ΕΝΗΜΕΡΩΣΙΣ ΕΠΙ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ

ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

+ Ο ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΗΡΥΚΟΣ

ΔΝΣΙΣ: ΕΠΙΣΚΟΠΕΙΟΝ  ΑΓΙΑΣ  ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ

ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ – ΚΟΡΩΠΙ  ΑΤΤΙΚΗΣ Τ.Κ.19400 Τ.Θ. 54

ΤΗΛ. 210.6020176, 210.2466057

                 

Α.Π.    Ε/62                            Ἐν  Κορωπίω 23 Ἀπριλίου 2008 (Ε.Η.)

Ἀπό μίαν προσωπικήν ἀλληλογραφίαν

           

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟΝ ΤΟΥ ΑΠΟΘΑΝΟΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΗΤΟ Η ΠΛΗΡΗΣ ΕΞΑΦΑΝΙΣΙΣ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ (ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ)

ΚΑΙ Η ΥΠΑΓΩΓΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ «ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ»

ΕΙΣ ΤΟΝ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΣΜΟΝ - ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΝ

Εἰς προηγουμένην ἐπιστολήν μου σᾶς ἔγραψα, ὅτι πρέπει νά μελετᾶτε, νά ἐνημερώνεσθε, νά «μαθαίνετε» τά ἐκκλησιαστικά... διά νά στηρίζεσθε εἰς τήν γνησίαν Ὀρθόδοξον Πίστιν, ἀλλά καί νά εἶσθε εἰς θέσιν νά ἀντιμετωπίζετε τούς διώκτας καί πολεμίους τῆς Ἐκκλησίας, διότι «πάλαι τε καί νῦν», ὅπως βλέπομεν «ἀντίχριστοι πολλοί γεγόνασιν», οἱ ὁποῖοι πολεμοῦν τήν Ἐκκλησίαν καί «ὡς λέοντες ὠρυόμενοι περιπατοῦν ζητοῦντες τίνα καταπίωσιν». 

Εἰς τήν παροῦσα, θεωρῶ χρέος μου νά σᾶς ὑπενθυμίσω, δι’ ἄλλην μίαν φοράν, πόσον σημαντικόν καί ἀναγκαῖον εἶναι διά τόν γνήσιον Ὀρθόδοξον Χριστιανόν νά γνωρίζη τήν πίστιν του, νά γνωρίζη διατί εἶναι Ὀρθόδοξος, διατί παραμένει εἰς τήν γνησίαν Ὀρθοδοξίαν, διατί δέν ἀκολουθεῖ τό νέον ἡμερολόγιον κλπ. Διότι, ἐάν ἀκολουθοῦμε τό παλαιόν ἡμερολόγιον, ἐπειδή βρεθήκαμε μέ τό παλαιόν, ἤ διότι ἦσαν οἱ γονεῖς μας, ἤ διότι εἶναι καλύτερο τό παλαιόν, ἤ ἐπειδή βρίσκεται Ναός κοντά εἰς τό σπίτι μας καί δέν πᾶμε μακρυά, κλπ. τότε δέν ἔχουμε καταλάβει τίποτα. Τότε ζοῦμε σέ μιά ὀμίχλη, εἴμαστε «δένδρα ἄνυδρα» φυτευμένα στήν ἄμμο καί μόλις πνεύση ὁ πρῶτος ἄνεμος ξεριζωνώμεθα καί παρασυρόμεθα .... Δηλαδή, ὅταν δέν ἔχουμε βαθειές ρίζες μέσα στή γῆ, ὅταν ἔχουμε ἄγνοιαν τῆς ἐν ἡμῖν πίστεως, ..... τότε ἔρχονται οἱ ἐπιτήδειοι προπαγανδισταί τοῦ ψεύδους, ἔρχονται οἱ ἀνεμοι τῆς ἀποστασίας καί μᾶς παρασύρουν εἰς τήν ἀπώλειαν.

Οἱ νεοημερολογῖται οἰκουμενισταί δέν παύουν οὐδ’ ἐπί στιγμήν νά κηρύττουν τήν οἰκουμενιστικήν τους πλάνην. Καί νά ἐπιχειροῦν μέ δόλιους τρόπους νά παρασύρουν τούς ὀρθοδόξους εἰς τόν δικόν τους οἰκουμενιστικόν κατήφορον. Ἀλλά ἐμεῖς ἔχουμε ἄγνοια τῶν ὅσων τεκταίνονται, καί ὅσοι γνωρίζουν συσκοτίζουν διά νά μήν ἐξυπνήση κανείς. Ποιός ἀσχολεῖται σήμερα μέ τό γεγονός, ὅτι ὁ ἀποθανών Χριστόδουλος μόλις πρό δέκα ἐτῶν ἀνερριχήθη εἰς τόν Ἀρχιεπισκοπικόν θρόνον ἔθεσε ὡς πρωταρχικόν στόχον του τήν «λύσιν τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ» καί ὅτι εἰς τά πλαίσια αὐτοῦ τοῦ στόχου (πού ἦτο καί «ἔργον ζωῆς» του), κατώρθωσε νά παρασύρη τήν πλειοψηφία τῆς πάλαι ποτέ ὀρθοδόξου Συνόδου εἰς τήν σχισματοαίρεσιν τοῦ Νικολάου; Ποῖος γνωρίζει ὅτι ὅσα συνέβησαν εἰς τόν χῶρόν μας τά τελευταῖα ἔτη (σχίσμα 2005) καί ὅσα συνεχίζουν νά συμβαίνουν μέχρι σήμερον, εἶναι μέσα εἰς τούς ἄμεσους στόχους τοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Ξέρετε τί ἔλεγε ὁ Μάξιμος καί τό περί αὐτόν παρασυνοδικόν κατεστημένον, ὅταν ἀπό δεκαετίας κατηγγείλαμεν τήν προδοσίαν καί ἐκαλούσαμε τήν Σύνοδο νά ἀντιμετωπίση τήν ληστρικήν ἐπίθεσιν τῶν οἰκουμενιστῶν; «Αὐτά εἶναι φαντασίες τοῦ Κηρύκου». «Δέν ἀσχολεῖται μέ μᾶς ὁ Χριστόδουλος.».

Ὅποιος ὅμως παρακολουθεῖ καί ἀντιλαμβάνεται, βλέπει πώς ὄχι μόνον ὁ Χριστόδουλος, ἀλλά μία ὁλόκληρη οἰκουμενιστική «Σύναξις τῶν Προκαθημένων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου», ἠσχολήθη μέ ἡμᾶς. Ἰδού τί ἀπεφάσισαν οἱ οἰκουμενισταί «Προκαθήμενοι τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου» καί τί διεμήνυσαν εἰς ὅλον τόν κόσμον, τά Χριστούγεννα τοῦ 2000, εἰς τήν Νίκαιαν τῆς Βιθυνίας, ὅπου παρών ἦτο καί ὁ Χριστόδουλος καί ἴσως καί εἰσηγητής τῆς σχετικῆς διατυπώσεως. Εἰς τήν παράγραφον 10 τοῦ Μηνύματός των γράφουν οἱ οἰκουμενισταί Προκαθήμενοι: «Ἐξ’ ἴσου ἀπαράδεκτος καί καταδικαστέα δέον νά θεωρηθῆ πᾶσα διάσπασις τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας ἐπί προφάσει τηρήσεως ἐθίμων καί παραδόσεων, ἤ δῆθεν προασπίσεως τῆς γνησίας Ὀρθοδοξίας. Ὡς μαρτυρεῖ ἡ ὅλη ζωή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ διαφορά περί τά ἔθιμα οὐδόλως ἐμποδίζει τήν εὐχαριστιακήν κοινωνίαν τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἐνῶ ἡ τήρησις τῆς γνησίας Ὀρθοδόξου Πίστεως διασφαλίζεται διά τοῦ συνοδικοῦ συστήματος, τό ὁποῖον ἀνέκαθεν ἐν τῆ Ἐκκλησία ἀπετέλει τόν ἔσχατον κριτήν περί θεμάτων πίστεως».

Εἰς μίαν ἐνημέρωσιν τήν ὁποίαν ἔκαμε ὁ Χριστόδουλος εἰς τούς Ἱερεῖς του, σχετικά μέ τό θέμα αὐτό καί ἐξ’ ἀφορμῆς τῆς ἀνωτέρω διατυπώσεως εἰς τό Μήνυμα «Ἐνότητος τῆς Συνάξεως τῶν Προκαθημένων», ἐρωτηθείς «ο Χριστόδουλος, εἰς ποῖον σημεῖον εὑρίσκεται «ο διάλογος μέ τούς παλαιοημερολογίτας ἀπήντησε: «Μέ τούς Φλωρινικούς ἔχουμε φθάσει σέ ἕνα καλό σημεῖο, μέ τούς Ματθαιϊκούς φέρνουν ἐμπόδια ὁ Κήρυκος καί ὁ Γκουτζίδης, ἀλλά ἐλπίζομεν ὅτι θά ξεπεραστοῦν...».

Ἀναφέρω καί μίαν ἄλλην μαρτυρίαν, μέ τήν ὁποίαν ἀποδεικνύεται ὅτι ὁ τότε Χριστόδουλος μέ τό θέμα τοῦτο, ἀλλά μάλιστα καί μετ’ ἰδιαιτέρας ἐπιμονῆς, ὑποσχόμενος μή ἀναχειροτονίαν ἐκείνων τῶν παλαιοημερολογιτῶν πού ἔχουν τάς χειροτονίας των ἀπό τούς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς. Ἰδού μία μαρτυρία ἀπό τό Φλωρινικό περιοδικό «ΠΟΙΜΕΝΙΚΟΣ ΑΥΛΟΣ»: «Διά τήν ἱστορίαν ἀναφέρομεν καί τό ἑξῆς: Κατά τόν Ἰούνιον τοῦ 2003, ὀ ὑπεύθυνος τοῦ ἰδιαιτέρου Γραφείου τοῦ κ. Χριστοδούλου, ἐκάλεσεν ἐκ μέρους τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, ἀντιπρόσωπον τῆς Μονῆς Θεογεννήτορος Αὐλῶνος, τήν Μοναχήν Κεχαριτωμένην, ἡ ὁποία ἐκ περιεργείας μᾶλλον καί κατόπιν ἡμετέρας ἀδείας, ἐπεσκέφθη τόν κ. Χριστόδουλον. Ὁ δέ κ. Χριστόδουλος, ἐν μέσω πολλῶν φιλοφρονήσεων διά τήν ἐλαχιστότητά μου, συνωμίλησε ἐπί δίωρον μαζί της ὁμνύων καί κοπτόμενος, ὅτι «ἐγώ τόν Γέροντα Μητροπολίτην σας τόν δέχομαι ἄνευ χειροτονίας, διότι εἶναι ἰσχυροτάτη ἡ χειροτονία του καί ἀναμφισβήτητος ἡ Ἀποστολική Διαδοχή πού φέρει, ὡς χειροτονηθείς ἐκ τῶν Διασποριτῶν Ρώσων, μέ τήν σύμψηφον μάλιστα τοῦ Προκαθημένου των (σημ. τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Βιταλίου), ἀρκεῖ νά προσχωρήση εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος. Ὁ Μητροπολίτης Ὁ Αὐλῶνος καί Βοιωτίας Ἄγγελος». 

Καθ’ ἡμᾶς αὐτός εἶναι καί ὁ λόγος πού ὁ ἀπό Πειραιῶς ψευδαρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Νικόλαος, δέν ἠθέλησε ποτέ νά καταδικάση τό βλάσφημον Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα, βάσει τοῦ ὁποίου ἐθεωρήθη ὑπό τῶν Δικαστικῶν Ἀρχῶν νόμιμος καί Κανονικός ‘Επίσκοπος καί ὡς ἔχων ἰσχυράν τήν χειροτονίαν, διότι «ἐχειροτονήθη παρά τῶν χειροθετηθέντων ὑπό τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς». Σημειώνω μόνον τοῦτο, ὅτι ὡς ἀποδεικνύεται ἐκ τοῦ κειμένου τῆς μηνύσεως τήν ὀποίαν ὑπέβαλε ὁ νεοημερολογίτης Πειραιῶς Χρυσόστομος Ταβλαρουδάκης, ἕνας ἀπό τούς μάρτυρας κατηγορίας πού ἐπροτάθησαν ἦτο καί ὁ τότε Ἀρχιμ. Χριστόδουλος. Ἡ «καταδίκη τῆς χειροθεσίας» δέν ἦτο ἄλλο τι παρά ἡ ἐπιβεβαίωσις τῆς ἀπόψεως ὡρισμένων ἡμετέρων, ἀλλά προπάντων τῶν Φλωρινικῶν καί τῶν Νεοημερολογιτῶν, ὅτι τώρα δῆθεν «ὅλοι εἴμεθα ἀπό χειροθετημένους». Ἐρωτῶμεν: Διατί ἄφησαν ἐκτός καταδίκης τά Ἀπαλλακτικά Βουλεύματα 54/76 καί 46/91. Εἶναι αὐταπόδεικτον, ὅτι δέν τούς ἄφησαν νά προβοῦν εἰς μίαν τοιαύτην πράξιν, διότι οἱ Φλωρινικοί καί οἱ νεοημερολογῖται τά ἤθελαν ὡς ντοκουμέντα διά νά μᾶς ἀναγνωρίζουν. Ὅσον ἀφορᾶ τό «λάθος» διά τό ὁποῖον ὡμίλησεν ὁ ἀποθανών Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας, καί διά τό ὁποῖον ποτέ δέν ἠθέλησε νά ἐξηγήση τί ἐννοεῖ, πρέπει νά λάβουμε ὑπ’ ὄψιν ὅτι τό ἴδιο εἶπε καί ὁ Χριστόδουλος ἀναφερόμενος εἰς τό 1971. «Οἱ Ματθαϊκοί διέπραξαν παρανομίαν τό 1971. Διατί νά μεταβοῦν εἰς τήν ὑπερόριον Ρωσικήν Ἐκκλησίαν καί νά μή προσφύγουν εἰς ἡμᾶς ἤ εἰς ἕνα τῶν παλαιφάτων Πατριαρχίων;» Περίπου τά ἴδια εἶπον καί οἱ Φλωρινκοί, ἁπλῶς ἐκεῖνοι εἶπον, ὅτι αὐτοί εἶναι ἁρμόδιοι νά κρίνουν τήν «ὑποδικίαν» τῶν Ματθαιϊκῶν.

Καί ἔτερον ντοκουμέντο ὅτι ὁ Χριστόδουλος παρηκολούθει ἐκ τοῦ σύνεγγυς τά πράγματα καί τά κατηύθυνε. 2-3 ἡμέρας πρίν μεταβῆ εἰς τό Μαϊάμι, ἐδέχθη διά καθαρά ὑπηρεσιακούς λόγους, τήν ἐπίσκεψιν προσώπου τό ὁποῖον τοῦ ἐδήλωσεν ὅτι ἀκολουθεῖ τήν Ὁμολογία τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου, τήν ὁποίαν σήμερον συνεχίζει ὁ Ἐπίσκοπος Κήρυκος. Καί ὁ Χριστόδουλος φανερά ἐνωχλημένος: «Διαβάζω τά περιοδικά σας, παρακολουθῶ ...».

Δηλαδή, καί ἠσχολεῖτο μέ ἡμᾶς ὁ Χριστόδουλος καί παραησχολεῖτο, ἀφοῦ πέραν τῶν ἀνωτέρω, εἶχε ἀπεσταλμένους του ἀνάμεσά μας, διά νά κατευθύνουν τά πράγματα ἐκεῖ πού ἤθελεν αὐτός, ἀλλά καί πρώην δικούς μας ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι ἀπηρνήθησαν τήν Πίστιν, τούς ἔκαμε πειθήνια ὄργανά του καί τούς εἶχεν εἰς τό περιβάλλον του. Αὐτός κατηύθυνε τά γεγονότα τήν τελευταίαν δεκαετίαν (τό ὀρθώτερον ἀπό τό 1969) μέχρι καί τήν τελευταίαν βιαστικήν κίνησιν τῆς ψευδοσυνόιδου τοῦ Νικολάου διά τήν ψευδοκαθαίρεσίν μου, διότι ἔπρεπε ἡ «συνείδησίς» του νά ἀναπαυθῆ ὅτι «τό ἔργον του ὡλοκληρώθη». Τό ἐδήλωσεν ἄλλωστε ὁ ἴδιος εἰς τάς ἐφημερίδας, ὅτι παρακαλεῖ τόν Θεό νά τόν ἀφήσει νά ὁλοκληρώση τό ἔργον του. Καί ἡ «ὁλοκλήρωσις τοῦ ἔργου του» ὅπως καθ’ ἡμᾶς προκύπτει, εἶναι ἡ «λύσις τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ». Καί πράγματι «ὡλοκληρώθη τό ἔργον του», ἀφοῦ κατώρθωσε νά δημιουργήση μίαν ἀκόμη σχισματοαίρεσιν (τοῦ Νικολάου) μυστικῶς ὑποτεταγμένην εἰς τόν νεοημερολογιτισμόν καί νά «βγῆ ἐκ τοῦ μέσου» τό «ἐμπόδιον», δηλαδή ὁ Ἐπίσκοπος Κήρυκος.

Ὅμως ἐδῶ ἐφάνη καί ἡ ἐπέμβασις τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ μέ τήν Χάριν Του, δἐν ἐξέκκλιναν οἱ πάντες, δέν ἠδυνήθησαν τά κέντρα τοῦ οἰκουμενισμοῦ νά ἀφανίσουν τό «μικρόν ποίμνιον». Μέσα ἀπό τά ἐρείπια πού προκάλεσε ὁ ἴδιος ὁ Χριστόδουλος διά τῶν ὀργάνων του, μᾶς ὡδήγησεν ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ εἰς ἕνωσιν μετά τῶν Ὀρθοδόξων Ρουμάνων.... «Καί ἐκ τῶν ἐναντίων», λέγει ὁ ἱερός Χρυσόστομος, ὁ Θεός κάμνει νά προδεύει τό ἔργον τῆς Ἐκκλησίας». 

Σᾶς παρακαλῶ νά μελετήσετε καί τήν συγγραφήν τοῦ ἀειμνήστου Μοναχοῦ Παύλου Κυπρίου, ὑπό τόν τίτλον «ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΣΜΟΣ – ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ» (Ἐπανέκδοσις Κορωπί 2004)  διά νά ἀντιληφθῆτε ὅτι ὁ κ. Χριστόδουλος ἠσχολεῖτο μέ ἡμᾶς διότι ἤθελε νά εἶναι συνεπής πρός τόν Οἰκουμενισμόν του. Καί ὁ οἰκουμενισμός του τοῦ ἐπέβαλε νά λύση τό παλαιοημερολογιτικόν διά τῆς ὑπαγωγῆς τῶν παλαιοημερολογιτῶν εἰς τόν Νεοημερολογιτισμόν. Ἰδού τί ἐγράφη εἰς τόν Πρόλογον τοῦ βιβλίου:

"…Τό σχίσμα τοῦ 1924 δέν ἔγινε ἀπό τούς λεγομένους "παλαιοημερολογίτας", ἀλλά ἀπό τήν τότε Ἱεραρχίαν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἡ ἀπόφασις περί τῆς ἐφαρμογῆς τοῦ νέου Παπικοῦ ἡμερολογίου ἐλήφθη ὑπό τῆς Ε' Ἱεραρχίας κατά Δεκέμβριον τοῦ 1923, ὑπό συνθήκας ἀνομολογήτους, ἀφοῦ τά πάντα ἐρρύθμιζε τότε ἡ ἀντικανονικῶς συγκροτηθεῖσα πενταμελής ἀριστίνδην Σύνοδος, ἡ ὁποία ἐξελίχθη εἰς μονοκρατορίαν τοῦ Ἀθηνῶν Χρυσοστόμου. Δηλαδή ἐπί συνόλου 40 Ἱεραρχῶν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὡς Ἱερά Σύνοδος ἐνεφανίζοντο μόνον πέντε, ἐκ τῶν ὁποίων ἀπεφάσισαν οἱ τρεῖς (ψῆφοι τρεῖς ἔναντι δύο), οἱ ὁποῖοι τελικά ἀνέθεσαν τό θέμα τῆς ἐπιβολῆς τοῦ παπικοῦ Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου εἰς τόν ἕνα, ἤτοι εἰς τόν τότε Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος Χρυσόστομον Παπαδόπουλον.

Οὗτος, χωρίς νά συγκαλέση πλέον τήν Ἱεράν Σύνοδον, ἐνήργησε τά πάντα καί τελείως ἀντικανονικά καί ἀντιδεοντολογικά, καί παρά πᾶσαν ἔννοιαν Κανονικῆς τάξεως καί Ὀρθοδοξίας, ἐπέβαλεν, ὑπό τό ψευδώνυμον "διωρθωμένον Ἰουλιανόν", τόν Παπικόν Νεοημερολογιτισμόν. Δηλαδή ὁ Νεοημερολογιτισμός, ἐπεβλήθη πρωτίστως ἐξ ἀπόψεως διαδικασίας, καταφώρως ἀντικανονικά καί πραξικοπηματικά. Ἡ ἐνέργεια, ὅμως, αὐτή ὑπῆρξεν ὄχι μόνον πραξικοπηματική — ἀντικανονική, ἀλλά καί ἀντορθόδοξος καί ὅλως ἀντιεκκλησιαστική, λαμβανομένου ὑπ' ὄψιν, ὅτι ἡ παπική ἑορτολογική καινοτομία ἔχει καταδικασθεῖ, μετ' ἐπιτιμίου καί ἀναθέματος, ὑπό τριῶν Πανορθοδόξων Συνόδων, συνελθουσῶν εἰς τήν Κωνσταντινούπολιν κατά τά ἔτη 1583, 1587 καί 1593.

Ἡ νεοημερολογιτική αὐτή ἑορτολογική παπική καινοτομία ἐπιβληθεῖσα, ὡς εἴπομεν, μετά ἀπό σειράν ἀντικανονικῶν καί ἀντορθοδόξων ἐνεργειῶν, καί ἐπί καταπατήσει τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων τοῦ 16ου αἰῶνος, εἶχε ἕνα καί μοναδικόν σκοπόν, τήν οἰκουμενιστικήν "ΠΑΓΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΝ ΕΝΩΣΙΝ" δηλαδή τήν ἕνωσιν τῆς Ὀρθοδοξίας, ἤτοι τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, μέ τάς ἄλλας "χριστιανικάς ἐκκλησίας" καί "ὁμολογίας", δηλαδή μέ τάς αἱρέσεις, ὡς εἶναι ὁ παπισμός, ὁ προτεσταντισμός κλπ.

Τοῦτο προκύπτει ἀπό τήν οἰκουμενιστικήν Ἐγκύκλιον τοῦ Φαναρίου τοῦ ἔτους 1920, ἡ ὁποία εἶναι ὁ καταστατικός χάρτης τοῦ νεοημερολογιτισμοῦ — οἰκουμενισμοῦ, ἔνθα ρητῶς ἀναφέρεται, ὅτι ἡ "οἰκουμενιστική ἕνωσις" θά ἐπιτευχθῆ: "α) Διά τῆς παραδοχῆς ἑνιαίου Ἡμερολογίου πρός ταυτόχρονον ἑορτασμόν τῶν μεγάλων χριστιανικῶν ἑορτῶν ὑπό πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν".

Κατά συνέπειαν ἡ ἐνέργεια αὐτή τῆς εἰσαγωγῆς τοῦ παπικοῦ ἡμερολογίου ἦτο καταφώρως ἀντικανονική, καί ἀντιεκκλησιαστική, δηλαδή ὄχι μόνον διά τόν τρόπον πού ἐπεβλήθη, καί διότι κατεπατήθησαν καί ἀποφάσεις Πανορθοδόξων Ἁγίων Συνόδων, ἀλλά καί ὡς ἐκ τοῦ σκοποῦ της, διότι ἦτο ἐνέργεια εὐθέως στρεφομένη κατά τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί ὑπέρ τῆς παναιρέσεως τοῦ προτεσταντικοῦ καί παπικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἡ ἐνέργεια αὐτή τοῦ 1924, δηλαδή ἡ ἐπιβολή τοῦ νεοημερολογιτισμοῦ, ἔχει ἐν ἑαυτῆ τό σχίσμα καί τήν αἴρεσιν, εἶναι δηλαδή μία βαρείας μορφῆς σχισματοαίρεσις».

Ἐλάχιστος ἐν Ἐπισκόποις

+ Ὁ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς

ΚΗΡΥΚΟΣ