απόστολος διατάζει νά ἐκφωνῆται "ἀνάθεμα": "Εἴ τις ὑμᾶς εὐαγελίζεται παρ᾿ ὅ παρελάβετε ἀνάθεμα". Λέγει "ἔστω" (Γαλ. 1:8-9). Καί δέν εἶναι ἀπαραίτητον νά βραδύνωμεν ἐδῶ, ὡς ὁ ἴδιος τονίζει: "Αἱρετικόν ἄνθρωπον μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ· εἰδώς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καί ἁμαρτάνει, ὤν αὐτοκατάκριτος" (Τίτ. 3:10-11). ῎Αλλως, δηλαδή, ἐάν εἶναι ἕνεκα ἀδιαφορίας ἡ ἀπομάκρυνσις ἐκ τῆς ἀληθείας, ἡ δίκη τοῦ Θεοῦ θά σέ πλήξη: "ὅτι χλιαρός εἶ, καί οὔτε ζεστός οὔτε ψυχρός, μέλλω σε ἐμέσαι ἐκ τοῦ στόματός μου" (᾿Απ. 3:16) (᾿Επιστολαί ᾿Αρχιεπισκόπου Θεοφάνους τῆς Πολτάβα καί Περεγιάσλαβ, ᾿Επιστολή 18, σελ. 29). Ζῶμεν εἰς θλιβερούς καιρούς κατά τούς ὁποίους "τό ἅλας χάνει τήν γεῦσιν του", παύει νά εἶναι ἅλας, χάνει τήν δύναμίν του· κατά τούς ὁποίους "οἱ ἄγγελοι τῶν ᾿Εκκλησιῶν", οἱ ᾿Επίσκοποι πίπτουν καί μετ᾿ αὐτῶν σύρουν κάτω τό ποίμνιόν των... ῾Ο Μητροπολίτης Σέργιος καί ἐκεῖνοι οἱ ᾿Επίσκοποι καί οἱ ἱερεῖς, οἱ ὁποῖοι ἦλθον μετά ἀπ᾿ αὐτόν καί συμφωνοῦν νά ἐργάζωνται μαζί μέ τόν ἀνταγωνιστήν τοῦ Χριστοῦ, ἦσαν οἱ πρῶτοι, ὅπου ἐκεῖνον τόν καιρόν "ἔχασαν τό ἅλας των", ἔχασαν τήν πνευματικήν των δύναμιν, παρεβίασαν τούς ἱερούς κανόνας καί τά δόγματα τῆς ᾿Εκκλησίας καί ὑποτάχθησαν "οὐ μόνον διά τήν ὀργήν (ἕνεκα φόβου), ἀλλά καί διά τήν συνείδησιν" (Ρωμ. 13:5), εἰς τόν Θεο-μάχον ἀντίχριστον. ῾Η μόλυνσις ἤ τό μίασμα δέν παρέμεινεν ἐντός τῶν συνόρων τῆς Ε.Σ.Σ.Δ., ἀλλά ἐπίσης ἐξηπλώθη εἰς τό ἐξωτερικόν. ῾Ο Μητροπολίτης Εὐλόγιος, ὁ ὁποῖος ἐξελέγη πρίν ἀπό τό σχίσμα, καί οἱ μετ᾿ αὐτοῦ, εἰσῆλθον εἰς συμβιβασμούς καί ὑπετάχθησαν εἰς τήν ἐρυθράν Μόσχαν. "῾Η Ρωσσική ᾿Εκκλησία ἐν ἐξωτερικῷ" παρέμεινεν ἄνευ συμβιβασμῶν. ᾿Αλλά μέ τόν θάνατον κάποιου καί τήν ἄφιξιν ἑνός ἑτέρου "ἀγγέλου τῆς ᾿Εκκλησίας", αὐτή ἡ "᾿Εκκλησία" ἔχασεν ἐπίσης τήν ἐλευθερίαν της ἐκ τῶν συμβιβασμῶν. ᾿Ιδού ἕνα παράδειγμα: ὁ νῦν ᾿Αρχιεπίσκοπος ᾿Αντώνιος τῆς Γενεύης καί τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης, εἰς τό "Μήνυμά του, τῆς Δυτικο-Εὐρωπαϊκῆς ᾿Επαρχίας τῆς Ρωσσικῆς ᾿Εκκλησίας ἐν ᾿Εξωτερικῷ" Νο. 14, Σεπτ. 1979, σελ. 50-51, γράφει πρός ἕναν "ἱερέα" τῆς ᾿Ερυθρᾶς ψευδοῦς ᾿Εκκλησίας, Δημήτριον Ντοῦκο, τά ἑξῆς: "᾿Αγαπητέ ἐν Χριστῷ πάτερ Δημήτριε - σᾶς γράφω ἐξ ἀφορμῆς τῆς ἐπιστολῆς σας πρός τόν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Φιλάρετον. Κατ᾿ ἀρχάς, σπεύδω νά σᾶς διαβεβαιώσω, ὅτι τό μέρος τῆς Ρωσσικῆς ᾿Εκκλησίας, τό ὁποῖον εἶναι ἐλεύθερον πέραν τῶν συνόρων τῆς μητρικῆς μας Πατρίδος ποτέ δέν ἐθεώρησεν, ὅτι τό Πατριαρχεῖον τῆς Μόσχας, τό ὁποῖον εἶναι ἐπισήμως ἀνεγνωρισμένον εἰς τήν Ε.Σ.Σ.Δ., εἶναι ἄνευ Χάριτος...". Περαιτέρω ὁ ᾿Αρχιεπίσκοπος ᾿Αντώνιος γράφει: "...Κατ᾿ αὐτόν τόν καιρόν συντασσόμεθα μέ τήν γνώμην τοῦ ἀειμνήστου ᾿Αρχιεπισκόπου ᾿Ιωάννου, ὁ ὁποῖος ἦτο ἁγιοσέβαστος καί ἔχαιρε τιμῆς ἐξ ὅλων, καί ὁ ὁποῖος ἔλεγε ὅτι "ἡ ἐπίσημος ᾿Εκκλησία εἰς τήν Ε.Σ.Σ.Δ. ἀσφαλῶς φέρει χάριν, καίτοι οἱ ῾Ιεράρχαι οἱ ὁποῖοι ἴστανται εἰς τήν κεφαλήν της συμπεριφέρονται κατ᾿ ἀπαράδεκτον τρόπον...". Δύναται τις νά εἴπη πολλά περί τῆς ἐπιστολῆς αὐτῆς, ἐάν ἔχη χῶρον καί χρόνον. ᾿Αλλά περιοριζόμεθα εἰς ὀλίγον τι. Εἶναι τελείως ἀπαράδεκτον νά ἀναφέρεται κανείς εἰς τήν ἀναπόδεικτον γνώμην κάποιου, ὅταν τό θέμα ἅπτεται τοῦ δόγματος τῆς Πίστεως. Δείξατέ μας μία Συνοδικήν ἀπόφασιν ἐπί τοῦ θέματος αὐτοῦ! Δέν ὑπάρχει οὐδεμία. ᾿Αλλά ἀκόμη καί μία "Συνοδική ἀπόφασις" δέν καθορίζει ὁριστικῶς τό θέμα. "Δέν εἶναι κάθε συγκέντρωσις ᾿Επισκόπων μία Σύνοδος, ἀλλά μόνον μία συγκέντρωσις ᾿Επισκόπων οἱ ὁποῖοι παραμένουν εἰς τήν ᾿Αλήθειαν", λέγει ὁ μέγας ὁμολογητής τῆς Πίστεως τοῦ Χριστοῦ, ῞Αγ. Θεόδωρος ὁ Στουδίτης. Καί ὅσον ἀφορᾶ τόν ᾿Αρχιεπ. τῆς Γενεύης, αὐτός ἐπανειλημμένως ἐδήλωσεν ὅτι ἡ "᾿Επισκοπή" καί πᾶσα "ἱερωσύνη" τῆς ᾿Ερυθρᾶς ψευδοῦς ᾿Εκκλησίας, εἶναι τελείως κανονική καί ὅτι ὅλα τά "Μυστήριά" της, ἔχουν δύναμιν φέρουσαν χάριν, ἐν ἀντιθέσει μέ τήν πραγματικότητα, ὅπου οἱ "᾿Επίσκοποι" καί "ἱερεῖς" ἐμφανίζονται ὡς ἔχοντες διπλῆν ὑπηρεσίαν, ὄντες στρατηγοί καί ἀξιωματικοί τῆς Λ.Η.Β.! (ὑπηρεσία κρατικῆς ᾿Ασφαλείας). Μία σχετική μετάφρασις τῆς ὡς ἄνω ἐπιστολῆς ἐδημοσιεύθη εἰς τό περιοδικόν "Ποσεφ" Νο. 12, 1979. Καί ἰδού, κατά τούς τελευταίους 18 μῆνας οὐδείς, οὔτε ὁ Μητροπολίτης Φιλάρετος, ὡς ἀρχηγός τῆς "Ρωσσικῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας ἐν ἐξωτερικῷ", οὔτε μεμονωμένοι ᾿Επίσκοποι αὐτῆς τῆς "᾿Εκκλησίας", οὔτε κάποιος ἱερεύς, ἀνήρεσεν αὐτήν τήν τερατώδη διαβεβαίωσιν ὡς μία "δυσφήμισιν" τοῦ ᾿Αρχιεπ. ᾿Αντωνίου... Εἶναι τελείως φανερόν: "τό ἅλας ἔχασε τήν γεῦσιν του εἰς αὐτήν τήν ᾿Εκκλησίαν". .... ᾿Αλλά ὑπάρχει μία περισσότερον ἰσχυρά μαρτυρία! Αὐτή εἶναι ἡ "᾿Επιστολή τοῦ Τρίτου Παν-Μεταναστευτικοῦ Συμβουλίου τῆς Ρωσσικῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας ἐν ᾿Εξωτερικῷ", ἀπευθυνομένη πρός "τόν ᾿Ορθόδοξον Λαόν τῆς Πατρίδος" (1974). Εἰς αὐτήν τήν "σοφήν" ἐπιστολήν (θά ἦτο ἐνδιαφέρον νά γνωρίζαμε ποῖος τήν ἐξέδωσε) τά κανονικά ὅρια τά ὁποῖα χωρίζουν δι᾿ ἑνός ἀδιαπεράστου χάσματος τήν ᾿Αληθινήν ᾿Εκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ ἀπό τήν ψευδῆ ᾿Εκκλησίαν τοῦ ᾿Αντιχρίστου, ἡ ὁποία ἐργάζεται μαζί μέ τό Σοβιετικό Κράτος, διαπερνῶνται. Τό αἷμα τῶν ἁγίων Μαρτύρων εἶναι εἰς αὐτήν τήν ψευδῆ ᾿Εκκλησίαν!... "Καί ὅτε ἤνοιξε τήν πέμπτην σφραγῖδα, εἶδον ὑποκάτω τοῦ θυσιαστηρίου τάς ψυχάς τῶν ἐσφαγμένων διά τόν λόγον τοῦ Θεοῦ καί διά τήν μαρτυρίαν τοῦ ἀρνίου ἥν εἶχον" (᾿Αποκάλ. 6:9)... Καί τό νά θέσης ἕνα σημεῖον ἰσότητος μεταξύ τῶν μαρτυρησάντων ῾Ιεραρχῶν τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Κατακομβῶν (τῆς Αὐτοῦ ῾Αγιότητος Πατριάρχου Τύχωνος, τοῦ Μητροπολίτου ᾿Επιτρόπου Πέτρου, τοῦ Μητροπολίτου Κυρίλλου τοῦ Καζάν καί τοῦ Μητροπολίτου ᾿Ιωσήφ τοῦ Πετρογκραντ) καί τῶν διωκτῶν "ἱεραρχῶν" τῆς Σεργιανικῆς ψευδοῦς ᾿Εκκλησίας, ἀρχηγῶν τῆς Λ.Η.Β. (ὑπηρεσίας Κρατικῆς ᾿Ασφαλείας), σημαίνει ὅτι ἐξαλείφεις καθ᾿ ὁλοκληρίαν τό ἀνάθεμα τοῦ Πατριάρχου Τύχωνος, τό ὁποῖον ἐξεφώνησεν εἰς τάς 19 ᾿Ιανουαρίου τοῦ 1918 ἐναντίον τοῦ Σοβιετικοῦ Κράτους καί τῶν συνεργατῶν του, καθώς ἐπίσης καί ὅλα τά ἀναθέματα τῶν Μυστικῶν Συμβουλίων τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Κατακομβῶν, καί ὅτι καλύπτεις κάθε τι σχετικόν μέ τήν δήλωσιν τοῦ Μητροπολίτου Σεργίου. Καί ἐάν κάποιος ρωτήση ποῖα "ἐμφανῆ ὅρια διεγράφησαν προσφάτως ἀπό τόν ᾿Αρχιεπίσκοπον ᾿Ερμογένην καί τόν (φημισμένον εἰς τό ἐξωτερικόν) ἱερέα Δημήτριον Ντοῦκο", ἐφ᾿ ὅσον αὐτοί παραμένουν εἰς κανονικήν ὑποταγήν εἰς τό ψευδές Πατριαρχεῖον τῆς Μόσχας, καί τοῦ "κληρονόμου" τοῦ Μητροπολίτου Σεργίου, πῶς μετά ἀπό αὐτό δυνάμεθα νά κατανοήσωμεν τήν δήλωσιν τοῦ "Τρίτου Συμβουλίου Μεταναστῶν τῆς Ρωσ. ᾿Ορθ. ᾿Εκκλ. ἐν ἐξωτερικῷ", ὅταν τό "Συμβούλιον" δίδει εἰς αὐτήν τήν ἐπι-στολήν τέτοια ὁμολογία τῆς "Πίστεως" της; : "Οἱ πιστοί ᾿Αρχιποιμένες, ποιμένες, μοναχοί καί λαϊκοί ἐξ ἀμφοτέρων τῶν πλευρῶν τοῦ σιδηροῦ παραπετάσματος εἶναι ἕνα. ῞Ολοι μαζί αὐτοί ἀποτελοῦν τήν ἀδιαίρετον ῾Αγία Ρωσσ. ᾿Εκκλησίαν, ὡς τό ἀδιαίρετον καί ἄραφον χιτῶνα τοῦ Χριστοῦ!". Μετά ποίων ἡ ᾿Εκκλησία τοῦ ᾿Εξωτερικοῦ δηλώνει τήν ἕνωσίν της; ᾿Ασφαλῶς δέν πρόκειται ἐδῶ περί τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Κατακομβῶν. Αὐτό εἶναι ἕνα φανερόν κάλεσμα εἰς τήν Σοβιετικήν ᾿Ερυθράν ψευδῆ ᾿Εκκλησίαν.... ῞Οθεν, ἕπεται ὅτι ὁ ᾿Αρχιεπίσκοπος ᾿Αντώνιος ἔχει δίκαιον εἰς τήν γνώμην του ὅτι ἡ "Ρωσ. ᾿Ορθόδ. ᾿Εκκλ. ἐν ᾿Εξωτερικῷ" ἀναγνωρίζει ὅτι ἡ θεομάχος ἰσχύς ἔχει ἐγκαθιδρύσει εἰς τήν χώραν μίαν γνησίαν "᾿Ορθόδ. ᾿Εκκλησίαν". Αὐτό ὅμως εἶναι ἕνα κατάφωρο ψεῦδος. ῾Ο ᾿Αρχιεπ. Γενεύης καί Δυτ. Εὐρώπης μαρτυρεῖ ὅτι ἡ Ρωσ. ᾿Ορθοδ. ᾿Εκκλησ. τῆς Διασπορᾶς εἶναι ἕνα ἀνεπίσημο ἐξαρχᾶτο τῆς "Σοβιετ. ᾿Εκκλησίας". Λέγων "᾿Ορθόδοξος Λαός" ὁ συγγραφεύς τῆς ἐπιστολῆς ἔχει ὑπ᾿ ὄψιν του μόνον ἐκείνους ὅπου πηγαίνουν εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν τοῦ Ποιμένος, καί (δέν λαμβάνει ὑπ᾿ ὄψιν του) οὐδόλως τά ἑκατομμύρια αὐτῶν ὅπου ἡ μετανάστευσις ἀποκαλεῖ "Κατακομβίτας". ῎Η ἴσως ἡ ἐπιστολή ὁμιλεῖ περί "ἑνώσεως", εὐχομένη νά ἑνώση ἐκεῖνα ὅπου εἶναι ἀδύνατον νά ἑνωθοῦν, δηλ. τήν "Σοβιετικήν καί Κατακομβῶν ᾿Εκκλησίαν";! ᾿Αλλά οἱ ἅγιοι ἱερομάρτυρες τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Κατακομβῶν ἄλλα εἶπον. ῾Ο ᾿Επίσκοπος Μάξιμος τοῦ Σεπξλθοφ, ἐδήλωσε, σχεδόν κατά τάς παραμονάς τοῦ θανάτου του: "῾Η Σοβιετική καί τῶν Κατακομβῶν ᾿Εκκλησία εἶναι ἀσυμπαγεῖς!". "῾Η μυστική, ἔρημος καί κατακομβώδης ᾿Εκκλησία ἔχει ἀναθεματίσει τήν Σεργιανι-στικήν καί αὐτούς ὅπου τήν ἀκολουθοῦν!". (Πρωτοπρ. Μιχαήλ Πομσλι, οἱ νεομάρτυρες τῆς Ρωσσίας, τόμος 2, σελ. 30). ῾Η Παν-Ρωσσική ᾿Εκκλησία τῶν Κατακομβῶν, ἡ ὁποία ἐνεφανίσθη κατά τάς πρώτας ἡμέρας τῆς καταλήψεως τῆς ἐξουσίας ὑπό τῶν Μπολσεβίκων, ὑπάρχει τώρα ὡς ἀνέκαθεν ὑπῆρχεν. ᾿Επ᾿ αὐτῆς ὑπάρχει ἡ εὐλογία τῆς Αὐτοῦ ῾Αγιότητος Πατριάρχου Τύχωνος, τοῦ τοποτηρητοῦ τοῦ Πατριαρχικοῦ Θρόνου Μητροπολιτῶν Κυρίλλου καί ᾿Ιωσήφ τοῦ ᾿Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ τοῦ Ωημιγθ, τοῦ ᾿Αρχιεπ. Δημητρίου τοῦ Ηδοφ, τοῦ ᾿Επισκόπου Μαξίμου τοῦ Σεςπυλθοφ, τοῦ ᾿Επισκόπου Δαμασκηνοῦ τοῦ Ημυλθοφ καί ὅλων τῶν ἄλλων ῾Ιεραρχῶν καί Μαρτύρων τῆς Παν-Ρωσσικῆς ᾿Εκκλησίας. Πρέπει κανείς νά ἐννοήση ὅτι ἐάν Αὐτή ἔδωσε ἑκατομμύρια ἁγίων Μαρτύρων εἰς τοιοῦτον μικρόν χρονικόν διάστημα, τότε δύναται νά εἶναι βέβαιος κανείς, ὅτι μέ τήν χάριν τοῦ θεοῦ, Αὐτή δέν ἐξουδενώθη. Αὕτη παραμένει ἐπί δύο ὁμολογιῶν Πίστεως ἐν Χριστῷ, ἐπί δύο ἀρνήσεων: ἡ ᾿Εκκλησία τῶν Κατακομβῶν ἀπορρίπτει καί τό Σοβιετικόν Κράτος καί τήν ὑπ᾿ αὐτοῦ δημιουργηθεῖσαν Σοβιετικήν "᾿Εκκλησίαν"". Εἰς τήν προκειμένην περίπτωσιν ἡ ᾿Εκκλησία τῶν Κατακομβῶν ὑπακούει εἰς τό ἀνάθεμα, ὅπου ἐξεφωνήθη ὑπό τοῦ Πατριάρχου Τύχωνος καί τῆς Τοπικῆς Παν-Ρωσσικῆς Συνόδου τό 1918, καί τῶν μυστικῶν Συνόδων τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν κατακομβῶν... "῾Η ᾿Ορθόδοξος Ρωσσική ᾿Εκκλησία τοῦ ἐξωτερικοῦ" μέ τό πρόσωπον τῆς διοικήσεώς της, πίπτει ἐκ τῆς ἀληθείας εἰς τήν ἰδίαν ἄβυσσον τῆς ἀποστασίας καθώς καί οἱ ἄλλοι. ᾿Αλλά δέν εἶναι δυνατόν νά μήν παραμένη ἐντός αὐτῆς τῆς ᾿Εκκλησίας μία ὑγιᾶ ρίζα τῆς γνησίας Πίστεως, καίτοι πρός τό παρόν δέν φαίνεται. Πολλοί ὑποφέρουν καί βαρυστενάζουν διά μίαν τοιαύτην ἄτακτον κατάστασιν τῶν ὑποθέσεων καί δέν γνωρίζουν τί νά κάμουν. Ποία διέξοδος ὑπάρχει ἐξ αὐτῆς τῆς καταστάσεως; Παραμένει μία τελική διέξοδος: Νά ὑποταχθῆτε προσωρινῶς εἰς τήν ἀνεπισήμως ὑπάρχουσαν Γνησίαν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν τοῦ Παλαιοῦ ἡμερολογίου τῆς ῾Ελλάδος, ὑπό τό ὠμοφόριον τῆς Αὐτοῦ Μακαριότητος τοῦ ᾿Αρχιεπισκόπου ᾿Αθηνῶν καί πάσης ῾Ελλάδος ᾿Ανδρέου καί τῆς ὑπ᾿ Αὐτόν ῾Ιερᾶς Συνόδου

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΤΑΚΟΜΒΩΝ ΕΝΗΜΕΡΩΣΙΣ ΕΠΙ ΕΠΙΚΑΙΡΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟΝ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ, ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ ΤΟΥ ΚΑΥΚΑΣΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΕΙΟΝ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ 19400, ΚΟΡΩΠΙ ΑΤΤΙΚΗΣ, Τ.Θ. 54, ΤΗΛ. 210 6020176, 210. 6021467 ΤΕΥΧΟΣ 20 ΕΤΟΣ 2005 ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΚΟΜΒΩΝ ΜΥΣΤΙΚΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΜΟΡΦΗΝ ΑΛΗΘΙΝΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΙΣ ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΝ Παραθέτομεν ἄρθρον τοῦ μον. π. ᾿Επιφανίου, ὑπό τόν τίτλον: "῾Η ῾Οδός τῆς Γνησίας ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ". Τό ἄρθρον τοῦτο ἀπεστάλη τό ἔτος 1981 ὑπό τήν μορφήν ἐπιστολῆς πρός τούς ἐν Ρωσία Γνησίους ᾿Ορθοδόξους Χριστιανούς, μέλη τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Κατακομβῶν, καί ἀναφέρεται εἰς τήν ῾Ομολογία - ᾿Εκκλησιολογία τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Κατακομβῶν, περί τῆς κακοδοξίας τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς καί περί ὑπαγωγῆς τῶν πιστῶν τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Κατακομβῶν ὑπό τό ὠμοφόριον τοῦ ᾿Αρχιεπισκόπου ᾿Αθηνῶν καί πάσης ῾Ελλάδος κ. ᾿Ανδρέου. Πρόκειται περί μιᾶς ἀληθινά ᾿Ορθοδόξου Διακηρύξεως - ῾Ομολογίας, ὅπως τήν διεφύλαξε ἡ διωκομένη ᾿Εκκλησία τῶν Κατακομβῶν στήν Ρωσία, οἱ ἄγιοι δηλαδή νεομάρτυρες καί ὀμολογηταί τῆς Πίστεως, πού ἐδιώχθησαν καί ἐσφαγιάσθησαν διά τήν ᾿Αλήθεια. Εἶναι ἡ ἴδια ὁμολογία, ὅπως τήν διεφύλαξε ἐν ῾Ελλάδι ὁ ὁμολογητής ῾Ιεράρχης Ματθαῖος, τήν ὁποίαν δυστυχῶς οἱ σημερινοί διάδοχοί του κοντεύουν νά τήν ξεχάσουν τελείως, διότι προτίμησαν τόν συμβιβασμό καί τήν δόξα τοῦ κόσμου τούτου, τόσον πού τά ἔργα τους πλέον κινοῦνται ἐν τῷ σκότει τῆς κακοδοξίας. ῾Ο π. ᾿Επιφάνιος, ὅπως ἀναφέρει εἰς αὐτήν, ἀφοῦ διεπίστωσε, ὅτι οἱ Ρῶσοι τῆς Διασπορᾶς, εἰς τούς ὁποίους εἶχε προσφύγει, δέν ἐμμένουν εἰς τήν ᾿Ορθόδοξον πίστιν καί ῾Ομολογίαν καί δέχονται ὕπαρξιν θείας Χάριτος εἰς τήν ψευδῆ ᾿Εκκλησίαν τῆς Ε.Σ.Σ.Δ., ἤτοι εἰς τό Πατριαρχεῖον τῆς Μόσχας, τήν "κόκκινη ᾿Εκκλησία", ὅπως ἔλεγε στά τελευταῖα χρόνια τῆς ζωῆς του, ὁ διωχθείς διά τήν ὁμολογίαν του στάρετς Νεκτάριος τῆς ῎Οπτινα, ἦλθε εἰς ἐπικοινωνίαν μετά τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. ῾Ελλάδος καί μετά ἀπό στενήν συνεργασίαν μετά τοῦ Μακαριωτάτου ᾿Αρχ/που κ. ᾿Ανδρέου καί τῶν συνεργατῶν του καί ἀφοῦ ἐμελέτησε καλῶς τήν ἐκκλησιαστικήν κατάστασιν διεπίστωσεν, ὅτι ἡ μόνη Γνησία ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία ἐκτός Ρωσίας, εἶναι ἡ ᾿Εκκλησία Γ.Ο.Χ. ῾Ελλάδος. Κατά τήν συνεδρίασιν τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου τῆς 15 καί 16 Μαΐου 1980 παρόντων τῶν θεολόγων τῆς ᾿Εκκλησίας μας, μεταφράζοντος τοῦ μον. π. Βικεντίου, ὁ π. ᾿Επιφάνιος ἐξέθεσε καί προφορικῶς, κατέθεσε καί γραπτῶς, μίαν Εἰσήγησίν του περί τῆς ᾿Ορθοδόξου ῾Ομολογίας τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Κατακομβῶν, καί ἤκουσε καί ἐπισήμως τήν ᾿Εκκλησιολογίαν - ῾Ομολογίαν τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., ὅτε καί ἀπεφάσισεν ἀμέσως νά τεθῆ καί προσωπικῶς, ἀλλά καί νά θέση τούς πιστούς τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Κατακομβῶν, τούς ὁποίους ἐκπροσωποῦσε, ὑπό τό ὠμοφόριον τοῦ ᾿Αρχ/που ᾿Ανδρέου. "Η ΟΔΟΣ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ" "Καί ἐδόθη μοι κάλαμος ὅμοιος ράβδῳ λέγων ἔγειρε καί μέτρησον τόν ναόν τοῦ Θεοῦ καί τό θυσιαστήριον καί τούς προσκυνοῦντας ἐν αὐτῷ· καί τήν αὐλήν τήν ἔξωθεν τοῦ ναοῦ ἔκβαλε ἔξω καί μή αὐτήν μετρήσης, ὅτι ἐδόθη τοῖς ἔθνεσι.." (᾿Αποκ. 11:12) Δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία ὅτι ἡ Παν-Ρωσσική ᾿Εκκλησία τῶν Κατακομβῶν, ἡ ᾿Εκκλησία τῶν Μαρτύρων καί ῾Ομολογητῶν - ὡς ὁ ἀρχηγός αὐτῆς ῾Αγιώτατος Πα- τριάρχης Τύχων, ὁ ᾿Επίτροπος τοῦ Πατριαρχικοῦ Θρόνου Πέτρος Μητροπολίτης τοῦ Λςυτιτσλ, οἱ ᾿Επίτροποι Κύριλλος Μητροπολίτης τοῦ Λαᾠαξ, καί ᾿Αγαθάγγελος Μητροπολίτης τοῦ Ωαςοσμαφμ, οἱ πληρεξούσιοι τοῦ ᾿Επιτρόπου, ᾿Ιωσήφ Μητροπολίτης τοῦ Πετςοηςαδ καί Σεραφείμ ᾿Αρχιεπίσκοπος τοῦ Υημιγλ, καί μετ᾿ αὐτῶν οἱ ἑκατοντάδες ἱεραρχῶν, χιλιάδες ἱερεῖς καί μοναχοί καί ἑκατομμύρια βασανισμένοι καί κατα-κρεουργημένοι Χριστιανοί - εἶναι ἡ Γνησία ᾿Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ (ἐν Ρωσίᾳ), τήν ὁποίαν εἴμεθα ὑποχρεωμένοι νά ἀκολουθῶμεν. ῾Η Παν-Ρωσσική Τοπική Σύνοδος τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας κατά τό 1917/18 ὥρισεν τό πνευματικόν μονοπάτι τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Κατακομβῶν - μυστική εἰς τήν μορφήν, ἀληθινά ᾿Ορθόδοξος εἰς τό περιεχόμενον. Κατά τόν τρίτον μῆνα μετά τήν ἐφαρμογήν τοῦ Σοβιετικοῦ Κράτους, ἡ Αὐτοῦ ῾Αγιότης ὁ Πατριάρχης Τύχων, ἀνεθεμάτισεν αὐτό καί ὅλους τούς συνεργάτας του, καί ἡ Παν-Ρωσσική ᾿Εκκλησία ὑπεστήριξεν αὐτήν τήν ἀπόφασιν τῆς Αὐτοῦ ῾Αγιότητος τοῦ Πατριάρχου. Αὐτό τό ἀνάθεμα, αὐτή ἡ κραυγή πρός τόν Θεόν εἶναι ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος ἐπάνω εἰς τόν ὁποῖον στηρίζεται ἡ ᾿Εκκλησία τῶν Κατακομβῶν. ῾Η ψευδής "᾿Εκκλησία" ὅπου ἀνεγνωρίσθη ὑπό τῆς Σοβιετικῆς ῾Ενώσεως καί ὠνομάσθη "᾿Ορθόδοξος Ρωσσική ᾿Εκκλησία" ἀπορρίπτει αὐτό τό ἀνάθεμα τῆς Αὐτοῦ ῾Αγιότητος καί τοῦ Τοπικοῦ Συνεδρίου. ᾿Αλλά λαμβανομένου ὑπ᾿ ὄψιν τοῦ γεγονότος, ὅτι αὐτή ἡ ψευδής ᾿Εκκλησία, μέ τό προσωπεῖον τῆς διοικήσεώς της, εἶναι μία μεταμφιεσμένη συνέχεια τοῦ Σοβιετικοῦ Κράτους, συνεπάγεται, ὅτι περιπίπτει αὕτη εἰς τό ἴδιον ἀνάθεμα. Καί ἔτι περισσότερον αὐτοῦ: Διά τῆς δηλώσεώς του ὁ Μητροπολίτης Σέργιος τήν 16/29ην ᾿Ιουλίου 1927, ἀναγνωρίζει τήν θεομάχον, ἀντίχριστον καί ἀντιχριστιανικήν ἰσχύν ὡς "νομιμοποιημένην" καί "ἐγκαθιδρυθεῖσαν ἐκ Θεοῦ". Εἰς ἀντάλλαγμα, τό Σοβιετικόν Κράτος ἀναγνωρίζει τήν "Σοβιετικήν ᾿Εκκλησίαν" τοῦ Μητροπολίτου Σεργίου - τήν ὁποίαν ἵδρυσεν τό ἴδιον - ὡς "νομιμοποιημένην" καί νόμιμον, ἐνῶ τήν ὑπό τοῦ Πατριάρχου Τύχωνος οὐδόλως νόμιμον! ῾Η "μεγίστη ὑπηρεσία" τοῦ Μητροπολίτου Σεργίου πρός τό Σοβιετικόν Κράτος, συνίσταται εἰς τήν ἐκστόμισιν ἑνός βλασφήμου ψεύδους, λέγων πρός τήν ἀντίχριστον ἐξουσίαν, ἔμπροσθεν ὁλοκλήρου τοῦ κόσμου: "Εἶσαι ἐκ Θεοῦ!". Καί ἡ ᾿Εκκλησία τῶν Κατακομβῶν θεωρεῖ αὐτήν τήν βλασφημίαν ὡς τήν πρώτην ἀπαρχήν τῆς αἱρέσεως τοῦ ᾿Αντιχρίστου. Τό πλέον καταπληκτικόν σημεῖον τῶν ἐσχάτων καιρῶν κατά τάς προφητείας τοῦ Σωτῆρος, - ὡς ὁ ᾿Αρχιεπίσκοπος Θεοφάνης τῆς Πολτάβα καί Περεγιασλάβ γράφει, - εἶναι ὅτι "τά ἄστρα πίπτουν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ" (Ματθ. 24:29). Συμφώνως μέ τήν ἐξήγησιν τοῦ ᾿Ιδίου τοῦ Σωτῆρος, "τά ἄστρα" εἶναι οἱ ῎Αγγελοι τῶν ᾿Εκκλησιῶν, δηλαδή, οἱ ᾿Επίσκοποι (᾿Αποκ. 1:20) Τοιουτοτρόπως ἡ θρησκευτικοηθική πτῶσις τῶν ᾿Επισκόπων ἀντιπροσωπεύει ἕνα ἀπό τά πλέον χαρακτηριστικά σημεῖα τῶν ἐσχάτων καιρῶν. ῾Η πτῶσις τῶν ᾿Επισκόπων εἶναι ἰδιαιτέρως φοβερή, ὅταν αὐτοί πίπτουν μακράν τῶν δογμάτων τῆς Πίστεως ἤ, ὡς ὁ ᾿Απόστολος λέγει: ὅταν αὐτοί "θά θελήσουν νά μεταστρέψουν τό Εὐαγγέλιον τοῦ Θεοῦ" (Γαλ. 1:7). ᾿Επ᾿ αὐτούς ὁ ᾿Απόστολος διατάζει νά ἐκφωνῆται "ἀνάθεμα": "Εἴ τις ὑμᾶς εὐαγελίζεται παρ᾿ ὅ παρελάβετε ἀνάθεμα". Λέγει "ἔστω" (Γαλ. 1:8-9). Καί δέν εἶναι ἀπαραίτητον νά βραδύνωμεν ἐδῶ, ὡς ὁ ἴδιος τονίζει: "Αἱρετικόν ἄνθρωπον μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ· εἰδώς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καί ἁμαρτάνει, ὤν αὐτοκατάκριτος" (Τίτ. 3:10-11). ῎Αλλως, δηλαδή, ἐάν εἶναι ἕνεκα ἀδιαφορίας ἡ ἀπομάκρυνσις ἐκ τῆς ἀληθείας, ἡ δίκη τοῦ Θεοῦ θά σέ πλήξη: "ὅτι χλιαρός εἶ, καί οὔτε ζεστός οὔτε ψυχρός, μέλλω σε ἐμέσαι ἐκ τοῦ στόματός μου" (᾿Απ. 3:16) (᾿Επιστολαί ᾿Αρχιεπισκόπου Θεοφάνους τῆς Πολτάβα καί Περεγιάσλαβ, ᾿Επιστολή 18, σελ. 29). Ζῶμεν εἰς θλιβερούς καιρούς κατά τούς ὁποίους "τό ἅλας χάνει τήν γεῦσιν του", παύει νά εἶναι ἅλας, χάνει τήν δύναμίν του· κατά τούς ὁποίους "οἱ ἄγγελοι τῶν ᾿Εκκλησιῶν", οἱ ᾿Επίσκοποι πίπτουν καί μετ᾿ αὐτῶν σύρουν κάτω τό ποίμνιόν των... ῾Ο Μητροπολίτης Σέργιος καί ἐκεῖνοι οἱ ᾿Επίσκοποι καί οἱ ἱερεῖς, οἱ ὁποῖοι ἦλθον μετά ἀπ᾿ αὐτόν καί συμφωνοῦν νά ἐργάζωνται μαζί μέ τόν ἀνταγωνιστήν τοῦ Χριστοῦ, ἦσαν οἱ πρῶτοι, ὅπου ἐκεῖνον τόν καιρόν "ἔχασαν τό ἅλας των", ἔχασαν τήν πνευματικήν των δύναμιν, παρεβίασαν τούς ἱερούς κανόνας καί τά δόγματα τῆς ᾿Εκκλησίας καί ὑποτάχθησαν "οὐ μόνον διά τήν ὀργήν (ἕνεκα φόβου), ἀλλά καί διά τήν συνείδησιν" (Ρωμ. 13:5), εἰς τόν Θεο-μάχον ἀντίχριστον. ῾Η μόλυνσις ἤ τό μίασμα δέν παρέμεινεν ἐντός τῶν συνόρων τῆς Ε.Σ.Σ.Δ., ἀλλά ἐπίσης ἐξηπλώθη εἰς τό ἐξωτερικόν. ῾Ο Μητροπολίτης Εὐλόγιος, ὁ ὁποῖος ἐξελέγη πρίν ἀπό τό σχίσμα, καί οἱ μετ᾿ αὐτοῦ, εἰσῆλθον εἰς συμβιβασμούς καί ὑπετάχθησαν εἰς τήν ἐρυθράν Μόσχαν. "῾Η Ρωσσική ᾿Εκκλησία ἐν ἐξωτερικῷ" παρέμεινεν ἄνευ συμβιβασμῶν. ᾿Αλλά μέ τόν θάνατον κάποιου καί τήν ἄφιξιν ἑνός ἑτέρου "ἀγγέλου τῆς ᾿Εκκλησίας", αὐτή ἡ "᾿Εκκλησία" ἔχασεν ἐπίσης τήν ἐλευθερίαν της ἐκ τῶν συμβιβασμῶν. ᾿Ιδού ἕνα παράδειγμα: ὁ νῦν ᾿Αρχιεπίσκοπος ᾿Αντώνιος τῆς Γενεύης καί τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης, εἰς τό "Μήνυμά του, τῆς Δυτικο-Εὐρωπαϊκῆς ᾿Επαρχίας τῆς Ρωσσικῆς ᾿Εκκλησίας ἐν ᾿Εξωτερικῷ" Νο. 14, Σεπτ. 1979, σελ. 50-51, γράφει πρός ἕναν "ἱερέα" τῆς ᾿Ερυθρᾶς ψευδοῦς ᾿Εκκλησίας, Δημήτριον Ντοῦκο, τά ἑξῆς: "᾿Αγαπητέ ἐν Χριστῷ πάτερ Δημήτριε - σᾶς γράφω ἐξ ἀφορμῆς τῆς ἐπιστολῆς σας πρός τόν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Φιλάρετον. Κατ᾿ ἀρχάς, σπεύδω νά σᾶς διαβεβαιώσω, ὅτι τό μέρος τῆς Ρωσσικῆς ᾿Εκκλησίας, τό ὁποῖον εἶναι ἐλεύθερον πέραν τῶν συνόρων τῆς μητρικῆς μας Πατρίδος ποτέ δέν ἐθεώρησεν, ὅτι τό Πατριαρχεῖον τῆς Μόσχας, τό ὁποῖον εἶναι ἐπισήμως ἀνεγνωρισμένον εἰς τήν Ε.Σ.Σ.Δ., εἶναι ἄνευ Χάριτος...". Περαιτέρω ὁ ᾿Αρχιεπίσκοπος ᾿Αντώνιος γράφει: "...Κατ᾿ αὐτόν τόν καιρόν συντασσόμεθα μέ τήν γνώμην τοῦ ἀειμνήστου ᾿Αρχιεπισκόπου ᾿Ιωάννου, ὁ ὁποῖος ἦτο ἁγιοσέβαστος καί ἔχαιρε τιμῆς ἐξ ὅλων, καί ὁ ὁποῖος ἔλεγε ὅτι "ἡ ἐπίσημος ᾿Εκκλησία εἰς τήν Ε.Σ.Σ.Δ. ἀσφαλῶς φέρει χάριν, καίτοι οἱ ῾Ιεράρχαι οἱ ὁποῖοι ἴστανται εἰς τήν κεφαλήν της συμπεριφέρονται κατ᾿ ἀπαράδεκτον τρόπον...". Δύναται τις νά εἴπη πολλά περί τῆς ἐπιστολῆς αὐτῆς, ἐάν ἔχη χῶρον καί χρόνον. ᾿Αλλά περιοριζόμεθα εἰς ὀλίγον τι. Εἶναι τελείως ἀπαράδεκτον νά ἀναφέρεται κανείς εἰς τήν ἀναπόδεικτον γνώμην κάποιου, ὅταν τό θέμα ἅπτεται τοῦ δόγματος τῆς Πίστεως. Δείξατέ μας μία Συνοδικήν ἀπόφασιν ἐπί τοῦ θέματος αὐτοῦ! Δέν ὑπάρχει οὐδεμία. ᾿Αλλά ἀκόμη καί μία "Συνοδική ἀπόφασις" δέν καθορίζει ὁριστικῶς τό θέμα. "Δέν εἶναι κάθε συγκέντρωσις ᾿Επισκόπων μία Σύνοδος, ἀλλά μόνον μία συγκέντρωσις ᾿Επισκόπων οἱ ὁποῖοι παραμένουν εἰς τήν ᾿Αλήθειαν", λέγει ὁ μέγας ὁμολογητής τῆς Πίστεως τοῦ Χριστοῦ, ῞Αγ. Θεόδωρος ὁ Στουδίτης. Καί ὅσον ἀφορᾶ τόν ᾿Αρχιεπ. τῆς Γενεύης, αὐτός ἐπανειλημμένως ἐδήλωσεν ὅτι ἡ "᾿Επισκοπή" καί πᾶσα "ἱερωσύνη" τῆς ᾿Ερυθρᾶς ψευδοῦς ᾿Εκκλησίας, εἶναι τελείως κανονική καί ὅτι ὅλα τά "Μυστήριά" της, ἔχουν δύναμιν φέρουσαν χάριν, ἐν ἀντιθέσει μέ τήν πραγματικότητα, ὅπου οἱ "᾿Επίσκοποι" καί "ἱερεῖς" ἐμφανίζονται ὡς ἔχοντες διπλῆν ὑπηρεσίαν, ὄντες στρατηγοί καί ἀξιωματικοί τῆς Λ.Η.Β.! (ὑπηρεσία κρατικῆς ᾿Ασφαλείας). Μία σχετική μετάφρασις τῆς ὡς ἄνω ἐπιστολῆς ἐδημοσιεύθη εἰς τό περιοδικόν "Ποσεφ" Νο. 12, 1979. Καί ἰδού, κατά τούς τελευταίους 18 μῆνας οὐδείς, οὔτε ὁ Μητροπολίτης Φιλάρετος, ὡς ἀρχηγός τῆς "Ρωσσικῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας ἐν ἐξωτερικῷ", οὔτε μεμονωμένοι ᾿Επίσκοποι αὐτῆς τῆς "᾿Εκκλησίας", οὔτε κάποιος ἱερεύς, ἀνήρεσεν αὐτήν τήν τερατώδη διαβεβαίωσιν ὡς μία "δυσφήμισιν" τοῦ ᾿Αρχιεπ. ᾿Αντωνίου... Εἶναι τελείως φανερόν: "τό ἅλας ἔχασε τήν γεῦσιν του εἰς αὐτήν τήν ᾿Εκκλησίαν". .... ᾿Αλλά ὑπάρχει μία περισσότερον ἰσχυρά μαρτυρία! Αὐτή εἶναι ἡ "᾿Επιστολή τοῦ Τρίτου Παν-Μεταναστευτικοῦ Συμβουλίου τῆς Ρωσσικῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας ἐν ᾿Εξωτερικῷ", ἀπευθυνομένη πρός "τόν ᾿Ορθόδοξον Λαόν τῆς Πατρίδος" (1974). Εἰς αὐτήν τήν "σοφήν" ἐπιστολήν (θά ἦτο ἐνδιαφέρον νά γνωρίζαμε ποῖος τήν ἐξέδωσε) τά κανονικά ὅρια τά ὁποῖα χωρίζουν δι᾿ ἑνός ἀδιαπεράστου χάσματος τήν ᾿Αληθινήν ᾿Εκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ ἀπό τήν ψευδῆ ᾿Εκκλησίαν τοῦ ᾿Αντιχρίστου, ἡ ὁποία ἐργάζεται μαζί μέ τό Σοβιετικό Κράτος, διαπερνῶνται. Τό αἷμα τῶν ἁγίων Μαρτύρων εἶναι εἰς αὐτήν τήν ψευδῆ ᾿Εκκλησίαν!... "Καί ὅτε ἤνοιξε τήν πέμπτην σφραγῖδα, εἶδον ὑποκάτω τοῦ θυσιαστηρίου τάς ψυχάς τῶν ἐσφαγμένων διά τόν λόγον τοῦ Θεοῦ καί διά τήν μαρτυρίαν τοῦ ἀρνίου ἥν εἶχον" (᾿Αποκάλ. 6:9)... Καί τό νά θέσης ἕνα σημεῖον ἰσότητος μεταξύ τῶν μαρτυρησάντων ῾Ιεραρχῶν τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Κατακομβῶν (τῆς Αὐτοῦ ῾Αγιότητος Πατριάρχου Τύχωνος, τοῦ Μητροπολίτου ᾿Επιτρόπου Πέτρου, τοῦ Μητροπολίτου Κυρίλλου τοῦ Καζάν καί τοῦ Μητροπολίτου ᾿Ιωσήφ τοῦ Πετρογκραντ) καί τῶν διωκτῶν "ἱεραρχῶν" τῆς Σεργιανικῆς ψευδοῦς ᾿Εκκλησίας, ἀρχηγῶν τῆς Λ.Η.Β. (ὑπηρεσίας Κρατικῆς ᾿Ασφαλείας), σημαίνει ὅτι ἐξαλείφεις καθ᾿ ὁλοκληρίαν τό ἀνάθεμα τοῦ Πατριάρχου Τύχωνος, τό ὁποῖον ἐξεφώνησεν εἰς τάς 19 ᾿Ιανουαρίου τοῦ 1918 ἐναντίον τοῦ Σοβιετικοῦ Κράτους καί τῶν συνεργατῶν του, καθώς ἐπίσης καί ὅλα τά ἀναθέματα τῶν Μυστικῶν Συμβουλίων τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Κατακομβῶν, καί ὅτι καλύπτεις κάθε τι σχετικόν μέ τήν δήλωσιν τοῦ Μητροπολίτου Σεργίου. Καί ἐάν κάποιος ρωτήση ποῖα "ἐμφανῆ ὅρια διεγράφησαν προσφάτως ἀπό τόν ᾿Αρχιεπίσκοπον ᾿Ερμογένην καί τόν (φημισμένον εἰς τό ἐξωτερικόν) ἱερέα Δημήτριον Ντοῦκο", ἐφ᾿ ὅσον αὐτοί παραμένουν εἰς κανονικήν ὑποταγήν εἰς τό ψευδές Πατριαρχεῖον τῆς Μόσχας, καί τοῦ "κληρονόμου" τοῦ Μητροπολίτου Σεργίου, πῶς μετά ἀπό αὐτό δυνάμεθα νά κατανοήσωμεν τήν δήλωσιν τοῦ "Τρίτου Συμβουλίου Μεταναστῶν τῆς Ρωσ. ᾿Ορθ. ᾿Εκκλ. ἐν ἐξωτερικῷ", ὅταν τό "Συμβούλιον" δίδει εἰς αὐτήν τήν ἐπι-στολήν τέτοια ὁμολογία τῆς "Πίστεως" της; : "Οἱ πιστοί ᾿Αρχιποιμένες, ποιμένες, μοναχοί καί λαϊκοί ἐξ ἀμφοτέρων τῶν πλευρῶν τοῦ σιδηροῦ παραπετάσματος εἶναι ἕνα. ῞Ολοι μαζί αὐτοί ἀποτελοῦν τήν ἀδιαίρετον ῾Αγία Ρωσσ. ᾿Εκκλησίαν, ὡς τό ἀδιαίρετον καί ἄραφον χιτῶνα τοῦ Χριστοῦ!". Μετά ποίων ἡ ᾿Εκκλησία τοῦ ᾿Εξωτερικοῦ δηλώνει τήν ἕνωσίν της; ᾿Ασφαλῶς δέν πρόκειται ἐδῶ περί τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Κατακομβῶν. Αὐτό εἶναι ἕνα φανερόν κάλεσμα εἰς τήν Σοβιετικήν ᾿Ερυθράν ψευδῆ ᾿Εκκλησίαν.... ῞Οθεν, ἕπεται ὅτι ὁ ᾿Αρχιεπίσκοπος ᾿Αντώνιος ἔχει δίκαιον εἰς τήν γνώμην του ὅτι ἡ "Ρωσ. ᾿Ορθόδ. ᾿Εκκλ. ἐν ᾿Εξωτερικῷ" ἀναγνωρίζει ὅτι ἡ θεομάχος ἰσχύς ἔχει ἐγκαθιδρύσει εἰς τήν χώραν μίαν γνησίαν "᾿Ορθόδ. ᾿Εκκλησίαν". Αὐτό ὅμως εἶναι ἕνα κατάφωρο ψεῦδος. ῾Ο ᾿Αρχιεπ. Γενεύης καί Δυτ. Εὐρώπης μαρτυρεῖ ὅτι ἡ Ρωσ. ᾿Ορθοδ. ᾿Εκκλησ. τῆς Διασπορᾶς εἶναι ἕνα ἀνεπίσημο ἐξαρχᾶτο τῆς "Σοβιετ. ᾿Εκκλησίας". Λέγων "᾿Ορθόδοξος Λαός" ὁ συγγραφεύς τῆς ἐπιστολῆς ἔχει ὑπ᾿ ὄψιν του μόνον ἐκείνους ὅπου πηγαίνουν εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν τοῦ Ποιμένος, καί (δέν λαμβάνει ὑπ᾿ ὄψιν του) οὐδόλως τά ἑκατομμύρια αὐτῶν ὅπου ἡ μετανάστευσις ἀποκαλεῖ "Κατακομβίτας". ῎Η ἴσως ἡ ἐπιστολή ὁμιλεῖ περί "ἑνώσεως", εὐχομένη νά ἑνώση ἐκεῖνα ὅπου εἶναι ἀδύνατον νά ἑνωθοῦν, δηλ. τήν "Σοβιετικήν καί Κατακομβῶν ᾿Εκκλησίαν";! ᾿Αλλά οἱ ἅγιοι ἱερομάρτυρες τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Κατακομβῶν ἄλλα εἶπον. ῾Ο ᾿Επίσκοπος Μάξιμος τοῦ Σεπξλθοφ, ἐδήλωσε, σχεδόν κατά τάς παραμονάς τοῦ θανάτου του: "῾Η Σοβιετική καί τῶν Κατακομβῶν ᾿Εκκλησία εἶναι ἀσυμπαγεῖς!". "῾Η μυστική, ἔρημος καί κατακομβώδης ᾿Εκκλησία ἔχει ἀναθεματίσει τήν Σεργιανι-στικήν καί αὐτούς ὅπου τήν ἀκολουθοῦν!". (Πρωτοπρ. Μιχαήλ Πομσλι, οἱ νεομάρτυρες τῆς Ρωσσίας, τόμος 2, σελ. 30). ῾Η Παν-Ρωσσική ᾿Εκκλησία τῶν Κατακομβῶν, ἡ ὁποία ἐνεφανίσθη κατά τάς πρώτας ἡμέρας τῆς καταλήψεως τῆς ἐξουσίας ὑπό τῶν Μπολσεβίκων, ὑπάρχει τώρα ὡς ἀνέκαθεν ὑπῆρχεν. ᾿Επ᾿ αὐτῆς ὑπάρχει ἡ εὐλογία τῆς Αὐτοῦ ῾Αγιότητος Πατριάρχου Τύχωνος, τοῦ τοποτηρητοῦ τοῦ Πατριαρχικοῦ Θρόνου Μητροπολιτῶν Κυρίλλου καί ᾿Ιωσήφ τοῦ ᾿Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ τοῦ Ωημιγθ, τοῦ ᾿Αρχιεπ. Δημητρίου τοῦ Ηδοφ, τοῦ ᾿Επισκόπου Μαξίμου τοῦ Σεςπυλθοφ, τοῦ ᾿Επισκόπου Δαμασκηνοῦ τοῦ Ημυλθοφ καί ὅλων τῶν ἄλλων ῾Ιεραρχῶν καί Μαρτύρων τῆς Παν-Ρωσσικῆς ᾿Εκκλησίας. Πρέπει κανείς νά ἐννοήση ὅτι ἐάν Αὐτή ἔδωσε ἑκατομμύρια ἁγίων Μαρτύρων εἰς τοιοῦτον μικρόν χρονικόν διάστημα, τότε δύναται νά εἶναι βέβαιος κανείς, ὅτι μέ τήν χάριν τοῦ θεοῦ, Αὐτή δέν ἐξουδενώθη. Αὕτη παραμένει ἐπί δύο ὁμολογιῶν Πίστεως ἐν Χριστῷ, ἐπί δύο ἀρνήσεων: ἡ ᾿Εκκλησία τῶν Κατακομβῶν ἀπορρίπτει καί τό Σοβιετικόν Κράτος καί τήν ὑπ᾿ αὐτοῦ δημιουργηθεῖσαν Σοβιετικήν "᾿Εκκλησίαν"". Εἰς τήν προκειμένην περίπτωσιν ἡ ᾿Εκκλησία τῶν Κατακομβῶν ὑπακούει εἰς τό ἀνάθεμα, ὅπου ἐξεφωνήθη ὑπό τοῦ Πατριάρχου Τύχωνος καί τῆς Τοπικῆς Παν-Ρωσσικῆς Συνόδου τό 1918, καί τῶν μυστικῶν Συνόδων τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν κατακομβῶν... "῾Η ᾿Ορθόδοξος Ρωσσική ᾿Εκκλησία τοῦ ἐξωτερικοῦ" μέ τό πρόσωπον τῆς διοικήσεώς της, πίπτει ἐκ τῆς ἀληθείας εἰς τήν ἰδίαν ἄβυσσον τῆς ἀποστασίας καθώς καί οἱ ἄλλοι. ᾿Αλλά δέν εἶναι δυνατόν νά μήν παραμένη ἐντός αὐτῆς τῆς ᾿Εκκλησίας μία ὑγιᾶ ρίζα τῆς γνησίας Πίστεως, καίτοι πρός τό παρόν δέν φαίνεται. Πολλοί ὑποφέρουν καί βαρυστενάζουν διά μίαν τοιαύτην ἄτακτον κατάστασιν τῶν ὑποθέσεων καί δέν γνωρίζουν τί νά κάμουν. Ποία διέξοδος ὑπάρχει ἐξ αὐτῆς τῆς καταστάσεως; Παραμένει μία τελική διέξοδος: Νά ὑποταχθῆτε προσωρινῶς εἰς τήν ἀνεπισήμως ὑπάρχουσαν Γνησίαν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν τοῦ Παλαιοῦ ἡμερολογίου τῆς ῾Ελλάδος, ὑπό τό ὠμοφόριον τῆς Αὐτοῦ Μακαριότητος τοῦ ᾿Αρχιεπισκόπου ᾿Αθηνῶν καί πάσης ῾Ελλάδος ᾿Ανδρέου καί τῆς ὑπ᾿ Αὐτόν ῾Ιερᾶς Συνόδου. Tags: ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΤΑΚΟΜΒΩΝ Posted at 06:43 am | Link | Leave a comment | Share ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΑΓΙΟΥ ΜΑΡΚΟΥ ΤΟΥ ΕΥΓΕΝΙΚΟΥ Ἔ κ θ ε σ ι ς τοῦ ἁγιωτάτου μητροπολίτου Ἐφέσου, τίνι τρόπῳ ἐδέξατο τό τῆς ἀρχιερωσύνης ἀξίωμα καί δήλωσις τῆς Συνόδου τῆς ἐν Φλωρεντίᾳ γενομένης». Ὁ ἅγ. Μ. ἀρχίζει τὴν “Ἔκθεση” δηλώνοντας ὅτι, παρότι ἀσθενής, μετέβη στὴν Φερράρα ὑπακούοντας στὴν Ἐκκλησία, καὶ ἐλπίζοντας ὅτι ὁ Θεὸς θὰ δώσει τὴν εὐλογημένη ἐπούλωση τοῦ τραύματος μεταξὺ Ἀνατολικῶν καὶ Δυτικῶν. Ἀλλὰ εὐθὺς ἐξαρχῆς σημειώνει, ἀντελήφθη ὅτι οἱ Λατῖνοι ἔδειξαν τὴν κακή τους πρόθεση. «Ἐγὼ διὰ τὴν ἐπιταγὴ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας ἐπηκολούθησα τῷ οἰκουμενικῷ πατριάρχῃ πρὸς τὴν ἐν Ἰταλίᾳ σύνοδον, μήτε τὴν ἐμαυτοῦ ἀσθένειαν ὑπολογισάμενος, μήτε τὸ τοῦ προκειμένου πράγματος ἐργῶδές τε καὶ ὑπέρογκον, ἀλλ’ ἐλπίσας ἐπὶ Θεῷ, ὡς ἅπαντα ἡμῖν ἕξει καλῶς καί τι κατορθώσομεν μέγα καὶ τῶν ἡμετέρων πόνων καὶ ἐλπίδων ἄξιον. Ἐπεὶ δ’ ἐνταῦθα γενόμενοι, τῶν Λατίνων εὐθὺς ἐπειράθημεν ἄλλως ἡμῖν προσενεχθέντων ἢ ὡς ἠλπίζομεν, εὐθὺς μὲν ἀπογνῶναι τοῦ τέλους συνέπεσε, καί τις ἡμῶν εἴπεσκεν ἰδὼν ἐς πλησίον ἄλλον». (Patrologia Orientalis, Τοme XV, Αu Concile de Florence, σ. 304-308). Συνεχίζει ὁ ἅγιος Μᾶρκος: Καὶ ἀφοῦ μὲ προέτρεψαν, ὁμίλησα πρῶτος καὶ ἐπεσήμανα τὴν αἰτίαν τῆς διαιρέσεως καὶ τὴν ὑπεροψίαν τῶν Λατίνων· αὐτοὶ ὅμως ἀπέκρουαν τὶς αἰτιάσεις, δικαιολογώντας τὰ λάθη τους, ὅπως συνηθίζουν νὰ κάνουν. Τοὺς ἀπέδειξα ὅτι ἀπαγορεύεται ἀπὸ Οἰκουμ. Συνόδους ἡ προσθήκη ἔστω καὶ μιᾶς λέξεως στὸ Σύμβολο (ὅπως τοῦ filioque), ἀκόμα καὶ μιᾶς συλλαβῆς. Γιὰ ἐκείνους δὲ ποὺ θὰ τολμήσουν νὰ προσθέσουν κάτι, ἂν εἶναι ἱερωμένους, οἱ Πατέρες «ἐκφωνοῦσι φρικώδεις» κατάρες, καὶ θεωροῦν ὅτι εἶναι ἀνίεροι ἀπὸ ἐκείνη τὴ στιγμὴ ποὺ θὰ διαπράξουν αὐτὸ τὸ τόλμημα, καὶ «ἀλλότριοι (=ξένοι) τῆς χάριτος»· ὁ δὲ λαϊκὸς «ὑπόκειται ἀναθέματι»· τοῦτο δὲ εἶναι χωρισμός ἀπὸ τὸν Θεό. Καὶ δὴ προτραπεὶς ἐγὼ τῆς ὑποθέσεως ἄρξασθαι, πρῶτα μὲν ἐν τοῖς προοιμίοις ἐσπούδασα τὴν αἰτίαν αὐτοῖς ἀνάψαι τῆς διαιρέσεως καὶ τὸ ἄφιλον ἐγκαλέσαι καὶ ὑπεροπτικόν, ἐκείνων ἀπολογουμένων τε καὶ ἀντεγκαλούντων ἡμῖν καὶ ἑαυτοὺς δικαιούντων, ὅπερ εἰώθασιν. Ἔπειτα κατὰ τὰς ἐφεξῆς συνελεύσεις προχειρισάμενος τὰς πράξεις τῶν οἰκουμενικῶν συνόδων, ἀνέγνων ἐξ αὐτῶν τοὺς ὅρους, ἐν οἷς ἀπαγορεύουσιν οἱ θεῖοι πατέρες ἐκεῖνοι τὴν ἐναλλαγὴν τοῦ συμβόλου μέχρι λέξεώς τε καὶ συλλαβῆς καὶ φρικώδεις ἀρὰς ἐκφωνοῦσι κατὰ τῶν ταύτην ποτὲ τολμησόντων, ὥστε τοὺς ἐπισκόπους μὲν καὶ τοὺς κληρικοὺς ἀνιέρους εἶναι τὸ ἀπὸ τοῦδε καὶ τῆς δεδομένης αὐτῆς χάριτος ἀλλοτρίους, τοὺς δὲ λαϊκοὺς ὑποκεῖσθαι τῷ ἀναθέματι, τοῦτό δέ ἐστιν ὁ ἀπὸ Θεοῦ χωρισμός. Ὅταν καταλάβαμε ὅτι οἱ Λατῖνοι δὲν ἐνδιαφέροντο γιὰ τὴν εὕρεση τῆς Ἀλήθειας, παύσαμε νὰ ἀντιπαραθέτουμε πρὸς τὶς πλάνες τους τὶς ὀρθόδοξες θέσεις, καὶ τοὺς παρακαλούσαμε νὰ ἐπανέλθουν στὴν Ὀρθοδοξία· ἀλλὰ σὰ νὰ μιλούσαμε σὲ ντουβάρια. Οἱ Λατῖνοι, δηλ, δυσανασχετοῦσαν μὲν ἐλεγχόμενοι, ἀλλὰ ἔμεναν ἀδιόρθωτοι καὶ μᾶς παρακινοῦσαν νὰ παρακάμψουμε τὸ θέμα τοῦ filioque καὶ νὰ συζητήσουμε τὰ ἄλλα δογματικὰ θέματα, νομίζοντες ὅτι, μὲ ἑπόμενες θεολογικές τους διαλέξεις, θὰ ἔκαναν νὰ ξεχαστεῖ τὸ θέμα τῆς προσθήκης τοῦ filioque στὸ Σύμβολο. Ἀλλὰ ὅλοι οἱ Ἀνατολικοὶ (Πατριάρχης, Ἐπίσκοποι, συνοδοί) ἐπέμεναν νὰ συζητηθεῖ ὁπωσδήποτε κατὰ πρῶτον ἡ προσθήκη τοῦ filioque. Ὡς δὲ ἑωρῶμεν τοὺς Λατίνους σαφῶς ἤδη παραγυμνώσαντας ἐν ταῖς πρὸς ἡμᾶς διαλέξεσιν, ὡς οὐ πρὸς ἀλήθειαν αὐτοῖς ὁ σκοπὸς οὐδὲ τὸ ταύτην εὑρεθῆναι διὰ σπουδῆς τίθενται, μόνον δέ γε τὸ δόξαι τι λέγειν καὶ τὰς ἀκοὰς τῶν οἰκείων προκατασχεῖν, τοὐντεῦθεν ἤδη τοῦ λέγειν παυσάμενοι, παρεκαλοῦμεν αὐτοὺς ἐπανελθεῖν πρὸς τὴν καλὴν συμφωνίαν ἐκείνην, ἣν εἴχομεν πρότερον. Ταῦτα λέγοντες, κενὴν ἐῴκημεν ψάλλειν, ἢ λίθον ἕψειν, ἢ κατὰ πετρῶν σπείρειν, ἢ καθ’ ὑγρῶν γράφειν, ἢ ὅσα ἄλλα ἐπὶ τοῖς ἀδυνάτοις αἱ παροιμίαι φασίν· ἐκεῖνοι μὲν τοῖς μὲν ἐλέγχοις στενοχωρούμενοι, διόρθωσιν δὲ οὐδαμῶς οὐδεμίαν παραδεχόμενοι διὰ τὸ ἀνιάτως ἔχει ὡς ἔοικε, παρεκάλουν ἡμᾶς ἐπὶ τὴν ἐξέτασιν μεταβῆναι τοῦ δόγματος, ὡς ἱκανῶν ἤδη ῥηθέντων τῶν ἐπὶ τῇ προσθήκῃ λόγων, οἰόμενοι δι’ ἐκείνων τῶν λόγων ἐπισκιάσειν τὸ τοῦ συμβόλου τόλμημα, τῆς δόξης ὑγιοῦς δεικνυμένης. Ἀλλ’ οἱ ἡμέτεροι οὐν ἠνείχοντο καὶ ἀμεταθέτως εἶχον πρὸς τὴν τῆς δόξης ἐξέτασιν, εἰ μὴ διορθωθείη πρότερον ἡ προσθήκη. Ὅταν μεταφέρθηκε ἡ Σύνοδος στὴν Φλωρεντία ἀρχίσαμε νὰ συζητᾶμε τὰ θεολογικὰ θέματα καὶ οἱ Λατῖνοι παρουσίαζαν στὴ συζήτηση νοθευμένα καὶ ἀλλοιωμένα κείμενα καὶ πάνω σ’ αὐτὰ στήριζαν τὶς κακοδοξίες τους. Τότε καὶ πάλι ἐγώ ἐνεπλάκην στὴ συζήτηση, ἀποδεικνύοντας ὅτι παραθέτουν νοθευμένα κείμενα ὡς Πατερικά, ἀλλὰ οἱ Λατῖνοι ἦσαν ἀμετάπιστοι κι ἔτσι χάναμε –συζητώντας μαζί τους– τὸν καιρό μας. Γι’ αὐτὸ καὶ σταμάτησα τὶς ὁμιλίες βεβαιώνοντάς τους πὼς δὲν θὰ συμμετέχω στὴ Σύνοδο ἢ θὰ μετέχω σιωπῶν. Ἀλλὰ οἱ Λατῖνοι ἐπίεζαν τοὺς δικούς μας να συνεχίσουν τὶς συζητήσεις. Ὅλες αὐτὲς οἱ πιέσεις, ἔκαναν τοὺς δικούς μας νὰ καμφθοῦν, νὰ χάσουν τὴν ἀγωνιστικότητα καὶ τὸ θάρρος ποὺ εἶχαν, ἐπηρεαζόμενοι καὶ ἀπὸ τοὺς ἄρχοντες, ποὺ ἤθελαν τὴν ἕνωση, καὶ γιατὶ ἐπίσης ἐφοβοῦντο τὶς περαιτέρω διαμάχες. Οἱ Λατῖνοι, λοιπόν, τὴν σιωπήν μας ἐκλαμβάνοντες ὡς ὑποχώρηση καὶ ἀδυναμία, μᾶς προκαλοῦσαν πρὸς συζήτηση καί, καθὼς ἐμεῖς ἀποφεύγαμε νὰ ἐμπλακοῦμε σὲ μιὰ νέα συζήτηση, θριαμβολογοῦσαν ὡς νικηταί, ὡς ἔχοντες αὐτοὶ τὴν ἀλήθεια. Ἔνθα (εἰς Φλωρεντίαν ἀπὸ τῆς Φερράρας) γενόμενοι, τῶν ἀπὸ τῆς δόξης διαλέξεων ἀπηρξάμεθα, τῶν Λατίνων προσενεγκόντων ῥητά, τὰ μὲν ἐξ ἀποκρύφων τινῶν καὶ ἀγνώστων βιβλίων, τὰ δὲ ἐκ νενοθευμένων καὶ διεφθαρμένων, ἐν οἷς ἰσχυρίζοντο τὴν ἑαυτῶν δόξαν συνίστασθαι. Πάλιν οὖν αὐτοῖς ἐγὼ συμπλεκόμενος καὶ τὸ τῆς δόξης ἄτοπον διελέγχων καὶ νενοθευμένας εἶναι τὰ βίβλους προφανῶς παριστῶν, οὐδὲν ἤνυον εἰς πειθώ, πλὴν ὅσον τὸν καιρὸν ἀναλίσκειν εἰκῇ καὶ μάτην. Ἐπὶ τούτοις κατέλυσα τὰς πρὸς αὐτοὺς ὁμιλίας, ἢ μηκέτι συνελεύσασθαι μετ’ αὐτῶν, ἢ γοῦν αὐτὸς σιωπήσειν βεβαιωσάμενος. Ἀλλ’ ἐκεῖνοι προσεκαλοῦντο τοὺς ἡμετέρους ἑκόντας ἄκοντας εἰς τὴν τῶν εἰρημένων ἀντίρρησιν. Ἐπεὶ δ’ ἐμοῦ σεσιωπηκότος, οὐδεὶς ἔτι τῶν ἡμετέρων πρὸς αὐτοὺς ἐθάρρησεν ἀντιτάξασθαι, τοῦτο μὲν τῶν ἀρχόντων οὕτω δέον εἶναι κρινόντων, τοῦτο δὲ καὶ ὀκνοῦντες ἅπαντες τὸν ἀγῶνα καὶ μὴ εἰς ἔριδας καὶ ταραχὰς ἐκπέσωσι δεδιότες, ἐκεῖνοι τὴν ἡμετέραν σιωπὴν ὥς ἕρμαιον λογισάμενοι, καθάπερ τινὰς φυγάδας προεκαλοῦντο πρὸς μάχην, καὶ μηδαμῶς ὑπακουόντων ἡμῶν, ἐπεκρότουν ὡς νικηταὶ καὶ τὴν ἀλήθειαν μεθ’ ἑαυτῶν ἔχοντες. Σ’ αὐτὸ τὸ χρονικὸ σημεῖο ἄρχισαν νὰ ὑποχωροῦν οἱ δικοί μας (Ὀρθόδοξοι σύνεδροι), νὰ διαφοροποιοῦνται ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση καὶ νὰ μιλοῦν περὶ Οἰκονομίας καὶ συγκαταβάσεως. Κάποιος μάλιστα δικός μας ἐπεχείρησε νὰ μᾶς πείσει ὅτι καλὸ εἶναι νὰ εἰρηνεύσουμε μὲ τοὺς Λατίνους καὶ νὰ τὰ βροῦμε, γιὰ νὰ ἀποδείξουμε ὅτι οἱ Ἅγιοι συμφωνοῦν μεταξύ τους, καὶ νὰ δίδεται ἡ ἐντύπωση ὅτι διαφωνοῦν οἱ Δυτικοὶ μὲ τοὺς Ἀνατολικούς. Καὶ ἄρχισε νὰ λέγει ὅτι κάποιος ὀρθόδοξος διδάσκαλος θεολογεῖ ὅτι τὸ «διὰ» (τοῦ Υἱοῦ) ἔχει τὴν ἴδια σημασία μὲ τὸ «ἐκ» (τοῦ Υἱοῦ -ὡς πρὸς τὸ filioque). Ἔτσι λίγο-λίγο ἡ λατινικὴ κακοδοξία ἐπεκτεινόταν καὶ ἐπιβαλλόταν, καὶ πλέον ἔπαυσε ἡ συζήτηση νὰ ἀποσκοπεῖ στὴν ἀναζήτηση τῆς ἀλήθειας, καὶ μετετράπει σὲ μιὰ (ἐμπορική) διαπραγμάτευση γιὰ τὴν Ἕνωση· πρὸς τοῦτο καὶ ἔψαχναν νὰ βροῦν τὴν κατάλληλη φόρμουλα, ἀναζητοῦσαν τὰ ρητὰ ἐκεῖνα ποὺ θὰ μποροῦσε ἡ κάθε πλευρὰ νὰ τὰ ἐξηγεῖ μὲ τὸ δικό της τρόπο, ἀσχέτως ἂν ἔρχονταν σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν Πίστη, ἀρκεῖ νὰ ἔφταναν στὴν Ἕνωση. Αὐτὴ ἡ μέθοδος τοὺς φάνηκε πὼς ἐξυπηρετοῦσε θαυμάσια τὸ σκοπό τους, ἀφοῦ θὰ τὸ ἀποδέχονταν εἴκολα καὶ ἀνεξέταστα οἱ μὲν καὶ οἱ δέ. Ἐντεῦθεν ἀρχὴν λαμβάνει τὰ τῆς οἰκονομίας καὶ συγκαταβάσεως ρήματα, καί τις τῶν ἡμετέρων ἐπεχείρησε λέγειν ὡς καλόν ἐστι τὴν εἰρήνην ἀσπάσασθαι, καὶ τοὺς Ἁγίους συμφώνους ἀποδεῖξαι πρὸς ἑαυτούς, ἵνα μὴ δοκῶσιν οἱ δυτικοὶ τοῖς Ἀνατολικοῖς ἀντιφθέγγεσθαι· ἤδη δὲ καὶ περὶ τῆς διά, φιλοσοφεῖν τις ἤρξατο([99]), παρὰ τοῖς ἡμετέροις διδασκάλοις εὑρισκομένης, ὡς ταὐτὸν τῇ ἐκ δυναμένης καὶ τὴν αἰτίαν τοῦ Πνεύματος τῷ Υἱῷ διδούσης. Οὕτω κατὰ μικρὸν ὁ λατινισμὸς ἐξερράγη, καὶ περὶ τοῦ τρόπου τῆς ἑνώσεως ἤρξαντο πραγματεύεσθαι, καί τινα ρητὰ περιεργάζεσθαι, δι᾿ ὧν ἑνωθήσονται, μέσην ἐπέχοντα χώραν καὶ δυνάμενα κατ᾿ ἀμφοτέρας τὰς χώρας λαμβάνεσθαι, καθάπερ τις κόθορνος. Τοῦτο γὰρ αὐτοῖς πρὸς τὴν ἐπίνοιαν ἔδοξε σφόδρα συμβάλλεσθαι, τῶν τε ἡμετέρων δι᾿ αὐτῶν ρᾷον προσαγομένων, καὶ τῶν ἐναντίων ἐλπιζομένων ἀνεξετάστως αὐτὰ παραδέξασθαι. Καὶ συνέθεσαν Ἔγγραφο, ποὺ περιεῖχε τὶς παραπάνω περίπου συμβιβαστικὲς θέσεις, στὸ ὁποῖο ὅμως παρετίθεντο ξεκάθαρα οἱ θέσεις τους, στοχεύοντας μὲ βάση αὐτὸ νὰ γίνει ἡ Ἕνωση· ὅμως τοῦτο δὲν ἐδέχτηκαν νὰ τὸ υἱοθετήσουν ἀνεξετάστως οἱ ὑπόλοιποι, ἀλλὰ τοὺς καλοῦσαν νὰ ἀναλύσουν καὶ ἐξηγήσουν τὶς διαφορὲς ποὺ περιείχοντο στὸ Ἔγγραφο. Ἐκεῖνοι ἔστειλαν ἕνα ἔγγραφο, διὰ τοῦ ὁποίου ἀποδέχονταν τὸ filioque. Καὶ δή τι συντεσθέντες γραμμάτιον, τοιαῦτά τινα περιέχον, τὴν ἐκείνων δὲ δόξαν ὅμως καθαρῶς ἐκτιθέμενον, ἐξαπέστειλον αὐτοῖς, ὡς διὰ τούτων τὴν ἕνωσιν ποιησόμενοι· τοῖς δὲ οὐκ ἀνεκτὸν ἐδόκει τὸ γραμμάτιον δέξασθαι χωρὶς ἐξετάσεως, ἀλλ᾿ ἢ πρὸς ἀπολογίαν αὐτοὺς προὐκαλοῦντο καὶ λύσεις τῶν ἀμφισβητουμένων φωνῶν ἐν τῷ γράμματι, ἢ τὸ οἰκεῖον δέξασθαι παρηγγύων, ὅπερ αὐτοὶ φθάσαντες ἐξαπέστειλον· ἦν δὲ ἐκεῖνο συμφώνησις παντελὴς περὶ τὸ δόγμα τῶν Λατίνων τε καὶ Γραικῶν, καὶ ὁμολογία τοῦ καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον ἐκπορεύεσθαι. Σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο χρονοτρίβησαν πολύ, καὶ οἱ δικοί μας ἀγανακτοῦσαν γιὰ τὴν παράταση τῶν συζητήσεων καὶ τὴν πεῖνα, ἀφοῦ οἱ Λατῖνοι γιὰ νὰ τοὺς ἐξαναγκάσουν νὰ ὑπογράψουν, δὲν τοὺς ἔδιναν τρόφιμα... Τελικά, αὐτοὶ οἱ δυσσεβεῖς καὶ ὅσοι τοὺς ἀκολούθησαν ἀφοῦ πείστηκαν στὶς ὑποσχέσεις τους, ξεκάθαρα ὁμολόγησαν ὅτι δέχονται πὼς ὁ Υἱὸς εἶναι αἴτιος τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτὸ τὸ ἀποδέχτηκε καὶ ὁ Πατριάρχης, ἀφοῦ καὶ αὐτὸς προηγουμένως ἐπείσθη καὶ ὑποχώρησε ὁ ταλαίπωρος... Τρίβεται δὲ πολὺς ἐπὶ τούτοις χρόνος, καὶ οἱ ἡμέτεροι τὴν ἀναβολὴν ἐδυσχέραινον καὶ πρὸς τὸν λιμὸν ἠγανάκτουν· καὶ γὰρ δὴ καὶ τοῦτο αὐτοῖς ἐπενοήθη, μηδενὶ διδόναι τῶν συγκειμένων ἀναλωμάτων, ἵν’ ἀναγκασθέντες ἐκ τούτου κατὰ μικρὸν ὑποκύψωσιν... Ἀλλ᾿ οἱ τολμηροὶ τὴν δυσσέβειαν, καὶ ὅσοι τούτοις παρηκολούθησαν, ἐπαγγελίαις λαμπραῖς ὑπαχθέντες καὶ δόμασι, γυμνῇ τῇ κεφαλῇ τὸν Υἱὸν ἀπεφήναντο τοῦ Πνεύματος αἴτιον, ὃ μηδ᾿ ἐν τοῖς τῶν Λατίνων ρητοῖς εὕρηταί που φανερῶς κείμενον. Τούτοις δὲ καὶ ὁ Πατριάρχης ἐπεψηφίσατο, προδιεφθαρμένος ἤδη καὶ αὐτὸς ὁ τάλας... Ἐγὼ δέ, ἐπειδὴ εἶχα διατυπώσει τὴν γνώμη μου μὲ γραπτὸ κείμενο, τὸ ὁποῖο ταυτόχρονα ἀποτελοῦσε καὶ ὁμολογία Πίστεως, ὅταν εἶδα ὅτι οἱ δικοί μας εἶχαν συμβιβασθεῖ καὶ ἀποφασίσει τὴν Ἕνωση μὲ τοὺς Λατίνους, καὶ ἔτσι, αὐτοὶ ποὺ λίγο πρὶν ἦσαν σύμμαχοί μου στὴν ὑποστήριξη τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, τώρα –μὴ ὑπολογίζοντες τὰ συγγράμματα τῶν Ἁγίων Πατέρων– ἔγιναν σύμμαχοι τῶν Λατίνων, ἔκρυψα τὴν γραπτὴ αὐτὴ Ὁμολογία (ποὺ εἶχα ἑτοιμάσει) γιὰ νὰ μὴν τοὺς ἐρεθίσω περισσότερο, καὶ κατέθεσα ἐκφώνως τὴν γνώμη μου, ὅτι δὲν μποροῦμε διαφορετικὰ νὰ συμφωνήσουμε Δυτικοὶ καὶ Ἀνατολικοί, παρὰ μόνο βασιζόμενοι στὴν ἐξήγηση ποὺ ἔδωσε ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής... Καὶ αὐτοὶ μὲν ἔκαναν τὸ δικό τους καὶ συμβιβάστηκαν ὡς πρὸς τὸ filioque, προχώρησαν δὲ καὶ στὰ ὑπόλοιπα πρὸς ὑλοποίηση τῆς Ἑνώσεως μὲ τοὺς Λατίνους. Ἔκτοτε, ἀφοῦ χωρίστηκα ἀπὸ τοὺς ὑπόλοιπους Ἀνατολικούς (ἀποτειχίστηκα), παραμένω ἐν ἑαυτῷ, γιὰ νὰ μπορῶ ἔτσι νὰ συνεχίσω νὰ εἶμαι ἑνωμένος μὲ τοὺς Ἁγίους μου Πατέρες καὶ διδασκάλους (ἀφοῦ, ὅποιος ἐπικοινωνεῖ μὲ τοὺς αἱρετικούς, δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἑνωμένος μὲ τοὺς Ἁγίους). Καὶ φανερώνω σὲ ὅλους τὴν ἀπόφασή μου αὐτὴ (τῆς ἀποτείχισης) μὲ τούτη τὴν Ἔκθεση, γιὰ νὰ μπορεῖ –ὅποιος θέλει– νὰ ἐξετάζει, γιὰ ποιό λόγο δὲν ἀποδέχτηκα τὴν Ἕνωση ποὺ ἔγινε. Δὲν τὴν ἀποδέχτηκα, ἐπειδὴ ἡ Ἕνωση στηρίχτηκε, ὄχι στὰ ὑγιῆ Ὀρθόδοξα δόγματα, ἀλλὰ στὰ κακόδοξα καὶ διεστραμμένα. Ἐγὼ δὲ τὴν ἐμαυτοῦ γνώμην ἅμα καὶ ὁμολογίαν τῆς πίστεως συγγεγραμμένην ἔχων (οὕτω γάρ που διείρητο πρότερον, ἐγγράφως ἐπιδοῦναι τὴν ἑαυτοῦ γνώμην ἕκαστον), ὡς εἶδον αὐτοὺς ἐκθύμως ἤδη πρὸς τὴν ἕνωσιν ὡρμημένους, καὶ τοὺς ἐμοὶ συνεστῶτας πρότερον, ἄρτι συμπεπτωκότας ἐκείνοις, ἐγγράφων δὲ οὐδὲ μεμνημένους, ἐπέσχον καὶ αὐτὸς τὴν γραφήν, ἵνα μὴ πρὸς ὀργὴν αὐτοὺς ἐρεθίσας εἰς προὖπτον ἤδη τὸν κίνδυνον ἐμαυτὸν ἐμβάλω· διὰ στόματος μέν τοι τὴν ἐμαυτοῦ γνώμην ἐδήλωσα, μὴ ἂν ἄλλως δύνασθαι τὰ ρητὰ τῶν δυτικῶν καὶ ἀνατολικῶν συμφωνῆσαι Πατέρων, εἰμὴ κατὰ τὴν ἐξήγησιν τῆς ἐπιστολῆς τοῦ σεπτοῦ Μαξίμου, τὸν Υἱὸν μὴ φαίημεν αἴτιον τοῦ ἁγίου Πνεύματος, προσεπισημηνάμενος ἅμα καὶ περὶ τῆς προσθήκης ὡς οὐδὲ ταύτην συγχωρῶ τοῖς Λατίνοις, ἅτε μὴ καλῶς οὐδ᾿ εὐλόγως κατὰ τοὺς εἰρημένους λόγους γεγενημένην. Ἐντεῦθεν οἱ μὲν τὸ ἑαυτῶν ἔπραξαν, καὶ πρὸς τὴν συνθήκην ὅρου καὶ τὰ λοιπὰ τῆς ἑνώσεως ἔβλεψαν· ἐγὼ δὲ χωρισθεὶς αὐτῶν ἔκτοτε καὶ ἐμαυτῷ σχολάσας, ἵνα τοῖς ἁγίοις μου πατράσι καὶ διδασκάλοις διατελῶ συνημμένος, πᾶσι καταφανῆ ποιῶ τὴν ἐμαυτοῦ γνώμην διὰ τῆσδε μου τῆς γραφῆς, ὡς ἂν ἐξῇ δοκιμάζειν τῷ βουλομένῳ, πότερον ὑγιέσι δόγμασι χαίρων, ἢ διεστραμμένοις τισὶ τὴν γεγενημένην ἕνωσιν οὐ παρεδεξάμην». Posted at 06:34 am | Link | Leave a comment | Share ΑΓΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΑΓΙΟΥ ΜΑΞΙΜΟΥ ΤΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ «Ει ὁ λέγων τά τῶν Ἁγίων Γραφῶν και τά τῶν Ἁγίων Πατέρων σχίζει την Ἐκκλησία, ὁ ἀναιρῶν τά τῶν Ἁγίων δόγματα, τι δειχθήσεται τῆ Ἐκκλησία ποιῶν, ὧν χωρίς οὐδέ αὐτό τοῦτο, Εκκλησίαν είναι δυνατόν …» (Ελλην. Πατρολ. 90, 117 Ε)