ΓΡΑΦΟΥΝ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΠΕΥΚΟΒΟΥΝΟΓΙΑΤΡΙΣΣΗΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΗΓΟΥΜΕΝΗΝ ΜΑΡΙΑΜ (ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΝ)

Πρὸς πάντα ἐνδιαφερόμενοv, Ἡ ἀνά χείρας ἐπιστολή ἐγκαινιάζει τό ἐγχείρημα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παναγίας Πευκοβουνογιάτρίσσης νά γνωστοποιήσει σέ ὅλους τήν ἀλήθεια γιά τόν βίο τῆς Ἡγουμένης Μαριάμ, ἡ ὁποία ἐμαρτύρησε κατά τήν δεκαετία τοῦ 1950, καί, ἐνῶ στήν συνέχεια τό μαρτύριό της λησμονήθηκε, τά σύγχρονα μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης τήν παρουσιάζουν ὅλο καί συχνότερα πρωταγωνίστρια σέ ἱστορίες τρόμου και φρίκης. Ἡ συστηματικὴ ἱστορικὴ ἔρευνα τοῦ βίου τῆς γεροντίσσης Μαριὰμ, Κτιτόρισσας καί Ἡγουμένης τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Εἰσοδίων Παναγίας Πευκοβουνογιατρίσσης ποὺ ξεκίνησε φέτος, ἂν καὶ βρίσκεται στὰ πρῶτα της στάδια, εἶναι ἤδη σὲ θέση νὰ ἀναδείξει τὶς σκηνοθετημένες κατηγορίες καὶ τὴν προμελέτη τῆς ἠθικῆς καταστροφῆς της ποὺ ὀργανώθηκαν στὸ πλαίσιο τῆς ἐξολόθρευσης τῶν παλαιοημερολογιτῶν. Ἡ ἀδελφή, ὄντας ἡγουμένη τοῦ μοναστηριοῦ, ποὺ συνιστοῦσε τὸν πυρῆνα γύρω ἀπὸ τὸν ὁποῖο συσπειρώνονταν οἱ γνήσιοι Ὀρθόδοξοι χριστιανοί, ἔπρεπε νὰ ἐξοντωθεῖ στὸπλαίσιο τοῦδεύτερου ὀργανωμένου διωγμοῦ ἐναντίον τους ποὺ ἐξελίσσεται στὴ χώρα μετὰ τὸ 1948. Κατ' ἀρχὰς θὰ ἦταν καλὸ νὰ διευκρινιστεῖ ὅτι ἡ ἀδελφὴ Μαριάμ, ἡγουμένη τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Εἰσοδίων Παναγίας Πευκοβουνογιατρίσσης Κερατέας Ἀττικῆς, δὲν ἔχει ἐνταχθεῖ στὴχορεία τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἐν τούτοις στὴ συλλογικὴ συνείδηση τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν καί ἰδιαίτερα τῆς ἀδελφότητος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παναγίας Πευκοβουνογιατρίσσης θεωρεῖται ἁγία γιὰ ποικιλία λόγων: γιὰ τὸ μοναχικό της ἔργο, γιὰ τὴν κοινωνικὴ καὶ τὴν ἐθνική της προσφορὰ καὶ κυρίως γιατί, ὡς πρωτεργάτρια τοῦ παλαιοημερολογιτισμοῦ, ἐμαρτύρησε γιὰ τὴν ἀληθινὴ Ὀρθόδοξο πίστη. Στὴν καρδιὰ κάθε γνήσιου χριστιανοῦ, ὅπου δὲν εὐδοκίμησαν οἱ συκοφαντίες σέ βάρος της, ἡ γερόντισσα κατέχει μιὰ ξεχωριστὴ θέση˙ τὴν θέση μιᾶς σύγχρονης ὁσιομάρτυρος ποὺ συκοφαντήθηκε καὶ τιμωρήθηκε ὡς ἱεραπόστολος τοῦ παλαιοῦ ἡμερολογίου ἀπὸ τοὺς νεωτεριστὲς ποὺ τὴν σπίλωσαν μεθοδικὰ καὶ ἀδίστακτα. Πρὸς ἐπίρρωση τῶν στοιχείων αὐτῶν παραθέτουμε ἕνα ἀπόσπασμα ἀπὸ τὰ πρῶτα συμπεράσματα τῆς ὑπὸ ἐκπόνηση ἱστορικῆς μελέτης ποὺ σύντομα θὰ δημοσιευθοῦν στὴν ἠλεκτρονικὴ σελίδα φίλων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς: Ἀρχῆς γενομένης τῶν Θεοφανείων τοῦ ἔτους 1925 ὡς τὰ μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ 1950, οἱ διωγμοὶ εἰς βάρος τῶν παλαιοημερολογιτῶν, ὅπως καὶ οἱσυλλήψεις τῶν ἱερέων τους ὑποκινοῦνται φανερὰ ἀπὸ τοὺς κατὰ τόπους μητροπολῖτες τῆς κρατούσης ἐκκλησίας. Ἡ ἔνταση τῶν διωγμῶν, ἀδιάκοπη ὡς τὸ 1935, σημειώνει ὕφεση ἀπὸ τότε ὡς τὰ τέλη τοῦ ἐμφυλίου πολέμου˙ τὸ ἔτος ὅμως 1948 τὸ ζήτημα ἀποκτᾶ καὶ νομικὴ διάσταση, ὅταν προτείνεται στὴ Βουλὴ «καὶ τὸθρησκεύεσθαι κατὰ τὸ παλαιὸν ἑορτολόγιον». Καὶ ἐδῶ ἂς σταθοῦμε, ἂς θυμηθοῦμε τὶς ἡμερομηνίες καὶ ἂς ξαναφέρουμε στὸ νοῦ μας τὶς δίκες καὶ τὴν καταδίκη τῆς ἡγουμένης Μαριάμ. Μήπως ὁ διωγμὸς τῆς Ἡγουμένης τοῦ μοναστηριοῦ, ποὺ ἀποτελοῦσε τὴν ψυχὴ τῆς παλαιοημερολογίτικης κοινότητας, στὰ χνάρια τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ματθαίου, εἶναι ἐνταγμένος στὸ σχέδιο τοῦ ἀφανισμοῦ τῆς ἐκκλησίας τῶν ΓΟΧ; Μήπως οἱ κατηγορίες σὲ βάρος τῆς ἡγουμένης καὶ ἡκακοδικία δὲν ἦταν κάτι ἄλλο παρὰ ἐργαλεῖον ἐξόντωσης τῶν παλαιοημερολογιτῶν; Μήπως ἔτσι ἐξηγοῦνται οἱ πλάνες, ἡ καταδίκη, οἱ συκοφαντίες, ἡ σύνδεση μὲ τὸν κομμουνισμό, οἱ ψευδομαρτυρίες; Ἐν κατακλεῖδι, ὅπως τεκμαίρεται ἀπὸ τὴν ἔρευνα, ἡ ὕβρις πρὸς τὴν Μαριὰμ ὁδηγεῖ αὐτόματα τὴν σκέψη μας στὸν ἔνατο μακαρισμό: «Μακάριοί ἐστε, ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καὶ διώξωσιν καὶ εἴπωσιν πᾶν πονηρὸν [ρῆμα] καθ’ ὑμῶν ψευδόμενοι, ἕνεκεν ἐμοῦ· χαίρετε καὶ ἀγαλλιᾶσθε, ὅτι ὁ μισθὸς ὑμῶν πολὺς ἐν τοῖς οὐρανοῖς.» Μὲ ἐκτίμηση, Φίλοι τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Εἰσοδίων Παναγίας Πευκοβουνογιάτρισσας