ΠΟΙΟΣ Ο ΕΣΧΑΤΟΣ ΠΟΛΕΜΙΟΣ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ (ΘΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΟΥΝ ΣΧΟΛΙΑ ΕΙΤΕ ΘΕΤΙΚΑ ΕΙΤΕ ΑΡΝΗΤΙΚΑ ΕΠΙ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ, ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΕΚΜΗΡΙΩΜΕΝΑ ΚΑΙ ΝΑ ΚΙΝΟΥΝΤΑΙ ΕΙΣ ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΥΠΡΕΠΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΔΕΟΝΤΟΛΟΓΙΑΣ)

ΤΕΥΧΟΣ 206   Ἰούλιος-Αὔγ.-Σεπτ. 2013

Η ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ-ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ ΑΙΤΙΑ ΑΙΡΕΣΙΟΛΟΓΙΩΝ ΚΑΙ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΩΝ Γ΄ ΕΣΧΑΤΟΣ ΠΟΛΕΜΙΟΣ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Ο κ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΑΤΣΟΥΡΑΣ Τοῦ Δ/ντοῦ τῆς «Ο.Π.» Ἀπορεῖ καί ἐξίσταται κάθε πιστός, πῶς ἀπό τό 1920, ἐκείνη ἡ Σύνοδος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, μέ ἐκείνην τήν Οἰκουμενιστικήν της Ἐγκύκλιον ἐβλασφήμησεν καί ἱεροσύλησεν κατά τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, ἀποκαλέσασα τήν πληθύν τῶν Σχισματοαιρέσεων ὡς «Ἐκκλησίας Χριστοῦ»! Ἀπορεῖ καί ἐξίσταται πῶς ἔκτοτε αὐτή, ἡ εἰς τήν κυριολεξίαν Σατανική ἐγκύκλιος, ὄχι μόνον δέν ἀπεκηρύχθη καί δέν κατεδικάσθη, ἀλλά διαχρονικῶς ἀποτελεῖ διά τόν Νεοημερολογιτισμόν τόν «καταστατικόν του χάρτην», ὁ ὁποῖος τήν ὡδήγησεν εἰς τήν ἐπιβολήν τοῦ καταδεδικασμένου Παπικοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, μέ ἀπόλυτον σκοπόν, ὅπως μετά ἀπό 350 ἔτη (1582-1924), εἰσβάλη ὁ ἀντίχριστος Ἐκκλησιομάχος Οἰκουμενισμός καί εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἀνατολήν μέ ἀπαρχήν καί πρῶτον βῆμα τόν συνεορτασμόν μετά τῆς αἱρεσιοβριθοῦς Δύσεως! Ἀπορεῖ, ἐπαναλαμβάνω, πῶς κατά τήν ἀπό τό 1920, 1923 καί 1924, ἀλλά καί κατά τήν μέχρι σήμερον μακράν περίοδον, ὄχι μόνον δέν ἀπεκηρύχθη καί δέν κατεδικάσθη αὐτή ἡ Σατανική, προδρομική τοῦ ἀντιχρίστου ἐγκύκλιος, ἀλλά ἀπό τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, (εἰς Μητροπολίτην Ἀθηνῶν ἐπί τούτω ἀναδειχθέντος), καί μέχρι σήμερον, δέν ἐτόλμησαν νά τήν ἀντιμετωπίσουν οὔτε Πατριάρχαι, ἐπίσκοποι καί Κληρικοί, ἀλλ' οὔτε καί θεολόγοι Καθηγηταί καί θεολογικαί Σχολαί, ἀλλά σύρονται ὀπίσω αὐτῆς, ὅλως ἀνεπιτρέπτως, καί ὑφίστανται τάς συνεπείας αὐτῆς, ὡς κηρυξάσης τήν μεγίστην τῶν Αἱρέσεων!... Ἀντιθέτως ἐκ τῆς πρώτης ἡμέρας, ὅτε τόν Μάρτιον τοῦ 1924 κατεπειγόντως ἔφθασεν ἐξ Ἁγίου Ὄρους ἡ ἐπιστολή-διακήρυξις τοῦ ἀοιδίμου Ἱερομονάχου Ματθαίου (κατόπιν ἐπισκόπου καί ἀρχιεπισκόπου τῆς ἀπό τό 1924 Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας), διά τῆς ὁποίας ἐκήρυσσεν ὅτι «ἡ ἀποδοχή τοῦ Νέου Παπικοῦ ἡμερολο­γίου ἀποκόπτει καί ἐκβάλλει τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας τούς ἀποδεχομένους καί ἀκολουθοῦντος τόν Παπικόν Νεοημερολογιτισμόν», ἠγέρθησαν ὅλαι αἱ δυνάμεις τοῦ Ἅδου κατά τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν. Εἰς αὐτάς τάς δυνάμεις συγκαταλέγονται, ὄχι ἁπλῶς ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος μέ τήν ἱεραρχίαν του, ἀλλά καί ὅλοι οἱ διάδοχοί των μέχρι σήμερον, ἐνῶ ἐπισημαίνεται ὅτι τό κακόν τοῦτο κατειργάσθησαν πολύ χειρότερα, κυρίως οἱ ἐγκάθετοι τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ εἰς τόν χῶρον τῶν Γ.Ο.Χ., μέ πρῶτον τόν πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομον. Οὗτος, ὡς γνωστόν, ἀφοῦ ἐπ' ὀλίγον κατά τόν Μάιον-Ἰούνιον τοῦ 1935 ἀνεδείχθη μετά τῶν ἑτέρων δύο Συνεπισκόπων του, μέγας πρόμαχος τῆς Ὀρθοδοξίας, μετ' οὐ πολύ (μόλις μετά 4-5 μῆνας) καί ἐνῶ εὑρίσκεται εἰς ἐξορίαν δι' αὐτήν τήν λόγω τε καί ἔργω ὁμολογίαν,μετετράπη εἰς διά βίου ἐχθρόν καί πολέμιον τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἤτοι τῆς Ὁμολογίας-Ἐκκλησιολογίας, καθ' ἥν τό πιστόν λεῖμμα κλήρου καί λαοῦ, τό ὁποῖον τό 1924 ἔμεινεν ἀμετακίνητον εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν, αὐτό ἔκτοτε ἐξέφραζεν καί ἐξεπροσώπει τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ὁ δέ Νεοημερολογιτισμός ἀπετέλεσεν σχισματοαίρεσιν μέ ὅλας τάς συνεπείας. Ὅλως ἰδιαιτέρως οὗτος ἐπολέμησεν καί συνεχίζει καί μετά θάνατον νά πολεμᾶ διά τῶν ὀπαδῶν του τήν ἀδιάκοπον καί γνησίαν Ἀποστολικήν Διαδοχήν, τήν ὁποίαν τόν Μάιον τοῦ 1935, ἐπανέφερεν τό Πνεῦμα τό Ἅγιον εἰς τήν χειμαζο­μένην Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Ἐπολέμησεν τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν (Ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν καί Ἀποστολικήν Διαδοχήν, ἤτοι τάς ἐπισκοπικάς χειροτονίας), καί μετά τόν θάνατόν του μέ ἐγκαθέτους, ἀλλά καί μέ ἐπιόρκους ἡμετέρους Κληρικούς καί λαϊκούς(!), οἱ ὁποῖοι ἐπεδίωξαν μέ κάθε τρόπον νά προσβάλουν τήν Ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν καί τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν! Τοῦτο εἶχεν ὡς συνέπειαν νά προκληθοῦν καί ἕτερα μεγάλα σχίσματα, ἐπαναλαμβάνω, δι' ἐπιόρκων ΗΜΕΤΕΡΩΝ ἐπισκόπων καί Κληρικῶν. Ἀναφέρομεν τάς μετά τό Φλωρινικόν Σχίσμα, δύο φοβεράς σχισματοαιρέσεις, ἤγουν, τήν ἀπό τό 1995, γνωστήν ὡς σχισματοαίρεσιν τῶν πέντε, καί τήν ἀπό 2005 ἑτέραν γνωστήν σχισματοαίρεσιν τῶν Νικολαϊτῶν! Ταῦτα οὐσία κατηυθύνθησαν καί κατευθύνονται ἀπό ἀντίχριστα κέντρα τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ ἀλλά καί τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Εἰς αὐτήν τήν τελευταίαν φέρεται ὅτι ἀνήκει καί ὁ κ. Δ. Κάτσουρας, εἰς τόν ὁποῖον εἶναι ἀφιερωμένη καί αὐτή ἡ συνέχειά μας(1). Ἀναφερόμεθα καί πάλιν χαρακτηριστικῶς εἰς τόν κ. Δ. Κάτσουρα (δέν εἶναι μόνος του...), διότι ἤδη μετά τό σχίσμα τῶν πέντε (1995) κατώρθωσεν, ὑποκρινόμενος δῆθεν τόν ζηλωτήν, καί ἀφοῦ ἐπάτησε γερά, ἀλλά καί τόν ἐκράτησαν γερά οἱ ἐπίορκοι ἀνώτατοι καί Κατώτεροι Κληρικοί μας, ἤρχισεν νά προωθῆ τό ἀπό τό 1950 διατυπωθέν καί κατά τό 1971 ἐπιχειρηθέν σχέδιον τοῦ πρ. Φλωρίνης κατά τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς καί δι' αὐτῆς καί τῆς Ὁμολογίας Ἐκκλησιολογίας! Ἠγήθη εἰς δόλια κινήματα καί πράξεις, ὡς «Διαλόγους» περί ἑνώσεως, διώξεις ζηλωτῶν Κληρικῶν, ἀφορισμούς, καθαιρέσεις, ἐξορίας, καί πρό πάντων ἐπέρασεν αἱρετικάς δοξασίας περί Ἐκκλησίας, ἐνῶ ἐξόχως συνέβαλεν καί εἰς τήν «παραίτησιν», ὑποβιβασμόν, καί μετάθεσιν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου, διότι μέ Ἀρχιεπίσκοπον τόν Ἀνδρέα, μέ τήν παρουσίαν αὐτοῦ εἰς τόν Ἀρχιεπισκοπικόν Θρόνον, δέν μετηλλάσσετο καί δέν ἐπεβάλλετο ἡ συγχωρητική εὐχή τοῦ 1971 ὡς χειροθεσία ἐπί σχισματικῶν!!! Ἐν προκειμένω θά ἀναφερθῶμεν εἰς τήν ἀπό ὀκτωβρίου 2012 χειρίστην ἀπό πάσης ἀπόψεως δημοσιευθεῖσαν «μελέτην» τοῦ κ. Κάτσουρα ὑπό τόν τίτλον: «Η ΚΑΚΟΔΟΞΟΣ ΘΕΩΡΙΑ ΚΑΙ ΚΑΙΝΟΤΟΜΟΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ ΩΣ ΠΡΩΤΗΣ ΑΝΑΡΧΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ» καί «ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΠΡΟΣΩΠΩΝ». Ἡ ἐκ μέρους του δημοσίευσις αὐτοῦ τοῦ ἀχαρακτηρίστου κειμένου ἀποτελεῖ ἐξέλιξιν τῆς ἀπό τό 1997 σκευωρίας τῶν Φλωρινικῶν, ἀλλά καί τοῦ ἰδίου καί τοῦ μ. Μαξίμου, κατ' ἀρχάς προσωπικῶς ἐναντίον μας, διότι τότε μέ τήν γνωστήν ὁμιλίαν μας κατά τήν Κυριακήν τῆς Ὀρθοδοξίας 1997, συνετρίβησαν τά σχέδιά των περί δολίας ἑνώσεως Φλωρινικῶν καί «Ματθαιϊκῶν» = προδοσίας τῆς Ὁμολογίας Ἐκκλησιολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς. Δύσκολον τό ἐγχείρημα τῆς τελευταίας ἀπό Ὀκτωβρίου 2012 σκευωρίας του, διό ἐχρειάσθη 15 ὁλόκληρα ἔτη διά νά τήν διατυπώση καί νά τήν ἀποτολμήση, ἐνῶ καί πάλιν, ὡς θά ἀποδειχθῆ, ἀφ' ἑνός ἀπέβη ἐπί ματαίω, ἀφ' ἑτέρου δέ ὁ ἴδιος περιτράνως προέκυψεν, πλήν πολλῶν ἄλλων, καί ἀδίστακτος αἱρετικός καί ἱερόσυλος ἐπί Δογματικῶν ἀληθειῶν. Εἰς τό σημεῖον αὐτό παρακαλεῖται ὁ ἀγαπητός ἀναγνώστης νά ἀναζητήση τό ὑπ' ἀριθμ. 205/2013 τεῦχος τῆς «Ο.Π.» καί ἀναγνώση ἰδιαιτέρως τάς σελίδας 7 ἕως καί 12 διά νά ἔχη πρό ὀφθαλμῶν του τί ἠνώχλησεν τούς ἀπ' ἀρχῆς σκευωρούς (κ.κ. Καλλίνικον, Μάξιμον, Κάτσουρα κ.λπ.) καί ἀπετόλμησαν νά ἐξωθήσουν τόν κ. Κάτσουρα, ὥστε νά γράψη διά λογαριασμόν ὅλων, ἀσφαλῶς μέ τήν προφανῆ διαβεβαίωσιν ὅτι θά τόν περιφρουρήσουν καί θά τόν κρατήσουν ὄρθιον, ὅσον καί ἄν ὁ ἴδιος ἤδη ΑΥΤΟΣΥΝΕΤΡΙΒΗ ἀποβάς ὁ πιό φθινός σκευωρός ἀλλά καί ἔσχατος καί μέγιστος αἱρεσιάρχης. Ἐν προκειμένω ὁ κ. Κάτσουρας κυριολεκτικῶς ἔπαθεν αὐτά, τά ὁποῖα ἀναφέρει ὁ Προφητάναξ Δαυίδ εἰς τόν Ζ΄ Ψαλμόν στίχου 15-17: «Ἰδού ὠδίνησεν ἀδικίαν καί συνέλαβεν πόνον καί ἔτεκεν ἀνομίαν. Λάκκον ὤρυξεν καί ἐνέσκαψεν αὐτόν, καί ἐμπεσεῖται εἰς βόθρον ὅν εἰργάσατο. ἐπιστρέψει ὁ πόνος αὐτοῦ εἰς κεφαλήν αὐτοῦ, καί ἐπί κορυφήν αὐτοῦ ἡ ἀδικία αὐτοῦ καταβήσεται». Λυπούμεθα διότι ὁ κ. Δημ. Κάτσουρας, τόν ὁποῖον ἰδιαιτέρως ἐξ ἀρχῆς ἡγαπήσαμεν καί προωθήσαμεν, οὗτος καί διά τοῦ ἐν λόγω πονήματός του, «ὠδίνησεν ἀδικίαν, καί ἔτεκεν ἀνομίαν, ὥρυξεν λάκκον καί ἐνέπεσεν εἰς βόθρον, τόν ὁποῖον εἰργάσατο», διότι ὅσα κακά κατειργάσθη ἐναντίον μας ὅλα, δυστυχῶς, ἐπεκάθησαν ἐπί τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ, ἐνῶ προηγουμένως ἐπεκάθησαν ἐπί τῶν κεφαλῶν πέντε ΨΕΥΔΕΠΙΣΚΟΠΩΝ τῆς ΨΕΥΔΟΣΥΝΟΔΟΥ του, οἱ ὁποῖοι, ὅπως ρητῶς ἀναφέρει, εἰς τό κείμενόν του: «Ἡ παρουσίαση τοῦ ἀνωτέρω θέματος μᾶς ἐζητήθη ὑπό πέντε ἐπισκόπων τῆς Ἐκκλησίας μας, χάριν ἐνημερώσεως τῶν πιστῶν καί κάθε ἐνδιαφερομένου»! (σελ. 7 τοῦ πονήματός του). Φρικτόν! Ποῖοι εἶναι αὐτοί οἱ «ἐπίσκοποί» του; Τό εἴπομεν καί τό ἐγράψαμεν πλειστάκις. Ἡ Ἱερά Σύνοδος τόν Ὀκτώβριον τό  1971, ἐδέχθη καί αὐτήν τήν συγχωρητικήν εὐχήν ὑπό τούς ρητούς ὅρους ὅτι αὕτη δέν ἔχει ἀπολύτως καμμίαν σχέσιν πρός τάς χειροτονίας τοῦ 1948, ἐγένετο δέ δεκτή ἀγάπης καί ταπεινώσεως ἕνεκεν, καί προπάντων ὅπως, κατά τάς ρητάς καί ἐν ὠμοφωρίω καί ἐπιτραχηλίω δηλώσεις-ὁμολογίας τῆς ἐξαρχίας μας, ἡ Ρωσική Σύνοδος ὡμολόγησεν τήν καλήν ὁμολογίαν καί ἐπῆλθεν ἕνωσις μετ' αὐτῆς, οὕτω νά γίνη καί μέ τούς Φλωρινικούς καί θεραπευθῆ τό ἀπό τό 1937 μέγα Φλωρινικόν Σχίσμα! Ὡστόσον δέν θά ἐγίνετο ἐπ' οὐδενί δεκτή καί ἡ συγχωρητική εὐχή, ἐάν, ἅμα τῆ ἐπιστροφῆ τῆς ἐξαρχίας, εἶχεν ἀποκαλυφθεῖ καί ἡ πρός καιρόν κρυπτομένη σχετική ψευδοαπόφασις τῆς Ρωσικῆς δῆθεν Συνόδου, οὐσία δέ τῶν Φλωρινικῶν ἐξάμβλωμα. Δυστυχῶς ὅμως τό κείμενον τοῦτο ἐκρύπτετο μέχρι τό τέλος τοῦ Νοεμβρίου 1971! Ὅτε δέ αὐτό τό ἐλεεινόν κείμενον τῶν Φλωρινικῶν ἦλθεν ὑπό τῶν ἰδίων εἰς τό φῶς τῆς δημοσιότητος, ὡς δῆθεν ἀπόφασις τῆς Ρωσικῆς Συνόδου, αὐτομάτως ἀπερρίφθη, μᾶλλον ἤδη ἦτο ἀπεριμμένον θεωρία τε καί πράξει καί ὑπό τῆς ἰδίας τῆς ἐξαρχίας ἐξόχως δέ ὑπό τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ἐνῶ ἀμέσως ἐτέθη ὑπό ἔλεγχον τό ὅλον θέμα (=σκευωρία), καί ἐζητήθησαν ἐξηγήσεις παρά τῆς Ρωσικῆς Συνόδου, μέ σκοπόν νά ὁμολογήση τήν Ὀρθόδοξον ὁμολογίαν καί νά μήν ἀποκηρυχθῆ ὅ,τι συνέβη. Τό ἀποτέλεσμα ὅλης τῆς τετραετοῦς περίπου συστηματικῆς προσπαθείας ἦτο ἡ ἐπίσημος ἀπάντησις τῆς Ρωσικῆς Συνόδου ὅτι δέν ἀπεφάσισεν καί δέν ἐνήργησεν χειροθεσίαν εἰς τούς δύο ἐπισκόπους μας, ἀλλ' ἁπλῆν συγχωρητικήν εὐχήν, ὅσον δέ ἀφεώρα εἰς τήν ἐκ μέρους των αἰτουμένην ὁμολογίαν, ἡ Ἱερά Σύνοδος ἔλαβεν ἐπισήμως τήν ἰδίαν ἀπάντησιν-«ὁμολογίαν» τοῦ πρ. Φλωρίνης ὅτι: «Δέν εἶναι ἁρμοδία νά ἀποφανθῆ», δηλαδή, ἐδήλωνεν ὅτι, «τό 1924 προέκυψεν δυνάμει καί ὄχι ἐνεργεία Σχίσμα»! Ἐνῶ δέ ἐπί μακρόν ἠκολούθησαν ἀπεγνωσμέ­ναι προσπάθειαι, ἐν τέλει τό 1975 καί ἐπισήμως ἡ Ἱερά Σύνοδος διέκοψεν πᾶσαν ἐκκλησιαστικήν ἐπικοινωνία μετά τῆς ἐν λόγω Συνόδου. Ἀφοῦ ὅλον αὐτό τό ἀπό τό 1950 καί 1971 ΑΚΡΩΣ ΕΚΚΛΗΣΙΟΜΑΧΟΝ κίνημα τῶν Φλωρινικῶν ἀπέτυχεν, μετά 36 ὁλόκληρα ἔτη, ἤτοι 1971-2007, ἡ κατά τόν ὑμνωδόν, «σαθρά συμμορία» ὑπό τούς Νικόλαον καί Παχώμιον, τόν Ὀκτώβριον τοῦ 2007, μέσω τοῦ ψεύδους, τοῦ δόλου καί τῆς ἀπάτης καί πάντως ΑΚΡΩΣ ΙΕΡΟΣΥΛΩΣ, ἀπετόλμησαν καί ἐβλασφήμησαν καί ἱεροσύλησαν κατά τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1948 καί ὅλων ὅσων ἠκολούθησαν, μεταστοιχειώσαντες , διά τῆς γνωστῆς «ἐγκυκλίου» των, τήν συγχωρητικήν εὐχήν εἰς χειροθεσίαν ΤΩΝ ὡς ἐπί σχισματικῶν! Ναί, μέ τήν ἐπιρροήν, βοήθειαν καί... τοῦ «θεολογικοῦ των συμβούλου» καί συντάκτου αὐτοῦ τοῦ Σατανικοῦ ἐκτρώματος, δηλαδή, τῆς «Συνοδικῆς Ἐγκυκλίου» τοῦ 2007, τῶν Νικολαϊτῶν, τήν ὁποίαν συνέταξεν καί ἐπέβαλεν ὁ δυστυχής Δημήτριος Κάτσουρας, ἐτόλμησαν καί ἔθεσαν εἰς ἐφαρμογήν τό ἀπό τό 1950 σχέδιον τοῦ πρ. Φλωρίνης περί χειροθεσίας, διά τῆς ὁποίας ἐκεῖνος ἐσκόπει κάποτε νά συντρίψη τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν καί δι' αὐτῆς καί τήν Ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν!... Ναί, ὁ διαχρονικός προδότης, (ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος), διά τῶν ὀπαδῶν του, ἀλλά καί οὐχί ὀλίγων καί ἡμετέρων ἐπιόρκων καί ἀναξίων ρασοφόρων, ἐνέκριναν καί ὑπέγραψαν ὡς «Συνοδικήν Ἐγκύκλιον» τό κείμενον τοῦ κ. Δημ. Κάτσουρα, εἰς ἐκτέλεσιν τῆς ΣΑΤΑΝΙΚΗΣ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗΣ τοῦ πρ. Φλωρίνης, προσδώσαντες εἰς αὐτό Α.Π. 3280/28.11.2007!!! Μάλιστα, αὐτός εἶναι ὁ κ. Δ. Κάτσουρας!... Ποῦ νά τό ἤξευρεν ὁ πρ. Φλωρίνης, ὅταν τό 1950 ἔγραφεν τά περί χειροθεσίας, ὅτι «ματθαιϊκοί δεσποτάδες» μέ ἀρχηγόν τόν κ. Δ. Κάτσουρα θά ἐπεχείρουν τό σχέδιόν του, τό ὁποῖον ὅμως τό «ἐλούσθησαν» ὡς ἄκρως ἀσεβεῖς, ἐπιλήσμονες, ἱερόσυλοι καί Ἐκκλησιομάχοι-Πνευματομάχοι!... Ἐπειδή, ἀγαπητέ ἀναγνῶστα, ἀπό τό 1971 ἀδιακόπως κηρύσσομεν καί γράφομεν πρός πάντας περί τῆς Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας-Ἐκκλησιολογίας καί τῆς γνησίας καί ἀδιακόπου Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς τῶν Ἐπισκόπων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, διά τοῦτο αἱ δυνάμεις τοῦ Ἅδου, ὡς λυσσῶντες λύκοι, ὑπηγόρευσαν εἰς ἐσκοτισμένα πρόσωπα λυσσαλέας ἐπιθέσεις-ΣΚΕΥΩΡΙΑΣ κατά παντός Ὀρθοδόξου καί κατά τῆς ἐλαχιστότητός μας! Αὐτῶν τῶν κατά τῆς ἐλαχιστότητός μου ἐπιθέσεων, καθ' ὅλην τήν μετά τό 1997 περίοδον, ἡγήθησαν τόσον ὡρισμένοι Φλωρινικοί, ὅσον καί ἀρκετοί ἡμέτεροι, ψευδεπίσκοποι ἀποδειχθέντες, ἐνῶ ὁ κ. Δ. Κάτσουρας φέρεται ὡς ὁ κορυφαῖος εἰς αὐτό τό ἔργον, τό ὁποῖον ἀδιακόπως συνεχίζει καί μέ τό ἀπό Ὀκτωβρίου 2012 ἐκδοθέν ἐπώνυμον φυλλάδιόν του ὑπό τόν τίτλον: «Η ΚΑΚΟΔΟΞΟΣ ΘΕΩΡΙΑ ΚΑΙ ΚΑΙΝΟΤΟΜΟΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ ΩΣ ΠΡΩΤΗΣ ΑΝΑΡΧΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ» ΚΑΙ «ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΠΡΟΣΩΠΩΝ»!!! Λυπούμεθα, ἀλλά δέν ἐπιτρέπεται νά μείνουν ἀνεξέλεγκτα ὅσα αἱρετικά καί διαστροφικά ἐπενόησεν πρός συκοφαντίαν καί δή ἐπί Δογματικῶν-Θεολογικῶν θεμάτων ΠΙΣΤΕΩΣ καί δι' αὐτοῦ τοῦ πονήματός του, ἐνῶ δηλοῦμεν ὅτι ἐπί τοῦ παρόντος δέν ἔχομεν τήν πολυτέλειαν νά ἀπαντήσωμεν ἐφ' ὅλων καί διότι ἤδη ἐν πολλοῖς ἀπηντήθησαν, θά ἀπαντήσωμεν ὅμως ἐπί τῶν ὡς ἄνω δύο κραυγαλέων ΨΕΥΔΟΚΑΤΗΓΟΡΙΩΝ, ὄχι θεολογοῦντες ὑποκειμενικά, ἀλλά προ­βάλλοντες τήν ἁγιογραφικήν, Πατερικήν καί τῶν Ἁγ. Συνόδων διδασκαλίαν. Πρίν ὅμως στοιχειωδῶς κατελεγχθῆ τό πόνημα τοῦ κ. Δ. Κάτσουρα, ἡ ἐλαχιστότης μου θά προσπαθήση, καίτοι ἀνεπαρκής, νά παρουσιάση λιτά καί ἁπλᾶ, τό τε ΤΡΙΑΔΟΛΟΓΙΚΟΝ, ἀλλά καί τό ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΟΝ Δόγμα, διά νά βοηθηθοῦν οἱ εὐλαβεῖς ἀναγνῶσται καί ἰδιαιτέρως ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι ἀνέγνωσαν τό πληθωρικῶς κυκλοφορήσαν πόνημα τοῦ κ. Δ. Κάτσουρα, ὥστε νά δυνηθοῦν νά κρίνουν καί νά τοποθετηθοῦν Ὀρθοδόξως. ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΙΣ ΤΟΥ ΤΡΙΑΔΟΛΟΓΙΚΟΥ ΔΟΓΜΑΤΟΣ Ὅτι ἐν τῆ ὁμοουσίω Ἁγία Τριάδι, εἰς τόν Ἕνα καί Ὁμοούσιον Τριαδικόν Θεόν, ὑφίσταται ΚΟΙΝΩΝΙΑ τῶν Θείων Προσώπων! Τοῦτο προκύπτει ἐκ τοῦ ἰδίου τοῦ ΔΟΓΜΑΤΟΣ. Ὁ Εἷς Θεός, ὁ ΩΝ, εἶναι ΜΟΝΑΣ καί ΤΡΙΑΣ! Τήν Παναγία Τριάδα, τόν Πατέρα, τόν Υἱόν καί τό Ἅγ. Πνεῦμα, χαρακτηρίζει ἡ ἑνότης καί κοινωνία, τήν ὁποίαν εἶναι ἀδιανόητον νά ἀμφισβητήση τις, ἐφ' ὅσον αὕτη προκύπτει ἐκ τῆς αὐτῆς Μίας Θείας Φύσεως καί Οὐσίας, παραμενόντων ἀκοινωνήτων μόνον τῶν ἰδιαιτέρων ὑποστατικῶν ἰδιωμάτων ἑκάστου Προσώπου. Αὐτή εἶναι ἡ πίστις, διδασκαλία καί βίωσις τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ ὁποία πηγάζει καί πλημμυρίζει ἐκ τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τούς Πατέρας καί τάς Ἁγίας Οἰκουμενικάς Συνόδους καί διατί νά μήν τό εἴπωμεν καί ἀπό τούς Δογματολόγους Καθηγητάς, οἱ ὁποῖοι τεκμηριώνουν καί συστηματοποιοῦν ἁγιογραφικῶς καί Πατερικῶς τῶν Δογματικήν ἀλήθειαν. Πρώτην καί βασικήν μαρτυρίαν περί τοῦ Τριαδικοῦ Δόγματος, ἀποτελεῖ ὁλόκληρος ἡ Ἁγία Γραφή, ἡ ὁποία ὅμως προηγουμένως διδάσκει τό ἀκατάλη­πτον τοῦ Θεοῦ! Ὁ πιστός δέν δύναται νά γνωρίση οὔτε καί νά προσεγγίση τήν Θείαν Φύσιν! Τοῦτο εἶναι ἀνέφικτον, διό ὅταν οἱ Πατέρες ὁμιλοῦν περί τῆς Θείας Οὐσίας τήν χαρακτηρίζουν ΥΠΕΡΟΥΣΙΟΝ, ὅπερ σημαίνει ὅτι δέν ὑπάρχει λογική διατύπωσις, οὔτε φυσική εἰκόνα πρός παραλληλισμόν, καί πρό πάντων δέν ὑπάρχει δυνατότης κατανοήσεως καί περιγραφῆς τῆς ὑπερουσίου Θεότητος, τῆς ὁποίας ἀδιαιρέτως μετέχουν τά τρία Θεῖα Πρόσωπα-Ὑποστάσεις. Διά τοῦτο τόν Τριαδικόν Θεόν πιστεύομεν, ὁμολογοῦμεν καί κηρύσσομεν ΕΝΑ ΘΕΟΝ. Ὑπό τόν Ἕνα καί Τρισυπόστατον Θεόν, ἐννοοῦμε, πιστεύομεν καί ὁμολογοῦμεν τήν ἀπερινόητον καί ἀκατάληπτον Μίαν καί ἀδιαίρετον Φύσιν, τῆς Τρισυποστάτου Θεότητος. Οὕτω πιστεύοντες καί ὁμολογοῦντες τήν πίστιν μας εἰς ἕνα Θεόν Πατέρα, εἰς ἕνα Θεόν Λόγον καί εἰς ἕνα Θεόν Ἅγιον Πνεῦμα, δέν διανοούμεθα τρεῖς Θεούς, ἀλλ' ΕΝΑ ΘΕΟΝ, διότι ἡ θεία Οὐσία, ἡ Θεότης, εἶναι ἀμέριστος καί ἀδιαίρετος. Ἐν αὐτῆ τῆ μία Θεία Φύσει καί Οὐσία στηρίζεται τό Δόγμα, ὅτι ὁ Θεός εἶναι ΕΝΑΣ καί Τριαδικός, καί ὄχι «τρεῖς Θεοί»! Ἡ γνῶσις, κατάληψις καί περιγραφή τοῦ ΕΝΟΣ καί Τριαδικοῦ Θεοῦ, τό τονίζομεν καί πάλιν, εἶναι ἀπολύτως ἀδύνατος εἰς ἡμᾶς, ἀποτελεῖ δέ παραφρο­σύνην κάθε σχετική προσπάθεια. Ἡ γνῶσις τοῦ δόγματος εἶναι καταληπτή μόνον ὑπό τῆς Θεότητος. Ἡμεῖς, ὅσον καί ἄν θεολογήσωμεν ἀδύνατον νά εἴπωμεν τί εἶναι ὁ Θεός, ἤ πῶς εἶναι Τριάς καί Μονάς, ἀλλά μόνον τί δέν εἶναι ὁ Θεός. Καί εἰς τούς ταπεινούς καί καθαρούς τῆ καρδία, ὁ Θεός δέν ἀποκαλύ­πτεται κατά τήν Θείαν Οὐσίαν, ἀλλ' ὡς δῶρον χαρίζει τήν ἐπίγνωσιν τοῦ ἀκαταλήπτου, καί τοῦτο ἀποτελεῖ τήν μοναδικήν ἀποκάλυψιν εἰς τόν πιστόν, εἰς ὅ,τι ἀφορᾶ εἰς τό Θεῖον, τήν Θείαν Φύσιν καί Οὐσίαν. Οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοί, οἱ Ἅγιοι, οἱ ὁποῖοι «ἐγνώρισαν» τόν Θεόν, τό ἐπέτυχον ὡς δῶρον μέσω καί διά τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ Λόγου, διά τῆς μυστικῆς ἑνώσεως καί κοινωνίας ἐν τῶ Σώματι αὐτοῦ, γενόμενοι μέτοχοι τῶν ἀκτίστων θείων δωρεῶν καί χαρίτων, ἤ, ὅπως ἄλλως λέγομεν, μετέχοντες τῶν ἀκτίστων Θείων ἐνεργειῶν, οὐδέποτε δέ τῆς Θείας Φύσεως καί Οὐσίας! Τῆς ὑπερουσίου φύσεως καί Οὐσίας τοῦ Θεοῦ, μετέχουν καί κοινωνοῦν μόνον τά τρία Θεῖα Πρόσωπα-ὑποστάσεις ἐνῶ εἰς Ἕκαστον εἶναι ὁλόκληρος ἡ Θεότης. ὡς ἐκ τούτου δέν λέγομεν τρεῖς θεούς, ἀλλ' ΕΝΑ Θεόν, μίαν Φύσιν, μίαν Οὐσίαν, μίαν προσκύνησιν τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Δέν νοεῖται, λοιπόν, ποτέ κεχωρισμένον τό ἕν Πρόσωπον-Ὑπόστασις τῶν ἄλλων δύο. Δηλαδή ἐν τῆ ὑποστάσει τοῦ Πατρός ὁμολογοῦμεν τήν συνύπαρξιν (περιχώρησιν) καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καί ἐν τῆ ὑποστάσει τοῦ Υἱοῦ τήν περιχώρησιν καί τοῦ Πατρός καί τοῦ Ἁγ. Πνεύματος καί ἐν τῆ ὑποστάσει τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τήν περιχώρησιν ἑνότητα καί κοινωνίαν τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ. Τοῦτο ὅλον διά καί ἐν τῆ μία Θεία Οὐσία, διό πρῶτος ὁ Κύριος λέγει: «ἐγώ καί ὁ Πατήρ μου ἕν ἐσμέν» «ἐγώ ἐν τῶ Πατρί, καί ὁ Πατήρ ἐν ἐμοί» ἤ «ὁ ἐωρακώς ἐμέ καί τόν Πατέρα ἐώρακεν», ἀλλά καί αἱ λοιπαί πληθωρικαί μαρτυρίαι τοῦ ἰδίου τοῦ Κυρίου, ἐνῶ ἐν τῆ πρός τόν Πατέρα προσευχήν Του ἐζήτησεν νά εἶναι ἡνωμένοι οἱ Μαθηταί του καί ὅλοι ὅσοι θά πιστεύσουν καί θά βαπτισθοῦν εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅπως εἶναι ἡνωμέναι αἱ ὑποστάσεις τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ τῶν ἀναλογιῶν, ἐννοεῖται, μεταξύ ἀκτίστου καί κτιστοῦ τηρουμένων.Ὁ Κύριος, λοιπόν, εἰς τήν προσευχήν του, ἐζήτησεν ἡ ἑνότης καί κοινωνία τῶν Προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος καί ἡ ἀλληλοπεριχώρησίς των, νά εἶναι τό πρότυπον διά τήν κατ' εἰκόνα ἕνωσιν τῶν ἄπειρων μελῶν τοῦ ἑνός καί ἀδιαιρέτου Σώματος τοῦ Χριστοῦ, ἤτοι τῆς Ἐκκλησίας. Πράγματι ὅταν λέγομεν ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥ, Αὕτη δέν ἔχει καμμίαν σχέσιν πρός τήν «Ἐκκλησίαν τοῦ Δήμου», οὔτε ἐννοοῦμεν κλῆσιν πρός ἑνότητα πρώην διεσπασμένων προσώπων, οὔτε ὅτι αὐτή ἡ ἑνότης εῖναι δυνατόν νά διασπαθῆ, οὔτε πολύ περισσότερον ὅτι κάποτε ἦτο διηρημένη καί κατόπιν κλήσεως ἡνώθη. Ἡ Ἐκκλησία σημαίνει τό μέγα Μυστήριον τῆς ἐν τῶ Σώματι τοῦ Χριστοῦ μυστικῆς ἑνότητος καί Κοινωνίας τῶν πιστῶν! Αὕτη ἡ ἑνότης, τῶν ἀναλογιῶν τηρουμένων μεταξύ κτιστοῦ καί ἀκτίστου, εἶναι κατ' εἰκόνα καί ὁμοίωσιν τῆς Τριαδικῆς ἑνότητος καί κοινωνίας, διό θέμις εἰπεῖν, ἡ ἑνότης καί κοινωνία τῆς Τριαδικῆς Θεότητος, ἐν τῆ μία Θεία Οὐσία, δύναται νά λογισθῆ καί ἀποκληθῆ καί ὡς πρώτη καί ἄναρχος ὑπερούσιος καί ἀπερίγραπτος Ἐκκλησία! Ναί, αὐτήν τήν ἑνότητα καί κοινωνίαν τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, ἔχει ὡς πρότυπον ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἤ μᾶλλον αὐτό τό πρότυπον τῆς ὑπερουσίου Ἁγίας Τριάδος, ἔθεσεν ὁ Χριστός εἰς τούς Μαθητάς Του καί ὅλους τούς πιστούς, ἤτοι εἰς τό σῶμα τῆς ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ. Μέσα ἀπό τήν βίωσιν τοῦ μεγάλου Μυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας, οἱ πιστοί, ὅπως εἴπομεν, γίνονται μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ καί κοινωνοῦν τῶν θείων χαρισμάτων καί ἀναλόγως μετέχουν ὅλων τῶν ἀκτίστων Θείων ἐνεργειῶν, μεθ' ὅ εἶναι δυνατόν νά «κατανοήσουν» καί τό ἀπερινόητον καί ἀκατάληπτον τοῦ ἑνός κατά τήν Θείαν φύσιν, Τριαδικοῦ δέ τοῖς Προσώποις Θεοῦ. Δύναται νά κατανοήσουν ὅτι ὑπάρχει ἀπερινόητος κοινωνία καί ἑνότης (= Ἐκκλησία) προωαινίως ἐν τῆ ὑπερουσίω Ἁγία Τριάδι. Βασική καί πρώτη ἀρχή ἐπί τοῦ ἑνός καί Τριαδικοῦ Θεοῦ, κατά τήν ὁμόφωνον διδασκαλίαν, τῶν ἁγίων Πατέρων, ὅπως ἤδη ἐτονίσθη εἶναι ὅτι τοῦτο τό Δόγμα εἶναι ἔξω καί πέραν πάσης λογικῆς-ἀνθρωπίνης κατανοήσεως καί περιγραφῆς! Τόν Ἕνα καί Τριαδικόν Θεόν, ἐπαναλαμβάνομεν, αὐτήν τήν θείαν Φύσιν καί Οὐσίαν γνωρίζει ἀποκλειστικῶς καί μόνον ὁ Τριαδικός Θεός, ἀποκαλύπτεται δέ εἰς τούς καθαρούς καί ταπεινούς τῆ καρδία, μόνον τό ἀκατάληπτον, ἀπερινόητον καί ἀπερίγραπτον τοῦ Θεοῦ. Οἱ Πατέρες, ἀφοῦ πρῶτον ὁμιλοῦν περί τῆς ἀκαταλήπτου Θείας Οὐσίας, τονίζουν ὅτι αὐτῆς τῆς μίας Θείας Οὐσίας μετέχουν καί τά τρία θεῖα Πρόσωπα, ἀποτελοῦντα ἀδιάσπαστον κοινωνίαν καί ἔχοντα ἐσωτάτην συνάφειαν καί ἑνότητα. Ὁ ἱερός Δαμασκηνός λέγει: «Ἡ μέν οὖν θεότης ἤτοι οὐσία τριαδικῶς ἐξαπλοῦται ἀδιαιρέτως ἐν τρισί γνωριζομένη ὑποστάσεσι, καί αἱ τρεῖς ὑποστάσεις εἰς μίαν οὐσίαν ἤ Θεότητα ἑνοῦνται καί συνάπτονται». (P.G. 95, 250). Ὁ δέ Ἅγ. Συμεών ὁ νέος Θεολόγος εἰς τήν «Βίβλον τῶν θεολογικῶν» (Λόγος Α΄ SC 122 κ.ἄ.) λέγει ὅτι ἡ «οἱαδήποτε σχετική καί περιωρισμένη γνώσις τοῦ Θεοῦ ὑπό τοῦ κτιστοῦ ἀνθρώπου εἶναι καθαρά δώρημα-ἀποκάλυψις τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί σκοπεῖ εἰς τό πνευματικόν συμφέρον τῶν πιστῶν, οὐδεμία δέ ἑνότης καί κοινωνία τοῦ κτιστοῦ μετά τοῦ ἀκτίστου εἶναι δυνατή, παρά μόνον ἡ μετοχή ἐπί τῶν θείων ἀκτίστων ἐνεργειῶν, ἐφ' ὅσον συντρέχουν ἡ ταπείνωσις καί ἡ καθαρότης, ὁπότε ἐνεργεῖ ἡ χάρις διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Καί πάλιν ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός λέγει περί τῆς Τριαδικῆς ἑνότητος: «Ἑνοῦνται... οὐχ ὥστε συγχύσθαι, ἀλλά ὥστε ἔχεσθαι ἀλλήλων καί ἐν τῆ ἐν ἀλλήλοις περιχώρησιν ἔχουσιν διά πάσης συναλοιφῆς καί συμφύρσεως» (P.G. 94, 360 Β΄). Καί ὁ Ἅγ. Γρηγόριος ὁ Νύσσης σημειώνει δι' ὅλους τούς πιστούς: «Ἡ... εὐσεβής διάνοια τοῦτον ἔχει τόν τρόπον, οὔτε Πατήρ χωρίς Υἱοῦ ποτέ ἐννοεῖται οὔτε Υἱός δίχα τοῦ ἁγίου Πνεύματος καταλαμβάνεται... συνημμένως ὁ Πατήρ καί ὁ Υἱός καί τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἀεί μετ' ἀλλήλων ἐν τελεία τῆ Τριάδι γνωρίζονται» (ΒΕΠΕΣ 68, 193-194). Ἐντεῦθεν λέγομεν καί ὁμολογοῦμεν ὅτι δι' αὐτῆς τῆς συγγενοῦς ἑνότητος καί συνυπάρξεως τῆς Ἁγίας Τριάδος, προκύπτει ἡ ἀλήθεια τῆς ἀχωρίστου καί ἀδιαιρέτου κοινωνίας τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, ὥστε νά ὁμολογῆται ΕΙΣ Θεός Τριαδικός. Αὐτήν τήν Τριαδικήν ἐσωτάτην ἐν τῆ ὁμοουσιότητι ἑνότητα καί κοινωνίαν, ἀπεκάλεσεν οἱ πατέρες «Ἐκκλησίαν» τῆς Ἁγίας Τριάδος», ἡ ὁποία ὑπό τοῦ ἰδίου τοῦ Κυρίου ἐτέθη ὡς τό πρότυπον τῆς ἑνότητος καί κοινωνίας ὅλων τῶν Πιστῶν ἐν τῆ Ἐκκλησία Του, ἀρχῆς γενομένης ἀπό τούς Μαθητάς τοῦ Κυρίου ἀλλά καί ὅλους ὅσοι θά ἐπίστευον εἰς τό κήρυγμά των καί θά ἐβαπτίζοντο «εἰς τό Ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος»!!! Διά τοῦτο ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀποκαλεῖ ὡς Μέγα μυστήριον τήν Ἐκκλησίαν, ἤτοι τό μυστήριον τῆς ἑνότητος καί κοινωνίας ἡμῶν ἐν Χριστῶ καί ἐν τῆ Ἐκκλησία. Ἄς κατανοήση λοιπόν κάθε εὐλαβής καί πιστός Χριστιανός (ἔστω δι' αὐτῶν τῶν ὀλίγων καί «ἀτάκτως εἰρημένων»), ἰδιαιτέρως δέ ὁ κ. Δημ. Κάτσουρας καί οἱ πέντε ἐπίσκοποί του, οἱ ὁποῖοι τοῦ ἐζήτησαν καί ἔγραψεν τήν «διατριβήν»(!), μέ τίτλον καί οὐσίαν: «Η ΚΑΚΟΔΟΞΟΣ ΘΕΩΡΙΑ ΚΑΙ ΚΑΙΝΟΤΟΜΟΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ «ΩΣ ΠΡΩΤΗΣ ΑΝΑΡΧΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ» καί «ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΠΡΟΣΩΠΩΝ» (ἐννοεῖ τῆς Ἁγίας Τριάδος), νά κατανοήση, λέγω, ὅτι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ «κακοδοξία οὔτε καινοτόμος διδασκαλία» ὁ ὑπό τῶν Ἁγίων Πατέρων καί τῆς ταπεινότητός μου χαρακτηρισμός τῆς ἑνότητος καί κοινωνίας τῆς Ἁγίας Τριάδος ὡς ἀνάρχου Ἐκκλησίας, ἀπερινοήτου καί ἀπεριγράπτου καί ὅτι, αὕτη ἀποτελεῖ τό πρότυπον τῆς μυστικῆς κοινωνίας καί ἑνότητος τῶν πιστῶν, οὐχί ἐν τῆ Θεία Φύσει ἀλλ' ἐν τῆ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, ἐν τῶ Σώματι τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ Λόγου-Χριστοῦ. Κακοδοξίαν καί Αἴρεσιν καί ἐσχάτην διαστροφήν ἀποτελεῖ καί ἡ διατύπωσις τοῦ κ. Κάτσουρα ὁ ὁποῖος ἐπιγραμματικῶς ἀποφαίνεται ὅτι «ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΡΟΣΩΠΩΝ ΕΝ ΤΗ ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΙ»(!!!), καί ἐν γένει ὅλα ὅσα στρεβλά καί αἱρετικά συνέθεσεν εἰς τό ἐν λόγω κείμενόν του, ὅπως καί ὁ περί Ἐκκλησίας ὁρισμός του, εἰς τήν ὑπ' αὐτοῦ συνταχθεῖσαν τό 2002 εἰσήγησιν τοῦ τότε Πειραιῶς Νικολάου κατά τόν ὁποῖον, «ἡ ἔννοια τοῦ ὅρου «Ἐκκλησία» εἶναι μονή, δηλαδή μία καί μοναδική. Σημαίνει ἕνα καί μόνο πρᾶγμα: Τήν σύναξη διεσκορπισμένων στοιχείων, ὄντων ἤ ἀτόμων σέ ἑνότητα. Σύναξη δέ σημαίνει κίνηση ἡ ὁποία προϋποθέτει καί χρόνον... Τό νά τολμήση κανείς νά ἰσχυρισθῆ ὅτι ἡ Ἁγία Τριάς εἶναι ἐκ φύσεως Ἐκκλησία σημαίνει αὐτομάτως ἀποδοχή τῆς ἰδέας τῆς μεταβάσεως ἀπό κάποια ἀρχική διαίρεση πρός κάποια τελική ἕνωση»!!! Ὁποῖον σκότος ὁποία διαστροφή!... Δυστυχῶς, τό νά δεχθῆ κανείς, ἔστω καί καθ' ὑπόθεσιν, ὅτι ἡ Ἁγ. Τριάς ἦτο ἀρχικῶς διηρημένη καί κατόπιν ἐπέτυχε τήν ἑνότητά της, αὐτό ἀποτελεῖ τήν μεγίστην καί ἐσχάτην βλασφημίαν, ὁποία δέν ἔχει ξανακουσθεῖ ποτέ! Τό σπουδαιότερον ὅμως ἐπιχείρημα τοῦ κ. Κάτσουρα, περί τοῦ ὅτι ἡ Τριάς δέν εἶναι δυνατόν ΠΟΤΕ νά χαρακτηρίζεται ὡς Ἐκκλησία, προέρχεται ἀπό ἀλλοῦ: «Ποιός, λέγει, εἶναι ὁ ἐκκαλῶν τήν Τριάδα εἰς ἑνότητα; Διότι ἄνευ ἐκκλήσεως, δέν ὑφίσταται Ἐκκλησία. Καταντᾶ ἑπομένως φοβερή βλασφημία ἡ ἰδέα ὅτι ἡ ἁγία Τριάς εἶναι Ἐκκλησία, ἀκριβῶς ἐπειδή ὑπονοεῖ ὅτι κάποιος ἄλλος ἀνώτερός Της τήν ἐκάλεσεν εἰς ἑνότητα»!!! Δέν τολμοῦμε νά χαρακτηρίσωμεν καί ταῦτα τά ὁποῖα ἀπετόλμησεν διότι, καθ' ἡμᾶς, εἶναι ἀχαρακτήριστα, εἶναι ἐκ τοῦ Πονηροῦ καί μόνον τῶ ἀναθέματι χωροῦν!... Λυπηρόν, διότι ὁ ἄνθρωπος οὗτος, ἤ ἐσκοτίσθη καί δέν ξέρει τί λέγει καί περί τινων γράφει, ἤ τόν ἀπασχολεῖ μόνον ἡ συκοφαντία, καί μάλιστα αὐτοῦ τοῦ εἴδους, τήν ὁποίαν δέν θά εὑρεθῆ ἄνθρωπος ἄλλος νά μετέλθη! Ὁκ. Δ. Κάτσουρας, καθ' ἡμᾶς, ἐσκεμμένως καί ἐκ προθέσεως, τό μέγα Μυστήριον τῆς Ἐκκλησίας τό ἐκλαμβάνει ὡς παράλληλον πρός τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Δήμου! Ἐκλαμβάνει καί θεωρεῖ καί ἐμφανίζει τήν Ἐκκλησίαν ὡς φυσικόν-κοσμικόν μέγεθος καί πραγματικότητα καί δέν προσεγγίζει ταύτην κἄν ὡς τό μέγα Μυστήριον, δι' οὗ συντελεῖται ἡ ἐν Χριστῶ μυστική ἑνότης καί κοινωνία τῶν πιστῶν, ἡ ὁποία ἑνότης καί κοινωνία, ἐπαναληπτικῶς διά πολλοστήν φοράν τό τονίζομεν, ἔχει ὡς πρότυπον αὐτήν τήν ἐν τῆ μία Θεία Φύσει τοῦ Θεοῦ ἑνότητα καί κοινωνίαν τῶν τριῶν Θείων Προσώπων! Προσοχή, διαστροφικώτατα ὁ κ. Κάτσουρας, κηρύσσει καί ὅτι δέν κοινωνοῦν τά τρία Θεία Πρόσωπα ἐνῶ προφανῶς ἐννοεῖ ὅτι δέν κοινωνοῦν τά ΥΠΟΣΤΑΤΙΚΑ ΙΔΙΩΜΑΤΑ τῶν τριῶν Θείων Προσώπων, ὅπερ ἀληθές καί Ὀρθόδοξον. Ὅταν ὅμως λέγη καί γράφη ὅτι «δέν ὑπάρχει κοινωνία Προσώπων εἰς τήν ὁμοούσιον Ἁγία Τριάδα»(!), δέν ξέρει τί λέγει ἤ ξέρει πολύ καλά, ἀλλά προκειμένου νά συκοφαντήση ἐπί τοῦ Πρώτου καί ὑψίστου Δογματικοῦ θέματος, βλασφημεῖ ἐν ἐπιγνώσει, ἀρκεῖ νά δολοφονήση τόν θεολόγον ἐλευθέριον ὡς δῆθεν αἱρετικόν! Ἄν τοῦ ἔχει μείνη ἔστω καί ἡ ἐλαχίστη ἀξιοπρέπεια καί σεβασμός πρός τήν ἀλήθειαν τῆς Ἐκκλησίας, ἄν ἔστω καί ὀλίγον πιστεύη εἰς Ἕνα Θεόν Τριαδικόν, ἄς προσπα­θήση νά κατανοήση ὅσα ὁ Πονηρός τοῦ ὑπηγόρευσεν διαχρονικῶς καί ἐκεῖνος ἐπανειλημμένως κατέγραψεν ἐπί περίπου 15 ἔτη. Ἔτσι μόνον θά μετανοήση, θά ἀνακαλέση, θά συχαθῆ τήν ὑποκρισία καί τήν διαστροφήν καί κατόπιν ἐν ταπεινώσει, ἀγάπη καί εἰλικρινεία, ἄς προσέλθη εἰς διάλογον πρός τελικήν συντριβήν τοῦ ἔργου τοῦ πονηροῦ καί ἄς πάρη μαζί του καί τούς πέντε ἐπισκόπους του διά λογαριασμόν τῶν ὁποίων ἔγραψεν!... Ἀγαπητέ Δημήτριε, δέν εἶσθε ὑποχρεωμένος νά διεχθῆτε οὔτε τήν Ἐκκλη­σιολογίαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, οὔτε τήν ἀδιάκοπον καί ἀνό­θευτον Ἀποστολικήν Διαδοχήν τῶν ἐπισκόπων Της, ὅμως οὔτε σέ σᾶς οὔτε εἰς τούς ἐπιόρκους ψευδεπισκόπους σας δέν ἀναγνωρίζεται τό παραμικρόν δικαίωμα νά συκοφαντῆτε, νά ἱεροσυλῆτε, καί πρό πάντων φαρισαϊκῶς νά ἐξαπατᾶτε ποιοῦντες ἀπροκαλύπτως τό ἔργον τοῦ Πονηροῦ. Ἐάν, Δημήτριε, θελήσης κάποτε νά ταπεινωθῆς καί μετανοήσης, τότε θά κατανοήσης ὅτι ἡ Τριαδική κοινωνία εἶναι ἡ προαιώνιος, ἄναρχος, ἀπερίγραπτος, Ἐκκλησία, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τό πρότυπον τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί τοῦτο, ἀφοῦ κατανοήσης τό τοῦ Ἁγ. Δαμασκηνοῦ ὅστις λέγει: «Ἡ μέν οὖν θεότης, ἤτοι οὐσία, τριαδικῶς ἐξαπλοῦται ἀδιαιρέτως ἐν τρισί γνωριζομένη ὑποστάσεσι καί αἱ τρεῖς ὑποστάσεις εἰς μίαν Οὐσίαν ἤτοι Θεότητα ἑνοῦνται τε καί συνάπτονται... ἡ μέν γάρ Θεότης, τριάς ὑποστάσεων οὖσα, οἰκείως καί προσηκόντως Τριαδικῶς ἁγιάζεται! Ἅγιος ὁ Πατήρ, ἅγιος ὁ Υἱός, ἅγιον τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, Κύριος Σαβαώθ»  (P.G. 95, 25 C). Λοιπόν, κ. Κάτσουρα, «εἶναι ΚΑΚΟΔΟΞΟΣ ΘΕΩΡΙΑ ΚΑΙ ΚΑΙΝΟΤΟΜΟΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ὁ χαρακτηρισμός τῆς ἑνότητος καί κοινωνίας τῆς τρισυποστάτου ΜΙΑΣ Θεότητος ὡς «Πρώτης ἀνάρχου ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ», ἤ «Δέν ὑπάρχει κοινωνία εἰς τά Θεῖα Πρόσωπα»; Παρακαλοῦμε νά ἔχωμεν μίαν τοποθέτησίν σας καί δή κοινήν μετά τῶν πέντε Ἐπισκόπων σας καί ἰδιαιτέρως τοῦ ἐπισκόπου σας κ. Εὐσταθίου Τουρλῆ. Πιστεύουμεν ὅτι πλέον ὡρίμασε ἐντός του ἡ διατύπωσις «Ἐκκλησιάσασα ἡ τῆς Τριάδος ἑνότης» καί εἶναι εἰς θέσιν νά μᾶς εἴπη «πῶς τήν ἐννοεῖ...»! ΜΑΡΤΥΡΙΑΙ ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΑΚΤΙΚΩΝ ΤΩΝ ΑΓ. ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΩΝ ΣΥΝΟΔΩΝ Εἰλημμέναι ἐκ τοῦ Γ΄ Τόμου τῶν Πρακτικῶν τῶν Ἁγίων καί Οἰκουμενικῶν Συνόδων (ἔκδοσις Ἁγ. Ὄρους). ...Αὕτη τοιγαροῦν ἐστίν ἡ κατάτασις τῆς εὐαγγελικῆς καί ἀποστολικῆς ἡμῶν πίστεως, ἵνα ὁμολογοῦντες τήν ἁγίαν καί ἀχώριστον Τριάδα, τουτέστι τόν πατέρα, υἱόν καί πνεῦμα ἅγιον, μιᾶς εἶναι θεότητος, μιᾶς φύσεως καί οὐσίας, ἑνός αὐτήν κηρύττομεν καί φυσικοῦ θελήματος, δυνάμεως, ἐνεργείας, δεσποτείας μεγαλειότητος, ἐξουσίας καί δόξης καί εἴτε δήποτε περί τῆς αὐτῆς Ἁγίας Τριάδος οὐσιωδῶς λέγεται, ἑνικῶ ἀριθμῶ ὡς ἀπό μιᾶς φύσεως τριῶν ὁμοουσίων Τριάδα προσώπων καταλαμβανώμεθα, κανονικῶ λόγω τοῦτο διδαχθέντες»... (ἐκ τῶν Πρακτικῶν τῶν Ἁγ. Συνόδων Τόμος Γ΄ Πρᾶξις ΙΑ΄ τῆς Ἁγ. ΣΤ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου σελ. 32).  «...Τριάδα ὁμοούσιον καί ὁμότιμον καί ὁμόθρονον, συμφυᾶ καί συγγενῆ καί ὁμόδοξον, εἰς μίαν συγκεφαλαιουμένην Θεότητα καί εἰς μίαν συναγομένην κοινήν κυριότητα, ἄνευ προσωπικῆς ἀναχύσεως καί ὑποστατικῆς ἐκτός συναιρέσεως. Τριάδα γάρ ἐν μονάδι πιστεύομεν καί μονάδα ἐν τριάδι δοξάζομεν. Τριάδα μέν ταῖς τρισίν ὑποστάσεσι, μονάδα δέ τῶ μοναδικῶ τῆς Θεότητος... καί διά τοῦτο καλῶς τοῖς θεολόγοις τεθέσπισται, μονάδα μέν ἡμᾶς φρονεῖν μιᾶ και ἑνιαία Θεότητι και τῶ ταυτῶ τῆς οὐσιώδους τε καί φυσικῆς κυριότητος. Τριάδα δέ ταῖς ἀσυγχύτοις τρισίν ὑποστάσεσι και τῶν διαφόρων τῆς τρισαρίθμου προσωπικῆς ἑτερότητος...». (Αὐτόθι σελ. 97 καί 98).  «...Τριάδα ὁμοούσιον ὑπερούσιον, ἀόρατον, ἀκατάληπτον, ἀχώριστον, ἀναλ­λοίωτον, ἁπλῆν καί ἀμερῆ καί ἀσύνθετον, ἀδιάστατον, ἀίδιον, ἀσώματον, ἄποιον, ἄποσον, ὁμότιμον, ὁμόδοξον καί ὁμόθεον, ἀναφῆ τε καί ἀψηλάφητον καί ἀσχημά­τιστον, ἀπειράγαθον, φῶς ἀειλαμπές, Τριλαμπές, ὑπέρφωτον, ἀεί ὡσαύτως καί κατά τά αὐτά ἔχουσαν... Τῶν ἐν Τριάδι θεωρουμένων τό μέν Πατήρ ἄναρχος καί ἀναιτίως ὑπάρχων... τό δέ υἱός καί οὐκ ἄναρχος ἐκ τοῦ πατρός γάρ, ἀρχή γάρ υἱοῦ πατήρ, ὡς αἴτιον: εἰ δέ τήν ἀπό χρόνου λαμβάνης ἀρχήν καί ἄναρχος. Ποιητής γάρ χρόνων οὐχ ὑπό χρόνον γεννητῶς μέν ἀϊδίως καί ἀδιαστάτως ἐκλάμψας τῶ πατρί. ὡς ἀπαύγασμα τῆς δόξης καί τῆς πατρικῆς χαρακτήρ ὑποστάσεως. Τό δέ πνεῦμα. ἅγιον ἐκ τοῦ Πατρός τήν ὕπαρξιν ἔχον, οὐ γεννητῶς μέν ἀλλ' ἐκπορευτῶς, ἀϊδίως Πατρί και υἱῶ συνθεωρούμενον... Εἷς οὖν Θεός ὁ Πατήρ, ἐξ οὗ τά πάντα, καί εἷς Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, δι' οὗ τά πάντα, καί ἕν Πνεῦμα Ἅγιον ἐν ὦ τά πάντα... Ἕκαστον γάρ τούτων, τῶν φύσει ἀχωρίστων διά τό συναφές τῆς οὐσίας, ...καί τά τρία ἀλλήλοις συναπτόμενα, εἷς Θεός παρ' ἡμῖν προσκυνεῖται, Τριαδικῶς μέν κατά τήν ὑπόστασιν, μοναδικός δέ κατά τήν οὐσίαν, καί μοναρχία παρ' ἡμῖν τό τιμώμενον οὐ πολυαρχία... καί οὐδέν τό συνημμένον καί συμφυές τοῖς ἐν Τριάδι θεωρουμένης θεότητος διατέμνεται. Ἀλλοτριούσθω γάρ ἡμῶν καί ἀποτεμνέσθω ἡ τοῦ μανιώδους ἀρείου κακοδοξία καί λύσσα. ἀδιαίρετος γάρ ἡ αὐτή Τριάς, δόξη καί ἀϊδιότητι...». (Αὐτόθι σελ. 411). Καί ὁ Μ. Βασίλειος λέγει: «...Τούτου ἕνεκεν ἐν τῆ τῆς οὐσίας κοινότητι ἀσύμβατά φαμεν εἶναι καί ἀκοινώνητα τά ἐπιθεωρούμενα τῆ Τριάδι γνωρίσματα, δι' ὦν ἡ ἰδιότης παρίσταται τῶν ἐν τῆ πίστει παραδεδομένων προσώπων, ἑκάστου τοῖς ἰδίοις γνωρίσμασι διακεκριμένως καταλαμβανομένου. ὥστε διά τῶν εἰρημένων σημείων τό κεχωρισμένον τῶν ὑποστάσεων ἐξευρεθῆναι. κατά δέ τό ἄπειρον, καί ἀκατάληπτον, καί τό ἀκτίστως εἶναι, καί μηδενί τόπω περιειλῆφθαι, καί πᾶσι τοῖς τοιούτοις, μηδεμίαν εἶναι παραλλαγήν ἐν τῆ ζωοποιῶ φύσει, ἐπί Πατρός λέγω καί Υἱοῦ καί Πνεύματος Ἁγίου. ἀλλά τινα συνεχῆ καί ἀδιάσπαστον κοινωνίαν ἐν αὐτοῖς θεωρεῖσθαι. Καί δι' ὦν ἄν τις νοημάτων τό μεγαλεῖον ἑνός τινος τῶν ἐν τῆ ἁγία Τριάδι πιστευομένων κατανοήσειε, διά τῶν αὐτῶν προσελεύσεται ἀπαραλλάκτως, ἐπί Πατρός, καί Υἱοῦ, καί Πνεύματος Ἁγίου τήν δόξαν βλέπων, ἐν οὐδενί διαλείμματι μεταξύ Πατρός καί Υἱοῦ καί Ἁγίου Πνεύματος τῆς διανοίας κενεμβατούσης. Διότι οὐδέν ἐστι τό διά μέσου τούτων παρενειρόμενον, οὔτε πρᾶγμα ὑφεστώς ἄλλο τι παρά τήν θείαν φύσιν, ὦς καταμερίζειν αὐτήν πρός ἑαυτήν διά τῆς τοῦ ἀλλοτρίου παρεμπτώσεως δύνασθαι. οὔτε διαστήματός τινος ἀνυποστάτου κενότης, ἥτις κεχηνέναι ποιεῖ τῆς θείας οὐσίας τήν πρός ἑαυτήν ἁρμονίαν, τῆ παρενθήκη τοῦ κενοῦ τό συνεχές διαστέλλουσα... ...Ὡσαύτως δέ καί ὁ τόν Πατέρα δεξάμενος καί τόν Υἱόν καί τό Πνεῦμα συμπαρεδέξατο τῆ δυνάμει. Οὐ γάρ ἐστιν ἐπινοῆσαι τομήν ἤ διαίρεσιν κατ' οὐδένα τρόπον, ὡς ἤ Υἱόν χωρίς Πατρός νοηθῆναι, ἤ τό Πνεῦμα τοῦ Υἱοῦ διαζευχθῆναι. ἀλλά τις ἄρρητος καί ἀκατανόητος ἐν τούτοις καταλαμβάνεται καί ἡ κοινωνία καί ἡ διάκρισις, οὔτε τῆς τῶν ὑποστάσεων διαφορᾶς τό τῆς φύσεως συνεχές διασπώσης, οὔτε τῆς κατά τήν οὐσίαν κοινότητος τό ἰδιάζον τῶν γνωρισμάτων ἀναχεούσης... ...ἐπεί οὐν τό μέν τι κοινόν ἐν τῆ Ἁγία Τριάδι, τό δέ ἰδιάζον ὁ λόγος ἐνεθεώρησεν, ὁ μέν τῆς κοινότητος λόγος εἰς τήν οὐσίαν ἀνάγεται, ἡ δέ ὑπόστασις τό ἰδιάζον ἑκάστου σημεῖον ἐστιν...». (P.G. 32 σελ. 325-340). ΜΑΡΤΥΡΙΑΙ ΕΚ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΥΜΝΟΛΟΓΙΑΣ(*) 1) ΕΚ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΗΣ  «Ἰσόρροπον τήν δύναμιν ὡς ἔχουσα, Τριάς ἡ ὑπερούσιος, ἐν ταυτότητι βουλήσεως Μονάς, πέφυκας ἁπλῆ καί ἀδιαίρετος...»(2).  «Τριάδα τήν σεπτήν, καί ἀμέριστον φύσιν, προσώποις ἐν τρισί, τεμνομένην ἀτμήτως, καί μένουσαν ἀμέριστον,κατ' οὐσίαν Θεότητος...»(3). «Μονάδος ἀρχικῆς ἀσύγχυτα, τρία πρόσωπα ἀνυμνοῦμεν, ὡς εἰδικῶς ἔχοντα καί μεριστῶς τάς ὑποστάσεις, ἀλλ' ἡνωμένα, καί ἀμέριστα, ἔν τε βουλῆ καί δόξη καί Θεότητι»(4). «Ἡ ἀχώριστος Τριάς, ἐν Πατρί Υἱῶ καί ἐν Πνεύματι, ἑνουμένη ὁλικῶς, καί μή συγχεομένη ταῖς ἰδιότησι, Μονάς...»(5). «Πατέρα ἄναρχον πιστοί, Υἱόν συνάναρχον καί Πνεῦμα θεῖον, ἀληθῶς ὑμνολογοῦμεν, ἀσυγχύτως, ἀτρέπτως, καί ἀναλλοιώτως, Τριάδα ἁπλῆν ἁγίαν καί συμφυῆ, βοῶντες σύν τοῖς ἀγγέλοις...»(6). «Προσκυνοῦμέν σε πιστῶς, Θεόν τόν ἕνα ἐν προσώποις τρισί, τήν ἀδιαίρετον, καί ὁμότιμον φύσιν. κράζοντές σοι.Δόξα σοι Μονάς Τριάς Ὁμοούσιε...»(7). 2) ΕΚ ΤΟΥ ΤΡΙΩΔΙΟΥ(8) «Ὁμόθρονε, ἄναρχε, τρισυπόστατε μονάς, ἡ διαιρέσει τήν ἕνωσιν, καί ἔμπαλιν ἔχουσα, τοῖς προσώποις τήν φύσιν...»(9). «Ὁ εἷς ἐν Τριάδι Θεός, δόξα σοι ἀπαύστως. εἰ γάρ καί Θεός ἕκαστον, ἀλλ' εἷς τῆ φύσει πέλει, ὁ Πατήρ ὁ Υἱός καί τό Πνεῦμα, τοῖς τρισσοφαέσιν ἰδιώμασι...»(10). «Ὡς Μονάδα τῆ οὐσία ὑμνῶ σε, ὡς Τριάδα, τοῖς προσώποις σε, σέβω, Πάτερ Υἱέ καί Πνεῦμα τό πανάγιον...»(11). «Ἕνα Θεόν κατ' οὐσίαν σέβομαι, τρεῖς ὑποστάσεις ὑμνῶ, διοριστικῶς ἄλλας, ἀλλ' οὐκ ἀλλοίας. ἐπεί Θεότης μία, ἐν τρισί προσώποις, Πατήρ, Υἱός, καί Θεῖον Πνεῦμα...»(12). «Ξένον ὅτι ἕν, καί τρία ἡ Θεότης. ὅλη ἐν τρισί, προσώποις ἀμερίστως. Πατήρ, Υἱός γάρ καί Πνεῦμα ἅγιόν ἐστι, τά προσκυνούμενα ἐν φύσει μιᾶ...»(13). «Τριάς εἰμι, ἁπλῆ ἀδιαίρετος, διαιρετή προσωπικῶς, καί Μονάς ὑπάρχω, τῆ φύσει ἡνωμένη. ὁ Πατήρ φησι καί Υἱός, καί θεῖον Πνεῦμα»(14). «Πατέρα δοξάσωμεν, Υἱόν ὑπερυψώσωμεν, τό θεῖον Πνεῦμα, πιστῶς προσκυνήσω­μεν, Τριάδα ἀχώριστον, Μονάδα κατ' οὐσίαν...»(15). «Ἀέριστον τῆ οὐσία, ἀσύγχυτον τοῖς προσώποις θεολογῶ σε, τήν Τριαδικήν μίαν Θεότητα, ὡς ὁμοβασίλειον καί σύνθρονον...»(16). «Τριάς παναγία, Πάτερ ἄναρχε Θεέ, σύναναρχε Υἱέ καί θεῖε Λόγε, Παράκλητε ἀγαθέ, Πνεῦμα ἅγιον Θεοῦ, τό ἕν καί τρισήλιον φάος, ἡ συμφυής οὐσία, εἷς Θεός καί Κύριος, οἴκτειρον τόν Κόσμον»(17). «Τρία ἄναρχα δοξάζω, τρία ἅγια ὑμνῶ, τρία συναΐδια, ἐν οὐσιότητι μιᾶ κηρύττω. εἷς γάρ ἐν Πατρί Υἱῶ καί Πνεύματι, δοξολογεῖται Θεός»(18). «Ὡς Μονάδα, τῆ οὐσία ὑμνῶ σε, ὡς Τριάδα τοῖς προσώποις σε σέβω, Πάτερ Υἱέ, καί Πνεῦμα τό πανάγιον, ἄναρχον τό κράτος, τῆς σῆς Βασιλείας, δοξάζω εἰς αἰῶνας»(19). «Ἄναρχε ἄκτιστε, Τριάς, ἀμέριστε Μονάς, ἡ τρία οὖσα καί ἕν, Πατήρ Υἱός καί Πνεῦμα, εἷς ὁ Θεός...»(20). «Ὦ Μονάς ἁγία, Τριάς ἡ μία Θεότης, καί Τριάς Μονάς ὁ Θεός, τρυσυπόστατε φύσις, ἡ ὁμότιμος καί ἀμέριστος δόξα, ρῦσαι τῶν κινδύνων τάς ψυχάς ἡμῶν»(21). 3) ΕΚ ΤΟΥ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΑΡΙΟΥ(22) «Τόν Πατέρα, καί Υἱόν καί τό Πνεῦμα τό ἅγιον, μίαν φύσιν, καί Θεότητα πίστει δοξάζομεν, μεριστήν ἀμέριστον, ἕνα Θεόν τῆς ἀοράτου, καί ὁρωμένης τε κτίσεως»(23). «Τριάδα τήν σεπτήν καί ἀμέριστον φύσιν, προσώποις ἐν τρισί, τεμνομένην ἀτμήτως, καί μένουσαν ἀμέριστον, κατ' οὐσίαν Θεότητος...»(24). «Σύ τάξεις τάς ἀΰλους καί οὐρανίους, ὑπέστησας, ὡς ἔσοπτρα τοῦ σοῦ κάλλους, Τριάς ἡ ἀδιαίρετος μοναρχία, ὑμνεῖν ἀπαύστως σε ἀλλά καί νῦν ἡμῶν, ἐκ πηλίνου στόματος δέξαι τήν αἴνεσιν»(25). «Μονάδος ἀρχικῆς ἀσύγχυτα, τρία πρόσωπα ἀνυμνοῦμεν, ὡς εἰδικῶς ἔχοντα, καί μεριστῶς τάς ὑποστάσεις. ἀλλ' οὖν ἡνωμένα καί ἀμέριστα, ἔν τε βουλῆ, καί δόξη, καί Θεότητι»(26). «Θείας φύσεως ὁμοουσίου, τό τρισήλιον ὑμνοῦμεν κράτος, καί τρισαγίαις φωναῖς ἐκβοήσωμεν. Ἅγιος εἶ, ὁ Πατήρ ὁ προάναρχος. Ἅγιος εἶ, ὁ Υἱός ὁ συνάναρχος.Πνεῦμα ἅγιον, ὁ εἷς ἀμερής Θεός ἡμῶν, καί πάντων ποιητής, καί φιλάνθρωπος». «Πρό γάρ πάντων ὑπάρχεις, ὁ ὥν Πατήρ, καί συνάναρχον ἔχεις, τόν σόν Υἱόν. Καί ἰσότιμον φέρων, Πνεῦμα ζωῆς, τῆς Τριάδος δεικνύεις, τό ἀμερές». Αὐτά μέ ἀφορμήν τό ἐκδοθέν (Νοέμβριος 2012), ὑπό τοῦ κ. Δ. Κάτσουρα χείριστον φυλλάδιον διά νά κατανοήση ὁ ἀγαπητός ἀναγνώστης τό πολύπλευρον πνευματικόν ἔγκλημά του, κατά τῆς διατυπώσεώς μας καθ' ἥν τήν ἑνότητα καί κοινωνίαν τῆς Τρισυποστάτου Μιᾶς Θεότητος, ἀπεκαλέσαμεν «Πρώτην Ἄναρχον Ἐκκλησίαν» καί ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τό ΠΡΟΤΥΠΟΝ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.  Ὡσαύτως καί διά νά κατανοήση ὅτι εἶναι δεδομένη ἡ Κοινωνία τῶν Τριῶν Θείων Προσώπων ἐν τῆ Ὁμοουσίω Ἁγία Τριάδι. Ἐπιφυλασσόμεθα νά ἐπανέλθωμεν ἐάν ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησιαστική δεοντολογία τό ἐπιβάλη. ἐπί τούτοις δέον νά ληφθῆ ὑπ' ὄψιν ὅτι τό ὅλον θέμα ἀποτελεῖ ἐλεεινήν καί ἱερόσυλον σκευωρίαν διά νά μᾶς φημώσουν καί νά μήν γίνεται λόγος περί Ὁμολογίας-Ἐκκλησιολογίας καί Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς! Ἄς κατανοήσουν ὅτι χάριτι Χριστοῦ δέν θά σταματήσωμεν, διό ἄς διακόψουν τήν σατανικήν πολεμικήν των κατά τῆς ἐλαχιστότητός μας. ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ (1) Ὅρα καί σελ. 67 τοῦ προηγουμένου ὑπ' ἀριθμ. 206 τεύχους τῆς «Ο.Π.». (*) Αἱ παραπομπαί εἰς τήν Παρακλητικήν εἶναι τῆς ἐκδόσεως «ΦΩΣ» Ἀθῆναι 1977. (2) σελ. 6, (3) σελ. 7, (4) σελ. 68, (5) σελ. 234, (6) σελ. 408, (7) σελ. 270. (8) Αἱ παραπομπαί γίνονται εἰς τό Τριώδιον ἐκδόσεως «Ο ΦΟΙΝΙΞ» 1882, ἐπανέκδοσις 1998 ὑπό τοῦ Ἐπισκόπου Ματθαίου Μακρῆ. (9) σελ. 16, (10) σελ. 19, (11) σελ. 19, (12) σελ. 27, (13) σελ. 53, (14) σελ. 82, (15) σελ. 84. (16) σελ. 90. (17) σελ. 326, (18) σελ. 342, (19) σελ. 342, (20) σελ. 350, (21) σελ. 351. (22) Αἱ παραπομπαί ἀναφέρονται εἰς τό Πεντηκοστάριον ἐκδόσεως... (23) σελ. 282. (24) Σελ. 29, (25) σελ. 50, (26) σελ. 50.

---

ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ
@ ΓΟΕΕ 2013